Ημέρα μνήμης του μακαριστού Ιεραποστόλου του Κονγκό πατρός Κοσμά Γρηγοριάτη

Ημέρα μνήμης του μακαριστού Ιεραποστόλου του Κονγκό πατρός Κοσμά Γρηγοριάτη

Το απόγευμα της Παρασκευής 27  Ιανουαρίου 1989, ο Ιεραπόστολος του Κονγκό π. Κοσμάς Γρηγοριάτης επέστρεφε από περιοδεία στο Κολουέζι, στην Ιεραποστολική βάση. Κατά τις 8:10 το βράδυ, ευρισκόμενος στο 55ο χιλιόμετρο από την συμπρωτεύουσα Λουμπουμπάσι, το αυτοκίνητο συγκρούστηκε πλαγιομετωπικά με ένα φορτηγό των τοπικών ορυχείων, του οποίου η καρότσα προεξείχε. Ο π. Κοσμάς έχασε αμέσως την ζωή του, αφήνοντας ένα ελαφρύ επιφώνημα, ενώ οι δύο συνεπιβάτες του σώθηκαν. Το αυτοκίνητο, μετά από ανατροπή, έφυγε εκτός δρόμου. Κάποιοι ιθαγενείς από το παρακείμενο χωριό Σοφουμουάνγκο έτρεξαν, απεγκλώβισαν τον Έλληνα πρόξενο κ. Διονύσιο Κυβετό και εναπέθεσαν το σώμα του π. Κοσμά στην άκρη του δρόμου. Όπως γράφτηκε: «Η ώρα ήταν 8:10 το βράδυ. Το ευλογημένο σώμα του, που δεν βρήκε ανάπαυση και ξεκούραση σ'  αυτήν την ζωή, αναπαύεται τώρα πάνω στο γρασίδι. Το αίμα απ' τις πληγές του συμπαρασύρεται απ'  την βροχή, που πέφτει την ώρα εκείνη, και ποτίζει την αφρικανική γη».

Επί τρεις ημέρες η σορός του π. Κοσμά παρέμεινε σε ειδικό θάλαμο του νοσοκομείου, που χρησιμοποιείται για τις περιπτώσεις αυτές. Όλοι πρόσεξαν ότι το σώμα του κατά θαυμαστό τρόπο δεν πάγωνε και διαρκώς έτρεχε αίμα από τα τραύματά του μέχρι και την ώρα της ταφής. Όπως γνωρίζουμε, τα σώματα των Αγιορειτών Πατέρων δεν παγώνουν, κατά παραχώρηση της Παναγίας μας, όσες ώρες κι αν περάσουν.

Η πρώτη εξόδιος ακολουθία τελέστηκε Δευτέρα πρωί της 30ής Ιανουαρίου στον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου στο Λουμπουμπάσι, από τον Μητροπολίτη. Παρόντες ήταν όλοι οι Έλληνες, οι γηγενείς χριστιανοί και άνθρωποι που τον γνώριζαν. Επίσης, ήλθαν και εκπρόσωποι των Αρχών. Έξω από την εκκλησία ακούγονταν τα μοιρολόγια και οι αλαλαγμοί των γυναικών. Έκλαιγαν και έλεγαν: «Χάσαμε τον πατέρα μας. Χάσαμε τον προστάτη μας».

Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας με μικρό αεροσκάφος το σκήνωμα του π. Κοσμά μεταφέρθηκε στο Κολουέζι. Στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου, μέσα και έξω από την εκκλησία, είχαν συγκεντρωθεί χιλιάδες ανθρώπων. Όταν έφθασε το σκήνωμα του π. Κοσμά, όλος ο κόσμος ξέσπασε σε αλαλαγμούς και ξεφωνητά. Δεν περιγράφονται με λόγια εκείνες οι στιγμές. Τα κορίτσια του Οικοτροφείου τον αποχαιρετούσαν με σπαραγμό και αβάστακτο πόνο. Όταν το σώμα του π. Κοσμά τοποθετούνταν στον τάφο, μικροί μεγάλοι στάθηκαν τριγύρω και τον αποχαιρετούσαν ρίχνοντας τα ατέλειωτα δάκρυά τους μέσα στον τάφο. Έχασαν τον μεγάλο πατέρα τους.

Και πράγματι ήταν μεγάλος πατέρας καθώς αφιέρωσε την ζωή του στην κοινωνική και πνευματική αναβάθμιση των τοπικών κοινοτήτων. Ίδρυσε κέντρα υγείας, σχολεία, και ανήγειρε Ιερούς Ναούς. Σίτιζε τους ενδεείς στις πόλεις και τα χωριά αναπτύσσοντας αγροτική και κτηνοτροφική μονάδα. Και το σπουδαιότερο μετάγγιζε τον λόγο του Ευαγγελίου του Χριστού στις ψυχές των ανθρώπων που μαθαίνουν έτσι να αγαπούν, να ενστερνίζονται την αρχή της ισότητας και να διεκδικούν τη δικαιοσύνη του Θεού πάνω στην γη.

Επαναλάμβανε διαρκώς: «Όποιος θέλει να είναι Ιεραπόστολος, πρέπει να αφήσει τα κόκαλά του στην αφρικανική γη».

Ο τάφος του απετέλεσε σημείο αναφοράς της ευλάβειας του Ορθόδοξου λαού αυτής της χώρας και προσκύνημα καθημερινό των πιστών του Κολουέζι. Το οσιακό σκήνωμα του αγωνιστή και μάρτυρα Ιεραποστόλου παραμένει στην αφρικανική γη ως ευλογία και συνάμα σύμβολο αγώνων και θυσίας.

Σε μήνυμά του ο Πρωτοσύγκελος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμανδρίτης Κοσμάς Θασίτης γράφει: «Σήμερα στον εσπερινό, τριάντα δύο χρόνια μετά, κοιτούσα τον τάφο του. Σκέφτηκα τους αγώνες του και τις ταλαιπωρίες που τράβηξε για να θεμελιωθεί η Ορθοδοξία στην Αφρική. Συγκινούμαι βαθύτατα με την μορφή του. Ο παπα-Κοσμάς βρίσκεται εδώ. Το καταλαβαίνω πολλές φορές. Φάρος ελπίδας ο τάφος για μένα προσωπικά, που έχω την τιμή να βαδίζω στην γη που πότισε και χάραξε με το αίμα του τα καλύτερά του χρόνια. Διάσπαρτος είναι ο τόπος εδώ με το αίμα και την θυσία του. Η μνήμη του ας είναι αιωνία».

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Τό μυστικό τῆς εὐτυχίας ἡ μέτρια ζωή...Μέγας Ἀντώνιος

 

Τό μυστικό τῆς εὐτυχίας ἡ μέτρια ζωή...Μέγας Ἀντώνιος

 

ΝΑ ΛΥΠΟΥΜΑΣΤΕ ΤΟΥΣ ΑΔΙΑΦΟΡΟΥΣ

83. Αὐτοὺς ποὺ λησμονοῦν τὴ χρηστὴ καὶ ἀρεστὴ στὸ Θεὸ πολιτεία καὶ δὲν παραδέχονται τὰ ὀρθὰ καὶ θεοφιλῆ δόγματα, δὲν χρειάζεται νὰ τοὺς μισοῦμε, ἀλλὰ μᾶλλον νὰ τοὺς ἐλεοῦμε σὰν ἀνάπηρους ὡς πρὸς τὴ διάκριση καὶ τυφλοὺς ὡς πρὸς τὴν καρδιὰ καὶ τὴ διάνοια. Διότι ἐφ᾿ ὅσον δέχθηκαν τὸ κακὸ γιὰ καλό, χάνονται ἀπὸ τὴν ἀγνοία καὶ δὲν γνωρίζουν τὸ Θεὸ οἱ τρισάθλιοι καὶ ἀνόητοι ψυχικά.

