«Επιστράτευση προσευχής» κηρύσσει ο Μητροπολίτης Μόρφου… «για να έρθει το κακό λιγότερο»

Σχόλιο «Ελληνική Ναύς»: Χαιρόμαστε πολύ που ο αγαπημένος μας Ιεράρχης αναλαμβάνει μια τέτοια πρωτοβουλία.

Τόσο καιρό προσπαθούσαν κάποιες ανεξάρτητες ομάδες να κάνουν κάτι, όπως κι εμείς και άλλοι, αλλά είτε η προσπάθεια είχε πεπερασμένη διάρκεια π.χ. την Σαρακοστή, είτε γινόταν χωρίς να υπάρχει πίεση από κανέναν για τήρηση του κανόνα. Ελπίζουμε να βρεθούν κι άλλοι να οργανώσουν την προσπάθεια αυτή σε όλη την Ελλάδα. Θα βγάλουμε νέα ανακοίνωση και για τη δική μας ομάδα.

«Επιστράτευση» κηρύσσει ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου σε κάθε πόλη, σε κάθε χωριό, σε κάθε ενορία, σε κάθε Μοναστήρι, σε κάθε γωνιά του Ελληνισμού, εν όψει των μεγάλων που έρχονται και θα συγκλονίσουν πολύ περισσότερο από ό,τι ο κορωνοϊός την ανθρωπότητα!

Η «Επιστράτευση» ισχύει – όπως είπε – μέχρι το τέλος του Γ΄ Παγκοσμίου Πολέμου, που έρχεται, μαζί με όλα τα άλλα, ένεκα της μεγάλης και αμετανόητης αποστασίας της ανθρωπότητας, από την οποία ως γνωστόν κινδυνεύουν να χαθούν εκατομμύρια ψυχές για πάντα στο αιώνιο σκοτάδι. Αλλά το αιώνιο Φως θα επέμβει για να φωτίσει, να αφυπνίσει, να φέρει σε μετάνοια, να σώσει τις νυν και τις ερχόμενες γενιές, δίνοντας έπειτα τέλος και στις αρρώστιες και τους πολέμους, φέρνοντας το δώρο της αληθινής Ειρήνης.

Διδαγμένος από την «Επιστράτευση» της Παναγιάς στον Χατζηφλουρέντζο δέκα χρόνια πριν την τουρκική εισβολή, ώστε «να έρθει το κακό λιγότερο», φωτισμένος από τον πρώτο Γέροντά του Άγιο Ιάκωβο Τσαλίκη, κατέστρωσε σαν καλός Στρατηγός – Μητροπολίτης της Ορθοδοξίας, το μεγάλο πνευματικό σχέδιο Αμύνης, στήνοντας «Οχυρά», όπως τα ονομάζει, με δεκαρχίες πιστών και ομοβροντίες ψαλμών!

Συγκεκριμένα, αναθέτει στους Ιερείς όλων των Ενοριών, την εύρεση 10 πιστών, ευσεβών και ταπεινών Χριστιανών, που θα αναλάβουν μέχρι το τέλος του Γ’ Παγκοσμίου Πολέμου να προσεύχονται καθημερινά και μυστικά με τους Ψαλμούς του Δαυίδ, θωρακίζοντας τον τόπο τους από αρρώστιες, σεισμούς, πολέμους και κάθε είδους κακό, αγωνίες και φοβίες που θα έρθουν, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από αυτό που βιώνουμε τώρα! Και όλα αυτά, ακριβώς «για να έρθει το κακό λιγότερο» ή και για να μην έρθει καθόλου, χάρη στο έλεος του Θεού!

Ο μεγάλος Ιεράρχης βλέπει τα «σύννεφα», καταλαβαίνει τον «καιρό» και ετοιμάζει τους ανθρώπους της προσευχής! Τους «ασυρματιστές», τα «αντιεροπορικά», τα «οχυρά», την «άμυνα»! Αλλά και τα μεγάλα «όπλα» που είναι η Νηστεία, η Μετάνοια, η Θεία Κοινωνία, η Προσευχή!

Οι 150 Ψαλμοί του Δαυίδ, εξηγεί, χωρίζονται σε 20 καθίσματα. Και άρα σε κάθε τόπο 10 άνθρωποι κάθε μέρα, θα διαβάζουν από 2 τέτοια καθίσματα, με τέτοια σειρά, ώστε καθημερινά να διαβάζεται ολόκληρο το Ψαλτήρι! Και στο τέλος να μνημονεύονται ονόματα ζώντων και κεκοιμημένων.

Και αυτό πρέπει να γίνει παντού. Και σε Ελλάδα, σε Βόρειο Ήπειρο, σε Ομογένεια, όπου υπάρχουν Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί!

«Για να έρθει το κακό λιγότερο»… Επειδή ακριβώς ξεκίνησε…

https://no2idcardgr.blogspot.com

ellasnafs

https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Άγιος Μερκούριος ο Μεγαλομάρτυς

ΑΓΙΟΣ ΜΕΡΚΟΥΡΙΟΣ Ο ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου –Καθηγητού

Στα πρώτα χριστιανικά χρόνια οι Χριστιανοί είχαν διεισδύσει σε όλα τα επαγγέλματα. Ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός Χριστιανών βρισκόταν στο στρατό και πολλοί από αυτούς αναδείχτηκαν Μεγαλομάρτυρες, για την πίστη τους στο Χριστό. Ένα από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Μεγαλομάρτυς Μερκούριος.

Γεννήθηκε στην Ανατολή και έζησε τον 3ο αιώνα στους χρόνους των ασεβών και σφοδρών διωκτών των Χριστιανών αυτοκρατόρων Δεκίου (249-251), Γάλλου (251-253) και Βαλεριανού (253-259). Ο πατέρας του ονομαζόταν Γουρδιανός, ήταν Σκύθης στην καταγωγή, κρυφός Χριστιανός και υπηρετούσε ως έπαρχος. Ο γιός του Μερκούριος ήταν ανδρείος και παράτολμος και γι’ αυτό είχε επιλέξει το επάγγελμα του στρατιωτικού και υπηρετούσε στο ονομαστό και επίλεκτο στράτευμα των Μαρκησίων. Προφανώς είχε μυηθεί στην χριστιανική πίστη από τον πατέρα του.

