Εθνικές πληγές, διάγνωσις και θεραπεία (Α΄)

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, 
Εθνικές πληγές, διάγνωσις και θεραπεία (Α')

Γράφει ο Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Ιεροκήρυξ Ι.Μ. Δρ. Πωγ. & Κονίτσης
Κόνιτσα

Πρέπει να ζει κανείς εκτός πραγματικότητας για να μη βλέπει τον εσωτερικό πόλεμο που έχει εδώ και καιρό ξεκινήσει στην πατρίδα μας.

Και ενώ όλοι βλέπουν την κατάσταση που διαμορφώνεται, ο καθένας προσπαθεί να ερμηνεύσει το γενικώτερο κατάντημα αναλόγως της πολιτικής του τοποθετήσεως και της κοσμοθεωρίας του.

Οπωσδήποτε το μεγαλύτερο ποσοστό των συμπατριωτών μας αλλά και των εκτός Ελλάδος παρατηρητών του αυξανόμενου δημοσίου χρέους και της γενικωτέρας κρίσεως, εντοπίζει την αιτία του όλου προβλήματος στον πολιτικοοικονομικό και μόνο τομέα. (Και μόνο τούτος ο δείκτης ερμηνείας του φαινομένου, αποκαλύπτει το πόσο έχει υποβαθμιστεί το πνευματικό επίπεδο των ανθρώπων). Ο καθένας λοιπόν μέσα από το πρίσμα των πολιτικών του τοποθετήσεων, προσπαθεί να ρίξει τα βάρη στον άλλον. Η γνωστή δηλαδή τακτική της μεταθέσεως των προσωπικών ευθυνών στους ώμους των άλλων, με ό,τι αυτό βέβαια συνεπάγεται...

Ας μας επιτραπεί όμως σήμερα να δούμε το όλον θέμα και από μια άλλη σκοπιά, που ενδεχομένως στενοχωρήσει ή και ενοχλήσει ορισμένους.
Πριν όμως καταλήξουμε σε προσωπικές και συλλογικές ευθύνες, επιβάλλεται να ρίξουμε το βλέμμα μας σε κάποιες ανοικτές πληγές της κοινωνίας μας και να ρωτήσουμε:

Σε ποιόν άραγε πόλεμο, ακαταπαύστως, χάνουν την ζωή τους χίλια και πλέον άτομα την ημέρα; Προφανώς σε κανέναν. Κι όμως, στην Ελλάδα, επί σειρά ετών, 300.000 έως 400.000 εκτρώσεις ετησίως (σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία), αφανίζουν το μέλλον του τόπου μας και της φυλής μας.

Είναι τέτοιο και τόσο το κατάντημα, ώστε με τα χρήματα του φορολογουμένου λαού, το ίδιο το κράτος, στα νοσοκομεία-σφαγεία, συντελεί το μεγαλύτερο των εγκλημάτων. Σωστά έχει λεχθεί ότι περισσότερο κοστίζει ένα δόντι παρά ένα ανυπεράσπιστο κυοφορούμενο παιδί.

Ερώτημα δεύτερον:
Σε ποιο κράτος, που εννοείται σέβεται την υπόστασή του, και ενδιαφέρεται για το μέλλον του, παρατηρείται τόση εισροή λαθρομεταναστών με αυξανομένους μάλιστα τους δείκτες εισόδου στα εδάφη του; Το ότι κάποιοι κάνουν λόγο για τους Έλληνες μετανάστες στις δεκαετίες ‘60 και ‘70 και τους παραλληλίζουν με τον συρφετό των ξένων που εισρέουν παράνομα, μόνο ως κακόγουστο αστείο θα μπορούσε να εκληφθεί ή ως παροιμιώδη αφέλεια όσων το υποστηρίζουν.

Ερώτημα τρίτον:
Ποιο οργανωμένο κράτος, ενώ διαθέτει τεράστιους φυσικούς πόρους, τους αφήνει ανεκμετάλλευτους, με αποτέλεσμα να φτάνει στο κατάντημα να δανείζεται από άλλα κράτη και από τραπεζικούς κολοσσούς, υπέρογκα ποσά με υψηλούς τόκους και στο τέλος να μη κατορθώνει να ξεχρεώσει ούτε και αυτά τα επιτόκια;
Ομολογουμένως θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες για να αναφέρει κανείς, έστω και συνοπτικώς το πόσο έχει ευλογήσει η πρόνοια του Θεού την Πατρίδα μας (θαλάσσιος πλούτος, καλλιεργήσιμα εδάφη, μοναδικές εκτάσεις για κτηνοτροφία, ορυκτός πλούτος και τόσα άλλα, με κορυφαίο τον αρχαιολογικό μας θησαυρό που βρίσκεται και κρύπτεται ακόμα σε όλα τα μήκη και πλάτη του τόπου μας).

Εάν όντως υπήρχε σωστός πολιτικοοικονομικός προγραμματισμός, η Ελλάδα όχι μόνο δεν θα κινδύνευε να εκτοξεύσει το δημόσιο χρέος της από το 115% του Α.Ε.Π στο ανατριχιαστικό ύψος του 190% όπως ανακοίνωσε το Δ.Ν.Τ για το επόμενο έτος, αλλά η ίδια θα μπορούσε να πλουτίσει τα τέκνα της και ταυτοχρόνως να βοηθήσει και άλλα κράτη που έχουν ν’ αντιμετωπίσουν παρόμοιες οικονομικές ανάγκες... Αντ’ αυτού όμως βλέπουμε να προστίθενται ολοένα και περισσότερα ανάλγητα, εξοντωτικά και απάνθρωπα μέτρα που εξουθενώνουν τον Ελληνικό λαό. Και το χειρότερο όλων, που δεν έχει ακόμα επισημανθεί όσο θα έπρεπε, ότι αυτή η οικονομική κρίσις δημιουργεί διχασμό και σκληρή αντιπαλότητα στις κοινωνικές ομάδες, με αποτέλεσμα να αλλοιώνεται η Εθνική συνοχή και άρα το μέλλον του τόπου.

Ερώτημα τέταρτον:
Ποιο Έθνος που έχει επίγνωση της αποστολής του, αφήνει τη νεολαία του να φτάνει σε τέτοιο φρικτό κατάντημα εκφυλισμού όπως συμβαίνει τελευταίως στη χώρα μας; Οι νέοι δηλ. άνθρωποι να ξεφεύγουν από το ήθος και τις αρχές που συνέχουν την κοινωνία και αναδεικνύουν την ολοκληρωμένη προσωπικότητα, καταντώντας ουσιαστικά σκλάβοι των παθών της ατιμίας και αργά ή γρήγορα, νομοτελειακώς, σκλάβοι και των ανθρώπων;

Ερώτημα πέμπτον:
Ποιο Έθνος λησμονεί τόσο πολύ τα τέκνα του που βρίσκονται εκτός του μητροπολιτικού-ζωτικού του χώρου; Η πατρίδα μας και στο σημείο αυτό κινδυνεύει να έχει την αρνητική πρωτιά. Όχι απλώς λησμόνησαν οι κρατούντες τους όμαιμους αδελφούς που βρίσκονται στις αλησμόνητες πατρίδες, όχι μόνο περιφρονείται ο όπου γης Ελληνισμός, μα και σε πλείστες όσες περιπτώσεις, συμπεριφέρεται η κεντρική διοίκησις ως κακή μητριά. Υπερβολές; Μακάρι να ήταν. Η κατάργησις ακόμα και των δεξιώσεων στις πρεσβείες μας όπου γης, κατά τις Εθνικές εορτές, για δήθεν λόγους οικονομίας, αποδεικνύει τραγικά του λόγου το αληθές.

Ερώτημα έκτον:
Πως ενεργεί ένα σοβαρό κράτος όταν βλέπει ότι οι θάνατοι ξεπέρασαν κατά πολύ τις γεννήσεις των υπηκόων του; Και πώς ανατρέπεται η κατάστασις όταν με μαθηματική ακρίβεια σε λίγο καιρό οι ξένοι θα πλεονάζουν του γηγενούς πληθυσμού του; Προφανώς, ένα σοβαρό κράτος ουδέποτε εφαρμόζει αυτό που λαμβάνει χώρα στην ταλαίπωρη πατρίδα μας, δηλ. ανεξέλεγκτη εισροή λαθρομεταναστών (των οποίων ακόμα και οι τόποι καταγωγής τους είναι δύσκολο να εντοπιστούν στον χάρτη;).

Ποια άλλη φυλή έχει υποστεί τα τελευταία έτη τέτοια και τόση αλλοίωση στην ουσία της και στη δομή της όσο η δική μας, με την γνωστή «φάμπρικα» των ομαδικών και ανεξελέγκτων ελληνοποιήσεων; Και πόσο ο δύσμοιρος τόπος μας θα αντέξει από τις συνακόλουθες επιπτώσεις των μικτών γάμων; Το παράδειγμα της Αμερικανικής πανσπερμίας, του μωσαϊκού αυτού των εθνοτήτων, της χώρας δηλ. που στερείται ιστορικών παραδόσεων και ενιαίας πολιτιστικής και πολιτισμικής συνοχής, οπωσδήποτε δεν μπορεί να αποτελεί παράδειγμα για την Ελληνική μας Πατρίδα;

Ερώτημα έβδομον:
Ποιο κράτος, τουλάχιστον των Βαλκανίων, γιατί σε άλλες, περισσότερο ανεπτυγμένες περιοχές, τούτο αποκλείεται, ξεκινά σχολική περίοδο και τα βιβλία είναι ανύπαρκτα; Δυστυχώς και στο σημείο αυτό κρατούμε τα πρωτεία.

Ερώτημα όγδοον:
Σε ποιο οργανωμένο κράτος που γνωρίζει να προστατεύει το κύρος του, οι ξένοι λαθρομετανάστες, τολμούν δημοσίως να ποδοπατούν και να καίνε τη σημαία, το ιερό δηλ. σύμβολο της χώρας που τους φιλοξενεί; Μπορεί κανείς να σκεφθεί κάτι ανάλογο στην Ευρώπη ή στην Αμερική; Μπορεί κανείς να φανταστεί σε άλλα ευνομούμενα κράτη τους αναρχικούς να ρίχνουν βόμβες και να καίνε το μνημείο του αγνώστου στρατιώτου; Όσοι τολμήσουν, θα πέσουν αμέσως νεκροί και η κοινωνία ολόκληρη θα επευφημήσει τον στρατό και τα σώματα ασφαλείας. Και αυτό το γνωρίζουν όλοι. Για τούτο και ουδέποτε σημειώνονται σε σοβαρές χώρες, τέτοιου είδους βανδαλισμοί. Επιτέλους, σε κάθε πολιτισμένη χώρα που κατοικείται από ανθρώπους οι οποίοι διαθέτουν στοιχειώδη λογική και Εθνική αξιοπρέπεια, υφίστανται και κάποιοι αναγκαίοι όροι διαβιώσεως που είναι ανεπίτρεπτο να τους ξεπερνά κανείς άνευ σκληρών συνεπειών.

Ερώτημα ένατον:
Ποιο κράτος που θέλει να γίνεται σεβαστό στους φίλους του και υπολογίσιμο στους εχθρούς του, παρουσιάζει την απαράδεκτη και απαξιωτική συμπεριφορά που δείχνει το δικό μας στους σταθερούς πυλώνες του Έθνους όπως είναι ο στρατός και τα σώματα ασφαλείας; Και ποιά σοβαρή κυβέρνηση κοιτάζει να κλείσει την μαύρη τρύπα του οικονομικού ελλείμματος και της ανεξέλεγκτης παραοικονομίας με την περικοπή μισθών και επιδομάτων των αξιωματικών του στρατού ξηράς, θαλάσσης, αέρος, των ανδρών της αστυνομίας και γενικώς των σωμάτων ασφαλείας; Η κατάστασις και στο σημείο αυτό, όντως, έχει φθάσει στο απροχώρητο και κάνει τον κάθε Ελληνόψυχο όχι μόνο να θλίβεται αλλά κυρίως να εκνευρίζεται και να φτάνει στα όριά του, (κάτι βεβαίως που η «πολιτική προπαγάνδα» των «ποικίλων συστημάτων», οφείλει να το επισημάνει...).

Ερώτημα δέκατον:
Ποιο Έθνος με τόση Ιστορία και κυρίως τέτοιο και τόσο γλωσσικό πλούτο, αποκόπτει τα τέκνα του από τις ρίζες τους; Φυσικά μόνο τυχαίο δεν είναι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας. Και αν αληθεύει, που μάλλον αληθεύει, ότι την «τύχη» του μαθήματος των θρησκευτικών, δηλ. το προαιρετικόν της διδασκαλίας τους, θα έχουν οσονούπω τόσο το μάθημα της Ιστορίας, όσο και αυτό των Αρχαίων Ελληνικών, κατανοεί κανείς ποιοι κρύπτονται πίσω από αυτές τις καταστάσεις και τις κατάπτυστες υπουργικές αποφάσεις. Αν θελήσουμε να προσδώσουμε χαρακτηρισμό στην διαμορφωθείσα κατάσταση στον ταλαίπωρο χώρο της παιδείας, αναντιλέκτως θα την ονομάζαμε Εθνική-παιδαγωγική αυτοκτονία. Και δεν πρόκειται πράγματι περί Εθνικής αυτοκτονίας, όταν οι νέοι άνθρωποι ήδη συνηθίζουν στο διαδίκτυο και στην κινητή τηλεφωνία να γράφουν τα λεγόμενα greeklish (γκρίκλις), δηλ. την νεοβαρβαρική; Φαίνεται πως όσοι κινούν τα νήματα της Ελληνικής καταστροφής, δεν αρκούνται απλώς το να υφίστανται στα «ριζώματα» της συνειδήσεώς τους οι ανθελληνικές ρήσεις και κατευθύνσεις, αλλά προβαίνουν και στην εφαρμογή του Λενικού αφορισμού: «Αν θέλεις να εξαφανίσεις ένα λαό, εξαφάνισε την γλώσσα του»! (Θα μπορούσε κανείς να διανοηθεί για παράδειγμα, στο κράτος του Ισραήλ να έπαυαν την διδασκαλία της Εβραϊκής γλώσσης και της Εβραϊκής Ιστορίας;).

Δυνάμεθα βεβαίως να προσθέσουμε και άλλες χάνδρες στο κομβολόγιον των αμαρτημάτων των ηγετών μας και να συνεχίσουμε αποκαλύπτοντας και άλλες πυορροούσες πληγές που υφίστανται στο Εθνικό σώμα (όπως π.χ. το μη ελεγχόμενο πλέον μουσουλμανικό στοιχείο κ.α). Αρκούν όμως τα όσα παραπάνω επισημάναμε, στο να καταδείξουν «τοις νουν έχουσι» ότι το Έθνος μας πλέον, περισσότερο τώρα παρά ποτέ, έχει φθάσει στο ναδίρ.
Και ναι μεν όλοι μας, λίγο έως πολύ, συμφωνούμε στις διαπιστώσεις και γενικώς στην διάγνωση του ασθενούς. Εκεί όμως που ενδεχομένως θα υπάρξει διαφωνία είναι η ανεύρεσις των αιτίων και κυρίως ο ορθός τρόπος θεραπείας.

(Συνεχίζεται)

Η φιλάνθρωπη στάση της Εκκλησίας έναντι των αιρετικών

«Πρώτα θα κοπεί το κεφάλι μου, 
παρά θα συμφωνήσω [με τη θανάτωση των αιρετικών]».

Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης προς τον Αυτοκράτορα (PG 99, 1485C) 

Το κείμενο που ακολουθεί [1], επιστολή του Οσίου Θεοδώρου του Στουδίτου προς το Μητροπολίτη της Εφέσου Θεόφιλο, κάπου μεταξύ των ετών 821 και 826 [2], παρουσιάζει περιεκτικώς και συνοπτικώς τη θέση της Εκκλησίας έναντι της προοπτικής της ποινικής θανατώσεως αιρετικών, με αφορμή τη δίωξη των Παυλικιανών, οι οποίοι εδώ ονομάζονται Μανιχαίοι, στις αρχές του θ΄ αιώνος, επί των Αυτοκρατόρων Μιχαήλ Α΄ Ραγκαβέ (811-813) και Λέοντος Ε΄ του Αρμενίου (813-820)[3].

Στο κείμενο αυτό μπορούμε να διακρίνουμε τις εξής σαφείς και τεκμηριωμένες στη Γραφή και την ιερά Παράδοση θέσεις της ορθοδόξου εκκλησιαστικής κοινωνιολογίας: (α) απαγορεύεται στην Εκκλησία να διώκει και πολύ περισσότερο να θανατώνει αιρετικούς, που είναι μάλιστα και αρχή αμοιβαίων αιματοχυσιών, (β) περαιτέρω απαγορεύεται ακόμη και το να προσεύχεται η Εκκλησία εναντίον των αιρετικών - πράξη που οδηγεί στην κόλαση ως τεκμήριο μνησικακίας – αντιθέτως πρέπει να προσεύχεται υπέρ αυτών κατά το παράδειγμα του Χριστού, (γ) κατά την Αγία Γραφή επιτρέπεται να μισεί  ο Χριστιανός αυτούς που μισούν το Θεό εκ προθέσεως, αλλά όχι να τους καταδιώκει ή φονεύει, (δ) η Εκκλησία προσεύχεται για τη νικηφόρα έκβαση του πολέμου εκείνου που γίνεται για την προστασία των Χριστιανών από τις βιαιοπραγίες των επιτιθεμένων ξένων εθνών και τον επαινεί, (ε) η Εκκλησία – συμφώνως προς την Αγία Γραφή - αναγνωρίζει στην πολιτεία το δικαίωμα της θανατικής ποινής (και των αιρετικών) αν έχουν διαπράξει σημαντικά ποινικά εγκλήματα, αλλά (στ) η Εκκλησία για τα πνευματικά παραπτώματα (όπως είναι και η αίρεση) εφαρμόζει πνευματικά επιτίμια και όχι σωματικές τιμωρίες μέσω της πολιτείας.

Οι θέσεις αυτές του Οσίου Θεοδώρου, που επικαλούνται και αντικατοπτρίζουν όλη τη σχετική εκκλησιαστική Παράδοση, με αρκετές παραπομπές σε άλλους Αγίους, καταδεικνύουν για μια ακόμη φορά τη διαφορά της ορθοδόξου αντιμετωπίσως της ανθρωπίνης ελευθερίας έναντι της ευαγγελικής προσκλήσεως εκ μέρους του Χριστού· δεν υπάρχει εδώ καμμιά ιερο-εξεταστική δίωξη των αντιφρονούντων, κυνήγι μαγισσών, «νύκτα του αγίου Βαρθολομαίου» ή σταυροφοριακή «αγιοπρόβλητη» εκστρατεία εκκαθαρίσεως «απίστων»· δεν υπάρχουν βεβαίως ούτε εκατόμβες εκατομμυρίων θυμάτων, αντιρρησιών θρησκευτικής συνειδήσεως, όπως από τοειδωλολατρικό ιερατείο τους πρώτους αιώνες μ.Χ. εναντίον των νομοταγών Χριστιανών και βέβαια πολύ περισσότερο, πέραν των πράξεων, δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει στην αληθή Ορθοδοξία νομιμοποίηση και θεσμοποίηση της χρήσεως βίας για θρησκευτικούς λόγους· τα κυριακά λόγια «εί τις θέλει οπίσω μου ελθείν»[4] και «μήτι και υμείς θέλετε υπάγειν;»[5] αποτελούν σαφείς εν προκειμένω οδοδείκτες της Εκκλησίας.

Παρατρέχοντας όλη την υπόλοιπη σχετική εκκλησιαστική γραμματεία περιοριζόμαστε στη διαπίστωση του Αγίου Νικοδήμου του Αγιορείτου, ο οποίος εν προκειμένω ερμηνεύει το πνεύμα των ιερών Κανόνων ως προς τη θεληματική προσέλευση στην Ορθοδοξία: «Και κατάλαβε εκ τούτου, ότι και οι αιρετικοί, και οι Λατίνοι, προσερχόμενοι τη ορθοδόξω ανατολική Εκκλησία, αυτοί από λόγου των πρέπει να ζητούν το να βαπτισθούν, και όχι να παρακινούνται εις τούτο από τους ορθοδόξους»[6].


Προς τον Θεόφιλο της Εφέσου

Πήρα στα χέρια μου το γράμμα που απέστειλε η ιερά σου κεφαλή στον αδελφό μας τον Αθανάσιο, και διαβάζοντάς το λυπήθηκα πολύ, πάτερ μου ιερώτατε, πρώτον μεν διότι σε μας τους ίδιους που ορθοτομούμε το λόγο της αληθείας, ενώ τώρα λυσσάει η αίρεση των εικονομάχων, γίνονται διαφωνίες και προστίθενται αναφυόμενα σχίσματα· δεύτερον δε, διότι αναγκάζομαι ο ελάχιστος να πραγματολογήσω κατ’ αντιπαράθεση - αλλ’ ας με συγχωρήσει η μεγαλειότης σου. Διότι ο λόγος γίνεται περί της αληθείας, από την οποία δεν υπάρχει τίποτε προτιμότερο η πιο αξιοσέβαστο. 

Τί, λοιπόν, είναι αυτό που περιέχεται στο γράμμα, για το οποίο και λυπηθήκαμε; «Εμείς», λέγει, «δεν συμβουλεύσαμε ούτε να θανατώνονται οι Μανιχαίοι, ούτε να μη θανατώνονται. Αλλ’ αν το είχαμε επιτρέψει, θα κάναμε το μεγαλύτερο από τα καλύτερα». Τί λέγεις, Θεοφιλέστατε; Ο Κύριος το απαγόρευσε αυτό στα Ευαγγέλια, όταν είπε: «όχι, μήπως συλλέγοντας τα ζιζάνια, ξερριζώσετε μαζί με αυτά και το σιτάρι· αφήστε τα να αναπτύσσονται μαζί μέχρι το θερισμό»[7]. Και συ λέγεις ότι είναι το μεγαλύτερο από τα καλύτερα το να επιτραπεί η εκρίζωση; Και για το ότι με τα ζιζάνια υπονοούσε τους αιρετικούς, τους τότε δηλαδή και τους μεταγενεστέρους, δηλαδή πάντες, ας ακούσουμε τον Χρυσόστομο που ερμηνεύει ακριβώς αυτό με τα εξής:

«Γιατί, λοιπόν, ο Δεσπότης απαγορεύει, λέγοντας, μήπως ξερριζώσετε μαζί με αυτά και το σιτάρι; Το έλεγε αυτό απαγορεύοντας πολέμους και αίματα και σφαγές· δεν πρέπει δηλαδή να σκοτώνει κανείς αιρετικούς, διότι επρόκειτο να αρχίσει στην οικουμένη πόλεμος άσπονδος»[8]· και μετά από μερικά άλλα: «Τί άλλο εννοούσε, όταν έλεγε “μήπως ξερριζώσετε μαζί με αυτά το σιτάρι” παρά αυτό, ότι “αν πρόκειται να σηκώσετε όπλα και να κατασφάξετε αιρετικούς, αναπόφευκτα  και πολλοί από τους αγίους θα σκοτωθούν μαζί”»[9], πράγμα που έγινε στα χρόνια μας· διότι πράγματι και αίματα και σφαγές γέμισαν την οικουμένη μας και πολλοί από τους αγίους ανεχώρησαν από τη ζωή μαζί τους· και ο λόγος του Κυρίου δεν διαψεύσθηκε, καθώς έχει γίνει παραδεκτό από πολλούς.

Αλλά τί λέμε ότι δεν επιτρέπεται να σκοτώνουμε αιρετικούς; Ούτε βέβαια να προσευχόμαστε εναντίον τους μας έχει επιτραπεί [10]· ας ακούσουμε πάλι τον Κύριο να λέγει προς τον άγιο Κάρπο, όπως μάς έχει παραδοθεί από τη φωνή του πανσόφου Διονυσίου: «Χτύπα εμένα, λοιπόν· διότι είμαι έτοιμος και πάλι να υποστώ πάθος για ανθρώπους που προσπαθούν να σωθούν, και θα μού ήταν αυτό αγαπητό, αν δεν επρόκειτο έτσι να αμαρτήσουν και άλλοι άνθρωποι. Ωστόσο, πρόσεξε αν σε συμφέρει να ανταλλάξεις την παραμονή  κοντά στο Θεό και τους αγαθούς και φιλανθρώπους αγγέλους με την παραμονή στο λάκκο μαζί με τα φίδια»[11]. Βλέπεις, θεοσύνετε Πάτερ, τη θεία αγανάκτηση, επειδή προσευχόταν κατά των αιρετικών να πεθάνουν, και ότι αν επρόκειτο να παραμείνει με τέτοια διάθεση, θα έμελλε ο άγιος να καταδικασθεί;  Να μη προσευχόμαστε, λοιπόν, εναντίον τους καθόλου, ως απέδειξεν η αλήθεια, αλλ’ αντιθέτως να προσευχόμαστε υπέρ αυτών, όπως ο ίδιος ο Κύριος μάς υπέδειξε στον καιρό του Πάθους, λέγοντας προς τον Πατέρα Του «Πάτερ, συγχώρησέ τους την αμαρτία αυτή, διότι δεν γνωρίζουν τί κάνουν»[12]. 

Ως προς δε το ότι η αγιωσύνη σου έχει, όπως λέγει, σύμφωνους στο πρόβλημα αυτό τους αγίους αυτούς, συγχώρησόν με, Πάτερ, αλλά δεν κατανοούμε καλώς τα λόγια των Πατέρων και εξ αιτίας τούτου, βρισκόμαστε να εισάγουμε πατρομαχία ή μάλλον θεομαχία. Διότι ο θεϊκός Κύριλλος σε όσα γράφει κατά του Ιουλιανού[13], προσήγαγε τη φράση σύμφωνα με αυτό που είχε νομοθετηθεί παλιά, αλλά χωρίς να χρησιμοποιεί την παλιά ως εφάμιλλη με τη νέα (μη γένοιτο!)· διότι δεν αγνοεί ούτε ότι όσα λέγει ο Νόμος τα λέγει για όσους υπόκεινται στο Νόμο [14], ούτε τη σύγκριση που κάνει ο Σωτήρ, στην οποία λέγει : «λέχθηκε στους αρχαίους τούτο, αλλ’ εγώ σάς λέγω εκείνο»[15]. Ώστε λοιπόν, καθώς λέγει ο θεοφάντωρ Διονύσιος προς κάποιο Δημόφιλο: «δεν θα αποδεχθούμε τις μη ζηλευτές παρορμήσεις σου, ακόμη κι αν μύριες φορές επικαλεσθείς τον Φινεές και τον Ηλία· στους μαθητές, που ήταν αμέτοχοι του πραέος και αγαθού Πνεύματος, δεν άρεσε που ο Ιησούς υπήκουε σ’ αυτά. Και ο θειότατος ιεροθέτης μάς λέγει ότι πρέπει με πραότητα να διδάσκουμε αυτούς που αντιτίθενται στη διδασκαλία του Θεού [16]· διότι πρέπει όσοι είναι σε άγνοια να διδάσκονται και όχι να τιμωρούνται»[17]. Ακούσαμε, λοιπόν, αγαπητέ, αυτά που έχει πεί και ο ιερός Παύλος[18], ο ήλιος της υφηλίου. Λέγει συνεπώς και ο θεοφόρος Ιγνάτιος: «Αυτούς λοιπόν που μισούν τον Θεόν πρέπει να τους μισούμε και να λυώνουμε κατά των εχθρών Του, όχι όμως να τους καταδιώκουμε ή να βιαιοπραγούμε, όπως τα έθνη που δεν γνωρίζουν το Θεό»[19]. Αν όμως δεν πρέπει να βιαιοπραγούμε, πολύ περισσότερο βέβαια απαγορεύεται να τους σκοτώνουμε. 

Επειδή ακόμη και τον Άγιο Συμεών τον Θαυμαστορείτη συμπαρέλαβες, δέσποτα, στη συνηγορία σου, μη νομίζεις, ιερέ, ότι εκείνος μάχεται κατά του Χριστού ή κατά των ανωτέρων του διδασκάλων· αλλά τότε τί; Ο λόγος που τότε παρακάλεσε τον Βασιλέα, ήταν ότι ένα έθνος τραυμάτιζε το χριστιανικό γένος, δηλαδή για να μη νικώνται από τους Σαμαρείτες οι Χριστιανοί [20]. Και τούτο καλώς έχει, και τώρα δε αυτό το ίδιο παρακαλούμε, δηλαδή τους Σκύθες και τους Άραβες που θανατώνουν το λαό του Θεού, οι Βασιλείς να τους πολεμούν και να μη τους λυπούνται [21]. Άλλο αυτό, και άλλο εκείνο· το ένα αφορά στους εχθρούς, το άλλο στους αιρετικούς υπηκόους.

Και εκείνο βέβαια περί του Ιωάννου του Νηστευτού, του Επισκόπου της Κωνσταντινουπόλεως, δεν μού φαίνεται αληθές, ότι δηλαδή επέτρεψε οι γητευτές να ανασκολοπισθούν, αλλά το παρεχώρησε· διότι κι εκείνοι φονείς είναι, και δεν πρέπει κανείς να εμποδίζει τους κυβερνήτες να ενεργούν αυτά που προβλέπουν οι ρωμαϊκοί νόμοι γι’  αυτούς, εφ’ όσον, ως λέγει, δεν φορούν χωρίς λόγο το ξίφος, αλλά είναι τιμωροί εκείνου που πράττει το κακό [22]. Όμως για εκείνους που απαγόρευσε ο Κύριος, δεν πρέπει κάποιος να το επιτρέπει. Δηλαδή επιτρέπεται οι άρχοντες των σωμάτων, εκείνους που συνελήφθησαν σε σωματικά παραπτώματα, να τους τιμωρούν, όχι όμως εκείνους που διέπραξαν ψυχικό παράπτωμα· αυτό ανήκει στους άρχοντες των ψυχών, των οποίων τα μέσα της τιμωρίας είναι οι αφορισμοί και τα λοιπά επιτίμια. 

Έτσι λοιπόν, δέσποτα, νομίζουμε εμείς οι ευτελείς· και μάλιστα, για να μιλήσω ως άφρων, και με θάρρος είπαμε και στον Μακαριώτατό μας Πατριάρχη ότι «η Εκκλησία δεν αγωνίζεται με το ξίφος» (και συμφώνησε), αλλά και στους Βασιλείς [23] που διέπραξαν τη σφαγή, στον μεν πρώτο είπαμε ότι «του Θεού δεν τού άρεσε αυτή η θανάτωση», στο δε δεύτερο, που απαιτούσε τη συνηγορία για τη θανάτωση, είπαμε «πρώτα θα κοπεί το κεφάλι μου παρά θα συμφωνήσω με αυτό». Αυτά από εμάς τους αμαρτωλούς· εσείς δε, αγιώτατοι, αν διαβάσατε άλλο Ευαγγέλιο, το οποίο εμείς δεν γνωρίζουμε, ας είναι ευλογημένο· αν όμως όχι, προσέξτε τί αποφαίνεται ο Απόστολος.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΤΕΛΟΥΣ

1. Ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου πρὸς τὸ Θεόφιλον Ἐφέσου ἐκδίδεται ὑπὸ τὸν ἀριθμὸ Ἐπιστολῶν Βιβλίον β΄, ρνε΄ (47) ἢ [χλθ ΄] στὴν PG 99, 1481-1485 καὶ ὑπὸ τὸν ἀριθμὸ 455 στὴν ἔκδοση Φατούρου  ἐν Theodori Studitae Epistulae, τόμ.2, rec. Georgios Fatouros, Corpus Fontium Historiae Byzantinae 31/2, ser. Berolinensis, ed. De Gruyter, Berolini-Novi Eboraci  1992, σελ. 644-647.

2. Κατὰ τὸ Γ. Φατοῦρο, ἔνθ’ ἀνωτ., τόμ. 1, rec. Georgios Fatouros, Corpus Fontium Historiae Byzantinae 31/1, ser. Berolinensis, ed. De Gruyter, Berolini-Novi Eboraci  1992, σελ. 421.

3. Περὶ τούτου βλ. τὶς λεπτομερεῖς μελέτες, τὴ δική μας Γνωστικοὶ-Γνωστικισμός, μέρος Ε΄, Μεσαιωνικὸς Γνωστικισμός, 5.2 Παυλικιανοί, 5.2.α Ιστορικά, http://www.impantokratoros.gr/paulikianoi.el.aspx  καὶ  τοῦ Papyrus 52, Οι Παυλικιανοί και οι Βογόμιλοι, μέρος Β΄, Η Προτεσταντική υποκρισία και απαντήσεις σχετικά με τη θρησκεία, το κράτος και τις αιρέσεις στο Βυζάντιο, § 11,http://www.oodegr.com/oode/protestant/sykofanties/pavlikianoi_2.htm#11.

4. Ματθ. 16, 24, Μάρκ. 8, 34, Λουκ. 9, 23

5. Ἰω. 6, 66.67

6. Ἑρμηνεία στὸν 95ο Κανόνα  τῆς ΣΤ΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου, ὑποσημ. 4 ἐν Πηδάλιον τῆς νοητῆς Νηός, τῆς Μιᾶς Ἁγίας Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησίας, ἐν Ἀθήναις 1886/4 , σελ. 250. Τοῦτο δέν σημαίνει ὅτι ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἄφηνε ἐλεύθερο τὸ θέμα τῆς ἐπιλογῆς μεταξὺ ἀποδοχῆς στὴν Ὀρθοδοξία διὰ Χρίσματος ἢ Βαπτίσματος, ἐφ' ὅσον τὸ βάπτισμα τῶν Λατίνων εἶναι, κατὰ τὸν Ἅγιον Νικόδημον, «μίασμα»· ἁπλῶς, δεδομένου ὅτι ὁ μόνος ὀρθὸς τρόπος ἀποδοχῆς εἶναι τὸ Βάπτισμα, διευκρινίζει ὁ Ἅγιος, ὅτι δὲν πρέπει νὰ πιέζεται κανεὶς νὰ γίνει Ὀρθόδοξος, ἂν ἀφ'  ἑαυτοῦ δὲν ἀναγνωρίσει τὴν ἀνωτερότητα καὶ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. 

7. Ματθ. 13, 29.30

8. Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον 46, 1· PG 58, 477.

9. Εἰς τὸ Κατὰ Ματθαῖον 46, 2· PG 58, 477. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος παρακάτω, ἀφοῦ ἐπισημάνει ὅτι ἡ ἀνοχὴ ἔναντι τῶν αἱρετικῶν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει καὶ στὴ μεταστροφή τους,  ἐπεξηγεῖ γενικῶς τὴ στάση τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι αὐτῶν: «Ἂν τοίνυν προλαβόντες αὐτοὺς ἐκριζώσητε, λυμαίνεσθε τῷ μέλλοντι γίνεσθαι σίτῳ, οὓς ἐγχωρεῖ μεταβαλέσθαι καὶ γενέσθαι βελτίους ἀναιροῦντες. Οὐ τοίνυν κατέχειν αἱρετικούς, καὶ ἐπιστομίζειν, καὶ ἐκκόπτειν αὐτῶν τὴν παρρησίαν, καὶ τὰς συνόδους καὶ τὰς σπονδὰς διαλύειν κωλύει, ἀλλ’ ἀναιρεῖν καὶ κατασφάττειν».

10. Πρβλ. Ρωμ. 12, 14· «εὐλογεῖτε τοὺς διώκοντας ὑμᾶς, εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε».

11.  Ἐπιστολὴ (η΄) Δημοφίλῳ θεραπευτῇ· περὶ ἰδιοπραγίας καὶ χρηστότητος  6, PG 3, 1100C.D.

12. Λουκ. 23, 34.

13. Ἐννοεῖ τὸ ἀναιρετικὸ τῆς προπαγάνδας τοῦ Ἰουλιανοῦ τοῦ Παραβάτου σύγγραμμα ποὺ συνέταξε ὁ Ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας μεταξὺ 433 καὶ 441 καὶ ἀφιέρωσε στὸν Αὐτοκράτορα Θεοδόσιο Β΄, ὅπου στὴν εἰσαγωγὴ ἐπαναλαμβάνει πρὸς τὸ Βασιλέα τὸ παλαιοδιαθηκικὸ χωρίο «Οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς Σε, Κύριε, ἐμίσησα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς Σου ἐξετηκόμην; Τέλειον μῖσος ἐμίσουν αὐτούς, εἰς ἐχθροὺς ἐγένοντό μοι» (Ψαλμ. 138, 21). Στὴ συνάφεια αὐτὴ ὁ Ἅγιος Κύριλλος λέγει ὅτι καθὼς τεκμήριο τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Βασιλέα εἶναι ἡ ἀντίθεση πρὸς αὐτοὺς ποὺ δὲν τὸν ἀγαποῦν, ἔτσι καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸ Χριστὸ εἶναι ἡ κατάρριψη τῶν κατ’ Αὐτοῦ συκοφαντιῶν· Προσφώνημα πρὸς τὸν εὐσεβέστατον καὶ φιλόχριστον Βασιλέα Θεοδόσιον PG 76, 505B.C· «Ὥσπερ γάρ τις τῆς εἰς ἡμᾶς εὐνοίας ἐναργῆ  ποιεῖται τὴν ἔνδειξιν τῷ ἀντιτετάχθαι φιλεῖν τοῖς οὐκ οἶδ’ ὅπως ἐκ πολλῆς ἄγαν ἐμβροντησίας οὐκ ἀγαπᾷν ἑλομένοις· οὕτω τῆς εἰς Χριστὸν ἀγάπης τὸ γνήσιον ἐκφήνειεν ἂν τὸ τοῖς τὰ αὐτοῦ διαβεβληκόσιν ἀντιφέρεσθαι νεανικῶς».  

14.  Ρωμ. 3, 19

15. Ματθ. 5, 21-48 

16.  Β΄ Τιμ. 2, 24.25. Πρβλ. καὶ Ἑβρ. 5, 2 

17.  Ἐπιστολὴ (η΄) Δημοφίλῳ θεραπευτῇ· περὶ ἰδιοπραγίας καὶ χρηστότητος  5, PG 3, 1096C. Μάλιστα ἡ σχετικὴ φράση καταλήγει ὡς ἑξῆς· «διδάσκεσθαι γάρ, οὐ τιμωρεῖσθαι χρὴ τοὺς ἀγνοοῦντας, ὥσπερ καὶ τυφλοὺς οὐ κολάζομεν, ἀλλὰ καὶ χειραγωγοῦμεν».

18. Ἐννοεῖ τὸ ρητὸ τῆς παραπάνω σημειώσεως 16.

19. Πρὸς Φιλαδελφεῖς 3, PG 5, 821B (ἐκ τῆς ἀμφιβαλλομένης, θεωρουμένης παρέμβλητης [interpolata] ἐκδόσεως [version] τῶν ἐπιστολῶν, ποὺ ὅμως ὁ Ἅγιος Θεόδωρος χρησιμοποιοῦσε πάντοτε ὡς γνήσια) καὶ καταλήγει ὁ συγγραφεὺς τῆς Πρὸς Φιλαδελφεῖς: «... καθὼς τὰ ἔθνη τὰ μὴ εἰδότα τὸν Κύριον καὶ Θεόν· ἀλλ’ ἐχθροὺς μὲν ἡγεῖσθαι καὶ χωρίζεσθαι ἀπ’ αὐτῶν· νουθετεῖν δὲ αὐτούς, καὶ ἐπὶ μετάνοιαν παρακαλεῖν, ἐὰν ἄρα ἀκούσωσιν, ἐὰν ἄρα ἐνδῶσι. Φιλάνθρωπος γάρ ἐστιν ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι, καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν».

20. Τοῦ ἁγίου Συμεὼν τοῦ Στυλίτου, τοῦ εἰς τὸ Θαυμαστὸν Ὄρος, ἐπιστολὴ πέμπτη πρὸς τὸν Βασιλέα Ἰουστῖνον τὸν Νέον PG 86b, 3216-3220.

21. Ἐννοοῦνται προφανῶς οἱ αἰτήσεις τῆς Ἐκκλησίας στὶς ἱ. Ἀκολουθίες ὑπὲρ τῆς νίκης τοῦ Στρατοῦ, ὅπως σήμερα «ὑπὲρ εὐοδώσεως καὶ ἐνισχύσεως τοῦ φιλοχρίστου στρατοῦ» κ.τ.σ. 

22. Ρωμ. 13, 1-4·  «Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω [...] ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ  τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν [...] οἱ γὰρ ἄρχοντες οὐκ εἰσὶ φόβος τῶν ἀγαθῶν ἔργων, ἀλλὰ τῶν κακῶν [...] ἐὰν δὲ τὸ κακὸν ποιῇς, φοβοῦ· οὐ γὰρ εἰκῇ τὴν μάχαιραν φορεῖ· Θεοῦ γὰρ διάκονός ἐστιν εἰς ὀργήν, ἔκδικος τῷ τὸ κακὸν πράσσοντι».

23. Προφανῶς ἐννοοῦνται οἱ λίγο πρότερον κρατοῦντες Αὐτοκράτορες Μιχαὴλ Α΄Ραγκαβὲ (811-813) καὶ ὁ Λέων Ε΄ ὁ Ἀρμένιος (813-820).

ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΑΛΦΕΙΟΣ ΚΑΙ ΖΩΣΙΜΟΣ, ΑΥΤΑΔΕΛΦΟΙ ΕΚ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΑΡΚΟΣ, ΝΙΚΩΝ, ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΗΛΙΟΔΩΡΟΣ

Οι Άγιοι μάρτυρες Αλέξανδρος, Αλφειός, Ζώσιμος, Μάρκος, Νίκων, Νέων, Ηλιόδωρος ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ, ΑΛΦΕΙΟΣ ΚΑΙ ΖΩΣΙΜΟΣ, ΑΥΤΑΔΕΛΦΟΙ ΕΚ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΜΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝΤΕΣ ΑΓΙΟΙ ΜΑΡΤΥΡΕΣ ΜΑΡΚΟΣ, ΝΙΚΩΝ, ΝΕΩΝ ΚΑΙ ΗΛΙΟΔΩΡΟΣ   Ο Άγιος Μάρκος ήταν υπόδειγμα ποιμένος κατά το πρότυπο του Κυρίου στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Κατά τον διωγμό των χριστιανών από τον Διοκλητιανό το έτος 290, ο ηγεμόνας της Πισιδίας Μάγνος μεταξύ των πρώτων συνέλαβε τον ποιμένα της Εκκλησίας Μάρκον. Σκοπός του ήταν, αν κατάφερνε να τον κάνει να αρνηθεί τον Θεό του, ευκολότερα θα μετέστρεφε στη λατρεία των ειδώλων και τους άλλους οπαδούς του. Όμως ούτε οι υποσχέσεις ούτε οι απειλές του ηγεμόνα εκλόνισαν τον πιστόν οικονόμον των Μυστηρίων του θεού. Άρχισαν τα βασανιστήρια. Τον κρέμασαν και άρχισαν να τον ξεσχίζουν. Τον φυλακίζουν και ο δέσμιος Χριστού ελευθερώνει από τα δεσμά του διαβόλου και των ειδώλων τριάντα στρατιώτες με τον επί κεφαλής αξιωματικό τους, οι όποιοι πίστεψαν στον Χριστό, βαπτίσθηκαν και μαρτύρησαν. Τον σεβάσμιο Μάρκο οι βασανιστές ήθελαν να τον δέσουν με βαρύτερα δεσμά. Παρήγγειλαν, λοιπόν, σε τρεις αδελφούς σιδηρουργούς να κατασκευάσουν βαριά σιδερένια δεσμά. Εκείνοι άρχισαν να χτυπούν με τα βαριά σφυριά το πυρακτωμένο σίδερο, αλλά αυτό διαλυόταν σαν νερό και τα χέρια τους μούδιαζαν και παρέλυαν. Εξεπλάγησαν απ' αυτό που τους συνέβαινε. Καθώς προσπαθούσαν να εξηγήσουν το φαινόμενο αυτό, άκουσαν μια ουράνια φωνή που τους καλούσε να αποδεχθούν την πίστη στον αληθινό Θεό του δέσμιου Μάρκου, ακόμα και το μαρτύριο. Αγαθοί άνθρωποι οι τρεις αδελφοί Αλέξανδρος, Αλφειός και Ζώσιμος δέχθηκαν τα σημεία ως κάλεσμα Θεού, και δεν προχώρησαν την εργασία που τους ανέθεσαν. Όταν τους ζήτησαν να παραδώσουν τα δεσμά, εκείνοι ομολόγησαν ότι και αυτοί, όπως ο Μάρκος πιστεύουν τον Χριστό ως τον μόνον αληθινό Θεό. Δεν άργησαν οι δήμιοι να βασανίσουν κι αυτούς. Τούς έχυναν λυόμενο μολύβι στο στόμα τους, τους έσπαζαν τα μέλη και τέλος τους κάρφωσαν επάνω σε βράχο και έτσι παρέδωσαν τις ψυχές τους στα  χέρια του Θεού. Του Μάρκου τα μαρτύρια συνεχίσθηκαν. Τον έδειραν σκληρά, του κάρφωσαν σιδερένια υποδήματα, τον τρύπησαν με σουβλιά, του έκοψαν τη γλώσσα και τέλος τον αποκεφάλισαν. Παρόμοια μαρτύρια υπέφεραν και ο Νίκων, ο Ηλιόδωρος και ο Νέων, οι όποιοι συνελήφθησαν μαζί με παιδιά και παρθένους και τελικά όλους τους αποκεφάλισαν στο Φιλομίλιον, που ήταν έδρα Επισκοπής της Μητροπόλεως Πισιδίας. Έτσι έλαβαν όλοι μαζί τα άφθαρτα στεφάνια της αθλήσεως παρά του αγωνοθέτου Κυρίου. Η μνήμη όλων των αγίων αυτών Μαρτύρων εορτάζεται από την Εκκλησία μας την 28η Σεπτεμβρίου. ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΤΡΑΜΠΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΙΣΙΔΙΑΣ ΑΘΛΗΤΕΣ ΣΤΕΦΑΝΗΦΟΡΟΙ ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣΙΑΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Αποκλίνοντα στοιχεία στις διδασκαλίες του Ορθοδόξου Χριστιανισμού και του Ισλάμ Εἰρήνης Ἀρτέμη Θεολόγου-Φιλολόγου Μ.Α. Θεολογίας- ὑπ. διδάκτορος Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν  Δύο ἀπό τίς σημαντικότερες μονοθεϊστικές θρησκεῖες τοῦ κόσμου εἶναι ὁ Χριστιανισμός καί τό Ἰσλάμ. Οἱ θρησκεῖες[1] αὐτές ἀριθμοῦν ἑκατομμύρια πιστούς ἀνά τόν κόσμο. Ὁ Χριστιανισμός θεωρεῖται παλαιότερος ἀπό τήν Ἰσλαμική θρησκεία. Ὁ Χριστός γεννήθηκε περίπου λίγο πρίν τό 4 π.Χ., μεταξύ 8 καί 6 π.Χ.[2], ἐνῷ ὁ Μωάμεθ γεννήθηκε στά τέλη τοῦ 6 αἰ. μ.Χ. Ὁρόσημο γιά τό Χριστιανισμό θεωρεῖται τό ἔτος 1 μ.Χ. κατά τό ὁποῖο γεννήθηκε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Ἀντίστοιχα γιά τό Ἰσλάμ θεωρεῖται καθοριστική χρονολογία τό 622, ἀφετηρία τῆς ἰσλαμικῆς χρονολογήσεως. Τό ἔτος αὐτό ἔλαβε χώρα ἡ φυγή τοῦ Μωάμεθ ἀπό τή Μέκκα καί ἡ ἄφιξή του στή Μεδίνα[3].  Ὑπάρχουν βασικές διαφορές μεταξύ τῶν δύο Θρησκειῶν, ὅπως ἡ ἀντίληψη περί Θεοῦ, τό δόγμα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἡ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὅλα ὅσα αὐτή συνεπάγεται, ἡ πίστη ὅτι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστι». Στίς κοινωνικές ἀντιλήψεις οἱ διαφορές κορυφώνονται κυρίως στήν ἀντίληψη σχετικά μέ τήν ἀξία καί τή θέση τῆς γυναίκας, καθώς καί τή μορφή τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Σύμφωνα μέ τή Χριστιανική Θεολογία, ὁ Θεός εἶναι ὁ ΩΝ, ὁ ὑπάρχων, ὁ Κύριος καί δημιουργός ὅλων τῶν νοερῶν καί ὑλικῶν δημιουργημάτων πού φανερώθηκε (ἀποκαλύφθηκε) στόν κόσμο σὲ τρεῖς ὑποστάσεις (Πατήρ, Υἱός καί Ἅγιον Πνεῦμα). Καί τά τρία πρόσωπα μαζί φανερώνονται γιά πρώτη φορά κατά τή βάπτιση τοῦ Ἰησοῦ στόν Ἰορδάνη ποταμό.  Ὁ Θεὸς Λόγος (μετὰ τὴν ἐνανθρώπηση Ἰησοῦς Χριστός), τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, εἶναι ἐπίσης ὁ Υἱός ὁ ἀγαπητός, ὁ μονογενής, πού ἔχει διπλῆ γέννηση: ἀπό τόν Πατέρα, χωρίς μητέρα, ἀχρόνως καί ἐν χρόνῳ ἀπό τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο μέ τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, στή Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας. Εἶναι τέλειος Θεός καί τέλειος ἄνθρωπος, δηλαδή Θεάνθρωπος. Μέ τό μυστήριο τῆς Σαρκώσεως, Σταυρώσεως καί Ἀναστάσεώς Του ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά δεσμά τοῦ θανάτου καί τόν λυτρώνει ἀπό τόν διάβολο καί τήν ἁμαρτία. Μέ τήν Ἀνάληψή Του, ἀνεβάζει τήν ἀνθρώπινη φύση στόν Πατέρα καί τήν τοποθετεῖ ἐκεῖ πού ἦταν τό πρότερον, στήν κατάσταση πρίν ἀπό τήν πτώση τῶν πρωτοπλάστων.  Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, πού τώρα ἐργάζεται στή Ἐκκλησία καί τελειώνει (καθαγιάζει) τά μυστήρια. Ὁ Χριστιανός τό δέχεται ἀρχικά, ὡς ἄκτιστες θεῖες ἐνέργειες (ποὺ ἐπίσης ὀνομάζονται Ἅγιον Πνεῦμα) στό μυστήριο τοῦ Χρίσματος. Ἐκεῖ λαμβάνει ὅλες τίς δωρεές Του, τίς ὁποῖες, ἐάν θελήσει νά ἀξιοποιήσει, μπορεῖ νά καταξιωθεῖ τῆς μεγάλης χάριτος πού εἶναι ἡ κοινωνία μέ τόν Ἅγιο Θεό καί τελικά ἡ προσωπική του θέωση κατά χάρη καί ὁ ἁγιασμός. Ὁ Χριστιανός γνωρίζει τό Θεό «ἀγνώστως» (μὲ τρόπο ὑπὲρ τὴν κτίση) μετέχοντας στίς ἄκτιστες ἐνέργειές Του καί ὄχι στήν οὐσία Του. Οἱ ἐνέργειες τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ εἶναι μεθεκτές, ἀλλά ἡ οὐσία Του ἀμέθεκτη. Ὁ Θεός καὶ γιά τό Ἰσλάμ εἶναι ἕνας[4], ἀλλά μονο-πρόσωπος. Δέν ἀπεικονίζεται, δέν γίνεται μεθεκτός κατά τή λειτουργική ζωή. Μόνο τό Κοράνιο[5] ἀποτελεῖ τό μοναδικό αἰσθητό σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Ὑπάρχει ἀγεφύρωτη ἀπόσταση μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου. Ἀντίθετα, γιά τό Χριστιανισμό, ὁ Θεός εἶναι κοντά στόν ἄνθρωπο. Εἶναι ὁ Πατήρ του καί ὅλοι οἱ πιστοί καί βαπτισμένοι στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδας ἀνήκουν ὡς μέλη στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, κεφαλή τῆς ὁποίας εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Χριστός. Σύμφωνα μέ τό Κοράνιο ὁ Ἰησοῦς οὔτε σταυρώθηκε, οὔτε θανατώθηκε ἀπό τούς ἐχθρούς του, ἀλλά οὔτε καί ἀναστήθηκε: «Καί εἶπον· ἡμεῖς ἐφονεύσαμεν τόν Μεσσίαν Ἰησοῦ, υἱόν τῆς Μαριάμ, τόν ἀπόστολον τοῦ Θεοῦ. Οὐχί, δέν ἐφόνευσαν, δέν ἐσταύρωσαν αὐτόν, ἄλλ΄ ἕτερον τινά ὅμοιον αὐτῶ. ... Οἱ δέ συζητήσαντες ἐπί τοῦ ἀντικειμένου τούτου (τῆς ἀνάστασης), ἔμειναν αὐτοί οἱ ἴδιοι ἐν τή ἀμφιβολία· δέν ἤσαν βέβαιοι περί τούτου, ἀλλά κατ’ εἰκασίαν. Ἀληθῶς οὗτοι δέν ἐφόνευσαν αὐτόν, ἀλλ’ ὁ Θεός ἐν τῇ ἰσχύι καί σοφίᾳ αὐτοῦ, μετεκαλέσατο αὐτόν»[6]. Ἀποδεκτό, ὅμως, εἶναι τό γεγονός τῆς ἀναλήψεως τοῦ Ἰησοῦ, «Οὗτοι (οἱ Ἰουδαῖοι) δέν ἐφόνευσαν αὐτόν (τόν Ἰησοῦ), ἀλλ’ ὁ Θεός ἀνύψωσε αὐτόν πρός Ἑαυτόν»[7]. Ἀντίθετα, γιά τήν Ὀρθοδοξία ὁ Χριστός ἐνανθρώπησε, ἔπαθε, πέθανε πάνω στό Σταυρό, Ἀναστήθηκε καί Ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς. Ὅλα αὐτά ἔγιναν μέ σκοπό νά ἀνακαινισθεῖ ὁ ἄνθρωπος, νά ἐπανασυνδεθεῖ μέ τό Θεό καί νά ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀντικειμενική σωτηρία τοῦ ἀνθρώπινου φυράματος. Μία σημαντική διαφορά μεταξύ της Ὀρθοδοξίας καί τοῦ Κορανίου εἶναι ἡ θέση τῆς γυναίκας. Μέ βάση τή Βίβλο, ὁ Θεός ἔπλασε τή γυναίκα ἀπό τό πλευρό τοῦ Ἀδάμ γιά νά εἶναι ἰσότιμη μέ ἐκεῖνον, βοηθός καί συνοδοιπόρος του στόν ἀγώνα γιά τήν ἀπόκτηση τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν. Ὁ Χριστός ἐξύψωσε τή θέση τῆς γυναίκας. Δίδασκε ὅτι τά δύο φύλα εἶναι ἰσότιμα, «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ»[8]. Ὁ γάμος εἶναι ἕνας ἱερός θεσμός ἀνάμεσα σέ μία γυναίκα καί ἕναν ἄνδρα γιά τή Χριστιανική ὀρθόδοξη διδασκαλία. Ἡ μοιχεία σέ ἕναν ὀρθόδοξο γάμο εἶναι καταδικαστέα τόσο γιά τόν ἄνδρα ὅσο καί γιά τή γυναίκα καί ἀποτελεῖ κολάσιμο ἁμάρτημα γιά ὅποιον ἀπό τούς δύο τή διαπράξει. Καί τά δύο φύλα ἔχουν τίς ἴδιες δυνατότητες σωτηρίας καὶ ἁγιασμοῦ, ἐφ’ ὅσον μάλιστα τὀ ἱερότερο ἀνθρώπινο πρόσωπο γιά τήν Ἐκκλησία εἶναι γυναίκα, «τιμιωτέρα τῶν Χερουβίμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφίμ». Ἀντίθετα οἱ γυναῖκες στήν ἰσλαμική κοινωνία θεωροῦνται κατώτερα ὄντα. Στό Κοράνιο ὑπογραμμίζεται ἡ ὑπεροχή τοῦ ἄνδρα σέ σχέση μέ τή γυναίκα: «Οἱ ἄνδρες εἶναι ἀνώτεροι τῶν γυναικῶν ἕνεκα τῆς ἰδιότητος δι’ ἧς ὁ Θεός ὕψωσε τούς μέν ἐπί τῶν δέ, καί διότι οἱ ἄνδρες προικίζουσι τάς γυναῖκας ἐκ τοῦ πλούτου αὐτῶν. Αἱ ἐνάρετοι γυναῖκες εἶναι εὐπειθεῖς καί ὑπήκοοι, τηροῦσι μετά προσοχῆς, κατά τήν ἀπουσίαν τῶν ἀνδρῶν αὐτῶν, ὅ,τι ὁ Θεός διέταξε νά τηρεῖται ἀνέπαφον. Ὀνειδίζετε ἐκείνας, ὧν τήν ἀπείθειαν πτοεῖσθε· θέλετε ὁρίσει εἰς αὐτάς χωριστήν κοίτην, ἔστε πρός αὐτάς εὐμενεῖς». Ὁ Μωάμεθ διατεινόταν πώς ἡ νοημοσύνη τῶν γυναικῶν εἶναι ἀνεπαρκής, καί πώς τούς ἔλειπε καί ἡ κοινή λογική: «Ὦ, γυναῖκες, θά πρέπει νά κάνετε ἐλεημοσύνες καί νά ζητᾶτε πολλές φορές τήν συγχώρηση, ἐπειδή σᾶς εἶδα μαζικά ἀνάμεσα στούς κατοίκους τῆς Κόλασης. / Μία σοφή κυρία ἀπό αὐτές εἶπε: «Πῶς εἶναι, ἀγγελιοφόρε τοῦ Ἀλλάχ, καί τό εἶδος μας εἶναι μαζικά στήν Κόλαση;» Πάνω σ’ αὐτό παρατήρησε ὁ Ἅγιος Προφήτης: «Καταριέστε πολύ, καί εἶστε ἀγνώμονες στούς συζύγους σας. Κανέναν ἄλλο δέν ἔχω δεῖ, πού νά τοῦ λείπει ἡ κοινή λογική καί νά χωλαίνει στήν πίστη, ἐνῶ (ταυτόχρονα) νά κλέβει τήν γνώση τῶν σοφῶν, παρά μόνο ἐσᾶς». ... «Ἡ ἔλλειψη κοινῆς λογικῆς (κρίνεται ἐπαρκῶς ἀπό τό γεγονός) ὅτι ἡ μαρτυρία δύο γυναικῶν ἰσοῦται μέ τή μαρτυρία ἑνός ἀνδρός. Αὐτό εἶναι μία ἀπόδειξη τῆς ἔλλειψης στίς γυναῖκες κοινῆς λογικῆς[9].  Μέ βάση τό Κοράνιο δέν θεσπίζεται ἡ μονογαμία ἀνάμεσα σέ ἕναν ἄνδρα καί μία γυναίκα. Καθοσιώνεται ἡ πολυγαμία τοῦ ἄνδρα: «Ἐάν φοβῆσθε μήπως ἀδικήσητε τά ὀρφανά, μή λαμβάνετε συζύγους, ἤ δύο, τρεῖς ἤ καί τεσσάρας ἐκ τῶν γυναικῶν τῆς ἀρεσκείας ὑμῶν. Ἐάν εἰσέτι φοβῆσθε μή ἀδικήσητε αὐτά, μή νυμφευθῆτε ἤ μίαν μόνην, ἤ ὅ,τι προμηθευθεῖ ἡ δεξιά ὑμῶν»[10]. Ὁ μόνος ὅρος πού ὑπάρχει γιά τήν πολυγαμία εἶναι ἡ τήρηση ἰσότητας μεταξύ τῶν συζύγων ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἄνδρα καί νά νυμφεύεται μόνον ὅσες μπορεῖ νά θρέψει. Παράλληλα μέ τίς νόμιμες συζύγους ὁ Μουσουλμάνος μπορεῖ νά ἔχει ἀπεριόριστο ἀριθμό παλλακίδων: «Δέν ἐπιτρέπεται ὑμῖν νά λαμβάνητε σύζυγον ἐκ τῶν ἐλευθέρων ὑπάνδρων γυναικών, ἐκτός ἄν κατακτήσητε αὐτάς διά τῆς δεξιᾶς ὑμῶν (δηλ. δούλη ἀπό πόλεμο ἤ ἀγορά). Αὐτός εἶναι ὁ ἐφ’ ὑμῶν νόμος τοῦ Θεοῦ. Ἐν τούτοις ἐπιτρέπεται ὑμῖν νά λαμβάνητε συζύγους διά τοῦ ἀργυρίου ὑμῶν ἄς θά μεταχειρίζησθε εὐπρεπῶς»[11]. Ἡ δούλη γυναίκα γίνεται παλλακίδα καί βρίσκεται στήν ἀπόλυτη διάθεση τοῦ κυρίου της χωρίς νά ὑπάρχει κανένας σεβασμός γιά τήν προσωπικότητά της. Ἀντίθετα στό Χριστιανισμό ἡ γυναίκα, ἀκόμα καί ὡς αἰχμάλωτη εἶναι ἕνα ὄν μέ προσωπικότητα πού μέ βάση τή διδασκαλία τῆς Χριστιανικῆς θρησκείας εἶναι ἀπόλυτα σεβαστή. Στό θέμα τοῦ γάμου μία Μουσουλμάνα ἀπαγορεύεται νά νυμφευθεῖ ἕναν ἀλλόπιστο, ἀντίθετα αὐτό δέν ἰσχύει γιά τό Μουσουλμάνο. Ὅσον ἀφορᾷ στήν Ὀρθοδοξία, ἀπαγορεύεται ὁ Χριστιανός εἴτε ἄνδρας εἶναι εἴτε γυναίκα νά παντρευτεῖ κάποιον ἀλλόθρησκο, ἀκόμα καί ἑτερόδοξο. Σέ ἀναφορά μέ τό διαζύγιο στό μουσουλμανικό κόσμο, αὐτό ἰσχύει μόνο ἐάν ζητηθεῖ ἀπό τόν ἄνδρα· «Ὅσοι ἔταξαν νά ἀπέχωσι τῶν γυναικῶν αὐτῶν, δίδεται αὐτοῖς τετράμηνος προθεσμία. Ἴσως ἐν τῷ διαστήματι τούτῳ ἐπανέλθωσιν εἰς αὐτάς· ὁ Κύριος εἶναι ἐπιεικής καί ἐλεήμων. / ... Δέν εἶναι ἁμάρτημα νά ἀποβάλητε γυναίκα μετά τῆς ὁποίας δέν συνεζεύχθητε, ἤ εἰς τήν ὁποίαν δέν ὡρίσατε προῖκα. Δότε εἰς αὐτήν τά χρειώδη εὐπρεπῶς, ὡς ἁρμόζει»[12]. Ἡ ἴδια ἡ διαδικασία τοῦ διαζυγίου εἶναι ὑπερβολικά ἁπλή. Ἀρκεῖ ὁ σύζυγος νά ἀνακοινώσει ἐπίσημα ὅτι «ἀπό τώρα σέ ἀπολύω»[13]. Τό διαζύγιο στήν Ὀρθοδοξία ἐπιτρέπεται μόνο γιά σοβαρούς λόγους στούς ὁποίους προσβάλλεται ἡ τιμή καί ἡ ἀξιοπρέπεια τοῦ ἑνός ἐκ τῶν δύο συζύγων ἤ κάποιου ἐξ αὐτῶν κινδυνεύει ἡ σωματική ἀκεραιότητα. Τέλος ἡ διαδικασία τοῦ διαζυγίου εἶναι σύνθετη καί χρειάζεται κάποιο χρόνο. Στό Ἰσλάμ ἡ γυναίκα πού μοιχεύει τιμωρεῖται μέ θάνατο μέσῳ λιθοβολισμοῦ ἤ μέ κάποια ἄλλη σκληρή τιμωρία, ἐνῶ ὁ ἄντρας μένει ἀτιμώρητος ἐάν εἶναι Μουσουλμάνος. Στήν Ὀρθοδοξία ἡ μοιχεία ἀποτελεῖ ἠθικό ὄνειδος τόσο γιά τόν ἄνδρα ὅσο καί γιά τή γυναίκα. Ἄλλο ἕνα μή κοινό σημεῖο ἀνάμεσα στίς δύο θρησκεῖες εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον πού διδάσκει ὁ Χριστιανισμός (βλ. τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη, Λουκ.10,30-37 ), εἴτε αὐτός εἶναι ὁμόθρησκος εἴτε ἑτερόθρησκος. Ὁ Χριστιανισμός διακηρύττει τήν ἰσότητα ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί ταυτόχρονα διδάσκει ὅτι ἡ ζωή, ἡ τιμή καί ἡ περιουσία τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι σεβαστή. Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅπως ὁ Μ. Βασίλειος κ.ἄ., δημιούργησν ἱδρύματα στά ὁποῖα ἔβρισκαν φροντίδα, ἀγάπη καί τροφή ἄνθρωποι ἀνεξαρτήτως φύλου, ἐθνικότητας καί θρησκείας. Ἀντίθετα τό Κοράνιο πρεσβεύει τό σεβασμό τῆς ζωῆς, τῆς τιμῆς καί τῆς περιουσίας μόνο τῶν ὁμοπίστων[14]. Τέλος, μία ἀκόμη διαφορά ἀνάμεσα στίς δύο θρησκεῖες εἶναι ὅτι κυρίαρχο στοιχεῖο στή ζωή τῶν πιστῶν του Ἰσλάμ εἶναι ἡ διά παντός μέσου ἐπιβολή τῆς θρησκευτικῆς των παραδοχῆς. Ἀντίθετα ὁ Χριστός δίδασκε τήν ἐλεύθερη ἐπιλογή τοῦ νά ἀσπασθεῖ κάποιος τό χριστιανικό δόγμα. Ὁ Χριστός τόνιζε: «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν»[15]. Ὁ βίαιος προσηλυτισμός στό Ἰσλάμ τονίζεται μέ τή σούρα τοῦ Κορανίου, «Ἡ Μετάνοια»[16]: «Ὅταν παρέλθωσι οἱ ἱεροί μῆνες τότε φονεύετε τούς πολυθεϊστάς, ὅπου ἄν συναντήσετε, ζωγρεῖτε πολιορκοῦντες καί ἐνεδρεύοντες αὐτούς», καθώς καί μέ τή σούρα, «Ὁ Μωάμεθ», «Ὁπόταν συναντᾶτε τούς ἀπίστους φονεύετε καί κατασφάζετε, συγκρατοῦντες στερρῶς τά δεσμά τοῦ αἰχμαλώτου. Μετά δέ τήν κατάπαυση τῆς μάχης ἄφετε αὐτόν ἐλεύθερον ἤ ἀνταλλάξατε ἀντί λύτρων. Πράττετε οὕτως· ἐάν ἐβούλετο ὁ Θεός θά ἐθριάμβευε ὁ ἴδιος ἐπ' αὐτῶν ἀλλά ὑποβάλλει ὑμᾶς εἰς τόν πόλεμον διά νά δοκιμάσει τούς μέν διά τῶν δέ. Ὁ Θεός δέν θά ἀπωλέσει τά ἔργα τῶν πεσόντων ἐν τῇ μάχῃ ὑπέρ πίστεως. Θά εἰσαγάγει αὐτούς εἰς τόν Παράδεισον ὅν ἤδη ὑπέδειξεν αὐτοῖς. Ὅσοι πιστοί ἐάν συνδράμετε τόν Θεόν εἰς τήν μάχην Αὐτοῦ κατά τῶν ἀπίστων, καί ὁ Θεός θά συνδράμει ὑμᾶς κατευθύνων τά ὑμέτερα διαβήματα»[17].  Ὁ πόλεμος στήν Ὀρθοδοξία δικαιολογεῖται μόνο ὅταν γίνεται γιά τήν ἀπελευθέρωση μιᾶς χώρας ἀπό ἕναν κατακτητή, γιά τήν προστασία τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας, τῆς οἰκογένειας, τῶν ὁσίων καί τῶν ἱερῶν. Ἀντίθετα ποτέ στήν Ὀρθοδοξία δέν ὑπάρχει ἡ ἔννοια τοῦ ἱεροῦ πολέμου. Τό ὅρο τόν συναντᾶμε στή Ρωμαιοκαθολική ἐκκλησία κατά τή διάρκεια τῶν τεσσάρων Σταυροφοριῶν γιά τήν ἐπανάκτηση ἀπό τούς Ἄραβες τῆς κυριότητας τῶν Ἁγίων Τόπων. Στήν πραγματικότητα, ὅμως, ἤθελαν νά κατακτήσουν ἐδάφη τῆς Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας ἀκόμη καί τήν ἴδια τήν Κωνσταντινούπολη, ὅπως ἔγινε στήν Δ΄ Σταυροφορία τό 1204. Ἀντίθετα στό Ἰσλάμ κυριαρχεῖ συχνά ἡ φράση «ἱερός πόλεμος» (τζιχάντ). Ἡ σημασία πού δίνεται στή φράση αὐτή, δέν ἔχει σχέση μέ τή βίαιη ἐξάπλωση τῆς θρησκείας τοῦ Ἀλλάχ, στήν ὁποία ἔγινε ἀναφορά παραπάνω. Σήμερα πίσω ἀπό τήν ἰδεολογία τοῦ ἱεροῦ πολέμου κρύβονται τρομοκρατικές ὀργανώσεις, ὅπως ἡ Ἄλ Κάιντα. Τά μέλη της, φανατισμένοι ἰσλαμιστές, εἶναι ὑπαίτια γιά πολλά τυφλά χτυπήματα, τόσο στό δυτικό κόσμο ὅσο καί στά ἀραβικά κράτη, πού στοίχισαν τίς ζωές σέ πολλούς ἀθώους ἀνθρώπους. Μέ τόν ὄρο τζιχάντ οἱ ἀρχηγοί τῶν διαφόρων τρομοκρατικῶν ὀργανώσεων δείχνουν δῆθεν τήν ἀντίδρασή τους στήν καταπίεση πού ἀσκοῦν κάποιες δυτικές χῶρες σέ ἀραβικά κράτη ἤ Μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Στήν πραγματικότητα οἱ Μουσουλμάνοι πού διαπράττουν τέτοιες ἐνέργειες δέν εἶναι ἥρωες ἀλλά ψυχροί δολοφόνοι. Σίγουρα ὅλοι θά θυμοῦνται πρίν μερικά χρόνια τήν ἀνατίναξη τοῦ ἀεροπλάνου γνωστῆς ἀμερικανικῆς ἑταιρείας πάνω ἀπό τόν Ἀτλαντικό[18], παρασέρνοντας στό θάνατο ὅλους τους ἐπιβάτες του. Ἐπίσης ἕνα φρικιαστικό γεγονός πού καλύφθηκε μέ τή μάσκα τοῦ ἱεροῦ πολέμου ὑπῆρξε τό τραγικό γεγονός τῆς καταλήψεως ἑνός σχολείου στή Ρωσία ἀπό Τσετσένους Μουσουλμάνους[19] ἄνδρες καί γυναῖκες (τίς γνωστές «μαῦρες χῆρες») κατά τό ὁποῖο σκοτώθηκαν πολλά παιδιά, γονεῖς καί ἐκπαιδευτικοί. Ἡ μεγάλη ἀντίθεση μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Ἰσλάμ εἶναι ὅτι γιά τήν ἐξάπλωση τῆς Ὀρθοδοξίας χρειάστηκε τό αἷμα ἑκατομμυρίων μαρτύρων. Ἀντίθετα ἡ ἐξάπλωση τοῦ Ἰσλάμ στηρίχθηκε σχεδόν ἀποκλειστικά στό ξίφος καί τή φωτιά, δηλαδή στή χρήση βίας. Τέλος στό Ἰσλάμ εἶναι ἀποδεκτός ὁ θεσμός τῆς δουλείας, κάτι πού δέν δέχεται ὁ Χριστιανισμός, ἀφοῦ ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἴσοι ὡς δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, «Εἶστε ὅλοι υἱοί τοῦ Θεοῦ, μέσω τῆς πίστεώς σας στόν Ἰησοῦ Χριστό, κάθ΄ ὅτι ὅσοι ἐν Χριστῷ ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε. Δέν ὑπάρχει Ἰουδαῖος ἤ Ἕλληνας, δοῦλος ἤ ἐλεύθερος, ἄνδρας ἤ γυναίκα, ἐπειδή εἶστε ὅλοι ἕνα, ἐν Ἰησοῦ Χριστῷ. Ἄν ἀνήκετε στόν Χριστό, τότε εἶστε γόνοι τοῦ Ἀβραάμ, καί κληρονόμοι σύμφωνα μέ τήν ἐπαγγελία»[20]. Στό Ἰσλάμ δοῦλος μπορεῖ νά εἶναι κάποιος πού εἶναι Μουσουλμάνος. Στό Κοράνιο ὁ θεσμός τῆς δουλείας θεωρεῖται ὅτι θεμελιώνεται μέσα στό Λόγο τοῦ Ἀλλάχ. Ἀπό τά παραπάνω εἶναι προφανές ὅτι ὑπάρχουν διαφορές μεταξύ Ἰσλάμ καί Ὀρθοδοξίας. Βασική διαφορά τους εἶναι ἡ ἀντίληψη γιά τό Θεό. Ἡ διδασκαλία τῆς κάθε θρησκείας γιά τή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ, τή Σταύρωση, τήν Ἀνάσταση ἀλλά καί τήν Ἀνάληψή Του. Ἡ σαφής ὑποτίμηση τῆς θέσεως τῆς γυναίκας ἀπό τό Κοράνιο τόσο στήν κοινωνία, ὅσο καί στό γάμο ἀλλά καί στό διαζύγιο. Ὁ ἱερός πόλεμος στόν ὁποῖο προτρέπει τούς πιστούς της ἡ ἰσλαμική θρησκεία νά συμμετάσχουν. Τέλος, ὁ θεσμός τῆς δουλείας, πού εἶναι ἀποδεκτός ἀπό τήν ἐπίσημη διδασκαλία τοῦ Ἰσλάμ. Τά μή κοινά στοιχεῖα μεταξύ του Ἰσλάμ καί τῆς Ὀρθοδοξίας θά φανοῦν καλύτερα μέσα ἀπό τήν ἐξέταση τῆς ἱστορικῆς πορείας τῶν δύο θρησκειῶν ἀπό τόν 7ο  ἕως καί τό 18ο  αἰώνα. Μέσα στούς αἰῶνες αὐτούς οἱ συγκυρίες ἔφεραν πολύ κοντά τούς πιστούς τῶν δύο θρησκειῶν καί συνέβαλαν στή δημιουργία ἑνός σκληροῦ καί ἀνελέητου ἀνταγωνισμοῦ ἐπικράτησης μεταξύ Ἰσλαμιστῶν καί Χριστιανῶν, τοῦ ὁποίου θύματα ὑπῆρξαν κυρίως οἱ δεύτεροι.    [1] Ὁ Χριστιανισμός δέν θεωρεῖται θρησκεία μέ τήν κυριολεκτική ἔννοια τοῦ ὅρου ἀλλά ἀποκάλυψη. Ἱδρυτής της δέν θεωρεῖται κάποιος ἄνθρωπος, ὅπως συμβαίνει μέ τίς ἄλλες ὑπάρχουσες θρησκεῖες. Ἱδρυτής της εἶναι τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδας πού ἐνανθρώπησε κάποια συγκεκριμένη χρονική στιγμή μέσα στήν ἱστορία. Ἔγινε τέλειος ἄνθρωπος παραμένοντας συγχρόνως τέλειος Θεός. [2] Μέ βάση τίς ἀρχαιολογικές ἀνακαλύψεις εἶναι γνωστό, ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός γεννήθηκε λίγο πρίν ἀπό τό 4 π.Χ., δεδομένου ὅτι ὁ Ἡρώδης βασίλεψε ἀπό τό 37 ὡς τό 4 π.Χ.. Συνεπάγεται, λοιπόν, ὅτι ἀπό ὑπολογιστικό λάθος κατά τόν 6ο αἰῶνα μ.Χ., ὡς ἔτος γεννήσεώς του ὁρίσθηκε τό 753 ἀπό κτίσεως Ρώμης, δηλαδή 3-4 χρόνια ἀργότερα ἀπό τήν πραγματική χρονολογία. Αὐτό ὅμως δέν ἔχει νά κάνει μέ τίς ἀφηγήσεις τῶν Εὐαγγελίων, ἀλλά μέ μετέπειτα ὑπολογισμούς πού ἀγνοοῦσαν ὅλα τά δεδομένα. Δέν ἀλλάζει λοιπόν τίποτα ἀπό τά ὅσα γράφονται στά Ευαγγέλια, παρά μόνο μετατίθενται κατά 3- 4 χρόνια ἐνωρίτερα τά γεγονότα σέ σχέση μέ τό δικό μας ἡμερολόγιο Ἡ χρονολόγηση ἀπό τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ προτάθηκε ἀπό τόν Σκύθη μοναχό καί ἐκκλησιαστικό συγγραφέα Διονύσιο τόν Μικρό (532 μ.Χ.), ἡγούμενο μοναστηριοῦ στή Ρώμη, κατά τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα. Μέχρι τότε, ἡ χρονολόγηση γινόταν, εἴτε μέ ἀφετηρία τήν Κτίση τῆς Ρώμης εἴτε «ἀπό Διοκλητιανοῦ», δηλαδή μέ ἀφετηρία τήν 29η Αὐγούστου τοῦ 284 μ.Χ., ἡμερομηνία κατά τήν ὁποίαν ὁ Διοκλητιανός (καθ’ ὑπόθεση) ἀνακηρύχτηκε αὐτοκράτορας. Ἀφοῦ, λοιπόν, δημιουργήθηκε ἡ χρονολόγηση μέ ἀφετηρία τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, οἱ μετέπειτα προσπάθειες τῶν σοφῶν ἐπικεντρώθηκαν στόν ἀκριβῆ προσδιορισμό τῆς χρονολογίας της. Προφανῶς ὁ Διονύσιος εἶχε ξεκινήσει ἀπό λάθος ἀφετηρία! Ἐν προκειμένῳ αὐτό δέν ἐπηρεάζει τήν ἀξιοπιστία τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Τό ἐνδιαφέρον τῶν Χριστιανῶν βρίσκεται στό ἀδιαμφισβήτητο γεγονός τῆς ἱστορικῆς ὑπάρξεως τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ καί ὄχι στό πότε ἀκριβῶς Ἐκεῖνος γεννήθηκε. [3] «Οἱ πηγές δέν συμφωνοῦν ἀπολύτως ὡς πρός τόν καθορισμό τῆς ἡμερομηνίας μεταναστεύσεως τοῦ Μωάμεθ ἀπό τή Μέκκα στή Μεδίνα, τῆς περίφημης Hijrah (Ἐγίρα ἤ Ἔγιρα ἤ Ἐγεῖρα). Συνήθως τήν τοποθετοῦν στήν 8η ἤ τή 12η τοῦ μηνός Rabic  al-Awwal (20ή ἤ 24η Σεπτεμβρίου 622). Πιθανότερο φαίνεται ὅτι οἱ ἀνωτέρω προσδιορισμοί σχετίζονται μέ τήν ἄφιξη τοῦ Μωάμεθ στή Μεδίνα. ... Ὡς πρώτη, ὅμως, ἡμέρα τοῦ ἔτους ὁρίσθηκε ὄχι ἡ πραγματική ἡμέρα τῆς «μεταναστεύσεως», ἀλλά ἡ 1η τοῦ μηνός Muharram (Παρασκευή) πού συμπίπτει μέ τή 16η Ἰουλίου τοῦ 622», Α. Γιαννουλάτου, ἀρχιεπισκόπου Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας, Ἰσλάμ. Θρησκειολογική Ἐπισκόπηση, ἔκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 2006, σσ. 117, 118. [4] «Ἡ Μετοικεσία» 59, 24. «Ἡ Βούς» 2, 158. [5] Στό κεφάλαιο  «Οἱ Ποιηταί» 26, 192, ἀναφέρεται: «Τό Κοράνιο αὐτό εἶναι ἀποκάλυψη τοῦ Κυρίου τοῦ σύμπαντος κόσμου ... εἶναι αἰώνιο καί ἀδημιούργητο, πού ὑπῆρχε ἀνέκαθεν μέ τόν Θεό ὡς αἰώνια φανέρωση τῆς θείας θελήσεως» [3]. Τό συγκεκριμένο βιβλίο, πού βρίσκεται στά χέρια τῶν ἀνθρώπων, εἶναι ἁπλῶς ἀντίγραφο τοῦ οὐρανίου πρωτοτύπου, τό ὁποῖο στήν Ἰσλαμική ὁρολογία ἀποκαλεῖται: «Μητέρα τῆς Βίβλου», «Καλῶς διατηρούμενη πλάκα». Τό οὐράνιο αὐτό πρωτότυπο, ἀπό τό ὁποῖο ἀνακοινώθηκε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ πρός τόν Μωάμεθ, βρίσκεται πάντοτε μπροστά στόν Θεό καί θεωρεῖται ἄναρχο, ἀδημιούργητο, ἀλάνθαστο. Τή θέση τήν ὁποία ἔχει στήν Χριστιανική Θεολογία ὁ Υἱός, ὡς προαιώνιος Λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔλαβε στό Ἰσλάμ τό Κοράνιο. Ο Η. Kraemer στό ἔργο του, The Christian Message in a Non-Christian World, London 1938, 217-218,  ὑπογραμμίζει: «The foundation of Islam is not, The Word became flesh. It  is, The Word became book. It is quite logical and intelligible that Islam should have developed its own species of Logos speculation in the well-known dogma of the uncreated, pre-existent and celestial Quran»: «θεμέλιο τοῦ Ἰσλάμ δέν εἶναι «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο», ἀλλά «ὁ Λόγος ἔγινε βιβλίο». Πρβλ. Ἀ. Γιαννουλάτου, Ἀρχιεπισκόπου Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας, Ἰσλάμ. Θρησκειολογική Ἐπισκόπηση, ἔκδ. Ἀκρίτας, Ἀθήνα 2006, σσ. 143, 231. [6] Γυναίκες 4: 156. [7] Αὐτόθι. [8] Γαλ. 3, 28. [9] Sahih Muslim, Abdul Hamid Siddiqi, μεταφρ., ἀρ. 142. [10] Αὐτόθι 4, 3. [11] «Αἱ Γυναῖκες» 4, 28. [12] «Ἡ Βούς» 2, 226.237. [13] R. Roberts, The Social Laws of the Quran, London 19712, σ. 25. [14] «Ἡ Νυκτερινή Ὁδοιπορία» 17, 24-25, 28-31, 33-41. [15] Μάρκ. 8, 38. [16] «Ἡ Μετάνοια» 9, 5.  [17] Πρβλ. «Τά Λάφυρα» 8, 73,76. «Ὁ Σίδηρος» 57, 10. «Ἡ Βούς» 2, 189: «Μάχεσθε μέχρις ὅτου ἀποσοβηθεῖ ἀφ' ὑμῶν ὁ κίνδυνος τοῦ πειρασμοῦ, καί ὅταν δέν ὑπάρχει ἄλλη λατρεία εἰμή ἡ τοῦ μόνου Θεοῦ. Ἄν οἱ ἐχθροί θέσωσι τέρμα εἰς τάς πράξεις αὐτῶν, τότε ἄς παύσωσιν αἱ ἐχθροπραξίαι, ἐκτός ἄν πρόκειται περί ἀσεβῶν». [18] Πρόκειται γιά τήν πτήση PanAm103, ἀεροπλάνου Boeing 747,  ἀπό Λονδίνο πρός Ν. Ὑόρκη, τό ὁποῖο ἐξερράγη μέ βόμβα στίς 21 Δεκεμβρίου τοῦ 1988, σκοτώνοντας 259 ἐπιβαίνοντες στό ἀεροπλάνο καί 11 κατοίκους τῆς πόλεως Lockerbie τῆς Νοτίου Σκωτίας. [19] Στίς ἀρχές Σεπτεμβρίου τοῦ 2004 ὁμάδα τρομοκρατῶν Τσετσένων καί Ἰνγκουσίων πῆρε 1,100 ὁμήρους ἀπὸ τὸ Σχολεῖο τοῦ Beslan στὴ Βόρειο Ὀσσετία – μεταξύ αὐτῶν καὶ 777 παιδιά. Τὸ περιστατικὸ κατέληξε στὸ θάνατο 334 ὁμήρων  (πλήν τῶν ἀπωλειῶν τῶν τρομοκρατῶν καὶ τῶν δυνάμεων ἀσφαλείας), ἀπὸ τοὺς ὁποίους 186 παιδιά. [20] Γαλ. 3, 26-29

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ! (Συγκινητική - ωφέλιμη ιστορία)

ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΩΘΕΙ ΧΩΡΙΣ ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ ΤΟΥ! (Συγκινητική - ωφέλιμη ιστορία)

Δευτέρα, 26 Σεπτέμβριος 2011

Ο Στάρετς Ζαχαρίας διηγήθηκε ένα περιστατικό, συγκινητικό για το βαθύ περιεχόμενό του, που συνέβη σε κάποιον νέο, τελείως άπειρο από ψεύδος και πονηριά και που διακρινόταν από την παιδική του ηλικία για την αγάπη του προς την αλήθεια. Εδώ φαίνεται η ψυχή ενός καθαρού και τίμιου, αλλά αγράμματου ανθρώπου με πίστη μικρού παιδιού, ακλόνητη και απλή, που είχε καρδιά και θέληση καθαρή και που αγωνιζόταν για τον Θεό, μια ψυχή που τον έκανε πράγματι λίγο μόνο παρακάτω από τους αγγέλους. Όντως είχε γίνει σοφός, ικανός να βλέπει και τα ουράνια και τα επίγεια. Το γεγονός αυτό έλαβε χώρα στην Ρωσία, στα απόμερα βάθη της χώρας, σε απόσταση μερικών εκατοντάδων μιλίων από το πιο κοντινό χωριό. Εκεί ζούσε ένας χωριάτης, ορφανός, τελείως αγράμματος, εργατικός όμως. Πάντοτε εργαζόταν και δεν πέρασε ούτε στιγμή με οκνηρία. Η ψυχή του ήταν καθαρή σαν κρύσταλλο. Σε κάθε υπόθεση πάντοτε υπήκουε στην συνείδησή του. Η συνείδησή του ήταν ευθεία, όχι όμως ασθενής, μα πραγματικά ευθεία, ευαίσθητη και αυστηρή. Με τον απλό τρόπο του δεν την κατεπάτησε ποτέ με την παρακοή και έτσι πάντοτε άκουγε την φωνή της. Εάν ένας άνθρωπος παρακούει την συνείδησή του μια φορά, δυο φορές ή και περισσότερο, τότε δεν την ακούει πια. Ο απλοϊκός αυτός άνθρωπος τηρούσε τις νηστείες και τρεφόταν με το ελάχιστο. Ήταν πάντοτε χαρούμενος και γεμάτο ενθουσιασμό για τη ζωή. Δεν κατέκρινε κανένα ποτέ, θεωρώντας τον εαυτό του χειρότερο και κατώτερο από κάθε άλλον. Μια ημέρα, άκουσε από ένα προσκυνητή πως για να σωθεί κανείς πρέπει να αναλάβει τον σταυρό του και να ακολουθήσει τον Χριστό. Ο απλοϊκός μας άνθρωπος δεν είχε πάει ποτέ σαν μεγάλος στην εκκλησία, αφού ήταν πολύ μακριά από το χωριουδάκι που ζούσε. Είχε βαπτισθεί σαν μωρό, μα δεν το θυμόταν καθόλου. «Πρέπει να αναλάβεις τον σταυρό σου και να ακολουθήσεις τον Χριστό». Αυτά τα λόγια ο απλοϊκός μας άνθρωπος τα εννοούσε στην κυριολεξία. Παρήγγειλε ένα τεράστιο ξύλινο σταυρό και αποφάσισε να τον πάρει και να ακολουθήσει τον Χριστό. Η καθαρή ψυχή του ποθούσε τον Θεό, η καρδιά του διψούσε την σωτηρία, αλλά πώς να Τον ακολουθεί; Και πού; Σε ποιό δρόμο; Πού ήταν ο Χριστός; Να ο σταυρός, αλλά πού να τον πάει; Ο απλοϊκός άνθρωπος άφησε όλα τα λίγα υπάρχοντά του και τη δουλειά του, σήκωσε τον σταυρό του πάνω στους ώμους του και ξεκίνησε. Βάδιζε, όπως λέει η παροιμία, ακολουθώντας τη μύτη του. Βάδιζε, βάδιζε για πάρα πολλή ώρα και επιτέλους, μέσα σ’ ένα πυκνό δάσος, συνάντησε ένα ανδρικό μοναστήρι. Χτύπησε την πόρτα. - «Ποιός είσαι εσύ;», ρώτησε με απορία ο πορτάρης και «πού πας με τον σταυρό σου;» - «Να εδώ είμαι, βαστάζοντας τον σταυρό μου, αλλά δεν ξέρω πώς να φτάσω στον Χριστό, δεν θα μου δείξεις τον δρόμο;» - «Πω, πω, βρήκαμε έναν παλαβό. Θα πάω να τα πω στον ηγούμενο». Πήγε ο μοναχός και τα είπε στον ηγούμενο, ο οποίος έμεινε κατάπληκτος και διέταξε να του φέρουν τον απλοϊκό. - «Μα δεν έρχεται, επιμένει να μη αφήσει τον σταυρό του και έτσι δεν μπορεί να μπει στο κελλί σας με τον σταυρό, είναι πολύ μεγάλος». Ο ηγούμενος, λοιπόν, πήγε ο ίδιος στον απλοϊκό. Κουβέντιασε μαζί του και είδε ότι είναι ένας άνθρωπος του Θεού. - «Λοιπόν εάν θέλεις θα σε βοηθήσουμε να φτάσεις στον Χριστό. Κι εμείς σ’ Αυτόν πηγαίνουμε». - «Τότε που είναι οι σταυροί σας;», απόρησε ο ξένος, «ξέρετε, ότι ο Κύριος δεν θα σας δεχθεί χωρίς ένα σταυρό». - «Είναι μέσα μας. Εμείς τους βαστάμε μέσα μας», είπε ο ηγούμενος. - «Μα πώς γίνεται αυτό;», ρώτησε με έκπληξη ο ξένος. - «Εσύ ο ίδιος θα δεις πως. Αλλά προς το παρόν θα σου δώσω την ευχή μου να μείνεις εδώ και θα έχεις ένα διακόνημα, να καθαρίζεις μέσα στην εκκλησία. Πάρε τον σταυρό σου και φέρε τον κάτω εκεί, στην εκκλησία». Ο απλοϊκός άνθρωπος μπήκε μέσα στην εκκλησία με πολύ φόβο και άρχισε να καθαρίζει. Σήκωσε το κεφάλι του και πάγωσε. Εκεί ψηλά επάνω του, επάνω από το Ιερό, είχε φτιαχτεί ένας μεγάλος ξύλινος σταυρό και επάνω του εικονιζόταν, σε φυσικό μέγεθος, ο Εσταυρωμένος Κύριος. Ο απλοϊκός μας δεν είχε δει ποτέ τέτοιο πράγμα. Τον κοίταζε και τον ξανακοίταζε. Καρφιά ήταν βαλμένα μέσα στα χέρια και στα πόδια, απ’ όπου ανέβλυζε αίμα. Στο στήθος του, επίσης, ήταν αίμα και τραύμα. Και το κεφάλι του ήταν λουσμένο στο αίμα, το δε πρόσωπό του πρησμένο και χτυπημένο. Ποιός ήταν; Ποιός ήταν αυτός; «Άνθρωπε, ποιός είσαι; Και εσύ βάσταξες τον σταυρό σου και δεν χωρίσθηκες από αυτόν; Αλλά πώς γίνεται να είσαι κρεμασμένος στον σταυρό σου;» Αίμα έσταξε στην καρδιά του απλοϊκού. Ένοιωσε τόση αγάπη και οίκτο γι’ αυτόν που έπασχε, που του φαινόταν πως θα έδιδε και την ζωή του, εάν μονάχα θα μπορούσε να εξυπηρετήσει τον πάσχοντα και να τον βοηθήσει. - «Αλλά πώς μπορείς να κρέμεσαι εκεί συνέχεια χωρίς τροφή; Έλα κάτω, κατέβα από τον σταυρό σου και θα σου δώσω εγώ να φας». Γονατιστός, ο απλοϊκός άνθρωπος ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε….Προσευχήθηκε χωρίς να σταματήσει. «Κατέβα, έλα σε μένα. Δίδαξόν με πώς και πού να βαστώ τον σταυρό μου, μήπως πρέπει κι εγώ να σταυρωθώ επάνω του;». Έτσι προσευχόταν στον Εσταυρωμένο για μερικές ημέρες και νύχτες, με όλη του την καρδιά. Και έπεσε κάτω μπροστά Του και έγινε μούσκεμα από τα δικά του τα δάκρυα. Και ο Εσταυρωμένος ακούοντας τις προσευχές, υψωμένες προς Αυτόν από τα βάθη μιας καρδιάς, κατέβηκε από τον σταυρό και δίδαξε τον απλοϊκό πώς να βαστά τον σταυρό του για να έλθει στην Βασιλεία των Ουρανών. Κανείς δεν μπορεί να σωθεί χωρίς το σταυρό του. Ο Κύριος απεκάλυψε στον απλοϊκό το μυστήριο του Τριαδικού Θεού, το μυστήριο της αγάπης της Αγίας Τριάδος, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. «Εγώ είμαι ο Υιός του Ουρανίου Πατρός και έχω λυτρώσει το ανθρώπινο γένος με τον Σταυρό μου. Κανείς δεν θα μπορέσει να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών χωρίς τον σταυρό του. Κανείς δεν θα δεχθεί την Χάριν του Αγίου Πνεύματος στην καρδιά του χωρίς τον σταυρό του Γολγοθά και να πλέξεις γύρω του, σαν τριαντάφυλλα, τα έργα της αγάπης». Ο απλοϊκός τα άκουγε όλα και δέχθηκε το Άγιο Πνεύμα στην καρδιά του και ο Κύριος του απεκάλυψε πώς εντός ολίγων ημερών θα αναχωρήσει για την Βασιλεία των Ουρανών. Ο απλοϊκός μετά χαράς άρχισε να ετοιμάζεται για τον θάνατο, προσευχόμενος ακαταπαύστως και ευχαριστώντας τον Θεό για όλα. Επίσης απεκάλυψε στον ηγούμενο την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος έχυσε λίγα δάκρυα και τον παρεκάλεσε να πει μερικές προσευχές στον Κύριο και γι’ αυτόν. Με όλη του την καθαρή καρδιά ο απλοϊκός άρχισε να μεσιτεύει προς τον Σωτήρα για τον ηγούμενο. - «Πάρε και αυτόν στην Βασιλεία των Ουρανών, απόλυσέ τον από την πρόσκαιρη τούτη ζωή». - «Αλλά, γιατί πρέπει να πάρω και αυτόν; Δεν είναι ακόμα έτοιμος». - «Ω! Πάρε τον, χάριν της αγάπης που μου έδειξε, όταν μου έδωσε διπλή μερίδα ψωμί και που το μισό έφερα σε Σένα. Κάμε αγάπη σ’ αυτόν, χάριν της αγάπης που έκαμε σε μένα. Πάρε τον στην Βασιλεία των Ουρανών. Ω Κύριε, Θεέ μας, είσαι ο Σωτήρ μας, που σταυρώθηκες για χάρη μας, επάκουσον της προσευχής μου. Μη τον στερήσεις της ανεκφράστου Σου Χάριτος και χαράς». Ο Κύριος άκουσε τις προσευχές του απλοϊκού και του απεκάλυψε την ώρα του θανάτου του ηγουμένου και ο απλοϊκός του είπε την ώρα του τέλους του. Ο ηγούμενος άρχισε να ετοιμάζεται για την μετάθεσή του στην αιωνιότητα. Στην ορισμένη ημέρα και ώρα, ο απλοϊκός εξεδήμησε προς τον Κύριο και μετά από δυο εβδομάδες, στην ορισμένη ημέρα και ώρα, εκοιμήθη και ο ηγούμενος. Απόσπασμα από το βιβλίο: «Ο ΣΤΑΡΕΤΣ ΖΑΧΑΡΙΑΣ» Εκδόσεις Ιερού Μετοχίου Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Ορμύλια Χαλκιδικής Επιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΕΚΛΑΣ

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΘΕΚΛΑΣ

Συντάχθηκε απο τον/την Kiriakos Diamantopoulos

Σάββατο, 24 Σεπτέμβριος 2011

Γιορτάζουμε σήμερα 24 Σεπτεμβρίου, ημέρα μνήμης της Αγίας και Ισαποστόλου Θέκλας, ας πούμε λίγα λόγια: Η Αγία και Ισαπόστολος Θέκλα καταγόταν από το Ικόνιο, την μητέρα της την έλεγαν Θεόκλεια. Αφορμή της μεταστροφής της στην Χριστιανική πίστη ήταν οι διδασκαλίες και τα κηρύγματα του Απόστολου Παύλου. Μία μέρα ο Απόστολος Παύλος πήγε στο Ικόνιο και συγκεκριμένα σε ένα σπίτι κοντά στο σπίτι της Αγίας Θέκλας, στου Ονησιφόρου. Να σημειώσω εδώ ότι η Αγία είχε μνηστευθεί, τον Θάμυρη, όπου όταν αυτός και η μητέρα της Θεόκλεια αντιλήφθηκαν ότι είχε αλλάξει πίστη, προσπάθησαν να την μεταπείσουν. Η Αγία Θέκλα όμως είχε πιστέψει τόσο πολύ στον Χριστό όπου δεν άκουγε τίποτα. Όταν είδαν ότι πλέον ήταν ανώφελο να προσπαθούν, κατέδωσαν τον Απόστολο Παύλο στον ηγεμόνα Καστίλιο, ο οποίος αφού τον φυλάκισε, τον απέλασε. Τότε η Αγία Θέκλα εγκατέλειψε τον μνηστήρα και την μητέρα της και ακολούθησε τον Απόστολο Παύλο στην Αντιόχεια της Πισιδίας. Πολλές φορές υπέστη μαρτύρια αλλά η πίστη της την έσωζε. Από την Αντιόχεια πήγε στα Μύρα της Λυκίας για να συναντήσει πάλι τον Απόστολο Παύλο και από εκεί στη Σελεύκεια, όπου και κατέφυγε στο όρος Καλαμών. Εκεί, παρέδωσε ειρηνικά την ψυχή της στον Κύριο σε ηλικία 90 ετών. Έτσι λοιπόν, επι 70 και πλέον χρόνια υπήρξε πιστή οδοιπόρος στον Κύριο, χωρίς να λυγίσει μπροστά σε βασανιστήρια και σε διωγμούς. Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!! Ανάλυση ονόματος: ΘΕΚΛΑ: (από το Θεός + κλέος) = αυτή που έχει Θεϊκή Δόξα. Απολυτίκιο: Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε. Τοῦ Παύλου συνέκδημος, ὡς καθαρα τὴν ψυχήν, καὶ πρώταθλος πέφηνας, ἐν γυναιξὶν εὐκλεῶς, Χριστὸν ἀγαπήσασα, σὺ γὰρ τῆς εὐσέβειας, πτερωθεῖσα τῷ πόθῳ, ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν, Ἰσαπόστελε Θέκλα διὸ σὲ ὁ Πανοικτίρμων νύμφην ἠγάγετο. Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός (Κατέβασμα)

Αποφθέγματα Γέροντος Γερμανού Σταυροβουνιώτου

* Τούτη είναι η μεγάλη τελειότητα του ανθρώπου, το να νοιώση την ατέλειά του.
* Το μεγαλύτερο σφάλμα, που μπορείς να πράξης, είναι να μη παραδεχθής το σφάλμα σου.
* Ο πολιτισμένος άνθρωπος έμαθε να πετά, ξέχασε όμως να περπατά με τον Θεό.
* Ο άνθρωπος, που κινεί τον κόσμο, είναι ο άνθρωπος, τον οποίο δεν μπορεί να κινήση ο κόσμος!
* Το μυαλό του αργού ανθρώπου, είναι το εργαστήρι του διαβόλου.
* Ποιος είναι φτωχός; Αυτός, που έχει πολύ μεγάλες επιθυμίες. Και ποιος είναι πλούσιος; Αυτός, που η ψυχή του είναι ευχαριστημένη με τα λίγα, που έχει.
* Υπάρχουν περιπτώσεις, που ο Θεός δεν ζητάει τίποτα άλλο από τα τέκνα του, παρά μόνο σιωπή, υπομονή και δάκρυα στην προσευχή!
* Η προσευχή είναι το ευγενέστερο γνώρισμα του ανθρώπου.

* Ο φόβος του Θεού κάνει τον άνθρωπο ήρωα. Ο φόβος των ανθρώπων κάνει τον άνθρωπο δειλό.
* Ο Σταυρός είναι η μόνη σκάλα, που φθάνει το κατώφλι τ’ ουρανού.
* Κάθε κτύπημα επάνω στο αμόνι της ζωής, σε μορφοποιεί σε καλλιτέχνημα.
* Κράτησε, Κύριε, γεμάτη την ψυχή μου, με την ακαταμάχητη παρουσία σου!
* Μπορεί οι άνθρωποι να κάνουν χρήματα, όμως τα χρήματα δεν κάνουν ανθρώπους.
* Είσαι τόσο μεγαλύτερος, όσο περισσότερη προσοχή δίνεις στα μικρά πράγματα.
* Για να ελευθερωθούμε από κάθε άλλο φόβο, πρέπει να έχουμε μονάχα ένα φόβο, τον φόβο του Θεού.
* Γι’ αυτόν, που ελπίζει στον Θεό, δεν υπάρχουν ποτέ αδιέξοδα.
* Προσευχή χωρίς ελπίδα είναι καράβι χωρίς πυξίδα.
* Αγάπα πιο πολύ αυτόν, που σε ελέγχει, παρά αυτόν, που σε κολακεύει. Ο πρώτος σε ωφελεί, ο δεύτερος σε ζημιώνει.
* Θέλεις να εκδικηθής αυτόν, που σε έβλαψε; Ευεργέτησέ τον!
* Δεν υπάρχει χώρος παραμονής στη Βασιλεία των ουρανών γι’ αυτούς, που στην ψυχή τους δεν έχουν χώρο Αγάπης για τους εχθρούς τους.
* Όπου Αγάπη, εκεί κι ο Θεός. Όπου μίσος, εκεί κι ο διάβολος.
* Προσευχή χωρίς ταπείνωση, αυτομεμψία και μετάνοια, μένει ανενέργητη.

ΠΗΓΗ: “ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΝ”
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2009