Αναστάσιμος Εγκύκλιος 2019 Μητροπολίτου Κονίτσης κ. Ανδρέου

Θέμα: “Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες”.

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

- Α -

Ἔπειτα ἀπὸ τὴν θλίψη τῆς Μεγάλης Παρασκευῆς, κι’ ἔπειτα ἀπὸ τὸ σκοτάδι τὸ βαθύ, ποὺ σημάδεψε τὴν Σταύρωση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σήμερα λάμπει εὐφρόσυνο τὸ ἀνέσπερο Ἀναστάσιμο Φῶς. Ὅλες οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις τοῦ ἅδη συνασπίστηκαν ἐναντίον τοῦ Κυρίου : Οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι · ὁ Πόντιος Πιλᾶτος · ὁ βασιληᾶς Ἡρώδης · οἱ Ρωμαῖοι στρατιῶτες · ὁ ἑβραϊκὸς ὄχλος, πού, παρακινούμενος ἀπὸ τοὺς ἄρχοντές του, ζητοῦσε κάτω ἀπ’ τὸ πραιτώριο τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ ληστῆ καὶ δολοφόνου Βαραββᾶ καὶ τὴν σταύρωση τοῦ ἀθώου καὶ ἀναμάρτητου Ἰησοῦ. Πραγματικά, ἡ Μεγάλη Παρασκευὴ ἔχει χαραχθῆ στὴν ψυχὴ τῶν χριστιανῶν ὡς ἡ πιὸ πικρή, ἡ πιὸ θλιβερὴ ἡμέρα τοῦ χρόνου.

- Β -

Ἀλλά, δόξα τῷ Θεῷ ! Ἡ λύπη δὲν κράτησε πολύ. Ἔπειτα ἀπὸ τρεῖς ἡμέρες, τὰ δάκρυα στέγνωσαν. Κι’ οἱ καρδιὲς γέμισαν εἰρήνη, χαρὰ καὶ φῶς. Ὁ Χριστὸς Ἀνέστη. Κι’ ὅπως ὁ ἴδιος τὸ διεκήρυξε : “Ἐγενόμην νεκρός, καὶ ἰδοὺ ζῶν εἰμι εἰς τοὺς ἀιῶνας τῶν αἰώνων, καὶ ἔχω τὰς κλεῖς τοῦ θανάτου καὶ τοῦ ἅδου” (Ἀποκ. Α΄ 18).

Ὅμως, οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Ἀρχιερεῖς ἦσαν βέβαιοι, ὅτι ὁ μισητὸς ἐχθρός τους ἦταν καλὰ ἀσφαλισμένος στὸν τάφο Του. Ἀφοῦ καὶ ταινίες εἶχαν βάλει στὴν ταφόπετρα, καὶ τὴν σφραγίδα τους, καὶ στρατιωτικὴ φρουρὰ φύλαγε τὸ μνημεῖο. Διότι φοβόντουσαν ὅτι οἱ μαθητὲς τοῦ Ἐσταυρωμένου θὰ ἐρχόντουσαν “νυκτός, (ἵνα) κλέψωσιν αὐτὸν καὶ εἴπωσι τῷ λαῷ, ἠγέρθη ἀπὸ τῶν νεκρῶν”, ὥστε νὰ εἶναι τυχὸν “ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης”. (Ματθ. Κζ΄64).

- Γ -

Πόση, ὅμως, ἦταν ἡ δυσάρεστη ἔκπληξή τους, ὅταν ἔντρομοι οἱ ρωμαῖοι στρατιῶτες ἔτρεξαν νὰ τοὺς ποῦν ὅτι ὁ τάφος ἦταν ἀνοιχτὸς καὶ ὅτι ὁ νεκρὸς δὲν βρισκόταν μέσα ! Ἀλλὰ ἡ κακία βρίσκει τρόπους νὰ ξεφεύγῃ : - Νὰ πῆτε – τόνισαν στὴν φρουρά – ὅτι τὴν ὥρα ποὺ κοιμώμασταν ἦλθαν οἱ μαθητές Του καὶ τὸν ἔκλεψαν... Κι’ ἐπειδὴ οἱ στρατιῶτες ἐγνώριζαν πὼς τοὺς περίμενε ἡ θανατικὴ ἐκτέλεση, ἐκεῖνοι τοὺς ἔδωσαν πολλὰ χρήματα καὶ τοὺς διαβεβαίωσαν ὅτι θὰ τακτοποιοῦσαν ἀνώδυνα τὸ ζήτημα. Ἔτσι αὐτὸ τὸ ψέμα συνέχισε νὰ διαδίδεται γιὰ χρόνια (βλ. Ματθ. Κη΄ 15).

- Δ -

Τὸ ψέμα, βέβαια, δὲν κράτησε γιὰ πολύ. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε τὸ γεγονὸς ποὺ κατέρριψε τὰ ψέματα καὶ τὶς συκοφαντίες. “Ἀνέστη Χριστὸς καὶ πεπτώκασι δαίμονες”, θὰ διακηρύξῃ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος στὸν Κατηχητικό του λόγο, ποὺ ἀκούσαμε στὴν ἀναστάσιμη Θεία Λειτουργία. Ὅλα τὰ καταχθόνια σχέδια τῶν ἀντιχρίστων δυνάμεων διαλύθηκαν ἀπὸ τὸ ὑπέρλαμπρο ἀναστάσιμο Φῶς. Κι’ ὄχι μόνον τότε, ἀλλὰ σὲ ὅλες τὶς ἐποχές, μέχρι καὶ σήμερα, τὸ ἴδιο θὰ ἐπαναλαμβάνεται : Ποῦ εἶναι οἱ διῶκτες αὐτοκράτορες, ποῦ εἶναι οἱ ἀδίστακτοι αἱρετικοί ; Ποῦ εἶναι οἱ χριστιανομάχοι Χίτλερ, Στάλιν, Ἐνβὲρ Χότζα καὶ ἄλλοι, ποὺ νόμισαν πὼς μποροῦσαν νὰ σβήσουν τὸν Ἥλιο ; Χάθηκαν. Καὶ μόνο μὲ φρίκη τοὺς θυμᾶται – ὅταν τοὺς θυμᾶται – ὁ κόσμος.

