Ο Άγιος Οσιομάρτυς Γεδεών ο Καρακαληνός

Ο άγιος Γεδεών γεννήθηκε το 1766 στο χωριό Κάπουρνα, κοντά στην Μακρυνίτσα τον Βόλου. Σε ηλικία δώδεκα ετών και ενώ εργαζόταν στο Βελεστίνο ξεγελάστηκε από τους Τούρκους, αρνήθηκε τον Χριστό, περιτμήθηκε και έγινε Μουσουλμάνος.

Κατάλαβε όμως το παράπτωμά τον και δραπέτευσε από τους Τούρκους. Έπειτα από πολλές ταλαιπωρίες έρχεται στο Άγιον Όρος, στην Ιερά Μονή Καρακάλλου, όπου εκάρη μοναχός και πήρε το όνομα Γεδεών.

Μετά τριάντα πέντε έτη ασκητικών αγώνων στη Μονή άναψε στην καρδιά του ο πόθος του μαρτυρίου. Έχοντας προς τούτο πληροφορία εκ Θεού και με την ευλογία των Πατέρων, έτρεξε στο μαρτύριο για να συγχωρηθή το παιδικό του αμάρτημα.

Αξιώθηκε τον μαρτυρικό θάνατο που ποθούσε στον Τύρναβο της Λαρίσης την 30ή Δεκεμβρίου του 1818, με το να του κόψουν με σκεπάρνι τα χέρια και τα πόδια.

Αγιορείτικη Μαρτυρία
Τριμηνιαία Έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ! - (Όμορφη συγκλονιστική ιστορία)

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ! - (Όμορφη συγκλονιστική ιστορία)

Κάποτε ήταν μια τυφλή κοπέλα μισούσε τον εαυτό της που γεννήθηκε έτσι...αν και είχε μια όσο γινόταν φυσιολογική Ζώη ήταν απόμακρη και ακόμα και οι γονείς της με το ζόρι πολλές φορές έπαιρναν και μια της λέξη. Η κοπέλα αυτή είχε ένα φίλο … την στήριζε της συμπαραστεκόταν πάντα. Ήταν δίπλα της την άκουγε … και για εκείνη ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που μπορούσε να ανοιχτεί να πει όσα νιώθει.” Μ αρέσει να βλέπω τον κόσμο μέσα από τα μάτια σου” του είπε σε... ένα περίπατο τους που εκείνος της περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια το τι γινόταν και τι έβλεπε.. Αυτό είναι το όνειρο μου να δω κάποτε τον κόσμο όπως και συ” ”Σου υπόσχομαι να πραγματοποιήσω αυτή σου την επιθυμία … Ένα χρόνο αργότερα κατάφερε να βρεθεί δότης στο εξωτερικό και η κοπέλα επί ένα μήνα μεταφέρθηκε στο εξωτερικό για την εγχείριση ... με το φίλο της επικοινωνούσαν σπάνια ειδικά τις τελευταίες μέρες. Τελικά η επιστροφή της στο σπίτι άργησε ένα εξάμηνο μιας και οι γονείς της αποφάσισαν να κάνουν ένα ταξίδι στην Ευρώπη. Όταν γύρισε ο πρώτος που αντίκρισε ήταν εκείνος ... πάγωσε! “Είσαι και συ…;” ”Ναι είμαι τυφλός, είχα ένα ατύχημα δεν στο είπα από το τηλέφωνο ... δεν λέγονται έτσι αυτά … τέλος πάντων” είπε και έβγαλε ένα κουτάκι από την τσέπη του ... “Είχαμε δώσει μια υπόσχεση ... θα με παντρευτείς τώρα που βλέπεις”. Το κορίτσι αρνήθηκε τρομοκρατήθηκε δεν ήθελε να περάσει μια ζωή έτσι … οπότε εκείνος αποφάσισε να φύγει αφήνοντας ένα γράμμα ”Σου υποσχέθηκα να σε κάνω μια μέρα να δεις μέσα από τα μάτια μου ... τελικά τα κατάφερα τήρησα την υπόσχεση μου … άσχετα αν αθέτησες την δικιά σου ... Σ αγαπώ να προσέχεις τα μάτια μου”. Το κορίτσι όσο και αν έκλαιγε όσο και αν τον έψαχνε ήταν πλέον αργά… panagiaalexiotissa.blogspot.com

Ἀγρυπνία Πρωτοχρονιᾶς

Προσευχή γιά τό Νέο Ἔτος
Ἀγρυπνία Πρωτοχρονιᾶς

Φέρουμε σέ γνώση τῶν εὐλαβῶν Χριστιανῶν ὅτι τό Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011 θά τελεσθεῖ στήν Μονή μας ὁλονύκτια πανηγυρική ἀγρυπνία, κατά τό ἁγιορείτικο τυπικό, ἐπί τῇ ἑορτῇ τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ καί πρός τιμήν τοῦ Ἁγίου Πατρός ἡμῶν Βασιλείου, ἀρχιεπισκόπου Καισαρείας τοῦ οὐρανοφάντορος, τοῦ Μεγάλου (1η Ἰανουαρίου). Ἀπό τίς 10:00 μ.μ. ἕως τίς 3:30 π.μ. Θά τεθεῖ πρός προσκύνηση τεμάχιο ἐκ τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου. Μετά τό πέρας τῆς Ἀγρυπνίας θά γίνει ἡ κοπή τῆς βασιλόπιτας στό ἀρχονταρίκι τῆς Μονῆς. Ἡ πύλη θά ἀνοίξει στίς 9:45 μ.μ. καί θά παραμείνει ἀνοικτή καθ' ὅλην τήν διάρκεια τῶν ἀκολουθιῶν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς

ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ  http://www.impantokratoros.gr

Μητροπολίτης Κονίτσης: Η πολιτεία να μην προκαλεί το θρησκευτικό συναίσθημα του Λαού

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΔΡΥΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ, ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ & ΚΟΝΙΤΣΗΣ
                              

Αριθ. Πρωτ.  108
Εν Δελβινακίω τη 24η Δεκεμβρίου 2011

ΔΕΛΤΙΟ  ΤΥΠΟΥ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης κ. ΑΝΔΡΕΑΣ,
έκανε τις ακόλουθες Δηλώσεις:

«Εμβρόντητος πληροφορήθηκα από τα Μ.Μ.Ε., ότι απεφασίσθη ο εγκλεισμός στις φυλακές του Ιερομονάχου Εφραίμ, Καθηγουμένου της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους, για την γνωστή και πολύκροτη υπόθεση.

Δεν γνωρίζω το σκεπτικό της εν λόγω αποφάσεως. Λέω, όμως, ότι εν όψει των Χριστουγέννων και, γενικώς, των εορτών του Δωδεκαημέρου, το να φυλακισθή ο Καθηγούμενος ως κοινός κακοποιός, αποτελεί πράξη που στρέφεται κυρίως εναντίον της Εκκλησίας και, φυσικά, και εναντίον του Αγίου Όρους, προς μεγάλη χαρά των Εκκλησιομάχων.

Όταν, όμως, πλείστοι όσοι απατεώνες, λυμεώνες του δημοσίου χρήματος, ανήθικοι, διεφθαρμένοι, μεγαλέμποροι ναρκωτικών, κλέφτες και ληστές, κυκλοφορούν ελεύθεροι στην κοινωνία, συνεχίζοντας, περίπου ανενόχλητοι, το ολέθριο έργο τους, η δικαιοσύνη μας εξαντλείται σ’ έναν καλόγηρο ; Κι’ αν, επί τέλους, ο εν λόγω καλόγηρος προέβη σε κάποιες συναλλαγές με εκπροσώπους της Πολιτείας , αυτό έγινε - όπως όλοι γνωρίζουν - για να έχη πόρους  και να συντηρήται το μεγάλο Μοναστήρι του Βατοπαιδίου  με την πολυπληθή Αδελφότητα (πάνω από 120 μέλη) και τους προσκυνητές, που σε πυκνά πλήθη κατακλύζουν κυριολεκτικά το Μοναστήρι, όπου τους παρέχεται όχι μόνο πνευματική βοήθεια, αλλά και τροφή και φιλοξενία, επί καθημερινής βάσεως.

Ας προσέξη πολύ η Πολιτεία να μη προκαλή το θρησκευτικό συναίσθημα του Λαού. Τον φθάνει η φτώχεια και η δυστυχία, που του έχουν προκαλέσει άφρονες και ανίκανοι πολιτικοί. Οι καιροί είναι δύσκολοι και πονηροί. Το Έθνος χρειάζεται, πάνω απ’ όλα ενότητα και ομοψυχία, η οποία, όμως, δεν επιτυγχάνεται με τέτοιες μεθοδεύσεις. Στώμεν καλώς ».

(Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως).

