«Γέροντα, πως βλέπετε την πορεία του σημερινού κόσμου γενικά, το μέλλον του Ελληνισμού και το δρόμο που πορεύεται η Ορθοδοξία;»

Το πρόσωπο της ψυχής (Αληθινό περιστατικό με τον Αγιο Παΐσιο)

~ Ερχόμουνα για άλλη μια φορά στον Άγιον Όρος με συνοδεία φοιτητών μου του Αρχαιολογικού Ιωαννίνων. Στο πρόγραμμά μας ήταν και η επίσκεψη στον άγιο γέροντα Παΐσιο, που ασκήτευε στο Κουτλουμουσιανό κελλί «Παναγούδα».

Έτσι κατεβήκαμε από την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου στο πυκνό και καταπράσινο δάσος της χαράδρας. Σε κάποιο ξέφωτο μια φραγμένη περιοχή τεσσάρων-πέντε στρεμμάτων φιλοξενεί το απλό σπίτι του πατρός Παϊσίου. Σταθήκαμε έξω από την απλή σιδερένια πόρτα. Περιμέναμε χτυπώντας κατά διαστήματα το κουδουνάκι, τραβώντας το σχοινί. Ξέραμε ότι έπρεπε να περιμένουμε πολλή ώρα. Ο γέροντας δεν άνοιγε αμέσως. Εξασκούσε με τον τρόπο του στην υπομονή τους επισκέπτες του. Και τους δοκίμαζε και λιγάκι. Έτσι έγινε και με εμάς…

Με κάποιο δέος φθάνουμε ως το κατώφλι του. Μας καλοδέχεται ένας λεπτός, χαμογελαστός άνθρωπος. Μας χαιρετά με απλότητα, χωρίς καμιά προσποίηση. Από την πρώτη στιγμή συναντηθήκαμε πνευματικά και συνεννοηθήκαμε. Σα να γνωριζόμαστε χρόνια. Η ομάδα των φοιτητών ήταν προετοιμασμένη γι αυτό. Γιατί είχε ακούσει πολλά και ήταν έτοιμη για όλα. Εκτός από ένα. Κι αυτό φάνηκε στην πρώτη αυτή συνάντηση. Όταν έξω στην αυλή ασπάσθηκαν το χέρι του πάτερ Παΐσιου, έμειναν ακίνητοι, αμήχανοι, άφωνοι, κοιτάζοντας αυτόν τον ισχνό και απλοϊκό μοναχό, με το φτωχό του ζωστικό και τον καλογερικό σκούφο, ήρεμος να τους υποδέχεται με χαμόγελο και με μια απλή φράση για τον καθένα. Είχαν ακούσει για γίγαντα του πνεύματος, για μεγάλο ασκητή, για τον οποίο πολλά θαυμαστά διηγούνταν στις συνάξεις των σαλονιών τους οι ευσεβείς φιλοαγιορείτες των πόλεων, αλλά αυτός που στέκονταν μπροστά μας ήταν ένας απλός, καλοκάγαθος γέροντας που δεν φαινόταν να έχει τίποτε το ιδιαίτερο. Στάθηκε απλά κοντά μας, μας κέρασε το καθιερωμένο λουκούμι, μας έφερε νερό σε κύπελλο από την κοντινή βρύση, μερικά μέτρα παραπέρα. Ανάλαφρος, με απλές και εύκολες κινήσεις, με ένα πρόσωπο γεμάτο φώς, οικείος και ζεστός.
Τόλμησα τον πρώτο λόγο, έτσι, για να πω και κάτι.

-Πάτερ Παΐσιε, από την πυκνή βλάστηση που έχετε εδώ υποθέτω ότι θα περνάτε βαρύ και βροχερό χειμώνα, με πολλή υγρασία.

-Ναι, απάντησε απλά βλέποντάς με μέ σημασία, αλλά έρχεται και το καλοκαίρι.

Έτσι άρχισε η συζήτηση. Μια συζήτηση που ξεκίνησε απλά και συνηθισμένα για να αποκτήσει, όσο προχωρούσε η ώρα, άλλο περιεχόμενο. Γιατί ο γέροντας ήξερε ένα δρόμο ξεχωριστό για τους νέους. Με το δικό του απλό παιδαγωγικό σύστημα τους οδηγούσε, με τρόπο μαγικό, μέσα από πρωτοφανέρωτα μονοπάτια της σκέψης.
Τον ρώτησαν:

-Γέροντα, πως βλέπετε την πορεία του σημερινού κόσμου γενικά, το μέλλον του Ελληνισμού και το δρόμο που πορεύεται η Ορθοδοξία;

Απάντησε απλά:

-Όλα εξαρτώνται από τον αγώνα που κάνουμε όλοι μας να κρατήσουμε λίγο προζύμι. Καλό σημάδι η ανανέωση του Όρους. Είναι το προζύμι. Θα μας φυλάξει ο Θεός και θα μας λυπηθεί, κι ας μη το αξίζουμε. Αν ξέρω ότι έμεινε έστω και ένας Έλληνας Ορθόδοξος, δεν θα φοβηθώ. Θα έχω την ελπίδα μου στον Θεό. Τώρα θέλει πολλή προσευχή. Να στέλνουμε μηνύματα προς τα επάνω. Μόνο ο Θεός θα μας σώσει από τη μεγάλη πυρκαϊά που έζωσε την εποχή μας.

Τον ρώτησαν οι φοιτητές:

-Τί αξίζει περισσότερο, η ποσοτική ή η ποιοτική προσευχή.

-Ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Η καρδιακή προσευχή αξίζει. Ο πόνος των άλλων να γίνεται πόνος δικός μας. Τότε δεν μπαίνει ζήτημα χρόνου.

Πάνω σ’ αυτό ο γέροντας θυμήθηκε το νεαρό ασυρματιστή, όταν στα χρόνια του πολέμου υπηρετούσε στο Αγρίνιο: Όταν λέει κανείς, τί κάνουν οι καλόγεροι με την προσευχή; Γιατί δεν βγαίνουν έξω να βοηθήσουν την κοινωνία; Είναι σα να λες στον ασυρματιστή στο στρατό, άσε τον ασύρματο και πιάσε το τουφέκι. Αλλά χωρίς τον ασύρματο χάνεται η επαφή και ο στρατός καταστρέφεται.
Μέσα στις πολλές ερωτήσεις και τούτη η κάπως αναπάντεχη.

-Πάτερ Παΐσιε, πώς βλέπετε την Ελλάδα στην Ευρώπη;

Ο γέροντας σκέφθηκε πολύ πριν απαντήσει. Μίλησε αργά και με βαθύ στοχασμό.

