Η Κοίμηση της Αγίας Άννης και ο πόνος των Θεοπατόρων (25 Ιουλίου)

“Η χαρά η παγκόσµια, η γέννηση της Θεοτόκου, προήλθε µέσα από το πόνο της ατεκνίας των Θεοπατόρων Ιωακείµ και Άννης.”

«Η Αγία Άννα, η γιαγιά κατά σάρκα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ήταν από τη φυλή του Λευί, κόρη του ιερέα Ματθάν και της γυναίκας του Μαρίας. Ο Ματθάν ιεράτευε επί της βασιλείας Κλεοπάτρας και Σαπώρου ή Σαβωρίου, βασιλιά των Περσών, και της βασιλείας Ηρώδου του Αντιπάτρου. Ο Ματθάν είχε τρεις κόρες, τη Μαρία, τη Σοβή και την Άννα. Παντρεύτηκε η πρώτη στη Βηθλεέμ και γέννησε τη Σαλώμη, τη μαία. Παντρεύτηκε η δεύτερη, κι αυτή στη Βηθλεέμ, και γέννησε την Ελισάβετ (τη μητέρα του Ιωάννη του Προδρόμου).

Παντρεύτηκε δε και η Τρίτη, η Άννα, στη γη της Γαλιλαίας, και γέννησε Μαρία τη Θεοτόκο, που σημαίνει ότι η Σαλώμη, η Ελισάβετ και η αγία Μαρία η Θεοτόκος, ήσαν κόρες τριών αδελφών και μεταξύ τους πρωτεξαδέλφες. Αυτή λοιπόν η Άννα, αφού γέννησε τη σωτηρία όλου του κόσμου, την Παναγία, και την απογαλάκτισε, την ανάθεσε στον Ναό, ως άμωμο δώρο στον παντοκράτορα Θεό, και έζησε το υπόλοιπο της ζωής της, μέχρις ότου εξεδήμησε εν ειρήνη προς τον Κύριο, με νηστείες και ευεργεσίες προς αυτούς που είχαν ανάγκη. Τελείται δε η αυτής Σύναξις εν τω Δευτέρω».

Όλη η ακολουθία της ημέρας, εσπερινού και όρθρου, υπέρλαμπρη και φωτοφόρος, είναι γεμάτη από ωραιότατα εγκώμια προς την Αγία Άννα, στα οποία καλείται να μετάσχει «εν κυμβάλοις ψαλμικοίς», κατά το δοξαστικό των αποστίχων του εσπερινού, «Πάσα η κτίσις». «Μετ’  εγκωμίων εκτελείται η ένδοξος μνήμη σου… Άννα θεόκλητε». Ο εγκωμιασμός όμως δεν είναι μόνον για την αγία Άννα. Μετέχει σ’ αυτόν και ο σύζυγός της, ο δίκαιος Ιωακείμ, γιατί αυτός είναι, κατά κάποιο τρόπο, ο ήλιος, που ενώθηκε με τη σελήνη, την αγία Άννα, για να προέλθει η ακτίνα της Παρθενίας, η Παναγία Μαριάμ, η κόρη τους. «Ήλιος ώσπερ τη σελήνη τη Άννη ενούμενος, ο κλεινός Ιωακείμ, της παρθενίας ακτίνα γεννά».[…]

Έτσι η κοίμηση της αγίας Άννης, και μαζί με αυτήν του αγίου Ιωακείμ, λειτουργεί παραπεμπτικά και αναγωγικά: δι’  αυτών  τιμάται και εγκωμιάζεται ο Κύριος Ιησούς Χριστός. «Μνήμην Δικαίων τελούντες, σε ανυμνούμεν, Χριστέ». Κι είναι φυσικό: αν ένας άνθρωπος έχει κάποια αξία είναι γιατί ο ίδιος ο Θεός τον έχει χαριτώσει και τον έχει υπερυψώσει. Κι αν αυτό ισχύει για όλους τους αγίους, πόσο μάλλον για τους κατά σάρκα προπάτορές Του, τον παππού Του και τη γιαγιά Του;

Η τιμή ασφαλώς για την αγία Άννα και τον άγιο Ιωακείμ δεν είναι μία εύνοια του Θεού χωρίς λόγο. Για να χαριτωθούν με αυτόν τον τρόπο – να γεννήσουν το καλύτερο άνθος της ανθρωπότητας, την Παναγία Θεοτόκο – συνήργησαν και οι ίδιοι, με την αγιασμένη ζωή τους, γεγονός που προβάλλει εξίσου πολλαπλώς η ακολουθία της ημέρας. «…Η νοητή χελιδών (η Άννα)…αμέμπτως εν σωφροσύνη βιωσαμένη καλώς». Με σωφροσύνη και με άμεμπτο τρόπο έζησε η αγία Άννα. «Τας νόμου εντολάς, θεαρέστως τηρούσα, μητέρας Ισραήλ, υπερήρας απάσας…αγιόλεκτε Άννα, προμήτορ Κυρίου». Τήρησες τις εντολές του νόμου του Θεού, με θεάρεστο τρόπο, αγιόλεκτε Άννα, και ξεπέρασες όλες τις μητέρες του Ισραήλ.[…]

Πηγή: π. Γ.  Δορμπαράκης (pgdorbas.blogspot.gr/) εδώ ολόκληρο το κείμενο

αρχική εικόνα:Η Κοίμηση της Θεοτόκου στο παρεκκλήσιο της Αγίας Άννης σε αγιογράφηση Γεωργίου Κόρδη. (από εδώ)

Ο ΠΟΝΟΣ ΤΩΝ ΘΕΟΠΑΤΟΡΩΝ

Η χαρά η παγκόσµια, (η γέννηση της Θεοτόκου) προήλθε µέσα από το πόνο των Θεοπατόρων Ιωακείµ και Άννης. Πενήντα χρόνια κατά την παράδοση της Εκκλησίας µας περίµεναν οι Θεοπάτορες να αποκτήσουν µωρό. Πενήντα χρόνια ζήσανε µε το όνειδος της ατεκνίας.

Κάποτε, όταν πήγαν να προσφέρουν τα δώρα τους στη γιορτή της σκηνοπηγίας, ο ιερεύς του ναού του Σολοµώντος τους έδιωξε, επειδή δεν είχαν παιδιά. Πενήντα χρόνια βλέπανε τις ελπίδες τους να µαραίνονται και τη πίστη τους να δοκιµάζεται. Και µετά από τόση δοκιµασία πέτυχαν κάτι αδιανόητο· να γίνουν Θεοπάτορες. Παππούδες του Θεού!Πόση η ευλογία των δοκιµασιών!

Το ίδιο δοκιµάστηκαν και άλλοι Θεοπάτορες. Ο Αβραάµ περίµενε 25 χρόνια ν’ αποκτήσει τον Ισαάκ και ο Ισαάκ 20 χρόνια ν’ αποκτήσει τους δίδυµους υιούς του Ησαύ και Ισαάκ. Πόση υποµονή χρειάστηκαν και πόση αναµονή για να δουν τις επαγγελίες του Θεού να πραγµατοποιούνται. Ο Αβραάµ µάλιστα κλήθηκε να θυσιάσει το παιδί που τόσα χρόνια ανέµενε.

Οι γονείς του Προδρόµου, για να φύγουµε από τους Θεοπάτορες και να πάµε σε άλλο παράδειγµα, ο Ζαχαρίας και η Ελισάβετ, ενώ ήταν δίκαιοι και εκτελούσαν όλες τις εντολές του Θεού και εξεπλήρωναν όλα τα δικαιώµατά του, εν τούτοις δεν είχαν την ευλογία να τεκνοποιήσουν. Τεκνοποίησαν µετά από µακριά και επώδυνη αναµονή. Και δηµιούργησαν τον Πρόδροµο!

Πόσο µεγάλη λοιπόν η ευλογία των δοκιµασιών. Η ιστορία, τόσο η κοσµική όσο και η ιερά, αποδεικνύει ότι τα µειονεκτήµατα και τα προβλήµατα και οι δυσχέρειες της ζωής δηµιουργούν τους ήρωες, τους αγίους, τους επιτυχηµένους ανθρώπους.

«Καµµία σηµαία δεν κυµατίζει, εάν δεν φυσάει άνεµος»· λέγει ένα γνωµικό. Και οι µεγάλοι πειρασµοί δηµιουργούν τους µεγάλους αγίους.[…]

Ας αφήσουµε τον άγιο Χρυσόστοµο να µας µιλήσει για την ωφέλεια των θλίψεων µε το δικό του, χαριτωµένο, παραστατικό και πρωτότυπό του λόγο.

«Και τα θλιβερά και τα χαρούµενα γεγονότα είναι αφορµές για να δοξολογούµε
και να ευχαριστούµε τον Θεό και είναι αµφότερα ωφέλιµα για µας. Το καλοκαίρι και
ο χειµώνας είναι διαφορετικές εποχές, όµως συγκλίνουν στον ίδιο σκοπό· να παράγει
η γη άφθονο καρπό. Έτσι τα καλά και τα κακά της ζωής µας έχουν τον ίδιο σκοπό·
να δοξολογούµε το Θεό και να προαγόµαστε στην αρετή. Συνέβησαν καλά; 
Ευλόγησε το Θεό και παραµένουν τα καλά. Συνέβησαν κακά; Ευλόγησε το Θεό και
σταµατούν τα κακά. Διαφορετικές περιστάσεις το φρόνηµά µας όµως ίδιο. Τη
γενναιότητα του πλοιάρχου ούτε η γαλήνη τη διαλύει, ούτε η τρικυµία την βυθίζει. 
Αν κάποιος αντέξει τον πειρασµό µε γενναιότητα τρυγάει απ’ αυτόν και µεγάλο
καρπό. Μη φοβηθείς ποτέ τον πειρασµό, αν έχεις γενναία ψυχή. Όλοι οι άγιοι έτσι
στεφανώθηκαν. Είναι µεγάλη η θλίψη των σωµάτων, αλλά µεγαλύτερη η άνεση των
ψυχών. Είθε πάντοτε να θλίβεστε» (Ε.Π.Ε. 33,416).

ΜΕΛΕΤΙΟΣ ΑΠ. ΒΑΔΡΑΧΑΝΗΣ ΑΡΧΙΜΑΝΔΡΙΤΗΣ
http://www.pmeletios.com

antexoume.wordpress.com

https://simeiakairwn.wordpress.com