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 14.000 ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ 14.000 ΣΦΑΓΙΑΣΘΕΝΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ ΣΤΗ ΒΗΘΛΕΕΜ

Συντάχθηκε απο τον/την Kiriakos Diamantopoulos

Γιορτάζουμε σήμερα 29 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης των Αγίων 14.000 σφαγιασθέντων Νηπίων στη Βηθλεέμ, ας πούμε λίγα λόγια: Όταν οι Μάγοι δεν επέστρεψαν στον Ηρώδη να του πουν που είναι ο Ιησούς Χριστός, ο πονηρός και πανούργος αυτός βασιλιάς σκαρφίστηκε άλλο σχέδιο για να εξοντώσει το Θείο Βρέφος. Είχε ακούσει ότι, σύμφωνα με τις Γραφές, τόπος γέννησης του Χριστού θα ήταν η Βηθλεέμ. Επειδή όμως δε γνώριζε ποιος ήταν ο Ιησούς, αν βρισκόταν μέσα στη Βηθλεέμ ή στα περίχωρά της και επειδή συμπέρανε ότι το παιδί θα ήταν κάτω από δύο χρονών, έδωσε διαταγή να σφαγούν όλα τα παιδιά της Βηθλεέμ και των περιχώρων της, μέχρι της ηλικίας των δύο ετών. Η σφαγή έγινε ξαφνικά, ώστε να μη μπορέσουν οι οικογένειες να απομακρυνθούν με τα βρέφη τους. Και οι δυστυχισμένες μητέρες είδαν να σφάζονται τα παιδιά τους μέσα στις ίδιες τις αγκαλιές τους. Η χριστιανική Εκκλησία, ανακήρυξε Άγια τα σφαγιασθέντα αυτά παιδιά, διότι πέθαναν σε μια αθώα ηλικία και υπήρξαν κατά κάποιο τρόπο οι πρώτοι μάρτυρες του χριστιανισμού. Μπορεί βέβαια να μη βαπτίστηκαν εν ύδατι, βαπτίστηκαν όμως, μέσα στο ίδιο ευλογημένο αίμα του μαρτυρίου τους. Τα Λείψανα (ίσως μερικά) των Aγίων Νηπίων, βρίσκονται στην Kωνσταντινούπολη, στο Nαό του Aγίου Iακώβου του Αδελφοθέου, τον οποίον ανήγειρε ο Iουστίνος. Απολυτίκιο: Ἦχος α'. Τὸν τάφον σου Σωτὴρ. (ψαλλόμενο ως κάθισμα)Ως θύματα δεκτά, ως νεόδρεπτα ρόδα και θεία απαρχή, και νεόθυτοι άρνες, Χριστώ τω ώσπερ νήπιον, γεννηθέντι προσήχθητε, αγνά Νήπια, την του Ηρώδου κακίαν, στηλιτεύοντα και δυσωπούντα απαύστως, υπέρ των ψυχών ημών. Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός

http://www.agioritikovima.gr/2011-07-14-22-28-56/4436-eorti-t%CE%BFn-agi%CE%BFn-fagiathent%CE%BFn-nipi%CE%BFn-ti-bithleem

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ - Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!!! (Δίδαγμα)

ΤΟ ΑΓΚΑΘΙ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ - Ο ΘΕΟΣ ΣΟΥ ΔΙΝΕΙ ΠΑΝΤΑ Ο,ΤΙ ΣΟΥ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ!!! (Δίδαγμα)

Μια φορά κάποιος ζήτησε απ' το Θεό ενα λουλούδι και μια πεταλούδα. Ο Θεός όμως αντί γι' αυτά Του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια. Αυτό στεναχώρησε τον άνθρωπο. Δεν μπόρεσε να καταλάβει, γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε. Είπε μέσα του, λοιπόν: -Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους... Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις. Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα 'χε ξεχάσει. Προς έκπληξή του, απ' τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο.Είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι. Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα. Ο ΘΕΟΣ τα κάνει πάντα όλα σωστά! Ο τρόπος που ενεργεί είναι ΠΑΝΤΑ ο καλύτερος, ακόμα κι αν σε μας φαίνεται λανθασμένος. Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε Του ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ. Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει,πάντα αυτό που χρειάζεσαι τη κατάλληλη στιγμή. Αυτό που θέλεις... δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι! Το ΑΓΚΑΘΙ του σήμερα... Είναι το ΛΟΥΛΟΥΔΙ του αύριο! ~ Ο Θεός σου δίνει πάντα ό,τι σου χρειάζεται ~ 1myblog.pblogs.gr

Η δημιουργία της ανθρώπινης ψυχής.

7. Από την 12η Ομιλία στην Γένεση.

Του μακαριστού π. Αθανασίου Μυτιληναίου

Η δημιουργία της ανθρώπινης ψυχής.

«Και έπλασεν ο Θεός τον άνθρωπον, χουν από της γης, και ενεφύσησεν εις το πρόσωπον αυτού πνοήν ζωής, και εγένετο ο άνθρωπος εις ψυχήν ζώσαν»[1].

Για την δημιουργία του ανθρώπινου σώματος ο Θεός παίρνει από τα υπάρχοντα υλικά· αντιθέτως, για την δημιουργία της ψυχής δεν παίρνει κανένα υλικό στοιχείο, αλλά εμφυσά στον άνθρωπο. Αυτό αποτελεί ιδιαίτερη δημιουργική πράξη.

Και το σώμα και η ψυχή είναι δημιουργήματα του Θεού, γιατί λέγει ότι «ο Θεός εποίησεν τον άνθρω­πον»[2]. Άρα και το σώμα και η ψυχή είναι κτίσματα. Όπως και οι άγγελοι είναι κτίσματα· «ο ποιών τους αγγέλους αυτού πνεύματα»[3]. Και ο Θεός είναι πνεύ­μα, αλλά δεν έχει καμιά σχέση με το πνεύμα των αγ­γέλων.

Οι υλιστές δέχονται ότι η ψυχή είναι υλικής υπο­στάσεως και ότι αυτή ταυτίζεται με την ενέργεια.
Ο Πνευματισμός -που είναι μια θρησκεία- παρα­δέχεται κι αυτός ότι η ψυχή είναι μία μορφή ενερ­γείας. Σε πνευματιστικές συγκεντρώσεις επικαλούνται διάφορα πνεύματα να έρθουν, κι αυτά έρχονται σαν η­λεκτρισμός, ηλεκτρίζοντας τα αντικείμενα που βρί­σκονται εκεί. Η ψυχή όμως δεν έχει καμία σχέση με την ύλη ή την ενέργεια· μόνο το σώμα έχει σχέση με την ύλη και την ενέργεια. Το ρήμα «ενεφύσησεν» θέλει να δείξει την φύση της ψυχής, ότι η ψυχή είναι κάτι άλλο.
Αλλά ποια είναι η φύση της ψυχής;

Θα ρωτήσω κι εγώ: Γιατί;... μήπως γνωρίζουμε την φύση του σώματος; της ύλης; Ο άνθρωπος αγνοεί την φύση της ύλης. Όταν λέμε άτομο, πρωτόνιο, ηλε­κτρόνιο, δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς είναι. Άλλο η φύση και άλλο η συμπεριφορά της ύλης. Ίσως δεν θα γνωρίσουμε ποτέ τι ακριβώς είναι ύλη· και πολύ πε­ρισσότερο δεν θα μάθουμε ποτέ τι είναι πνεύμα, ψυχή. Στην Αγία Γραφή συναντάμε τους όρους πνεύμα και ψυχή να εναλλάσσονται.

Η λέξη πνεύμα είναι πολυσήμαντη· σημαίνει ά­νεμος -«το πνεύμα όπου θέλει πνεί»[4] · σημαίνει Άγιο Πνεύμα, ανθρώπινο πνεύμα, δηλαδή ψυχή, και λοιπά. Το ίδιο και η λέξη ψυχή· άλλοτε σημαίνει ηθι­κή υπόσταση, ψυχή, πνεύμα, ζωή· λέμε: «το καημένο το μυρμηγκάκι, ψυχή έχει κι αυτό!».

Λέει ο Χριστός: «Και μη φοβηθήτε από των αποκτεννόντων το σώμα, την δε ψυχήν μη δυναμένων αποκτείναι· φοβήθητε δε μάλλον τον δυνάμενον και ψυχήν και σώμα απολέσαι εν γεέννη»[5], «το μεν πνεύ­μα πρόθυμον, η δε σαρξ ασθενής»[6].

Άρα το πνεύμα, η ψυχή, είναι το ένα από τα δύο συστατικά στοιχεία του ανθρώπου.

Η έκφραση «ψυχή ζώσα» φαίνεται πλεοναστική. Όμως δεν είναι, γιατί στα ζώα και στα φυτά «ψυχή» είναι η ζωή· ενώ στον άνθρωπο «ψυχή» είναι το πνεύμα, που ταυτοχρόνως του δίνει και τη ζωή στο σώμα. Ο άνθρωπος θα μπορούσε να είχε δυο πράγματα: και το πνεύμα, και την ζωή, σαν αυτή των ζώων. Η «ψυ­χή» στα ζώα είναι μόνο η ζωή, ενώ στον άνθρωπο εί­ναι και η ζωή και το πνεύμα.

Ίσως διατυπωθεί η εξής απορία: Μετά τον Αδάμ πώς δημιουργούνται οι ψυχές; Το σώμα ξέρουμε, ό­πως όλα τα ζώα και φυτά, με σπέρματα, με σπόρια· η ψυχή όμως;

Αυτό το θέμα αποτελεί ένα μυστήριο, και γι' αυτό είναι εύλογη η απορία. Πολλές θεωρίες έχουν διατυ­πωθεί· όπως η θεωρία της απόρροιας -το μέλι που α­πορρέει από την κηρύθρα. Λένε μερικοί: «Μήπως αυ­τό που ενεφύσησε ο Θεός στο πρόσωπο του Αδάμ εί­ναι απόρροια Του, ένα κομματάκι της Θεότητος;». Και το λένε, επειδή και ο Θεός λέγεται πνεύμα.
Όχι, γιατί έτσι ο Θεός θα κατακερματιζόταν! Άτο­πο. Αλλά και κάτι άλλο: Εάν οι άνθρωποι αμαρτάνουν, αμαρτάνει και η Θεότητα; Άτοπο κι αυτό. Άρα αυτή η «πνοή» του Θεού δεν ήταν κάτι από την ουσία του Θεού· αλλιώς θα είχαμε την Θεότητα εγκατεσπαρ­μένη παντού, σ' όλο τον κόσμο, σ' όλη την φύση, άρα Πανθεϊσμός. «Η φύση, λέει, δίνει τις ψυχές στους ανθρώπους»! Αυτό λέει κι ο Βουδισμός, με όλες τις εκ­δόσεις του.

Έτσι λοιπόν το «πνεύμα» που ενεφύσησε ο Θεός στον άνθρωπο δεν έχει καμιά σχέση με τον Θεό. Αυτό άλλωστε φαίνεται κι από μόνο του. Για να φυσήξω α­έρα, πρώτα εισπνέω αέρα ρουφώντας τον κι έπειτα τον εκπνέω. Αλλά αυτό που εισπνέω και αυτό που εκ­πνέω δεν έχει καμία σχέση μ' εμένα.

Βάζει λοιπόν το ρήμα «ενεφύσησε» για να δείξει δυό πράγματα: πρώτον ότι η ψυχή δεν είναι από την θεία ουσία, και δεύτερον ότι δεν προέρχεται από την υπάρχουσα ύλη, αλλά από μία ιδιαίτερη δημιουργία.

