Γέροντα Ιάκωβε όπως όταν ζούσες έτρεχες με την Αγία Κάρα και πρόσφερες την ευλογία σου στους πιστούς, έτσι έλα και σε μένα!

Ὁ ἀστυνομικὸς Ἀνδρέας Βοσκοῦ, πνευματικὸ παιδὶ τοῦ Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου, εἶχε βγάλει ἕνα σπυρὶ στὸ μέτωπο, τὸ ὁποῖο μάζευε πύον. Μὲ γιατρούς, φάρμακα δὲν ἐπέρχονταν ἴαση.

Διαβάζοντας τὸ βιβλίο του π. Ἰακώβου τὸν παρακάλεσε, δὲν τὸν εἶχε γνωρίσει, ἐν ζωῇ, καὶ τοῦ εἶπε:

«Γέροντα Ἰάκωβε ὅπως ὅταν ζοῦσες ἔτρεχες μὲ τὴν Ἁγία Κάρα καὶ πρόσφερες τὴν εὐλογία σου στοὺς πιστούς, ἔτσι ἔλα καὶ σὲ μένα μὲ τὴν Ἁγία Κάρα κι εὐλόγησέ με».

Ἕνα βράδυ ποὺ ἦταν ξαπλωμένος, πρὶν κοιμηθεῖ, βλέπει ὁλοζώντανο τὸν Γέροντα Ἰάκωβο μὲ ἕναν σταυρὸ στὸ χέρι.

Τὴν ὥρα ποὺ πάει νὰ τὸν σταυρώσει, δαίμονας ἐμφανίζεται καὶ λέει «ἄστον αὐτὸν μὴν τὸν σταυρώνεις εἶναι δικός μας.»

«Δὲν εἶναι δικός σας» λέει ὁ π. Ἰάκωβος.

«Εἶναι δικός μας γιατί ἔκανε αὐτές … αὐτές… καὶ αὐτὲς τὶς ἁμαρτίες»

«Μπορεῖ νὰ τὶς ἔκανε αὐτὲς τὶς ἁμαρτίες» ἀπήντησε ὁ πατὴρ Ἰάκωβος «ἀλλὰ τὶς ἐξομολογήθηκε καὶ διεγράφησαν».

«Ναί, αὐτὲς τὶς ἐξομολογήθηκε» ἀπάντησε ὁ διάβολος, «ἀλλὰ ἔχει καὶ κάτι πιὸ μικρὲς ποὺ δὲν τὶς ἐξομολογήθηκε».

«Ἔ! Αὐτὲς εἶναι τέτοιας φύσεως ποὺ μὲ τὰ καλά του ἔργα τὶς ἐξαργύρωσε» ἀνταπάντησε ὁ Γέροντας Ἰάκωβος καὶ στὴ συνέχεια ἀπευθύνεται στὸν ἀστυνομικὸ καὶ τοῦ λέει:

«Πὲς στὸ δαίμονα ὅτι εἶσαι σεσωσμένος».

Ἐκεῖνος ὅμως φοβήθηκε, δείλιασε, ἔτρεμε ὁλόκληρος, δὲν μποροῦσε νὰ πεῖ τίποτα, «πὲς στοὺς δαίμονες ὅτι εἶμαι σεσωσμένος». Καὶ πάλι τίποτα.

Τρίτη φορὰ τὸν πιέζει πίσω στὴν πλάτη μὲ δύναμη, μὲ μεγάλη πίεση.

Συλλαβιστὰ εἶπε «εἶμαι σεσωσμένος» ὁ ἀστυνομικός, τέτοια τρομάρα εἶχε πάρει καὶ ὁ διάβολος ἔγινε ἄφαντος.

Τὸ πρωὶ σηκώθηκε πῆγε στὸν καθρέπτη, εἶδε ὅτι εἶχε σπάσει τὸ σπυρὶ κι ἔβγαζε πύον μεγέθους, μήκους καὶ πάχους ἑνὸς τσιγάρου.

