Οι Συναισθηματικές Συνέπειες στους εργαζομένους στις Εκτρώσεις. Μαρτυρίες Νοσηλευτριών.

 

Οι Συναισθηματικές Συνέπειες στους εργαζομένους στις Εκτρώσεις. Μαρτυρίες Νοσηλευτριών.

 

Σχόλιο «Αφήστε με να ζήσω!»: Η εργασία σε χώρο εκτρώσεων δεν είναι καθόλου όπως οι άλλες εργασίες. Οι βασανιστικές συνέπειες της αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών ταλαιπωρούν  όχι μόνο τον γυναικολόγο, αλλά όλους όσοι υποστηρίζουν αυτή την πράξη. Γιατροί άλλων ειδικοτήτων, νοσηλευτές, γραμματείς, τεχνικοί, διοικητικοί, υπεύθυνοι καθαριότητας και αποκομιδής «απορριμάτων», όλοι υφίστανται τις συνέπειες της επαγγελματικής τους «επιλογής». Πολλοί όταν εισέρχονται στο χώρο, δεν γνωρίζουν τι ακριβώς συμβαίνει. Άλλοι γνωρίζουν αλλά το συνειδητοποιούν αργότερα. Εμείς επιθυμούμε όλοι τους να πάρουν την ηρωική απόφαση και να

απομακρυνθούν με όποιο κόστος από αυτές τις εγκαταστάσεις αφαίρεσης ανθρώπινων ζωών, ώστε να μην έχουν καμμία ευθύνη για αυτά που διαπράττονται. Για το καλό των αγέννητων παιδιών, των οικογενειών τους, για τη δική  τους ψυχολογική και πνευματική υγεία.

___________

Παραθέτουμε μαρτυρίες εργαζομένων:

 

Πρώην εργαζόμενη  στις αμβλώσεις για το πώς η άμβλωση επηρεάζει τους εργαζόμενους.

Η Joy Davis, πρώην εργαζόμενη στις αμβλώσεις, έγραψε για τους συναδέλφους της εργαζόμενους στην κλινική:  «Δεν έχουμε πολλές κουβέντες. Μερικές φορές οι εργαζόμενοι λιποθυμούν. Μερικές φορές κάνουν εμετό. Μερικές φορές πρέπει να φύγουν από το δωμάτιο. Είναι απλά προβλήματα που αντιμετωπίζουμε, αλλά δεν μιλάμε... Αν πραγματικά τα σκέφτεσαι και μιλάς για αυτά όλη την ώρα, τότε γίνεται πιο προσωπικό. Γίνεται πιο πραγματικό για εσένα. Απλά δεν μιλάς  γι' αυτό, προσπαθείς να μην το σκέπτεσαι... Εάν (ο γιατρός) σε πιάσει κάποτε να συζητάς κάτι τέτοιο, θα σε απολύσει».

Συνέντευξη της Joy Davis από τη Life Dynamics το 1993

Mark Crutcher Lime 5: Exploited by Choice (Denton, Texas: Life Dynamics, Inc., 1996) 187

  

Μια νοσηλεύτρια που βοηθούσε σε αμβλώσεις έχει ακόμα εφιάλτες, 20 χρόνια αργότερα:

«Δεν έκανα ποτέ άμβλωση, αλλά είμαι μια διπλωματούχος νοσηλεύτρια που αισθάνεται σαν να είχε κάνει …συναισθηματικά. Βοήθησα σε αυτές για 10 χρόνια. Μετά από 10 χρόνια συναισθηματικού «βιασμού», τελικά ωρίμασα και έγινα αρκετά δυνατή ώστε  να σταματήσω να βοηθάω με οποιοδήποτε τρόπο. Η κατάθλιψή μου έχει φύγει και έχω υιοθετήσει ένα παιδί. Δεν έχω βοηθήσει σε άμβλωση για 20 χρόνια. Προσεύχομαι για συγχώρεση, αλλά οι εφιάλτες συνεχίζονται…»

Jennifer O’Neill «Healing through God’s Grace after Abortion» (Deerfield Beach, Florida: Faith Communications, 2005) 46

Ο γιατρός είχε πρόβλημα με το ποτό.

Η Judy εργαζόταν  σε κλινική αμβλώσεων με έναν γιατρό που ήταν πάντα μεθυσμένος. Όταν έμεινε έγκυος με ένα μωρό που το ήθελε, ο γιατρός τής υποσχέθηκε πως θα ήταν νηφάλιος για να κάνει τον τοκετό του μωρού της. Δεν είχε πρόβλημα να είναι μεθυσμένος όταν έκανε αμβλώσεις.

«Ο γιατρός για τον οποίο δούλευα μου είπε, “Judy, όταν θα γεννάς το μωρό σου υπόσχομαι να μην είμαι μεθυσμένος εκείνη την ημέρα. Θα παραμείνω νηφάλιος για τη καισαρική σου”.  Ήμουν χαρούμενη που ήξερα ότι δεν ήθελε να κάνει λάθος με εμένα ή το μωρό μου.

Πραγματικά πίστευα ότι ο γιατρός έπινε υπερβολικά επειδή βαθιά μέσα στην καρδιά του ήξερε ότι με τις αμβλώσεις αφαιρούσε ζωές, και αυτό βάραινε πολύ τη συνείδησή του. Δύο χρόνια μετά τη γέννηση της κόρης μου πέθανε σε ένα τρομερό αυτοκινητιστικό δυστύχημα που προκλήθηκε από το ποτό του. Μετά τη γέννηση της κόρης μου δεν επέστρεψα ποτέ να δουλέψω σε αυτήν την κλινική.»

Cheryl Chew «Make Me Your Choice», (Shippensburg, PA: Destiny Image Publishers, 2006) 95

Εργαζόμενη στις  αμβλώσεις έχει εφιάλτες μετά τη συναρμολόγηση των εμβρυϊκών κομματιών.

Η  πρώην εργαζόμενη στις αμβλώσεις Jewels Green περιγράφει τον εφιάλτη που είχε όταν εργαζόταν σε κάποια κλινική εκτρώσεων: «Μετά από μια άμβλωση, ο δίσκος με τα χειρουργικά εργαλεία περνούσε από ένα παράθυρο στον τοίχο, στο δωμάτιο του κλιβάνου. Το άλλο πράγμα που περνούσε ήταν το Βάζο. Κρατούσε το πολύτιμο περιεχόμενο που μόλις λίγα λεπτά πριν κατοικούσε άνετα μέσα στη μήτρα της μητέρας του.

Έμοιαζε με ένα μεγάλο γυάλινο βάζο τουρσί. Το άδειαζαν δίπλα μου στον πάγκο: Μικροσκοπικά χεράκια  και πατούσες και μπρατσάκια και ποδαράκια και ένας θώρακας και μια σπονδυλική στήλη και ένα  αδειασμένο, επιπεδωμένο, παραμορφωμένο, σχισμένο κεφαλάκι.

Τα έβλεπα όλα.

Τα μύριζα όλα.

Κάθε φορά. Μέχρι και 30 φορές την ημέρα, τέσσερις ημέρες την εβδομάδα…

Άρχισα να έχω εφιάλτες, στοιχειωμένους από μικροσκοπικά, ανάπηρα μωρά φαντάσματα. Επέπλεα σε ένα στενωμένο ρέμα, ενώ μικροσκοπικά μέρη από σώματα ήταν σκορπισμένα και στις δύο όχθες του - και μετά άρχιζα να βυθίζομαι.

