Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται

Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται

«Χωρίς Χριστό, ο κόσμος είναι θέατρο του παραλόγου. Χωρίς Χριστό, δεν μπορείς να εξηγήσεις τίποτε! Γιατί οι θλίψεις, γιατί οι αδικίες, γιατί οι αποτυχίες, γιατί οι ασθένειες, γιατί; γιατί; γιατί; Χιλιάδες πελώρια ''γιατί''...Κατάλαβέ το. Δεν μπορεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει με την πεπερασμένη λογική του, την απάντηση όλων αυτών των ''γιατί''.
Μόνο με τον Χριστό όλα εξηγούνται.Μας προετοιμάζουν για την Αιωνιότητα. Ίσως εκεί, μας αξιώσει να πάρουμε απάντηση σε μερικά ''γιατί''…»

 

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος.

πηγή: proskynitis.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com

Η παραβολή για την εξέταση των δυσκολιών στη ζωή. Η επιλογή είναι ο καθένας μας

Κάποτε, μια κόρη, μια νέα γυναίκα, ήρθε στον πατέρα της και είπε θλιβερά:

– Μπαμπά, είμαι τόσο κουρασμένη από τα πάντα, έχω συνεχώς δυσκολίες στην εργασία και στην προσωπική μου ζωή, δεν υπάρχει απλά καμία δύναμη … Πώς να αντιμετωπίσω όλα αυτά;

Ο πατέρας απαντά:

– Επιτρέψτε μου να σου δείξω.

Βάζει 3 κατσαρόλες νερού στη σόμπα και φέρνει καρότα, αυγό και καφέ. Έβαλε κάθε συστατικό σε ξεχωριστό τηγάνι. Λίγα λεπτά αργότερα σβήνει τη σόμπα και ρωτά την κόρη του:

– Τι συνέβη με αυτά ;

«Τα καρότα και το αυγό ήταν βρασμένα και ο καφές διαλύθηκε», απαντά η κοπέλα.

«Αυτό είναι σωστό», απαντά ο πατέρας,

«αλλά αν κοιτάξουμε βαθύτερα, αποδεικνύεται ότι τα καρότα, τα οποία ήταν σκληρά, έγιναν μαλακά και εύπλαστα μετά το βραστό νερό. Το αυγό, που ήταν λίγο εύθραυστο και λεπτό, έγινε σκληρό. Εξωτερικά, παρέμεινε τα ίδια, αλλά άλλαξε εσωτερικά υπό την επίδραση του ίδιου εχθρικού περιβάλλοντος – βραστό νερό. Το ίδιο πράγμα συμβαίνει και με τους ανθρώπους – οι ισχυροί άνθρωποι μπορούν να αποκολληθούν και να γίνουν αδύνατοι, αλλά τα εύθραυστα και τρυφερά σκληρύνουν και δυναμώνουν …

– Αλλά τι γίνεται με τον καφέ; – η κόρη ρώτησε με έκπληξη.

– Ω, ο καφές είναι το πιο ενδιαφέρον. Άλλαξε τελείως το επιθετικό περιβάλλον το άλλαξε – μέσω του βραστου νερού σε ένα θαυμάσιο αρωματικό ποτό. Υπάρχουν άνθρωποι που οι περιστάσεις δεν μπορούν να αλλάξουν – οι ίδιοι τις αλλάζουν και τις μετατρέπουν σε κάτι καινούργιο, αντλώντας από μόνα τους το όφελος και τη γνώση της κατάστασης. Το τι θα γίνει σε μια δύσκολη κατάσταση είναι η επιλογή όλων.

πηγή: apantaortodoxias

https://simeiakairwn.wordpress.com

Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου (μνήμη 29 Αυγούστου)

Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου (μνήμη 29 Αυγούστου)

Αρχιμ. Ιωήλ Κωνστάνταρος, Αποτομή της τιμίας κεφαλής του Προδρόμου

ΑΠΟΤΟΜΗ ΤΗΣ ΤΙΜΙΑΣ ΚΕΦΑΛΗΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ
(Πραξ. Αποστ. ΙΓ΄ 25 – 32)

Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει όσο θα έπρεπε την σημασία της αποτομής, του μαρτυρίου δηλ. του Τιμίου Προδρόμου. Βεβαίως η Εκκλησία μας, με τη συγκεκριμένη εορτή και τα αναγνώσματα, τόσο το Ευαγγελικό (Μαρκ. ΣΤ ΄ 14 – 30), όσο και το Αποστολικό (Πραξ. Αποστ. ΙΓ ΄ 25 – 32), μας δίνει να κατανοήσουμε μέσα στο ιστορικό πλαίσιο, την μεγάλη μορφή

του Βαπτιστού. Το γεγονός της αποτομής είναι συγκλονιστικό και γι’ αυτό, παρά το ότι το γνωρίζουμε, είναι ανάγκη για ακόμα μία φορά να το μελετήσουμε.