Η λεγεώνα, που υπηρετούσε, στάλθηκε από τον βασιλιά να πολεμήσει τους βαρβάρους, οι οποίοι εποφθαλμιούσαν εδάφη της αυτοκρατορίας. Όταν έφτασε ο ρωμαϊκός στρατός στο πεδίο της μάχης, οι αξιωματικοί και οι στρατιώτες απογοητεύτηκαν από την πληθώρα των εχθρικών στρατευμάτων. Ο Μερκούριος συλλογιζόταν τι έπρεπε να κάνει. Τότε του παρουσιάστηκε ένας λευκοντυμένος και απαστράπτων άγγελος Κυρίου, ο οποίος κρατούσε ξίφος στο δεξί του χέρι. Το έδωσε στον Μερκούριο και του είπε: «Φίλε Μερκούριε, ο Κύριος των Κυρίων είναι μαζί σου, προχώρα και θα νικήσεις. Αλλά μην ξεχάσεις ότι αυτή τη νίκη θα τα χρωστάς στον Χριστό. Πρόσεξε μην φανείς αχάριστος μαζί Του». Ο Μερκούριος πήρε το ξίφος και μαζί μια υπεράνθρωπη τόλμη, όρμισε στη μάχη, φονεύοντας πλήθος στρατιωτών. Έφτασε δε μέχρι τον βασιλιά τους Ρήγα, τον οποίο επίσης φόνευσε, τρέποντας σε άτακτη φυγή το βαρβαρικό στράτευμα.

Ο ρωμαίος αυτοκράτορας θαύμασε την ανδρεία του, τον ονόμασε αρχιστράτηγο της Ανατολής και τον πήρε μαζί του στα παλάτια του. Ο Μερκούριος είχε λησμονήσει την υπόσχεσή του στον άγγελο, να δείξει την ευγνωμοσύνη του στον Θεό των Χριστιανών, που του έδωσε τη νίκη. Κάποιο βράδυ είδε τον ύπνο του τον άγγελο, ο οποίος του υπενθύμισε την υπόσχεσή του. Ο Μερκούριος ξύπνησε φοβισμένος και τότε άρχισε να συνειδητοποιεί τη μεγάλη του υποχρέωση και άρχισε να συμπεριφέρεται παράξενα. Δεν παραβρίσκονταν στα συμπόσια και τα γλέντια, ούτε στις δημόσιες εκδηλώσεις. Τα βράδια ξαγρυπνούσε, χύνοντας άφθονα δάκρυα για την αγνωμοσύνη του. Σκεπτόταν με ποιο τρόπο θα άφηνε το στράτευμα, τις τιμές και τα αξιώματα, για να ομολογήσει την πίστη στο Χριστό.

Κάποια μέρα ο αυτοκράτορας τον διέταξε να κάνουν από κοινού θυσία στην «θεά» Αρτέμιδα, για να την έχουν σύμμαχο στις μάχες. Ο Μερκούριος δεν πήγε στη θυσία, προς έκπληξη του αυτοκράτορα. Τότε ένας αντίζηλός του στρατιωτικός, που ήθελε να του πάρει τη θέση, τον κατάγγειλε στον βασιλιά ως κρυφό Χριστιανό. Ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας ταράχτηκε από το θυμό του και ζήτησε να τον φέρουν μπροστά του για ακούσει από τον ίδιο τα καταγγελλόμενα, διότι δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο κορυφαίος στρατηλάτης του είχε αρνηθεί τους «θεούς» του κράτους και είχε ασπασθεί την «δεισιδαιμονία» του Χριστιανισμού! Έτσι θεωρούσαν τον Χριστιανισμό οι ειδωλολάτρες!

Κάλεσε τον αρχιστράτηγο Μερκούριο και τον ρώτησε αν είναι αλήθεια όσα του κατάγγειλαν. Ο ηρωικός νέος δε δίστασε καθόλου και ομολόγησε με θάρρος και παρρησία την πίστη του στο Χριστό. Την ίδια στιγμή έβγαλε τη ζώνη του και τα παράσημά του και τα παρέδωσε στον αυτοκράτορα λέγοντάς του: «Γυμνός εξήλθον εκ της κοιλίας της μητρός μου, γυμνός και απελαύσομαι» (Ιώβ1,21). Ένα ουράνιο φως τον έλουσε και φάνηκε η θείας χάρις που τον επισκίασε. Ο φανατικός ειδωλολάτρης βασιλιάς έγινε έξαλλος από το θυμό του. Παράγγειλε να τον φοβερίσουν και να του τάξουν μεγαλύτερα αξιώματα αν αρνιόταν την πίστη του, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Τον οδήγησαν στο δεσμωτήριο, ευχαριστώντας και δοξολογώντας τον Κύριο, που για χάρη του υπέφερε! Τη νύχτα άγγελος Κυρίου τον ενδυνάμωσε να αντέξει στα βασανιστήρια που τον περίμεναν.

Την επόμενη ημέρα τον οδήγησαν και πάλι στον βασιλιά, ο οποίος, αφού διαπίστωσε την εμμονή του στην πίστη του, τον υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια. Τον κρέμασαν σε τέσσερις στύλους και άρχισαν να κόβουν τις σάρκες του με κοφτερά μαχαίρια και να καίνε τις πληγές με δάδες. Μέσα από τις σχισμένες σάρκες του έτρεχε ποτάμι το αίμα και οι πόνοι ήταν αφόρητοι. Εκείνος υπέμεινε με πρωτοφανή ηρωισμό το μαρτύριο και προσευχόμενος έπαιρνε δύναμη από το Θεό. Ύστερα από τρεις ώρες μαρτύριο, τον έριξαν αιμόφυρτο στη φυλακή, όπου ο άγγελος Κυρίου τον επισκέφτηκε και πάλι και γιάτρεψε τις πληγές του και τον συνεχάρη για τον ηρωισμό του.

Οι φύλακες της φυλακής διαμήνυσαν στο βασιλιά το θαύμα της θεραπείας του Μερκούριου και εκείνος έγινε και πάλι θηρίο. Διέταξε να τον υποβάλλουν σε νέα, φοβερότερα βασανιστήρια. Τον τρυπούσαν με πυρωμένες σούβλες σε όλο του το κορμί, λέγοντάς του: «Τίμα τους θεούς μας αδιάντροπε!». Εκείνος συνέχιζε να μένει αταλάντευτος στην πίστη του. Κατόπιν τον υπέβαλαν σε άλλα χειρότερα μαρτύρια. Τον κρέμασαν ανάποδα, δένοντάς του μια πελώρια πέτρα στο λαιμό. Κατόπιν τον ράβδισαν με τετράκλωνο βούρδουλα με χάλκινα βαρίδια, μέχρι λιποθυμίας. Ο Μάρτυρας και πάλι υπόμεινε με ηρωισμό και αυτά τα μαρτύρια.

