«Πάρε τηλέφωνο τον Γέροντα!»

Ὑπηρέτησα ὡς εἰ­ρηνοδίκης στὴν Νάξο ἀπὸ τὸν Νοέμβριο τοῦ 1994 ἕως τὸ 2000. Τὸ ἔ­τος 2000 σὲ ἕνα ἀ­πὸ τὰ τελευταῖα ταξίδια μου ἀπὸ Νάξο πρὸς Πειραιᾶ ἐπιβιβάστηκα βράδυ στὸ παλαιότερο πλοῖο ποὺ ἔκανε τὸ δρομολόγιο μὲ θάλασσα σὲ ἀπόλυτη νηνεμία!

Τίποτα δὲν προμήνυε αὐτὸ ποὺ θὰ συνέβαινε. Μετὰ ἀπὸ πολλὲς ὧρες καὶ ἐνῶ βρισκόμουν στὴν ἐξωτερικὴ καμπίνα ποὺ εἶ­χα κλείσει μόνη μου, ἀντιλήφθηκα ἰσχυρὸ κούνημα τὸ ὁποῖο αὐξανόταν σὲ γρήγορο ρυ­θμὸ σὲ σημεῖο ποὺ νὰ μὴν μπορεῖς νὰ σταθῇς ὄρθιος· κοίταξα ἀπὸ τὸ παράθυρο ἔξω καὶ εἶδα τὰ κύματα νὰ καλύπτουν τὸ κατάστρωμα, ἐνῶ μιὰ περίεργη μαυρίλα εἶ­χε κατέβει μέχρι κάτω καὶ δὲν ἔβλεπες τὴν θάλασσα. Χρόνια ταξιδεύω μὲ πλοῖο· τέτοιο θέ­αμα δὲν εἶχα ποτέ ζήσει. Ταχύτητα τὸ πλοῖο δὲν εἶ­χε ἐνῶ ἀπὸ ἕνα σημεῖο καὶ μετά, δὲν ἀ­κουγόντουσαν οἱ μηχανές του. Φαινόταν σὰν ἀ­κυβέρνητο. Τότε ἄρχισα νὰ ἀντιλαμβάνομαι ὅτι κινδυνεύουμε. Νοερὰ προσέτρεξα στὴν Κυρία Θεοτόκο ζητώντας βοήθεια.

Ἡ βοήθεια ἔ­γινε κραυγή· «σῶσε μας Δέσποινα καὶ θὰ ἔρ­θω μὲ τὰ γόνατα στὴν Τῆνο (ἐκεῖ ἔχω βαπτι­σθῆ) ἀπὸ τὸ καράβι μέχρι τὴν Εἰκόνα σου». Τότε ἀκούω φωνή· «πάρε τηλέφωνο τὸν Γέροντα». Ὦ Θεέ μου, τὸν Γέροντα, ναί τὸν Γέροντα.

Τὸν Γέροντα τὸν Ἱερόθεο, ὑποτακτικὸ τοῦ Ἁγίου Φιλοθέου τοῦ Ζερβάκου, γέννημα θρέμμα τῆς Νάξου καὶ πρώην ἡγούμενο τῆς Μονῆς Λογγοβάρδας, τὸν γνώρισα θείᾳ βου­λῇ τῆς Κυρίας Θεοτόκου στὴν Νάξο. Εἶχε θεραπεύσει τὸ παιδί μου –δέκα χρονῶν τότε–, ἀπὸ ἀσθένεια, ποὺ ὅλοι οἱ γιατροὶ στὸ νοσοκομεῖο Παίδων «Ἁγία Σοφία», ποὺ ἀ­σχολήθηκαν μαζί του, δὲν μπόρεσαν.

Ἤμουν τυχερή, γιατὶ εἶχα μαζί μου ἕνα κινητὸ τηλέφωνο, ποὺ μόλις εἶχα ἀγοράσει, καὶ τὸν τηλεφωνικό μου κατάλογο, γιατὶ ἔ­πρεπε νὰ συνεννοηθῶ μὲ τὸν πατέρα Θεόδωρο Ζήση, καθηγητὴ τῆς θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Παν/μίου Θεσσ/νίκης, γιὰ τὴν παρουσία μου στὸ συνέδριο γιὰ τὸν Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη ποὺ θὰ λάμβανε χώρα στὸ μοναστήρι τοῦ Ἁγίου στὴν Γουμένισσα Κιλκίς. Μάλιστα ἐκεῖ ἤμουνα ὁμιλήτρια μὲ θέμα, «Ἡ ἀλήθεια γιὰ τὸ γονικὸ σπίτι τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτη», κατ᾽ ἐπιταγὴν τοῦ προαναφερομένου πατέρα. Ἔτσι εἶχα τὸ τηλέφωνο τῆς ἀνηψιᾶς τοῦ Γέροντα, Μαρίας, νοσοκόμας στὸ ὀφθαλμιατρεῖο Ἀθηνῶν, ποὺ ἔμενε στὸ Παγκράτι καὶ ἀραιὰ καὶ ποῦ, τὴν ἐπισκεπτόταν ὁ Γέροντας Ἱερόθεος.

Σὰν τρελλὴ σχημάτισα τὸν ἀριθμό· τὸ σήκωσε ἡ Μαρία. «Ποῦ εἶναι ὁ Γέροντας, Μαρία; γιατὶ χανόμαστε· εἶμαι μέσα στὸ πλοῖο … (εἶπα σὲ ποιό), καὶ κινδυνεύουμε». Ἡ Μαρία τὰ ἔχασε· ποτέ δὲν μὲ εἶχε ἀκούσει ἀλλόφρων καὶ μοῦ εἶπε «ἐδῶ εἶναι ὁ Γέροντας». «Τρέξε», τῆς λέω καὶ κλείνω τὸ τηλέφωνο.

Μετά, ὅταν σωθήκαμε, ἔμαθα τί ἔγινε. Ὁ Γέροντας ἦταν ξαπλωμένος. Στὸ ἄκουσμα τοῦ γεγονότος πετάχτηκε ἀπὸ τὸ κρεββάτι μὲ τὴν φράση «τὸ πλοῖο κινδυνεύει»· στὴν συνέχεια πάει στὸν χάρτη τῆς Ἑλλάδας ποὺ ἦταν κρεμασμένος στὸ δωμάτιο καὶ λέει· «Τὸ πλοῖο εἶναι ἐδῶ», δείχνοντας μὲ τὸ δάχτυλό του. «Εἰς τὸ Ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», καὶ ὁ κλυδωνισμὸς σταμάτησε ἀμέσως· τὸ μαῦρο σύννεφο, ποὺ ἤθελε νὰ καταπιῇ τὸ πλοῖο, ἐξαφανίστηκε. Γαλήνη μεγάλη καὶ οἱ μηχανὲς ξεκίνησαν. Ἀργότερα, ὅταν γύρισα στὴν Νάξο, ἄκουσα ὅτι τὸ συγκεκριμένο πλοῖο κινδύνευσε καὶ ὅτι εἶπε ὁ καπετάνιος, ὅτι εἴχαμε ΑΓΙΟ.

Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν

Σοφία – Μαρία Γιαννακάκη, ἐπίτιμος Εἰρηνοδίκης Α´ – Ἀθήνα 20/11/23

παραμονὴ Εἰσοδίων τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου

xristianikispitha

ixthis3

https://simeiakairwn.wordpress.com

 

π. Γεώργιος Καψάνης: Πώς μπορεί να απαλλαγεί ο πιστός από τον παλαιό πτωτικό άνθρωπο;

Πῶς μπορεῖ νὰ ἀπαλλαγεῖ ὁ πιστὸς ἀπὸ τὸν παλαιὸ πτωτικὸ ἄνθρωπο;
Γεώργιος Καψάνης

Καθηγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὄρους

Ὅλοι αἰσθανόμαστε ὅτι φέρουμε τὰ ἴχνη τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου. Κύριο χαρακτηριστικό του εἶναι ἡ φιλαυτία, δηλαδὴ ἡ ἀρρωστημένη ἐγωκεντρικὴ «ἀγάπη» τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ἡ φιλαυτία δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ἀγαπήσουμε ἀληθινὰ καὶ ἀνιδιοτελῶς τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Ἀπὸ τὴν φιλαυτία γεννῶνται τὰ πάθη. Ἐμπαθεῖς καθὼς εἴμαστε δὲν μποροῦμε νὰ συνδεθοῦμε ἀπαθῶς μὲ τὰ ἄλλα ἀνθρώπινα πρόσωπα καὶ τὰ πράγματα. Οἱ σχέσεις μας γίνονται ἐμπαθεῖς καὶ ἐγωιστικὲς καὶ μᾶς ἐμποδίζουν νὰ χαροῦμε ἀληθινὰ τοὺς συνανθρώπους μας καὶ τὰ ἄλλα ἀγαθά τοῦ κόσμου. Αὐτὸ τελικά μᾶς ὁδηγεῖ στὴν μοναξιά, τὸ κενό, τὸ ἀδιέξοδο.

Ὅταν λοιπὸν λέμε παλαιὸ ἄνθρωπο, ἐννοοῦμε τὸν ἀρρωστημένο ἐγωκεντρισμό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὅλοι μας, ἄλλος λιγότερο καὶ ἄλλος περισσότερο, πάσχουμε.

Πῶς θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ αὐτὴ τὴν βαριὰ πνευματικὴ ἀρρώστια, ποὺ δηλητηριάζει ὅλη μας τὴν ὕπαρξη;

Μόνο κάποιος ἐλεύθερος ἀπὸ τὴν ἀρρώστια αὐτὴ θὰ μποροῦσε νὰ γίνει ὁ ἰατρός μας. Μόνο ἕνας καινός, καινούργιος ἄνθρωπος θὰ μποροῦσε νὰ δώσει καὶ σέ μᾶς τὴν δυνατότητα νὰ ξεπεράσουμε τὴν ἀρρώστια τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου καὶ νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς καινοὶ – καινούργιοι ἄνθρωποι.

Ὅλοι γνωρίζουμε, ὅτι αὐτὸς ὁ καινὸς ἄνθρωπος εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Σωτῆρας μας Χριστός, ποὺ κατὰ τὴν Γραφὴ «ἁμαρτίαν οὐκ ἐποίησεν, οὐδὲ εὑρέθη δόλος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ».

Ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς ἀπὸ ἄπειρη ἀγάπη γιά μᾶς, προσφέρεται σέ μᾶς νὰ ἑνωθοῦμε μαζί Του καὶ ἔτσι νὰ μᾶς μεταδώσει τὴν ἰδικὴ Του νέα ζωή.

Μὲ τὸ Ἅγιο Βάπτισμα, τὸ Χρίσμα, τὴν Θεία Κοινωνία, γίνεται ἡ ἐνσωμάτωσή μας στὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ζωοποίησή μας ἀπὸ τὸν Χριστό.

Κάθε Χριστιανὸς ποὺ μετέχει στὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ, μέσα στὸ σῶμα Του ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἔχει λάβει μὲ τὴν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὰ σπέρματα τῆς νέας ζωῆς. Πρέπει ὅμως καὶ νὰ ἀγωνισθεῖ, γιὰ νὰ καθαρίζεται ὅλο καὶ περισσότερο ἀπὸ τὰ πάθη καὶ νὰ στολίζεται μὲ τὶς ἀρετές.

Ἂς τὸ ποῦμε ἁπλά: Ὅσο ὁ ἄνθρωπος ἀδειάζει ἀπὸ τὸν ἐγωισμό του, τόσο γεμίζει μὲ τὴν ἀληθινὴ ἀγάπη καὶ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Ὅσο περιορίζεται ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος, τόσο αὐξάνει ὁ καινὸς ἄνθρωπος. Αὐτὸ τὸ πέρασμα ἀπὸ τὸν παλαιὸ στὸν νέο ἄνθρωπο δὲν εἶναι εὔκολο, γιατί τὰ πάθη ἔχουν βαθιὲς ρίζες μέσα μας καὶ δὲν ξεριζώνονται εὔκολα.

Χρειάζεται συνεχὴς καὶ πολυχρόνιος ἀγῶνας γιὰ τὴν κάθαρση ἀπὸ τὰ πάθη. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἀγῶνας τῆς μετανοίας. Κάθε ἡμέρα πρέπει νὰ μετανοοῦμε γιὰ τὴν παλαιότητά μας, δηλαδὴ τὴν ἁμαρτωλότητά μας, τὴν ἐμπάθειά μας, τὸν ἐγωκεντρισμό μας, τὴν ἀδυναμία μας νὰ ἀγαπήσουμε ὁλοκληρωτικὰ τὸν Θεὸ Πατέρα μας καὶ τὸν συνάνθρωπό μας. Καὶ κάθε ἡμέρα καλούμεθα νὰ ἀγωνιζόμαστε γιὰ τὴν ἀγάπη, τὴν ταπείνωση, τὴν καθαρὰ ἐξομολόγηση, τὴν ἐγκράτεια, τὴν δικαιοσύνη, τὴν ἀνεξικακία, τὴν προσευχή.

Ἔτσι γίνεται σιγὰ – σιγὰ μέσα μας μία νέα πνευματικὴ γέννηση, ἡ γέννηση τοῦ καινοῦ ἀνθρώπου, ποὺ εἶναι χαριτωμένος μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ.

Ὅπως ὅμως κάθε τοκετὸς συνοδεύεται ἀπὸ ὠδίνες, ἔτσι καὶ ἡ πνευματικὴ γέννηση προϋποθέτει τὶς ὠδίνες τῆς μετανοίας. Ὅταν σταυρώνουμε τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, πονᾶμε, ἀλλὰ τότε εἶναι ποὺ ἀνασταίνεται μέσα μας ὁ νέος ἄνθρωπος. Συσταυρωνόμαστε μὲ τὸν Χριστὸ γιὰ νὰ συναναστηθοῦμε μαζί Του.