- Ε -

Ἀδελφοί μου Χριστιανοί ! Χαρῆτε σήμερα, ὑψῶστε τὶς καρδιές σας πρὸς τὸν Χριστό · πᾶρτε δύναμη ἀπὸ τὸν Ζωοδόδχο Του Τάφο. Καὶ μείνατε ἀταλάντευτα μέσα στὸν ἁγιασμένο χῶρο τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας. Χρόνια πολλά, ἅγια, λουσμένα στὸ ἀνέσπερο Ἀναστάσιμο Φῶς.

Διάπυρος εὐχέτης ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι 
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Πάσχα 2019: Ποιμαντορική Εγκύκλιος Μητροπολίτου Λαγκαδά κ. Ιωάννου επί τη Αναστάσει του Κυρίου και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού

Ἀριθμ. Πρωτ.: 170

ΠΑΣΧΑ 2019

Π Ο ΙΜ Α Ν Τ Ο Ρ Ι Κ Η Ε Γ Κ Υ Κ Λ Ι Ο Σ
τοῦ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΛΑΓΚΑΔΑ, ΛΗΤΗΣ ΚΑΙ ΡΕΝΤΙΝΗΣ κ.κ. ΙΩΑΝΝΟΥ

Ἐπί τῇ Ἀναστάσει τοῦ Κυρίου καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ
πρός τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα
τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης

«Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.»

Τέκνα ἡμῶν ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Καθώς ζοῦμε στήν ἀπερίγραπτη χαρά τοῦ γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀκοῦμε στόν Κατηχητικό Λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου τό Μεγάλο Μήνυμα αὐτοῦ τοῦ γεγονότος. Τό γεγονός τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ εἶναι Μήνυμα ζωῆς διά ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Κυρίου δέν ἐκφράζει καί δέν ὑπογραμμίζει οὔτε πραγματοποιεῖ προσωπική νίκη τοῦ Κυρίου ἐπί τοῦ θανάτου διά τόν ἑαυτόν Του. Δέν νικᾷ ὁ Χριστός τόν θάνατον διά νά ἀναστηθῇ ὁ Ἴδιος. Νικᾷ τόν θάνατον, μέ τόν θάνατόν Του, διά νά χαρίσῃ σέ ὁλόκληρο τό ἀνθρώπινο γένος ζωή ἀτελεύτητον καί αἰώνιον.

Καινούργια ζωή ἀνατέλλει σήμερα ἀπό τόν Ζωοδόχον Τάφον τοῦ Κυρίου. Καινούργια Ζωή ἀνατέλλει μαζί μέ τόν Ἄδυτον Ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης, τόν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν. Τοῦ Κυρίου ὁ θάνατος εἶναι τό γεγονός πού συγκλονίζει ὅλη τήν οἰκουμένη. Ἡ γῆ ἐσείσθη, τό καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ ἐσχίσθη ἄνωθεν ἕως κάτω, ὁ ἥλιος ἐκρύβη. Ὅλα αὐτά τά γεγονότα συμβαίνουν, τήν ὥραν πού ὁ Κύριος παραδίδει ἐπί τοῦ Σταυροῦ τό Πανάγιόν Του Πνεῦμα. Ἐκείνη τήν ὥραν ἀνοίγονται καί τά μνημεῖα, ἀνοίγουν οἱ τάφοι καί ἀνασταίνονται νεκροί καί ἐπιστρέφουν εἰς τήν ἰδίαν πόλιν.

Εἶναι γεγονός, ἀδελφοί μου, ὅτι αὐτός πού ἀποτελεῖ ἀνίκητον πολέμιον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ θάνατος. Ὅ,τι καί ἄν κάνῃ ὁ ἄνθρωπος, ὅσο δυνατός καί ἄν εἶναι, ὅσα χρήματα καί ἄν ἔχῃ, ὅσες δυνάμεις καί ἄν διαθέτῃ σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὅποιον πλοῦτον καί ἄν ἔχῃ ἀποκτήσει, μπροστά στό θάνατο εἶναι ἀδύναμος καί εὐάλωτος. Καί ὅμως, αὐτό πού δέν μπορεῖ νά ξεπεράσῃ ὁ ἄνθρωπος μέ τίς δικές του δυνάμεις ἔρχεται καί τό ξεπερνᾷ ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς. Ἔρχεται καί τό ξεπερνᾷ ὁ Σωτήρας Χριστός, ὁ Ὁποῖος μέ τόν Θάνατό Του ἐπάνω στόν Σταυρό νεκρώνει τόν δικό μας θάνατο καί μέ τήν Ἀνάστασίν Του δίδει σέ ὅλους μας ζωήν τήν αἰώνιον.

Εἶναι πολύ σημαντικό νά κατανοήσωμεν ἀπόψε, σήμερα Κυριακή τῆς Ἀναστάσεως, ὅτι αὐτή ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου εἶναι καί δική μας ἡμέρα. Εἶναι σημαντικό νά κατανοήσωμεν, ὅτι ὁ τοῦ Κυρίου θάνατος χαρίζει σέ ἐμᾶς τή ζωή τήν ἀθάνατον καί ἡ Ἀνάστασίς Του εἶναι ἡ Ἀνάστασις πού προηγεῖται τῆς δικῆς μας ἀναστάσεως. «Χριστὸς γὰρ ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν, ἀπαρχὴ τῶν κεκοιμημένων ἐγένετο». Πόσο, στά ἀλήθεια, σκεφτόμαστε αὐτή τή στιγμή τοῦ θανάτου; Πόσο, στά άλήθεια, σκεφτόμαστε τή στιγμή κατά τήν ὁποία ἡ φθαρτή μας φύση θά ἐνδυθῇ τήν ἀφθαρσία καί τό θνητόν τήν ἀθανασία καί ὅλοι θά ζήσουμε αὐτή τή μοναδική ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως; Ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου, δέν μᾶς ἔπλασε διά νά μείνωμεν ἐνταφιασμένοι στόν τάφο τοῦ πόνου καί τῆς ὁδύνης τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν παθῶν. Ὁ Θεός, ἄν καί εἴμεθα ἁμαρτωλοί, μᾶς δίδει τήν εὐκαιρία νά ἐπιλέξωμεν τή Ζωή τῆς Ἀναστάσεως καί Ἐκεῖνος προπορεύεται μέ τόν Σωτήρα Χριστόν νά μᾶς δίδει αὐτή τήν εὐκαιρία νά Τόν ἀκολουθήσωμεν. Ἀκολουθήσαμε τόν Ἐπιτάφιον χθές τό βράδυ. Ψάλλαμε τό Ἡ Ζωή ἐν Τάφῳ κατετέθης Χριστέ, ψάλλαμε τό Ἄξιόν Ἐστι, τό Αἱ γενεαί Πᾶσαι, τά Εὐλογητάρια καί ἐναποθέσαμε τό Ἄχραντο Σῶμα τοῦ Κυρίου ἐπάνω στό αἰώνιο καί μοναδικό Μνημεῖο τῆς Ἁγίας Τραπέζης, διά νά ζήσωμεν ἀπόψε τό Μεγάλο Μήνυμα τοῦ Ἀγγέλου, πού μᾶς λέγει: «Οὐκ ἔστιν ὧδε, ἀλλ’ ἠγέρθη. Ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν», καθώς Τόν ἀναζητοῦμε μαζί μέ τίς μυροφόρες γυναῖκες καί καθώς ρωτᾶμε πού ἔθηκαν τό Σῶμα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Ὁ τόπος, ὅπου ἔθηκαν Αὐτόν, ὁ Πανάγιος Τάφος, ἁπλώνεται ἀπό τήν Ἁγίαν Γῆν σέ ὅλη τήν οἰκουμένη καί κάθε Ἁγία Τράπεζα γίνεται κενό μνημεῖο, που μένοντας κενό μέ τήν Ἀνάστασιν τοῦ Κυρίου ἄλλαξε τήν παγκόσμια ἱστορία καί τήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητος, διά νά μᾶς πῇ ὅτι Ἀνέστη Χριστός καί νά μᾶς δώσῃ τό Μήνυμα τῆς ἀναιρέσεως τοῦ θανάτου, διά νά πῇ σέ ὅλους ἐμᾶς, πού ζοῦμε στήν καθημερινότητα τοῦ φόβου, τῆς ἀνασφάλειας, τῆς ἀγωνίας καί τοῦ ἄγχους: «Μηδείς φοβείσθω θάνατον· ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος.» Κανείς, λοιπόν, ἄς μήν φοβᾶται τόν θάνατον, γιατί ὅλους μᾶς ἔχει ἐλευθερώσει ὁ θάνατος τοῦ Σωτῆρος.

Αὐτό τό Μήνυμα, ἀδελφοί μου, ἄς τό ζήσωμεν στήν πληρότητά του καί ἄς φροντίσωμεν καί ἡ δική μας ζωή νά παύσῃ νά εἶναι ζωή τῆς φθορᾶς καί τοῦ τάφου, τῆς ἀπελπισίας καί τῆς ὀδύνης καί νά γίνῃ μία ζωή ἐλπίδος καί αἰσιοδοξίας μέ τό Μήνυμα τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου διά ὅλον τόν κόσμον καί ὅλους τούς ἀνθρώπους καί ὅλη τή γῆ. Τό Μήνυμα Ἰησοῦ Χριστοῦ «Μηδείς φοβείσθω θάνατον» εἶναι μήνυμα πού μᾶς ἑνώνει ὅλους στήν κοινή ὑπαρξιακή ἀγωνία. Καί ἐκεῖνο πού μᾶς ἀπελευθερώνει ἀπό αὐτήν εἶναι ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος, ἀπό τόν Ὁποῖον προκύπτει ἡ κατάργηση καί τοῦ δικοῦ μας θανάτου καί ἡ ἀπαρχή τῆς Καινούργιας Ζωῆς.

Χριστός Ἀνέστη! Χρόνια πολλά, εὐλογημένα καί ἁγιασμένα ἀπό τό Φῶς τό Ἀνέσπερον τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Τήν δύναμιν τῆς Ἀναστάσιμης Χαρᾶς, εὔχομαι ἐπί πάντας ἡμᾶς πλουσίαν καί ἀναφαίρετον.