Προσπαθούσα να επιπλεύσω, πάλευα για αναπνοή και μετά βυθιζόμουν…»

Patrick Madrid «Surprised by Life» (Manchester, New Hampshire: Sophia Institute Press, 2017) 52

 

Πηγή: clinicquotes.com

 

πηγή:  afistemenaziso.gr

http://makkavaios.blogspot.com

 

Γιὰ τὴν ἀδιάλειπτη καὶ νηφάλια προσευχὴ

8. Εἶπε ὁ ἀββᾶς Εὐάγριος:

«Εἶναι μεγάλη ὑπόθεση νὰ προσεύχεται ὁ ἄνθρωπος χωρὶς νὰ περισπᾶται καὶ μεγαλύτερη εἶναι νὰ ψάλλει χωρὶς νὰ περισπᾶται».

9. Εἶπε πάλι:

«Ὅταν ἐμφανισθεῖ στὴν καρδιά σου λογισμὸς ποὺ σὲ καταπολεμεῖ, μὴ ζητᾷς στὴν προσευχή σου ἄλλα ἀντ᾿ ἄλλων, ἀλλὰ ἀκόνιζε ἐναντίον τοῦ ἐχθροῦ τὸ ξίφος τῶν δακρύων».

15. Ρώτησαν κάποιοι τὸν ἀββᾶ Μακάριο:

«Πῶς πρέπει νὰ προσευχόμαστε;»

Καὶ ὁ Γέροντας τοὺς εἶπε: «Δὲν χρειάζεται νὰ φλυαροῦμε, ἀλλὰ νὰ ὑψώνουμε τὰ χέρια καὶ νὰ λέμε: «Κύριε, ὅπως θέλεις καὶ ὅπως γνωρίζεις, ἐλέησέ με». Καὶ ἂν προμηνύεται πόλεμος: «Κύριε, βοήθει με», καὶ γνωρίζει ὁ ἴδιος τί μᾶς συμφέρει καὶ θὰ μᾶς ἐλεήσει».

16. Εἶπε ὁ ἀββᾶς Μωυσῆς:

«Ἐὰν δὲν συμφωνήσει ἡ πράξη μὲ τὴν προσευχή, εἶναι χαμένος ὁ κόπος σου».

Καὶ τὸν ρώτησε ἄλλος ἀδελφός:

«Και τί σημαίνει νὰ συμφωνεῖ πράξη καὶ προσευχή;»

«Σημαίνει -εἶπε ὁ Γέροντας- αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα προσευχόμαστε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ὁ Θεός, νὰ μὴν τὰ κάνουμε πιά. Γιατὶ ὅταν ὁ ἄνθρωπος παραιτεῖται ἀπὸ τὰ θελήματά του, τότε ὁ Θεὸς γίνεται φίλος του καὶ δέχεται τὴν προσευχὴ τού».

22. Εἶπε πάλι:

«Γιὰ κάθε τί ποὺ θὰ τὸ ὑπομείνεις μὲ φιλόσοφη διάθεση, θὰ βρεῖς τὸν καρπό του στὴν ὥρα τῆς προσευχής».

23. Εἶπε ἐπίσης:

«Ἐὰν ἐπιθυμεῖς νὰ προσευχηθεῖς, ὅπως πρέπει, μὴ λυπήσεις καμιὰ ψυχή, ἀλλιῶς, χαμένος ὁ κόπος σου».

24. «Νὰ μὴ θέλεις οἱ ὑποθέσεις σου νὰ προχωροῦν, ὅπως ἐσὺ νομίζεις, ἀλλὰ ὅπως ἀρέσει στὸν Θεό. Ἔτσι θὰ εἶσαι ἀτάραχος καὶ θὰ εὐχαριστεῖς στὴν προσευχή σου τὸν Θεό».

28. Ἔλεγαν γιὰ κάποιον Γέροντα ὅτι ἐπὶ τέσσερις μῆνες ἐπισκεπτόταν κάποιον ἀδελφὸ στὴ Σκήτη καὶ οὔτε μία φορὰ δὲν τὸν βρῆκε εὔκαιρο. Κάποια ἄλλη φορὰ ποὺ τὸν ἐπισκέφθηκε πάλι καὶ στάθηκε ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα, τὸν ἄκουσε θρηνώντας νὰ λέει:

«Κύριε, μήπως δὲν φτάνει στὰ αὐτιά σου ἡ κραυγή μου; Ἐλέησέ με, γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου εἶναι ποὺ μοχθῶ ἔτσι παρακαλώντας σε».

34. Εἶπε Γέροντας:

«Ὅταν ὁ ἄνθρωπος προσέχει νὰ μὴν βλάψει τὸν πλησίον, τότε ἐνθαρρύνεται ὁ λογισμός του ὅτι ἡ προσευχή του ἔγινε δεκτὴ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἂν ὅμως βλάψει τὸν πλησίον, ἡ προσευχή του γίνεται σιχαμερὴ καὶ εἶναι ἀπαράδεκτη. Γιατὶ ὁ στεναγμὸς τοῦ ἀδικημένου δὲν πρόκειται νὰ ἀφήσει τὴν προσευχὴ τοῦ ἄδικου ἀνθρώπου νὰ φθάσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ».

35. Εἶπε ἐπίσης:

«Ἐὰν ἀκούσεις γιὰ κάποιον ὅτι σὲ ἔβρισε, καὶ σὲ ἐπισκεφθεῖ, μὴν τοῦ δείξεις ὅτι τό ᾿μαθες, ἀλλὰ χαριτολόγησε μαζί του καὶ καλοσύνεψε τὸ πρόσωπό σου ἀπέναντί του, γιὰ νὰ ἔχεις παρρησία στὴν προσευχὴ σου».

Πηγή:Μέγα Γεροντικό

Έκδοση:Ιερά Μονή Παρακλήτου

Πηγή: https://romioitispolis.gr

 

Άγιος Μεγαλομάρτυς Φανούριος ο Θαυματουργός

ΑΓΙΟΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ ΦΑΝΟΥΡΙΟΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Κάποιοι άγιοι της Εκκλησίας μας απολαμβάνουν ιδιαίτερης τιμής από τους πιστούς. Θεωρούνται δημοφιλείς, διότι τους αισθάνεται ο λαός κοντά του και αρωγούς στα προβλήματά του. Ένας από τους πλέον δημοφιλείς αγίους είναι και οάγιος Φανούριος ο Μεγαλομάρτυς και Θαυματουργός.