Μὲ τὸν ὑπομονετικὸ λοιπὸν καὶ καθημερινό μας ἀγῶνα τῆς μετανοίας, θὰ ἀπαλλαγοῦμε ἀπὸ τὸν παλαιὸ καὶ πτωτικὸ ἄνθρωπο καὶ θὰ μεταμορφωθοῦμε σὲ καινοὺς ἀνθρώπους. Αὐτὸ συνέβη στὴν ζωὴ τῶν ἁγίων μας, οἱ ὁποῖοι μὲ τοὺς θαυμαστοὺς βίους τους μᾶς δείχνουν τὸν δρόμο.

Αναδημοσίευση από:
https://agiazoni.gr/

https://www.impantokratoros.gr

Ξεσκεπάζοντας τὴν Woke ἀτζέντα (Ιερά Μητρόπολη Πάφου)

 

Ξεσκεπάζοντας τὴν Woke ἀτζέντα (Ιερά Μητρόπολη Πάφου)

 

Ἐν Πάφῳ τῇ 5ῃ Δεκεμβρίου 2024 τῶν ἐν Καρυαῖς τοῦ Ἄθω ὁσιομαρτύρων.

Οἱ τοὺς Λατινόφρονας ἐλέγξαντες, τὸν Βασιλέα Μιχαὴλ καὶ Πατριάρχην Βέκκον.

Τί εἶναι τὸ Woke

Στὴν ἐποχὴ μας θριαμβεύει τὸ κίνημα τῆς ἀφύπνισης, τὸ λεγόμενο «Woke», μία κουλτούρα ἐξοστρακισμοῦ ἢ ἀκύρωσης (cancel culture). Ἀναδύεται στὸ ὄνομα τῆς ἀποκατάστασης ἀδικιῶν τοῦ παρελθόντος, εἰς βάρος τῶν μαύρων τῆς Ἀμερικῆς, εἰς βάρος τῶν γυναικῶν, τῶν ἀτόμων μὲ διαφορετικὸ σεξουαλικὸ προσανατολισμό, τῶν μεταναστῶν, τῶν διεμφυλικῶν. Τὸ κίνημα αὐτὸ

κινητοποιεῖται συνεχῶς κυρίως στὸ διαδίκτυο, ἀλλὰ καὶ μὲ ἀκτιβιστικὲς ἐνέργειες, ὥστε νὰ ἀκυρωθεῖ στὸ δημόσιο λόγο ὁποιαδήποτε παρέμβαση δὲν εἶναι σύμφωνη μὲ αὐτό, ἐνῶ ἐπιδιώκει τὴν ἀπαγόρευση νὰ μιλοῦν δημόσια ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἀντίθετες ἀπόψεις[1]. Φτάνει μέχρι τὴν καταστροφὴ ἱστορικῶν ἀγαλμάτων, ἐνῶ, καθὼς ἔχει παρεισφρήσει στὰ Πανεπιστήμια, ἔχει ἐπιτύχει ἀκόμη τὴν ἀπαγόρευση διδασκαλίας ἱστορικῶν κειμένων, ὅπως ὁμηρικὰ ἔπη, ἀρχαῖες τραγωδίες, ἀκόμη καὶ λόγους ἁγίων[2] τά ὁποῖα χαρακτηρίζει ὡς ρατσιστικὰ ἢ ὁμοφοβικά. Φτάνει στὸ σημεῖο νὰ ζητᾶ νὰ γυρίζονται σειρὲς ἢ ταινίες ποὺ διαστρέφουν τὴν ἱστορία, ἔχοντας ἀπώτερο σκοπὸ νὰ ἐγκαθιδρυθεῖ μία νέα χειραγωγημένη πραγματικότητα διαστροφῆς καὶ ἀποδοχῆς.

Ὁ Γάλλος φιλόσοφος Braunstein τονίζει ὅτι ἡ woke ἰδεολογία ἔχει ἀναπτύξει θρησκευτικὰ χαρακτηριστικά, προσπαθεῖ νὰ ἀπαντήσει στὴν ἔλλειψη μίας ἀνώτερης ἀλήθειας ποὺ χαρακτηρίζει τὴ σημερινὴ «μετὰ-θρησκευτικὴ» κοινωνία καὶ αὐτὴ ἡ νέα θρησκεία στηρίζεται στὸν ἐξαγνισμὸ τῆς κοινωνίας μὲ ἐκδίκηση, ἐνῶ ἀπουσιάζει ἐντελῶς ἡ συγχώρηση[3].

Πῶς ἐφαρμόζεται

εἰς τὴν σημερινὴν ἐποχὴν

Ἡ ἐφαρμογὴ τῆς νέας αὐτῆς ἀτζέντας εἶναι πολυδιάστατη, συνδυασμένη μὲ ἄλλες ἰδεολογίες καὶ ὁρισμένες φορὲς δύσκολα ἀνιχνεύσιμη, ὅταν ἐξετάζεται ἐπιφανειακά. Οἱ βασικοὶ πυλῶνες δράσεων ποὺ διαφαίνονται καταγράφονται πιὸ κάτω:

Τὴ θεωρία περὶ κοινωνικοῦ φύλου (gender ideology), ἡ ὁποία οὐσιαστικὰ ὁδηγεῖ στὴν κατάργηση τοῦ φύλου.

Τὴν προώθηση τοῦ παγκόσμιου προγράμματος ὁλιστικῆς σεξουαλικῆς διαπαιδαγώγησης τῶν παιδιῶν, ὡς μέσο ψυχικῆς καὶ σωματικῆς διαφθορᾶς τῶν παιδιῶν καὶ συνεπῶς τῶν ἐπερχόμενων γενεῶν.

Τὴν ἀποδόμηση τοῦ θεσμοῦ τῆς οἰκογένειας καὶ ταυτόχρονα τὴν ψήφιση ἀντισυνταγματικῶν νόμων ποὺ νομιμοποιοῦν τὸ ἀφύσικο, τὴν διαστροφὴ καὶ τὴν ἁμαρτία.

Τὸν ὑποσκελισμὸ τῆς γλώσσας, τοῦ πολιτισμοῦ, τῶν παραδόσεων καὶ τὴν συστηματικὴ διαστρέβλωση τῆς ἱστορίας.

Ὡς μία ἰδεολογία, διακρίνεται νὰ διασυνδέεται μὲ ἄτοπες ἐπιστημονικὲς προσεγγίσεις, οἱ ὁποῖες παρεκτρέπουν τὴν πραγματικὴ ἐπιστημονικὴ γνώση ἀπὸ τὴν ἀνθρωπότητα. (ὅπως ἡ ἐξέλιξη τοῦ ἀνθρώπου, κλιματικὴ κρίση, κ.ἄ.)

