Σημεία θαυμαστά. Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία.

Σημεία θαυμαστά. Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία.

   Ο όσιος Θεόδωρος ο Συκεώτης (6ος-7ος αι.) καταγόταν από το χωριό Συκεών της Αναστασουπόλεως, της μεγαλύτερης επαρχίας της Άγκυρας. Ήταν νόθος γιος πόρνης, αλλ' αυτό όμως δεν εμπόδισε το Θεό να τον αναδείξει σε σκεύος εκλογής Του και τίμιο αρχιερέα. Τελικά, ο φιλήσυχος Θεόδωρος εγκατέλειψε την επισκοπή και επιδόθηκε απερίσπαστος στην αγαπημένη του άσκηση και ησυχία.
   Κάποτε πέρασε από το κελί του ένας κατάδικος, ο Γεώργιος, με τους φρουρούς του, για να πάρουν την ευχή του. Οι στρατιώτες παρακάλεσαν τον όσιο να συμβουλεύσει το Γεώργιο.
   Πραγματικά, ο όσιος τον νουθέτησε, κι εκείνος, κατανυγμένος, ζήτησε να μεταλάβει.
   - Λύστε τον, παιδιά μου, από τα δεσμά για να τον κοινωνήσω, παρακάλεσε τους φρουρούς ο όσιος.
   - Δεν τολμάμε, γέροντα, γιατί είναι δυνατός. Κι αν θελήσει να κάνει καμιά τρέλα δεν θα μπορέσουμε να τον σταματήσουμε, δικαιολογήθηκαν εκείνοι.
   Τότε ο θεοφόρος Θεόδωρος πήρε στα χέρια του το άγιο ποτήριο, σήκωσε τα μάτια του ψηλά και αναστέναξε. Την ίδια στιγμή οι αλυσίδες λύθηκαν κι έπεσαν κάτω με θόρυβο.
   Οι στρατιώτες τρόμαξαν κι έτρεξαν ν' ασφαλίσουν τις πόρτες.
   - Μην τον φοβάστε, τους καθησύχασε ο όσιος. Γνωρίζω τη σύνεσή του. Δε θα κάνει καμιά απερισκεψία.
   Έτσι λοιπόν κοινώνησε τον κατάδικο, κι ύστερα έβαλε σ' όλους να φάνε. Μετά το φαγητό, οι φρουροί του πέρασαν πάλι τις αλυσίδες και συνέχισαν το δρόμο τους.

Θαύματα και αποκαλύψεις από τη Θεία Λειτουργία

Εκδόσεις Ι.Μ. Παρακλήτου Ωρωπός Αττικής

σελ. 24

Ἐπιμέλεια κειμένου και πηγή στο Διαδίκτυο  Ἀναβάσεις             http://anavaseis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_602.html

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (συνέχεια)

ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΤΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ (συνέχεια)

...Αλήθεια! Είναι να λυπάται κανείς με τη νοοτροπία πολλών συγχρόνων μας . Κλείνουν τ’ αυτιά τους στο κάλεσμα της Μητέρας Εκκλησίας, προτιμούν να επιμένουν  πεισματικά σε μια ζωή γήινη, ζωώδη, στείρα από ευγενικά ιδανικά και πνευματικές αναζητήσεις, ξένη σε κάθε μεταφυσική πνοή. Δεν λογαριάζουν καθόλου το γεγονός ότι ξακουστοί σκαπανείς του πνεύματος;, των γραμμάτων και της επιστήμης, διακηρύττουν την προσήλωσί τους στην προσευχή και ομολογούν χωρίς φόβο την αφοσίωσί  τους ,στο αγιώτατο αυτό έργο. Ο μεγάλος Παστέρ, γνωστός για το πλήθος των επιστημονικών του ανακαλύψεων, ήταν άνθρωπος προσευχόμενος. «Κατά τας εν τω εργαστηρίω μου εργασίας προσεύχομαι», ομολογεί ο ίδιος. Ο μαθητής του, καθηγητής R. Allier, γράφει για το διδάσκαλό του τα εξής χαρακτηριστικά: «Σε όλους είναι γνωστό, ότι αυτός που πέτυχε τις μεγαλοφυείς ανακαλύψεις στη φυσιολογία και τη χημεία, ήταν πιστός χριστιανός, κα γονάτιζε με την απλότητα παιδιού, για να προσευχηθή στον Ουράνιο Πατέρα του». Επίσης ο διάσημος γιατρός Ανδρείας Κλαρκ, πρόεδρος του Βασιλικού Κολλεγίου των ιατρών του Λονδίνου, απαντώντας σ’ αυτούς που παραγνώριζαν την αξία της προσευχής , λέει το εξής πολύ αξιοσημείωτα: « Δεν αξίζει, λέγουν η προσευχή; Η προσευχή είναι ισχυρότερη και από την ιατρική. Η προσευχή είναι θεμέλιος κι ακρογωνιαίος λίθος της αγάπης. Η προσευχή είναι παντοδύναμη». Και ο γνωστός σε όλους Γάλλος Αλέξ. Καρρέλ στο θαυμάσιο για την προσευχή έργο του λέει, ότι δεν είναι δυνατό να υπάρξη πνευματική ζωή χωρίς προσευχή. «Δια της προσευχής παρατηρεί, ο άνθρωπος συναντά τον Θεόν και ο Θεός ενοικεί εις τον άνθρωπον».

Αδικούν, λοιπόν, πολύ τον εαυτό τους όσοι, προ παντός την περίοδο του τριωδίου, δεν χρησιμοποιούν το όπλο της προσευχής, που με αυξημένες ευκαιρίες τους προσφέρει η Εκκλησία και δεν φοιτούν συχνά στις υπέροχες κατανυκτικές ακολουθίες των ημερών αυτών.

Αλλ’ ο πιστός δεν μοιάζει με τους πολλούς. Γνωρίζει να μάχεται με την προσευχή. Και να μάχεται μάλιστα περισσότερο τώρα, κατά τη Μ. Τεσσαρακοστή. Αφήνει την καρδιά του να φτερουγίζη προς το θρόνο της Χάριτος. Αναβαπτίζει το πνεύμα του στον ωκεανό της αγάπης του Θεού. Αναπνέει συνέχεια στην προσευχή και μ’ αυτήν εισπνέει τον ζωογόνο αέρα του ουρανού. Ενωμένος δε με τον Κύριο των Δυνάμεων, γίνεται και αυτός δυνατός. Τί κι αν κάποτε δοκιμάζει θλίψεις και στερήσεις. Τί κι αν τον περικυκλώνουν πειρασμοί; Τί κι αν κάποτε γύρω του η θάλασσα είναι μανιασμένη κι απειλητικά τα κύματα της ζωής  ορθώνονται μπροστά του; Τι κι αν ελαττώματα και αδυναμίες περισφίγγουν την αθάνατη ψυχή του; Αυτός δεν τα χάνει. Δεν αποθαρρύνεται . Δεν αφήνει τον αγώνα της ζωής. Όχι. Με θάρρος και  εμπιστοσύνη καταφεύγει στον Κύριο των δυνάμεων. Φωνάζει απ’ το βάθος της καρδιάς, «Ἄλλὸν γὰρ ἐκτός Σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν».Και παίρνη δύναμι. Τον γιγαντώνει η προσευχή.

Φίλε αναγνώστη. Μην αφήσης ανεκμετάλλευτη την περίοδο αυτή της Εκκλησίας μας. Μη παρασύρεσαι από το πνεύμα του σκεπτικισμού και την πνευματικής αδιαφορίας, που κατέλαβε τους πολλούς. Όχι. Μη κάνης αυτό το έγκλημα στον εαυτό σου. Συ, σαν γνήσιο τέκνο της Εκκλησίας, δόσε στα πνευμόνια της ψυχής σου το οξυγόνο της προσευχής. Μάθε να χρησιμοποιής σωστά το σωτήριο αυτό όπλο. Μάθε να συνομιλής με πίστι, με ευλάβεια, με ταπείνωσι, με ζέσι πνεύματος, με τον Ύψιστο Δημιουργό σου. Εκείνος, σαν Πατέρας γεμάτος αγάπη, σε ακούει. Είναι έτοιμος να σε βοηθήση. Να ικανοποιήση τα αιτήματά σου. Να προσεύχεσαι, να προσεύχεσαι συχνά, να προσεύχεσαι πάντοτε, γιατί η προσευχή είναι η αναπνοή της ψυχής. Ιδιαίτερα να προσεύχεσαι τώρα τη Μ. Τεσσαρακοστή. Να παρακολουθής όλες τις ιερές Ακολουθίες του ναού της ενορίας σου. Νοιώσε το υπέροχο νόημα των αγίων αυτών ημερών. Έλα σε συχνότερη επαφή και επικοινωνία με τον Κύριο των Δυνάμεων. Θα αισθανθής την δύναμί Του να σε ενισχύη, τη στοργή του να σε παρακολουθή, την ειρήνη Του να σε συντροφεύη. Θα γίνης δυνατός, ήρωας, αληθινά ευτυχισμένος. Κοντά στον Δυνατό θα αποκτήσης δύναμι. Και θα αναδειχθής νικητής της ζωής.

