Διά της προσευχής έρχεται πολλές φορές τόση χάρις που δεν αντέχει ο άνθρωπος!

Είπε Γέρων: «Όταν βλέπης κάτι καλό σε κάποιον, να το μιμήσαι. Όταν βλέπης κάτι άσχημο, μη δίνης σημασία».

Είπε Γέρων: «Όποιος τιμά τον άξιο ιερέα, τιμά τον άνθρωπο, επειδή έχει αρετή. Όποιος τιμά τον ανάξιο ιερέα, τιμά την ιερωσύνη».

Είπε Γέρων: «Όταν έρθη η χάρις του Θεού, από άγριος ο άνθρωπος γίνεται ήμερος».

Είπε Γέρων: «Και τα πνευματικά και τα μουσικά [τα ψαλτικά, τη βυζαντινή μουσική], αν τα τ’ αφήσης σ’ αφήνουν και αυτά».

Είπε Γέρων: «Όταν φθάσουμε στην προσευχή παραιτούμεθα απ’ όλα τα πράγματα. Δεν θέλουμε τίποτε άλλο. Το πλήρωμα της προσευχής είναι η αγάπη και η ταπείνωση. Αυτά δεν εξηγούνται εύκολα».

Είπε Γέρων: «Η προσευχή, αν δεν την αφήσης, δεν σε αφήνει· αυξάνει. Μόνο να μην αμελήσουμε».

«Διά της προσευχής έρχεται πολλές φορές τόση χάρις, που δεν αντέχει ο άνθρωπος. Αν θέλη να μετακινηθή, δεν μπορεί, σβαρνιέται [σέρνεται]. Αν είναι όρθιος λυγίζουν τα γόνατά του. Και μετά ο άνθρωπος παρακαλά τον Θεό να τον πάρη κοντά Του».

«Όλοι μας, όταν θα βγη η ψυχή μας, θα ελεεινολογούμε τον εαυτό μας, γιατί δεν κάναμε περισσότερα από όσα κάναμε».

«Όταν ένας παραδελφός λέη ψέματα, ούτε φιλία μπορείς να έχης ούτε αδελφωσύνη μπορεί να αναπτυχθή».

«Ο άνθρωπος πρέπει διά της προσευχής να αποκτήση πονετική ψυχή. Να μην είναι αδιάφορος στον πόνο του άλλου».

«Ο μοναχός έχει μεγάλη αξία και μεγάλη ευθύνη».

«Την ταπείνωση σήμερα δύσκολα την βρίσκεις όπως και την διάκριση. Αγάπη θα βρεις, αλλού λίγη αλλού πολλή. Ταπείνωση όμως και διάκριση δύσκολα βρίσκεις· είναι και αλληλένδετες. Η τέλεια διάκριση είναι σημείο αγιότητος».

«Εν όσω ζούμε σ’ αυτή την γη, η χαρά μας είναι αναμεμιγμένη με την θλίψη. Στην άλλη ζωή η χαρά θα είναι καθαρή».

«Την ευχή και φωναχτά να την λέμε, όταν είμαστε μόνοι, βοηθάει».

«Όταν θα βγαίνει η ψυχή μας, τότε θα μετανιώνουμε για πολλά πράγματα, αλλά περισσότερο που δεν προχωρήσαμε στην προσευχή. Πάνω απ’ όλα είναι η προσευχή».

«Η ευχή [το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»] ούτε και στην Εκκλησία να μη διακόπτεται. Μόνο όταν ψάλλουμε βέβαια σταματά, αλλά μετά πάλι συνεχίζει. Αν έρθη η ευχή και φωλιάση μέσα μας, δεν την αφήνουμε ότι και να κάνουμε. Ο νους μας πάει συνέχεια στην ευχή».

«Πάνω από την άσκηση, και τη νηστεία είναι η προσευχή και η καθαρότητα της ψυχής».

Αποσπάσματα από το βιβλίο, «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση»,  Άγιον Όρος 2011.

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Ας λέμε και εμείς όσο πιο τακτικά μπορούμε, μόνοι μας στο σπίτι μας τους «Χαιρετισμούς»

Μια χειμωνιάτικη νύχτα του 1701 ένας αγιορείτης μοναχός βρέθηκε ταλαιπωρημένος έξω από την σεβάσμια Μονή των Ιβήρων.

Στη θλίψη του και στην ανάγκη του, ύψωσε τα χέρια του προς την πάνσεπτη εικόνα της Παναγίας, που είναι ζωγραφισμένη πάνω από την κεντρική πύλη, και άρχισε να προσεύχεται.

