.jpg)
Η ασκητική μέθοδος στην Ορθοδοξία και οι Οικουμενικοί διάλογοι (Μέρος Δ' τελευταίον)
Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ (ΜΕΡΟΣ Δ΄ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ)
Ἐν Πειραιεῖ 21-11-2013
πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλο ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἐπιτυχίας τῶν οἰκουμενικῶν διαλόγων ἡ ὀρθόδοξη ἄσκηση
Τρίτον, θέλουμε νά βοηθήσουμε ὅλους τους ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως καί προαιρέσεως νά καταλάβουν ὅτι ἀπαραίτητη προϋπόθεση, γιά νά ἐπιτύχουν κατά Θεόν οἱ οἰκουμενικοί διάλογοι, πού διεξήχθησαν καί διεξάγονται τά τελευταία ἑκατόν πενήντα (150) χρόνια παγκοσμίως, εἶναι οἱ συμμετέχοντες σ’αὐτούς νά ἔχουν τήν ὀρθόδοξη ἄσκηση, τήν προσωπική καί συλλογική μετάνοια, ἀγρυπνία καί προσευχή, δηλ. τά οὐράνια θεϊκά χαρίσματα. Χωρίς αὐτά δέν μποροῦμε νά θεολογήσουμε θεοπρεπῶς, ἁγιοπνευματικῶς, πατερικῶς, ἀποστολικῶς καί προφητικῶς.
Ἡ παπική, βατικάνεια, νεοβαρλααμική λειτουργική ἀνανέωση καί ἀναγέννηση
Δυστυχῶς, οἱ σημερινοί οἰκουμενιστές θέλουν νά ἐλαττώσουν τήν διάρκεια τῶν ἡμερῶν τῶν νηστειῶν ἤ καί νά καταργήσουν παντελῶς τή νηστεία, πού ἐπικρατεῖ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά μειώσουν τίς ὧρες τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί τῶν μυστηρίων, νά κάνουν κάθαρση τῶν λειτουργικών μας κειμένων, ἀφαιρώντας κάθε προσβλητική ἀναφορά στούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροθρήσκους, ἐφαρμόζοντας τήν παπικοῦ τύπου, βατικάνεια, νεοβαρλααμικῆ «λειτουργική ἀνανέωση καί ἀναγέννηση», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πραγματική τορπίλη στά θεμέλια της ἀσκητικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Εἰρήσθω ἐν παρόδω ὅτι ἀνανέωση, ἀναγέννηση καί κάθαρση δέν χρειάζονται ἐπ’ οὐδενί λόγω οἱ ἱερές ἀκολουθίες καί τά ἱερά κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἀνανέωση, ἀναγέννηση καί κάθαρση χρειαζόμαστε πρώτ’ἄπ’ὅλα ἐμεῖς, οἱ κληρικοί καί οἱ λαικοί, ἐφαρμόζοντας πρατικῶς στούς ἑαυτούς μας τήν ἁγιοπατερική μέθοδο τῆς καθάρσεως ἀπό τά πάθη, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεώς μας, μέ τήν ὁποία ἔπειτα θά καταστοῦμε ἱκανοί νά κατανοήσουμε καί νά βιώσουμε τίς ἱερές ἀκολουθίες καί τά λειτουργικά μας κείμενα[1].
Ἔλλειψη ἀσκητικότητας στούς διαλόγους
Οἱ συμμετέχοντες ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου πλευρᾶς κληρικοί καί λαϊκοί στούς οἰκουμενικούς διαλόγους μέ τούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες καί μονοφυσίτες καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους μουσουλμάνους καί ἑβραίους δυστυχῶς δέν τηροῦν τήν βασική προϋπόθεση τῆς προσωπικῆς ἀσκήσεως, ἐφ’ὅσον, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ διάλογος δέν γίνεται γιά τήν μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλά γιά τήν καλοπέραση μέ τά συχνά ταξίδια, τή διαμονή σέ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα, τή μετακίνηση μέ πολυτελῆ αὐτοκίνητα, τήν κατάργηση τῆς νηστείας καί τήν ἀντικατάστασή της μέ τήν πολυφαγία καί τήν καλοφαγία καί τήν διοργάνωση τῶν συνεδρίων σέ ἐξωτικά τουριστικά θέρετρα ἀνά τόν κόσμο.
Τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.)
