Ένας προτεστάντης στη Θ.Λειτουργία των Ορθοδόξων

Ένας προτεστάντης στη Θ.Λειτουργία των Ορθοδόξων

Μια μέρα ήρθε στην Εκκλησία ένας φίλος 

Προτεστάντης. Μου ζήτησε να έρθει,

 δεδομένου ότι δεν είχε δει ποτέ 

απ’ την αρχή ως το τέλος τη

 Θεία Λειτουργία των Ορθοδόξων. 

Ό,τι είδε λοιπόν κι ό,τι άκουσε

 ήταν εντελώς μακριά του.
Όταν κάποιος έχει συνηθίσει να μαζεύεται 

σ’ έναν ουδέτερο χώρο, 

όπως ένα προτεσταντικό ναό, 

ν’ ακούει ένα κηρυγμα απ’ τον πάστορα, 

να λέει έπειτα κάποια τραγουδάκια

 και φεύγοντας ν’ αναπτύσσει μια

 κοινωνικότητα με τους άλλους ανθρώπους 

στην έξοδο, τότε, κάποια πράγματα,

 σίγουρα, του φαίνονται αδιανόητα, 

σε σημείο που και να προσπαθείς να εξηγήσεις, 

πάλι θα σε κοιτάζει με το στόμα ανοιχτό.

 Ο δυτικός άνθρωπος μπορεί να δει τη 

Λειτουργία μονάχα σα διαδικασία.

 Η διαδικασία αυτή δεν είναι άσχετη

 από την προσευχή ή την διδασκαλία… 

μα μια διαδικασία είναι πάντα διαδικασία

 και τη Θεία Λειτουργία των Ορθοδόξων

 δε μπορεί να τη δει κανείς ούτε σαν διαδικασία,

 ούτε σα μια φολκλορική επιτέλεση. 

Η Θεία Λειτουργία είναι Μετοχή 

(απ’ το ρήμα μετέχω).

Θυμάμαι έναν παλιό παπά που προσπαθούσε

 να εξηγήσει τι είναι η Θ. Λειτουργία

 στο εκκλησίασμα του χωριού του: 

«η Θ. Λειτουργία είναι σα μια μπρίζα.

 Όταν λέμε το “Ευλογημένη η Βασιλεία”, 

τότε η μπρίζα αυτή συνδέεται 

με την παροχή ρεύματος που δεν είναι άλλη,

 απ’ την Βασιλεία των Ουρανών”. 

Μέσα στη Θεία Λειτουργία υπάρχει

 πρώτα απ’ όλα η “συμφωνία” της Αθανασίας.

 Αυτοί που συμμετέχουν, οι Πιστοί,

 συμφωνούν στο ότι δεν θα πεθάνουν

 ποτέ γιατί τρέφονται -όχι από ιδέες 

ή σύμβολα- αλλά απ’ τον ίδιο τον Θεό 

που βρίσκεται μες το Αγιοπότηρο.

 Το Σώμα και το Αίμα του Χριστού 

ούτε συμβολίζει, ούτε εικονίζει, 

ούτε παραδειγματίζει. Το Σώμα του Χριστού

 που κοινωνάμε είναι το ίδιο που σταυρώθηκε

 πάνω στο ξύλο. Το Αίμα του Χριστού

 που κοινωνάμε είναι το ίδιο που πήγασε 

απ’ την πλευρά Του.

Στη Θ. Λειτουργία οι Πιστοί διδάσκονται 

εξίσου: διδασκαλία λιβανισμένη 

κι απ’ των Προτεσταντών διαφορετική.

 Γι’ αυτό και το πρώτο της μέρος, 

απ’ την αρχή ως το Χερουβικό, 

λέγεται Λειτουργία του Λόγου. 

Αν στο Λόγο όμως αυτό δεν μετέχουμε,

 τότε η Θ. Λειτουργία μοιάζει απλώς με σχολείο.

 Στο δεύτερο μέρος της Λειτουργίας, 

που λέγεται Λειτουργία του Μυστηρίου, 

μετέχουμε στο Λόγο που διδαχτήκαμε. 

Ο Χριστός δεν είναι έννοια, ο Χριστός είναι εδώ,

 μπροστά μας, Υιός και Λόγος του Θεού,

 βρώση και πόση των ανθρώπων. 

Οι Προτεστάντες δε μπορούν να μας 

καταλάβουν γιατί δεν κοινωνάνε.

Κι επειδή δε κοινωνάνε, γι’ αυτούς

 ο Χριστός γίνεται έννοια και

 σύνολο κανόνων. Σ’ αυτή την αρχή

 δομήθηκε όλη η Προτεσταντική Δύση.

 Κι έτσι, σήμερα, έφτασε στην Αθεΐα.

αρχιμ. Ιάσων Κεσέν

πηγή: imverias
https://simeiakairwn.wordpress.com

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Δελτίο Τύπου των 22 Χριστιανικών Σωματείων Θεσσαλονίκης σχετικό με την απόφαση του ΣτΕ για τα Νέα Θρησκευτικά

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ 1-11-2019

Τά 22 Ὀρθόδοξα Χριστιανικά Σωματεῖα Θεσσαλονίκης μέ ἰδιαίτερη χαρά καί ἱκανοποίηση χαιρετίζουν τήν πρόσφατη ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ, πού ἀκυρώνει ὁριστικά τά ἀθεολόγητα προγράμματα Θρησκευτικῶν τῶν προηγούμενων ὑπουργῶν Παιδείας κκ. Φίλη καί Γαβρόγλου.

Μέ τήν ξεκάθαρη αὐτή ἀπόφαση τό Ἀνώτατο Δικαστήριο τῆς χώρας μας ἐπιβεβαίωσε αὐτό πού ἦταν κοινή πεποίθηση ὄχι μόνον ὅσων προσέφυγαν γιά τό θέμα τῶν νέων προγραμμάτων, ἀλλά καί τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ· ὅτι δηλαδή τά προγράμματα αὐτά ὑπῆρξαν ἐξ ἀρχῆς ἀντι-συνταγματικά, καθώς σέ καμία περίπτωση δέν ὑπηρετοῦσαν τόν συνταγματικό σκοπό τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, «τό ὁποῖο πρέπει νά περιλαμβάνει ὁπωσδήποτε, μέ σαφήνεια καί πληρότητα, τά δόγματα, τίς ἠθικές ἀξίες καί τίς παραδόσεις τῆς Ἀνατολικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, χωρίς νά προκαλεῖ σύγχυση μέ τή διδασκαλία ἄλλων δογμάτων καί θρησκειῶν», ὅπως χαρακτηριστικά τονίζει ἡ ἀπόφαση τοῦ ΣτΕ.

Ὀφείλουμε δοξολογία στόν Ἅγιο Τριαδικό Θεό γιά τήν ἐξέλιξη αὐτή, ἀλλά καί θερμά συγχαρητήρια πρός τήν Μητρόπολη Πειραιῶς, τήν Πανελλήνια Ἕνωση Θεολόγων, τήν Ἱερά Κοινότητα τοῦ Ἁγίου Ὅρους , τούς πιστούς γονεῖς πού συνυπέγραψαν τήν προσφυγή, ἀλλά καί ὅλους ἐκείνους, κληρικούς καί λαϊκούς, πού ἀγωνίστηκαν μέ ἦθος ἀλλά καί ἀποφασιστικότητα, γιά νά μήν διδαχθοῦν τά Ἑλληνόπουλα αὐτό τό πολυ¬πολιτισμικό καί πολυθρησκευτικό ἀνακάτεμα, πού καί τήν ἀλήθεια τῆς Ὀρ¬θοδόξου Πίστεως συσκότιζε, ἀλλά καί τήν σωστή θρησκειολογική ἐνημέρωση δέν ὑπηρετοῦσε.

Συντασσόμαστε ἐν τέλει στό πλευρό τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Πανελ-ληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων, πού ζητοῦν ἀπό τό Ὑπουργεῖο Παιδείας τήν ἄμεση ἀπόσυρση τῶν ἐν λόγω προγραμμάτων καί τήν σύνταξη νέου προγράμματος σύμφωνου μέ τίς συνταγματικές ἐπιταγές, ἀλλά καί τήν θέληση καί τίς πεποιθήσεις τῆς συντριπτικῆς πλειοψηφίας τοῦ πιστοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ.