158. ΟΙ ΑΝΙΑΤΕΣ ΨΥΧΙΚΕΣ ΑΡΡΩΣΤΙΕΣ

Πιὸ μεγάλη καὶ ἀνίατη ἀρρώστια καὶ ἀπώλεια τῆς ψυχῆς εἶναι ἡ ἀθεΐα καὶ ἡ φιλοδοξία. Διότι (αὐτὰ ποὺ εἶναι) ἡ ἐπιθυμία τοῦ κακοῦ, εἶναι στέρησης τοῦ ἀγαθοῦ. Ἀγαθὸν δὲ εἶναι τὸ νὰ κάνη κανεὶς ἄφθονα ὅλα τὰ καλά, ὅσα ἀρέσουν στὸ Θεὸ τῶν ὅλων.

30. Ο ΕΛΕΓΧΟΣ ΑΠΟΝΤΩΝ

Οἱ ἀγαθοὶ καὶ θεοφιλεῖς (ἀγαπημένοι ἀπὸ τὸ Θεό) ἄνδρες, ἐλέγχουν περὶ τοῦ κακοῦ κατὰ πρόσωπον παρόντος τοὺς ἀνθρώπους. Ἐὰν δὲν εἶναι παρόντες, δὲν τοὺς κακολογοῦν. Ἀλλ᾿ οὔτε καὶ σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ἐπιχειροῦν νὰ εἰποῦν κάτι (κακὸ κατὰ τῶν ἀπόντων) τὸ ἐπιτρέπουν.

36. Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΥΛΙΚΩΝ ΑΓΑΘΩΝ

Ὅσοι νομίζουν δυστυχία τὸ χάσιμο τῶν χρημάτων, ἢ τέκνων, ἢ δούλων, ἢ ὁποιασδήποτε ἄλλης ὑπάρξεως (προσώπου ἢ πράγματος), ἂς γνωρίζουν, ὅτι πρῶτα – πρῶτα πρέπει νὰ ἀρκοῦνται σὲ ὅσα τοὺς δίδονται ἀπὸ τὸ Θεό. Κι ὅταν εἶναι ἀνάγκη νὰ τὰ ἀποδώσουν, νὰ τὸ κάνουν πρόθυμα καὶ μὲ εὐγνωμοσύνη, χωρὶς καθόλου νὰ κακιώνουν γιὰ τὴ στέρησή τους ἢ μᾶλλον γιὰ τὴν ἐπιστροφή. Διότι, ἀφοῦ μεταχειρίστηκαν πράγματα ποὺ δὲν εἶναι δικά τους, πάλιν τὰ ἐπέστρεψαν.

6. ΤΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ Η ΜΕΤΡΙΑ ΖΩΗ

Ὅσον μετριότερα ζεῖ κανείς, τόσο εὐτυχέστερος εἶναι (εὐδαίμων), γιατὶ δὲν φροντίζει γιὰ πολλά, γιὰ δούλους, γεωργοὺς καὶ ν᾿ ἀποκτήσει ζῷα.

Διότι ὅταν προσηλωνόμαστε σ᾿ αὐτὰ καὶ περιπέσομε ἀργότερα στὶς δυσχέρειες ποὺ τὰ ἐπακολουθοῦν, κατηγοροῦμε τὸ Θεὸ (ὡς αἴτιον).

Ἀπὸ τὴν αὐθαίρετη αὐτὴ ἐπιθυμία μας (τὸν πλοῦτο), ποτίζεται ὁ θάνατος καὶ ἔτσι πλανημένοι μένομε στὸ σκοτάδι τῆς ἁμαρτωλῆς ζωῆς, χωρὶς νὰ μποροῦμε νὰ ἀναγνωρίσουμε τοὺς ἑαυτούς μας.

Άγιος Αντώνιος ο Μέγας

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=10223874421545607&id=1147900182

 

πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com

 

Άγιος Κλήμης ο Αθηναίος, ο εν όρει Σαγματά Ασκήσας

ΑΓΙΟΣ ΚΛΗΜΗΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ Ο ΕΝ ΟΡΕΙ ΣΑΓΜΑΤΑ ΑΣΚΗΣΑΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Η Ελλάδα υπήρξε μια από τις κοιτίδες του μοναχισμού. Τα όρη και τα βουνά της πατρίδος μας είναι κατάσπαρτα από παλαιές και νέες σκήτες και Ιερές Μονές, τις οποίες έκτισαν άγιοι ασκητές. Ένα αγιασμένο τέτοιο βουνό είναι και το Όρος Σαγματά της Βοιωτίας. Εκεί ασκήτεψε και αγίασε ο άγιος Κλήμης ο Αθηναίος, μια αγιασμένη και χαρισματική μορφή των μέσων χρόνων.

Έζησε τον 11^ο αιώνα. Γεννήθηκε στην Αθήνα, η οποία στα χρόνια εκείνα βρισκόταν σε τέλεια παρακμή, όπως την περιέγραψε λίγα χρόνια αργότερα ο μητροπολίτης της Άγιος Μιχαήλ Χωνιάτης, ή Ακομινάτος (1138-1222). Καταγόταν από ευγενή και πλούσια οικογένεια, η οποία του παράσχε τα εφόδια να μορφωθεί και να ζήσει μια άνετη ζωή. Όμως αυτός θέλγονταν από μικρός για τον μοναχικό βίο.

Όντας ακόμη έφηβος, γνωστοποίησε στους δικούς του την απόφασή του να φύγει από το σπίτι του και να ενδυθεί το μοναχικό σχήμα. Έτσι, αφού αποχαιρέτησε τους συγγενείς του, άφησε την όμορφη Αθήνα και κατέφυγε στην Ιερά Μονή Ασωμάτων, η οποία μας είναι γνωστή και ως Ιερά Μονή Συμβούλου, στον Κιθαιρώνα,  όπου εκάρη μοναχός. Εκεί ζούσε και ασκούνταν ένας ξακουστός, για την αγιότητά του και τη σοφία του, ο Όσιος Μελέτιος. Σε αυτού την επιστασία και καθοδήγηση τέθηκε.

Άρχισε αμέσως τον πνευματικό του αγώνα. Υπέδειξε πιστή υπακοή στο Γέροντα και στους άλλους αδελφούς της Μονής και εκτελούσε με προθυμία τα πιο δύσκολα διακονήματα. Προσευχόταν αδιάλειπτα, αγρυπνούσε, έψελνε και νήστευε. Έτσι δεν άργησαν να φανούν τα σημεία αγιότητας σε αυτόν. Είχε αξιωθεί ενωρίς να γίνει σκεύος της Θείας Χάριτος. Γι’ αυτό απολάμβανε το σεβασμό και την αγάπη όλων.

Μια από τις πλέον αγαπημένες του συνήθειες ήταν να απομονώνεται σε ερημικά μέρη και να προσεύχεται εκεί με τις ώρες. Στην ησυχία της εξοχής έχανε την αίσθηση του χρόνου και του χώρου προσευχόμενος. Αφήνονταν στην αίσθηση της παρουσίας του Θεού, θεωρώντας την προσευχή ως συζήτηση με Εκείνον και απαραίτητη όσο και η αναπνοή του. Αλλά οι συχνές και πολύωρες αυτές έξοδοί του από τη Μονή ανησύχησαν τους αδελφούς. Κάποιος από αυτούς, ονόματι Ιάκωβος, από περιέργεια, σε μια έξοδο του Κλήμη, τον παρακολούθησε διακριτικά. Τον είδε, την ώρα που προσευχόταν, να αιωρείται έναν πήχη πάνω από τη γη και με υψωμένα τα χέρια και το βλέμμα στον ουρανό.

Ο περίεργος μοναχός σάστισε και γύρισε στη Μονή όπου διηγήθηκε το θαυμαστό γεγονός στους άλλους μοναχούς. Οι αδελφοί της Μονής κατάλαβαν ότι είχαν ανάμεσά τους έναν αληθινό και αγιασμένο άνθρωπο και γι’ αυτό άρχισαν να τον θαυμάζουν και να τον τιμούν ως άγιο.

