Η νηστεία του Δεκαπενταύγουστου

Η περίοδος αυτή της νηστείας προηγείται της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, της μεγαλύτερης Θεομητορικής εορτής του ορθοδόξου εορτολογίου, είναι κατά πολύ νεώτερη εν σχέσει προς τις άλλες μακρές περιόδους νηστείας και αρχικά ήταν διηρημένη σε δύο τμήματα: αυτό που προηγείτο της εορτής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και εκείνο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.

Η νηστεία που προηγείτο της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, καθώς φαίνεται, ήταν η αρχαιότερη. Είχε διάρκεια πέντε ημερών, αρχίζοντας την 1η και λήγοντας την 5η Αυγούστου. Για την 6η, ημέρα της Δεσποτικής εορτής, προβλεπόταν κρεοφαγία. Σύμφωνα με τα όσα αναφέρει ο Αναστάσιος, επίσκοπος Καισαρείας της Παλαιστίνης που ήκμασε κατά τον ΙΑ΄ αιώνα, ο αυτοκράτορας Λέων ο ΣΤ΄ ο Σοφός κατήργησε την κρεοφαγία και συνήνωσε τη νηστεία της Μεταμορφώσεως μ’ εκείνην της Κοιμήσεως της Παναγίας.[1]

Η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου εμφανίζεται στην Ανατολή στις αρχές του Ε΄ αιώνα, αρχικά, καθώς φαίνεται, στην Παλαιστίνη, απ’ όπου στη συνέχεια διαδόθηκε και σε άλλα μέρη. Ο αυτοκράτορας Μαυρίκιος (582 – 602) με διάταγμά του επέβαλε τον υποχρεωτικό εορτασμό της εορτής κατά την 15η Αυγούστου σ’ ολόκληρη τη βυζαντινή αυτοκρατορία. Λίγο αργότερα η εορτή διαδόθηκε και στη Δύση και με την πάροδο του χρόνου απέκτησε τέτοια σημασία, ώστε να θεωρείται ως η σπουδαιότερη θεομητορική εορτή.

Οι πρώτες μαρτυρίες που έχουμε για τη νηστεία προ της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου φθάνουν στον Ζ΄ αιώνα, χωρίς εν τούτοις να προσδιορίζουν επακριβώς τη χρονική της διάρκεια. Τέτοιες μαρτυρίες είναι του Αναστασίου του Σιναΐτού, του αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, του Τόμου Ενώσεως που εκδόθηκε το έτος 920 και σχετίζεται με το ζήτημα του τέταρτου γάμου του αυτοκράτορος Λέοντος του Σοφού και του Θεοδώρου Βαλσαμώνος στη γνωστή επιστολή του προς τους Αντιοχείς «χάριν τῶν ὁφειλουσῶν τελεῖσθαι νηστειῶν ἐκάστου ἒτους». Ο τελευταίος στις «ἀποκρίσεις» του προς τον πατριάρχη Αλεξανδρείας Μάρκο αναφέρει ότι η νηστεία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ήταν επταήμερη.[2]

Όπως προαναφέραμε, από τις αρχές του Ι΄ αιώνα η επταήμερη νηστεία προ της Κοιμήσεως της Θεοτόκου ενώθηκε μ’ εκείνην που προηγείτο της εορτής της Μεταμορφώσεως και απετέλεσε μίαν περίοδο νηστείας, «εἰς τιμήν τῆς Θεοτόκου, ἣτις μάλιστα ἐνήστευσεν ἐν τῲ καιρῲ τῆς κοιμήσεώς της κατά τόν Θεσσαλονίκης Συμεών», καθώς παρατηρεί ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης.[3]

Πώς πρέπει να νηστεύουμε κατά την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου; Η νηστεία αυτή, όπως επικράτησε να την τηρούμε, έχει αυστηρό χαρακτήρα. Αυτό εξηγείται ίσως από την αγάπη και την ιδιαίτερη ευλάβεια που τρέφουμε οι ορθόδοξοι για το πρόσωπο της Παναγίας προς τιμήν της οποίας νηστεύουμε. Εφόσον, λοιπόν, μπορούμε, νηστεύουμε από λάδι όλες τις ημέρες.

Κατάλυση οίνου και ελαίου έχουμε μόνο τα Σάββατα και τις Κυριακές που παρεμβάλλονται και κατά την εορτή της Μεταμορφώσεως, οποιαδήποτε ημέρα κι αν πέσει, καταλύουμε ψάρι.

