Αυτήν μόνον έχουμε Μητέρα στους ουρανούς...

Ἔχεις καὶ ἄλλον τρόπο, ἀγαπητέ, νὰ μελετᾷς καὶ νὰ προσεύχεσαι διὰ μέσου τῆς Ἁγίας Θεοτόκου, στρέφοντας τὸ νοῦ σου α´) στὸν οὐράνιο Πατέρα, β´) στὸν Γλυκύτατο Ἰησοῦ, γ´) καὶ τελευταῖο, σ᾿ αὐτὴν τὴν ἐνδοξότατη Μητέρα του.

Στρέφοντας τὸ νοῦ σου στὸν Θεό, σκέψου· α´ τὴν μεγάλη χαρὰ ποὺ ἀπὸ αἰῶνες νωρίτερα εἶχε ὁ Θεὸς σκεπτόμενος τὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου· τὶς ἀρετὲς καὶ τὶς πράξεις της, ἀπὸ τότε ποὺ γεννήθηκε στὸν κόσμο, μέχρι τότε ποὺ ἀναπαύθηκε.

Τὸ α´ μελέτησέ το μὲ τὸν ἑξῆς τρόπο: Ὕψωσε τὸν λογισμό σου πάνω ἀπὸ κάθε καιρὸ καὶ χρόνο καὶ κτίσμα νοητὸ καὶ αἰσθητό. Καὶ εἰσερχόμενος, γιὰ νὰ μιλήσω ἔτσι, στὴν ἴδια τὴν αἰωνιότητα καὶ στὸ νοῦ τοῦ Θεοῦ, σκέψου τὶς τρυφὲς καὶ τὶς ἀνέκφραστες ἀγαλλιάσεις ποὺ δεχόταν ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῆς Ἀειπαρθένου Μαρίας (1). Βρίσκοντας τὸν Θεὸ ἀνάμεσα σ᾿ αὐτὲς τὶς τρυφές, ζήτησέ του νὰ σοῦ δώσῃ, ἐξαιτίας τῶν ἀφράστων αὐτῶν ἀγαλλιάσεων, χάρι καὶ δύναμι, γιὰ νὰ μπορῇς νὰ καταβάλλῃς καὶ νὰ νικήσῃς τοὺς ἐχθρούς σου· καὶ μάλιστα ἐκεῖνον, ποὺ τότε σὲ πολεμεῖ· κατόπιν ἀναλογιζόμενος τὶς τόσες πολλὲς καὶ ἐξαιρετικὲς πράξεις καὶ ἀρετὲς αὐτῆς τῆς Θεοτόκου, καὶ παρουσιάζοντάς τις ἄλλοτε ὅλες μαζὶ καὶ ἄλλοτε μία ἀπὸ αὐτὲς στὸν Θεό, γιὰ τὴν δύναμι ἐκείνων, ζήτησε ἀπὸ τὴν ἄπειρη ἀγαθότητά του ὅλο ἐκεῖνο ποὺ χρειάζεσαι καὶ ἐπιθυμεῖς.

Μετὰ ἀπὸ αὐτά, στρέφοντας ἐκ δευτέρου τὸν νοῦ σου στὸν Κύριό μας, τὸν Υἱό της, ἐνθύμησέ του τὴν Παναγία κοιλιὰ ποὺ τὸν βάσταξε γιὰ ἐννέα μῆνες· τὴν εὐλάβεια μὲ τὴν ὁποία τὸν προσκύνησε ὅταν γεννήθηκε καὶ τὸν γνώρισε ὡς ἀληθινὸ Θεὸ καὶ τέλειο ἄνθρωπο, Υἱὸ καὶ ποιητή της· τοὺς φιλόστοργους ὀφθαλμούς της, ποὺ τὸν εἶδαν τόσο φτωχό· τὶς ἀγκάλες ποὺ τὸν δέχθηκαν, τὸ γάλα ποὺ θήλασε, τοὺς κόπους καὶ τὰ βάσανα ποὺ ὑπέφερε γι᾿ αὐτὸν στὴ ζωή του καὶ στὸν θάνατό του· καὶ σοῦ ὑπόσχομαι ὅτι μὲ ὅλα αὐτὰ θὰ προκαλέσῃς εὐχάριστη διάθεσι στὸ θεῖο της τέκνο γιὰ νὰ σοῦ ὑπακούσῃ.

Στὸ τέλος στρέψε τὸ νοῦ σου καὶ σ᾿ αὐτὴν τὴν Παναγία Θεοτόκο καὶ θύμησέ της ὅτι στάθηκε ἡ ἐκλεκτὴ ἀπὸ τὴν ἀΐδιο πρόνοια καὶ ἀγαθότητα τοῦ Θεοῦ, ὡς Μητέρα τῆς χάριτος καὶ τῆς εὐσπλαγχνίας καὶ ὡς δική μας Μητέρα καὶ συνήγορος καὶ ὅτι μετὰ ἀπὸ τὸν Υἱό της δὲν ἔχουε ἀσφαλέστερο καὶ δυνατώτερο καταφύγιο νὰ προσφύγουμε, παρὰ σὲ αὐτήν· ὑπενθύμισέ της ὅτι ὅλοι ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί, ὅπως δὲν ὀνομάζουμε κυρίως πατέρα πάνω στὴ γῆ, ὅπως μᾶς παρήγγειλε ὁ Υἱός της ἐπειδὴ κυρίως μόνον ἕνα Πατέρα ἔχουμε, αὐτὸν ποὺ βρίσκεται στοὺς οὐρανούς: «Καὶ πατέρα σας μὴν ὀνομάσετε κανένα πάνω στὴ γῆ, γιατὶ ἕνας εἶναι ὁ Πατέρας σας ὁ οὐράνιος» (Ματθ. 23,9) - μὲ τὸν ἴδιο τρόπο οὔτε ἄλλη μητέρα ὀνομάζουμε πάνω στὴ γῆ, ἐπειδὴ κυρίως αὐτὴν μόνον ἔχουμε Μητέρα στοὺς οὐρανοὺς καὶ ὅλοι μας καυχόμαστε νὰ ὀνομαζώμαστε τέκνα της. Γι᾿ αὐτὸ καὶ προσβλέπουε πρὸς αὐτὴν γιὰ νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁλοκληρωτικά, ὅπως ἀποβλέπει χωρὶς νὰ παρεκκλίνῃ καὶ στὴν μητέρα του τὸ νήπιο ποὺ ἔχει ἀπογαλακτισθῆ, ὅπως ἔχει γραφεῖ: «Ὕψωσα τὴν ψυχή μου σὰν τὸ θηλασμένο βρέφος κοντὰ στὴν μητέρα του»(Ψαλμ. 130,3).

Ἀκόμη ὑπενθύμισέ της τὶς ἀλήθειες ποὺ γράφουν γι᾿ αὐτὴν τὰ βιβλία, ὅτι ὅλοι οἱ πιστοὶ πιστεύουν στὰ τόσο ὑψηλὰ καὶ τόσο θαυμαστὰ καὶ μεγάλα κατορθώματα καὶ χαρίσματα ποὺ προξένησε σὲ ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, ἐπειδὴ αὐτὴ μόνο ὄντας ἀνάμεσα Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, τὸν μὲν Θεὸ ἔκανε υἱὸ ἀνθρώπου, τοὺς δὲ ἀνθρώπους υἱοὺς Θεοῦ. Ὅτι χωρὶς τὴν μεσιτεία της δὲν μπορεῖ κανένας νὰ πλησιάση τὸν Θεό, οὔτε ἄνθρωπος, οὔτε ἄγγελος, διότι αὐτὴ μόνον βρίσκεται ἀνάμεσα στὴν κτιστὴ κι οὐράνια κτίσι· ὅτι αὐτὴ μόνον εἶναι Θεὸς ἄμεσος μετὰ τὸν Θεό, καὶ ἔχει τὰ δευτερεῖα τῆς Ἁγίας Τριάδος, ἐπειδὴ εἶναι ἀληθινὰ Μητέρα τοῦ Θεοῦ· καὶ ὅτι αὐτὴ εἶναι ὄχι μόνον ὁ θησαυροφύλακας ὅλου τοῦ πλούτου τῆς Θεότητος, ἀλλὰ καὶ ὁ διαμοιραστὴς σὲ ὅλους, Ἀγγέλους καὶ ἀνθρώπους, ὅλων τῶν ὑπερφυσικῶν ἐλλάμψεων καὶ πνευματικῶν χαρισμάτων ποὺ δίνονται ἀπὸ τὸν Θεὸ στὴν κτίσι. Καὶ ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας ποὺ νὰ τὴν ἐπεκαλέσθηκε μὲ πίστι καὶ νὰ μὴν τὸν ἄκουσε μὲ εὐσπλαγχνία. Τέλος πάντων, παρουσίασέ της τὰ βάσανα καὶ τὰ πάθη τοῦ Μονογενῆ της Υἱοῦ ποὺ ὑπέφερε γιὰ τὴ σωτηρία μας, καὶ παρακάλεσέ την νὰ ζητήσῃ χάρι γιὰ σένα ἀπὸ αὐτόν, ὥστε καὶ γιὰ σένα τὰ πάθη αὐτὰ νὰ προξενήσουν τὸ ἀποτέλεσμα ἐκεῖνο, γιὰ τὸ ὁποῖο τὰ ὑπέφερε ὁ Υἱός της· καὶ αὐτὸ εἶναι ἡ δική σου σωτηρία· καὶ αὐτὸ ὄχι γιὰ ἄλλο, παρὰ γιὰ δική του δόξα καὶ εὐαρέστησι.