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Διάπυρος πρός τόν δι΄ ἡμᾶς Ἀναστάντα Κύριον Εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† ὁ Λαγκαδᾶ, Λητῆς καί Ρεντίνης Ἰωάννης

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Μεγάλο Σάββατο: Η ελευθερία από το θάνατο

Μεγάλο Σάββατο: Η ελευθερία από το θάνατο

---

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

---

Μεγάλο Σάββατο– Το Μεγάλο Σάββατο η Εκκλησία μας κείται στην προσδοκία της Ανάστασης.
Ο Χριστός βρίσκεται στον Άδη, το σώμα Του έχει ταφεί, χωρίς όμως να γνωρίζει την φθορά που γνωρίζουν όλοι οι νεκροί, καθώς παραμένει ενωμένο με την θεότητα, ενώ η ψυχή του Χριστού βρίσκεται στην κόλαση, στο χώρο του θανάτου, όπου κηρύττει την μετάνοια.

Ο Θεάνθρωπος Χριστός ολοκληρώνει το έργο της Θείας Οικονομίας, που είναι η ανάσταση όλης της Δημιουργίας και όλων των ανθρώπων, κι αυτών που ήταν εν ζωή, αλλά και αυτών που είχαν πεθάνει πριν τον ερχομό του Ιησού στον κόσμο. Ο έσχατος εχθρός του ανθρώπου, ο θάνατος, νικιέται δια του θανάτου του Χριστού, και όλα κινούνται στην προσδοκία της Ανάστασης, της γνήσιας ελευθερίας.

Σ’ έναν από τους πιο όμορφους ύμνους, που ολοκληρώνουν την ακολουθία του Όρθρου του Μεγάλου Σαββάτου, διαβάζουμε τα εξής θαυμάσια λόγια: «Δεύτε ίδωμεν την ζωήν ημών εν τάφω κειμένην, ίνα τους εν τάφοις κειμένους ζωοποιήση. δεύτε σήμερον, τον εξ Ιούδα υπνούντα θεώμενοι, προφητικώς αυτώ εκβοήσωμεν. Αναπεσών κεκοίμησαι ως λέων. τις εγερεί σε, βασιλεύ; αλλ’ ανάστηθι αυτεξουσίως, ο δους σεαυτόν υπέρ ημών εκουσίως. Κύριε, δόξα σοι». Το ποιητικό αυτό κείμενο αποτυπώνει το απόσπασμα της Παλαιάς Διαθήκης, που αναφέρεται στον Ιακώβ. Ο Χριστός κοιμάται σαν το λιοντάρι, έτοιμος να ξυπνήσει, να αναστηθεί, να φέρει στον κόσμο την ελπίδα, τη χαρά της νίκης, την συντριβή του θανάτου, να φέρει στην ιστορία το πιο σπουδαίο μήνυμα, που άλλο ανώτερο δεν υπάρχει: ότι πλέον είμαστε ελεύθεροι και από το θάνατο.

Για τους περισσότερους ανθρώπους ο θάνατος είναι η έσχατη απόδειξη δουλείας. Είμαστε ανίσχυροι απέναντί του. Μπορούμε να τον απομακρύνουμε, αλλά όχι να τον υπερβούμε. Για τους περισσότερους ο θάνατος αποτελεί το βιολογικό και οριστικό τέρμα της ανθρώπινης ύπαρξης. Δεν υπάρχει λογική απόδειξη επιστροφής από το «επέκεινα», το μετά τον θάνατο, με αποτέλεσμα η θλίψη να είναι ανυπέρβλητη. Απέναντι στον θάνατο ο άνθρωπος ζει με τον φόβο ή εκείνη την ελπίδα ότι το τέλος δεν θα έλθει.

Ο Χριστός έζησε τον θάνατο, όχι ως βιολογικό τέρμα ή ως αναπόδραστη κατάσταση, αλλά ως υπακοή στο θέλημα του Πατέρα Του. Έφτασε την φύση Του, που είχε την αθανασία δεδομένη, καθώς δεν είχε αμαρτία, στο κατώφλι του θανάτου και το πέρασε σωματικά, για να μας δείξει ότι ο θάνατος είναι το τέρμα, μόνο όταν συνοδεύεται από τον χωρισμό από το Θεό. Αυτός που ζει το Θεό με υπακοή στο θέλημά Του, αυτός που αγωνίζεται εναντίον της αμαρτίας, η οποία είναι ο θάνατος, ελευθερώνεται ακόμη και από τα δεσμά του θανάτου, γιατί ακολουθεί τον Χριστό.

«Εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει. εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρη», μας λέει ο Κύριος. Αυτό σημαίνει ότι ο θάνατος αποτελεί για μας τους θνητούς την αφορμή, πολύν καρπό να φέρουμε, αν ζούμε με υπακοή στο Θεό. Ο Χριστός μας δίδαξε ότι αυτό είναι κατορθωτό. Αν πεθάνουμε ως προς την αμαρτία, δηλαδή νεκρώσουμε τα πάθη και τις κακίες μας, τότε ουσιαστικά φέρουμε πολύν καρπό, της αγάπης, της αρετής, της πίστης στο Θεό, γιατί αυτό είναι το θέλημά Του για μας. Αν πεθάνει ο εγωισμός μας, με την άσκηση, την προσπάθεια, την ταπείνωση, την θυσία, τότε πολύν καρπό φέρουμε. Τραβάμε την χάρη και το έλεος του Θεού και τότε, ακόμα και ο βιολογικός θάνατος είναι το σημείο εκείνο της ζωής που μας απαλλάσσει από την φθορά και την αμαρτία και μας φέρνει κοντά σ’ Αυτόν που πέθανε για μας, τον Χριστό.

