Η σωτηρία διά της απώλειας

Η σωτηρία διά της απώλειας



«Ος γαρ αν θέλει την ψυχήν αυτού σώσαι, αποτελέσει αυτήν• ος δ’ αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν».

Ω, Κύριέ μου! Είναι πολύ σημαντικός αυτός ο λόγος σου και έχει μεγάλο βάθος. Είναι πολύ σημαντικό για μας να καταλάβουμε το βάθος του λόγου αυτού! Τα λόγια Σου σε πολλούς δημιουργούν σύγχυση και προκαλούν απορία. Τι σημαίνει αυτό που λέει ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ότι πρέπει να χάσουμε τη ψυχή μας. Εμείς θέλουμε να την σώσουμε και Αυτός μας λέει να την χάσουμε. Και μάλιστα να χάσουμε την ψυχή μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να την σώσουμε, αυτό ακριβώς λέει ο λόγος Του. Και πως να το καταλάβουμε; Αυτό πρέπει να σας εξηγήσω για να διαλύσω τις απορίες σας.

Τι είναι η ανθρώπινη ψυχή; Η ψυχή μας είναι το σύνολο των αισθήσεων, των επιδιώξεων και των επιθυμιών μας, των αντιλήψεων και προσλήψεων από τον εξωτερικό και τον εσωτερικό κόσμο. Το περιεχόμενο της ψυχής του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικό. Όλοι σας γνωρίζετε πόσο διαφορετικές είναι οι σκέψεις, οι επιθυμίες και οι επιδιώξεις της κάθε ανθρώπινης ψυχής.

Πολύ συχνά αυτές οι επιδιώξεις και οι επιθυμίες είναι ακάθαρτες και ανώμαλες. Η ψυχή ενός ανθρώπου που μπορεί να είναι γεμάτη από ψέμα, υπερηφάνεια, εγωισμό, αυτοέπαινο, λαιμαργία, πορνεία ή ακόμα και να έχει τάση να κλέβει και να φονεύει τον πλησίον. Μία τέτοια ψυχή είναι βδέλυγμα ενώπιον του Θεού. Αυτή μοιάζει με τον τόπο που πετάνε τις ακαθαρσίες, ο οποίος είναι γεμάτος απαίσια σκουλήκια. Μια τέτοια ψυχή είναι σαπρή και δεν είναι άξια του ελέους του Θεού.

Οι ψυχές των ανθρώπων είναι καθαρές και γεμάτες καλές επιθυμίες. Αλλά και σε τέτοιες ψυχές, αν αυτές δεν έχουν την χάρη του Θεού, μπορεί να υπάρχει βρωμιά. Γι’ αυτό ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός λέει, ο,τι αυτός που θέλει να τον ακολουθήσει πρέπει να απαρνηθεί τον εαυτό του. Τι σημαίνει να απαρνηθούμε τον εαυτό μας; Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να απαρνηθούμε τα δικά μας σχέδια και την δική μας κατανόηση των οδών της ζωής, να παρατήσουμε τις επιθυμίες και τις επιδιώξεις μας και να απαρνηθούμε την βούλησή μας. Πρέπει την ψυχή μας αυτή, την ρυπαρή και αμαρτωλή, να την χάσουμε και να την απαρνηθούμε ολοσχερώς. Αν δεν θα χάσει ο άνθρωπος αυτή την ακάθαρτη ψυχή του, τότε είναι αδύνατον γι’ αυτόν να αποκτήσει την Βασιλεία των Ουρανών.

Αν θα την χάσει, αν θα απαρνηθεί μία τέτοια ψυχή, τότε θα την σώσει. Διότι μόνο τότε, όταν η ψυχή θα ελευθερωθεί από τις αμαρτωλές επιθυμίες και γίνει φωτεινή, μπορεί να κατοικήσει μέσα της το Άγιο Πνεύμα. Μόνο τότε ο Χριστός θα σώσει αυτή την ψυχή. Γιατί ο Χριστός δεν σώζει κανέναν δια της βίας. Περιμένει να μισήσει ο άνθρωπος τον εαυτό του και με μετάνοια να στραφεί προς τον Θεό και να τον ικετέψει για την σωτηρία του, να επιθυμεί το άγιο Πνεύμα να κατοικήσει στην ψυχή του.

Αγίου Λουκά Ιατρού Αρχιεπ. Κριμαίας

_________________

Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασάμενη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν, εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, 
Παρασκευὴ Ἀθληφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

πηγή: xristianos.gr

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΙΕΡΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ. "ΘΕΕ ΜΟΥ,ΠΑΡΕ ΜΕ!"

ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΟ ΙΕΡΕΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΘΑΝΑΤΟΝ ΖΩΗ. "ΘΕΕ ΜΟΥ,ΠΑΡΕ ΜΕ!"

Θεέ μου, Πάρε με!

Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε!

Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό, το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα.

Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας, με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο). Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα, που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: «Θεέ μου, πάρε με!». Και τελικά, με πήρε!»...

Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν, σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους... Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο...

Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:

«Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: «Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη πάρτε τον στο νεκροτομείο!».

Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν. Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:

- Πού τον πας αυτόν; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του…! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:

- Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν.

Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Άκουσα μάλιστα και τη γλυκύτατη, αλλά κάπως αυστηρή φωνή Της.

Ο Άγγελός μου έλεγε:

- Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού Σου;

Εκείνη απάντησε:

- Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.

- Τι αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου!), έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν...

- Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.

Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!…

Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφτηκε τη νεκρανάσταση μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο.

Σιγά-σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!»

Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση…

πηγή: http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: "ΜΗΝ ΜΕ ΞΑΝΑΠΑΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΑΠΟΘΑΝΕΙ"

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ: "ΜΗΝ ΜΕ ΞΑΝΑΠΑΡΕΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΔΙΟΤΙ ΕΧΩ ΑΠΟΘΑΝΕΙ"

                     anavaseis.blogspot.gr

Ένας  πολύ μορφωμένος άνθρωπος εδώ στην Αθήνα, πνευματικό τέκνο του Γέροντος Πορφυρίου, που για χρόνια, όποιο πρόβλημα κι αν είχε, πήγαινε στο Γέροντα ή του τηλεφωνούσε για να τον συμβουλευτεί, τις ημέρες που εκοιμήθη ο Γέρων Πορφύριος, έλειπε στο εξωτερικό κι έτσι δεν πληροφορήθηκε την κοίμησή του.

