Η ανάβασις προς την κορυφή - Η ζωή και το μαρτύριο του π. Igor Rozin

- Ἡ ἀνάβασις πρὸς τὴν κορυφὴ - Ἡ ζωὴ καὶ τὸ μαρτύριο τοῦ π. Igor Rozin (α΄)

Ἡ πόλις Turnyauz βρίσκεται στὰ βουνὰ τῆς δημοκρατίας Karbardino-Balkar, στὴν περιοχὴ Elbrus (στὴν Ῥωσικὴ ὁμοσπονδία). Εἶνε μιὰ μικρὴ πόλι μὲ 21.000 κατοίκους, ὅπου ὅλοι γνωρίζονται μεταξύ τους ἀπὸ παιδιά. Τὸ ἐνενήντα τοῖς ἑκατὸ τοῦ πληθυσμοῦ εἶνε μουσουλμᾶνοι καὶ ἔτσι ἡ διάκρισι μεταξὺ τῶν ἐθνικῶν Ῥώσων καὶ τῶν μουσουλμάνων εἶνε πολὺ φανερή. Ὅπως σὲ ὅλο τὸνΒόρειο Καύκασο, ἔτσι καὶ στὴν Τurnyauz ὁ καθένας μπορεῖ νὰ γίνῃ θῦμα τῶν βιαίων πράξεων καὶ τῶν μυκτηρισμῶν τῶν μουσουλμάνων μόνο ἐπειδὴ εἶνε Ῥῶσος, καὶ ἀκόμα πιὸ πολὺ ἐπειδὴ εἶνε ὀρθόδοξος. Ἂν δὲν γνώριζες τὴν τοπικὴ διάλεκτο, δὲν σοῦ μιλοῦσαν, ἀκόμα καὶ σὲ δημόσια μέρη. Μέσα σὲ ἕνα τέτοιο περιβάλλον ζοῦσε καὶ ὁIgor, ὁ ὁποῖος ἦταν Ῥῶσος ἀλλὰ δὲν πίστευε σὲ τίποτα.

Ὅταν ἦταν περίπου εἴκοσι χρονῶν, ὁ Igor εἶδε ἕνα ὄνειρο. Τὸν εἶχαν περικυκλώσει οἱ μουσουλμᾶνοι καὶ ἄρχισαν νὰ τὸν μαχαιρώνουν σ᾽ ὅλο τὸ σῶμα του. Τὸ ὄνειρο αὐτὸ τοῦ ἔκανε πολλὴ ἐντύπωσι. Δὲν ξέρουμε πῶς τὸ ἀντιμετώπισε ἐσωτερικά, ἀφοῦ τότε ἦταν ἀκόμα ἕνας ἄπιστος νέος, ἀλλὰ σύμφωνα μὲ τὴν πρεσβυτέρα του μετὰ ἀπὸ τὸ ὄνειρο αὐτὸ πάντα ὑπῆρχε μιὰ λύπη καὶ αὐτοσυγκέντρωσι στὰ μάτια του.

Ὁ Igor ἀρεσκόταν πολὺ νὰ περπατάῃ στὰ βουνά, καὶ ἔτσι γνώρισε τὴν μέλλουσα σύζυγό του σὲ ἕναν ἀγῶνα ὀρειβασίας. Ἡ Κατερίνα ἦταν μιὰ ἁπλῆ Ῥωσίδα• γεννήθηκε καὶ μεγάλωσε σὲ μιὰ πολύτεκνη φτωχὴ οἰκογένεια σὲ ἕνα χωριὸ τῶν Οὐραλίων ὀρέων. Εἶχε βαπτισθῆ ὅταν ἦταν παιδί, ἀλλὰ ἦταν ἄπιστη σὰν τὸν Igor.

Ἡ νέα οἰκογένεια μετακόμισε στὸ χωριὸ Terskol, ποὺ ἔχει ὑψόμετρο 2.200 μέτρα. Ὁ Igor ἐργαζόταν σὲ μιὰ ὑπηρεσία διασώσεως ἀπὸ τοὺς κινδύνους τῶν χιονοστιβάδων καὶ ἦταν ὁ ὑπεύθυνος τῆς ὑπηρεσίας αὐτῆς. Τὸ κράτος παρεχώρησε ἕνα σπίτι στὴν οἰκογένεια• ἕνα μικρὸ προκατασκευασμένο σπίτι, χωρὶς τρεχούμενο νερὸ καὶ ἄλλες εὐκολίες, μὲ δύο δωμάτια καὶ ὑπόστεγο. Ἔζησαν ἐκεῖ μέχρι τὴ γέννα τοῦ τετάρτου παιδιοῦ τους καὶ μόνο τότε τοὺς δόθηκε ἕνα πιὸ κατάλληλο σπίτι. Ἀλλὰ ὅπως λέει ἡ πρεσβυτέρα Κατερίνα• «Ἐπιζήσαμε καὶ ἤμασταν εὐτυχισμένοι».

Κάθε χρόνο ἡ οἰκογένεια μεγάλωνε. Ὁ πρωτότοκος ἦταν ὁ Μάξιμος καὶ ἀκολούθησαν ὁ Ἠλίας, ἡ Ἀλεξάνδρα, ἡ Εὐγενία καὶ ὁ Ἀνδρέας. «Μετὰ τὴ γέννα τοῦ τρίτου παιδιοῦ, οἱ ἄνθρωποι μᾶς κοιτοῦσαν σὰν νὰ ἤμασταν πολὺ παράξενοι. Ὅταν εἶδαν ὅτι ἤμουν ἔγκυος στὸ πέμπτο παιδὶ προσπάθησαν νὰ μᾶς πείσουν νὰ τὸ κάνουμε ἔκτρωσι». Ἀλλὰ τὸ ἀντρόγυνο ἔμεινε σταθερὸ καὶ δὲν ἔπραξε φόνο, παρ᾽ ὅλη τὴν οἰκονομικὴ δυσκολία τους.

Σύμφωνα μὲ τὴν πρεσβυτέρα ἡ οἰκογένεια ζοῦσε ἁρμονικά• δὲν ὑπῆρχαν μαλώματα ἢ συγκρούσεις καὶ οἱ γονεῖς ἀγαποῦσαν πολὺ τὰ παιδιά τους. Ὁ Igor περνοῦσε τὸν περισσότερο χρόνο του στὰ βουνά, ἀλλὰ τὸν ἐλεύθερο χρόνο του τὸν ἀφιέρωνε ὅλο στὴν οἰκογένειά του. Ποτέ δὲν τοὺς τιμώρησε, ἀλλὰ καὶ δὲν τοὺς ἄφηνε ποτὲ νὰ δείξουν παρρησία. Τοὺς μιλοῦσε μὲ πολλὴ σοβαρότητα.

Ἡ πόρτα τῆς οἰκογενείας Rozin ἦταν πάντα ἀνοιχτὴ γιὰ κάθε περαστικό, γνωστὸ καὶ ἄγνωστο. Ἀκόμα κι ὅταν ἔλειπε ἡ οἰκογένεια πάντα ἄφηναν ἕνα σημείωμα στὴν πόρτα γιὰ τὸν κάθε περαστικὸ ἐξηγώντας ποῦ βρίσκεται τὸ κλειδί. Ἡ οἰκογένεια διακρινόταν γιὰ τὴ φιλοξενία της καὶ πάντα εἶχε κάποιον ξένο στὸ σπίτι. Εἶχε συμβῆ καὶ τὸ ἑξῆς περιστατικό.

Ὁ Μάξιμος εἶχε ἀποκτήσει λίγα χρήματα μετὰ ἀπὸ μιὰ ὀλιγοήμερη ἐργασία σ᾽ ἕνα ξενοδοχεῖο. Τὸν καιρὸ ἐκεῖνο εἶχαν ἕναν φιλοξενούμενο κύριο στὸ σπίτι τους, τὸν ὁποῖο δὲν γνώριζαν πολὺ καλά. Ἡ πρεσβυτέρα βρῆκε τὰ χρήματα τοῦ παιδιοῦ της στὴν τσέπη τοῦ σακκακιοῦ του, ἀλλὰ δὲν εἶπε τίποτα σὲ κανέναν. Ἀντιθέτως, ὅταν ἔφυγε, ἡ πρεσβυτέρα τοῦ ἔδωσε κι ἄλλα χρήματα γιὰ τὸ δρόμο, καὶ μόνο ὅταν ἔφυγε ὁ κύριος ἡ Κατερίνα εἶπε στὸν σύζυγό της γιὰ τὴ λῃστεία κι αὐτὸς μὲ τὴ σειρά του τὸ δέχθηκε μὲ πολλὴ ἠρεμία.

Στὸ καινούργιο τους σπίτι –μετὰ τὴ γέννησι τοῦ τετάρτου παιδιοῦ τους– ὑπῆρχε μπάνιο καὶ τουαλέττα. Ὁ Igor μόνος του ἔβαλε τὴ θέρμανσι καὶ ἔχτισε ἕνα δεύτερο ὄροφο.

Ὁ Igor ἀγάπησε πολὺ τὰ βουνά. Ἔγινε ἕνας πολὺ ἐπιδέξιος ὀρειβάτης καὶ δύο φορὲς νίκησε σὲ τοπικοὺς διαγωνισμοὺς ὀρειβασιῶν. Ἀνέβαινε στὶς κορυφὲς τῶν πιὸ ψηλῶν βουνῶν ἀκόμα καὶ τὸ χειμῶνα, ἀλλὰ βρῆκε τὸ νόημα τῆς ζωῆς του στὴν διάσωσι τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ δουλειά του ἦταν νὰ ψάχνῃ ἀνθρώπους ποὺ εἶχαν χαθῆ στὰ βουνά, οἱ ὁποῖοι ἦταν συχνὰ παγωμένοι καὶ σχεδὸν νεκροί. Συχνὰ εὕρισκε μόνο τὰ νεκρὰ σώματά τους ἢ ὅ,τι εἶχε μείνει ἀπὸ τὸ σῶμα τους. Μετὰ τοὺς κουβαλοῦσε, μέσα σὲ δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες. Ἔπρεπε νὰ ἦταν καὶ σωματικὰ καὶ ψυχικὰ σκληραγωγημένος.

Οἱ φίλοι τοῦ Igor τὸν ἐκτιμοῦσαν καὶ τὸν σέβονταν καὶ ὅταν τὸν εἶχαν μαζί τους δὲν ἔνιωθαν φόβο. Πάντοτε ἔλεγαν• «Ὁ Θεὸς εἶνε μὲ τὸν Rozin». Μαρτυροῦσαν, ὅτι ὁ Igor πάντα κατάφερνε τὶς πιὸ δύσκολες ἀποστολές.

Κάποτε, λίγο πρὶν τὴν χειροτονία του σὲ ἱερέα, ὁ κόμπος τῆς τριχιᾶς εἶχε λυθῆ καὶ ἔπεσε ἀπὸ ὕψος 46 μέτρων. Οἱ συνεργάτες του ἔμειναν ἔκθαμβοι ὅταν τὸν ἄκουσαν νὰ λέῃ στὸ φορητὸ ῥαδιόφωνό του• «Εἶμαι καλά». Εἶχε γλυτώσει μὲ λίγα μόνο τραύματα.

Ὁ πνευματικός τοῦ Igor, ὁ π. Vyacheslav, μαρτυρεῖ• «Ὁ Igor εἶχε μιὰ πολὺ καθαρὴ καρδιὰ καὶ πραότητα καὶ γι᾽ αὐτὸ πάντα θυσιαζόταν νὰ βοηθήσῃ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἄσχετα ἀπὸ τὴ θρησκεία ἢ τὴν ἐθνικότητά τους. Τοὺς εἶχε ὅλους σὰν ἀδέλφια. Ἀργότερα ἔλεγε• “Ὅσο πιὸ ψηλὰ ἀνεβαίνεις, τόσο πιὸ κοντὰ στὸ Θεὸ εἶσαι”».

Ἡ πορεία του πρὸς τὴν πίστι ἦταν συνειδητὴ καὶ σταδιακή, λέει ἡ πρεσβυτέρα.

Ὅλα ἄρχισαν ὅταν τὰ παιδιά του ἕνα - ἕνα ἄρχισαν νὰ ἀρρωσταίνουν. Ἡ Κατερίνα δὲν ἤξερε τί νὰ κάνῃ. Κι ἀφοῦ δὲν εὕρισκε βοήθεια ἀπὸ γιατροὺς καὶ εἶχε ἀπελπιστῆ, ἀκολούθησε τὴ συμβουλὴ μιᾶς πιστῆς γυναίκας ποὺ τῆς εἶπε, νὰ ἐκκλησιάζῃ τὰ παιδιά της, νὰ τὰ ἐξομολογήσῃ καὶ νὰ κοινωνήσουν.

Ἔτσι κάθε Κυριακὴ ὡδηγοῦσε 80 χιλιόμετρα ἀπόστασι καὶ πήγαινε μὲ ὅλα τὰ παιδιά της στὴν πιὸ κοντινὴ ὀρθόδοξη ἐκκλησία. Ἦταν πολὺ δύσκολο ἕνα τέτοιο ταξίδι μὲ τέτοιο χιόνι, βουνὰ καὶ μὲ τόσα παιδιά. Ξυπνοῦσαν στὶς 4 π.μ. καὶ ἔπρεπε νὰ διανυκτερεύουν ἐκεῖ. Ἀλλὰ ὁ Κύριος εἶδε τὴν πίστι καὶ τὸν κόπο τῆς Κατερίνας καὶ θεράπευσε ὅλα τὰ παιδιά της.

Ἀπὸ τότε ἡ ζωὴ μέσα στὴν οἰκογένεια Rozin ἄλλαξε ῥιζικά. Ἡ Κατερίνα δέχθηκε τὴν Ὀρθοδοξία μὲ ὅλη τὴν καρδιά της. Ὁ Igor ἔβλεπε αὐτὴ τὴν ἀλλαγὴ στὴ ζωὴ τῆς οἰκογένειάς του μὲ ἠρεμία. Δὲν ἔφερε κανένα ἐμπόδιο, ἀλλὰ δὲν ἔδειξε καὶ ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον. Κάποιες φορὲς πήγαινε τὴν οἰκογένεια μέχρι τὴν ἐκκλησία, ἀλλὰ ὁ ἴδιος δὲν ἐκκλησιαζόταν. 

Ἀργότερα ὅμως ὁ Igor ἄρχισε νὰ προβληματίζεται πολύ. Ἀπὸ τὴ μιὰ δὲν καταλάβαινε τί ὠθεῖ τὴ γυναῖκα καὶ τὰ παιδιά του νὰ κάνουν ἕνα τόσο δύσκολο ταξίδι κάθε Κυριακὴ ἀντὶ νὰ ξεκουραστοῦν, κι ἀπὸ τὴν ἄλλη ἔβλεπε τὰ ἀποτελέσματα• τὰ παιδιὰ του εἶχαν θεραπευθῆ. 

Συγχρόνως, ἡ Κατερίνα ἔλεγε στὸ σύζυγό της πολλὰ γιὰ τὴν Χριστιανοσύνη καὶ τοῦ πρότεινε νὰ βαπτισθῇ. Ἕνα ἐπιχείρημα ποὺ τοῦ πρόβαλλε ἦταν τὸ ἑξῆς σχετικὰ μὲ τὸ θάνατο• «Θὰ πεθάνουμε, καὶ ἐμεῖς θὰ εἴμαστε μὲ τοὺς Χριστιανούς, ἐνῷ ἐσὺ ποῦ θὰ εἶσαι; Δὲν θέλεις νὰ εἶσαι μαζί μας;»…(συνεχίζεται)

[ἀπὸ τὸ περιοδικὸ Orthodox Word, τ. 291•
μτφρ. ἱ. μονῆς Ἁγ. Αὐγουστίνου Φλωρίνης

πηγή: Χριστιανική Σπίθα

(β´ ΜΕΡΟΣ) Αυτό όμως που έκανε τον IGOR να πάρει την τελική απόφαση για να γίνει Χριστιανός είναι το εξής περιστατικό. Ό μικρότερος υιός του, ό Ανδρέας, κάποτε αρρώστησε. Τον πήγαν στην πόλη ΝAICHIK για θεραπεία. Ή Κατερίνα έμεινε με τον υιό της στο νοσοκομείο, ενώ ό  IGORπέρασε τη νύχτα στο αυτοκίνητο. Το πρωί ό  IGOR είπε στη γυναίκα του για ένα όνειρο που είχε δει το βράδυ. Είδε μια ομάδα δαιμόνων, οι όποιοι γελούσαν και φώναζαν, να περικυκλώνει το αυτοκίνητό του, να το σηκώνει στον αέρα και να το κουβαλάη πάνω από το νοσοκομείο. Εκείνος φοβήθηκε και άρχισε να προσεύχεται. Τότε φάνηκε ένας μεγάλος λαμπερός σταυρός, και οι δαίμονες άφησαν το αυτοκίνητο κάτω και εξαφανίστηκαν αμέσως.

Μετά από αυτό ό  IGOR αποφάσισε να βαπτισθή. Αργότερα έλεγε στα παιδιά του «Εσείς με φέρατε στην πίστη». Όμως, ενώ είχε αποφασίσει να βαπτισθή, δεν μπορούσε να το πραγματοποίηση αμέσως. Σαν να έβλεπε ό πονηρός το θεάρεστο μέλλον του και τού έφερνε συνέχεια εμπόδια. Κάθε φορά πού ώριζαν μία ημέρα για την βάπτιση, γινόταν πάντα κάτι πού ματαίωνε το γεγονός ή το αυτοκίνητο δεν ξεκινούσε, ή ό ιερέας αρρώσταινε, ή καλούσαν τον IGOR επειγόντως στη δουλειά. Αυτό συνεχιζόταν για αρκετό καιρό, μέχρι πού ή Κατερίνα βλέποντας τις παγίδες τού εχθρού αποφάσισε να τού στήση κι αυτή μια παγίδα. Μία ημέρα είπε στον σύζυγό της -, IGOR πάμε για πατάτες; Κ’ έτσι ξεκίνησαν για το χωράφι, χωρίς τίποτα και με κανέναν. 

Όταν έφτασαν έξω από την εκκλησία, είπε στον IGOR να σταματήσει για να αγοράσει κεριά. Όταν μπήκαν στο ναό ό  IGOR αισθάνθηκε βαθειά επιθυμία να βαπτιστή. 'Έτσι, βγήκε από το ναό βαπτισμένος Ορθόδοξος Χριστιανός. «Κρατούσε μια εικόνα τού Σωτήρα Χριστού στα χέρια του, ένα σταυρό γύρω από λαιμό του, και έλαμπε ολόκληρος», είπε ή γυναίκα του νεοφώτιστου. Αυτό συνέβη το 1994. Ό μελλοντικός μάρτυρας ήταν τότε 36 χρονών.

Από τότε ή οικογένεια εκκλησιαζόταν όλη μαζί και τακτικά. Αλλά και πάλι ό εχθρός δεν τον άφησε ήσυχο. Μόλις καθόταν ό IGOR ένα τέταρτο μέσα στο ναό, άρχιζε να αισθάνεται κάποια αδυναμία. Το στομάχι του τον ενοχλούσε, ή μέση του τον πονούσε, και τά πόδια του δεν τον κρατούσαν όρθιο. 

Έβγαινε από την εκκλησία για να καθίσει λίγο, και τότε τού έφευγαν όλοι οι πόνοι. Καθώς ξαναέμπαινε στο ναό, όλα πάλι άρχιζαν να πονάνε. Ό  IGOR προβληματίστηκε και αποφάσισε να μή βγει καθόλου από το ναό. Πίεσε τον εαυτό του και πολύ σύντομα οι πειρασμοί έφυγαν.

Σύντομα ό IGOR έλαβε την ευλογία να συμμετέχει στο ψαλτήρι και πέρασε όλη την περίοδο της εκμαθήσεως του εκεί με υπομονή και ηρεμία. Έμαθε την εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία και, καθώς είχε μουσικό αυτί, έμαθε γρήγορα και την ψαλτική. Για δύο χρόνια πριν την χειροτονία του ό  IGOR διάβαζε και έψελνε στο ψαλτήρι και έμαθε πολύ καλά το τυπικό της Εκκλησίας.

Πριν προχωρήσουμε στο μαρτύριο τού  IGOR ας δούμε τί είδους άνθρωπο ό Θεός κάλεσε στο στάδιο της θυσίας.

Ό IGOR ήταν ψηλός και είχε αθλητική κράσι. Τά μπλε μάτια του εισχωρούσαν βαθειά μέσα στην ψυχή σου, ενώ ήταν πολύ συνεσταλμένος. 

Έλεγε λίγα λόγια, μιλούσε περιεκτικά, και δεν έλεγε περιττά πράγματα. Οι άγιοι Πατέρες αναγνωρίζουν την αρετή της σιωπής ώς ένα σύντομο δρόμο πού οδηγεί στην σωτηρία.

Πάντα σοβαρός, χαμογελούσε πολύ αραιά. Δεν τού άρεσαν τά αστεία και οι άργολογίες. Συχνά σηκωνόταν από μια μάταιη συζήτησι και έφευγε. Στις σοβαρές συζητήσεις πάντα άκουε ύπομονητικά, ποτέ δεν διέκοπτε τον συνομιλητή του και ποτέ δεν προσπαθούσε να έπιβάλη τη δική του γνώμη.

Συνέπασχε με τον κάθε άνθρωπο και προσευχόταν θερμά για όλους, ακόμα και για τούς μέθυσους. Υπερασπιζόταν τούς αδικημένους αλλά πάντα με ταπείνωση. Συνήθιζε να λέει Ποιός είμαι εγώ; Κανένας!

Δεν κολάκευε τούς άλλους για να κερδίσει την εκτίμηση τους. Γι’ αυτό πολλές φορές οι άνθρωποι προσβάλλονταν από την στάσι του αυτή. Επίσης δεν τού άρεσε ή παρρησία. Συμπεριφερόταν σ’  όλους το ίδιο άνεξάρτητα από το θρήσκευμα ή την εθνικότητά τους.

Συχνά τον ξυπνούσαν το βράδυ μέθυσοι ή ναρκομανείς για να ζητήσουν βοήθεια και πολλές φορές περνούσε όλες τις βραδινές ώρες του μαζί τους. Ή Κατερίνα πολλές αρκετές φορές αντιδρούσε γι’ αυτό, αλλά της απαντούσε άπλα, ότι δεν μπορούσε να αρνηθεί την βοήθεια σέ όσους τού την ζητούσαν• Τούς βοηθούσε ακόμα χρηματικά και πολλές φόρες τούς έδινε τά ρούχα πού φορούσε.

Στο σπίτι τους είχαν μόνο τά άκρως απαραίτητα. Τά έπιπλα άπλα και συνήθως δικής του κατασκευής. Η Κατερίνα έλεγε -Ποτέ δεν μάς λήστεψαν, γιατί δεν υπήρχε τίποτα να κλέψουν. Ό πλούτος μας ήταν παιδιά μας, οι εικόνες και τά βιβλία μας.

Μετά τη βάπτιση του ό  IGOR μιλούσε συνέχεια στα παιδιά του για το Θεό. Δεν τούς άφηνε να κατακρίνουν και έμαθαν να τον υπακούουν με τον πρώτο λόγο του. Ή προσευχή γινόταν οικογενειακώς.

Αγαπούσε πολύ την πατρίδα του. Κατά Τη περίοδο της perestroika τά σύνορα ανοίχτηκαν και όλοι οι  συγγενείς του έφυγαν για το Ισραήλ (απ’ αυτό συμπεραίνουμε ότι ό  IGOR  είχε Εβραϊκή καταγωγή), αλλά μόνο ό  IGOR και οι γονείς του έμειναν. Κι αυτό παρόλο που  είχαν οικονομική ανάγκη και ή Κατερίνα είχε μαζέψει όλα τά απαραίτητα χαρτιά για να φύγουν. Ό  IGOR  έλεγε. Είμαι πατριώτης. Και δεν ξανασυζητούσαν το θέμα της Μεταναστεύσεως.

Αλλά αυτό πού ολοκλήρωσε το χαρακτήρα του IGOR

ήταν το γεγονός της χειροτονίας του σέ ιερέα. ΑΠΟ ΤΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ORTHODOX WORD T 291 .

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ  ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΑΓΙΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/