Από το βιβλίο: «ΤΡΙΩΔΙΟ

σκέψεις και στοχασμοί»

ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Ι. ΚΑΡΟΥΣΟΥ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

ΕΚΔΟΣΕΙΣ: “Η ΧΡΥΣΟΠΗΓΉ”

ΑΘΗΝΑΙ 1979

Νώτη Γεωργία

Αναθέματα, Διασφάλιση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησία και αληθείας

ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ˙ ΔΙΑΣΦΑΛΙΣΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

Εν Πειραιεί 22-3-2013

Πρωτοπρεσβ. π. Άγγελος Αγγελακόπουλος εφημέριος Ι. Ν. Αγίας Παρασκευής Καλλιπόλεως Πειραιώς

Τι είναι ανάθεμα;

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης αναφέρει ότι ανάθεμα λέγεται εκείνο, που χωρίζεται από τον Θεό και την Εκκλησία των Χριστιανών, και αφιερώνεται στον διάβολο. Κανένας δεν τόλμα να συναναστραφεί και να συγκοινωνήσει με εκείνον τον άνθρωπο, που έχει χωρισθεί από τον Θεό και την Εκκλησία και έχει γίνει ανάθεμα στον διάβολο, αλλά όλοι οι πιστοί χωρίζονται απ’αυτόν. 1

Προς στήριξη της παραπάνω θέσεως φέρνει ο άγιος Νικόδημος την μαρτυρία του θείου Χρυσοστόμου 2, ο οποίος αναφερόμενος στο ανάθεμα, λέγει: «Τι άλλο θέλει να ειπή το ανάθεμα οπού λέγεις, άνθρωπε, πάρεξ, ας αφιερωθή  ούτος εις τον διάβολον και πλέον ας μην έχη χώραν σωτηρίας, ας γένη αποξενωμένος από τον Χριστόν». Το ανάθεμα παντελώς χωρίζει και αποκόπτει τον άνθρωπο από τον Χριστό. Ερμηνεύοντας, επίσης, ο ιερός Χρυσόστομος το 23ο κεφάλαιο των Πράξεων 3  και συγκεκριμένα το χωρίο, όπου λέγεται ότι ανεθεμάτισαν τον εαυτό τους οι τεσσαράκοντα εκείνοι Ιουδαίοι, εάν δεν θανατώσουν τον Απ. Παύλο, σημειώνει τα εξής: «Τι εστιν ανεθεμάτισαν, αντί του έξω είναι της εις Θεόν πίστεως είπον, ειμή το δόξαν κατά Παύλου ποιήσαιεν». 

Προς επικύρωση των θέσεών του ο άγιος Νικόδημος επικουρείται και από τον Άγιο ΤαράσιοΠατριάρχη Κων/λεως, ο οποίος στον απολογητικό της Ζ΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου αναφέρει: «Δεινόν είναι το ανάθεμα, επειδή μακράν του Θεού ποιεί τον άνθρωπον και από την βασιλείαν των ουρανών εκδιώκει και πέμπει αυτόν εις το σκότος το εξώτερον» 4.

Ο Απόστολος Παύλος λέγει: «ει τις ου φιλεί τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, είτω ανάθεμα» 5. Όλοι όσοι πολιτεύονται έξω από την αποστολική διδασκαλία και παράδοση του θείου Παύλου, δεν αγαπούν εν αληθεία τον Κύριο. Και όλοι όσοι δεν αγαπούν εν αληθεία τον Κύριο αυτοί είναι ανάθεμα, δηλαδή χωρισμένοι από τον Κύριο. Και ο Θεοδώρητος λέει: «Ας είναι χωρισμένος από το κοινόν σώμα της  Εκκλησίας, όποιος χριστιανός δεν έχει θερμήν αγάπην εις τον δεσπότην Χριστόν» 6.

Ο όρος «ανάθεμα» αναφέρεται από τον Απόστολο Παύλο και στην προς Γαλάτας επιστολήεναντίον εκείνων, που ευαγγελίζονται έξω από τα παραδεδομένα: «αλλά και αν ημείς η άγγελος εξ ουρανού ευαγγελίζεται υμίν παρ’ό ευαγγελισάμεθα υμίν, ανάθεμα έστω»7.

Όπως ευστόχως επισημαίνει ο αγωνιστής και ομολογητής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ, «τα αναθέματα εν τη Εκκλησία δεν αποτελούν εκφράσεις οργής η κατάρας η ύβρεως, αλλά πανηγυρικάς διακηρύξεις, ότι οι συγκεκριμένοι δεν ανήκουν στο σώμα της Εκκλησίας και ο λαός του Θεού καλείται να επιτείνει την προσοχή του εις αυτό και να μην συμφύρεται μετά των αναθεματιζομένων, δια να μην απολέση την υγιαίνουσα διδασκαλία, άνευ της οποίας δεν υφίσταται σωτηρία. Επομένως, τα αναθέματα αποτελούν ειδικότερα στην σημερινή εποχή της ομογενοποιήσεως και του συγκρητισμού, έξοχο αμυντικό μηχανισμό και παιδαγωγικό τρόπο δια την  διασφάλιση της Ορθοδόξου αυτοσυνειδησίας και αληθείας…» 8. Σύμφωνα δε με τον ομότιμο καθηγητή της Πατρολογίας της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ αιδεσιμολογιώτατο πρωτοπρεσβύτερο π. Θεόδωρο Ζήση, τα αναθέματα αποτελούν ποιμαντικό μέτρο αγάπης 9. Οι άγιοι Πατέρες, όταν στις Συνόδους αναθεμάτιζαν τους αιρετικούς, δεν το έκαμαν από μίσος προς αυτούς, αλλά με πόνο ψυχής απέκοπταν αυτούς «ως ανιάτως νοσήσαντας», από το Σώμα της Εκκλησίας, όπως ακριβώς ο χειρουργός αποκόπτει το σεσηπώς και νεκρό μέλος του σώματος, για να μην μεταδοθεί η σήψις και στο υπόλοιπον σώμα.

Ανάθεμα, λοιπόν, έχουμε κυρίως, όταν υπάρχει αίρεση. Μερικοί, όμως, νομίζουν ότι τα αναθέματα είναι κάποιες απλές κουβέντες. Δεν είναι έτσι. Ο αναθεματισμός είναι ο αποχωρισμός, η αποκοπή με δυσμενείς εκφράσεις από το κοινό Σώμα της Εκκλησίας. Γιατί, η αίρεση είναι η διάσπαση αυτής της θεανθρωπίνης κοινωνίας μέσα στο κοινό Σώμα της Εκκλησίας και γι’αυτόν ακριβώς τον λόγο καταδικάζεται και αναθεματίζεται από τις Οικουμενικές Συνόδους.

Πολλές φορές, όταν λέγονται αυτά τα πράγματα, αλλά και όταν διαβάζονται – αν διαβάζονται – τα αναθέματα την Κυριακή της  Ορθοδοξίας, οι πιο αυθόρμητοι σοκάρονται και λένε : «Ε, τώρα, που ζούμε; Στον Μεσαίωνα; Μιλάμε για αναθεματισμούς και αφορισμούς; Αυτά δεν είναι πράγματα, που αρμόζουν στην Εκκλησία». Αυτή η νοοτροπία έχει επηρεάσει πολλούς. Νομίζουν δηλ. ότι η Εκκλησία είναι συνεχώς μόνο σιρόπια, λουκούμια και γλυκίσματα. Αυτοί, όμως, οι άνθρωποι είναι άγευστοι. Δεν έχουν καταλάβει τι είναι Ορθοδοξία. Δεν έχουν καταλάβει ότι αυτό το Σώμα είναι αγαπητικό. Αν δεν υπάρχει αυτή η αγάπη του Θεού, η οποία «εκκέχυται εν ταις καρδίαις ημών» 10 , τότε η έλλειψη αγάπης σημαίνει την αποστασιοποίηση. Γιατί, όταν κάποιος αγαπά πολύ κάτι, έρχεται σε αγαπητική σχέση μ’αυτό. Όταν, όμως, αποστασιοποιείται, όχι μόνο περιστασιακώς, αλλά και θεσμικώς, τότε η Εκκλησία του βεβαιώνει, μ’ένα θεσμικό τρόπο, αυτό, που έχει πάθει. Η Εκκλησία, όταν λέει σε κάποιον «ανάθεμα», ουσιαστικά του πιστοποιεί, του δίνει την ληξιαρχική πράξη, την πιστοποίηση αυτού του γεγονότος, που έχει υποστεί. Αυτό, όμως, σήμερα δεν γίνεται κατανοητό, ακόμη και από τα υψηλά κλιμάκια. Και δεν γίνεται κατανοητό, επειδή δεν βιώνεται. Δεν βιώνεται, επειδή δεν υπάρχει η προϋπόθεση της καθαρότητος, την οποία οι πολλοί υστερούνται. Η Εκκλησία είναι μια ζωντανή πραγματικότητα. Όταν ο πιστός έχει καθαρότητα, τότε έχει σχέση με την  Εκκλησία, νιώθει την αγάπη του Θεού και την εκφράζει. Εξ αιτίας αυτής της ελλείψεως βιωματικής εμπειρίας φθάνουμε στο σημείο να λέγεται ότι «τα αναθέματα και οι αφορισμοί δεν ισχύουν σήμερα. Θα τ’αλλάξουμε. Ζούμε σε άλλη εποχή». Ο άνθρωπος, όμως, παραμένει πάντα ο ίδιος και αλλοίμονο αν δεν ήταν έτσι. Ο Χριστός μία φορά εκπλήρωσε το μέγα της ευσεβείας μυστήριον για όλους τους ανθρώπους όλων των εποχών. «Ιησούς Χριστός χθες και σήμερον ο αυτός και εις τους αιώνας» 11 . Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό ότι, όταν παραβιάζεται η αγαπητική σχέση, τότε υπάρχει ο αφορισμός, με τον οποίο η Εκκλησία επικυρώνει την προϋπάρχουσα κατάσταση.

Ολ’ αυτά, τα οποία σήμερα ηχούν φονταμενταλιστικά, για τους πιστούς μέσα στην Εκκλησία είναι σημεία, τα οποία συμπυκνώνουν την αγάπη. Είναι τέτοια, ώστε να οριοθετούν και να σημειώνουν ότι η αγαπητική σχέση μέσα στα πλαίσια της Εκκλησίας δεν είναι κάτι το δευτερεύον η το τριτεύον, αλλά είναι το ουσιώδες συστατικό της. Αυτά τα πράγματα τα εξέφρασε η Εκκλησία με τον ίδιο δυναμισμό, όταν θέλησε να εκφράσσει την ακοινωνησία, με την οποία δίνει την ληξιαρχική πράξη ότι κάποιος έχει πεθάνει από πλευράς αγαπητικής. Αυτό το Σώμα, μέσα στο οποίο ανήκουμε και θεολογούμε είναι μυστηριακό μεν, αγαπητικό δε. Αν δεν υπάρχει αυτή η αγαπητική σχέση και αυτός ο αγαπητικός πόθος, που να εκφράζεται και στην πράξη, τότε διαψεύδεται.

Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας

Σκοπός της καθιερώσεως της εορτής της Κυριακής της Ορθοδοξίας από τους τότε ομολογητές επισκόπους και μοναχούς, όπως μας λέει το Συναξάρι της εορτής 12, ήταν το να ανακηρυχθούν ονομαστικά και να επαινεθούν οι ευσεβείς και ορθόδοξοι, ενώ αντιθέτως οι ασεβείς και κακόδοξοι να κατακριθούν και να αναθεματιστούν ονομαστικά, όχι βεβαίως από κακία, εμπάθεια και μίσος εναντίον των αιρετικών, αλλά από παιδαγωγική και ποιμαντική φροντίδα και αγάπη, ώστε οι μεν αιρετικοί ελεγχόμενοι να μετανοήσουν και να αποκηρύξουν την πλάνη, να προφυλαχθούν δε κυρίως οι υπόλοιποι πιστοί από το να ακολουθήσουν την πλάνη. Οι Πατέρες και οι Άγιοι είχαν πραγματική και ειλικρινή αγάπη, και όχι την ψευτοειρήνη και την ψευτοαγάπη των σημερινών υποκριτών, που ενοχλούνται από τα αναθέματα και παρουσιάζονται έτσι καλύτεροι των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι από αγάπη ελέγχουν και παιδαγωγούν 13.

Το Συνοδικό της Ορθοδοξίας γράφτηκε για πρώτη φορά το 843 από τους αγίους πατέρες της Ζ΄ αγίας και Οικουμενικής Συνόδου μετά το τέλος της δευτέρας φάσεως της εικονομαχίας και περιελάμβανε αναθέματα για όλους τους αιρετικούς από τον Άρειο μέχρι και τους εικονομάχους. Από τον 9ο αιώ. και μετά έκαναν την εμφάνισή τους κι άλλες αιρέσεις, ιδίως η αιρετική παρασυναγωγή του Παπισμού, οπότε η Εκκλησία απεφάσισε τον 14ο αιώ. να εμπλουτίσει το Συνοδικό της Ορθοδοξίας με νέα αναθέματα, οπότε προστέθηκαν τα «Κεφάλαια κατά Βαρλαάμ και Ακινδύνου», με τα οποία αναθεματίζεται, στα πρόσωπα του Βαρλαάμ Καλαβρού και του Γρηγορίου Ακινδύνου, η αίρεση του Παπισμού. Διαπιστώνουμε, λοιπόν, ότι το Συνοδικό της Όρθοδοξίας είναι αναπροσαρμοζόμενο και ότι η προσθήκη καινούργιων αναθεμάτων ήταν και είναι συνήθης τακτική της Εκκλησίας. Επομένως, δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τους αγίους Πατέρες ότι δήθεν είναι πάνω από την Εκκλησία, δεν κάνουν υπακοή, διότι προσέθεσαν νέα αναθέματα.

Αυτή, λοιπόν, η συνήθης εκκλησιαστική τακτική προτείνεται να ακολουθείται, όταν την Κυριακή της Ορθοδοξίας συνίσταται να εκφωνούνται όχι μόνο τα παλαιά αναθέματα, αλλά προαιρετικώς και τα νέα αναθέματα εναντίον του Σιωνισμού, του Μουσουλμανισμού, του Ιουδαϊσμού, του Προτεσταντισμού, του Αγγλικανισμού, του Λουθηροκαλβινισμού, του Παπισμού, του αιρεσιάρχου Πάπα Ρώμης, του Νεοβαρλααμισμού, του Ιεχωβισμού, του Χιλιασμού, του Πεντηκοστιανισμού, της μεταπατερικής, νεοπατερικής, και συναφειακής αιρέσεως και του διαχριστιανικού και διαθρησκειακού Οικουμενισμού, όπως πολύ σοφά, άριστα και θεόπνευστα έπραξε πέρισυ την Κυριακή της Ορθοδοξίας 2012 ο αγωνιστής και ομολογητής Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ.κ. Σεραφείμ.  Η μήπως αγνοείται το γεγονός ότι όλες οι παραπάνω αιρέσεις είναι κατεγνωσμένες από συνόδους και από αγίους Πατέρες 14; Εξάλλου και το ίδιο το Συνοδικό της Ορθοδοξίας αναφέρει σε κάποιο σημείο˙«όλοις τοις αιρετικοίς ανάθεμα!» 15 , ανάθεμα σε όλους τους αιρετικούς, και στους παλαιούς και τους νέους, τους συγχρόνους, σ΄αυτούς που υπήρξαν, υπάρχουν και θα υπάρξουν μέχρι συντελείας αιώνων.  Η ανωτέρω τακτική δεν αποτελεί ούτε πρωτοτυπία, ούτε καινοτομία, ούτε πρόταξη του εγώ υπεράνω Συνόδων και Εκκλησίας, αλλά απλώς ταπεινή ακολουθία της συνήθους εκκλησιαστικής τακτικής, και τήρηση της τάξεως του λειτουργικού βιβλίου του Τριωδίου, η οποία και βεβαίως ισχύει μέχρι και της σήμερον. Ο ποιμαντικός σκοπός και στόχος της εκφωνήσεως των αναθεμάτων είναι διφυής, διττός : Από τη μια η μετάνοια των αναθεματισμένων, και από την άλλη η προφύλαξη του ποιμνίου του από τις αιρέσεις, παλαιές και νέες,  οι οποίες στερρούν την σωτηρία από τους ανθρώπους. Έτσι, δεν πρέπει να σπεύσουν να εκτοξεύσουν μομφές και κατηγορίες οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές, που, με την Χάριν του Θεού και κατά το ανθρώπινο δυνατό, επιδεικνύεται επαγρύπνηση και ανύστακτο ενδιαφέρον για το ποίμνιο και δεν αφήνονται οι λύκοι να καταφάνε και να κατασπαράξουν τα πρόβατα.

Αντιθέτως, οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές πρέπει να κατηγορούνται, επειδή αφήνουν τα πρόβατα να γίνονται βορά στα στόματα των λύκων των βαρέων 16, των ποικίλων αιρετικών, και αυτοί κουβαλούν στους ωμούς τους από πέρισυ το ανάθεμα για τον διαχριστιανικό και διαθρησκειακό Οικουμενισμό. Τα δικά τους αναθέματα είναι άκυρα, διότι δεν συμφωνούν με τον Θεό. Η ποιμαντική και παιδαγωγική ορθότητα των μέτρων της Εκκλησίας φαίνεται και εκ του ότι οι Οικουμενιστές δεν αντέχουν την δύναμη των αναθεμάτων, δεν αντέχουν, ελεγχόμενοι, την αντιαιρετική και επικριτική διδασκαλία των Αγίων Πατέρων, δεν αντέχουν καν την έννοια της αιρέσεως. Γι’αυτό και κατήργησαν την ανάγνωση των αναθεμάτων συνοδικώς από το 2005,γιατί νιώθουν πως αυτοαναθεματίζονται. Γι’αυτό παραμερίζουν με την μεταπατερική, νεοπατερική και συναφειακή αίρεση τους Αγίους Πατέρες, που καταγγέλλουν ονομαστικά και αποκαλύπτουν τους αιρετικούς. Γι’αυτό και κατήργησαν την έννοια της αιρέσεως, δεχόμενοι ως «ισότιμες, ισάξιες και αδελφές εκκλησίες» τις σύγχρονες μεγάλες αιρετικές παρασυναγωγές του Παπισμού και του Προτεσταντισμού, αλλά και την παλαιά, αρχαία αίρεση του Μονοφυσιτισμού 17.

Η άρση των αναθεμάτων

Από πλευράς των σχεδόν αμετανοήτων Οικουμενιστών γίνεται πολύς λόγος για την άρση των αναθεμάτων «δια συνοδικής αποφάσεως εν έτει 1965» στα Ιεροσόλυμα από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα και τον Πάπα Παύλο τον Στ΄. Παραβλέπουν, όμως, το γεγονός ότι τα αναθέματα ήρθησαν με συνοδική απόφαση τοπικής συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου και όχι από Πανορθόδοξη Σύνοδο, δηλ. τα αναθέματα ήρθησαν μονομερώς, διότι η άρσις αυτή δεν ήταν έκφραση βουλήσεως όλων των Πατριαρχείων και των Αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Πολύ περισσότερο δεν ήταν έκφραση βουλήσεως των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων των Πατριαρχείων και Αυτοκεφάλων Εκκλησιών, όπως βέβαια θα έπρεπε για ένα τόσο μεγάλο γεγονός. Αλλά, και αυτή ακόμη η βούληση των Ιεραρχιών των κατά τόπους Συνόδων δεν είναι αυθαίρετη. Θα έπρεπε οι Ιεραρχίες των Εκκλησιών, πριν πάρουν μια τέτοια απόφαση, να εξετάσουν, εάν ήρθησαν τα αίτια, που οδήγησαν στην επί εννέα αιώνες, από τον 11ο μέχρι τον 20ο, επιβολή των αναθεμάτων. Διότι τα αναθέματα τότε μόνο αίρονται, όταν αίρονται τα αίτια, δηλαδή όταν οι αιρετικοί αποκηρύξουν τις αιρετικές τους διδασκαλίες και επανέλθουν στην Ορθόδοξο πίστη. Ποιος εξουσιοδότησε τον Οικουμενικό Πατριάρχη κυρό Αθηναγόρα να άρει τα αναθέματα το 1965 στα Ιεροσόλυμα; Ποια πανορθόδοξη σύνοδος αποφάσισε την άρση των αναθεμάτων; Βεβαίως καμμία. Επομένως, τα αναθέματα ήρθησαν αντικανονικώς 18. Και είναι απορίας, αλλά και δακρύων άξιον πως οι σχεδόν αμετανόητοι Οικουμενιστές επικαλούνται την άρση των αναθεμάτων, για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