Τὴν προσπάθεια διαμόρφωσης ἀνθρώπων μὲ χαμηλὴ ἀντιληπτικότητα καὶ μειωμένη κριτικὴ σκέψη, κυρίως μέσῳ τῆς ὑποβαθμισμένης ποιότητας ἐκπαίδευσης καὶ σὲ συνδυασμὸ μὲ χειραγωγημένα τηλεοπτικὰ πολυμέσα ἐνημέρωσης καὶ ψυχαγωγίας.

Τὴν προαγωγὴ τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τοῦ ἄκρατου δικαιωματισμοῦ χωρὶς ὅρια καὶ ἠθικοὺς φραγμούς. Ἐνῶ ἀντιθέτως, ἑδραιώνει τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο καὶ τήν ἀδίστακτη τιμωρία ὅσων δὲν ἀκολουθοῦν τὴν ἀτζέντα.

Καὶ τὸν ἐπαναπροσδιορισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἐπίγειο φυσικὸ στοιχεῖο, ἀποκρύβοντας τὸν ἀληθινὸ καὶ σωτήριο δρόμο του πρὸς τὸν Θεό. Δηλαδή, τὴν ἐπιδίωξη πνευματικῆς ἀδιαφορίας ἀπὸ τὴ μία, ἀλλὰ ταυτόχρονα τὴν ἀνάδειξη μίας νέας εἰδωλολατρίας ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ποὺ ἐπέρχεται ὡς λύση ἀπὸ μηχανῆς θεοῦ.

Ἀναζητοῦντες τάς ρίζας του

Τὸ Woke κίνημα, ὡς «θεωρία ἀφύπνισης», οὐσιαστικὰ δὲν εἶναι κάτι νέο, καθὼς ἤδη αἰῶνες πρίν, ἡ αἵρεση τοῦ «Γνωστικισμοῦ» ἔκανε λόγο γιὰ τὴν ἀφύπνιση τοῦ θεϊκοῦ στοιχείου τοῦ ἀνθρώπου ποὺ εἶναι φυλακισμένο στὸ σῶμα του, ὥστε νὰ κατανοήσει τὴν ἀληθινή του φύση. Εἶναι ὅμως βέβαιο ὅτι βασικὲς ἰδέες τοῦ Γνωστικισμοῦ ἀνευρίσκονται μέσα στὰ δόγματα τῆς Woke κουλτούρας, ὅπως ὁ δυαλισμὸς ἢ διαρχία ψυχῆς καὶ σώματος, ἡ ἑνοφυλία καὶ ἡ ἀφυλία[4].

Σήμερα, ἐξετάζοντας αὐτὸ τὸ φαινόμενο, διακρίνουμε ὅτι δὲν διαφέρει ἀπὸ τὴν αἵρεση τοῦ «Νικολαϊτισμοῦ» (Ἀποκ. 2,6). Ὅπως μᾶς ἐξηγεῖ ὁ ἀείμνηστος π.Ἀθανάσιος Μυτιλιναῖος, οἱ Νικολαΐτες ἦταν αἱρετικοί τῆς ἐποχῆς τοῦ Ἁγίου Ἰωάννη τοῦ Θεολόγου (θεόπνευστου συγγραφέα τῆς Ἀποκάλυψης) καὶ ἦταν εἰδωλολάτρες γνωστικῆς προελεύσεως. Αὐτοὶ λοιπόν, ὅταν ἄκουσαν τὸ κήρυγμα τοῦ Χριστιανισμοῦ, δὲν πίστεψαν στὸν Χριστὸ ἐξ ὁλοκλήρου, γιὰ νὰ ἐγκαταλείψουν τὴν παλαιά τους δοξασία, ἀλλὰ πῆραν τὸν Χριστιανισμὸ καὶ τόν ἀνέμειξαν μὲ δικά τους. Αὐτὴ ἡ ἀνάμειξη καλεῖται «Συγκρητισμὸς» καὶ ἀκολούθως «Οἰκουμενισμὸς» καὶ εἶναι κυρίως ἐπὶ θρησκευτικοῦ καὶ φιλοσοφικοῦ ἐπιπέδου[5]. Μία τραγικὴ ἐπιδίωξη τῆς αἵρεσης αὐτῆς, εἶναι ἡ σκόπιμη φθορὰ τοῦ ἀνθρώπινου σώματος, ἀκόμη καὶ μὲ πρόσχημα μίας κοσμικῆς ἀγάπης ὡς μέσο λύτρωσης τῆς ψυχῆς – πράξη ἄκρως ἀντιχριστιανική. Ὡς ἐκ τούτου ἡ ἀνάδυση μίας τέτοιας αἵρεσης στὴν ἐποχή μας θὰ πρέπει νὰ μᾶς ἀνησυχεῖ καὶ νὰ ἐνεργοποιήσουμε τὰ πνευματικά μας αἰσθητήρια, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀδρανοποιημένα λόγῳ τῆς εὐμάρειας καὶ τῶν ἁμαρτιῶν μας.

Οἱ πραγματικοὶ στόχοι καὶ αἱ συνέπειαι

Ἡ Woke ἀτζέντα ἔχει στὸ στόχαστρο τὰ παιδιά, τὴν παραδοσιακὴ οἰκογένεια, τὴ μητρότητα, τὴν πατρότητα καὶ τὴν Ἱερὴ συζυγία, ἀξίες τὶς ὁποῖες θέλει νὰ ἐξαφανίσει στὸ μέλλον. Στοχεύει ἐπίσης στὴν ἐλευθερία ἔκφρασης καὶ στὴν ποινικοποίηση καὶ δίωξη τῆς ἀντίθετης καὶ ἐλεύθερης γνώμης[6].

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔπεσαν στὴν παγίδα αὐτῆς τῆς κουλτούρας, θεωροῦν τοὺς ἑαυτοὺς τους προοδευτικούς, ἄλλοι βλέπουν παντοῦ ἀδικίες, ἄλλοι αὐτοπροσδιορίζουν τοὺς ἑαυτούς τους σὲ ἕνα ἄκρατο δικαιωματισμὸ, ὅπου δικαιολογοῦν τὴν ἰδέα ὅτι ὁ καθένας μπορεῖ νὰ κάνει ὅ,τι θέλει, χωρὶς τοὺς ἠθικοὺς φραγμοὺς τοῦ παρελθόντος, ἰδίως σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ στὸ σῶμα καὶ τὴν ταυτότητά του, δηλαδὴ ὁ ἄνθρωπος ὁδηγεῖται ἑκούσια στὴν αὐτοτιμωρία του.

Στὸ ψυχικὸ καὶ πνευματικὸ κενὸ ποὺ ὁδηγεῖ αὐτὴ ἡ κουλτούρα τὰ θύματα, ὅταν ἀντιμετωπίσουν τὶς συνέπειες τῶν πράξεών τους, τότε ἐὰν προσπαθήσουν νὰ ἐπαναφέρουν τὴν ἀρχική τους ζωή, δυστυχῶς ἡ ἐπιστροφὴ ἔρχεται διαμέσου μία ἐλεγχόμενης λανθασμένης ὁδοῦ, καθὼς τὰ ἴχνη πρὸς τὸν ἀληθινὸ δρόμο τοῦ Θεοῦ συστηματικὰ προηγουμένως σκεπάστηκαν. Αὐτὸ ὁδηγεῖ μαθηματικὰ σὲ μία νέα πραγματικότητα, ἕνα «Great Reset» ποὺ μᾶς διαφημίζουν, μία νέα πνευματικὴ ἐπαναφορὰ τοῦ ἀνθρώπου ποὺ δυσ­τυχῶς ἀπὸ αὐτὴ θὰ λείπει ἡ ἐπικοινωνία του πρὸς τὸν Δημιουργό του, τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.

Ἡ σωτήριος ὁδὸς πρὸς τὸν Θεὸν

Ἡ μόνη σωτήρια ὁδὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἕνωση τῆς αἰωνίας ψυχῆς του μὲ τὸν Δημιουργό του, γεγονὸς ὅπου ἡ «νέα ἐποχὴ» τὸ κρύβει περίτεχνα ἀπὸ τὰ μάτια μας, κλέβοντας ἀθῶες ψυχές. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύπτει ὅτι αὐτὸς ὁ κλέπτης τῶν ψυχῶν, μὲ χαρακτηριστικὰ τὸν δόλο, τὴν πλάνη καὶ τὸν ἐξαναγκασμό, εἶναι ὁ ἀρχέκακος διάβολος, ἢ ἀλλιῶς σατανᾶς. Δηλαδή, αὐτὸς ποὺ θέλησε νὰ γίνει θεὸς στὴν θέση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας καὶ Δημιουργοῦ τῶν ὅλων.

Μὴ σᾶς ξεγελάει ἡ εὔκολη, χωρὶς ὅρια καὶ πολλὰ ὑποσχόμενη ἐπίγεια ζωὴ ποὺ μᾶς διαφημίζει περίτεχνα ὁ ἀρχέκακος, διότι εἶναι μόνο μία ψεύτικη διαφήμιση ποὺ ὁδηγεῖ στὴν παγίδευση καὶ ἀπώλεια τῶν ψυχῶν. Ὡς ἄνθρωποι, θὰ πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ συνεχῆ ἐπαγρύπνηση, καθὼς ἡ «ἄγνοια» καὶ «ἀδιαφορία» μᾶς καθιστοῦν ἀπροετοίμαστους νὰ ἀντιμετωπίσουμε τὶς προκλήσεις ἀπὸ τέτοιες αἱρέσεις.

Ὁ σημερινὸς ἄνθρωπος, γιὰ νὰ μπορέσει νὰ σταθεῖ ἀπέναντι σὲ αὐτὴ τὴν πρωτόγνωρη παγκόσμια λαίλαπα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, στὴν ἐπίγεια ἱστορία του θὰ πρέπει νὰ διασφαλίσει πρῶτα τοὺς δικούς του βασικοὺς πυλῶνες: τὴν ἀνθρώπινη ταυτότητά του μὲ τὸ ὄνομά του, τὴν γλώσσα καὶ τὴν ἱστορία του, ἀλλὰ κυρίως νὰ ἀφυπνιστεῖ πνευματικὰ καὶ νὰ διαφυλάξει τὴν ἀληθινὴ πίστη στὸν Θεό.

Θὰ πρέπει ὡς ἐκ τούτου ἐμεῖς νὰ ἐνημερώσουμε καὶ νὰ προστατεύσουμε τὰ παιδιά μας καὶ κάθε καλοπροαίρετο ἄνθρωπο ἀπὸ τέτοια κινήματα καὶ αἱρέσεις. Θὰ πρέπει νὰ παραμείνουμε προσηλωμένοι στὴν Ὀρθοδοξία μας, ἡ ὁποία ἐκφράζεται μέσα ἀπὸ τὴν παράδοση τῶν Ἁγίων Πατέρων μας καὶ αὐτοὺς νὰ ἀκολουθοῦμε. Οἱ ἅγιοί μας εἶναι ἡ μόνη ἀσφαλῆ ὁδὸς ποὺ, ὅταν τοὺς ἀκολουθοῦμε, μᾶς ὁλοκληρώνει ὡς ἀνθρώπους καὶ μᾶς ἀνυψώνει στὸ καθομοίωση μὲ τὸ Θεό.

Σημειώσεις:

1. Πρωτ. Θεμιστοκλῆς Μουρτζανός, ἄρθρο “WOKE, ἡ νέα θρησκεία ποὺ δὲν συγχωρεῖ”. 2. Διονύσιος Μακρής, ἐκπομπὴ Στύλος Ὀρθοδοξίας “Τὸν καταδιώκουν μὲ λύσσα, ἐπειδὴ μίλησε γιά…” 27/11/2024. 3. Ἀρχιμ. Θεόφιλος Λεμοντζής, ἄρθρο Ὀρθόδοξος Τύπος 23/9/2024. 4. Παναγιώτη Χρήστου, Κληρονομία, τόμ.5. τεῦχ.1, Θεσσαλονίκη 1973, σελ. 1-16 Ἑνοφυλία τὸ ἰδεῶδες τῶν Γνωστικῶν”. 5. π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου, Ὁμιλίες «Γενικὰ περὶ αἱρέσεων», Ἱερὰ Μονὴ Παντοκράτορος. 6. Γεώργιος Ρούντας βουλευτής, ὁμιλία στὴν ὁλομέλεια τῆς Ἑλληνικῆς Βουλῆς ἐπὶ τοῦ νομοσχεδίου «Ἰσότητα στὸν πολιτικὸ γάμο, τροποποίηση τοῦ Ἀστικοῦ Κώδικα καὶ ἄλλες διατάξεις» 14/2/2024.

Μὲ ἐν Χριστῷ ἀγάπη

ἐκ τοῦ Γραφείου κατὰ τῶν αἱρέσεων

τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πάφου

πηγή:  orthodoxostypos.gr

https://makkavaios.blogspot.com

 

Κάλεσμα Σωτηρίας

Σοφία Μπεκρῆ, φιλόλογος-θεολόγος

Κάλεσμα σωτηρίας

Μιὰ τιμητικὴ πρόσκληση μᾶς ἀπευθύνει ὁ ἀγαθὸς Θεὸς τὴν Κυριακὴ τῶν Προπατόρων (ΙΑ’ Λουκᾶ). Στὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας, μᾶς καλεῖ, διὰ τοῦ ἀπεσταλμένου δούλου Του, τοῦ Υἱοῦ Του, νὰ συμμετάσχωμε στό «λογικό» Του δεῖπνο (Λουκ., ιδ’ 16-24).

Οἱ Πατέρες βλέπουν πίσω ἀπὸ τὶς δικαιολογίες τῶν κεκλημένων, ποὺ ἀρνοῦνται τὴν πρόσκληση, διαφορετικὰ πάθη: τὸ πάθος τῆς ἀργίας καὶ περιεργείας, γιὰ ὅποιον «ἀγρὸν ἠγόρασε», τὸ πάθος τῆς φιλοϋλίας, γιὰ ὅποιον «ζεύγη βοῶν ἠγόρασε πέντε», καὶ θέλει νὰ τὰ «δοκιμάσῃ», νὰ γευτῆ, ὅπως ἑρμηνεύουν, τὶς χαρὲς τῶν πέντε αἰσθήσεων, καὶ τὸ πάθος τῆς φιληδονίας, γιὰ ὅποιον «γυναῖκα ἔγημε καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναται εἰσελθεῖν» στήν «ἡτοιμασμένην» ὑπὸ τοῦ Θεοῦ Βασιλεία γιὰ τοὺς ἐκλεκτούς Του.

Ὁ Κύριος, ὕστερα ἀπὸ τὴν ἄρνηση τῶν «ἀρχόντων», τῶν «ἐντὸς τῆς πόλεως», νὰ εἰσέλθουν, προσκαλεῖ πλέον, στὸ πνευματικό του δεῖπνο, τοὺς ταπεινοὺς τῶν «πλατειῶν» τῆς πόλεως, σ’ αὐτοὺς ποὺ διατρίβουν στίς «ὁδούς» τῆς ἀνομίας καὶ στούς «φραγμούς» τῆς ἁμαρτἰας, κατὰ τὴν ἑρμηνεία τῶν Πατέρων. Αὐτοὺς τοὺς «ἀναγκάζει» νὰ εἰσέλθουν, μὲ τὴν δύναμη τοῦ λόγου Του, διότι ἡ ἁμαρτία τοὺς ἔχει τόσο πολὺ ὁδηγήσει ἔξω ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀπὸ μόνοι των δὲν ὑπάρχει περίπτωση νὰ θελήσουν νὰ εἰσέλθουν. Γιὰ αὐτοὺς τοὺς ταπεινούς, ποὺ ἄλλοι χωλαίνουν στό «ὀρθό» βάδισμα, ἄλλους ἡ «τύφλωση» ἀπὸ τὶς ἀδυναμίες καὶ τὰ πάθη τοὺς ἐμποδίζει νὰ ἀντικρύσουν τὸ φῶς τὸ ἀληθινό, ἄλλοι ἔχουν κάποια «ἀναπηρία», κάποιο ψεγάδι, καὶ ὁ βίος των δὲν εἶναι ἄμωμος, καὶ ἄλλοι «πτώχευσαν» ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῆς Βασιλείας Του, γι’ αὐτούς, πάνω ἀπ’ ὅλα, προορίζεται ἡ πρόσκληση τοῦ Κυρίου γιὰ τὸ δεῖπνο Του.

«Πολλοὶ εἰσὶν κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί» (Ματθ., κ’ 16). Σὲ μιὰ ἐμπνευσμένη ὁμιλία του στὴν Κυριακὴ τῶν Προπατόρων (ΙΑ’ Λουκᾶ), ὁ Γρηγόριος Παλαμᾶς αὐτὸ ἀκριβῶς τονίζει: ὅτι δὲν ἦταν ὅλοι οἱ Προπάτορες τοῦ Κυρίου μας ἐκλεκτοί, γι’ αὐτὸ καὶ ὁ Κύριος, γιὰ νὰ συμπληρώσῃ τὸν ἀριθμὸ τῶν ἐκλεκτῶν, ἀπηύθυνε τὴν πρόσκλησή Του καὶ στοὺς ἐκτὸς τῆς Ἰουδαίας, πρὸς τὰ ἔθνη, ποὺ μέχρι τότε ζοῦσαν «ἐν σκότει καὶ σκιᾷ» τοῦ θανάτου τῆς ἁμαρτίας. Τελικά, «ἐκλεκτοί» εἶναι ὅσοι ἀποδέχονται τὴν πρόσκληση τοῦ Κυρίου γιὰ τὴν σωτηρία των, γινόμενοι συνδαιτημόνες Του στὴν τράπεζα τῆς Βασιλείας Του.

Ἐξ ἄλλου, ὁ Ἐνανθρωπήσας Κύριος, τὶς ἡμέρες αὐτές, «ἐπτώχευσε ἐν σαρκί», ἔγινε ἀπὸ Θεὸς ἄνθρωπος, γιὰ τὴν δική μας σωτηρία, «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν». Ἐὰν θέλωμε, λοιπόν, καὶ μεῖς νὰ ἀποκτήσωμε τὴν Βασιλεία Του, «τὴν ἡτοιμασμένην ἡμῖν -τοῖς δικαίοις καὶ ἀγαθοῖς- ἀπὸ καταβολῆς κόσμου», χρειάζεται νά «πτωχεύσωμε» ἀπὸ περισσὲς μέριμνες καὶ ἀνάξιες λόγου ἀσχολίες, ποὺ μᾶς κρατοῦν διαρκῶς ἐμπερίστατους καὶ ἀπασχολημένους. Ἂς βροῦμε λίγο χρόνο γιὰ τὸν Κύριο καὶ ἂς ἀνταποκριθοῦμε στὸ τιμητικό Του κάλεσμα, ἐφ’ ὅσον δὲν πρόκειται γιὰ κοινὸ δεῖπνο ἀλλὰ γιὰ τὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του καὶ τῆς σωτηρίας μας. Νὰ μὴν χάσωμε τὴν εὐκαιρία! Ἀμήν! Γένοιτο!

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Γέρων Γεώργιος: «Η Εκκλησία είναι ελευθερία»

 

Γέρων Γεώργιος: «Η Εκκλησία είναι ελευθερία»

Πηγή: https://www.romfea.gr

Ο Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης το επίκεντρο της ομιλίας του Γέροντα Γεωργίου, οποίος θα αναφερθεί στη σημασία της ύπαρξης των Αγίων στη ζωή μας και στη ζωή του κοντά στον Άγιο Πορφύριο, στην απροσπάθεια να τον γνωρίσει και στο θέμα της υπακοής στον πνευματικό.

Ο Γέροντας Γεώργιος θα αναφερθεί στον βίο του αγίου και την απολύτως μη φυσιολογική ζωή του, για σημερινά δεδομένα, θα θίξει το θέμα της παιδείας και των γραμμάτων, τα οποία δεν είναι η προϋπόθεση της αγιότητας, το μη νόμιμο τρόπο με τον οποίο ο Άγιος Πορφύριος μπήκε μικρό παιδάκι στο Άγιον Όρος και ο μοναδικός του ζήλος να ζήσει ασκητικά στα Καυσοκαλύβια.

"Η ζωή του Πορφυρίου είναι ανατρεπτική από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρι και που πέθανε, δεν έχει καμία σχέση με τη λογική μας και αυτόν τον κόσμο, τα ανέτρεψε όλα" θα τονίσει ο Γέροντας Γεώργιος, ο οποίος θα στηλιτεύσει το γεγονός ότι όσοι έγραψαν για τον βίο του Αγίου, επιμελώς δεν αναφέρονται στη συνοδεία του Αγίου που άφησε στα Καυσοκαλύβια αλλά και σε όσα είπε τις τελευταίες ημέρες της επίγειας ζωή του.

Πηγή : https://www.romfea.gr

Ιδρυτής της Ένωσης Ελλήνων του Λεβάντε: «Δεν μπορούμε να περιμένουμε ολομόναχοι, σαν τα πρόβατα επί σφαγή»

 

Ιδρυτής της Ένωσης Ελλήνων του Λεβάντε: «Δεν μπορούμε να περιμένουμε ολομόναχοι, σαν τα πρόβατα επί σφαγή»

Καθώς η αβεβαιότητα στην Μέση Ανατολή εξαπλώνεται, μετά την πτώση του Άσαντ και την κατάληψη της Δαμασκού από τους αντάρτες της ισλαμιστικής οργάνωσης Χαγιάτ Ταρίρ Αλ-Σαμ, αμέτρητα είναι τα αναπάντητα ερωτήματα για τις γεωπολιτικές συνέπειες της κρίσεως.

Λιγότερο συχνά ακούμε όμως να ρωτούν για την ανθρωπιστική διάσταση. Ποια θα είναι η τύχη των Χριστιανών της περιοχής; Πολλοί από αυτούς, όπως ο Ραφαήλ Ισσά, ιδρυτής της Ένωσης Ελλήνων του Λεβάντε (Greek Levantine Association), μίας ΜΚΟ για την προάσπιση των Ελληνορθοδόξων της Ανατολής με έδρα την Σουηδία, όχι απλώς υπάγονται στο Πατριαρχείο Αντιοχείας, αλλά έχουν ελληνική συνείδηση και συναίσθηση της κληρονομιάς του Βυζαντίου που διαμόρφωσε, άλλοτε, την γενέτειρά τους Συρία και καθόρισε την ιστορία της.

• Συνέντευξη στη Μαρία Κορνάρου

– Πως αποφασίσατε να ιδρύσετε την Ένωση Ελλήνων του Λεβάντε;

Μεγάλωσα στην Σουηδία αλλά έχω μεικτή καταγωγή από την Ανατολή. Μεγαλώνοντας στην Συρία, υπό το καθεστώς του Άσαντ, οι Ελληνορθόδοξοι δεν διδάσκονταν ποτέ την ιστορία του τόπου, ούτε ότι ήταν μέρος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μας μάθαιναν ότι οι Βυζαντινοί ήταν οι εχθροί μας, και ότι ήμασταν με την πλευρά των Αράβων που τους πολέμησαν. Κάποια στιγμή μεγαλώνοντας, κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν ψέμματα και άρχισα να ερευνώ την αληθινή ιστορική κληρονομιά των Ελληνορθοδόξων της Ανατολής σαν εμένα. Ο σκοπός της δημιουργίας της Ένωσης Ελλήνων του Λεβάντε ήταν να μοιραστώ την γνώση αυτή. Να μάθουμε ότι αυτά που μας διδάσκουν για την ιστορία της Ανατολής δεν είναι αυτό που συνέβη στ’αλήθεια, ότι η καταγωγή μας δεν είναι αυτή που μας λένε.

Την ίδια στιγμή, πολλοί Έλληνες δεν γνωρίζουν την ιστορία μας, οπότε στόχος μου ήταν να διαδώσω το μήνυμα αυτό και στους Έλληνες. Μετά την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, διακόπηκε η επικοινωνία μεταξύ των Ελλήνων και των Ελληνορθοδόξων της Ανατολής. Η τελευταία στιγμή συγκλίσεως ήταν όταν, κατά τον ελληνικό εθναπελευθερωτικό αγώνα, προσπάθησαν να απελευθερώσουν την Συρία μέσω της Βηρυττού. Δυστυχώς, με την έλευση του Αραβισμού εκδιώχθηκαν οι Έλληνες των παροικιών της Ανατολής, ιδίως της Αλεξάνδρειας, προκειμένου να είναι ομοιογενείς οι αραβικές χώρες. Έκτοτε, μόνο οι κληρικοί των Πατριαρχείων Αντιοχείας και Ιεροσολύμων μαθαίνουν ελληνικά, όμως οι δεσμοί έχουν κοπεί. Θα ήθελα να υπάρχει πολύ στενότερη επικοινωνία ανάμεσα στην Συρία, στην Ελλάδα και ολόκληρο τον ελληνικό κόσμο. Το μόνο που ζητάμε αυτή την στιγμή είναι να γνωρίζουν οι άνθρωποι ότι υπάρχουμε. Δεν έχουμε κανέναν να μας εκπροσωπήσει, κανείς στην διεθνή κοινότητα δεν γνωρίζει για εμάς. Αν αύριο ερχόταν η ISIS εναντίον μας, κανείς δεν θα ενδιαφερόταν ή θα γνώριζε στην διεθνή σκηνή ώστε να μας προστατεύσει. Για αυτό ίδρυσα την Ένωση Ελλήνων του Λεβάντε, προκειμένου να γίνει γνωστό ότι είμαστε άνθρωποι και έχουμε δικαιώματα όπως όλοι. Δεν μπορούμε να περιμένουμε ολομόναχοι, σαν τα πρόβατα επί σφαγή.

– Πως επιβίωναν οι Χριστιανοί Ελληνορθόδοξοι της Συρίας υπό τον Άσαντ;

Υπό το καθεστώς του Άσαντ στην Συρία υπήρχε θρησκευτική ελευθερία, οπότε ήταν εγγυημένο στον καθένα ότι θα μπορεί να ασκεί τα θρησκευτικά καθήκοντά του είτε ήταν Χριστιανός είτε Μουσουλμάνος. Δεν υπήρχε όμως πολιτική ελευθερία. Μέλη της οικογένειάς μου που εναντιώθηκαν στον Άσαντ και στο κόμμα του βρέθηκαν στην φυλακή, κάποιοι ακόμη και για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια. Δεν επιτρεπόταν να εκφραστείς ενάντια στην ιδεολογία του Αραβισμού, την οποία την εγκαθίδρυσε ως κυρίαρχη το ίδιο το κόμμα του Άσαντ, παρότι ήταν δύο Ελληνορθόδοξοι, ο Μισέλ Αφλάκ και ο Κωνσταντίν Ζουρέκ, που την πρώτοι την εφηύραν, ως «αντίδοτο», κάτι σαν την εκδοχή του εκκοσμικευμένου Ισλάμ για την Μέση Ανατολή, ώστε να ενωθεί η περιοχή σε πολιτικά ενιαίο σώμα. Πρόκειται για μία μεταβολή που έγινε αισθητή απότομα. Για παράδειγμα, στην οικογένειά μου άλλαξαν τα ονόματα που διάλεγαν, από ελληνικά σε αραβικά, μέσα σε μία μόλις γενιά, ωστε την θεία μου την λένε Αθηνά, τον νεώτερο όμως αδερφό της που γεννήθηκε μετά την άνοδο του Αραβισμού του έδωσαν αραβικό όνομα. Πολλοί εκτίμησαν την θρησκευτική ελευθερία που έφερε ο Αραβισμός, παρά το πολιτικό κόστος.