[1]. Μὲ κάθε δίκαιο χαιρόταν καὶ χαιρόταν καὶ μὲ τὸ παραπάνω ἡ Ἁγία Τριάδα πρὶν ἀπὸ τὴν δημιουργία τοῦ κόσμου, γνωρίζοντας ἐκ τῶν προτέρων, σύμφωνα μὲ τὴν θεαρχική της ἰδέα, τὴν ἀειπάρθενο Μαριάμ. Γιατὶ εἶναι γνώμη μερικῶν θεολόγων, ὅτι ἂν ὑποθέσουμε ὅτι ὅλα τὰ ἐννέα τάγματα τῶν Ἀγγέλων γκρεμίζονταν ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς καὶ γίνονταν δαίμονες, ἂν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἀπὸ τότε ποὺ δημιουργήθηκε ὁ κόσμος ἐγίνοντο κακοὶ καὶ πήγαιναν στὴν κόλασι χωρὶς νὰ γλυτώσῃ κανείς· ἂν ὅλα τὰ κτίσματα οὐρανός, φωστῆρες, ἄστρα, στοιχεῖα, φυτὰ ζῷα, ἀποστατοῦσαν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔβγαιναν ἀπὸ τὴν τάξι τους καὶ πήγαιναν στὴν ἀνυπαρξία, παρ᾿ ὅλα αὐτὰ ὅλες αὐτὲς οἱ κακίες τῶν κτισμάτων συγκρινόμενες μὲ τὸ πλήρωμα τῆς ἁγιότητος τῆς Θεοτόκου, δὲν μποροῦσαν νὰ λυπήσουν τὸν Θεό· διότι μόνο ἡ Κυρία Θεοτόκος μποροῦσε νὰ τὸν εὐχαριστήσῃ ὡς πρὸς ὅλα καὶ γιὰ ὅλα, καὶ νὰ μὴν τὸν ἀφήσῃ νὰ λυπηθῆ τόσο πολὺ γιὰ τὸν χαμὸ καὶ τὴ ἀπώλεια τῶν τόσων κτισμάτων του, ὅσο θὰ τὸν ἔκαμνε νὰ χαίρεται ὑπερβολικὰ γιὰ τὴν ἴδια της· διότι μόνον αὐτὴ χωρὶς καμμία σύγκρισι τὸν ἀγάπησε περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον διότι αὐτὴ περισσότερο ἀπὸ κάθε ἄλλον ὑπάκουσε στὸ θέλημά του· διότι μόνον αὐτὴ μπόρεσε καὶ ἔγινε ἱκανὴ νὰ δεχθῆ ὅλα ἐκεῖνα τὰ φυσικά, ὑπερφυσικὰ καὶ προαιρετικὰ χαρίσατα ποὺ ὁ Θεὸς διαμοίρασε σὲ ὅλη τὴν κτίσι. Καὶ μὲ ἕνα λόγο, γιατὶ αὐτὴ ἔγινε ἕνας ἄλλος Δεύτερος Κόσμος, ἀσύγκριτα καλλίτερος ἀπὸ ὅλον τὸν αἰσθητὸ καὶ νοητὸ κόσμο καὶ ἀρκετὸς καὶ μόνος του νὰ δοξάζῃ αἰώνια τὸν Ποιητὴ ἀπὸ τὴν καλλονὴ καὶ ποικιλία τῶν χαρισμάτων του περισσότερο ἀπὸ ὅλη τὴν δημιουργία τοῦ σύμπαντος. Ἀπὸ αὐτὰ λοιπὸν βγαίνει τὸ συμπέρασμα ὅτι, ἐπειδὴ καὶ ὁ Θεὸς προώρισε τὴν Θεοτόκο, σύμφωνα μὲ τὴν προαιώνια εὐδοκία του, ποὺ εἶναι ὄχι τὸ ἑπόμενο καὶ κατ᾿ ἐπακολούθησι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὸ προηγούμενο καὶ τὸ κύριο θέλημα αὐτοῦ, ὅπως τὸ ἑρμηνεύει ὁ μέγας τῆς Θεσσαλονίκης Γρηγόριος (λόγ. Α´ εἰς τὰ Φῶτα καὶ λόγος εἰς τὴν Χριστοῦ Γέννησιν). Ἀπὸ αὐτὰ λοιπὸν βγαίνει λέγω τὸ συμπέρασμα ὅτι, ὅπως γίνεται τὸ περιβόλι γιὰ νὰ φυτευθῆ τὸ δένδρο καὶ πάλι τὸ δένδρο φυτεύεται γιὰ τὸν καρπό, ἔτσι καὶ ὅλος ὁ αἰσθητὸς καὶ νοητὸς Κόσμος ἔγινε γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτό, δηλαδὴ γιὰ τὴν Κυρία Θεοτόκο· καὶ πάλι ἡ Κυρία Θεοτόκος ἔγινε γιὰ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό· καὶ ἔτσι ἐξεπληρώθη ἡ ἀρχαία βουλὴ καὶ ὁ πρῶτος σκοπὸς τοῦ Θεοῦ· μὲ τὸ ὅτι ἀνακεφαλαιώθηκαν ὅλα ἐν Χριστῷ καὶ ἑνώθηκε ἡ κτίσις μὲ τὸν Κτίστη, ὄχι φυσικά, ὄχι προαιρετικὰ καὶ κατὰ χάριν, ἀλλὰ κατὰ τὴν ὑπόστασι· αὐτὸς εἶναι ὁ ἀνώτατος βαθμὸς τῆς ἑνώσεως, μετὰ ἀπὸ τὸν ὁποῖον ἄλλος ἀνώτερος οὔτε βρέθηκε, οὔτε καὶ θὰ βρεθῆ.

Από το βιβλίο «Αόρατος Πόλεμος»
Αγίου Νικόδημου του Αγιορείτη, Κεφάλαιο ΜΘ, Μέρος 1ο
Επιλογή κειμένου xristianos.gr

Η έννοια του απεχθούς χρέους

  Αθανάσιος Ρακοβαλής
Συγγραφέας-αγιογράφος

Η έννοια του απεχθούς χρέους

Πότε ένα «χρέος» θεωρείται απεχθές ;

1)    Όταν αυτοί που το πήραν το έκαναν εν αγνοία του λαού τους
2)    Όταν τα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν ΌΧΙ για έργα εντός της χώρας και για όφελος του λαού, αλλά μοιράσθηκαν μεταξύ των πονηρών...
3)   Όταν αυτός που τα έδωσε γνώριζε τι γινόταν, αλλά σφύριζε αδιάφορα και πονηρά περιμένοντας την σειρά του για  να ληστέψει την χώρα.

Οι  Η.Π.Α  επινόησαν και εφάρμοσαν για πρώτη φορά την έννοια του «απεχθούς χρέους», όταν αρνήθηκαν να πληρώσουν στους Ισπανούς τα χρέη της Κούβας, όταν την απέσπασαν από αυτούς γύρω στα 1800. Από τότε και μέχρι σήμερα πολλές φορές διάφορα κράτη αρνήθηκαν να πληρώσουν «απεχθή χρέη» σύμφωνα με τα πάρα πάνω κριτήρια. Η τελευταία φορά που χρησιμοποιήθηκε η έννοια του απεχθούς χρέους ήταν πρόσφατα, όταν οι Η.Π.Α. κατέλαβαν το 2009 το Ιράκ και αρνήθηκαν να πληρώσουν τα χρέη του (στην Ρωσία, γύρω στα 2 δις δολάρια, αλλά και στην Γαλλία και άλλες χώρες). 

Εμείς γιατί δεν εφαρμόσαμε την έννοια του απεχθέστατου χρέους που μας επέβαλαν χωρίς να μας ρωτήσουν; Προφανώς γιατί δεν έχουμε τους κατάλληλους ηγέτες, όπως τους είχε πρόσφατα η Ισλανδία και το Εκουαδόρ, που γλύτωσαν τους λαούς τους και τις χώρες τους από την καταλήστευση και την δουλεία.

Γιατί δεν έχουμε τους κατάλληλους ηγέτες;  Γιατί, όπως λέει και η λαϊκή παροιμία, «κατά τον λαό και οι άρχοντες». Είμαστε, λοιπόν, ένας αλλοτριωμένος και διεφθαρμένος λαός; Ας απαντήσει ο καθένας για τον εαυτό του.

Εγώ πάντως βλέπω γύρω μου ένα λαό που έχει απομακρυνθεί από τον Χριστό, και από τις ηθικές αξίες. Πολλοί οι πρόθυμοι για λοβιτούρες και απάτες, ελάχιστοι αυτοί που επιδιώκουν το δίκαιο και την τιμιότητα. Πολλοί, ακόμα και μετά από όσα πάθαμε, καμώνονται ότι δεν καταλαβαίνουν, και λένε το μαύρο άσπρο και το πικρό γλυκό. Αν δεν αλλάξουμε μυαλά όλοι μας, πλούσιοι και φτωχοί, άρχοντες και λαός, κλήρος και πιστοί, μας περιμένουν τα χειρότερα.

Στην κατάντια που φτάσαμε μόνο ο Θεός μπορεί να μας σώσει. Για να βοηθήσει όμως ο Θεός, είναι απαραίτητη και η δική μας συναίσθηση πρώτα και μετά η αλλαγή- μετάνοια. Γιατί είναι αδύνατο ο Θεός να επιβραβεύσει την αμετανόητη διαφθορά και αμαρτία.
                                                                                          

Αθανάσιος Ρακοβαλής
Συγγραφέας-αγιογράφος

πηγή: impantokratoros.gr

"Ήμες Χριστιανοί, Πάτερ, α σον Πόντον"

"Ήμες Χριστιανοί, Πάτερ, α σον Πόντον"

''ΗΜΕΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, ΠΑΤΕΡ, Α ΣΟΝ ΠΟΝΤΟΝ''
Ν' ακούσουμε ''Χριστός Ανέστη'', κι απές ας πεθάσκομεν.

Του Φώτη Μιχαήλ, ιατρού

Ο μέγας πατριώτης και Αθωνίτης ιερομόναχος Γαβριήλ, σαν γύρισε από την ''Πόλη των ονείρων'' του, εκείνο το Πάσχα του 1953, δεν έχανε ευκαιρία να διηγείται τον πόνο και τα δάκρυα των κρυπτοχριστιανών, που γνώρισε ως πνευματικός στα ''μυστικά δώματα'' του Πατριαρχείου.

Μεγάλη Τετάρτη πρωί του είπαν εμπιστευτικώς ότι στο επάνω παρεκκλήσιο, που συνέχεται με τον κεντρικό ναό, τον περιμένουν κάποιοι ξένοι από μακριά, για να εξομολογηθούν και να μεταλάβουν.

Πράγματι, στο ημίφως του υπερώου, διέκρινε δεκαριά άνδρες χωρικούς, οι οποίοι στο αντίκρυσμά του έβαλαν όλοι τους μετάνοια και ο γεροντότερος του είπε σε διάλεκτο Ποντιακή: ''Ήμες Χριστιανοί, Πάτερ, α σον Πόντον, και λαλεύομεν (φιλούμε) τα πόδα σου, να ξαγουρεύομεν (να εξομολογηθούμε) και μεταλάβομεν σήμερον και απές να λέομεν στην Αγιωσύνην σου, ντό θέλομεν ένα κι' άλλον''.

Ευτυχώς που ο γέρων Γαβριήλ είχε συναναστραφεί πριν από χρόνια με Ποντίους πρόσφυγες στην Μακεδονία και καταλάβαινε κάπως την γλώσσα τους.

Έτσι, έμαθε από τους εξομολογούμενους ότι εδώ και πάρα πολλά χρόνια ολόκληρο το χωριό τους είναι κρυπτοχριστιανοί.

Ότι στο φανερό είναι Οθωμανοί και Τούρκοι, και στο κρυφό είναι Χριστιανοί και Έλληνες και περιμένουνε να τους γλυτώσει ο Θεός από την σκλαβιά.

Ότι στα φανερά λέγονται Χασάνηδες και Μεμέτηδες, και τα πραγματικά τους ονόματα είναι Γιωρίκας ( Γεώργιος), Ανάστας (Αναστάσιος).
 Ότι έχουν έναν δικό τους δήθεν Χόντζα, αλλά ούτε περιτομή κάνουν ούτε ραμαζάνια και μπαϊράμια.