Ο Χριστός αναπαύεται στον τάφο σωματικά. Ο Χριστός κηρύττει στον Άδη τη Ζωή. Και θα αναστηθεί ως ο λέων, αυτεξουσίως, και θα τραβήξει μαζί Του όσους τον πίστεψαν, αλλά και όσους τον πιστεύουν, όσους τους αγγίζει το μήνυμα, το πρόσωπο, η κοινωνία μαζί Του. Ελευθερωνόμαστε από το θάνατο, χάρις στον θάνατο του Σωτήρα. Όλα πλέον είναι διαφορετικά. Δεν φοβόμαστε το θάνατο, γιατί θα μας πάει σ’ Αυτόν που μας αγαπά και αγαπούμε. Και θα περιμένουμε την Δευτέρα Παρουσία, για να γευτεί και το σώμα μας, αυτή την ανεκλάλητη χαρά. Αυτή την ανεκλάλητη ελευθερία. Αυτή την ανεκλάλητη αιώνια ζωή.

Στο Μεγάλο Σάββατο βρίσκονται τα σώματα των ανθρώπων που έφυγαν από αυτή τη ζωή. Μα όσοι ζούμε την πίστη, όσοι αγαπούμε, όσοι συγχωρούμε, όσοι κοινωνούμε έχουμε μπει ήδη στην ογδόη ημέρα. Την ημέρα της Εκκλησίας. Την Ημέρα της Ανάστασης. Την Κυριακή, την ημέρα του Κυρίου…

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

Οι Μακαρισμοί της Μεγάλης Παρασκευής

Χορός Βατοπαιδινών Πατέρων – Οι Μακαρισμοί της Μεγάλης Παρασκευής, Ήχος δ’, λέγετος

«Εν τή Βασιλεία σου μνήσθητι ημών Κύριε, όταν έλθης εν τή Βασιλεία σου. Μακάριοι οι πτωχοί τώ πνεύματι, ότι αυτών εστιν η Βασιλεία τών ουρανών.»

«Μακάριοι οι πενθούντες, ότι αυτοί παρακληθήσονται.»
«Μακάριοι οι πραείς, ότι αυτοί κληρονομήσουσι τήν γήν.»

«Διά ξύλου ο Αδάμ, Παραδείσου γέγονεν άποικος, διά ξύλου δέ σταυρού, ο Ληστής Παράδεισον ώκησεν. Ο μέν γάρ γευσάμενος εντολήν ηθέτησε τού ποιήσαντος. Ο δέ συσταυρούμενος, Θεόν ωμολόγησε τόν κρυπτόμενον. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.»

«Μακάριοι οι πεινώντες καί διψώντες τήν δικαιοσύνην, ότι αυτοί χορτασθήσονται.»

«Τόν τού νόμου Ποιητήν, εκ μαθητού ωνήσαντο άνομοι, καί ως παράνομον αυτόν, τώ Πιλάτου βήματι έστησαν, κραυγάζοντες, Σταύρωσον, τόν εν ερήμω τούτους μανναδοτήσαντα. Ημείς δε τόν δίκαιον, Ληστήν μιμησάμενοι, πίστει κράζομεν, Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.»

«Μακάριοι οι ελεήμονες, ότι αυτοί ελεηθήσονται.»

«Τών θεοκτόνων ο εσμός, Ιουδαίων έθνος τό άνομον, πρός Πιλάτον εμμανώς, ανακράζων έλεγε. Σταύρωσον, Χριστόν τόν ανεύθυνον. Βαραββάν δέ μάλλον ούτοι ητήσαντο. Ημείς δέ φθεγγόμεθα, Ληστού τού ευγνώμονος, τήν φωνήν πρός αυτόν. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.»

«Μακάριοι οι καθαροί τή καρδία, ότι αυτοί τόν Θεόν όψονται.»

«Η ζωηφόρος σου Πλευρά, ως εξ Εδέμ πηγή αναβλύζουσα, τήν Εκκλησίαν σου Χριστέ, ως λογικόν ποτίζει Παράδεισον, εντεύθεν μερίζουσα, ως εις αρχάς εις τέσσαρα Ευαγγέλια, τόν Κόσμον αρδεύουσα, τήν κτίσιν ευφραίνουσα, καί τά έθνη πιστώς, διδάσκουσα, προσκυνείν τήν Βασιλείαν σου.»

Δόξα…

«Τόν Πατέρα καί Υιόν, καί τό Πνεύμα πάντες τό άγιον, ομοφρόνως οι πιστοί, δοξολογείν αξίως ευξώμεθα, Μονάδα θεότητος, εν τρισίν υπάρχουσαν υποστάσεσιν, ασύγχυτον μένουσαν, απλήν, αδιαίρετον καί απρόσιτον, δι’ ής εκλυτρούμεθα, τού πυρός τής κολάσεως.»

Καί νύν… Θεοτοκίον

«Τήν Μητέρα σου Χριστέ, τήν εν σαρκί ασπόρως τεκούσάν σε, καί Παρθένον αληθώς, καί μετά τόκον μείνασαν άφθορον, αυτήν σοι προσάγομεν, εις πρεσβείαν Δέσποτα πολυέλεε, πταισμάτων συγχώρησιν, δωρήσασθαι πάντοτε, τοίς κραυγάζουσι. Μνήσθητι καί ημών Σωτήρ, εν τή Βασιλεία σου.»

ORTODOX™

https://simeiakairwn.wordpress.com

Μεγάλη Πέμπτη: Γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά

• 
  

Μεγάλη Πέμπτη: Γιατί βάφουμε κόκκινα αυγά

Από: simeiakairwn.wordpress.com

---

---

Μεγάλη Πέμπτη– Το βάψιμο των αβγών είναι το κατεξοχήν πασχαλινό έθιμο και γίνεται κάθε Μεγάλη Πέμπτη.

