Η ψυχή του Χριστιανού να πετάει, όλο να πετάει! (Οσίου Πορφυρίου)

Η ψυχή του Χριστιανού να πετάει, όλο να πετάει!

 (Οσίου Πορφυρίου)

Η ψυχή του Χριστιανού να πετάει,

 όλο να πετάει! 

(Οσίου Πορφυρίου)

 
Όταν νυγεί η ψυχή μας, όταν τρωθεί από το θείο πόθο, 

η ευπάθεια της σαρκός μαραίνεται. Ο θείος πόθος νικάει 

κάθε πόνο κι έτσι κάθε πόνος μεταποιείται και γίνεται 

αγάπη Χριστού. … Όλοι οι πόνοι θα περάσουν θα νικηθούν, 

θα μεταποιηθούν. Τότε γίνονται όλα Χριστός, γίνονται Παράδεισος.

 Αλλά για να ζούμε στον Παράδεισο πρέπει να αποθάνομε,

 να αποθάνομε για όλα, να είμαστε σαν νεκροί. Τότε θα ζούμε

 πραγματικά θα ζούμε στον Παράδεισο. Αν δεν νεκρωθούμε

 κατά τον παλαιό άνθρωπο, δεν γίνεται τίποτα.

Να βάλομε την πρίζα της καρδιάς μας στην αγάπη Του,

 για να ενωθούμε μαζί Του. Αυτό ζητάει ο Κύριος

 όχι για τον ευατό Του, από εγωισμό, αλλά για μας, 

για να μας χαρίσει το παν, τη χαρά, την ευτυχία. 

Η έννοια του φόβου είναι καλή για τα πρώτα στάδια.

 Είναι για τους αρχαρίους, γι’ αυτούς που ζει μέσα τους

 ο παλαιός άνθρωπος. Ο άνθρωπος ο αρχάριος, που δεν

 έχει ακόμη λεπτυνθεί, συγκρατείται απ’ το κακό με το φόβο.

 Και ο φόβος είναι απαραίτητος, εφόσον είμαστε

 υλικοί άνθρωποι και χαμερπείς. Αλλ’ αυτό είναι ένα στάδιο,

 ένας χαμηλός βαθμός σχέσεως με το θείον. 

Το πάμε στη συναλλαγή, προκειμένου να κερδίσουμε

 τον Παράδεισο ή να γλιτώσομε την κόλαση. Αυτό αν

 το καλοεξετάσομε, δείχνει κάποια ιδιοτέλεια,

 κάποιο συμφέρον. Εμένα δεν μου αρέσει αυτός ο τρόπος. 

Η ψυχή που είναι ερωτευμένη με τον Χριστό είναι

 πάντα χαρούμενη κι ευτυχισμένη, όσους κόπους 

και θυσίες κι αν της κοστίσει αυτό. 

Η μόνη σας έννοια να είναι ο Θεός. Όχι όπως οι άλλες έννοιες.

 Αυτή η έννοια να είναι διαφορετική. Είναι ένα είδος

 λατρείας προς τον Χριστό. Αυτή είναι η έννοια που

 θέλγει και ευχαριστεί. Δεν είναι κάτι που γίνεται αγγάρια.

 Νιώθετε ευχαρίστηση και ηδονή πνευματική. 

Δεν είναι όπως το μάθημα που διαβάζει το παιδί, 

για να πάει στο σχολείο. Είναι όπως 

ο έρωτας μεταξύ δύο ανθρώπων αλλά ανώτερος,

 πνευματικός. 

Τι σημαίνει ο κόπος της τικτούσης και το κλάμα;

 Δεν είναι ο πόνος κι η οδύνη, ώσπου να έλθει

 μέσα μας ο Χριστός; Αυτή η οδύνη είναι η πιο μεγάλη. 

Τη γνωρίζουν όσοι την εδοκίμασαν. Είναι μαρτύριο αφόρητο. 

Η ψυχή του Χριστιανού πρέπει να είναι λεπτή,

 να είναι ευαίσθητη, να είναι αισθηματική, να πετάει,

 όλο να πετάει, να ζει μες στα όνειρα. 

Να πετάει μες στ’ άπειρο … 

Όποιος θέλει να γίνει χριστιανός, πρέπει πρώτα

 να γίνει ποιητής. Αυτό είναι! Πρέπει να πονάεις.

 Ν’ αγαπάεις και να πονάεις. Να πονάεις γι’ αυτόν

 που αγαπάεις. Η αγάπη κάνει κόπο για τον Αγαπημένο.

 Όλη νύχτα τρέχει, αγρυπνεί, ματώνει τα πόδια,

 για να συναντηθεί με τον Αγαπημένο. Κάνει θυσίες

 δεν λογαριάζει τίποτα, ούτε απειλές ούτε δυσκολίες

 εξαιτίας της αγάπης.

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ

http://anthologioxr.blogspot.gr/