Ότι πριν από την ''ανταλλαγή'', έπαιρναν Παπά από γειτονικά χριστιανικά χωριά και στα κρυφά τους βάπτιζε, τους στεφάνωνε, τους λειτουργούσε τις μεγάλες γιορτές και μετελάμβαναν. 
Ότι τώρα δεν υπάρχει πουθενά Παπάς και έρχονται αναγκαστικά στην Πόλη, λίγοι-λίγοι, δήθεν για δουλειές και γίνονται Χριστιανοί.

Μετά την εξομολόγηση έμειναν σύμφωνοι να ξαναπάνε αργά το βράδυ με τις γυναίκες τους μαζί και τα παιδιά, και μέσα στην νύχτα μυστικά να γίνει η βάπτιση των παιδιών κ.λ.π.

Έτσι και έγινε. Το βράδυ, σαν ησύχασε ο κόσμος, ήρθανε όλοι με τις οικογένειές τους τμηματικά και με προφυλάξεις. Εξομολογήθηκαν και οι γυναίκες, και κοντά στα μεσάνυχτα έγινε στο παρεκκλήσιο η βάπτιση, το μύρωμα και ο Εκκλησιασμός των παιδιών.

Ο Λειτουργός Πνευματικός γέρων Γαβριήλ λαβών τα Άγια εκφωνεί: ''Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε''. 

-Μεταλαμβάνει ο δούλος του Θεού; 
-Ανάστας.

Μεταλαμβάνει η δούλη του Θεού;
- Παρέσσα
Μετά το νεοβάπτισμα τον πλησιάζουν οι δυο γεροντότεροι και του λένε: ''Ατώρα, πάτερ, να λέομέν σε έναν κι' άλλον τ' αμέτεραν τας δουλείας. Σ' εμέτερον το χωρίον Πουπάν κι' έχομεν, ανάστασιν καί ξέρομεν αδά στα τριάντα χρονίας. Ντό ψυήν να δίομεν σον Θεόν Πάτερ; Τα παιδία μουν αντρέβουν χωρίς Πουπάν, στεφάν ποίον να θέκει τα στο αφκάλ; 
Άχ! αφορισμένον σκλαβίαν. Πάσχα έρχετεν, Πάτερ, και να κάνεις μας και ίνα ανάστασιν, ν' ακούσουμε ''Χριστός Ανέστη'', κι απές ας πεθάσκομεν''.

Στις μέρες μας το φαινόμενο του κρυπτοχριστιανισμού αποκαλύπτεται και συζητιέται όλο και περισσότερο: 

''Τούρκοι'' σκηνοθέτες και ηθοποιοί παρουσιάζουν, μέσα στην Τουρκία,  ταινία μεγάλου μήκους με θέμα τους κρυπτοχριστιανούς του Πόντου.

''Τουρκάλες'' με μαντίλες και φερετζέδες ανάβουν κεριά σε Εκκλησίες της Πόλης και κάνουν τάματα σε Αγίους.

''Τούρκοι'' πανεπιστημιακοί και δημοσιογράφοι μιλάνε ανοιχτά για την έκταση του κρυπτοχριστιανισμού στην Τουρκία και γνωστοποιούνται, μέσω τηλεοράσεως και διαδικτύου, ολόκληρα χωριά του Πόντου , όπου μιλάνε Ελληνικά και στα κρυφά πιστεύουνε σε Τριαδικό Θεό και Παναγία!

''Τούρκοι'' Αλεβήτες ( περί τα 25 εκατομμύρια) κρατάνε κομποσκοίνια και ανάβουνε στις τελετές τους θυμιατά και λαμπάδες.

Λέτε να ήρθε το ''πλήρωμα του χρόνου'' για την πραγματοποίηση της προφητείας του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού, που έλεγε: ''Από τους Τούρκους το 1/3 θα χαθεί, το άλλο τρίτο θα βαπτισθεί και μονάχα το 1/3 θα πάει στην Κόκκινη Μηλιά''...  

________________________________________
Σημ. 
Οι διάλογοι στην Ποντιακή αλιεύθηκαν από το βιβλίο του γέροντα Γαβριήλ Διονυσιάτη ''Νοσταλγίαι και Αναμνήσεις''.

πηγή: impantokratoros.gr

Η τέχνη της Ευχής

•                 Από  askitikon.eu

Θέλετε λέγει ο άγιος, να σας πω την αλήθεια; Για να μην έχετε πειρασμούς και κακούς λογισμούς, χρειάζεται να ησυχάζει το μυαλό σας. Να μην έχετε ούτε δεξιούς λογισμούς.

Εδώ είναι η δική μας αποτυχία: Μόλις δούμε έναν καλό, κατά την γνώμη μας λογισμό, τον δεχόμαστε. Όταν όμως συνηθίσωμε να πιάνουμε τις μέλισσες, θα πιάσωμε και σφήκα, και αυτή θα μας τσιμπήση και θα πονέσωμε πολύ. Γι' αυτό, προ πάντων είναι αναγκαίο να φοβούμεθα τους δεξιούς λογισμούς. Να μην κινούνται ούτε αυτοί μέσα μας, για να παραμείνει μόνον το όνομα του Ιησού, ο Χριστός.

Όπως όταν πρόκειται να βρέξη, βλέπομε την αστραπή να διασχίζη ταχύτατα τον αέρα του στερεώματος, έτσι ακριβώς και στον χώρο της καρδιάς μας οφείλομε να λέμε συνεχώς και ταχύτατα -αει στρεφειν- το όνομα του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», ανάλογα με το πόσο χωράει η καρδιά μας.

Διότι η ευχή μας χαρίζει τον υετό των θείων χαρίτων και δωρεών, των θείων ευεργατημάτων και εμπειριών, και μας μαθαίνει ότι ο Θεός πολεμάει, ενώ εμείς απλώς παρακολουθούμε την τέχνη του...

Όμως χρειαζόμαστε και κάτι ακόμη:
Προσοχή, ώστε να αποδιώχνωμε αμέσως τον λογισμό. Αυτό επιτυγχάνεται με το να συγκεντρώνωμε την καρδιά μας και να την ανοίγωμε σε όλη την θεότητα, λέγοντας την ευχή του Ιησού. Αυτή είναι η εντέλεια της τέχνης.

Αρχ. Αιμιλιανού Σιμωνοπετρίτου
Λόγος περί νήψεως, Ερμηνεία στον Άγιο Ησύχιο

•            Από  askitikon.eu και agioritikovima.gr

Θαύματα της Ζωοδόχου Πηγής

•                 Από  diakonima.gr

-

Θαύματα λοιπόν πολλά και μεγάλα εγίνοντο, όχι μόνον εις τον καιρόν του Βασιλέως Λέοντος, τουκτήτορος του ναού Αυτής της Ζωηφόρου Πηγής, αλλά και μετά ταύτα ετελούντο έτι περισσότερα. Ο μέγας Ιουστινιανός, ο ευσεβέστατος Βασιλεύς Ρωμαίων, έπεσε ποτε εις πάθος δυσουρίας δεινόν και ανίατον, και απελπισθείς από τους ιατρούς, και από πάσαν άλλην ανθρωπίνην βοήθειαν, προσέδραμεν εις την Ζωοδόχον Πηγήν και Πανάχραντον· και προσπεσών εις την Ιεράν και σεβασμίαν εικόνα Της, εδέετο θερμώς περί του πάθους του.

Έπειτα απελθών εις την Πηγήν του αγιάσματος, και μετά πίστεως λαβών ύδωρ εκ του αγιάσματος, έπιε, και παρευθύς (ώ, των θαυμασίων σου, Δέσποινα!) ιατρεύθη τελείως, και τόσον έγινεν υγιής, και δύναμιν τοσαύτην ανέλαβεν, ωσάν να μην είχε τελείως ασθένειαν.

Όθεν και αυτός θέλωντας ν’ αποδώση την ευχαριστίαν τη Ευεργέτιδι Θεοτόκω, εμεγάλωσε τον Ναόν της. Τούτο δε ποιήσας εφάνη η Θεοτόκος αυτώ κατ’ όναρ, και είπέ του· Βασιλεύ, δεν είναι δίκαιον και πρέπον να χαλάσης άλλου ανθρώπου μνημόσυνον, αμή εάν θέλης ν’ αποδώσης προς τον Υιόν μου και Κτίστην πάσης κτίσεως πρέπουσαν την ευχαριστίαν, έγειρε ναόν επ’ ονόματι της του Θεού Σοφίας, και κάμε τον όσον δύνασαι μεγάλον, διά να συνάζεται εκεί λαός πολύς· και αφιέρωσέ τον εις το Πατριαρχείον, διά να ακούη το συναθροιζόμενο πλήθος τα θεία λόγια από τον Πατριάρχην να ωφελήται· και να είναι και εις ιδικόν σου ακατάπαυστον μνημόσυνον. Διά δε τον Ναόν οπού εμεγάλωσες, όχι μόνο ολίγον μισθόν θέλεις έχει, διά το αλλότριον μημόσυνον, αλλά και μετ’ ου πολύ θέλει κατεδαφισθή υπό σεισμού ούτος διά τάς αμαρτίας του λαού και των εν αυτώ προσεδρευόντων πνευματοκαπήλων και αισχρουργών ανθρώπων.

Όθεν και ο πιστότατος Βασιλεύς, ευεπειθής γενόμενος εις την προσταγήν της Θεοτόκου, ήγειρεν εκείνον τον παμμεγέθη, περιβόητον και περικαλλέστατον Ναόν της του Θεού Σοφίας, του οποίου το κάλλος και το μέγεθος κηρύττονται εις όλον τον κόσμον, ωσάν οπού κατά πολύ αυτός υπερβαίνει εκείνο τον εν Ιερουσαλήμ θαυμαστόν Ιερόν, το υπό του Σολομώντος οικοδομηθέν. Διά τούτο και ο Βασιλεύς Ιουστινιανός, αφού τον είδε τελειωμένον, και εις τόσον κάλλος και ωραιότητα τετειχισμένον, εκραύγασεν εν αγαλλιάσει· «Νενίκηκά σε, Σολομών!» Ο Ναός λοιπόν εκείνος της Ζωδόχου Πηγής οπού, ως είπομεν, εμεγάλωσεν ο Ιουστινιανός, μετά παρέλευσιν καιρού, σεισμού γενομένου, κατέπεσε· διότι αφήσαντες οι άνθρωποι να πανηγυρίζουν εις αυτόν με ύμνους και δοξολογίας, άρχισαν (καθώς και σήμερον κάμνουν) να εορτάζουν με χορούς και παιγνίδια, με τραγούδια και μέθαις, με αισχρουργίαις και ασελγίαις. Ομοίως και οι παραμένοντες εις τον άγιον εκείνον Ναόν αφήσαντες να διδάσκουν τον λαόν τάς εντολάς του Χριστού, και να τους εμποδίζουν να απέχουν εκ τούτων των ματαίων, εξεδόθησαν όλως δι’ όλου εις τον χρηματισμόν, συγκοινωνούντες αλλοτρίοις αμαρτήμασι διά τούτο και αγανακτήσασα η Θεοτόκος, ου μόνον εσήκωσε την χάριν της εκείθεν προς καιρόν, αλλά και τον Ναόν τελείως κατέσεισε και κατηδάφισε.