Ο άγιος αυτός ήταν εντελώς άγνωστος στην Εκκλησία μας. Κανένα συναξάρι δεν τον ανέφερε και καμιά τιμή δεν του απένειμε ο πιστός λαός. Αυτά ως τα χρόνια της τουρκοκρατίας, όταν οι Αγαρηνοί είχαν καταλάβει το νησί της Ρόδου. Επιχειρώντας να την οχυρώσουν, επισκευάζοντας τα παλιά τείχη, κατεδάφιζαν παλιά οικοδομήματα στα νότια της πόλεως, για να χρησιμοποιήσουν τις πέτρες για τις ανοικοδόμηση του φρουρίου. Είχαν αγγαρεύει τους Χριστιανούς της νήσου για την επίπονη αυτή εργασία. Μεταξύ των ερειπίων βρήκαν ένα όμορφο παμπάλαιο ναό, και πλήθος ιερών εικόνων, οι οποίες είχαν σβήσει από τα χρόνια. Αλλά η σκαπάνη ενός εργάτη έπεσε σε μια θαυμάσια διατηρημένη εικόνα, η οποία εικόνιζε έναν όμορφο στρατιωτικό άγιο, ο οποίος επιγράφονταν ως «Ο Άγιος Φανούριος». Γύρω από το εικονιζόμενο πρόσωπο είχε παραστάσεις από τη ζωή και το μαρτύριό του.

Η Εκκλησία και οι ειδικοί μελέτησαν την Ιερή Εικόνα και αποφάνθηκαν ότι πρόκειται για στρατιωτικό άγιο – Μάρτυρα της Εκκλησίας μας, των πρώτων χριστιανικών χρόνων και από τις παραστάσεις συνέθεσαν το συναξάρι του.

Ο Φανούριος υπηρετούσε στο ρωμαϊκό στρατό και ήταν αξιωματούχος. Είχε προσηλυτισθεί στην χριστιανική πίστη και έγινε ένθερμος Χριστιανός. Την εποχή εκείνη το ρωμαϊκό κράτος δίωκε με πρωτοφανή μανία τους Χριστιανούς, διότι δεν ήθελαν να τιμούν και να λατρεύουν τους «θεούς» της αυτοκρατορίας. Οι πολίτες είχαν βεβαίως το δικαίωμα να λατρεύουν όποιους «θεούς» ήθελαν, με την προϋπόθεση, ότι θα τιμούν και τους «θεούς» - «προστάτες» της αυτοκρατορίας. Για να διαπιστώσουν ότι σέβονταν (και) τους αυτοκρατορικούς «θεούς», καλούνταν να κάνουν δημόσια θυσία σ’ αυτούς, ενώπιον επιτετραμμένων κρατικών υπαλλήλων. Όποιοι αρνούνταν να θυσιάσουν θεωρούνταν εχθροί της αυτοκρατορίας και τους επιβάλλονταν βαρύτατες ποινές, έως και θάνατος. Φυσικά εκείνοι που αρνούνταν κυρίως να θυσιάσουν στους ψεύτικους «θεούς» ήταν οι Χριστιανοί, διότι γι’ αυτούς ο Θεός ένας είναι και πως «οι θεοί των εθνών (είναι) δαιμόνια»(Ψαλμ.95,5). Γι’ αυτό και υφίσταντο για δυόμισι αιώνες απηνείς διωγμούς και απερίγραπτα μαρτύρια. Περισσότεροι από έντεκα εκατομμύρια Μάρτυρες έχασαν τη ζωή τους αυτή την ηρωική περίοδο.

Ένα από αυτούς, που δεν δέχτηκε να κάμει δημόσια θυσία στους δαιμονικούς «θεούς», ήταν ο Φανούριος. Μετά την άρνησή του συνελήφθη και οδηγήθηκε στον αρμόδιο δικαστή για να απολογηθεί. Στάθηκε με θάρρος και παρρησία μπροστά του και ομολόγησε την πίστη του στον αληθινό Τριαδικό Θεό, που μας αποκάλυψε ο σαρκωμένος Υιός Του, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Παράλληλα στηλίτευσε την παγανιστική πίστη στα άψυχα είδωλα ως ανοησία και το χειρότερο: ως λατρεία των δαιμόνων, μέσω των ειδωλολατρικών «θεών».

Μετά από αυτό ο δικαστής τον παρέδωσε στους δημίους – βασανιστές για να τον «συνετίσουν» και να τον συνεφέρουν από την «πλάνη» και «δεισιδαιμονία» του Χριστιανισμού, διότι έτσι θεωρούσαν τη νέα πίστη. Η Εικόνα δείχνει να τον πετροβολούν στο κεφάλι, εκείνος να υπομένει με καρτερία και ανεξικακία το μαρτύριο, δοξολογώντας τον Κύριο.

Στη συνέχεια άρχισαν να τον κτυπούν με ρόπαλα και μαστίγια σε όλο του το σώμα. Τον έριξαν καταγής ημίγυμνο και τον ποδοπατούσαν. Εκείνος και πάλι αντιμετώπιζε με ηρωισμό και χωρίς διαμαρτυρίες το νέο μαρτύριο. Η Εικόνα τονπαρουσιάζει γαλήνιο και ήρεμο να υπομένει τη φρικτή δοκιμασία. Μετά τον έριξαν στη φυλακή, όπου όμως κάποιοι άγριοι φρουροί του ξέσκιζαν το σώμα με σιδερένια νύχια. Αυτό ήταν ένα από τα συνηθισμένα βασανιστήρια κατά των Χριστιανών, διότι ήταν το πλέον επώδυνο, αφού στις βαθιές πληγές έριχναν καυτό λάδι ή αλάτι, ή τις έκαιγαν με αναμμένους πυρσούς. Οι πόνοι που προκαλούσε ήταν ανυπόφοροι. Έτσι πίστευαν ότι μπορούσαν να κάμψουν την επιμονή των Χριστιανών να αρνούνται τους «θεούς» του κράτους και να ομολογούν το Χριστό, ως τον μόνο αληθινό Θεό.

Στην επόμενη παράσταση εικονίζεται να ρίχνεται και πάλι στη φυλακή για να μπορέσει να σκεφτεί τη δεινή θέση του και να καμφθεί. Κατόπιν εικονίζεται να προσπαθεί ο δικαστής να τον κάνει να αλλάξει γνώμη τάζοντάς του αξιώματα και τιμές. Όμως ο άγιος έμεινε εδραίος στην πίστη του. Γι’ αυτό και ακολουθούν νέα χειρότερα μαρτύρια. Τον έδεσαν χειροπόδαρα σε κατακόρυφο ξύλο και ένας δήμιος του έκαιγε τα πλευρά. Ο Μάρτυρας και πάλι έμεινε σταθερός στην απόφασή του, ατάραχος και γαλήνιος. Αυτό εξαγρίωνε περισσότερο τους βασανιστές του και γι’ αυτό τον υπέβαλαν σε πιο επώδυνα μαρτύρια. Τον έδεσαν ημίγυμνο σε τροχό με καρφιά. Καθώς γύριζε ο τροχός, ξέσκιζε τις σάρκες του μάρτυρα. Αλλά και αυτό το μαρτύριο δεν τον λύγισε.

Στην επόμενη παράσταση εικονίζεται να τον ρίχνουν σε βαθύ λάκκο με άγρια θηρία, για να τον κατασπαράξουν. Αλλά εκείνα δεν τον πείραξαν! Τον οδήγησαν ξανά στον ειδωλολατρικό βωμό, να τον βάλουν με το ζόρι να θυσιάσει, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Του έδωσαν αναμμένα κάρβουνα από το βωμό να κρατήσει στα χέρια του. Εκείνος προτίμησε το φρικτό πόνο του εγκαύματος, παρά να υποκύψει.

