Μονή Αγίου Όρους: Εάν γίνει συλλείτουργο θα γίνει υπό όρους !

–https://youtu.be/oyHxOf1DzRg – Γέροντας Δοσίθεος-Επίσημο κανάλι

https://tasthyras.wordpress.com

 

Η πανίσχυρη τριπλή δύναμη κατά των παθών!

Γέρων Φιλόθεος ο Ζερβάκος

«Η μόνη Ελπίς σωτηρίας από:

-Τας πλάνας…

-Τας αιρέσεις…

-Τας καινοτομίας…

-Τας παγίδας των πονηρών και δυσσεβών ανθρώπων…

-Και του δολίου δράκοντος…

Είναι:

-Η προσευχή!

-Η μετάνοια!

-Και η ταπείνωσις!»!!!

πηγή: dromokirix.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τὸ συνέδριο τῆς ματαιότητος στὰ Τρίκαλα

 

Τὸ συνέδριο τῆς ματαιότητος στὰ Τρίκαλα

ΕΣΤΙΑ ΠΑΤΕΡΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
ΑΣΤΙΚΗ ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΗ ΕΤΑΙΡΕΙΑ
Θέσπιδος 11 ΜΑΡΟΥΣΙ
ΤΗΛ. 210 8025211 estiapm@gmail.com

Στὸ ἄκουσμα τῆς εἴδησης γιὰ τὴν πραγματοποίηση τοῦ 1ου διαθρησκευτικοῦ συνεδρίου στὰ Τρίκαλα, δικαίως ὑπῆρξαν τοπικὲς καὶ πανελλαδικὲς ἀντιδράσεις, ποὺ ἤδη προκάλεσαν καὶ τὴν ἀντίδραση τοῦ Μητροπολίτη Σταγῶν καὶ Μετεώρων, ὁ ὁποῖος διεμήνυσε ὅτι δὲν θὰ συμμετέχει οὔτε θὰ παράσχει

ἄδεια γιὰ οἰκουμενιστικὴ Θ. Λειτουργία στὰ Μετέωρα. Μάλιστα, διέψευσε καὶ τὴν ἀνακοινωμένη συμμετοχὴ καὶ τῶν Μητροπολιτῶν Τρίκκης καὶ Θεσσαλονίκης .

Αὐτὴ τὴ φορὰ τὰ ἀντανακλαστικὰ τῆς Ἐκκλησίας, κλήρου καὶ λαοῦ λειτούργησαν σωστὰ καὶ ἀπέτρεψαν τὴ συμμετοχὴ Ὀρθοδόξων Μητροπολιτῶν σὲ οἰκουμενιστικὴ ἐκδήλωση.

Ἀναρωτιόμαστε, ὅμως, ποιά ἡ χρησιμότητα τέτοιων συνεδρίων. Οἱ θιασῶτες τοῦ οἰκουμενισμοῦ, διακηρύσσουν ὅτι γίνονται στὰ πλαίσια τοῦ ἀλληλοσεβασμοῦ τῶν ἀνθρώπων, τῆς ἄμβλυνσης τῶν θρησκευτικῶν παθῶν καὶ τῆς εἰρηνικῆς συνύπαρξης τῶν λαῶν. Ὅμως, συνιστᾶ ἀφέλεια νὰ πιστεύουν ὅτι μὲ ἐπιστημονικὰ συνέδρια θὰ πείσουν τοὺς Ἑβραίους καὶ τοὺς Ἰσλαμιστὲς νὰ ἀγαπήσουν τοὺς ἀλλοπίστους, τὴ στιγμὴ ποὺ τὸ Ταλμοὺδ καὶ τὸ Κοράνι διδάσκουν τὴν ἐξόντωση τῶν «ἀπίστων». Ἄραγε θὰ γίνουν αὐτὲς οἱ ἀναφορὲς στὸ συνέδριο ἢ θὰ παρουσιαστοῦν αὐτὲς, ὁ Ἰουδαϊσμὸς καὶ τὸ Ἰσλὰμ, ὡς θρησκεῖες ἀγάπης καὶ κατανόησης;

Ἀπὸ τὴν ἄλλη, οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ δὲν χρειάζονται οἰκουμενιστικὰ συνέδρια γιὰ νὰ σεβαστοῦν τοὺς ἀλλοθρήσκους. Σὲ ἀντίθεση μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ τὸν Ἰουδαϊσμό, ὁ χριστιανισμὸς δὲν ἀντιμετωπίζει τοὺς ἀλλοθρήσκους ὡς ἐχθρούς, ἀλλὰ ὡς παραπλανημένα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, στὰ ὁποῖα ὀφείλει κάθε πιστὸς νὰ προσφέρει ἀγάπη καὶ ἔμπονη προσευχὴ γιὰ τὸ φωτισμὸ καὶ τὴ σωτηρία τους.

Ἡ διοργάνωση οἰκουμενιστικῶν ἐκδηλώσεων δὲν εἶναι δεῖγμα ἀγάπης πρὸς τοὺς ἀλλοθρήσκους, ἀλλὰ δεῖγμα ἀδιαφορίας τόσο γιὰ τὴ διαφύλαξη τῆς Ὀρθόδοξης Πίστης, ὅσο καὶ γιὰ τοὺς ἴδιους τοὺς ἀλλοθρήσκους, οἱ ὁποῖοι ἐπαναπαύονται στὶς κοσμικὲς διακηρύξεις περὶ ἀνοχῆς καὶ παγκόσμιας εἰρήνης καὶ δὲν προβληματίζονται γιὰ νὰ ἀναζητήσουν τὴν ἀλήθεια. Δὲν εἶναι συνέδρια διαλόγων ὅπως τιτλοφοροῦνται, ἀλλὰ συνέδρια ποὺ σκοπὸ ἔχουν νὰ ἐπιβεβαιώσουν τὸ ἀσεβὲς δόγμα «ὅλοι πιστεύουμε στὸν ἴδιο θεὸ» καὶ νὰ παρασύρουν ὅσους περισσότερους ἀνθρώπους μποροῦν σὲ αὐτὴ τὴν πλάνη.

Ἡ ἀγάπη ποὺ προσφέρει ὁ Οἰκουμενισμός, δὲν περιέχει τὸ Χριστὸ καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν εἶναι γνήσια, ἀλλὰ κοσμικὴ ἀγάπη, ποὺ εὔκολα μπορεῖ νὰ καταρρεύσει καὶ νὰ μετατραπεῖ σὲ μῖσος. Ἄλλωστε, ἡ ἀγάπη ἀποδεικνύεται μὲ τὶς πράξεις καὶ ὄχι μὲ λόγια, ἀπὸ τὰ ὁποῖα μᾶς ἔχουν χορτάσει οἱ οἰκουμενιστές, στάζοντας συνήθως δηλητήριο ἢ ἐξαπολύοντας ἀπειλὲς σὲ ὅσους ἐπιμένουν νὰ ἀκολουθοῦν τὸν ἀσφαλῆ δρόμο τῆς Ὀρθοδοξίας τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ τῶν Ἁγίων.

Ἀναφέρει ὁ Ἅγιος Παΐσιος σχετικὰ μὲ τὶς διαθρησκειακὲς ἐκδηλώσεις: «Εἶναι καὶ μερικοὶ ποὺ ξεκινοῦν μὲ καλὴ διάθεση. Ἀλλά, ὅταν μαζεύωνται τί μάγοι, τί πυρολάτρες, τί Προτεστάντες, ἕνα σωρό – ἄκρη δὲν βρίσκεις –, γιὰ νὰ φέρουν τὴν εἰρήνη στὸν κόσμο, πῶς νὰ βοηθήσουν; Ὁ Θεὸς νὰ μὲ συγχωρέση, αὐτὰ εἶναι κουρελοῦδες τοῦ διαβόλου. Γίνεται εἰρήνη μὲ ἁμαρτωλὸ συνεταιρισμό; Πῶς μπορεῖ νὰ ἔρθη ἡ εἰρήνη, ὅταν οἱ ἄνθρωποι δὲν συμφιλιωθοῦν μὲ τὸν Θεό; Μόνον ὅταν συμφιλιωθῇ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, ἔρχεται καὶ ἡ ἐσωτερικὴ εἰρήνη καὶ ἡ ἐξωτερική. Γιὰ νὰ συμφιλιωθῇ ὅμως ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό, πρέπει νὰ ἔρθη σὲ συναίσθηση, νὰ μετανοήση, νὰ ζῆ σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, καὶ τότε ἔρχεται ἡ Χάρις καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ μέσα του, ὁπότε μπορεῖ νὰ βοηθήση καὶ γιὰ τὴν εἰρήνη γύρω του» .

Οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοὶ ποὺ προτεραιότητά τους ἔχουν τὸν Χριστό, δὲν μποροῦν νὰ συμμετέχουν σὲ ἐκδηλώσεις ὅπου ἀνακατεύεται ἡ ὀρθὴ πίστη μὲ τὶς δαιμονικὲς θρησκεῖες καὶ ὁ Θεάνθρωπος Χριστὸς ἐξομοιώνεται μὲ τὸν ψευδοπροφήτη Μωάμεθ. Αὐτοὶ οἱ συγκρητισμοὶ ἔχουν θέση μόνο στὶς μασονικὲς στοὲς καὶ ὄχι στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Γιὰ αὐτὸ καλοῦμε τοὺς Θεσσαλοὺς ἀδελφούς μας νὰ ἀπέχουν ἀπὸ αὐτὲς τὶς ἀσεβεῖς ἐκδηλώσεις ὥστε νὰ καταδειχθεῖ μὲ τὴ λαϊκὴ ἀποδοκιμασία, ὅτι καὶ πάλι ὁ πιστὸς λαὸς εἶναι ὁ φύλακας τῆς Ὀρθόδοξης πίστης.