-Τη σκλαβιά της Τουρκοκρατίας και την Κατοχή την αντέξαμε και την ξεπεράσαμε. Την πνευματική σκλαβιά και κατοχή πώς θα την ξεπεράσουμε;

Όσο προχωρούσε η συζήτηση, καταστάλαζε ανεπιφύλακτα η άποψή μου για την προσωπικότητά του. Τη σημειώνω εδώ με μια γραμμή: «Έχει απλότητα κι αλήθεια μέσα του. Τίποτε το επιτηδευμένο δεν υπάρχει σ’ αυτόν. Εκεί βρίσκεται το μεγαλείο του».
Πήρε να βραδιάσει κι έπρεπε να αφήσουμε τον γέροντα στην ησυχία του. Τα κασετοφωνάκια έκλεισαν αοράτως μέσα στα σακίδια των παιδιών, παρόλο που ο γέροντας μας έδωσε να καταλάβουμε ότι το είχε αντιληφθεί. Καθώς μας οδηγούσε στην εξωτερική πόρτα, ο μικρότερος των φοιτητών ξαφνικά ρώτησε:

-Πάτερ, λένε ότι δεν μπορεί κανείς να σας φωτογραφίσει, επειδή το φιλμ καίγεται!

Ο γέροντας κοντοστάθηκε.

-Τί είναι αυτά που διαδίδουν, παιδί μου; Εγώ μερικές φορές παρακαλώ να μη με φωτογραφίζουν, και ξέρω ότι με τη στάση μου στενοχωρώ τους ανθρώπους. Γιατί πρέπει να φροντίζουμε το πρόσωπο της ψυχής μας και όχι το σαρκικό. Αλλά δεν θέλω πάλι να μείνετε με τη σφαλερή εντύπωση. Ήρθατε και με επισκεφθήκατε με αγάπη, γι αυτό θέλω να σας το ανταποδώσω. Βγάλτε φωτογραφίες, αλλά για ένα μόνο λεπτό.

Πότε βγήκαν τόσες μηχανές από τα σακίδια των νεαρών, πότε άστραψαν τόσα φλας! Ο γέροντας στεκόταν με το χέρι ακουμπισμένο στην εξώπορτα και έλεγε με χαμόγελο:

-Τί βομβαρδισμός είναι αυτός! Τί φωτιές ανάβουν! Μακάρι να άστραφτε έτσι το φως και η λάμψη της αγάπης στο σημερινό κόσμο!

Σκοτείνιαζε. Αλλά η εικόνα του γέροντα Παΐσιου έμεινε ολοζώντανη και ολοφώτιστη μέσα μας.

Αθανάσιος Παλιούρας, Καθηγητού Πανεπιστημίου

http://agiameteora.net

https://simeiakairwn.wordpress.com

Όταν δείτε του Τούρκους να «ασχολούνται» με τις Εκκλησίες τότε θα πάτε να τελέσετε Θείες Λειτουργίες

Όταν δείτε του Τούρκους να «ασχολούνται» με τις Εκκλησίες τότε θα πάτε να τελέσετε Θείες Λειτουργίες

Στο παρόν απόσπασμα ο Πανιερώτατος αναφέρει ότι ένα σημείο των καιρών είναι ότι τόσο οι Ορθόδοξες Θείες Λειτουργίες που τελούνται σε κατεχόμενα μέρη και σε άλλα μη Ορθόδοξα κράτη όσο και η ασχολία των Τούρκων με τους Ορθόδοξους ναούς της περιοχής της Μ. Ασίας.

Η θέση αυτή προέρχεται από την προφητική ρήση του Αγίου Παϊσίου ο οποίος είχε πει: «Όταν δείτε τους Τούρκους να φτιάχνουν Εκκλησίες στην Μ. Ασία και σε άλλα κατεχόμενα μέρη τότε να ξέρετε ότι η Πρόνοια του Θεού είναι να τους βάλει να αρχίσουν να συντηρούν Εκκλησίες, να επαναλειτουργούνται αρκετές από αυτές γιατί σύντομα θα χρειαστεί να πάμε σε αυτά τα μέρη και θα πρέπει να έχουμε έτοιμους ναούς για τη Θεία Λειτουργία».

Αυτό γιατί η Θεία Λειτουργία είναι η κατεξοχήν πράξη της ειρήνης και της συμφιλίωσης μεταξύ των ανθρώπων, των λαών, των κρατών και τελικά του παγκοσμίου ανθρώπου με τον Πανάγαθο Τριαδικό Θεό.

Η συνέντευξη του Μητροπολίτη Μόρφου Νεόφυτος παραχωρήθηκε στην εκπομπή "Μαζί" του ΡΙΚ με θέμα, «Σημεία των καιρών» (4.4.2017) με την Ελίτα Μιχαηλίδου.
Επεξεργασία & Επιλογή: Ιερός Ναός Αγίου Γεωργίου Κορυδαλλού

ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΡΦΟΥ

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Απλότητα στην Προσευχή

Απλότητα στην Προσευχή

---

---

Ήταν ένα μοναστήρι, όπου όλοι οι μοναχοί είχαν γεράσει και πεθάνει, εκτός από ένα, που ζούσε εκεί σαν ερημίτης. Ο μοναχός αυτός ήταν τελείως αγράμματος, αλλά είχε δυνατή και απλή πίστη.

Καθώς έκανε τις ακολουθίες του και τα διακονήματα του, πίστευε ότι ο Χριστός και οι Άγιοι είναι ζωντανοί και τον συντροφεύουν, γι’ αυτό και τους μιλούσε τακτικά, όπως μιλά κανείς σε ζωντανούς ανθρώπους.

Μια μέρα που βγήκε από το Μοναστήρι, μπήκαν σ’ αυτό ληστές, έκλεψαν ότι βρήκαν, τα φόρτωσαν στα ζώα τους κι έφυγαν.

Όταν επέστρεψε ο μοναχός και είδε το γυμνωμένο Μοναστήρι, ταράχθηκε. Αμέσως έτρεξε στο Ναό, που ήταν αφιερωμένος στον Άγιο Νικόλαο, στάθηκε μπροστά στον προστάτη του Μοναστηριού Άγιο και άρχισε να διαμαρτύρεται: «Άγιε μου Νικόλα, τι έγινε εδώ όταν έλειπα; Ήρθαν κακοί άνθρωποι και έκλεψαν το Μοναστήρι κι εσύ τους κοίταζες και δεν μιλούσες; Τι έκανες για να εμποδίσεις τους κλέφτες;

Βλέπω ότι δεν έκανες τίποτα. Άμ τότε δεν σου αξίζει η θέση αυτή που έχεις, αφού δεν 

Οι ληστές με τα ζώα τους φορτωμένα με όλα τα κλεμμένα και να του λένε: Εμείς κλέψαμε το Μοναστήρι και καθώς φεύγαμε, τα ζώα μας περπατούσαν κανονικά, αλλά κάποια στιγμή σταμάτησαν και δεν προχωρούσαν. Τα χτυπούσαμε, τα τραβούσαμε, έμεναν ακίνητα, μόλις όμως γύριζαν πίσω έτρεχαν. Είπαμε, ότι όπως φαίνεται, ο Θεός θέλει πίσω τα κλεμμένα και στα φέραμε.

Ο μοναχός πήρε τα πράγματα και καθώς έφευγαν οι ληστές, ευχαρίστησε το Θεό. Τότε θυμήθηκε την εικόνα του Αγίου, πήγε στο βράχο που την είχε ακουμπήσει, την προσκύνησε και είπε: «Τώρα σε παραδέχομαι, Άγιε Νικόλα. Είσαι ο προστάτης του Μοναστηριού». Πήρε θριαμβευτικά την εικόνα του Αγίου και την τοποθέτησε στη θέση της.

Από το Γεροντικό

Πηγή: http://www.vimaorthodoxias.gr/

Ο ΑΓΙΟΣ ΣΑΜΨΩΝ Ο ΞΕΝΟΔΟΧΟΣ Ένας φιλάνθρωπος και ανάργυρος ιατρός και ιερέας († 27 Ιουνίου)

Μέσα στη σεπτή χορεία των είκοσι ιαματικών Αγίων Αναργύρων συγκαταλέγεται και ο τιμώμενος στις 27 Ιουνίου Άγιος Σαμψών ο Ξενοδόχος, ο οποίος διακρίθηκε για τη φιλανθρωπία του, αλλά και για το χάρισμα να θεραπεύει ασθενείς με την επίκληση του ονόματος του Ιησού Χριστού.

Ο φιλεύσπλαχνος Άγιος Σαμψών γεννήθηκε στη Ρώμη το 511μ.Χ. από εύπορους γονείς με βασιλική καταγωγή, οι οποίοι ήταν και συγγενείς του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Λόγω της οικονομικής ευμάρειας της οικογένειάς του, μορφώθηκε πλουσιοπάροχα και από όλες τις επιστήμες αγάπησε την ιατρική χάρη στο φιλάνθρωπο και ψυχωφελές περιεχόμενό της. Γι’ αυτό και την επιστήμη της ιατρικής δεν την εξασκούσε ως βιοποριστικό επάγγελμα, αλλά ως κοινωνικό λειτούργημα για να βοηθά τους φτωχούς και να θεραπεύει με τη χάρη του Θεού τους ασθενείς. Μετά τον θάνατο των εύπορων γονέων του, διένειμε τη μεγάλη περιουσία του στους φτωχούς και εκατοντάδες άποροι βρήκαν τροφή, ανακούφιση και στήριγμα.

Όμως ο ταπεινός και φιλεύσπλαχνος Άγιος Σαμψών άρχισε να αποκτά τη φήμη του φιλάνθρωπου και ανάργυρου ιατρού και έξω από τα όρια της Ρώμης.
Γι’ αυτό και πολυάριθμοι άνθρωποι άρχισαν να συρρέουν στο σπίτι του για να λάβουν την ποθούμενη θεραπεία και να βρουν την ψυχική στήριξη. Η επιθυμία του όμως ήταν να ζει στην αφάνεια και να ασκείται πνευματικά. Γι’ αυτό και εγκατέλειψε τη Ρώμη και πήγε στην Κωνσταντινούπολη για να συνεχίσει εκεί το θεάρεστο έργο του. Στη Βασιλεύουσα άρχισε να επισκέπτεται τις ιερές μονές, ενώ επιδόθηκε με ιδιαίτερο ζήλο στην άσκηση και τη μελέτη της Αγίας Γραφής στο φτωχικό και ταπεινό του σπίτι. Όμως η φήμη του ως άριστου ιατρού ανέδειξε πολύ σύντομα το σπίτι του σε άμισθο ιατρείο και σε ένθεο ξενοδοχείο και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, ώστε οι ασθενείς έβρισκαν δωρεάν τη θεραπεία τους και οι φτωχοί τη φροντίδα και την ψυχική τους στήριξη.

Το θεάρεστο έργο και η απαστράπτουσα αρετή του Αγίου Σαμψών έγιναν γνωστά και στον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Μηνά, ο οποίος τον κάλεσε και αφού διαπίστωσε και ο ίδιος τα πλούσια χαρίσματά του, τον χειροτόνησε ιερέα σε ηλικία τριάντα ετών. Μετά τη χειροτονία του επιδόθηκε με ακόμη μεγαλύτερο ζήλο στην σωματική και ψυχική θεραπεία των πολυάριθμων ασθενών του, γεγονός που οδήγησε στη διάδοση της φήμης του ως ανάργυρος, ιαματικός και φιλάνθρωπος κληρικός και ιατρός σε ολόκληρη την Κωνσταντινούπολη.

Την εποχή αυτή Αυτοκράτορας της Βασιλεύουσας ήταν ο Ιουστινιανός, ο οποίος κάποια στιγμή ασθένησε βαρύτατα. Πολλοί ήταν οι ιατροί που έσπευσαν για να τον θεραπεύσουν, αλλά κανείς δεν κατάφερε να τον θεραπεύσει από την ανίατη ασθένεια. Τότε ο Ιουστινιανός ζήτησε με δάκρυα τη βοήθεια του Κυρίου στο μεγάλο πρόβλημα της υγείας του. Και ο Κύριος ανταποκρίθηκε στη βαθιά και ειλικρινή προσευχή του με ένα απροσδόκητο όνειρο. Σ’ αυτό ο αυτοκράτορας είδε πολλούς ιατρούς, οι οποίοι ήταν ενδεδυμένοι με ιερατική στολή. Κάποια στιγμή πλησίασε τον Ιουστινιανό ένας νέος με πολυτελή ενδύματα και του υπέδειξε έναν ταπεινό, σεμνό και ενάρετο ιατρό ως τον μοναδικό που θα μπορούσε να τον θεραπεύσει. Μόλις ξύπνησε ο Ιουστινιανός από το όνειρο, έδωσε εντολή να έρθουν όλοι οι ιατροί. Κανείς όμως από αυτούς δεν έμοιαζε με τον ταπεινό ιατρό που είχε δει στον ύπνο του, γεγονός που τον λύπησε βαθύτατα. Τότε υποσχέθηκε μεγάλα δώρα σ’ αυτόν που θα έβρισκε τον σωτήρα του. Κάποιος όμως από τους ιατρούς γνώριζε τον Σαμψών και ενημέρωσε σχετικά τον αυτοκράτορα, ο οποίος διέταξε να τον φέρουν αμέσως μπροστά του. Μόλις ο Ιουστινιανός αντίκρισε τον ενάρετο και σεμνό Σαμψών, αμέσως αναγνώρισε στο πρόσωπό του αυτόν που είχε δει στο όνειρο. Ο Άγιος προσευχήθηκε με όλη του τη δύναμη στον Ιησού Χριστό και τότε ο αυτοκράτορας θεραπεύτηκε από την ανίατη ασθένεια.