Πῆγε διηγήθηκε τὸ ὅλο γεγονὸς στὴ γυναῖκα του καὶ τῆς εἶπε καὶ γιὰ τὴν πίεση πίσω στὴν πλάτη του ἀπὸ τὸ χέρι του π. Ἰακώβου.

Σήκωσε ἐκείνη τὴ φανέλα του καὶ βλέπει ἀποτυπωμένη στὴν πλάτη του, τὴν παλάμη τοῦ χεριοῦ του π. Ἰακώβου.!

Ἀπόσπασμα ἀπὸ ὁμιλία τοῦ Ἡγουμένου τῆς Ι.Μ. Ὁσίου Δαυίδ, Γέροντος Γαβριὴλ γιὰ τὸν Ἅγιο Ἰάκωβο

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Κουδουνάς ἑνώνει Ρωμιούς καί Τούρκους

 

Ὁ Ἅγιος Γεώργιος Κουδουνάς ἑνώνει Ρωμιούς καί Τούρκους

Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ἄν καί στήν ὀρθόδοξη ἐκκλησία ἡ γιορτή τοῦ Ἁγίου Γεωργίου μεταφέρεται, σέ περίπτωση πού ἡ 23η Ἀπριλίου πέσει πρίν τό Πάσχα, ἐντός τῆς νηστείας, οἱ μουσουλμᾶνοι ἐπισκέπτονται μέ θρησκευτική εὐλάβεια καί τάματα τόν Ἅγιο Γεώργιο τόν Κουδουνά στήν Πρίγκηπο! Κι αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό τά ἐλάχιστα φαινόμενα πού ἑνώνει Ρωμιούς καί Τούρκους σέ ἕνα πολύ σημαντικό προσκύνημα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας!

Τό ἑλληνορθόδοξο Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Γεωργίου τοῦ «Κουδουνά» στήν Πρίγκηπο, στή θάλασσα τοῦ Μαρμαρᾶ, ἀποτελεῖ κοινό τόπο λατρείας, ὅπου συρρέουν κάθε χρόνο -εἰδικά ἀνήμερα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου- χριστιανοί καί μουσουλμᾶνοι. Ὅπως λένε χιλιάδες Τοῦρκοι πού...ἐπισκέπτονται κάθε χρόνο στόν Ἅγιο, «ὁ ἅγιος δέν ξεχωρίζει Ρωμιούς ἀπό ἀλλόθρησκους καί τούς φροντίζει ὅλους». Γι' αὐτό καί ἐκεῖνοι τοῦ ζητοῦν ὅ,τι ἔχουν περισσότερο ἀνάγκη.

Ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἡλικιῶν, ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά ἀνεβαίνουν πρός τό μοναστήρι κρατῶντας στά χέρια κουβάρια κλωστῆς, τήν ὁποία ξετυλίγουν μέχρι νά φτάσουν στήν εἴσοδο τῆς ἐκκλησίας. Ὅσο ἀνεβαίνουν δέν ἐπιτρέπεται νά μιλοῦν, μόνον ὅταν κατεβαίνουν καί ἀφοῦ ἔχουν κάνει τήν εὐχή πού θέλουν νά τούς πραγματοποιήσει ὁ Ἅγιος. Τήν εὐχή τήν γράφουν σέ χαρτί καί τήν ἀφήνουν στή μονή. Κάποιοι πάλι, δένουν μικρές κορδέλες ἤ μαντίλια στά κλαδιά τῶν δέντρων καί ἀφήνουν σημειώματα ἤ ζωγραφιές.

«Ἀϊ-Γιώργη μου, κάνε καλά τόν πατέρα μοῦ», «Ἀϊ- Γιώργη μου, κάνε τούς γονεῖς μου νά ξαναγαπήσουν», «Ἀϊ- Γιώργη μου, βοήθησέ μέ νά εἰσαχθῶ στό πανεπιστήμιο», «Ἀϊ-Γιώργη μου, βοήθησε μέ νά βρῶ ἐργασία καί νά ἀποκτήσω σπίτι».