Μια άλλη θεωρία, λέει ότι ο άνθρωπος στα πρώτα στάδια της ζωής του, στα σπλάχνα της μητέρας του, είναι μόνο σώμα, κι έπειτα προσλαμβάνει και την ψυ­χή. Έχουμε την θεωρία του Δαρβινισμού, που λέει ό­τι στα αρχικά του στάδια ο άνθρωπος είναι ένα ζώο, κι έπειτα του δίνεται και η ψυχή.

Υπάρχει και το αντίστροφο· αυτό που λέει ο Πλάτων: Κάπου στον ουρανό υπάρχουν κάποιες ψυ­χές που αμάρτησαν· γι' αυτό ο Θεός τις εγκλωβίζει μέσα σ' ένα ανθρώπινο σώμα για να εξιλεωθούν, για να ξεπληρώσουν τις αμαρτίες τους, κι έπειτα ξαναγυ­ρίζουν στον ουρανό, για να συνεχίσουν τη ζωή τους.

Όλα αυτά όμως είναι αιρετικές θέσεις. Η Αγία Γραφή πουθενά δεν τα γράφει αυτά. Ούτε το σώμα έ­γινε πρώτα, ούτε ψυχή· άμα σύλληψις, άμα άνθρωπος. Ψυχή και σώμα δημιουργούνται ταυτοχρόνως.

Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι αν θα έκανες έκτρω­ση, θα έκανες φόνο, όπως θα σκότωνες το παιδί σου στην κούνια! Είναι έγκλημα. Δεν έχει σημασία σε ποια ηλικία θανατώνεται ο άνθρωπος, ούτε σε ποια κατάσταση υγείας είναι το έμβρυο, αφού είναι πλήρης άνθρωπος όπως και ο σπόρος είναι πλήρες φυτό, το οποίο δυνάμει θα ξεδιπλωθεί, θα αναπτυχθεί.

Θα μου πείτε: «Τότε ο Θεός δημιουργεί κάθε ψυχή ξεχωριστά;».

Όχι. Αν είναι έτσι, φαίνεται πως ο Θεός δεν ολο­κλήρωσε τη δημιουργία Του. Αλλά ξέρουμε ότι από τότε που ο Θεός ολοκλήρωσε την δημιουργία, δεν έ­φτιαξε ούτε ένα άτομο της ύλης. Αν ο Θεός εξακο­λουθεί να δημιουργεί ψυχές, τότε πως εξηγείται το προπατορικό αμάρτημα;
Αποτελεί λοιπόν μυστήριο. Έχουμε βέβαια κά­ποιους υπαινιγμούς. Η θεωρία της μεταφυτεύσεως· πολλαπλασιασμός με καταβολάδες. Λέει ο άγιος Αθα­νάσιος: «ει γαρ και ο Αδάμ εκ γης μόνος επλάσθη, αλλ’ εν αυτώ ήσαν οι λόγοι της διαδοχής παντός του γένους»[7] . Αλλά και η Γένεση: «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε»[8]. Άρα μέσα στον άνθρωπο βρίσκεται η δυνατότητα του πολλαπλασιασμού όχι μόνο των ψυχών, αλλά και των σωμάτων.


[1] Γέν. 2, 7.
[2]  Γέν. 1, 27.
[3] Ψάλμ. 103, 4. Εβρ. 1, 7.
[4] Ιωάν. 3, 8.
[5] Ματθ. 10, 28.
[6] Ματθ. 26, 41.
[7]  Αγ. Αθανάσιος, Κατά Αρειανών, λόγος Γ’, MPG 26.249.34-36.
[8] Γέν. 1, 27.

π. Αθανασίου Μυτιληναίου
ΣΚΕΨΟΥ ΤΟ ΣΠΛΑΧΝΟ ΣΟΥ
Αποσπάσματα απομαγνητοφωνημένων Ομιλιών
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"
Θεσσαλονίκη

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ



ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΜΑΡΤΥΡΟΣ

Συντάχθηκε απο τον/την Kiriakos Diamantopoulos

Τρίτη, 27 Δεκέμβριος 2011

Γιορτάζουμε σήμερα 27 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Στεφάνου, του Αρχιδιακόνου και Πρωτομάρτυρος, ας πούμε λίγα λόγια: Ο Άγιος Στέφανος είχε αφιερώσει τη ζωή του στο κήρυγμα του Ευαγγελικού Λόγου και στη φιλανθρωπική δράση. Για τη προσφορά και τις αρετές του τιμήθηκε από το Θεό με το Χάρισμα της Θαυματουργίας. Με το Χάρισμα αυτό θεράπευε ασθενείς και αποδείκνυε τη δύναμη του Χριστού. Με τη βαθιά θεολογική του κατάρτιση ανέτρεπε εύκολα τις απόψεις των Ιουδαίων για το έργο του Χριστού, προκαλώντας την οργή και το φθόνο τους. Οι Ιουδαίοι, όμως, ήταν προκατειλημμένοι, εξαπέλυσαν συκοφάντες στο λαό, που διέδιδαν ότι άκουσαν τον Άγιο Στέφανο να βλαστημεί το Μωϋσή και το Θεό. Με αφορμή, λοιπόν, αυτές τις συκοφαντίες, που οι ίδιοι είχαν σκορπίσει, άρπαξαν με μίσος το Άγιο και τον οδήγησαν μπροστά στο Συνέδριο, τάχα για να απολογηθεί. Η απολογία του Αγίου, υπήρξε πρότυπο τόλμης και θάρρους. Χωρίς να φοβηθεί καθόλου, εξαπέλυσε λόγια κεραυνούς εναντίον των Ιουδαίων. Και από υπόδικος, έγινε ελεγκτής και κατήγορος. Τότε ακράτητοι από το μίσος οι Ιουδαίοι, τον έβγαλαν έξω από την πόλη, όπου τον θανάτωσαν με λιθοβολισμό. Εκεί φάνηκε και η μεγάλη συγχωρητικότητα του Αγίου Στεφάνου προς τους εχθρούς του με τη φράση του:«Κύριε, μη στήσης αυτοίς την αμαρτίαν ταύτην». Δηλαδή, Κύριε μη λογαριάσεις σ’αυτούς την αμαρτία αυτή. Και έτσι μαρτυρικά και ένδοξα παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο, τιμώντας τον Αυτός με το ένδοξο Στέφανο της Αγιότητας. Αξίζει να σημειώσω εδώ, ότι: Ο Άγιος Στέφανος ήταν ένας από τους πιο διακεκριμένους μεταξύ των επτά διακόνων, που διάλεξαν οι πρώτοι χριστιανοί για να επιστατούν στις κοινές τράπεζες των αδελφών, ώστε να μη γίνονται λάθη, όπου τους χειροτόνησαν οι Άγιοι Απόστολοι. Παρόλο που η ευθύνη του επιστάτη για τόσους αδερφούς ήταν κουραστική ο Άγιος Στέφανος έβρισκε χρόνο και δύναμη για να κηρύττει το Ευαγγέλιο του Χριστού. Και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή: «Στέφανος πλήρης πίστεως και δυνάμεως εποίει τέρατα και σημεία μεγάλα εν τω λαώ». (Πραξ. Αποστόλων, στ'8-15, ζ'1-60). Δηλαδή, ο Στέφανος, που ήταν γεμάτος πίστη και χάρισμα ευγλωττίας δυνατό, έκανε μεταξύ του λαού μεγάλα Θαύματα, που προκαλούσαν κατάπληξη και αποδείκνυαν την αλήθεια του χριστιανικού κηρύγματος. Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!! Ανάλυση ονόματος: ΣΤΕΦΑΝΟΣ: (από το στέφανος) = ο αθλοφόρος, ο άξιος στεφάνου νίκης. Απολυτίκιο: Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε. Βασίλειον διάδημα, ἐστέφθη σὴ κορυφή, ἐξ ἄθλων ὧν ὑπέμεινας, ὑπὲρ Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, Μαρτύρων Πρωτόαθλε· Στέφανε, σὺ γὰρ τὴν Ἰουδαίων, ἀπελέγξας μανίαν, εἶδες σου τὸν Σωτῆρα, τοῦ Πατρὸς δεξιόθεν. Αὐτὸν οὖν ἐκδυσώπει ἀεί, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός - Επιμέλεια βίντεο: Γιώτα Α. Παμπάλου

Η Θεοτόκος απουσιάζει από τα Θρησκευτικά που ετοιμάζουν για το Γυμνάσιο

του Ιωάννη Τάτση, Θεολόγου

Ούτε μία φορά δεν αναφέρεται το όνομα Θεοτόκος ή Παναγία ή Μητέρα του Θεού στα νέα προγράμματα σπουδών για τα Θρησκευτικά στο Γυμνάσιο. Οι «σύγχρονοι» Θεολόγοι που τα συνέταξαν θεωρούν προφανώς αρκετή την αναφορά στο πρόσωπο της Θεοτόκου στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού σχολείου, όπου μεταξύ άλλων εξετάζουν τη θεματική ενότητα «Η Παναγία στο Κοράνι» (Δ΄ τάξη Δημοτικού). Και στις τρεις τάξεις του Γυμνασίου, σύμφωνα με το πρόγραμμα σπουδών που το Υπουργείο ετοιμάζεται να εφαρμόσει από την επόμενη σχολική χρονιά, η Θεοτόκος απουσιάζει!

Μέχρι σήμερα η Καινή Διαθήκη διδάσκεται στους μαθητές της Β΄ τάξης του Γυμνασίου. Ξεκινώντας από τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου και φτάνοντας μέχρι την Ανάληψη του Κυρίου μελετώνται όλα τα σημαντικά γεγονότα της Θείας Οικονομίας, η διδασκαλία, οι παραβολές και τα θαύματα του Χριστού με τη χρήση μεταφρασμένων περικοπών της Καινής Διαθήκης...

Το θρησκευτικό μάθημα στην τάξη αυτή δεν είναι μόνο εύληπτο για τους μαθητές αλλά και ουσιαστικό για την θεολογική τους συγκρότηση.

