Ο Άγιος Απόστολος Ανδρέας και οι σημαίες Σκωτίας και Ηνωμένου Βασιλείου

Απόστολος Ανδρέας, του οποίου τη μνήμη τιμά η Ορθόδοξη Εκκλησία στις 30 Νοεμβρίου,  καταγόταν από την περιοχή της Γαλιλαίας. Ήταν ψαράς στη λίμνη Τιβεριάδα και ήταν ο πρώτος άνθρωπος τον οποίο ο Χριστός κάλεσε να γίνει μαθητής του, εξ ού και ονομάστηκε «Πρωτόκλητος».

 

Μετά το πολύχρονο αποστολικό του έργο, του οποίου σταθμός υπήρξε και η αρχαία πόλη του Βυζαντίου, όπου ίδρυσε και την πρώτη εκκλησία, μαρτύρησε στην Πάτρα σε μια περίοδο όπου ως τοπικός άρχοντας αναφέρεται κάποιος ονόματι Λέσβιος τον οποίο διαδέχθηκε ο Αιγεάτης,

πιθανολογείται ότι ήταν η εποχή του διωγμού του Νέρωνα, αλλά είναι δύσκολο να επιβεβαιωθεί.

 

Οι δήμιοι του μαρτυρίου του Αποστόλου Ανδρέα αποφάσισαν να τον θανατώσουν σε σταυρό σε σχήμα Χ, ως ειρωνεία στο σταυρικό θάνατο και την Ανάσταση του θεανθρώπου Χριστού τον οποίο κήρυττε.

 

Αυτό όμως που οι δήμιοι εκείνοι δεν μπορούσαν να γνωρίζουν, είναι ότι ο σταυρός του Αγίου Ανδρέα, το περίφημο «Χ», θα αναρτιόταν περήφανα, αιώνες μετά, ως σημαία μεγάλων χριστιανικών εθνών της Ευρώπης, όπως είναι η Σκωτία και η Μεγάλη Βρετανία.

 

Σήμερα είναι γνωστό ότι η σημαία της Σκωτίας, με το άσπρο Χ σε μπλε φόντο είναι ο σταυρός του Αγίου Ανδρέα. Αυτό έχει προκύψει ως εξής:

 

Το 345 μΧ, ο Άγιος Ρέγουλος, επίσκοπος της Πάτρας, για αδιευκρίνιστους λόγους, έφυγε από εκεί και μετέβη στη μακρυνή βόρεια χώρα των βάρβαρων Πικτών. Μαζί του, σύμφωνα με την παράδοση, μετέφερε και ένα τεμάχιο των λειψάνων του Αγίου Ανδρέα.

 

Έτσι όταν έφθασε εκεί, στην σημερινή Σκωτία, κήρυξε το Χρστιανισμό και οι Πίκτες που πίστεψαν έκαναν τον Άγιο Ανδρέα προστάτη και πολιούχο τους Άγιο. Ο Χριστιανισμός όμως στην Σκωτία άργησε να εδραιωθεί, αυτό έγινε με τον Άγιο Κολούμπα, ο οποίος έδρασε στην Σκωτία και τη Βόρειο Ιρλανδία τον 6ο αιώνα μΧ.

 

Οι Σκωτσέζοι όμως κράτησαν τον Άγιο Ανδρέα ως εθνικό προστάτη τους άγιο, και έβαλαν το σύμβολο του στη σημαία τους. Έτσι, όταν πολλούς αιώνες αργότερα, τα βασίλεια της Σκωτίας και της Αγγλίας ενώθηκαν στο Ηνωμένο Βασίλειο, ενώθηκαν και οι σημαίες τους.

 

Πάνω στο σκωτσέζικο μπλε φόντο τοποθετήθηκαν μαζί το «Χ» του αποστόλου Ανδρέα και ο κόκκινος σταυρός του Αγίου Γεωργίου της Αγγλίας. Έτσι προέκυψε το γνωστό σήμερα Union Jack, η σημαία της Μεγάλης Βρετανίας.

 

Κατά το Μεσαίωνα, στην Σκωτία τα λείψανα του Αγίου Ανδρέα φυλάσσονταν στην πόλη Σαιντ Άντριους, όπου βρισκόταν και ομώνυμος μεγάλος καθεδρικός ναός. Κατά τα χρόνια της Σκωτσέζικης Μεταρρύθμισης ο ναός εγκαταλείφθηκε και ερημώθηκε και έτσι σήμερα μένουν μόνο κάποια ερείπια. 

 

Σήμερα στην Εδιμβούργο υπάρχει η ορθόδοξη κοινότητα του Αγίου Ανδρέα, η οποία ανήκει στην Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας, που υπάγεται στο Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης.

 

Κάθε 30 Νοέμβριου, εξάλλου, στη μνήμη του ιδρυτή Αγίου Ανδρέα εορτάζεται στο Φανάρι η θρονική εορτή του Οικουμενικού Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

πηγή: 1myblog

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Φιλούμενος (Μνήμη 29 Νοεμβρίου)

Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Φιλούμενος (Μνήμη 29 Νοεμβρίου)

Ὁ Ἅγιος Φιλούμενος εἶναι ἀνακηρυγμένος Ἅγιος της Ἐκκλησίας μας. Ἤδη ἀπό χρόνια πρίν τήν ἁγιοκατάταξή του, ὁ λαός, εἰδικά της Κύπρου, τόν τιμοῦσε ὡς Ἅγιο κάνοντας τοῦ ἁγιογραφίες καί ἀκολουθίες.
Ὁ κατά κόσμον Σοφοκλῆς Χασάπης γεννήθηκε τό 1913 στό χωριό Ὁροῦντα τῆς ἐπαρχίας τῆς Μόρφου στήν Κύπρο. Γονεῖς τοῦ ἦταν ὁ Γεώργιος καί ἡ Μαγδαληνή Χασάπη, ἄνθρωποι εὐσεβεῖς καί φιλόθεοι.
Ἦταν οἰκογένεια ἀρκετά εὔπορη καθώς, εἶχαν δικό τους πανδοχεῖο καί φοῦρνο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου γιά τό Χριστό γεννήθηκε ὅταν ἦταν ἀκόμα πολύ μικρός.
Ἡ μητέρα τοῦ  καθώς καί ἡ εὐσεβής γιαγιά τοῦ Λωξάντρα, μετέδωσαν σέ αὐτόν καί στό δίδυμο ἀδελφό τοῦ Ἀλέξανδρο τά διδάγματα τῆς χριστιανικῆς ζωῆς.
Ἡ ἀνάγνωση τῶν βίων τῶν ἁγίων θέρμαινε ἀκόμα περισσότερο τήν πίστη τῶν δυό νεαρῶν. Ἰδιαίτερα ὁ βίος τοῦ ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Καλυβίτου μίλησε στίς καρδιές τους καί τούς δημιούργησε τήν ἐπιθυμία νά ἀφιερωθοῦν στό Θεό.
Σέ ἡλικία δεκατεσσάρων χρονῶν, τά δυό ἀδέλφια ἀναχώρησαν κρυφά ἀπό τόν κόσμο καί πῆγαν στήν Ἱερά Μονή Σταυροβουνίου. Ὁ πατέρας τους, ὅταν ἔμαθε γιά τήν ἀναχώρησή τους στό μοναστήρι, τούς ἐπισκέφθηκε καί τούς ἔδωσε τήν εὐχή του νά συνεχίσουν τό δρόμο πού διάλεξαν. Οἱ δυό ἔφηβοι εἶχαν βρεῖ στή μοναχική ζωή τήν ψυχική τους ἀνάπαυση.
Τό 1934  ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἰορδάνου Τιμόθεος, ἐπισκέφθηκε τή μονή καί πρότεινε στόν ἡγούμενο πατέρα Βαρνάβα νά πάρει τά δίδυμα ἀδέλφια μαζί του στούς Ἁγίους Τόπους, ὅπου θά φοιτοῦσαν στό ἐκεῖ γυμνάσιο. Ὅπερ καί ἐγένετο.
Οἱ δυό νέοι ἀκολούθησαν τόν Ἐπίσκοπο στά Ἱεροσόλυμα. Τό 1937 ἔλαβαν τό Μοναχικό Σχῆμα. Ὁ μέν Σοφοκλῆς πῆρε τό μοναχικό ὄνομα Φιλούμενος, ὁ δέ Ἀλέξανδρος ὀνομάστηκε Ἐλπίδιος
Μόλις ἀποφοίτησαν ἀπό τό γυμνάσιο, οἱ δρόμοι τούς χώρισαν. Ὁ ἀρχιμανδρίτης Ἐλπίδιος ὑπηρέτησε σέ διάφορα μέρη ὡς ἱερέας (Ἀθήνα, Λονδίνο, Ὀδησσός, Κύπρος) καί κοιμήθηκε τό 1983 στό Ἅγιον Ὅρος, ἐνῶ ὁ ἀδελφός του Φιλούμενος παρέμεινε στά Ἱεροσόλυμα μέχρι τό τέλος τῆς ἐδῶ ζωῆς του.
Τό 1948 ὁ Ἅγιος προχειρίσθηκε σέ ἀρχιμανδρίτη. Ὅλη ἡ ζωή τοῦ ἦταν ἕνας διαρκῆς ἀγώνας γιά τή σωτηρία τῆς ψυχῆς του. Ἀπό τή μεγάλη του ταπείνωση, πολλές φορές προσποιούταν τό σαλό, γιά νά κρύψει τίς μεγάλες ἀρετές πού ὁ Θεός τοῦ εἶχε χαρίσει.
Δέν ἤθελε οἱ ἄλλοι νά τόν ὑπολογίζουν ὡς ἅγιο, παρά τό ὅτι ἡ ἁγιότητα τῆς ζωῆς του δέν κρυβόταν εὔκολα. Δέν ἄφησε ποτέ τήν  ἁπλότητα καί τήν ταπεινότητα. Εἶχε πάρει πολύ ζεστά τόν πνευματικό ἀγώνα. Εἶναι χαρακτηριστικό ὅτι γιά ὀκτώ χρόνια, δέν ἔφαγε καθιστός.
Ἔτρωγε ὄρθιος καί μέσα σέ κατσαρόλα γιά ἄσκηση καί ἀποφυγή ὁποιασδήποτε «εὐχαρίστησης» πού θά τόν ἔφερνε μακριά ἀπό τή μεγαλύτερη εὐχαρίστηση, τήν ἐπικοινωνία μέ τό Θεό.
Τό 1979 στίς 8 Μαΐου, ὁρίστηκε νά διακονεῖ στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Οἱ Ἑβραῖοι ἀπό τήν πρώτη στιγμή ἔδειξαν στόν ταπεινό ἐκεῖνο ἱερέα τίς δολοφονικές προθέσεις τους.
Σχεδόν καθημερινά ἀπαιτοῦσαν νά βγοῦν ὁ σταυρός καί οἱ εἰκόνες, θεωρώντας τόν τόπο ὡς ἰουδαϊκό καί ὄχι χριστιανικό προσκύνημα. Μάταια ὁ πατήρ Φιλούμενος προσπαθοῦσε νά τούς ἐξηγήσει μέ τόν πράο τρόπο του, ὅτι τό προσκύνημα αὐτό ἀνῆκε στούς χριστιανούς γιά πολλούς αἰῶνες.
Μάλιστα ἕνας Ἑβραῖος πήγαινε συνέχεια καί προσευχόταν στό ναό. Ὁ Ἅγιος, θέλοντας νά μήν προκαλέσει, σταματοῦσε τίς ἀκολουθίες καί συνέχιζε, ὅταν ὁ Ἑβραῖος ἔφευγε.
 Παρά τήν ἀκακία αὐτοῦ τοῦ γέροντα, οἱ Σιωνιστές δέν ὑποχωροῦσαν, ἀλλά τόν ἔβριζαν καί τόν ἀπειλοῦσαν.
Παρότι φαινόταν ὅτι οἱ φανατικοί ἐχθροί του Χριστοῦ θά προέβαιναν σέ ἐγκληματικές πράξεις ἐναντίον του, ὁ πατήρ Φιλούμενος δέν σκέφθηκε νά ἀποχωρήσει καί νά τούς χαρίσει τό ἱερό προσκύνημα. Ἔμεινε πιστός στό διακόνημά του ,παρότι γνώριζε ὅτι αὐτό θά τοῦ στοίχιζε τήν ἴδια του τή ζωή.
Στίς 29 Νοεμβρίου, ἡμέρα μνήμης τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου τοῦ ἀρχαίου, προστάτη τοῦ νέου ἱερομάρτυρα, μία ὁμάδα φανατικῶν Ἑβραίων ἐπιτέθηκε μέ τσεκούρι στόν ἱερέα τοῦ Ὑψίστου καί τόν κατακρεούργησε. Οἱ βασανιστές του, ἔκοψαν τά τρία δάχτυλά του μέ τά ὁποία ἔκανε τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ, σέ μία προσπάθεια νά τόν κάνουν νά ἀρνηθεῖ τή Χριστιανική Πίστη.
Ἡ ἐκκλησία καί τά ἱερά σκεύη εἶχαν ὅλα καταστραφεῖ. Φεύγοντας, οἱ Σιωνιστές πέταξαν χειροβομβίδα γιά νά καταστρέψουν  ὁλοκληρωτικά τό ὀρθόδοξο προσκύνημα. Τή στιγμή τῆς δολοφονίας ὁ ἀδελφός τοῦ Ἀγίου, πατήρ Ἐλπίδιος, ἄκουσε τή φωνή τοῦ μάρτυρα να τοῦ λέει: «Ἀδελφέ μου, με σκοτώνουν πρός δόξαν Θεοῦ. Σε παρακαλῶ μήν ἀγανακτήσεις».
Ἡ κηδεία τοῦ Ἁγίου Φιλουμένου, ἔγινε στό ναό τῆς Ἁγίας Θέκλας στίς 4 Δεκεμβρίου τοῦ 1979 καί τό σῶμα τοῦ τάφηκε στό κοιμητήριο τῆς ἁγιοταφικῆς ἀδελφότητας. Τέσσερα χρόνια ἀργότερα, ἔγινε ἡ ἐκταφή του. Τό σκήνωμά του παρέμενε ἄφθαρτο καί εὐωδίαζε.
Κατάλαβαν ὅλοι ὅτι ὁ Θεός μέ αὐτόν τόν τρόπο ἐπιβεβαίωνε τήν ἁγιότητά του. Ξαναέκλεισαν τόν τάφο καί τόν ἄνοιξαν τά Χριστούγεννα τοῦ 1984 διαπιστώνοντας ὅτι τό σκήνωμα ἐξακολουθοῦσε νά εὐωδιάζει. Ἔπειτα τοποθέτησαν τό σῶμα του σέ γυάλινη λειψανοθήκη, ὅπου τίθεται μέχρι σήμερα.
Στίς 30 Αὐγούστου 2008 ἀνακηρύχθηκε Ἅγιος καί τό σκήνωμά του μεταφέρθηκε στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, τό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Ἡ μνήμη τοῦ τιμᾶται στίς 29 Νοεμβρίου. Ὁ Θεός τόν ἀξίωσε νά ἑορτάζει τήν ἴδια μέρα μέ τόν προστάτη του.

Ἀπολυτίκιον.
Ἦχος ἅ΄. Τῆς ἐρήμου πολίτην.

Τῆς Ὀρούντης τόν γόνον, νήσου Κύπρου τοῦ βλάστημα καί ἱερομάρτυρα νέον Ἰακώβ θείου Φρέατος, Φιλούμενον τιμήσωμεν, πιστοί, ὡς πρόμαχον τῆς πίστεως ἠμῶν, καί ἀήττητον ὁπλίτην Χριστοῦ τῆς ἀληθείας, πόθω κράζοντες? δόξα τῷ σέ δοξάσαντι Χριστῷ, δόξα τῷ σέ ἀφθαρτίσαντι, δόξα τῷ σέ ἠμίν χειραγωγόν πρός πόλον δείξαντι!


Κοντάκιον.
Ἦχος πλ. δ΄. Τή Ὑπερμάχω.

Τόν ἀνατείλαντα ὡς ἄστρον νεαυγέστατον τή Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀρτίως μέλψωμεν, μαρτυρίου ταίς ἀκτίσι καί θαυμασίων ταίς βολαίς νεοφανέντα ἱερόαθλον, οὗ ἠφθάρτισε τό σκήνωμα ὁ Ὕψιστος, πόθω κράζοντες χαίροις, μάκαρ Φιλούμενε.

Απόσπασμα από το βιβλίο 

Χαραλάμπους Χ. Άνδραλη

Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας στον 20ό και 21^ο αιώνα

Μέρος Δεύτερο

Κεφάλαιο Έβδομο

Άγιος Φιλούμενος

Ἐπιμέλεια κειμένου  Αναβάσεις

Διαβάστε περισσότερα πατώντας  Νεομάρτυρες της Ορθοδοξίας στον 20ό και 21ο αιώνα

http://makkavaios.blogspot.gr

Άγιος Πορφύριος: «Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή»

-Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ-

Οσίου Πορφυρίου του Καυσοκαλυβίτη

«Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή»

«Σήμερα οι άνθρωποι ζητούν να τους αγαπήσουν και γι’ αυτό αποτυγχάνουν.
Το σωστό είναι να μην ενδιαφέρεσαι αν σε αγαπούν, αλλά αν εσύ αγαπάς τον Χριστό και τους ανθρώπους.
Μόνο έτσι γεμίζει η ψυχή».

«Αγάπα όλους»

«Δεν πρέπει να κάνεις τον χριστιανικό σου αγώνα με κηρύγματα και αντιδικίες, αλλά με πραγματική μυστική αγάπη. Όταν αντιδικούμε, οι άλλοι αντιδρούν. Όταν τους αγαπάμε, συγκινούνται και τους κερδίζουμε. Όταν αγαπάμε, νομίζουμε ότι προσφέρουμε στους άλλους, ενώ στην πραγματικότητα προσφέρουμε πρώτα στον εαυτό μας. Η αγάπη χρειάζεται θυσίες. Να θυσιάζουμε ταπεινά κάτι δικό μας, που στην πραγματικότητα είναι του Θεού».

«Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς όλους»

«Ο Χριστός είναι η Εκκλησία και η Εκκλησία είναι ο Χριστός, που μας έχει προσλάβει όλους στον Εαυτό Του. Όταν αγαπάς τον Χριστό, αγαπάς συγχρόνως όλους τους ανθρώπους, χωρίς να ρωτάς αν οι άνθρωποι είναι άξιοι της αγάπης ή ακόμη αν την αποδεχθούν ή την απορρίψουν. Όταν θέλεις να συναντήσεις τον Χριστό, θα Τον βρεις στο χώρο της Εκκλησίας, γιατί εδώ είναι ενωμένη ολόκληρη η ανθρωπότητα με τον Θεό στο Πρόσωπο του Χριστού. Δεν μπορεί να επικοινωνείς με τον Χριστό και να μην τα έχεις καλά με τους άλλους ανθρώπους».

«Ο Θεός δεν τιμωρεί»

«Όχι, ο Θεός δεν τιμωρεί, ο άνθρωπος αυτοτιμωρείται, απομακρυνόμενος από τον Θεό.
Είναι, ας πούμε: Εδώ νερό, εκεί φωτιά.
Είμαι ελεύθερος να διαλέξω. Βάζω το χέρι μου στο νερό, δροσίζομαι, το βάζω στη φωτιά, καίγομαι».

«Η αγάπη προς το Θεό»

Μια άλλη μέρα ερωτώ το Γέροντα πώς πρέπει να είναι η αγάπη μας προς το Θεό και μου λέει:

«Η αγάπη μας προς το Θεό, παιδί μου, πρέπει να είναι πάρα πολύ μεγάλη και χωρίς να υπάρχει καμιά διάσπαση σε άλλα πράγματα. Σου φέρνω σαν παράδειγμα το εξής: Ο άνθρωπος μοιάζει να έχει εντός του μια μπαταρία με ορισμένη ενέργεια. Όταν αυτή την ενέργεια την ξοδεύει σε άλλα διάφορα πράγματα εκτός της αγάπης προς τον Θεό, η ενέργεια που απομένει μέσα του γι΄ Αυτόν είναι ελάχιστη και ίσως πολλές φορές μηδαμινή. Όταν όμως διαθέτουμε όλη μας την ενέργεια προς τον Θεό, τότε η αγάπη μας είναι μεγάλη προς Αυτόν».

από το βιβλίο: «ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ – ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 2006

https://simeiakairwn.wordpress.com

Συγκλονιστικό θαύμα του Ταξιάρχη σε μουσουλμάνο που κατέστρεφε Ορθόδοξους ναούς και καταστήματα

Συγκλονιστικό θαύμα του Ταξιάρχη σε μουσουλμάνο που κατέστρεφε Ορθόδοξους ναούς & καταστήματα.

Πηγή αναδημοσίευσης: aegeanews

ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΝ ΟΨΕΙ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Η σύγχρονη μάρτυρας Ελένη της Αττάλειας (+15 Μαρτίου 2013)

Η σύγχρονη μάρτυρας Ελένη της Αττάλειας (+15 Μαρτίου 2013)

«Σας έλεγα λοιπόν για την Ελένη...»


(της Α.Α)

Η Ελένη είναι μια ρωσίδα παντρεμένη με τούρκο, κάτι πολύ συνηθισμένο στην Αττάλεια, μιας και υπάρχουν 12.000 οικονομικοί μετανάστες, στην πλειοψηφία γυναίκες. Οι πιο τυχερές έχουν σύζυγο τούρκο θρησκευτικά αδιάφορο/κοσμικό. Μπορεί να είναι και οι ίδιες του ιδίου πνεύματος, αλλά μπορεί αντιθέτως οι ίδιες να είναι θρησκευόμενες, οπότε έχουν την ελευθερία να λατρεύουν το Θεό τους, αρκεί να μην προκαλούν με την έντονη θρησκευτικότητά τους.
Μερικές έχουν έρθει σε συναίσθηση και μετά τον (πολιτικό) γάμο τους με μουσουλμάνο αναζήτησαν την πόρτα της Ορθόδοξης Εκκλησίας, αν είχαν κάποια βιώματα από τις γιαγιάδες τους, και φυσικά η Εκκλησία τις αντιμετώπισε με αγάπη και κατανόηση ασκώντας άκρα οικονομία. Μερικές εξακολουθούν να ζουν κοσμική ζωή και να θυμούνται (εξ όσων μπορούμε να ξέρουμε τουλάχιστον) την Εκκλησία στις πολύ μεγάλες γιορτές.
Υπάρχει όμως και μια μεγάλη κατηγορία γυναικών που έρχονται στο ναό κάτω από δύσκολες συνθήκες, κρυφά, κάνοντας σκληρά «παζάρια» με το σύζυγό τους, παρακαλώντας, κλαίοντας, ικετεύοντας, διαφεύγοντας, κινδυνεύοντας… Τα παιδιά τους δεν μπορούν να τα βαφτίσουν, παρακαλούν τον ιερέα να το κάνει κρυφά, αλλά όπως ξέρετε αυτό δεν γίνεται όταν είναι εν ζωή και οι δύο γονείς. Ακόμα και το να φέρουν στο ναό τα παιδάκια τους για να γνωρίσουν το χώρο είναι μεγάλη ευλογία γι’ αυτές, πράγμα που γίνεται πολύ δύσκολα και σπάνια.
Μη βιαστείτε να πείτε «μα δεν το σκέφτηκαν πριν τον παντρευτούν;». Πολλές από αυτές πήραν τη διαβεβαίωση «εσύ τη θρησκεία σου κι εγώ τη δική μου», πράγμα όμως που δεν εφαρμόστηκε στην πράξη. Άλλες είδαν ένα γάμο σαν σανίδα σωτηρίας, άλλες ερωτεύτηκαν και δεν σκέφτηκαν τίποτα κι άλλες απλά δεν πολυσκέφτηκαν ή δεν φαντάστηκαν τις συνέπειες που στη συνέχεια βρήκαν μπροστά τους. Όπως κι αν είναι τα πράγματα, για μας οι γυναίκες αυτές είναι παιδιά της Εκκλησίας κι ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα για την τοπική Εκκλησία, που κάνει τα πάντα για να τις ανακουφίσει.
Κάθε Σάββατο βράδυ ο ιερέας του Αγίου Αλυπίου στην Αττάλεια δέχεται πληθώρα εξομολογήσεων και συχνά το πετραχήλι του βρέχεται από καυτά δάκρια. Υπάρχει και η ευλογημένη μερίδα – πολύ μικρή θα έλεγα – που με τη χάρη του Θεού έφεραν το σύζυγό τους στην Ορθόδοξη Εκκλησία και τον βοήθησαν να λάβει το άγιο Βάπτισμα, κάτι για το οποίο προσεύχονται και οι υπόλοιπες.
Σας έλεγα λοιπόν για την Ελένη. Η Ελένη ερωτεύτηκε τον άντρα της τόσο, που δέχτηκε ακόμα και να μιλήσει με έναν ιμάμη. Όχι ότι της πέρασε από το μυαλό να αλλαξοπιστήσει, αλλά να, είπε ότι, αν του κάνει το χατίρι να πάει μαζί του στο τζαμί μια φορά, θα σεβαστεί κι αυτός την πίστη της και θα την αφήνει να έρχεται στο ναό τις Κυριακές. Άλλωστε ξέρει ότι οι μουσουλμάνοι σέβονται τις μονοθεϊστικές θρησκείες. Από την άλλη, ο άντρας της θεώρησε ότι η επίσκεψη αυτή στον ιμάμη σημαίνει αποδοχή του Ισλάμ κι ότι η γυναίκα του χρειάζεται απλά λίγο χρόνο μέχρι να συνηθίσει τη νέα θρησκεία.

Τα πράγματα ξεκαθάρισαν όταν η Ελένη πήγε ένα ταξίδι στη Ρωσία και γύρισε στην Τουρκία ενισχυμένη πνευματικά και με ένα εικονάκι του αγίου Σεραφείμ του Σάρωφ κρεμασμένο στο λαιμό της. 
Ο άντρας της έγινε θηρίο ανήμερο όταν το είδε, το άρπαξε βίαια, τράβηξε το αλυσιδάκι και το έσπασε και κατέστρεψε το εικονάκι λέγοντας: «Εσύ είσαι μουσουλμάνα! Τι πράγματα είναι αυτά; Άλλαξες θρησκεία;!!!????». Η Ελένη του απάντησε ότι πάντα ήταν ορθόδοξη, δεν άλλαξε ποτέ θρησκεία κι ότι η κουβέντα της με τον ιμάμη δεν σήμαινε αλλαγή θρησκεύματος!».
Ο καβγάς άναψε για τα καλά, η Ελένη είδε μπροστά της ένα απειλητικό σύζυγο και χρειάστηκε οι γείτονες να καλέσουν την αστυνομία για να την γλυτώσουν από το ξύλο που έφαγε εκείνο το βράδυ. Φιλοξενήθηκε προσωρινά σε μια φίλη της αλλά ο σύζυγός της την ενοχλούσε τηλεφωνικά λέγοντας την να γυρίσει πίσω και πρώτη τους δουλειά θα είναι να πάνε μαζί στον ιμάμη. Η Ελένη αρνούνταν και δεν γύριζε πίσω, σε σημείο να την απειλήσει ότι, αν δεν το κάνει, θα τη σκοτώσει. Λίγες μέρες μετά, ένα πρωί η Ελένη ξύπνησε τη φίλη της που την φιλοξενούσε για να της διηγηθεί ένα υπέροχο όνειρο που είχε δει: Ήταν μόνη της μπροστά σε μια απέραντη γαλάζια θάλασσα, μπροστά της υπήρχε ένα απίστευτα όμορφο τοπίο και στην ψυχή της επικρατούσε βαθιά ειρήνη. Μια φωτεινή παρουσία την πήρε από το χέρι και της έδειξε απερίγραπτες ομορφιές που δεν εκφράζονται με λόγια. Μετά της είπε: «Παιδί μου, εσύ να ακολουθήσεις το δικό μου δρόμο». Η Έλενα ήξερε ότι αυτός ήταν ο Χριστός. Όταν ξύπνησε ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο ποτέ στη ζωή της. Δεν υπήρχε καμιά ταλάντευση μέσα της. Ξύπνησε τη φίλη της και της τα διηγήθηκε πολύ έντονα όλα γεμάτη γαλήνη. Μετά της είπε ότι θα πάει στο σπίτι του άντρα της να πάρει τα πράγματά της και ότι θα χωρίσει για να ζήσει σωστή πνευματική ζωή. Η φίλη της της είπε να μην πάει γιατί ο άντρας της την είχε απειλήσει ότι θα τη σκοτώσει. Εκείνη όμως ήταν αποφασισμένη να ζήσει με το Χριστό. Έφυγε από το σπίτι της φίλης της και κανένας δεν την ξαναείδε ζωντανή. Δεν ξέρουμε ποιος ήταν ο διάλογος που έγινε με τον άντρα της, αλλά μάθαμε ότι την σκότωσε, όπως της είχε πει ότι θα κάνει αν εξακολουθήσει να ζει ως χριστιανή. 
Η μάρτυς Ελένη είναι η πρώτη νεομάρτυρας της σύγχρονης εκκλησίας της Αττάλειας. Την ευχή της να έχουμε.

Η Ελένη
(Ορθόδοξο Κογκό)

Τον περασμένο Ιούλιο μια μικρή ομάδα μαζί με τον Επίσκοπο αφού ακούσαμε την διήγηση για την Ελένη, ψάλαμε ένα τρισάγιο για την ψυχή της, κοντά στην θάλασσα, κάτω από τα πεύκα, μέσα στα χαλάσματα ενός παλαιοχριστιανικού ναού με ωραία ψηφιδωτά που μόλις τα σκουπίσαμε και τα θαυμάσαμε.Όλα τα Μικρασιατικά παράλια μαρτυρούν ζωή αιώνων με την δική μας πίστη και γλώσσα. Εκεί η φίλη της Άννα μας διηγήθηκε τις τελευταίες ημέρες της. Αργότερα ο ιερέας πρόσθεσε και αυτός την μαρτυρία του. Ας αποτελέσει η σύντομη διήγησή τους το Μνημόσυνο που οφείλουμε αυτές τις ημέρες στην Ελένη. 
Η Ελένη Μαχάνοβα γεννήθηκε στην μεγαλούπολη Μπαρναούλ της Σιβηρίας στις 18 Αυγούστου του 1977. Πήγε στην νότια Τουρκία να εργασθεί, όπως πολλοί συμπατριώτες της, στις τουριστικές εγκαταστάσεις που εκατομμύρια ρώσοι επισκέπτονται κάθε χρόνο. Ήταν λογίστρια και όμορφη. Εκεί γνωρίστηκε με έναν ντόπιο, που την παντρεύτηκε, κατά τα μουσουλμανικά έθιμα, στο τζαμί.
Η οικογένειά της, στην Ρωσία, ήταν άθεη. Ο άντρας της κατόπιν την λογάριαζε μουσουλμάνα και ήταν υπερήφανος γι' αυτήν, ενώ εκείνη τον αποστρεφόταν όταν αυτός χαιρόταν ακούγοντας ότι μουσουλμάνοι φονεύουν Χριστιανούς στην Συρία.
Πολλές φίλες της ρωσίδες πήγαιναν τακτικά στην μοναδική Εκκλησία που λειτουργεί στην νότια Μικρασία, στην μεγάλη γειτονική τους πόλη. Η Άννα, μάλιστα, διευθύνει εκεί την χορωδία. Άρχισε λοιπόν να εκκλησιάζεται η Ελένη, ζητώντας να μάθει πώς να προσεύχεται και τι συμβαίνει κατά την θεία Λειτουργία.
Τότε, στις 6 Ιανουαρίου του 2013, ο άνδρας της την κτύπησε σοβαρά και εκείνη έφυγε από το σπίτι και πήγε και έμεινε στην Άννα. Μαζί πήγαιναν στην Εκκλησία και τότε ένοιωσε μια αλλαγή μέσα της, ενώ στεναχωριόταν που δεν ήταν βαπτισμένη. Θαύμαζε την αγάπη που της έδειχναν ο ιερέας και οι ενορίτες. Έβλεπε πια διαφορετικά όσους δεν ήταν χριστιανοί, χωρίς να τους μισεί.
Η Άννα της πρότεινε να βαπτισθεί και το δέχθηκε. Ο ιερέας της έδωσε οδηγίες για το πώς να εκκλησιάζεται, πώς να προσεύχεται και της όρισε να διαβάζει το Ευαγγέλιο. Με τις φιλενάδες της συζητούσαν πολύ για την πίστη, τους άγιους μάρτυρες, και τα άκουγε όλα προσεκτικά.
Μετά ταξίδεψε στην Ρωσία, όπου έμεινε δύο εβδομάδες στην οικογένειά της. Πήγαινε και εκεί στην Εκκλησία, από όπου αγόρασε και έφερε μαζί της μικρές εικόνες. Παραπονέθηκε στους γονείς της γιατί δεν την βάπτισαν. Η μητέρα της τής είπε ότι αυτοί έζησαν ως άθεοι αλλά εκείνη να βαπτισθεί, αφού το θέλει. Μάλιστα της έδωσε ένα μενταγιόν με την εικόνα του αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ.
Στις 8 Μαρτίου του 2013 επέστρεψε και έμεινε στο σπίτι της Άννας. Την επόμενη ημέρα πηγαίνοντας στην δουλειά συνάντησε τον άνδρα της. Είδε το μενταγιόν και την ρώτησε: "Άλλαξες την πίστη σου;" Εκείνη του απάντησε: "Ναι". Αυτός άρχισε τότε να την προσβάλλει και να βλασφημεί επειδή πρόδωσε τον Αλλάχ. Το είπε στους φίλους του και εκείνοι του απήντησαν: "Νομίζεις ότι ένας γάμος στο τζαμί την έκανε μουσουλμάνα;".
Ο άντρας της άρχισε να την συναντά κάθε ημέρα μετά την δουλειά, ή να της τηλεφωνεί, και να απειλεί ότι θα την σκοτώσει. Η Άννα της εξέφρασε την χαρά της που ομολογεί τον Χριστό αλλά της είπε ότι είναι επικίνδυνο.
Εκείνες τις ημέρες διάβαζε τον βίο της αγίας Ματρόνας και μαζί με την Άννα έπιναν κάθε πρωί αγιασμό. Έβλεπε τακτικά τον ιερέα, ήταν η εβδομάδα της Τυρινής και επρόκειτο να βαπτισθεί το Πάσχα. Το πρωί της 15ης Μαρτίου διηγήθηκε στην Άννα το όνειρο που είδε την νύκτα: Πίσω από ένα μεγάλο ανοικτό παράθυρο στεκόταν ένας άνθρωπος με πολύ αγαθό και όμορφο βλέμμα. Πλησίασε η Ελένη και είδε πλάι του πολλά όμορφα ζώα και πίσω την θάλασσα. Της είπε ότι όλα αυτά του ανήκουν και αυτός τα δημιούργησε. Στην συνέχεια άνοιξε τα χέρια του λέγοντάς της: "Έλα σε μένα, κόρη μου". Την αγκάλιασε και της έδωσε την ειρήνη του και εκείνη ησύχασε, γιατί ο άνδρας της την είχε απειλήσει το βράδυ στο τηλέφωνο και φοβόταν να πάει στην δουλειά της.
Η Άννα μας διηγήθηκε ότι προσευχήθηκαν, ήπιαν αγιασμό και η Ελένη έφυγε κάνοντας τον σταυρό της. Στις 3.00 τηλεφώνησε στην Άννα ότι ο άνδρας της τής έστειλε ένα μήνυμα σαν να μην συμβαίνει τίποτε. Αργότερα στην ανηψιά του άνδρα της είπε ότι εκείνος της ζήτησε να συναντηθούν και πηγαίνει να τον συναντήσει. "Ό,τι είναι να γίνει ας γίνει" είπε. Αυτά ήταν τα τελευταία της λόγια. Εκείνος την δέχθηκε στο σπίτι και με ένα μαχαίρι την έσφαξε. Στην αστυνομία δήλωσε: "Αυτό είχα να προσφέρω στον Αλλάχ". 
Η Ελένη ετάφη στην γενέτειρά της, στην Ρωσία. 
Ας είναι αιωνία η μνήμη της μαζί με όλους τους Νεομάρτυρες.

Ιερομόναχος Θεολόγος
Αναρτήθηκε από ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ
(Μας έστειλε ο Damianos Tsagas)
amfoterodexios.blogspot.gr
anazhthseis-elena.blogspot.gr

http://sfa-cryptochristian.blogspot.gr

Εις μνημόσυνον αιώνιον κάποιων ξεχασμένων αδελφών μας…

Εις μνημόσυνον αιώνιον κάποιων ξεχασμένων αδελφών μας…

Είναι γνωστό ότι στις χώρες της Μαύρης Αφρικής υπάρχουν πολλές αρχαίες αρρώστιες. Μέσα σ’ αυτές ξεχωρίζει και η νόσος του Hansen ή, όπως είναι γνωστή, η λέπρα. Και, όπως ο κόσμος της Αφρικής βγαίνει με αργούς ρυθμούς μέσα από μια πρωτόγονη κατάσταση στη σύγχρονη εποχή και κουβαλάει μαζί του και όλες τις προλήψεις γι’ αυτού του είδους τις αρρώστιες, έτσι οι πάσχοντες αντιμετωπίζονται με κοινωνικό αποκλεισμό, αποστροφή, καχυποψία και η παρουσία τους συνδέεται με κάθε είδους πρόληψη και δεισιδαιμονία που μπορεί κάποιος να φανταστεί. Και αν υπολογίσετε ότι κάθε φυλή δίνει δική της ερμηνεία για την αρρώστια αυτή, καταλαβαίνετε τον κυκεώνα των αντιλήψεων και των δεισιδαιμονιών.

Λίγους μήνες μετά την άφιξή μου στο Καμερούν έλαβα μερικά γράμματα από κάποιους λεπρούς και έτσι ξεκίνησε η σχέση μου μαζί τους. Ζητούσαν κάποια βοήθεια σε βασικά είδη πρώτης ανάγκης. Έτσι έκανα μία πρώτη επίσκεψη στο κέντρο διαβιώσεώς τους. Οι συνθήκες είναι κάτι παραπάνω από άθλιες, καθώς οι κρατικοί υπάλληλοι αδιαφορούν και φοβούνται να πλησιάσουν και να βοηθήσουν τους πάσχοντες.

Η λέπρα σε προχωρημένα στάδια ατροφεί διάφορα μέλη του σώματος, τα οποία μαραίνονται και πέφτουν από το σώμα τους. Έτσι βλέπεις ανθρώπους να τους λείπουν δάχτυλα, να τους λείπουν τμήματα από τα άνω και κάτω άκρα και μερικές φορές η μύτη ή τα αυτιά.

Στην προσπάθειά τους να εξυπηρετηθούν έχουν αναλάβει διάφορες ευθύνες. Οι αρτιμελείς προσπαθούν να βοηθήσουν τους ακρωτηριασμένους σε κάθε καθημερινή τους ανάγκη. Αυτοί που έχουν ακόμα δάχτυλα ταΐζουν όσους δεν έχουν και γράφουν για αυτούς. Οι πλέον επιτήδειοι προσπαθούν να τροποποιήσουν τα πρόσθετα μέλη των ακρωτηριασμένων, τα οποία είναι χοντρικά κατασκευασμένα από ξύλο, όπως ήταν στην πατρίδα μας πριν και κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Προσπαθούν, επίσης, να επισκευάσουν τα καροτσάκια τους, τα οποία βέβαια δεν είναι κατασκευασμένα για περιοχές με ανύπαρκτους ή κατεστραμμένους δρόμους. Μα το μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχουν όταν προσπαθούν να επινοήσουν και να φτιάξουν προσθήκες από λάστιχα και σαμπρέλες σε όσους δεν έχουν χέρια, για να μπορούν με κάποιον τρόπο με ό,τι τους απέμεινε να σπρώξουν ή να κινήσουν τις ρόδες του καροτσιού τους.

Συνήθως με έπιανε ένας κόμπος στον λαιμό, όταν ήταν να τους μιλήσω, και μου φαινόταν ότι τα λόγια παρηγοριάς που προσπαθούσα να τους πω, ήταν βαριά και δεν μπορούσαν να ελαφρύνουν τον πόνο τους.

Κάποια φορά όμως, συζητώντας με μια αντιπροσωπεία τριών λεπρών, που μου είχαν ζητήσει να τους ενισχύσω οικονομικά να δημιουργήσουν έναν μικρό χώρο, για να τρέφουν πουλερικά και κουνέλια, που θα μπορούσαν κάπως να βελτιώσουν τις οικονομικές τους ανάγκες, συνέβη το εξής:

Αφού τελειώσαμε τη συζήτηση, με ευχαρίστησαν και ο ένας μου είπε πριν φύγει: «Μην αισθάνεστε άσχημα για την κατάστασή μας. Τα θαύματα τα κάνει ο Θεός, όταν οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να αλλάξουν τη ζωή τους μετά το θαύμα. Ίσως ούτε εμείς αλλά ούτε ο κόσμος γύρω μας είναι έτοιμος να αλλάξει τη ζωή του και να γίνει πιο δίκαιος, ακόμα και μετά από ένα θαύμα».

Έμεινα άφωνος, γιατί ήταν σαν να είχε διαβάσει κάποιες από τις ενδόμυχες σκέψεις μου και να μου απαντούσε.

Τρία χρόνια σχεδόν μετά, αυτός και ένας άλλος  εκοιμήθησαν κοντά-κοντά… Πιστεύω ότι αυτά τα λόγια του λεπρού θα έπρεπε να τα χαράξουμε στον τάφο του. Μα επειδή ο τάφος του είναι χωρίς μάρμαρα παρά μόνο με το κοκκινόχωμα της αφρικανικής γης, σας τα αναφέρω για να τα χαράξετε στις καρδιές σας σαν ένα μικρό και μέγα μνημόσυνο στον πόνο αυτών των ανθρώπων…
† Ο Καμερούν Γρηγόριος

Τριμηνιαίο Περιοδικό Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής «Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός»
Τεύχος 111

Το περιοδικό αποστέλλεται δωρεάν. Αν σας ενδιαφέρει καλέστε στο 2310606920

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Κάθε εμπόδιο στη ζωή είναι και μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι

Κάθε εμπόδιο στη ζωή είναι και μια ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι

Τον παλιό καιρό, ένας βασιλιάς σκέφτηκε να κάνει το εξής: άφησε έναν τεράστιο βράχο στη μέση του δρόμου και στη συνέχεια κρύφτηκε παρακολουθώντας αν κάποιος θα τον μετακινούσε.

Από το σημείο εκείνο πέρασαν ορισμένοι από τους πλουσιότερους εμπόρους και τους αυλικούς του, αλλά όλοι απλά περπατούσαν γύρω από τον βράχο. Πολλοί μάλιστα κατηγορούσαν τον βασιλιά που δεν φρόντιζε να κρατά τον δρόμο καθαρό, αλλά κανείς δεν έκανε τίποτα για να βγάλει τον βράχο από τη μέση.
Κάποια στιγμή, πέρασε από εκεί ένας χωρικός που κουβαλούσε ένα φορτίο με λαχανικά. Πλησίασε τον βράχο, άφησε κάτω το φορτίο του και προσπάθησε να τον μετακινήσει στην άκρη του δρόμου. Μετά από πολύ κόπο, τελικά τα κατάφερε. Αφού πήρε ξανά το φορτίο, πρόσεξε ότι στο σημείο που ήταν πριν ο βράχος υπήρχε ένα πορτοφόλι. Το πορτοφόλι περιείχε πολλά χρυσά νομίσματα και ένα σημείωμα από τον βασιλιά που έγραφε ότι το χρυσάφι ανήκει σε εκείνον που θα μετακινούσε τον βράχο από τον δρόμο.Ο χωρικός έμαθε κάτι που πολλοί από εμάς δεν καταλαβαίνουμε: κάθε εμπόδιο που παρουσιάζεται στη ζωή μας αποτελεί μια ευκαιρία για να γίνουμε καλύτεροι.

πηγή

https://proskynitis.blogspot.gr/2017/11/blog-post_107.html

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Οι ιερείς δεν πρέπει να κουρεύονται

Οι ιερείς δεν πρέπει να κουρεύονται

Γέροντος Ιακώβου Τσαλίκη

Έλεγε ο Γέροντας:

«Οι ιερείς δεν πρέπει να κουρεύονται. Στη Μικρά Ασία, όταν χτενίζονταν, έβαζαν μια άσπρη πετσέτα κι όσες τρίχες έπεφταν, τις μάζευαν, τις έβαζαν σ’ ένα σακκουλάκι, κι όταν πέθαιναν τις έβαζαν μαζί τους, γιατί όταν το Άγιο Πνεύμα κατέβει στη χειροτονία, αγιάζεται ο Ιερέας. Κι οι τρίχες του ακόμη είναι άγιες». Ένα πνευματικό του παιδί που τον άκουγε κάποια φορά σκέφτηκε: «Καλά τις τρίχες τις μάζευαν, τα νύχια όμως, όταν τα έκοβαν, τι τα έκαναν, τα πετούσαν;»

Τότε ο Γέροντας γνωρίζοντας με το διορατικό του χάρισμα τις σκέψεις του γυρίζει το πρόσωπό του και του λέει:

-          Και τα νύχια τους τα μάζευαν».

Τίποτε κρυφό στο Άγιο Πνεύμα, όλα εμπρός του διαφανή, «γυμνά και τετραχηλισμένα».

Πηγή: Ένας άγιος Γέροντας, ο μακαριστός π. ΙΑΚΩΒΟΣ, εκδ. Ι.Μ. Οσίου Δαυίδ Γέροντος, Ροβιές Ευβοίας

Πηγή: http://makkavaios.blogspot.gr

«Να ευχαριστείς τον Θεό για τον πειρασμό σου»

…Και κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και κλαιγότανε στο γέροντα και ξανακλαιγόταν, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο.

«Άκου, παιδί μου, σου εμπιστεύτηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μία μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι…

Κι εσύ αντί να χαρείς γι’ αυτό που σου εμπιστεύτηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι;

Πές, Χριστέ μου, να είναι ευλογημένο!

Αφού εσύ επέλεξες αυτό, ή η αδυναμία μου όρισε αυτό και εσύ το ανέχεσαι, να είναι ευλογημένο…

Και ευχαριστώ, Θεέ μου.

Ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ και στη θλίψη και στον πόνο.

Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που το πείραζαν τα άλλα παιδιά, γιατί ήτανε λίγο αδύνατο, λίγο ντροπαλό κλπ.

Και στενοχωριότανε και πονούσε. Πήγαινε στο σπίτι κι έκλαιγε.

Παραπονιότανε στη γιαγιά –η μητέρα του είχε πεθάνει.

Η γιαγιά ήτανε πιστή. Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, του έλεγε, να ευχαριστείς το Θεό και γι’ αυτό και για όλα.

Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε.

Σιγά σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν»…Και κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και κλαιγότανε στο γέροντα και ξανακλαιγόταν, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο.

«Άκου, παιδί μου, σου εμπιστεύτηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μία μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι…

Κι εσύ αντί να χαρείς γι’ αυτό που σου εμπιστεύτηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι;

Πές, Χριστέ μου, να είναι ευλογημένο!

Αφού εσύ επέλεξες αυτό, ή η αδυναμία μου όρισε αυτό και εσύ το ανέχεσαι, να είναι ευλογημένο…

Και ευχαριστώ, Θεέ μου.

Ξεχνάμε να λέμε ευχαριστώ και στη θλίψη και στον πόνο.

Κάποτε ήταν ένα παιδάκι που το πείραζαν τα άλλα παιδιά, γιατί ήτανε λίγο αδύνατο, λίγο ντροπαλό κλπ.

Και στενοχωριότανε και πονούσε. Πήγαινε στο σπίτι κι έκλαιγε.

Παραπονιότανε στη γιαγιά –η μητέρα του είχε πεθάνει.

Η γιαγιά ήτανε πιστή. Μη στενοχωριέσαι, παιδί μου, του έλεγε, να ευχαριστείς το Θεό και γι’ αυτό και για όλα.

Πέρασε καιρός, κατάλαβε. Τα καλά λογάκια όταν πέφτουν στην ψυχή, μένουν, να ξέρετε.

Σιγά σιγά καλλιεργούνται, καρποφορούν και βγαίνουν»..

Από το βιβλίο: ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΑ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΗ – ΚΟΖΑΝΗ ΜΑΡΤΙΟΣ 2006

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com