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Ἡ νίκη εἶναι δική μας

Ἡ νίκη εἶναι δική μας

Ζούμε έτσι πάνω σ’ αυτή τη γη, ώστε διαρκώς υποδουλωνόμαστε σε υλικά πράγματα, ενώ οι άγγελοι ποτέ.

Αυτή η ζωή, μας δόθηκε ώστε να μπορούμε να μάθουμε για την αιώνια, να μπορούμε να μάθουμε πώς να γίνουμε ελεύθεροι, πώς να πορευόμαστε ελεύθερα, με καθαρή συνείδηση και αγνούς λογισμούς. 

Όταν είμαστε ελεύθεροι, δεν έχουμε πνευματικό πόλεμο- η νίκη είναι δική μας, διότι έχουμε εγκαταλείψει τον εαυτό μας στον Θεό. 

Εκείνος είναι που καθορίζει τη ζωή μας, και εμείς αποδεχόμαστε οτιδήποτε μας συμβαίνει σαν να μας το δίνει το ίδιό του το χέρι.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

http://inpantanassis.blogspot.com/2019/10/blog-post_35.html

 

πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com

Το άλιωτο σώμα μιας γυναίκας και η προσευχή του αγίου Διονυσίου Ζακύνθου που το έλιωσε

Ευρισκόμενος ο Άγιος Διονύσιος Ζακύνθου (1547 – 17 Δεκεμβρίου 1622) εις την χώραν, έτυχε να ανοίξουν τάφον τινά εις τον ναόν του Αγίου Νικολάου των ξένων (ούτω καλούμενον, διότι εκεί ενταφιάζονται οι ξένοι,

όστις είναι και η Επισκοπή της αυτής χώρας), δια να ενταφιάσουν άλλο λείψανον και και εκεί εύρον εν σώμα γυναικός, ήτις ήτο προ καιρού αποθαμμένη και ήτο άλυτον με τα ιμάτιά του, διότι απέθανε με δεσμόν αφορισμού η ταλαίπωρος.

Ήλθον όθεν οι συγγενείς της και προσέπεσον εις τους πόδας του Αγίου, παρακαλούντες αυτόν με δάκρυα να υπάγη εις τον άνωθεν ναόν, να αναγνώση ευχήν συγχωρητικήν εις εκείνο το δεδεμένον σώμα, ίσως και ο Κύριος ήθελεν εισακούσει την δέησίν του.

Ευσπλαγχνισθείς ο Άγιος τα δάκρυά των επήγεν εις αυτόν τον ναόν νύκτα βαθείαν, έχων εις την συνοδείαν του τον ρηθέντα διάκονον και τον εφημέριον του αυτού ναού και θεωρών το πτώμα εκείνο, προστάσσει να το εκβάλουν έξω από τον τάφον και να το στήσουν ορθόν εις εν στασίδιον της εκκλησίας.

Τότε φορών το επιτραχήλιόν του και το ωμοφόριον, κλίνας τα γόνατα και προσευχόμενος ώραν ικανήν, εδέετο  του Θεού με θερμά δάκρυα να λύση από τον δεσμό του αφορισμού το άλυτον εκείνο σώμα, αναγινώσκων αυτώ την συγχωρητικήν ευχήν.

Και (ω του θαύματος!) ως να ήτο εμψυχον το άπνουν εκείνο σώμα, κλίναν την κεφαλήν με κάποιον σχήμα προσκυνήσεως προς τον Άγιον, τάχα δια ευχαριστίαν της μεγάλης χάριτος, την οποίαν έλαβεν, έπεσε κατά γης και διελύθη παντελώς εις χώμα και οστά.

Ο δε Άγιος, ως ταπεινόφρων, έβαλε και εις τούτο επιτίμιον προς τους εκεί παρεστώτας, να μην το φανερώσουν ζώντος αυτού εις τινα.

Παρόμοιον θαύμα έκαμε και εις άλλου ανδρός αφωρισμένον λείψανον, εις το χωρίον Καταστάριον.