Ας εμβαθύνουμε όμως για λίγο στο καθαυτό γεγονός του σφοδρού Προδρομικού ελέγχου, σε σχέση με εμάς τους ίδιους και την εποχή μας.
Οπωσδήποτε η ενέργεια του Προδρόμου, με τα σημερινά κοσμικά δεδομένα και τα «νεοπατερικά» φληναφήματα, δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί ως ακραία, ίσως γραφική, οπωσδήποτε φανατική και τελικώς ως παράδειγμα προς αποφυγήν.
Ας δούμε το γιατί.

Α) Το τι έκανε ο Ηρώδης στην προσωπική του ζωή, αυτό εντάσσεται στα «απόρρητα προσωπικά δεδομένα» και ως εκ τούτου, όχι μόνο δεν είχε δικαίωμα ο Βαπτιστής να ελέγξει, αλλά με την πράξη του αυτή, θέτει τον εαυτόν του στην παρανομία και προσκρούει στο νόμο περί της «ελεύθερης επιλογής της προσωπικής ζωής»...

Β) Με τον έλεγχό του ξεπέφτει από το υψηλό του έργο. Αυτός δεν είναι παρά ένας ασκητής ο οποίος αρνήθηκε τον κόσμο και ως εκ τούτου δεν του επιτρέπεται να αφήνει τα «δυσθεώρητα ύψη της θεώσεως» και να κατεβαίνει στα κοσμικά και μάλιστα σ’ αυτού του είδους το επίπεδο που μπορεί να χαρακτηριστεί ως «κοσμικό κουτσομπολιό ή κοινωνικό σχόλιο», έστω και αν φαίνεται ότι στηρίζεται στον Νόμο των Εντολών.

Γ) Κάνει υπέρβαση καθήκοντος, και μάλιστα με την αδιακρισία του θίγει την «Ιερά Σύνοδο» των Εβραίων ή άλλως, το «Μέγα Συνέδριον», αφού δεν έχει εξουσιοδοτηθεί από τους Αρχιερείς για μια τέτοια πράξη. Δηλαδή, λειτουργεί αντιδεοντολογικά και εντελώς αυθαίρετα. Επιτέλους, ποιος είναι αυτός ο ασκητής που ελέγχει, καθ’ ην στιγμήν, ολόκληρο το σώμα των υπευθύνων αρχιερέων και των υπεροχικών προσώπων του Συνεδρίου που, έστω και από «διάκριση», ανέχεται αυτήν την κατάσταση, δηλ. την παρανομία του Ηρώδη;

Δ) Δημιουργεί με τον πύρινο λόγο του «κοινωνική αναταραχή», ό, τι δηλ. χειρότερο για μια «ευνομούμενη πολιτεία» και μάλιστα για έναν τόπο που βρίσκεται κάτω από το σιδερένιο πέλμα της Pax Romana. Είναι δυνατόν οι ειρηνικοί «ησυχαστές» και «ερημίτες» να γίνονται αιτία συγχύσεων και ταραχών, και μάλιστα να προσβάλλουν τους ταγούς της πολιτείας, αφού αυτοί έχουν «ταχθεί παρά Θεού» στο έργο τούτο;

Ε) Λησμονούσε ο Ζηλωτής και Βαπτιστής του Ιορδάνου ότι ο Ηρώδης, παρά τα προσωπικά του πάθη και τις ιδιορρυθμίες, έκανε δημόσια έργα, ανέπτυσσε την «πολιτισμική παράδοση» και «ιουδαϊκή κουλτούρα», κρατούσε τις «λεπτές ισορροπίες», με την Ρώμη, και το σημαντικότερο, είχε προσφέρει πολλά χρήματα από τον δημόσιο κορβανά για το κτίριο του Ναού. Ο Ιωάννης μπορεί βέβαια να είχε φτάσει στο επίπεδο να βλέπει ολόκληρο τον κόσμο ως Ναό του Θεού, πλην όμως θα έπρεπε να αισθάνεται την ανάγκη που είχαν οι άνθρωποι για ένα Ναό (και μάλιστα τι Ναό!), ώστε να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα! Κυρίως όμως με τον έλεγχό του, διατάρασσε την «αγαστή συνεργασία» μεταξύ «ιουδαϊκής θρησκείας και πολιτείας».