– Ανησυχείτε για την τύχη των Χριστιανών εν μέσω του ελέγχου της Συρίας από ισλαμιστές αντάρτες;

Προς το παρόν έχω εκπλαγεί θετικά όσον αφορά την ασφάλεια των Χριστιανών. Βεβαίως, δεν μπορούμε να ξέρουμε, γιατί η τωρινή κυβέρνηση θα είναι προσωρινή ως τον Μάρτιο, οπότε και θα φανεί το κατά πόσον θα υπάρξουν εκλογές ή θα εγκαθιδρύσουν ένα ισλαμικό πολίτευμα όπου ο ηγέτης δεν θα εκλέγεται από τον λαό. Παρόλο που οι Χριστιανοί δεν διώκονται αυτή την στιγμή, δεν γνωρίζουμε στο μέλλον τι θα συμβεί, και δεδομένης της πρόσφατης ιστορίας, κανείς δεν νιώθει ασφαλής. Οι Χριστιανοί της Συρίας βρίσκονται σε μία κατάσταση αβεβαιότητας, ο μεγαλύτερος δε φόβος είναι ότι εάν εγκαθιδρυθεί ισλαμικό πολίτευμα, που να επιτρέπει την άσκηση της χριστιανικής θρησκείας, οι Χριστιανοί θα επιστρέψουν στο υποτελές καθεστώς των τζίμηδων, που καταργήθηκε με την πτώση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και την ίδρυση του ανεξάρτητου συριακού Κράτους. Τότε θα έχουμε να κάνουμε με επιβολή επιπλέον φόρων και δημιουργία πολιτών «α΄» και «β΄» κατηγορίας.

Ας είμαστε ειλικρινείς, τι εκδίκηση να πάρει κανείς από την χριστιανική κοινότητα; Ποτέ δεν διαλέξαμε πλευρές, πάντοτε υπερασπιζόμασταν την αλληλοκατανόηση και την συναίνεση μεταξύ των ανθρώπων που ανήκουν σε διαφορετικές θρησκείες και εθνικότητες. Κανείς Χριστιανός δεν πρότεινε την επανάσταση ή την εχθρότητα. Παρόλα αυτά, πιστεύω ότι οι Ελληνορθόδοξοι της Ανατολής χρειάζονται πολύ περισσότερη βοήθεια για να ακουστεί η φωνή τους, την οποία η Εκκλησία ούτε μπορεί ούτε είναι η θέση της να την προσφέρει. Βεβαίως, η Εκκλησία είναι υπό διωγμόν, ακόμη και υπό τον Άσαντ, και αναγκάζεται να συμμορφώνεται στο πολιτικό καθεστώς, αφού άλλωστε έχει και τον ρόλο της διαχείρισης των έννομων σχέσεων των Ορθοδόξων μεταξύ τους, όπως ήταν στο σύστημα του μιλλέτ. Ο ρόλος της όμως είναι πρωτίστως πνευματικός, και χρειαζόμαστε μία άλλη φωνή για να υποστηρίξει τα δικαιώματά μας ως Ελληνορθοδόξων στην Ανατολή.

– Ποιος θεωρείτε ότι είναι ο ρόλος της Τουρκίας στις εξελίξεις;

Βεβαίως, όλα αυτά γυρνάνε πίσω στην ισλαμιστική επανάσταση, και τα πράγματα εξελίσσονται με αυτό τον τρόπο εδώ και κάποια χρόνια. Υπάρχει λόγος που ξεκίνησαν και έφεραν εις πέρας την επιχείρηση από τα τουρκικά σύνορα. Η Τουρκία είναι σίγουρα ένας από τους παίκτες στις εξελίξεις, και δεν νομίζω ότι χρειαζόμαστε πολλές αποδείξεις για να καταλάβουμε ότι και το Ισραήλ ήταν σύμφωνο. Ο Νετανυάχου επέτρεψε έτσι στον ισραηλινό στρατό να προχωρήσει και να φτάσει ως την Δαμασκό, στην αρχή προσωρινά, τώρα μόνιμα. Εδώ η συνεργασία μεταξύ των δύο χωρών, που ήδη οικονομικά ήταν είχαν καλές σχέσεις, γίνεται ολοφάνερη. Δεν ξέρω εάν ήταν συνεννοημένοι μεταξύ τους ή αν η Τουρκία απλώς ήταν σε συνεννόηση με τις ΗΠΑ, που από την αρχή υποστήριξαν την πτώση του Άσαντ για την υπεράσπιση, κατ’αυτούς, της δημοκρατίας. Αυτό που βλέπουμε όμως στην πραγματικότητα να συμβαίνει είναι ότι η Τουρκία ελέγχει ολόκληρη την βόρεια Συρία από τα σύνορα και μερικά χιλιόμετρα εντός του εδάφους, ενώ το Ισραήλ ελέγχει αντίστοιχο έδαφος από τα νότια.

– Τι περιμένετε από την ΕΕ; Πρόκειται να δούμε νέο κύμα προσφύγων σύντομα;

Νομίζω ότι όπως είδαμε ήδη και στην Αραβική Άνοιξη, ο κινητήριος παράγοντας εδώ είναι οι ΗΠΑ, που μπορούν να παρέμβουν από μακρόθεν και εκ του ασφαλούς, ενώ η Ευρώπη κάθεται άπραγη όμως στο τέλος θα πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα. Εάν οι τρέχουσες εξελίξεις οδηγήσουν στο να γίνει η Συρία «κόμβος» των ισλαμιστικών οργανώσεων και κάθε είδους παρανομίας, σαν την Λιβύη, τότε αυτό θα επηρεάσει την Ευρώπη άμεσα. Ακόμη όμως και η Τουρκία, που τώρα συμμετέχει, μπορεί να επηρεαστεί αρνητικά από μια τέτοια μελλοντική εξέλιξη. Προς το παρόν, οι Χριστιανοί της Συρίας παραμένουν στην χώρα ελπίζοντας ότι θα εξευρεθεί κάποια συναίνεση. Εάν όμως τα πράγματα πάρουν τροπή προς την εγκαθίδρυση ισλαμικού καθεστώτος, τότε μπορεί να δούμε πολλούς από τα παράλια να αναγκάζονται να διαφύγουν. Η προτεραιότητα για την Ευρώπη, κατά την γνώμη μου, θα έπρεπε να είναι να διαβεβαιώσουν ότι θα δοθεί η ευκαιρία στους πολίτες να διαλέξουν με την ψήφο τους την επόμενη κυβέρνηση, και ότι δεν θα αντικατασταθεί η δικτατορία με μία άλλη δικτατορία. Να αφήσουν τους ανθρώπους να διαλέξουν και να εγγυηθούν ότι θα υπάρξει δημοκρατικό Σύνταγμα στην χώρα, όπου κανείς δεν θα υφίσταται διακρίσεις.

Πηγή: Εστία της Κυριακής

https://romioitispolis.gr