Μόνον η μετάνοια θα μας σώσει

Χρήστος Κων. Λιβανός

ΜΟΝΟΝ Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΗ

Μαύρα και απαισιόδοξα νέα μεταδίδουν «από φυλακής πρωίας μέχρι νυκτός» τους τελευταίους μήνες τα δελτία ειδήσεων, ωσάν ξαφνικά να άνοιξε «το φρέαρ της αβύσσου» και ετοιμάζεται να καταπιή το μαρτυρικό μας Έθνος. Όλοι οι δαίμονες της κολάσεως, βλέποντας την Πατρίδα μας να έχη περιέλθει σε τόσο οικτρή οικονομική, πνευματική και ηθική κατάστασι, δίχως άλλο θα πανηγυρίζουν, νομίζοντες, ότι το ισχυρό άλλοτε οχυρό, που ονομάζεται Ορθόδοξη Χριστιανική Ελλάδα, το οποίο τόσες απώλειες τους έχει προξενήσει, είναι πλέον έτοιμο να καταρρεύση και να παραδοθή. Πόσο πλανώνται! Νομίζουν, ότι με τα ευρωαργύρια, που μας δανείζουν οι διεθνείς τοκογλύφοι, μας έχουν σκλαβώσει, και ότι, εάν παύσουν να ρέουν τα χρήματα προς την Ελλάδα από την Ευρώπη, το μικρό μας Έθνος θα πτωχεύση, θα εκμηδενισθή. Ελπίζουν, ότι στη δεινή κατάστασι, που βρίσκεται, θα τους προσκυνήση, θα αρνηθή την πίστι του στον Ναζωραίο και θα λατρεύση ως θεό του σήμερα τον μαμωνά και αύριο τον ερχόμενο Αντίχριστο!

Αγνοούν οι ταλαίπωροι, τόσον αυτοί, όσο και τα πειθήνια όργανά τους, που απεργάζονται την οικονομική υποδούλωσι της ανθρωπότητος μέσω τεχνητών κρίσεων στη Νέα Τάξι πραγμάτων, ότι η Ελλάδα δεν ανήκει σ’ αυτούς, όσα «μνημόνια» και δανειακές συμβάσεις και αν υπογράψουν και όσα δικαιώματα και αν παραχωρήσουν ξενόδουλοι κυβερνήτες της, αλλ’ ανήκει στον Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτός την εξαγόρασε πριν από 2000 χρόνια από την κατάρα της ειδωλολατρείας με το τίμιο αίμα Του· Αυτός την έφερε από το σκοτάδι στο φως· Αυτός την αξίωσε να μεταλαμπαδεύση το φως του Ευαγγελίου σε άλλους λαούς· Αυτός την απελευθέρωσε από την πικρή δουλεία τεσσάρων αιώνων· Αυτός την εδόξασε το 1912 και το 1940· και Αυτός, παρά τις αμαρτίες και την αποστασία της, συνεχίζει μέχρι σήμερα να την αγαπά, να προνοή γι’  αυτή και να την προστατεύη.

Ναι, ο Χριστός, παρά την αθλιότητα και αχαριστία μας, μας αγαπά. Γι’ αυτό άλλωστε επιτρέπει να δοκιμαζώμεθα τόσο σκληρά στις ημέρες μας. Από αγάπη η δοκιμασία, για μετάνοια και σωτηρία μας. Ας μη χάνωμε επομένως το θάρρος και την αισιοδοξία μας. Ας υπομείνωμε «τους εμπτυσμούς, τα ραπίσματα, τα κολαφίσματα, τας ύβρεις, τους γέλωτας», τις εθνικές γενικώς ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς από «φίλους» και εχθρούς. Ας δεχθούμε όλα αυτά, όπως δέχεται ο άρρωστος το πικρό φάρμακο, που του δίδει ο γιατρός. Και ας μη επιτρέψωμε στην κατάθλιψι, την απόγνωσι και την απελπισία, που αφειδώς οι τηλεοράσεις σκορπίζουν στην ατμόσφαιρα, να καταβάλουν τις ψυχές μας. Ως Ορθόδοξοι χριστιανοί την άγκυρα της ελπίδος μας δεν έχομε ρίψει κάτω, στα προδοτικά μνημόνια, στα «μεσοπρόθεσμα», στον μαμωνά των διεθνών δανειστών και τοκογλύφων, που ρουφούν τον ιδρώτα και το αίμα των λαών ως αναψυκτικό, ούτε σε πολιτικούς, που υπηρετούν περισσότερο τα συμφέροντα των ξέων δυνάμεων, παρά του λαού, τον οποίον υποτίθεται ότι υπηρετούν.

Δεν ελπίζομε σε κανένα απ’ αυτούς, διότι γνωρίζομε τα Γραφικά λόγια, «Επικατάρατος ο άνθρωπος ος την ελπίδα έχει επ’ άνθρωπον» [1] και «Μη πεποίθατε επ’ άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία»[2]. Την άγκυρα της ελπίδος μας έχομε ρίψει επάνω, στον ουρανό, στον Κύριό μας και Θεό μας Ιησού Χριστό. Η ελπίς μας ο Πατήρ, καταφυγή μας ο Υιός, σκέπη μας το Πνεύμα το Άγιον. Την πάσαν ελπίδα μας ανατιθέμεθα στην Παναγία μητέρα του Θεού και την παρακαλούμε να μας φυλάττη κάτω από τη σκέπη και την προστασία της.

Ως Έθνος πολλές φορές στο παρελθόν «διήλθομεν διά πυρός και ύδατος», ο Θεός όμως«εξήγαγεν ημάς εις αναψυχήν»[3]. Το ίδιο θα γίνη και τώρα, αρκεί να συλλάβωμε τα μηνύματα των καιρών μας και να διακρίνωμε μέσα από αυτά τι θέλει ο Θεός από μας. Αυτό δε, που θέλει και επιδιώκει ο Θεός, είναι η μετάνοιά μας. Αυτή πρώτιστα πρέπει να κηρύξει η Εκκλησία προς πάσα κατεύθυνσι, και κατόπιν την υλική συμπαράστασί της προς τον δοκιμασμένο λαό μας, διότι αιτία της δοκιμασίας μας είναι οι αμαρτίες μας, και μόνον η μετάνοιά μας είναι ικανή να ελκύση το έλεος του Θεού και να μας σώση.

Οι Απόστολοι δεν θεώρησαν σωστό ν’ αφήσουν το λόγο του Θεού και να υπηρετούν σε τραπέζια, γι’ αυτό και πρότειναν την εκλογή των επτά διακόνων[4]. Σήμερα, δυστυχώς, ωρισμένοι διάδοχοί τους φροντίζουν περισσότερο για τα συσσίτια και το φιλανθρωπικό έργο της επισκοπής των, παρά για τη μετάνοια του ποιμνίου, που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός, ενώ και ταύτα, τα συσσίτια, έδει ποιήσαι, και εκείνο, το κήρυγμα της μετανοίας, μη αφιέναι. Οι άμβωνες των περισσοτέρων σήμερα Ορθοδόξων ναών σιγούν. Και αυτό είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβή στους χαλεπούς καιρούς μας, διότι οι ψυχές των ανθρώπων είναι καταθλιμμένες, και πολλοί συνάνθρωποί μας μη έχοντες ελπίδα αυτοκτονούν, άλλοι δε καταφεύγουν στους ψυχολόγους και ψυχιάτρους και λαμβάνουν ψυχοφάρμακα, για ν’ ανακουφισθούν. Δεν γνωρίζουν, ότι τα αποτελεσματικώτερα ψυχοφάρμακα και αντικαταθλιπτικά είναι η μετάνοια, η εξομολόγησι και η Θ. Κοινωνία. Πώς όμως να το γνωρίζουν, εφ’ όσον το κήρυγμα στις ημέρες μας έχει πτωχεύσει τόσο πολύ, όσο και τα ταμεία του Κράτους μας;

Σεβαστοί ποιμένες! Καλά τα συσσίτια και απολύτως αναγκαία για να επιβιώσουν οι χιλιάδες αναξιοπαθούντες αδελφοί μας. Μη περιορίζεσθε όμως μόνο σ’ αυτά. Ο λόγος του Θεού«παρακαλείτε παρακαλείτε τον λαόν μου… ιερείς, λαλήσατε εις την καρδίαν Ιερουσαλήμ, παρακαλέσατε αυτήν» [5] απευθύνεται και προς εσάς σήμερα, τους ποιμένες της Ελλάδος. Η κρίσι είναι πρώτιστα πνευματική, και ως εκ τούτου μπορείτε ν’ ανακουφίσετε τις ψυχές περισσότερο εσείς, ως πνευματικοί ποιμένες, και ολιγώτερο οι ψυχολόγοι.

Ξερριζώσετε λοιπόν την απελπισία του Διαβόλου και φυτεύσετε την πίστι και την ελπίδα του Χριστού. Ζωντανεύσετε και πάλι τους άμβωνες. Μιμηθήτε στους πονηρούς τούτους καιρούς τον μακαριστό επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο Καντιώτη, ο οποίος, ως αρχιμανδρίτης και ιεροκήρυκας στην Κοζάνη την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής συγχρόνως με τα συσσίτια, τα οποία άρχισε με 50 μερίδες και έφθασαν σε 8.150 ημερησίως, κήρυττε ανελλιπώς, παρηγορούσε το λαό, αλλά και ήλεγχε τους πλουσίους, τους μαυραγορείτες, εμμέσως δε και τους κατακτητές, θέτοντας σε κίνδυνο την ίδια τη ζωή του! Σήμερα, που η Παρτίδα μας στενάζει κάτω από ένα άλλο είδος κατοχής, και που εξέλιπαν, εξ αιτίας των αμαρτιών μας, οι άξιοι ηγέτες, ποιος θα ομιλήση, ποιος θα παρηγορήση, ποιος θα ελέγξη, ποιος θα καθοδηγήση το λαό, εάν όχι εσείς;

Είναι φανερό, ότι στις ημέρες μας, αρχής γενομένης από την Ορθόδοξη Ελλάδα (τυχαία άραγε;), επαναλαμβάνεται ένας εκβιασμός, όμοιο με τον οποίο συναντούμε στη περιβόητη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας το έτος 1439 μ.Χ., όπου οι Παπικοί διέκοψαν επανειλημμένως το «σιτηρέσιον» των Ορθοδόξων αντιπροσώπων θέλοντες να κάμψουν την αντίστασί τους και να τους αναγκάσουν, λόγω της στερήσεως και της πείνας, να υπογράψουν την ψευδοένωσι! Τότε, ο Πάπας υποσχόταν χρήματα και στρατιωτική βοήθεια στο Βυζάντιο με αντάλλαγμα την προδοσία της Πίστεως εκ μέρους των Ορθοδόξων. Τώρα, η πάντοτε αγνώμων προς την Ελλάδα Δύσι υπόσχεται να «κουρέψη» μέρος του χρέους μας και να συνεχίση να μας δανείζη, για να μη πτωχεύσωμε, με αντάλλαγμα την εθνική μας κυριαρχία! Τότε, χάρι στον άγιο Μάρκο τον Ευγενικό κρατήσαμε την Πίστι μας. Τώρα, ελλείψει αξίων πολιτικών, παραχωρούμε στους ξένους δανειστές μας την εθνική μας κυριαρχία. Και το μόνο, στο οποίο μπορούμε να ελπίζωμε,  είναι μια θεία επέμβασι, ένα θαύμα, που θα σώση την Πατρίδα μας από τη μεγάλη αυτή δοκιμασία. Και το θαύμα αυτό είναι κοντά, αρκεί να μετανοήσωμε. Ο ουράνιος Πατέρας μας περιμένει τη μετάνοιά μας. Και όταν ιδή να πραγματοποιήται, θα μας χαρίση πολύ περισσότερα απ’ ότι του ζητούμε. Ας μετανοήσωμε λοιπόν, για να ιδούμε το θαύμα του παντοδύναμου και παναγάθου Θεού μας.

[1]  Ιερ. 17, 5.
[2]  Ψαλμ. 145, 3.
[3]  Ψαλμ. 65, 12.
[4]  Πράξ. 6, 2.
[5]  Ησ. 40, 1.

Περιοδικό Θεοδρομία: Τεύχος Ιούλιος  - Σεπτέμβριος 2011