Βλέποντας τύραννος την αμετάκλητη απόφασή του, διέταξε να τον αποκεφαλίσουν, αφού τον μεταφέρουν στην Καισάρεια. Ο Μάρτυρας, αφού συγχώρεσε τους βασανιστές του, έκαμε το σημείο του σταυρού και έσκυψε το κεφάλι να του το κόψουν οι αλαλάζοντες ειδωλολάτρες δήμιοι. Εκείνη τη στιγμή είδε τον Κύριο να τον περιμένει. Είχε μαζευτεί πολύς όχλος ειδωλολατρών για να χαρούν από το θέαμα του αποκεφαλισμού του. Ο δήμιος έκοψε την τίμια κεφαλή του Μάρτυρα και η ψυχή του φτερούγησε στον ουρανό. Ήταν μόλις 25 ετών! Η μνήμη του εορτάζεται στις 25 Νοεμβρίου.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Η Αγία Αικατερίνα

 

Η Αγία Αικατερίνα

 

Τι σημαίνει το όνομα Αικατερίνα;

Η Αγία μεγαλομάρτυς Αικατερίνη έζησε μέσα σε ένα

 κόσμο καθολικής παρακμής, ανάλογο με το σημερινό.

 Γεννήθηκε το 294 μ. Χ. στην Αλεξάνδρεια της 

Αιγύπτου. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια 

ειδωλολατρών και το όνομα της πριν γίνει χριστιανή, 

όπως αναφέρει

 ο Λατίνος εκκλησιαστικός συγγραφέας Ρουφίνος,

 ήταν Δωροθέα. Όταν έγινε Χριστιανή ονομάστηκε

 Αικατερίνα λόγω της καθαρότητας και αγνότητάς της 

(Αικατερίνα: αεί+καθαρίνα). Είχε ασύγκριτο κάλλος

 και ομορφιά,

 ήταν πολύ πλούσια και σπούδασε στις σχολές

 της εποχής της φιλοσοφία, ρητορική, ποίηση, 

μουσική, μαθηματικά, αστρονομία και ιατρική. 

Διακρινόταν για την ευφυΐα και τη φιλομάθειά της.

 Γι’ αυτό και ονομάζεται «Πάνσοφος», αυτή που

 κατέχει όλη τη σοφία. Η Φιλοσοφική Σχολή των

 Παρισίων 

θαυμάζοντας τη σοφία της την ανακήρυξε

 προστάτιδά της. Γενικά στις Δυτικές χώρες 

τιμάται ως προστάτιδα της παιδείας και των

 γραμμάτων. Η Αγία Αικατερίνη περιφρόνησε

 την κοσμική σοφία

 και προτίμησε τη σοφία του Θεού. Θέλησε

 να είναι όχι μόνο πάνσοφος αλλά θεόσοφος. 

Στον εκτενή βίο και μαρτύριο της Αγίας 

Αικατερίνης 

που έγραψε ο Άγιος Συμεών ο Μεταφραστής 

( P.G. 116,

 275-302) βλέπομε όλες τις λεπτομέρειες της

 ομολογίας και της αθλήσεως της Μάρτυρος. 

Ο Άγιος Συμεών ακολουθεί το συνηθισμένο

 μοτίβο

 περιγραφής της αθλήσεως των μαρτύρων. 

Α. Πρόσκληση των διωκτών για άρνηση της 

χριστιανικής πίστεως με την προσφορά θυσίας

 στα είδωλα. 

Β. Εμφάνιση της Μάρτυρος μπροστά στον

 αυτοκράτορα

 και έλεγχος της ψεύτικης πίστεως. 

Η Αγία Αικατερίνη προβάλλει διδασκαλίες σοφών

 ειδωλολατρών για να δείξει ότι η ειδωλολατρία

 στηρίζεται στην άγνοια και την πλάνη. 

Ο μόνος αληθινός Θεός είναι αυτός που έγινε

 άνθρωπος, υπέστη σταυρικό θάνατο και 

προσφέρει την αληθινή σωτηρία. 

Γ. Η έκπληξη του Μαξιμίνου. Η παράσταση της 

Αγίας

 ενώπιον του αυτοκράτορα. Ομολογία της 

βασιλικής

 καταγωγής και της πολύπλευρης μορφώσεώς της,

 την οποία όμως θεωρεί ασήμαντη και μηδαμινή 

μπροστά στην αγάπη της για τον αθάνατο Νυμφίο

 της Χριστό. 

Δ. Η αδυναμία του αυτοκράτορα να κάνει διάλογο 

και να απαντήσει στα σοφά λόγια της Αγίας και

 ο φόβος της ήττας του από τις αποδείξεις και τα

 επιχειρήματά της, τον οδηγεί να καλέσει τους πιο

 φημισμένους ειδωλολάτρες ρήτορες,

 «τους κομψούς των ασεβών» όπως 

λέει

 το απολυτίκιο της Αγίας, οι οποίοι

 και θα 

ανασκευάσουν όσα υποστήριζε, 

θα αποδείξουν

 τη σαθρότητα των απόψεών της

 και θα την πείσουν

 να ακολουθήσει τη δική του πίστη. 

Ε. Πρόσκληση των επιφανών ρητόρων προς διάλογο.

 Μετά την πρόσκληση του αυτοκράτορα προσέρχονται

 πενήντα,- άλλα μαρτυρολόγια γράφουν εκατόν

 πενήντα-, ρήτορες, η αφρόκρεμα των σοφών της

 αυτοκρατορίας. Ο αυτοκράτορας σε ιδιαίτερη 

συνάντηση τους κατατοπίζει για το ποιόν της 

μορφώσεως της Αγίας και τους καλεί να

 προετοιμαστούν εντατικά για να την αντιμετωπίσουν.

 Ο αρχηγός των ρητόρων με φανερή έπαρση 

δεν δέχεται ότι μια γυναίκα όσο συνετή, ευφυής 

και οξύνους κι αν είναι, μπορεί να κατέχει τη

 ρητορική τέχνη. 

ΣΤ. Αγγελος Κυρίου ενισχύει την Αγία προτού

 φθάσουν στη φυλακή οι απεσταλμένοι του 

αυτοκράτορα. Της προλέγει ότι στη δική της

 σοφία θα προστεθεί η σοφία του Θεού, 

οι ρήτορες θα πεισθούν, θα πιστέψουν στον

 αληθινό Θεό, θα λάβουν το στεφάνι του μαρτυρίου

 και στη συνέχεια θα ακολουθήσει και το δικό της 

μαρτύριο. 