Όταν λοιπόν επέστρεψε στην Αθήνα, αντιμετώπισε ένα οικογενειακό πρόβλημα και θέλησε να συμβουλευτεί, όπως πάντα, το  Γέροντα. Σήκωσε το τηλέφωνο, σχημάτισε τον αριθμό του τηλεφώνου, που ήταν στο δωμάτιο του Γέροντος, και ακούει να του απαντά ο ίδιος ο Γέρων Πορφύριος. Αφού τον χαιρέτησε και ζήτησε την ευχή του, του μίλησε για το πρόβλημά του και του ζήτησε τη συμβουλή του. Ο Γέρων Πορφύριος του είπε τι έπρεπε να κάνει και τι ν’ αποφύγει. Το πνευματικό αυτό τέκνο του τον ευχαρίστησε και του είπε: «Θα έρθω, Γέροντα, να σας δω μόλις μπορέσω». Του λέει τότε ο Γέρων Πορφύριος:
«Να μη  ξαναπάρεις στο τηλέφωνο, διότι έχω αποθάνει».

 anavaseis.blogspot.gr

Αν έχεις αμαρτία και μέσα στον παράδεισο πέφτεις...

Αν έχεις αμαρτία και μέσα στον παράδεισο πέφτεις...



Πολλοί με κατηγορούν: «Έγινες φόρτωμα στους πλουσίους».

Μα αφού εκείνοι έγιναν φόρτωμα στους φτωχούς! Εγώ έγινα ενοχλητικός όχι σε όλους τους πλουσίους, αλλά σε όσους αποκτούν και χρησιμοποιούν τα χρήματα με τρόπο κακό. Ακατάπαυστα διαλαλώ, ότι δεν τα βάζω με τον πλούσιο, αλλά με τον πλεονέκτη και τον άρπαγα. Και οι εύποροι παιδιά μου, και οι άποροι παιδιά μου και τους πρώτους και τους δεύτερους μήτρα μ' ωδίνες τούς γέννησε. Θέλεις να με λιθοβολήσεις; Είμαι έτοιμος να χύσω το αίμα μου, μόνο και μόνο για να παρεμποδίσω την αμαρτία σου.

Δεν φοβάμαι επιβουλή. Ένα μονάχα φοβάμαι: την αμαρτία. Κανείς να μη με πιάσει ν' αμαρτάνω, κι ας με αντιμάχονται τα πέρατα της γης. Θέλω να εκπαιδεύσω κι εσάς, για να σκέφτεστε όμοια. Μη φοβηθείτε δυσμένεια άρχοντα. Να φοβάστε όμως τη δύναμη της αμαρτίας. Αν δεν έχεις αμαρτία, ο Κύριος σε αρπάζει και σε σώζει μέσα από μύρια εχθρικά όπλα! Αν όμως έχεις αμαρτία, και μέσα στον παράδεισο να είσαι, πέφτεις. Στον παράδεισο ήταν ο Αδάμ κι έπεσε - στην κοπριά ο Ιώβ και στεφανώθηκε. Τι ωφέλησε τον πρώτο ο παράδεισος; Ή τι έβλαψε τον δεύτερο η κοπριά;

Αγίου Ιωάννη Χρυσοστόμου

_________________

«όπου επισκιάζει η χάρις σου Αρχάγγελε, από εκεί διώκεται η δύναμη του διαβόλου. 
Διότι δεν μπορεί να μείνει κοντά στο Φώς σου ο εωσφόρος που έπεσε στο σκοτάδι και παραμένει σ’ αυτό.
Γι' αυτό Μιχαήλ Αρχάγγελε, σε παρακαλούμε να σβήνεις τα βέλη του που είναι γεμάτα πυρ και κινούνται εναντίον μας»

πηγή: xristianos.gr

Θαύμα Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς σε νεαρή κοπέλα

Θαύμα Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς σε νεαρή κοπέλα



Πριν από 6 χρόνια όταν ήμουν 15 χρονών και όντας ορφανή από πατέρα, οι προσευχές μου κάθε βράδυ έκρυβαν παράπονο γιατί ο θεός μου πήρε πολύ νωρίς τον πατέρα μου και παρότι τον παρακάλαγα να τον δω έστω και στα όνειρα μου, η επιθυμία αυτή δεν εκπληρωνόταν.

H απάντηση του θεού στα παράπονα μου δεν άργησε να έρθει. Η απάντηση ήρθε μέσα από ένα όνειρο. Είδα στον ύπνο μου ότι βρισκόμουν σε μία παράξενη εκκλησία και περίμενα σε μία προσκυνηματική ουρά. Μπροστά μου υπήρχαν παιδιά διάφορων εθνικοτήτων. Καθώς περίμενα στο τέλος αυτής της προσκυνηματικής ουράς κάποιοι άνθρωποι από τον γυναικωνίτη υπέδειξαν να πάω μπροστά και στην εντολή αυτών των ανθρώπων τα παιδιά υπάκουσαν και έκαναν στην άκρη για να περάσω εγώ. Βρέθηκα μπροστά από την εικόνα που απεικόνιζε έναν Άγιο που δεν τον είχα ξαναδεί.

Ήταν παππούλης και είχε γκρίζα γένια. Καθώς την κοίταζα, ο παππούλης αυτός σαν φάσμα βγήκε από την εικόνα και μου είπε να πάω δεξιά. Όταν γύρισα προς την μεριά που μου υπέδειξε υπήρχε μία λάρνακα από την οποία βγήκε ο ίδιος παππούλης που είχα δει πριν στην εικόνα. Όχι όμως σαν το φάσμα της εικόνας με χρώματα που χρησιμοποιεί ο αγιογράφος αλλά με σάρκα και οστά. Τον πλησίασα και καθίσαμε και οι δύο πάνω στην λάρνακα. Δεν με φόβιζε, είχα την αίσθηση ότι καθόμουν με κάποιον δικό μου σε ένα παγκάκι και όχι με έναν άγιο πάνω σε μία λάρνακα. Με κοίταζε στα μάτια με αγάπη και τρυφερότητα. Τα μάτια του εξέπεμπαν αγάπη και στοργικότητα και ομόρφυναν το γερασμένο και σκυθρωπό σώμα του. Με αγκάλιασε πατρικά και μου μίλησε σε μια άλλη γλώσσα, όχι στα ελληνικά ή στις άλλες γλώσσες που μιλούν οι άνθρωποι. Ήταν σαν να επικοινωνούσαν οι ψυχές μας. Μου είπε πως από εδώ και πέρα αυτός θα είναι πατέρας για εμένα. Η αγκαλιά του γέμισε την ψύχη μου γαλήνη και η μυρωδιά του έκανε το όνειρο πραγματικό.