ΣΤ) Αποδεικνύει τον εαυτόν του ακραίο, μονοκόμματο και αδιάκριτο, αφού με την ενέργειά του αυτή, αφήνει το έργο του βαπτίσματος και του κηρύγματος και εγκαταλείπει όλον αυτόν τον κόσμο που προσέτρεχε στην έρημο για να τον ακούσει και να ωφεληθεί.

Θα μπορούσαμε βέβαια να σημειώσουμε και άλλα πολλά, τα οποία βγαίνουν ως συμπεράσματα από την σύγχρονη «θεολογική» ψευτοκουλτούρα.

Όμως, δόξα τω Θεώ, ο Τίμιος του Κυρίου Πρόδρομος, ο μέγιστος των Προφητών, ο Κήρυκας της Χάριτος, ο ασυμβίβαστος, ζούσε για την αγάπη και τη δόξα του Χριστού. Και υπέγραψε αυτήν την αγάπη του με την ίδια του την κεφαλή. Ο Πρόδρομος είναι ο γνήσιος Προφήτης που παραμένει ασυμβίβαστος και που αρνείται να καλύψει την οποιαδήποτε δειλία με ένα διάτρητο «θεολογικό» μανδύα και με επιχειρήματα «νεοπατερικής εποχής».

Αρνείται την διαστροφή της αμαρτίας που αποκτηνώνει τον άνθρωπο και συνάμα επικυρώνει την αλήθεια, του ότι οι πολιτικοί άρχοντες, πόσω δε μάλλον οι εκκλησιαστικοί, πρέπει να μένουν σε γυάλινα σπίτια, ώστε η προσωπική τους ζωή να αποτελεί παράδειγμα προς μίμησιν («το της πόλεως όλης ήθος, ομοιούται τοις άρχουσιν») Το δε αίμα του, είναι η τρανότερη μαρτυρία της συνέπειας στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού.

Ας πρεσβεύει ο Μάρτυρας της αληθείας και του Ευαγγελικού ήθους, ώστε τουλάχιστον, αφού συνειδητοποιήσουμε την ρηχότητά μας, όλοι από κοινού, κλήρος, μοναχισμός και λαός, να δεχθούμε την χάρη και την ευλογία, για μια επιτέλους, συνειδητή Ορθόδοξη Χριστιανική ζωή.Αμήν.

http://thriskeftika.blogspot.com/2010/08/blog-post_28.html

πηγή:  impantokratoros.gr

http://makkavaios.blogspot.com

Όσιος Μωυσής ο Αιθίοπας († 28 Αυγούστου)

Ο όσιος Μωυσής ήταν αγορασμένος δούλος κάποιου πλούσιου κτηματία. Είχε χαρακτήρα σκληρό και δύστροπο και καθημερινά δημιουργούσε πολλά προβλήματα, ώσπου το αφεντικό του αγανάκτησε και τον πέταξε στον δρόμο.

Ο Μωυσής βρήκε καταφύγιο σε μια ληστοσυμμορία και με την τεράστια σωματική του δύναμη δεν άργησε να επιβληθεί και να γίνει ο αρχηγός της.

Κάποτε, κυνηγημένος από τα όργανα της εξουσίας, για τα πολλά του εγκλήματα, πήγε να κρυφτεί βαθειά στην έρημο όπου ζούσαν οι πιο ονομαστοί ασκητές. Η συναναστροφή του με τους αγίους τον έκανε σιγά – σιγά να ημερεύσει. Τον επισκίασε η Χάρη του Θεού, γιατί η μετάνοια είναι ώρα Χάριτος, μαλάκωσε η καρδιά του, μετανόησε πραγματικά και ζήτησε την λύτρωση. Η αλλαγή του ήταν ριζική και σε σύντομο χρονικό διάστημα έφτασε στα μέτρα των μεγάλων Πατέρων της ερήμου. Μετά το βάπτισμα αξιώθηκε να λάβει και την Χάρη της Ιεροσύνης.

Σε ηλικία 75 ετών έφυγε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με τρόπο βίαιο και μαρτυρικό. Ειδωλολάτρες ληστές εισέβαλαν στο σπήλαιο που ασκήτευε και τον σκότωσαν με μαχαίρια. Και στο σημείο αυτό επαληθεύθηκε, για άλλη μια φορά, ο λόγος του Χριστού προς τον Απόστολο Πέτρο: «πάντες γὰρ οἱ λαβόντες μάχαιραν ἐν μαχαίρῃ ἀποθανοῦνται» (Ματθ. κστ, 52).

Οι δύο μεγάλες αρετές που τον κοσμούσαν ήταν η αληθινή μετάνοια και η βαθειά ταπείνωση. Μέχρι την τελευταία του αναπνοή «έκλαιε πικρώς» για τις αμαρτίες του και θεωρούσε τον εαυτό του κατώτερο όχι μόνον από τους ανθρώπους, αλλά και από αυτήν την άλογη κτίση. «Η συναίσθησις της αμαρτίας ημών είναι μέγα δώρον του Ουρανού, μεγαλύτερον και της οράσεως των αγγέλων… Η μετάνοια είναι ανεκτίμητον δώρον προς την ανθρωπότητα… Δια της μετανοίας συντελείται η θέωσις ημών. Τούτο είναι γεγονός ασυλλήπτου μεγαλείου» (Αρχιμ. Σωφρονίου, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστι, σελ. 40 και 46). Ο Μωυσής αξιοποίησε κατά τον καλύτερο τρόπο το ανεκτίμητο αυτό δώρο και έφθασε στην θέωση, στην όραση του Θεού.

Αρκετά περιστατικά από τον βίο και την πολιτεία του φανερώνουν την ριζική αλλαγή του τρόπου της ζωής του. Άλλωστε αυτό σημαίνει μετάνοια. Αλλαγή τρόπου σκέψης και τρόπου ζωής. Αξίζει να αναφέρουμε ένα από αυτά: «Κάποτε, τέσσερεις ληστές, παλιοί σύντροφοί του, μπήκαν στην καλύβα του για να την ληστέψουν, χωρίς να φαντάζονται ποιόν μπορούσαν να βρουν μέσα. Όταν τον είδαν σάστισαν. Εκείνος, με μεγάλη ευκολία, τους έπιασε, τους έδεσε και τους οδήγησε στην συνάθροιση των Γερόντων και τους ερώτησε να του πουν τί πρέπει να κάνει με τους ληστές, λέγοντας συγχρόνως: «Σε μένα δεν αρμόζει πια να τιμωρήσω άνθρωπον»» (Γεροντικόν, Εκδ. Ρηγοπούλου, σελ. 111). Όταν τα άκουσαν αυτά οι ληστές εξομολογήθηκαν, μετανόησαν και έγιναν Μοναχοί.

Άλλο χαρακτηριστικό περιστατικό που φανερώνει την ταπείνωση του Οσίου είναι και το ακόλουθο: «Την ημέρα που τον χειροτονούσε Πρεσβύτερο ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και μάλιστα την ώρα που του φορούσε τα ιερά άμφια του είπε φιλικά ότι έγινε λευκός σαν περιστέρι. Ο Μωυσής ερώτησε ταπεινά τον Πατριάρχη αν κρίνει από το εξωτερικό ή το εσωτερικό, επειδή και τα άμφια ήσαν λευκά. Ο Πατριάρχης θέλοντας να τον δοκιμάσει αν έχει πραγματική ταπείνωση, είπε κρυφά στους κληρικούς να τον διώξουν από το σκευοφυλάκιο. Έτσι, όταν παρουσιάστηκε εκεί μετά την θεία Λειτουργία, τον έδιωξαν βρίζοντας τον. Ο Μωυσής έφυγε αμέσως χωρίς καμιά αντιλογία. Ένας από αυτούς, που τον ακολούθησε κρυφά για να δει αν του κακοφάνηκε, τον άκουσε να μονολογεί μεμφόμενος τον εαυτό του: «Καλά σού κάνανε, σποδόδερμε μελανέ». Αφού δεν είσαι άνθρωπος, τί γυρεύεις με τους ανθρώπους;» (Γεροντικόν, σελ. 252 -253).

Η Ορθόδοξη Εκκλησία με τον τρόπο ζωής που προσφέρει μεταμορφώνει και μετασκευάζει τα τσακάλια και τους λύκους σε πρόβατα και αρνιά άκακα. Μεταβάλλει τους υπερήφανους σε ταπεινούς, τους πόρνους και μοιχούς σε σώφρονες, τους φονιάδες, τους τρομοκράτες και τους ληστές σε Οσίους.

Σημείωση: Σύμφωνα με τον Συναξαριστή του Άγιου Νικόδημου, ο Όσιος Μωυσής απεβίωσε ειρηνικά.

πηγή: www.saint.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com/

«Πατέρες, θα τύχωμεν σωτηρίας; Αν δεν έχουμε αγάπη, δεν θα δούμε Θεού πρόσωπο»(Μοναχός Αβέρκιος Νεοσκητιώτης)

«Πατέρες, θα τύχωμεν σωτηρίας; Αν δεν έχουμε αγάπη, δεν θα δούμε Θεού πρόσωπο»(Μοναχός Αβέρκιος Νεοσκητιώτης)

Μοναχός Αβέρκιος Νεοσκητιώτης (1852 -1934)

 Νάξιος στην καταγωγή, άκακος, ακέραιος, άδολος, απλούστατος στον χαρακτήρα, αληθινός παντού και πάντοτε. Ζούσε με πλήρη ακτημοσύνη και τέλεια εγκατάλειψη στον Θεό σε μία σπηλιά της Νέας Σκήτης, από το 1880, όπου ήλθε από μοναστήρι της Νάξου. Την είσοδο της σπηλιάς είχε καλύψει με κλαδιά και χόρτα για να μην τον βρίσκουν οι επισκέπτες. Μόνιμη κατοικία του ήταν η σπηλιά και συνεχής συντροφιά η απόλυτη φτώχεια. Εργόχειρο είχε την καλαθοπλεκτική. Τα καλαθάκια του έδινε στα μοναστήρια και λάμβανε το απαραίτητο παξιμάδι για τη ζωοτροφία του. Αν του έδιναν χρήματα, τα μοίραζε ελεημοσύνη στους φτωχούς.

 Ο Πανάγαθος Κύριος έσκυψε πάνω στους κόπους της ταπεινής του ασκήσεως και τον πλούτισε με σπάνια χαρίσματα· διόραση, προόραση, προφητεία. Αξιώθηκε ο ευλαβέστατος ασκητής να δει σε αγρυπνία του Κυριάκου τον Κύριο και να του δείχνει ότι τον έχει μετά των σεσωσμένων. Προσευχόμενος αδιάλειπτα είδε δαίμονες να εισέρχονται στη μονή του Αγίου Παύλου και μετά είκοσι ημέρες κάηκε το μοναστήρι, σε όλο το μέρος που είδε να προχωρούν οι δαίμονες. Η μεγάλη αυτή πυρκαϊά συνέβη στις 3.4.1902 επί ηγουμένου Σωφρονίου του Β’. Προείπε ταπεινά: «Έρχεται μεγάλος πειρασμός στη μονή. Είδα από τον Πύργο να πηδούν στίφη δαιμόνων στη μονή. Προσευχή να σωθούμε από τον πειρασμό». Εκάη τότε μεγάλο μέρος της μονής. Ο μοναχός Δαυίδ με κίνδυνο της ζωής του έσωσε τα χειρόγραφα και κάηκε.

 Τους πατέρες που μετελάμβαναν των αχράντων Μυστηρίωνέβλεπε σε τι πνευματική κατάσταση βρίσκονταν και ανάλογα είχε λύπη η χαρά. Τους ενάρετους ιερείς έβλεπε να τους καλύπτει νεφέλη φωτεινή.

 Τους πατέρες που δεν ξέκοψαν από το Κυριακό, λόγω του ημερολογιακού σχίσματος του 1924, τους έβλεπε να σκεπάζονται με άσπρο σύννεφο, όπως διηγείται ο Γέροντας Μακάριος των Κυριλλαίων. Έτσι κατάλαβε που αναπαύεται ο Θεός. Τους λεγάμενους ζηλωτές έβλεπε να προσπαθούν να σκαρφαλώσουν σε βράχια και να μπλέκονται σε αγκάθια… 

 Τακτοποιώντας κάποτε τα οστά στο οστεοφυλάκιο της σκήτης μονολογούσε: «Πατέρες, θα τύχωμεν σωτηρίας; Αν δεν έχουμε αγάπη, δεν θα δούμε Θεού πρόσωπο».

 Μετά την οσιακή κοίμησή του, στις 8.5.1934, ημέρα Δευτέρα και ώρα ενάτη βυζαντινή στην Καλύβη των Αγίων Αναργύρων, παρουσιάσθηκε στον ύπνο του Γέροντος Ιωακείμ († 1943) και του είπε πως ο δεσπότης Χριστός του χάρισε ανείπωτη ουράνια αγαλλίαση. Πως να μη συμβεί αυτό, αφού σε όλη του τη ζωή αδιάκοπα υπήρξε ακατάπαυστος βιαστής, με άκρα ακτημοσύνη και γνήσια ταπεινοφροσύνη; Τη χαρά του δε ο μακάριος ερμήνευε όχι ως καρπό των μακρών και μεγάλων αγώνων του, αλλά ως αποτέλεσμα της άφατης θείας αγαθότητος και ανέκφραστης φιλανθρωπίας του Παναγάθου Θεού.
Πήγες – Βιβλιογραφία
Ανδρέου Αγιορείτου μονάχου, Γεροντικό του Άγιου Όρους, τ. Α’, Αθήναι 1979, σσ. 24-26, Ιωσήφ μοναχού, Πατερικαί Μορφαί Νέας Σκήτης, Θεσσαλονίκη 1988, σσ. 29-32. Βενεδίκτου Αγιορείτου ιερομ., Προσκυνητάριον Ιεράς Νέας Σκήτης, Άγιον Όρος 2010, σ. 154.
 Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Μέγα Γεροντικό ενάρετων αγιορειτών του εικοστού αιώνος, τόμος Α΄ 1901-1955, σελ. 279-280

πηγή/αντιγραφή

 

πηγή:  proskynitis.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com

Δεν έχω εχθρούς. Και τώρα πώς θα αγιάσω;

Ο π. Virgil Gheorghiu, Μολδαβικής καταγωγής, γράφει στο ημερολόγιό του ότι όταν ήταν 15 ετών, παραπονέθηκε στον ιερέα πατέρα του ότι έχει το όνομα Βιργίλιος, χωρίς να υπάρχει προστάτης Άγιός του.

Ο πατέρας του εξήγησε ότι ο Βιργίλιος ήταν σπουδαίος ποιητής και εάν ήθελε, μπορούσε να γίνει ο ίδιος Άγιος, ώστε οι επόμενες γενιές να έχουν Άγιο Βιργίλιο.

Εκείνος με χαρά πάει στο δωμάτιο του, έχοντας στόχο ζωής την αγιότητα.

Το βράδυ όμως δε μπορεί να κοιμηθεί από την αγωνία να μάθει πώς γίνεται κάποιος Άγιος.

Ξυπνά τον πατέρα του και τον ρωτά. Εκείνος μάλλον βιαστικά του απαντά:

– «Να αγαπάς τους εχθρούς σου».

Φεύγει πάλι για το κρεβάτι του, αλλά μετά από λίγο τον επισκέπτεται ο πατέρας του, γιατί ακούει αναφιλητά.

– Τί έχεις παιδί μου;

– Πατέρα δεν έχω εχθρό… άρα δεν μπορώ να γίνω Άγιος…

Και ο πατέρας απαντά:

– Είσαι ακόμα μικρός… κάποιος εχθρός θα εμφανιστεί στην ζωή σου…

Τα φέρνει έτσι όντως η ζωή και στα 60 του χρόνια ανακαλύπτει ποιος είναι ο δολοφόνος του πατέρα του.

Και τότε το θυμήθηκε…
Να η ευκαιρία…
Να τον συγχωρέσει για να βαδίσει τα πρώτα σκαλιά της αγιότητας!

Εάν όλα τα παραπάνω μοιάζουν σαν παραμύθι, δεν είναι.

Μάλλον σαν παραμύθι μοιάζει η δική μας προοπτική να βρούμε τη δύναμη να συγχωρούμε φίλους και εχθρούς.

πηγή: amfoterodexios

ixthis3

https://simeiakairwn.wordpress.com

Η Κόνιτσα εορτάζει τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό

Η Κόνιτσα εορτάζει τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ. Πρωτ. 660
Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 16ῃ Αὐγούστου 2019

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 221ῃ

Θέμα: «Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός ὁδηγός τοῦ Ἔθνους»

Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,

-Α-

Εἶναι σέ ὅλους γνωστό, ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, σέ δίσεκτους καιρούς, ἐβοήθησε τό Γένος μας νά μήν ἐξισλαμισθῇ, ἀλλά νά κρατήσῃ γερά τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τήν ἐθνική του συνείδηση. Οἱ λόγοι του εἶναι σήμερα ἐπίκαιροι ὅσο ποτέ ἄλλοτε : «τοῦτο σᾶς λέγω καί σᾶς παραγγέλω · κἄν ὁ οὐρανός νά κατεβῇ κάτω, κἄν ἡ γῆ νά ἀνεβῇ ἐπάνω, κἄν ὅλος ὁ κόσμος νά χαλάσῃ, καθώς μέλλει νά χαλάσῃ, σήμερον, αὔριον, νά μή σᾶς μέλῃ τί ἔχει νά κάμῃ ὁ Θεός. Τό κορμί σας ἄς τό καύσουν, ἄς τό τηγανίσουν · τά πράγματά σας ἄς σᾶς τά πάρουν · μή σᾶς μέλλει · δώσατέ τα · δέν εἶναι ἰδικά σας. Ψυχή καί Χριστός σᾶς χρειάζονται. Αὐτά τά δύο ὅλος ὁ κόσμος νά πέσῃ, δέν ἠμπορεῖ νά σᾶς τά πάρῃ, ἐκτός καί τά δώσετε μέ τό θέλημά σας. Αὐτά τά δύο νά τά φυλάγετε, νά μή τά χάσετε» (Διδαχή Δ΄).

-Β-

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὑπῆρξε θερμός φίλος τῆς μορφώσεως τῶν Ἑλληνόπουλων, βάζοντας ὡς θεμέλιό της τήν καλλιέργεια τῆς εὐσέβειας καί τῆς ἀρετῆς. Ἔλεγε : «Νά μαζευθῆτε ὅλοι νά κάμετε ἕνα σχολεῖον καλόν, νά βάλετε καί ἐπιτρόπους νά τό κυβερνοῦν, νά βάνουν διδάσκαλον νά μανθάνουν ὅλα τά παιδιά γράμματα, πλούσια καί φτωχά. Διότι ἀπό τό σχολεῖον μανθάνομεν τί εἶνε Θεός, τί εἶνε Ἁγία Τριάς, τί εἶνε Ἄγγελοι, δαίμονες, παράδεισος, κόλασις, ἀρετή, κακία · τί εἶνε ψυχή, σῶμα κλπ. Διότι χωρίς τό σχολεῖον περιπατοῦμεν εἰς τό σκότος · ἀπό τό σχολεῖον ἀνοίγει τό μοναστήριον» (Διδαχή Α΄). Γράφοντας πρός τόν ἀδελφό του Ἱερομόναχο Χρύσανθο, Σχολάρχη στήν Νάξο, ἀναφέρει χαρακτηριστικά : «Ἕως τριάκοντα ἐπαρχίας περιῆλθον, δέκα σχολεῖα Ἑλληνικά ἐποίησα, διακόσια διά κοινά γράμματα» (Ἐπιστολή 2ας Μαρτίου 1779, ἔτους τοῦ μαρτυρίου του).

-Γ-

Ἀλλά καί διά τήν χριστιανικήν ζωήν τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων μιλοῦσε : Γιά τήν ἀργία τῆς Κυριακῆς καί τήν ἀνάγκη τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, τήν τήρηση τῆς νηστείας, καί μάλιστα τῆς Τετάρτης καί τῆς Παρασκευῆς, τήν μετάνοια καί τήν ἐξομολόγηση, τήν ἀγάπη καί τήν συγχώρηση, καί γενικά γιά ὅλες τίς χριστιανικές ἀρετές. Ὅπως ἐπίσης καί γιά τό ἁμάρτημα τῆς βλασφημίας, γιά τήν ὁποία ἔλεγε χαρακτηριστικά : «Ἕνας ἄνθρωπος νά μέ ὑβρίσῃ, νά φονεύσῃ τόν πατέρα μου, τήν μητέρα μου, τόν ἀδελφόν μου, καί ὕστερα τό μάτι νά μοῦ βγάλῃ, ἔχω χρέος ὡσάν χριστιανός νά τόν συγχωρήσω. Τό δέ νά ὑβρίσῃ τόν Χριστόν μου καί τήν Παναγίαν μου, δέν θέλω νά τόν βλέπω» (Διδαχή Δ΄). Ἄς μή ξεχνᾶμε, ὅτι ἐστήριξε τόν Λαό στήν ὀρθόδοξη πίστη, καί μάλιστα ἐναντίον τῆς παπικῆς προπαγάνδας, πού πάντοτε, μέχρι καί σήμερα, «ψαρεύει» σέ θολά νερά.

-Δ-

Στίς Διδαχές του, τέλος, ἀποκαλύπτεται ὁ πατριωτισμός του, ἡ φλογερή ἀγάπη του γιά τήν Ἐλευθερία, ὁ ἀσίγαστος πόθοςτου γιά τήν ἐθνική ἀποκατάσταση. Καί εἶναι πέρα γιά πέρα ἀληθινό,αὐτό πού πολλοί ὑποστηρίζουν, ὅτι ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ἐνέπνευσε στούς ἀγωνιστές τοῦ 1821, αὐτό πού ἔλεγε ὁ Γέρος τοῦ Μωρηᾶ, ὁ Θεόδωρος Κολοκοτρώνης : «Ὅταν ἐπιάσαμε τά ἄρματα εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί ὕστερα ὑπέρ Πατρίδος».

Αὐτόν, λοιπόν, τόν Μεγάλο Διδάχο καί Ἐθνεγέρτην τιμᾶ ἡ ἀκριτική Κόνιτσα. Ἔτσι : Τήν παραμονή, Παρασκευή, 23 Αὐγούστου 2019, θά τελεσθῇ ὁ Μέγας Ἑσπερινός, ὥρα 7 μ.μ. καί θά ἐπακολουθήσῃ ἡ σύντομη λιτάνευση, μέχρι τήν κεντρική πλατεῖα, τῆς Εἰκόνας καί τοῦ Ἱεροῦ Λειψάνου τοῦ Ἁγίου. Τήν κυριώνυμη ἡμέρα τῆς ἑορτῆς, Σάββατο, 24 Αὐγούστου, θά τελεσθῇ πολυαρχιερατική Θεία Λειτουργία.

Εὔχομαι ὁλόψυχα ἡ χάρη τοῦ Ἁγίου νά σᾶς σκέπῃ ὅλους καί νά σᾶς καθοδηγῇ.

Διάπυρος πρός Χριστόν εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης ΑΝΔΡΕΑΣ

Αναδημοσίευση από:
http://youthimdpk.blogspot.com/2019/08/blog-post.html

https://www.impantokratoros.gr

Μη διστάσεις να καλείς την Παναγία σε βοήθεια όποτε έχεις ανάγκη και όχι μόνο

Ο πόνος είναι ένας ευλογημένος άνεμος που φουσκώνει τα πανιά του πνεύματός μας. (Ιερέας Αλέξανδρος Elchaninov)

Οι ψυχολόγοι θα σας βοηθήσουν να βρείτε καταφύγιο κατά τη διάρκεια μιας καταιγίδας, αλλά.. χρειάζεστε κάποιον που θα σταματήσει αυτή τη θύελλα.

Οι φίλοι θα κρατήσουν το χέρι σας στο θάνατό, αλλά χρειάζεστε αυτόν που κατέκτησε το θάνατο.

Οι φιλόσοφοι μιλούν για το νόημα της ζωής, αλλά χρειάζεστε κάποιον που θα σας αποκαλύψει αυτό το νόημα.

Ποιος σκέφτηκε αυτή τη ζωή και της έδωσε ένα νόημα.

Μή διστάσεις να καλείς την Παναγία σε βοήθεια όποτε έχεις ανάγκη και όχι μόνο.

(Άγιος Λουκάς Κριμαίας)

Σχετικά με το τι είναι καλό και τι κακό, μας πληροφορεί μεν η συνείδησή μας, εν μέρει όμως και όχι ξεκάθαρα, γιατί είναι σκοτισμένη από την αμαρτία· απεναντίας η διδασκαλία του Χριστού, μας μιλά πλήρως και ολοκάθαρα γι’ αυτό που είναι καλό και αυτό που είναι κακό.

(Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

πηγή: inpantanassis

https://simeiakairwn.wordpress.com