Με το νέο πρόγραμμα σπουδών η σε βάθος μελέτη της Καινής Διαθήκης παύει πλέον να υπάρχει. Διατηρείται μόνο μια μικρή αναφορά σε λίγα θαύματα και διδασκαλίες του Χριστού σε μια ενότητα για την οποία αφιερώνονται μόλις τέσσερα δίωρα. Στην ίδια αυτή ενότητα εξετάζεται και «Ο Ιησούς Χριστός στο Κοράνι και στη λογοτεχνία του Ισλάμ», ενώ στις δραστηριότητες προτείνεται η επεξεργασία των απόψεων «ενός Εβραίου (π.χ. Μπούμπερ), ενός Ινδουϊστή (π.χ. Γκάντι) και ενός αγνωστικιστή (π.χ. Μαρσέλ Μαρσώ) για τον Ιησού».

Το περιεχόμενο του μαθήματος Θρησκευτικών που προτείνεται με το νέο πρόγραμμα σπουδών για τη Β΄ Γυμνασίου εξετάζει επίσης την προβληματική «Εμείς και οι “άλλοι”» που μελετά «το πρόβλημα της ετερότητας σήμερα» και έχει μεταξύ άλλων δραστηριοτήτων την ομαδοσυγκεντρωτική διδασκαλία «Οι Έλληνες δίπλα στους Εβραίους συμπατριώτες τους» και «Εβραίοι ειρηνιστές για τα δικαιώματα των Παλαιστινίων».

Πέντε δίωρα αφιερώνονται στο κεφάλαιο «Διάσπαση και αντιπαλότητα στις θρησκείες» όπου στα βασικά θέματα περιέχονται «Χριστιανοί που διώκουν Χριστιανούς», αναφορά στο Σχίσμα και «τα τραύματα του σώματος της Εκκλησίας». Σε μια τέτοια ενότητα δεν θα μπορούσε να απουσιάζει αναφορά στο «ρόλο των θρησκειών, του πολιτισμού, του διαθρησκειακού και διαπολιτισμικού διαλόγου στη διαφύλαξη της ειρήνης».

Αναφέρθηκαν μόνο μερικά από τα περιεχόμενα στο νέο μάθημα Θρησκευτικών που ετοιμάζεται για τη Β΄ τάξη Γυμνασίου. Η Καινή Διαθήκη δεν αποτελεί πλέον κεντρικό άξονα του μαθήματος αλλά εξετάζεται μόνο ακροθιγώς ως ένα ιερό βιβλίο που μας δίνει κάποιες πληροφορίες για το Χριστό, κατά τον τρόπο που το Κοράνι μιλάει για τον Αλλάχ. Αποκάλυψη Θεού και σχέδιο της Θείας Οικονομίας παραχωρούν τη θέση τους σε μελέτη θρησκειών και φιλοσοφικές αναζητήσεις γύρω από τις θρησκείες, την αντιπαλότητα και τη σχέση μεταξύ αυτών.

Η «θεολογία της ετερότητας» που γέννησε η νεωτεριστική ελληνική ψευτοθεολογική διανόηση, οι διαθρησκειακοί και διαχριστιανικοί διάλογοι όπως αυτοί που καθημερινά διεξάγουν οι Oικουμενιστές γίνονται τώρα αντικείμενο μελέτης για τους μαθητές της Β΄ τάξης Γυμνασίου. Είναι πλέον περιττό να μαθαίνουν αυτοί για την Θεοτόκο, τον Ευαγγελισμό, τα Πάθη, τη Σταύρωση και την Ανάσταση του Χριστού. Κάποιοι Θεολόγοι αποφάσισαν ότι τα ελληνόπουλα δεν έχουν ανάγκη από τέτοια σωτηριώδη διδασκαλία αλλά πρέπει να μάθουν καλά τις αρχές και τους κανόνες της πανθρησκείας, την αλληλοκατανόηση και τον αλληλοσεβασμό μεταξύ των θρησκειών που εξυπηρετούν την παγκοσμιοποιημένη Νέα Τάξη, για την επιβολή της οποίας εργάζονται εκείνοι και τα αφεντικά τους.

πηγή: http://thriskeftika.blogspot.com/2011/12/blog-post_556.html

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ

Η χρήση των αποδείξεων στη Θεολογία

Πρωτοπρεσβύτερος Θεόδωρος Ζήσης

Η ΧΡΗΣΗ ΤΩΝ ΑΠΟΔΕΙΞΕΩΝ ΣΤΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ 
ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΠΑΛΑΜΑ

1. Ενδιαφέρον και βασικό θέμα της Πατερικής παραδόσεως
 

Είναι εις όλους πλέον γνωστόν ότι η σπουδή και η έρευνα της διδασκαλίας του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά εσημείωσε τις τελευταίες δεκαετίες εκπληκτική πρόοδο. Αυτό που επεδίωξαν να πράξουν τον 18ο αιώνα οι εκπρόσωποι του φιλοκαλικού ησυχαστικού κινήματος, οι λεγόμενοι «Κολλυβάδες», με την σχεδιασθείσα από τότε έκδοση των έργων του μεγάλου πατρός και διδασκάλου, πραγματοποιήθηκε στις ημέρες μας. Η έκδοση των έργων έχει σχεδόν ολοκληρωθή, κυκλοφορεί μάλιστα και σε νεοελληνική μετάφραση· πλήθος επίσης μελετών έχουν γραφή γύρω από τα βασικά θέματα της διδασκαλίας του. Οι «Κολλυβά­δες» Άγιοι Μακάριος Νοταράς, Νικόδημος Αγιορείτης και Αθανάσι­ος Πάριος διέβλεπαν εμφανή τον κίνδυνο να εισέλθουν λάθρα με τον Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό στο χώρο της Θεολογίας ο ορθολογισμός και ο σχολαστικισμός, και να αγνοηθεί η ορθόδοξη πατερική παράδοση στη μέθοδο της θεολογήσεως, να μετατραπεί η Θεολογία σε διαλεκτική και φιλοσοφία. Αυτό δεν αποφεύχθηκε εν πολλοίς, όπως ήδη διαπιστώ­θηκε από πολλούς εισηγητάς στο πρώτο συνέδριο Ορθοδόξου Θεολο­γίας που έγινε στην Αθήνα το 1936, όπου επισημάνθηκαν πολλές δυτι­κές επιδράσεις και τονίσθηκε η ανάγκη απανόδου εις τον οίκον των Πατέρων της Εκκλησίας. 

Η διδασκαλία του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά τροφοδοτεί τώρα ικανοποιητικά όλους σχεδόν τους κλάδους της Θεολογίας, την οποία επαναφέρει επί της παραδοσιακής γραμμής, αφού άλλωστε ο Άγιος Γρηγόριος ούτε εκαινοτόμησε ούτε δικό του σύστημα θεολογίας οικοδόμησε, αλλά απλώς εκωδικοποίησε και συνήρμοσε σε ενότητα όσα οι προηγούμενοι Πατέρες εδίδαξαν γύρω από τα ζητήματα που προκάλε­σε ο ουμανιστής μοναχός Βαρλαάμ Καλαβρός, μεταφέροντας στην Κωνσταντινούπολη και στην Θεσσαλονίκη δυτική νοοτροπία και προβληματική. Γι' αυτό, όπως έχουμε τονίσει, δεν δικαιολογείται η χρή­ση από τους Ορθοδόξους του όρου «Παλαμισμός» ή «Παλαμική Θε­ολογία», όπως πράττουν οι Δυτικοί, οι οποίοι θεωρούν ως αιρετικές τις απόψεις του, γι' αυτό μαζί με τον Αρειανισμό, τον Νεστοριανισμό και άλλες αιρέσεις τοποθετούν και τον Παλαμισμό ως προσωπική καινοτομία του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά. Ας μνημονεύσω απλώς εδώ διά του λόγου το αληθές, ότι στους Indices του Cavallera, τη γνω­στή κλείδα που χρησιμοποιούμε όλοι για την Patrologia Graeca του Αββά Migne, ο Ησυχασμός τοποθετείται μεταξύ των αιρέσεων[1]. 

Η μελέτη της διδασκαλίας του Αγίου κατόρθωσε μέχρι τώρα να παρουσιάσει πράγματι τα σημαντικώτερα και βασικώτερα θέματα· ου­σία και ενέργειες, κτιστό και άκτιστο, πάθη και απάθεια, θεοπτία, θεολογία, θέωση, γνώση του Θεού, μοναχισμός, άσκηση, φως και φωτισμός, μεταμόρφωση, θεία και ανθρώπινη σοφία, Αγία Τριας και πολλά άλλα. Ειδικά συνέδρια και συλλογικοί εόρτιοι τόμοι προσέφεραν πολλά στη σπουδή της διδασκαλίας του Αγίου Πατρός, όπως αναμφίβολα, θα προσφέρει και το παρόν λαμπρό συνέδριο που οργανώνει η Ι. Μονή Βατοπαιδίου προς τιμήν του μεγάλου αγιορείτου μονάχου, ο οποίος ξεκίνησε τους ασκητικούς του αγώνες ως υποτακτικός του διασήμου ασκητού Νικόδημου έξω από την τότε λαύρα του Βατοπαιδίου, όπου δέχθηκε και την πρώτη θεϊκή ανταπόκριση στο επίμονο μυστικό αίτη­μα της προσευχής του προς την Υπεραγία Θεοτόκο· «Φώτισόν μου το σκότος, φώτισόν μου το σκότος». 

Μέσα στο πλήθος των θεμάτων της ογκώδους τώρα βιβλιογραφί­ας ελάχιστα έχουν γραφή για το θέμα της αποδεικτικής μεθόδου που χρησιμοποίησε ο Άγιος Γρηγόριος στη θεολογία του έναντι της διαλε­κτικής ή συλλογιστικής μεθόδου του αντιπάλου του Βαρλαάμ του Καλαβρού. Το θέμα αυτό βρίσκεται στην αφετηρία των θεολογικών του αγώνων, αφού με αυτό ξεκίνησε η σύγκρουση των δύο κόσμων, της Αγιοπνευματικής Ανατολής και της Ουμανιστικής Δύσης στα πρό­σωπα των δύο αντιπάλων, αλλά και σε άμεση συνάρτηση με το βασικό θέμα της διακρίσεως ουσίας και ενεργειών εν τη θεότητι, το οποίο γεν­νήθηκε από τη διαφορετική αντιμετώπιση του θέματος της χρήσεως των αποδείξεων στις συζητήσεις περί του Θεού, στο θέμα δηλαδή της Θεολογίας υπό κυριολεκτική έννοια. Ο Βαρλαάμ Καλαβρός ηρνείτο παντελώς την αποδεικτική, ισχυριζόμενος βάσει του Αριστοτέλους, ότι άπαντα τα του Θεού δεν υπόκεινται σε αποδείξεις, είναι αναπόδεικτα, είναι «υπέρ απόδειξιν», υιοθετώντας έτσι ένα θεολογικό αγνωστι­κισμό και μεταβάλλοντας τη θεολογία σε πιθανολογία, αφού δεν έχει να στηριχθεί σε κάτι σταθερό που αποδεικνύεται αλλά σε όσα λογικά μόνο, αλλά ασταθή και ευπρόσβλητα, προκύπτουν κατά τις συζητήσεις επί θεμάτων πίστεως. 