Ξύπνησα με την σκέψη του και με πολλά ερωτήματα για το ποιος είναι αυτός ο παππούλης. Όμως μαζί με τα πολλά ερωτήματα είχα και μία απάντηση στην ερώτηση «έχω εγώ πατέρα;».

Φυσικά και είχα απλά δεν ήξερα πως τον λένε. Ζήτησα βοήθεια από την μητέρα μου η οποία είναι κατηχήτρια και γνωρίζει πολλά σχετικά με τους αγίους και τους βίους τους. Όμως κανένας από όσους μου είπε δεν ανταποκρίνονταν στην περιγραφή που της έδινα. Ήξερα μόνο ότι είχε γκρίζα γένια, ήταν παππούλης, κοντός και σκυθρωπός και κατά πάσα περίπτωση ξένος μιας και η εκκλησία δεν έμοιαζε ελληνορθόδοξη, ούτε οι οι υπόλοιποι προσκυνητές ήταν Έλληνες, ούτε ο παππούλης μου μίλησε στα ελληνικά. Η μητέρα μου με συμβούλευσε να προσευχηθώ σε εκείνον για να μου αποκαλύψει ποιος είναι. Η απάντηση στην προσευχή μου δεν ήρθε μέσα από όνειρο αυτήν την φορά αλλά από ένα δώρο γενεθλίων που μου έκανε ο πνευματικός μου πατέρας (στον οποίο δεν είχα πει καν το όνειρο). Άνοιξα το δώρο και διαπίστωσα πως ήταν ένα βιβλίο. Όταν το άνοιξα είδα την «παράξενη εκκλησία» (παράξενη για εμένα γιατί ήταν ρωσική) την οποία είχα δει στον ύπνο μου, την εικόνα του αγίου, την λάρνακα του, καθώς και τον παππούλη!

Έτσι έμαθα το όνομα του... Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, προστάτης των ορφανών. Έτσι έμαθα το όνομα του πατέρα μου, τον πατέρα όλων των ορφανών, των θλιμμένων, των αδυνάτων, των φτωχών των αδικημένων. Ο άγιος δεν με αφήνει ποτέ μόνη αλλά είναι πάντα κοντά μου και παρουσιάζεται πολλές φορές στα όνειρα μου για να με στηρίξει, να με παρηγορήσει και να με συμβουλεύσει στις δύσκολες στιγμές.

Ο θεός μου πήρε τον πατέρα μου αλλά φρόντισε να μου στείλει έναν άφθαρτο (το άφθαρτο σκήνωμα του αγίου βρίσκεται στον Σαν Φρανσίσκο) ο οποίος βρίσκεται και στην γη και μας θυμίζει ότι όποιος ακολουθεί τον Χριστό δεν έχει λόγο να φοβάται τον θάνατο... εκείνος δεν τον έφθειρε. Πως είναι δυνατόν ο ναός μιας άγιας ψυχής να γίνει πάλι χώμα;

Αισθάνομαι τυχερή αλλά ταυτόχρονα, έχω την ευθύνη, από την στιγμή που ο θεός επέτρεψε σε εμένα την πιο αμαρτωλή να συμβεί αυτό, να μάθουν τον Άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς όσο το δυνατόν περισσότεροι άνθρωποι και μαζί με την δική μου αλλαγή, να φέρει αλλαγή και σε πολλούς άλλους ανθρώπους που αυτήν την στιγμή που διαβάζουν τα λόγια αυτά αναζητούν ένα καταφύγιο και μια πατρική αγκαλιά.

Το μόνο που μπορούσα να κάνω ως δεκαπεντάχρονη ήταν να φτιάξω μία σελίδα στο facebook με όνομα SAINT JOHN MAXIMOVITCH (ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ) που σήμερα αριθμεί πάνω από 3000 μέλη. Στην αγκαλιά που μου χάρισε εκείνος, χωράμε πολλοί!

Ευχαριστούμε θερμά την Μαρία Τσάλλα για την δημοσίευση του άρθρου στο xristianos.gr

_________________

«όπου επισκιάζει η χάρις σου Αρχάγγελε, από εκεί διώκεται η δύναμη του διαβόλου. 
Διότι δεν μπορεί να μείνει κοντά στο Φώς σου ο εωσφόρος που έπεσε στο σκοτάδι και παραμένει σ’ αυτό.
Γι' αυτό Μιχαήλ Αρχάγγελε, σε παρακαλούμε να σβήνεις τα βέλη του που είναι γεμάτα πυρ και κινούνται εναντίον μας»

πηγή: xristianos.gr

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΟΝ ΖΩΗΝ ΤΟΥ (ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ)

Η ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΟΝ ΖΩΗΝ ΤΟΥ (ΠΑΤΕΡΙΚΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ)

                    Ορθόδοξος Τύπος

Ο Μέγας Βασίλειος μιλώντας για την μέλλουσα Κρίση λέγει ότι «Ευτυχισμένη είναι η ψυχή, η οποία νύκτα και ημέρα δεν έχει άλλη μέριμνα παρά πως κατά την μεγάλη ημέρα κατά την οποία όλη η κτίση θα σταθεί μπροστά στον Κριτή, για να αποδώσει λόγο περί των έργων της, θα μπορέσει και αυτή εύκολα να ενεργήσει τον απολογισμό του βίου της.
Γιατί, όποιος έχει ενώπιον των ματιών του εκείνη την ημέρα και την ώρα και πάντοτε μελετά την απολογία του μπροστά στο δικαστήριο, που δεν μπορεί να πλανηθεί, αυτός ή καθόλου ή ελάχιστα θα αμαρτήσει, γιατί το να αμαρτάνει κανείς προέρχεται από την απουσία του φόβου του Θεού από εμάς. 
Σε όσους δε είναι ζωηρή η αναμονή των απειλουμένων τιμωριών, ο ενοικών σε αυτούς φόβος δεν θα τους δώσει ευκαιρία να περιπέσουν σε απρόσεκτες πράξεις η σκέψεις»1.

Ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς σχετικά με την παρουσία του Κυρίου στην ζωή μας τονίζει: «Αν δεν μπορούμε να βλέπουμε τον Κύριο και με τους οφθαλμούς του σώματος, μπορούμε όμως να Τον βλέπουμε διαρκώς με τα μάτια της διανοίας, αν είμαστε σε πνευματική εγρήγορση. Μπορούμε μάλιστα όχι απλώς να Τον βλέπουμε αλλά και να καρπωνόμαστε μεγάλα αγαθά. Διότι αυτή η θέα είναι αναίρεση κάθε αμαρτίας, καθαίρεση κάθε πονηρού πράγματος, απομάκρυνση κάθε κακού. Αυτή η θέα είναι ποιητική κάθε αρετής, γεννητική καθαρότητος και απαθείας, παρεκτική αιωνίου ζωής και ατελείωτης βασιλείας»2.

Ο δε γέροντας Παίσιος, εξηγώντας ποιό είναι το βαθύτερο νόημα της ζωής, θα πη: «Όταν ο άνθρωπος βοηθηθή να πιστέψη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, την αιώνια, συλλάβη δηλαδή το βαθύτερο νόημα της ζωής και μετανοήση, αλλάξη ζωή, έρχεται αμέσως η θεία παρηγοριά με την Χάρη του Θεού, η οποία τον αλλοιώνει, διώχνοντας και όλα τα κληρονομικά ελαττώματα. Όταν ο άνθρωπος πιστεύη στον Θεό και στην μέλλουσα ζωή, τότε καταλαβαίνει ότι αυτή η ζωή είναι μάταιη και ετοιμάζει το διαβατήριό του για την άλλη ζωή. Ξεχνούμε ότι όλοι θα φύγουμε. Δεν θα βγάλουμε ρίζες εδώ. Αυτή η ζωή δεν είναι για να καλοπεράσουμε. Σε αυτή την ζωή δοκιμάζεται ο καθένας, αν ανταποκρίνεται σε όσα του ζητάει ο Θεός»3.

Ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος σε λόγο του για την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου μας λέγει: «Ελάτε, αγαπητοί, ας βαδίσουμε στον δρόμο που μας έδειξε ο Κύριος, για να φθάσουμε με χαρά στην βασιλεία του. Ας πάρουμε προμήθειες και λάδι στα αγγεία μας, διότι το μάκρος εκείνου του δρόμου δεν είναι μικρό. Ας ζώσουμε λοιπόν την μέση μας με ζώνη την ειλικρίνεια και την αλήθεια, περιμένοντας να υποδεχθούμε, ως άνθρωποι και πιστοί δούλοι, τον προσωπικό μας Δεσπότη. Ας ανάψουμε τα λυχνάρια μας και ας αγρυπνούμε με ανδρεία… Να, και η μητέρα μας Ιερουσαλήμ λέει σε εμάς “Ποθήστε με, παιδιά μου, όπως ακριβώς σας ποθώ εγώ· τίποτε να μη αποκτήσετε πάνω στη γη· για τίποτε να μη μεριμνήσετε. Διότι, να, ο Νυμφίος είναι έτοιμος να παρουσιασθεί μέσα στις νεφέλες του ουρανού με την δόξα του ευλογημένου Πατρός, και θα καλέσει τον καθένα από εσάς με το όνομά του, και θα τον βάλει να καθίσει στο τραπέζι με την παράταξη των αγίων εκείνων που ζούν μέσα σε εκείνο το ανέκφραστο φως, στην άφθαρτη και αθάνατη και αιώνια ζωή, σύμφωνα με τους κόπους του”»4.

Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στην ομιλία του στην Κοίμηση της Θεοτόκου τονίζει ότι «Ο Ιωακείμ ποιμαινόμενος σαν πρόβατο από τον Θεό, δεν του έλειπε κανένα από τα αγαθά. Καί ας μη νομίσει κανείς πως λέγοντας αγαθά εννοώ όσα ποθούν οι πολλοί και τα φαντάζονται οι λαίμαργοι μένοντας με ανοικτό πάντοτε στόμα, τα οποία από την φύση τους ούτε να παραμείνουν μπορούν, ούτε γνωρίζουν να βελτιώνουν την συμπεριφορά εκείνου που τα έχει, αλλά από μόνα τους καταρρέουν και την ίδια στιγμή σκορπίζονται, έστω και αν είχαν μεγάλη αφθονία σε αυτά. Εννοώ τα αγαθά που επιθυμούν και αγαπούν οι φρόνιμοι και που παραμένουν στους αιώνες, όσα ευφραίνουν τον Θεό και βγάζουν ώριμο καρπό για αυτούς που τα έχουν, εννοώ τις αρετές, που θα δώσουν τον καρπό τους στον καιρό τους, δηλαδή στον αιώνα τον μελλοντικό και ο καρπός θα είναι η αιώνια ζωή για όσους κοπίασαν επάξια και πρόσφεραν τους κόπους τους με όση δύναμη μπορούσαν» 5
………………………………….
1. Βασιλειανό Αποθησαύρισμα Εκδ. Φωτοδότες σελ. 469
2.Γρηγ. Παλαμά Εκδ. Ε.Π.Ε. τομ. 10 σελ. 87
3.Γέροντος Παισίου Αγιορείτου Λόγοι Β΄σελ. 344
4. Οσίου Εφραίμ του Σύρου Έργα τομ. Γ΄σελ. 405
5.Ιωάν. Δαμασκηνού Ε.Π.Ε. τομ. 9 σελ. 249

  Ορθόδοξος Τύπος

agioritikovima.gr

Μοναχός έκανε σπίτι του την κορυφή ενός βράχου - Βίντεο

Μοναχός έκανε σπίτι του την κορυφή ενός βράχου - Βίντεο



Οι άνθρωποι που θέλουν να έρθουν σε επαφή με το Θεό, συχνά αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα εγκόσμια και να απομονωθούν από το «θόρυβο» της καθημερινότητας.

Ωστόσο, λίγοι είναι αυτοί που καταφέρνουν να ζήσουν όπως ο Maxime Qavtaradze, ένας 59χρονος μοναχός στη Γεωργία που ζει σε απομόνωση, στην κορυφή ενός βράχου, εδώ και 20 χρόνια.



Ο σεβάσμιος μοναχός, χρησιμοποιεί για κατοικία μια εκκλησία που δεσπόζει στην κορυφή του βράχου Katskhi Pillar, 40 μέτρα πάνω από ένα μοναστήρι. Για να γίνει αντιληπτό το ύψος, ας σημειωθεί ότι η κατάβαση διαρκεί 20 λεπτά.

Οι απαραίτητες για την επιβίωσή του προμήθειες φτάνουν μέχρι εκεί με τη βοήθεια πιστών, που χρησιμοποιούν μια υποτυπώδη κατασκευή με σχοινιά. Ο Maxime Qavtaradze κατεβαίνει από το βράχο μόνο δύο φορές τη βδομάδα, ώστε να προσευχηθεί με τους πιστούς ακολούθους του.

 

Αξίζει να σημειωθεί, ότι ο μοναχός πριν εγκαταλείψει τα εγκόσμια εργάζονταν σαν χειριστής γερανού. Οπότε η κατοίκηση σε αυτό το ύψος, ίσως δεν φαντάζει σε αυτόν τόσο δύσκολη.

 

«Είναι εδώ πέρα, στην ησυχία, που μπορείς να ακούσεις την παρουσία του Θεού», λέει.

Ο ίδιος δεν επιτρέπει σε άλλους να ανεβαίνουν εκεί και οι μοναδικοί επισκέπτες του είναι ιερείς που αναζητούν παρηγοριά στο μοναστήρι στους πρόποδες του βράχου.

   

Εξαίρεση αποτέλεσε ο φωτογράφος Amos Chapple, ο οποίος όμως έπρεπε να περάσει 4 μέρες, περνώντας μέρος σε προσευχές 7 ωρών, μέχρι να του επιτραπεί να ανέβει και να φωτογραφήσει την εκκλησία στο βράχο...

«όπου επισκιάζει η χάρις σου Αρχάγγελε, από εκεί διώκεται η δύναμη του διαβόλου.
Διότι δεν μπορεί να μείνει κοντά στο Φώς σου ο εωσφόρος που έπεσε στο σκοτάδι και παραμένει σ’ αυτό.
Γι' αυτό Μιχαήλ Αρχάγγελε, σε παρακαλούμε να σβήνεις τα βέλη του που είναι γεμάτα πυρ και κινούνται εναντίον μας»

πηγή: xristianos.gr

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΤΖΑΡΙΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

ΟΙ ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΗΣ ΑΤΖΑΡΙΑΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΟΥΝ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ

Του  Ανδρέα Κυριακού

Στη μυθική Κολχίδα, την Ιβηρία, στις ακτές του Ευξείνου Πόντου συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια ένα ακόμη θαύμα.  Πριν το εξιστορήσουμε ας κάνουμε μια σύντομη γεωγραφική ενημέρωση. Γύρω από την πόλη Μπατούμι (Βατούμ) υφίσταται η αυτόνομη Δημοκρατία της Ατζαρίας (Ατζαρα) που από το  2004 αποτελεί τμήμα της Γεωργίας. Στα νότια της βρίσκονται τα τουρκικα σύνορα (συνορεύει με τον Πόντο), ενώ στα ανατολικά και βόρεια η Γεωργία. Δυτικά βρίσκεται ο Εύξεινος Πόντος. Οι κάτοικοι είναι γύρω στις 400,000 και μιλούν μια διάλεκτο της Γεωργιανής γλώσσας. Στά 1991, όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, οι κάτοικοι δήλωσαν κατά 75% μωαμεθανοί. Μάλιστα τους κυβέρνησε στην αυτοανακυρηχθείσα “ανεξάρτητη”δημοκρατία ο μωαμεθανός Ασλαν Αμπασίτζε, που αναδείχθηκε δικτάτορας μέχρι το 2004, οπόταν αποφάσισαν να ενταχθούν στο κράτος της Γεωργίας σαν αυτόνομη δημοκρατία. Το θαυμαστό της υπόθεσης είναι ότι, ενώ στα 1991 οι περισσότεροι κάτοικοι δήλωναν μωαμεθανοί, το 2006 βρέθηκαν 63% να είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και σήμερα (2013) τα 75% δηλώνουν Ορθόδοξοι! 

Πώς έγινε αυτο το θαύμα;  

Απλούστατα επέστρεψαν μαζικά (κι η επιστροφή όπως δείχνουν οι στατιστικές συνεχίζεται) στην πίστη των πατέρων τους. Κατά το Δεκέμβριο του 2012 ο μητροπολίτης του Μπατούμι Δημήτριος ανέφερε σε συνέντευξη του ότι όταν διορίστηκε εφημέριος στο Μπατούμι στα 1986 υπήρχε στήν πόλη μόνο μια ορθόδοξη εκκλησία. Στις 13 Μαίου 1991 επέστρεψαν μαζικά στήν Εκκλησία 5,000 μωαμεθανοί κι άθεοι. Το ίδιο έτος η Εκκλησία άνοιξε στο χωριό Χύλο εκκλησιαστικό λύκειο επ’ ονόματι του Απ. Ανδρέου, το πρώτο εκκλησιαστικό λύκειο στην ΕΣΣΔ.

Ο μητροπολίτης ανέφερε ότι οι Ατζαροι προσηλυτίστηκαν στο μωαμεθανισμό με τη βία, την διά του ξίφους πειθώ! Ομως παρέμειναν κρυπτοχριστιανοί στην πραγματικότητα. Συνέχισαν να φορούν σταυρό, έβαφαν κόκκινα αυγά το Πάσχα και διατηρούσαν εικονίσματα στα σπίτια τους. 

 Πολλοί ιερείς προέρχονται από Μωαμεθανικές οικογένειες. Ο διευθυντής του εκκλησιαστικού λυκείου είναι εγγονός μουλλά.

Πώς εξηγεί τη μαζική αυτή επάνοδο στην Εκκλησία; “Είναι θέλημα Θεού. Είναι θαύμα του Θεού”. 

Ενώ εμείς ασχολούμαστε με τις μικρότητες μας, με τις δικαιοδοσίες των Θρόνων μας, με τον εθνοφυλετισμό και τα πολυαρχιερατικά, με τα γενέθλια (ενώ η Εκκλησία γνωρίζει μόνο τρία γενέθλια, του Χριστού, της Θεοτοκου και του Τιμίου Προδρόμου) ο Θεός με δρόμους και τρόπους που μόνο αυτός ξέρει φέρνει ανθρώπους στην Εκκλησία.

Κατανοείτε ότι επέστρεψαν στην Εκκλησία 200,000 αδελφοί μας από την αυχμηρή έρημο του μωαμεθανισμού; “Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου”.  

Στη μυθική Κολχίδα, την Ιβηρία, στις ακτές του Ευξείνου Πόντου συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια ένα ακόμη θαύμα.  Πριν το εξιστορήσουμε ας κάνουμε μια σύντομη γεωγραφική ενημέρωση. Γύρω από την πόλη Μπατούμι (Βατούμ) υφίσταται η αυτόνομη Δημοκρατία της Ατζαρίας (Ατζαρα) που από το  2004 αποτελεί τμήμα της Γεωργίας. Στα νότια της βρίσκονται τα τουρκικα σύνορα (συνορεύει με τον Πόντο), ενώ στα ανατολικά και βόρεια η Γεωργία. Δυτικά βρίσκεται ο Εύξεινος Πόντος. Οι κάτοικοι είναι γύρω στις 400,000 και μιλούν μια διάλεκτο της Γεωργιανής γλώσσας. Στά 1991, όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ, οι κάτοικοι δήλωσαν κατά 75% μωαμεθανοί. Μάλιστα τους κυβέρνησε στην αυτοανακυρηχθείσα “ανεξάρτητη”δημοκρατία ο μωαμεθανός Ασλαν Αμπασίτζε, που αναδείχθηκε δικτάτορας μέχρι το 2004, οπόταν αποφάσισαν να ενταχθούν στο κράτος της Γεωργίας σαν αυτόνομη δημοκρατία. Το θαυμαστό της υπόθεσης είναι ότι, ενώ στα 1991 οι περισσότεροι κάτοικοι δήλωναν μωαμεθανοί, το 2006 βρέθηκαν 63% να είναι Ορθόδοξοι Χριστιανοί και σήμερα (2013) τα 75% δηλώνουν Ορθόδοξοι! 