Η ιστορία του κόκκινου αβγού

Τα κόκκινα ή διακοσμημένα αβγά τα συναντάμε πριν από τα χρόνια του Χριστού, στην αρχαία Ρώμη, την Κίνα, την Γαλιλαία, την Περσία και την Αίγυπτο, όπου μοιράζονται σε ανοιξιάτικες γιορτές αφού -μαζί με τα κουνέλια- αποτελούσαν αρχαίο σύμβολο γονιμότητας, άξιο λατρείας και σεβασμού.

Το βάψιμο των αβγών

Το βάψιμο των αβγών γίνεται πάντα την Μεγάλη Πέμπτη και για αυτό το λόγο πολλοί την ονομάζουν Κόκκινη Πέφτη ή Κοκκινοπέφτη. Η μέρα αυτή είναι η ημέρα του Μυστικού Δείπνου, όπου ο Χριστός προσέφερε άρτο και οίνο ως συμβολισμό για το σώμα Του και το αίμα Του. Το βάψιμο των αβγών με κόκκινο χρώμα συμβολίζει το αίμα του Ιησού Χριστού που έσταξε, όταν τον λόγχισε ο Ρωμαίος στρατιώτης. Παράλληλα, το κόκκινο χρώμα συμβολίζει -στην ορθόδοξη παράδοση- την χαρά.

Οι χριστιανοί συμβολίζουν με το αβγό τον τάφο από τον οποίο εξήλθε, όταν αναστήθηκε, ο Χριστός. Σύμφωνα δε με την λαϊκή παράδοση τα αυγά οφείλουν το χρώμα τους στην εξής ιστορία «…Όταν είπαν ότι αναστήθηκε ο Χριστός, κανείς δε το πίστευε. Μια γυναίκα μάλιστα που κρατούσε ένα καλάθι με αβγά, για να πεισθεί, φώναξε: -Μπορεί από άσπρα να γίνουν κόκκινα αυτά τα αβγά; Και πράγματι έγιναν!».

Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας το πρώτο από τα βαμμένα αβγά είναι της Παναγίας και το φυλάνε στο εικονοστάσι για όλο το χρόνο. Έχει θεραπευτικές και προστατευτικές ιδιότητες.

Γιατί τσουγκρίζουμε τα αυγά;

Πριν φάμε τα κόκκινα αβγά το βράδυ της Ανάστασης ή την Κυριακή του Πάσχα ο καθένας διαλέγει το αβγό του και το τσουγκρίζει με το αβγό ή τα αβγά των άλλων. Όποιος έχει το πιο δυνατό αυγό και δεν του σπάσει, συνεχίζει την «αβγομαχία» με τον επόμενο κ.ο.κ. Κάθε φορά που τσουγκρίζουμε το αυγό μας λέμε τη φράση «Χριστός Ανέστη» και παίρνουμε την απάντηση «Αληθώς ο Κύριος». Tο τσούγκρισμα των πασχαλινών αβγών συμβολίζει την Aνάσταση του Xριστού μιας και το αβγό συμβολίζει τη ζωή και τη δημιουργία που κλείνει μέσα του τη ζωή. Καθώς όταν σπάει το κέλυφος του αβγού γεννιέται μια ζωή, έτσι και το πασχαλινό αβγό συμβολίζει το «σπάσιμο» του τάφου του Xριστού και την Aνάστασή Tου.

Από: simeiakairwn.wordpress.com

https://www.vimaorthodoxias.gr

Μεγάλη Τετάρτη: «Η μετάνοια την αμαρτωλή γυναίκα την ανυψώνει και την κάνει μυροφόρο, ενώ τον Ιούδα η φιλαργυρία τον καταβιβάζει στην πλέον απαίσια πτώση»

Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε – Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους

Ἡ τελευταία Λειτουργία τῆς Μεγάλης Τετάρτης εἶναι ἡ κατακλείς καί τό ἐπιστέγασμα ὁλοκλήρου τῆς  περιόδου τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. Μᾶς ἀποκαλύπτει τί θαυμαστά ἔργα ἠμπορεῖ νά ἐπιτελέση καί πόσες παγίδες καί πειρασμούς προξενεῖ, ὅταν ἀπουσιάζει ἀπό τήν ζωή μας.

Τό ζεῦγος τῶν γεγονότων τῆς ἡμέρας εἶναι: Ἡ ἁμαρτωλή γυναῖκα καί ὁ μαθητής Του, ὁ Ἰούδας, ὁ ἀνατροπεύς τῆς μετανοίας. Ἡ ἁμαρτωλή εὑρίσκεται στήν χειρότερη κατάστασι τῆς ἠθικῆς πτώσεώς της, στήν ἀκολασία, ἐνῶ ὁ Ἰούδας στήν τιμιώτερη θέσι: εἶναι μαθητής τοῦ Δεσπότου.

Ἡ μετάνοια τήν ἁμαρτωλή γυναῖκα τήν ἀνυψώνει καί τήν κάνει μυροφόρο, ἐνῶ τόν Ἰούδα ἡ φιλαργυρία τόν καταβιβάζει στήν πλέον ἀπαίσια πτῶσι. Τόν κάνει προδότη τοῦ Διδασκάλου Του καί τέλος τόν ὁδηγεῖ στόν ἀπαγχονισμό του.

Αὐτή ἡ ἀλλαγή τῶν δύο καταστάσεων μᾶς γεμίζει τήν καρδιά ἀπό φόβο καί ἀγωνία γιά τήν σωτηρία μας, ἀλλά καί συγχρόνως ἀπό ἐμπιστοσύνη καί ἐλπίδα στήν μεγάλη δύναμι τῆς μετανοίας.

Ἄς σταματήσουμε πιό σχολαστικά πάνω σ᾿ αὐτές τίς δύο καταστάσεις.