Κάνει εντύπωση που μέσα στους χρόνους της

 ειδωλολατρίας οι ασεβείς αυτοκράτορες,

 με τη τεράστια δύναμη, που δεν είχαν ιδέα περί 

δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων,

 αλλά ήσαν στυγνοί δικτάτορες και αιμοσταγείς 

τύραννοι, δέχονται να ακουστεί και η αντίθετη

 προς τις αντιλήψεις και την πίστη τους άποψη.

 Μάλιστα από τις διηγήσεις των μαρτυρολογίων 

πολλοί ειδωλολάτρες που βρίσκονταν στην άγνοια

 και την πλάνη, ακούοντας για πρώτη φορά μια

 νέα διδασκαλία και θέτοντας τη λογική σκέψη τους

 σε ενέργεια να βρίσκουν το σωστό, να ξεχωρίζουν

 την αλήθεια από το καλυμμένο ψέμα

 και να προσχωρούν στη παράταξη των χριστιανών. 

Ζ. Επιχειρήματα του ρήτορα. 

α.Οι Θεοί των ειδωλολατρών είναι μεγάλοι

 και σπουδαίοι. Αυτό λέει ο Όμηρος στα έπη του

 και ο Ορφέας στη Θεογονία του. 

β. Κανένας παλαιός ποιητής δεν παραδέχεται

 τον εσταυρωμένο ως σοφό ή ως Θεό. 

Η. Απάντηση της Αγίας. 

α. Η Αγία Αικατερίνη φανερώνει ένα λάθος του

 μεγάλου ρήτορα. Χρησιμοποιεί εν γνώσει του

 ελλειπή στοιχεία με σκοπό τον εντυπωσιασμό

 των ακροατών. Ο ρήτορας αποκρύπτει την αλήθεια.

 Χρησιμοποιεί ένα μέρος της, το οποίο παρουσιάζει

 ότι είναι ολόκληρη η αλήθεια. Η Αγία δέχεται

 ότι πράγματι οι ποιητές λένε για τους Θεούς όσα

 είπε ο ρήτορας, αλλά λένε και άλλα. Χρησιμοποιεί

 δε τους ίδιους ποιητές (Όμηρο και Ορφέα)

 παρουσιάζοντας όσα λένε αυτοί για τα πολλά

 ελαττώματα των θεών (ψεύτες, πανούργοι,

 απατεώνες) και το πόση ανοησία και φαντασιοπληξία

 έχουν οι ειδωλολάτρες που τους λατρεύουν. 

β. Στο δεύτερο επιχείρημα η Αγία Αικατερίνη 

αναφέρει τη δυσκολία που έχει ο άνθρωπος

 να κατανοήσει τον αληθινό Θεό και Δημιουργό 

γιατί είναι ακατάληπτος, ανεξερεύνητος, άρρητος,

 άπειρος και ανεξιχνίαστος. Παρουσιάζει όμως μαρτυρία

 της Σίβυλλας που αναφέρεται στην κατά σάρκα 

Γέννηση του Χριστού και στην άφατη πρός τους

 ανθρώπους φροντίδα του. Στη συνέχεια ανέφερε

 ένα απόσπασμα του Απόλλωνα που χωρίς να το θέλει

 αναφέρθηκε στο Χριστό. Βρίσκει δε την ευκαιρία

 να εκθέσει συνοπτικά τη χριστιανική πίστη,

 αρχίζοντας από τη Δημιουργία του κόσμου, 

την πτώση του ανθρώπου και το σχέδιο της θείας

 οικονομίας για τη σωτηρία του ανθρώπου με τη

 σάρκωση, διδασκαλία, σταύρωση, ανάσταση,

 ανάληψη, αποστολή του Αγίου Πνεύματος και

 την αποστολή των μαθητών σε ολόκληρη την 

οικουμένη με σκοπό τη σωτηρία των ανθρώπων. 

Στό τέλος η Αγία κάλεσε το ρήτορα να πιστέψει

 στο μόνο αληθινό Θεό όπως και οι ίδιοι οι ποιητές

 τον ομολόγησαν. «Και οικονόμησε έτσι τα πράγματα

 ο αληθινός Θεός, δηλαδή αποκάλυψε μέσω των

 αρχαίων σοφών ένα μέρος από την αλήθεια,

ώστε οι ασεβείς να μην έχουν καμιά πρόφαση

 για το ότι είναι βυθισμένοι στο σκοτάδι της 

ειδωλολατρίας». 

Ο ρήτορας έμεινε κατάπληκτος και άφωνος 

από τα λόγια της Αγίας. Ο αυτοκράτορας κάλεσε

 τους άλλους ρήτορες να την αντικρούσουν. 

«Ουκ έχομεν αντιθείναι». Δεν μπορούμε να 

αντικρούσουμε όσα αυτή είπε και μάλιστα βλέποντας

 τον άριστό μας ρήτορα νικημένο. Η Αγία «εφίμωσε

 λαμπρώς τους κομψούς των ασεβών» 

με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. Η γλώσσα

 των κομψών (=σπουδαίων) ασεβών

(=ειδωλολατρών) δέθηκε (=εφίμωσε). 

Επακολούθησε η καταδικαστική απόφαση του

 αυτοκράτορα για τους ρήτορες. Στις 17 Νοεμβρίου

 τους έριξαν στην πυρά. Έλαβαν το βάπτισμα

 του αίματος με το μαρτύριό τους. Το βράδυ

 της ίδιας ημέρας οι χριστιανοί μάζεψαν τα άγια

 λείψανά τους τα οποία βρήκαν εντελώς σώα

 και άθικτα και τα έθαψαν. 

Ακολούθησε το μαρτύριο της Αγίας. Ο αυτοκράτορας

 προσπάθησε με διάφορες υποσχέσεις και

 κολακείες να πείσει τη Μάρτυρα να αρνηθεί το Χριστό.

 Βλέποντας την «πανεύφημον Νύμφην» 

να επιμένει στη σταθερή πίστη και ομολογία της,

 την παρέδωσε σε φρικτά βασανιστήρια. 

Συνεχείς μαστιγώσεις που έκαναν το παρθενικό 

της σώμα αγνώριστο. Την έκλεισε στη φυλακή

 για δώδεκα ημέρες. Εκεί την επισκέφθηκε η Αυγούστα

 Φαυστίνα, μαζί με ένα σπουδαίο στρατηγό, 

τον Πορφυρίωνα ή Πορφύριο, μαζί με τους 

διακόσιους στρατιώτες του. Όλοι κατηχήθηκαν

 και πίστεψαν και μαρτύρησαν κατά τη διάρκεια

 του μαρτυρίου της Αγίας. 

