Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης: «Η κακία είναι μεταδοτική …»

Άγιος Ιωάννης Κροστάνδης: «Η κακία είναι μεταδοτική …»

Η κακία είναι μεταδοτική. Πριν την εκφράσουμε με λόγια ή με έργα, κατοπτρίζεται στο πρόσωπό μας, στα μάτια μας και μεταδίδεται στην ψυχή του ανθρώπου, εναντίον του οποίου την τρέφουμε.

Αν ξερριζώσεις μέσα σου το πάθος που έχεις εναντίον του αδελφού σου, ξερριζώνεις το ίδιο πάθος και μέσα του. Αν ειρηνεύσεις, θα ειρηνεύση και εκείνος.

Πόσο στενή είναι η συνάφεια μεταξύ των ψυχών! Είχε δίκιο ο Απόστολος να λέγει: «Εσμεν αλλήλων μέλη» (Εφεσ. δ’ 25). «Εις άρτος, εν σώμα οι πολλοί έσμεν» (Α’ Κορ. ι’17). «Εποίησεν εξ ενός αίματος παν έθνος ανθρώπων» (Πραξ. ιζ’ 26). Έτσι και ο Κύριος εντέλλεται: «Αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν» (Ματθ. κβ’ 39).

Γι’ αυτόν τον λόγο η συνάφεια και η αλληλοκατανόηση των ψυχών είναι η βάση της επιτυχίας ή της αποτυχίας του κηρύγματος. Αν ο διάκονος του άμβωνος δεν μιλά μέσα από την καρδιά, αλλά υποκριτικά, οι ακροατές, σαν από ένστικτο, καταλαβαίνουν την ασυμφωνία ανάμεσα στα λόγια του και στην καρδιά του, στη ζωή του. Και δεν τα δέχονται, όπως θα τα δεχόταν αν εκείνος εφάρμοζε όσα διδάσκει.

Αληθινά, τι στενή επικοινωνία υφίσταται ανάμεσα στις ψυχές! Αυτός είναι ο λόγος που η αγαθή, καλοπροαίρετος και χριστιανική διάθεση, ιδίως δε τα καλά έργα, έχουν αντίκτυπο στις ψυχές των άλλων.

από το βιβλίο: «Η εν Χριστώ ζωή μου» – Αγίου Ιωάννη της Κροστάνδης, μετάφραση Βασ. Μουστάκη (Εκδοτικός Οίκος «ΑΣΤΗΡ»).

https://simeiakairwn.wordpress.com

http://ellasnafs.blogspot.gr/

Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου

• Από  http://thriskeftika.blogspot

Του Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρου

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε την σημασία της αποτομής, του μαρτυρίου δηλ. του Τιμίου Προδρόμου. Βεβαίως η Εκκλησία μας, με τη συγκεκριμένη εορτή και τα αναγνώσματα, τόσο το Ευαγγελικό (Μαρκ. ΣΤ ΄ 14 – 30), όσο και το Αποστολικό (Πραξ. Αποστ. ΙΓ ΄ 25 – 32), μας δίνει να κατανοήσουμε μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, την μεγάλη μορφή του Βαπτιστού. Το γεγονός της αποτομής είναι συγκλονιστικό και γι’ αυτό, παρά το ότι το γνωρίζουμε, είναι ανάγκη για ακόμα μία φορά να το μελετήσουμε.

Ας εμβαθύνουμε όμως για λίγο στο καθαυτό γεγονός του σφοδρού Προδρομικού ελέγχου, σε σχέση με εμάς τους ίδιους και την εποχή μας.
Οπωσδήποτε η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τα «νεοπατερικά» φληναφήματα, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ακραία, ίσως γραφική, οπωσδήποτε φανατική και τελικώς ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Ας δούμε το γιατί.

Α) Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή, αυτό εντάσσεται στα «απόρρητα προσωπικά δεδομένα» και ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ο Βαπτιστής να ελέγξει, αλλά με την πράξη του αυτή, θέτει τον εαυτόν του στην παρανομία και προσκρούει στο νόμο περί της «ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής»...

Β) Με τον έλεγχό του ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Αυτός δεν είναι παρά ένας ασκητής ο οποίος αρνήθηκε τον κόσμο και ως εκ τούτου δεν του επιτρέπεται να αφήνει τα «δυσθεώρητα ύψη της θεώσεως» και να κατεβαίνει στα κοσμικά και μάλιστα σ’ αυτού του είδους το επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κοσμικό κουτσομπολιό ή κοινωνικό σχόλιο», έστω και αν φαίνεται ότι στηρίζεται στον Νόμο των Εντολών.

