Η ψυχοπαθολογία του Αθεϊσμού.

Η ψυχοπαθολογία του Αθεϊσμού.

Τοῦ κ. Μιχαὴλ Ε. Μιχαηλίδη, Θεολόγου'

Τό θέμα τοῦ ἀθεϊσμοῦ, οὔτε μοντέρνο εἶναι, ἀλλ’ οὔτε καμιά σχέση ἔχει μέ τήν ἐπιστήμη.

Οἱ ρίζες του βρίσκονται στήν προμηθεϊκή ἀνταρσία τοῦ πρώτου ἀνθρώπου.
Τότε, πού θέλησε ὁ ἄνθρωπος νά γίνει θεός, χωρίς τό Θεό. Τότε, πού κυοφορήθηκε καί γεννήθηκε ἡ πρώτη ἀνθρώπινη τραγωδία. «Καί ἔσεσθε ὡς θεοί» (Γεν. Γ΄ 5).
Καί τό κακό κληρονομήθηκε πιά, γιά πάντα, στό ἀνθρώπινο γένος καί σ’ ὅλες του τίς μορφές καί μ’ ὅλες του τίς διαστροφές.

Ἡ δραματική πάλη διεξάγεται στήν ἀνθρώπινη καρδιά: «Οὐ γάρ ὅ θέλω ποιῶ ἀγαθόν, ἀλλ’ ὅ οὐ θέλω κακόν, τοῦτο πράσσω» (Ρωμ. Ζ΄ 19). Ἡ ἁμαρτία ἔχει σκοτίσει τό νοῦ καί τή συνείδηση, «τοῦ ποιεῖν τά μή καθήκοντα». Γνωρίζει ὁ ἄνθρωπος τό καλό, ἀλλά γιά νά τό ἐπιτύχει, πρέπει νά παλέψει σκληρά.
Ἔτσι, ἀποδιοργανωμένος ὑπαρξιακά καί ἠθικά, ὄχι μόνο ἀποστρέφεται τό καλό, ἀλλά ἀποστρέφεται καί τόν ἴδιο τό Θεό, πού εἶναι ἡ πηγή τῆς ἠθικῆς τελειότητας.
Ἐδῶ ἀκριβῶς βρίσκεται ἡ ψυχοπαθολογία τοῦ ἀθεϊστῆ καί τοῦ ἀθεϊσμοῦ.

Ἡ μελέτη τῶν ψυχολογικῶν διαταραχῶν καί τῶν ἐσωτερικῶν ἀπωθημένων ἀντιδράσεων, τοῦ ἀφαιροῦν κάθε νηφάλια σκέψη περί Θεοῦ. Καί εἶναι πολύ φυσικό. Πῶς εἶναι δυνατό ὁ ἁμαρτωλός ν’ ἀκούσει γιά Θεό καί ἁγιότητα;
Πῶς ὁ ἔνοχος θά θελήσει νά δεχτεῖ ἀποτίμηση τῶν πράξεών του; Πῶς ὁ ὑλιστής καί μονιστής θά πιστέψει σέ Θεό καί σέ μεταθανάτια, αἰώνια ζωή;

«Ἡ μεγαλύτερη καί πιό φρικτή τραγωδία τῆς ζωῆς, γεννιέται ἐκεῖ ὅπου πεθαίνει μιά ἡττημένη πίστη», γράφει ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς. «Καί ὅπου ἀναχωρεῖ ἡ πίστη στό Θεό, ἀπό ἐκεῖ θ’ ἀπομακρυνθεῖ καί ἡ γαλήνη τῆς ψυχῆς».

Μά εἶναι εὔκολο ν’ ἀρνηθεῖ κανείς τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ καί νά καταφέρει ν’ ἀπωθήσει τήν ἔννοιά Του ἀπ’ τήν ψυχή; Ἀσφαλῶς, ὄχι! Κι αὐτός ὁ Σάρτρ εἶχε πεῖ ὅτι: «ἡ ἀθεΐα δέν εἶναι εὔκολη ὑπόθεση.
Χρειάζεται μόχθος, σύστημα, ἀγώνας μέσα σου, γιά νά ἀποβάλεις τήν πίστη καί νά καταλήξεις στήν ἄγνοια, στό κενό, στήν absurdite (δηλαδή, στόν κόσμο χωρίς κανένα νόημα)».

Ἡ ψυχοπαθολογία τοῦ ἀθεϊσμοῦ ἀνακαλύπτει πλῆθος ἀπό νοσηρά αἴτια καί διαταραχές τῆς προσωπικότητας, πού καταλήγουν στή μεταφυσική ἀμφισβήτηση καί τήν ἄρνηση τῆς ὕπαρξης τοῦ Θεοῦ, δηλαδή, τήν ἀθεΐα. Πλῆθος οἱ ψυχοπαθολογικές περιπτώσεις.

Πρίν καταλήξει ὁ ἄνθρωπος στόν ἀθεϊσμό, περνάει ἀπό τήν ἀλαζονική αὐτοπεποίθηση πώς, ἔχει ὅλη τή γνώση καί ὅλη τή δύναμη, ὥστε δέν τοῦ χρειάζεται ὁ Θεός. Ἔχει τήν ἀλαζονική ἔπαρση πώς, ἡ ἐπιστήμη ἔδιωξε μακριά τό Θεό καί δέν τῆς χρειάζεται πιά.

Ὁ ἀγνωστικισμός καί ὁ μηδενισμός τόν ὡδήγησαν σέ ἀπελπιστικά ἀδιέξοδα, καί σάν ναυαγός, χωρίς τό σωσίβιο τῆς πίστης, δέν καταφέρνει νά προσεγγίσει τό Θεό.

Ὁ π. Παῦλος Εὐδοκίμωφ εἶπε πώς, «ὁ ἀθεϊσμός εἶναι καθαρά μιά χριστιανική αἵρεση, πού δέν πλησίασε ἀκόμα τήν πίστη στήν οὐσία της». Κι ὅπως προσέχει κανείς ἀπό τήν αἵρεση – κάθε αἵρεση - ἔτσι καί σύ, συμβουλεύει ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης: «ἀπό τῶν βιβλίων τῶν ἀθέων ἄπεχε, ὡς ἀπό πυρός. Καί οὔτε νά λάβεις ποτέ εἰς τάς χεῖρας καταδέχου».

Ὁ διάσημος Πασκάλ γράφει στό περίφημο βιβλίο του «Σκέψεις»: «Τίποτε δέν εἶναι πιό ἄνανδρο, ἀπό τό νά κάνεις τόν γενναῖο ἐνάντια στό Θεό»!

Καί σ’ ἄλλη περίπτωση προσθέτει: «Ἄς ἀφήσουν λοιπόν, αὐτές τίς ἀσέβειες κι ἄς εἶναι τουλάχιστο τίμιοι ἄνθρωποι, ἄν δέ μποροῦν νά εἶναι χριστιανοί».
Ὁ ἄθεος στήν προσπάθειά του νά πείσει μέ κάθε τρόπο τούς ἄλλους γιά τήν ἀνυπαρξία τοῦ Θεοῦ, τόν ἑαυτό του ἀγωνίζεται νά πείσει. Καί ὅσο φανατικότερος γίνεται, τόσο καί πιό πολύ τόν ἀπασχολεῖ τό πρόβλημα τοῦ Θεοῦ.
Ἡ πιό τραγική μορφή ἀθεϊσμοῦ εἶναι ὁ χλευασμός, ἡ εἰρωνεία, καί προπάντων ὁ ἀντίθεος καί ἀντίχριστος διωγμός μέ ὅλα τά μέσα καί μ’ ὅλους τούς τρόπους.

Ὁ ἀθεϊσμός γιά 72 χρόνια στά κομμουνιστικά καθεστῶτα, διδασκόταν σ’ ὅλες τίς βαθμίδες τῆς ἐκπαίδευσης, ἐκτός ὅλων τῶν ἄλλων ἀθεϊστικῶν διαλέξεων.

Μόνο στή Σοβιετική Ἕνωση, γίνονταν 300 χιλιάδες ἀθεϊστικές διαλέξεις τό χρόνο. Καί φτάνει ὁ ἀθεϊσμός πιά στό ἀποκορύφωμά του μέ τούς Νερώνειους καί Διοκλητιάνειους διωγμούς. Πολύ σημαντικά τά ὅσα σημειώνει στόν πρόλογο τοῦ νέου του βιβλίου «Μάρτυρες τοῦ Βορρᾶ» ὁ Πέτρος Μπότσης: «Οἱ καινούργιοι διῶκτες τοῦ Χριστιανισμοῦ ἦταν ἀδίστακτοι.

Γιά τούς ἄθεους, ἡ πίστη ἔπρεπε νά ξερριζωθεῖ. Χιλιάδες κληρικοί καί λαϊκοί φυλακίστηκαν, ἐξορίστηκαν, παραδόθηκαν σέ μαρτυρικό θάνατο. Ἔσφαξαν Ἀρχιερεῖς, κρεούργησαν παπάδες, γκρέμισαν ἐκκλησίες, μόλυναν θυσιαστήρια...
Χιλιάδες χριστιανοί ἐκτελέστηκαν μέ συνοπτικές καί χωρίς διαδικασίες. Μόνο τό 1922 ἐκτελέστηκαν περίπου 3.000 κληρικοί καί 5.500 μοναχοί καί μοναχές.
Ὁ Πατριάρχης Τύχων πρίν πεθάνει εἶπε τά προφητικά αὐτά λόγια: «Ἡ νύχτα θά εἶναι πολύ μακρά καί πολύ σκοτεινή»…

Καί συμπληρώνει ὁ Πέτρος Μπότσης: «Ὁ πυρετός τῆς ἐπανάστασης τούς εἶχε ἀφυδατώσει τόσο πολύ πνευματικά, ὥστε ἔδειχναν νά μή καταλαβαίνουν τήν ἀξία τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης.
Τά πάντα ἔπρεπε νά θυσιαστοῦν στό βωμό μιᾶς ἐπανάστασης, πού κόμπαζε πώς ἦρθε γιά νά ἐξυψώσει ἠθικά τόν ἄνθρωπο»! Τό ξαναφούντωμα τοῦ ἀθεϊσμοῦ καί ὁ ἀποχριστιανισμός τῆς Δύσης, δείχνει πώς δέν πήρανε τό μάθημα οἱ ἄνθρωποι.

Αὐτή κι ἄν εἶναι ἡ σύγχρονη τραγωδία! Ἡ σύγχρονη ἀποστασία. Ποῦ θά μᾶς βγάλει;
http://anavaseis.blogspot.com/2011/03/blog-post_4890.html#more

πηγή: Ορθόδοξος Τύπος 4 Μαρτίου