Κατάλυση ιχθύος και μόνο έχουμε και κατά την ημέρα της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αν συμπέσει Τετάρτη ή Παρασκευή.

[1] Γ. Ράλλη – Μ. Ποτλή, Σύνταγμα των θείων και ιερών Κανόνων…, Αθήνησι 1852-1859, τόμ. 4ος, σσ. 588

[2] Ράλλη – Ποτλή, ο.π., τόμ. 4ος, σσ. 488

[3] Αγαπίου Ιερομονάχου και Νικοδήμου μοναχού, Πηδάλιον…, Αθήναι 1970, σσ. 98

Αρχιμ. Συμεών Κούτσας, Η νηστεία της Εκκλησίας, εκδ. ΙΑ΄, Αποστολική Διακονία, Αθήνα, 2006

agiosthomas

https://simeiakairwn.wordpress.com

Η «μαγιά» που κρατάει την Ελλάδα

 

Η «μαγιά» που κρατάει την Ελλάδα

Ζούμε σε εποχές δύσκολες και ειδικά εδώ στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια, έχουμε υποστεί αρκετά δεινά και αρκετές θλίψεις.

Τα δεινά, πάντοτε έχουνε μια αιτία. Και η αιτία αυτή δεν είναι άλλη από την απομάκρυνσή μας από τον Θεό και τις ρίζες μας. Ξεφύγαμε σαν κοινωνία και μας απορρόφησε το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού τρόπου ζωής. Χωρίς χαλινάρια και χωρίς καμία διάκριση προχωρούσαμε και νομίζαμε ότι είμαστε στον σωστό δρόμο – στον δρόμο της προόδου όπως μας έλεγαν. Μα το ψέμα έχει κοντά ποδάρια και κάποια μέρα έρχεται το τέλος του.

Η χώρα μας έχει περάσει πολλές φορές και στο παρελθόν αντίστοιχες δύσκολες στιγμές. Και πάντα στις δύσκολες στιγμές οι Έλληνες κατέφευγαν στον Θεό, για να δώσει Εκείνος την λύση στα προβλήματα τους – στην μόνη πραγματική ελπίδα. Όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας: «Στήριξε την ελπίδα σου μόνο στον Χριστό. Και ο Χριστός βλέποντας την πίστη σου θα σου χαρίσει γρήγορα την χαρά. Θα σου δώσει τέτοια χαρά, που καμιά δύναμη, ούτε ανθρώπινη, ούτε δαιμονική, δεν θα μπορέσει να στην αφαιρέσει».

Ωστόσο, όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν και κάποιοι άνθρωποι που δεν επηρεάστηκαν από όλο αυτό το μοντέλο του σύγχρονου τρόπου ζωής και στήριζαν την ελπίδα τους στον Θεό (όπως έλεγε και ο Άγιος Νικόλαος Αχρίδας), και προσευχόντουσαν και για εμάς τους υπόλοιπους αμαρτωλούς. Είναι όλοι αυτοί που κρατάνε ακόμα τις αξίες και τα ιδανικά της θρησκείας μας και της ρωμιοσύνης. Είναι αυτοί που όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος κρατάνε την Εκκλησία και την Ελλάδα. Χαρακτηριστικά έλεγε ο Άγιος Παϊσιος: «Υπάρχει η μαγιά κι αυτή η μαγιά κρατάει την Εκκλησία και την Ελλάδα. Γι’ αυτή τη μαγιά ο Κύριος θα κάμει ότι θα κάμει».

Γι’ αυτή την «μαγιά», είχε πει κάποτε και ο Ιωάννης Μακρυγιάννης σε κάποιον λόγο του: «Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θερία πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούνε τρώνε από ᾿μάς και μένει και μαγιά. Και οι ολίγοι αποφασίζουν να πεθάνουν κι᾿ όταν κάνουν αυτείνη την απόφασιν, λίγες φορές χάνουν και πολλές κερδαίνουν».

Αυτή λοιπόν η «μαγιά», είναι αυτή η οποία θα σώσει την Ελλάδα και πάλι. Πιστεύουμε λοιπόν ότι αυτή η «μαγιά», υπάρχει και σήμερα και αυτό που πρέπει να γίνει, είναι να μεγαλώσει (αυτή η «μαγιά») με την μετάνοιά μας, για να έρθει το έλεος του Κυρίου γρηγορότερα και να τελειώσουν τα βάσανα και οι δυσκολίες του λαού μας. Αμήν!

Σ.Κ.

simeiakairwn.wordpress.com

 

πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com

Γέρων Παρθένιος Αγιοπαυλίτης – Σημεία των καιρών

 

Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγίου Παύλου Παρθένιος Αγιοπαυλίτης. Σημεία των καιρών. Μια συγηκλονιστική ομιλία για τα χρόνια που ζούμε.

Ορθόδοξος Χριστιανός

https://simeiakairwn.wordpress.com

• Αποθήκευση
• WhatsApp
• Email
• Εκτύπωση

 

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: «Σας παραγγέλω λοιπόν τούτο να κάμετε…»

Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: Σᾶς παραγγέλω λοιπὸν τοῦτο νὰ κάμετε· νὰ πάρετε ὅλοι ἀπὸ ἕνα κομπολόγιον καὶ αὐτὸ κομπολόγιον νὰ ἔχη ἑκατὸν τρία σπυρία καὶ εἰς κάθε σπυρίον νὰ λέγετε:

«Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱὲ καὶ Λόγε τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, διὰ τῆς Θεοτόκου καὶ πάντων τῶν Ἁγίων ἐλέησόν με τὸν ἀματρωλὸν καὶ ἀνάξιον δοῦλόν σου».

orthodoxhporeiakaizwh

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για την Αγία Παρασκευή

 

Ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός για την Αγία Παρασκευή

Νὰ εἰποῦμεν καὶ διὰ τὴν καλὴν γῆν. Ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἦτο δώδεκα χρονῶν κόρη ἀπὸ γένος εὐγενικόν. Μείνασα ὀρφανὴ ἐμοίρασεν ὅλην της τὴν περιουσίαν εἰς τοὺς πτωχούς, καὶ μὲ αὐτὰ ἠγόρασεν τὸν παράδεισον. Καὶ μετεχειρίζετο ὡς φτιασίδια τὰ δάκρυα, ἐνθυμουμένη τὰς ἁμαρτίας της. Ὡς σκουλαρίκια εἶχε τὰ ὦτα της ἀνοικτὰ διὰ ν᾿ ἀκούη τὰς Ἁγίας Γραφάς. Ὡς κορδόνι εἶχε τὰς πολλὰς νηστείας, ὁποὺ ἔκαμνον τὸν λαιμόν της καὶ ἔλαμπεν ὡς ἥλιος. Ὡς δακτυλίδια τοὺς κόμβους τῶν δακτύλων της ἀπὸ τὰς πολλὰς μετανοίας ὁποὺ ἔκαμνεν. Ὡς χρυσοῦν ζωνάριον τὴν παρθενίαν ὁποὺ ἐφύλαξεν εἰς ὅλην της τὴν ζωήν. Ὡς φόρεμα τὴν ἐντροπὴν ὁποὺ εἶχε

εἰς τὸν ἑαυτόν της καὶ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ὁποὺ τὴν ἐσκέπαζεν. Ἔτσι ἐστολίζετο ἡ Ἁγία. Ἀνίσως καὶ εἶνε κανένα κορίτσι καὶ θέλη νὰ στολίζεται, ἂς στοχασθῆ τί ἔκαμνεν ἡ Ἁγία, νὰ κάμνη καὶ ἐκείνη, ἂν θέλη νὰ σωθῆ.Ἔτσι, ἀδελφοί μου, ἡ ἁγία Παρασκευὴ ἔμαθε γράμματα καὶ ἔγινε σοφώτατη. Καὶ διὰ τὴν καθαρότητά της τὴν ἠξίωσεν ὁ Θεὸς καὶ ἔκαμνε καὶ θαύματα. Ἰατρευε τυφλούς, κωφούς· ἀνέστηνε νεκρούς. Δυὸ Ἑβραῖοι, τέκνα τοῦ διαβόλου, βλέποντες τὴν Ἁγίαν νὰ κάμνη θαύματα, τὴν ἐφθόνησαν καὶ τὴν διέβαλον εἰς τὸν βασιλέα Ἀντωνίνον ὡς χριστιανήν. Τὴν κράζει λοιπὸν ὁ βασιλεὺς καὶ τῆς λέγει ν᾿ ἀρνηθῆ τὸν Χριστὸν καὶ νὰ προσκυνήση τοὺς θεούς, νὰ τὴν κάμνη βασίλισσαν. Λέγει του ἡ Ἁγία: Ἐγὼ δὲν εἶμαι ἀνόητη ὡσὰν ἐσένα, νὰ ἀρνηθῶ τὸν Χριστόν μου καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν διάβολον· ν᾿ ἀφήσω τὴν ζωὴν καὶ νὰ ὑπάγω εἰς τὸν θάνατον. Ἄμποτε νὰ ἄφηνες καὶ σὺ τὸ σκότος καὶ νὰ ἤρχεσο εἰς τὸ φῶς. Ἀκούετε, ἀδελφοί μου, ἕνα κορίτσι νὰ ὁμιλῆ μὲ τοιαύτην παρρησίαν ἐμπρὸς εἰς ἕνα βασιλέα; Ὅστις ἔχει τὸν Χριστὸν μέσα εἰς τὴν καρδίαν του, δὲν φοβεῖται ὅλον τὸν κόσμον. Ἀνίσως θέλωμεν καὶ ἡμεῖς νὰ μὴ φοβούμεθα μήτε ἀνθρώπους μήτε δαίμονας, νὰ ἔχωμεν τὸν Θεὸν εἰς τὴν καρδίαν μας. Λέγει ὁ βασιλεὺς τῆς Ἁγίας: Σοῦ δίδω τρεῖς ἡμέρες διορίαν· ἂν δὲν μοῦ ὑπακούσῃς, θὰ σὲ θανατώσω. Λέγει του ἡ ἁγία: Βασιλεῦ, ἐκεῖνο ὁποὺ θέλεις νὰ κάμης εἰς τρεῖς ἡμέρας, κᾶμε τὸ τώρα, διότι ἐγὼ δὲν ἀρνοῦμαι τὸν Χριστόν μου. Τότε προστάζει ὁ βασιλεὺς καὶ ἄναψαν μίαν μεγάλην πυρκαϊὰν καὶ βάνουν ἕνα καζάνι γεμάτο πίσσαν καὶ θειάφι καὶ βράζει καλά. Βλέπουσα ἡ Ἁγία τὸ καζάνι ἐχαίρετο, ὅτι ἔμελλε ν᾿ ἀναχωρήσῃ ἀπὸ τοῦτον τὸν ψεύτικον κόσμον καὶ νὰ ὑπάγη εἰς ἐκεῖνον τὸν ἀληθινὸν καὶ αἰώνιον. Προστάζει ὁ βασιλεὺς νὰ βάλουν τὴν ἁγίαν εἰς τὸ καζάνι διὰ νὰ καῆ. Ἡ Ἁγία ἔκαμε τὸν σταυρόν της καὶ ἐμβαίνει μέσα. Περιμένει δυὸ - τρεῖς ὥρας ὁ βασιλεὺς καὶ βλέπων ὁποὺ δὲν καίεται ἡ Ἁγία της λέγει: Παρασκευὴ διατὶ δὲν καίεσαι; Λέγει του ἡ Ἁγία: Διότι ὁ Χριστὸς ἐδρόσισε τὸ νερὸ καὶ δὲν καίομαι. Λέγει της ὁ βασιλεύς: Ραντισόν με καὶ ἐμὲ διὰ νὰ ἴδω, καίει; Ἐπῆρεν ἡ Ἁγία μὲ τὰς δυό της χείρας καὶ τοῦ ρίπτει εἰς τὸ πρόσωπον καὶ εὐθύς, ὢ τοῦ θαύματος! ἐτυφλώθη καὶ ἐγδάρθη τὸ πρόσωπόν του. Φωνάζει ὁ βασιλεύς: Μέγας ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν καὶ εἰς αὐτὸν πιστεύω καὶ ἐγώ· καὶ ἔβγα νὰ μὲ βαπτίσῃς. Ἐβγῆκεν ἡ Ἁγία καὶ τὸν ἐβάπτισε μὲ ὅλον του τὸ βασίλειον. Ἔπειτα τὴν ἀπεκεφάλισεν ἄλλος βασιλεὺς καὶ ὑπῆγεν εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε. Αὐτὴ ἡ Ἁγία ἔκαμε τὰ ἑκατὸν κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου.

 πηγή: http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/patrokosmas/didaxai.htm

http://makkavaios.blogspot.com

 

Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η Μυροφόρος και Ισαπόστολος

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΜΑΓΔΑΛΗΝΗ, Η ΜΥΡΟΦΟΡΟΣ ΚΑΙ ΙΣΑΠΟΣΤΟΛΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι η γυναίκα, για πρώτη φορά στην ιστορία της, βρήκε καταξίωση από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό. Εκτός από την Παναγία μας, η οποία υπήρξε το μοναδικό σκεύος της θείας χάριτος, μια πλειάδα αγίων γυναικών βρισκόταν κοντά στον Κύριο, καθ’ όλη την επί γης παρουσία Του, οι οποίες τον υπηρετούσαν και πλαισίωναν στο σωτήριο έργο του. Μία από αυτές ήταν η Μαρία η Μαγδαληνή, η μυροφόρος και ισαπόστολος, η πλέον αφοσιωμένη μαθήτριά Του. 

Καταγόταν από την πόλη Μάγδαλα, η οποία βρισκόταν στην περιοχή της Γαλιλαίας στη δυτική όχθη της λίμνης Τιβεριάδας, και γι’ αυτό πήρε την προσωνυμία Μαγδαληνή. Οι γονείς της ήταν πλούσιοι, ευγενείς και ευσεβείς Ιουδαίοι, ονομάζονταν Σύρος και Ευχαριστία. Μεγάλωσαν τη Μαρία με ευσέβεια και φόβο Θεού. Φρόντισαν δε να της δώσουν σοβαρή μόρφωση, όπως αναφέρει ο βιογράφος της Κάλλιστος Ξανθόπουλος. Μελέτησε την Παλαιά Διαθήκη και εντρύφησε στις προφητείες για τον Μεσσία. Μετά το θάνατο των γονέων της αρνήθηκε να παντρευτεί και αφιερώθηκε στην προσευχή και τη μελέτη των Γραφών. Παράλληλα ασκούσε φιλανθρωπία. Μοίρασε τη μεγάλη περιουσία της στους φτωχούς και ζούσε η ίδια με νηστεία, παρθενία και εγκράτεια.

Ο μισόκαλος διάβολος φθόνησε τη σεμνή και πιστή Μαρία και θέλησε να την καταστρέψει. Έστειλε επτά φοβερά δαιμόνια να την καταλάβουν. Εδώ θα πρέπει να διευκρινίσουμε ότι στην προχριστιανική εποχή, όταν δεν υπήρχε το Άγιο Βάπτισμα και τα άλλα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας, ως ισχυρά ελιξίρια κατά των δαιμονικών δυνάμεων, οι άνθρωποι, ακόμα και οι δίκαιοι, μπορούσαν να καταληφτούν από τους δαίμονες. Αυτό έπαθε και η Μαρία.

Κάποτε πέρασε από την περιοχή της ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός. Η Μαρία, παρ’ όλα τα φρικτά προβλήματα που της δημιουργούσαν τα ακάθαρτα πνεύματα, έτρεξε να ακούσει το φημισμένο ραβίνο, τον οποίο ακολουθούσαν τα πλήθη και σαγηνεύονταν από το πρωτάκουστο κήρυγμά Του. Ο Χριστός διέγνωσε ως Θεός την αγαθή ψυχή της και το ρόλο που θα διαδραμάτιζε στο έργο Του. Τη θεράπευσε, διώχνοντας τα δαιμόνια (Λουκ.8,1-3) και εκείνη από ευγνωμοσύνη εντάχτηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής της στην ομάδα των μαθητριών Του. Αναγνώρισε στο πρόσωπό Του τον αναμενόμενο Μεσσία και για τούτο υπήρξε η πιο αφοσιωμένη μαθήτριά Του. Μαζί με τις άλλες μαθήτριες (Σουσάνα, Μαρία τη μητέρα του Ιακώβου, Μαρία του Κλωπά, Ιωάννα του Χουζά, τη μητέρα των υιών Ζεβεδαίου, κλπ) υπηρετούσαν τον Κύριο και τους αποστόλους.

Κάποιοι θέλουν να την ταυτίσουν με την αμαρτωλή γυναίκα, η οποία ένιψε τα πόδια του Ιησού, λίγο πριν το πάθος Του (Λουκ.7,36-50). Αυτό δεν ευσταθεί, διότι ο ιερός ευαγγελιστής την αμαρτωλό γυναίκα την αναφέρει ανώνυμα. Η αιρετική δυτική χριστιανοσύνη έπλασε αυτόν τον μύθο στα χρόνια του σκοτεινού μεσαίωνα.

Η Μαρία άκουγε με προσοχή τους λόγους του Κυρίου και έβλεπε με θαυμασμό τα θαύματά Του. Όλα αυτά την οδηγούσαν στη βεβαιότητα ότι ο Ιησούς από τη Ναζαρέτ είναι ο Μεσσίας, ο Υιός του Θεού, που προφήτευσαν οι προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης. Σύγκρινε αυτά που είχε διαβάσει στις αρχαίες Γραφές με αυτά που άκουγε και έβλεπε και σχημάτισε τη βεβαιότητα ότι ζούσε στην ευλογημένη μεσσιανική εποχή. Διέθεσε στο έργο του Κυρίου την εναπομείνασα περιουσία της και η ίδια διακονούσε χειρονακτικά.

Συνδέθηκε με αδελφική φιλία, όχι μόνο με τις άλλες μαθήτριες του Χριστού, αλλά και με τη Θεοτόκο, την οποία σέβονταν και υπολήπτονταν, ως Θεού Μητέρα. Κατά το σωτήριο πάθος του Κυρίου έδειξε απίστευτη αφοσίωση και ηρωισμό. Από τη νύχτα της προδοσίας ως τον ενταφιασμό Του δεν απομακρύνθηκε από κοντά Του, αλλά μαζί με τη Θεοτόκο σπάραζαν από τον πόνο και την αγωνία. Ενώ οι άνδρες μαθητές Του διασκορπίστηκαν και κρύφτηκαν για να μη συλληφθούν και οι ίδιοι, να μη θεωρηθούν συνεργοί του Ιησού και πάθουν τα ίδια με Εκείνον, οι άγιες γυναίκες μαθήτριες του, μαζί με τη Θεοτόκο, στεκόταν παράμερα στον Γολγοθά και παρακολουθούσαν θρηνώντας το Θείο Πάθος (Ματθ.27,55-56). Η Μαρία η Μαγδαληνή, μαζί με τη Θεοτόκο και τη  Μαρία του Κλωπά, στάθηκαν κάτω από το σταυρό (Ιωάν.19,25) και έδιναν κουράγιο στη Μητέρα του Κυρίου. Έζησαν ολόκληρο το Θείο Δράμα!   

Κατά την Αποκαθήλωση, μαζί με τον Ιωσήφ και τον Νικόδημο, με θρήνους και οδυρμούς μύρωσαν το Άχραντο Σώμα του Κυρίου και το ενταφίασαν. Αλλά, όπως αναφέρουν οι ιεροί Ευαγγελιστές, λόγω της επικείμενης εορτής του Πάσχα, η ταφή έγινε βεβιασμένα και δεν μυρώθηκε το Σώμα του Χριστού αρκούντως. Γι’ αυτό αποφάσισαν οι αφοσιωμένες μαθήτριές Του να μεταβούν «ούσης οψίας τη μια των Σαββάτων» στο μνημείο του Διδασκάλου τους για να αλείψουν το ακήρατο Σώμα Του με πολύτιμα μύρα. Μαζί τους η Μαρία η Μαγδαληνή. Αλλά εκεί τους περίμενε το μεγάλο θαύμα. Πληροφορήθηκαν από τον άγγελο την ανάσταση του Κυρίου. Αξιώθηκαν οι ηρωικές αυτές γυναίκες να μάθουν πρώτες το υπέρτατο γεγονός της αναστάσεως. Η Μαρία η Μαγδαληνή είχε την ύψιστη ευλογία να δει πρώτη, μαζί με τη Θεοτόκο, τον Κύριο αναστάντα, Τον οποίο αρχικά εξέλαβε ως κηπουρό.

Μετά από αυτό δεν υπάρχουν επαρκή στοιχεία για το βίο και τη δράση της αγίας Μαρίας. Εικάζουμε ότι έγινε ένα από τα σημαίνοντα μέλη της ιεροσολυμίτικης  Εκκλησίας. Οι παραδόσεις ότι μετέβη στη Δύση και πέθανε στη Μασσαλία είναι παπικά μυθεύματα, τα οποία στερούνται πηγών. Βλάσφημη επίσης είναι η θεωρία ότι υπήρξε σύζυγος του Ιησού. Ευσεβής παράδοση αναφέρει ότι, μετά την κοίμηση της Θεοτόκου, ακολούθησε τον Ευαγγελιστή Ιωάννη στην Έφεσο, όπου κήρυξε με θέρμη το Ευαγγέλιο και κοιμήθηκε ειρηνικά. Η τίμια χείρα της βρίσκεται άφθαρτη και με ιδιότητες ζωντανού σώματος (ευκαμψία, θερμοκρασία, κλπ) στην Ιερά Μονή Σίμωνος Πέτρας Αγίου Όρους. Η μνήμη της τιμάται στις 22 Ιουλίου.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

 

Ἕνα βίωμα σ’ ἕνα παρεκκλήσι τοῦ Προφήτη Ἠλία

Πρέπει νὰ ἦταν, ἂν θυμᾶμαι καλὰ, τὸ 2007. Μέχρι τότε  ζοῦσα στὴν Πρὸ Χριστοῦ ἐποχή, ὅπως λέει καὶ ἕνας πνευματικός αδερφός, ἐννοώντας ὅτι βρισκόμουνα μακριὰ ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τὴν ἐκκλησία του.

Ἀπὸ τὴν ἐφηβεία ἤμουνα στὴ νύχτα καὶ γυρνοῦσα ἀπὸ τὰ μαγαζιὰ καὶ τὶς ἀτελείωτες νυχτερινὲς ἀπολαύσεις.

Ὁ Χριστὸς δὲν χωροῦσε σὲ αὐτὸ τὸ γεμάτο πρόγραμμα. Ὅμως σίγουρα κάτι δὲν πήγαινε καλά. Κάτι μοῦ εἶχε διαφύγει ἐξ’ ὁλοκλήρου.

Σκέφτηκα λοιπὸν ὅτι κάπου  πρέπει νὰ ἔχω λάθος καὶ πρέπει νὰ ξαναδῶ κάποια πράγματα ἀπὸ τὴν ἀρχή.

Συμφωνοῦσε καὶ ἡ γυναίκα μου σὲ αὐτό.

Ὁ Κύριος μὲ ὁδήγησε σ’ ἕναν ἄνθρωπο – λαϊκὸ – ἀπὸ τὴ Βόρεια Ἑλλάδα, ὁ ὁποῖος μᾶς βοήθησε οἰκογενειακῶς νὰ βροῦμε τὸν δρόμο μας ἐξηγώντας μας κάποια πράγματα καὶ δίνοντάς μας τὶς ἀπολύτως ἀπαραίτητες κατευθύνσεις γιὰ κάθε χριστιανό, τοῦ πνευματικοῦ, τοῦ ἐκκλησιασμοῦ καὶ τοῦ ὑπέρτατου θείου δώρου, τῆς Θείας Κοινωνίας.

Κάποια στιγμή, μᾶς κάλεσε οἰκογενειακῶς στὸ σπίτι του γιὰ φαγητό. Ἀφοῦ φάγαμε, μᾶς πρότεινε νὰ πᾶμε σ΄ ἕνα παρεκκλήσι γιὰ νὰ κάνουμε μιὰ παράκληση. Δὲν ἤξερα τί ἦταν ἡ παράκληση, ἀλλὰ δεχθήκαμε.

Τὸ παρεκκλήσι ἦταν κοντὰ στὴν Ἀριδαία καὶ ἦταν ὁ Προφήτης Ἠλίας.

Μπαίνοντας στὸ ἐκκλησάκι αἰσθάνθηκα μιὰ περίεργη αἴσθηση ἠρεμίας, οἰκειότητας καὶ ψυχικῆς γαλήνης.

Ὁ Χαράλαμπος, ὅπως ἦταν τὸ ὄνομά του, πρὶν ξεκινήσουμε τὴν παράκληση μοῦ εἶπε: Ἐὰν ἔρθουν διάφοροι ἄνθρωποι, μὴν ἀνησυχήσεις. Θὰ θέλουν νὰ μᾶς διακόψουν. Ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε τὴν παράκληση στὸν Προφήτη μας. Δὲν μποροῦν νὰ μᾶς πειράξουν. Ἡ ἀπάντησή μου – τοῦ νυχτόβιου ἐγωιστῆ – ἦταν:

«ἐὰν ἔρθει κανένας καὶ θέλει «τσαμπουκὰ» ἄφησέ τον σ΄ ἐμένα».

Ὁ Χαράλαμπος χαμογέλασε καὶ μοῦ εἶπε ὅτι δὲν θὰ χρειαστεῖ νὰ τσακωθῶ μὲ κανέναν.

Ξεκινήσαμε τὴν παράκληση καὶ ὕστερα ἀπὸ πέντε λεπτὰ κατέφθασε ἕνα ἁμάξι. Τὸ παρεκκλήσι εἶναι σὲ σημεῖο ὄχι εὔκολα προσβάσιμο καὶ ὄχι σὲ πέρασμα.

Ἡ ἐμφάνιση ἀνθρώπων ἐκεῖ ἦταν περίεργη ἀπὸ μόνη της. Κατέβηκαν 2 ἄντρες οἱ ὁποῖοι ἦρθαν, κοίταξαν μέσα – δὲν μπῆκαν – , χτύπησαν τὸ τζάμι τῆς πόρτας τῆς  εἰσόδου τοῦ ναοῦ δυνατὰ καὶ ἔφυγαν.

Ἐγὼ ἀγρίεψα. Ἤθελα νὰ βγῶ ἔξω καὶ νὰ τοὺς μετρήσω τὰ πλευρὰ, ὅπως λένε καὶ στὸ χωρίο μου, μιᾶς καὶ εἶχα οἰκειότητα μὲ τοὺς καυγάδες λόγῳ νύχτας ἀλλὰ καὶ λόγῳ ἱκανοτήτων (κάτοχος μαύρης ζώνης καὶ 2 Dan). O Χαράλαμπος μοῦ ἔκανε νόημα νὰ ἠρεμήσω καὶ μοῦ θύμισε αὐτὰ πού μοῦ εἶπε στὴν ἀρχή. Συνεχίζοντας τὴν παράκληση, ὕστερα ἀπὸ λίγο κατέφθασε ἄλλο ὄχημα μὲ ἕναν ἄνδρα ἒχοντας τὴ μουσική δυνατὰ (heavy metal ). Δὲν κατέβηκε κάτω καὶ δὲν ἦρθε στὴν ἐκκλησία.

Ἀφοῦ ἔκατσε λίγο καὶ μᾶς ἐνόχλησε μὲ τὴ μουσικὴ, ἀποχώρησε.

Ὁ Χαράλαμπος ἀτάραχος συνέχιζε. Τότε κατάλαβα τί ἦταν αὐτοί. Απεσταλμένοι, νὰ μᾶς διακόψουν τὴν παράκληση στὸν Προφήτη Ἠλία μας καὶ μὲ προφανῆ σκοπὸ νὰ γυρίσουν ἐμένα καὶ τὴν οἰκογένειά μου ἐκεῖ ποὺ ἤμασταν. Μακριὰ  ἀπὸ τὸν Χριστό μας καὶ τοὺς Ἁγίους του.

Δὲν τόλμησαν νὰ μποῦν στὸν Ἱερὸ Ναὸ τοῦ Προφήτη Ἠλία.

Στὸ τέλος τῆς παράκλησης ἒνιωθα μιὰ παρουσία κοντά μου, ἀλλὰ μὲ ἠρεμοῦσε καὶ μὲ γαλήνευε. Τὸ ἒνιωσαν καὶ οἱ ὑπόλοιποι.

Ἴσως νὰ ἦταν ἡ ἰδέα μας, ἴσως πάλι νὰ  ἦταν ὁ Προφήτης Ἠλίας ποὺ μᾶς δέχθηκε στὸ σπίτι του. Ἴσως πάλι νὰ ἦταν καὶ κάποιος ἄλλος  Ἅγιος τοῦ Θεοῦ ποὺ ἦρθε νὰ εὐλογήσει ἐμᾶς τοὺς ἄχρηστους καὶ ἀχάριστους ἐγωιστές καὶ τὴν προσπάθεια ποὺ μόλις ξεκινάγαμε. Τὴν προσπάθεια νὰ γίνουμε αὐτὸ ποὺ ὀφείλουμε ὅλοι στὸν δημιουργό μας καὶ αὐτό ποὺ ἦταν οἱ παπποῦδες μας καὶ οἱ γιαγιάδες μας.

Ἠθικοὶ καὶ καλοὶ Χριστιανοὶ καὶ ἄνθρωποι.

 

Διονύσης

 

Περιοδικό ΡΩΜΝΙΟΣ Τεύχος 19-20

Πηγή: https://enromiosini.gr