Γ) Κάνει υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα με την αδιακρισία του θίγει την «Ιερά Σύνοδο» των Εβραίων ή άλλως, το «Μέγα Συνέδριον», αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από τους Αρχιερείς για μια τέτοια πράξη. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά και εντελώς αυθαίρετα. Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο ασκητής που ελέγχει, καθ’ ην στιγμήν, ολόκληρο το σώμα των υπευθύνων αρχιερέων και των υπεροχικών προσώπων του Συνεδρίου που, έστω και από «διάκριση», ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη;

Δ) Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του «κοινωνική αναταραχή», ό, τι δηλ. χειρότερο για μια «ευνομούμενη πολιτεία» και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από το σιδερένιο πέλμα της Pax Romana. Είναι δυνατόν οι ειρηνικοί «ησυχαστές» και «ερημίτες» να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, και μάλιστα να προσβάλλουν τους ταγούς της πολιτείας, αφού αυτοί έχουν «ταχθεί παρά Θεού» στο έργο τούτο;

Ε) Λησμονούσε ο Ζηλωτής και Βαπτιστής του Ιορδάνου ότι ο Ηρώδης, παρά τα προσωπικά του πάθη και τις ιδιορρυθμίες, έκανε δημόσια έργα, ανέπτυσσε την «πολιτισμική παράδοση» και «ιουδαϊκή κουλτούρα», κρατούσε τις «λεπτές ισορροπίες», με την Ρώμη, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει πολλά χρήματα από τον δημόσιο κορβανά για το κτίριο του Ναού. Ο Ιωάννης μπορεί βέβαια να είχε φτάσει στο επίπεδο να βλέπει ολόκληρο τον κόσμο ως Ναό του Θεού, πλην όμως θα έπρεπε να αισθάνεται την ανάγκη που είχαν οι άνθρωποι για ένα Ναό (και μάλιστα τι Ναό!), ώστε να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Κυρίως όμως με τον έλεγχό του, διατάρασσε την «αγαστή συνεργασία» μεταξύ «ιουδαϊκής θρησκείας και πολιτείας».

ΣΤ) Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, μονοκόμματο και αδιάκριτο, αφού με την ενέργειά του αυτή, αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει όλον αυτόν τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τον ακούσει και να ωφεληθεί.

Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη «θεολογική» ψευτοκουλτούρα.

Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο μέγιστος των Προφητών, ο Κήρυκας της Χάριτος, ο ασυμβίβαστος, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού. Και υπέγραψε αυτήν την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Ο Πρόδρομος είναι ο γνήσιος Προφήτης που παραμένει ασυμβίβαστος και που αρνείται να καλύψει την οποιαδήποτε δειλία με ένα διάτρητο «θεολογικό» μανδύα και με επιχειρήματα «νεοπατερικής εποχής».

Αρνείται την διαστροφή της αμαρτίας που αποκτηνώνει τον άνθρωπο και συνάμα επικυρώνει την αλήθεια, του ότι οι πολιτικοί άρχοντες, πόσω δε μάλλον οι εκκλησιαστικοί, πρέπει να μένουν σε γυάλινα σπίτια, ώστε η προσωπική τους ζωή να αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν («το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν») Το δε αίμα του, είναι η τρανότερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού.

Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας της αληθείας και του Ευαγγελικού ήθους, ώστε τουλάχιστον, αφού συνειδητοποιήσουμε την ρηχότητά μας, όλοι από κοινού, κλήρος, μοναχισμός και λαός, να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια επιτέλους, συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.Αμήν.

Από: http://thriskeftika.blogspot

agioritikovima.gr

Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας (Μνήμη 28 Αυγούστου)

Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας (Μνήμη 28 Αυγούστου)

Ο όσιος Μωυσής ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο. Ο Μωυσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθεί και να γίνει ο αρχηγός της.

Κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές.
Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά - σιγά να ημερεύσει. Τον επισκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετανόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβει και την Χάρη της Ιεροσύνης.

Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κστ, 52).

Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή «έκλαιε πικρώς» για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων... Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα... Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωυσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.