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς, γνήσιος παραδοσιακός θεολόγος, γνωρίζει από την προηγούμενη πατερική παράδοση ότι στα συγγράμ­ματά τους οι Άγιοι Πατέρες και άλλοι θεολόγοι χρησιμοποιούν και στους τίτλους των θεμάτων, αλλά και κατά την διαπραγμάτευση την αποδεικτική μέθοδο και ορολογία, όπως π.χ. ο Άγιος Ιωάννης Δαμα­σκηνός που συνόψισε την πατερική διδασκαλία στο γνωστό δογματικό του έργο Έκδοσις ακριβής της Ορθοδόξου πίστεως, αλλά και ο Ευθύ­μιος Ζιγαβηνός στην Δογματική Πανοπλία. 

Μνημονεύουμε εδώ προκαταρκτικώς για την καλύτερη κατανόηση του θέματος ότι ένα από τα πρώτα θεολογικά κεφάλαια της Δογματικής του Αγίου Ιωάννου Δαμασκηνού φέρει τον τίτλο «Απόδειξις ότι έστι Θεός» με ανάλογο αποδεικτικό περιεχόμενο, από το οποίο προκύπτει ότι όχι μόνον οι δεχόμενοι την Αγία Γραφή, αλλά και των Ελλήνων πλείστοι, δεν αμφιβάλλουν για την ύπαρξη του Θεού, την οποία αναγ­καστικά δέχεται ο μη σκοτισμένος από την αμαρτία ανθρώπινος νους, διότι «η γνώσις του είναι Θεόν φυσικώς ημίν εγκατέσπαρται», αλλά και διότι «και αυτή η της κτίσεως συνοχή και συντήρησις και κυβέρνησις διδάσκει ημάς, ότι έστι Θεός, ο τόδε το παν συστησάμενος και συνε­χών και συντηρών και αεί προνοούμενος». Η απιστία και η αθεΐα δεν οφείλονται στην αδυναμία της Θεολογίας να διατυπώσει αποδεικτικό λόγο, γιατί δεν υπάρχουν δήθεν αποδείξεις, αλλά στη μη σωστή λειτουρ­γία του νου όσων δεν πιστεύουν, οι οποίοι πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ασθενείς, ως άρρωστοι. Η απιστία και η αθεΐα δεν έχουν καμμία λογική στήριξη, είναι παραλογισμός και τρέλλα· οι άπιστοι δεν είναι λογικοί, αλλά αλογώτατοι, παράλογοι, γι' αυτό και ονειδίζονται από τον προφήτη Δαβίδ για την αφροσύνη τους· «είπεν άφρων εν τη καρ­δία αυτού ουκ έστι Θεός»[2]. Δεν παραλείπουν οι Άγιοι Πατέρες να το­νίσουν επίσης ότι η απιστία στην ύπαρξη του Θεού οφείλεται στην πο­νηρία των ανθρώπων οι οποίοι θέλουν να αμαρτάνουν ελεύθερα σαν να μην υπάρχει Θεός που εφορά και παρακολουθεί τον βίο των ανθρώπων, δι' αυτό και όσοι αμαρτάνουν συνεχώς και εκ συνηθείας αρνούνται εν τοις πράγμασι τον Θεό, έστω και αν δεν το διακηρύσσουν με το στόμα τους. Ερμηνεύων π.χ. ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας το μνημονευθέν ψαλμικό χωρίο «είπεν άφρων εν τη καρδία αυτού ουκ έστι Θεός» γρά­φει· «Κορυφή τούτο πάσης πονηρίας εστί. Το γαρ οίεσθαι μη είναι Θεόν, αλλά από ταυτομάτου γεγενήσθαι το παν, αρχή πάσης ακολασίας και παρανόμου καθέστηκε πράξεως. Δηλοί ουν ο λόγος ως εις τοσούτον ασεβείας το γένος ελήλακεν, ως μηδέ Θεόν εφιστάνειν τοις ούσιν, αλλ' ηγείσθαι τον σύμπαντα τούτον κόσμον, τυχαίαν και αυτόματον ειληφέναι την σύστασιν». Και συμπληρώνει· «Και πας ο ανέδην αμαρτάνων, δι' ων οράται καταφρονών καν ει μη λέγοι φωναίς αλλ' έργοις αυτοίς και τη του βίου σκαιότητι μόνον ουχί διακέκραγε το "Ουκ έστι Θεός". Οι γαρ ούτως ζην ειωθότες, ως μη εφορώντος Θεού, πάντα τε δρώντες απερισκέπτως, έργοις αυτοίς και πράγμασιν αρνούνται Θεόν»[3].
 

2. Αγιογραφική Θεμελίωση 

Εκτός από την επίκληση της πατερικής παραδόσεως υπέρ των αποδείξεων ο Άγιος Γρηγόριος συνιστά στον Βαρλαάμ που ισχυριζό­ταν ότι δεν υπάρχει γνώση των θείων και απόδειξη, αλλά μόνον στην πίστη στηρίζεται η Θεολογία -«ουδενός των θείων είναι γνώσιν ουδέ απόδειξιν, αλλά πίστιν μόνην»[4]- να μελετήσει όσα λέγει ο Απόστολος Παύλος στο πρώτο κεφάλαιο της προς Ρωμαίους επιστολής, όπου καθι­στά αναπολόγητους όχι τους πιστούς Ιουδαίους, αλλά τους απίστους Έλληνες, οι οποίοι, ενώ έπρεπε με τη σοφία τους να οδηγηθούν στον Θεό και στην κατά Θεόν ζωή και πολιτεία, εν τούτοις κατέληξαν στην ασέβεια της ειδωλολατρίας και σε ποικίλα πάθη και κακίες. Είναι αδι­καιολόγητοι, έστω και αν ζουν έξω από το χώρο της Π. Διαθήκης και θα αντιμετωπίσουν την οργή του Θεού, διότι «το γνωστόν του Θεού φανερόν εστιν εν αυτοίς· ο γαρ Θεός αυτοίς εφανέρωσε». Εξηγώντας δε ο Απόστολος πώς ο Θεός φανερώνει και αποδεικνύει την ύπαρξη και τη σοφία του λέγει την γνωστή και κλασική θέση, ότι ο αόρατος Θεός καθοράται μέσω των κτισμάτων, μέσω της δημιουργίας· «τα γαρ αόρατα αυτού από κτίσεως κόσμου τοις ποιήμασι νοούμενα καθοράται, η τε αΐδιος αυτού δύναμις και θειότης εις το είναι αυτούς αναπολο­γήτους»[5]. Αλλά και στις Πράξεις των Αποστόλων, ομιλών ο Παύλος προς τους ειδωλολάτρες κατοίκους των Λύστρων, οι οποίοι μετά το θαύμα της θεραπείας ενός χωλού ενόμισαν πως είναι θεοί αυτός και ο Βαρνάβας και ετοιμάζονταν να προσφέρουν θυσίες, τους εχειραγώγησε προς την αληθινή θεογνωσία λέγοντας ότι ο Θεός άφησε τα έθνη προ Χριστού να ακολουθήσουν ελεύθερα τον δρόμο της πίστεως ή της απι­στίας, μολονότι υπήρχαν μαρτυρίες και αποδείξεις της υπάρξεως και παρουσίας του, δεν άφησε δηλαδή τον εαυτό του αμάρτυρο και αναπόδεικτο· «ος εν ταις παρωχημέναις γενεαίς είασε πάντα τα έθνη πορεύεσθαι ταις οδοίς αυτών·  καίτοι γε ουκ αμάρτυρον εαυτόν αφήκεν αγαθοποιών, ουρανόθεν υμίν υετούς διδούς και καιρούς καρποφόρους, εμπιπλών τροφής και ευφροσύνης τας καρδίας υμών»[6]. Αν λοιπόν η μόνη οδός γνώσεως του Θεού είναι η πίστη, και δεν οδηγείται κανείς στον Θεό με αποδεικτικούς συλλογισμούς, οι οποίοι στηρίζονται στις ενέργει­ες του Θεού στον κόσμο, τότε θα έπρεπε οι εκτός πίστεως να δικαιολο­γούνται, να μη θεωρούνται αναπολόγητοι και άξιοι της οργής του Θεού, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος[7].

Ας σημειώσουμε εδώ παρεμπιπτόντως ότι οι θέσεις αυτές δίδουν απάντηση και στο πολύ συχνά και από πολλούς προβαλλόμενο στις ημέρες μας ερώτημα, που βέβαια τις πιο πολλές φορές οφείλεται ή σε διάθεση συγκρητιστικής ισοπεδώσεως όλων των ανθρώπων είτε ανήκουν σε κάποια θρησκεία είτε όχι ή σε επιθυμία ελαφρύνσεως των ευθυνών όσων εγνώρισαν τον Θεό μέσα στην Εκκλησία. Και το ερώτημα είναι· τι θα γίνει με όσους δεν είναι Χριστιανοί, με όσους βρίσκονται έξω από την Εκκλησία; Έχουν και αυτοί κάποια ευθύνη και θα δώσουν λόγο για την απιστία τους, αφού δεν εγνώρισαν τον Θεό; Η απάντηση με βάση τα λεχθένα είναι εύκολη· τον Θεό πρέπει όλοι να τον γνωρίσουν και να τον δεχθούν, γιατί είναι έμφυτη σε όλους η γνώση του, αλλά και γιατί βοά και κραυγάζει ο κόσμος, η κτίση, το παναρμόνιο σύμπαν για την ύπαρξη και την σοφία του·  «διότι το γνωστόν του Θεού φανερόν έστιν εν αυτοίς»[8]. Εμείς απλώς που ζούμε μέσα στην Εκκλησία έχομε μεγαλύτερη ευλογία και ευεργεσία, αλλά και μεγαλύτερη ευθύνη· γιατί η γνώση μας, δεν στηρίζεται μόνο σε φυσικά μέσα, δεν είναι μόνο φυσική γνώση, αλλά στηρίζεται και στα αυτόπιστα και αυταπόδεικτα λόγια του Χριστού, των Αποστόλων και των Αγίων, στον φανερωθέντα εν τω προσώπω του Χριστού Θεό, και φανερούμενο διαρκώς μέσα στην Εκκλησία, με τις θεοπτίες και τις θεωτικές εμπειρίες των Αγίων.
 

3. Η διπλή μέθοδος. Ουσία και ενέργειες 

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς πάντως γνωρίζει και αποδέχεται ότι τα του Θεού δεν είναι όλα γνωστά και αποδεδειγμένα. Δεν διαπράτ­τει το λάθος του Βαρλαάμ να γενικεύσει, και όπως εκείνος εδίδαξε ότι όλα στο Θεό είναι άγνωστα και αναπόδεικτα, να διδάξει αυτός αντιθέ­τως την άλλη ακρότητα ότι όλα είναι γνωστά και αποδείξιμα, και στη θέση του βαρλααμικού αγνωστικισμού να επαναφέρει την αρειανική-ευνομιανική γνωσιαρχία, κατά την οποία ο ανθρώπινος νους μπορεί να κατανοήσει και την ουσία του Θεού, να εισέλθει και στο χώρο τον αγνώστου, του ακαταλήπτου, του κρυφίου μέρους της θεότητος. Δικαιο­λογεί τον Βαρλαάμ, όταν αυτός επικαλείται χωρία της Αγίας Γραφής, όπως το «Θεόν ουδείς εώρακε πώποτε» ή το «έθετο σκότος αποκρυφήν αυτού», και παρατηρεί ότι όντως υπάρχει η άγνωστη και αναπόδεικτη πλευρά του Θεού, η οποία παραμένει απρόσιτη και ακατάληπτη στον άνθρωπο. Αξιοποιεί όμως την διάκριση ουσίας και ενεργειών στην θεότητα, την οποία είχαν ήδη αναπτύξει οι Καππαδόκες Θεο­λόγοι, και ιδιαίτερα ο Μ. Βασίλειος, ο οποίος εδίδαξε ότι «ημείς εκ των ενεργειών γνωρίζειν λέγομεν τον Θεόν ημών, τη δε ουσία αυτή προσεγγίζειν ουχ υπισχνούμεθα. Αι μεν γαρ ενέργειαι αυτού προς ημάς καταβαίνουσιν, η δε ουσία αυτού μένει απρόσιτος»[9]. Απαντώ­ντας μάλιστα ο Καππαδόκης πατήρ στο ερώτημα αν προηγείται στη Θεολογία η γνώσις της πίστεως, λέγει ότι πράγματι προηγείται η γνώσις· «Ηγείται η έννοια η περί του ότι έστι Θεός, ταύτην δε εκ των δημιουργημάτων συνάγομεν. Σοφόν γαρ και δυνατόν και αγαθόν και πάντα τα αόρατα από της του κόσμου κτίσεως νοούντες επιγινώσκομεν»[10]. 

Με βάση λοιπόν αυτή τη διάκριση ουσίας και ενεργειών ο Θεός δεν είναι ούτε μόνον άγνωστος ούτε μόνον γνωστός· είναι και τα δύο, άγνωστος και γνωστός, αναπόδεικτος και αποδεικτός, άγνωστος κα­τά την ουσία, γνωστός κατά τις ενέργειες. Έχομε εδώ την περίφημη διπλόη, την διπλή θεολογική μέθοδο των Πατέρων, την οποία διά πολλών αναπτύσσει ο Άγιος Γρηγόριος, εμείς όμως θα περιορισθούμε σε ελάχιστες διατυπώσεις του. 

Απέναντι στον ισχυρισμό του Βαρλαάμ κατά τον οποίο «ουδέν γνωστόν ουδέ αποδεικτόν των θείων», ο Άγιος Γρηγόριος λέγει ότι «των θείων τα μεν γινώσκεται, τα δε ζητείται, έστι δ' α και αποδείκνυται, έτερα δε έστιν ανεξερεύνητα πάντη και ανεξιχνίαστα[11]. Αυτό που είναι ακαταμάχητο και σύμφωνο με την Αγία Γραφή είναι ότι τα θεία είναι και δεν είναι αποδείξιμα· άλλα είναι και άλλα δεν είναι· απαναλαμβάνει ότι «τα μεν των θείων γινώσκεται και αποδείκνυται, τα δε απερινόητά εστι και ανεξιχνίαστα». Γι' αυτό είναι λάθος να ισχυ­ρίζεται κανείς «ως ουκ έστιν απόδειξις επ' ουδενός των θείων·  το θείον αποδεικτόν τέ εστι και ουκ αποδεικτόν»[12]. Επικαλείται στη συνάφεια αυτή και τα αρεοπαγιτικά συγγράμματα, τα οποία επικαλείται και ο Βαρλαάμ, μονομερώς όμως, για να κατοχυρώσει μόνον το άγνωστο και ακατάληπτο του Θεού. Του λέγει λοιπόν ότι ο συγγραφεύς «διττήν σαφώς είναι διδάσκει την θεολογίαν· την μεν μυστικήν, τελεστικήν, απόρρητον, άρρητον, η δρα και ενιδρύει τω Θεώ ταις αδιδάκτοις μυσταγωγίαις, την δε εμφανή και φιλόσοφον και αποδεικτικήν, η πείθει και καταδείται των λεγομένων την αλήθειαν»[13]. 

Ακόμη και στον ισχυρισμό που προβάλλει ο Βαρλαάμ ότι ο άνθρω­πος δεν μπορεί να ισχυρίζεται ότι έχει αποδείξεις περί του Θεού, διότι οι αποδείξεις περιορίζονται μόνον στα αισθητά που είναι ομογενή του ανθρώπου, «Θεώ δε ουδέν ομογενές», ο Άγιος Γρηγόριος προβάλλει την θεοπτική εμπειρία των Αγίων, η οποία κατά χάριν και κατ' ενέργειαν τους μεταβάλλει εις ομογενές του Θεού, τους θεώνει· «ίσασιν οι κεκαθαρμένοι την καρδίαν διά τεκμηρίου της εγγινομένης εν εαυτοίς ιεράς φωτοφανείας ότι έστι Θεός και οίον φως εστι, μάλλον δε πηγή φωτός νοερού τε και αΰλου». Η καθαρότης της καρδίας τους καθιστά δεκτικούς και δεικτικούς της θείας ελλάμψεως. Όσοι βέβαια δεν έχουν προχωρήσει στην θεωρία και στη θέωση μπορούν να ιδούν και να γνω­ρίσουν «εκ της περί πάντα προμηθείας τον κοινόν προμηθέα, εκ των αγαθυνομένων την αυτοαγαθότητα, εκ των ζωοποιουμένων την αυτοζωήν, εκ των σοφιζομένων την αυτοσοφίαν και απλώς εκ πάντων τον τα πάντα όντα». Με όλα αυτά ως τεκμήρια σχηματίζεται αψευδής απόδειξις «ότι έστι τις προαγωγεύς και προμηθεύς προάναρχος απάντων, παντοδύναμος, παντεπίσκοπος, πανάγαθος, παναίτιος, υπερφυής»[14].
 

4. Οι σύγχρονοι δογματικοί βαρλααμίζονν
 

Το θέμα της χρήσεως των αποδείξεων στη θεολογία έχει και άλλη ενδιαφέρουσα πλευρά που αναφέρεται στη σύγχρονη θεολογία, την δογματική κυρίως. Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς ισχυρίζεται ότι ο Βαρλαάμ Καλαβρός αποτελεί μοναδική περίπτωση θεολόγου καθ’ όλους τους αιώνες που βρήκε και εδίδαξε πρώτος ότι δεν υπάρχει από­δειξη για τίποτε από τα θεία· «'Εντεύθεν μηδ' είναι απόδειξιν επ' ουδενός των θείων άρτι πρώτος των εκ του παντός αιώνος θεολόγων και εξεύρε και απεφήνατο»[15]. Αυτό πράγματι φαίνεται να ισχύει σε όλες τις περιόδους της παραδόσεως μέχρι και του 18ου αιώνος. Αν μετά τη βυζαντινή πατερική παράδοση μελετήσει κανείς τα δύο γνωστά δογματικά εγχειρίδια των χρόνων της Τουρκοκρατίας, το «Θεολογικόν» του Ευγενίου Βουλγάρεως και την «Επιτομήν των θείων της πίστεως δογμάτων» του Αγίου Αθανασίου Παρίου, διαπιστώνει ότι συνεχίζε­ται η πατερική παράδοση ως προς την χρήση των αποδείξεων, με την αποδοχή της διπλόης, της διπλής δηλαδή γνώσεως· ο Θεός είναι άγνω­στος κατά την ουσία, αλλά γνωστός κατά τις ενέργειες. 

Η κατάσταση όμως αλλάζει τον 19ο αιώνα, και η αλλαγή στο θέ­μα αυτό εξακολουθεί να υφίσταται μέχρι σήμερα. Η επικράτηση των Νεοελλήνων Διαφωτιστών στην παιδεία με την παράλληλη στροφή προς την αρχαιολατρία και τον κλασικισμό, όπως και η μεταφορά της σχολαστικής μεθόδου θεολογήσεως στις ορθόδοξες θεολογικές σχολές από τους υποχρεωτικώς σπουδάζοντας στη Δύση καθηγητάς, με την σταδιακή μείωση του ενδιαφέροντος για τους Πατέρες και τη διδασκα­λία τους, δημιούργησαν σοβαρό ρήγμα στη συνέχεια της δογματικής παραδόσεως, με συνέπεια τώρα ο Βαρλαάμ να μην είναι ο μόνος που ισχυρίζεται ότι επί του Θεού δεν ισχύουν οι αποδείξεις, δεν ισχύει η αποδεικτική μέθοδος. Νεώτεροι δογματικοί θεολόγοι που αγνοούν την πατερική διάκριση ουσίας και ενεργειών αγνοούν και τη διπλή θεολογική μέθοδο. Όταν εξετάζουν στις Δογματικές τους το θέμα των αποδείξεων βρίσκονται σε αμηχανία, γνωρίζουν ότι οι αποδείξεις ωφελούν και βοηθούν, παγιδευμένοι όμως στην σχολαστική φιλοσοφική άποψη ότι ο Θεός ως υπεραισθητός είναι υπέρ απόδειξιν, δέχονται ότι οι αποδείξεις δεν μπορούν να οδηγήσουν στον Θεό, αλλά απλώς μπορούν να ενισχύσουν την προϋπάρχουσα πίστη, που μένει έτσι η μό­νη οδός θεογνωσίας, ενώ, όπως ήδη είδαμε, η γνώση προηγείται της πίστεως και συνάγεται αποδεικτικώς μέσω των κτισμάτων.

Έτσι ο Χρ. Ανδρούτσος γράφει ότι «αι αποδείξεις της υπάρξεως του υψίστου όντος δεν πορίζουν λοιπόν τω ανθρώπω την έννοιαν του Θεού, την άλλοθεν προϊούσαν, αλλά, argumenta ad hominem ούσαι, διασαφούσιν αυτήν προϋπάρχουσαν… Εν δε τω Χριστιανισμώ αποβαίνουσι μεν περιτταί παντί πιστώ, ζέον έχοντι το της πίστεως συναίσθημα και υπό του φωτός της θείας Αποκαλύψεως ελλαμπομένω (και εκ τοιαύτης επόψεως απέκλεισαν πολλοί αυτάς της Δογματικής) προσφέρουσι δ' έρεισμα τω ασθενεί έχοντι την πίστιν και προς στιγμήν κυμαινομένω Χριστιανώ». Ο ίδιος συμπεραίνει ότι απλώς «δύνανται να αξιώνται μνείας εν τη Δογματική», ενώ ως πραγματικές αποδείξεις δεν έχουν ισχύ[16]. Ο Π. Τρεμπέλας ακολουθεί το ίδιο δρόμο, δεχόμενος ότι πράγμα­τι οι αποδείξεις δεν είναι πραγματικές και αληθινές, δεν είναι argumenta ad veritatem, αλλά argumenta ad hominem, διότι αν ήσαν αληθινές, «θα ήσαν λογικώς αναγκαίαι, ήτοι ουδέ ο ορθώς διανοούμενος είναι δυ­νατόν να μη αποδεχθή ό,τι αύται αποδεικνύουσι». Αυτό όμως διδάσκουν η Αγία Γραφή και οι Πατέρες, ότι ο ορθώς διανοούμενος οδηγείται στον Θεό· ο άθεος είναι άφρων, σκοτισμένος και ασθενής. Διορθώνει πάντως την άποψη του Ανδρούτσου ότι απλώς ενισχύουν την προϋπάρχουσαν πίστη, που προέρχεται άλλοθεν· για τους καλής διαθέσεως ανθρώπους που δεν έχουν τυφλωθή από αμαρτωλές και ένοχες προκα­ταλήψεις έχουν ισχύ οι αποδείξεις, διότι διαφορετικά ο Παύλος κακώς αποδίδει ευθύνη και ενοχή στους εθνικούς, που τους χαρακτηρίζει ως αναπολόγητους, διότι, ενώ «το γνωστόν του Θεού φανερόν ην εν αυτοίς», αυτοί εσεβάσθησαν και ελάτρευσαν «τη κτίσει παρά τον κτίσαντα»[17]. Πιστεύει πάντως και ο Τρεμπέλας ότι η συστηματική διαπρα­γμάτευση των αποδείξεων δεν ανήκει στη Δογματική αλλά στην Απολο­γητική[18]. Νεώτερος δογματικός θεολόγος απαντώντας στο ερώτημα αν υπάρχουν λογικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν την ύπαρξη του Θεού λέγει ότι τέτοιου είδους επιχειρήματα δεν υπάρχουν. Την ύπαρξη του Θεού κανένας δεν μπορεί να την αποδείξει λογικά, όπως αποδει­κνύει τις φυσικές αλήθειες...Τις φυσικές αλήθειες ο άνθρωπος αποδει­κνύει επιστημονικά, ώστε αυτοί που τις αρνούνται να είναι παράλογοι. Την ύπαρξη όμως του Θεού κανένας δεν μπορεί να την αποδείξει με επιχειρήματα λογικά, ώστε, αυτός που την αρνείται να παραλογίζεται. Καταλήγει λέγοντας ότι δεν πρόκειται περί αποδείξεων, αλλά περί ενδείξεων είναι επιχειρήματα λογικοφανή, δείκτες που προσαναλίζουν τη σκέψη προς το δυνατό της υπάρξεως του Θεού. Δεν αποδεικνύουν αναγκαίως αυτήν, αλλ' υπάρχουσαν την καθιστούν λογικοφανή ή του­λάχιστον όχι παράλογη[19]. 

Πρέπει βέβαια να σημειώσουμε ότι η έρευνα των νεωτέρων δογματικών εγχειριδίων μπορεί να παρουσιάζει και άλλες παραλλαγές ενδιαφέ­ρουσες, είτε συγκλίνουσες στην αποδεικτική θεολογία του αγίου Γρηγορίου Παλαμά είτε αποκλίνουσες προς τον αγνωστικισμό του Βαρλαάμ. Δεν προλάβαμε να ολοκληρώσουμε την έρευνα, την οποία θα συνεχίσουμε.
 

Επίλογος 

Ο Άγιος Γρηγόριος Παλαμάς αναπτύσσει εκτενώς το θέμα της αποδεικτικής μεθόδου σε πολλά του συγγράμματα. Οι δύο Αποδεικτι­κοί λόγοι περί της εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος έδωσαν αφορμή με τον τίτλο τους μόνο να αρχίσει η συζήτηση του θέματος. Το αναπτύσ­σει διά πολλών σε δύο επιστολιμαίες πραγματείες προς τον Ακίνδυνο και σε άλλες δύο προς τον Βαρλαάμ. Εμείς επισημάναμε απλώς το πρόβλημα στη βασική του διάσταση σε σχέση μάλιστα με την σύγχρονη δογματική μας γραμματεία. Αξίζει πάντως να υπογραμμίσουμε αυτό που άλλοι έχουν σημειώσει· ότι δηλαδή η Θεολογία δεν είναι θεωρη­τική επιστήμη, αλλά θετική και εμπειρική. Όχι μόνον γιατί τα ίδια τα δημιουργήματα βοούν και κραυγάζουν και μας οδηγούν στον Θεό, η ίδια η ανθρώπινη φύση και ο παναρμόνιος κόσμος, αλλά και η πραγμα­τική εμπειρία των Αγίων, των φίλων του Θεού, οι οποίοι αφού εκαθάρθησαν, είδαν τον Θεό, ο οποίος φανερώνεται στους καθαρούς και αξίους. Αυτόπτες αυτοί της θείας μεγαλειότητος μας βεβαιώνουν για την ύπαρξη και την αγαθότητα του Θεού με αποδεικτικό και όχι με συλλογιστικό και διαλεκτικό λόγο.
 

[1] Βλ. σχετικώς Πρωτοπρεσβυτέρου Θεοδώρου Ζήση, Θεολόγοι της Θεσσαλονίκης, Θεσσαλονίκη 21997, 6.
[2] Ιωάννου Δαμάσκηνου, Έκδοσις ακριβής της ορθοδόξου πίστεως, ΕΠΕ (=Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας) 1, 60. Ψαλμ. 13,1.
[3] Κυρίλλου Αλεξάνδρειας, Ερμηνεία εις τους Ψαλμούς, PG 69,801.
[4] Γρηγοριου Παλαμά, Προς Βαρλαάμ 2,12, ΕΠΕ 1, 526.
[5] Ρωμ. 1,18-32.
[6] Πράξ. 14,16-17.
[7] Γρηγοριου Παλαμά, Προς Βαρλαάμ 1, 31-33, ΕΠΕ 1,480 κ.ε.
[8] Ρωμ. 1,19
[9] Μ. Βασιλείου, Επιστολή 234, 1, ΕΠΕ 1, 152.
[10] Επιστολή 235,1, ΕΠΕ 1,156-158.
[11] Προς Βαρλαάμ 2, 19, ΕΠΕ 1, 530.
[12] Αυτόθι 22, ΕΠΕ 1,540.
 
[13] Αυτόθι 20, ΕΠΕ 1, 538.
[14] Προς Ακίνδυνον 1,11-12, ΕΠΕ 1,422-426.
[15]Προς Βαρλαάμ 2, 9, ΕΠΕ 1, 524.
[16] Χρ. Ανδρούτσου, Δογματική της Ορθοδόξου Ανατολικής Εκκλησίας, Αθήναι 21956, σ. 38-39.
[17] Π. Τρεμπέλα, Δογματική της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, Αθήναι 1959, τομ. 1, σ. 155.
[18] Αυτόθι, σ. 157.
[19] Ανδρ. Θεοδώρου, Απαντήσεις σε ερωτήματα δογματικά, Αθήναι 1995, εκδ. Αποστ. Διακονίας, σ. 12-14.

ΘΕΟΔΡΟΜΙΑ
Τριμηνιαία έκδοση Ορθοδόξου Διδαχής
Έτος 13 - Τέυχος 1 - Ιανουάριος Μάρτιος 2011

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα Ηπειρωτικόν Μέλλον (Ιούλιος 1999) το ακόλουθο απόσπασμα:

Ήταν το καλοκαίρι του 1974.

Τα τουρκικά στρατεύματα εισβάλλουν στην Κύπρο. Και σκορπούν το θάνατο. Στην Μόρφου συμβαίνει ένα συνταρακτικό γεγονός. Τούρκοι στρατιώτες συλλαμβάνουν 15 χριστιανούς. Τους φέρνουν στην αυλή του σπιτιού ενός Ελληνοκυπρίου δασκάλου. Και τους καταδικάζουν σε θάνατο. Ετοιμάζουν τα όπλα. Και στρέφουν τους αιχμαλώτους (άνδρες, γυναίκες, μικρά παιδιά) στον τοίχο. Θρήνος, κλαυθμός, οδυρμός. Τραγικές στιγμές για τους μελλοθανάτους. Περιμένουν μέσα σε κλίμα φόβου και αγωνίας τον Τούρκο αξιωματικό να έλθει και να διατάξει «πυρ».

Στρέφουν τότε το νου τους και την καρδιά τους στην Ελπίδα των Απελπισμένων. Και προσεύχονται όλοι τους θερμά για το τελευταίο τους ταξίδι και ιδιαίτερα ο δάσκαλος: «Θεέ μου, συγχώρεσέ μας και δέξου μας κοντά Σου. Μνήσθητι ημών, Κύριε, εν τη Βασιλεία Σου». Ο Τούρκος αξιωματικός έρχεται. Κοιτάζει τους στρατιώτες του με τα όπλα, κοιτάζει βλοσυρός και τους μελλοθάνατους. Ρίχνει μια ματιά προς τα πάνω. Μια κληματαριά απλώνεται και σκεπάζει την αυλή. Ζητάει ένα τσαμπί σταφύλι, για να παρατείνει έτσι σκόπιμα την αγωνία των αιχμαλώτων. Παίρνει το τσαμπί. Μα, ενώ ετοιμάζεται να το φάει, ακούγεται δυνατή η φωνή του δασκάλου:

Μην το φας! Προχτές το ράντισα με φάρμακο. Είναι ισχυρό δηλητήριο! Θα πεθάνεις! Ο αξιωματικός μένει άναυδος. Και γεμάτος κατάπληξη ρωτάει:
Καλά, αφού ξέρεις, ότι σε λίγο θα δώσω διαταγή να σας σκοτώσουν, γιατί δεν με άφησες να το φάω και έτσι να με εκδικηθείς; Του απάντησε ο δάσκαλος, με ειρήνη και γαλήνη:
Είμαι χριστιανός. Και τώρα που πρόκειται να φύγω από τον κόσμο αυτό και να παρουσιασθώ ενώπιον του Θεού, δεν θα ήθελα να βαρύνω την ψυχή μου με μια αμαρτία τόσο βαρειά.

Ο Τούρκος αξιωματικός συγκλονίζεται, για μια ακόμα φορά. Στρέφεται και λέει στους στρατιώτες του:
Αν έβρισκα έναν τέτοιο Τούρκο, θα έδινα και τη ζωή μου ακόμα! Μαζέψτε τα όπλα και αφήστε τους ελεύθερους όλους!

Χρειάζονται σχόλια; Η δύναμη της χριστιανικής αγάπης, είναι ισχυρότερη από τα όπλα. Τα νικάει όλα.

Αρχιμ. Γρηγόριος Λίχας Ι. Μ. Προφήτου Ηλίου Πρεβέζης.

Περιοδικό ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΙΟΥΛΙΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2005, ΤΕΥΧΟΣ 40 

http://agioritis.pblogs.gr/

Ένας γιατρός θυμάται....

Ήταν από τις πιο συγκλονιστικές εξομολογήσεις που άκουσα στη διάρκεια της ιατρικής μου προσφοράς. Παρ' όλο που πέρασαν από τότε αρκετά χρόνια, θαρρώ πως ακόμη ακούω τη φωνή της κυρίας Σοφίας Κ. να μου διηγείται το πώς σώθηκε από τον αφανισμό το πέμπτο (5ο) της παιδί:

«Είχα τέσσερα παιδιά, γιατρέ, και τα οικονομικά μας ήσαν άθλια. Η πίστη μου στο Θεό δεν έφτασε, για να με κάνει να κλείσω τ' αυτιά μου στις υποδείξεις προθύμων "συμβούλων" και αποφάσισα να πάω στο γυναικολόγο μου για τα "περαιτέρω".

Μα το ίδιο βράδυ, προτού με πάρει καλά - καλά ο ύπνος είδα μια σοβαρή ανθρώπινη μορφή να με πλησιάζει, να με πιάνει από το χέρι και να με οδηγεί σ' ένα τοπίο μαγευτικό. Θαύμαζα τις ομορφιές και απολάμβανα τις ευωδίες του τοπίου αυτού, όταν ξαφνικά αντιλήφθηκα μια αστραπιαία σκηνή, που μ' έκανε να νοιώσω φρίκη: Δεκάδες, εκατοντάδες παιδιά με το κεφάλι να κρέμεται κομμένο από το λαιμό, κείτονταν στο πράσινο γρασίδι. Κι είχαν στη χλωμή τους όψη κάτι σαν παράπονο και κάτι σαν κλάμα.

Απορημένη γύρισα στο συνοδό μου και ρώτησα:
-Ποια είναι τα δυστυχισμένα αυτά πλάσματα, που με την εμφάνισή τους ασχημίζουν τον παραδεισένιο αυτό τόπο;

—Είναι αυτά που θα συντροφέψουν και το δικό σου παιδί, αν η μοίρα του είναι ίδια με τη δική τους. Είναι τα παιδιά που δεν γεννήθηκαν ποτέ!

Γύρισα το βλέμμα μου στην αντίθετη μεριά πανικοβλημένη και βλέπω ένα κοριτσάκι σε νηπιακή ηλικία, όμορφο, χαρούμενο γελαστό.
-Ποιο είναι το κοριτσάκι αυτό, που η παρουσία του δένεται τόσο γλυκά με την ομορφιά του τοπίου;
-Είναι το δικό σου το κοριτσάκι. Είναι το παιδί που ετοιμάζεσαι να θυσιάσεις στο βωμό της δικής σου ευκολίας και ξεγνοιασιάς, οδηγώντας το σε θάνατο φρικτό!...

Η όψη του παιδιού αυτού έμεινε ανεξίτηλα τυπωμένη στο μυαλό μου. Κι όταν γεννήθηκε η θυγατέρα μου κι όσο μεγάλωνε το κοριτσάκι μου, που με τέτοιο θαυμαστό τρόπο σώθηκε, έβλεπα πως δεν διέφερε σε τίποτε, μα σε τίποτε από το κορίτσι που είδα το βράδυ εκείνο, σαν όνειρο και σαν όραμα, πες καλύτερα σαν θαύμα...»!

Ορέστης Σιδηρόπουλος, ειδικός παθολόγος (Υπερπολύτεκνος πατέρας 8 παιδιών) Βέρροια, Μάρτιος 1990

(Από το περιοδ. Ο ΖΩΟΠΟΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ της Ιεράς  Μονής Σταυροβουνίου Κύπρου, αρ. 77-78).

Αξιοπρόσεκτες Θέσεις
και Μαρτυρίες για τις ΑΜΒΛΩΣΕΙΣ
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ



ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΙΟΥΛΙΑΝΗΣ

Συντάχθηκε απο τον/την Kiriakos Diamantopoulos

Τετάρτη, 21 Δεκέμβριος 2011

Γιορτάζουμε σήμερα 21 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Ιουλιανής, ας πούμε λίγα λόγια: Οι γονείς της Ιουλιανής ήταν ειδωλολάτρες και θέλησαν να τη μνηστεύσουν με κάποιο διακεκριμένο αξιωματούχο της Αντιόχειας, τον Ελεύσιο. Αλλά η Ιουλιανή αρνήθηκε σθεναρά. Η άρνησή της κατέπληξε τους γονείς της, διότι μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν τους είχε φέρει καμιά αντίρρηση και ήταν υπάκουη κόρη. Ο Ελεύσιος με πληγωμένο εγωισμό ζητούσε εκδίκηση. Αφού ερεύνησε και παρακολούθησε για πολύ καιρό την Ιουλιανή, έμαθε ότι εν αγνοία των γονέων της είχε γίνει χριστιανή. Έτσι ο Ελεύσιος την κατήγγειλε στον έπαρχο, με αποτέλεσμα να συλληφθεί και να φυλακισθεί. Μέσα στη φυλακή, συνεχίστηκαν οι προσπάθειες να γίνει σύζυγος του Ελευσίου και να αποφύγει τον κίνδυνο του θανάτου. Αλλά η Ιουλιανή προτιμούσε να πεθάνει, παρά να πάρει ειδωλολάτρη σύζυγο. Τότε ο Ελεύσιος με διαταγή του έπαρχου και πολύ μίσος την μαστίγωσε ανελέητα. Έπειτα, έκαψε το πρόσωπό της με πυρακτωμένο σίδερο, και της είπε: «Πήγαινε τώρα στον καθρέπτη να καμαρώσεις την ομορφιά σου». Η δε Ιουλιανή, με ένα ελαφρό μειδίαμα του απάντησε: «Στην ανάσταση των δικαίων, στα πρόσωπα δε θα υπάρχουν πληγές και εγκαύματα. Θα υπάρχουν μόνο οι πληγές των ψυχών από την αμαρτία. Γι' αυτό, Ελεύσιε προτιμώ τώρα τις πληγές του σώματος, που είναι προσωρινές, παρά τις πληγές της ψυχής, που βασανίζουν αιώνια». Μετά από λίγο, το ξίφος του δημίου έκοψε το νεανικό κεφάλι της Ιουλιανής. Αργότερα ο Ελεύσιος, όταν βρέθηκε ναυαγός σε κάποιο άγνωστο νησί, βρήκε τραγικό τέλος, όταν τον κατασπάραξε ένα άγριο λιοντάρι. Η σύναξή της τελείται στο μαρτύριο αυτής, πλησίον της μάρτυρος Ευφημίας στο Πέτριο. Στους εορτάζοντες και στις εορτάζουσες, χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!! Απολυτίκιο: Ἦχος δ'. Ταχὺ προκατάλαβε.Ὡς νύμφη πανάμωμος καὶ ἀθληφόρος σεμνή, τῷ Λόγῳ νενύμφευσαι τοῦ ἀθανάτου Πατρός, Ἰουλιανὴ ἔνδοξε, σὺ γὰρ φθαρτὸν μνηστήρα παριδοῦσα, ἐμφρόνως ἤθλησας ὑπὲρ φύσιν καὶ τὸν ὄφιν καθεῖλες, καὶ νῦν ταῖς τοῦ νυμφίου σου τρυφᾶς φαιδρότησι. Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός