Ἀναίμακτον μαρτύριον

Ἀναίμακτον μαρτύριον

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ὑπάρχουν σύγχρονοι μάρτυρες ποὺ βιώνουν φοβερὲς καταστάσεις μέσα στὰ σπίτια τους καὶ ἔχουν βαθιὰ πίστη στὸ Θεό. Ἐννοῶ τοὺς ἄνθρωπους ποὺ περιποιοῦνται ἀνάπηρους συγγενεῖς τους γιὰ δεκαετίες καὶ παρόλες τὶς δυσκολίες μένουν σταθεροὶ στὸ ἔργο τους. Οἱ ἀδελφοὶ αὐτοὶ εἶναι ἀληθινοὶ μάρτυρες καὶ ὁ Θεὸς τοὺς δίνει ξεχωριστὴ δύναμη. Δὲν ἔχουν λέξεις νὰ μιλήσουν στοὺς ἄλλους γιὰ τὸ μαρτύριο ποὺ περνοῦν οἱ

ἴδιοι καὶ οἱ ἀσθενεῖς συγγενεῖς τους.

Τὸ μαρτύριο αὐτὸ εἶναι ἀναίμακτο καὶ καθημερινὰ παίρνει καινούριες διαστάσεις. Εἶναι ἀνανεούμενο καὶ δὲν ἔχει τέλος. Ἡ πίστη ὅμως στὸν οὐράνιο Πατέρα ὁπλίζει τοὺς μάρτυρες αὐτοὺς μὲ ἀπέραντη ὑπομονή, ποὺ μοιάζει μὲ φωτεινὴ στενωπὸ καὶ ἔχει τέρμα ἕνα ὁλάνθιστο κῆπο, ὅπου ὅλα εἶναι ὡραῖα καὶ εὐώδη. Ἡ σημερινὴ διέλευση ἀπὸ τὴ στενωπὸ εἶναι μαρτυρική, τὸ αὐριανὸ ὅμως τέρμα εἶναι παραδείσιο. Ἐδῶ πόνος, ἐκεῖ μακαριότητα. Καὶ ὅποιος ἔχει ἀντίρρηση εἶναι ἕνας ἀνάξιος χριστιανός.

Τὸ ἀναίμακτο μαρτύριο, γιὰ τὸ ὁποῖο μιλᾶμε, δὲν μπορεῖ νὰ τὸ περιγράψει κάποιος ἐπαρκῶς, ἂν δὲν ἔχει προσωπικὴ ἐμπειρία. Γι’ αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα ἐνδιαφέρον νὰ δοῦμε τὴν ἀπάντηση ποὺ ἔδωσε μία μητέρα – ποὺ περιοποιόταν γιὰ πολλὰ χρόνια τὸ ἀνάπηρο παιδί της, τὸ ὁποῖο ἦταν τελείως κατάκοιτο- στὴν ἐρώτηση τοῦ γέροντα Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου μήπως κουράστηκε καὶ θέλει νὰ φροντίσει ὁ ἴδιος νὰ βάλουν τὸ παιδὶ σὲ κάποιο ἄσυλο, γιὰ νὰ μὴ ταλαιπωρεῖται ἡ ἴδια ἐπὶ 24ώρου βάσεως. Ἀπάντησε, λοιπόν, ἡ μητέρα ὡς ἑξῆς: «Ἄχ, πάτερ μου, καὶ τί θὰ δώσω ἐγὼ στὸ Θεὸ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως, ἂν φύγει ὁ Βασίλης ἀπὸ κοντά μου; Μὲ αὐτὸ τὸ παιδὶ θὰ παρουσιαστῶ τὴν ἡμέρα τῆς κρίσεως καὶ θὰ τοῦ πῶ: «Κύριέ μου, αἴ, γιὰ τοὺς κόπους, γιὰ τοὺς μό-χθους, γιὰ τὴν ταλαιπωρία αὐτή, βάλε με σὲ μία ἀκρούλα τοῦ παραδείσου». Θὰ μοῦ τὸ πάρετε αὐτό; Μοῦ παίρνετε τὸν παράδεισο! Μοῦ παίρνετε τὸν παράδεισο, ἄν μοῦ πάρετε τὸ παιδί! Ἂν πεθάνω, φροντίστε το. Ὅ,τι σᾶς φωτίσει ὁ Θεός, κάνετε. Ἀλλὰ ὅσο ζῶ, ὄχι. Ἐκεῖ θὰ κάθομαι ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ δίπλα του».

Θαυμάζουμε τὴ μητέρα αὐτὴ ποὺ δὲν θέλησε νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὸ καθημερινό της μαρτύριο. Ἂν ἔλεγε ναί, θὰ ἔχανε τὸν παράδεισο! Ἀπέραντη ἡ ἀγάπη της γιὰ τὸ παιδί της. Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ γέροντας Ἐπιφάνιος τῆς ἔβαλε «ἄριστα μὲ τόνο!».

πηγή:  http://orthodoxostypos.gr

http://makkavaios.blogspot.com