Αρκετά περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του φανερώνουν την ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής του. Άλλωστε αυτό σημαίνει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής. Αξίζει να αναφέρουμε ένα από αυτά: «Κάποτε, τέσσερεις ληστές, παλιοί σύντροφοί του, μπήκαν στην καλύβα του για να την ληστέψουν, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Όταν τον είδαν σάστισαν. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία, τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων και τους ερώτησε να του πουν τί πρέπει να κάνει με τους ληστές, λέγοντας συγχρόνως: "Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπον"» (Γεροντικόν, Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 111). Όταν τα άκουσαν αυτά οι ληστές εξομολογήθηκαν, μετανόησαν και έγιναν Μοναχοί.

Άλλο χαρακτηριστικό περιστατικό που φανερώνει την ταπείνωση του Οσίου είναι και το ακόλουθο: «Την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και μάλιστα την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε φιλικά ότι έγινε λευκός σαν περιστέρι. Ο Μωυσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνει από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάσει αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι, όταν παρουσιάστηκε εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν βρίζοντας τον. Ο Μωυσής έφυγε αμέσως χωρίς καμιά αντιλογία. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δει αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογεί μεμφόμενος τον εαυτό του: "Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ". Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;» (Γεροντικόν, σελ. 252 -253).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που προσφέρει μεταμορφώνει και μετασκευάζει τα τσακάλια και τους λύκους σε πρόβατα και αρνιά άκακα. Μεταβάλλει τους υπερήφανους σε ταπεινούς, τους πόρνους και μοιχούς σε σώφρονες, τους φονιάδες, τους τρομοκράτες και τους ληστές σε Οσίους.

Σημείωση: Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Άγιου Νικόδημου, ο Όσιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος πλ. α’. Τὸν συνάναρχον Λόγον.
Τῶν παθῶν καταλείψας Πάτερ τὴν Αἴγυπτον, τῶν ἀρετῶν ἐν τῷ ὄρει ἀνῆλθες πίστει θερμή, τὸν Σταυρὸν τὸν τοῦ Χριστοῦ ἄρας ἐπ' ὤμων σου, καὶ δοξασθεῖς περιφανῶς τύπος ὤφθης Μοναστῶν, Μωσῆ Πατέρων ἀκρότης, μεθ' ὧν ἀπαύστως δυσώπει ἐλεηθήναι τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
Ἦχος α'. Τοῦ λίθου σφαγισθέντος.
Τῆς ἐρήμου πολίτης καὶ ἐν σώματι ἄγγελος, καὶ θαυματουργὸς ἀνεδείχθης, θεοφόρε Πατὴρ ἡμῶν Μωϋσῆ· νηστείᾳ ἀγρυπνίᾳ προσευχῇ, οὐράνια χαρίσματα λαβών, θεραπεύεις τοὺς νοσοῦντας, καὶ τὰς ψυχὰς τῶν πίστει προστρεχόντων σοι. Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ στεφανώσαντι, δόξα τῷ ἐνεργοῦντι διὰ σοῦ πᾶσιν ἰάματα.

Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον.
Αἰθιόπων πρόσωπα, ἀπορραπίσας, νοητῶν ἀνέλαμψας, καθάπερ ἥλιος φαιδρός, φωταγωγῶν τᾶς ψυχᾶς ἠμῶν, τῶν σὲ τιμώντων, Μωσῆ παμμακάριστε.

Κάθισμα
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Φέγγος ἄδυτον εἰσδεδεγμένος, ἀπημαύρωσας τῶν νοουμένων, Αἰθιόπων θεοφόρε τὰ πρόσωπα, καὶ τὰς αὐτῶν κακουργίας διέλυσας, ταὶς πρὸς τὸ θεῖον ἀπαύστοις σου νεύσεσι Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Μεγαλυνάριον
Ἔργοις διαλάμψας ἀσκητικοῖς, ἐχθρῶν νοουμένων, ἀπημαύρωσας τὴν ἰσχύν, καὶ τῆς ἄνω δόξης ἐδείχθης κληρονόμος, συνὼν τοῖς Ἀσωμάτοις, Μωσῆ μακάριε.

πηγή:  saint.gr

http://makkavaios.blogspot.gr/

Εορτή του Αγίου Φανουρίου

• Από  Desk Agioritikovima

Τη μνήμη του Αγίου Φανουρίου τιμά σήμερα, 27 Αυγούστου, η Εκκλησία μας

Ο Άγιος Φανούριος είναι από τους πιο αγαπητούς άγιους σε όλο τον ελληνικό λαό, που κάθε χρόνο τιμά και πανηγυρίζει την μνήμη του στις 27 Αυγούστου.

Αυτός ο τόσο αγαπητός άγιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί χωρίς αμφιβολία ως δώρο Θεού, διότι ήταν και παράμενε άγνωστος για πολλούς αιώνες. Έγινε γνωστός από την τυχαία εύρεση της εικόνας του τον 14ο αιώνα μ.Χ. στη Ρόδο, όταν έσκαβαν παλιά σπίτια στο νότιο μέρος του παλιού τείχους.

Εκεί βρέθηκε αρχαίος ναός με πολλές κατεστραμμένες εικόνες και μεταξύ αυτών και η καλά διατηρημένη εικόνα επί της οποίας ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Νείλος ο Β' ο Διασπωρινός (1355 - 1369 μ.Χ.) διάβασε το όνομα του Αγίου «ὁ ἅγιος Φανῶ».

Στην εικόνα, ο Άγιος παριστανόταν σαν νεαρός στρατιώτης, κρατώντας στο δεξιό του χέρι σταυρό, πάνω στον όποιο υπήρχε λαμπάδα αναμμένη, γύρω δε από την εικόνα τα 12 μαρτύρια του.

Σε αυτά ο Μάρτυς παρουσιαζόταν: να στέκεται ανάμεσα σε στρατιώτες και να δικάζεται από τον ηγεμόνα· να πλήττεται απ’ αυτούς με πέτρες στο στόμα και την κεφαλή· να μαστιγώνεται πάλι απ’ αυτούς απλωμένος κατά γης· να κάθεται γυμνός και να ξέεται το σώμα του με σιδερένια νύχια· να είναι κλεισμένος στη φυλακή· να βασανίζεται μπροστά στο βήμα του ηγεμόνα· να καίεται στα μέλη του σώματος του με αναμμένες λαμπάδες· να είναι δεμένος σε μάγγανο και να βασανίζεται· να βρίσκεται ανάμεσα σε θηρία αβλαβής· να είναι ξαπλωμένος κατά γης και να πιέζεται το σώμα από ένα μεγάλο λίθο· να είναι μέσα σε ειδωλολατρικό ναό βαστάζοντας στις παλάμες του αναμμένα κάρβουνα και ο διάβολος να δραπετεύει στον αέρα με θρήνους· να στέκεται μέσα σε ένα καμίνι φωτιάς έχοντας υψωμένα τα χέρια σε σχήμα δεήσεως.

Τον αρχαίο ναό που βρέθηκε η εικόνα, ανοικοδόμησε, ύστερα από πολλές προσπάθειες, ο Νείλος και τον αφιέρωσε στο όνομα του Αγίου Φανουρίου, που όπως φαίνεται συνέταξε και την Ακολουθία του.

Ένα από τα πολλά θαύματα του Αγίου Φανουρίου είναι το εξιστορούμενο στη συνέχεια. Τα χρόνια εκείνα εξουσίαζαν την Κρήτη οι Ενετοί, οι οποίοι δεν επέτρεπαν την παρουσία Ορθοδόξου Αρχιερέως στη μεγαλόνησο. Τέσσερεις άνδρες για να λάβουν τη χειροτονία ταξίδευσαν από την Κρήτη στην Κορώνη της Πελοποννήσου και κατά την επιστροφή αιχμαλωτίστηκαν από τους Αγαρηνούς, οι οποίοι φόνευσαν τον ένα και τους άλλους τρεις μετέφεραν στα Παλάτια (Μίλητο).

Όταν ο πνευματικός τους πατήρ, ονόματι Ιωνάς, πληροφορήθηκε το γεγονός, ταξίδεψε μέχρι τη Ρόδο και εκεί διαπραγματεύθηκε την απελευθέρωσή τους με τον άρχοντα Γεώργιο Πετρανή, ο οποίος είχε εμπορικές σχέσεις με τους τούρκους των Παλατίων. Λόγω όμως πολεμικών αναταραχών στην περιοχή η προσπάθεια να αφεθούν ελεύθεροι έγινε δυσχερέστερη.

Ο Ιωνάς, κατά την εκκλησιαστική συνήθεια, επισκέφθηκε τον μακάριο Νείλο και εκείνος του έκανε λόγο για τον Άγιο Φανούριο και τα θαύματά του, προτρέποντάς τον να επικαλεστεί την αντίληψη και βοήθειά του για το πρόβλημα που τον απασχολούσε. Πράγματι ο πνευματικός έπραξε όπως τον προέτρεψε ο Μητροπολίτης και μετά μερικές μέρες έφθασε μήνυμα από τα Παλάτια ότι οι εξελίξεις ήταν θετικές.

Οι αιχμάλωτοι Ιερείς με θαυμαστό τρόπο αφέθηκαν ελεύθεροι και ο πνευματικός τους πατήρ Ιωνάς από ευγνωμοσύνη προς τον Μεγαλομάρτυρα, επιστρέφοντας, μετέφερε στην Κρήτη αντίγραφο της Εικόνας του και τελούσε έκτοτε πανηγυρικά τη μνήμη του.

Η αγάπη και η τιμή με την οποία περιβάλλεται ο Άγιος Φανούριος έγινε αφορμή να δημιουργηθούν διάφορες ωραίες και ευλαβείς παραδόσεις στο λαό μας, ανάμεσα στις οποίες είναι και το εορταστικό έθιμο της «Πίττας του Αγίου Φανουρίου», ή της «Φανουρόπιττας» που γίνεται την παραμονή της εορτής του. Η πίτα αυτή είναι συνήθως μικρή και στρογγυλή σαν μικρός άρτος, μοιράζεται στους πιστούς και γίνεται άλλοτε για να φανερώσει κάποιο χαμένο αντικείμενο ή κάποια χαμένη υπόθεση ή ακόμα να φανερώσει την υγεία σε κάποιον ασθενή.Υπάρχει επίσης και παράδοση ότι με τη πίτα αυτή γίνεται μνεία της μητέρας του, αλλά άγνωστο για ποιο λόγο.

Σημείωση: Η αναφορά στο Νέο Λειμωνάριο ότι η εικόνα του Αγίου βρέθηκε το 1500 μ.Χ., είναι μάλλον λανθασμένη, διότι ο επίσκοπος Ρόδου Νείλος έζησε τον 14ο αιώνα μ.Χ.

Απολυτίκιο:
Ήχος δ'. Ταχύ προκατάλαβε.
Ουράνιον εφύμνιον εν γη τελείται λαμπρώς, επίγειον πανήγυριν, νυν εορτάζει φαιδρώς, Αγγέλων πολίτευμα, άνωθεν υμνωδίαις ευφημούσιν τους άθλους, κάτωθεν Εκκλησία, την ουράνιον δόξαν, ην εύρες πόνοις και άθλοις, τοις σοίς Φανούριε ένδοξε.

πηγή: http://www.agioritikovima.gr/

«Η αμαρτωλή προσευχή» (Αγίου Γαβριήλ του δια Χριστόν σαλού)

 

Ο γέροντας Γαβριήλ ο δια Χριστόν σαλός έλεγε για την

 αμαρτωλή προσευχή:

-Πείτε μου τι να συμβαίνει; Πότε μπορεί η προσευχή να λογαριαστεί

 ως αμαρτία;

-Μήπως όταν κάποιος δεν προσεύχεται σωστά;

-Όχι, όταν προσεύχεται σωστά.

-Μήπως όταν δεν προσεύχεται με την καρδιά του;

-Όχι, όταν προσεύχεται με την καρδιά του.

-Μήπως όταν δεν έχει συγκεντρωμένο το νου του όταν προσεύχεται;

-Θέλεις να γίνεις και άγιος; Είναι πολύ δύσκολο όταν προσεύχεσαι να

 μη σε βομβαρδίζουν λογισμοί.

-Τότε μπορείτε να μας εξηγήσετε πότε συμβαίνει αυτό, π. Γαβριήλ;

-Αμέσως, είπε ο Γέροντας.

Εκείνη τη στιγμή ήρθε μια πιστή για να πάρει την ευχή του. Ο πατήρ

 Γαβριήλ την παρακάλεσε να κάνει κάτι και εκείνη απάντησε ότι δεν

 μπορούσε εκείνη την ώρα. Και ο π. Γαβριήλ μας είπε:

-Τώρα αυτή θα πάει να προσεύχεται πέντε ώρες. Αλλά θα την ακούσει 

ο Θεός που δεν με βοήθησε; Αν δεν τηρείτε τις εντολές του Θεού,

 καλύτερα να μην Τον κουράζετε με τόσες προσευχές. Δεν σας

 ακούει και οι προσευχές σας λογαριάζονται ως αμαρτίες.

πηγή: http://www.imdleo.gr/

Πηγή: http://tostavroudaki.blogspot.com/2015/08/blog-post_31.html#ixzz3jtyKLeQg

Άγιος Κοσμάς και Αλή – Πασάς

Άγιος Κοσμάς και Αλή – Πασάς

«Και στην Πόλη θα πας… μα με κόκκινα γένεια…»

Οι δύο αυτές φυσιογνωμίες έπαιξαν σπουδαίο ρόλο εις την Βαλκανικήν κατά τα τέλη του 18^ου αιώνος. Ρόλο όμως εκ διαμέτρου αντίθετο. Ο μεν Αλή Πασάς επεβλήθη διά της βίας, κατήντησε τύραννος ωμός, θηρίο ανήμερο, το φόβητρο της Ηπείρου και αυτής της Πύλης. Ο δε πάτερ Κοσμάς, ο φτωχός καλόγερος που δεν είχε δεύτερο ράσο, επεβλήθη με την αγάπη του Χριστού. Κατέκτησε τις καρδιές όλων και αυτών των Τούρκων. Και το όνομά του έγινε θρύλος που ζει ακόμα και μένει στο στόμα του λαού.

Και όμως οι δύο αυτοί είχαν κάποιο σημείο επαφής. Εγνωρίσθησαν, και ο Αλή Πασάς εκτιμούσε βαθύτατα τον Κοσμά. Τον λάτρευε κυριολεκτικώς και τον τιμούσε πολύ.

Η γνωριμία τους έγινε υπό δραματικές συνθήκες. Ο πατήρ Κοσμάς το 1779 περιόδευε την Β. Ήπειρο. Είχε φθάσει κοντά στο Τεπελένι. Την ώρα, που κήρυττε στα πλήθη οι μπράβοι των κοτζαμπάσηδων και των Εβραίων του επιτέθηκαν. Ήλθαν στα χέρια, έγινε συμπλοκή μεγάλη κι ο Άγιος γλύτωσε διά της φυγής. Καταδιωκόμενος μπήκε στο Τεπελένι. Εκεί εις ένα δρόμο, στην ανοιχτή πόρτα ενός σπιτιού, μια γυναίκα του έκανε νόημα να μπει μέσα να τον κρύψει. Τον έκρυψε. Όταν σε λίγο έφθασαν ασθμαίνοντες οι διώκτες, την ερώτησαν αν τον είδε. Τους έδωσε δρόμο. «Ναι, τους λέει, τώρα δα πέρασε από δω. Τρέξετε και θα τον φτάσετε.» Η γυναίκα εκείνη ήταν η περιβόητη Χάμκω, η μάνα του Αλή Πασά.

Το βράδυ ήλθε και ο Αλής. Ως 35 χρονών. Τότε ήτανε στο κλαρί, αρχηγός συμμορίας. Του παραθέσανε αρνί ψητό και ψωμί καθαρό, δηλαδή από σιτάρι. Την ώρα του φαγητού ο π. Κοσμάς έδωσε καλές συμβουλές. Η δε Χάμκω, που ήξερε το προφητικό χάρισμα του Αγίου, τον ερώτησε για την σταδιοδρομία του γιού της.

-          Θα γίνει τρανός, απάντησε ο π. Κοσμάς

-          Θα πάρω το Μπεράτι; Ρώτησε τότε ο Αλής.

-          Θα το πάρεις, είπε ο π. Κοσμάς.

Ο Αλής ευχαριστήθηκε. Τα μάτια του άστραψαν. Έπειτα από λίγο ξαναρώτησε:

-          Την Πρεμέτη; Τα Γιάννενα; Θα τα πάρω; Τρώγοντας, βλέπετε, έρχεται η όρεξη. Ο Άγιος Κοσμάς τον κοίταξε κατάματα κι απάντησε πάλι:

-          Και την Πρεμέτη και τα Γιάννενα θα τα πάρεις. Θα πάρεις και την Πρέβεζα… (Πράγματι το Κράτος του Αλή Πασά μέχρι την Πρέβεζα εξετάθη).

Του πρόσθεσε όμως:

-          Να θυμάσαι πάντοτε, να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι τους Χριστιανούς, αν θέλεις να μείνει η εξουσία στους διαδόχους σου.

Την άλλη ημέρα ο Αλής εξέβγαλε τον Άγιο, που θα πήγαινε βορειότερα. Προτού όμως αποχωρισθούν, τον ερώτησε και πάλι δια το μέλλον του. Αν θα πάει δηλαδή στην Πόλη.

-          Και στην Πόλη θα πας… μα με κόκκινα γένεια…

Ο Αλής έμεινε ικανοποιημένος. Δεν κατάλαβε την τελευταία φράση, που εσήμαινε, ότι θα πήγαινε το κεφάλι του ματωμένο, όπως και τον επήγαν πράγματι, μετά τον σκοτωμό του στον Σουλτάνο στην Πόλη.

Έπειτα από λίγες ημέρες ο Κοσμάς εμαρτύρησε στο Καλλικόντασι. Ο Αλής λυπήθηκε και εκδικήθηκε τον θάνατό του. Έφαγε πολλούς. Στο 1788 έγινε σατράπης των Ιωαννίνων και κύριος του Μπερατιού. Θυμήθηκε τότε την προφητεία του π. Κοσμά και του έφτιαξε Μοναστήρι μεγαλοπρεπές στον τόπο του μαρτυρίου του. Έδωσε ο ίδιος γι’ αυτό πολλά χρήματα. Έκαμε δε και έρανο, τόσο στην Ήπειρο όσο και στην Αιτωλοακαρνανία. Ιδού και τα σχετικά φιρμάνια.

Βεζύρ Αλή Πασάς

Από τον υψηλότατον

Εις ινσάς Ρωμαίοι ναχιγιές του Βερατίου Μωζακιάρηδες και βλάχοι, γραμποβάριδες, χωρία, τσιφλίκια, σας φανερώνω ότι για όπου έβαλα επίτροπον να μου φτιάση το Μοναστήριον του πάτερ Κοσμά και εβοήθησα και εγώ άσπρα και να βοηθήσετε και εσείς, καθώς και να σας ειπεί ο Δεσπότης και να φτιάση αυτό το μοναστήριν και όποιος να μη βοηθήση θέλει μου απομείνει το χατήρι και ύστερον θέλω να πληρώσετε διπλά, καθώς σας προστάζω, έτσι να ακολουθήτε εκ αποφάσεως.

Την 12 Σεπτεμβρίου 1813 Αργυροκάστρω.

Το 1814 εξέδωσε και έτερο φιρμάνι προς τον Μητροπολίτη Βερατείου:

«… Το έκανα χάζι πολύ, όπου εγενήκαταν μουκαέτηδες διά τον γέρο Κοσμά. Για όπου έρχεται τώρα ο ηγούμνεος μαζί με τον πρωτομάστορα και να βάλετε να φτειάση τους οντάδες και το κουλούρι του Μοναστηριού, όπυ θα γίνη τεκμήλι, απ’ όλα τα μοναστήρια και ότι τώρα με έλθιμο θελά έλθω εκεί και θέλω να τον εύρω έτοιμον. Μονάχα να πασχίσετε όλοι σας να φτιάσετε και όλοι οι Ρωμαίοι του Μπερατιού να βοηθήσουν μικροί τε και μεγάλοι. Και γράφω Ιμβραήμ Αράπη να σας κάμη μουαϊδέν σε κάθε δουλειά. Καθώς σας γράφω να κάμετε…»

Κατασκεύασε επίσης για την αγία κάρα του, θήκη αργυρή, επιχρυσωμένη, αδαμαντοκόλλητη. Ακόμη επέβαλε την εορτή του Αγίου Κοσμά. Εδώ είναι το παράδοξο! Αυτόν τον άγιο τον ανεκήρυξε Άγιο, όχι η Εκκλησία και το Πατριαρχείο, αλλ’ ένας αλλόθρησκος, ένας Μουσουλμάνος! Γράφει το λεξικό των Αγίων Πάντων. «Η εορτή του Αγίου Κοσμά ήρξατο από το 1815, διά βεζυρικής διαταγής του Αλή Πασά, όστις έγραψεν εις όλους τους Αρχιερείς ίνα διατάξωσι τον λαόν να κλείνη η αγορά την ημέραν εκείνην 24^ην Αυγούστου».

Πηγή: «Ο Άγιος Κοσμάς ο Αίτωλος», Χαραλάμπους Βασιλοπούλου Αρχιμανδρίτου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ»

http://makkavaios.blogspot.gr/