Και τότε, ενώ προσευχόταν, ένοιωσε στον εαυτό του μία ασυνήθιστη και θαυμαστή αλλοίωση. Αισθάνθηκε, σαν να έσταζε από την εικόνα της Παναγίας στην καρδιά του «δρόσος ουράνιος και θείος γλυκασμός».

Και η καρδιά του κατενύγη· και τα μάτια του άρχισαν να αναβλύζουν δάκρυα σαν πηγή. Σκόρπισε το σκοτάδι του νου του.

Φωτίστηκαν οι νοεροί του οφθαλμοί. Και είδε πίσω του, τον σατανά να «κρύπτεται ως κλέπτης και ληστής· από τον φόβο της Θεοτόκου». Κρυβόταν γιατί έβλεπε τον μοναχό να προσεύχεται στην Παναγία, και δεν το άντεχε. 

Και έτρεξε να κρυφθεί από την θεία λάμψη της Παναγίας! Και επήγε και με μορφή σκύλου στάθηκε πίσω από τον μοναχό, και του δάγκωνε ελαφρά τα πόδια, και του έλεγε:

Να, τώρα θα σε κομματιάσει, τώρα θα σε φάει το σκυλί!

Όμως, η προσευχή του μοναχού τον κατέκαιγε. Και γι’ αυτό προσπαθούσε με τις πανούργες μεθοδείες του να τον αναγκάσει να την διακόψει. Και πράγματι από το φόβο του ο μοναχός όλο και δείλιαζε.

Αλλά η Παναγία του έλεγε από την εικόνα της:  Μη φοβάσαι!

Και εκείνος έστρεφε προς αυτήν πάλι το πρόσωπό του και ξαναδυνάμωνε τη προσευχή του. Αλλά και πάλι ο δαίμονας τον έκανε να δειλιάζει. Και τότε πάλι, με ήρεμη και γλυκύτατη φωνή, του επαναλάμβανε η Μητέρα του Χριστού:

«Μη φοβάσαι! Εγώ είμαι κοντά σου. Και σε προστατεύω από κάθε κίνδυνο».

Το περιστατικό αυτό μας δείχνει, πόσο ακαταμάχητο όπλο κατά του Σατανά είναι η προσευχή.

* * *

Οι άγιοι Πατέρες θέλοντας να μας βοηθήσουν, να αξιοποιούμε την πάνσεπτη περίοδο της Σαρακοστής για πνευματική μας ανασυγκρότηση και προκοπή, όρισαν, να γίνονται κάθε Παρασκευή βράδυ οι «Χαιρετισμοί της Παναγίας». Στους χαιρετισμούς καταλαβαίνουμε με τον πιό καλό και βαθύ τρόπο τί είναι ο Χριστός για μας, και τί είναι η Παναγία για μας. Τί αξία και σημασία έχει η προσευχή στη Παναγία για μας.

Όμως, η γνώση, χωρίς την αντίστοιχη πράξη, είναι άκαρπη και ανώφελη.

Λοιπόν:

*Ας μάθουμε και εμείς να προσευχόμαστε συχνά και δυνατά στη Παναγία μας.

*Ας μάθουμε να την ζητάμε βοηθό και προστάτη μας στις δύσκολες στιγμές της ζωής μας…

*Ας λέμε και εμείς όσο πιό ταχτικά μπορούμε, μόνοι μας στο σπίτι μας τους «Χαιρετισμούς».

Είναι δύναμή μας. Είναι όπλο μας.

πηγή: Αρχιμ. Σάββα Δημητρέα, «Κατεύθυνον τα διαβήματά μου», εκδ. Ι.Μ.Προφήτου Ηλιού, Πρέβεζα 2012

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Αναρωτιέστε, γιατί υπάρχει τόση απελπισία...

 

Αναρωτιέστε, γιατί υπάρχει τόση απελπισία...

Αμαθείς είναι οι άνθρωποι, που δεν γνωρίζουν τον Θεό και τη δύναμή Του
Αγίου Νικολάου Αχρίδος

Η σφραγίδα της απελπισίας είναι η αυτοκτονία. Αναρωτιέστε, γιατί υπάρχει τόση απελπισία και γιατί υπάρχουν τόσοι απελπισμένοι στην εποχή μας; Από το άδειασμα του μυαλού και την ερημιά της καρδιάς. Ο νους δε σκέφτεται το Θεό και η καρδιά δεν αγαπάει το Θεό. Όλος ο κόσμος δεν μπορεί να γεμίσει το ανθρώπινο μυαλό, αυτό μπορεί μόνο ο Θεός να το κάνει. Χωρίς το Θεό ο νους είναι πάντα άδειος και όλες οι γνώσεις που

μπαίνουν στο μυαλό πέφτουν στην άβυσσο. Η αγάπη όλου του κόσμου δεν μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου, επειδή η καρδιά νιώθει πως η κοσμική αγάπη αλλάζει και είναι σαν την παλίρροια και την άμπωτη της θάλασσας. Αδερφοί μου, και το μυαλό και η καρδιά μας ανήκουν στο Θεό και μόνο ο Θεός μπορεί να τα γεμίσει με τη δύναμη Του: Να το γεμίσει με τη δική Του χαρούμενη σοφία, με την πίστη και την αγάπη.
 

-Χωρίς το Θεό όλα είναι αμάθεια.
-Χωρίς το Θεό όλα είναι στεναχώρια.
-Χωρίς το Θεό όλα είναι απελπισία....

 

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

 

πηγή:  impantokratoros.gr

https://makkavaios.blogspot.com

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Γνώρισε τόν Δημιουργό σου, ἀγαπητέ ἀδελφέ»

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς: «Γνώρισε τόν Δημιουργό σου, ἀγαπητέ ἀδελφέ»

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται»
Μοῦ γράφεις ὅτι ἐν τέλει πρέπει νά ὑπάρχει «κάτι». Διάβασες, λές, ἕνα βιβλίο ἑνός μεγάλου ἀστρονόμου περί ἀστέρων καί ὑπέπεσε στήν ἀντίληψή σου ὁ ἰσχυρισμός αὐτοῦ τοῦ λαμπροῦ ἐπιστήμονα: «Χωρίς τόν Θεό τίποτα στόν κόσμο δέν μπορεῖ νά κατανοηθεῖ οὔτε νά ἐξηγηθεῖ». Ἐξ αὐτοῦ ὁδηγήθηκες στό συμπέρασμα ὅτι «κάτι» ὑπάρχει.
Ἁπλά πές ὑπάρχει Θεός καί νά εἶσαι χαρούμενος. Ἔτσι μιλοῦν πολλοί μορφωμένοι ἄνθρωποι: Ὑπάρχει «κάτι»! Ἀλλά ἐάν μείνεις ὡς τό τέλος τῆς ζωῆς σου σ’ αὐτήν τήν ἔκφραση, ὅλη σου ἡ ζωή θά εἶναι ἕνα τίποτα.
Γνώρισε τόν Δημιουργό σου, ἀγαπητέ ἀδελφέ. Αὐτό εἶναι πιό... σημαντικό ἀπό τή γνώση τῶν δημιουργημάτων Του. Μήν παραμένεις στήν κοινωνία ἐκείνων γιά τούς ὁποίους ὁ ἀπόστολος Παῦλος λυπᾶται λέγοντας: «Ἐσεβάσθησαν καί ἐλάτρευσαν τῇ κτίσει παρά τόν κτίσαντα» (Ρωμ. 1,25).
Ὁ Ὕψιστος καλλιτέχνης στέκει δίπλα στά ἔργα Του. Ἐσύ κοιτάζεις πιό πολύ τίς καλλιτεχνικές δημιουργίες Του, οἱ ὁποῖες μέχρις ἑνός σημείου ἀνοίγουν τά μάτια καί κατόπιν τυφλώνουν. Γιατί δέν πλησιάζεις τόν Καλλιτέχνη καί δέν Τόν γνωρίζεις καί δέν Τοῦ συστήνεσαι;
Ὁ Χριστός γι’ αὐτό ἦρθε στόν κόσμο, γιά νά σοῦ ἁπλώσει τό χέρι καί νά σέ ὁδηγήσει. Ὅποιος δέν πλησιάζει κοντά Του, δέν Τοῦ συστήνεται καί δέν ὑποκλίνεται σ’ Αὐτόν, δέν θά γίνει δεκτός οὔτε κἄν στήν αὐλή Του στούς οὐρανούς. 

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr

https://makkavaios.blogspot.com

 

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ; Για πάρτο στο χέρι σου και κάντο κουβέντα:

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΝΤΙΔΩΡΟ;

Για πάρτο στο χέρι σου και κάντο κουβέντα:

Πώς σε λένε;

Με λένε αντίδωρο.. !!!