 

πηγή:  orthros.eu

https://makkavaios.blogspot.com

 

Τις ώρες της σιωπής τελούνται τα μεγάλα Θαύματα..

Μοναχού Μωυσή Αγιορείτου

Η σιωπή συντροφεύει τις μεγάλες ώρες των αγίων, τις ιερές ώρες της περισυλλογής, της αυτοσυγκέντρωσης, της αυτομεμψίας, της μελέτης, της προσευχής.

Η σιωπή καλύπτει την έρευνα, την αγρυπνία, την ανακάλυψη του σοφού επιστήμονα. Η σιωπή σκεπάζει το μαρτύριο του πονεμένου, του αναγκεμένου, του δυστυχισμένου.

Τις ώρες της σιωπής τελεσιουργούνται τα μεγάλα θαύματα, οι αδιαφήμιστες ηρωικές πράξεις, οι μυστικές προσωπικές επαναστάσεις, η γνωριμία με τον άγνωστο εαυτό μας.

Έτσι έχουμε τη σημαντική σιωπή του αγίου, την κορυφαία σιωπή του σοφού, την υπομονετική σιωπή του ήρωα, την ακριβή σιωπή του υπομονετικού κι επίμονου, την ευαγγελική σιωπή του αυτοθυσιαζόμενου.

Κουραστήκαμε από την ακατάσχετη πολυλογία, προχειρολογία και φθηνολογία. Το κόστος τους είναι βαρύ, αλλοιώνουν την ουσία, τα πρώτα, τα σημαντικά, τα καίρια και ιερά.

Έχουμε ανάγκη από την ανάπαυση στη χρυσή σιωπή, την πολύτιμη ακοή, τη βιωματικότητα των απαραίτητων λόγων. Χρειάζεται μια αντίσταση στους πρόχειρους κι εύκολους λόγους.

Αξίζει να καταλαγιάσουμε, να ησυχάσουμε, να ξαποστάσουμε για ν’ ακούσουμε μέσα στην ησυχία τη χαμηλή φωνή του Θεού, την εναγώνια φωνή της συνειδήσεως μας, τη διδακτική φωνή του ιερού παρελθόντος, για να μετανοήσουμε ειλικρινά.

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ἡ ἀνάγκη τῆς προσευχῆς

 

Ἡ ἀνάγκη τῆς προσευχῆς

 Ἱερὸς Χρυσόστομος

«Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχομεν ἀνάγκην τῆς προσευχῆς περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι τὰ δένδρα ἔχουν ἀνάγκην τῶν ὑδάτων. Διότι οὔτε τὰ δένδρα δύνανται νὰ παράγουν τοὺς καρπούς, ἐὰν δὲν πίνουν ὕδωρ διὰ τῶν ριζῶν, οὔτε ἡμεῖς θὰ δυνηθῶμεν νὰ παραγάγωμεν τοὺς πολυτίμους

καρποὺς τῆς εὐσεβείας, ἐὰν δὲν ποτιζώμεθα διὰ τῶν προσευχῶν. Διὰ τοῦτο πρέπει καὶ ὅταν ἐξεγειρώμεθα ἐκ τῆς κλίνης, νὰ προφθάνωμεν πάντοτε τὸν ἥλιον μὲ τὴν λατρείαν τοῦ Θεοῦ· καὶ ὅταν καθήμεθα εἰς τὴν τράπεζαν διὰ νὰ φάγωμεν καὶ ὅταν πρόκειται νὰ κοιμηθῶμεν. Μᾶλλον δὲ καθ᾿ ἑκάστην ὥραν καὶ μίαν προσευχὴν νὰ προσφέρωμεν εἰς τὸν Θεόν, διατρέχοντες τοιουτοτρόπως διὰ τῆς προσευχῆς ἕνα δρόμον ἴσον πρὸς τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας». 

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr

https://makkavaios.blogspot.com

 

Ανατολικά θρησκεύματα και Ορθόδοξη πνευματικότητα

ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ

τοῦ Λάμπρου Κ. Σκόντζου
Θεολόγου – Καθηγητοῦ, Μέλους τοῦ Πν. Συμβ. τῆς ΠΕΓ

Στό προηγούμενο τεῦχος εἴχαμε ἀναλύσει τί εἶναι στήν οὐσία ἡ γιόγκα καί ὁ διαλογισμός. Στό παρόν ἄρθρο μας θά συσχετίσουμε τις δοξασίες αὐτές μέ τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα.