Πώς έγινε αυτο το θαύμα;  

Απλούστατα επέστρεψαν μαζικά (κι η επιστροφή όπως δείχνουν οι στατιστικές συνεχίζεται) στην πίστη των πατέρων τους. Κατά το Δεκέμβριο του 2012 ο μητροπολίτης του Μπατούμι Δημήτριος ανέφερε σε συνέντευξη του ότι όταν διορίστηκε εφημέριος στο Μπατούμι στα 1986 υπήρχε στήν πόλη μόνο μια ορθόδοξη εκκλησία. Στις 13 Μαίου 1991 επέστρεψαν μαζικά στήν Εκκλησία 5,000 μωαμεθανοί κι άθεοι. Το ίδιο έτος η Εκκλησία άνοιξε στο χωριό Χύλο εκκλησιαστικό λύκειο επ’ ονόματι του Απ. Ανδρέου, το πρώτο εκκλησιαστικό λύκειο στην ΕΣΣΔ.

Ο μητροπολίτης ανέφερε ότι οι Ατζαροι προσηλυτίστηκαν στο μωαμεθανισμό με τη βία, την διά του ξίφους πειθώ! Ομως παρέμειναν κρυπτοχριστιανοί στην πραγματικότητα. Συνέχισαν να φορούν σταυρό, έβαφαν κόκκινα αυγά το Πάσχα και διατηρούσαν εικονίσματα στα σπίτια τους. 

 Πολλοί ιερείς προέρχονται από Μωαμεθανικές οικογένειες. Ο διευθυντής του εκκλησιαστικού λυκείου είναι εγγονός μουλλά.

Πώς εξηγεί τη μαζική αυτή επάνοδο στην Εκκλησία; “Είναι θέλημα Θεού. Είναι θαύμα του Θεού”. 

Ενώ εμείς ασχολούμαστε με τις μικρότητες μας, με τις δικαιοδοσίες των Θρόνων μας, με τον εθνοφυλετισμό και τα πολυαρχιερατικά, με τα γενέθλια (ενώ η Εκκλησία γνωρίζει μόνο τρία γενέθλια, του Χριστού, της Θεοτοκου και του Τιμίου Προδρόμου) ο Θεός με δρόμους και τρόπους που μόνο αυτός ξέρει φέρνει ανθρώπους στην Εκκλησία.

Κατανοείτε ότι επέστρεψαν στην Εκκλησία 200,000 αδελφοί μας από την αυχμηρή έρημο του μωαμεθανισμού; “Αύτη η αλλοίωσις της δεξιάς του Υψίστου”.  

“Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν”. 

 Γιατί θυμήθηκα τη ρήση του Ιερού Χρυσοστόμου; Διότι στά μέρη εκείνα παρέδωσε το πνεύμα του στα Κόμανα.  

Οι προσευχές τόσων Αγίων, των χιλιάδων μαρτύρων της Γεωργίας, δεν γίνονται εις μάτην.

“Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν”. 

 Γιατί θυμήθηκα τη ρήση του Ιερού Χρυσοστόμου; Διότι στά μέρη εκείνα παρέδωσε το πνεύμα του στα Κόμανα. 
Οι προσευχές τόσων Αγίων, των χιλιάδων μαρτύρων της Γεωργίας, δεν γίνονται εις μάτην.

 

http://trelogiannis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_695.html

http://fdathanasiou.wordpress.com

http://yiorgosthalassis.blospot.com

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: ΠΩΣ ΠΙΣΤΕΨΕ ΕΝΑΣ ΑΘΕΟΣ ΚΑΡΙΚΟΝΟΠΑΘΗΣ

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ: ΠΩΣ ΠΙΣΤΕΨΕ ΕΝΑΣ ΑΘΕΟΣ ΚΑΡΙΚΟΝΟΠΑΘΗΣ

                 isagiastriados.com

του Αντώνη Τενέδιου Σκαλοχώρι

Η παρακάτω ιστορία συνέβη εδώ και αρκετά χρόνια. Την ιστορία αυτή μού τη διηγήθηκε ο καλός μου φίλος πατήρ Δημήτριος εφημέριος του ναού του Αγίου Βασιλείου στο Πειραιά στην οδό Σαχτούρη. Παραθέτω την ιστορία αυτή όπως μου τη διηγήθηκε όπως την έζησε ο ίδιος:

Ένα πρωί μετά τη θεία Λειτουργία πήγα στο Γραφείο του Ναού. Εκεί ήρθε να με δει ένας κύριος περίπου 50 ετών. Δεν τον ήξερα. Ούτε και τον είχα ξαναδεί στην εκκλησία. Μού μίλησε για ένα άνθρωπο 42 ετών που νοσηλευόταν σε Πειραϊκό Νοσοκομείο. Είχε τη παλιό αρρώστια!

Ο καρκίνος είχε κάνει μετάσταση και έφθασε ως τον εγκέφαλο του. Οι γιατροί τον είχαν ξεγράψει.

Τα φάρμακα τα έπαιρνε με τη «χούφτα» μα δεν του έδιναν την υγεία.

Ο άνθρωπος αυτός ήταν στενός συγγενής του αρρώστου. Μου ζήτησε να πάω να κοινωνήσω τον άρρωστο.

Πράγματι! Πήγα στο Νοσοκομείο κρατώντας ευλαβικά την Άγια Κοινωνία.

Όταν πήγα στο θάλαμο που νοσηλευόταν ο ασθενής πράγματι βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Όπως με ενημέρωσε άλλο στενό συγγενικό του πρόσωπο ο καρκίνος με ραγδαίες μεταστάσεις είχε προσβάλει κα τον εγκέφαλο. Δεν είχε πια ζωή. Οι μέρες του ήταν μετρημένες.

Ήταν μόνος στο θάλαμο. Το διπλανό κρεβάτι ήταν άδειο. Σε μια στιγμή συνήλθε από το κώμα. Άνοιξε τα μάτια του.