Αυτό όμως δε άρεσε στον ταπεινό Όσιο. Φοβήθηκε πως ήταν δυνατόν να πέσει στο πάθος της υπερηφάνειας και της κενοδοξίας. Γι’ αυτό και αποφάσισε να φύγει από τη Μονή. Ζήτησε από το Γέροντά του Μελέτιο να του δώσει την ευλογία και την άδεια να φύγει. Ο Γέροντας Μελέτιος, ως έμπειρος πνευματικός, κατάλαβε ότι η επιθυμία του να απομακρυνθεί από τη Μονή ήταν προϊόν πνευματικής ωριμότητας και δείγμα αρετής. Γι’ αυτό του έδωσε την ευλογία του και την άδειά του να φύγει.

Ο Κλήμης βρήκε καταφύγιο σε ένα μικρό κοινόβιο στο Όρος Σαγματά της Βοιωτίας. Μάλιστα διάλεξε ως κατοικία του, όχι κάποιο κελί της Μονής, αλλά ένα σπήλαιο σε μια απόκρημνη πλαγιά του βουνού, κοντά στη Μονή, το οποίο σώζεται ως τα σήμερα. Στο νέο του κατοικητήριο βρήκε την ησυχία, που επιζητούσε και θεωρούσε απαραίτητη για την άσκησή του και πνευματική του τελείωση. Εκεί προσευχόταν αδιάλειπτα και μελετούσε τις Άγιες Γραφές και άλλα ψυχωφελή εκκλησιαστικά συγγράμματα. Ασκούνταν σε αυστηρή νηστεία και υπέβαλλε τον εαυτό του σε θαυμαστές εκούσιες στερήσεις. Μάλιστα, όπως γράφει ο βιογράφος του,

Ανέβαινε συχνά σε στύλο υψηλό και στενό, μιμούμενος τους αγίους στυλίτες μοναχούς, υπομένοντας τους ψυχρούς και ισχυρούς ανέμους, τις ραγδαίες βροχές, τους παγερούς χιόνες, τους ανυπόφορους καλοκαιρινούς καύσωνες,«υποφέρων πάση κακουχία και θλίψη και στεναχωρία, τω Θεώ προσομιλών»! 

Ζούσε ως επίγειος άγγελος και η φήμη της αγιότητάς του διαδόθηκε σε όλη την περιοχή. Επίσης αξιώθηκε της θαυματουργίας. Πλήθη αναξιοπαθούντων και ασθενών έτρεχαν στη Μονή Σαγματά να ζητήσουν από τον Όσιο τη θεραπεία των ασθενειών τους και να πάρουν την ευλογία του.

Η φήμη του ξεπέρασε τα όρια του ελλαδικού χώρου και έφτασε ως τη Βασιλεύουσα. Ο αυτοκράτορας Αλέξιος Α΄ Κομνηνός (1081-1118), θέλοντας να τιμήσει τον άγιο Κλήμη, έστειλε αυτοκρατορικό Χρυσόβουλο στη Μονή Σαγματά και μαζί ένα τεμάχιο του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού του Κυρίου. Με το Χρυσόβουλο δώρισε στη Μονή μεγάλη έκταση έφορων κτημάτων «παρά την Ουγγρίαν λίμνην», στα σημερινά Σκορπονέρια.

Ο Όσιος έζησε αρκετά χρόνια στη Μονή Σαγματά, ασκούμενος στο απόκρημνο σπήλαιό του. Κοιμήθηκε ειρηνικά στις 26 Ιανουαρίου του έτους 1111. Η αγία του ψυχή πέταξε στον ουρανό για να συναντήσει το Νυμφίο της Χριστό, Τον Οποίο πόθησε και αγάπησε σε όλη την επί γης ζωή της. Οι αδελφοί της Μονής με θλίψη, που στερήθηκαν την παρουσία ενός θεουμένου ανθρώπου, έθαψαν με τιμές το τίμιο σώμα του, στην άκρη του βουνού, έξω από το αγαπημένο του σπήλαιο. Ο τάφος του είχε γίνει για αιώνες τόπος προσέλευσης ευσεβών πιστών, οι οποίοι συνέρρεαν για να πάρουν την ευλογία του αγίου ιαι να ζητήσουν τη βοήθειά του. Ο τάφος του σώζεται ως τα σήμερα, ο οποίος προστατεύεται από νεόδμητο παρεκκλήσι. Στη Μονή Σαγματά σώζεται επίσης η χαριτόβρυτη Κάρα του, η οποία ευωδιάζει, αγιάζει και θαυματουργεί.

Η μνήμη του εορτάζεται στις 26 Ιανουαρίου, την ημέρα της οσιακής του κοιμήσεως.

Ο μοναχισμός είναι για την Εκκλησία μας ο ευλογημένος τρόπος ζωής, ο οποίος διασώζει την ενότητα της ανθρωπίνης φύσεως, την οποία διέσπασε η πτώση, η αμαρτία και η φθορά. Οι μυριάδες όσιοι στη δισχιλιόχρονη πορεία της Εκκλησίας δείχνουν στην ανθρωπότητα τον τρόπο της συναδελφώσεως των ανθρώπων και το δρόμο της σωτηρίας, ο οποίος είναι ταυτισμένος με τον αγώνα κατά των παθών μας. Ο άγιος Κλήμης ο Αθηναίος μας διδάσκει με το βίο του πως και εμείς μπορούμε να τύχουμε της σωτηρίας με την πίστη μας στο Θεό και τον αγώνα μας κατά του κακού εαυτού μας, ο οποίος, αν δεν τιθασευτεί, μπορεί να μας καταστρέψει.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Πρός Θεοῦ! Ὄχι και τούς ἁγίους Πατέρες στήν ὑπηρεσία τοῦ κορωνοϊοῦ.

Πρός Θεοῦ! Ὄχι και τούς ἁγίους Πατέρες στήν ὑπηρεσία τοῦ κορωνοϊοῦ.

 

Πρωτοπρεσβυτέρου Ἰωάννου Φωτοπούλου 
(Ἀπάντηση σέ ἀπορία ἀδελφοῦ γιά τό νόημα τῶν ὑπονοιῶν  στή διδασκαλία τοῦ Ἀββᾶ Δωροθέου)

Ἁγία Παρασκευή 21/1/21

Ἀγαπητέ μου Σ.

Διερωτᾶσαι ἄν εἶναι βάσιμοι οἰ ἰσχυρισμοί τοῦ π. Θωμᾶ Βαμβίνη στό ἄρθρο του «ἐπίκαιροι σχολιασμοί : Ὑπόνοιες καί πονηρία τῆς σκέψης».

Ὁ ἀββᾶς Δωρόθεος, τόν ὁποῖο χρησιμοποιεῖ ὁ π. Θωμᾶς,  ὁμιλεῖ γιά τίς ὑπόνοιες, ἀλλά ἄν μελετήσεις ὁλόκληρη τή σχετική Θ΄ Διδασκαλία  Περί ψεύδους θά δεῖς ὅτι ἀναφέρεται στόν προσωπικό πνευματικό ἀγῶνα καί στίς ὑποψίες πού βασανίζουν ἕνα μοναχό γιά τούς ἄλλους ἀδελφούς. Ἀναφέρεται σέ ἀρρωστημένες καταστάσεις κατά τίς ὁποῖες ὁ παραπλανηθείς ἀδελφός μέ τή «βοήθεια» τοῦ διαβόλου  βλέπει ἀνυπόστατα πράγματα π.χ. ὅτι κάποιος ἄλλος μπαίνει στόν κῆπο καί κλέβει σῦκα, ἤ ὑποψιάζεται ὅτι τόν κατηγορεῖ ὁ ἄλλος ἤ ἀπό τό βλέμμα τοῦ ἄλλου συμπεραίνει ὅτι εἶναι ἁμαρτωλός.  Εἶναι ἀδύνατο σ΄αὐτή τήν  πνευματική ὁμιλία νά βρεῖς ἀναλογίες μέ αὐτά πού βιώνουμε σήμερα.

Σήμερα  ἔχουμε νά κάνουμε μέ ἕνα ἰσχυρό παγκόσμιο σύστημα πού δυναστεύει τήν ἀνθρωπότητα. Δέν μπορεῖ νά διαφωνήσει ὁ π. Βαμβίνης γιά τήν καταστροφή τῆς παγκόσμιας οἰκονομίας, γιά τήν κατακόρυφη αὔξηση τῶν αὐτοκτονιῶν καί τῆς χρήσεως τῶν ναρκωτικῶν, γιά τό ὅτι οἱ ψυχιατρικές κλινικές στά δημόσια νοσοκομεῖα εἶναι γεμᾶτες.  Γράφει ὁ π. Θωμᾶς στό κείμενό του πού δημοσιεύεται στήν ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ – γιά νά μιλήσουμε περί Ἐκκλησίας: «Τό παρατηρήσιμο σύμπτωμα αὐτῆς τῆς ἀσθένειας (ἐνν. τῆς ὑπόνοιας-ὅλοι οἱ ἀμφισβητίες εἶναι ἀσθενεῖς!) εἶναι ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πανδημίας καί συνακόλουθα ἡ ἀμφισβήτηση τῶν προτάσεων τῆς ἐπιτροπῆς τῶν λοιμωξιολόγων, τῶν περιοριστικῶν μέτρων πού ἐπιβάλλει ἡ Κυβέρνηση...». Ὅσοι τά ἀμφισβητοῦν αὐτά πάσχουν ἀπό «πηγαία ἀσθένεια» τήν ὁποία «ἀνιχνεύει» ὁ π. Θωμᾶς «ἀπό τούς διασπειρομένους νοσογόνους λογισμούς».

Ὁ Μπαμπινιώτης λέει στό λεξικό του : Ὑπόνοια εἶναι «ἡ ἰδέα ἤ ἡ ἐντύπωση ὅτι κάτι ἰσχύει ἤ συμβαίνει, ἡ ὁποία δέν προκύπτει ἀπό κάτι ἀποδεδειγμένο, ἀλλά βασίζεται σέ ὁρισμένες ἐνδείξεις»(σ. 1876).  Γνωρίζουμε ὅμως ὅλοι ὅτι οἱ ἀντιρρήσεις πού προβάλλουν  καί οἱ δεύτερες σκέψεις πού κάνουν οἱ ἀμφισβητίες δέν στηρίζονται σέ ἐνδείξεις, ἀλλά σέ ὁλοκάθαρες ἀποδείξεις καί θλιβερά γεγονότα.  Γράφει πάλι ὁ π. Βαμβίνης: «Παντοῦ θεωρεῖται ὅτι κρύβονται ὑποχθόνια συμφέροντα...Θέλουν νά καταστρέψουν τήν πίστη, νά ἀπαγορεύσουν τή λατρεία, νά κλείσουν τίς ἐκκλησίες». 

Καί διερωτώμαστε:

• Ἔχουμε... «νοσογόνους λογισμούς» ἤ βλέπουμε μέ τά μάτια μας, ὅλοι οἱ χριστιανοί,
• κλεισμένες τίς ἐκκλησίες,
• ἐμπόδια νά τελέσουμε τή Λατρεία μας Χριστούγεννα, Πάσχα, Φῶτα,    
• ἐμπόδια νά κοινωνήσουμε, νά τελέσουμε τόν Μεγάλο Ἁγιασμό κλπ;  
• Φανταζόμαστε μέ τούς «νοσογόνους λογισμούς μας» ἤ εἶναι γεγονός ὅτι δικάζουν τούς ἐπισκόπους καί τούς ἱερεῖς,
• ὅτι κατατρέχουν ἕναν παπᾶ πού κοινώνησε ἀπό τό παραπόρτι τοῦ ἱεροῦ δέκα Χριστιανούς,
• ὅτι «δικάζουν» ἀκόμη καί τήν Παναγία τήν Τρυπητή πού μεταφερόταν μέ ἀγροτικό αὐτοκίνητο;  

Ἤ μήπως ἡ μέριμνα τῶν «εἰδικῶν» γιά τήν ὑγεία μας ἐπιβάλλει νά μήν ψήνουμε ἀρνί τό Πάσχα καί νά μή λένε τά παιδάκια τά κάλαντα τά Χριστούγεννα(!) ;  

Καί γιατί, αὐτοί πού ἔχουν, ὅπως πιστεύει ὁ π. Θωμᾶς,  «τή μέριμνα γιά τήν προστασία τοῦ λαοῦ» δέν τιμωροῦν καί δέν δικάζουν τό συνωστισμό στή δίκη τῆς Χ. Αὐγῆς, στή γιορτή τοῦ Πολυτεχνείου, στή μάζωξη γιά τόν Γρηγορόπουλο;

Τί θά πρέπει νά κάνουμε μέ τούς... διασπειρομένους λογισμούς μας ὅταν μέρα-νύχτα τά κανάλια ἀλυχτοῦν κατά τῆς Θ. Κοινωνίας  προβάλλοντας τίς...βαθυστόχαστες γνῶμες τῶν  «ἐπιστημόνων» τούς ὁποίους ἀφήνει ὁ π. Θωμᾶς στό ἀπυρόβλητο;

Ἄς ἀφήσει λοιπόν ἥσυχους  ὁ καλός πατήρ ὅλους τούς «γεμάτους ὑπόνοιες καί ἀνυπάκουους στούς νόμους τοῦ κράτους» χριστιανούς.   Ἄς τούς ἀφήσει «ἀνιάτους», ὅμως κοντά στόν Ἰατρό ψυχῶν καί σωμάτων, τόν Χριστό μας, συναγμένους στήν Τράπεζα τῆς Θ. Εὐχαριστίας μέ κίνδυνο νά κολλήσουν τόν ἰό μιά πού ὅπως γράφει ὁ «συγχρωτισμός ἀποδεδειγμένα τόν μεταδίδει»!  Ἐπειδή τούς χλευάζουν οἱ «ἐπιστήμονες», θά τόν παρακαλοῦσα νά μήν τούς χλευάζει κι αὐτός ὡς ἀνιάτους καί γεμάτους νοσογόνους λογισμούς.  Ἄς μένει ἐκεῖνος  ἀσφαλής κοντά στούς «μείζονες» καί «σοφωτέρους» ἔναντι αὐτῶν ἐπιστήμονας.  

Ἐπιπλέον  θέλουμε νά ἐπισημάνουμε στόν π. Θωμᾶ ὅτι ἡ πατερική διδασκαλία δέν προσφέρεται  γιά νά ἐξυπηρετήσει μαζί μέ τούς ἄνομους δημοσιογράφους, τούς πολιτικούς καί τούς «ἐπιστήμονες», τά σχέδια τῆς Ν. Ἐποχῆς πού συσφίγγει τή ζωή μας ἀλλά οὔτε καί τή συνομωσιολογία.    

Ἀλλιῶς μετατρέπουμε τούς Πατέρες μας σέ συνηγόρους τοῦ ψεύδους.  Μή γένοιτο.  Κοντά στήν Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, άδελφέ μου Σ. , «μένουμε ἀσφαλεῖς»  . Σέ ἀσπάζομαι ἐν Κυρίῳ!

Πρωτοπρεβύτερος Ἰωάννης Φωτόπουλος,  

ἐφημέριος Ἱ.Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς

 

πηγή:orthros.eu  

http://makkavaios.blogspot.com

Όσιος Ξενοφών μετά της συμβίου του Μαρίας και των τέκνων Αρκαδίου και Ιωάννη

 Όσιος Ξενοφών μετά της συμβίου 

του Μαρίας και των τέκνων Αρκαδίου

 και Ιωάννη

Καὶ γῆν λιπόντας, τοὺς περὶ Ξενοφῶντα, Ἁβρᾷ ξενίζω τοῦ λόγου πανδαισίᾳ. Παισὶν ἅμ' ἠδ' ἀλόχῳ Ξενοφῶν θάνεν εἰκάδι ἕκτῃ.

Βιογραφία Ο Όσιος Ξενοφών κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη κατά τους χρόνους των αυτοκρατόρων Ιουστίνου Α’ (518 - 527 μ.Χ.) και Ιουστινιανού (527 - 565 μ.Χ.). Ήταν πλούσιος συγκλητικός και διακρινόταν για την βαθιά ευσέβειά του προς τον Θεό. Είχε δύο παιδιά, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη. Μόλις αυτά τελείωσαν τα εγκύκλια γράμματα, τα έστειλε στη Βηρυτό της Φοινίκης, για να μελετήσουν και να σπουδάσουν τη νομική επιστήμη. Καθ’ οδόν το πλοίο με το οποίο ταξίδευαν ναυάγησε. Διασώθηκαν όμως και μετέβησαν στα Ιεροσόλυμα όπου έγιναν μοναχοί. Οι γονείς τους, Ξενοφών και Μαρία, τους αναζήτησαν και πληροφορήθηκαν ότι διάγουν στην έρημο ασκητικό βίο, δόξασαν τον Θεό και αποταξάμενοι τον κόσμο, ακολούθησαν και αυτοί το μοναχικό βίο. Ο Ξενοφών, η γυναίκα του και τα παιδιά τους πρόκοψαν τόσο πολύ στην αρετή και στη φιλανθρωπία, ώστε τους αξίωσε ο Θεός να επιτελούν και θαύματα. Έτσι η θεία αυτή οικογένεια έζησε θεοφιλώς και κοιμήθηκε με ειρήνη.

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα) Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ. Ως γενεά ευλογητή τω Κυρίω, της ουρανίου ηξιώθησαν δόξης, ασκητικώς δοξάσαντες Χριστόν επί της γης. Ξενοφών ο Όσιος, και η τούτου συμβία, συν τοις αριστεύσασιν, ιεροίς αυτών τέκνοις, ους ευφημούντες είπωμεν φαιδρώς χαίροις Οσίων χορεία τετράριθμε. Κοντάκιον Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον Την του βίου θάλασσαν διεκφυγόντες, Ξενοφών ο δίκαιος, συν τη συζύγω τη σεπτή, εν ουρανοίς συνευφραίνονται, μετά των τέκνων, Χριστόν μεγαλύνοντες. Ἕτερον Κοντάκιον Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον Ἐν αὐλαῖς ἠγρύμνησας ταῖς τοῦ Δεσπότου, τοῖς πτωχοῖς σκορπίσας σου, τόν πλοῦτον Μάκαρ ἱλαρῶς, σύν τῇ συζύγῳ καί τέκνοις σου· διό κληροῦσθε τήν θείαν ἀπόλαυσιν. Πηγή: http://www.saint.gr

 

Άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω

ΑΓΙΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ Ο ΕΝ ΟΛΥΜΠΩ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ.ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Ο μοναχισμός αποτελεί για την Εκκλησία μας την αδιάκοπη εδώ και είκοσι αιώνες μοναδική πολιτεία, την οποία, λάμπρυναν, σε όλες τις εποχές, μεγάλες ασκητικές μορφές. Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Διονύσιος ο εν Ολύμπω, ένας από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους του μοναχισμού στην Ελλάδα τα νεώτερα χρόνια.

Γεννήθηκε το 1500 στο χωριό Σκλάταινα Μουζακίου Καρδίτσας, τη σημερινή Δρακότρυπα. Γονείς του ήταν οΝικόλαος και η Θεοδώρα πτωχοί, αλλά ευσεβείς άνθρωποι. Σε αυτούς χρωστούσε ο Διονύσιος την δική του ευσέβεια. Έβλεπαν στην κούνια του έναν φωτεινό σταυρό, εκτιμώντας ότι ο Θεός τον προόριζε για μεγάλες τιμές και προκοπή.

Με τα πενιχρά μέσα που διέθεταν, φρόντισαν να τον σπουδάσουν, δείχνοντας μεγάλη έφεση για τα γράμματα. Του άρεσε να μελετά την Αγία Γραφή και άλλα πνευματικά βιβλία. Είχε επίσης έφεση και για την καλλιγραφία, θέλοντας να αντιγράψει την Αγία Γραφή και τα λειτουργικά βιβλία της Εκκλησίας, για να ωφελείται ο ίδιος και άλλοι άνθρωποι.

Οι γονείς του πέθαναν όταν ακόμη ήταν έφηβος και έτσι αναγκάστηκε να εργάζεται ως δάσκαλος των παιδιών του χωριού του. Παράλληλα με τα μαθήματα, τους δίδασκε και την πίστη της Εκκλησίας μας. Όμως γρήγορα πήρε την απόφαση να γίνει μοναχός. Αφορμή στάθηκε η περιοδεία στο χωριό του κάποιος μοναχός, ονόματι Άνθιμος, από τα Μετέωρα. Από συζήτηση που είχε μαζί του, πείστηκε και τον ακολούθησε. Εκεί στα Μετέωρα υποτάχτηκε, ως δόκιμος, σε κάποιο ενάρετο μοναχό Σάββα ονομαζόμενο, ο οποίος τον μύησε στον ορθόδοξο μοναχισμό. Αυτός τον υπηρετούσε με υπακοή και ταπείνωση, δείχνοντας σημάδια πνευματικής ωριμότητας.

Μετά από καιρό αποφάσισε να πάει στο Άγιο Όρος με σκοπό να συναντήσει αγίους Γέροντες και να ωφεληθεί από αυτούς και να τους μιμηθεί. Βρήκε έναν άγιο ξακουστό γέροντα, τον ενάρετο μοναχό Σεραφείμ, ο οποίος τον δέχτηκε για υποταχτικό του και εκτιμώντας τον, του έκαμε τη μοναχική κουρά, δίνοντάς του το όνομα Διονύσιος. Λίγο μετά χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Οι πάντες τον αγαπούσαν και τον θαύμαζαν για την πνευματική του προκοπή. 

Αργότερα ο Διονύσιος ζήτησε την ευλογία του Γέροντά του να καταφύγει στο πιο ερημικό μέρος του Άθωνα για μεγαλύτερη ησυχία. Έτσι κατέφυγε στη Σκήτη Καρακάλλου, όπου εγκαταβίωσε σε ένα δύσβατο μέρος, κτίζοντας ένα μικρό κελί και το εκκλησάκι της Αγίας Τριάδος. Εκεί διήγε με προσευχή, νηστεία, αγρυπνία, άφθονα δάκρια και ανελλιπή μελέτη της Αγίας Γραφής. Έτρωγε μόνο μια φορά την ημέρα, μετά την θ΄ ώρα (3μ.μ.). Ήταν απόλυτα ακτήμων, μάλιστα δεν κλείδωνε ποτέ το κελί του, διότι δεν υπήρξε τίποτε το σημαντικό να του κλέψει κανείς.

Έμεινε σ’ αυτό το απόμερο ασκητήριο τρία χρόνια. Κατόπιν του γεννήθηκε η επιθυμία να μεταβεί στους Αγίους Τόπους για να προσκυνήσει τα Ιερά Προσκυνήματα. Όντως τον αξίωσε ο Θεός και πραγματοποίησε την επιθυμία του, αποκομίζοντας μεγάλη ωφέλεια από αυτό το προσκύνημα. Γύρισε ξανά στο κελί του και έμεινε άλλα δέκα χρόνια, εντείνοντας τον πνευματικό του αγώνα και βιώνοντας σπάνιες πνευματικές εμπειρίες και θαύματα.

Η φήμη του απλώθηκε σε όλο το Άγιο Όρος. Του προτάθηκε να γίνει ηγούμενος της Ιεράς Μονής Φιλοθέου (βουλγαρική τότε). Παρά τις αντιρρήσεις του, δέχτηκε και ανάλαβε μεγάλη προσπάθεια για την ανοικοδόμηση του σχεδόν ερειπωμένης Μονής. Ταξίδεψε ως την Κωνσταντινούπολη να βρει χορηγούς. Εκεί κατόρθωσε και συγκέντρωσε αρκετά χρήματα. Τον ακολούθησαν και αρκετοί νέοι. Στην προσπάθειά του να μεταβάλλει τη Μονή ελληνική, βρήκε μεγάλη αντίδραση από τους Βουλγάρους και κατασυκοφαντήθηκε. Γι’ αυτό και αποφάσισε να φύγει.

Στα 1524 αποχαιρέτησε τους αδελφούς της Μονής και αναχώρησε για μια Σκήτη στη Βέροια. Έκτισε την Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου, αρχίζοντας μια νέα περίοδο πνευματικού αγώνα. Η φήμη του διαδόθηκε σε όλη την γύρω περιοχή. Χιλιάδες άνθρωποι έτρεχαν κοντά του να πάρουν την ευλογία του και να τον συμβουλευτούν. Όταν χήρεψε η επισκοπή Βεροίας, του προτάθηκε να πάρει τη θέση του επισκόπου, όμως εκείνος αρνήθηκε κατηγορηματικά.

Μετά από καιρό, θέλοντας να ζήσει σε ησυχία έφυγε για τον Όλυμπο, κοντά στο έρημο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, όπου εγκαταστάθηκε σε παρακείμενο σπήλαιο. Όταν εμφανίστηκε κάποιος μοναχός, άφησε τη σπηλιά και εγκαταστάθηκε με τον αδελφό στη Μονή, αρχίζοντας την ανοικοδόμηση. Συνάντησε όμως την ισχυρή αντίδραση του τοπικού άρχοντα. Ο τούρκος δικαστής της Λάρισας διέταξε και τους έφεραν δεμένους στην θεσσαλική πρωτεύουσα, με την κατηγορία ότι ανακαίνιζαν τη Μονή χωρίς άδεια. Πραγματικοί υποκινητές ήταν κάτοικοι της περιοχής, οι οποίοι λυμαίνονταν την περιουσία της Μονής. Εξορίστηκαν στο Πήλιο, κοντά στη Ζαγορά, όπου οικοδόμησαν τη Μονή της Αγίας Τριάδας Σουρβίας. Όμως τότε συνέβη το απροσδόκητο: έπεσε μεγάλη ξηρασία στην περιοχή. Οι κάτοικοι απέδωσαν τη θεομηνία στην άδικη δίωξη των δύο μοναχών. Μια επιτροπή πήγε στο Πήλιο, παρακαλώντας τον Διονύσιο να τους συγχωρήσει και να πάψει η φονική ξηρασία. Είχαν μαζί τους έγγραφο του τοπικού άρχοντα, με το οποίο τους επέτρεπαν να γυρίσουν στην Ιερά Μονή. Ο Διονύσιος τους συγχώρεσε, έπαψε η ξηρασία και εκείνος γύρισε ξανά, με τον άλλο μοναχό, στην Μονή, όπου συνέχισε το έργο της ανοικοδόμησης και της πνευματικής εξύψωσης των κατοίκων της περιοχής. Δύο φορές το χρόνο, (20 Ιουλίου και 6 Αυγούστου), ανέβαινε στην κορυφή του Ολύμπου και λειτουργούσε. Είχε αναπτύξει επίσης και μεγάλη εθνική δράση.

Στο τέλος της ζωής του έφτασε σε ύψη αγιότητας. Είχε αξιωθεί να έχει προορατικό και διορατικό χάρισμα. Είχε αποκαλύψει στον ηγούμενο Παρθένιο το χρόνο του θανάτου του. Ύστερα από θερμή προσευχή, κοιμήθηκε ειρηνικά στις 23 Ιανουαρίου του έτους 1542. Το σώμα του ενταφιάστηκε στο νάρθηκα της Μονής. Αργότερα, όταν έγινε η εκταφή των λειψάνων του, βρέθηκαν να ευωδιάζουν και να θαυματουργούν. Η μνήμη του εορτάζεται στις 23 Ιανουαρίου.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Ανακοίνωση της Ι.Μ. Αγίας Αικατερίνης του Θ.Ο. Σινά

ΙΕΡΑ ΑΥΤΟΝΟΜΟΣ ΒΑΣΙΛΙΚΗ MONH
AΓIAΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ
ΤΟΥ AΓIOY KAI ΘΕΟΒΑΔΙΣΤΟΥ ΟΡΟΥΣ ΣΙΝΑ

Ἑν Θ.Ο. Σινᾷ 22 Ἰανουαρίου 2021

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, φίλες καί φίλοι τῆς Ἱ. Μονῆς Σινᾶ,
Καλή Χρονιά!

Κυκλοφορήθηκε συντομότατα καί εὑρέως, κυρίως μέσῳ ἠλεκτρονικῶν μηνυμάτων ἀνάγκη προσευχητικῆς συνδρομῆς γιά τήν Ἱ. Μονή Ἁγίας Αἰκατερίνης Θεοβαδίστου Ὄρους Σινᾶ καί ἀναφέρεται σέ γεγονός, τό ὁποῖο φέρεται νά δημοσιοποιεῖ ὁ Σκευοφύλακας τῆς Ἱ. Μονῆς Ἀρχιμ. Μιχαήλ.

Πρός ἄρση παρεξηγήσεων ἡ πραγματικότης ἔχει ὡς ἑξῆς. Ἀγοράσθησαν ἀπό τήν Ἑλλάδα ἱκανός ἀριθμός νεοφύτων ἐλαιοδένδρων μέ σκοπό νά φυτευθοῦν σέ περιοχή τῆς Ἱ. Μονῆς ἐν Αἰγύπτῳ πρός θεραπεία τῶν ἀναγκῶν αὐτῆς καί τῶν ἐντοπίων κατοίκων. Ἡ διαδικασία ὑπῆρξε ἀπό τήν φύση της χρονοβόρα λόγῳ τοῦ ὑγειονομικοῦ ἐνδιαφέροντος τῆς μεταφορᾶς. Τά δένδρα πρίν ἐκτελωνισθοῦν προσβλήθηκαν ἀπό ἀσθένεια μέ ἀποτέλεσμα οἱ ἐν Αἰγύπτῳ ὑγειονομικές ἀρχές νά ἐμποδίσουν τήν εἴσοδό των στήν χώρα, γεγονός αὐτονόητο και ἐπιβεβλημένο. Ἡ διαδικασία ἐπιστροφῆς των εἶναι ἀτελέσφορη διότι ἀφ’ ἑνός ὁ πωλητής δέν δέχεται τήν ἐπιστροφή των καί μάλιστα προσβεβλημένων ἀπό άσθένεια καί ἀφ’ ἑτέρου αὐτή ἡ διαδικασία θά πολλαπλασίαζε τά ἤδη ἀρκετά ἔξοδα σέ ἐποχή δύσκολη ἀπό πάσης πλευρᾶς τόσο γιά τήν Μονή μας, ὅσο καί ὁλόκληρο τόν κόσμο. Τό θέμα γιά τήν Μονή μας θεωρεῖται λήξαν.

Χρεωστοῦμε θερμότατες εὐχαριστίες ἀφ’ ἑνός στίς Αἰγυπτιακές ἀρχές γιά τήν προθυμία καί τήν ἀμέριστη βοήθειά τους ὡς ἐπίσης καί στίς ἐν Αἰγύπτῳ Ἑλληνικές προξενικές Ἀρχές γιά τήν κατανόηση, τήν συμπαράσταση καί ἀρωγή τους, τόσο στό συγκεκριμένο θέμα ὅσο σέ ἄλλα ζητήματα.

Δράττομαι τῆς εὐκαιρίας, νά σᾶς παρακαλέσω θερμῶς, ὅπως ἡ αἰτουμένη σύντονη προσευχή νά ἀφορᾶ ὄχι μόνο τήν κτίση καί τά ἄψυχα φυτά, ἀλλά ἰδιαίτερα ἡ διάπυρη ἱκεσία μας νά συνεχίζει νά ἀναπέμπεται πρός τόν ἐν τῷ Ὄρει Σινᾷ ὀφθέντα Κύριο, μέ τίς πρεσβεῖες τῆς Ἀκατάφλεκτου Βάτου, Παναγίας Μητέρας Του, τῆς Ἐφόρου μας Ἁγίας Αἰκατερίνας μέ τίς πρεσβεῖες πάντων τῶν Σιναϊτῶν Πατέρων, πού μέ αἷμα ἤ δάκρυα γεώργησαν τήν γρανιτώδη ἔρημο καί τήν Μονή μας, ὥστε νά ἄρει ὁ Θεός τήν δοκιμασία καί νά θεραπευθεῖ ἡ ἐπάρατη πανδημία ἀπό ὅλη τήν γῆ, νά χαρισθοῦν δέ στούς οἰκείους των σώοι καί ὑγιαίνοντες οἱ ἀσθενεῖς ἀδελφοί μας. Πρωτίστως γι’ αὐτό «προσευχῆς χρείαν ἔχομεν».