Για να φοβηθεί η Αγία κατασκευάστηκε ένα ειδικό

 μηχάνημα από τροχούς, στους οποίους την έδεσαν

 ώστε μόλις μετακινηθούν απότομα και βίαια να βρει 

φρικτό θάνατο. Με την επέμβαση θείου αγγέλου η 

Μεγαλομάρτυς λύθηκε από τα δεσμά και οι 

τροχοί κύλισαν και σκόρπισαν το θάνατο σε

 πολλούς απίστους. Μετά αποφασίστηκε ο

 αποκεφαλισμός της Αγίας. Στο τόπο του μαρτυρίου 

παρακάλεσε τους στρατιώτες να της δώσουν

 λίγο χρόνο να προσευχηθεί. Μετά έσκυψε το

 κεφάλι και είπε στους στρατιώτες να εκτελέσουν

 τη διαταγή του αυτοκράτορα. Η μεγαλομάρτυς

 Αικατερίνη αποκεφαλίστηκε περί το 307 μ. Χ. 

Από τον αυχένα της έτρεξε γάλα αντί για αίμα.

 Το τίμιο και πάναγνο σώμα της το σκέπασαν 

άγγελοι και το μετέφεραν στη κορυφή του

 υψηλότερου όρους του Σινά. Εκεί παρέμεινε

 κατά την παράδοση άταφο επί αιώνες. 

Ανάμεσα στον 8ο με 9ο αιώνα η ύπαρξη του τιμίου

 λειψάνου αποκαλύφθηκε σε όνειρο μοναχών

 της μονής, οπότε έγινε η ανακομιδή και η

 τοποθέτηση του στο Άγιο Βήμα του Καθολικού

 της Μονής Σινά αφιερωμένο στην Μεταμόρφωση

 του Σωτήρος. Από τότε ο ναός φέρει το όνομα 

της Αγίας Αικατερίνης. Θεωρείται δε «πολιούχος Σινά»,

 προστάτιδα δηλ. της Μονής. 

Η Αγία Αικατερίνη πέτυχε τρία ωραία πράγματα.

 « Αικατερίνα, και σοφή και παρθένος· Εκ ξίφους,

 και Μάρτυς. Ω καλά τρία!». Η Αικατερίνα ήταν

 σοφή και παρθένος· από το ξίφος δε, έγινε 

και Μάρτυς. Ω, πόσον ωραία είναι και τα τρία αυτά! 

Ταις Αυτής αγίαις πρεσβείαις Χριστέ ο Θεός,

 ελέησον ημάς. Αμήν.

https://www.pemptousia.gr/2017/11/i-agia-ekaterina-ke-i-

kompsi-ton-as/  

Προφητειά: Θα γίνονται πόλεμοι παντού. Η Ελλάδα δεν θα αναμιχθεί πουθενά

 

Προφητειά: Θα γίνονται πόλεμοι παντού. Η Ελλάδα δεν θα αναμιχθεί πουθενά

-Αυτά που θα δουν τα μάτια μας και θ’ ακούσουν τ’ αυτιά μας από εδώ και πέρα δεν θα τα έχουμε ποτέ ξαναδεί ούτε ξανακούσει. Μέσα στην επόμενη εικοσαετία θα γίνουν φοβερά πράγματα. Οι Ευρωπαίοι -για παράδειγμα- θα πάνε να καταργήσουν το άβατο του Αγίου Όρους. (σελ. 109)…

-Λέει ο θείος Παύλος ότι θα έρθει ένας καιρός, και είναι αυτός ο καιρός, τον οποίο διερχόμεθα εμείς, που ο άνθρωπος θα αποστατήσει από την πίστη του στον Θεό και θα στραφεί στην παλαιά δοξασία, στους θεούς του ψεύδους. Θα επαναφέρουν το Δωδεκάθεο.

Και άρχισε να γίνεται αυτό, το έχει ξεκινήσει ένας Οργανισμός και πάνε στον Όλυμπο και ετοιμάζουν το Δωδεκάθεο. Θα στραφούνε, λέει, στην παλαιά δοξασία, που ήτανε η αθεΐα, και θα χάσει ο άνθρωπος την ανθρωπιά του, θα χάσει την αλήθεια, θα χάσει την ειλικρίνεια, την πίστη του. Δεν θα υπάρχει πίστη στους ανθρώπους. Στους χίλιους έναν θα βρίσκεις που θα μιλάει την αλήθεια και οι άλλοι θα τον λένε τρελό. Πόσα θ’ αλλάξουν! Κι όσο πας, χειρότερα θα γίνονται… (σελ. 110)

Θα γίνονται πόλεμοι παντού. Η Ελλάδα δεν θα αναμιχθεί πουθενά και θα έχει μικρές απώλειες. Αλλά θα υπάρχει φτώχεια, λιμός, θα κλείσουν και τα σύνορα. Εσύ θα ζεις, εγώ δεν θα ζω. θα ζεις και θα το θυμάσαι. Τότε θα μείνουν δύο εκατομμύρια Έλληνες πιστοί στον Κύριο. Από αυτούς θα βγουν μάρτυρες. Ο σωστός Χριστιανός πρέπει να έχει πίστη, αγάπη, ειλικρίνεια, δικαιοσύνη, φιλανθρωπία… (σελ. 111)

Βρισκόμαστε σε καιρούς χαλεπούς αυτή την εποχή που ζούμε εμείς. Υπήρξαν και καλές εποχές, που ζούσαν οι άνθρωποι με αγάπη. Ο ένας εφύλαγε τον συνάνθρωπό του, τον αγαπούσε, τον βοηθούσε σε όλα τα πράγματα της ζωής.

Τώρα πάμε αντίστροφη μέτρηση. Δεν προσέχουμε τη ζωή, δεν τη χαιρόμαστε. Η απιστία μας σπρώχνει μακριά από την κατάσταση της πολυτίμου αληθείας. Αν δεν έχουμε ούτε ίχνος από την πίστη μας προς τον Θεό, που ψάχνουμε να βρούμε μέσα στο σκοτάδι, να δω τι θα βρεις. Δεν θα βρεις τίποτα, πάνω στα βράχια θα χτυπήσεις.

Όπου υπάρχει κίνδυνος, εκεί πέφτει ο άνθρωπος, γιατί αφήσαμε τα πολυτιμότερα πράγματα, την πίστη μας στον Θεό και την αγάπη μας στον συνάνθρωπο.

Όποιος κατορθώσει να κρατήσει αυτά τα δύο, την αλήθεια στον Κύριο και την αγάπη στον άνθρωπο, αυτός πέτυχε τον στόχο του και τον προορισμό του στη γη.

Όταν έρθει ή ώρα, θα φύγει χωρίς στεναχώρια, χωρίς θλίψη, χωρίς πόνο, χωρίς φασαρία, και θα πάει εκεί που είναι γραμμένο, μέσα στη Βασιλεία των Ουρανών. θα έχει εφόδιο μία τσάντα γεμάτη καλοσύνη και θα την κουβαλάει μαζί του, για να πάει μπροστά στον φοβερό Κριτή… (σελ. 149)

Απόσπασμα από: Διδακτικά και προφητικά αποφθέγματα γέροντος Αμβροσίου Λάζαρη Πνευματικού της Ι. Μovής Δαδίου «Παναγία η Γαυριώτισσα».

Πηγή: https://www.agiotopia.gr

 

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης: «Όπου κι αν ευρεθεί ο άνθρωπος, να μην απελπίζεται!»

«…Γι’ αυτό λέω ότι, όπου κι αν ευρεθεί ο άνθρωπος, να μην απελπίζεται.

Να μην τα χάνει, να μην τα σαστίζει.

Για τον άλφα και τον βήτα λόγο, ο Θεός γνωρίζει, σε δοκιμάζει.
Σε δοκιμάζει: Μπορείς να κρατήσεις αυτήν τη θλίψη; Μπορώ. Θα σου δώσω χάρισμα.

Δεν μπορείς; Κι αυτό που σου ’δωσα, θα το αφαιρέσω.

Εγώ δεν θέλω δειλούς ανθρώπους.

Όχι όπως έστειλε ο Μωυσής τους κατασκόπους, λέει: «Εωράκαμεν υιούς γιγάντων και ήμεν ενώπιον αυτών ωσεί ακρίδες» (Αριθμοί 13, 34).

Έτσι; Ναι, αλλά ποιος το λέει αυτό; Ποιος το λέει; «Δειλός αποσταλείς εις υπακοήν, λέγει· λέων κατά την οδόν και φονείς κατά τας πλατείας» (Παροιμιών 26, 13).

Δειλός άνθρωπος δεν αξίζει τίποτες.

Ενώ ο τολμηρός βγαίνει πάντα νικητής.

Βλέπεις»;

Από το βιβλίο “Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης”, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου “Άγιος Εφραίμ”, Κατουνάκια Αγίου Όρους.

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com

Το μήνυμα του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού για τον σύγχρονο κόσμο… πηγή έμπνευσης και θάρρους για κάθε Χριστιανό

 

Το μήνυμα του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού για τον σύγχρονο κόσμο… πηγή έμπνευσης και θάρρους για κάθε Χριστιανό

Ένας Άγιος της εποχής μας, που θα πρέπει να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση για όλους μας. Η πίστη του και η υπομονή του θα πρέπει να αποτελεί πηγή έμπνευσης και θάρρους για κάθε Χριστιανό και για κάθε ταλαιπωρημένη ψυχή!

Και επίσης όπως μας τονίζουν και σύγχρονοι Γέροντες, προς ενίσχυση των πιστών ενόψει και της δοκιμασίας που επέρχεται ο κόσμος μας από την λοιμική ασθένεια του λεγόμενου «κορωνοιού», να προσευχόμαστε στον Όσιο Νικηφόρο.

~ Ο μακαριστός μοναχός Θεόκλητος Διονυσιάτης, σε βιβλίο που εξέδωσε το 1987, με τίτλο «Ο Άγιος Άνθιμος της Χίου ο Θαυματουργός», ονόμασε (προφητικά) τον Όσιο Νικηφόρο «Ο Άγιος των λεπρών». 

…Ανατρέχοντας κανείς στο βίο του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, διαπιστώνει ότι διανθίστηκε, επί σειρά ετών, με κραυγαλέες αντιθέσεις, που αποτελούν αφορμή δημιουργικού προβληματισμού για τους ανθρώπους κάθε εποχής. Ορφανός από μικρός προστατεύθηκε από τη θεία Πρόνοια, μέσω του πνευματικού του πατρός, Αγίου Ανθίμου της Χίου.

Αδύναμος και ασθενής, δοκιμαζόμενος από τη φοβερή λέπρα, στερούμενος το φως των οφθαλμών, την αφή των χεριών και την κίνηση των ποδιών, έφερε νίκες κατά της ασθένειας, τιμώντας μαρτυρικά το μοναχικό του όνομα «Νικηφόρος«. Οι νίκες του, βέβαια, κατά της αμαρτίας, του γογγυσμού, της μελαγχολίας και των κακών λογισμών επιβεβαίωναν το αγωνιστικό του φρόνημα και τη βαθιά του πίστη. Ο λεπρός μοναχός, με το παραμορφωμένο πρόσωπο, τα τυφλά μάτια και τα ακίνητα μέλη, έλαμπε μες στο σκοτεινό του δωμάτιο, λουσμένος από ουράνιο φως και, ενώ προσευχόταν, βρισκόταν πάνω από το έδαφος.

Η πολύτιμη πνευματική φαρέτρα, που ο Όσιος είχε κληρονομήσει από τους αγιασμένους γέροντες Παχώμιο και Άνθιμο Χίου, καθόρισε το ασκητικό του βίωμα. Στη γόνιμη ψυχή του πατρός Νικηφόρου καλλιεργήθηκαν οι σπόροι της ευσεβείας, της εγκρατείας, της νήψεως, της υπομονής και της καρτερίας.

Η φυσική αδυναμία του λεπρού μοναχού δεν τον εμπόδισε να προοδεύσει πνευματικά, να παρηγορήσει τους συνανθρώπους του και να επιτύχει τον αγιασμό του. Μία «ζωή εν τάφω», με αναστάσιμη χαρά και καρτερικότητα, αποτελεί πηγή έμπνευσης και θάρρους για κάθε ταλαιπωρούμενη ψυχή, που λαχταρά τη νικηφόρο πορεία της εν μέσω των θλίψεων της παρούσης ζωής!

