«ΝΑ ΜΕ ΠΑΣ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ»

•Μιά μικρή ἀναφορά στὸν τιμώμενο σήμερα γίγαντα τοῦ Πνεύματος καὶ διδάσκαλο τῆς Ἐκκλησίας Ἅγιο Νικόδημο τὸν Ἁγιορείτη. Ἰδιαιτέρως ἀξίζει τὴν προσοχὴ ἡ μαρτυρία γιὰ τὴν ὁλοζώντανη παρουσία τοῦ Ἁγίου, στὴν διήγηση ποὺ ἀκολουθεῖ καὶ σχετίζεται μὲ τὸ μοναστήρι, τὸ ὁποῖο τιμᾶται ἐπ᾽ ὀνόματί του.
«… ὅλοι στὴ Σμύρνη θαύμαζαν τὴν εὐρυμάθεια καὶ τὴ δυνατὴ μνήμη τοῦ Νικολάου (Νικοδήμου), καθὼς καὶ τὴν ὀξεία κριτικὴ ἱκανότητα καὶ τὸ ἐξαίρετο ἦθος του χαρακτηρίζοντάς τον μοναδικὸ θαῦμα τῆς ἐποχῆς του. Ἀρκοῦσε νὰ διαβάσει μιὰ φορὰ ἕνα βιβλίο, γιὰ νὰ τὸ ἀποτυπώσει στὸ μυαλό του σὰν φωτογραφία. Ἡ εὐφυΐα του, ἡ ταπεινότητά του καὶ τὸ πλῆθος τῶν φιλοσοφικῶν, ἰατρικῶν, οἰκονομικῶν καὶ ἀστρονομικῶν γνώσεών του, καθὼς καὶ ἡ τέλεια γνώση τῆς Λατινικῆς, τῆς Ἰταλικῆς καὶ τῆς Γαλλικῆς γλώσσας τὸν ἀνέδειξαν δάσκαλο ὅλων τῶν συμμαθητῶν του. Σημαντικὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι κανένας ἀπὸ τοὺς συμμαθητές του δὲν τὸν φθονοῦσε, γιατὶ αὐτὸς δὲν καυχιόταν γιὰ τὴν πνευματική του ὑπεροχή καὶ δὲν πλήγωνε τὴν φιλοτιμία τῶν ἀδυνάτων συμμαθητῶν του, ἀλλὰ ἔσπευδε πάντοτε νὰ τοὺς βοηθήσει ἀναπτύσσοντας καὶ διασαφηνίζοντας τὰ δυσνόητα μαθήματα.» (Δρος Χαραλ. Μ. Μπούσια, Μεγ. Ὑμνογράφου τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας, Ὁ φιλόκαλος διδάσκαλος Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης. Ἀφιέρωμα στὰ διακόσια χρόνια ἀπὸ τὴν κοίμησή του, ἔκδ. Ἑνώσεως Πολυτέκνων Ἀθηνῶν, Ἀθήνα 2009)
«ΝΑ ΜΕ ΠΑΣ ΠΙΣΩ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΑΠ᾿ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΜΕ ΠΗΡΕΣ…»
Ἕνα δυσάρεστο καί πρωτοφανές γεγονός, πού συνέβη λίγο πρίν ἀπό τήν μεγάλη ἑορτή τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ στό Ἱερό Κοινόβιο τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου (Γουμένισσα Κιλκίς), γέμισε λύπη καί θλίψη τίς καρδιές τῶν πατέρων τῆς Ἀδελφότητας ἀλλά καί τῶν προσκυνητῶν καί φίλων τῆς Μονῆς. Στίς 15 Μαρτίου 2010 δύο ἄγνωστοι πού μπῆκαν στή Μονή, ἀφοῦ εἰσῆλθαν στό Ναό, ἐκμεταλλεύθηκαν τήν ὀλιγόλεπτη ἀπουσία τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ καί ἀφαίρεσαν τμῆμα τῶν ἱερῶν λειψάνων τῆς Τιμίας Κάρας τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου πού βρίσκονταν ἐκτεθειμένα σέ λειψανοθήκη. Καί ἐνῶ οἱ φιλότιμες καί ἐργώδεις προσπάθειες τῆς Ἀστυνομίας γιά τήν ἀνεύρεση τῶν δραστῶν συνεχίζονταν χωρίς τό προσδοκώμενο ἀποτέλεσμα, ἡ ἐλπίδα ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Ἅγιος θά φρόντιζε νά ἐπανέλθει στή Μονή, στήν ὁποία ἀναπαυόταν ἐδῶ καί τριάντα χρόνια, σιγόκαιε μέσα στίς καρδιές τῶν πατέρων. Καί πραγματικά ὁ Ἅγιος Νικόδημος ἔκανε τό θαῦμα του καί ἐπέστρεψε στό Μοναστήρι του. Παρουσιάστηκε ὁλοζώντανος μπροστά στόν ἕνα ἀπό τούς δύο δράστες καί τόν παρακάλεσε νά ἐπιστρέψει τά ἅγια λείψανά του στή Μονή. Συγκλονισμένος ἀπό τίς ἐμφανίσεις τοῦ Ἁγίου, νοιώθοντας ἐνοχές καί τύψεις ἀπό τό βαρύ ἔγκλημα τῆς ἱεροσυλίας πού διέπραξε, ὁ δράστης ἀναζήτησε κάποιον πνευματικό καί γονατισμένος μπροστά στό πετραχήλι του, μέ λυγμούς καί δάκρυα, ἐξομολογήθηκε τό μεγάλο ἁμάρτημά του. «Πάτερ», τοῦ εἶπε, «ἔκανα μιά πολύ μεγάλη ἁμαρτία. Ἔγινα ἱερόσυλος. Ἔκλεψα τό λείψανο τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου. Καί δέν μπορῶ νά ἡσυχάσω. Ὁ Ἅγιος τέσσερεις φορές παρουσιάσθηκε μπροστά μου ὁλοζώντανος καί μοῦ εἶπε παρακλητικά: “Παιδάκι μου, σέ παρακαλῶ, νά μέ πᾶς πίσω στό σπίτι μου, ἀπό᾿κεῖ πού μέ πῆρες… Πολύ μέ ταλαιπώρησες. Κουράστηκα…”. Νά, σοῦ τό παραδίδω, γιά νά τό πᾶς ἐσύ. Ἐγώ δέν ἔχω τή δύναμη νά πάω νά τό δώσω πίσω. Καί ὅταν θά συνέλθω, θά πάω στή Μονή νά βρῶ τόν Ἡγούμενο καί θά τοῦ ζητήσω συγγνώμη»… Καί γέμισε καί πάλι χαρά τό Μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου, ὅταν στίς 15 Ἀπριλίου ὁ ἱερέας μετέφερε καί παρέδωσε στά χέρια τῶν πατέρων τό πολύτιμο λείψανο. Τό ἀπόγευμα τῆς 17ης Ἀπριλίου ἑκατοντάδες πιστοί καί φίλοι τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου, οἱ ὁποῖοι πληροφορήθηκαν τό εὐχάριστο γεγονός, συνέρρευσαν στή Μονή γιά νά καλωσορίσουν ἐπισήμως τόν Ἅγιο, νά τόν ὑποδεχθοῦν στό δικό του σπίτι καί νά λάβουν τήν εὐλογία του. Ἕνα μήνα ἀκριβῶς διήρκεσε ἡ ὀδύνη στίς ψυχές τῶν πατέρων ἀλλά καί τῶν πιστῶν. Τήν ὀδύνη ὅμως τήν διαδέχθηκαν τώρα δάκρυα χαρᾶς γιά τήν ἐπιστροφή του. Στόν Ἅγιο ἐπιφυλάχθηκε θριαμβευτική ὑποδοχή. Τοποθετημένα ξανά στήν ἀσημένια λειψανοθήκη τους τά χαριτόβρυτα λείψανα μεταφέρθηκαν ἀπό τήν κεντρική εἴσοδο τοῦ μεγάλου κτηρίου στό κέντρο τοῦ Ναοῦ τῆς Μονῆς. Μιά μεγαλειώδης πομπή ξεκίνησε στίς 6 τό ἀπόγευμα μπροστά ἀπό τό μεγάλο Ἀρχονταρίκι καί εἰσῆλθε λιτανευτικά στό Ναό. Προπορεύονταν Μοναχοί πού ἔψαλλαν τροπάρια στόν Ἅγιό τους καί ἀκολουθοῦσαν, στολισμένα μέ ἄνθη καί λουλούδια, τό ἅγιο λείψανο καί ἡ εἰκόνα τοῦ Ἁγίου, πού τά μετέφεραν, μέ εὐλάβεια καί συγκίνηση, ἱερομόναχοι. Ἀκολουθοῦσαν ὁ ἅγιος Καθηγούμενος, ἀρκετοί ἱερεῖς καί τό πλῆθος τῶν πιστῶν. Φανερή ἦταν ἡ πνευματική ἔξαρση καί ἡ συγκίνηση πού διακατεῖχε τίς ψυχές τῶν πολυάριθμων προσκυνητῶν. Τήν ὥρα πού προσκυνοῦσαν τό ἅγιο λείψανο, μιά εὐωδία ξεχύθηκε μέσα στό Ναό καί μιά  περίγραπτη εὐφροσύνη καί πνευματική χαρά πλημμύρισε τά πρόσωπα ὅλων. Σίγουρα ἔνοιωθαν ὅτι ὁ Ὅσιος Νικόδημος παρευρισκόταν ζωντανός ἀνάμεσά τους καί ἔδινε ξανά τήν εὐλογία του στόν καθένα. Πασχαλινή χαρά ἦταν αὐτή πού ἔλαμπε στά πρόσωπα ὅλων. Ἡ χαρά τῆς εὕρεσης τοῦ τιμίου λειψάνου τοῦ Ἁγίου μόνο μέ τήν πασχαλινή χαρά μποροῦσε νά συγκριθεῖ. Ἀλλά οἱ Μοναχοί τοῦ Ἱεροῦ Κοινοβίου – ἰδιαίτερα αὐτοί – ἑόρτασαν δυό φορές φέτος τήν Ἀνάσταση. Στίς 4 Ἀπριλίου οἱ πατέρες ἑόρτασαν στή Μονή τους τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Καί στίς 15 Ἀπριλίου ἔζησαν καί πάλι ἀνάσταση. Στό τέλος τοῦ Μεγάλου Πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ ὁ ἅγιος Καθηγούμενος τῆς Μονῆς, κατασυγκινημένος ἐκφώνησε λόγο. Τό ἴδιο ἔκανε καί τήν ἑπόμενη ἡμέρα μετά τό τέλος τῆς Πανηγυρικῆς θείας Λειτουργίας. Ἀναφέρθηκε στά γεγονότα τῆς κλοπῆς καί τῆς εὕρεσης τοῦ ἁγίου λειψάνου καί ἐξέφρασε τή μεγάλη χαρά του, γιατί ὁ Ἅγιος Νικόδημος, ὁ οἰκοδεσπότης τοῦ σεμνοῦ Κοινοβίου, μέ τήν θαυματουργική αὐτή ἐπάνοδό του δείχνει ὅτι ἀναπαύεται στόν τόπο αὐτό, ὅτι εὐλογεῖ τόν οἶκο του καί τό ἔργο πού ἐπιτελεῖται ἐδῶ. «Νοιώσαμε», εἶπε, «ὅτι ἡ στοργή καί ἡ ἀγάπη τοῦ Ἁγίου γιά τόν τόπο αὐτό εἶναι μεγάλη. Ξέρουμε ὅτι μᾶς σκεπάζει. Ὅτι ἐδῶ εἶναι τό σπίτι του. Καί αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη χαρά καί παρηγοριά πού θά μπορούσαμε νά ἔχουμε στόν ἀγώνα τῆς Μοναχικῆς μας ζωῆς… Γιά μᾶς σήμερα εἶναι δεύτερη Ἀνάσταση. Ὅπως ἀνέστη ὁ Χριστός, ἔτσι ἐλπίζαμε – ἀμυδρῶς ἐμεῖς σάν τόν Θωμᾶ – ὅτι ὁ Ἅγιος θά βρεῖ τρόπο νά ἐπανέλθει. Καί ἐνῶ ἡ ἀγωνία μας κορυφωνόταν, φθάνοντας μέχρι τό σημεῖο νά ποῦμε ὅτι δέν ὑπάρχει ἐλπίδα νά βρεθεῖ τό τίμιο καί ἱερό λείψανο, ξαφνικά μέσα στό σκοτάδι αὐτό, παραμερίστηκε ὁ θάνατος καί ἦρθε ἡ Ἀνάσταση… Γι᾿ αὐτό  ἀποφασίσαμε, κάθε χρόνο, τήν Κυριακή τοῦ Θωμᾶ, νά ἑορτάζουμε τό γεγονός αὐτό, γιά νά θυμόμαστε ὅτι δέν πρέπει νά ὀλιγοπιστοῦμε καί νά χάνουμε τίς ἐλπίδες μας…». (περιοδ. «Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης», τ. 61, Μάρτ. – Ἀπρ. 2010)

http://christianvivliografia.wordpress.com/2010/07/14/%C2%AB%CE%BD%CE%B1-%CE%BC%CE%B5-%CF%80%CE%B1%CF%83-%CF%80%CE%B9%CF%83%CF%89-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%80%CE%B9%CF%84%CE%B9-%CE%BC%CE%BF%CF%85%C2%BB/