Με είδε και άρχισε να μου μιλάει με κάποια δυσκολία. Μου είπε λοιπόν τα ακόλουθα: Οι δικοί μου με έφεραν εδώ στο θεραπευτήριο πριν από 35 μέρες. Δίπλα μου νοσηλευόταν ένας άλλος ασθενής που ήταν περίπου 80 ετών. Αυτός ο άρρωστος είχε προσβληθεί από καρκίνο των οστών. Ο καημένος είχε και αυτός φοβερούς πόνους. Παρά τους πόνους του αναφωνούσε συνεχώς: «Δόξα σοι ο Θεός! Δόξα σοι ο Θεός!». Κατόπιν έλεγε διάφορες προσευχές. Εγώ ήμουν άθεος.

Πρώτη μου φορά τις άκουγα. Εγώ ποτέ μου δεν είχα πατήσει το πόδι μου στην εκκλησία. Έβλεπα με έκπληξη ότι ο διπλανός μου άρρωστος μετά τις προσευχές του ηρεμούσε... Τον έπιανε για δύο-τρείς ώρες ένας γλυκός ύπνος. Μα πάλι ξυπνούσε και μούγκριζε από τους αφόρητους πόνους. Τότε ξανάρχιζε πάλι να προσεύχεται: Δόξα σοι ο Θεός!!!... Εγώ που υπέφερα φρικτά από τους πόνους μούγκριζα ενώ αυτός ο γέρος παρά τους πόνους του δοξολογούσε το Θεό. Εγώ από τα νεύρα μου και τους πόνους μου βλασφημούσα το Χριστό και τη Παναγία. Αντίθετα ο γέρος παρά τους πόνους του ευχαριστούσε το Θεό για το καρκίνο που του έδωσε. Τον άκουγα μέσα στους πόνους μου και αγανακτούσα. Αυτός ο γέρος σχεδόν κάθε μέρα ζητούσε να κοινωνήσει. Εγώ ο άθλιος τον έβριζα. Σκάσε του έλεγα. Σκάσε επιτέλους! Δεν βλέπεις πως Αυτός ο Θεός που εσύ τον δοξολογείς μας βασανίζει τόσο σκληρά με την επάρατη αυτή αρρώστια; Ποιος Θεός; Δεν υπάρχει Θεός! Ο γέρος με άκουγε και ήρεμα μου απαντούσε: Υπάρχει παιδί μου. Υπάρχει Θεός και είναι στοργικός πατέρας. Με τους πόνους της αρρώστιας που μας έδωσε μας καθαρίζει από τις πολλές αμαρτίες...

Όμως οι απαντήσεις του γέρου με εκνεύριζαν ακόμα περισσότερο. Άρχιζα και πάλι και βλασφημούσα Θεούς και δαίμονες. Άρχιζα τις φωνές και έλεγα: Δεν υπάρχει Θεός. Δεν πιστεύω σε τίποτα. Ούτε στο Θεό, ούτε στη Βασιλεία του Θεού στον άλλο κόσμο! Τότε ο γέρος με ήρεμο τρόπο μου απάντησε:

Περίμενε και θα δεις με τα μάτια σου πώς χωρίζεται η ψυχή από το σώμα του χριστιανού που πιστεύει. Είμαι αμαρτωλός. Αλλά το έλεος Του θα με σώσει. Περίμενε να δεις και θα πιστέψεις!

Τον έβλεπα συνεχώς να δοξολογεί το Θεό και τη Παναγία. Έλεγε μια προσευχή που επαναλάμβανε το Χαίρε για τη Παναγία. (Χαιρετισμοί). Έψελνε «Θεοτόκε Παρθένε»... και «Άξιον Εστίν ως αληθώς». Σε μια στιγμή σταμάτησε Τον άκουσα να λέει: Καλώς τον Άγγελο μου Σε ευχαριστώ που ήρθες με τόση λαμπρά συνοδεία να παραλάβεις τη ψυχή μου! Εγώ έκπληκτος άνοιξα τα μάτια μου να δω τους επισκέπτες του γέρου. Ο γέρος έκαμε το σταυρό του. Σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος του και άφησε τη τελευταία του πνοή!

Ξαφνικά ο θάλαμος του νοσοκομείου πλημμύρισε από ένα δυνατό φως! Σα να μπήκαν μέσα δέκα ήλιοι! Εγώ ο άπιστος. Ο Άθεος. Ο Υλιστής είδα με τα μάτια του αυτό το ΘΑΥΜΑ. Μια ωραιότατη μυρουδιά απλώθηκε!

Έμεινα «κόκκαλο». Ο γέρος είχε δίκιο. Κάλεσα τους γονείς μου και τους είπα όλα όσα είδα και έζησα! Τους μάλωσα που ποτέ τους δεν μου μίλησαν για την ύπαρξη του Θεού. Κάλεσα τους φίλους και συγγενείς δίπλα μου. Παρακάλεσα να μου μιλήσουν για τα θέματα αυτά που ως τότε δεν είχα διδαχθεί από κανένα.

Πάτερ μου πίστεψα ότι πράγματι υπάρχει Θεός. Γι’ αυτό θέλω να με εξομολογήσεις και να με κοινωνήσεις!

Πράγματι αυτή η διήγηση με συγκλόνισε! 

isagiastriados.com

agioritikovima.gr

Νὰ μὴν ἐμπιστεύεται κανεὶς τὸν ἑαυτό του.

Νὰ μὴν ἐμπιστεύεται κανεὶς τὸν ἑαυτό του.

Νὰ μὴν ἐμπιστεύεται κανεὶς τὸν ἑαυτό του σὲ τίποτε, ἀλλὰ γιὰ ὅλα νὰ συμβουλεύεται τοὺς διακριτικοὺς πατέρες
καὶ νὰ ἐξομολογεῖται καθαρὰ τὰ μυστικά της καρδιᾶς του.

Ἀπὸ τὸν ἅγιο Βαρσανούφιο

Ἕνας ἀδελφὸς ρώτησε τὸν ἀββᾶ Ἰωάννη τὸν προφήτη:
- Γιὰ ὅλους τοὺς λογισμούς, ποὺ ξεφυτρώνουν στὴν καρδιά μου, πρέπει νὰ ρωτάω τοὺς γέροντες;
- Δὲν εἶναι ἀνάγκη, ἀπάντησε ὁ γέροντας, νὰ ρωτάει κανεὶς γιὰ ὅλους τοὺς λογισμοὺς ποὺ περνοῦν ἀπὸ τὴν καρδιά, γιατὶ φεύγουν καὶ χάνονται. Νὰ ρωτάει μόνο γι᾿ αὐτοὺς τοὺς λογισμοὺς ποὺ ἐπιμένουν καὶ πολεμοῦν...
Συμβαίνει, θὰ λέγαμε, μὲ τοὺς λογισμοὺς ὅ,τι καὶ μὲ ἕναν ἄνθρωπο, ποὺ βρίζεται ἀπὸ πολλούς, ἀλλ᾿ ἀγνοεῖ καὶ προσπερνάει τὶς ὕβρεις.
Τότε δὲν κάνει καμιὰ ἐνέργεια. Ἂν ὅμως κάποιος (ἀπὸ τοὺς ὑβριστές του) στραφεῖ ἐναντίον του καὶ τὸν πολεμήσει, τότε τὸν καταγγέλλει στὶς ἀρχές. Ἔρχεται δηλαδὴ στὸν ἄρχοντα καὶ ὑποβάλλει μήνυση ἐναντίον ἐκείνου ποὺ τὸν πολέμησε.

Ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τοὺς λογισμούς:
Πρέπει νὰ κάνουμε στοὺς γέροντες ἐξαγόρευση ἐκείνων μονάχα ποὺ μᾶς πολεμοῦν ἢ μένουν μέσα μας πολὺν καιρό.

www.paterikiorthodoxia.com
www.orthmad.gr

yiorgosthalassis.blogspot.com

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - Ο Χριστός φίλος μας...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ - Ο Χριστός φίλος μας...



Τον Χριστό να Τον αισθανόμαστε φίλο μας. Είναι ο φίλος μας. Το βεβαιώνει ο ίδιος, όταν λέει: «Υμείς φίλοι μου εστέ ...» Σαν φίλο να Τον ατενίζουμε και να Τον πλησιάζουμε. Πέφτουμε; Αμαρτάνουμε; Με οικειότητα, αγάπη κι εμπιστοσύνη να τρέχουμε κοντά Του, όχι με φόβο ότι θα μας τιμωρήσει αλλά με θάρρος, που θα μας το δίνει η αίσθηση του φίλου. Να Του πούμε: «Κύριε, το έκανα, έπεσα, συγχώρεσε με». Αλλά συγχρόνως να αισθανόμαστε ότι μας αγαπάει, ότι μας δέχεται τρυφερά, με αγάπη και μας συγχωρεί. Να μη μας χωρίζει απ’ τον Χριστό η αμαρτία. Όταν πιστεύουμε πως μας αγαπάει και Τον αγαπάμε, δεν αισθανόμαστε ξένοι και χωρισμένοι απ’ Αυτόν, ούτε όταν αμαρτάνουμε. Έχουμε εξασφαλίσει την αγάπη Του κι όπως και να φερθούμε, ξέρουμε ότι μας αγαπάει.

πηγή: xristianos.gr

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΑΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΠΑΓΩΜΕΝΗ...

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΐΣΙΟΣ: ΑΝ ΝΙΩΘΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΣΟΥ ΠΑΓΩΜΕΝΗ...

Γι' αυτό, όταν βλέπουμε τον εαυτό μας πνευματικά μουδιασμένο και την καρδιά μας παγωμένη, θα πρέπει να επισκεφτούμε άνθρωπο αγωνιστή για να ξεμουδιάσουμε και άνθρωπο πονεμένο για να αναγκαστεί η καρδιά να πονέσει,να βοηθήσει με αγάπη και να θερμανθεί από την αγάπη για να ξεπαγώσει. .




πηγή: agioritikovima.gr

Ένα περιστατικό που μου έκοψε την ανάσα!

Ένα περιστατικό που μου έκοψε την ανάσα!

Οδηγούσα χτες γυρίζοντας από κάτι υποχρεώσεις. Ντάλα ο μεσημεριανός ήλιος. Στρίβω δεξιά σ' ένα δρόμο (μονής κατεύθυνσης). Μπροστά μου ένα μηχανάκι. Ο 60ρης οδηγός του και η γυναίκα του επιβάτες.
 

Σε κάποια φάση το μηχανάκι, ενώ βρισκόταν στην άκρη του δρόμου, αδικαιολόγητα μπήκε στη μέση-μέση του δρόμου απότομα. Αδικαιολόγητα. Πέρασαν ένα, ίσως και δύο, δευτερόλεπτα μέχρι να με αντιληφθεί ο παππούς και να κάνει στην άκρη.

Τον προσπέρασα με δυσφορία και άρχισα να πατάω το γκάζι...

Έλα, όμως, που αυτή η αργοπορία του παππού με γλίτωσε από σοβαρότατο τροχαίο. Πώς; Άκου. Στο επόμενο ακριβώς στενό (στο οποίο είχα προτεραιότητα) μια γυναίκα πέρασε με αστραπιαία ταχύτητα χωρίς να κοιτάξει αν έρχεται κανείς. Ένα, ίσως και δύο, δευτερόλεπτα αν ήμουν πιο νωρίς εκεί... καταλαβαίνεις τι θα γινόταν...

Πες το θαύμα. Πες το τύχη. Πες το όπως θες. Πάντως η καθυστέρηση αυτή μου έκοψε την ανάσα. Στην αρχή δεν έδωσα σημασία στο γεγονός. Μάλιστα γέμισα και σκόνη τον παππού με τη γυναίκα του, αφού τους προσπέρασα στο δρόμο εκείνο (που ήταν χωματόδρομος). Αν μπορούσα να τους ξαναδώ, θα τους φιλούσα μετανιωμένος, θα τους ζητούσα συγγνώμη που τους λέρωσα και θα τους ευχαριστούσα που στάθηκαν η αιτία να γλιτώσω.

Και κάτι τελευταίο: ένα λεπτό ΠΡΙΝ το συμβάν, κάτι μέσα μου με προέτρεπε: "Σεβάχ, να λες την ευχή. Γιατί την ξεχνάς; Ξεκίνα τώρα!"... Έτσι, την ώρα του συμβάντος έλεγα την ευχή. Πες το τύχη, πες το ό,τι θες. Το θέμα είναι τα γεγονότα. Και το αποτέλεσμα...

Μήπως, φίλε/η, οι άγγελοι είναι πάντα δίπλα μας κι εμείς κοιμόμαστε όρθιοι; Μήπως τελικά ο κόσμος γύρω μας είναι θαυμάσιος κι εμείς επιλέγουμε να προχωρούμε με τα μάτια της ψυχής μας κλειστά;

Σεβάχ ο Θαλασσινός

 

http://aoratigonia.blogspot.gr

yiorgosthalassis.blogspot.com