Μετά δε παρέλευσιν καιρού ικανού, βασιλεύσας ο αοίδιμος Βασίλειος ο Μακεδών και ακούσας τα θαύματα οπού εγίνοντο παρά της Ζωοδόχου Πηγής, και μαθών την αιτίαν του χαλασμού, βουλήν βουλεύεται αγαθήν και θεάρεστον, διά να φέρη το τοιούτον προσκύνημα των ευσεβών εις την προτέραν πνευματικήν κατάστασιν. Όθεν ανήγειρε τον Ναόν εις το πρώτον μέγεθος και κάλλος, κοσμήσας αυτόν και με διάφορα αφιερώματα, καθώς και ο πρώτος κτήτωρ αυτού· και εκλέξας άνδρας σοφούς και επιστήμονας, και προς τα θεία ευλαβείς, και αρετών εργάτας, Ιερείς δηλαδή, Ιεροδιακόνους, Αναγνώστας, και Ψάλτας, και Νεωκόρους, τους έβαλεν εις αυτόν· οι οποίοι όντες δούλοι Θεού, ησχολούντο όλως διόλου εις το έργον του Κυρίου, ου μόνον διά λόγου διδάσκοντες τον λαόν τα ιερά λόγια του Ευαγγελίου, αλλά και εμπράκτως δείχνοντες αυτά, γενόμενοι τύπος και καλόν παράδειγμα εις όλους.

Διά τούτο και πάλιν επέβλεψεν η Θεοτόκος επί τον άγιόν της Ναόν, και εις το ιερόν της αγίασμα, και ήρξαντο να τελούνται θαυμάσια άπειρα, και οι άνθρωποι να τελούν καθημερινάς πανηγύρεις και εορτάς, με ύμνους, με δοξολογίας, με ολονυκτίους δεήσεις και αγρυπνίας, με χαράν ψυχής και πνεύματος αγαλλίασιν, παρακινούμενοι από τε τάς διά λόγου και δι’ έργου διδασκαλίας των ιερών εκείνων ανδρών, των παραμενόντων εν τώ σεβασμίω Ναώ. Ούτω λοιπόν ο βασιλεύς Βασίλειος, ευλαβής ων προς τα θεία, έχαιρεν ευφραινόμενος με την καλήν κατάστασιν του μνημοσύνου του. Βλέπων δε τα άπειρα και υπερφυά θαύματα της Παντανάσσης Θεοτόκου, εζήτησε με το μέσον των αγίων εκείνων ανδρών, να του χαρίση η Πολυεύσπλαγχνος παιδίον αρσενικόν· το οποίον του εδόθη διά την πίστιν του· και γεννήσας άρρεν, το ωνόμασε Λέοντα, εις το όνομα του πρώτου κτήτορος της Ζωοδόχου Πηγής.

Λέγω, δηλαδή, εγέννησε τον Σοφόν Λέοντα, τον ποιητήν των Εωθινών, ο οποίος αναλαβών την βασιλείαν, μετά τον θάνατον του πατρός του, έδειξε μεγάλην ευλάβειαν εις την Ζωοδόχον Πηγήν· διά τούτο και τα θαύματα επερίσσευσαν εις τον καιρόν του. Δαιμόνια εξαβάλλοντο, νόσοι εδιώκοντο, τυφλοί ανέβλεπον, χωλοί περιεπάτουν, πτωχοί ευηγγελίζοντο και άλλα μυρία εγίνοντο καθ’ εκάστην· έκαστος δηλαδή των ευσεβών ελάμβανε την χάριν κατά την πίστιν του· και η πρώτη γυνή τούτου του σοφού Λέοντος, η αγία, λέγω, Θεοφανώ, πεσούσα εις ασθένειαν πυρετού λαύρου, ευθύς οπού έπιε με την καλήν της πίστιν από το ιαματικόν εκείνο αγίασμα της Ζωοδόχου Πηγής, ηλευθερώθη της δεινής ασθενείας και τελείως υγίανεν.

Αλλά δή και αυτός ο Βασιλεύς Λέων, περιπεσών εις την αφόρητον νόσον της λιθιάσεως, ήτοι του φιάγγου, από την οποίαν εις κίνδυνον ήλθε μεγάλον, οπού και από τους ιατρούς απελπίσθη, και εις θάνατον απεφασίσθη, κατά την Διακαινήσιμον εβδομάδα. Τότε λοιπόν η Θεοσεβεστάτη Βασίλισσα την παρά των ιατρών ακούσασα απόφασιν, και τον καλόν της σύζυγον και Βασιλέα βλέπουσα τα λίσθια πνέοντα, πιστεύουσα δε ότι τα παρά τοίς ανθρώποις αδύνατα, να είναι δυνατά παρά τη Μητρί του Παντοδυνάμου Θεού, προσέπεσεν εις την άχραντον Εικόνα της, και μετά δακρύων και σταγμών καρδίας επεκαλείτο την Βασίλισσαν πάσης κτίσεως, να χαρίση την ζωήν του επιγείου Βασιλέως· και ταύτα μέν η καλή σύζυγος και Βασίλισσα.

Η δε φιλεύσπλαγχνος Μήτηρ του Φιλανθρώπου Θεού, δυσωπηθείσα από τα άμετρα δάκρυα και την θερμήν δέησιν της Βασιλίσσης, πέμπει την ίασιν παρ’ ελπίδα· και εκεί οπού προσηύχετο η Θεοφανώ, ήκουσε φωνήν λέγουσα· «Μή λυπήσαι, Θεοφανώ, διά την ασθένειαν του Βασιλέως και συζύγου σου, και σήμερον έρχεται το ιατρικόν του βότανον». Όθεν περιχαρής γενομένη, και πιστεύσασα έδραμε προς τον ασθενή, και ευρίσκει τους ιατρούς οπού εσυμβουλεύοντο να τον σχίσουν, ωσάν οπού είδον πώς πλέον δεν έμεινεν άλλο, παρά αυτή η επικίνδυνος θεραπεία.

Ταύτα δε ακούσασα η Βασίλισσα, τους εμπόδισε λέγουσα· Έχετε ολίγην υπομονήν, και ιδού στέλνει η Κυρία μου Θεοτόκος άλλο θαυμαστόν ιατρικόν, και θέλει τον ιατρεύσει· και μετ’ ολίγον εκεί οπού επρόσμεναν τον θάνατον του Βασιλέως, φθάνει η Νεωκόρος της Ζωοδόχου Πηγής,Αγάθη ονομαζομένη, βαστάζουσα κεράμιον γεμάτον από το αγίασμα της Ζωοδόχου Πηγής, και λέγει προς την Βασίλισσαν· Σήμερον εκεί οπού εσκούπιζα τον Ναόν της Θεοτόκου, ήκουσα φωνήν αοράτως λέγουσάν μοι· Αγάθη, λάβε εις αγγείον ύδωρ από την Πηγήν μου, και δράμε ταχέως προς τον Βασιλέα Λέοντα οπού κινδυνεύει εις θάνατον, και δός του να πίη και θέλει ιατρευθή· ότι βοά προς με μετά δακρύων πολλών η αγαπημένη μου Θεοφανώ.

Ταύτα ακούσασα η Βασίλισσα, και πιστεύσασα έλαβε το αγίασμα μετά χαράς και ποτίσασα τον Βασιλέα, ευθύς (ώ των υπερφυών σου Θαυμάτων Παντάνασσα!) εθεραπεύθη, και της κλίνης ηγέρθη όλος υγιής, μή έχων ουδέν λείψανον της ασθενείας εκείνης της ανιάτου. Τούτο πάντας εξέπληξε, και πάντας εις υμνωδίαν και εις ευχαριστίαν της κοινής Ευεργέτιδος παρεκίνησε. Τότε δε τη προστάξει του Βασιλέως, ετελέσθη εορτή χαρμόσυνος κατά την Παρασκευήν της Διακαινησίμου, καθ’ ήν εγένοντο και τα εγκαίνια του Ναού τούτου· και έκτοτε επεκράτησε να τελήται η εορτή αύτη κατά την Διακαινήσιμον Παρασκευήν, με μόνην ίσως την Αναστάσιμον ακολουθίαν. Ύστερον, δε ως φαίνεται, κελεύσει Συνοδική, προσετέθη και η ακολουθία της Ζωοδόχου Πηγής, ποιηθείσα παρά του Νικηφόρου Καλλίστου του Ξανθοπούλου.

Μετά δε τον θάνατον της αγίας Θεοφανούς, ατέκνου αποθανούσης, έλαβεν ο Βασιλεύς άλλην γυναίκα νόμιμον, Ζωήν ονομαζομένην. Μή τεκνογονών δε και με αυτήν, εφάνη καλόν να προσπέσουν αμφότεροι εις την βοήθειαν της ταχείας αντιλήψεως της Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας· και δή, απελθόντες εις τον Ναόν της Ζωοδόχου Πηγής, και λειτουργηθέντες, και των Αχράντων Μυστηρίων μεταλαβόντες, και φιλοτιμίαν και δωρεάν μεγάλην ποιήσαντες εις τον Ναόν της Θεοτόκου και εις τους παρευρεθέντες εκείσε πτωχούς και ασθενείς, έπιον και εκ του σεπτού αγιάσματος, και ούτως επέστρεψαν εις τα βασίλεια· και εκεί δε έκαμαν ημέρας τεσσαράκοντα νηστεύοντες και προσευχόμενοι, παρακαλούντες την Θεοτόκον να τους χαρίση τέκνον, και της Βασιλείας διάδοχον. Ο δε ποιών το θέλημα των φοβουμένων αυτόν Θεός, βλέπων την πίστιν και την ταπείνωσίν τους, και επικαμφθείς εις την μεσιτείαν της Παναχράντου αγίας Αυτού Μητρός, επλήρωσε την καλήν τους αίτησιν, και συλλαβούσα η Ζωή, έτεκε Κωνσταντίνον τον Πορφυρογέννητον, τον και ποιητήν των Αν

•   
•  Από  diakonima.gr
και agioritikovima.gr

Αρνηταί της Αναστάσεως του Χριστού, Ένα θεολογικόν σχόλιον

Αρνηταί της Αναστάσεως του Χριστού

ΕΝΑ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΝ ΣΧΟΛΙΟΝ

Του πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Στο τελευταίο κεφάλαιο του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου (κεφ. 28) υπάρχει μια λεπτομέρεια πολύ βασική, που αναφέρεται στο πως οι εχθροί του Χριστού, από την πρώτη στιγμή, αποπειράθηκαν να αμφισβητήσουν το γεγονός της Αναστάσεώς Του.

Οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι  δωροδοκούν του φύλακες και τους προτείνουν να διαδώσουν ότι δήθεν το σώμα του Θεανθρώπου το έκλεψαν οι μαθητές Του ενώ αυτοί κοιμούνταν.

Στην αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, οι πρωτόπλαστοι πείθονται σε ένα ψευδή ισχυρισμό του διαβόλου με όλες τις τραγικές συνέπειες, που ακολούθησαν. Μετά και την κατάργηση της πλέον φρικτής συνέπειας του προπατορικού αμαρτήματος, που ήταν ο θάνατος από τον Θεάνθρωπο Κύριο, κάποιους άλλους, όργανά του, ο ίδιος πειραστής, τους συμβουλεύει να αρνηθούν το γεγονός με την ίδια μεθοδολογία, δηλαδή το ψεύδος.

Στους αιώνες, που ακολούθησαν, υπήρξαν πάρα πολλοί, που δεν θέλησαν να δουν την πραγματικότητα της Αναστάσεως του Κυρίου κατάματα. Ακολούθησαν την ίδια τακτική, που αρχικά ο διάβολος υπαγόρευσε στους πρώτους αρνητές. Μόνο, που λόγω της σαθρότητας του αρχικού επιχειρήματος, αντικατέστησαν τον ισχυρισμό περί κλοπής του σώματος με άλλες θεωρίες. Το ίδιο θνησιγενείς και κουτοπόνηρες, πλην όμως, στοιχιζόμενες πίσω από την ίδια εκείνη αρχέγονη πειρασμική πρακτική.

Την πραγματικότητα αυτή την περιγράφει άριστα ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς αναφέροντας: «αφού η δική του κεφαλή συντρίφτηκε με το σταυρό του Χριστού, κεφαλή του (σ.σ. ο διάβολος) κάνει τον καθένα από εκείνους, που με το πέρασμα των γενεών πείθονται στις καταστρεπτικές του συστάσεις και έτσι εμφανίζοντας, όπως η ύδρα πολλές κεφαλές προς τα επάνω, δεν σταματά να διαλαλή με αυτές στα ύψη την αδικία» (ΕΠΕ 1, 68).

Στα χρόνια που θα ακολουθήσουν στην θλιβερή αυτή αλυσίδα των αρνητών της Αναστάσεως, προστέθηκαν ως κρίκοι της, κατά τους προηγούμενους αιώνες, αλλά και ως σήμερα, κατ’ όνομα χριστιανοί, που επικαλούμενοι ιδιότητες και τίτλους ακαδημαϊκούς κατασκεύασαν απίθανες θεωρίες επιστρατεύοντας δοκησίσοφα επιχειρήματα, επικαλούμενοι αληθοφανείς ισχυρισμούς στην προσπάθειά τους και μόνο να πείσουν ότι δήθεν ο Χριστός δεν αναστήθηκε.

Η θεολογική μυωπία πολλών εξ αυτών έγινε ιστορικός αχρωματισμός και κατέληξε σε διανοητικό γλαύκωμα, με αποτέλεσμα οι θεωρίες και τα σενάριά τους απλώς να επιβεβαιώνουν ότι όταν οι τυφλοί προσπαθούν να οδηγήσουν τυφλούς (Ματθ. 15, 14) καταλήγουν πάντα στο ίδιο τραγικό αδιέξοδο.

Βέβαια όσο τα χρόνια περνούν οι ιδεολογικοί βρυκόλακες, πολέμιοι του προσώπου του Κυρίου θα αυξάνουν. Θα εφευρίσκουν νέους τρόπους για να Τον αμφισβητήσουν και θα κροταλίζουν τις θεωρίες τους, δίκην εντυπωσιασμού. Όλοι αυτοί όμως θα έχουν επιλέξει να επιστρέψουν «τοῖς καθημένοις ἐν χώρᾳ καὶ σκιᾷ θανάτου» (Ησ. 9, 2. Ματθ. 4, 16).
Ο Ορθόδοξος Χριστιανός αντιθέτως, με αναστάσιμο ήθος και λαμπριάτικη χαρά δοξολογικά θα αναφωνεί και θα ομολογεί «ἠγέρθη ὁ Κύριος ὄντως» (Λουκ. 24, 34).

Χριστός Ἀνέστη.  Ἀληθῶς Ἀνέστη.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2019, 19 Απριλίου 2014

πηγή: xristianos.gr

«Στη διάρκεια της Θείας Λειτουργίας βλέπω μια σταυρόσχημη ακτίνα να κατεβαίνει από ψηλά»

Ο στάρετς Θεόφιλος ένας δια Χριστόν σαλός ιερομόναχος του ρωσικού βορρά, που ασκήθηκε σε διάφορα μοναστήρια και ερημητήρια του Κιέβου, δεν έπαυε, ακόμα και όταν λειτουργούσε, να σκανδαλίζει τους άλλους αδελφούς με την παράξενη συμπεριφορά του.

Ο τότε μητροπολίτης Κιέβου Φιλάρετος, ενοχλημένος απ’ όλα αυτά κάλεσε τους συμβούλους του, για να εξετάσει την περίπτωση του ιερομονάχου. Σύντομα όμως έριξε φως στην υπόθεση ένας αδελφός, στον οποίο ο στάρετς είχε δώσει εξηγήσεις για την «ανάρμοστη» συμπεριφορά του στη διάρκεια των ιερών ακολουθιών:
«Ο Θεός, του είχε πει εμπιστευτικά, βλέπει την απλότητα μου. Λειτουργώ σύμφωνα με τη σωστή τάξη, διαβάζω όλες τις απαιτούμενες ευχές και τιμώ τον προεξάρχοντα ως ανώτερό μου. Όσο όμως βυθίζομαι στη θεωρία της τελέσεως του μυστηρίου, ξεχνώ τον εαυτό μου και ότι είναι γύρω μου.

»Στη διάρκεια της Θ. Λειτουργίας βλέπω μια σταυρόσχημη ακτίνα να κατεβαίνει από ψηλά και να αιωρείται πάνω από τους λειτουργούς.

»Βλέπω επίσης κάποια δροσιά να κατεβαίνει στα τίμια Δώρα, και λαμπρούς αγγέλους να πετάνε πάνω από την Αγία Τράπεζα ψάλλοντας: «Άγιος, Άγιος…Κύριος Σαβαώθ…». Τότε όλη μου η ύπαρξη αρπάζεται ανέκφραστα, και μου είναι αδύνατον να τραβήξω την προσοχή μου από το πάντερπνο δράμα.

»Αδελφέ, δεν σου λέω δικαιολογίες, αλλά την καθαρή αλήθεια. Σε παρακαλώ όμως να μη φανερώσεις όσα σου είπα, για να μη σκανδαλιστούν οι άλλοι από μένα, τον βρωμερό αμαρτωλό».

«Θαύματα και αποκαλύψεις»
Ιεράς Μονής Παρακλήτου

πηγή: xristianos.gr

Εάν ένας δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του ως αμαρτωλό η προσευχή του δεν είναι δεκτή στον Θεό

Ἡ προσευχὴ ἔχει μεγάλη σημασία γιὰ τὸν ἄνθρωπο καὶ γι’ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ ὑπάρξει ἡ σωστὴ προετοιμασία πρὶν ἀπὸ αὐτὴν - ὅπως λέει καὶ ἡ Παλαιὰ Διαθήκη: «Προετοιμάσου πρὶν προσευχηθεῖς καὶ μὴν γίνεσαι σὰν ἕνας ποὺ πειράζει τὸν Κύριο».

«Ὅταν θὰ σταθοῦμε μπροστὰ στὸν βασιλέα καὶ Θεό μας γιὰ νὰ συζητήσουμε μαζί Του», λέει ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος, «ἂς μὴν βιαστοῦμε νὰ τὸ κάνουμε χωρὶς προετοιμασία μήπως καὶ μᾶς δεῖ ἀπὸ μακρυὰ νὰ μὴν ἔχουμε τὰ ὅπλα καὶ τὴν στολὴ ποὺ ἁρμόζουν γιὰ τὴν παρουσίαση ἐνώπιον τοῦ Βασιλέως καὶ διατάξει τοὺς ὑπηρέτες καὶ δούλους Του νὰ μᾶς δέσουν καὶ νὰ μᾶς ἐξορίσουν μακρυὰ ἀπὸ τὸ πρόσωπό Του καὶ τὶς δεήσεις μας νὰ τὶς σχίσουν καὶ νὰ τὶς πετάξουν στὸ πρόσωπό μας».

Ἡ πρώτη προετοιμασία συνίσταται στὸ νὰ ἐκδιωχθεῖ ἡ πικρία καὶ ἡ κατάκριση γιὰ τὸν πλησίον. Αὐτὴ ἡ προετοιμασία διατάσσεται ἀπὸ τὸν Κύριόν μας. «Καὶ ὅταν στήκητε προσευχόμενοι ἀφίετε εἴ τι ἔχετε κατὰ τινὸς ἵνα καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ἀφῇ ὑμῶν τὰ παραπτώματα ὑμῶν. Εἰ δε ὑμεῖς οὐκ ἀφίετε, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν».

Ἡ περαιτέρω προετοιμασία περιλαμβάνει τὴν ἐκδίωξη τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν μὲ τὴν δύναμη τῆς πίστης στὸν Θεὸ καὶ μὲ τὴν δύναμη τῆς ὑπακοῆς καὶ τῆς παράδοσης στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐπίσης μὲ τὴν ἀναγνώριση τῆς προσωπικῆς ἁμαρτωλότητος ποὺ ἔχει σὰν ἐπακόλουθο τὴν συντριβὴ καὶ ταπείνωση τοῦ πνεύματος. «Ἂν ἐπιθυμοῦσες θυσίες θὰ σοῦ τὶς πρόσφερα» λέει ὁ προφήτης Δαυὶδ στὸν Θεὸ ἐκ μέρους ὁποιουδήποτε ποὺ ἔπεσε καὶ παραμένει στὴν πτώση. Ὄχι μόνο μιὰ μερικὴ θυσία τοῦ σώματος καὶ τῆς ψυχῆς ἀλλὰ καὶ πλήρη «...ὁλοκαυτώματα οὐκ εὐδοκήσεις. Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην καὶ τεταπεινωμένην ὁ Θεὸς οὐκ ἐξουδενώσει».

Ὁ Ἅγιος Ἰσαὰκ ὁ Σύρος ἐπαναλαμβάνει τὸ ἀπόφθεγμα ἑνὸς ἄλλου ἁγίου: «Ἐὰν ἕνας δὲν ἀναγνωρίζει τὸν ἑαυτό του ὡς ἁμαρτωλὸ ἡ προσευχή του δὲν εἶναι δεκτὴ στὸν Θεό».

Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεὸ σὰν νὰ Τὸν βλέπει καὶ μὲ τὴν πεποίθηση ὅτι τὸν βλέπει καὶ τὸν ἀκούει προσεκτικά. Θὰ πρέπει νὰ στέκεται ἕνας μπροστὰ στὸν ἀόρατο Θεό, ἀκριβῶς ὅπως ἕνας ἔνοχος ἐγκληματίας ποὺ εἶναι καταδικασμένος γιὰ ἀναρίθμητα ἐγκλήματα σὲ θάνατο στέκεται μπροστὰ σ’ ἕνα αὐστηρὸ καὶ ἀμερόληπτο δικαστή. Ἀκριβῶς! Στέκεται μπροστὰ στὸν Κυρίαρχο Δεσπότη καὶ Κριτή του, μπροστὰ στὸν Δικαστὴ στὸ βλέμμα τοῦ Ὁποίου καμμιὰ ἀνθρώπινη ψυχὴ δὲν θὰ δικαιωθεῖ• ὁ Ὁποῖος πάντα δικαιώνεται στὶς κρίσεις Του• ὁ Ὁποῖος, δὲν καταδικάζει παρὰ μόνον ὅταν μέσα στὴν ἀνέκφραστη ἀγάπη Του συγχωρεῖ κάποιου τὶς ἁμαρτίες του καὶ δὲν εἰσέρχεται εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου Του.

Νοιώθοντας τὸν φόβο τοῦ Θεοῦ καὶ αἰσθανόμενος ἀπ’ αὐτὸν τὸν φόβο τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἕνας προσεύχεται θὰ δεῖ -χωρὶς νὰ βλέπει - μὲ μιὰ πνευματικὴ αἴσθηση, Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἀόρατος, θὰ ἀντιληφθεῖ ὅτι ἡ προσευχὴ εἶναι τὸ νὰ στέκεται μὲ συναίσθηση ὅτι βρίσκεται μπροστὰ στὴν φοβερὴ κρίση τοῦ Θεοῦ.

Στάσου στὴν προσευχὴ μὲ τὸ κεφάλι σκυφτὸ καὶ τὰ πόδια ἀλύγιστα καὶ ἀκίνητα• βοήθησε τὴν προσευχή σου μὲ συντριβὴ τῆς καρδίας μὲ ἀναστεναγμοὺς ἀπὸ τὰ βάθη τῆς ψυχῆς καὶ ἄφθονα δάκρυα. Μία εὐλαβικὴ ἐξωτερικὴ στάση στὴν προσευχὴ εἶναι πολὺ βοηθητικὴ γιὰ ὅλους ποὺ παλεύουν στὴν κονίστρα τῆς προσευχῆς, ἰδίως στοὺς ἀρχαρίους στοὺς ὁποίους ἡ διάθεση τῆς ψυχῆς συμμορφώνεται σὲ μεγάλο βαθμὸ μὲ τὴ στάση τοῦ σώματος.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος παραγγέλλει εὐχαριστίες ὅταν προσευχόμαστε: «Τῇ προσευχῇ προσκαρτερεῖτε, γρηγοροῦντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ.» Ὁ Ἀπόστολος λέει ἀκόμη ὅτι τὴν εὐχαριστία τὴν προστάζει ὁ ἴδιος ὁ Θεός: «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε• ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε• τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς».

Ποιὰ εἶναι ἡ σημασία τῆς εὐχαριστίας; Εἶναι ὅτι δίνει εὐχαριστίες στὸν Θεὸ γιὰ τὶς ἄπειρές Του εὐλογίες ποὺ ξεχύνονται σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα καὶ στὸν καθένα. Μὲ μία τέτοια εὐχαριστία ἡ ψυχὴ γεμίζει μὲ μιὰ θαυμάσια εἰρήνη• καὶ γεμίζει μὲ εἰρήνη παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι λύπες τὴν περιζώνουν ἀπ’ ὅλες τὶς πλευρές. Μὲ τὴν εὐχαριστία ὁ ἄνθρωπος ἀποκτᾶ μία ζωντανὴ πίστη ἔτσι ὥστε νὰ ἀπορρίπτει κάθε ἀνησυχία γιὰ τὸν ἑαυτό του, καταπατᾶ τὸν φόβο τῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν δαιμόνων καὶ παραδίδεται ὁλοκληρωτικὰ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ.

Μιὰ τέτοια διάθεση τῆς ψυχῆς εἶναι μιὰ θαυμάσια προδιάθεση καὶ προετοιμασία γιὰ προσευχή. Λέγει ὁ Ἀπόστολος: «Ὡς οὖν παρελάβετε τὸν Χριστὸν Ἰησοῦν τὸν Κύριον, ἐν αὐτῷ περιπατεῖτε, ἐρριζωμένοι ἐν αὐτῷ καὶ βεβαιούμενοι ἐν τῇ πίστει καθὼς ἐδιδάχθητε, περισσεύοντες ἐν αὐτῇ ἐν εὐχαριστίᾳ» - δηλαδὴ μέσω τῆς εὐχαριστίας λαμβάνεται μία πληρότης πίστεως. «Χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε• πάλιν ἐρῶ, χαίρετε... ὁ Κύριος ἐγγύς• μηδὲν μεριμνᾶτε, ἀλλ’ ἐν παντὶ τῆ προσευχῇ καὶ τῇ δεήσει μετὰ εὐχαριστίας τὰ αἰτήματα ὑμῶν γνωριζέσθω πρὸς τὸν Θεόν».

Ἡ σημασία τῆς πνευματικῆς προσπάθειας τῆς εὐχαριστίας ἐξηγεῖται μὲ ἰδιαίτερη πληρότητα ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες Βαρσανούφιο καὶ Ἰωάννη στὸ ἔργο τους «Καθοδήγηση στὴν πνευματικὴ ζωή».

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ
Περιοδικό «Ορθόδοξη Μαρτυρία»

πηγή: xristianos.gr

ΘΕΜΑ : Πάσχα, Κυρίου Πάσχα ! Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Αναστάσιμη Εγκύκλιος Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ανδρέου (2014)

                                    
ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ.  Πρωτ.: 9
Νύκτα Ἀναστάσεως 2014   
Ἐν τῷ Ἱερῷ Ἐπισκοπείῳ   

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 171η

ΘΕΜΑ : Πάσχα, Κυρίου Πάσχα !
Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

-Α-

Μόλις πού ξημέρωνε στήν Ἱερουσαλήμ, στήν προφητοκτόνο πόλη. Μέσα στό μισοσκόταδο τοῦ πρωϊνοῦ τῆς Κυριακῆς – « λίαν πρωί τῆς μιᾶς σαββάτων » ( Μάρκ. ιστ΄ 2 ) – μερικές γυναικεῖες μορφές διασχίζουν ἀθόρυβα τούς δρόμους. Σέ λίγο, περνᾶνε τά τείχη κι’ ἀνηφορίζουν πρός τόν Γολγοθᾶ,τόν μέχρι τότε ἀσήμαντο λόφο, πού ὅμως ἔμελλε νά γίνη πιό ψηλός καί ἀπό τά Ἰμαλάϊα. Γιατί ἐκεῖ, πρίν ἀπό τρεῖς ἡμέρες εἶχε παιχθῆ τό Θεῖο Δρᾶμα : Ἡ Σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί γιατί « ἦν ἐν τῷ τόπῳ ὅπου ἐσταυρώθη ( ὁ Κύριος ) κῆπος , καί ἐν τῷ κήπῳ μνημεῖον καινόν, ἐν ὧ οὐδέπω οὐδείς ἐτέθη », ὅπως μᾶς πληροφορεῖ ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης ( Ἰωάν. ιθ΄ 41). Δηλαδή, κοντά στόν τόπο τῆς σταυρώσεως ὑπῆρχε ἕνας κῆπος καί μέσα στόν κῆπο, πού ἀνῆκε στόν Ἰωσήφ τόν ἀπό Ἀριμαθαίας, ὑπῆρχε ἕνας καινούργιος τάφος στόν ὁποῖο, μέχρι τότε, κανένας δέν εἶχε ἐνταφιασθῆ. Σ’ αὐτό , λοιπόν, τό μνημεῖο, βιαστικά, ἐνταφίασαν τόν Ἰησοῦ, ἐπειδή ἦταν κοντά, ἀλλά καί ἐπειδή σέ λίγο θά ξημέρωνε ἡ ἑορτή τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα (Ἰωάν. ιθ΄ 42).

-Β-

Οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες πού εἶχαν ἀκολουθήσει τόν Ἰησοῦ ἀπό τήν Γαλιλαία μέχρι τόν Γολγοθᾶ,   « ἐθεάσαντο τό μνημεῖον καί ὡς ἐτέθη τό σῶμα αὐτοῦ » (Λουκᾶ κγ΄ 55). Ἐπεσήμαναν προσεκτικά τόν χῶρο τῆς ταφῆς τοῦ Κυρίου. Κι’ ὅταν ἐγύρισαν στήν πόλη ἑτοίμασαν ἀρώματα γιά ν’ ἀλείψουν τό σῶμα τοῦ Διδασκάλου, ὅπως συνήθιζαν οἱ Ἰουδαῖοι ἐκείνη τήν ἐποχή. Ἐπειδή, ὅμως, τήν ἄλλη ἡμέρα (τοῦ Σαββάτου) ἦταν τό ἑβραϊκό πάσχα, ἔμειναν κλεισμένες στό σπίτι, ἐπειδή τό Σάββατο ἦταν ἡμέρα ἀργίας. Ἀλλά τήν ἄλλη ἡμέρα, ξημερώματα, ἐξεκίνησαν νά πᾶνε στόν Γολγοθᾶ γιά νά ἐπιτελέσουν τό ἱερό τους ἔργο πρός τόν νεκρό (ὅπως πίστευαν) Διδάσκαλό τους. Δέν τίς ἐφόβιζε τό πρωϊνό μισοσκόταδο, οὔτε ἡ ἐρημιά τῶν δρόμων. Ἕνα μόνο 


πρόβλημα τίς ἀπασχολεῖ : «Τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου ; » Ποιός θά παραμερίση τήν μεγάλη καί βαρειά πέτρα πού ἔφραζε τήν εἴσοδο τοῦ τάφου ; Αὐτό ἔβλεπαν σάν τό μοναδικό ἐμπόδιο, γιατί ἀγνοοῦσαν ὅτι στόν τάφο εἶχε τοποθετηθῆ στρατιωτική φρουρά, ἐπειδή οἱ ἀρχιερεῖς καί οἱ γραμματεῖς ἐφοβοῦντο μήπως οἱ μαθητές κλέψουν τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ καί διαδώσουν κατόπιν ὅτι ἀναστήθηκε (Μάτθ. κζ΄ 62-66).

-Γ-

Μέ αὐτόν, λοιπόν, τόν προβληματισμό συνέχισαν τήν πορεία τους. Ἀλλά ὅταν ἔφθασαν στόν Γολγοθᾶ καί στόν τόπο τῆς ταφῆς ἀντίκρυσαν ἕνα θαυμαστό θέαμα : « Θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος• ἦν γάρ μέγας σφόδρα » (Μάρκ. ιστ΄4). Βλέπουν ὅτι ὁ λίθος, καί ἀρκετά μεγάλος λίθος, εἶχε ἀποτραβηχτῆ, ἀφήνοντας ἐλεύθερη τήν εἴσοδο στόν τάφο. Οὔτε, ὅμως, καί ἡ στρατιωτική φρουρά ἦταν ἐκεῖ διότι λίγο προτοῦ φθάσουν οἱ Μυροφόρες « σεισμός ἐγένετο μέγας• ἄγγελος γάρ Κυρίου καταβάς ἐξ οὐρανοῦ προσελθών ἀπεκύλισε τόν λίθον ἀπό τῆς θύρας καί ἐκάθητο ἐπάνω αὐτοῦ… Ἀπό δέ τοῦ φόβου αὐτοῦ ἐσείσθησαν οἱ τηροῦντες καί ἐγένοντο ὡσεί νεκροί » ( Ματθ. κη΄ 2,4). Ἔγινε ἰσχυρός σεισμός • διότι ἕνας ἄγγελος πού κατέβηκε ἀπό τόν Οὐρανό παραμέρισε τόν λίθο ἀπό τήν θύρα καί κάθησε ἐπάνω του. Οἱ στρατιῶτες δέ τρομοκρατήθηκαν τόσο, ὥστε ἔπεσαν κάτω σάν πεθαμένοι. Ὅταν  συνῆλθαν ἔτρεξαν στούς ἀρχιερεῖς καί ἀνακοίνωσαν τά διατρέξαντα. Κι’ ἐκεῖνοι, ἀθεόφοβοι ὅπως ἦσαν, τούς δωροδόκησαν καί τούς συμβούλεψαν νά διαδώσουν ὅτι τήν ὥρα πού κοιμόντουσαν, οἱ μαθητές τοῦ Ἰησοῦ ἔκλεψαν τό σῶμα του. Ἦταν τό πρῶτο ψέμα καί ἡ πρώτη συκοφαντία ἐνάντια στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

-Δ-

Καί ἀκριβῶς αὐτήν τήν Ἀνάσταση ἔσπευσαν οἱ εὐσεβεῖς Μυροφόρες νά ἀναγγείλουν στούς Ἀποστόλους, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή πού ἔλαβαν ἀπό τόν Ἄγγελο μέσα στό Μνημεῖο. Βέβαια, στήν ἀρχή οἱ Ἀπόστολοι ἐφάνηκαν δύσπιστοι στίς πληροφορίες τῶν γυναικῶν: « Ἐφάνησαν ὡσεί λῆρος τά ρήματα αὐτῶν, καί ἠπίστουν αὐταῖς » (Λουκᾶ κδ΄11) , μᾶς πληροφορεῖ ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς. Γυναικεῖες ἀνόητες φλυαρίες. Ἔτσι ἐνόμιζαν. Ἀλλά ὁ Κύριος μέ ἀλλεπάλληλες ἐμφανίσεις Του τούς ἔπεισε ἀκράδαντα ὅτι ἀνέστη ἐκ τῶν νεκρῶν. Καί σ’ αὐτό τό κήρυγμα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐθεμελίωσαν τό κήρυγμά τους πρός τούς Ἰουδαίους καί τούς εἰδωλολάτρες τονίζοντας ὅτι,    « εἰ Χριστός οὐκ ἐγήγερται, κενόν ἄρα τό κήρυγμα ἡμῶν, κενή δέ καί ἡ πίστις ὑμῶν » (Α΄ Κορ. ιε΄ 14). Ἄν, δηλαδή, ὁ Χριστός δέν ἀναστήθηκε, εἶναι χωρίς πραγματικό περιεχόμενο καί χωρίς νόημα τό κήρυγμά μας, ἀλλά καί ἡ πίστη σας εἶναι κούφια καί χωρίς οὐσιαστικό περιεχόμενο, ἀφοῦ τό κήρυγμά μας καί ἡ πίστη σας ἔχει θεμέλιο καί βάση τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

-Ε-

Ναί, ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό ἀτράνταχτο θεμέλιο τῆς Πίστης μας καί τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας, πού τά ὅποια ἐμπόδια τά παραμερίζει καί γεμίζει ἐλπίδα καί θάρρος τίς ψυχές. Αὐτή τήν ἐλπίδα καί αὐτό τό θάρρος τό ἔχουμε, ἰδιαίτερα σήμερα, στούς πολύ δύσκολους καιρούς μας, ἀνάγκη, καί μεγάλη μάλιστα. Γι’ αὐτό νά στηριζώμαστε ὁλόψυχα στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας ,νά ζοῦμε μέ μετάνοια καί πνευματική ζωή. Καί οἱ καλές ἡμέρες θά ξανάλθουν, καί ἡ Ἑλλάδα μας θά στέλνῃ παντοῦ τό ἐλπιδοφόρο μήνυμα : ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ! Χρόνια πολλά, ἅγια, ἀναστάσιμα σέ ὅλους.

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι

Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ

πηγή: impantokratoros.gr

Μήνυμα Μεγάλης Παρασκευής

Μήνυμα Μεγάλης Παρασκευῆς

Μεγάλη Παρασκευή: «λύπη χαρᾷ σύμμικτος»

Καθώς ἡ σκυθρωπότητα τοῦ χειμῶνος ὑποχωρεῖ καί ἀρχίζουν νά διαφαίνονται τά σημεῖα τοῦ ἔαρος, ἐκδιπλώνονται μέ περισσότερη ἐνάργεια ἔμπροσθεν τῶν ὀφθαλμῶν μας τά θαυμάσια τῆς παντοδυναμίας, τῆς πανσοφίας καί ἀγαθότητος τῆς Ἁγίας Τριάδος τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Ὅμως, περισσότερο θαυμαστό ἀπό τήν ἄπειρη σοφία τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία τεχνούργησε τό παναρμόνιον σύμπαν καί τήν φιλόξενη σφαῖρα τῆς ὑφηλίου, τήν ὁποίαν κατοικοῦμε, εἶναι τό γλυκύ ἔαρ τῆς Θυσίας τοῦ Θεανθρώπου, ἡ χάρις στήν ἄπειρη θεϊκή ἀγάπη Σταύρωση τοῦ Θεοῦ ἐν τῇ ἱστορίᾳ, γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου: «Τίς λόγος ἀξίως ἐφικέσθαι τῶν δωρεῶν τοῦ Θεοῦ δύναται; Τάς μέν οὖν ἄλλας παρήσω, εἰ καί καθ΄ ἑαυτάς ὑπερβάλλουσι μεγέθει καί χάριτι. Οὐ γάρ ἀφείθημεν ὑπό τῆς ἀγαθότητος τοῦ Δεσπότου, οὐδέ ἐνεκόψαμεν αὐτοῦ τήν εἰς ἡμᾶς ἀγάπην, ἀλλά ἀνεκλήθημεν ἐκ τοῦ θανάτου καί ἐζωοποιήθημεν πάλιν ὑπ’ αὐτοῦ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ», ὁ Ὁποῖος «τῆς κατάρας ἡμᾶς ἐξηγόρασε, γενόμενος ὑπέρ ἡμῶν κατάρα» (Γαλ. 3, 13).

Γιατί ἡ θυσία τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου ἔγινε διά Σταυροῦ ; «Προτιμᾷ τόν πιό ἄτιμο θάνατον», ἀπαντοῦν οἱ ἐκκλησιαστικοί Πατέρες, «ὥστε καί μέ αὐτό νά φανερώσει τήν ἀγάπη Του πρός ἐμᾶς, ὑποβαλλόμενος ὄχι σέ θάνατο ἁπλό, ἀλλά γεμᾶτο ἀπό ἐντροπή, θάνατο τόν ὁποῖον ὁ καθένας ἀπεύχεται», ὥστε «νά φανερώσει ἀνάμεσα μας τελειότατο ὑπόδειγμα ταπεινώσεως καί ὑπακοῆς, γιά νά θεραπεύσει τό πταῖσμα τῆς ὑπερηφανίας καί νά λύσει τά δεσμά της καί ὥστε τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων μέ ἀνάλογη θέρμη, μέσῳ τοῦ ὑποδείγματός Του, νά τίς μεταστρέψει ἀπό τήν ἐπιθυμία τῶν γηΐνων πρός τόν ἔρωτα τῆς θείας δόξης».

Ἡ Σταύρωση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ὁποίαν ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς «ἔδωκεν ἑαυτόν ἀντίλυτρον ὑπέρ πάντων, τό μαρτύριον καιροῖς ἰδίοις» (Α΄ Τιμ. 2, 6) - ἀντίλυτρο στόν θάνατο πού βασίλευε ἐπάνω μας λόγῳ τῆς ἁμαρτίας - ἀπέδειξε τήν δικαιοσύνην τοῦ Θεοῦ, «ὡς ἄν ἡ θεία δικαιοσύνη ἐν τῷ τούς ἀνθρώπους πάντας ἰατρεύειν περισωθῇ». Διότι διέσωσε διά τοῦ Σταυροῦ Του ὅλους τούς δικαίους ἐξ ἀρχῆς τῆς ἀνθρωπίνης ἱστορίας, οἱ ὁποῖοι ἀδίκως κατέχονταν ἀπό τίς συνέπειες τῆς προπατορικῆς πτώσεως, ἀπό τήν ἀπώλεια τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού συνιστᾷ θάνατο τῆς ψυχῆς καί ἀπό τόν θάνατο τοῦ σώματος. Ἡ διάσωση τῶν ἀνθρώπων δέν ἔγινε διά τῆς παρακάμψεως τῶν θείων ἐνταλμάτων καί τῶν πνευματικῶν νόμων, ἀλλά ἡ ἴδια ἡ ἀνθρωπίνη φύση στό πρόσωπο τοῦ Θεοῦ Λόγου, αὐτεξουσίως ὑποτασσομένη στό Ποτήριον τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ Πατρός καί μέσῳ τῆς παντοδυναμίας τῆς Θεότητος τοῦ Σαρκωθέντος καταργεῖ ἐπί τοῦ Σταυροῦ τό καύχημα τῶν ἀρχῶν καί τῶν ἐξουσιῶν τοῦ σκότους εἰς βάρος μας, καθώς προσηλώνεται καί ἐξαλείφεται στόν Σταυρό ἡ ἐναντίον μας καταδίκη (Κολ. 2, 14.15)· «καί συνέβαινεν ἀμφότερα ἐν ταυτῷ γενέσθαι παραδόξως· ὅτι τε ὁ πάντων θάνατος ἐν τῷ κυριακῷ σώματι ἐπληροῦτο, καί ὁ  θάνατος καί ἡ φθορά διά τόν συνόντα Λόγον ἐξηφανίζετο».