Τό ἴδιο σκηνικό εἴχαμε καί στήν πρόσφατη 10η Γενική Συνέλευση στό Μπουσᾶν τῆς Κορέας (30 Ὀκτωβρίου – 8 Νοεμβρίου 2013) τοῦ προωθημένου ὀργάνου τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ παμπροτεσταντικοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), τό ὁποῖο στήν οὐσία εἶναι Παγκόσμιο Συνονθύλευμα τῶν Αἱρέσεων καί τοῦ ΠΣΕύδους, ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι κατεπάτησαν γιά μία ἀκόμη φορᾶ τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ὀρθοδοξου Ἐκκλησίας, συμπροσευχόμενοι ἀντικανονικῶς μέ τήν πανσερπία τῶν αἱρέσεων[2], καί καταπροδίδοντας τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, ἀπαγγέλλοντας καί ἀποδεχόμενοι ὄχι τό καθιερωμένο ὑπό τίς Α΄ καί Β΄ Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀλλά τό νεόφερτο οἰκουμενιστικό κατασκεύασμα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν»[3].
Ἡ Ὀρθόδοξη πρακτική
Ὅλα τά παραπάνω ἔρχονται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Τό δοξαστικό τῶν αἴνων τοῦ ὄρθρου τῆς Ε΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν λέει : «Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί ἄσκησις σύν ἁγιασμῶ». Ὁ Ἄπ. Παῦλος νουθετεῖ τόν Ἄπ. Τιμόθεο : «Σύ οὖν κακοπάθησον ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ»[4]. Δέν τοῦ λέει «καλοπέρασον» μέ γλέντια καί διασκεδάσεις, ἀλλά «κακοπάθησον». Τέλος, ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες ἐνθυμούμαστε τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, ἀρχιεπίσκοπο Θεσ/κης, τόν κήρυκα τῆς Χάριτος καί θεατοῦ τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ὁ ὁποῖος διαλέχθηκε μέ τούς Μουσουλμάνους Τούρκους, ὄχι καθήμενος σέ γραφεῖα, στρογγυλές τράπεζες καί πολυθρόνες, ἀλλά εὐρισκόμενος ἐν αἰχμαλωσία, πράγμα τό ὁποῖο δέν τόν ἐμπόδισε νά ὁμολογήσει τήν Ὀρθόδοξη πίστη μέ θάρρος καί παρρησία[5].
Τό ἀποτέλεσμα τῆς περιθωριοποιήσεως τῆς ἀσκητικότητας τῆς Ἐκκλησίας
Τό ἀποτέλεσμα τῆς περιθωριοποιήσεως τῆς ἀσκητικότητας τῆς Ἐκκλησίας ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι, ἐνῶ ἐπί ἑκατό καί πλέον χρόνια διεξάγονται διάλογοι μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροδόξους, ἐν τούτοις οἱ οἰκουμενιστές δέν ἔχουν καταφέρει νά μεταστρέψουν στήν Ὀρθοδοξία οὔτε ἕνα αἱρετικό ἤ ἀλλόθρησκο, ἐφόσον αὐτοί (οἱ αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι) δέν παραδειγματίζονται ἀπό τήν βιωματική ἐμπειρία, τήν ἄσκηση καί τόν ἁγιασμό τῶν Ὀρθοδόξων.
π. Δημήτριος Στανιλοάε : «Γιά ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό»
Ὅσοι, λοιπόν, ποθοῦν ἕνα ὀρθόδοξο οἰκουμενισμό, δηλ. τήν ἁγία οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού ἑδράζεται στήν Ἁγία Τριάδα καί στόν Θεάνθρωπο Χριστό, ἀς μελετήσουν μέ προσευχή, χωρίς μισαλλοδοξία, φονταμενταλισμό καί μικροπρέπεια, τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ὀρθοδόξου ρουμάνου θεολόγου π. Δημητρίου Στανιλοάε «Γιά ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό»[6], ὅπου περίπου λέει καί τά ἀκόλουθα :
Ἄν πράγματι οἱ Χριστιανοί ὅλων τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων, οἱ οἰκουμενιστές ὅλων τῶν θρησκειῶν ὅλου τοῦ πλανήτη γῆ, καί οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἰκουμενιστές καί ἀντιοικουμενστές, παγκοσμιοποιητές καί ἀντιπαγκοσμιοποιητές, θέλουν νά ἑνωθοῦν σέ μία ἐν Χριστῷ ποίμνη, πρέπει νά συμφωνήσουν στά ἑξῆς :
Οἱ τρεῖς προϋποθέσεις γιά Ὀρθόδοξη ἕνωση
Πρῶτον: Νά ἔχουν ἑνότητα καί συμφωνία στά ἅγια δόγματα καί τούς ἱερούς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο διανοητικῶς, ἀλλά καί βιωματικῶς, ἐμπειρικῶς καί ἁγιοκαθολικῶς.