Μετ’ εὐχῶν καί τῆς ἐν Κυρίῳ ἀγάπης
Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος
† ὁ Σιναίου ΔΑΜΙΑΝΟΣ

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ! ...καλά, πόσα πολλά μπορεί να είναι;;...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ !... καλά, ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ;;..

Αθανάσιος Ρακοβαλής

18 Ιανουρίου, τιμούμε την μνήμη και τους αγώνες του αγίου Αθανασίου του μεγάλου.!.. Σήμερα γιορτάζω. Γέμισαν τα αυτιά και τα μάτια μου από ‘Χρόνια πολλά ‘. Να είναι καλά οι φίλοι μου και τους ευχαριστώ πολύ για την αγαθή τους διάθεση και την τιμή που μου κάνανε.. Τους ανταποδίδω την συμπάθεια !..

Όμως προβληματίσθηκα, μου έκαναν εντύπωση αυτά τα πολλά ‘ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ’… Πόσα πολλά μπορεί να είναι;… Όσα και να είναι, θα τελειώσουν πολύ σύντομα.. Τι είναι αυτά μπροστά στην αιωνιότητα;… τίποτα !!. Σταγόνα στον Ωκεανό…

Αυτή η συνήθεια να ευχόμαστε ‘ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ’, δείχνει την αγάπη του ανθρώπου για την ζωή και την αποστροφή του προς τον θάνατο. Δείχνει τον φόβο του θάνατου που φωλιάζει στις ψυχές μας. Προσπαθούμε να σπρώξουμε τον θάνατο μακριά μας. Όσα πιο μακριά γίνεται… Προσπαθούμε να τον ξεχάσουμε, γιατί και η μνήμη του είναι φοβερή και μας χαλάει την διάθεση… Παιδική… ανώριμη συμπεριφορά και στάση ζωής.. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά στο αναπόφευκτο..

Στρουθοκαμηλίζουμε.. Δεν τολμούμε να τον σκεφτούμε και να αναμετρηθούμε μαζί του.. με το πιο σίγουρο γεγονός της ζωής μας !!..

Εγώ, αντί για ‘ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ’ θα προτιμούσα να μου εύχονται την ευχή που αντάλλαζαν μεταξύ τους οι παλιοί Χριστιανοί. Σήμερα διασώζεται κυρίως μεταξύ των μοναχών.. Εύχονται.. ‘ ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ ‘ !!

Μετάνοια, που πάει να πεί, να αλλάξουμε τον νούν μας… που πάει να πεί, να διώξουμε μέσα μέσα από τον νούν μας την κακία… δηλαδή την ζήλια, την πονηρία, την ιδιοτέλεια, την ασπλαχνία, τον εγωισμό και άλλα, που τα τρέφουμε και τα συντηρούμε, με την θέληση μας, μέσα στο βαθύτερο σημείο του είναι μας, την καρδιά μας !... Σαν βαριά σύννεφα ρίχνουν σκοτάδι μέσα στην ψυχή και τον νουν μας..

Όταν φύγουν τα σύννεφα έρχεται το φως !... Όταν φύγει η κακία έρχονται οι αρετές, η τιμιότητα, η καλοσύνη, η υπομονή, η συγχωρητικότητα, η αγάπη.. Τότε ο άνθρωπος έρχεται σε επαφή με την πηγή των αρετών… τον Θεό, τον Χριστό μας. Τοτε αρχίζουμε μία όντως πραγματική, ζωντανή, προσωπική, εσωτερική, άμεση σχέση με τον Χριστό..

Αρχίζουμε να αναζητούμε τον Θεό, θέλουμε να Τον γνωρίσουμε, να Τον αγαπήσουμε.. Τότε γευόμαστε την ψυχική ειρήνη και χαρά… Αρχίζει ο άνθρωπος να γεύεται τον Παράδεισο από αυτήν την ζωή.!.. Γιατί αυτό είναι ο όντως Παράδεισος, η ζωντανή σχέση με τον Χριστό.. Και ο Χριστός, από την υπερβολική Του αγαθότητα, μας δίνει ζωή από την αιώνια ζωή Του.. γιατί αυτός είναι η πηγή της ζωής και της ύπαρξης όλων όσων υπάρχουν.. Μέσω αυτής της στενής οντολογικής σχέσης με τον Χριστό, γινόμαστε αυτό που ήμασταν εξ’ αρχής.. Άφθαρτοι και αιώνιοι… ‘’ Αληθινά, αληθινά σας λέγω, ότι εκείνος που ακούει τον λόγο μου και πιστεύει σε εκείνον που με έστειλε, έχει ζωήν αιώνιον… και έχει μεταβεί από τον θάνατο στη ζωή. ‘’ ( Ιω. 5,24) είπε ο Χριστός. Τεράστια λόγια !!!.. γιατί και το θέμα του θανάτου είναι τεράστιο… Ποιος άνθρωπος τολμάει να τα ξεστομίσει ;;.. Ποιος τολμάει να δώσει τέτοια υπόσχεση;;…

Και για όσους σκέφτονται ότι όλα αυτά είναι ‘ θεωρίες ‘ … ή ‘θρησκευτικές ιδεοληψίες ‘.. θα πω, κοιτάξτε τους Αγίους μας… τα θαύματα που επιτέλεσαν όσο ζούσαν και κυρίως τα θαύματα που επιτελούν μετά την κοίμησή τους, αποδεικνύουν την αλήθεια. Μία αλήθεια που την είδαν με τα μάτια τους, την βίωσαν πάνω στο σώμα τους, χιλιάδες σημερινοί άνθρωποι που ζούν ανάμεσά μας. Δίνω και εγώ την προσωπική μου μαρτυρία… Εκείνος που είπε ‘’ Εγώ ειμί η οδός , η αλήθεια και η ζωή ‘’ ( Ιω. 14,6) είναι πέρα για πέρα αληθινός.! Δόξα στην καλοσύνη σου Χριστέ μου ! Δόξα στην αγάπη σου Θεέ μου.

Εμείς έχουμε το πρόβλημα, το σκοτάδι της κακίας μέσα μας… Αυτή την αλήθεια μπορούν να την κάνουν δική τους, αυτοί που έλκονται από το αγαθό.. και έχουν την διάθεση να μετανοήσουν…

Καλή μετάνοια και καλό Παράδεισο, λοιπόν.

 

Αναδημοσίευση από:
http://aktines.blogspot.com/2021/01/blog-post_848.html

https://www.impantokratoros.gr

Με ταπεινώνει μπροστά στους άλλους (Αληθινή ιστορία).

 

Με ταπεινώνει μπροστά στους άλλους (Αληθινή ιστορία).

Τό ’λεγε και το ξανάλεγε το παράπονό της για τον σοβαρό άνδρα της, τον Άργύρη, ή Ελένη σ’ έμπιστη φίλη της, τη Δέσποινα:
«Δέσποινά μου, να σου πώ: Ό Άργύρης συνέχεια με ταπεινώνει μπροστά στους άλλους.

Όπου κι αν βρεθούμε, σε σαλόνια ή σε κήπους, στο χωριό ή στην πόλη, με φιλικά ή με λιγότερο γνωστά ζευγάρια, ό άνδρας μου συχνά θα πετάξει ένα άρνητικό σχόλιο για μένα… για τα γλυκά που κάνω, για τη δουλειά μου, για τις μικρές μου άστοχίες ή παραλείψεις.


Κείνη την ώρα έγώ σιωπώ, κάνω την άδιάφορη. Κάποιες φορές όμως άνοίγω το στόμα μου και λέω κάτι πάνω στην έπικαιρότητα ή άλλα… και άκούω πάλι άπό τον ίδιο μπροστά στους άλλους να μου λέει: “Σώπα, δεν τα ξέρεις καλά έσύ, Ελένη μου!”. Σ’ όλα μου βρίσκει λάθη ό άνδρας μου, Δέσποινά μου».

Είχε δίκιο να λυπάται ή Ελένη. Την μείωνε και την πρόσβαλλε συχνά ό άνδρας της με έξυπνο άλλά και με άστείο τρόπο, πάντοτε όμως απαλά. Σπάνια της μιλούσε πικρά.

Δέν τα ’λεγε ό Άργύρης – δικηγόρος ήταν – με εμπάθεια όσα της έλεγε. Την αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του... Γιατί από τα πρώτα χρόνια του γάμου τους του είχε φανερώσει ήπιο και στοργικό χαρακτήρα.

Όμως ή Ελένη τα λόγια του άντρα της τα ’παιρνε κατάκαρδα, τα ’νιωθε φαρμάκι που το ’πίνε λίγο-λίγο. ’Έπεφτε να κοιμηθεί και ό λογισμός την έτρωγε. «Πάλι σ’ τα είπε, πάλι σε ντρόπιασε». Ξυπνούσε!

Έκανε το σταυρό της! Κοιμόταν πάλι. Το πρωί έπαιρνε τις άποφάσεις της κάτω άπό τα εικονίσματα. Φρόντιζε να ’ναι χαρούμενη, μα κάποτε τα θυμόταν όλα και βούρκωνε.

-Μήν τα μετράς τα λόγια του άνδρα σου, της έλεγε ό Πνευματικός της ο παπα-Φώτης. Άς μην έχει εξομολογηθεί ακόμη, έχει χρυσή καρδιά ό Άργύρης σου. Μίλησέ του για καλούς τρόπους και θ’ αλλάξει… Κάνε προσευχή, ύπομονή και μίλησέ του… Θ’ άλλάξει.

Τά ίδια της είπε σήμερα και η φίλη της ή Δέσποινα:

-Μή στενοχωριέσαι, Ελένη μου. Έχεις άνδρα «μάλαμα». Έχει βέβαια έναν αύθορμητισμό που ξεπερνά τα όρια. Όμως τα λόγια του δεν βγαίνουν άπό κακία ούτε άπό ζήλεια. Μίλησέ του και θα δεις…

Η γυναίκα δεν άντεξε. Το άποφάσισε. Τόλμησε και μίλησε. Διάλεξε μιά ήσυχη μέρα, κρύα μα ήλιόλουστη, χειμωνιάτικη μέρα. Κυριακή ήταν, μετά τη Λειτουργία, είχε κοινωνήσει και είχε όλη την ειρήνη μέσα της.

Ξεκίνησαν και οί δυό τους για την παραλία στο Φάληρο. Περπάτησαν στο ύψωμα πάνω άπό την άκροθαλασσιά στον διαμορφωμένο πεζόδρομο. Όλα ήταν τόσο φωτεινά σήμερα!…

Τρεις γλάροι ζύγιζαν τα φτερά τους κι έκαναν παιχνίδια μέσα στις πνοές του κρύου άνέμου, κάτω άπό τις άκτίνες του χειμωνιάτικου ήλιου με φόντο το καταγάλανο χρώμα του ούρανού.

Περπάτησαν για ώρα άμίλητοι, στοχαστικοί… Κάποια στιγμή κάθισαν στο καφενείο. Παρήγγειλαν μιά βανίλια και έναν καφέ και ένα τσάι. Το ’πίναν κι άγνάντευαν ήσυχα το Σαρωνικό. Το νησί της Αίγινας φαινόταν πεντακάθαρα.

Άγνάντευαν κι ήρθαν στο νου τους δυνατές ένθυμήσεις άπό τις πρώτες γνωριμίες τους. Θυμήθηκαν τον άγιο Νεκτάριο, που τον είχαν έπικαλεσθεί για να πρεσβεύει στον Κύριο να στεριώσει την πρώτη άναμεταξύ τους άγάπη.

Θυμήθηκαν την εύχή του εύλαβικού ιερέα που την ήμέρα που τους είχε στεφανώσει τους είχε πει: «Σάς εύχομαι να ζήσετε ισόβια εύτυχισμένοι.

Τίποτε να μη διαταράξει τη χαρά και τη γαλήνη σας. Και αν κάποτε έρθουν φουρτούνες μικρές ή μεγάλες, φανερές ή κρυφές, να ξέρετε πως ό μόνος δρόμος για τη γαλήνη είναι ή “έν Χριστώ” ειλικρινής αμοιβαία άνακοινωτικότητα και ή ταπεινή ύπακοή του ένός πρός τον άλλον»…

Τώρα είχε φθάσει ή ώρα της άμοιβαίας άνακοινωτικότητος. Θα γινόταν ένας μικρός άπολογισμός, μιά άναθεώρηση, ένα άνοιγμα καρδιάς… Όλα τούτα τα ’χε έτοιμα τώρα ή ‘Ελένη.

Κάποια στιγμή έντελώς άπροσδόκητα για τον άνδρα της άνοιξε το στόμα της και του λέει άπλά της καρδιάς της το κρυμμένο παράπονο:

-Άργύρη μου, όλα τόσο καλά μας πηγαίνουν στη ζωή μας. Τα παιδιά μας έχουν ύγεία και είναι καλά άποκαταστημένα με δουλειές κερδοφόρες… Και μεις δόξα τώ Θεώ με την ύγεία μας τόσο γεροί είμαστε…

Όμως έχω και κάτι, χρόνια τώρα το ’χω φυλαγμένο. Δεν άντέχω να μη σ’ το πώ! Με πονάει, με πικραίνει κάποιες ώρες ό χαρακτήρας σου. Δεν θέλω να σε πικράνω, μα θα σ’ το πώ: Με πιέζει η συμπεριφορά σου, όταν είμαστε μπροστά σε τρίτους.

Όταν μιλάς για μένα, αισθάνομαι πως με μειώνεις, με σκοτώνεις. Πάντα λάθη βρίσκεις.

Καί τα λές και με άστείο τρόπο και με καμάρι. Μην κοιτάς που τότε χαμογελώ ή άδιαφορώ ή άλλάζω την κουβέντα… Σε παρακαλώ, Άργύρη μου. Αν σε κάτι διαφωνείς και δεν σ’ άρέσει πάνω μου, πές μου το κρυφά, ιδιαιτέρως, με άγάπη και εύγένεια. Και θα σ’ άκούσω. Γιατί έχεις καλή κρίση και δύσκολα λαθεύεις…

Άκουγε ό Άργύρης με σκυμμένο το κεφάλι. Φανέρωνε ταπείνωση και μεταμέλεια μ’ αύτή του τη στάση. Δεν το είχε όμως ώς τώρα καταλάβει πως ό αύθορμητισμός, για να ’ναι ώραίος, πρέπει να ’χει σύνεση και όρια. Και πήρε την άπόφαση και το ’πε:

-Ελένη μου, συγχώρα με που χρόνια τώρα σε πίκραινα τόσο… Δεν το καταλάβαινα. Ποτέ δεν ένιωσα κακία για σένα.

Σ’τό ύπόσχομαι όμως, άπό τώρα θα προσέχω ποτέ να μη σε ταπεινώνω και να μη σε προσβάλλω μπροστά σε άλλους. Και ό,τι λέω, θα το λέω πάντα εύγενικά και διακριτικά. Στην ώρα του. Προσευχήσου να το πετύχω…

Όλα είναι τόσο όμορφα μετά άπό μιά άμοιβαία ταπεινή και ειλικρινή συνεξήγηση. Τό’χουν άνάγκη αύτό να το κάνουν συχνά όσοι άγαπιούνται πολύ.

Γιατί μόνο τότε άνακαλύπτει ό ένας τον άλλον άληθινά. Και ή άγάπη ξέρει τότε να συγχωρεΐ βαθιά και να διορθώνει άποτελεσματικά τα λάθη και των δύο.Askitikon

Πηγή: https://ixthis3.blogspot.com/2021/01/blog-post_700.html

Πηγή: 

https://synaxipalaiochoriou.blogspot.com/ 

https://www.agiotopia.gr