από το βιβλίο: «Βίος και Ακολουθία του Οσίου και Θεοφόρου πατρός ημών Νικηφόρου του Λεπρού» – Ι.Μ. Κισάμου και Σελίνου (Κίσαμος 2014)

πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com

https://www.agiotopia.gr

Μήνυμα παπα-Χρήστου

 

 

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, Πατριάρχης Αλεξανδρείας

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΕΛΕΗΜΩΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Πολλοί άγιοι της Εκκλησίας μας έλαβαν τον χαρακτηρισμό του ελεήμονα, διότι άσκησαν υπερβαλλόντως την χριστιανική αρετή της ελεημοσύνης. Ο αγιασμός τους και η τελείωσή τους πέρασε μέσα από την άσκηση της έμπρακτης αγάπης, η οποία θεωρείται ως η κορωνίδα όλων των αρετών. Ένας από αυτούς υπήρξε και ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

Γεννήθηκε περί το 555 στην Αμαθούντα της Κύπρου, τη σημερινή Λεμεσό. Οι γονείς του ονομαζόταν Επιφάνιος και Ευκοσμία, ήταν εύποροι και είχαν μεγάλη κοινωνική θέση στην Κύπρο. Παράλληλα ήταν ευσεβείς και ενάρετοι άνθρωποι. Ο πατέρας του ήταν κυβερνήτης της Κύπρου και είχε πολλά και σπάνια διοικητικά χαρίσματα και ικανότητες. Για την δικαιοσύνη του και την αγάπη του για το λαό του ήταν πολύ αγαπητός και σεβαστός από όλους. Η μητέρα του είχε πλούσια ψυχικά και πνευματικά χαρίσματα, τα οποία την καθιστούσαν αξιοσέβαστη στο νησί. Οι ευσεβείς και ενάρετοι αυτοί άνθρωποι μετέδωσαν και στο παιδί τους, τον Ιωάννη, την βαθειά πίστη στο Θεό και του πρόσφεραν τη μεγαλύτερη δυνατή μόρφωση της εποχής τους. Αλλά και εκείνος είχε φιλομαθή διάθεση, αποκτώντας μεγάλη γνώση. Αρεσκόταν περισσότερο να μελετά την Αγία Γραφή και τα συγγράμματα των Πατέρων της Εκκλησίας.

Όταν μεγάλωσε, με την πίεση των γονέων του και χωρίς τη δική του θέληση, νυμφεύτηκε μια ευσεβή γυναίκα. Αλλά σύντομα, από κάποιο θανατικό, που είχε πέσει στο νησί, πέθανε η σύζυγός του και τα παιδιά του, μένοντας μόνος. Αυτό το θεώρησε ως ευκαιρία για να αφιερωθεί στην υπηρεσία της Εκκλησίας και στη διακονία των ενδεών ανθρώπων, των οποίων τα παθήματα άγγιζαν την ευαίσθητη ψυχή του.

Κάποιο βράδυ είδε στον ύπνο του ένα παράδοξο όνειρο, μια ωραία κόρη, στεφανωμένη με κλάδο ελιάς, η οποία του είπε:«Εγώ είμαι η πρώτη θυγατέρα του βασιλέα. Αν με αγαπήσεις, έχω την δύναμη να σε οδηγήσω σ’ αυτόν»! Ο Ιωάννης προσπάθησε να ερμηνεύσει την οπτασία, συμπεραίνοντας, πως η κόρη ήταν η χάρις της συμπάθειας και της ελεημοσύνης, η οποία όντως οδηγεί στο Θεό.

Στα 610 χήρεψε ο πατριαρχικός θρόνος της Αλεξάνδρειας και οι Αλεξανδρείς πιστοί εξεδήλωσαν την επιθυμία τους να γίνει ποιμενάρχης τους ο ενάρετος Ιωάννης. Ο έπαρχος της Αιγύπτου, πατρίκιος Νικήτας, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη, όπου μετέφερε την επιθυμία του λαού της Αλεξάνδρειας στον αυτοκράτορα Ηράκλειο (575-641), να προωθήσει τον Ιωάννη στο θρόνο του Αγίου Μάρκου. Ο αυτοκράτορας δέχτηκε και έστειλε διαταγή στον Ιωάννη να μεταβεί στην Αλεξάνδρεια και να αναλάβει τον πατριαρχικό θρόνο. Όταν εκείνος πήρε τη διαταγή, χωρίς να το θέλει, υπάκουσε και δέχτηκε την υψηλή αυτή διακονία. Χειροτονήθηκε Πατριάρχης Αλεξανδρείας.

Η Αλεξάνδρεια ήταν μια μεγάλη πόλη, όπου συμβίωνε ο πλούτος των ολίγων με τη φτώχεια των πολλών. Οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από επαίτες, περιφερόμενα πεινασμένα παιδιά και εγκαταλειμμένους γέροντες. Έβλεπε κανείς εξαθλιωμένες χήρες με σκελετωμένα παιδιά στην αγκαλιά να ζητούν βοήθεια για να επιβιώσουν. Ασθενείς και κατάκοιτους, δίχως στέγη και φροντίδα. Αυτό το οικτρό θέαμα πλήγωσε την ευαίσθητη καρδιά του Ιωάννη. Θυμήθηκε το παράδοξο όνειρο και κατάλαβε ότι η κόρη του ονείρου ήρθε στο όνειρό του γι’ αυτούς τους ανθρώπους! Ότι η θεία πρόνοια τον οδήγησε εκεί για να τους βοηθήσει, να απαλύνει τον πόνο τους!

Έτσι ως πρώτο του μέλημα έθεσε την καταγραφή όλων των αναξιοπαθούντων ανθρώπων της Αλεξάνδρειας και των άλλων περιοχών της επισκοπικής του περιφέρειας. Ανάθεσε σε κληρικούς και οικονόμους να καταγράψουν όλους τους ζητιάνους, τις χήρες και τα ορφανά, τους εγκαταλειμμένους, τους οποίους αποκαλούσε «κυρίους και δεσπότες του», διακηρύσσοντας δημόσια πως όλους αυτούς μας τους στέλνει ο Θεός, οι οποίοι με την βοήθειά μας, μπορούν να μας ανοίξουν τη βασιλεία των ουρανών.

Περισσότεροι από 7.500 άνθρωποι καταγράφηκαν και εντάχτηκαν στα προγράμματα φιλανθρωπίας του Ιωάννη. Τους είχε εξασφαλίσει το καθημερινό φαγητό και μερίμνησε να μην είναι κανένας άστεγος. Διέθεσε αρχικά την προσωπική του μεγάλη περιουσία και όταν αυτή εξαντλήθηκε, στράφηκε προς τους πλουσίους, τους οποίους έπειθε να επιχορηγούν το μεγάλο φιλανθρωπικό του έργο. Ο λαός εξέφραζε την αγάπη του και την αφοσίωσή του στον ελεήμονα ποιμενάρχη του, του οποίου προσέδωσε την προσωνυμία «Ελεήμων».

Έβλεπε στα πρόσωπα των φτωχών και ασθενών το Χριστό. Πέρα από το επισιτιστικό και στεγαστικό έργο, μερίμνησε και για τους ασθενείς, τους γέροντες, τα ορφανά, κτίζοντας πολλά νοσοκομεία, γηροκομεία, φτωχοκομεία, ορφανοτροφεία, όπου έβρισκαν αγάπη και φροντίδα χιλιάδες αναξιοπαθούντες.