Οἱ Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι ἰδιαίτερα, καί ὁ ἑβραϊκός λαός γενικά, εἶχαν πίστι ὅτι αὐτοί ὡς λαός ἐκλεκτός καί τηρητής τοῦ Νόμου πού ἦτο, ἦσαν προορισμένοι αὐτεπαγγέλτως νά εἶναι καί κληρονόμοι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὁ Σωτήρ σέ ἀλλεπάλληλες εὐκαιρίες τούς ἔδειξε ὅτι αὐτή ἡ πίστις τους εἶναι ἐσφαλμένη.

Ἡ παραβολή τοῦ Τελώνου καί Φαρισαίου, αὐτό ἀκριβῶς θέλει νά ἐκφράση: Ἕνας ἁμαρτωλός κι ἕνας δίκαιος μέ θέσεις καί ἔργα στήν ζωή τους, ξαφνικά ἀλλάζουν τίς θέσεις τους, λόγῳ τῆς ψυχικῆς τους ἀντιθέσεως.

Οἱ γεωργοί τοῦ ἀμπελῶνος, ὅπως λέγει ἡ Παραβολή, στήν ἀρχή εἶχαν ἐμπιστοσύνη στόν οἰκοδεσπότη τοῦ ἀμπελῶνος, ἀλλά κατόπιν ἄκουσαν τήν σταθερή ἀπόφασι τοῦ Κυρίου: «Διά τοῦτο λέγω ὑμῖν ὅτι ἀρθήσεται ἀφ᾿ ὑμῶν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί δοθήσεται ἔθνει ποιοῦντι τούς καρπούς αὐτῆς» (Ματ.21,43).

Ὁ μαθητής Ἰούδας καί ἡ πόρνη πού μνημονεύονται τήν Μεγάλη Τετάρτη μᾶς ἐκφράζουν ἀκόμη πληρέστερα αὐτό τό πρᾶγμα. Ὁ μαθητής γνωρίζει καλλίτερα ἀπό ὁποιονδήποτε ἄλλον τόν Κύριόν του. Εἶχε ζήσει χρόνια μαζί Του, εἶχε ἰδεῖ θαύματα, εἶχε ἀκούσει τόσες θαυμαστές διδασκαλίες καί μ᾿ ὅλα αὐτά, ἔγινε δοῦλος τῆς φιλαργυρίας καί κατήντησε σέ αἰώνια  ψυχική του ἀπώλεια.

Ἀντίθετα, ἡ ἀποξενωμένη, λόγῳ τῶν ἁμαρτιῶν της γυναῖκα, προσκομίζοντας μόνο μέ μεγάλη μετάνοια τά δάκρυά της καί τό πολυτίμητο μῦρο, γίνεται μυροφόρος καί ἑτοιμάζει τά δέοντα γιά τόν ἐνταφιασμό τοῦ Κυρίου καί τό ἔργο της αὐτό διαλαλῆται πάντοτε σ᾿ ὅλο τόν κόσμο πρός ἀνάμνησιν (Μαρκ.14,9).

Ἡ ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου θέτει πάντοτε ἐνώπιόν μας αὐτές τίς δύο καταστάσεις: τοῦ μαθητοῦ καί τῆς ἁμαρτωλῆς γυναικός. Ἡ ἀλλαγή προῆλθε ἀπό τήν μετάνοια τῆς πόρνης καί τήν πτῶσιν τοῦ Ἰούδα, λόγῳ τῆς φιλαργυρίας.

«Πόρνη προσῆλθε σοι, μύρα σύν δάκρυσι κατακενοῦσα σου, ποσί Φιλάνθρωπε, καί δυσωδίας τῶν κακῶν λυτροῦται τῇ κελεύσει σου…μαθητής ὁ ἀχάριστος βορβόρῳ συμφύρεται, φιλαργυρίᾳ ἀπεμπολῶν σε…». (Κάθισμα ὄρθρου τῆς ἡμέρας).

Ἐνῶ ἡ μοναχή Κασσιανή στό περίφημο Δοξαστικό τῶν Ἀποστίχων μᾶς ἐκφράζει τήν ψυχική ἀνησυχία πού εἶχε καί τόν ὀδυρμό τῆς πόρνης μπροστά στά πόδια τοῦ Κυρίου.

Ἡ ἀθάνατη διδασκαλία πού προκύπτει ἀπό τά γεγονότα αὐτῆς τῆς ἡμέρας δέν πρέπει σέ καμμιά περίπτωσι νά τήν ξεχνᾶμε. Αὐτό πού συνέβη μέ τόν Ἰσραήλ καί τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους, τό ἴδιο μπορεῖ νά γίνη στόν Νέο Ἰσραήλ μέ τούς Χριστιανούς καί τούς ἱερούς Λειτουργούς τους, ἱερεῖς καί μοναχούς.

Δέν ὁδηγεῖ στήν σωτηρία μόνο ἡ ἀντίληψις ὅτι εἴμεθα λαός ἐκλεκτός, Χριστιανοί, ἱερεῖς κλπ., ἀλλά ποιά θά εἶναι ἡ ἀπάντησις στήν πρόσκλησι γιά ἐσωτερική ζωή, μετάνοια  καί ταπείνωσι. Γι᾿ αὐτό οἱ ἅγιοι Πατέρες λέγουν συχνά ὅτι καλλίτερα ἕνας ἁμαρτωλός ταπεινός, παρά ἕνας ὑπερήφανος δίκαιος.

Στό τέλος τῆς Νηστείας ἡ μνημόνευσις τῆς πόρνης καί τῆς προδοσίας τοῦ Ἰούδα ἔχει μία ἰδιάζουσα ἐξήγησι. Πλησιάζουμε τό Ἅγιο Πάσχα, μετά ἀπό μία μακρά περίοδο προετοιμασίας μέ πολλούς κόπους. Ἄς μήν εἴμεθα ἀπράγμονες καί ἀδιάφοροι. Μία ἀπροσεξία μας μπορεῖ νά ἀφανίσει ὅλο τό κέρδος τῆς ψυχῆς μας, ὅπως ἔγινε μέ τό πάθος τῆς φιλαργυρίας τοῦ Ἰούδα.

Ἐπίσης ὁ φορτωμένος μέ πολλές ἁμαρτίες καί ἀποξενωμένος ἀπό τόν Θεό ἄνθρωπος, ἔχει κι αὐτός ἐλπίδα σωτηρίας. Μία εἰλικρινής μετάνοια καί ἀπάρνησις τῆς κακίας ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς, ἠμπορεῖ νά τόν ἀξιώση τῆς συγχωρήσεως, ὅπως συνέβη μέ τήν πρώην«δυσώδη καί βερβορωμένη ἐκπεσοῦσα γυνή».

Μέ φόβο καί ἐλπίδα λοιπόν, ἄς ἐργαζώμεθα τήν σωτηρία μας. Μέ φόβο, λόγῳ ἀσθενείας καί καχεξίας τῆς ἀνθρωπίνες φύσεώς μας, μέ ἐλπίδα δέ, χάρις στήν δύναμι τῆς μετανοίας, ἡ ὁποία μᾶς ἀνορθώνει καί στήν ἀπέραντη εὐσπλαγχνία τοῦ Θεοῦ, μπροστά στήν ὁποία καμμία ἁμαρτία δέν ἀνθίσταται.

Καί ὁ Ἰούδας ἠμποροῦσε νά συγχωρηθῆ, ἐάν μετανοοῦσε. Μᾶς τό πιστοποιεῖ ἡ ἁμαρτωλή γυναῖκα, ἡ ὁποία χύνοντας τά πολλά δάκρυά της, λυτρώθηκε ἀπό τήν δυσωδία τῶν παθῶν της.

Τό αὐτό ὁμοίως μᾶς δείχνει καί ὁ ἄλλος μαθητής, ὁ Πέτρος, ὁ ὁποῖος μετά τήν τριττή ἄρνησί του καί τά πικρά δάκρυά του, ἔλαβε τήν συγχώρησι ἀπό τόν Κύριο, ὅπως ἡ πόρνη.

Ἡ Μεγάλη Τετάρτη εἶναι σκοτεινή καί λυπηρά ἡμέρα, λόγῳ τῆς διαβουλεύσεως τοῦ Ἰούδα γιά τήν πώλησι τοῦ Ἰησοῦ καί τῆς ἀποφάσεως τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων γιά τόν φόνο Του, καθώς μᾶς λέγει καθαρώτερα τό τροπάριο τῆς προφητείας στήν Τριθέκτη αὐτῆς τῆς ἡμέρας: «Σήμερον τό πονηρόν συνήχθη συνέδριον, καί κατά σοῦ κενά ἐμελέτησε. Σήμερον ἐκ συμφώνου τόν βρόχον Ἰούδας ἀρραβωνίζεται·  Καϊάφας δέν ἄκων ὁμολογεῖ, ὅτι εἷς ὑπέρ πάντων ἀναδέχῃ τό πάθος ἑκούσιον. Λυτρωτά ἡμῶν, Χριστέ ὁ Θεός δόξα σοι».

Γι᾿ αὐτό τό ἐλεεινό ἔργο τοῦ μαθητοῦ καί τοῦ ἰουδαϊκοῦ λαοῦ, οἱ ὁποῖοι ἀρνήθηκαν τόν Μεσσία, πού τόσο Τόν περίμεναν, ἡ Ἐκκλησία πενθεῖ ὅλες τίς Τετάρτες τοῦ ἔτους ἐπιβάλλοντας νηστεία καί προσευχή. Καί τοῦτο διότι ἡ ἁμαρτία τῆς πωλήσεως καί ἀρνήσεως τοῦ Δεσπότου, δέν ἐξαφανίσθηκε μέ τόν θάνατο τοῦ Ἰούδα, ἀλλά συνεχίζεται στούς αἰῶνες καί βαρύνει μέ τήν ἴδια ἐνοχή τούς Χριστιανούς.

Διότι καί αὐτοί, ὅπως ὁ ἑβραϊκός λαός, ἀξιώθηκαν τῶν μεγίστων δωρεῶν τοῦ Δεσπότου, τήν ἐξαγορά ἐκ τῆς ἁμαρτίας, τήν τιμή τής μαθητείας καί ὅμως πωλοῦν τόν Δεσπότη μέ τά ἄτιμα χρήματα καί τίς μάταιες ἐπιδιώξεις τοῦ παρόντος αἰῶνος.

Λύτρωσαι, Κύριε, τίς ψυχές μας ἀπό τέτοιου εἴδους ἀνομίες!

ἀπόσπασμα από τό βιβλίο: Γέροντος ἱερομ. Πετρωνίου Τανάσε Δικαίου Ρουμανικῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΙ  ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΤΟΥ ΤΡΙΩΔΙΟΥ

Μετάφρασις-Ἐπιμέλεια
Ὑπό Ἀδελφῶν Ἱερᾶς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου
2003

Ἐπιμέλεια κειμένου  Αναβάσεις

Εὐχαριστοῦμε τόν πατέρα Δαμασκηνό Γρηγοριάτη καί τόν γέροντα τῆς Μονῆς Ὁσίου Γρηγορίου πατέρα Γεώργιο Καψάνη γιά τήν εὐλογία καί τήν ἄδεια δημοσίευσης.

oikohouse.wordpress.com

https://simeiakairwn.wordpress.com