Ὁ φιλάνθρωπος Χριστός ἀνέμειξε μέ τήν δική μας ἀσθενῆ φύση τήν παντοδύναμη Θεότητά Του, ὥστε νά νικήσει ἡ ἀνθρώπινη φύση τόν θάνατο ψυχῆς καί σώματος μέ τή βοήθεια τῆς Θεότητος· «διά τοῦτο τήν ἑαυτοῦ δύναμιν ὁ Θεός ταῖς ἡμετέραις ἀνέμιξεν ἀσθενείαις,  ἵνα καί κοινά γένηται τά τῆς νίκης καλά τοῖς πρίν ἀσθενέσιν», «ἵνα ἡττηθέντος θανάτου καί πεπατημένης τῆς φθορᾶς, ἡ τῆς Ἀναστάσεως δύναμις εἰς ἅπαν ἔρχηται τό ἀνθρώπινον γένος»· καί ἡ μέν ἀνθρώπινη φύση ὑπῆρξε τό «δέλεαρ» τό ὁποῖο κατέπιε ὁ θάνατος, ἡ δέ ζωοποιός Θεότητά Του κεκρυμμένη ὄπισθεν τοῦ «δολώματος» αὐτοῦ, κατήργησε τελικῶς τόν θάνατο καί ἔσωσε τίς ἐν ἅδῃ κατεχόμενες ψυχές τῶν πιστευόντων στόν Θεάνθρωπο δικαίων·  «καταπιών γάρ ὁ θάνατος τόν ὑπέρ πάντων Ἀμνόν, πάντας ἐξήμεσεν ἐν αὐτῷ τε καί σύν αὐτῷ».

Ἡ ἡμέρα τῆς Μ. Παρασκευῆς εἶναι ἡμέρα πένθους: «Ὁ Δεσπότης ἡμῶν, φεῦ, ἐπί Σταυροῦ. Δακρύων καί σκυθρωπότητος ὁ καιρός, οὐ φιλοτιμίας ἐν θνητῷ τινι πράγματι». Σέ ἀντίθεση ὅμως μέ τούς ἁγίους Ἀποστόλους καί λοιπούς Μαθητές, στούς ὁποίους ἡ ἔνδοξη ἔκβαση τοῦ σωτηρίου Πάθους δέν ἦταν ἀκόμη γνωστή, ἔχει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, ὅπως ἐδῶ καί αἰῶνες, σαφῆ καί βέβαια τά τεκμήρια τῆς νίκης ἐπί τοῦ θανάτου καί τούς ἀρραβῶνες τῆς μελλούσης ζωῆς· διά τοῦτο εἶναι «ἡ λύπη χαρᾷ σύμμικτος», διότι «Χριστέ βασιλεῦ, τοῦ σοῦ πάθους καρπῶν ἀπολελαύκαμεν ἤδη καί ταῖς τῶν ἀμεινόνων ἐλπίσιν αὖθις τερπόμεθα, ὧν ἀρραβῶνες ἡμῖν αἱ μυστικαί σου γίνονται χάριτες». Καί ἄν ἀκόμη ὑφίστανται ὅλοι οἱ πιστοί τόν σωματικό θάνατο καί τίς δοκιμασίες τοῦ παρόντος βίου χάριν τῆς Πίστεως καί τῆς εὐσεβείας, τοῦτο δέν εἶναι παρά ἡ μερίδα τῆς συμμετοχῆς μας στή σωτηρία μας καί ἐξομοίωσις πρός τόν Ἐσταυρωμένον. Ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί τούς σταυρωτάς Του, ἔχει ἤδη νικήσει: «Διά τά κτυπήματα τούς ἀνταποδίδει τούς ἐναγκαλισμούς· διά τάς ὕβρεις τάς εὐλογίας· διά τόν θάνατον τήν ἀθανασίαν. Ποτέ δέν ἔδειξαν οἱ ἄνθρωποι τόσον μῖσος πρός τόν Θεόν, ὅσον ὅταν Τόν ἐσταύρωσαν· καί ποτέ δέν ἔδειξεν ὁ Θεός τόσην ἀγάπην πρός τούς ἀνθρώπους, ὅσην ὅταν ἀνέστη».

Ὁ Καθηγούμενος τοῦ Ἱ. Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος
† Ἀρχιμανδρίτης Κύριλλος
καί οἱ σύν ἐμοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί

πηγή: impantokratoros.gr

Ο Θάνατός Του, είναι η μεγαλειώδης αποκάλυψη της φιλανθρωπίας και της αγάπης Του

Ο Θάνατος του Χριστού αποκαλύπτεται σωτήριος για μας, γίνεται πηγή λύτρωσης. Ο άνθρωπος διάλεξε να αποξενωθεί από τον Θεό, αλλά μη έχοντας ζωή αφ’ εαυτού πεθαίνει. Στον Χριστό δεν υπάρχει αμαρτία, επομένως δεν υπάρχει θάνατος. Δέχεται όμως να πεθάνει για μας. Έτσι προσλαμβάνει και μοιράζεται μαζί μας την ανθρώπινη φύση μέχρι τέλους. Παίρνει επάνω Του την τιμωρία (θάνατος), που η ανθρώπινη φύση έχει να πληρώσει, γιατί ο Χριστός προσλαμβάνει ολόκληρη τη φύση μας μαζί με το φορτίο του ανθρώπινου ξεπεσμού. Πεθαίνει ο Χριστός γιατί έχει ουσιαστικά ταυτίσει τον Εαυτό Του με μας, έχει κυριολεκτικά επωμιστεί την τραγωδία της ανθρώπινης ζωής. Ο Θάνατός Του, λοιπόν, είναι η μεγαλειώδης αποκάλυψη της φιλανθρωπίας και της αγάπης Του. Και επειδή ο Θάνατός Του είναι αγάπη, ευσπλαχνία, φιλανθρωπία, αλλάζει αυτόματα η φύση του θανάτου. Από τιμωρία γίνεται πράξη που αντανακλά αγάπη και συγχώρεση, δηλαδή ο θάνατος γίνεται το τέλος της αποξένωσης από τον Θεό και της μοναξιάς. Η καταδίκη μετατρέπεται σε συγγνώμη, σε ζωή.

π.Αλέξανδρος Σμέμαν

πηγή: xristianos.gr

Μεγάλη Πέμπτη - Ο Μυστικός Δείπνος

•                               Από  Desk Agioritikovima.gr

Κατά τη Μεγάλη Πέμπτη επιτελούμε ανάμνηση: Της νίψεως των ποδών των Αποστόλων υπό του Κυρίου, Του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή της παραδόσεως σ' εμάς υπό του Κυρίου του Μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, της θαυμαστής προσευχής του Κυρίου προς τον Πατέρα Του και της προδοσίας του Κυρίου υπό του Ιούδα.

Εκείνο το βράδυ της Πέμπτης, πριν ν' αρχίσει το δείπνο ο Ιησούς σηκώνεται από το τραπέζι, αφήνει κάτω τα ιμάτιά του, βάζει νερό στο νιπτήρα και τα κάνει όλα μόνος Του, πλένοντας τα πόδια των Μαθητών Του. Με τον τρόπο αυτό θέλει να δείξει σ' όλους ότι δεν πρέπει να επιζητούμε τα πρωτεία. Μετά τη νίψη των ποδιών λέγει: «όποιος θέλει να είναι πρώτος, να είναι τελευταίος απ' όλους».

Πρώτα πήγε στον Ιούδα και μετά στό Πέτρο, ο οποίος ήταν ο πιο ορμητικός απ' όλους και στην αρχή σταματάει το Διδάσκαλο, αλλά ύστερα όταν τον έλεγξε, υποχωρεί με τη καρδιά του. Αφού έπλυνε τα πόδια όλων, πήρε τα ιμάτιά Του και ξανακάθησε.

Άρχισε κατόπιν να τους νουθετεί να αγαπούν ο ένας τον άλλον και να μη επιζητούν το ποιός θα είναι πρώτος. Στη συνέχεια τους μίλησε για την προδοσία και επειδή θορυβήθηκαν, στρέφεται με ήρεμο τρόπο στον Ιωάννη και τον υπέδειξε.

Κατόπιν πήρε ψωμί στα χέρια Του και είπε: «Λάβετε φάγετε». Το ίδιο έκανε και με το ποτήρι του κρασιού λέγοντας: «Πιέστε απ' αυτό όλοι, γιατί αυτό είναι το αίμα Μου, της νέας Συμφωνίας. Αυτό να κάνετε για να Με θυμάστε». Μετά από αυτή τη στιγμή ο Ιούδας, μόλις έφαγε τον άρτο έφυγε και συμφώνησε με τους αρχιερείς να τους Τον παραδώσει.

Μετά το δείπνο βγήκαν όλοι στο όρος των Ελαιών, όπου ο Χριστός τους δίδαξε τα ανήκουστα και τελευταία μαθήματα και αρχίζει να λυπάται και να ανυπομονεί. Αναχωρεό μόνος Του και, γονατίζοντας, προσεύχεται εκτενώς. Από την πολλή αγωνία γίνεται ο ιδρώτας Του σαν σταγόνες πηχτού αίματος, οι οποίες έπεφταν στη γη. Μόλις συμπληρώνει την εναγώνια εκείνη προσευχή, φθάνει ο Ιούδας με ένοπλους στρατιώτες και πολύ όχλο και αφού χαιρετάει και φιλάει πονηρά το δάσκαλό Του, Τον παραδίδει.

Συλλαμβάνεται λοιπόν ο Ιησούς και τον φέρνουν δέσμιο στους Αρχιερείς Άννα και Καϊάφα. Οι μαθητές σκορπίζονται και ο θερμότερος των άλλων ο Πέτρος τον ακολούθησε ως την αρχιερατική αυλή και αρνείται και αυτός ότι είναι μαθητής Του.

Εν τω μεταξύ ο θείος διδάσκαλος παρουσιάζεται μπροστά στο παράνομο συνέδριο, εξετάζεται για τους μαθητές και τη διδασκαλία Του, εξορκίζεται στο Θεό για να πεί εάν Αυτός είναι πράγματι ο Χριστός και αφού είπε την αλήθεια, κρίνεται ως ένοχος θανάτου, επειδή τάχα βλασφήμησε. Από 'κει και πέρα τον φτύνουν στο πρόσωπο, τον χτυπάνε, τον εμπαίζουν με κάθε τρόπο κατά τη διάρκεια όλης της νύχτας, ως το πρωϊ.

Απολυτίκιον:
Ήχος πλ. δ'.
Ότε οι ένδοξοι Μαθηταί, εν τω νιπτήρι του Δείπνου εφωτίζοντο, τότε Ιούδας ο δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας εσκοτίζετο, και ανόμοις κριταίς, σε τον δίκαιον Κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων εραστά, τον διά ταύτα αγχόνη χρησάμενον, φεύγε ακόρεστον ψυχήν την Διδασκάλω τοιαύτα τολμήσασαν. Ο περί πάντας αγαθός, Κύριε δόξα σοι.

Με πληρ. από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή

Επιμέλεια: Κυριάκος Διαμαντόπουλος

πηγή: agioritikovima.gr