Τά παραπάνω εἶναι λίγες ἀπό τίς χιλιάδες παρακλήσεις πού γίνονται στόν Ἁγιο Γεώργιο τόν Κουδουνά στήν Πριγκιπόνησο, ἀπό προσκυνητές ὅλων τῶν ἐθνοτήτων καί θρησκειῶν. Κυρίως ὅμως ἀπό Tούρκους, μουσουλμάνους.

Τό μοναστήρι εἶναι κτισμένο τό 963 μ.Χ. ὅταν βασίλευε ὁ Νικηφόρος Φωκάς καί εἶναι ἀφιερωμένο στόν Ἁγιο Γεώργιο. Λέγεται δέ ὅτι ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου βρέθηκε ἀπό ἕναν βοσκό, καθώς ἦταν σκεπασμένη ἀπό μιά ἁρμαθιά κουδούνια, γι' αὐτό πῆρε τήν ὀνομασία «Κουδουνάς».

Κατά τήν παράδοση καί μέχρι σήμερα ὅσοι κάνουν τάμα παίρνουν ἕνα «κουδουνάκι» καί ὅταν ὑλοποιεῖται τό τάμα τους τό ἐπιστρέφουν, φέρνοντας στό μοναστήρι λάδι, χρήματα κ.λπ.

Κάθε χρόνο τό ἐπισκέπτονται 250.000 ἄτομα, κυρίως Τοῦρκοι, ἐνῶ τό μοναστήρι γιορτάζει δύο φορές το χρόνο. Τοῦ Ἁγίου Γεωργίου καί τῆς Ἁγίας Θέκλας.

Γιατί, ὅμως, οἱ Τοῦρκοι πιστεύουν τόσο βαθειά στόν Ἅγιο Γεώργιο; 

Τό 963 μ.Χ., ἐπί Βυζαντίου ἀκόμα, ἕνας Βοσκός εἶδε στόν ὕπνο τοῦ τόν Ἅγιο Γεώργιο. Ἐκεῖνος τοῦ εἶπε νά πάει σέ ἕνα βουνό καί νά σκάψει ἐκεῖ πού θά ἀκούσει τά «κουδούνια». Ὁ βοσκός ἔσκαψε καί βρῆκε τήν εἰκόνα του. Ἡ εἰκόνα τοῦ ἔμεινε ἄφθαρτη καί ὁ βοσκός τοῦ ἀφιέρωσε μία μονή. Πῆρε τό προσωνύμιο «Ὁ Ἅγιος Γεώργιος ὁ Κουδουνᾶς» καί ἡ εἰκόνα τοῦ βρίσκεται σήμερα στήν Πρίγκηπο, τό μεγαλύτερο νησί ἀπό τά Πριγκηπονήσια στόν Μαρμαρά. 

Τό παράξενο εἶναι πῶς κάθε χρόνο, περισσότεροι ἀπό 250.000 Τοῦρκοι, συρρέουν στό μοναστήρι καί προσκυνοῦν τήν εἰκόνα του. Οἱ λόγοι πού τόσοι Τοῦρκοι πιστεύουν στόν Ἅγιο Γεώργιο εἶναι τρεῖς. 

Πρῶτος καί βασικότερος; Πιστεύουν στά θαύματα τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, τά ὁποία ὅπως λένε συμβαίνουν σέ ὅσους πιστεύουν σέ αὐτόν, ἀνεξαρτήτως θρησκείας. Οἱ Τοῦρκοι γράφουν σέ ἕνα χαρτάκι τήν εὐχή τους καί τήν ἀφήνουν στόν μοναστήρι. Ὡς ἀντάλλαγμα παίρνουν ἕνα κουδούνι, τό ὁποῖο ἐπιστρέφουν ὅταν πραγματοποιηθεῖ ἡ εὐχή. Καί ὅλο καί περισσότεροι, ἀναφέρουν ὅτι αὐτό πού ζήτησαν συνέβη. 

Δεύτερον, τό πράσινο χρῶμα τῆς στολῆς του (στήν εἰκόνα), εἶναι γιά τούς μουσουλμάνους τό χρῶμα τῆς ζωῆς. Δηλαδή ἱερό. 

Καί τρίτον, εἰδικά οἱ Τοῦρκοι τῆς Κωνσταντινούπολης, στήν ὄψη τοῦ τροπαιοφόρου μέ τό ξίφος πάνω στό ἄλογο, ἐνίωθαν πάντα ἕναν φόβο. 

Φωτογραφία ἀπό ἑορτασμό στόν Ἅγιο Γεώργιο Κουδουνά τῆς Πριγκήπου τό 1953

orthodoxianewsagency

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Αφήστε με να ζήσω: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 

Αφήστε με να ζήσω: ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

 

 «Προϊδὼν (ὁ προφητάναξ Δαυΐδ) ἐλάλησε περὶ τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῡ ὅτι οὐ κατελείφθη ἡ ψυχὴ αὐτοῦ

εἰς ᾅδου οὐδὲ ἡ σάρξ αὐτοῦ εἶδε διαφθοράν...» (Πράξ. 2, 31)

Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀγαπητοί φίλοι, σέ ὅποια ἡλικία κι ἄν γνωρίσουν τό σωματικό θάνατο, εἴτε ὡς ἔμβρυα λίγων δευτερολέπτων, εἴτε ὡς βρέφη καί παιδιά, εἴτε ὡς ἐνήλικες καί ἡλικιωμένοι, ὅλοι

ἀνεξαιρέτως, σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη Πίστη μας, θά ἀναστηθοῦμε καί σωματικῶς κατά τή Δευτέρα Παρουσία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ μας «εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 13).

Αὐτό ὁμολογοῦμε στό «Σύμβολο τῆς Πίστεως»: «προσδοκῶ ἀνάστασιν νεκρῶν καὶ ζωὴν τοῦ μέλλοντος αἰῶνος», καί αὐτή μας τή βεβαιότητα ψάλλουμε χαρμόσυνα κάθε Ἅγιο Πάσχα:  

«Χριστὸς ἀνέστη ἐκ νεκρῶν,

θανάτῳ θάνατον πατήσας

καὶ τοῖς ἐν τοῖς μνήμασι

ζωὴν χαρισάμενος»!

Σᾶς εὐχόμαστε, λοιπόν, ὁ Ἀναστημένος Κύριός μας νά φωτίζει τή ζωή σας μέ τό «ἀνέσπερο Φῶς» Του, νά σᾶς χαρίζει πνευματική καί σωματική ὑγεία καί κάθε εὐλογία στή ζωή σας.

πηγή: afistemenaziso.gr

https://makkavaios.blogspot.com

 

Γιατί σχηματίζουμε Σταυρό στο ανώφλι της πόρτας με τη λαμπάδα της Ανάστασης;

Είναι ένα πατροπαράδοτο έθιμο γεμάτο πίστη και συμβολισμό! Μια πράξη ευλάβειας και προστασίας!

Κάθε Μεγάλο Σάββατο βράδυ, οι πιστοί γεμίζουν τους Ναούς για να ακούσουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης του Χριστού. Το «Δεύτε λάβετε φως» αντηχεί στον ναό και το Άγιο Φως περνά από κερί σε κερί, η φλόγα της λαμπάδας γίνεται σύμβολο της νίκης της ζωής απέναντι στον θάνατο.

Όταν οι πιστοί επιστρέφουν στο σπίτι μετά την αναστάσιμη Θεία Λειτουργία, δεν ξεχνούν να Σταυρώσουν με τη λαμπάδα το ανώφλι της εξώπορτας.

Γιατί όμως το κάνουν αυτό;

Ρίζες από την αρχαία χριστιανική παράδοση.

Η πράξη αυτή έχει τις ρίζες της στους πρώτους χριστιανικούς αιώνες και αποτελεί ένα έθιμο που διατηρείται με σεβασμό μέχρι σήμερα.

Ο Σταυρός στο ανώφλι συμβολίζει την παρουσία και την προστασία του Αναστημένου Χριστού στο σπίτι και την οικογένειά μας.

Είναι μια ιερή σφραγίδα για Ευλογία στον χώρο όπου ζούμε.

~Συμβολισμός και πίστη

Ο Σταυρός δεν είναι απλώς ένα σημάδι. Είναι ορατή υπενθύμιση της πίστης και της προσδοκίας του πιστού ότι το Φως της Ανάστασης θα Φωτίσει τη ζωή του.

Το ανώφλι της πόρτας είναι το σημείο εισόδου – εκεί όπου αρχίζει και τελειώνει κάθε ημέρα μας.

Με τον σχηματισμό του Σταυρού, καλούμε τον Θεό να Ευλογήσει όσους μπαίνουν και βγαίνουν, και να κρατά μακριά κάθε κακό.

~Μια οικογενειακή παράδοση.

Σε πολλά σπίτια, αυτό το έθιμο συνοδεύεται από σιωπηλή προσευχή ή ψιθύρισμα του «Χριστός Ανέστη» καθώς γίνεται ο Σταυρός.

Πολλές φορές, είναι ο μεγαλύτερος της οικογένειας που το κάνει πρώτος, και έπειτα ακολουθούν τα παιδιά, μαθαίνοντας έτσι από μικρά την αξία της πίστης και της παράδοσης.

~Ο Σταυρός ως ευλογία για το νέο ξεκίνημα.

Η Ανάσταση είναι το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα του χριστιανισμού. Με τον Σταυρό της λαμπάδας, δηλώνουμε την ελπίδα μας για ένα Φωτεινότερο αύριο, γεμάτο πίστη, αγάπη, ειρήνη και παρουσία Θεού.

Είναι μια πράξη που ενώνει το παρόν με το αιώνιο, το καθημερινό με το ιερό.

Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου

«Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ’ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.» (Κατά Ιωάννην 8:12)

Ο Σταυρός στο ανώφλι της πόρτας δεν είναι απλώς μια τυπική κίνηση. Είναι μια βαθιά συμβολική πράξη, που συνδέει τον άνθρωπο με τον Θεό, το παρελθόν με το μέλλον και την οικογένεια με την Εκκλησία. Κρατά ζωντανό το Φως της Ανάστασης, όχι μόνο στο κερί, αλλά στην καρδιά και στο σπίτι μας.

Του Κυριάκου Διαμαντόπουλου

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Περί των αγνώστων οσίων ερημιτών που κάθε Μέγα Σάββατο έρχονταν να πάρουν το Άγιο Φως!

Όταν επήγα στους Αγίους Τόπους και εόρτασα για πρώτη φορά Πάσχα το 1954, είδα ένα κληρικό με άσπρα γένια, αδύνατο, χλωμό και ξυπόλητο που ερχόταν με ένα φαναράκι στο χέρι το Μέγα Σάββατο, ακολουθούμενος και από δύο επίσης ξυπόλητες καλόγριες.

Ένας διάκος τότε ονόματι Χρυσόστομος, άκουσα να λέει:

—Αυτοί οι άνθρωποι κάνουν εδώ την εμφάνισή τους μία φορά τον χρόνο. Που και πως ζουν κανείς δεν ξέρει.

Συνέχισαν αυτοί να έρχονται ακόμη επί 4-5 χρόνια δηλαδή μέχρι το 1959 και έκτοτε εξαφανίσθηκαν. Σε διάφορες συζητήσεις που έκαναν μερικοί τότε έλεγαν ότι αυτός ο ερημίτης ήταν κάποιος μητροπολίτης επαρχίας της Πελοποννήσου και αφού παραιτήθηκε του αξιώματος και της θέσεώς του, ήλθε ν’ ασκητεύση στον Ιορδάνη ποταμό, πλησίον του ασκητηρίου της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας μαζί με τις δύο μοναχές.

Το επόμενο έτος 1955, ενθυμούμαι, είπε στον Σεβασμιώτατο Βενέδικτο ο ανωτέρω διάκο-Χρυσόστομος ότι θέλει να παρακολούθηση αυτούς τους τρεις ερημίτες, να δεί, όταν παίρνουν το Άγιο Φως που πηγαίνουν. Πράγματι επήρε την ευλογία του Σεβασμιώτατου, ο οποίος δεν είχε γίνει τότε πατριάρχης και περίμενε στον πύργο να ιδεί τον κληρικό με το φαναράκι του αναμμένο, όπως συνήθιζε.

Πράγματι έφθασε ο ερημίτης αυτός με τις δύο μοναχές στο μέσον της αυλής και ο διάκο-Χρυσόστομος έτρεξε να τους προλάβει. Εκείνοι για συντομία πέρασαν από το πορτάκι της Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας. Όταν έφθασε εκεί ο διάκος, ούτε δεξιά, ούτε αριστερά, ούτε εμπρός τους είδε κατά που έκαμαν. Κανείς δεν ξέρει που επήγαν και που ακριβώς ασκούντο. Μετά το 1959 έπαυσαν να έρχονται. Φαίνεται ότι κοιμήθηκαν εν Κυρίω.

Αποσπάσματα από την ομιλία του Σεβ. Αρχ. Νεαπολέως και Σαμάρειας κ. Αμβροσίου, που εκφωνήθηκε στο Συνοδικό της Ι. Μ. Όσιου Γρηγορίου, Αγίου Όρους την 24ην Οκτωβρίου 1986.

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Γέροντα, πώς μπορεί να ζήσει κανείς πνευματικά τις γιορτές;

*Να έχουμε μία καλή και ευλογημένη Μεγάλη Εβδομάδα. Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση!

– Γέροντα, πώς μπορεί να ζήση κανείς πνευματικά τις γιορτές;

– Τις γιορτές για να τις ζήσουμε, πρέπει να έχουμε τον νου μας στις άγιες ημέρες και όχι στις δουλειές που έχουμε να κάνουμε για τις άγιες ημέρες. Να σκεφτώμαστε τα γεγονότα της κάθε άγιας ημέρας (Χριστούγεννα, Θεοφάνεια, Πάσχα κ.λπ.) και να λέμε την ευχή δοξολογώντας τον Θεό. Έτσι θα γιορτάζουμε με πολλή ευλάβεια κάθε γιορτή.

Οι κοσμικοί ζητούν να καταλάβουν τα Χριστούγεννα με το χοιρινό, το Πάσχα με το αρνί, τις Αποκριές με το κομφετί. Οι αληθινοί μοναχοί όμως κάθε μέρα ζουν τα θεία γεγονότα και αγάλλονται συνέχεια. Κάθε εβδομάδα ζουν την Μεγάλη Εβδομάδα. Κάθε Τετάρτη, Πέμπτη, Παρασκευή ζουν την Μεγάλη Τετάρτη, την Μεγάλη Πέμπτη, την Μεγάλη Παρασκευή, δηλαδή τα Πάθη του Χριστού, και κάθε Κυριακή το Πάσχα, την Ανάσταση. Τι, θα πρέπη να έρθη η Μεγάλη Εβδομάδα, για να θυμηθή κανείς τα Πάθη του Χριστού;