[1] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Πηδάλιον, σσ. 396-398.
[2] ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ, Λόγος «Ὅτι δέν πρέπει νά ἀναθεματίζη τινάς κανένα ζωντανόν ἡ ἀποθανόντα», τ. 5.
[3] Τοῦ ἰδίου, τ. 4, σ. 880.3.
[4] Β΄ Τόμος Συνοδικῶν, σ. 724.
[5] Α΄ Κορ. 16, 22.
[6] ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Α΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1989, 
  σ. 697.
[7] Γαλ. 1, 8. ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ, Ἑρμηνεία εἰς τάς ΙΔ΄ ἐπιστολάς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, τ. Β΄, ἐκδ. Ὀρθόδοξος Κυψέλη, Θεσ/κη 1990, σσ. 248-249.
[8] http://www.impantokratoros.gr/64EFF01C.el.aspx
[9] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-Μάρτιος  
   2012) 3-6.
[10] Ρωμ. 5, 5.
[11] Εβρ. 13, 8.
[12] Τριώδιον, εκδ. «Φως Χ.Ε.Ε.Ν.», Αθήνα  2010, σ. 618.
[13] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-
  Μάρτιος 2012) 3-4.
[14] ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΗΜΑΤΗΣ, «Είναι αἵρεση ὁ Παπισμός; Τι λένε Οἰκουμενικές Σύνοδοι και Πατέρες», Θεοδρομία Θ2 (Ἀπρίλιος-Ἰούνιος 2007) 233-
  284.
[15] Τριώδιον, εκδ. «Φως Χ.Ε.Ε.Ν.», Αθήνα 2010, σ. 628.
[16] Πράξ. 20, 29.
[17] ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒ. ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΖΗΣΗΣ, «Στον Πειραιά γιορτάσθηκε αυθεντικά η Κυριακή της Ορθοδοξίας», Θεοδρομία ΙΔ1 (Ιανουάριος-
   Μάρτιος 2012) 5.
[18]ΑΡΧΙΜ. ΙΩΑΣΑΦ  ΜΑΚΡΗΣ, «Ἱστορική ἀναδρομή τῆς προσεγγίσεως Ὀρθοδόξων καί Ρωμαιοκαθολικῶν κατά τόν 20ό αἰώνα», Ἐν Συνειδήσει˙ Οἰκουμενισμός˙ ἱστορική καί κριτική προσέγγιση, ἔκδ. Ι. Μ. Μεγ. Μετεώρου, Ἅγια Μετέωρα, Ἰούνιος 2009, σσ. 55-64. 

πηγή: http://www.impantokratoros.gr/

ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ!

ΑΦΑΝΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΣΤΗ ΣΥΡΙΑ!

                newsbomb.gr

Μέχρι σήμερα 138.000 χριστιανοί έχουν εκδιωχθεί από τις εστίες τους, ενώ παράλληλα καταστρέφονται συστηματικά χριστιανικές εκκλησίες.

«Σκοτώνουν ανθρώπους. Δεν τους ενδιαφέρουν οι ανθρώπινες ζωές». Με αυτά τα δραματικά λόγια περιγράφει την κατάσταση στη Συρία ο Μητροπολίτης Λουκάς, ο οποίος υπηρετεί στο Πατριαρχείο Αντιοχείας.

Ο Μητροπολίτης, σε συνέντευξή του, αποκαλύπτει τον διωγμό που υφίστανται οι Ελληνορθόδοι της περιοχής, από τότε που ξέσπασε η εξέγερση κατά του καθεστώτος του Μπασάρ Αλ Άσαντ.

Ειδικά στην πόλη Χομς, έχει συντελεστεί ήδη σφαγή εκατοντάδων χριστιανών από τους αντικαθεστωτικούς της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, ενώ δεκάδες είναι και οι περιπτώσεις βιασμών.

«Οι εκκλησίες μας έχουν υποστεί ανυπολόγιστες καταστροφές. Τις καίνε, σπάνε τοίχους, τις λεηλατούν. Εδώ δεν ενδιαφέρονται για τις ανθρώπινες ζωές, θα ενδιαφερθούν για τους ιερούς μας χώρους; Οι ενορίτες μας ξυλοκοπούνται και δέχονται βίαιες επιθέσεις. Όλα όσα συμβαίνουν "νομιμοποιούνται" λόγω της εξέγερσης και κανείς δεν αντιδρά», αναφέρει ο Ελληνορθόξος ιερέας.

«Οι πρόγονοί μας ήρθαν σε αυτή τη γη πολύ πριν φτάσει εδώ το Ισλάμ. Πολλοί Άγιοι μαρτύρησαν σ' αυτά τα χώματα, κηρύσσοντας της αγάπη», τονίζει ο Μητροπολίτης, ο οποίος παρά τις φρικαλεότητες αποκαλεί τους Μουσουλμάνους «Αδελφούς».

Και πως άλλως, αφού η ορθόδοξη θρησκεία απορρίπτει τη μισαλλοδοξία έναντι των άλλων δογμάτων.

Και μπορεί η Εκκλησία να επιτάσσει την αγάπη και τη συγχώρεση, όμως το ελληνικό κράτος δεν θα έπρεπε να έχει παρέμβει;

Όπως σε πολλές ανάλογες περιπτώσεις, δεν δείχνει να νοιάζεται για τους ανθρώπους αυτούς που κρατούν ζωντανό τον ελληνικό πολιτισμό, αλλά και την ορθόδοξη πίστη. Δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον για το δράμα και τον κίνδυνο που βιώνει η μη φίλα προσκείμενη στους φανατικούς μουσουλμάνους, ελληνική κοινότητα της Συρίας. Αντίθετα, τους έχει αφήσει εντελώς απροστάτευτους απέναντι στους ισλαμιστές, να ζουν καθημερινά σε ένα καθεστώς τρόμου, σαν πρόβατα επί σφαγή...
   newsbomb.gr

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

                         xristianos.gr

Παραμονή εκλογών, βρίσκομαι στο Αεροδρόμιο η ώρα τρεις μετά τα μεσάνυχτα. Στις τρεις και μισή πάω για επιβίβαση. Κόσμος πολύς. Στο ταξί μπήκε ένα παλικάρι.
-Καλημέρα! Πειραιά, παρακαλώ.
-Λεβέντη μου, στον ουρανό σε γύρευα, στη γη βρέθηκες!
-Γιατί το λέτε αυτό;
-Καλύτερη διαδρομή δεν θα μπορούσε να μου τύχει! Στον Πειραιά μένω και εγώ!
-Α, ωραία! Σε πάω στο σπίτι σου, ε;

-Ακριβώς. Είμαι άυπνη δεκαπέντε ώρες νομίζω πως έχω κι εγώ δικαίωμα ξεκούρασης και ύπνου.
-Δεκαπέντε ώρες οδηγείτε;
-Όχι, δεκαπέντε ώρες είμαι μέσα στο ταξί.
-Πώς αντέχεις τόσες ώρες; Και δεν φοβάσαι τη νύχτα;
-Όταν έχεις δυνατή πίστη στον Θεό, δεν φοβάσαι τίποτε, νιώθεις ασφαλής.
-Έχεις δίκιο, βλέπω και τις εικόνες σου, ακούς και τον σταθμό της Εκκλησίας. Τα λόγια σου εκπέμπουν σιγουριά. Πράγματι, έχεις τον Θεό δίπλα σου! Χαίρομαι, όταν ακούω και βλέπω ανθρώπους, που πιστεύουν δυνατά, όπως και εσύ. Δεν ήταν τυχαίο που μπήκα στο ταξί σου, ήταν θέλημα Θεού.

Πιστεύεις στα θαύματα;
-Και βέβαια πιστεύω.
-Θέλεις να σου πω ένα θαύμα, που έγινε στην οικογένειά μου;
-Με μεγάλη μου χαρά!
-Εργάζομαι στο Ισραήλ, στην Ελληνική Πρεσβεία. Είμαι κοντά στον Πανάγιο Τάφο του Χριστού και τώρα ήρθα, για να ψηφίσω.
-Το θαύμα περιμένω να ακούσω.
-Μη βιάζεσαι, θα στα πω όλα από την αρχή άλλωστε έχουμε δρόμο να κάνουμε.
-Συγγνώμη.

-Αυτό το ταξίδι ήταν και μία ευκαιρία να δω και τη μητέρα μου και ύστερα να πάω Κύπρο, να δω την οικογένειά μου.
-Τώρα με μπέρδεψες.
Εδώ γέλασε.
-Έχεις δίκιο, είμαι παντρεμένος με Κύπρια, έχουμε δυο παιδιά το δεύτερο παιδί μου δεν το έχω δει ακόμη, αύριο σαραντίζει. Είναι κοριτσάκι δεν μπόρεσα να είμαι στην γέννησή του δίπλα στη γυναίκα μου
και καταλαβαίνεις την αγωνία μου.
-Εγώ καταλαβαίνω την αγωνία σου τη δική μου αγωνία δεν καταλαβαίνεις εσύ.
Εδώ γελάσαμε και οι δύο.

-Ε, θα σε παιδέψω λίγο, Πειραιωτάκι, δεν θα στο πω μπαμ και κάτω. Που λες, έχει πεθάνει ο πατέρας μου και η μητέρα μου μένει μόνη. Δεν της είπα πως θα έρθω, θα της κάνω έκπληξη.
-Ωραία έκπληξη μέσα στα άγρια μεσάνυχτα! Άντε, πάμε παρακάτω.
-Αύριο θα πάω να ψηφίσω και το βράδυ πετάω για Κύπρο. Άμα μπορείς, έλα να με πας στο Αεροδρόμιο.
-Βρε τον άνθρωπο, δεν έχει τον Θεό του! Θα μου βγάλει την ψυχή, μέχρι να μου πει το θαύμα!
-Άντε, τώρα θα σου πω το θαύμα, φθάνει το παίδεμα. Μπορώ να καπνίσω;
-Έλα μπροστά να καπνίσεις, πίσω δεν το επιτρέπω.

Ήρθε δίπλα μου.
-Θα μου πεις πώς σε λένε;
-Νίκο.
-Ωραία! Εμένα Ράνια.
-Χαίρω πολύ.
-Λοιπόν, Νίκο, θα περιμένω πολύ ακόμη;
Ξεκαρδίστηκε στα γέλια.
-Ψυχοβγάλτης είμαι, ε;
-Αν είσαι...!

-Περίμενε, θα ανάψω τσιγάρο και θα σου πω. Λοιπόν, Ράνια, η κουνιάδα μου δεν μπορούσε να κάνει παιδί. Πήγε σε πολλούς γιατρούς στην Κύπρο, ήρθε στην Ελλάδα, πήγε Λονδίνο, Αγγλία όμως όλοι της είπαν ένα μεγάλο όχι δεν μπορείς να γεννήσεις παιδί. Ωστόσο είχε φτάσει σαράντα ετών. Οι προσευχές και τα τάματα αμέτρητα. Ώσπου ο καλός Θεός τη λυπήθηκε. Στα σαράντα της έμεινε έγκυος.

Καταλαβαίνεις τη χαρά μας. Την προσέχαμε όλοι σαν να ήταν κάτι πολύτιμο. Μη βήξει, μη φτερνιστεί, μην κατέβει μόνη της σκαλιά, τι θα φάει την είχαμε μη στάξει και μη βρέξει! Ώσπου ήρθε η ώρα να γεννήσει και ήμασταν όλοι κοντά της.

Στο σαλόνι που περιμέναμε έρχεται μια νοσοκόμα με έναν άγγελο στα χέρια. Ήταν τόσο όμορφο μωρό, που ομορφότερο δεν είχα ξαναδεί. Ο γιος μου δεν ήταν τόσο ωραίος, όταν μου τον έφεραν να τον δω.

Την επομένη ημέρα όμως μας ήρθε η δυσάρεστη είδηση. Ο γιατρός κάλεσε τον μπατζανάκη μου στο γραφείο του και του είπε πως το παιδί γεννήθηκε με ένα νεφρό και απ' αυτό το μισό ήταν χαλασμένο.

Έπρεπε να αρχίσει αιμοκάθαρση. Η είδηση μας ήρθε κεραυνός στο κεφάλι!

Το τρέξαμε όπου μπορείς να φανταστείς σ' όποιον γιατρό μάς έλεγαν, εμείς τρέχαμε. Πήγαμε στο εξωτερικό, πήγαμε παντού, δεν μπορούσε να γίνει τίποτε. Οι προσευχές νύχτα-μέρα δεν σταματούσαν.

Όταν το παιδί έφτασε δύο ετών, η κουνιάδα μου είδε ένα όνειρο. Μη με ρωτήσεις τι. Δεν έχω καταλάβει καλά. Μου ζήτησε να έρθει στους Αγίους Τόπους, να προσκυνήσει.

Πράγματι ήρθε μαζί με το παιδί. Την έστειλα με μια ξεναγό να προσκυνήσει στον Πανάγιο Τάφο. Τι έγινε εκεί; Άκου τι μου είπαν. Όταν μπήκαν μέσα στην Εκκλησία, το μωρό έκλαιγε συνέχεια. Της λέει μια
κυρία: «Γιατί κλαίει έτσι το παιδί σας;»

-«Είναι άρρωστο», της απάντησε η κουνιάδα μου. Και τότε η κυρία της είπε:
-«Βάλτε το παιδί σας πάνω στον Πανάγιο Τάφο και θα σταματήσει το κλάμα!»

Η κουνιάδα μου το ξάπλωσε πάνω στον Πανάγιο Τάφο. Όμως το παιδί σφάδαζε στο κλάμα. Εκείνη στεκόταν σα μαρμαρωμένη, δεν μπορούσε να κάνει ούτε μπρος ούτε πίσω. Το παιδί είχε αρχίσει να μελανιάζει κάποια στιγμή κατάφερε και το πήρε στην αγκαλιά της. Όμως δεν μπορούσε να αναπνεύσει και το πήγαν εσπευσμένα στο νοσοκομείο. Εκεί του έβαλαν οξυγόνο. Την ίδια μέρα έφυγε για την Κύπρο.

Την επομένη το παιδί έπρεπε να πάει για αιμοκάθαρση. Εκεί, στα Ιεροσόλυμα, έχω γνωριστεί με έναν καλόγερο ασκητή, που όλο μου μιλάει για θαύματα. Όταν έφυγε η κουνιάδα μου, πήγα και τον συνάντησα και άρχισε πάλι να μου μιλάει για τον Θεό και για τα θαύματα, ώσπου ξαφνικά τον ακούω να λέει: «Πω, πω! Τι χειρουργείο ήταν αυτό! Το παιδί σφάδαζε στο κλάμα από τους πόνους!»

-«Ποιο παιδί, γέροντα;»
-«Το ανιψάκι σου, βρε! μου απάντησε. Άγγελοι το χειρούργησαν και του έβαλαν δύο γερά νεφρά!!!»
«Α, ο γέροντας τρελάθηκε», είπα μέσα μου, «και όλα τα θαύματα που μου λέει φαντασίες του είναι». Όταν σηκώθηκα να φύγω, με χτύπησε στην πλάτη και μου είπε:
-«Άντε, θα κάνεις και κόρη!»

Έφυγα λυπημένος, με τη βεβαιότητα ότι ο γέροντας είχε χάσει τα μυαλά του εκεί στην ερημιά και στη μοναξιά του. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου να πάω στην Πρεσβεία, όταν χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η γυναίκα μου. Μου μιλούσε και έκλαιγε δεν μπορούσα να καταλάβω τι έλεγε, μόνο μια φράση ξεχώρισα:

-«Νίκο, το παιδί μας είναι καλά!» Προσπάθησα να την ηρεμήσω, για να καταλάβω τι μου λέει. Και μου είπε τα ίδια λόγια του γέροντα:
-«Το παιδί μας έχει δύο γερά νεφρά!»

Έπαθα σοκ! Γύρισα πίσω και πήγα στον γέροντα. Το μυαλό μου μπερδεμένο, οι σκέψεις μου άτακτες, πετούσαν εδώ και εκεί. Έφτασα στον γέροντα και για πρώτη φορά γονάτισα μπροστά του και του φιλούσα τα χέρια.
-«Είσαι άγιος!» ψιθύρισα
-«Παιδί μου, μην το ξαναπείς αυτό. Άγιος είναι μόνο ο Θεός!»

Σε μια εβδομάδα μου ήρθε η επόμενη ευχάριστη είδηση. Η γυναίκα μου ήταν έγκυος. Με το: «Νίκο, αγάπη μου», που μου είπε, θυμήθηκα τα λόγια του γέροντα.
-« Μη πεις τίποτα άλλο. Είσαι έγκυος!»
-«Ναι, πού το ξέρεις;»
-«Μου το είπε ο καλόγερος, ο φίλος μου, και είναι κοριτσάκι!»

Από το θαύμα που έγινε στο ανιψάκι μου πίστεψα πολύ βαθιά στον Θεό. Κανείς και για τίποτε αυτή την πίστη δε θα την κλονίσει. Αν κάποτε αποφασίσεις να έρθεις στα Ιεροσόλυμα, θα χαρώ να έρθεις να με βρεις, θα με ζητήσεις στην Πρεσβεία. Θα πεις θέλω το Νίκο τον Πειραιώτη.

Ωστόσο έχουμε φτάσει στον Πειραιά εγώ δεν μπορώ να αρθρώσω λέξη, αλλά ούτε και να κατέβω να βγάλω τη βαλίτσα του Νίκου από το πορτ-μπαγκάζ.

Πηγή: Ταξιδεύοντας στα τείχη της Πόλης (Πορφυρία Μοναχή) 

  xristianos.gr

Η κατάσταση της ανησύχου ησυχίας

Η κατάσταση της ανησύχου ησυχίας

Η ανήσυχος ησυχία- που στην ουσία είναι ησυχία από διάφορα ερεθίσματα- οδηγεί σε μια κατάσταση στην οποία έχει κανείς δύο πόρτες κλειστές προς τα έξω και δύο πόρτες κλειστές προς τα μέσα. Ποιες είναι αυτές οι πόρτες;

Η μία πόρτα που δεν ανοίγει προς τα έξω ,για τους ασκητές, πρέπει να είναι η πόρτα του κελλιού τους. Να κάθεσαι μέσα και να μη βγαίνεις έξω, «τόπον εύρες, Θεόν εύρες», λέει το πατερικό. Για μας κελλί είναι η κατάσταση της ζωής μας. Αυτή δεν πρέπει να ανοίγει προς τα έξω, δηλαδή δεν πρέπει να επιθυμούμε να αλλάξουμε τους όρους και τις συνθήκες της ζωής μας, αυτά που όρισε για μας ο Θεός. Μέσα από αυτά θα εξαγιαστούμε. Είσαι παντρεμένος, δεν πρέπει να προσπαθείς να ζεις σαν μοναχός. Είσαι μοναχός, δεν πρέπει  το μυαλό σου να είναι στο γάμο. Εμείς συνήθως δεν το τηρούμε αυτό. Έχουμε μια διαρκή ανησυχία . Στην εποχή μας ιδίως, έχουμε κουραστεί να τρέχουμε δεξιά κι αριστερά, να ψάχνουμε και να ψαχνόμαστε. Έχουμε κορεσθεί από το να δοκιμάζουμε ό,τι καινούριο και παράξενο, έχουμε κορεσθεί απ’ ό,τι υλικό κι εφήμερο. Συχνά ομολογούμε πως στο βάθος της ψυχής μας κυριαρχεί το ανικανοποίητο.

Η δεύτερη πόρτα που δεν πρέπει να ανοίγει προς τα έξω είναι η πόρτα του στόματος. Είναι άγιο πράγμα να παραμένει το στόμα κλειστό , να καλλιεργούμε την αρετή της σιωπής. Λέει ο αββάς Ισαάκ: «Υπέρ πάντα την σιωπήν αγάπησον». Αυτή θα σε οδηγήσει στον «καιρό του σιγάν» και στον «καιρό του λαλείν» ( Εκκλ. 3, 7 ) . Αργολογίες,  φλυαρίες, κουτσομπολιά, κακολογίες, ψεύδη,  τί σου χρειάζονται; Κλείσε το στόμα σου και τότε θα φέρεις όλο τον θησαυρό της θεϊκής αποκαλύψεως μέσα στην ψυχή σου.

Αλλά υπάρχουν και οι δύο πόρτες που δεν πρέπει να ανοίγουν προς τα μέσα. Η μία είναι η πόρτα των λογισμών. Βάζουμε του κόσμου τα δηλητήρια μέσα στο μυαλό μας και αρρωσταίνουν την ψυχή μας , καταστρέφουν τη ζωή μας. Δεν καλλιεργούνται έτσι οι μυστικές αρετές. Έτσι ισχυροποιούνται τα βασίλεια της αμαρτίας στα βάθη της ψυχής μας. Έτσι αλλοιώνεται μόνιμα, θα λέγαμε, η ζωή μας. Η πόρτα των λογισμών πρέπει να ανοίγει μόνο προς τα έξω, να βγάζουμε τους λογισμούς, όχι να βάζουμε μολυσμένους και να φορτίζουμε το μυαλό μας και τον έσω μας άνθρωπο.

Η δεύτερη πόρτα είναι η πόρτα των νοερών συναισθημάτων: να μην αφήνουμε να μπαίνουν μειονεξίες, παράπονα, παραπικρασμοί, μικρότητες. «Δεν μου φέρεστε καλά», «κάθομαι η καημένη μόνη μου και αγωνίζομαι∙ με έχετε εγκαταλείψει», «εγώ κάνω τα πάντα για σας και εσείς ξεχάσατε να μου πείτε χρόνια πολλά στη γιορτή μου» - ό,τι πιο απίθανο μπορεί κανείς να φαντασθεί , που συσσωρεύουν νοσηρά συναισθήματα στην ψυχή μας. Αυτά, μαζί με τους αρρώστους  λογισμούς, ριζώνουν μέσα μας, δεν αλλάζουν με τίποτα. Να τί σοφό που είναι να κλείσει κανείς τις πόρτες του. Για φαντασθείτε τα λάθος λόγια προς τα έξω, τα λάθος συναισθήματα προς τα μέσα, οι λάθος λογισμοί πάλι προς τα μέσα, η λάθος διάθεση να εξαφανιστούν από τον ορίζοντα της ψυχής και να επικρατήσουν στη ζωή μας μόνον οι παράμετροι που σοφά οικονόμησε ο Θεός!

Αν κλείσουμε αυτές τις πόρτες, η ψυχή μας θα γίνει βασίλειο του Θεού. Η κλίση μας προς το κακό θα παύσει και θα ακούγεται μέσα μας η κλήση του Θεού προς το άγιο θέλημά Του.

Από το βιβλίο: «Από το καθ’ ημέραν στο καθ’ ομοίωσιν»

ΝΙΚΟΛΑΟΥ Μητροπολίτου

Μεσογαίας και Λαυρεωτικής»

Εκδόσεις: εν πλω

Νώτη Γεωργία

Πρωτ. Θεόδωρος Ζήσης - Από την Χρηστοήθεια του Αγίου Νικοδήμου περί Παραδείσου (Video-2013)

π. Θεόδωρος Ζήσης Ομ. καθηγητής Α.Π.Θ -  Ι.N. Αγ. Αντωνίου Θεσσαλονίκης - Κυριακή 17 Μαρτίου 2013 (22/3/2013) πηγή: http://www.impantokratoros.gr

ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ: "ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΑΣΥΔΟΤΟΙ ΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"

ΑΙΤΩΛΙΑΣ ΚΟΣΜΑΣ: "ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΑΣΥΔΟΤΟΙ ΔΡΟΥΝ ΚΑΙ ΠΟΛΕΜΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΕΚΚΛΗΣΙΑ"

              Desk Agioritikovima

Ακολουθεί εγκύκλιος του Μητροπολίτη Αιτωλίας και Ακαρνανίας Κοσμά για την Κυριακή της Ορθοδοξίας:

"Σήμερα Κυριακή της Ορθοδοξίας, σήμερα που εορτάζουμε την αναστήλωσι των αγίων εικόνων, την νίκη κατά των εικονομάχων και το θρίαμβο της Εκκλησίας μας εναντίον όλων των ασεβών αιρετικών, ζούμε ως Ορθόδοξοι χριστιανοί χαρά μεγάλη.

Όπως χάρηκε ο απόστολος Φίλιππος, για τον οποίον μας μίλησε σήμερα το ιερό Ευαγγέλιο, επειδή βρήκε και γνώρισε τον Κύριο και Σωτήρα του κόσμου, έτσι χαιρόμαστε και εμείς, επειδή γνωρίσαμε την Ορθοδοξία μας και μπορούμε να ζούμε ηνωμένοι με το Χριστό μας μέσα στην Ορθόδοξο Εκκλησία μας.

Ναι, χαιρόμαστε, γιατί η Ορθόδοξος Εκκλησία μας κατέχει και διατηρεί την πίστι την οποία ο Κύριος και Θεός μας, Ιησούς Χριστός, εδίδαξε. Γι’αυτό ονομάζεται η Εκκλησία μας Ορθόδοξος, διότι διατηρεί, φρονεί, πιστεύει και ασπάζεται ορθώς την γνησία διδασκαλία του Χριστού και των θεοκηρύκων Αποστόλων.

Η περί αγίας Τριάδος ακριβής Θεολογία μόνο στην Ορθόδοξο Εκκλησία και μόνο, διατηρήθηκε αγνή, απηλλαγμένη από ανθρώπινα επινοήματα και ασέβειες.

Το περί άκρας συγκαταβάσεως και ενανθρωπίσεως μυστήριο του Υιού και Λόγου του Θεού, μόνο στην Ορθόδοξο Εκκλησία διευκρινίσθηκε και αναπτύχθηκε αλάθητα.

Τα θεόπνευστα αγιογραφικά ιερά κείμενα, όπως από τον Κύριό μας εδιδάχθηκαν και εκηρύχθηκαν και όπως υπό των αγίων Αποστόλων δια της επιφοιτήσεως του Αγ. Πνεύματος γράφτηκαν, έτσι τα διατηρεί η Ορθόδοξος Εκκλησία, χωρίς καμμιά ανθρώπινη παρέμβασι, χωρίς λεξική μετάφρασι και παραποίησι.

Τα επτά χαριτόβρυτα Μυστήρια, όπως τα παρέλαβε η Εκκλησία μας από τον Κύριο και τους Αποστόλους, και όπως τα διετήρησε η Αποστολική Παράδοσι, έτσι ακριβώς τα διατηρεί και τα τελεί.

Το ιερό Σύμβολο της Πίστεώς μας και τα ιερά δόγματα των αγίων επτά Οικουμενικών Συνόδων και Πατέρων, αυτή και μόνη τα τηρεί χάριτι Θεού απαραχάρακτα και αμιγή.

«Οι προφήται ως είδον, οι Απόστολοι ως εδίδαξαν, η Εκκλησία ως παρέλαβεν, οι διδάσκαλοι ως εδογμάτισαν, η οικουμένη ως συμπεφρόνηκεν,…ούτω φρονούμεν, …Αύτη η πίστις των Αποστόλων, αύτη η πίστις των πατέρων, αύτη η πίστις των Ορθοδόξων…».

Χαιρόμαστε σήμερα γιατί είμαστε μέλη του μυστικού σώματος της μόνης εν κόσμω Εκκλησίας, της Ορθοδοξίας μας.

Όμως έχουμε και λύπη, γιατί κάποιοι άλλοι εκκλησιαστικοί οργανισμοί, είτε παπικοί είτε προτεστάνται, θέλουν να λέγωνται Εκκλησίες κι όμως δεν είναι. Είναι αιρετικοί, αφού πρόδωσαν, διέστρεψαν, αλλοίωσαν την αμώμητο πίστι και έπεσαν σε πλάνες και φοβερές αιρέσεις.Έχουν κοσμικό φρόνημα και όχι εκκλησιαστικό, δεν έχουν ιερωσύνη και χαριτόβρυτα μυστήρια, δεν αγιάζονται, δεν σώζουν τον χριστιανό.

Χαιρόμαστε και δοξάζουμε το Θεό μας γιατί η ορθόδοξος πίστις διατηρήθηκε καθαρά και αμώμητη, ώστε να μπορούμε να την γνωρίζουμε και να την ζούμε και εμείς.

Πως διατηρήθηκε;

Οι άγιοι Πατέρες με την αυστηρή προσήλωσι τους και την αγάπη τους στη θεόπνευστο αγιογραφική αλήθεια και την Αποστολική Εκκλησιαστική Παράδοσι, χάριτι Θεού, διεφύλαξαν και διέσωσαν την καθαρότητα της Ορθοδόξου αληθείας.

Όταν παντοειδείς διώκται, όταν με την πλάνη και την αίρεσι, Άρειοι, Μακεδόνιοι, Νεστόριοι, Διόσκουροι, Χριστομάχοι, εικονομάχοι, Πνευματομάχοι και Θεοτοκομάχοι αιρετικοί, με αδιάλλακτο φανατισμό και τυφλή φονική μισαλλοδοξία αγωνιζόταν να αλλοιώσουν την Ορθόδοξο αλήθεια, να σβήσουν το φως του Χριστού, να καταπνίξουν κάθε φωνή ομολογητού, οι πρόμαχοι της Ορθοδοξίας μας Πατέρες, γενναίοι και άγιοι, περιχαράκωσαν το κάστρο της Ορθοδοξίας μας με υψηλά και άγια δόγματα και κανόνες, ομολόγησαν με όλη τους τη δύναμη την ορθοδοξία αλλά και θυσιάστηκαν για να μην προδώσουν την Ορθόδοξο αλήθεια.

Έτσι το «μυστήριο της Ορθοδόξου Θεολογίας ανόθευτο παρέδωσαν» στην Εκκλησία μας.

Χαιρόμαστε ακόμη για το ότι η Ορθοδοξία μας είναι η ψυχή του Ελληνικού Έθνους. Η Ορθοδοξία στην Ελλάδα βρίσκεται στο σπίτι της. Το ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία υπήρξε και υπάρχει ως ψυχή του Γένους, το δείχνει και το αποδεικνύει η πρόσφατη, η χθεσινή, η παλαιοτέρα ιστορία μας.

Σ’ αυτό το σημείο να εκφράσουμε μαζί με τη χαρά και λύπη.

Λύπη έχουμε γιατί παρ’ ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ανέστησε, διεφύλαξε, σκέπει πάντοτε την Πατρίδα, οι Έλληνες άφησαν εν πολλοίς την Ορθόδοξο αλήθεια και ζωή, δέχονται και δέχθηκαν κακοδοξίες, πλάνες, αιρέσεις, παραθρησκείες.

Μέσα στην Πατρίδα μας ασύδοτοι δρουν και πολεμούν την Ορθόδοξο Εκκλησία μας, πάσης φύσεως γνωστοί και άγνωστοι αιρετικοί.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δραστηριοποιούνται.  Οι Πεντηκοστιανοί δρουν με πάθος κατά της Ορθοδοξίας, οι Μασσώνοι πολεμούν την μητέρα Εκκλησία, οι παραθρησκείες εργάζονται ασταμάτητα.

Ιδιαιτέρως να μνημονεύσουμε την παναίρεσι του Οικουμενισμού, ο οποίος με πανουργία και καταχθόνια σχέδια πλανά ακόμη και Ορθοδόξους, αμβλύνει την χριστιανική τους ευαισθησία και παρουσιάζει την αμώμητο Ορθοδοξία σαν τα άλλα ψευτοθρησκεύματα.

Αγαπητοί, σήμερα εορτή της μητέρας μας Ορθοδόξου Εκκλησίας ας χαρούμε ολόψυχα, αλλά και ας αναζωπυρώσουμε το ορθόδοξο φρόνημά μας. Ως γνήσιοι Ορθόδοξοι και Έλληνες, ας αγαπήσουμε καλά την Ορθοδοξία μας, ας την γνωρίσουμε, ας την ομολογήσουμε λόγοις και έργοις.

Ως απόγονοι και μιμηταί των Θεοφόρων Πατέρων ας αγωνισθούμε σθεναρά να μη μας πάρουν οι εχθροί της Ορθοδοξίας μας τον ατίμητο θησαυρό μας. Έτσι, όταν ζούμε με ακρίβεια την Ορθοδοξία μας μέσα στη ζωή της Εκκλησίας μας και την ομολογούμε, θα απλώνεται η Ορθόδοξος σώζουσα αλήθεια στις ψυχές των αδελφών μας. Και εμείς θα επιτύχουμε τον προσωπικό μας αγιασμό, θα πάρουμε το στεφάνι των άχρι θανάτου πιστών, θα γίνουμε άξιοι της Βασιλείας του Θεού.

Μετά πατρικών ευχών,

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΑΙΤΩΛΙΑΣ  ΚΑΙ  ΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ  ΚΟΣΜΑΣ" 

"ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΟΝΑΤΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ, ΘΑ ΕΠΕΜΒΕΙ Ο ΘΕΟΣ..."

"ΣΗΜΕΡΑ ΠΟΥ ΟΛΟΙ ΓΟΝΑΤΙΣΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΣ, ΘΑ ΕΠΕΜΒΕΙ Ο ΘΕΟΣ..."

                 pentapostagma.gr

Το πιο κάτω κείμενο είναι αυτοτελές το 10ο κεφάλαιο από το σχετικά πρόσφατα (2001) εκδοθέν βιβλίο για τον  Γέροντα Παΐσιο: "Λόγοι χάριτος και Σοφίας" από τον Αγιορείτη π. Μακάριο Αγιαννανίτη.

"Οι Ορθόδοξοι θα συναντηθούν με τους νατοϊκούς
Η φωτιά που άναψε στα Βαλκάνια θα επεκταθεί. Η σημερινή ρωσική ηγεσία θα ανατραπεί και οι Ορθόδοξοι λαοί των Βαλκανίων θα συγκρουστούν με τους Νατοϊκούς στο έδαφος της Τουρκίας, η οποία θα εξαφανιστεί από τον χάρτη. Η Κύπρος θα δεχθεί προσωρινό ράπισμα από τους Τούρκους. Μέσα όμως από την Γενική Σύρραξη θα ξαναγεννηθεί το «Βυζάντιο».

Τα πάντα διοικούνται από τον Θεό Λόγο, δεν τα διοικούν οι Αμερικανοί, ούτε οι Εβραίοι... Αυτοί επικρατούν μια φορά, διότι το επιτρέπει ο Θεός για να παιδεύει τους δικούς του.

Ο παλαιός Ισραήλ , οι παλαιοί ευσεβείς, που ήταν Εβραίοι, εκπαιδεύτηκαν επτάκις. Και εβδομήκοντα χρόνια ήσαν αιχμάλωτοι στους Χαλδαίους (τους σημερινούς Πέρσες). Μόλις τελείωσε ο κανόνας τους επανήλθαν. Ήταν μια παιδεία, ένα ράπισμα για να τους ξυπνήσει ο Θεός. Αυτοί, οι Εβραίοι, ήταν ο παλαιός Ισραήλ.

Σήμερα ο νέος Ισραήλ είμεθα εμείς. Η δική μας παιδεία όμως είναι εβδομηκοντάκις επτά και όχι επτάκις, διότι εμείς είχαμε τη γνώση. Το εβδομηκοντάκις επτά, που είναι η αιχμαλωσία μας (1453 Άλωση Κων/πόλεως ) από το Ισλάμ, τώρα ακριβώς τελειώνει. Αυτός ήταν ο κανόνας του Θεού για τις αμαρτίες μας.

Ένα παρόμοιο είχε γίνει με τον ρωσικό λαό. Πριν 50 χρόνια μαζί με τον γέροντα μου, τον Ιωσήφ τον Έγκλειστο, συναντήσαμε ένα Ρώσο μοναχό, γέροντα. Για να τον ενισχύσουμε για τα δεινά του ρωσικού λαού και την δοκιμασία των πιστών από τον κομμουνισμό, θελήσαμε να του δώσουμε θάρρος, λέγοντας του λόγια παρηγοριάς. Αυτός όμως λέει: «Δεν είναι τίποτα, κανόνας είναι που θα κρατήσει εβδομήντα χρόνια». Εσύ πως το ξέρεις; ρωτήσαμε. Και η απάντηση του: «Το 1917 , όταν επεκράτησε ο κομμουνισμός, ο Χριστιανισμός εκηρύχθει εκτός νόμου, και όποιος σκότωνε Χριστιανούς ήταν ήρωας. Οι χριστιανοί πανικοβλήθηκαν και οι μεν πλούσιοι εδραπέτευσαν προς την Ευρώπη, οι δε άλλοι έτρεχαν στους ναούς, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα κάμει θαύμα για να τους σώσει. Σε ένα μεγάλο ναό, των Αγίων Αποστόλων, μπήκαν πέντε περίπου χιλιάδες Χριστιανοί.

Οι μπολσεβίκοι όταν τους βρήκαν έβαλαν φωτιά στο ναό. Ένας από τους χριστιανούς δεν πέθανε. Είχε κατορθώσει να ανέβει ψηλά στους τρούλους και έμενε δίπλα από ένα παράθυρο και ανέπνεε. Αυτός λοιπόν μου είπε, ότι όταν ήρθε η ώρα που άρχισε ο κόσμος να πεθαίνει, κλαίγανε και φωνάζανε, παρουσιάστηκαν οι Δώδεκα Απόστολοι και τους είπαν ότι δεν μπορούν να βοηθήσουν, διότι δεν το επιτρέπει ο Θεός. Είναι κανόνας για τις αμαρτίες μας που θα κρατήσει 70 χρόνια».

Αυτά μας είπε ο Ρώσος μοναχός 50 χρόνια πριν. Το διάστημα που διέρρευσε από τότε, είχα σχεδόν ξεχάσει τα λόγια του. Όταν όμως έπεσε ο χάρτινος πύργος του «ανατολικού ευδαιμονισμού», τότε το θυμήθηκα. Κάθισα και μέτρησα και είδα ότι ήταν ακριβώς εβδομήντα χρόνια. Τώρα και ο δικός μας κανόνας των εβδομηκοντάκις επτά τελειώνει και θα επανέλθουν. Τώρα ο πνευματικός νόμος θα εφαρμοσθεί πολυτρόπως .

Πρώτα θα παιδεύσει ο Θεός τους μεγάλους εχθρούς της Ορθοδοξίας, που είναι ο Ισλαμισμός και ο Καθολικισμός. Αυτοί που αμείλικτα χτυπούν την Ορθοδοξία, τώρα θα εκλείψουν. Ακόμα  και αυτοί που κατέστρεψαν τον Βυζαντινό Πολιτισμό δεν είναι οι Τούρκοι που τον κατέστρεψαν, είναι οι σταυροφόροι, οι Ευρωπαίοι, οι καθολικοί που ενίσχυσαν τους Τούρκους για να καταστρέψουν το Βυζάντιο.Τους απογόνους τους, λοιπόν, θα τους μαζέψει ο Θεός εκεί μέσα και θα σφαγούν εκεί. Εσείς είστε νεότεροι και θα το δείτε, αφού θα είστε εν τη ζωή. Τώρα θα γίνει η Μεγάλη Σύρραξη, ο Αρμαγεδών. Αυτό που τώρα ξεκίνησε στα Βαλκάνια δεν θα σταματήσει.

Εκείνος που θα το εμποδίζει να απλωθεί είναι η διαιρεμένη ρώσικη ηγεσία (σ.σ. Γέλτσιν) η οποία πλευρίζει τους Αμερικανούς. Όμως ο ρωσικός λαός θα τους ρίξει και οι χριστιανικοί λαοί των Βαλκανίων θα προελάσουν.

Οι Ρώσοι θέλουν τώρα να βγουν στη Μεσόγειο. Αυτό θα είναι το ελατήριο. Όμως δεν θα είναι αυτή η πραγματική αλήθεια. Η αλήθεια είναι ότι ο Θεός τους προσκαλεί ως όργανα Του. Κατεβαίνοντας αυτοί θα σβήσουν και θα αφανίσουν την τούρκικη λαίλαπα μέσα σε μια εβδομάδα. Κι όταν κατέβουν οι φίλοι της Τουρκίας (οι απόγονοι δηλαδή των σταυροφόρων ) το ΝΑΤΟ, για να τη σώσουν, τότε εκεί θα γίνει, η μεγάλη Σύρραξη και θα σφαγούν.

Η Κύπρος θα δεχτεί ράπισμα από τους Τούρκους (γιατί τώρα είναι ανέγγιχτη), αλλά θα είναι προσωρινό. Η Τουρκία θα σβήσει, αλλά δεν θα υπάρχει ούτε μια σελίδα στην παγκόσμα ιστορία που να φέρνει στη μνήμη ότι υπήρξε αυτή η καταραμένη φυλή .

Αγαπώ πολύ την πατρίδα μου και λυπούμαι πολύ που σήμερα τα Ελληνόπουλα ντρέπονται να πουν πως είναι Έλληνες. Η λέξη «Έλληνας» δεν αποδίδει φυλετισμό. Η λέξη «Έλληνας » αποτελεί φυλετισμό για κάθε άλλον πλην των Ελλήνων. Τώρα όμως δεν είμεθα Έλληνες, είμεθα Ρωμαίοι, είμεθα Βυζαντινοί, είμεθα Θεανθρωπιστές. Ανεβήκαμε πιο ψηλά.

Είναι κρίμα , γιατί σήμερα  κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα. Η Ελλάδα για να σωθεί, πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται, να πάνε εξορία. Να φύγουν, γιατί παρόντες μολύνουν.

Σήμερα πουλήθηκαν όλα. Έχει κατορθώσει ο «Διεθνής Σιωνισμός» με τα προγράμματα που κάνει εδώ και 180 χρόνια, να εφαρμόσει σήμερα τα σχέδια του.

Σήμερα όμως που όλοι γονατίσαμε και δεν υπάρχει ελπίς, θα επέμβει ο Θεός των πατέρων μας για τα αίματα των Μαρτύρων μας και τα λείψανα των Αγίων μας. Το αίμα το Ελληνικό  που χύθηκε για την Ορθοδοξία, εάν ενωθεί σήμερα θα γίνει πλωτό ποτάμι, να πνίξει τους κανίβαλους που λέγονται «μεγάλοι».

Όταν έγινε η πρώτη διάσπαση του ατόμου και κατασκευάστηκε η ατομική βόμβα, άκουσα ο ίδιος τον Αϊζενχάουερ να δηλώνει : «Σήμερα ευρισκόμεθα στα προπύλαια της ελληνικής μαθηματικής». Είπε την αλήθεια ο κανίβαλος!

Όσο για την κατάσταση στην πρώην Γιουγκοσλαβία, αυτή είναι προϊόν του Βατικανού. Είναι οι «ευλογίες » του Πάπα,  του «μεγάλου χριστιανού». Τα νοήματα όλων αυτών συλλαμβάνει ο διεθνής σιωνισμός, το διεθνές χρηματιστήριο που ονομάζεται Αμερική. Αμερική δεν υπάρχει. Οι σιωνιστές είναι η Αμερική. Αυτοί λοιπόν αφού λάβουν τα μηνύματα τα σατανικά, το προωθούν στο Βατικανό, αυτό τα μετατρέπει σε σχέδια και στην συνέχεια καλεί το Ισλάμ να τα εφαρμόσει. Αυτός είναι ο τρόπος που λειτουργούν σήμερα τα σατανικά σχέδια. Αυτοί κατόρθωσαν και αιχμαλώτισαν τους ηγέτες μας.

Οι ελπίδες μας είναι μόνο στον Θεό. Κι εσείς να ζείτε χριστιανικά, γιατί σας λέω υπεύθυνα - και θα το δείτε - ότι δεν έχουμε μέρες. Αυτό που ανάβει τώρα στα Βαλκάνια θα συνεχιστεί. Αυτό θα είναι η αφετηρία μέσω της οποίας ο Θεός, με το δικό Του τρόπο, θα ελευθερώσει τους χριστιανούς και θα τους υψώσει πάλι στην γραμμή τους. Και θα επανέλθει το Βυζάντιο. Και ξέρετε γιατί; Διότι οι Ευρωπαίοι λαοί θα ξαναενωθούν. Ποιος θα τους καθοδηγεί; Δεν κρατάει κανείς. Μόνο εμείς κρατάμε την Ορθόδοξη πίστη.

Σημείωση: ο γέροντας εκοιμήθη το 1994. 

pentapostagma.gr

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ...

ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΤΕΣ ΗΜΕΡΕΣ...

                    desk Agioritikovima.gr

Ήταν μια μόνη γυναίκα. Ο άντρας της είχε πεθάνει χρόνια πριν. Το παιδί της στο εξωτερικό.
Στην κρύα πολυκατοικία που έμενε, κανείς δεν της είχε δώσει σημασία. Η ίδια το προτιμούσε έτσι. Να είναι απαρατήρητη.

Ήρθαν και φέτος οι μέρες των γιορτών. Αλλά παρόλο που ήταν μόνη της, αυτή αισθανόταν μια ευτυχία. Το βλέμμα της απέπνεε μια γαλήνη, μια ηρεμία. Μια γλυκιά αίσθηση πως όλα θα πάνε καλά.

Σηκώθηκε απ'την κουνιστή καρέκλα (παλιό δώρο του συζύγου της), άφησε στο πλάι το κομποσχοίνι της. Τα χείλη της χαμογελαστά -όπως πάντα- συνέχιζαν να ψελλίζουν: "Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησέ με"... Ντύθηκε ζεστά, πήρε ένα ματσάκι χρήματα -οικονομίες 3 μηνών- και βγήκε απ'το σπίτι της. Κατευθύνθηκε στη στάση του λεωφορείου. Τι ευλογημένη στάση! Εκεί κάθε πρωί συνήθιζε να λέει τους Χαιρετισμούς στη Παναγιά. Την μόνη κοντινότερη παρηγοριά της.(...)

Μπήκε στο μεγάλο ναό στο κέντρο της μεγαλούπολης. Άφησε ένα μέρος απ'το ματσάκι με τα χρήματα υπέρ των φτωχών, αφού βεβαιώθηκε πως κανείς δεν την πρόσεξε. Ψέλλισε δύο λόγια καρδιακά και έφυγε με σταθερό βήμα. Αγόρασε ένα φάκελο απ'το γωνιακό βιβλιοπωλείο και έβαλε μέσα λίγα χρήματα ακόμα και μια χριστουγεννιάτικη κάρτα με ευχές. Ο φάκελος, είκοσι λεπτά αργότερα, θα αφηνόταν διακριτικά κάτω απ'τη χαραμάδα της οικογένειας με τα πολλά προβλήματα.

Το τελευταίο υπόλοιπο απ'το ματσάκι το προόριζε για ψώνια στη λαϊκή. Ντομάτες, κρεμμύδια και άλλα λαχανικά. Λεφτά για κρεατικά ούτε λόγος. "Εδώ ο κόσμος βουλιάζει οικονομικά και γω θα τρώω σα βασίλισσα;" μονολογούσε και έδιωχνε τους πειρασμούς.

Όμως, κι αυτό το μικρό ποσό δεν θα πήγαινε για τα ψώνια... Γιατί προοριζόταν για έναν φτωχό ζητιάνο στην άκρη του δρόμου. Ήταν στ'αλήθεια ζητιάνος ή επαγγελματίας ψεύτης; Ούτε που την ένοιαζε. Φτάνει να γέμιζε με χαρά τον άνθρωπο. Τον συνάνθρωπο. Ούτε κρίση ούτε κατάκριση ούτε σκέψη καλή. Μη γνώτω η δεξιά σου...

Έφτασε στο σπίτι της κατάκοπη. Μα το χαμόγελο ακόμα θρονιασμένο στα παγωμένα χείλη της. Αγαπούσε το Θεό και τη συνάνθρωπό της και αυτό της αρκούσε. Ήταν ο λόγος για να προχωρεί και να ελπίζει. Να ελπίζει και να εύχεται για όλους.... 

 πηγή: Agioritikovima.gr