Δεύτερον: Νά ἔχουν ἑνότητα καί συμφωνία στά θέματα τῆς Θείας Λατρείας καί τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Καί τρίτον: Νά ἔχουν ἑνότητα καί συμφωνία στό συνοδικό σύστημα διοικήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἀπορρίψουν πρωτεῖα ἐξουσίας, ἀλάθητα, ἱστορικά ψεύδη, αἱρέσεις προσωπικές καί συλλογικές.
Νομίζω, συνεχίζει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε, ὅτι πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ἰδίως οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι νά μιλήσουμε καί νά ὁμολογήσουμε τήν ἀλήθεια, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη καί ἀγαπῶντες ἐν ἀληθεία»[7], καί, ἀν χρειαστεῖ, νά μαρτυρήσουμε γι’αὐτήν, ἀν ὁ Χριστός μᾶς καλέσει καί ἀν εἴμαστε ἄξιοι νά λάβουμε μαρτυρική θεϊκή Χάρι ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ
Πιστεύω καί συμφωνῶ, ἐπισημαίνει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε, μέ τόν σύγχρονό μας Ὀρθόδοξο θεολόγο τοῦ 20ου αἰῶ., τόν Ρῶσο τῆς Διασπορᾶς, π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, κορυφαῖο ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος λέει :
«Σάν μέλος καί ἱερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία βαπτίσθηκα καί ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία. Καί τό πιστεύω γιά πολλούς λόγους : Ἕνεκα τῆς προσωπικῆς πεποιθήσεως καί ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού πνέει στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατόν νά γνωρίζω ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τήν καθολική (ὀρθόδοξη) παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νά θεωρῶ ὅλες τίς ὑπόλοιπες χριστιανικές «ἐκκλησίες» ὡς ἐλαττωματικές καί σέ πολλές περιπτώσεις μπορῶ νά προσδιορίσω αὐτές τίς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν» μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γι’αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν, γιά’μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τήν παγκόσμια ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία. Δέν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακή πεποίθηση˙ ἡ πεποίθησίς μου ἀνήκει ἀποκλειστικά στήν Una Sancta, στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», τήν Ὀρθοδοξία[8].
Ὁ καθένας μας, λοιπόν, ἀναγινώσκοντας τό θεολογικό αὐτό δοκίμιο, ἀς κάνει τήν ἐπιλογή του. Δέν κάνουμε προπαγάνδα, οὔτε πλύση ἐγκεφάλου, οὔτε εἴμαστε γραφικοί, οὔτε μισαλλόδοξοι, οὔτε φονταμενταλιστές, οὔτε οἰκουμενιστές, οὔτε ζηλωτές παλαιοημερολογίτες. Ὁμολογοῦμε ἁπλῶς τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη καί ἀγαπῶντες ἐν ἀληθεία»[9].
[1] Τό μεγαλεῖο τῆς Θείας Λατρείας˙ Παράδοση ἤ ἀνανέωση; Πρακτικά Α΄ Λειτουργικοῦ Συνεδρίου, 27 Φεβρουαρίου – 1 Μαρτίου 2002, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ., Ἐταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, Θεοδρομία Δ1-3 (Ἰανουάριος-Σεπτέμβριος 2002).
[2] http://www.amen.gr/article15762.
[3] https://www.oikoumene.org/en/resources/documents/assembly/2013-busan/adopted-documents-statements/unity-statement,
http://www.youtube.com/watch?v=M94BeY_ZmtQ&feature=player_detailpage
[4] Β΄ Τιμ. 2, 3.
[5] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Κείμενα αἰχμαλωσίας, Ἐπιστολή πρός τήν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν καί Διάλεξις πρός Χιόνας, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμάς, ΕΠΕ, τ. 7, Θεσ/κη 1987, σσ. 160-225.
[6] π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΑΝΙΛΟΑΕ, Γιά ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, ἐκδ. Ἄθως-Ἀθανάσιος Σταμούλης, Πειραιεύς 1976.
[7] Β΄ Ἰω. 1, 3 καί Γ΄ Ἰω. 3.
[8] π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθήνα 1989, σ. 219.
[9] Β΄ Ἰω. 1, 3 καί Γ΄ Ιω. 3. Σχετική βιβλιογραφία γιά τό θέμα βλ. ΑΡΧΙΜ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ, Ἄσκησις καί θεωρία καί Τό μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1996 καί 2010. Ἐπίσης, βλ. ΘΕΟΔΩΡΑ ΧΑΜΠΑΚΗ, ἡγουμένη Ἱ. Μ. Ὁσίου Θεοδοσίου, Γεροντικόν˙ Σταλαγματιές ἀπό τήν πατερική σοφία, ἐκδ. Ζ΄ (7η), Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἀδελφότης ‘Λυδία’, Θεσ/κη 1989 καί τέλος Οἰκουμενισμός : Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ., 20/24-9-2004, τ. Α΄, Β΄.
πηγή: impantokratoros.gr
Η ΑΣΚΗΤΙΚΗ ΜΕΘΟΔΟΣ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΙ ΔΙΑΛΟΓΟΙ (ΜΕΡΟΣ Δ΄ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ)
Ἐν Πειραιεῖ 21-11-2013
πρωτοπρεσβ. π. Ἄγγελος Ἀγγελακόπουλο ἐφημ. Ἱ. Ν. Ἁγίας Παρασκευῆς Νέας Καλλιπόλεως Πειραιῶς
Ἀπαραίτητη προϋπόθεση ἐπιτυχίας τῶν οἰκουμενικῶν διαλόγων ἡ ὀρθόδοξη ἄσκηση
Τρίτον, θέλουμε νά βοηθήσουμε ὅλους τους ἀνθρώπους καλῆς θελήσεως καί προαιρέσεως νά καταλάβουν ὅτι ἀπαραίτητη προϋπόθεση, γιά νά ἐπιτύχουν κατά Θεόν οἱ οἰκουμενικοί διάλογοι, πού διεξήχθησαν καί διεξάγονται τά τελευταία ἑκατόν πενήντα (150) χρόνια παγκοσμίως, εἶναι οἱ συμμετέχοντες σ’αὐτούς νά ἔχουν τήν ὀρθόδοξη ἄσκηση, τήν προσωπική καί συλλογική μετάνοια, ἀγρυπνία καί προσευχή, δηλ. τά οὐράνια θεϊκά χαρίσματα. Χωρίς αὐτά δέν μποροῦμε νά θεολογήσουμε θεοπρεπῶς, ἁγιοπνευματικῶς, πατερικῶς, ἀποστολικῶς καί προφητικῶς.
Ἡ παπική, βατικάνεια, νεοβαρλααμική λειτουργική ἀνανέωση καί ἀναγέννηση
Δυστυχῶς, οἱ σημερινοί οἰκουμενιστές θέλουν νά ἐλαττώσουν τήν διάρκεια τῶν ἡμερῶν τῶν νηστειῶν ἤ καί νά καταργήσουν παντελῶς τή νηστεία, πού ἐπικρατεῖ στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, νά μειώσουν τίς ὧρες τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν καί τῶν μυστηρίων, νά κάνουν κάθαρση τῶν λειτουργικών μας κειμένων, ἀφαιρώντας κάθε προσβλητική ἀναφορά στούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροθρήσκους, ἐφαρμόζοντας τήν παπικοῦ τύπου, βατικάνεια, νεοβαρλααμικῆ «λειτουργική ἀνανέωση καί ἀναγέννηση», ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πραγματική τορπίλη στά θεμέλια της ἀσκητικότητας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Εἰρήσθω ἐν παρόδω ὅτι ἀνανέωση, ἀναγέννηση καί κάθαρση δέν χρειάζονται ἐπ’ οὐδενί λόγω οἱ ἱερές ἀκολουθίες καί τά ἱερά κείμενα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας. Ἀνανέωση, ἀναγέννηση καί κάθαρση χρειαζόμαστε πρώτ’ἄπ’ὅλα ἐμεῖς, οἱ κληρικοί καί οἱ λαικοί, ἐφαρμόζοντας πρατικῶς στούς ἑαυτούς μας τήν ἁγιοπατερική μέθοδο τῆς καθάρσεως ἀπό τά πάθη, τοῦ φωτισμοῦ καί τῆς κατά χάριν θεώσεώς μας, μέ τήν ὁποία ἔπειτα θά καταστοῦμε ἱκανοί νά κατανοήσουμε καί νά βιώσουμε τίς ἱερές ἀκολουθίες καί τά λειτουργικά μας κείμενα[1].
Ἔλλειψη ἀσκητικότητας στούς διαλόγους
Οἱ συμμετέχοντες ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου πλευρᾶς κληρικοί καί λαϊκοί στούς οἰκουμενικούς διαλόγους μέ τούς αἱρετικούς παπικούς, προτεστάντες καί μονοφυσίτες καί μέ τούς ἀλλοθρήσκους μουσουλμάνους καί ἑβραίους δυστυχῶς δέν τηροῦν τήν βασική προϋπόθεση τῆς προσωπικῆς ἀσκήσεως, ἐφ’ὅσον, ὅπως εἶναι γνωστό, ὁ διάλογος δέν γίνεται γιά τήν μαρτυρία τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, ἀλλά γιά τήν καλοπέραση μέ τά συχνά ταξίδια, τή διαμονή σέ πολυτελῆ ξενοδοχεῖα, τή μετακίνηση μέ πολυτελῆ αὐτοκίνητα, τήν κατάργηση τῆς νηστείας καί τήν ἀντικατάστασή της μέ τήν πολυφαγία καί τήν καλοφαγία καί τήν διοργάνωση τῶν συνεδρίων σέ ἐξωτικά τουριστικά θέρετρα ἀνά τόν κόσμο.
Τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.)
Τό λεγόμενο «Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.)
Τό ἴδιο σκηνικό εἴχαμε καί στήν πρόσφατη 10η Γενική Συνέλευση στό Μπουσᾶν τῆς Κορέας (30 Ὀκτωβρίου – 8 Νοεμβρίου 2013) τοῦ προωθημένου ὀργάνου τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ παμπροτεσταντικοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), τό ὁποῖο στήν οὐσία εἶναι Παγκόσμιο Συνονθύλευμα τῶν Αἱρέσεων καί τοῦ ΠΣΕύδους, ὅπου οἱ Ὀρθόδοξοι ἐκπρόσωποι κατεπάτησαν γιά μία ἀκόμη φορᾶ τούς Ἱερούς Κανόνες τῆς Ὀρθοδοξου Ἐκκλησίας, συμπροσευχόμενοι ἀντικανονικῶς μέ τήν πανσερπία τῶν αἱρέσεων[2], καί καταπροδίδοντας τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησιολογία, ἀπαγγέλλοντας καί ἀποδεχόμενοι ὄχι τό καθιερωμένο ὑπό τίς Α΄ καί Β΄ Ἅγιες καί Οἰκουμενικές Συνόδους Σύμβολο τῆς Πίστεως, ἀλλά τό νεόφερτο οἰκουμενιστικό κατασκεύασμα τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως τοῦ λεγομένου «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν»[3].
Ἡ Ὀρθόδοξη πρακτική
Ὅλα τά παραπάνω ἔρχονται σέ σφοδρή σύγκρουση μέ τό πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν ἁγίων Πατέρων. Τό δοξαστικό τῶν αἴνων τοῦ ὄρθρου τῆς Ε΄ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν λέει : «Οὐκ ἔστιν ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ βρῶσις καί πόσις, ἀλλά δικαιοσύνη καί ἄσκησις σύν ἁγιασμῶ». Ὁ Ἄπ. Παῦλος νουθετεῖ τόν Ἄπ. Τιμόθεο : «Σύ οὖν κακοπάθησον ὡς καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ»[4]. Δέν τοῦ λέει «καλοπέρασον» μέ γλέντια καί διασκεδάσεις, ἀλλά «κακοπάθησον». Τέλος, ἀπό τούς ἁγίους Πατέρες ἐνθυμούμαστε τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Παλαμά, ἀρχιεπίσκοπο Θεσ/κης, τόν κήρυκα τῆς Χάριτος καί θεατοῦ τοῦ ἀκτίστου Φωτός, ὁ ὁποῖος διαλέχθηκε μέ τούς Μουσουλμάνους Τούρκους, ὄχι καθήμενος σέ γραφεῖα, στρογγυλές τράπεζες καί πολυθρόνες, ἀλλά εὐρισκόμενος ἐν αἰχμαλωσία, πράγμα τό ὁποῖο δέν τόν ἐμπόδισε νά ὁμολογήσει τήν Ὀρθόδοξη πίστη μέ θάρρος καί παρρησία[5].
Τό ἀποτέλεσμα τῆς περιθωριοποιήσεως τῆς ἀσκητικότητας τῆς Ἐκκλησίας
Τό ἀποτέλεσμα τῆς περιθωριοποιήσεως τῆς ἀσκητικότητας τῆς Ἐκκλησίας ἐκ μέρους τῶν οἰκουμενιστῶν φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι, ἐνῶ ἐπί ἑκατό καί πλέον χρόνια διεξάγονται διάλογοι μέ τούς αἱρετικούς καί τούς ἑτεροδόξους, ἐν τούτοις οἱ οἰκουμενιστές δέν ἔχουν καταφέρει νά μεταστρέψουν στήν Ὀρθοδοξία οὔτε ἕνα αἱρετικό ἤ ἀλλόθρησκο, ἐφόσον αὐτοί (οἱ αἱρετικοί καί ἑτερόδοξοι) δέν παραδειγματίζονται ἀπό τήν βιωματική ἐμπειρία, τήν ἄσκηση καί τόν ἁγιασμό τῶν Ὀρθοδόξων.
π. Δημήτριος Στανιλοάε : «Γιά ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό»
Ὅσοι, λοιπόν, ποθοῦν ἕνα ὀρθόδοξο οἰκουμενισμό, δηλ. τήν ἁγία οἰκουμενικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πού ἑδράζεται στήν Ἁγία Τριάδα καί στόν Θεάνθρωπο Χριστό, ἀς μελετήσουν μέ προσευχή, χωρίς μισαλλοδοξία, φονταμενταλισμό καί μικροπρέπεια, τό βιβλίο τοῦ μακαριστοῦ ὀρθοδόξου ρουμάνου θεολόγου π. Δημητρίου Στανιλοάε «Γιά ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό»[6], ὅπου περίπου λέει καί τά ἀκόλουθα :
Ἄν πράγματι οἱ Χριστιανοί ὅλων τῶν αἱρέσεων καί τῶν σχισμάτων, οἱ οἰκουμενιστές ὅλων τῶν θρησκειῶν ὅλου τοῦ πλανήτη γῆ, καί οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, οἰκουμενιστές καί ἀντιοικουμενστές, παγκοσμιοποιητές καί ἀντιπαγκοσμιοποιητές, θέλουν νά ἑνωθοῦν σέ μία ἐν Χριστῷ ποίμνη, πρέπει νά συμφωνήσουν στά ἑξῆς :
Οἱ τρεῖς προϋποθέσεις γιά Ὀρθόδοξη ἕνωση
Πρῶτον: Νά ἔχουν ἑνότητα καί συμφωνία στά ἅγια δόγματα καί τούς ἱερούς Κανόνες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὄχι μόνο διανοητικῶς, ἀλλά καί βιωματικῶς, ἐμπειρικῶς καί ἁγιοκαθολικῶς.
Δεύτερον: Νά ἔχουν ἑνότητα καί συμφωνία στά θέματα τῆς Θείας Λατρείας καί τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.
Καί τρίτον: Νά ἔχουν ἑνότητα καί συμφωνία στό συνοδικό σύστημα διοικήσεως τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ ἀπορρίψουν πρωτεῖα ἐξουσίας, ἀλάθητα, ἱστορικά ψεύδη, αἱρέσεις προσωπικές καί συλλογικές.
Νομίζω, συνεχίζει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε, ὅτι πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ἰδίως οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι νά μιλήσουμε καί νά ὁμολογήσουμε τήν ἀλήθεια, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη καί ἀγαπῶντες ἐν ἀληθεία»[7], καί, ἀν χρειαστεῖ, νά μαρτυρήσουμε γι’αὐτήν, ἀν ὁ Χριστός μᾶς καλέσει καί ἀν εἴμαστε ἄξιοι νά λάβουμε μαρτυρική θεϊκή Χάρι ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ
Πιστεύω καί συμφωνῶ, ἐπισημαίνει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε, μέ τόν σύγχρονό μας Ὀρθόδοξο θεολόγο τοῦ 20ου αἰῶ., τόν Ρῶσο τῆς Διασπορᾶς, π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, κορυφαῖο ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος λέει :
«Σάν μέλος καί ἱερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία βαπτίσθηκα καί ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία. Καί τό πιστεύω γιά πολλούς λόγους : Ἕνεκα τῆς προσωπικῆς πεποιθήσεως καί ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού πνέει στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατόν νά γνωρίζω ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τήν καθολική (ὀρθόδοξη) παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νά θεωρῶ ὅλες τίς ὑπόλοιπες χριστιανικές «ἐκκλησίες» ὡς ἐλαττωματικές καί σέ πολλές περιπτώσεις μπορῶ νά προσδιορίσω αὐτές τίς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν» μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γι’αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν, γιά’μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τήν παγκόσμια ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία. Δέν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακή πεποίθηση˙ ἡ πεποίθησίς μου ἀνήκει ἀποκλειστικά στήν Una Sancta, στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», τήν Ὀρθοδοξία[8].
Νομίζω, συνεχίζει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε, ὅτι πρέπει οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί ἰδίως οἱ Ὀρθόδοξοι θεολόγοι νά μιλήσουμε καί νά ὁμολογήσουμε τήν ἀλήθεια, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη καί ἀγαπῶντες ἐν ἀληθεία»[7], καί, ἀν χρειαστεῖ, νά μαρτυρήσουμε γι’αὐτήν, ἀν ὁ Χριστός μᾶς καλέσει καί ἀν εἴμαστε ἄξιοι νά λάβουμε μαρτυρική θεϊκή Χάρι ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία.
Ὁ π. Γεώργιος Φλωρόφσκυ
Πιστεύω καί συμφωνῶ, ἐπισημαίνει ὁ π. Δημήτριος Στανιλοάε, μέ τόν σύγχρονό μας Ὀρθόδοξο θεολόγο τοῦ 20ου αἰῶ., τόν Ρῶσο τῆς Διασπορᾶς, π. Γεώργιο Φλωρόφσκυ, κορυφαῖο ὁμολογητής τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ ὁποῖος λέει :
«Σάν μέλος καί ἱερεύς τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας πιστεύω ὅτι ἡ Ἐκκλησία, μέσα στήν ὁποία βαπτίσθηκα καί ἀνατράφηκα, εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἡ ἀληθινή Ἐκκλησία, ἡ μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία. Καί τό πιστεύω γιά πολλούς λόγους : Ἕνεκα τῆς προσωπικῆς πεποιθήσεως καί ἕνεκα τῆς ἐσωτάτης βεβαιώσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού πνέει στά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καί ἕνεκα τῶν ὅσων εἶναι δυνατόν νά γνωρίζω ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τήν καθολική (ὀρθόδοξη) παράδοση τῆς Ἐκκλησίας. Εἶμαι ὑποχρεωμένος, λοιπόν, νά θεωρῶ ὅλες τίς ὑπόλοιπες χριστιανικές «ἐκκλησίες» ὡς ἐλαττωματικές καί σέ πολλές περιπτώσεις μπορῶ νά προσδιορίσω αὐτές τίς ἐλλείψεις τῶν ἄλλων «ἐκκλησιῶν» μέ ἀπόλυτη ἀκρίβεια. Γι’αὐτό, λοιπόν, ἡ ἕνωσις τῶν Χριστιανῶν, γιά’μένα, σημαίνει ἀκριβῶς τήν παγκόσμια ἐπιστροφή στήν Ὀρθοδοξία. Δέν ἔχω καμμία ἀπολύτως ὁμολογιακή πεποίθηση˙ ἡ πεποίθησίς μου ἀνήκει ἀποκλειστικά στήν Una Sancta, στήν Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία», τήν Ὀρθοδοξία[8].
Ὁ καθένας μας, λοιπόν, ἀναγινώσκοντας τό θεολογικό αὐτό δοκίμιο, ἀς κάνει τήν ἐπιλογή του. Δέν κάνουμε προπαγάνδα, οὔτε πλύση ἐγκεφάλου, οὔτε εἴμαστε γραφικοί, οὔτε μισαλλόδοξοι, οὔτε φονταμενταλιστές, οὔτε οἰκουμενιστές, οὔτε ζηλωτές παλαιοημερολογίτες. Ὁμολογοῦμε ἁπλῶς τήν Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή, «ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπη καί ἀγαπῶντες ἐν ἀληθεία»[9].
[1] Τό μεγαλεῖο τῆς Θείας Λατρείας˙ Παράδοση ἤ ἀνανέωση; Πρακτικά Α΄ Λειτουργικοῦ Συνεδρίου, 27 Φεβρουαρίου – 1 Μαρτίου 2002, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ., Ἐταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, Θεοδρομία Δ1-3 (Ἰανουάριος-Σεπτέμβριος 2002).
[2] http://www.amen.gr/article15762.