Στα 614, όταν οι Πέρσες είχαν καταλάβει τα Ιεροσόλυμα, και άρχισαν τις σφαγές των αμάχων. Τότε μεγάλος αριθμός προσφύγων έφτασαν στην Αλεξάνδρεια για να γλυτώσουν από τα σπαθιά των βαρβάρων εισβολέων. Ο Ιωάννης τους δέχτηκε με πατρική αγάπη και άνοιξε τις πόρτες των ιδρυμάτων, προσφέροντάς τους πολύτιμη βοήθεια. Μάλιστα οργάνωσε μεγάλες αποστολές σιτηρών και τροφίμων στους εναπομείναντες κατοίκους της Παλαιστίνης, σώζοντας χιλιάδες ανθρώπους από την πείνα. Ο γνωστός ιστορικός και ακαδημαϊκός Κ. Άμαντος έγραψε τα εξής για το έργο του αγίου Ιωάννη: «Περιέθαλψε τους πρόσφυγας κατά τρόπον μοναδικόν, άγνωστον μέχρι τότε εις την ιστορίαν»!

Αξιοσημείωτο είναι ότι ο Ιωάννης δεν περίμενε από τους άλλους, αλλά εμφανιζόταν πρώτος να υπηρετεί τους ασθενείς και να περιθάλπει τους ανήμπορους. Προσωπικά ο ίδιος και οι πολυπληθείς συνεργάτες του προσέφερε τις πολύτιμες υπηρεσίες τους στους ζωντανούς, αλλά και θάβοντας τους νεκρούς, από τις λοιμικές νόσους, που μάστιζαν συχνά την περιοχή, τους οποίους άφηναν άταφους οι οικείοι τους, φοβούμενοι τη μετάδοση της νόσου. Έδινε το καλό παράδειγμα της πίστης και της φιλανθρωπίας. Ό, τι του προσέφεραν το έδινε στους φτωχούς.

Αλλά το φιλανθρωπικό έργο του δεν παρεμπόδιζε κι επισκίαζε το ποιμαντικό και πνευματικό. Κατηχούσε τους πιστούς, οργάνωνε ιεραποστολικές αποστολές και έκτιζε ναούς. Σε ελάχιστο διάστημα έκτισε 70 ναούς!

Ο ίδιος ζούσε σαν ασκητής. Δεν παραμελούσε τον προσωπικό του αγώνα για κόψιμο παθών και απόκτηση αρετών. Προσευχόταν αδιάκοπα, νήστευε, αγρυπνούσε. Ήταν ανεξίκακος και σκορπούσε στους γύρω του αγάπη και καλοσύνη. Δεν ανταπέδιδε μίσος ή εκδίκηση σε όσους τον αδικούσαν. Ήταν ταπεινός και απέδιδε στον εαυτό του τον χαρακτηρισμό του «μεγαλύτερου αμαρτωλού», ζητώντας απ’ όλους συγχώρεση. Ενθάρρυνε τους αμαρτωλούς να μετανοούν, τονίζοντάς τους το μεγαλείο της θεία αγάπης και το ακένωτο του θείου ελέους. Τόνιζε την πίστη της Εκκλησίας πως ο αληθινός Τριαδικός Θεός είναι Θεός αγάπης και όχι εκδίκησης και κακότητας, όπως πρέσβευαν οι εθνικοί και οι αιρετικοί.

Ο αυτοκράτορας Ηράκλειος είχε πληροφορηθεί για το μεγάλο και ανεκτίμητο έργο του Ιωάννη και ζητούσε επίμονα να έρθει στην Κωνσταντινούπολη να πάρει την ευλογία του και να τον τιμήσει. Ο άγιος αρνιόταν επίμονα, διότι δεν ήθελε ανθρώπινα βραβεία και επαίνους. Αλλά μετά από επίμονες παρακλήσεις του επάρχου Νικήτα υπάκουσε και πήρε το πλοίο για την Πόλη. Όταν όμως έφτασε στη Ρόδο είδε ένα όραμα: ένα φωτεινό άνδρα ο οποίος του είπε: «Έλα στην Κύπρο, μην αργείς. Έλα! Ο βασιλεύς των βασιλέων σε περιμένει»! ο άγιος κατάλαβε ότι είχε έρθει η ώρα να τον καλέσει κοντά Του ο Κύριος, τον Οποίο αγάπησε και υπηρέτησε στα πρόσωπα των ανθρώπων.

Άλλαξε λοιπόν πορεία και κατευθύνθηκε στη γενέτειρά του την Κύπρο, όπου κοιμήθηκε ειρηνικά το 619 σε ηλικία 64ετών. Λίγο πριν την κοίμησή του είδε ξανά στο όνειρό του την κόρη που είχε δει παλιά, η οποία του αποκάλυψε ότι πράγματι ήταν η ελεημοσύνη, η οποία ανοίγει την βασιλεία των ουρανών.

Στη διαθήκη του έγραψε: «Σ’ ευχαριστώ, Κύριε και Θεέ μου, γιατί με αξίωσες, τα δώρα που Συ μου έδωσες, να σου τα προσφέρω πίσω. Σ’ ευχαριστώ, ακόμη που άκουσες την προσευχή μου και στην κατοχή μου τώρα που πεθαίνω δεν έμεινε παρά «εν τρίτον νομίσματος», το οποίον προστάζω να δοθεί στους φτωχούς αδελφούς μου. Όταν με τη χάρη του Θεού έγινα επίσκοπος της Αλεξάνδρειας, βρήκα στα ταμεία της επισκοπής μου οκτώ χιλιάδες περίπου λίτρες χρυσού. Με τις γενναιόδωρες προσφορές φιλόχριστων ανθρώπων, κατόρθωσα να συγκεντρώσω αμύθητα ποσά. Τα ποσά αυτά, επειδή ήξερα, πως είναι δώρα του βασιλέα των όλων Χριστού, τα επέστρεψα με επιμέλεια και προσοχή στον Θεό, στον οποίο και ανήκουν. Σ’ Αυτόν παραδίδω τώρα και την ψυχή μου».

Οι Χριστιανοί της Αμαθούντος κήδεψαν το τιμημένο και αγιασμένο σώμα του Ιωάννη στο Ναό του Αγίου Τύχωνος. Μετά από λίγο καιρό ο χαρυτόβρυτος τάφος του ανέβλυζε μύρο και έκανε πολλά θαύματα. Είναι δε ο πολιούχος άγιος της Λεμεσού.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Νοεμβρίου και το όνομά του κατέστη συνώνυμο της ελεημοσύνης και της χριστιανικής αγάπης.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr