Το καλάθι του Αγγέλου (θαυμαστό περιστατικό με τον Γέροντα Παΐσιο)

Το καλάθι του Αγγέλου (θαυμαστό περιστατικό με τον Γέροντα Παΐσιο)

Μια μέρα ο Γέροντας Παΐσιος ησύχαζε στο κελί των Αγίων Αρχαγγέλων, 
στη σκήτη των Ιβήρων.

Ήταν Αύγουστος μήνας και είχαν περάσει οι οχτώ πρώτες μέρες του. Ό Γέροντας
 τηρούσε αυστηρή νηστεία. Δεν είχε φάει μέχρι τότε τίποτα και οι σωματικές
 του δυνάμεις είχαν ελαττωθεί. Ωστόσο, το φρόνημα του ήταν ακμαίο και ή προθυμία του
 να βοηθάει τους αδελφούς της σκήτης, ιδίως αυτούς, πού ήταν μεγάλης ηλικίας, 
παρέμενε αμείωτη.

Γύρω στις δέκα το πρωί, χτύπησε την πόρτα του ό γέρο — Μάξιμος,
 ένας σεβάσμιος μοναχός, πού είχε πάρει απόφαση να κατεβεί στο μοναστήρι,
 για να περάσει εκεί τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του.

-Δι' ευχών των αγίων, Γέροντα, ακούστηκε ή ψιλή φωνή του γέρο-Μάξιμου.
-Αμήν. Έλα μέσα, ευλογημένε, του απάντησε ό Γέροντας με χαμόγελο και του
 άνοιξε την πόρτα.

Οι δύο μοναχοί έδωσαν τον εν Χριστώ ασπασμό και κάθισαν σ' ένα καναπέ.
 Ό γέρο-Μάξιμος ήταν πάνω από ογδόντα ετών, είχε δηλαδή τα διπλάσια
 χρόνια του π. Παϊσίου. Τελευταία αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας
 και στη σκήτη δεν μπορούσε να έχει κάποια ουσιαστική βοήθεια, μια κι έμενε
 μόνος στο κελί. Ό Γέροντας Παΐσιος του ετοίμασε τον καφέ και τον ρώτησε πότε 
θέλει να κατεβεί στο μοναστήρι. Εκείνος με λυπημένο ύφος τού είπε:

-Παΐσιε αδελφέ μου, σήμερα λέω να κατεβώ και γι' αυτό θέλω να με βοηθήσεις.
 Έχω μαζεμένα τα πράγματα σε δυο τσουβάλια και τρία χαρτοκιβώτια Μου έδωσε
 και ό παπα-Ιάκωβος το μουλάρι, για να τα φορτώσουμε.
—Να 'ναι ευλογημένο, γέρο-Μάξιμε. Το μεσημέρι θα κατέβουμε στο μοναστήρι.
-Ξέρεις, Παΐσιε, πονάει ή καρδιά μου, πού φεύγω απ' εδώ, άλλα δεν μπορώ να 
μείνω άλλο. Κι εσύ δεν μπορείς κάθε μέρα να έρχεσαι να με βοηθάς και να μου
 δίνεις ευλογία.

-Καλά, Γέροντα Όπως θέλεις, τον καθησύχασε ό π. Παΐσιος.

Κουβέντιασαν λίγη ώρα ακόμα και μετά σηκώθηκαν, για να πάνε να φορτώσουν
 τα πράγματα. Στο μονοπάτι πρώτος βάδιζε ό γέρο-Μάξιμος, πού παρ' όλα
 τα γεράματα του προσπαθούσε να έχει γοργό βήμα και ακολουθούσε ό Γέροντας.
 Σε δεκαπέντε λεπτά είχαν φτάσει. Ό Γέροντας άρχισε να φορτώνει στο μουλάρι
 όλο το νοικοκυριό του αδελφού, ρίχνοντας και μερικές ματιές στο πρόσωπο του. 
Όταν όλα ήταν έτοιμα ό γέρο-Μάξιμος ανέβηκε να προσκυνήσει για τελευταία 
φορά στο εκκλησάκι και γρήγορα κατέβηκε τα λίγα σκαλοπάτια έχοντας τα μάτια του 
γεμάτα δάκρυα.

Ό Γέροντας κρατούσε το καπίστρι του μουλαριού και προχωρούσε σιγά - σιγά 
για να προλαβαίνει και ο γέρο—Μάξιμος από πίσω. Στο δρόμο έλεγε την 
Παράκληση της Παναγίας ψιθυριστά. Μετά από μισή ώρα,
 έφτασαν στην Πορταΐτισσα. Ξεφόρτωσαν το μουλάρι και με τη βοήθεια των
 άλλων δυο μοναχών μετέφεραν τα πράγματα σ' ένα ευρύχωρο κελί, οπού θα έμενε
 ό γέρο-Μάξιμος. Το μοναστήρι ήταν ιδιόρρυθμο κι έπρεπε ο καθένας μοναχός 
να έχει τα αναγκαία πράγματα, για να ζήσει.

Χωρίς καθυστέρηση, ο Γέροντας άνοιξε τα τσουβάλια και τα κουτιά, τακτοποίησε 
τα πράγματα και προέτρεψε τον αδελφό να ξεκουραστεί. Εκείνος, συγκινημένος 
απ' την αγάπη του Γέροντα, είπε:

Σε ευχαριστώ Παΐσιε. Ο Θεός να σου ανταποδώσει όλα όσα προσέφερες και ,
 τον αγκάλιασε με τα τρεμάμενα γεροντικά του χέρια.

Ή συγκίνηση του γέρο-Μάξιμου ήταν μεγάλη. Ό Γέροντας του έπιασε το χέρι με
 σεβασμό, του το φίλησε και τού υποσχέθηκε ότι θα περνάει να τον βλέπει. 
Ή αποστολή του Γέροντα είχε τελειώσει. Χαιρέτησε και δυο τρεις άλλους μοναχούς,
 πού πέρασαν από μπροστά του και πήγε προς την έξοδο. Τότε τον πλησίασαν δυο
 δόκιμοι μοναχοί, οί οποίοι τον παρακάλεσαν να τους πει λόγο αγαθό. 
'Ο Γέροντας τους είπε ότι βιάζεται και δεν θα καθίσει. Τους έδωσε την ευχή του κι έφυγε.
 Καθώς γύριζε στη σκήτη, το ανηφορικό μονοπάτι τον κούραζε πολύ. Δεν περπατούσε, 
όπως άλλες φορές. Ή νηστεία τον είχε εξαντλήσει. Μετά από τριακόσια περίπου μέτρα,
 όταν πια ήταν μέσα στο δάσος, άρχισε να ζαλίζεται. Κάθισε στη ρίζα κάποιας καστανιάς
 κι έκανε τρεις φορές τον σταυρό του. Πολύ λίγο φως έβλεπε. Άλλο απ' τη ζαλάδα 
άλλο απ' τη σκιά των δέντρων, ό Γέροντας βρισκόταν στο ημίφως. Ψιθύριζε, 
όμως, την ευχή, ακολουθώντας τον αργό ρυθμό της αναπνοής του.

Μετά από λίγη ώρα, όταν κάπως συνήλθε, είδε μπροστά του έναν νεαρό, πού είχε
 λαμπρό πρόσωπο και φορούσε λευκά ρούχα Στο χέρι του κρατούσε ένα μικρό καλαθάκι,
 το οποίο ήταν περίτεχνα φτιαγμένο. Ο νεαρός πήγε πολύ κοντά του, του πρόσφερε
 το καλαθάκι και τον προέτρεψε να φάει απ' το περιεχόμενό του.

Ό Γέροντας άκουσε το νεαρό, τον ευχαρίστησε και άπλωσε το χέρι ίου στους καρπούς, 
πού είχε το καλαθάκι. Πήρε πέντε κεράσια και άρχισε να τα τρώει. Θέλησε να ευχαριστήσει
και για δεύτερη φορά τον νεαρό, άλλα δεν τον έβλεπε. Άρχισε να παραξενεύεται
 για το τι είχε συμβεί. Ξανάκανε το σταυρό του, άπλωσε εκ νέου το χέρι του στο καλάθι και
δοκίμασε ένα μήλο.
Αμέσως, όμως του ήρθε λογισμός: «Αύγουστος μήνας κι εγώ τρώω κεράσια και μήλα;».
 Κοίταξε όλους τους καρπούς του καλαθιού και διαπίστωσε ότι οι περισσότεροι 
δεν ήταν της εποχής. «Άγγελος Κυρίου ήταν», μονολόγησε ό Γέροντας.

Κάθισε λίγη ώρα ακόμα γιατί ήθελε να κατανοήσει την εμφάνιση του Αγγέλου 
και να ευχαριστήσει τον Κύριο. Έφαγε το μήλο και μετά κρατώντας το καλαθάκι, 
συνέχισε τον ανήφορο. Περπατούσε κάπως ξεκούραστα. Αργά το απόγευμα,
 έφτασε στο κελί του και πήγε κατ' ευθείαν στο εκκλησάκι. Σταυροκοπήθηκε και γονάτισε. 
Ήθελε να ευχαριστήσει τον Κύριο, αλλά και να του παραπονεθεί:

«Κύριε, σ' ευχαριστώ για τα φρούτα πού μου έστειλες με τον Άγγελό σου.
 Όμως, εγώ χάλασα τη νηστεία! Δεν μπόρεσα να νηστέψω μέχρι της Παναγίας. 
Συγχώρεσέ με!».

Μετά σηκώθηκε, μπήκε στο κελί του και ξάπλωσε στο ξύλινο κρεβάτι του, 
για να ξεκουραστεί.

Ο κάματος της νηστείας και της μέρας ήταν πολύ μεγάλος.

Πρεσβύτερος Διονύσιος Τάτσης

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος.

orthodoxianpress.com

epanastasilae.blogspot.gr

Ο Άγγελος ο Αναχωρητής και τα κρυφά χαρίσματα

Ο Άγγελος ο Αναχωρητής και τα κρυφά χαρίσματα

Αναφέρεται στον Ευεργετινό, χωρίς βιογραφικά στοιχεία, η περίπτωση κάποιου αναχωρητή, που ασκήτευε για τριάντα χρόνια στη βαθειά έρημο. Έκανε αυστηρή άσκηση και σπάνια έβλεπε άνθρωπο. Μοναδική του τροφή ήταν ο καρπός ενός φυτού, που ονομάζεται μαλωάς.

Ύστερα από τόσα χρόνια αγώνα, άρχισε να σκέφτεται: «Άσκοπα έχασα εδώ τόσον καιρό. Παρ’ όλη τη σκληρή ζωή που έκανα, τίποτα δεν κατόρθωσα. Ούτε οπτασία είδα
ούτε θαύμα έκανα, όπως οι παλαιοί πατέρες. Θα εγκαταλείψω αυτό τον τόπο και θα γυρίσω στον κόσμο».

Ενώ αυτά συλλογιζόταν κι ετοιμαζόταν να φύγει, παρουσιάζεται άγγελος Κυρίου και του λέει:
- Τι σκέφτεσαι;

Ο ασκητής είπε με ειλικρίνεια χο λογισμό του, οπότε ο άγγελος τον ρωτάει:
- Τι θαύμα θέλεις να κάνεις; Υπάρχει πιο συγκλονιστικό θαύμα απ’ την υπομονή και την ανδρεία, που σου χάρισε ο Θεός; Να έχεις τόσα χρόνια σ’ αυτό τον άγριο τόπο και ν’ αγωνίζεσαι τόσο αυστηρά; Για σκέψου! Ποιός σου έδωσε τη δύναμη να υπομένεις αγόγγυστα και να τρέφεσαι μόνο με μαλωά; Κάθισε λοιπόν στον τόπο σου, έχε υπομονή και ζήτησε από το Θεό να σου δώσει ταπείνωση.

Ο ασκητής ειρήνευσε με τα λόγια του αγγέλου κι έζησε την υπόλοιπη ζωή του καρτερικά στον τόπο εκείνο.

 

 

Πηγή: http://xristianos.gr

Μητροπολίτης Κονίτσης κ. Ανδρέας για τις παρελάσεις

ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ

ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ. Πρωτ. 10

               Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 26ῃ Μαρτίου 2014

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καί Κονίτσης κύριος ΑΝΔΡΕΑΣ ἔκανε τίς ἀκόλουθες δηλώσεις :

«Ὁ Ἀγώνας τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας συνετέλεσε στήν ἀνάσταση τοῦ Ἔθνους.Ἡ 25η Μαρτίου 1821 εἶναι μιά λαμπρή ἐπέτειος, πού οἱ Ἕλληνες τήν ἑώρταζαν ἀνέκαθεν μέ παρελάσεις τῶν Σχολείων καί τῶν Ἐνόπλων μας Δυνάμεων, οἱ ὁποῖες ἐγέμιζαν τίς ψυχές μέ χαρά καί ἐθνική ὑπερηφάνεια. Ἡ συμμετοχή τοῦ Λαοῦ ἦταν ἀθρόα, γιά νά ἐπευφημήσῃ τήν μαθητιῶσα καί τήν στρατευμένη νεότητα, τό καμάρι καί τήν αὐριανή ἐλπίδα τοῦ Ἔθνους.

Ἐφέτος, ὅμως, συνέβη ἕνα γεγονός αὐτόχρημα θλιβερό καί ἀπαράδεκτο: Στήν Ἀθήνα, στόν χῶρο τῆς παρελάσεως (μπροστά στό Μνημεῖο τοῦ Ἄγνωστου Στρατιώτη) ἐπετράπη ἡ εἴσοδος ἐκείνων μόνον πού εἶχαν εἰδικές προσκλήσεις! Τό ἴδιο ἔγινε καί στήν Θεσσαλονίκη! Κι’ αὐτό, σύμφωνα μέ σχετικές πληροφορίες, γιατί ὑπῆρχε φόβος ἀκραίων ἐκδηλώσεων σέ βάρος τῶν «ἐπισήμων»…

Ἀλλά αὐτό εἶναι πρωτοφανές. Ἄν ἡ Πολιτεία εἶχε τυχόν ἐνδείξεις γιά ἀναρχικές ἐκδηλώσεις ἀπό κάποιους κύκλους, ὤφειλε νά καταγγείλῃ ὅσους ἐνδεχομένως θά ἐπιχειροῦσαν τήν ματαίωση τῶν παρελάσεων, ἀντί νά λάβῃ τά «πρωτοφανῆ μέτρα ἀσφαλείας», πού ἔλαβε καί νά πατάξῃ ὁποιαδήποτε ἀπόπειρα διασαλεύσεως τῆς τάξεως.

Προσωπικῶς, διαμαρτύρομαι ἐντόνως. Μέχρι πότε οἱ Ἕλληνες θά εἴμαστε ραγιάδες; Αὐτός ὁ Λαός «ὁ πάντα εὐκολόπιστος καί πάντα προδομένος» δέν θά σταματήσῃ νά νοιώθῃ ταπεινωμένος καί ἐξουθενωμένος ἀπό τήν Ἐξουσία τῆς Χώρας; Αὐτή ἡ κατάσταση, πού ἀποτελεῖ ντροπή γιά τήν Ἑλλάδα, τήν πατρίδα τῆς Ἐλευθερίας, πρέπει νά σταματήσῃ. Καί θά σταματήσῃ ἄν καί ὅταν ἡ Πολιτεία ἀρχίσῃ νά καλλιεργῇ - ὄχι μέ λόγια ἀλλά μέ ἔργα – τήν ἑνότητα καί τήν ὁμόνοια τοῦ Ἑλληνικοῦ Λαοῦ. Πάντως, μέχρι τώρα, οἱ «ἀντιπρόσωποι τοῦ Ἔθνους» στό Κοινοβούλιο δίνουν χείριστο παράδειγμα μέ τούς καυγάδες, τήν φαγωμάρα καί τήν ἀφόρητη χυδαιολογία τους. Κύριοι, συνέλθετε, γιατί «οἱ καιροί οὐ μενετοί». Διδαχθῆτε ἀπό τό σχετικά πρόσφατο παρελθόν, τό τόσο ὀδυνηρό. Θά εἶναι ἐσχάτη ἀφροσύνη ἄν ἐξ αἰτίας σας ἐπαναληφθῇ…». 

                                                                            
(Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως)  

πηγή: impantokratoros.gr

  

Επιστροφή εις τον Αρχέγονον Χριστιανισμόν Ένα προτεσταντικόν σύνθημα

Επιστροφή εις τον Αρχέγονον Χριστιανισμόν
Ένα προτεσταντικόν σύνθημα

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτορος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ένας λόγος που προκαλεί επί μέρους διαιρέσεις και τη δημιουργία νέων προτεσταντικών αιρέσεων είναι ένα φαινόμενο, το οποίο εμφανίζεται ενδημικά μέσα στον προτεσταντικό χώρο κατά την ιστορική του εξέλιξη και τη γεωγραφική του διασπορά. Το φαινόμενο αυτό εκφράζεται με το σύνθημα «Επιστροφή στον αρχέγονο χριστιανισμό».

Η θέση αυτή εκφράζεται ως αναζήτηση και επιστροφή των διαφόρων προτεσταντικών κοινοτήτων που το υιοθετούν στην αρχέγονη μορφή, υποτίθεται,  των χριστιανικών κοινοτήτων των αποστολικών χρόνων και παρουσιάζεται ταυτοχρόνως και ως μια μορφή καταγγελίας κατά της εκκοσμίκευσης του δυτικού Χριστιανισμού.

Δεν είναι τυχαίο, επίσης, το γεγονός ότι τέτοιου είδους αντιλήψεις έχουν οδηγήσει μια προτεσταντική Ομολογία, παρακλάδι των Μεννονιτών στις Η.Π.Α., τους Amish, να αρνούνται πεισματικά να αποδεχθούν και να χρησιμοποιήσουν και αυτή την τεχνική και επιστημονική πρόοδο (Βλ. J. Gründler, Lexikon der christlichen Kirchen und Sekten, Band I, 1961, στ. 115-116). Οι προτεσταντικές ομάδες που διατυπώνουν αυτούς τους ισχυρισμούς ουσιαστικά δημιουργούν το πλαίσιο εκείνο όπου κατά τρόπο απολύτως αυθαίρετο και υποκειμενικό προβάλλουν ως αυθεντικό και αποστολικό αυτό που οι ίδιες φαντάζονται.

Εξιδανικεύονται στα πλαίσια αυτά από τις ομάδες αυτές σε φαντασιακό επίπεδο όχι ο ιστορικός ρεαλισμός των γεγονότων, αλλά η υποκειμενική προβολή ατομικών επιθυμιών. Το χάσμα όμως μεταξύ αληθείας και πλάνης, φαντασίωσης και ιστορίας είναι όχι μόνο μεγάλο, αλλά και αγεφύρωτο.

Για μία άλλη κατηγορία αιρετικών κινήσεων το σύνθημα αυτό συνδέεται και με μία κακόδοξη και βλάσφημη αντίληψη που διατυπώνεται από αυτές τις αιρετικές κινήσεις. Πρόκειται για τον ισχυρισμό, ότι προϊόντος του χρόνου και ιδίως από τους χρόνους του Μεγάλου Κωνσταντίνου, η Εκκλησία εξέπεσε, έχασε την αρχική της καθαρότητα και αυθεντικότητα, αλλοτριώθηκε -όπως λέγουν- από εξωχριστιανικές κοσμικές ή και θρησκευτικές πρακτικές.

Φυσικά για τον Ορθόδοξο Χριστιανό η άποψη αυτή είναι πολλαπλώς κακόδοξη. Γνωρίζουμε ότι η Εκκλησία δεν είναι κάποιο ανθρωποκεντρικό σωματείο, αλλά είναι το ίδιο το σώμα του Χριστού (Εφεσ. 5, 23. Κολασ. 1, 18) με κεφαλή της τον Χριστό, ψυχή της το Πανάγιο Πνεύμα και ως σώμα Χριστού είναι αγία και άμωμος και κατά τον αποστολικό λόγο είναι «μη έχουσα σπίλο ή ρυτίδα ή τι των τοιούτων» (Εφεσ. 5, 27).  Κατά συνέπεια ούτε να πλανηθή μπορεί, ούτε να φθαρεί, ούτε να εκπέσει, καθώς η αγιότητά της είναι όχι ηθικής, αλλά οντολογικής τάξης.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2016, 28 Μαρτίου 2014

πηγή: impantokratoros.gr

Ο Εβραίος, που ήθελε να γίνει Χριστιανός – Ανέκδοτο.

Ο Εβραίος, που ήθελε να γίνει Χριστιανός – Ανέκδοτο.

Ένας Εβραίος αποφάσισε να γίνει χριστιανός και θέλησε να εξετάσει τις εκδοχές του χριστιανισμού για να επιλέξει. Βρίσκει λοιπόν ένανορθόδοξο, έναν προτεστάντη κι έναν παπικό. Τους λέει τις προθέσεις του κι εκείνοι συμφωνούν να τον “ξεναγήσουν” στις εκκλησίες τους.

Πάει ο Εβραίος με τον προτεστάντη μια Κυριακή, μπαίνει στο ναό και βλέπει τους ανθρώπους τακτοποιημένους με τα καλά τους ρούχα, ο καθένας στο κάθισμα του, μπροστά από τον κάθε πιστό μια Καινή Διαθήκη, η χορωδία να λέει τους ύμνους αρμονικά, τα πάντα να λάμπουν από καθαριότητα και μετά το τέλος όλοι του φερθήκαν ευγενικά με πολύ καλούς τρόπους.

Την επόμενη Κυριακή συνεννοήθηκε με τον παπικό να πάει στο δικό του ναό. Μπαίνει μέσα, πλένει τα χέρια, ρίχνει το κέρμα ν' ανάψει το λαμπάκι αντί για κερί και κάθεται. Ούτε εκεί όρθιοι, όλοι στα καθίσματά τους με τάξη και αρμονία. Άκουσε και την εγκύκλιο του Πάπα, είδε και τις φωτογραφίες του που δέσποζαν ακόμα και εντός του ναού. Πέρασε η ωρα, τέλειωσε η λειτουργία, τον καλοδεχθήκαν, τον κέρασαν κι έφυγε.
 

Την τρίτη Κυριακή κανόνισε να πάει στην ορθόδοξη εκκλησία. Μπαίνει μέσα και βλέπει άλλους να μιλάνε μεταξύ τους, πολλούς όρθιους γιατί δεν έφθαναν τα καθίσματα, τη νεωκόρο να μαλώνει με μια κυρία γιατί της έσβησε γρήγορα το κερί που άναψε, άκουγε τα μωρά να τσιρίζουν και να μη τα παρατηρεί κανείς, ο παπάς να φωνάζει στον ψάλτη να τελειώσει τα τεριρέμ κλπ. Μόλις τελείωσε η λειτουργία άρχισαν και τα μνημόσυνα, όπου άλλοι έβγαιναν στην εκκλησία κι άλλοι έμπαιναν με θόρυβο και φασαρία...

Ο ορθόδοξος απογοητεύτηκε από την εικόνα που είδε ο προσήλυτος Εβραίος. 

Την επόμενη εβδομάδα συναντήθηκαν όλοι για να μάθουν τι αποφάσισε ο Εβραίος. Όταν βρεθήκαν όλοι μαζί τους λέει:

"Στην προτεσταντική εκκλησιά είδα μεγάλη τάξη και ευγένεια.

Στην παπική είδα μεγάλη αφοσίωση στον πνευματικό σας αρχηγό και τις οδηγίες του ιερέα σας.

Στην ορθόδοξη εκκλησιά είδα τέτοιο μπάχαλο που δεν το περίμενα!!!"

Ο ορθόδοξος σκυθρώπιασε απογοητευμένος, ενώ οι άλλοι δυο αναθάρρησαν. 

Και καταλήγει ο Εβραίος: "Θα γίνω ορθόδοξος!!!"

"Μα πώς;", αναρωτιούνται οι άλλοι.

"Ακούστε", λέει ο Εβραίος. "Τα δικά σας δικαιολογούνται με την τάξη που έχει ο ένας και την πειθαρχία που έχει ο άλλος.

Τούτο εδώ – και δείχνει τον ορθόδοξο – δεν δικαιολογείται αλλιώς.

Με τέτοιο μπάχαλο, μόνο αν έχεις τον Θεό μαζί σου διατηρείσαι 2000 χρόνια!"

http://manitaritoubounou.wordpress.com

http://hellas-orthodoxy.blogspot.gr

http://yiorgosthalassis.blospot.com

Σ' αγαπώ, και μπορώ να σ' αγαπώ, γιατί δεν είσαι 'γώ

«Σ' ἀγαπῶ γιατί εἶσαι 'σύ». ῎Εχετε σκεφθεῖ καθόλου τό μήνυμα πού κομίζει αὐτός ὁ στίχος; Σ' ἀγαπῶ, καί μπορῶ νά σ' ἀγαπῶ, γιατί δέν εἶσαι 'γώ. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη του ἑρμηνεία. Οὐσιαστικά δέν σ' ἀγαπῶ, ἄν θέλω ἐσύ νά γίνεις ἐγώ. Μέσα ἀπό τή διαφορετικότητα τοῦ κάθε προσώπου, μέσα στήν ἀγάπη, ἐπιτυγχάνεται ἕνας διαρκής ἐμπλουτισμός τῆς σχέσης. ᾿Αλλιῶς, ὅπως λένε, στόν κόσμο καί στήν κοινωνία, «παλιώνει ἡ σχέση καί ὁ γάμος». ῞Ομως, παλιώνει γιατί ἐμεῖς τόν ἀφήνουμε καί παλιώνει. ᾿Εάν δέ σκεφθεῖτε τήν δυνατότητα τοῦ καθενός ἀνθρώπου νά ἁγιάζεται καί νά μετέχει ὅλο καί περισσότερο τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ καί τῆς Χάριτός Του, τότε διαρκῶς μποροῦμε νά ἔχουμε ἕναν καινούργιο ἄνθρωπο. 'Αλλά, ἐμεῖς προσπαθοῦμε νά διορθώσουμε τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, νομίζοντας ὅτι ξέρουμε καλύτερα τί πρέπει νά κάνουμε. Θά τό δοῦμε ἀκόμα τραγικότερα τό θέμα, ὅταν φτάσουμε σέ μιά ἄλλη σχέση, πολύ βασική καί καθημερινή. Τή σχέση τῶν παιδιῶν μέ τούς γονεῖς. Τή σχέση τῶν γονιῶν μέ τά παιδιά τους. Εἶναι μιά δύσκολη σχέση. Πολλές φορές χωρίς ἐλευθερία, στό ὄνομα τῆς ἀγάπης. Τίς περισσότερες φορές μέ τόν ἐγωϊσμό μας στή θέση τῆς ἀγάπης, εἶναι πάρα πολύ εὔκολο νά ἔρθει ἡ σύγκρουση. ᾿Αλήθεια, ὅταν μεγαλώνουμε τά παιδιά μας τί ὅραμα ἔχουμε στή ζωή μας; Μεγαλώνουμε παιδιά γιά νά ζήσουν ἐλεύθερα καί νά σταθοῦν στά πόδια τους ἤ τά «καμαρώνουμε» γιατί μᾶς ἀκοῦνε; ᾿Εάν χαιρόμαστε γιατί μᾶς ἀκοῦνε πάντα, οὐσιαστικά ἔχουμε ἀναγνωρίσει καί ἀνακηρύξει σέ ἀλάθητο τόν ἑαυτό μας, καί πιστεύουμε ὅτι ἔχουμε πάντα δίκιο, καί χαιρόμαστε πού τά παιδιά μας, μᾶς ἀκοῦνε. ᾿Ενῶ θά 'πρεπε νά ἀνησυχοῦμε ἄν μᾶς ἀκοῦνε πάντα, καί πολύ περισσότερο στό διάστημα τῆς ἐφηβείας, πού εἶναι ἡ προσπάθεια τοῦ νέου παιδιοῦ νά κατακτήσει τήν ἐλευθερία του. Θέλει τήν ἀγάπη μας, ἀλλά ὄχι μέ τή στέρηση τῆς ἐλευθερίας. Καί χωρίς ἐλευθερία δέν ὑπάρχει εὐθύνη. Κι αὐτό τό ξέρουμε καί τό βιώνουμε.

Μητρ. Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος

πηγή: xristianos.gr

Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα

Το κύριο έργο του ανθρώπου είναι η προσευχή. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να υμνεί το Θεό. Αυτό είναι το έργο που του αρμόζει. Αυτό μόνο εξηγεί την πνευματική του υπόσταση. Αυτό μόνο δικαιώνει την εξέχουσα θέση του μέσα στη δημιουργία. Ο άνθρωπος πλάστηκε για να λατρεύει το Θεό και να μετέχει στη θεία Του αγαθότητα και μακαριότητα.

Ως εικόνα του Θεού που είναι, λαχταράει για το Θεό και τρέχει με πόθο να ανυψωθεί προς Αυτόν. Με την προσευχή και την υμνωδία ευφραίνεται. Το πνεύμα του αγάλλεται και η καρδιά του σκιρτάει. Όσο περισσότερο προσεύχεται, τόσο η ψυχή του απογυμνώνεται από τις κοσμικές επιθυμίες και γεμίζει από τα ουράνια αγαθά. Και όσο αποχωρίζεται τα γήινα και τις ηδονές το βίου, τόσο περισσότερο απολαμβάνει την ουράνια ευφροσύνη. Η δοκιμή και η πείρα μας επιβεβαιώνουν την αλήθεια αυτή.

Ο Θεός ευαρεστείται στις προσευχές εκείνες που προσφέρονται με τον πρέποντα τρόπο, δηλαδή με συναίσθηση της ατέλειας και της αναξιότητας μας. Για να υπάρξει όμως τέτοια συναίσθηση, απαιτείται τέλεια αυταπάρνηση του κακού μας εαυτού και υποταγή στις εντολές του Θεού, απαιτείται ταπείνωση και αδιάλειπτη πνευματική εργασία.

Αναθέστε όλες τις φροντίδες σας στο Θεό. Εκείνος προνοεί για σας. Μη γίνεστε ολιγόψυχοι και μην ταράζεστε. Αυτός που εξετάζει τα απόκρυφα βάθη της ψυχής των ανθρώπων, γνωρίζει και τις δικές σας επιθυμίες και έχει τη δύναμη να τις εκπληρώσει όπως Αυτός γνωρίζει. Εσείς να ζητάτε από το Θεό και να μη χάνετε το θάρρος σας. Μη νομίζετε ότι, επειδή ο πόθος σας είναι άγιος, έχετε δικαίωμα να παραπονιέστε, όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται. Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο που εσείς δεν γνωρίζετε. Να ειρηνεύετε λοιπόν και να επικαλείστε το Θεό.

Οι προσευχές και οι δεήσεις από μόνες τους δεν μας οδηγούν στην τελειότητα. Στην τελείωση οδηγεί ο Κύριος, που έρχεται και κατοικεί μέσα μας, όταν εμείς εκτελούμε τις εντολές Του. Και μια από τις πρώτες εντολές είναι να γίνεται στη ζωή μας το θέλημα όχι το δικό μας, αλλά του Θεού. Και να γίνεται με την ακρίβεια που γίνεται στον ουρανό από τους αγγέλους. Για να μπορούμε κι εμείς να λέμε: Κύριε, όχι όπως θέλω, αλλ' όπως εσύ, «γενηθήτω το θέλημα Σου, ως εν ουρανώ και επί της γης».Χωρίς λοιπόν το Χριστό μέσα μας, οι προσευχές και οι δεήσεις οδηγούν στην πλάνη.

Αγίου Nεκταρίου Πενταπόλεως

πηγή: xristianos.gr

Οι ελεημοσύνες ανακουφίζουν τις ψυχές των κεκοιμημένων

Ο Γέροντας Ζαχαρίας προσευχόταν για τους γονείς του μετά το θάνατό τους και ιδιαίτερα για τον πατέρα του, επειδή ήταν μέθυσος και έβριζε.

Όταν έγινε Στάρετς, μια ημέρα μιλούσε με ένα δαίμονα και τον ερώτησε:

- Έχετε πολλούς χριστιανούς στην κόλαση;
- Βέβαια, απάντησε ο δαίμονας και ο πατέρας σου ήταν εκεί, αλλά τον έβγαλες εσύ με τις ελεημοσύνες που έδωσες για την ψυχή του και με τις προσευχές σου.
- Και η μητέρα μου;
- Η μητέρα σου δεν ήταν εκεί, δεν την είδαμε, ενώ ψάξαμε πολύ.

Στάρετς Ζαχαρίας

_________________
Ας απομακρύνουμε από το στόμα μας κοροϊδίες και βρισιές, και αισχρολογίες και κακολογίες, καθώς και την κακή συνήθεια των όρκων. | Αγ. Ίω. Χρυσόστομος 

πηγή:  xristianos.gr

Μητροπολίτης Αντινόης κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ: Γ' Κυριακή των Νηστειών

Γ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Υπό
Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου
Αντινόης
κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών, είναι αφιερωμένη στην προσκύνηση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού.  Σύμφωνα με την Ιερά Παράδοση, μετά από την σταύρωση του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού, οι Θεοκτόνοι Εβραίοι για να ατιμάσουν ακόμη περισσότερο τον θάνατο του Ιησού  έθαψαν τους τρεις σταυρούς.  Κατά την περίοδο της Ιουδαϊκής επαναστάσεως του 70 μ.Χ. ο τότε στρατηγός και μετέπειτα Ρωμαίος Αυτοκράτωρ Τίτος πολιόρκησε τα Ιεροσόλυμα.  Οι πολιορκημένοι Εβραίοι στερήθηκαν από τροφές και νερό.  Η πείνα οδήγησε σε παραφροσύνη τους πολιορκημένους, οι οποίοι, για να επιζήσουν, άρχισαν να σκοτώνουν και να τρώγουν τα ίδια τα παιδιά των.  Όταν ο Τίτος κατέλαβε την πόλη και αντίκρυσε το απάνθρωπο εκείνο θέαμα, διέταξε τα στρατεύματά του να κατεδαφίσουν την πόλη και να μην αφήσουν ούτε μία πέτρα επάνω σ’ άλλη.  Έτσι, τα προφητικά λόγια του Κυρίου εκπληρώθηκαν:  «Αμήν λέγω υμίν, ου μη αφεθή ώδε λίθος επί λίθον, ος ου καταλυθήσεται» (Ματθ. 24:2) και «θυγατέρες Ιερουσαλήμ, μη κλαίετε επ’ εμέ, πλην εφ’ εαυτάς κλαίετε και επί τα τέκνα υμών.  Ιδού έρχονται ημέραι εν αις ερούσι• μακάριαι αι στείραι και κοιλίαι αι ουκ εγέννησαν, και μαστοί οι ουκ εθήλασαν» (Λουκ. 23:28-29). 

Ο Σταυρός του Κυρίου παρέμεινε στην αφάνεια περίπου τρεις αιώνες και μόλις το 327 μ.Χ. η μητέρα του Αγίου Κωνσταντίνου, η Αγία Ελένη, αναζήτησε τον Τίμιο Σταυρό.  Κανείς όμως δεν γνώριζε την ακριβή τοποθεσία.  Μία εβραιοπούλα περιέγραψε κάποια τοποθεσία, όπου φύτρωνε ένα αρωματικό φυτό.  Αυτό το φυτό είναι ο βασιλικός, που σημαίνει το φυτό του βασιλέως Χριστού.  Οι στρατιώτες, αφού έσκαψαν την περιοχή βρήκαν τους τρεις σταυρούς.  Νέο πρόβλημα παρουσιάσθη:  Ποιός από τους τρεις σταυρούς είναι του Σωτήρος Χριστού;  Όλοι έμοιαζαν μεταξύ τους.  Και, ενώ όλοι διερωτώντο, μία κηδεία εξήρχετο από την πόλη.  Η Αγία Ελένη διέταξε να φέρουν το πτώμα της νεκράς και μόλις το τοποθέτησαν επάνω στο Σταυρό του Κυρίου, η νεκρά αναστήθηκε και δοξολογούσε τον Χριστό.

Η Αγία μας Ορθόδοξος Εκκλησία τοποθετεί τον Τίμιο Σταυρό στο μέσον του ναού, για να τον προσκυνήσουμε και να τον ασπασθούμε, ώστε να λάβουμε δύναμη και θεία Χάρη για να συνεχίσουμε τον πνευματικό μας αγώνα την περίοδο αυτή της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής.  Ο Τίμιος Σταυρός προβάλλετε για να ενθυμηθούμε τις αμέτρητες δωρεές, που εκπήγασαν από την σταυρική Θυσία του Υιού του Θεού.  Αντικρύζοντας τον Σταυρό του Κυρίου ενθυμούμεθα την αγάπη και το έλεος του Θεού προς τον άνθρωπο.  

Η αγάπη περιέχει ένα βασικό στοιχείο, τον πόνο.  Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός μας αγάπησε τόσο πολύ, ώστε έδωσε την ιδίαν Του την ζωή προς χάρη της σωτηρίας του σύμπαντος κόσμου.  Η αγάπη του Θεού είναι πράξη θυσίας.  Δεν ζητά άλλοι να θυσιαστούν, αλλά ο Ίδιος θυσιάζει τον Εαυτό Του.  Γίνεται ο Θύτης και το Θύμα, ο προσφέρων και ο πρεσφερόμενος, και διά της προσφοράς αυτής της μοναδικής θυσίας υπέρ όλων εκείνων, που ήσαν ένοχοι της αμαρτίας, επέφερε την συμφιλίωση μεταξύ του Θεού Πατρός και του ανθρωπίνου γένους.  Η Θυσία του Κυρίου ήταν μία θυσία τέλειας υπακοής προς το θέλημα του Θεού Πατρός.

Ο Κύριος απέθανε επάνω στο Σταυρό για τις δικές μας αμαρτίες.  Θέλησε να μας καθαρίσει από τον σπίλο της ακαθαρσίας και να μας παρουσιάσει καθαρούς και αγνούς.  Ο Κύριος απέθανε επί του Σταυρού, για να ανοίξει τις Πύλες του Παραδείσου.  Ο Κύριος απέθανε επί του Σταυρού, για να αναστήσει τον άνθρωπο από την πτώση του.  Ο Κύριος απέθανε επί του Σταυρού, για να μας κάμει υιούς και θυγατέρες και συγκληρονόμους της ουράνιας Του Βασιλείας.  Ο Κύριος απέθανε επί του Σταυρού, για να δείξει την άπειρο αγάπη Του προς το πλάσμα Του.

Η Ορθόδοξος μας Εκκλησία προσκαλεί όλους μας να προσέλθουμε και να γονατίσουμε μπροστά στον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου και με ταπεινό πνεύμα να ζητήσουμε το έλεος και την συγχώρηση των αμαρτιών μας.  

Ο Σταυρός του Κυρίου είναι το σύμβολο της Χριστιανοσύνης.  Είναι η ταυτότητα όλων εκείνων που πιστεύουν και ομολογούν τον Ιησού Χριστό ως τον ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού Πατρός.  Είναι το σύμβολο της νίκης του Θεανθρώπου κατά του Διαβόλου.  Είναι το λάβαρο της ελευθερίας του ανθρώπου εναντίον της δουλείας και της τυραννίας του θανάτου.  Είναι το δώρο της συγχώρησης, η πηγή αγιασμού και ο χορηγός της εν Χριστώ καινούργιας ζωής.

Ορθόδοξο Φυλλάδιο Ι.Ν. Αγ. Θεοδώρου, Lanham
Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ   
23 Απριλίου 2014

Δείτε την ιστοσελίδα του Σεβασμιωτάτου πατώντας εδώ

πηγή: impantokratoros.gr

...αναπνέει μέσα στην πνοή του Αγίου Πνεύματος και απολαμβάνει τη δόξα του Θεού

Το παιδί, όσο βρίσκεται μέσα στα μητρικά σπλάχνα, ζει πολύ στενοχωρημένο. Όταν όμως γεννηθεί, βρίσκει την ελευθερία του και έρχεται σ’ έναν κόσμο γεμάτο ζωή, ευρυχωρία κι απόλαυση.

Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ψυχή μας. Όσο βρίσκεται μέσα στην κοιλιά του παρόντος κόσμου, περνά θλίψεις και στενοχώριες. Όταν όμως βγει στην αιώνια ζωή, αναπνέει μέσα στην πνοή του Αγίου Πνεύματος και απολαμβάνει τη δόξα του Θεού.

Αγίου Ισαάκ του Σύρου

πηγή: xristianos.gr

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ

ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΕΠΑΙΝΟΥΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ

               talantoblog.blogspot.gr

Ρωτήθηκε κάποτε ένας ερημίτης:

- Πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια;

Και απάντησε:

- Να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζεται καλά τον εαυτό σας. Να σας πω ένα παράδειγμα. Όταν σκαλίζω στο ξύλο την μορφή αγίου και τελειώνω, νομίζω ότι είναι καλή. Την ξανακοιτάω μετά απόλίγο και βλέπω ότι έχει ελλείψεις.

Αν βάλω τον φακό θα δω ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο. Το ίδιο πάλι και με τα χέρια. Βλέπουμε ότι είναι καθαρά. Αν βάλουμε όμως τον φακό, θα δούμε ότιέχουν βρωμιά και πολλά μικρόβια. 

Έτσι, να κοιτάμε προσεκτικά τον εαυτό μας και θα Βλέπουμε ότι δεν είμαστε τίποτα κι ας λέει ο κόσμος. 

πηγή:     talantoblog.blogspot.gr

agioritikovima.gr

Από τους ανθρώπους μπορείς να κρύβεσαι, όχι όμως και από τον Θεό...

Πηγαίνοντας, αδελφέ μου στον Πνευματικό - έξομολόγο, πρέπει νά γνωρίζεις:

1. Η Κόλαση δεν είναι για τους αμαρτωλούς αλλά για τούς αμετανόητους, για τούς σκληρόψυχους πού δεν έχουν καλωσύνη, που δεν γνωρίζουν την ομορφιά της συγνώμης.
2. Η Εκκλησία, δεν είναι λέσχη «κυρίων» και «κυριών», αλλά καταφύγιο αμαρτωλών.
3. Η Εκκλησία είναι ιατρείον στο οποίο πηγαίνει ο άρρωστος από την αμαρτία άνθρωπος, για να βρεί τη θεραπεία τον από τον Θεόν.
4. Ο εξομολόγος δεν είναι «δικαστής» ούτε «εισαγγελέας»! Είναι και αυτός άνθρωπος αμαρτωλός, πού χάριν τής ιερωσύνης, σού μεταφέρει τη συγχώρηση του Θεού και τη θεραπεία τής ψυχής σου.
5. Βασική προϋπόθεσις για τη συγχώρησή σου και τη «θεραπεία» σου, είναι:

α) η μετάνοιά σου
β) η ειλικρινής εξομολόγησή σου
γ) η θαρραλέα αποδοχή της ενοχής για τα αμαρτήματά σου
δ) η απόφασή σου για την αποκοπή σου από την οποιαδήποτε αμαρτία

6. Γνώριζε, ότι, για να βρείς τη θεραπεία σου, είπε στον Πνευματικό σου τις παράνομες και βδελυρές πράξεις σου, τούς αμαρτωλούς λόγους πού ξεστόμισες, αλλά και τούς ακαθάρτους λογισμούς σου, καί θυμίσου, ότι:

α) από τους ανθρώπους μπορείς να κρύβεσαι, όχι όμως και από τον Θεόν
β) πρόσεξε σε κάποιες σαρκικές αμαρτίες, να είσαι μεν ειλικρινής, αλλά όχι «χυδαίος», διότι είναι πιθανόν ο πνευματικός σου πού είναι άνθρωπος, να σκανδαλισθεί...!
γ) ο Διάβολος θα προσπαθήσει να σου βάλει τήν ψευτοντροπή, πού όσο μέν αμάρτανες δεν στην έβαζε, τώρα όμως θα είναι το βασικό του όπλο προκειμένου να εμποδίσει τη σωτηρία σου.

7. Θυμήσου τον «τελώνη» και τον «άσωτο υιό», και γίνε σκληρός κατήγορος του... εαυτού σου, διότι έτσι θα σε αγκαλιάσει ο Κύριος με τη συγνώμη του όσο «προστατεύουμε» τον εγωισμό μας με «φτηνές» δικαιολογίες, ή, ακόμα χειρότερα, ρίχνοντας τις ευθύνες των αμαρτιών μας σε άλλους... συγχώρηση δεν έρχεται!
8. «Ουκ ήλθον καλέσαι δικαίους αλλά αμαρτωλούς εις μετάνοιαν»! Με τούτα τα λόγια ο Κύριός μας, μας δείχνει την άπειρη αγάπη Του και θυμήσου ότι για τις αμαρτίες μας θυσιάστηκε στο Γολγοθά. Μην αφήσουμε ή θυσία Του να πάει «χαμένη».
9. Ξεκίνα πάντοτε από εκείνες τις αμαρτίες που βαρύνουν περισσότερο τη συνείδησή σου, διότι όταν τις αφήνεις τελευταίες, ίσως να μην τις πεις ποτέ...
10. Φύλαξε και τήρησε με ακρίβεια τον «κανόνα» τού Πνευματικού σου! Δεν είναι.., τιμωρία! Είναι η ΣΩΤΗΡΙΑ σου !!!

Τέλος, αδελφέ μου μάθε ότι η σωτηρία μας δεν εξαρτάται από το αν «κοινωνήσαμε», αλλά μάλλον από το αν εξομολογηθήκαμε και αν μετανοήσαμε.

_________________
Ας απομακρύνουμε από το στόμα μας κοροϊδίες και βρισιές, και αισχρολογίες και κακολογίες, καθώς και την κακή συνήθεια των όρκων. | Αγ. Ίω. Χρυσόστομος 

πηγή: xristianos.gr

Ένα μνημείον λατινικής αλαζονείας, Η περίπτωση του Ροβέρτου Βελλαρμίνου

Ένα μνημείον λατινικής αλαζονείας

Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΡΟΒΕΡΤΟΥ ΒΕΛΛΑΡΜΙΝΟΥ (1542-1621)

Του Πρωτ. Βασιλείου Α. Γεωργοπούλου, Λέκτoρος Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ.

Ο δέκατος έκτος αιώνας ανήκει στην περίοδο εκείνη της εκκλησιαστικής ιστορίας, όπου η Ορθόδοξη Εκκλησία αγωνίζεται, με ό,τι μέσο διαθέτει για να αντιμετωπίσει τη συστηματική και πολυεπίπεδη λατινική προσηλυτιστική προπαγάνδα.

Τόσο στη Ρωσία και στις περιοχές περί τη Ρωσία όσο και στην τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία, η λατινική προπαγάνδα αδιαφορεί για τις συνθήκες διαβίωσης, διωγμών και απειλών των χριστιανικών πληθυσμών και προσπαθεί να προσηλυτίσει Ορθοδόξους στο λατινικό δόγμα.

Είναι η ίδια περίοδος όπου δεν απουσιάζει ο απαξιωτικός και ευτελιστικός λόγος των Λατίνων και των προσηλύτων λατινοφρόνων εναντίον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ώστε πολλές από τις τοποθετήσεις τους να μπορούν να χαρακτηριστούν μνημεία αλαζονείας και επάρσεως.

Μια τέτοια αντιπροσωπευτική περίπτωση αποτελεί και ο Ροβέρτος-Φραγκίσκος-Ρωμούλος Βελλαρμίνος (1542-1621). Πρόκειται για ένα εκ των πλέον ταλαντούχων και επιφανών Ρωμαιοκαθολικών θεολόγων και Καρδιναλίων της Λατινικής Εκκλησίας του 16ου αιώνα. Υπήρξε ένα προικισμένο πρόσωπο, που τα τάλαντά του και τις ικανότητές του τις έθεσε στο να υπηρετήσει κατά τρόπο φανατικό τον παπικό θεσμό, το πρωτείο εξουσίας και τη θεώρηση του Πάπα ως απόλυτου μονάρχη σε εκκλησιαστικό επίπεδο με τη σχετική προέκταση αυτού του ισχυρισμού σε πολιτικό επίπεδο.

Δυστυχώς, αν και πολυτάλαντος και ευφυής, μπορεί ανέτως να χαρακτηρισθεί μνημείο λατινικής αλαζονείας για την υπεροπτική και φανατική τοποθέτησή του απέναντι στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Στις θέσεις, που εξέφραζε, ανήκει και ο ισχυρισμός του ότι η μη αποδοχή από τους Ορθοδόξους του Filioque και των άλλων λατινικών θεολογικών δοξασιών είχε ως συνέπεια:

α) Να υποδουλωθούν οι Ορθόδοξοι στους Τούρκους. β) Να μη έχουν ιερωσύνη. γ) Να μη είναι Εκκλησία. δ) Να έχουν ένα είδος συναγωγής.
(Κατά παράθεση Ph. Meyer, Die theologische Litteratur der griechieschen Kirche im sechzehnten Jahrhundert, (SGTK, Bd3, Hft6) Leipzig 1899, σ. 81).

Ο Ροβέρτος Βελλαρμίνος με τη στάση του αυτή, αναδεικνύει μία ακόμη ζοφερή πραγματικότητα. Και αυτός, όπως και άλλοι, στους φρικτά δοκιζόμενους Ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς της εποχής του από τον Οθωμανικό ζυγό, έδειξε απάθεια και αδιαφορία για το μαρτύριό τους.

Ταυτοχρόνως η θέση του αυτή αποτελεί μία ψευδαίσθηση αυτοδικαίωσης των λατινικών περί την πίστη καινοτομιών, που διατυπώνεται κατά τρόπο απροκαλύπτως αλαζονικό.

Βεβαίως, από τότε μέχρι σήμερα έχουν αλλάξει, ευτυχώς, πολλά. Έχουν γίνει σοβαρές και αξιοσέβαστες αλλαγές, όχι βεβαίως στο περιεχόμενο των δογμάτων  της "Δυτικής Εκκλησίας" -προστέθηκαν και νέα, αλλά ως προς τον τρόπο συμπεριφοράς και των θεολογικών τοποθετήσεων.

Η ιστορία όμως δεν διαγράφεται και οι πρωταγωνιστές κάθε περιόδου έχουν ονοματεπώνυμο.

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθμός Φύλλου 2014, 14 Μαρτίου 2014

πηγή: impantokratoros.gr

«Και οι δυο», μου έλεγε ο Γέρο Ζαχαρίας,«αποφασίσαμε προσευχόμενοι να ανέβουμε εις τον Άθωνα, να δούμε αν υπάρχουν κάπου ασκηταί κρυμμένοι στο δάσος ή εις τα απόκρημνα βράχια του Όρους.

«Και οι δυο», μου έλεγε ο Γέρο Ζαχαρίας,«αποφασίσαμε προσευχόμενοι να ανέβουμε εις τον Άθωνα, να δούμε αν υπάρχουν κάπου ασκηταί κρυμμένοι στο δάσος ή εις τα απόκρημνα βράχια του Όρους.





Ζούσε εδώ κοντά μας, στο γειτονικό ασκητήριο, ο Γέρων Αβιμέλεχ. Σεβάσμιος Γέροντας, φίλος του Αγίου Νεκταρίου του Πενταπόλεως, του Θαυματουργού, και ο οποίος Γέροντας συνέγραψε τον πρώτο «Βίο του Αγίου Νεκταρίου». Ζούσε ασκητικά εδώ εις το ασκητήριον και τον επισκέφτηκε κάποια στιγμή ένας νέος φοιτητής που είχε σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είχε σπουδές και στο Παρίσι,ο μετέπειτα Καθηγούμενος των Ιερών Μονών Σταυρονικήτα και Ιβήρων, Πατήρ Βασίλειος Γοντικάκης. Εκμυστηρεύτηκε στον Γέροντα την επιθυμία του: «Γέροντα, σκέφτομαι να γίνω Ιερεύς.Τι λέτε εσείς για την ιεροσύνη;» Ήταν δε και πατριώτες από τη μεγαλόνησο Κρήτη και οι δύο. «Παιδί μου», είπε ο σοφός Γέροντας, «η ιεροσύνη είναι όπως η κόρη του οφθαλμού μας, η οποία δεν επιδέχεται κανένα σκουπιδάκι». Και με τη φράση αυτή ήθελε να δηλώσει το ύφος του μυστηρίου αυτού της ιεροσύνης, πόσο δηλαδή πρέπει να προσέχει κανείς όταν σκέπτεται και όταν αναλάβει αυτή τη διακονία της Θείας Λειτουργίας.

Στην Αγία Άννα ασκείτο ο Γέρων Ζαχαρίας. Είχε τρία μεγάλα χαρίσματα• ήταν ανυπόκριτος, αυθόρμητος και ειλικρινής. Παλαιότερος του ήταν ο Γεώργιος Αρσένιος Καυσοκαλυβίτης, ο περίφημος ξυλόγλυπτης, με τα γνωστά σε όλον τον κόσμο ξυλογλυπτικά έργα του, τη Σταύρωση στη Μεγίστη Λαύρα και την Ανάσταση στην Αμερική.



«Και οι δυο», μου έλεγε ο Γέρο Ζαχαρίας,«αποφασίσαμε προσευχόμενοι να ανέβουμε εις τον Άθωνα, να δούμε αν υπάρχουν κάπου ασκηταί κρυμμένοι στο δάσος ή εις τα απόκρημνα βράχια του Όρους. Φθάσαμε εις την Παναγία, μια ώρα προ της κορυφής του Άθω που φθάνει στα 2.030 μέτρα. Μετά την Παναγία, αφού προσκυνήσαμε, αρχίσαμε να ερευνούμε τη γύρω περιοχή λέγοντας ενδιαθέτως, αλλά εντόνως, την ευχή του Ιησού.

Μετά πολλήν πορεία και κούραση, βαδίζοντας συνεχώς στα σπασμένα από τους κεραυνούς βράχια, είδαμε ένα σημείο που έμοιαζε με δρομάκι. Δηλαδή επάνω στα βραχάκια υπήρχαν σημάδια από το πέρασμα κάποιου ανθρώπου. Ακολουθήσαμε προσεκτικά το υποτυπώδες δρομάκι, βαδίσαμε αρκετά με κομμένη την αναπνοή και αμίλητοι. Μετά την αγωνιώδη πορεία, ευρήκαμε μετά πολλής χαράς και συγκινήσεως το κατάλυμα ενός ασκητού. 'Ένα σπήλαιο, μερικά ξύλα διά κάθισμα και κρεβάτι, άλλα φρεσκοκομμένα ξύλα, ένα πήλινο δοχείο με νερό, και παξιμάδια, πολύ ξερά κομμάτια ψωμιού.

Ο ασκητής μάς αντελήφθη, οπωσδήποτε, και απεμακρύνθη. Φωνάξαμε επί πολύ "Γέροντα, Γέροντα", δεν παρουσιάσθηκε. Ευχαριστήσαμε τη Θεοτόκο γι' αυτά που είδαμε και επιστρέψαμε στα Καυσοκαλύβια. Ήμασταν ευτυχείς που αισθανθήκαμε την ευωδιά της παρουσίας των πτηνών της Θεοτόκου που ζουν στις αετοφωλιές του Περιβολιού της».

Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ. ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΦΙΛΙΠΠΟΣ.

_________________
Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με ! 

πηγή: xristianos.gr

Διηγήσεις εκ του Λειμωναρίου: Συμβολικό όνειρο ενός Σύρου τραπεζίτη για την Πνευματική πορνεία του αδελφού του.

Διηγήσεις εκ του Λειμωναρίου

Συμβολικό όνειρο ενός Σύρου τραπεζίτη για την
Πνευματική πορνεία του αδελφού του.

Ο αββάς Θεόδωρος, ο ηγούμενος της παλαιάς Λαύρας, μας διηγήθηκε ότι ήσαν στην Κωνσταντινούπολη δυο αδελφοί τραπεζίτες Σύροι. Και λέει ο μεγάλος στο μικρό: «Ας κατεβούμε στη Συρία, να πάρουμε το γονικό μας σπίτι». Του λέει ο μικρότερος: «Και γιατί να αφήσουμε και οι δυο την τράπεζα; Λοιπόν ή κατέβα εσύ και θα μείνω εδώ, ή κατεβαίνω και μείνε εσύ». Συμφώνησαν λοιπόν να κατεβεί ο μικρός. Και μόλις κατέβηκε ο μικρότερος, μετά από λίγο καιρό βλέπει ένα όνειρο αυτός που έμεινε στην Κωνσταντινούπολη, δηλαδή ένα γέροντα ιεροπρεπή που του έλεγε: «Ξέρεις ότι ο αδελφός σου πόρνευσε με τη γυναίκα του καπήλου;» Αυτός, όταν σηκώθηκε, λυπήθηκε και είπε μέσα του: «Εγώ είμαι ο αίτιος. Γιατί λοιπόν τον άφησα μόνο;» Και μετά από λίγο καιρό ξαναβλέπει τον ίδιο να του λέει: «Ξέρεις ότι ό αδελφός σου έπεσε στην αμαρτία με την γυναίκα του καπήλου;» Βλέποντάς τον ξανά, λυπήθηκε. Μετά από λίγο καιρό τον ξαναβλέπει τρίτη φορά και του λέει: «Δεν ξέρεις ότι ο αδελφός σου έχασε την ελευθερία και κυλίστηκε με τη σύζυγο του καπήλου;» Και του γράφει από την Κωνσταντινούπολη στη Συρία: «Αμέσως και στη στιγμή άφησέ τα όλα και γύρισε στο Βυζάντιο». Αυτός, μόλις πήρε τα γράμματα, τα άφησε όλα κι ανέβηκε κοντά στον αδελφό του. Τότε, μόλις τον είδε, τον παίρνει στη Μεγάλη Εκκλησία κι άρχισε με λύπη να τον κατηγορεί και να του λέει: «Ωραία που πόρνευσες με τη γυναίκα του καπήλου;» Ο άλλος όταν το άκουσε, άρχισε να ορκίζεται στο Θεό τον Παντοκράτορα και να λέει: «Δεν ξέρω τί λες, ούτε πόρνευσα ούτε γνώρισα καμιά γυναίκα εν αμαρτία, εκτός από τη νόμιμη». Μόλις λοιπόν τα άκουσε ο αδελφός ο μεγαλύτερος, του λέει: «Λοιπόν μήπως έπραξες τίποτα βαρύτερο;» Αυτός αποκάλυψε τούτο: «Δεν νομίζω ότι διέπραξα τίποτε άπρεπο, εκτός από το ότι βρήκα στο χωριό μας μοναχούς από το δόγμα του Σεβήρου. Κι επειδή δεν ήξερα αν είναι κακό, ερχόμουν σε μυστηριακή κοινωνία μ’ αυτούς. Άλλο τίποτε δεν νομίζω να έπραξα». Τότε κατάλαβε ο μεγαλύτερος αδελφός ότι αυτό ήταν η πορνεία του, το ότι άφησε την αγία Καθολική Εκκλησία κι έπεσε στην αίρεση του Σεβήρου του ακεφάλου, ο οποίος ήταν πράγματι κάπηλος, και καταντροπιάστηκε και μόλυνε την ευγένεια της ορθόδοξης πίστης[1].

[1] Ιωάννου Μόσχου, Λειμωνάριον ένθ. αν., σ. 212-213

πηγή: impantokratoros.gr

Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

Ο ΠΟΝΟΣ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΜΑΣ

                  askitikon.eu

Αν φιλοσοφήσουμε λίγο την επίγεια πορεία μας μέσα στην ιστορία θα διαπιστώσουμε ότι κανένας μας δεν μπορεί να αποφύγει σε αυτήν την ζωή τον πόνο.

Μας κατέχει σωματικά αλλά και ψυχικά. Με πόνο μας γεννά η μητέρα μας και συνήθως με πόνο αφήνουμε αυτήν την ζωή. Ο πόνος δεν κάνει καμία διάκριση σε κανέναν, όσο εύκολα μπαίνει στο σπιτάκι, στην ζωή του πτωχού, τόσο εύκολα μπαίνει και στο αρχοντικό του πλουσίου.

Αρρώστιες, φτώχειες, αποτυχίες, δυστυχίες, πειρασμοί, κατατρεγμοί, όλα αυτά κουβαλάνε μέσα τους τον πόνο. Και θα ρωτούσε κανείς αναλογιζόμενος όλα αυτά ότι γεννηθήκαμε τελικά για να πονάμε;;

Πονάμε για να βρούμε και να ζήσουμε την αλήθεια. Πονάμε για να κατακτήσουμε και να διατηρήσουμε την δικαιοσύνη και την ελευθερία μας, πονάμε όταν αγαπούμε αληθινά, όσο περισσότερο ποθούμε το τέλειο τόσο πιο βαθιά πονάμε. Οι πιο προχωρημένοι πνευματικά πονούν πιο βαθιά αλλά δεν το δείχνουν. Για αυτό όσοι φωνάζουν στον πόνο τους δεν σημαίνει ότι είναι και οι πιο πονεμένοι, διότι οι μεγάλοι σταυροί, οι μεγάλες δοκιμασίες μένουν συνήθως κρυφοί. Μοιάζουν σαν τα θαλάσσια υπόγεια ρεύματα, που συνήθως κρύβονται κάτω από μία επιφανειακή γαλήνη.

Η Εκκλησία όμως αδελφοί μου δεν φοβάται τον πόνο. Τον αντιμετωπίζει κατάματα διότι ξέρει τις ρίζες του, ξέρει και τα αποτελέσματά του. Ο πόνος λοιπόν δεν ήταν φυσικό του ανθρώπου, αλλά είναι αποτέλεσμα της διακοπής της κοινωνίας μας με τον Θεό, είναι αποτέλεσμα της διάσπασής μας με τον Δημιουργό μας.

Ο ερχομός όμως του Χριστού στην γη, δεν κατήργησε απλά τον πόνο αλλά τί τον έκανε;…..τον μεταμόρφωσε. Τον έκανε ωριμότητα και αγιότητα. Για αυτό όπως το σιτάρι χρειάζεται νερό για να αναπτυχθεί, έτσι και ο άνθρωπος με τον πόνο καλλιεργείται πνευματικά.

Ο πόνος βέβαια χωρίς τον Χριστό είναι ένας φοβερός τύραννος του ανθρώπου, για αυτό η Εκκλησία τον αντιμετωπίζει με τα μυστήρια της, τον εντάσσει μέσα στο όλο μυστήριο του πάθους του Χριστού και την αγιοπνευματική ζωή που προσφέρει στον κάθε πιστό, και έτσι τον μεταμορφώνει συνέχεια.

Πολλές φορές αν σκεφτούμε υποβαλλόμαστε σε ορισμένους πόνους για να αποφύγουμε άλλους χειρότερους. Υποβαλλόμαστε στον πόνο της εργασίας για να αποφύγουμε τον πόνο της φτώχειας και της δυστυχίας, υποβαλλόμαστε στον πόνο της υπομονής για να αποφύγουμε τον πόνο της αδημονίας, ή υποβαλλόμαστε στον πόνο του ασκητισμού για να αποφύγουμε τον πόνο της εμπάθειας και της αμαρτίας.

Βεβαίως ο χριστιανός δεν επιζητεί τον πόνο, ούτε ηδονίζεται με αυτόν, πόσο μάλλον δεν πρέπει να τον θεωρεί σκοπό της ζωής του. Ο πόνος δεν είναι σκοπός της ζωής μας, αλλά είναι το μέσο μεταμόρφωσής μας.

Με αυτή την έννοια λέγει ο απόστολος Παύλος το «χαίρω εν τοις παθήμασί μου» και ο αδελφόθεος Ιάκωβος το «χαίρετε αδελφοί μου όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις». Ο πόνος λοιπόν γίνεται δι’ αυτού του τρόπου από εχθρός μας….φίλος μας και αδελφός μας. Δεν πρέπει να τον επιζητούμε, αλλά όταν έρθει, τότε να τον δεχόμαστε και το κυριότερο να τον εκμεταλλευόμαστε.

Να τον εκμεταλλευόμαστε όπως ο Άγιος Λουκάς ο Ιατρός, ο οποίος πέρασε τόσα πολλά στην ζωή του, διωγμούς, εξορίες, εξευτελισμούς, φυλακίσεις, βασανισμούς, φτώχεια, κρύο και άλλα πόσα... όμως όλα αυτά τα δέχτηκε και τα εκμεταλλεύτηκε ώστε να ωριμάσει πνευματικά και να αγιάσει.

Όποιος αδελφοί μου θέλει να αποφύγει τον πόνο είναι σαν να θέλει να αποφύγει την αλήθεια και την τελειότητα, όλοι οι άγιοι της Εκκλησίας μας είτε είναι όσιοι, είτε είναι μάρτυρες όλοι πέρασαν από αυτό το καμίνι του πόνου ώστε να αναδειχθούν λαμπρότεροι και ενδοξότεροι, πάντα όμως έχοντας βοηθό και συμπαραστάτη τους τον ίδιο τον Κύριο, διότι χωρίς την χάρη του Κυρίου ακόμα και ο πιο μικρός πειρασμός γίνεται μέγας τύραννος και άρχοντας της ύπαρξής μας με αποτέλεσμα να λιγοψυχούμε, να τα χάνουμε και να πέφτουμε στην καταστροφική απελπισία.

Μόνο όποιος πόνεσε πολύ μπορεί και να καταλάβει καλύτερα τον πονεμένο, και σίγουρα αδελφοί μου κανείς δεν πόνεσε περισσότερο πάνω στην γη από τον ίδιο τον Χριστό μας πάνω στον Σταυρό.

Για αυτό και μας λέγει, μας παροτρύνει να καταθέσουμε τους πόνους και τα βάσανά μας σε Αυτόν ώστε να τα μεταμορφώσει σε αρετές και αγιότητα.

Για αυτό κάνουμε και τις παρακλήσεις, διότι οι άγιοί μας πέρασαν πολλά, πόνεσαν πολύ και ξέρουν πώς είναι κάποιος να πονά. Έτσι θέλοντας λόγω της αγάπης τους να μας απαλύνουν τον πόνο μας, μας λένε και αυτοί μαζί με τον Κύριο, «ζητείτε και δοθήσεται», «κρούεται και ανοιγήσεται», πείτε μας τον πόνο σας να τον απαλύνουμε, πείτε μας τον καημό σας να σας παρηγορήσουμε, προσευχηθείτε για την δοκιμασία σας και θα μας έχετε συμπαραστάτες.

Αδελφοί μου οι άγιοι της Εκκλησίας μας, είναι η απόδειξη ότι ο πόνος μπορεί από τύραννος να γίνει ευεργέτης, από εχθρός, να γίνει φίλος και από φθορά... αθανασία, αρκεί ο άνθρωπος να πάψει επιτέλους να πονά εγωιστικά, αρκεί ο άνθρωπος να πάψει να μοιρολογά συνεχώς για τους πειρασμούς της ζωής του, αρκεί ο άνθρωπος να αποκτήσει επιτέλους τον Θείο πόνο της μετανοίας ο οποίος θα του προσφέρει αντί για θάνατο, αιώνια ζωή και ανάπαυση.

Μετάνοια λοιπόν και ασκητικό φρόνημα είναι αυτά που μας προτρέπουν να αποκτήσουμε οι άγιοί μας.Διότι χωρίς αυτά τι να το κάνουμε αδελφοί μου και αν δεν πονέσουμε καθόλου σε αυτήν την ζωή;; Τουλάχιστον ο πόνος, μας κάνει να συνερχόμαστε από την λήθη που έχουμε περιπέσει, παίζοντας ο πόνος το ρόλο ενός πνευματικού ξυπνητηριού το οποίο μας υπενθυμίζει τελικά ότι δεν είμαστε αθάνατοι για αυτή την επίγεια ζωή αλλά για την αιώνια, εκεί που όντως δεν υπάρχει ούτε λύπη ,ούτε πόνος, ούτε στεναγμός αλλά ζωή και κοινωνία μετα του Θεού.

Ας μιμηθούμε λοιπόν αδελφοί μου τους Αγίους μας, τους οσίους και ασκητές οι οποίοι πέρασαν, σχεδόν όλοι τους, μία ζωή γεμάτη πόνο, θλίψεις και κακουχίες, χωρίς όμως να απελπιστούν, διότι είχαν παραδοθεί στην Πρόνοια του Θεού η οποία πάντοτε στις δύσκολες στιγμές τους παρηγορούσε και τους προστάτευε.

Ας πιστέψουμε λοιπόν, ας εμπιστευτούμε τον Κύριό μας, ας καταθέσουμε ταπεινά κάθε πόνο και πειρασμό μας στην φιλάνθρωπη καρδιά Του και με λίγο φιλότιμο και πνευματικό αγώνα από μέρους μας να μεταμορφώσουμε και εμείς με την χάρη του Θεού την κάθε μας δοκιμασία την δήθεν φαινομενική κατάρα μας... σε ευλογία και τον πειρασμό μας σε αρετή, ώστε στο τέλος της επίγειας ζωής μας να εισέλθουμε νικητές στην όντως ζωή μαζί με τους αγίους μας. 

πηγή:       askitikon.eu

agioritikovima.gr