[3] https://www.oikoumene.org/en/resources/documents/assembly/2013-busan/adopted-documents-statements/unity-statement,
http://www.youtube.com/watch?v=M94BeY_ZmtQ&feature=player_detailpage
[4] Β΄ Τιμ. 2, 3.
[5] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Κείμενα αἰχμαλωσίας, Ἐπιστολή πρός τήν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν καί Διάλεξις πρός Χιόνας, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμάς, ΕΠΕ, τ. 7, Θεσ/κη 1987, σσ. 160-225.
[6] π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΑΝΙΛΟΑΕ, Γιά ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, ἐκδ. Ἄθως-Ἀθανάσιος Σταμούλης, Πειραιεύς 1976.
[7] Β΄ Ἰω. 1, 3 καί Γ΄ Ἰω. 3.
[8] π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθήνα 1989, σ. 219.
[9] Β΄ Ἰω. 1, 3 καί Γ΄ Ιω. 3. Σχετική βιβλιογραφία γιά τό θέμα βλ. ΑΡΧΙΜ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ, Ἄσκησις καί θεωρία καί Τό μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1996 καί 2010. Ἐπίσης, βλ. ΘΕΟΔΩΡΑ ΧΑΜΠΑΚΗ, ἡγουμένη Ἱ. Μ. Ὁσίου Θεοδοσίου, Γεροντικόν˙ Σταλαγματιές ἀπό τήν πατερική σοφία, ἐκδ. Ζ΄ (7η), Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἀδελφότης ‘Λυδία’, Θεσ/κη 1989 καί τέλος Οἰκουμενισμός : Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ., 20/24-9-2004, τ. Α΄, Β΄.
[1] Τό μεγαλεῖο τῆς Θείας Λατρείας˙ Παράδοση ἤ ἀνανέωση; Πρακτικά Α΄ Λειτουργικοῦ Συνεδρίου, 27 Φεβρουαρίου – 1 Μαρτίου 2002, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ., Ἐταιρεία Ὀρθοδόξων Σπουδῶν, Θεοδρομία Δ1-3 (Ἰανουάριος-Σεπτέμβριος 2002).
[2] http://www.amen.gr/article15762.
[3] https://www.oikoumene.org/en/resources/documents/assembly/2013-busan/adopted-documents-statements/unity-statement,
http://www.youtube.com/watch?v=M94BeY_ZmtQ&feature=player_detailpage
[4] Β΄ Τιμ. 2, 3.
[5] ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ, Κείμενα αἰχμαλωσίας, Ἐπιστολή πρός τήν ἑαυτοῦ Ἐκκλησίαν καί Διάλεξις πρός Χιόνας, ἐκδ. Γρηγόριος ὁ Παλαμάς, ΕΠΕ, τ. 7, Θεσ/κη 1987, σσ. 160-225.
[6] π. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΣΤΑΝΙΛΟΑΕ, Γιά ἕνα Ὀρθόδοξο Οἰκουμενισμό, ἐκδ. Ἄθως-Ἀθανάσιος Σταμούλης, Πειραιεύς 1976.
[7] Β΄ Ἰω. 1, 3 καί Γ΄ Ἰω. 3.
[8] π. ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΦΛΩΡΟΦΣΚΥ, Θέματα Ὀρθοδόξου Θεολογίας, ἐκδ. Ἄρτος Ζωῆς, Ἀθήνα 1989, σ. 219.
[9] Β΄ Ἰω. 1, 3 καί Γ΄ Ιω. 3. Σχετική βιβλιογραφία γιά τό θέμα βλ. ΑΡΧΙΜ. ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ ΣΑΧΑΡΩΦ, Ἄσκησις καί θεωρία καί Τό μυστήριο τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, ἐκδ. Ἱ. Μ. Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1996 καί 2010. Ἐπίσης, βλ. ΘΕΟΔΩΡΑ ΧΑΜΠΑΚΗ, ἡγουμένη Ἱ. Μ. Ὁσίου Θεοδοσίου, Γεροντικόν˙ Σταλαγματιές ἀπό τήν πατερική σοφία, ἐκδ. Ζ΄ (7η), Ὀρθόδοξη Χριστιανική Ἀδελφότης ‘Λυδία’, Θεσ/κη 1989 καί τέλος Οἰκουμενισμός : Γένεση-Προσδοκίες-Διαψεύσεις, Πρακτικά διορθοδόξου ἐπιστημονικοῦ συνεδρίου, Αἴθουσα τελετῶν Α.Π.Θ., 20/24-9-2004, τ. Α΄, Β΄.
πηγή: impantokratoros.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.