Ὑπάρχει διάχυτη ἡ ἀντίληψη ὅτι ἡ γιόγκα, μαζί μέ τόν ὑπερβατικό διαλογισμό, ταυτίζονται μέ τόν ὀρθόδοξο ἡσυχασμό καί μάλιστα ὁρισμένοι ὑποστηρίζουν ὅτι ὁ ὀρθόδοξος μοναχισμός πῆρε τόν Ἡσυχασμό καί τίς πρακτικές του ἀπό τόν Ἰνδουισμό! Μποροῦμε νά ποῦμε ὅτι αὐτή τήν ἄποψη προωθοῦν κυρίως οἱ διάφορες ἀποκρυφιστικές ὁμάδες, οἱ ὁποῖες ἀσκοῦν τήν γιόγκα καί τόν διαλογισμό, γιά νά προωθήσουν τίς θέσεις τους στήν ἑλληνική κοινωνία, νά γίνουν ἀποδεκτές οἱ πίστεις καί οἱ πρακτικές τους, ὡς δῆθεν ἐναρμονισμένες μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη καί παράδοση. Αὐτό εἶναι δυστυχῶς μέρος τοῦ γενικότερου προβλήματος, νά παρουσιάζονται οἱ διάφορες αἱρέσεις καί τά παραθρησκευτικά φαινόμενα μέ χριστιανικό καί φιλορθόδοξο προσωπεῖο, γιά λόγους σαφῶς παραπλανητικῆς τακτικῆς, τῶν ἀπληροφόρητων καί ἀφελῶν χριστιανῶν. Δέν εἶναι ἄλλωστε σπάνιο τό φαινόμενο, πολλοί πιστοί χριστιανοί νά μιλοῦν μέ κολακευτικά λόγια γιά τίς πρακτικές τῶν διαφόρων ἀποκρυφιστικῶν ὁμάδων καί νά ἀσκοῦν τίς πρακτικές τους, χωρίς δισταγμούς, μή γνωρίζοντας ὅτι ἔρχονται σέ εὐθεία ἀντίθεση μέ τίς ἀρχές τῆς χριστιανικῆς μας πίστεως καί θέτουν τή σωτηρία τούς ἐν ἀμφιβόλω.

Ἐν προκειμένω, γιά τήν γιόγκα καί τόν διαλογισμό, τά ὁποῖα εἶναι βασικά στοιχεῖα τῶν ἀνατολικῶν θρησκευμάτων, ἡ κατάσταση εἶναι πιό σύνθετη καί δύσκολη. Καί τοῦτο διότι κάποιοι προσπαθοῦν νά πείσουν ὅτι αὐτές οἱ μορφές θρησκευτικότητας καί πρακτικῆς τοῦ Ἰνδουισμοῦ καί τοῦ Βουδισμοῦ ἔχουν ἄμεση σχέση καί τά ἴδια «εὐεργετικά» ἀποτελέσματα μέ τήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καί μάλιστα μέ τόν Ἡσυχασμό.

Προβάλλουν κάποια ἐξωτερικά «κοινά» στοιχεῖα, γιά νά δείξουν τόν δῆθεν συσχετισμό τους μέ τόν ὀρθόδοξο Ἡσυχασμό. Συγχέουν λ.χ. τήν ησυχία μέ τήν ἀπόκοσμη ἀπομόνωση τῶν γκουροῦ, τήν ἀδιάλειπτη μονολόγιστη προσευχή μέ τόν ὑπερβατικό διαλογισμό, τήν ὀρθόδοξη ἀσκητικότητα μέ τήν ἐξουθένωση τῶν γιόγκι, τήν ἀποχή ἀπό ζωικές τροφές μέ τήν ὀρθόδοξη νηστεία, κ.ο.κ.

Ὅμως, ὑπάρχει χάσμα ἀγεφύρωτο ἀνάμεσα στήν ὀρθόδοξη πνευματικότητα καί τά σύγχρονα αὐτά εἰδωλολατρικά καί πολυθεϊστικά θρησκεύματα. Οὐδεμία σχέση μπορεῖ νά ἔχουν οἱ δοξασίες καί οἱ πρακτικές τῆς γιόγκα καί τοῦ ὑπερβατικοῦ διαλογισμοῦ, καί τῶν ἄλλων θρησκευτικῶν πράξεων, μέ τόν ὀρθόδοξο Ἡσυχασμό, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖ τήν κορωνίδα τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητας καί γενικά τήν ὀρθόδοξη πίστη μας. Παρά τίς φαινομενικές «ὁμοιότητες» κάποιων ἐξωτερικῶν πρακτικῶν, δέν ἔχουν κανένα κοινό στοιχεῖο, ὅσον ἀφορᾶ τή θεολογία, τήν ἀνθρωπολογία καί τή σωτηριολογία.

Στά ἀνατολικά θρησκεύματα δέν ὑπάρχει ὕψιστος προσωπικός Θεός. Δέν ὑπάρχει κακό καί καλό, ἀλλά τήν ἀνθρώπινη ζωή ὁρίζει ἀπόλυτα τό μοιρολατρικό «κάρμα» καί ὡς ἐκ τούτου δέν ἀπαιτεῖται σωτῆρας, διότι «σωτῆρας» εἶναι ὁ ἴδιος ὁ άνθρωπος γιά τόν ἑαυτό του, ὁ ὁποῖος «σώζεται» διά τῆς «ἀκρίβειας» τῶν ἀσκήσεων τῆς γιόγκα καί τοῦ ὑπερβατικοῦ διαλογισμοῦ. Ὁ γιόγκι ἀπομονώνεται, γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν «ἀρνητική ἐνέργεια» τῶν ἀνθρώπων καί γιά τήν πραγμάτωση τῆς «αὐτο-λύτρωσής» του. Στή γιόγκα ὁ γιόγκι «κατορθώνει» νά νικήσει τόν «νόμο» τῆς σαμσάρα καί νά ἑνωθεῖ μέ τό ἀπρόσωπο Βράχμα, μέ τίς δικές του «ἱκανότητες», «ἀναγκάζοντας» τό «θεῖον» νά ἑνωθεῖ μαζί του! Πρόκειται σαφῶς γιά δαιμονική κατάσταση, ἀφοῦ πρῶτος ὁ διάβολος ἀποπειράθηκε νά γίνει ἀπό μόνος του Θεός! Μέ τόν διαλογισμό ἐπιχειρώντας νά «ἀδειάσει» τήν ὕπαρξή του, ἀναιρεῖ τό θεῖο δῶρο τῆς προσωπικῆς ζωῆς καί ἀποζητᾶ τήν ἀπρόσωπη «ὕπαρξη», ἤτοι: τό ἀτομικό του σβήσιμο, σέ κάποιο ἀπρόσωπο «θεῖον», τό Βράχμα ἤ τή Νιρβάνα. Ἀπαξιώνει τήν ἐνσυνείδητη ζωή μέ τήν ἄτακτη καί ἐπώδυνη φυγή ἀπό τήν πραγματικότητα, γιά χάρη μιᾶς νοσηρῆς «ἡρεμίας», ἡ ὁποία εἶναι στήν οὐσία αὐταπάτη, μᾶλλον μιά σοβαρή δαιμονική ἀπάτη.

Ἀντίθετα στήν ὀρθόδοξη ἡσυχαστική παράδοση ὁ ἡσυχαστής, πιστεύει στόν προσωπικό Τριαδικό Θεό τῆς ἀγάπης καί ἐναποθέτει σ᾽ Αὐτόν, μέ ταπείνωση καί συντριβή, τόν ἁμαρτωλό ἑαυτό του. Ἔχοντας ἀπόλυτη συναίσθηση τῆς πραγματικότητας, βιώνει ἐνσυνείδητα κατάσταση ἡρεμίας καί ἐσωτερικής γαλήνης. Μέ διάθεση ταπείνωσης καί αἴσθηση τῆς μικρότητάς του καί τῆς σχετικότητάς του, ἀναλογίζεται τήν ἁμαρτωλότητά του, ἀνοίγει τήν καρδιά του, διά τῆς ἡσυχίας καί νοερᾶς προσευχῆς, νά εἰσέλθει στό εἶναι του, ἡ θεία χάρις, νά τόν ἀπολυτρώσει ἀπό τήν ἁμαρτία, ἡ ὁποία γεννᾶ τή φθορά καί τόν θάνατο (Ρωμ. στ’ 18), νά τόν σώσει, δηλαδή νά τόν καταστήσει σῶο, ὁλόκληρο, νά τόν ἑνώσει μέ τόν Θεό, νά λάβει τήν υἱοθεσία Του (Γαλ. δ’4) καί νά ἀξιωθεῖ τῆς κατά χάριν θεώσεως.

Δέν ἀποξενώνεται ἀπό τήν πραγματικότητα, ἀλλά ζεῖ «ἐν τῇ μονώσει» του τήν κοινωνία τοῦ Θεοῦ, «ἐνώπιος ἐνωπίῳ» καί τῶν συνανθρώπων του, γιά τούς ὁποίους προσεύχεται καί εὔχεται γιά τή σωτηρία τους. Δέν ἀπομονώνεται γιά νά «ἀπαλλαγεῖ» ἀπό τούς συνανθρώπους του, ἀλλά γιά νά ἀφιερωθεῖ ἀπερίσπαστος ἀπό τά ἐγκόσμια, στήν συνάντησή του μέ τόν Θεό, ἐκδηλώνοντας τήν ἀγάπη του γιά ὅλο τόν κόσμο μέ τήν ἀέναη προσευχή του γι᾽ αὐτόν. Ἡ ἡσυχία, ἡ ἀδιάλειπτη προσευχή, ἡ νηστεία, ἡ ἀγρυπνία δέν εἶναι αὐτοσκοπός, ἀλλά τά μέσα γιά τήν πραγματοποίηση τῆς ἑνώσεως μέ τόν Θεό καί τή θέα καί τή βίωση τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν Του. Δέν πιστεύει σέ μοιρολατρικές καταστάσεις καί σέ «ἐκπληρώσεις» ἐγκλημάτων δῆθεν «προηγούμενων ζωῶν του» πού δέν γνωρίζει, ἀλλά ἀφήνεται στήν πρόνοια, τό ἄπειρο ἔλεος καί τήν ἄμετρη ἀγάπη τοῦ προσωπικοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, βιώνοντας τή χαρά καί τήν ἐλπίδα τῆς προσωπικῆς σχέσης του μέ Αὐτόν. Δέν ἐξαρτᾶται ἀπό ἀπρόσωπες «δυνάμεις», οἱ ὁποῖες «προκαθορίζουν» τό εἶναι του, ἀλλά ἀποζητᾶ τίς ἄκτιστες ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, οἱ ὁποῖες διαχέονται στή δημιουργία καί γίνονται δεκτικές καί ἐπωφελεῖς ἀπό ἀνθρώπους ταπεινούς καί πιστούς στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ. Πιστεύει ὅτι ὑπάρχουν ὄντως «κοσμικές δυνάμεις», οἱ ὁποῖες ἐπιδροῦν ὄντως στόν ἄνθρωπο, ἀλλά αὐτές εἶναι δαιμονικές καί τό ἔργο τους εἶναι καταστροφικό γιά ἐκεῖνον.

Ὁ Μακ. Ἀρχιεπίσκοπος Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος συνοψίζει ὡς ἑξῆς τίς χαώδεις διαφορές μεταξύ γιόγκα καί διαλογισμοῦ μέ τόν ὀρθόδοξο Ἡσυχασμό: «Συνοπτικά, ὁ γιόγκι ἀποδύεται σ᾽ ἕναν ἀγῶνα, στόν ὁποῖο ἀρχικά τόν ὁδηγεί ἕνας γκουρού, ἀλλά στή συνέχεια προχωρεῖ μόνος μέσα σέ μία φοβερή μοναξιά, προσπαθώντας νά νεκρώσει κάθε στοιχεῖο τοῦ προσώπου του, διαλυόμενος μέσα στή σιωπή του ἀπρόσωπου Ἀπολύτου. Ἀντίθετα ὁ χριστιανός, μοναχός ἤ καί λαϊκός, διεξάγει τόν ἀγῶνα του μέσα στό φῶς τῆς ἐλπίδας καί τοῦ ἐλέους τοῦ Θεοῦ, μέσα στή δοξολογική κοινωνία τῆς Ἐκκλησίας, παραδιδόμενος στή χάρη τοῦ Θεοῦ καί στήν ἀγάπη του».

Εἶναι λοιπόν εὐνόητο πώς, ἡ γιόγκα, ὁ ὑπερβατικός διαλογισμός καί ὅλες οἱ πρακτικές τῆς «ἀνατολικῆς θρησκευτικότητας», εἶναι ἀπόλυτα ἀσύμβατες μέ τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική μας Πίστη καί Παράδοση. Ἐμεῖς ἀναγνωρίζουμε ὡς Σωτῆρα καί Λυτρωτή μας τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό, τόν Σαρκωμένο Θεό μας. Αὐτός μέσω τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπό τή δουλεία τῆς ἁμαρτίας, τή φθορά καί τόν θάνατο καί νά μᾶς ἑνώσει πραγματικά μέ τόν ἀληθινό Τριαδικό Θεό καί ὄχι ὁ ἀνίσχυρος πτωτικός ἑαυτός μας, μέ τίς ὅποιες ἀσκήσεις γιόγκα καί τόν διαλογισμό, ἄσχετα ἄν ἔχουν αὐτές ἐνδεχομένως κάποια «εὐεργετικά» ἀποτελέσματα, ὡς σωματικές ἀσκήσεις. Ἐκεῖνος ἔγινε ἄνθρωπος, γιά νά ἔχουμε ἐμεῖς τή δυνατότητα νά γίνουμε θεοί κατά χάριν. Δέν θέλει νά μᾶς πάρει ἀπό τόν «κακό» κόσμο (Ἰωάν. ιζ’15), ἀλλά νά μᾶς σώσει ἀπό τόν πονηρό καί νά μᾶς μεταμορφώσει, μαζί μέ ἐκεῖνον, σέ «καινή κτίση» (Β’ Κορ. ε’ 17). Πιστεύουμε στήν ἀέναη πρόνοια τοῦ Θεοῦ καί ἀπορρίπτουμε τό μοιρολατρικό κάρμα. Πιστεύουμε στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν καί ἀπορρίπτουμε τήν πίστη στή μετενσάρκωση καί μετεμψύχωση, ὡς λίαν βλαπτικές γιά τή σωτηρία μας πίστεις, οἱ ὁποίες μᾶς ἀποκόβουν ἀπό τόν Θεό καί μᾶς στεροῦν τή χάρη τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας καί ἀπολυτρώσεως. Ἔχουμε σαφή ἀντίληψη τῶν περιορισμένων δυνατοτήτων μας ὡς ἄνθρωποι, ἀπορρίπτοντας τή δαιμονική δοξασία τῆς «Νέας Ἐποχῆς», τήν ὁποία ἄντλησε ἀπό τά ἀνατολικά θρησκεύματα, τῆς δῆθεν «θεότητας τοῦ ἀνθρώπου».

Διάγουμε, τέλος, τή ζωή μας «μετά χαρᾶς εὐχαριστοῦντες τῷ Θεῷ καί πατρί τῷ ἱκανώσαντι ἡμᾶς εἰς τήν μερίδα τοῦ κλήρου τῶν ἁγίων ἐν τῷ φωτί, ὅς ἐρρύσατο ἡμᾶς ἐκ τῆς ἐξουσίας τοῦ σκότους καί μετέστησεν εἰς τήν βασιλείαν τοῦ υἱοῦ τῆς ἀγάπης αὐτοῦ, ἐν ᾧ ἔχομεν τήν ἀπολύτρωσιν, τήν ἄφεσιν τῶν ἁμαρτιῶν» (Κολ. α’ 11-14).

Περιοδικό «διάλογος»
Τεύχος 106 
Οκτώβριος-Δεκέμβριος 2021

https://www.impantokratoros.gr

Ο Οικουμενισμός ως πρόδρομος του Αντιχρίστου

 

Ο Οικουμενισμός ως πρόδρομος του Αντιχρίστου

 

Ένας πρόδρομος του Αντιχρίστου, που δουλεύει πυρετωδώς στις μέρες μας, για να ετοιμάσει τον δρόμο της απιστίας είναι ο Οικουμενισμός. Τι είναι ο Οικουμενισμός; Είναι η λεγομένη κίνηση, για την «Ένωση των Εκκλησιών» και των θρησκειών κατόπιν. Είναι η αντίχριστη προσπάθεια, που επιδιώκει ν’ ανακατέψει την αληθινή πίστη, την Ορθόδοξο Εκκλησία με όλες τις χριστιανικές αιρέσεις, με όλες

τις κακοδοξίες και τις πλάνες, αρχής γενομένης με τον Παπισμό.

Το σύνθημα της ενώσεως το έχουν ωραιοποιήσει, σαν διάλογο αγάπης, σαν προσπάθεια θεία. Και όμως ο κεντρικός στόχος όλης αυτής της ιστορίας είναι να πλήξουν την Ορθοδοξία, να θολώσουν την έννοια του Δόγματος, να γκρεμίσουν, όπως ελπίζουν, την Ορθόδοξο Εκκλησία, που κρατεί ανόθευτη την αλήθεια του Ευαγγελίου και την Παράδοση, ώστε να μπορέσουν έπειτα οι αντίχριστες πλάνες και αιρέσεις να δουλέψουν ανενόχλητα για τον Πλάνο και Άνομο των εσχάτων καιρών.

Ο Οικουμενισμός, σαν σχέδιο, είναι φοβερό και ύπουλο. Είναι σκοτεινό και επιδιώκει, με την μέθοδο του Δουρείου Ίππου, να επιτύχει την άλωση της πίστεώς μας. Κεντρικό του όργανο είναι το «Παγκόσμιο Συμβούλιο των Εκκλησιών». Και το Συμβούλιο αυτό δεν έχει καμμία σχέση με την Εκκλησία του Χριστού και τον Ιδρυτή της.

Το όργανο, όμως, που κατευθύνει όλο αυτό το κύκλωμα, και που παλεύει, σατανικά, παντοιοτρόπως, να εξαλείψει την Εκκλησία του Χριστού είναι ο Αντίχριστος Σιωνισμός. Οι Σιωνιστές Εβραίοι κινούν τα νήματα της «Ενώσεως των Εκκλησιών». Και ονομάζουν Εκκλησίες όλες τις πλάνες, ενώ είναι γνωστό, ότι μόνο ΜΙΑ είναι η Εκκλησία. Είναι η Ορθόδοξος Εκκλησία, ή όπως διατυπώνεται στο Σύμβολο της Πίστεως, που συντάξανε οι Άγιοι Πατέρες μας στις Οικουμενικές Συνόδους, είναι η ΜΙΑ, ΑΓΙΑ, ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Μία είναι η Εκκλησία, όπως ήτανε τότε, τον καιρό των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων. Οι πλάνες και οι αιρέσεις δεν μπορούν να ονομασθούν Εκκλησία. Ο Αρειανισμός δεν μπόρεσε να σταθεί σαν Εκκλησία. Ο Παπισμός αυτό αποκαλείται Εκκλησία, μα Εκκλησία δεν είναι, είναι αίρεση, κοσμικό κατασκεύασμα, πλάνη.

Και τώρα τι μας λένε οι Οικουμενιστές, οι «ενωτικοί»; Μας λένε να ενωθούμε. Με ποιους παρακαλώ; Με τους βλάσφημους αιρετικούς, με τους αντίχριστους; Να ενώσουμε την αλήθεια του Χριστού με το ψέμα του Διαβόλου;

Ναι! Αυτό θέλουνε, να φύγουμε από την αλήθεια, να φύγουμε από το φως, να συνταυτισθούμε στο χάος, στην ασυναρτησία, στο ψέμα των αιρέσεων. Αυτό θέλουνε, να χάσουμε την πίστη, ώστε έτσι μ’ ευκολία να πέσουμε στην πλάνη του Διαβόλου, στην παγίδα του Αντιχρίστου.

Τα αρρωστημένα αποστήματα θέλουν να μπουν στο υγιές σώμα της Εκκλησίας. Και γύρω από αυτή την απάτη, γίνονται υποκρισίες αγάπης, θεατρινισμοί, φιλήματα ποδιών. (Το 1976 ο πάπας φίλησε τα πόδια του Πατριαρχικού εκπροσώπου Μελίτωνος).

Μα η αλήθεια του Χριστού δεν υπηρετείται με τέτοιες υποκρισίες. Θα ήταν ειλικρινής ο πάπας αντ’ αυτού αν έλεγε, ότι καταδικάζει τις παπικές κακοδοξίες. Εν τούτοις διατηρεί και το «αλάθητο» και το «Φιλιόκβε» και την Ουνία.

Έχει ξεσκεπασθεί, όμως, πιά το προσωπείο του Οικουμενισμού. Ξέρουμε, ότι οι πρώτοι και κύριοι στυλοβάτες του, είναι οι Εβραιομασώνοι. Σκοτεινές δυνάμεις του Διεθνούς Σιωνισμού βρήκαν τον Οικουμενισμό σαν το πιο κατάλληλο μέσο να εξοντώσουν, όπως άδικα ελπίζουν, την Ορθόδοξο Εκκλησία. Σκοπός τους είναι να φύγει από την μέση ο Χριστός, ο Αληθινός Θεός, ο Οποίος δίνει την σωτηρία του κόσμου. Επιδιώκουν να μην αναφέρεται, τελικά, πουθενά τ’ όνομα του Χριστού. Επιδιώκουν μια πανθρησκεία, ένα συνονθύλευμα όλων των κακοδοξιών, όλων των αιρέσεων. Επιδιώκει ο Οικουμενισμός, κοσμική κι όχι χριστιανική αγάπη. Εγκαταλείψτε τον Χριστό (!) μας λένε μ’ άλλα λόγια οι οικουμενιστές, για να είμαστε αγαπημένοι!

Η φοβερή τούτη παναίρεση του Οικουμενισμού οδηγεί τους ορθοδόξους, που πέφτουν στην πλάνη του, έξω από την Εκκλησία, στην απώλεια. Εκεί που θέλει και ο Σατανάς.

Ο Οικουμενισμός λοιπόν, είναι ο δόλιος πρόδρομος του Αντιχρίστου στις μέρες μας. Για τους αντίχριστους σκοπούς του έχουν εργασθεί και δουλεύουν, ακατάπαυστα, επιτελεία σκοτεινών δυνάμεων. Σιωνιστές και Μασώνοι.

Τελικός σκοπός του Σιωνισμού είναι να γίνει μια Πανθρησκεία, στην οποία βέβαια αρχηγός δεν θα είναι ο Χριστός, αλλά ο Αντίχριστος!

 

 

Πηγή: «Ο Αντίχριστος», Αρχ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (Σελ. 88-92)

 https://makkavaios.blogspot.com