Ο δικαστής και οι δήμιοι ένοιωσαν απογοήτευση από τον ηρωισμό του Μάρτυρα και καταισχύνη. Γι’ αυτό έβγαλε την τελεσίδικη απόφασή του: θάνατος δια της πυράς! Στη δωδέκατη παράσταση εικονίζεται ο Μάρτυρας να βρίσκεται δεμένος μέσα σε θεόρατες φλόγες να κατατρώγουν το βασανισμένο νεανικό κορμί του. Να έχει υψωμένα τα χέρια στον ουρανό και να υμνεί τον αληθινό Τριαδικό Θεό, που τον αξίωσε να δώσει τη ζωή του για την αγάπη τη δική Του και να γραφεί το όνομά του στο «Βιβλίο της Ζωής»! Η μνήμη του εορτάζεται στις 27 Αυγούστου.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Ἡ σημασία τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας

 

Ἡ σημασία τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεώς μας

Γέρων Γεώργιος Καψάνης, Ἠγούμενος Ἱ. Μ. Ὁσίου Γρηγορίου Ἁγ. Ὅρους

 

Βασικὰ στοιχεῖα τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως:
Ἡ Ἐκκλησία τὸ κέντρο τῆς ζωῆς τοῦ πιστοῦ λαοῦ. Ἡ Ἐκκλησία ἁγιάζει ὅλες τὶς περιστάσεις τῆς ζωῆς μας.
α) Ὁ λαὸς ζοῦσε τὴ ζωὴ του Ευχαριστιακά.
Πόσο διαφορετικὰ θὰ βλέπαμε τὸν συνάνθρωπό μας ἂν τὸν

βλέπαμε ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ; Ἂν δοῦμε τὰ ὑλικὰ καὶ πνευματικὰ ἀγαθὰ ὡς δῶρα τοῦ Θεοῦ ἀποφεύγουμε τὰ δύο ἄκρα: τὴν περιφρόνηση ἢ τὴν ἀπολυτοποίηση καὶ τὴν θεοποίησή τους (π.χ. μόρφωση). Οἱ ἄνθρωποι ποὺ δὲν δέχονται τὸν κόσμο ὡς δῶρο τοῦ Θεοῦ δὲν ζοῦν μὲ κέντρο τὸν Θεὸ ἀλλὰ τὸ Ἐγώ τους.
Ὅλα στὴν Ἐκκλησία εἶναι Θεανθρώπινα.
β) Το ασκητικὸ πνεύμα βασικό χαρακτηριστικό τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως…
Ἡ πίστη τοῦ λαοῦ Σταυροαναστάσιμη, γι’ αὐτὸ ἦταν χαρούμενος καὶ εἰρηνικός.

γ) Ἕνα ἄλλο βασικὸ χαρακτηριστικό τῆς Ἑλληνορθοδόξου παραδόσεως εἶναι ἡ ἀξία τοῦ ανθρωπίνου προσώπου…
Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι ἰδεολογία. Δὲν εἶναι ἑλληνοχριστιανικὸς πολιτισμὸς ὡς ἰδεολογία. Ἡ Ἐκκλησία γέννησε τὸν ἑλληνορθόδοξο πολιτισμό. Στὴν Ἐκκλησία δὲν θυσιάζεται ἕνα πρόσωπο χάριν μίας ἰδέας, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν τακτικὴ ὅλων τῶν ἰδεολογιῶν.
Ὁ Ντοστογιέφσκι ἔλεγε ὅτι «εἶναι ἄλλο πράγμα νὰ ἀγαπᾶς τὴν ἀνθρωπότητα ὡς ἰδέα καὶ ἄλλο πράγμα νὰ ἀγαπᾶς τὸν συγκεκριμένο ἄνθρωπο». Ὁ λαὸς δὲν εἶναι μάζα. Εἶναι εἰκόνες τοῦ Θεοῦ.

δ) Ἡ ἀγάπη της Ελευθερίας ενα ἀκόμα χαρακτηριστικό τῆς παραδόσεώς μας.
Δὲν μποροῦμε νὰ εἴμαστε Ἐθνικὰ ἐλεύθεροι ἂν εἴμαστε ὑποδουλωμένοι στὰ πάθη μας. Ὁ λαὸς ἂν ζητάει τὴν ἐθνικὴ ἐλευθερία, τὴν ζητάει γιὰ τὴν πνευματικὴ ἐλευθερία. Ἡ Ἑλληνορθόδοξος χριστιανικὴ παράδοση σὲ τί μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει σήμερα; Ἡ παράδοση δὲν εἶναι κάτι μουσειακό. Εἶναι ἀλήθεια καὶ ζωή.

α) Ἡ ἑλληνορθόδοξος παράδοση μᾶς βοηθάει στήν διατήρηση τῆς ἐθνικῆς μας ἐνότητας καὶ τὴν ἐθνική μας ταυτότητας.
β) Ἡ ἑλληνορθόδοξος παράδοση προϋπόθεση γιὰ νὰ ἔχει ἡ δική μας προσωπικὴ ζωὴ νόημα.
γ) Ἡ ἑλληνορθόδοξος παράδοση ἀπαραίτητη γιατί μᾶς δίδει τὴν δυνατότητα νὰ οἰκοδομήσουμε ἔναν καλυτερο κόσμο σημερα.

Οἱ καπιταλιστικὲς κοινωνίες πάσχουν ἀπὸ τὸν ἀτομικισμὸ, οἱ δὲ σοσιαλιστικὲς κοινωνίες γιὰ νὰ ἀποφύγουν τὸν ἀτομικισμὸ πέφτουν στὴν μαζοποίηση. Δὲν μποροῦν νὰ σώσουν τὸ ἀνθρώπινο πρόσωπο ποὺ διασώζεται στὸ Ὀρθόδοξο κοινοβιακὸ πνεῦμα.
Ἡ Ἐκκλησία λύνει τὸ κοινωνικὸ πρόβλημα.
Στὴν Εὐρώπη θεοποιήθηκε ὁ ἄνθρωπος καὶ γκρεμίστηκε ὁ Θεός. Τώρα ποὺ τὸ εἴδωλο τοῦ ἀνθρώπου ποὺ ὑψώθηκε ὡς Θεὸς τσακίστηκε, ὁ Εὐρωπαῖος δὲν ἔχει νὰ πιαστεῖ ἀπὸ πουθενά. Βρέθηκε στὸ χάος.

Ἡ μελέτη, ἡ διατήρηση καὶ βίωση τῆς παραδόσεώς μας ἡ λύση τοῦ δράματος τοῦ συγχρόνου ἀνθρώπου. Ἐὰν καὶ ἐμεῖς χάσουμε τὸ φῶς τῆς παραδόσεώς μας ποιὸς θὰ τὴν προσφέρει στὸν δυτικὸ ἄνθρωπο;

Τὸ μυστήριο τῆς Ἁγίας Τριάδος, τρία ἴσον ἕνα καὶ ἕνα ἴσον τρία, ἀποτελεῖ ὑπέρβαση τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Ὅσο πιὸ ἀντινομικὸ εἶναι γιὰ τὴν ἀνθρώπινη λογικὴ τόσο πιὸ ἀληθινὸ εἶναι. Εἶναι μυστήριο ποὺ θέλει τὴν ἐλευθερία μας καὶ ὄχι τὴν καταναγκαστικὴ λογική μας. Ἂν ἦταν λογικὸ θὰ ἦταν ἀνθρώπινο. Ἐπειδὴ εἶναι ὑπέρλογο εἶναι θεῖο. Καὶ τὸ πιστεύουμε γιατί εἶναι τῆς λογικῆς τοῦ Θεοῦ. Γιὰ νὰ πιστέψουμε τὸ τρία ἴσον ἕνα καὶ ἕνα ἴσον τρία θὰ πρέπει νὰ ξεπεράσουμε τὴν αὐτάρκεια τῆς δικῆς μας λογικῆς καὶ νὰ δεχθοῦμε ὅτι ἡ δική μας λογικὴ εἶναι περιορισμένη. Τὸ ἅλμα ἀπὸ τὴν δική μας λογικὴ στὴν λογική τοῦ Θεοῦ γίνεται διὰ τῆς πίστεως.

Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι κλειστή, δὲν φοβᾶται νὰ πάρει στοιχεῖα ἀπὸ ἄλλους πολιτισμοὺς καὶ νὰ τὰ ἀφομοιώσει. Ὄχι ὅμως ὅ,τι εἶναι ἀντίθετο μὲ τὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ. Πολλὰ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ πῆρε, τοὺς ἔδωσε νέο νόημα.
 Τὸ Ἅγιον Ὅρος ἀγαπάει τὶς γυναῖκες κατὰ Θεὸν γι’ αὐτὸ καὶ ἔχει ἄβατον.

Οἱ νέοι, μὲ ταπείνωση καὶ μὲ ὑπακοή, μποροῦν νὰ βοηθήσουν νὰ ἐκφραστεῖ σύγχρονα ἡ παράδοσή μας. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ προσπάθεια γιὰ νὰ εἶναι ἐπιτυχημένη θὰ πρέπει νὰ ξεπεράσουμε τὸ ὀρθολογιστικὸ οὐμανιστικὸ πνεῦμα καὶ νὰ σταυρωθοῦμε.

 

πηγή:  enromiosini.gr

http://makkavaios.blogspot.com

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Ο μεγάλος Ισαπόστολος και Εθναπόστολος

ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΙ ΕΘΝΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Η Ελλάδα μας είναι χώρα αγίων! Ως έθνος ευλογημένο από τον ίδιο τον Κύριο (Ιωάν.12,23), «ποιών τους καρπούς» της Βασιλείας του Θεού (Ματθ.21,43), έχει την ευλογία να αναδεικνύει στη δισχιλιόχρονη χριστιανική του πορεία, μεγάλους αγίους και ομολογητές της πίστεως. Δεν είναι τυχαίο πως οι κορυφαίοι Πατέρες της Εκκλησίας μας ήταν στο σύνολό τους Έλληνες! Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, εφάμιλλος των μεγάλων αγίων και ομολογητών της αρχαίας Εκκλησίας. Επιπλέον ο μεγάλος αυτός άνδρας, εκτός από Ιερομάρτυρας της Εκκλησίας μας είναι και Εθνομάρτυρας, διότι ωφέλησε το Έθνος μας τα μέγιστα σε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο.

Γεννήθηκε το 1714 το Μέγα Δένδρο της Αιτωλίας, κοντά στο Θέρμο. Το βαπτιστικό του όνομα ήταν Κώνστας. Οι ευσεβείς γονείς του του ενέπνευσαν την ευσέβεια και την πίστη στο Θεό. Του εμπέδωσαν επίσης την Ορθοδοξία, όχι απλά ως θρησκευτική πίστη, αλλά ως τρόπο ζωής. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στην ιδιαίτερη πατρίδα του. Αργότερα τον έστειλαν οι γονείς του στις ονομαστές σχολές της Ναυπακτίας και της Παρνασσίδος, για να συμπληρώσει την παιδεία του κοντά στους ονομαστούς δασκάλους της εποχής, Γεράσιμο Λύτσικα και ιερομόναχο Ανανία.

Το 1749 πήγε στο Άγιο Όρος για να συμπληρώσει τις σπουδές του στην περίφημη Αθωνιάδα Σχολή. Εκεί διδάχτηκε ανώτερες σπουδές, θεολογίας, φιλολογίας και φιλοσοφίας. Κατόπιν πήγε στη Μονή Φιλοθέου όπου έλαβε το μοναχικό σχήμα και το όνομα Κοσμάς. Ύστερα από δεκαετή μοναχική ζωή, με προσευχή, νηστείες, αγρυπνίες και προσωπική κάθαρση, συνειδητοποίησε ότι δεν είχε το δικαίωμα να ζει και να φροντίζει μόνο τον εαυτό του, αλλά έπρεπε να βοηθήσει και τους αδελφούς του, τους ορθοδόξους ραγιάδες, οι οποίοι βίωναν αφάνταστη τυραννία από τους αλλόθρησκους τούρκους κατακτητές και βρισκόταν σε μαύρα σκοτάδια πλάνης και πνευματικής καταπτώσεως. Περισσότερο ανησυχούσε για τους εκτεταμένους εξισλαμισμούς. Ολόκληρες επαρχίες ασπάζονταν είτε με τη βία, είτε με τη θέλησή τους το Ισλάμ, χάνοντας πάραυτα την πίστη τους στο Χριστό και την ελληνική τους συνείδηση!

Στα 1759 πήρε τη μεγάλη απόφαση να βγει από το Άγιο Όρος, για να βοηθήσει τον δοκιμαζόμενο λαό. Πήρε την άδεια από τον Πατριάρχη Σεραφείμ να περιέλθει ως ιεροκήρυκας την Ελλάδα. Έτσι, ως νέος απόστολος Παύλος, οργανώνει μεγάλες ιεραποστολικές περιοδείες ανά την Ελλάδα, και με ανύπαρκτα μέσα, κατορθώνει μέσα σε είκοσι χρόνια να επισκεφτεί ολόκληρη σχεδόν τη χώρα, με τις τέσσερις περιοδείες του, τη Μακεδονία, την Ήπειρο, τη Ρούμελη, την Πελοπόννησο, τα Ιόνια νησιά και ως τις εσχατιές της Αλβανίας.

Κήρυττε το λόγο του Θεού με απλά, αλλά πειστικά λόγια, αποδεικνύοντας ότι η ορθόδοξη διδασκαλία είναι η μόνη αληθινή πίστη και η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία του Χριστού, μέσα στην οποία μπορεί να σωθεί ο άνθρωπος και στηλίτευε τους εξισλαμισμούς, χαρακτηρίζοντάς τους ως προδοσία, σαν εκείνη του Ιούδα. Ταχυγράφοι κατέγραφαν τις ομιλίες του, πολλές από τις οποίες σώθηκαν και οι οποίες έχουν τόσο μεγάλο θεολογικό βάθος, ώστε να μας εντυπωσιάζουν και εμάς σήμερα!

Ο αγιασμένος και φωτισμένος ιεροκήρυκας Κοσμάς ήξερε την αιτία της πνευματικής καταπτώσεως των υποδούλων και τη λύση της πνευματικής τους αφύπνισης. Αυτή ήταν η παιδεία. Σε κάθε τόπο που πήγαινε μιλούσε για την άμεση ανάγκη ίδρυσης σχολείων, ώστε να φοιτούν όλα τα ελληνόπουλα, αγόρια και κορίτσια, για να ξυπνήσουν από τον πνευματικό λήθαργο της σκλαβιάς. Έκανε εράνους και ίδρυε σχολεία, τα οποία άφηνε στη φροντίδα των κοινοτήτων και τη συντήρησή τους στους προύχοντες της περιοχής. Ο ίδιος ομολόγησε πως ίδρυσε περισσότερα από διακόσια πενήντα κατώτερα σχολεία και περισσότερα από δέκα ανώτερα! Πρότασσε την ανάγκη της παιδείας στα υλικά πράγματα.

Παρακινούσε τους υπόδουλους να μιλάνε ελληνικά και όχι τουρκικά, αλβανικά, βλάχικα κλπ, διότι η γλώσσα μας είναι βασικό στοιχείο της εθνικής μας ιδιοσυγκρασίας και υπόστασης. Στηλίτευε με σθένος την κοινωνική αδικία και έβαζε τους αδίκους να επανορθώνουν για τις αδικίες τους. Τους έπειθε να ζητούν δημόσια συγνώμη και εκείνος τους έδινε άφεση αμαρτιών. Στηλίτευσε την καταφρόνηση της γυναίκας, όπως υπαγόρευε ο ισλαμικός νόμος και σύστησε την αγάπη στα παιδιά. Εναντιώθηκε στα κυριακάτικα παζάρια, τα οποία αποσπούσαν τους Χριστιανούς από την Εκκλησία και τους έκανε πωρωμένους με το εμπόριο και το κέρδος, γεγονός που οδήγησε στο μαρτύριό του. Αυτό εναντίωσε τους μεγαλέμπορους της εποχής, κυρίως εβραίους, οι οποίοι θίγονταν οικονομικά. Γι’ αυτό και αποφάσισαν να του κλείσουν το στόμα. Δωροδόκησαν τον Κούρτ πασά του Βερατίου, ο οποίος τον συνέλαβε και τον απαγχόνισε στις 24 Αυγούστου του 1779 στο χωριό Κολικόντασι της Βορείου Ηπείρου.

Ο ορθόδοξος ελληνικός λαός πίστευε στην αγιότητα του Κοσμά, πριν το μαρτυρικό του θάνατο, αλλά και μετά από αυτόν. Αν και πέρασαν τριακόσια χρόνια από τότε, παραμένει σε πολλές περιοχές της Ελλάδος, ζωντανή η μνήμη της παρουσίας του σ’ αυτές. Η επίσημη αγιοκατάταξή του έγινε το 1961 και η μνήμη του τιμάται στις 24 Αυγούστου. Η Εκκλησία μας τον τιμά ως Ισαπόστολο και το Έθνος μας ως Εθναπόστολο.

Ο άγιος Κοσμάς έλαβε το χάρισμα από το Θεό και της προφητείας. Καταγράφηκαν εκατοντάδες προφητείες του, οι περισσότερες των οποίων επαληθεύτηκαν με θαυμαστή ακρίβεια, και επαληθεύονται συνεχώς ως τις μέρες μας!

Αυτός ήταν ο άγιος Κοσμάς, ο μεγάλος της Εκκλησίας και του Γένους μας και είναι νομίζουμε επιτακτική ανάγκη να τον προβάλλουμε ως πρότυπο και πνευματικό ορόσημο στις δύσκολες στιγμές που περνάμε ως Έθνος και κοινωνία!

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Γυρίστε το κουμπί στον Χριστό, γιατί διαφορετικά… θα σας βρη σε τέτοια κατάσταση ο Αρμαγεδών...

 

Γυρίστε το κουμπί στον Χριστό, γιατί διαφορετικά… θα σας βρη σε τέτοια κατάσταση ο Αρμαγεδών...

Η μέριμνα τραβάει όλο το μεδούλι της καρδιάς… 

Και μόνον η αγωνία στο φτιάξιμο είναι δαιμονικό 

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης


Αρχή και θεμέλιο όλων των αρετών είναι ο Χριστός.
Πάντα στις κακοκαιρίες, η αρετή είναι ένα αδιάβροχο πνευματικό επανωφόρι επάνω μας.
Θαρθεί καιρός που κι αυτοί που δεν πιστεύουν 

ή πιστεύουν λίγο, θα αλλάξουν και θα παραδεχτούν

 ότι μόνο η Εκκλησία βοηθάει τους ανθρώπους

 και την κοινωνία…. 

*** 

Με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς

 τον Θεό.
Το απερίσπαστο και το αμέριμνο φέρνουν την

 εσωτερική ησυχία και την πνευματική επιτυχία.
Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης 

Πρέπει να ζητούμε πρώτα την Βασιλεία των Ουρανών

 και αυτή να είναι η μέριμνά μας, και όλα τα άλλα

 θα μας δοθούν… Να μη σας πιάνη αγωνία

 και μανία: «Τώρα πρέπει να κάνουμε αυτό,

 ύστερα εκείνο», γιατί θα σας βρη σε τέτοια

 κατάσταση ο Αρμαγεδών. Και μόνον η αγωνία

 στο φτιάξιμο είναι δαιμονικό. Γυρίστε το κουμπί

 στον Χριστό, γιατί διαφορετικά θα ζήτε δήθεν

 κοντά στον Χριστό, αλλά εσωτερικά θα υπάρχει

 όλο το κοσμικό φρόνημα, και φοβάμαι μην 

το πάθετε σαν τις μωρές παρθένες… 

Ας προσέξουμε να μην πάθουμε και εμείς σαν 

την Μάρθα. Ας ευχηθούμε να γίνουμε

 καλές «Μαρίες». 

*** 
– Γέροντα, η μέριμνα απομακρύνει πάντοτε

 από τον Θεό; 

– Κοίταξε να σου πώ: Ένα παιδάκι, όταν παίζη

 και είναι αφοσιωμένο στα παιχνίδια του, ούτε καν καταλαβαίνει, όταν ο πατέρας του είναι δίπλα

 και το χαϊδεύη. Λίγο αν διακόψη τα παιχνίδια του,

 τότε θα το καταλάβη. Έτσι και όταν έχουμε μέριμνα,

 δεν μπορούμε να καταλάβουμε την αγάπη του Θεού.

 Ο Θεός δίνει και δεν το αισθανόμαστε.

 Πρόσεξε να μη σπαταλάς τις πολύτιμες δυνάμεις

 σου σε περιττές μέριμνες και μάταια πράγματα

 που θα γίνουν όλα σκόνη μία μέρα. 

Τότε και σωματικά κουράζεσαι και τον νού σου

 σκορπάς άσκοπα και μετά δίνεις την κούρασή

 σου με τα χασμουρητά στον Θεό την ώρα

 της προσευχής, σαν την θυσία που έκανε ο Κάιν.

 Επόμενο είναι τότε και η εσωτερική σου κατάσταση

 να είναι κατάσταση «Κάιν»,

 με άγχος και αναστεναγμούς που θα τα προκαλή 

το ταγκαλάκι που θα είναι δίπλα σου. 

Να μη σπαταλάμε άσκοπα τον καρπό, την ψίχα, 

των δυνάμεών μας και μένουν τα τσόφλια για τον Θεό.