Δηλαδή τι πάει να πει;

Δεν είμαι το δώρο…

Καλά το δώρο που είναι;

Στο Άγιο Ποτήριο μέσα!!!

Από εκεί να πας να το πάρεις…!!!

Εσύ τί είσαι;

Εγώ είμαι ευλογία.

Εκείνο τί είναι;

Εκείνο είναι Το δώρο εις άφεσιν αμαρτιών και ζωήν την αιώνιον.

Είναι η είσοδος για τη Βασιλεία

Των Ουρανών!!!

Εσύ τι είσαι;

– Είμαι Ευλογία Κυρίου και Ελεος!

Σε περιμένω να Εξομολογηθείς,

να Μετανοήσεις, να αλλάξεις ζωή και να Κοινωνήσεις Το Σώμα και Το Αίμα Του Χριστού για να σωθείς!!!

Το Αντίδωρο είναι η Κοιλία Της Θεοτόκου. Ευλογία από Τη Θεοτόκο παίρνουμε με το Αντίδωρο!!!

Το δώρο είναι εκείνο που γέννησε η Θεοτόκος και μετουσιώθηκε μέσα εις άφεσιν αμαρτιών και είναι Ο Χριστός!!!

Έπειτα δίνεται μία μικρή ευλογία, για να μην κόψεις τελείως την επαφή σου με την Εκκλησία. Όχι όμως ότι στο Αντίδωρο υπάρχει σωτηρία, έστω και αν φας ένα καφάσι Αντίδωρα, δεν σώζεσαι.

Ο Χριστός Σώζει, η Θεοτόκος Πρεσβεύει!!!

《Ταις Πρεσβείαις Της Θεοτόκου Σώτερ Σώσον ημάς!!!》

~Δημήτριος Παναγόπουλος ο Ιεροκήρυκας

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τι είναι το παπικό αλάθητο;

 

Τι είναι το παπικό αλάθητο;

 Είναι και αυτό παπική αίρεση συνημμένη με το πρωτείο, το οποίο θέλει να κατοχυρώσει δογματικά. Ο Πάπας δεν είναι απλά πρώτος στην Εκκλησία αλλά και αλάθητος, μη δεχόμενος κοντά του άλλες εκκλησιαστικές αυθεντίες και εξουσίες. Η σύνοδος του Βατικανού ορίζει: «Όταν ο επίσκοπος Ρώμης αποφαίνεται από καθέδρας (ex cathedra), δηλαδή όταν ασκώντας το έργο του σαν ποιμένας και διδάσκαλος όλων των χριστιανών, ορίζει με την ύψιστη αποστολική του αυθεντία κάποια διδασκαλία περί πίστεως ή πράξεως που πρέπει να γίνη αποδεκτή από την Εκκλησία, βάσει της θείας βοήθειας που του δόθηκε σαν

υπόσχεση στο πρόσωπο του μακαρίου Πέτρου, έχει το αλάθητο με το οποίο ο θείος λυτρωτής θέλησε να είναι εφοδιασμένη η Εκκλησία του στον καθορισμό κάποιας διδασκαλίας περί πίστεως ή πράξεως. Δια τούτο όλες οι οριστικές αποφάσεις των Ρωμαίων επισκόπων είναι από μόνες τους αλάθητες και όχι από τη συναίνεση της Εκκλησίας».

 Βεβαίως το αλάθητο του Πάπα δεν είναι δύναμη απεριόριστη και ανεξέλεγκτη. Η σύνοδος θέτει περιορισμούς. Ο Πάπας δεν είναι αλάθητος όταν αποφαίνεται ως ιδιώτης, αλλ΄ όταν αποφαίνεται επίσημα από καθέδρας, δηλαδή σαν εκπρόσωπος όλης της Εκκλησίας. Ο περιορισμός αυτός εφευρέθηκε για να καλύψει το φαινόμενο πλάνης Παπών στην εκκλησιαστική ιστορία (Λιβέριος, Ονώριος). Οι διακρίσεις όμως αυτές, άλλοτε να είναι αλάθητος ο Πάπας και άλλοτε όχι, δεν έχουν μεγάλη σημασία. Σημασία έχει ότι ο Πάπας σφετερίσθηκε στο πρόσωπό του την αλάθητη φωνή με την οποία ο Σωτήρας εφοδίασε την Εκκλησία του. Η συμπύκνωση του αλαθήτου σε μία μόνο ανθρώπινη κεφαλή φορτισμένη με πολλή εγωπάθεια και αλαζονεία, καθιστά —κυρίως στις ημέρες μας— το δόγμα αυτό του Παπισμού πολύ αποκρουστικό και απαράδεκτο.

Τέλος πολύ προβληματική είναι η σχέση του αλαθήτου του Πάπα με το αλάθητο των οικουμενικών συνόδων, το οποίο αποδέχεται η Ρωμαϊκή Εκκλησία. Ή θα έχουμε δυο παράλληλα αλάθητα, ή για το αλάθητο των οικουμενικών συνόδων (που είναι πολλές στη Ρωμαϊκή Εκκλησία) απαιτείται και η συναίνεση του Πάπα, οπότε δεν εννοούμε τη φύση του αλαθήτου των συνόδων που τελικά μεταβάλλονται σε απλό διάκοσμο της Ρωμαϊκής έδρας.

(Ανδρέου Θεοδώρου «Απαντήσεις σε ερωτήματα συμβολικά», εκδόσεις Αποστολική Διακονία, σελ. 156-157)

 

πηγή:  proskynitis.blogspot.com

https://makkavaios.blogspot.com

 

Να εστιάζεις στα καλά παραδείγματα, στους φωτεινούς ανθρώπους…

Ο Θεός μας καλεί να δούμε την ομορφιά της ζωής.

Όμως όχι μόνο να την δούμε, αλλά μας καλεί και να την ζήσουμε με την στάση ζωής μας, με την συμπεριφορά μας, με τα λόγια μας, με τους λογισμούς μας.

Το κάλλος για να το βρεις και να το δεις στην ζωή, χρειάζεται πρωτίστως να το καλλιεργήσεις μέσα σου.

Εάν μέσα στην καρδιά σου, στους λογισμούς σου, καλλιεργείς το κακό, την απαισιοδοξία, τον αρνητισμό, την εμπάθεια, τότε παντού θα αναζητάς και θα βρίσκεις τα αντίστοιχα κακά, ώστε να επιβεβαιώνεις και να δικαιολογείς το εσωτερικό σου σκοτάδι.

Η ζωή μας μπορεί να έχει δυσκολίες. Όμως άλλο οι δυσκολίες που μπορεί να περνούμε και άλλο η κακότητα η οποία μπορεί να αιχμαλωτίσει την ύπαρξή μας.

Δυσκολίες και προβλήματα όλοι έχουν. Κάποιοι όμως επιλέγουν να μην βλέπουν την ζωή απαισιόδοξα και μίζερα, αλλά επιλέγουν να ελπίζουν, να αγωνίζονται, να μαθαίνουν από τα λάθη τους, να ταπεινώνονται! Δεν φταίνε πάντα οι άλλοι για τα δικά μας δεινά. Συνήθως φταίνε οι επιλογές που κάναμε.

Εύκολο είναι κάποιος να αφεθεί στον αρνητισμό και στην κατάκριση των πάντων. Όμως με αυτόν τον τρόπο τί κερδίζουμε; Τίποτα!

Το να καταδικάζεις και ν’ αναθεματίζεις δεν σε κάνει καλύτερο, ούτε καν καλό! Επειδή βρίζεις κάποιον που έκλεψε, αυτό δεν σε κάνει ελεήμονα!

Το ζητούμενο είναι να πράττεις το καλό στη ζωή σου, να βάζεις καλό λογισμό για τον αδελφό σου, να μην φανατίζεσαι, να μην έχεις κόμπλεξ (να λυπάσαι) με την επιτυχία του άλλου, να έχεις ευγνωμοσύνη, να ειρηνεύεις με τους ανθρώπους σου, ν’ αγαπάς ειλικρινά, να βλέπεις με έλεος, να μιλάς απαλά, ν’ ακούς καλοπροαίρετα, να στέκεις αθόρυβα, να συγχωρείς εύκολα…

Να επιλέγεις πάντα την ελπίδα, την συγχώρεση.

Να εστιάζεις στο καλά παραδείγματα, στους φωτεινούς ανθρώπους.

Πάντα υπάρχουν φωτεινοί άνθρωποι.

Όπως πάντα υπάρχουν τα άνθη μέσα σε ένα περιβόλι.

Εάν όμως εσύ επιλέγεις να πας στην κοπριά, τότε δεν σου φταίει κανείς. Απλά επέλεξες να είσαι μύγα και όχι μέλισσα…

Ας μην το κάνουμε λοιπόν αυτό στον εαυτό μας.

Ας γίνουμε μέλισσες.

Ας γίνουμε άνθρωποι με φως και γλυκάδα…

Αρχ. Παύλος Παπαδόπουλος

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com