Πρωινή προσευχή μετανοίας

Το Ευαγγέλιο που διαβάζουμε πρώτα ή κάποια εκκλησιαστική προσευχή που πρέπει να λέμε το πρωί στο δωμάτιο μας, επικεντρώνονται στη Μετάνοια μας και στο Έλεος του Θεού που αρχοντικά μας συγχωρεί και μας ελεεί.

Ο Θεός όμως θέλει και τη δική μας προσευχή Μετάνοιας, ενώπιος ενωπίω, Πρόσωπο με πρόσωπο, όπου ανοίγουμε την καρδιά μας και βλέπουμε την δική μας αμαρτία εξερχόμενη, όπως ο Ίδιος λέει: ότι απο την καρδία του Ανθρώπου εξέρχεται πάσα κακία!

Η όραση της εξερχόμενης εκ της καρδίας Αμαρτωλής ζωής μας, προκαλεί πόνο γιατί αγαπούμε τον Θεό και βλέπουμε πως καταντήσαμε, αλλά και Χαρά πρώτα γιατί μας δίνεται η ευκαιρία Μετανοίας, Αφέσεως και θεραπείας και ύστερα διότι άμεσα νιώθουμε το ξαλάφρωμα της Αφέσεως απο τον Χριστό, μια μυστική Χαρά και Ειρήνη αλλά κυρίως την μυστική μέσα μας παρουσία Του!

Όλη αυτή την πνευματική διαδικασία περιγράφει ο ακριβολόγος της Μυστικής Ζωής και Θεολογίας, Άγιος Συμεών Νέος Θεολόγος:

“Μετά την τετυπωμένη ευχή( την εκκλησιαστική ευχή, ή τον κανόνα σου) γονάτισε και πες στον Χριστό τις αμαρτίες σου και εάν δεν σου τις συγχωρέσει, εγώ να χάσω τη σωτηρία μου!”

Ανδρέας Χριστοφόρου

pothosmetanoias

https://simeiakairwn.wordpress.com

 

Γιατί δε χαμογελάς;

Γιατί δε χαμογελάς;

Δε πα να έχεις ξυπνήσει από τις 5 το πρωί; Να έχεις ετοιμάσει πρωινά, πλυσίματα, ντυσίματα, τσάντες, ρούχα, κολατσιά… Να τους μοιράσεις στα σχολεία, να ετοιμαστείς και εσύ να φύγεις για δουλειά και να νιώθεις ότι έχεις κουραστεί πριν ξεκινήσει η μέρα;

Γιατί δε χαμογελάς;

Να έχεις ένα κεφάλι καζάνι όλη μέρα στη δουλειά. Μαλώματα, φωνές, ημερομηνίες, προθεσμίες… Καφές και τσιγάρο για λίγο στα κλεφτά και μετά ξανά το κεφάλι μέσα… Έχε χάρη που είναι το πετρέλαιο και τα τέλη και οι δόσεις και τα σχολικά, αλλιώς θα είχες φύγει χθες… Εργασία που κατάντησε δουλεία…

Γιατί δε χαμογελάς;

Και να σχολάς και μετά τρέξιμο ξανά, με παγουρίνα και μπιμπερό στη τσάντα, να μοιράζεις παιδιά εδώ και εκεί σε δραστηριότητες προσπαθώντας να βρεις ένα τέταρτο με ‘’αλάρμ’’ για να ψωνίσεις για να μαγειρέψεις…

Γιατί δε χαμογελάς;

Και μπάνια και πιτζάμες και χτενίσματα και βραδινά για όλους και δόντια και ιστορίες για καληνύχτα. Και μετά, ξεκινάει άλλος αγώνας πάλι… Με τηγάνια και κατσαρόλες και ρούχα και πλυντήρια και σίδερο και σκούπισμα και άπλωμα και ό,τι άλλο έχει μείνει…

Και μόλις τα έχεις τελειώσει όλα αυτά, να κάθεσαι πτώμα πια στον καναπέ, να ανοίγει πόρτα, να σε βλέπει ο άλλος -τσακισμένος και αυτός- και να σε πιάνει αμέσως από τα μούτρα και να σε ρωτάει:

‘’Γιατί δε χαμογελάς;’’

Τι να του εξηγήσεις τώρα…

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

https://simeiakairwn.wordpress.com