 Η μέριμνα τραβάει όλο το μεδούλι της καρδιάς

 και δεν αφήνει τίποτε για τον Χριστό. 

Αν δής ότι ο νούς σου συνέχεια φεύγει και πάει

 σε δουλειές κ.λπ.. πρέπει να καταλάβης ότι δεν πάς

 καλά και να ανησυχήσης, γιατί έχεις απομακρυνθή

 από τον Θεό. Να καταλάβης ότι είσαι πιο κοντά

 στα πράγματα παρά στον Θεό, στην κτίση και όχι

 στον Κτίστη. 

Πολλές φορές, δυστυχώς, μία κοσμική ευχαρίστηση

 ξεγελάει ακόμη και τον μοναχό, όταν κάνη

 μία εργασία. Ο άνθρωπος, φυσικά, είναι πλασμένος 

να κάνη το καλό, γιατί και ο Δημιουργός του

 είναι καλός. Αλλά ο μοναχός αγωνίζεται από

 άνθρωπος να γίνη Άγγελος. Γι’ αυτό η εργασία του

 για τα υλικά θα πρέπη να είναι περιορισμένη

 μόνο στα πιο απαραίτητα, για να εργάζεται στα

 πνευματικά. Τότε και η χαρά του θα προέρχεται

 από τους πνευματικούς καρπούς που θα παράγη,

 θα είναι πνευματική, και θα τρέφεται,

 αλλά και θα τρέφη πλουσιοπάροχα. 

Με την πολλή δουλειά και μέριμνα ξεχνάει κανείς

 τον Θεό. Έλεγε χαρακτηριστικά ο Πάπα-Τύχων:

 «Ο Φαραώ έδινε πολλή δουλειά και πολύ

 φαγητό στους Ισραηλίτες, για να ξεχάσουν τον Θεό».

 Στην εποχή μας ο διάβολος απορρόφησε τους

 ανθρώπους στην ύλη, στον περισπασμό, 

δουλειά πολλή, φαΐ πολύ, για να ξεχνούν τον Θεό, 

και έτσι να μην μπορούν –ή μάλλον να μη θέλουν

 – να αξιοποιήσουν την ελευθερία που τους 

δίνεται για τον αγιασμό της ψυχής. Ευτυχώς όμως,

 χωρίς να το θέλη ο διάβολος, βγαίνει και κάτι καλό,

 δεν ευκαιρούν οι άνθρωποι να αμαρτήσουν 

όσο θέλουν.

Απόσπασμα από το βιβλίο: Λόγοι Γέροντος Παϊσίου

 Αγιορείτου – Λόγοι Α’ – Με πόνο και αγάπη 

για τον σύγχρονο άνθρωπο, Ιερό Ησυχαστήριον

 Μοναζουσών «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»,

 57006 Βασιλικὰ Θεσσαλονίκης, 1998 

https://iconandlight.wordpress.com 

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

 

Άγιος Νεομάρτυς Δημήτριος εκ Σαμαρίνης

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΕΚ ΣΑΜΑΡΙΝΗΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Οι χιλιάδες Νεομάρτυρες στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας υπήρξαν ταυτόχρονα και Εθνομάρτυρες, διότι για τον Έλληνα Ορθόδοξο, πίστη και Πατρίδα δεν χωρίζονται. Μαρτύρησαν, για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Ένας από τους ηρωικότερους Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες υπήρξε και ο άγιος Νεομάρτυρας Δημήτριος από τη Σαμαρίνα.

Γεννήθηκε περί τα τέλη του 18ου αιώνα στα ορεινά χωριά της Σαμαρίνας, των Γρεβενών, όπου η δουλεία των τυράννων Οθωμανών ήταν κάπως περιορισμένη, λόγω του απρόσιτου των εδαφών. Γι’ αυτό και στα μέρη εκείνα είχε αναπτυχθεί ιδιαίτερα η ιδέα της επανάστασης και της απελευθέρωσης από την απάνθρωπη τουρκική δουλεία και είχαν αναπτυχθεί επαναστατικές κινήσεις.

Δεν γνωρίζουμε πολλά για την καταγωγή του και την παιδική του ηλικία. Ό, τι γνωρίζουμε το οφείλουμε στον Γάλλο πρόξενο στα Ιωάννινα, περιηγητή και φιλέλληνα François Pouqueville (Πουκεβίλ), ο οποίος είχε γνωρίσει το Δημήτριο στη Σαμαρίνα και έζησε τους κατοπινούς βασανισμούς του και τον μαρτυρικό του θάνατο. Εικάζουμε να γεννήθηκε και να ανατράφηκε από ευσεβείς γονείς, οι οποίοι του ενέπνευσαν την πίστη στο Χριστό, ως το μόνο σωτήρα και λυτρωτή του κόσμου. Φαίνεται πως του ενέπνευσαν επίσης και καλλιέργησαν στην ψυχή του την υπέρτατη ιδέα της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, την οποία καταπατούσαν βάναυσα οι αλλόθρησκοι και βάρβαροι τύραννοι.

Από μικρό παιδί θαύμαζε τους μοναχούς και είχε τον πόθο να ακολουθήσει τον μοναχικό βίο. Μεγάλη επίδραση είχε σ’ αυτόν ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (1714-1779), ο οποίος είχε περιοδεύσει πολλές φορές στα χωριά της Σαμαρίνας. Μάλιστα ο Δημήτριος τον ακολουθούσε και έγινε μαθητής του. Έτσι όταν ενηλικιώθηκε πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός. Εκάρη στην παλαιά Ιερά Μονή της Αγίας Παρασκευής Σαμαρίνας, η οποία λειτούργησε ως το1921.

Την εποχή που ο Δημήτριος μόναζε στη Μονή της μετανοίας του, στα γύρω ψηλά και δυσπρόσιτα βουνά είχαν αναπτυχθεί σημαντικά τάγματα αρματολών και κλεφτών, τα οποία πολεμούσαν και κατάφερναν καίρια πλήγματα στους τούρκους. Ο Δημήτριος, αν και μοναχός, συντάχτηκε μαζί τους, συμμετέχοντας στις επιχειρήσεις εναντίον των τυράννων και τους βοηθώντας τους ποικιλότροπα. Ας μη λησμονούμε πως τα μοναστήρια μας στους δύσκολους χρόνους της δουλείας ήταν εστίες, όπου εύρισκαν καταφύγιο οι κατατρεγμένοι Έλληνες και τροφοδοτούνταν οι επαναστάσεις.

Στα 1808 ο διαβόητος για την σκληρότητά του Αλή Πασάς των Ιωαννίνων, στη δικαιοδοσία του οποίου ήταν και η περιοχή της Σαμαρίνας, κατέπνιξε την αποτυχημένη επανάσταση του ηρωικού κληρικού Ευθυμίου Βλαχάβα (Παπαβλαχάβα) στη Θεσσαλία και είχε ενσπείρει το φόβο και την τρομοκρατία στους υπόδουλους ραγιάδες. Μετά από αυτό ο Δημήτριος πήρε την απόφαση να μιμηθεί τον δάσκαλό του άγιο Κοσμά τον Αιτωλό, να βγει από το μοναστήρι, να κηρύξει το λόγο του Θεού και να στηρίξει τους φοβισμένους Έλληνες.

Γύριζε λοιπόν στα χωριά και κήρυττε με πάθος την ορθόδοξη πίστη. Επικεντρωνόταν του κήρυγμά του στη Βασιλεία του Θεού, θέλοντας έτσι να εμψυχώσει τους υπόδουλους ραγιάδες, δίνοντας τους την ελπίδα της μελλοντικής απελευθέρωσης από τα δεινά αυτής της ζωής. Με το κήρυγμά του αυτό άφηνε υπονοούμενα για την μελλοντική απελευθέρωσή τους από τους δυνάστες Οθωμανούς. Αλλά όμως δεν άργησε να γίνει γνωστή η δράση του μοναχού Δημητρίου. Κάποιοι, νόμισαν πως, όταν εκείνος μιλούσε για Βασιλεία του Θεού, εννοούσε μια εγκοσμίου τύπου θεοκρατία. Γι’ αυτό πήγαν στον Αλή Πασά και τον συκοφάντησαν ότι ξεσηκώνει τους Έλληνες για επανάσταση. Έτσι έστειλαν απόσπασμα, τον συνέλαβαν και τον έστειλαν στα Ιωάννινα.

Τον παρουσίασαν στον θηριώδη Αλή, ο οποίος τον ανέκρινε προσωπικά, ζητώντας του να του αποκαλύψει τους συνεργάτες του επαναστάτες. Να του αποκαλύψει τους αρχιερείς και τους ιερείς της περιοχής, οι οποίοι υποτίθεται ότι υποστήριζαν τον Παπαβλαχάβα και τις επαναστατικές κινήσεις. Του ζητούσε επίσης να του γνωρίσει τις διασυνδέσεις του επαναστατικού κινήματος του Παπαβλαχάβα με τη Ρωσία. Ο Δημήτριος αρνήθηκε να απαντήσει, επικαλούμενος συνεχώς το όνομα του Χριστού, τον Οποίο παρακαλούσε να τον βοηθήσει στη δύσκολη αυτή περίσταση. Να αντέξει τα μαρτύρια και τους πόνους που θα ακολουθούσαν.

Τον διέταξε ο τύραννος να αφαιρέσει την εικόνα της Παναγίας που φορούσε στο στήθος του, αλλά εκείνος αρνήθηκε. Τότε εκείνος έγινε έξαλλος από το θυμό του και τον παρέδωσε στους δημίους για να υποστεί τους πιο φρικτούς βασανισμούς, ελπίζοντας ότι με τους αβάστακτους πόνους θα έκαμπτε το φρόνημα του Μάρτυρα. Μάλιστα του είπε: «Να δούμε τώρα θα σε σώσει η Παναγία σου»!

Του αφαίρεσαν την εικόνα από το στήθος και τον έφτυσαν στο πρόσωπο. Αφού τον ξυλοκόπησαν, έσκισαν καλάμια και έκαμαν ακίδες, τις οποίες έμπηξαν σε στα νύχια των χεριών και των ποδιών του. Μετά πήραν μια σιδερένια μέγγενη και του έσφιγγαν το κεφάλι. Εκείνος υπέμεινε με πρωτοφανή ηρωισμό και καρτερία τα βασανιστήρια, χωρίς να βογκάει, παρά μόνο να ψελλίζει το όνομα του Χριστού και της Παναγίας. Τότε, κατά τρόπο ανεξήγητο έσπασε η μέγγενη! Μετά τον έριξαν στη φυλακή.

Την επομένη άναψαν φωτιά και τον κρέμασαν ανάποδα καίγοντάς του τα μαλλιά, τα γένια και το δέρμα του κεφαλιού του. Αλλά επειδή δεν ήθελαν να πεθάνει γρήγορα, για να απολαύσουν περισσότερα βασανιστήριά του και ελπίζοντας ότι θα μιλούσε για τους υποτιθέμενους συνεργάτες του, τον ξάπλωσαν στο χώμα, έβαλαν μια σανίδα στο στήθος του και άρχισαν να χοροπηδούν επάνω, σπάζοντάς του τα κόκκαλα.

Βλέποντας οι δήμιοι ότι ακόμα αντέχει, πήγαν στον Αλή Πασά, να πάρουν εντολή πως θα τον ξεκάμουν. Εκείνος μηχανεύτηκε άλλο τρόπο να πεθάνει αργά και βασανιστικά. Να τον δέσουν σε έναν στύλο και να τον κτίσουν μέσα σε τοίχο, αφήνοντας μόνο το κεφάλι έξω, για να παραταθεί το μαρτύριό του. Μάλιστα του έδιναν ελάχιστη τροφή για να παρατείνεται η ζωή του και μαζί το αφόρητο μαρτύριό του. Ο Μάρτυρας άντεξε δέκα ημέρες, χωρίς να βγάλει κραυγή πόνου, προσευχόμενος στο Θεό να αντέξει ως το τέλος.

Τη δέκατη μέρα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο. Τα τελευταία του λόγια ήταν: «Επίστρεψον, ψυχή μου, εις την ανάπαυσίν σου, ότι ο Κύριος ευηργέτησέ σε»! Ήταν 18 Αυγούστου 1808.

Αλλά όμως ένας μουσουλμάνος, βλέποντας τον ηρωισμό και τη γενναιότητα του Δημητρίου, πίστεψε στο Χριστό και βαπτίστηκε, παίρνοντας το όνομα Γεώργιος. Για να αποφύγει την μήνη των τούρκων, κατέφυγε στο Αγρίνιο. Αλλά άνθρωποι του Αλή Πασά τον εντόπισαν, τον συνέλαβαν, τον υπέβαλαν σε βασανιστήρια και χωρίς να δειλιάσει και να αρνηθεί το Χριστό, αξιώθηκε και εκείνος του μαρτυρικού θανάτου. Μάλιστα όπως μαρτυρεί ο Πουκεβίλ ήταν τόσο φρικτά τα βασανιστήρια, που δεν μπόρεσε να τα περιγράψει! Ο Νεομάρτυς Γεώργιο είναι ένας από τους πολλούς Νεομάρτυρες που έχουν τον χαρακτηρισμό «εξ Αγαρηνών»!

Η μνήμη του Νεομάρτυρα Δημητρίου εορτάζεται στις 18 Αυγούστου. Ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής Αριστοτέλης Βαλαωρίτης αφιέρωσε στον ηρωικό π. Ευθύμιο Βλαχάβα και στον Νεομάρτυρα Δημήτριο το περίφημο επικό ποίημα:«Τα μνημόσυνα». Ο δε Πουκεβίλ σημείωσε τα εξής για τον μαρτυρικό θάνατο του Νεομάρτυρα Δημητρίου: «Το μαρτύριο και η επανάσταση του Βλαχάβα προετοίμαζαν τον θρίαμβο ενός ασθενικού θνητού, που είχε ως μόνα όπλα την προσευχή και την πραότητα. Ενός από τους λειτουργούς του Χριστού που έχουν προορισμό να στηρίζουν τους δειλούς στις τρικυμίες του κόσμου και των οποίων το αίμα ανακατεμένο με το αίμα του πολεμιστή ξανάφερε με το μαρτύριο την τιμή του χριστιανικού ονόματος στην πρώτη αίγλη. Ο μοναχός Δημήτριος από τη Σαμαρίνα».

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr