Γέροντας Γερμανός Σταυροβουνιώτης: Αίτησις προς την Παναγίαν

Αίτησις προς την Παναγίαν
(Ακροστιχίς κατ’ αλφάβητον)

Άνοιξον τους οφθαλμούς μου, Δέσποινα, τους ψυχικούς, ίνα βλέψω και κατίδω τους εχθρούς τους νοητούς,

Βάθος των ανομιών μου και πταισμάτων τας σειράς, πράξεις δε μου τας ατόπους, πράξεις μου τας ρυπαράς,

Γύμνωσιν, ήνπερ υπέστην, γύμνωσιν την της ψυχής, και φροντίσω ενδυθήναι μέσω θείας προσευχής.

Δος μοι μετανοίας τρίβον, άγουσαν εις ουρανούς, και Φωτός του θείου λάμψιν, που καθαίρεται ο νους.

Έλεος αιτώ, Παρθένε, έλεος του σου Υιού και μεσίτην σε προβάλλω, ίνα τύχω του σκοπού.

Ζέσιν θείας μετανοίας και δακρύων τας πηγάς δώρησαι καμοί, Παρθένε, ίνα πλύνω τας πληγάς.

Ήμαρτον εγώ ο τάλας, και κατέστην μισητός, εβδελύχθη με ο κόσμος, μ’ εγκατέλιπε ο Θεός.

Θρήνος των αγγέλων πέλω και δαιμόνων η χαρά, με προσμένουσι κολάσεις και θανάτου τα δεινά. 
θέλω να μετανοήσω, και ν’ αγωνισθώ ξανά.

Ίλαθι, Παρθένε Κόρη, μίαν χάριν σου ζητώ, δια να με δυναμώσης, μήπως πάλιν και ψευστώ.

Κόλασιν την αιωνίαν τρέμω, του ασβέστου του πυρός, και τα βάσανα του άδου και την στέρησιν Φωτός.

Λήθαργος της ακηδίας μ’ έχει σφίξει ασφυκτικώς, δεν μ’ αφίνει να ξυπνήσω και να προχωρήσω εμπρός.

Μάνα και προστάτις πέλεις πάντων των χριστιανών, και το στήριγμα παρθένων, μα προ πάντων μοναχών.

Νίκην κατά των εχθρών μου, των εχθρών των νοητών, εξαιτούμαι σε, Παρθένε, και αγάπην 'ς τον Θεόν.

Ξένος εγενόμην κόσμου, για την μέλλουσαν χαράν, και φοβούμαι αντί ταύτης, μήπως πέσω 'ς την αράν.

Όλην μου η ξενιτεία, ύπουλη κι απατηλή και προς δόξαν των ανθρώπων, και εμέ δεν ωφελεί.

Παύσον όλους τους πολέμους και προ πάντων τους αισχρούς, ένδυσόν με τους χιτώνας της αγνείας τους λαμπρούς.

'Ρέπω προς την αμαρτίαν, μα την αρετήν ποθώ, θέλω να 'βρω ένα τρόπον, να μπορέσω να σωθώ.

Σύντριψον κάθε παγίδα, που μου στήνει ο εχθρός, δεν μπορώ να προχωρήσω, εμποδίζει με αυτός.

Τήρησόν μου την καρδίαν καθαράν και φωτεινήν, ίνα όψωμαι την Δόξαν, Δόξαν λέγω Θεϊκήν.

Ύμνον σοι προσφέρω, Κόρη, και παράκλησιν ομού, θέλω να με οδηγήσης εις τον δρόμον του Θεού.

Φλόγα έρωτος, Παρθένε, έρωτος του σου Υιού, δώρησαί μοι, για να νοιώσω την αγάπην του Θεού.

Χάρισαί μοι πένθος, Κόρη, πένθος το χαροποιόν, να εκπλύνω μου τον ρύπον, ρύπον των ανομιών.

Ψάλλω και βοώ απαύστως τ’ όνομα του Ιησού, άμα των αγίων πάντων και ονόματος του Σου.

Ω! Πανύμνητε Παρθένε, θέλω να σε αγαπώ, ως την ώραν του θανάτου, και κοντά Σου να σταθώ!
Αμήν.

“ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΠΑΤΡΙΚΩΝ ΠΑΡΑΙΝΕΣΕΩΝ”
Ο ΑΓΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΡΜΑΝΟΣ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΗΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2009

Σ' αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον παράδεισο

Σ' αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον παράδεισο

Γέροντα, είναι σωστό να λέη κανείς γι'αυτόν που τον αδικεί: «ας το βρη από τον Θεό»;
-Όποιος το λέει αυτό κοροϊδεύεται από τον πονηρό και δεν
καταλαβαίνει ότι με αυτόν τον τρόπο καταριέται με ευγένεια.
Είναι μερικοί που λένε ότι είναι ευαίσθητοι και έχουν αγάπη και λεπτότητα και ανέχονται μεν τις αδικίες που τους κάνουν οι άνθρωποι, αλλά λένε: «Ας το βρουν από τον Θεό».
Σ' αυτήν την ζωή όλοι οι άνθρωποι δίνουμε εξετάσεις, για να περάσουμε στην άλλη την αιώνια, στον παράδεισο. Μου λέει ο λογισμός ότι αυτή η ευγενική κατάρα είναι κάτω από την πνευματική βάση και δεν επιτρέπεται σε Χριστιανό, γιατί ο Χριστός δεν μας δίδαξε τέτοιου είδους αγάπη, αλλά το «Πάτερ, άφες αυτοίς, ου γαρ οίδασι τι ποιούσι ».
Όπως επίσης καλύτερη ευχή από όλες είναι,όταν μας καταριούνται άδικα και το δεχώμαστε σιωπηλά με καλωσύνη.
Όταν συκοφαντηθούμε ή αδικηθούμε είτε από επιπόλαιους είτε από πονηρούς ανθρώπους, που έχουν κακότητα και διαστρέφουν και την αλήθεια, εάν μπορούμε, καλά είναι να μη θέλουμε να δικαιωθούμε, όταν η αδικία αφορά μόνον το άτομό μας. Ούτε και να πούμε: «Να το βρουν από τον Θεό», γιατί και αυτό είναι κατάρα.
Καλά είναι να τους συγχωρέσουμε με όλη την καρδιά μας και να παρακαλέσουμε τον Θεό να μας δυναμώση, να μπορέσουμε να σηκώσουμε το βάρος της συκοφαντίας και να συνεχίζουμε την πνευματική ζωή (στην αφάνεια, όσο μπορούμε). Ας συνεχίζουν οι άνθρωποι που έχουν ως τυπικό να κρίνουν και να κατακρίνουν, να μας αδικούν, γιατί συνέχεια με τον τρόπο τους αυτόν μας ετοιμάζουν χρυσά στεφάνια για την αληθινή ζωή.
Φυσικά, όσοι είναι κοντά στον Θεό ποτέ δεν καταριούνται, γιατί δεν έχουν κακότητα αλλά όλο καλωσύνη και ό,τι κακό κι αν πετάξη κανείς σ' αυτούς τους αγιασμένους ανθρώπους αγιάζεται, και αισθάνονται μεγάλη, κρυφή χαρά

ΓΕΡΟΝΤΑΣ    ΠΑΙΣΙΟΣ !!  ΤΗΝ  ΑΓΙΑ ΤΟΥ  ΕΥΧΗ  ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ  !!!
ΗΛΙΑΣ ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28 ΜΑΡ  2012

Λόγος περί καταλαλιάς του Αγίου Ιωάννου της Κλίμακoς

ΚΑΝΕΙΣ ΑΠΟ ὅσους σκέπτονται ὀρθὰ δὲν θὰ ἔχη, νομίζω, ἀντίρρησι ὅτι ἡ καταλαλιὰ γεννᾶται ἀπὸ τὸ μίσος καὶ τὴν μνησικακία. Γι᾿ αὐτὸ καὶ τὴν ἐτοποθετήσαμε στὴν σειρά της μετὰ τοὺς προγόνους της. Καταλαλιὰ σημαίνει γέννημα τοῦ μίσους, ἀσθένεια λεπτή, ἀλλὰ καὶ παχειά· παχειὰ βδέλλα, κρυμμένη καὶ ἀφανής, ποὺ ἀπορροφᾶ καὶ ἐξαφανίζει τὸ αἷμα τῆς ἀγάπης. Σημαίνει ὑπόκρισις ἀγάπης, αἰτία τῆς ἀκαθαρσίας, αἰτία τοῦ βάρους τῆς καρδιᾶς, ἐξαφάνισις τῆς ἁγνότητος.

2. Ὑπάρχουν κόρες ποὺ διαπράττουν αἴσχη, χωρὶς νὰ κοκκινίζουν. Ὑπάρχουν καὶ ἄλλες οἱ ὁποῖες φαίνονται ντροπαλές, καὶ ὅμως διαπράττουν, κρυφά, χειρότερα αἴσχη ἀπὸ τὶς προηγούμενες. Κάτι παρόμοιο παρατηροῦμε καὶ στὰ πάθη τῆς ἀτιμίας. Τέτοιες κόρες εἶναι ἡ ὑποκρισία, ἡ πονηρία, ἡ λύπη, ἡ μνησικακία, ἡ ἐσωτερικὴ καταλαλιὰ τῆς καρδιᾶς. Ἄλλη ἐντύπωσι δημιουργοῦν ἐξωτερικὰ καὶ ἄλλος εἶναι ὁ στόχος τους.

3. Ἄκουσα μερικοὺς νὰ καταλαλοῦν καὶ τοὺς ἐπέπληξα. Καὶ γιὰ νὰ δικαιολογηθοῦν οἱ ἐργάτες αὐτοὶ τοῦ κακοῦ μοῦ ἀπήντησαν ὅτι τὸ ἔκαναν ἀπὸ ἀγάπη καὶ ἐνδιαφέρον πρὸς αὐτὸν ποὺ κατέκριναν. Ἐγὼ τότε τοὺς εἶπα νὰ τὴν ἀφήσουν αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴν ἀγάπη, γιὰ νὰ μὴ διαψευσθῆ ἐκεῖνος ποὺ εἶπε: «Τὸν καταλαλούντα λάθρα τὸν πλησίον αὐτοῦ, τοῦτον ἐξεδίωκον» (Ψαλμ. ρ´ 5). Ἐὰν ἰσχυρίζεσαι ὅτι ἀγαπᾶς τὸν ἄλλον, ἂς προσεύχεσαι μυστικὰ γι᾿ αὐτὸν καὶ ἂς μὴ τὸν κακολογῆς. Διότι αὐτὸς ὁ τρόπος τῆς ἀγάπης εἶναι εὐπρόσδεκτος ἀπὸ τὸν Κύριον.

4. Ἐπὶ πλέον ἂς μὴ λησμονῆς καὶ τοῦτο, καὶ ἔτσι ὁπωσδήποτε θὰ συνέλθης καὶ θὰ παύσης νὰ κρίνης αὐτὸν ποὺ ἔσφαλε: Ὁ Ἰούδας ἀνῆκε στὴν χορεία τῶν μαθητῶν, ἐνῷ ὁ λῃστὴς στὴν χορεία τῶν φονέων. Καὶ εἶναι ἄξιο θαυμασμοῦ πῶς μέσα σὲ μία στιγμὴ ὁ ἕνας ἐπῆρε τὴν θέσι τοῦ ἄλλου!

5. Ὅποιος θέλει νὰ νικήση τὸ πνεῦμα τῆς καταλαλιᾶς, ἂς ἐπιρρίπτη τὴν κατηγορία ὄχι στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἁμάρτησε, ἀλλὰ στὸν δαίμονα ποὺ τὸν ἔσπρωξε στὴν ἁμαρτία. Διότι κανεὶς δὲν θέλει νὰ ἁμαρτήση στὸν Θεόν, μολονότι ὅλοι αὐτοπροαίρετα ἁμαρτάνομε.

6. Εἶδα ἄνθρωπο ποὺ φανερὰ ἁμάρτησε, ἀλλὰ μυστικὰ μετενόησε. Καὶ αὐτὸν ποὺ ἐγὼ τὸν κατέκρινα ὡς ἀνήθικο, ὁ Θεὸς τὸν ἐθεωροῦσε ἁγνό, διότι μὲ τὴν μετάνοιά του Τὸν εἶχε πλήρως ἐξευμενίσει.

7. Αὐτὸν ποὺ σοῦ κατακρίνει τὸν πλησίον, ποτὲ μὴ τὸν σεβασθῆς, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ τοῦ εἰπῆς: «Σταμάτησε, ἀδελφέ. Ἐγὼ καθημερινῶς σφάλλω σὲ χειρότερα, καὶ πῶς μπορῶ νὰ κατακρίνω τὸν ἄλλον»; Ἔτσι θὰ ἔχης δυὸ ὀφέλη, μὲ ἕνα φάρμακο θὰ θεραπεύσης καὶ τὸν ἑαυτό σου καὶ τὸν πλησίον.

8. Μία ὁδός, καὶ μάλιστα ἀπὸ τὶς σύντομες ποὺ ὁδηγοῦν στὴν ἄφεσι τῶν πταισμάτων, εἶναι τὸ νὰ μὴ κρίνωμε, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ἀληθινὸς ὁ λόγος τοῦ Κυρίου «μὴ κρίνετε, καὶ οὐ μὴ κριθῆτε» (Λουκ. στ´ 37). Ὅπως δὲν συμβιβάζεται ἡ φωτιὰ μὲ τὸ νερό, ἔτσι καὶ ἡ κατάκρισις μὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀγαπᾶ τὴν μετάνοια.

9. Ἀκόμη καὶ τὴν ὥρα τοῦ θανάτου του, ἂν ἰδῆς κάποιον νὰ ἁμαρτάνη, μήτε τότε νὰ τὸν κατακρίνης. Διότι ἡ ἀπόφασις τοῦ Θεοῦ εἶναι ἄγνωστη στοὺς ἀνθρώπους. Μερικοὶ ἔπεσαν φανερὰ σὲ μεγάλα ἁμαρτήματα, κρυφὰ ὅμως ἔπραξαν πολὺ μεγαλύτερα καλά. Ἔτσι ἐξαπατήθηκαν οἱ φιλοκατήγοροι, καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἐκρατοῦσαν στὰ χέρια τους ἦταν καπνὸς καὶ ὄχι ἥλιος.

10. Ἂς μὲ ἀκούσετε, ἂς μὲ ἀκούσετε ὅλοι ἐσεῖς οἱ κακοὶ κριταὶ τῶν ξένων ἁμαρτιῶν. Ἐὰν εἶναι ἀλήθεια, ὅπως καὶ πράγματι εἶναι, ὅτι «ἐν ᾧ κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ´ 2), τότε ἂς εἶσθε βέβαιοι, ὅτι γιὰ ὅσα ἁμαρτήματα κατηγορήσαμε τὸν πλησίον εἴτε ψυχικὰ εἴτε σωματικά, θὰ περιπέσωμε σ᾿ αὐτά. Καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ γίνη διαφορετικά.

11. Ὅσοι εἶναι αὐστηροὶ καὶ σχολαστικοὶ κριταὶ τῶν σφαλμάτων τοῦ ἄλλου, νικῶνται ἀπὸ αὐτὸ τὸ πάθος, ἐπειδὴ δὲν ἀπέκτησαν ἀκόμη γιὰ τὰ ἰδικά τους ἁμαρτήματα ὁλοκληρωτικὴ φροντίδα (γνῶσι) καὶ μνήμη. Διότι ὅποιος ἀφαιρέση «τὸ περικάλυμμα τῆς φιλαυτίας» καὶ ἰδῆ μὲ ἀκρίβεια τὰ ἰδικά του κακά, γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν θὰ φροντίση πλέον στὴν ζωή του, ἀναλογιζόμενος ὅτι ὁ χρόνος τῆς ζωῆς του δὲν τοῦ ἐπαρκεῖ γιὰ νὰ πενθήση τὶς ἰδικὲς τοῦ ἁμαρτίες, ἔστω καὶ ἂν θὰ ἐζοῦσε ἑκατὸ ἔτη, καὶ ἂν θὰ ἔβλεπε ὁλόκληρο τὸν Ἰορδάνη ποταμὸ νὰ βγαίνη ἀπὸ τοὺς ὀφθαλμούς του ὡς δάκρυ.

12. Περιεργάσθηκα καλὰ τὴν κατάστασι τοῦ πένθους καὶ δὲν εὑρῆκα σ᾿ αὐτὴν ἴχνος καταλαλιᾶς ἢ κατακρίσεως.

13. Οἱ δαίμονες μᾶς σπρώχνουν πιεστικὰ ἢ στὸ νὰ ἁμαρτήσωμε ἤ, ἂν δὲν ἁμαρτήσωμε, στὸ νὰ κατακρίνωμε ὅσους ἁμάρτησαν, ὥστε μὲ τὸ δεύτερο νὰ μολύνουν οἱ κακοῦργοι τὸ πρῶτο. Ἂς γνωρίζης ὅτι γνώρισμα τῶν μνησικάκων καὶ φθονερῶν ἀνθρώπων εἶναι καὶ τοῦτο: Τὶς διδασκαλίες, τὰ πράγματα ἢ τὰ κατορθώματα τοῦ ἄλλου τὰ κατηγοροῦν καὶ τὰ διαβάλλουν μὲ εὐχαρίστησι καὶ εὐκολία, (νικημένοι καὶ) καταποντισμένοι ἄθλια ἀπὸ τὸ πνεῦμα τοῦ μίσους.

14. Εἶδα μερικοὺς οἱ ὁποῖοι μυστικὰ καὶ κρυφὰ διαπράττουν σοβαρώτατα ἁμαρτήματα, καὶ στηριζόμενοι στὴν ὑποκριτικὴ καθαρότητά τους, ἐπιτιμοῦν μὲ αὐστηρότητα αὐτοὺς ποὺ ὑποπίπτουν σὲ μερικὰ μικρὰ σφάλματα, τὰ ὁποῖα καὶ φανερώνουν.

15. Ἡ κρίσις εἶναι ἀναιδὴς ἁρπαγὴ τοῦ δικαιώματος τοῦ Θεοῦ, ἐνῷ ἡ κατάκρισις ὄλεθρος τῆς ψυχῆς αὐτοῦ ὁ ὁποῖος κατακρίνει.

16. Ὅπως ἡ «οἴησις» καὶ χωρὶς νὰ ὑπάρχη ἄλλο πάθος, μπορεῖ νὰ καταστρέψη τὸν ἄνθρωπο, ἔτσι καὶ ἡ κατάκρισις, ἐὰν καὶ μόνη ὑπάρχη μέσα μας, μπορεῖ νὰ μᾶς καταστρέψη ὁλοσχερῶς, ἀφοῦ ἄλλωστε καὶ ὁ Φαρισαῖος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς ἐξ αἰτίας αὐτῆς κατεδικάσθη.

17. Ὁ καλὸς «ραγολόγος» τρώγει τὶς ὥριμες ρῶγες τῶν σταφυλιῶν καὶ δὲν πειράζει καθόλου τὶς ἄγουρες. Παρόμοια ὁ καλόγνωμος καὶ συνετὸς ἄνθρωπος, ὅσες ἀρετὲς βλέπει στοὺς ἄλλους τὶς σημειώνει μὲ ἐπιμέλεια, ἐνῷ ὁ ἀνόητος ἀναζητεῖ τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς κατηγορίες. Γι᾿ αὐτὸν μάλιστα ἔχει λεχθῆ: «Ἐξηρεύνησαν ἀνομίαν, ἐξέλιπον ἐξερευνῶντες ἐξερευνήσεις» (Ψαλμ. ξγ´ 7).

18. Μὴ κατακρίνης καὶ ὅταν ἀκόμη βλέπης κάτι μὲ τοὺς ἴδιους τοὺς ὀφθαλμούς σου, διότι καὶ αὐτοὶ πολλὲς φορὲς ἐξαπατῶνται.

Βαθμὶς δεκάτη! Ὅποιος τὴν κατέκτησε εἶναι ἐργάτης τῆς ἀγάπης ἢ τοῦ πένθους.

Κλῖμαξ
Ἐκδόσεις Ἱ Μ. Παρακλήτου
Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης, τῆς Κλίμακος

http://www.agiazoni.gr/

Χειροτονία δρ. Αθανασίου Χενείν είς διακόνο υπό του Μητροπολίτου Πειραιώς Σεραφείμ

Σάββατο 6 Αυγούστου 2011
Εορτή της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος
Η Εκκλησία της Μεταμορφώσεως
Οδός Θηβών 49, Πειραιά

Η χειροτονία του δρ Αθανασίου Χενείν είς διακόνο υπό του Μητροπολίτου Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ

Σεβασμιότατε, Δέσποτα και πατέρα,
Διαβάζουμε στην ιερά ιστορία του λαού τού Θεού στην Παλαιά Διαθήκη και εδικά στο βιβλίο των Κριτών  «Καί έποίησαν οἱ υἱοί Ισραήλ τό πονηρόν ενώπιον Κυρίου, καί έδωκεν αυτούς Κύριος έν χειρί Μαδιάμ επτά έτη».  Ο Θεός, όμως, δεν σιωπά αλλά οικονομεί την ελευθερία και την σωτηρία του λαού του.

Ο Θεός ψάχνει  εργάτες και συνεργάτες  για να σώζει τον λαόν του και  να ευλογεί την κληρονομία Του ,όπως ψάλουμε στην ορθόδοξη Εκκλησία. Το Ιερό κείμενο περιγράφει  την οικονομία του Θεού για να σώζει τον λαόν του. Ήρθε ο άγγελος Κυρίου στον Γεδεών έναν απλό πολίτη αγανακτισμένο ενώ «ραβδίζων σίτον έν ληνώ είς έκφυγείν άπό προσώπου τού Μαδιάμ.

Καί  ώφθη αύτώ ό άγγελος Κυρίου καί είπε  πρός αυτόν, Κύριος μετά σού, ίσχυρός τών δυνάμεων. Και είπε πρός αυτόν Γεδεών,  έν  έμοί, Κύριε μου, και ει έστι Κύριος  μεθ΄ ήμών,  είς τί  εύρεν ήμάς τά κακά ταύτα;  καί πού  έστι πάντα τά θαυμάσια αυτού, ά διηγήσαντο ήμίν  οί πατέρες ήμών ... καί επέστρεψε  πρός αυτόν ό άγγελος Κυρίου καί είπε, πορεύου  έν τή ισχύι σου ταύτη καί σώσεις τόν Ισραήλ  έκ χειρός Μαδιάμ, ιδού εξαπέστειλά σε. καί είπε πρός αυτόν Γεδεών, έν  έμοί, Κύριέ μου, έν  τίνι σώσω τόν Ισραήλ;  ιδού ή χιλιάς μου ήσθένησεν  έν Μανασσή, και έγώ εἰμι μικρότερος έν οίκω  τού πατρός μου. καί είπε πρός αυτόν ό άγγελος Κυρίου, Κύριος  έσται μετά σού, καί πατάξεις  τήν Μαδιάμ ωσεί άνδρα ένα» (Κριταί, κεφ. στ΄1-16) .

Σεβασμιότατε

Τα ιδία αισθήματα του απλού πολίτη Γεδεών, αισθάνομαι σ΄αυτήν την φοβερή στιγμή που ο λαός μου είναι στα χέρια των αιρετικών και της πλάνης του κάθε Μαδιάμ. Αλλά ο Θεός ετοίμασε στα χέρια σας την μεταστροφή μου και αποκάλυψε τη μεταμόρφωσή μου  στους κόλπους της Ορθοδοξίας.

Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής να ζω την μεταστροφή στη Ορθόδοξη Ελλαδική Εκκλησία δίπλα Σας Σεβασμιότατε, εσείς  που όπως γράφει μια Αθηναϊκή εφημερίδα και με την οποίαν συμφωνώ απολύτως, είστε ό Επίσκοπόν. Πάντα σε εγρήγορση, διαρκώς σε ετοιμότητα. Δεν κάνει πίσω, υπερασπίζεται με άποψη και πείσμα τα νάματα του γένους, τις αξίες της φυλής των Ελλήνων ...από επιδρομές σκοτεινών κύκλων.

Ιδιαίτερα προασπίζει τους νέους από στρεβλών ιδανικών και σαθρών προτύπων. Θα μπορούσα να προσθέσω, με τη χειροτονία μου σήμερα, ότι είστε και υπερασπιστής των μεταναστών αδικημένων στις χώρες τους. Το μήνυμά Σας Σεβασμιότατε σήμερα είναι ξεκάθαρο.  Αγαπάτε όλους τους μετανάστες στην χώρα μας την Ελλάδα και η αγάπη  σας είναι έμπρακτη διότι χειροτονείτε, έναν εκ  των αδελφών αυτών. Αγαπάτε τούς μετανάστες διότι αγαπάτε το πρότυπο του κάθε αληθινού μετανάστη, τον Κύριο και Θεό και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό ο οποίος  «ούκ έχει πού τήν κεφαλήν κλίνη».  Φροντίζει η Μητρόπολις Πειραιώς να  δώσει στους πεινώντες και διψώντες,  για την δικαιοσύνη, μετανάστες, τον επουράνιο άρτο, τον  Λόγο του Θεού όχι μόνο στα ελληνικά αλλά και στις  γλώσσες  που καταλαβαίνουν. Αυτό θα γίνει με πολύ ανιδιοτελή αγάπη, χωρίς καμία διάθεση καταναγκασμού η κακής φύσεως προσηλυτισμού διότι ό,που πνέει το Πνεύμα του Θεού, εκεί κατοικεί η ελευθερία. 

Ο Ιώβ, είναι μία άλλη φυσιογνωμία από τη Παλαιά Διαθήκη, που με όλα τα προσωπικά καί οικογενειακά δεινά  που υπέστη  αλλά και την πικρή κριτική που δέχθηκε απο τους τρείς αιρετικούς φίλους του, είπε μιλώντας στόν Θεό, «οίδα τι πάντα δύνασαι, αδυνατεί σοι ουδέν...Τίς γάρ έστιν ό κρύπτων σε βουλήν, μεγάλα και θαυμαστά ά ούκ έπισταμήν ακουσόν δέ μου Κυριέ, ίνα καί εγώ λαλήσω, έρωτήσω δέ σε, σύ δέ με δίδαξον άκοήν μέν ώτός ήκουόν σου τό πρότερον, νυνί δέ ό όφθαλμός μου έωρακέ  σε ».

Ο μικρός καί  αγανακτισμένος Ισραηλίτης πολίτης ό Γεδεών, δέχθηκε την κλήση της χάριτος μέσα στην αιχμαλωσία του Λαού και έψαχνε την σωτηρία στην ανάμνηση καί μελέτη τών θαυμάτων που έκανε ο Θεός με τους πατέρες, ενώ  ο θεόπτης Ιώβ κατάλαβε ότι μέχρι τώρα γνώρισε  τον Θεό μόνο με τη ακοή, δηλαδή θεωρητικά, αιρετικά, επιλεκτικά, αυτό πού ονομάζουμε στά Γαλλικά (Lorthodoxie Verbale) και ότι έχασε πολύτιμο χρόνο συζητώντας με τρείς  αιρετικούς φίλους  καί μία άφρονα  γυναίκα, αλλά τώρα είδε τον Θεό  προσωπικά μέσα στα πάθη και στον πόνο.

Η μόνη διαφορά με την μεταστροφή του Ιώβ είναι ότι η σύντροφος της ζωής μου, η ορθόδοξη γυναίκα μου δεν έκανε αυτά που έκανε η γυναίκα του Ιώβ. Που είπε στον δοκιμασμένο σύζυγο της  «ειπόν  τι ρήμα προς Κύριον καί τελευτά» αλλά επέμενε στη ορθόδοξη πίστη και λατρεία και μεγάλωσε τα τρία τέκνα μας στη Ορθοδοξία μετά φόβο Θεού πίστεως καί αγάπης,  αλλά και έκανε ιεραποστολικό ορθόδοξο έργο μέ τους αραβόφωνους μετανάστες.

Αυτά τά ιερά κείμενα  περιγράφουν την εμπειρία  της μεταστροφής μου στην ορθοδοξία, στους κόλπους των θαυμάτων,  των  θεωμένων πατέρων, μετα από την αιχμαλωσία στα χέρια του Μαδιάμ της αιρέσεως, της αδικίας και της πλάνης. Μια μεταστροφή  θεοπτίας διότι η Ορθοδοξία είναι θεοπτία (είδομεν το φώς  το αληθινόν) ενώ η αίρεση είναι  σκοτάδι και σκοταδισμός!

Η αίρεση είναι μια τραγική κατάσταση στην ιστορία του λαού του Θεού. Ο Γεδεών και ο Ιώβ εμφανισθήκαν σε στιγμές που ο λαός του Θεού και εδικά οι αρχηγοί του ήταν στην πλάνη της αιχμαλωσίας στα χέρια  ξένων και  σκοτεινών  δυνάμεων.

Η διακοπή της ζώσης πατερικής παραδόσεως υπήρξε  όντως ή αιτία  της μεγάλης θεολογικής  καί ανθρωπολογικής  τραγωδίας των αιρετικών μονοφυσιτών. Γιά τους  πατέρες της Εκκλησίας, η αίρεση συνιστά σαφώς μία εσφαλμένη διδασκαλία (απόκλιση  άπό τόν κανόνα τής Αληθείας ) σε σχέση με τήν αλήθεια και την πράξη της  μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Πρώτος ο άποστολικός πατέρας Ιγνάτιος Αντιοχείας χρησιμοποίησε τόν όρο αίρεση πρός δήλωση των  ψευδοδιδασκάλων  πού κυκλοφορούσαν στα  χρόνια του.

Ηρθα στη Ελλάδα το 1980 να σπουδάσω   θεολογία με υποτροφία του Υπ.Εξ. της  Διεύθυνσης  εκκλησιών μετά από την παρέμβαση του Σεβασμιοτάτου Αρχιεπισκόπου Σινά κ. Δαμιανό. Αυτή τη Ελλάδα γνώρισα, την Ορθόδοξη Ελλάδα, έμεινα  στο θεολογικό  οικοτροφείο  της αποστολικής διακονίας της Ελλάδος, έζησα με τρείς αγίους  διευθυντές ο ένας είναι ό πατέρας Θεόκλητος Τσίρκος Ι.Μ.Μεταμορφώσεως  Χαλκιδικής, ο δεύτερος ο πρώην άγιος Καστορίας Σεραφείμ και ο τρίτος  ο νύν μητροπολίτης Φθιώτιδος Νικόλαος.

Τότε άρχισα να συγκινούμε βαθύτατα από το απαράμιλλο κάλλος του ελληνικού ορθόδοξου λόγου που δεν χωρίζεται καθόλου από  τήν ιστορία και πορεία του ελληνικού έθνους και γένους.

Στο Θεολογικό  οικοτροφείο  ψάλαμε τότε  με τους οικότροφους κάθε βράδυ,
«Κύριε εκέκκραξα πρός Σέ , είσάκουσόν μου, Κύριε...»
Δέν ξέρω δέσποτα ,Ο Κύριος άργησε να ακούσει;
Εγώ άργησα να καταλάβω;
 Εκέκραξα  στόν Κύριον με τόν Ψαλμωδό:
«Εως  πότε μαρτωλοί, Κυριε, έως πότε αμαρτωλοί καυχήσονται  φθέξονται και λαλήσουσιν ανομιών! Τον λαόν σου, Κύριε εταπείνωσαν καί την κληρονομίαν σου εκακώσαν. Χήραν και ορφανόν άπεκτειναν και προσήλυτον εφόνευσαν... καί είπαν, ουκ όψεται Κύριος, ουδέ συνήσει ο Θεός του Ιακώβ ..........Κύριε, κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου οι παρακλήσεις σου εύφραναν τήν ψυχήν μου » (Ψαλμός, κεφ. 93).

Πάντως στα χέρια σας και στην ευλογημένη και ιστορική μητρόπολη σας, το θαύμα της μεταστροφής μου έγινε!

Και η εορτή της μεταμορφώσεως  μου ήρθε μετά απο τριάντα ολόκληρα  χρόνια αιχμαλωσίας.  Αλλά  για τήν χάριν του Κυρίου μας ποτέ δεν είναι  αργά και τίποτα δεν είναι  αδύνατο.

Γύρισα  στην Αίγυπτο και προσπάθησα με άλλους  θεολόγους  να επιβάλλομε «επίβλημα ράκους αγνάφου επι ιματίου παλαιού». Προσπαθήσαμε να βάλομε  για μπάλωμα στο παλιό ρούχο των αιρετικών ένα καινούριο κομμάτι ύφασμα Ορθοδοξίας! Το τραγικό αποτέλεσμα το προέβλεψε ό Ίδιος ο Κύριος «χείρον σχίσμα γίνεται» κατά Ματθαίον, (κεφ. 9,16).

«Όλη  σχεδόν η Τριαδολογία και ή Χριστολογία του Χρυσοστόμου, αλλά και σχεδόν όλων των πατέρων, αναπτύσσονται, για να καταστεί ως απόλυτη συνέπεια ο ρεαλισμός της Θείας Ευχαριστίας. Θεολογεί για την ομοουσιότητα του Υιού προς τον Πατέρα, διότι ο Υιός και Λόγος τού Θεού ως Θεός αληθινός μπορεί να προσλάβει την ανθρώπινη φύση, για να την αγιάσει και να την θεώσει.

Θεολογεί για την ένωση των δύο φύσεων του Χριστού, διότι μόνο ένεκεν της ενότητας αυτής, μπορούσε να θεωθεί και να άγιασθεί η ανθρώπινη φύση, η οποία ένεκεν  της πτώσεως είχε νεκρωθεί, είχε χάσει την αληθινή ζωή.

Η ενανθρώπηση έγινε για να αναδημιουργηθεί η ανθρώπινη φύση, για να προσφερθεί νέα (ζύμη) απαλλαγμένη από την αμαρτία και τον θάνατον. Τη νέα αυτή ανακαινισμένη φύση, αυτήν πού τώρα έχει (ζωήν την άθάνατον, την απολαμβάνουμε ως (τροφήν) στην (τράπεζα) της θείας Ευχαριστίας», γράφει ο καθηγητής Στυλιανός Παπαδόπουλος. (Στυλιανός Παπαδόπουλος, Θεολογία, τόμος 82,τεύχος 1,2011 σελ.47).

Η Ιστορία της μεταστροφής  μου δεν θα ήταν δυνατό να γραφεί χωρίς τη συμβολή και την έμπρακτη αγάπη πολλών, μα πάρα πολλών αγίων. Δεν μπορώ να πω όλα τα ονόματα αλλά οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σας προσωπικά Δέσποτα, στο καθηγητή μου Στυλιανό Παπαδόπουλο στον Γέροντά μου  Πατέρα Μεθόδιο Κρητικό και τους πατέρες του ιερού Ησυχαστηρίου  Αναστάντος Χριστού.

Επίσης ευχαριστώ  όλους τους προσκηνυτές της μονής, στους πατέρες της ιεράς μητροπόλεως Πειραιώς, στους πατέρες του Αγίου Όρους, ειδικά στον άγιο πρώην Ιβήρων Βασίλειον, που επισκέφθηκε το σπίτι μου στην Αθήνα και ευλόγησε την οικογένεια μου.

Ευχαριστώ θερμά το Ραδιοφωνικό Σταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας που πραγματικά μιλούσε και μιλά στη ψυχή μου. Τέλος μπορεί να αναρωτηθεί κανείς με τον μεγάλο αδελφό της παραβολής του ασώτου  και να Σας πει Σεβασμιότατε. «Ό δε υιός σου αυτός ό καταφαγών σου τον βίον μετά αρετικών, ήλθεν,  καί έθυσας αυτώ τον μόσχον». Αλλά εσείς  Δέσποτα που έχετε την καρδίαν  του καλού και αγαθού Πατρός θα του πείτε «Τέκνον, συ πάντοτε μετ΄ εμού εί, καί πάντα τα εμά σά εστιν, ευφρανθήναι δε και χαρήναι έδει, ότι ο αδελφός σου (ο Αθανάσιος)  ούτος νεκρός ην και ανέζησε, και άπολωλώς ην και ευρέθη» (κατά Λουκά,κεφ. 15).

http://anavaseis.blogspot.com/

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Κονίτσης για 25 Μαρτίου (ΘΕΜΑ: Τότε ἀγώνας, μὲ σύμμαχο τὴν φτώχεια, γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Σήμερα, τί ; Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,)

Εγκύκλιος Μητροπολίτου Κονίτσης για 25 Μαρτίου

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ.  Πρωτ.  15                                                           

Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 19ῃ Μαρτίου 2012
ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  154η

ΘΕΜΑ: Τότε ἀγώνας, μὲ σύμμαχο τὴν φτώχεια, γιὰ τὴν Ἑλλάδα. Σήμερα, τί ;

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-

Ἡ ἐθνικὴ ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου 1821 μᾶς γυρίζει 191 χρόνια πίσω. Καὶ μᾶς φέρνει στὴν Ἁγία Λαύρα, στὰ Δερβενάκια, στὸ Μανιάκι, στὴν Γραβιά, στὸ Μεσολόγγι, στὴν Χίο καὶ στὰ Ψαρά. Σὲ ὅλους ἐκείνους τοὺς θρυλικοὺς καὶ αἱματοπότιστους τόπους, ὅπου οἱ Ἕλληνες, μὲ ἐλάχιστα πολεμικὰ μέσα, τὰ ἔβαλαν μὲ τὴν πανίσχυρη τότε Ὀθωμανικὴ Αὐτοκρατορία. Καὶ τὴν ἐνίκησαν κατὰ κράτος. Μόνοι τους, μὲ τὴν Εὐρώπη ἐχθρικὴ ἀπέναντί τους, ἀφοῦ ἔτσι τὸ ἤθελε ἡ λεγόμενη «ἱερά», ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα ἀνίερη συμμαχία, ποὺ εἶχε ἐπὶ κεφαλῆς ἕνα φοβερὸ μισέλληνα, τὸν διαβόητο Μέττερνιχ.

-Β-

Ἀξίζει νὰ δοῦμε τὶς συνθῆκες ποὺ προηγήθηκαν τῆς ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, ἀλλὰ καὶ τὸ τὶ ἐπακολούθησε μετὰ τὸ τέλος τῆς Ἐπαναστάσεως καὶ τὴν δημιουργία τοῦ μικροῦ Ἑλληνικοῦ Κράτους. Κάποιοι κατηγοροῦν τοὺς προκρίτους ὅτι ἐκμεταλλεύονταν τοὺς συμπατριῶτες τους καὶ ὅτι ἐπλούτιζαν σὲ βάρος τῶν ραγιάδων Ἑλλήνων. Καὶ τοὺς κληρικοὺς κατηγοροῦν, ἰδιαίτερα τοὺς ἀρχιερεῖς, ὅτι καλοπερνοῦσαν κάνοντας τὰ χατήρια τῶν Τούρκων. Γιὰ ὡρισμένα - ἐλάχιστα, πάντως, πρόσωπα - πιθανῶς νὰ ἰσχύουν αὐτοὶ οἱ χαρακτηρισμοί. Ἄλλωστε, τὶς ἀνθρώπινες κοινωνίες ποτὲ δὲν τὶς ἀποτελοῦσαν μόνον ἄγγελοι. Στὸ σύνολό τους, ὅμως, οἱ πρόκριτοι καὶ ὁ Κλῆρος καὶ τὰ Μοναστήρια τὰ ἔδωσαν ὅλα γιὰ τὸν ἱερὸ Ἀγῶνα. Κι' ὄχι μόνο χρήματα καὶ πλοῖα καὶ τροφὲς καὶ πολεμοφόδια πρόσφεραν γιὰ τὴν λευτεριά, μὰ καὶ τὴν ζωή τους κι' αὐτὰ τὰ παιδιά τους. Διαβάζουμε γιὰ τὴν Μόσχω, τὴν γυναῖκα τοῦ Λάμπρου Τζαβέλα : Τὸ καλοκαίρι τοῦ 1792 ὁ Λάμπρος Τζαβέλας , ἀφοῦ παράτησε τὸν γιό του τὸν Φῶτο, ὅμηρο στὰ χέρια τοῦ Ἀλῆ πασᾶ, ἦρθε στὸ Σούλι. Ὄχι μὲ σκοπὸ νὰ τοῦ τὸ παραδώσῃ, ὅπως ξεπλάνεψε τὸν Ἀλῆ γιὰ νὰ τὸν ἐλευθερώσῃ, μὰ νὰ ξεσηκώσῃ τοὺς Σουλιῶτες  νὰ χτυπήσουν τοὺς Ἀλβανοὺς τοῦ φοβεροῦ πασᾶ τῶν Ἰωαννίνων. - Ἄϊντε, στ' ἄρματα, μικροὶ και μεγάλοι, ἄντρες καὶ γυναῖκες, εἶπε ὁ Λάμπρος, τελειώνοντας στὴ σύναξη, ποὺ εἶχαν οἱ Σουλιώτικες φάρες.  - Μὰ ὁ Φῶτος εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ, τόλμησε νὰ ξεστομίσῃ δειλὰ κάποιος Σουλιώτης. Καὶ τότε, μιὰ γυναικεία φωνὴ ἀκούστηκε μέσα στὴ σύναξη νὰ τοῦ ἀπαντάῃ: - Τὸ παιδί μου εἶναι παιδί τοῦ Σουλίου. Καὶ σὰν γλυτώσῃ τὸ Σοῦλι, γλυτώνει καὶ τὸ παιδί μου. Μὰ σὰν χαθῇ τὸ Σοῦλι, ἔ ἄς χαθῇ κι' ὁ Φῶτος μου κι' ἐγὼ  ἡ ἴδια. Ἦταν ἡ μάνα τοῦ Φώτου, ἡ Μόσχω Τζαβέλαινα.

-Γ-

Κάποτε, ἔδωσε ὁ Θεὸς καὶ ὁ πόλεμος ἐτελείωσε. Καὶ μέσα ἀπὸ τὰ ἐρείπια καὶ τὶς στάχτες καὶ τὰ αἵματα ποὺ ἄφησε πίσω του, γεννήθηκε τὸ ἐλεύθερο, ἀλλὰ μικρό, τότε, Ἑλληνικὸ Κράτος. Εἶναι, ὅμως, χαρακτηριστικό, ὅτι ὅλοι ἤ σχεδὸν ὅλοι, ὅσοι εἶχαν πρωταγωνιστήσει στὸν ἐπικὸ ἐκεῖνο  Ἀγῶνα εἶχαν μείνει φτωχοί. Κάποιοι ἔγιναν καὶ ζητιάνοι γιὰ νὰ ἐπιβιώσουν, ὅπως ὁ ἥρωας Νικηταρᾶς καὶ ἄλλοι. Ἔτσι, ὅταν ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας ἔγινε ὁ πρῶτος Κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, μιλῶντας στὴν Δ΄ Ἐθνοσυνέλευση (11 Ἰουλίου 1829, στὸ Ἄργος) εἶπε ἀνάμεσα στὰ ἄλλα καὶ αὐτά : «Ὅσοι ἐξ ὑμῶν συμμετάσχουν εἰς τὴν Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει, ὅτι δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ λαμβάνουν μισθοὺς ἀναλόγους μὲτὸν βαθμὸν τοῦ ὑπουργήματός των, ἀλλ' ὅτι οἱ μισθοὶ οὗτοι πρέπει νὰ ἀναλογοῦν μὲ τὰ χρηματικὰ μέσα, τὰ ὁποῖα ἔχει ἡ Κυβέρνησις εἰς τὴν ἐξουσίαν της». Καὶ τελείωσε τὴν ὁμιλία του μ' αὐτὴ τὴν βαρυσήμαντη δήλωση : «Ἀρνοῦμαι νὰ ἐγγίσω μέχρι καὶ τοῦ ὀβολοῦ τὰ δημόσια χρήματα ἐνῷ εὑρισκόμεθα ἐν μέσῳ ἐρειπίων καὶ ἀνθρώπων βυθισμένων εἰς ἐσχάτην πενίαν». «Ἡ Ἑλλὰς δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ διατηρῇ ἄρχοντας μὲ ἐπιχορηγήσεις», σημειώνει χαρακτηριστικὰ ὁ ἐθνικός μας Ἱστορικὸς Κων/ντῖνος Παπαρρηγόπουλος.

-Δ-

Σήμερα, ὅμως, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, τὶ βλέπουμε καὶ τὶ ζοῦμε, 191 χρόνια μετὰ τὴν Ἐπανάσταση τοῦ 1821; Βλέπουμε καὶ ζοῦμε τὴν ἀγαπημένη μας Πατρίδα, τὴν Ἑλλάδα, νὰ ἔχῃ καταντήσει ὁ φτωχὸς συγγενὴς τῆς Εὐρώπης, ἡ ὁποία, «χωρὶς περίσκεψη, χωρὶς αἰδῶ», ταπεινώνει συνεχῶς τὸν Ἑλληνικὸ Λαό, τὸν ὁποῖο ἕνα μέρος τοῦ πολιτικοῦ κόσμου ὡδήγησε στὰ ὅρια τῆς φτώχειας καὶ τῆς κοινωνικῆς συμφορᾶς. Ἀλλὰ ἐνῷ  ὁ Λαός μας ζῇ αὐτὲς τὶς τραγικὲς καταστάσεις, ποὺ μέχρις ἑνὸς σημείου θυμίζουν τὴν φοβερὴ γερμανικὴ κατοχή (1941-1944), κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἄρχοντες τοῦ Τόπου (Βουλευτές, Ὑπουργοὶ καὶ ἄλλοι παρατρεχάμενοι) ἀπολαμβάνουν μισθοὺς ἡγεμονικοὺς «εὐφραινόμενοι καθ' ἡμέραν λαμπρῶς», κατὰ τὴν εὐαγγελικὴ ἔκφραση, καὶ δείχνουν νὰ μὴ τοὺς πολυνοιάζει τὸ γεγονὸς ὅτι ὅπου ἐμφανίζονται γίνονται ἀντικείμενα τῆς ἔντονης λαϊκῆς ἀποδοκιμασίας. Πάντως, πιστεύουμε ὅτι θὰ ἦταν καλὸ καὶ ὠφέλιμο νὰ σκύψουν στὶς σελίδες τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπαναστάσεως καὶ νὰ μιμηθοῦν τοὺς σεμνοὺς ἐκείνους ἥρωες, ποὺ τὰ ἔδωσαν ὅλα γιὰ τὴν Πατρίδα καὶ πολλοί - ὅπως εἴπαμε - πέθαναν στὴν «ψάθα». Νὰ μιμηθοῦν, πρὸ παντός, τὸν γενναῖο καὶ σεμνὸ Κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια. Καὶ νὰ ἀναλογισθοῦν τὴν εὐθύνη τους γιὰ τὸ σημερινὸ κατάντημα τῆς Χώρας , ὥστε νὰ σέβωνται τὸν μόχθο καὶ τὸν ἱδρῶτα τοῦ Λαοῦ μας. Γιατὶ δὲν μπορεῖ ἕνας Βουλευτής, γιὰ παράδειγμα, νὰ παίρνῃ μηνιαῖο μισθὸ 6.000 ΕΥΡΩ, μὲ πλῆθος «ἀβάντες», κι' ἕνας μεροκαματιάρης, ἕνας πολύτεκνος, ἕνας συνταξιοῦχος νὰ ὑποχρεώνεται νὰ ζῇ μὲ «ψίχουλα» καὶ νὰ εἶναι τὸ εὔκολο θῦμα στὴν φορομπηχτικὴ μανία τῆς Πολιτείας.

-Ε-

Ἀλλά, ἄς διώξουμε αὐτὲς τὶς μελαγχολικὲς σκέψεις. Σήμερα, «γιορτάζει ἡ Παναγιά, γιορτάζει κι' ἡ Πατρίδα». Ἄς χαροῦμε τὴν πανηγυρικὴ Θεία Λειτουργία, τὴν μαθητικὴ καὶ στρατιωτικὴ παρέλαση, κι' ἄς ὑψώσουμε τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας πρὸς τὰ ἄνω, πρὸς τον Ἅγιο Θεό, ἀπὸ τὸν Ὁποῖο καὶ μόνο θὰ ἔλθῃ ἡ σωτηρία καὶ ἡ ἐθνική μας λύτρωση. Ἄς σκεφθοῦμε, ἀκόμη, τοὺς Βορειοηπειρῶτες καὶ τοὺς Κυπρίους ἀδελφούς, κι' ἄς προσευχώμαστε γιὰ τὴν ἐθνική τους ἀποκατάσταση.

Χρόνια πολλά, καλὰ καὶ ἅγια, χρόνια εὐλογημένα, γιὰ σᾶς, τὶς οἰκογένειές σας, τὰ παιδιά σας καὶ ὁλόκληρο τὸν κόσμο, Κι' ὅπως λέει ὁ στρατηγὸς Μακρυγιάννης, «ἄν θέλωμεν τὸ λίγο νὰ γένῃ μεγάλον, πρέπει νὰ λατρεύωμεν Θεόν, ν' ἀγαπᾶμε Πατρίδα · νἄχωμεν ἀρετή, καὶ τὰ παιδιά μας νὰ τὰ μαθαίνωμεν γράμματα καὶ ἠθική». Ἐπὶ δὲ τούτοις , Διατελῶ
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

Αγίου Νικολάου Αχρίδος: «Κύριε, ελέησέ μας τους αμαρτωλούς»

«Κύριε, ελέησέ  μας τους αμαρτωλούς»

Οι αρχομανείς λαοί της Ευρώπης έχουν χάσει την αίσθηση της αμαρτίας και την σημασία της μετάνοιας. Για κάθε κακό στον κόσμο, αυτοί κατακρίνουν τον άλλο, τον εαυτό τους ποτέ! Αλλά και πώς θα μπορούσαν αυτοί να αμαρτήσουν, αφού οι ίδιοι κάθησαν στο θρόνο του Θεού και αναγόρευσαν τον εαυτό τους ως αλάνθαστο θεό; Πρώτον, ο θρησκευτικός τους ηγέτης, ο πάπας, ονόμασε τον εαυτό του αλάνθαστο. Ακολουθώντας το παράδειγμά του πίστεψαν το ίδιο για τον εαυτό τους και οι δυτικοί ηγεμόνες και οι βασιλιάδες. Όλοι αναγορεύτηκαν αλάνθαστοι και εκείνοι που έχουν το σταυρό και εκείνοι που έχουν το σπαθί....

Διατηρήστε το πνεύμα της μετάνοιας ενώπιον του Θεού. Όσο αυτό το πνεύμα θα ζει στα στήθια μας, θα υπάρχουμε ως λαός του Θεού. Δόξα στο Θεό, τώρα και πάντοτε και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ
ΑΦΥΠΝΙΣΤΙΚΟΙ ΛΟΓΟΙ
ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ
ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Ο σταυρός ο δικός μας και ο Σταυρός του Χριστού

Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ

Ο Σταυρός ο δικός μας και ο Σταυρός του Χριστού

Ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι.

Τι σημαίνει τον σταυρόν αυτού; Γιατί αυτός ο σταυρός αυτού, δηλ. ο ωρισμένος για κάθε άνθρωπο, τίθεται παράλληλα με τον σταυρό του Χριστού;

Ο σταυρός μας: λύπες και παθήματα της επίγειας ζωής, που για κάθε άνθρωπο είναι δικά του.

Ο σταυρός μας: η νηστεία, η αγρυπνία και οι άλλες ευσεβείς ασκήσεις με τις οποίες ταπεινώνεται η σάρκα και υποτάσσεται, στο πνεύμα. Αυτές οι ασκήσεις πρέπει για τον καθένα να είναι ανάλογες με τις δυνάμεις του και γι' αυτό για τον καθένα είναι δικές του.

Ο σταυρός μας: οι αμαρτωλές μας κλίσεις ή τα πάθη μας, που για κάθε άνθρωπο είναι δικά του. Με μερικά από αυτά γεννιόμαστε, με άλλα μολυνόμεθα στον δρόμο της ζωής.
Σταυρός του Χριστού είναι η διδασκαλία του Χρίστου.

Μάταιος και ανώφελος είναι ο σταυρός μας, έστω και αν είναι βαρύς, αν δεν μεταβληθή σε Σταυρό του Χριστού με το να ακολουθούμε τον Χριστό.

Ο Σταυρός του, για τον μαθητή του Χριστού, είναι Σταυρός του Χριστού. Γι' αυτό ο μαθητής του Χριστού είναι απολύτως πεπεισμένος ότι ο Χριστός άγρυπνα τον παρακολουθεί, ότι ο Χριστός του στέλνει τις θλίψεις σαν απαραίτητη και αναπόφευκτη προϋπόθεσι της χριστιανικής ιδιότητος, ότι καμμιά θλίψις δεν θα τον πλησιάζη, αν δεν σταλή από τον Χριστό, ότι με τις θλίψεις ο Χριστιανός γίνεται του Χριστού, συμμέτοχος του κλήρου Του στη γη και —χάρις σ' αυτό— στον ουρανό!

Ο σταυρός του, για τον μαθητή του Χριστού, γίνεται σταυρός του Χριστού. Γι' αυτό ο αληθινός μαθητής του Χριστού θεωρεί ως μοναδικό σκοπό της ζωής του την εκπλήρωσι των εντολών του Χριστού. Αυτές οι αγιώτατες εντολές γι' αυτόν είναι σταυρός, στον οποίον αυτός συνεχώς ανασταυρώνει τον παλαιόν άνθρωπο συν τοις παθήμασιν αυτού και ταις επιθυμίαις.

Γίνεται λοιπόν φανερό γιατί, για να πάρωμε τον σταυρό μας, χρειάζεται προκαταβολικά να απαρνηθούμε τον εαυτό μας ακόμη και μέχρι σημείου να χάσωμε την «ψυχή» μας.

Τόσο πολύ και τόσο γερά εζυμώθη η αμαρτία με την πεσούσα φύσι μας, ώστε ο Λόγος του Θεού δεν παύει να την ονομάζη «ψυχή» του πεπτωκότος ανθρώπου.

Για να πάρωμε στους ώμους τον σταυρό, πρέπει πρώτα να απαρνηθούμε το σώμα, ως προς τις κακές του επιθυμίες, και να του χορηγούμε μόνον τα απαραίτητα για τη συντήρησι. Πρέπει να δούμε την δικαιοσύνη μας μέσω της απάνθρωπης αδικίας ενώπιον του Θεού· το λογικό μας μέσω του τελείου παραλογισμού· και τέλος, αφού με όλη τη δύναμι της πίστεώς μας αφιερωθούμε στον Θεό και στην αδιάκοπη μελέτη και εφαρμογή του Ευαγγελίου, να απαρνηθούμε το θέλημα μας.

Αυτός που απαρνήθηκε τον εαυτό του κατ’ αυτόν τον τρόπο, είναι ικανός να λάβη τον σταυρό του. Με υποταγή στον Θεό, επικαλούμενος τη βοήθεια του Θεού να του ενισχύση τις ασθενείς δυνάμεις, κοιτάζει άφοβα και χωρίς να σαστίζη την θλίψι που πλησιάζει, ετοιμάζεται μεγαλόψυχα και ανδρεία να την υπομείνη, ελπίζει ότι δι' αυτής θα γίνη κοινωνός των παθημάτων του Χριστού, θα φθάση να ακολουθή μυστικά τον Χριστό, όχι μόνο με τον νου και την καρδιά, αλλά και με τα έργα και με όλη του τη ζωή.

Ο σταυρός είναι βαρύς, όσο εξακολουθεί να είναι «ο σταυρός μας». Όταν μεταβληθή σε «σταυρό του Χριστού» γίνεται ασυνήθιστα ελαφρός: Ο ζυγός μου χρηστός εστι και το φορτίον μου ελαφρόν, είπε ο Κύριος.

Ο μαθητής του Χριστού παίρνει στους ώμους του τον σταυρό, όταν ομολογή ότι του άξιζαν οι θλίψεις που του έστειλε η θεία Πρόνοια.

Ο μαθητής του Χριστού τότε και μόνον τότε βαστάζει τον σταυρό του όπως πρέπει, όταν παραδέχεται, ότι αυτές ακριβώς οι θλίψεις που του έστειλε ο Θεός και όχι άλλες, είναι απαραίτητες για την κατά Χριστόν μόρφωσί του και την σωτηρία του.

Το να βαστάζη κανείς τον σταυρό του με υπομονή, αυτό σημαίνει ότι βλέπει σωστά και έχει επίγνωσι της αμαρτίας του. Στην επίγνωσι αυτή δεν υπάρχει κανένα στοιχείο αυταπάτης. Εκείνος που παραδέχεται ότι είναι αμαρτωλός, και ταυτόχρονα γογγύζει και φωνάζει για τον σταυρό του, δείχνει ότι με την επιπόλαιη επίγνωσι της αμαρτίας του απλώς κολακεύει τον εαυτό του και αυταπατάται.

Το να βαστάζη κανείς τον σταυρό του με υπομονή, αυτό είναι η αληθινή μετάνοια.
Ενώ είσαι καρφωμένος στον σταυρό, εξομολογήσου στον Κύριο επί τα κρίματα της δικαιοσύνης αυτού, πρόλαβε την κρίσι του Θεού, κατηγόρησε τον εαυτό σου, και θα λάβης άφεσι των αμαρτιών σου.

Ενώ είσαι καρφωμένος στον σταυρό, ομολόγησε τον Χριστό, και θα σου ανοιχθούν οι πύλες του παραδείσου.

Από τον σταυρό σου δοξολόγησε τον Κύριο, διώχνοντας μακρυά σου κάθε σκέψι γογγυσμού και πικρίας, θεωρώντας τα σαν έγκλημα και βλασφημία.

Από τον σταυρό σου ευχαρίστησε τον Κύριο για το ανεκτίμητο δώρο, για τον σταυρό σου, για την μεγάλη ευλογία σου, για την ευλογία να γίνης μιμητής του πάθους του Χριστού.

Από τον σταυρό θεολόγησε: Ο σταυρός είναι το αληθινό και μοναδικό σχολείο. Το φυλακτήριο και ο θρόνος της αληθινής θεολογίας. Χωρίς σταυρό δεν υπάρχει ζώσα γνώσις του Χριστού.

Μη ζητάς την χριστιανική τελειότητα στις ανθρώπινες αρετές! Δεν βρίσκεται σ' αυτές! Είναι κρυμμένη στον σταυρό του Χριστού!

Ο «σταυρός σου» μεταβάλλεται σε «σταυρό του Χριστού», όταν ο μαθητής του Χριστού τον βαστάζη με πραγματική επίγνωσι της αμαρτωλότητός του που της πρέπει τιμωρία. Όταν τον βαστάζη με ευγνωμοσύνη προς τον Χριστό, με δοξολογία του Χριστού. Η δοξολογία και ευχαριστία δίνουν στον πάσχοντα πνευματική παρηγοριά. Η ευχαριστία και η δοξολογία γίνονται η υπεράφθονη πηγή της απρόσιτης και ακή¬ρατης χαράς, που υπερπλημμυρίζει την καρδιά, ξεχύνεται στην ψυχή, ξεχύνεται ακόμη και στο σώμα.

Ο Σταυρός του Χριστού και μόνον κατά το σχήμα του είναι για τα σαρκικά μάτια στάδιο σκληρό. Για τον μαθητή όμως και οπαδό του Χριστού είναι το αγώνισμα που δίνει τη μεγαλύτερη δυνατή πνευματική ηδονή. Τόσο είναι μεγάλη αυτή η ευχαρίστησις, ώστε η θλίψις καταπίνεται εντελώς από την ευχαρίστησι, και ο οπαδός του Χριστού στις πιο σκληρές δοκιμασίες δοκιμάζει μόνον ευχαρίστησι.

Η νεαρά άγια Μαύρα έλεγε στον νεαρό σύζυγο της Τιμόθεο, που υπέμενε τα φρικώδη βασανιστήρια και την προσκαλούσε να λάβη μέρος στο μαρτύριο: «Φοβούμαι, αδελφέ μου, μη δειλιάσω, όταν θα ιδώ τα φρικτά βασανιστήρια και τον ηγεμόνα να θυμώνη· μήπως λόγω της ηλικίας μου δεν αντέξω και δεν υπομείνω». Της απάντησε ο μάρτυς:

«Έλπισε στον Κύριο μας Ιησού Χριστό, και τα βασανιστήρια θα γίνουν για σένα λάδι, που θα αλείφη το σώμα σου, και δροσερό αεράκι, που θα ανακουφίση όλους τους πόνους σου».
Ο Σταυρός είναι η δύναμις και η δόξα όλων των απ’ αιώνος αγίων.
Ο Σταυρός είναι ο ιατρός των παθών, ο όλεθρος των δαιμόνων.

Θανατηφόρος είναι ο σταυρός για κείνους, που δεν μετέβαλαν τον «σταυρό τους» σε «σταυρό του Χριστού», που όταν έχουν σταυρό γογγύζουν κατά της θείας Προνοίας, την βλασφημούν, απελπίζονται και απογοητεύονται. Οι αμετανόητοι αμαρτωλοί που δεν θέλουν να συναισθανθούν την αξία του σταυρού τους, πεθαίνουν τον αιώνιο θάνατο και στερούνται, εξ αιτίας της ανυπομονησίας τους, την αληθινή ζωή, την ζωή με τον Θεό. Γι' αυτούς η αποκαθήλωσίς τους γίνεται μόνον για να κατεβούν με την ψυχή τους στον αιώνιο τάφο, στην φυλακή του άδου.

Ο Σταυρός του Χριστού, τον μαθητή του Χριστού που σταυρώνεται επάνω του, τον ανυψώνει από τη γη. Ο μαθητής του Χριστού, ο σταυρωμένος στον δικό του σταυρό, φρονεί τα υψηλά, με τον νου και την καρδιά του κατοικεί στον ουρανό και αξιώνεται να θεωρή τα μυστήρια του Πνεύματος εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών.

Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν —είπεν ο Κύριος— απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι. Αμήν.

Αγιορείτικη Μαρτυρία
Τριμηνιαία έκσοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου

ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΝΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ "ΑΓΙΟΣ"

Ο ΤΡΕΛΟ-ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ,Ο ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΟΣ! -ΕΖΗΣΕ ΣΕ ΓΚΑΡΣΟΝΙΕΡΑ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ.΄΄ΕΦΥΓΕ΄΄ ΤΟ 2000.
Η κατά Χριστόν σαλότητα, αποτελούσε ως γνωστό πάντοτε ένα από τα πιο όμορφα κεφάλαια στο πολυάριθμο Συναξάρι των Αγίων μας στην Ορθόδοξη Εκκλησία.
Ο τρελό –Γιάννης ζούσε σε μία φτωχική γκαρσονιέρα που κληρονόμησε από τη μητέρα του σε μία πολυκατοικία 20 συνολικά διαμερισμάτων. Εργαζόταν στο φούρνο της γειτονιάς του και έπιανε δουλειά ξημερώματα. Από το φούρνο που εργαζόταν συνήθιζε να γεμίζει δυό σακούλες με ψωμιά και κουλούρια καθημερινά και έτρεχε να τα μοιράσει σε γέροντες, γερόντισσες και φοιτητές στη γειτονιά του.

«Να είπα να σας φέρω λίγο ζεστό ψωμί, δώρο του κυρ -Αποστόλη του φούρναρη για να τον μνημονεύετε στις προσευχές σας», έλεγε. Η αλήθεια ήταν ότι ο τρελό -Γιάννης διέθετε κάθε μήνα ένα μεγάλο μέρος του μισθού του για την τροφοδοσία σε ψωμί των φτωχών της γειτονιάς του. Στον κυρ-Αποστόλη έλεγε πως εξυπηρετεί λίγους φίλους αρρώστους και πως τάχα πληρώνεται για αυτό.
Πως γνώριζε όμως τους φτωχούς της γειτονιάς του; Να είχε τη συνήθεια να χτυπά αδιάκριτα τα κουδούνια όχι μόνο της πολυκατοικίας του αλλά και των διπλανών πολυκατοικιών. Αυτοσυστηνόταν σ’ όλους και τους ρωτούσε αν χρειάζονταν κάτι να τους εξυπηρετήσει. «Πως ξημερώσατε σήμερα; Μήπως έχει προκύψει κανένα πρόβλημα και μπορώ να σας φανώ χρήσιμος; Τα παιδιά σας πως πάνε;» Στην αρχή κάποιοι τον απόπερναν. Άλλοι του έκλειναν κατάμουτρα την πόρτα αρνούμενοι να του μιλήσουν, φανερά ενοχλημένοι από την απροσδόκητη παρουσία του. Άλλοι όμως περίμεναν τον τρελό -Γιάννη για να ακούσουν, όπως έλεγαν καμιά κουβέντα καλή. Τελικά τους έμαθε όλους, γνώριζε τις ιδιοτροπίες αλλά και στοιχεία του χαρακτήρα τους.
Τα βράδια συνήθιζε ο τρελό -Γιάννης να αποσύρεται στο φτωχικό σπίτι του και προσευχόταν. Του άρεσε να διαβάζει δυνατά το Ψαλτήριο για να φεύγουν, όπως είπε, σε κάποιον που τον ρώτησε τα κακούδια από τη γειτονιά. Το διάβαζε τόσο δυνατά που κάποιος νεοφερμένος νοικάρης που δεν τον ήξερε καλά μια ημέρα κάλεσε την αστυνομία διαμαρτυρόμενος για διατάραξη ησυχίας! Ακόμη καθημερινά ο σαλός λιβάνιζε ξεκινώντας από τον τελευταίο όροφο μέχρι και κάτω όλα τα διαμερίσματα. Και τις αυλές έβγαινε και λιβάνιζε. Και όταν κάποιος ήταν άρρωστος τον επισκεπτόταν και αφού τον λιβάνιζε και τον σταύρωνε του διάβαζε συλλαβιστά με τα λίγα κολλυβογράμματα που γνώριζε την καθολική επιστολή του Ιακώβου... «Εύχεσθε υπέρ αλλήλων ίνα ιαθήτε» τους έλεγε. Τους παρότρυνε να εξομολογηθούν και να κοινωνήσουν για να γίνουν καλά άπό το μεγάλο γιατρό, τον Χριστό μας...
Δεν ήταν λίγες μάλιστα οι φορές που γυρνώντας από τον φούρνο έπαιρνε τη σκούπα και σκούπιζε την πολυκατοικία για να είναι όπως έλεγε καθαρή.
Του άρεσε να παρεμβαίνει χαμογελώντας σ’ αυτούς που συνήθιζαν να καυγαδίζουν για τα πολιτικά κόμματα δημοσίως στα καφενεία (παλαιότερα υπήρχαν μεγάλοι καυγάδες για τα κόμματα). «Αχ βρε εσείς γιατί υπολογίζετε και στηρίζεσθε σε τενεκέδες και κύμβαλα. Να παρακαλάτε άντί να τσακώνεστε να μας στείλει ο Θεός ένα Δαυίδ για βασιλιά. Αυτός έλυνε τα προβλήματα γιατί μάτωναν τα γόνατά του στην ικεσία και στην προσευχή. Οι δικοί σας οι έξυπνοι τι κάνουν; Ικετεύουν μόνο για μίζες και γίνονται ένα με τη διαφθορά... Σας περνούν για χαζούς και σας κοροϊδεύουν», συνήθιζε να τους λέει. Φύγε μωρέ τρελογιάννη απαντούσαν εκείνοι και για να τον αποφύγουν τον έστελναν για κανένα θέλημα. Εκείνος πάντα τους έλεγε «μην ελπίζετε στους άρχοντες. Να έχετε μόνο την ελπίδα σας στο Θεό».
Μία ημέρα ο τρελό -Γιάννης δεν πήγε στη δουλειά. Ο κυρ-Αποστόλης ο φούρναρης ανησύχησε. Ποτέ δεν είχε λείψει. Έστειλε λοιπόν κάποιον στο σπίτι του. Πριν φθάσει σ’ αυτό τον βλέπει το σαλό με ένα φτυάρι να έχει ανοίξει τα φρεάτια και να τα καθαρίζει από τα χώματα και τις ακαθαρσίες. «Βρε συ ντιπ- για ντιπ ζουλάθηκες;» του λέγει. «Ο κυρ –Αποστόλης σε περιμένει στο φούρνο και εσύ καθαρίζεις φρεάτια; Μήπως νομίζεις πως θα σε προσλάβουν έτσι στο Δήμο;». Εκείνος απάντησε. «Ψάχνω να βρω από το πρωί δυό κατοστάρικα που έχασα. Αλλά δεν θυμάμαι σε ποιό από τα πέντε φρεάτια έπεσαν και έτσι τα άνοιξα όλα. Και μια που τ’ άνοιξα είπα να βγάλω και τις βρωμιές και να τα καθαρίσω», είπε χαμογελώντας ο σαλός. «Τράβα λοιπόν πες στον κυρ -Αποστόλη πως θα δουλέψω πιο πολύ αύριο για να συμπληρώσω τις ώρες, Δύο κατοστάρικα είναι αυτά... Δεν είναι παίξε -γέλασε», είπε.
Ποιός είδε τον φούρναρη τότε και δεν τον φοβήθηκε. Μόλις έμαθε τα καμώματα του σαλού απειλούσε να τον διώξει. Μετά πέντε ώρες ο Γιάννης ο σαλός είχε ολοκληρώσει την εργασία του και αποσύρθηκε ικανοποιημένος στο σπίτι του. «Τα βρήκες βρε συ τα κατοστάρικα; Τον περιέπαιξε ο μπακάλης. «Να πας στο Δήμαρχο να σου τα δώσει, που του καθάρισες τα φρεάτια» του είπε γελώντας.
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ο ουρανός σκοτείνιασε. Μαύρα σύννεφα απλώθηκαν απειλητικά. Βροντές και αστραπές και μία καταρρακτώδης βροχή άρχισε να πέφτει. Οι δρόμοι μετατράπηκαν σε ποτάμια παρασύροντας ότι βρήκαν στο διάβα τους ακόμη και αυτοκίνητα. Στον ευρύτερο Δήμο της περιοχής σημειώθηκαν πολλές καταστροφές. Πλημμύρισαν σπίτια, καταστήματα, αποθήκες. Χάθηκαν περιουσίες. Η πυροσβεστική δεν προλάβαινε να αντλήσει ύδατα. Ο δήμαρχος έκανε μία περιοδεία την επόμενη ημέρα για να διαπιστώσει προσωπικά τις ζημιές. Όλοι οι δημότες διαμαρτύρονταν για τα βουλωμένα φρεάτια. Πήγε και στη γειτονιά του τρελο -Γιάννη. Εκεί δεν υπήρχε ζημιά. Ο μπακάλης που τον είδε του είπε: «Δήμαρχε, να πας να ευχαριστήσεις τον τρελο -Γιάννη που σήμερα από το πρωί καθάριζε τα φρεάτια. Μας έσωσε η τρέλα του σαλού που έψαχνε να βρει τα δύο κατοστάρικα που έχασε» πρόσθεσε. Αλλά και ο φούρναρης είπε τα ίδια στον Δήμαρχο. «Ευτυχώς που ο τρελός δήμαρχε καθάρισε τα φρεάτια όμβριων υδάτων γιατί αλλιώς θα είχαμε πνιγεί με τέτοια βροχή. Μας γλύτωσε η τρέλα του από τα χειρότερα». «Να που χρειάζονται και οι τρελοί» είπε χαμογελώντας ο δήμαρχος.
Ο σαλός κατά Χριστόν Ιωάννης συνήθιζε να ντύνεται φτωχικά. Έτσι όπως τον έβλεπαν πολλοί τον λυπόντουσαν και του έδιναν χρήματα. Πάρε βρε τρελέ να αγοράσεις κανένα παντελόνι και κανένα πουκάμισο να φορέσεις. Εκείνος τους ευχαριστούσε. Έβαζε τα χρήματα σε φακέλους, συμπλήρωνε και από το μισθό του και πήγαινε κρυφά και τα πετούσε κάτω από τις πόρτες αυτών που είχαν ανάγκη.
Όταν πήγαινε στο σούπερ –μάρκετ συνήθιζε να ψωνίζει πράγματα αλλόκοτα. «Έβαζε στο καλάθι λ.χ. ακόμη και πράγματα γυναικεία, που προκαλούσαν γέλια στις κοπελιές του ταμείου. Ο ιδιοκτήτης του σούπερ-μάρκετ τον λυπόταν και είχε δώσει εντολή να του παίρνουν τα μισά χρήματα από την συνολική αξία».
Μία ημέρα κίνησε την περιέργεια σε κάποιον να δει τι τα κάνει ο σαλός τόσα ψώνια. Έτσι κρυφά μια ημέρα τον παρακολούθησε. Εκείνος πήγε σε μία απόμακρη γωνιά της μικρής πλατείας για να μην τον βλέπουν και άρχισε να χωρίζει τα ψώνια. Εν συνέχεια άρχισε να χτυπά, όπως συνήθιζε τα κουδούνια και να αφήνει έξω από την πόρτα τις τσάντες με τα ψώνια. «Τα γυναικεία είδη που ψώνιζε τα πήγαινε σε μία φτωχή φοιτήτρια, την Κατερίνα, παιδί πολύτεκνης οικογένειας, που είχε μεγάλη ανάγκη».
Όλοι στη γειτονιά την ημέρα της εκδημίας του πριν από οχτώ χρόνια είχαν να εξιστορήσουν και από μία αφήγηση για τα «καμώματα» του τρελού. Ο Αναστάσιος, ο διαχειριστής στην πολυκατοικία που έμενε ο σαλός άρχισε να μιλά για την αγάπη που είχε στην Εκκλησία. Πήγαινε σχεδόν καθημερινά στο ναό. Τις Κυριακές έφθανε ακόμη και πριν από τον Παπά. Άναβε το κερί του, προσκυνούσε τις αγίες εικόνες και έπαιρνε τη θέση του μπροστά από την είσοδο του ναού κάνοντας τον ζητιάνο. Ότι χρήματα μάλιστα, όπως μου αποκάλυψε ο παπάς, μάζευε πήγαινε κρυφά και τα έβαζε στο παγκάρι υπέρ των φτωχών και των γερόντων. Μία ημέρα η νεωκόρος τον είδε και νόμιζε ότι ήθελε να το κλέψει. Έτρεξε γρήγορα και ειδοποίησε τον παπά. «Παπά ο τρελο- Γιάννης βάζει χέρι στο παγκάρι» του είπε. Ο παπάς προχώρησε τότε με προσοχή και κοίταξε κρυφά. Είδε τον σαλό να βγάζει χρήματα από τις τσέπες του και να τα ρίχνει στο παγκάρι. Τι κάνεις εκεί βρε τρελέ; του φωνάζει. Και εκείνος του απαντά. «Να πάτερ μου τρύπησε η τσέπη μου και για να μην μου πέσουν και τα χάσω τα ρίχνω μέσα για να τα φυλάει η Παναγιά μας και να τα δώσει σε πιο φτωχούς από μένα»!
Η Νικολέττα στη συνέχεια τραβώντας μια δυνατή ρουφηξιά καφέ πήρε το λόγο. Ένα σούρουπο πριν από δέκα , ίσως και παραπάνω χρόνια είδα έναν νεαρό να περιφέρεται περίεργα στη γειτονιά μας. Τον παρατηρούσα γιατί τον πέρασα για κλέφτη. Ξαφνικά βλέπω τον τρελο-Γιάννη να βγαίνει από το σπίτι του φουριόζος και με γοργό βήμα να κατευθύνεται τη μοναδική μονοκατοικία της γειτονιάς, όπου έμενε τότε με ενοίκιο μία οικογένεια τετραμελής. Στρογγυλοκάθησε ο τρελός μπροστά στα σκαλοπάτια της αυλόπορτας και άρχισε να ψέλνει δυνατά ύμνους της Παναγίας. Του άρεσε να λέει «το αγνή Παρθένε...» Πέρασαν σχεδόν δυό ώρες και ο τρελός συνέχιζε να ψέλνει. Βγήκα έξω και του είπα να σταματήσει. Τότε είδα τον νεαρό να απομακρύνεται βιαστικά. Ο σαλός σηκώθηκε και μπήκε στην μονοκατοικία. Από περιέργεια πήγα να δω τι συμβαίνει. Ο νους μου δεν σας κρύβω πως πήγε στο κακό. Χτύπησα το κουδούνι και η κοπέλα, μου άνοιξε.
Ο τρελο-Γιάννης καθόταν στο τραπέζι της κουζίνας και έτρωγε κάτι που του είχε σερβίρει η κοπέλα. Δίπλα του στεκόταν ο πεντάχρονος γιος της. Απευθυνόμενος στο παιδάκι ο σαλός άρχισε να του λέει πως μία από τις δέκα εντολές του Θεού είναι αυτή που λέει «ου μοιχεύσεις». «Ξέρεις Γιωργάκι μου η μοιχεία δεν είναι αρεστή στο Θεό. Η μοιχεία ανοίγει μία πύλη στο μιαρό Σατανά που μπαίνει στο σπίτι και αλωνίζει. Χαλούν τότε οι οικογένειες και οι ασθένειες και ο πόνος και το μίσος μπαίνουν από τα παράθυρα και διώχνουν την ευλογία του Θεού που έδωσε με το μυστήριο του γάμου. Η γυναίκα και ο άνδρας, όπως είναι ο μπαμπάς και η μαμά με το γάμο Γιωργάκη μου γίνονται μία σάρκα, ένα σώμα. Με τη μοιχεία είναι σαν να κόβεις το χέρι σου».
Δεν σας κρύβω πως θύμωσα πολύ. «Τι λες βρε αθεόφοβε στο παιδάκι; Για συμμαζέψου...» είπα. Η κοπέλα τότε έβαλε τα κλάματα και μου είπε με αναφιλητά. «Για μένα τα λέει, άστον μην τον αποπαίρνεις...»
Ο τρελό – Γιάννης όμως έφυγε βιαστικά και η κοπέλα τότε μου εξομολογήθηκε πως σκόπευε να απατήσει τον άνδρα της με έναν νεαρό που γνώρισε σε μία καφετέρια που είχε πάει με μία φίλη της να πιεί καφέ. Της είπε πως ο νεαρός θα τη συναντούσε στο σπίτι της, εκμεταλευόμενος την απουσία του άνδρα της που είχε πάει για δουλειές στην επαρχία αλλά ο Θεός τη φύλαξε και δεν ήρθε. Γλύτωσα από μεγάλο κακό Νικολέττα μου. Θα χαλούσα την οικογένειά μου και το γάμο μου. Όταν χτύπησε ο τρελο -Γιάννης νόμιζα πως ήταν ο νεαρός και θα είχα τη δύναμη να τον διώξω. Ευτυχώς ο Θεός με γλύτωσε από μεγάλη αμαρτία. «Ο σαλός σε προφύλαξε γιατί ο νεαρός ήρθε αλλά στο σκαλοπάτι της εξώπορτας καθόταν επί ώρες ο σαλός ψέλνοντας καθώς σεργιανούσε έξω από την πόρτα σου ο νεαρός. Δεν τον άκουγες;» της είπα.
Είχα ακούσει λέγει τότε ο φούρναρης πως ο Γιάννης ήθελε από μικρός να γίνει παπάς. Όμως λίγο η κατοχή, λίγο ο εμφύλιος δεν κατάφερε να τελειώσει το σχολείο. Έμαθε μόνο να διαβάζει και να γράφει λίγο. Έτσι, όταν πήγε νεαρός ακόμη στον Επίσκοπο και του ζήτησε να τον κάνει παπά εκείνος τον απέτρεψε συστήνοντάς του να πάει πρώτα στο σχολείο. Αλλά να, με όλα αυτά που λέτε αλλά και μ’ αυτά που γνωρίζω και εγώ που τον είχα στο φούρνο μπορώ να πω πως ο Θεός μπορεί να μην τον έκανε παπά αλλά τον έχρισε Επίσκοπο στη γειτονιά μας. Τα τελευταία λόγια του κυρ -Αποστόλη χάθηκαν μέσα στους λυγμούς του και τα δάκρυά του.
(συνεχίζεται)

Συντάκτης: Διονύσης Μακρής
Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΙΟΥΛΙΟΣ 2008

Βγάλε τό Σταυρό, ἀλλιῶς ἀπολύεσαι!

Βγάλε τό Σταυρό, ἀλλιῶς ἀπολύεσαι!

Μέ ἀφορμή πρόσφατη ἀνάρτησή μας, μία ἀναγνώστρια μᾶς ἀπέστειλε τή δική της προσωπική ἐμπειρία στήν Ἀγγλία, πού περιγράφει τήν ἐπιμονή τῆς ἐταιρίας ὅπου δούλευε νά ἀφαιρέσει τόν Σταυρό πού φοροῦσε. Ἐμεῖς τή συγχαίρουμε γιατί προτίμησε νά ἀπολυθεῖ, τήν πρώτη μάλιστα ἡμέρα ἐργασίας, παρά νά ἀφαιρέσει τό ἱερό σύβολο τοῦ Σταυροῦ. Τέτοιοι νέοι μας γεμίζουν ἐλπίδα!

Ἤμουν φοιτήτρια σέ ἐπαρχιακή πόλη τῆς Ἀγγλίας τό 2001, στό Λίνκολν συγκεκριμένα, πρίν μετατεθῶ στό Λονδίνο γιά σπουδές καί περισσότερες εὐκαιρίες ἐργασίας. Χρειάστηκε νά ἐνισχύσω λίγο τό εἰσόδημά μου κι ἔτσι ἐπίασα δουλειά σέ ἐργοστάσιο συσκευασίας λαχανικῶν μόνο γιά τό Σαββατοκύριακο. Ἦταν τό πρῶτο Σαββατοκύριακο πού ξεκινοῦσα τή δουλειά, θυμᾶμαι ὅτι θά ἐρχόταν τό πουλμανάκι τοῦ ἐργοστασίου νά μᾶς πάρει ἐμένα καί ἄλλους φοιτητές ἀπό τήν ἑστία στίς 5 τό πρωί. Φτάσαμε στό ἐργοστάσιο, μᾶς καλοδεχτήκανε, μᾶς ἔδωσαν εἰδικές φόρμες, μπότες καί γάντια καί μᾶς ἐξήγησαν τί θά κάναμε γιά 6 ὧρες. Ἐγώ ἤμουν στόν τομέα, ὅπου ἔπρεπε νά βγάζω τά πλυμένα μαρούλια  ἀπό τήν κορδέλα καί νά τά τοποθετῶ σέ ἄλλη γιά νά πᾶνε γιά συσκευασία.

Φοροῦσα τόν Σταυρό μου, ὅπως πάντα τόν φοράω, γιά φυλαχτό καί εὐλογία. Ἦταν ἀπό τό Ἅγιο Ὅρος,  ξύλινος μέ τόν Ἐσταυρωμένο πάνω του. Θεώρησα ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἔξω ἀπό τό πουλόβερ πού φόραγα ἀλλά μέσα ἀπό τή φόρμα. Ἡ κορδέλα ἔτρεχε γρήγορα, τά γάντια ἐμπόδιζαν τά χέρια μου νά πιάσουν γρήγορα τά μαρούλια, τά χέρια μου πάγωναν ἀπό τό κρύο νερό καί ἔκανα προσευχή νά μέ βοηθήσει ὁ Θεός νά πάω καλά στή δουλειά μου.

Κάποια στιγμή ἦρθε ἡ ὑπεύθυνη, ἡ ὁποία μου ζήτησε πολύ εὐγενικά νά βγάλω τόν Σταυρό μου γιατί, ὅπως εἶπε, δέν ἐπιτρέπεται νά φορᾶμε κοσμήματα σέ ὥρα ἐργασίας. Τῆς ἀπάντησα τό ἴδιο εὐγενικά ὅτι τόν Σταυρό δέν τό φοράω γιά κόσμημα ἀλλά γιά προστασία καί εὐλογία. Αὐτή συνέχισε νά ἐπιμένει ὅτι δέν τήν ἐνδιαφέρει γιά ποιό λόγο φοράω τόν Σταυρό καί ὅτι ἔπρεπε νά τόν βγάλω ἄμεσα. Τῆς εἶπα ὅτι εἶναι σύμβολο τῆς πίστεώς μου, ἕνα ἱερό σύμβολο γιά μένα, καί ὅτι εἶναι ὁ Σταυρός πού σταυρώθηκε ὁ Θεός πού πιστεύω. Μοῦ ἀπάντησε ξανά ὅτι μέ καταλαβαίνει ἀλλά πρέπει νά τόν βγάλω γιά νά μή πέσει στά μαρούλια καί μπεῖ σέ συσκευασία. Μοῦ εἶπε ὅτι μόνο οἱ βέρες ἐπιτρέπονται. Ἐκείνη τήν ὥρα μου ἦρθε νά βάλω τά γέλια ἀλλά δέν τό ἔκανα.

Τήν ρώτησα γιά ποιό λόγο ἐπιτρέπουν τίς βέρες καί μοῦ ἀπάντησε ὅτι εἶναι ἱερό σύμβολο γάμου.  Τῆς ἐπανέλαβα ὅτι καί ὁ Σταυρός γιά ἐμένα εἶναι ἱερό σύμβολο πίστεως καί δέν τόν βγάζω, καί ὅτι ὁ Σταυρός δέν θά πέσει στά μαρούλια γιατί εἶναι μέσα ἀπό τή φόρμα πού φοράω καί τόν φοράω γιά προστασία. Μοῦ δήλωσε ὅτι ἄν δέν τόν βγάλω τόν Σταυρό θά πρέπει νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Τῆς ἀπάντησα ὅτι τόν Σταυρό δέν πρόκειται νά τόν βγάλω καί προτιμῶ νά φύγω ἀπό τή δουλειά. Μέ ὁδήγησε στά ἀποδυτήρια, τούς παρέδωσα τή φόρμα καί τίς μπότες καί ἔφυγα.

Τό συμβάν τό ἀνέφερα στό γραφεῖο εὑρέσεως ἐργασίας ὡς ἀπαράδεκτο καί καταχρηστικό. Δέν γνώριζα ἄν καλύπτεται νομικά ἡ ἀπαγόρευση νά φοράει κάποιος τόν Σταυρό του. Καί βέβαια δέν ξανασυνεργάστηκα μέ τό συγκεκριμένο γραφεῖο.

Δύο ἡμέρες ἀργότερα μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, βρῆκα ἐργασία σέ ἑλληνικό ἑστιατόριο ὅπου εἴχαμε μία πολύ καλή συνεργασία καί ἀκόμα καί τώρα μετά ἀπό τόσα χρόνια διατηροῦμε μία πολύ καλή φιλία.

Ποτέ ξανά ὅσα χρόνια καί ἄν ἔμεινα Ἀγγλία καί ὡς ἀπόφοιτη ἀπό τή σχολή μου, ἐργαζόμενη σέ ἑταιρεῖες καί γραφεῖα δέν ἀντιμετώπισα τέτοιο θέμα ξανά οὔτε ἄκουσα φίλους μου νά τό ἀντιμετωπίζουν.

Πάντως εἶναι ἰδιαίτερα θλιβερό τό γεγονός νά ζητεῖται ἀπό τή μία νά ἀφαιροῦν οἱ πιστοί τόν Σταυρό ἐν ὥρα ἐργασίας καί ἀπό τήν ἄλλη νά ἐπιτρέπουν τίς βέρες  πού ἀσφαλῶς κρύβουν μεγάλο κίνδυνο εἰδικά σέ μία χειρωνακτική ἐργασία μέ μηχανήματα.

Χρυσή.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/