Πρέπει να έρθη το Πάσχα με το αρνί, για να καταλάβω το «Χριστός ανέστη» σαν τους κοσμικούς; Ο Χριστός τι είπε; «Έτοιμοι γίνεσθε» είπε. Δεν είπε, «ετοιμασθήτε τώρα!» Από την στιγμή που λέει ο Χριστός, «έτοιμοι γίνεσθε», πρέπει ο άνθρωπος, και ιδίως ο μοναχός, να είναι έτοιμος συνέχεια. Να μελετάη και να ζη τα θεία γεγονότα συνέχεια. Όταν κανείς μελετάη τα γεγονότα της κάθε γιορτής, φυσιολογικά θα συγκινηθή και με ιδιαίτερη ευλάβεια θα προσευχηθή. Έπειτα στις Ακολουθίες ο νους να είναι στα γεγονότα που γιορτάζουμε και με ευλάβεια να παρακολουθούμε τα τροπάρια που ψάλλονται. Όταν ο νους είναι στα θεία νοήματα, ζη τα γεγονότα ο άνθρωπος, και έτσι αλλοιώνεται.

Στην γιορτή, για να νιώση κανείς το γεγονός, δεν πρέπει να δουλεύη. Την Μεγάλη Παρασκευή λ.χ., εάν θέλη να νιώση κάτι, δεν πρέπει να κάνη τίποτε άλλο εκτός από προσευχή. Στον κόσμο οι καημένοι οι κοσμικοί την Μεγάλη Εβδοβάδα έχουν δουλειές. Μεγάλη Παρασκευή να δίνουν ευχές. «Χρόνια πολλά! Να ζήσετε! Με μια νύφη!»… Δεν κάνει! Εγώ την Μεγάλη Παρασκευή κλείνομαι στο Καλύβι. Όπως και μετά το Αγγελικό Σχήμα η εβδομάδα της ησυχίας που ακολουθεί, βοηθάει, γιατί ποτίζει η θεία Χάρις την ψυχή και καταλαβαίνει ο μεγαλόσχημος τι έγινε, έτσι και στις γιορτές η ησυχία πολύ βοηθάει. Μας δίνεται περισσότερη ευκαιρία να ξεκουρασθούμε λίγο, να μελετήσουμε και να προσευχηθούμε. Θα έρθη ένας καλός λογισμός, θα εξετάσουμε τον εαυτό μας, θα πούμε λίγο την ευχή και θα νιώσουμε έτσι κάτι από το θείο γεγονός της ημέρας.

από το βιβλίο: Λόγοι Γέροντος Παΐσίου, τόμος Α’

*****

Την Μεγάλη Εβδομάδα κάθε χρόνο, για να συμμετέχει περισσότερο στα Πάθη του Χριστού, διάβαζε τα Ευαγγέλια των Παθών. Από την σύλληψη του Χριστού ως την Αποκαθήλωση, δηλαδή από την Μ. Πέμπτη την νύχτα ως την Μ. Παρασκευή εσπέρας, ούτε καθόταν, ούτε κοιμόταν, ούτε έτρωγε. Μάλιστα έλεγε ότι αξίζει περισσότερο να βιάσουμε τον εαυτό μας σε ασιτία αυτό το διήμερο (Μ. Παρασκευής, Μ. Σαββάτου) παρά το τριήμερο (της Καθαράς Εβδομάδος). Μόνο έπινε λίγο ξύδι, για να θυμηθεί το Δεσποτικό όξος. Αυτές τις μέρες δεν άνοιγε σε κανέναν. Έμενε κλεισμένος στο Κελί του και ούτε του έκανε καρδιά να ψάλει. «Πρώτη φορά ένιωσα μια τέτοια κατάσταση», είπε τελευταία στην “Παναγούδα”.

από ΤΟ ΤΥΠΙΚΟ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΑΙΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ.

Από το βιβλίο: Βίος Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, του ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΙΣΑΑΚ

πηγή: antexoume.wordpress.com

https://simeiakairwn.wordpress.com