Βασανιζόμαστε. Πέφτουμε και σηκωνόμαστε. Κάνουμε και ζούμε τα ίδια λάθη, τα ίδια πάθη, τα ίδια αδιέξοδα λιμνάζουν την ζωή μας.
Φοβάστε την αλλαγή. Δυσκολευόμαστε στην μετάνοια. Έχουμε συνηθίσει την μιζέρια.
Η αρρώστια έγινε το καταφύγιο μας. Το «θύμα» ο μεγάλος ρόλος της ζωής μας. Τότε τι κάνει ο Θεός;
Επιτρέπει την «καταστροφή» μας για να βρούμε τον εαυτό μας.
Γνωρίζει οτι μόνοι μας ποτέ δεν θα κάναμε τίποτα ώστε να αλλάξουμε εκείνα που μας αρρωσταίνουν και μας διαλύουν υπαρξιακά.
Επιτρέπει μια δοκιμασία που στην πραγματικότητα είναι ευκαιρία.
Απλά την ώρα του πόνου δεν διακρίνεται η ευεργεσία. Αυτό θα γίνει αργότερα.
Ο δρόμος για τον παράδεισο περνάει πάντα μέσα από την κόλαση. Εκεί θα πάρουμε τις κρίσιμες αποφάσεις για την ζωή μας.
Εκεί στην καταστροφή, στα συντρίμμια θα συναντήσουμε ξανά τον εαυτό μας, και λαβωμένο θα τον διασώσουμε από τον θάνατο.
Ο Χριστός κατέβηκε τρεις μέρες στον άδη, στο απόλυτο σκοτάδι, γιατί ήξερε καλά οτι από εκεί θα γίνει η Ανάσταση.
Πάνω στις πληγές μας κτίζεται το αύριο.
Οι δοκιμασίες δεν είναι τίποτε άλλο από το σπρώξιμο του Θεού να ζήσουμε όλα εκείνα που ξεχάσαμε οτι είχαν αξία για μας…
Πηγή: π. Λίβυος
https://simeiakairwn.wordpress.com