Τοιχογραφία του Αγίου Σαμψών και του Αγίου Αριστείδου
στον Ιερό Ναό Παναγίας Γιατρίσσης Αρτέμιδος Αττικής
Μετά τη θαυματουργική επέμβαση του Θεού και τη σωτηρία του Ιουστινιανού, ο αυτοκράτορας θέλησε από ευγνωμοσύνη να δώσει χρήματα στον ταπεινό και ενάρετο Σαμψών. Εκείνος όμως δεν τα δέχθηκε και ζήτησε να του ανεγείρει ένα μεγάλο νοσοκομείο, το οποίο πήρε την επωνυμία του αναργύρου ιατρού «Σαμψών του ξενοδόχου» και σ’ αυτό βρήκαν καταφύγιο και ανακούφιση πολυάριθμοι άποροι και ασθενείς.

Ο Πανάγαθος Θεός αντάμειψε πλουσιοπάροχα τον Άγιο Σαμψών για τη φιλανθρωπία και την ελεημοσύνη του ακόμα και μετά θάνατον, αφού ο πάνσεπτος τάφος του έγινε λαοφιλές προσκύνημα, αλλά και αέναος πηγή θαυματουργικών ιάσεων.

  

Ο ιερός ναός του Αγίου Σαμψών του Ξενοδόχου στο χωριό Πύργος Σαντορίνης
Ο Άγιος Σαμψών ο ξενοδόχος, ο οποίος αποτελεί για τη σημερινή εγωκεντρική και υλιστική εποχή μας ένα φωτεινό παράδειγμα αγάπης και φιλανθρωπίας προς τον πλησίον και τον πάσχοντα αδελφό, τιμάται και γεραίρεται από την Ορθόδοξη Εκκλησία μας στις 27 Ιουνίου. Την πάντιμη μνήμη του τιμούν ιδιαιτέρως οι αφιερωμένοι στο όνομά του ιεροί ναοί στην Πάτμο, τη Σαντορίνη, την Πάρο και τη Λέσβο, όπου το παρεκκλήσιο του Γηροκομείου Πλωμαρίου τιμάται επ’ ονόματί του. Από το έτος 2010 καθιερώθηκε επίσης πανηγυρικός εορτασμός της μνήμης του και στον ιστορικό Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Ζωοδόχου Πηγής Μυκόνου με τη συμμετοχή του οικείου επισκόπου και πλήθους χριστιανών.

Αριστείδης Γ. Θεοδωρόπουλος 
Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία

· Αεράκη Νικοδήμου Γ., Αρχιμανδρίτου – Ιεροκήρυκος, Συμπληρωματική Ασματική Ακολουθία του Οσίου πατρός ημών Σαμψών του Ξενοδόχου, Αθήναι 1998.

· Μηλίτση Γεωργίου Θ., Οι Άγιοι Είκοσι Ανάργυροι, Τρίκαλα 1997.

πηγή: syndesmosklchi

https://simeiakairwn.wordpress.com

Όποιος αγαπά τον Χριστό τηρεί τις εντολές του

•  

Όποιος αγαπά τον Χριστό τηρεί τις εντολές του

Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Όποιος αγαπά τον Χριστό τηρεί τις εντολές του  (Ἰω. 14,15)

1. Ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, λεγόμαστε «χριστιανοί», ἐπειδή βαπτιστήκαμε στό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ μας. Σάν βαπτισμένοι δέ χριστιανοί πού εἴμαστε, πρέπει νά ζοῦμε ὄχι μέ κακίες καί μέ ἁμαρτωλά πάθη, ἀλλά πράττοντας τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, γιατί ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς εἶπε ὅτι «ὅσοι βαπτιστήκαμε στόν Χριστό, πρέπει νά φορέσουμε τόν Χριστό»! «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε», μᾶς λέγει (Γαλ. 3,27)! Μέ τό βάπτισμά μας, ἀδελφοί, δώσαμε ὅρκο ὅτι θά συνταχθοῦμε μέ τόν Χριστό καί θά ἀποταχτοῦμε τόν καταραμένο τόν διάβολο καί ὅλα τά ἔργα του. Πρέπει λοιπόν, σάν χριστιανοί, νά τό προσπαθοῦμε καί νά ἀγωνιζόμαστε νά τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ. Ἄν δέν τηροῦμε τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ, δέν μποροῦμε νά λέμε ὅτι εἴμαστε δικοί Του καί δέν θά ἔχουμε λοιπόν θέση στήν βασιλεία Του.

2. Αὐτό, χριστιανοί μου, πού δείχνει τόν σωστό χριστιανό εἶναι τό νά θέλει αὐτός καί νά προσπαθεῖ στήν ζωή του νά πράττει ὅ,τι θέλει ὁ Χριστός. Νά ταυτίσει δηλαδή τό θέλημά του μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Αὐτός ὁ χριστιανός, ἄν τό προσπαθεῖ αὐτό, θά ἔχει «νοῦν Χριστοῦ», πού λέγει ὁ Ἀπόστολος (Α´ Κορ. 2,16) καί γι᾽ αὐτόν τόν χριστιανό θέ πεῖ ὁ Θεός αὐτό πού εἶπε γιά τόν Δαβίδ τόν βασιλέα, «βρῆκα ἄνθρωπο κατά τήν καρδιά μου» (Πράξ. 13,22). Γιατί ὁ Δαβίδ δέν λησμονοῦσε ποτέ τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ. «Τάς ἐντολάς Σου οὐκ ἐπελαθόμην», ἔλεγε (Ψαλμ. 118,176). Γιά νά τηροῦμε καί ἐμεῖς τίς ἐντολές τοῦ Χριστοῦ πρέπει νά ἀποκτήσουμε μιά τέτοια καρδιά πού νά θέλει αὐτό πού θέλει ὁ Χριστός· καί θά γίνει ἔτσι ἡ καρδιά μας καρδιά Χριστοῦ. Αὐτό, ἀγαπητοί μου, θά τό πετύχουμε ἄν ἀγαπήσουμε θερμά καί δυνατά τόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Θεό μας. Ὅλα ἐπιτυγχάνονται καί κατορθώνονται μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Καρδιά πού ἀγαπάει τόν Χριστό νοιώθει σάν κόλαση τό νά κάνει κάτι πού εἶναι ἐνάντιο στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο καί ἄν εἶναι ἡδονική ἤ συμφεροντολογική μία ἁμαρτωλή πράξη, ὁ ἀληθινός χριστιανός θά πεῖ: «Δέν θά τήν κάνω, γιατί δέν τό θέλει ὁ Χριστός αὐτό»!

3. Γιά νά ἀγαπήσουμε ἔτσι τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἀδελφοί, ὥστε νά πράττουμε πάντοτε μέ τήν καρδιά μας τό θέλημά Του, πρέπει, κατά πρῶτον, νά τό ζητᾶμε πολύ στήν προσευχή μας σ᾽ Αὐτόν καί θά μᾶς τό δώσει, ἄν συνεχῶς τό ζητᾶμε. Μέ ἁπλότητα καί παιδικότητα νά λέμε: «Χριστέ μου, κάνε με νά Σέ ἀγαπῶ, νά Σέ ἀγαπῶ πολύ»! Καί ἀτενίζοντας στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας μας νά λέμε καί σ᾽ Αὐτήν: «Παναγία μου, τόν Χριστό, πού ἔχεις στήν ἀγκαλιά Σου, δῶσέ μου Τον στήν καρδιά μου»! Καί μέ τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά, ἀδελφοί, θά νοιώθουμε παράδεισο καί μιά γλυκιά εὐτυχία μέσα μας. Αὐτό θά εἶναι ἀπό τήν θεία Χάρη πού μᾶς ἦλθε καί τότε θά πράττουμε πολύ εὔκολα καί χαρωπά ὅλα τά προστάγματά τοῦ Χριστοῦ καί θά θέλουμε μάλιστα καί νά κακοπάθουμε γι᾽ Αὐτόν.

4. Πέρα ὅμως ἀπό τήν προσευχή, γιά νά ἀποκτήσουμε τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά μας, πρέπει μόνοι μας νά κάνουμε σκέψεις εὐσεβεῖς γιά τό πόσο μᾶς ἀγάπησε ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Εἶναι ἀπέραντη, χριστιανοί μου, καί δέν ἔχει τέλος ἡ ἀγάπη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ σέ μᾶς, στό ἀνθρώπινο γένος μας. Ἀκοῦστε: Μέ τήν ἁμαρτία τῶν πρωτοπλάστων πέσαμε σέ μεγάλο λάκκο. Καί γιά νά βγοῦμε ἀπό αὐτόν τόν τόν λάκκο τοῦ κακοῦ, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, τό δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, σαρκώθηκε στήν Κοιλιά τῆς Παναγίας μας, ἔγινε πραγματικά ἄνθρωπος, χωρίς ὅμως νά παύσει νά εἶναι Θεός, καί ἦλθε ἐδῶ κάτω στήν γῆ μας, στήν μιζέρια μας. Καί τί δέν ἔκανε ὁ Χριστός ἐδῶ κάτω στήν γῆ πού ἦρθε, γιά νά μᾶς ξαναπάει στήν πρώτη εὐτυχισμένη κατάσταση πού ἤμασταν, προτοῦ νά ἁμαρτήσουμε. Τά πάντα ἔκανε γιά νά μᾶς ἀνεβάσει μέχρι τόν οὐρανό. «Οὐκ ἀπέστη πάντα ποιῶν, ἕως ἡμᾶς εἰς τόν οὐρανόν ἀνήγαγε»!, λέγει ὁ ἱερέας σέ μιά εὐχή τῆς θείας Λειτουργίας. Ἀλλά τό πιό μεγάλο καί παράδοξο ἀπ᾽ ὅλα εἶναι τό ὅτι ὁ σαρκωθείς Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός σταυρώθηκε καί γιά μᾶς. Ἔπαθε τόν πιό ὀδυνηρό καί ὑποτιμωτικό θάνατο, τόν σταυρικό θάνατο. Καί τό ἀκόμη πιό παράδοξο εἶναι ὅτι καί μετά τήν ἀνάστασή Του ὁ Χριστός δέν ἐξήλειψε ἀπό τό Σῶμα Του τίς πληγές ἀπό τόν σταυρικό Του θάνατο, ἀλλά τίς διατήρησε γιά πάντα, γιά ὑπόμνηση τῆς ἀγάπης Του πρός τόν ἄνθρωπο. Γι᾽ αὐτό καί πάντα πρέπει νά σκεπτόμαστε τόν σταυρικό θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μας, γιατί γι᾽ αὐτό, ξαναλέμε, γιά συνεχῆ ἀνάμνηση τοῦ πάθους Του γιά μᾶς, διατήρησε τίς πληγές στό Σῶμα Του καί μετά τήν ἀνάστασή Του. Ὁ Χριστός, ἀδελφοί μου, μέ τόν θάνατό Του καί τήν ἀνάστασή Του, μᾶς λύτρωσε ἀπό τήν τυραννία τῆς ἁμαρτίας. Καί περισσότερο ἀκόμη, μέ τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, ὁ Χριστός μας ἵδρυσε τήν Ἐκκλησία Του γιά μᾶς καί ἔδωσε σ᾽ αὐτήν τά ἱερά Μυστήρια, καί μάλιστα τό κύριο Μυστήριο, τήν Θεία Εὐχαριστία, τήν Θεία Λειτουργία πού λέγομε. Στήν θεία Λειτουργία λαμβάνουμε τό ἅγιο Σῶμα καί τό τίμιο Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, καί ἑνωνόμαστε μέ τόν Χριστό, γι᾽ αὐτό τήν πράξη αὐτή τήν λέμε «Κοινωνία», «θεία Κοινωνία». Κοινωνία, ἕνωση μέ τόν Χριστό! Ἀλλά δέν ἑνώνεται ὁ Χριστός μαζί μας, ἄν ἡ καρδιά μας εἶναι ἀκάθαρτη μέ τά ἁμαρτωλά πάθη. Γι᾽ αὐτό καί ὁ Χριστός ἔδωσε στήν Ἐκκλησία Του καί τό μυστήριο τῆς Μετανοίας, τῆς ἐξομολογήσεως τῶν ἁμαρτιῶν μας, ὅπου ὁ ἁμαρτωλός – καί ποιός δέν εἶναι ἁμαρτωλός; – ἐξολομολογεῖται μέ ταπείνωση στόν ἱερέα πνευματικό τίς ἁμαρτίες του καί συγχωροῦνται ὅλες, ὅσο πολλές καί μεγάλες καί ἄν εἶναι αὐτές. Ἔτσι, μέ τήν ἐξομολόγησή τοῦ χριστιανοῦ, καθαρίζεται ἡ καρδιά του καί γεύεται γλυκύτερα τήν σχέση του μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί κατανοεῖ ὅλο καί περισσότερο τό μυστήριο τῆς θεολογίας Του. Καί τό περισσότερο ἀκόμη, χριστιανοί μου, ὁ Χριστός γιά μᾶς τούς πιστεύοντας σ᾽ Αὐτόν χάρισε τήν αἰώνια βασιλεία Του, πού οἱ ὀμορφιές της καί ἀπολαύσεις της δέν μπορεῖ νά περιγραφοῦν, παρά μόνο γεύονται καί ἀπολαμβάνονται. Ὅταν, ἀδελφοί, θά σκεπτόμαστε ὅλα αὐτά, τά μεγάλα ἀγαθά καί τίς πολλές δωρεές, πού ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς Χριστός σέ μᾶς, θά Τόν ἀγαπᾶμε περισσότερο καί τότε μέ περισσότερη  προθυμία θά τηροῦμε τίς ἅγιες ἐντολές Του, ὅπως ἁρμόζει σέ χριστιανούς. Ἄς μᾶς δώσει ὁ Χριστός τήν Χάρη Του νά τόν ἀγαπήσουμε καί νά εἴμαστε αἰώνια μαζί Του, ΑΜΗΝ.

Μέ πολλές εὐχές,

† Ὁ Μητροπολίτης Γόρτυνος καί Μεγαλοπόλεως Ἰερεμίας

Από Ακτίνες

http://www.impantokratoros.gr/

Συγκλονιστικό θαύμα σε βάπτιση πρώην παπικής

Συγκλονιστικό θαύμα σε βάπτιση πρώην παπικής

Υπάρχει μια συγκλονιστική μαρτυρία από έναν Αγιορείτη, τον πατέρα Συμεών, πού κατάγεται από το Περού.

Όταν ήταν μικρός, ή μητέρα του στο Περού του έλεγε:
-Εσύ, όταν θα μεγαλώσεις, θα φορέσεις μαύρα. Δεν ξέρω τι θα είναι αυτά τα μαύρα. Θα ζήσης σ' ένα μέρος, πού δεν θα είναι νησί, και μόνο με βάρκα θα πηγαίνεις εκεί.
Μεγάλωσε, σπούδασε και γύρισε όλον τον κόσμο. Πήγε και στο Παρίσι, εκεί γνώρισε έναν' Ορθόδοξο μοναχό, και ελκύστηκε στην Ορθοδοξία, γιατί ήταν παπικός.
Ταξίδεψε στο Άγιον Όρος κι εκεί ο Θεός έκαμε το θαύμα του! Βαπτίσθηκε, έγινε μοναχός με το όνομα Συμεών και αργότερα ιερεύς.
Ύστερα από αρκετά χρόνια, πήγε στην πατρίδα του, στο Πε­ρού, όπου κατήχησε και βάπτισε την μητέρα του σε μια λίμνη. Τρεις φορές την έπιασε, την βούτηξε μέσα στο νερό και την σή­κωσε. Μετά την τρίτη ανάδυση, σηκώθηκε ή μητέρα του ψηλά και φορούσε έναν ωραιότατο λευκό χιτώνα, έμεινε για μια στιγμή ακί­νητη... κι ύστερα έπεσε κάτω και λιποθύμησε.
Τα αδέλφια του, όρμισαν να τον λυντσάρουν γιατί νόμισαν ότι τη μάνα τους την έπνιξε ο αδελφός τους, ο καλόγερος. Μόλις όμως πλησίασαν κοντά, άρχισε να σηκώνεται ή γυναίκα και είπε τα εξής:
-Μετά την τρίτη κατάδυση και ανάδυση, όταν σηκώθηκα, άστρα­ψε όλος ο τόπος και γέμισε όλος από φως, μια υπέρλαμπρη φωτο­χυσία. Αυτό το φως με έντυσε με ενδύματα ολόχαρα, ολοφώτεινα, ολόλαμπρα. Αυτό το φως μπήκε και μέσα μου, με πλημμύρισε ολό­κληρη, με έπνιξε, με κατέφαγε, με εξαΰλωσε, μέσα και έξω και με έκανε κυριολεκτικά φωτοφόρα.
Ήταν δε τόσο δυνατό το φως και τόσο δυνατή ή συγκίνησης πού την κυρίευσε από αυτήν την πλημμύρα της φωτοχυσίας, πού δεν άντεξε και λιποθύμησε. Αυτά τα διηγείτο ο ίδιος ο πατήρ Συ­μεών, σε ευλαβείς προσκυνητές.
Να τα θαύματα, πού γίνονται στο Μυστήριο του αγίου Βαπτί­σματος.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΓΝΩΣΙΣ ΚΑΙ ΒΙΩΜΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ. ΠΡ. ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2009/07/blog-post_09.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης: «Οι άνθρωποι θα ξαναβρούν το δρόμο τους, γιατί υπάρχει στην Ορθοδοξία το καλό προζύμι»

-Τὸ καλὸ προζύμι-

Ὁ Γέροντας ἀνησυχοῦσε γιὰ τοὺς σύγχρονους ἀνθρώπους, γιατὶ εἶναι ἀδιάφοροι πνευματικὰ καὶ ζοῦν χωρὶς φόβο Θεοῦ καί τήρηση τῶν ἐντολῶν. Ὡστόσο, πίστευε ὅτι δὲν χάθηκαν ὅλα.

Οἱ ἄνθρωποι θὰ ξαναβροῦν τὸ δρόμο τους, γιατὶ ὑπάρχει στὴν Ὀρθοδοξία τὸ καλὸ προζύμι.

Ἔλεγε σχετικά: «Πολλοὶ ἄνθρωποι ζοῦν χωρὶς ἰδανικά. Δὲν πιστεύουν στὴν ἄλλη ζωή.

Δὲν ἔχουν συλλάβει τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς. Τὸ κακὸ ξεκινᾶ ἀπὸ τὴν ἔλλειψη πίστης στὴν ἄλλη ζωή.

Οἱ σημερινοὶ ἄνθρωποι μοιάζουν μὲ γερὲς μηχανές, ποὺ ὅμως ἔχουν παγωμένα λάδια. Ἔχουν παγωμένη καρδιά. Δὲν χρησιμοποιοῦν τὴν καρδιά τους, γι᾽ αὐτὸ καὶ βασανίζονται. Εὐτυχῶς ὅμως ὑπάρχει καλὸ προζύμι.

Οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουμε τὸ χάρισμα τῆς εὐλάβειας. Οἱ Εὐρωπαῖοι ἔχουν τὴν εὐγένεια. Δυστυχῶς χάνουμε τὴν εὐλάβεια, χωρὶς ὅμως νὰ ἔχουμε τὴν εὐγένεια. Ἔτσι τὰ πράγματα γίνονται χειρότερα» (σελ. 50).

Πηγή: «Μαρτυρίες Προσκυνητῶν. Γέροντας Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης. 1924–1994» β´ τόμος.

πηγή: paraklisi.blogspot.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ο Παπα-Φώτης και η συγκλονιστική φράση που είπε μετά το ξύλο που υπέμεινε αγόγγυστα

Ο Παπα-Φώτης και η συγκλονιστική φράση που είπε μετά το ξύλο που υπέμεινε αγόγγυστα

Καταπολεμούσε την πνευματική αδιαφορία. Τα λόγια του πολλές φορές ήταν σκληρά σα «μαχαιριές», όμως κανείς δεν διαμαρτυρόταν. Όλοι σεβόντουσαν απόλυτα τις συμβουλές του. Ιδίως επιτιμούσε την γύμνια και τους Ιερείς που εκτελούσαν αμελώς τα ιερατικά τους καθήκοντα και δεν ενδιαφερόταν για το ποίμνιό τους. Έλεγε συχνά με πολλή ταπείνωση ότι για τα διαζύγια των ζευγαριών φταίνε οι Ιερείς γιατί δεν διαβάζουν όλες τις ευχές όταν τελούν το μυστήριο του γάμου. Τον απογοήτευε η αίρεση και το σχίσμα από την Αλήθεια της Ορθοδοξίας. Δεν δεχόταν ότι είναι δυνατόν να μας έχει δωρίσει ο Θεός την αιωνιότητα, την Βασιλεία Του, και εμείς οι άνθρωποι με υπέρμετρο φανατισμό να διαιρούμαστε για 13 ημέρες, ή επειδή οι δαίμονες πλανούν κάποιους κακοπροαίρετους!

Όποιος είχε την ευλογία να τον συνοδέψει έστω και για λίγο σε κάποια περιπλάνησή του και κατάφερνε να μείνει σιωπηλός, «κρυφάκουγε» την γεμάτη αγάπη προσευχή του που έβγαινε μέσα απ' την καρδιά του. Η αγαπημένη του φράση που τον «πρόδινε» ήταν το «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε», δείγμα του πόσο υπεραγαπούσε την Παναγία μας. Το να τον συντροφεύει κανείς ήταν μια ευχάριστη πνευματική εμπειρία. Δεν δίσταζε ακόμα και να τραγουδήσει παλιά παραδοσιακά όμορφα και σπάνια τραγούδια. Για να ευχαριστήσει τους επισκέπτες του, έβγαζε ένα μάτσο από διάφορα χριστιανικά έντυπα, χάρτινες εικόνες, ή ακόμα και φωτογραφίες του, όταν ήταν νεότερος και τις έδινε για ευλογία. Ως άλλος Άγιος Πατροκοσμάς, επισκεπτόταν την πόλη και όλα τα χωριά του νησιού, αλλά και πολλά μέρη της Ελλάδας που τον ήξεραν και τον υπεραγαπούσαν. Κήρυττε βρωντοφωνάζοντας και καυτηριάζοντας όσα έβλεπε ότι εμπόδιζαν τους ανθρώπους στο να επιτύχουν τη σωτηρία τους. Παντού είχε γνωστούς ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον φιλοξενούσαν. Στα λεωφορεία ή στα πλοία που χρησιμοποιούσε όταν μετακινιόταν, κανείς δεν του έπαιρνε χρήματα. Και μόνο η απλοϊκή, ασκητική του παρουσία έπειθε τον κόσμο ότι ήταν Άνθρωπος του Θεού. Πολλές φορές η ιδιορρυθμία του χαρακτήρα του σε διάφορα θέματα, εξηγιόταν ως δείγμα σαλότητας. Αρκετοί τον θεωρούσαν ότι ήταν Σαλός διά τον Χριστό! Η σκληρότητά του, «μπερδεμένη» με μια υπέρμετρη καλοσύνη οδηγούσε σ' αυτό το συμπέρασμα.

Ως τα βαθιά γεράματά του, παρά την ασθένεια που τον ταλαιπωρούσε, δεν ξεχνούσε την νηστεία. Νήστευε αυστηρά ακόμα και το λάδι, θέλοντας να ζει ασκητικά, καθηλωμένος και ανήμπορος στο μικρό κρεβατάκι του. Υποβασταζόμενος πλησίαζε πάντα τελευταίος το Άγιο Ποτήριο και κοινωνούσε τον Χριστό. Τα καλοκαίρια ερχόταν στη γενέτειρά του, στα Πάμφιλα όπου τον φρόντιζαν οι γυναίκες σε μια καμαρούλα, όπως και τον χειμώνα στην Αθήνα όπου τον διακονούσε με υπέρμετρη αγάπη η κυρία Σοφία. Ο νούς του ήταν πώς θα μεταβεί στον αγαπημένο του τόπο, στον Άγιο Λουκά, να δεί σε τι κατάσταση βρισκόταν η Εκκλησία, πόσο προχώρησε η Αγιογράφηση. Εκεί, ξεδίπλωνε μια μεγάλη κόλα αναφοράς γεμάτη με ονόματα νηπίων και παίδων Μαρτύρων που Αγίασαν, δίνοντας εντολές να αγιογραφηθούν πάραυτα!

Υπεραγαπώντας την Ορθοδοξία και την πατρίδα του την Ελλάδα, ο παπά Φώτης εκοιμήθη εν Κυρίω στις 5 Μαρτίου 2010, ημέρα Παρασκευή Γ΄ Εβδομάδας των νηστειών.



Μια Μεγάλη Παρασκευή ο Παπα - Φώτης περνούσε απ' την Παναγιούδα (χωριό ευρισκόμενο 3χλμ. βορείως της Μυτιλήνης) και είδε κάποιον με την οικογένειά του να τρώνε μπριζολάκια σε μια ταβέρνα. Τον πλησίασε και του έκανε παρατήρηση για το «αιδέσιμον» της ημέρας. Και εκείνος τον αποπήρε με σκαιό τρόπο. Βεβαίως κουβέντα στην κουβέντα, ο Παπα - Φώτης στο τέλος πέταξε τα φαγιά μαζί με το τραπεζομάντηλο, οπότε ο ενοχλημένος οικογενειάρχης σηκώθηκε και τον πλάκωσε στο ξύλο. Ο Παπα - Φώτης υπέμεινε το ξύλο αγόγγυστα, και του είπε φεύγοντας: «Εγώ το ξύλο το 'φαγα, αλλά και συ δεν πιστεύω να ξαναφάς μπριζόλες Μεγάλη Παρασκευή»!!

Μετά από μια αγρυπνία σε ναό της Θεσσαλονίκης, κάποιος παπάς του πήρε κατά λάθος το τρύπιο ράσο αφήνοντας στη θέση του το δικό του, καινούριο και ολομέταξο. Όταν το συνειδητοποίησε ο παπα Φώτης έβαλε τα κλάματα σαν μωρό παιδί γιατί το καινούριο ήταν πολύ ζεστό κι αυτός ήθελε το δικό του το δροσερό.

Όταν μετά από κόπους σαράντα χρόνων τελείωσε τον ναό του αγίου Λουκά, έγινε η πρώτη λειτουργία. Πολύς κόσμος ήταν εκεί. Λίγο προτού βγει για τη μικρή είσοδο αντιλήφθηκε πως είχε ξεχάσει ν’ αφήσει άνοιγμα αριστερά της Ωραίας Πύλης για να περάσει. Πήγε αμέσως, πήρε τον κασμά κι άρχισε να γκρεμίζει το ντουβάρι. Ο κόσμος βγήκε έξω βήχοντας από τη σκόνη, κινδυνεύοντας από τις πέτρες που εκτοξεύονταν.Εκείνος, ήσυχος, μόλις τέλειωσε τη δουλειά του, συνέχισε κανονικά τη Λειτουργία του…

http://www.lesvosnews.net/articles/news-categories/afieromata/papa-fotis-layriotis-o-agios-alitis-tis-lesvoy

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Γ.Εφραίμ Αριζόνας: Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες.

Γ.Εφραίμ Αριζόνας: Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες.

Κατά το σχέδιο που έχει ο Θεός για κάθε άνθρωπο, θα κάνει και τις πράξεις του, για να σωθεί, αυτός ο άνθρωπος.

Πω ! Πω ! Τι θα περάσουμε! Δυσκολίες μεγάλες. Η Αθήνα έχει κρυφούς Αγίους πολλούς, αλλά και το Άγιο Όρος με τον Άγιο Δημήτριο στηρίζουν τη Βόρειο Ελλάδα. Έχω ιδιαίτερη αγάπη στον Άγιο Δημήτριο.

Με το Άγιο Μύρο του κοιμάμαι. Η Ελλάδα γύρισε τη πλάτη της στο Χριστό. Γι’ αυτό θα υποφέρει πολλά. Τα παιδιά στην Ελλάδα σήμερα είναι ή πολύ φωτισμένα, ή πολύ σκοτισμένα.

Τα παιδιά των ενάρετων οικογενειών, είναι η μαγιά του Χριστού και το μέλλον της Ελλάδας.

- Απομαγνητοφωνημένο υλικό μοναχών, πνευματικών παιδιών του Γέροντος από την Ελλάδα, που τον επισκέφθηκαν στην Ελληνορθόδοξη Ιερά Μονή του Αγίου Αντωνίου, στην Αριζόνα της Αμερικής.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2015/07/blog-post_92.html 

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

"Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;"...

Ζωή μετά τον τοκετό...

Στη μήτρα μιας μητέρας βρίσκονται δύο μωρά. Το ένα ρωτά το άλλο: "Πιστεύεις στη ζωή μετά τον τοκετό;" κι εκείνο απάντησε:

"Γιατί ρωτάς; Φυσικά, κάτι θα υπάρχει μετά τον τοκετό. Μπορεί να είμαστε εδώ για να προετοιμαστούμε, γι' αυτό που θα επακολουθήσει αργότερα."

"Ανοησίες", είπε το πρώτο. "Δεν υπάρχει ζωή μετά τον τοκετό. Τι είδους ζωή θα ήταν αυτή";

Το δεύτερο είπε: "Δεν ξέρω, αλλά θα υπάρχει περισσότερο φως από ό,τι εδώ. Ίσως να περπατάμε με τα πόδια μας και να τρώμε με το στόμα. Ίσως να έχουμε περισσότερες αισθήσεις που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα".

Το πρώτο απάντησε: "Αυτό είναι παράλογο! Το περπάτημα είναι αδύνατο. Και να τρώμε με το στόμα; Γελοίο! Ο ομφάλιος λώρος μάς δίνει την τροφή και όλα όσα χρειαζόμαστε. Αλλά ο ομφάλιος λώρος είναι πολύ κοντός. Οπότε, η ζωή μετά τον τοκετό, λογικά, αποκλείεται".

Το δεύτερο όμως επέμενε: "Λοιπόν, νομίζω ότι υπάρχει κάτι και ίσως είναι διαφορετικό από ό,τι είναι εδώ. Ίσως να μη μας χρειάζεται αυτό το φυσικό 'καλώδιο' πια".

Και το πρώτο απάντησε, "Ανοησίες! Και επιπλέον, αν υπάρχει ζωή, τότε γιατί ποτέ κανείς δεν έχει γυρίσει πίσω από εκεί; Ο τοκετός είναι το τέλος της ζωής, και μετά τον τοκετό δεν υπάρχει τίποτα, παρά μόνο σκοτάδι, σιωπή και λήθη. Δεν οδηγεί πουθενά"!

"Λοιπόν, δεν ξέρω", λέει το δεύτερο, "αλλά σίγουρα θα συναντήσουμε τη μητέρα και αυτή θα μας φροντίσει".

Τότε το πρώτο μωρό απάντησε, "Μητέρα; Πιστεύεις στη μητέρα; Αυτό είναι γελοίο. Αν η μητέρα υπάρχει, τότε πού είναι τώρα";

Το δεύτερο είπε: "Είναι παντού γύρω μας. Είμαστε περικυκλωμένοι από αυτήν. Είμαστε μέρος της. Είμαστε μέσα της, γι' αυτό και υπάρχουμε. Χωρίς αυτήν, αυτός ο κόσμος δεν θα μπορούσε καν να υπάρχει".

Τότε είπε το πρώτο: "Λοιπόν, εγώ δεν την βλέπω, έτσι είναι λογικό ότι δεν υπάρχει"!

Και τότε το δεύτερο μωρό απάντησε: "Μερικές φορές, όταν κάνεις ησυχία και επικεντρωθείς και ακούσεις πραγματικά, μπορείς να αντιληφθείς την παρουσία της, και μπορείς να ακούσεις την αγαπημένη της φωνή, να σε καλεί από πάνω"!...

Útmutató a Léleknek
(Ούγγρος συγγραφέας)

Περιοδικό ΕΝΟΡΙΑΚΗ ΕΥΛΟΓΙΑ
Τεύχος 177

http://www.impantokratoros.gr/