(Μέγας Συναξαριστής,Βίκτωρος Ματθαίου, τόμος ΙΒ΄,σελ. 440-441)

πηγή: sostis.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Η μελέτη των Θείων Γραφών μας ανακαινίζει και μας καθοδηγεί

Άγιος Ισαάκ ο Σύρος: Η μελέτη των Θείων Γραφών μας ανακαινίζει και μας καθοδηγεί

Τον κόσμο πάλι, τον ενισχύει η ελπίδα και ο φόβος του Θεού. Την ελπίδα και το φόβο στηρίζουν μέσα μας η φυγή από τους κοσμικούς ανθρώπους και η αδιάλειπτη προσευχή.

Μέχρι να δεχθεί ο άνθρωπος τη χάρη του Παρακλήτου, χρειάζεται να μελετά τις θείες Γραφές, για να εντυπωθεί μέσα του η μνήμη του καλού, και για να ανακαινισθεί, με τη συνεχή ανάγνωση, η κίνηση της ψυχής του προς το αγαθό, και για να φυλάξει την ψυχή του από τους επικίνδυνους δρόμους της αμαρτίας.

Διότι ο αρχάριος αγωνιστής δεν απέκτησε ακόμη την πνευματική δύναμη που αποδιώκει την πλάνη: αυτή την πλάνη, που αιχμαλωτίζει τις ψυχωφελείς ενθυμήσεις και επιφέρει ψυχρότητα σκορπίζοντας εδώ κι εκεί το νου μας.

Διότι, όταν η δύναμη του αγίου Πνεύματος κυριαρχήσει στην ψυχή και την καθοδηγεί, τότε, αντί των γραπτών εντολών και των νόμων των θείων Γραφών, πιάνουν ρίζες και βλασταίνουν στην καρδιά οι εντολές του αγίου Πνεύματος. Και τότε διδάσκεται ο άνθρωπος μυστικά, από το άγιο Πνεύμα, και δε χρειάζεται πια τη βοήθεια των γραμμένων λόγων των θείων Γραφών, οπότε η μνήμη των λόγων του Θεού παραμένει αβλαβής, μακριά από τον κίνδυνο της πλάνης και της λήθης.

Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr

Όσιος Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: «Το άπαν της ζωής είναι η ευχή… Να λέτε την ευχή. Έτσι προκόβετε»!

~ Τὸν Αὔγουστο τὸ 1977 πραγματοποίησα ἐπίσκεψη στὸ Ἅγιον Ὅρος. Ὅταν στὸ κείμενό μου λέω Ἅγιον Ὅρος, ἐννοῶ περισσότερο τούς μοναχοὺς καὶ λιγότερο τὴν φύση, τὰ οἰκοδομήματα καὶ τὰ κειμήλια.

Μὲ συγκινεῖ ἡ ἀσκητικότητα τῶν μοναχῶν, ἡ ἁπλότητα στὴν συμπεριφορά τους, ἡ μαχητικότητά τους γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία, ἡ ἀμεριμνία τους, ἡ κατάνυξή τους, ὁ μεταθανάτιος στοχασμός τους, ἡ προσευχή τους καὶ γενικὰ ὁ τρόπος τῆς ζωῆς τους.

Ξεκινήσαμε γιὰ τὴν ἠσυχαστικότερη περιοχὴ τοῦ Ὅρους, τὴν ἔρημο, ὅπου ζοῦν οἱ φημισμένοι ἐρημίτες καὶ ἀσκητές. Εἴχαμε ἐπιλέξει ποῦ θὰ πᾶμε. Θέλαμε νὰ δοῦμε τὸν φημισμένο… Γέροντα Ἐφραὶμ στὰ Κατουνάκια.

Ἡ ὁδοιπορία μας ἦταν εὐχάριστη. Στὸ κελλὶ τῶν Δανιηλαίων καθίσαμε γιὰ νὰ ξεκουραστοῦμε, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ πάρουμε πληροφορίες γιὰ νὰ μπορέσουμε νὰ δοῦμε τὸν Γέροντα. Ἀποφασίσαμε νὰ μὴν ἐμφανιστοῦμε ὅλοι μαζί. Οἱ ἄλλοι σταμάτησαν λίγο πιὸ πάνω καὶ μόνος κατηφόρισα πρὸς τὴν καλύβη τοῦ ἐρημίτη, παρόλο ποὺ μία ἐπιγραφή μοῦ ἔλεγε ὅτι ὁ Γέροντας δὲν δέχεται ἐπισκέψεις λόγω ἀσθενείας. Συνέβαινε ὅμως τὸ ἀντίθετο. Ὁ π. Ἐφραὶμ ἦταν ὑγιὴς καὶ κουβαλοῦσε μ΄ ἕνα καρότσι πέτρες καὶ χώματα. Προχώρησα κοντά του καὶ μόλις μὲ εἶδε, τοῦ εἶπα:

– Εὐλογεῖτε, Γέροντα.

Ὁ ἀσκητὴς ξαφνιασμένος μὲ κοίταξε ἐρευνητικὰ καὶ μὲ χαμόγελο μοῦ ἀπάντησε:

– Ὁ Κύριος. Καλὰ ἦρθες, παπά μου. Τώρα θὰ σὲ βάλω νὰ δουλέψεις. Τί νομίζεις, ἔτσι θὰ σ΄ ἀφήσω;

Ἀρχίσαμε τὴν συζήτηση μὲ τρόπο οἰκεῖο. Μοῦ εἶπε γιὰ τὴν καινούρια στέρνα ποὺ φτιάχνει καὶ γιὰ τὰ πολλὰ μπάζα ποὺ εἶχε βγαλμένα καὶ ἤθελε νὰ τὰ πετάξει. Ὁ Γέροντας δὲν διέκοψε τὴν δουλειά του. Σταματοῦσε λίγο, μοῦ ἔλεγε μερικὲς φράσεις καὶ συνέχιζε τὸ ἔργο του. Τοῦ ζήτησα νὰ μοῦ δώσει τὸ φτυάρι γιὰ νὰ τὸν βοηθήσω. Στὴν ἀρχὴ ἀντέδρασε καὶ μοῦ εἶπε:

– Κάθισε. Θὰ λερώσεις τὸ ράσο σου καὶ ὕστερα θὰ σὲ μαλώσει ἡ παπαδιά σου. Θὰ σοῦ πεῖ ὅτι πῆγες στὸ Ὅρος καὶ λερώθηκες…

Ἐδῶ ἀνοίγω μία χρήσιμη παρένθεση γιὰ νὰ ἐνημερώσω τὸν φίλο ἀναγνώστη σχετικὰ μὲ τὸν Γέροντα Ἐφραίμ. Πρέπει νὰ τονίσω ὅτι ὁ Γέροντας εἶναι πνευματικὸς μοναχός, μὲ χάρισμα λόγου καὶ διδασκαλίας. Τὰ λόγια του σὲ τραβοῦν. Ἡ εὐφράδειά του σὲ μαγεύει, ἐνῶ ἡ ὁλόασπρη γενειάδα του ἀπὸ τὸ ἐταστικό του βλέμμα σοῦ ἀφαιρεῖ κάθε ἀμφιβολία ἀπὸ τὴν ψυχή. Προσφιλέστατο θέμα του ἡ ἱερωσύνη. Μιλάει μὲ ἱερὸ πάθος καὶ μακαρίζει τοὺς καλοὺς ἱερεῖς. Εἶναι ὁ Γέροντας τῆς ἐρήμου καὶ τοῦ μυστικοῦ βιώματος τῆς ἀδιάλειπτης προσευχῆς. Ἀποφεύγει τοὺς προσκυνητὲς καὶ θέλει νὰ εἶναι ξεχασμένος ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ζώντας ἀνάμεσα στὰ βράχια τῶν Κατουνακίων.

Μετὰ ἀπὸ λίγο φώναξα καὶ τοὺς ἄλλους τῆς παρέας, κατόπιν ἀδείας τοῦ Γέροντα. Ὁ π. Ἐφραὶμ μόλις τοὺς εἶδε τοὺς χαμογέλασε.

– Ἐσένα σὲ γνωρίζω, εἶπε στὸν Νικόλαο. Ἐσένα ὄχι, ἐσένα ὄχι. Ἄγνωστοι καὶ οἱ δυό σας, εἶπε στοὺς ἄλλους. Καλὰ ἤρθατε. Τώρα θὰ δουλέψετε ἐδῶ.

Πράγματι δουλέψαμε ἀρκετὴ ὥρα. Ὅταν ὁ ἥλιος ἦρθε στὸν τόπο τῆς ἐργασίας μας, σταματήσαμε καὶ καθισμένοι σ΄ ἕναν σωρὸ ἀπὸ πέτρες ἀρχίσαμε τὴν συζήτηση. Ὁ Γέροντας τόνιζε ὅτι ὁ ἱερέας πρέπει νὰ μιλάει πάντα μὲ γλυκύτητα. Νὰ εἶναι προσεκτικὸς στὰ λεγόμενά του, γιατί τοῦ ἱερέα πιάνονται καὶ οἱ εὐχὲς καὶ οἱ κατάρες. Νὰ μὴν καταρᾶται, ἀλλὰ πάντα νὰ εὔχεται. Νὰ μιλάει μὲ καλοσύνη στοὺς συνανθρώπους του. Νὰ προσέχει ἀκόμη, ὅταν πρόκειται νὰ λειτουργήσει. Νὰ μὴν ἔχει τὸ παραμικρὸ στὴν ψυχὴ του ἐναντίον κάποιου. Ἂν κάτι τὸν βαραίνει, πρέπει ὁπωσδήποτε νὰ ζητήσει συγχώρηση. Διαφορετικὰ δὲν μπορεῖ νὰ πιάσει τὰ Ἅγια.

Στὸ σημεῖο τοῦτο παραθέτω τὶς σημειώσεις ποὺ κρατοῦσε ὁ φίλος Νικόλαος (σήμερα εἶναι ἱερέας). Εἶναι πιστὴ καταγραφὴ τῶν ὅσων μᾶς εἶπε ὁ Γέροντας.

«Κάποτε, διηγήθηκε ὁ π. Ἐφραίμ, ἦταν ἄρρωστος ὁ Γέροντάς μου. Κατέβηκα στὴν παραλία, γιατί περίμενα κάτι πράγματα. Μέσα στὸ καΐκι βλέπω τὸν γιατρό. Ἀνεβαίνω λοιπὸν γρήγορα γιὰ νὰ τὸν ρωτήσω σχετικὰ μὲ τὴν ἀρρώστια τοῦ Γέροντά μου. Σκέφτηκα πὼς μέχρι νὰ ξεφορτώσει ὁ βαρκάρης, θὰ προλάβω νὰ συνεννοηθῶ. Χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω, ὁ καπετάνιος τελείωσε καὶ ξεκίνησε κιόλας. Τοῦ φωνάζω πὼς δὲν θὰ ταξιδέψω καὶ πρέπει νὰ σταματήσει γιὰ νὰ κατέβω. Ἐκεῖνος νευρίασε καὶ ἄρχισε νὰ φωνάζει καὶ μάλιστα εἶπε “ἂι στὸν διάβολο…”. Δὲν μίλησα καθόλου. Ἐκεῖνος γύρισε θυμωμένος κι ἐγὼ κατέβηκα καταπικραμένος. Ὅταν ἔφτασα στὴν καλύβη, ἀνέφερα τὸ περιστατικὸ στὸν Γέροντά μου. “Πρέπει νὰ συγχωρηθεῖτε” μοῦ εἶπε. Ἀλλὰ ποῦ νὰ βρῶ τὸν βαρκάρη; Τὴν ἄλλη ἡμέρα ἔπρεπε νὰ λειτουργήσω. Τί νὰ κάνω; Τελικὰ δὲν λειτούργησα. Τὸ πρωὶ πῆρα ἕνα κουτὶ λουκούμια καὶ ξανακατέβηκα νὰ συγχωρεθῶ μὲ τὸν βαρκάρη. Τὸν συνάντησα καὶ τοῦ λέω: “Εὐλογημένε, συγχώραμε, γιατί ἔγινα αἰτία νὰ νευριάσεις χθὲς καὶ δὲν μπόρεσα νὰ ἠσυχάσω”. “Συγχωρεμένος, μοῦ ἀπάντησε. Συγχώραμε καὶ σύ”. “Συγχωρεμένος, συγχωρεμένος, συγχωρεμένος, τοῦ εἶπα μὲ ὅλη μου τὴν ψυχή. Ἔτσι μπόρεσα καὶ λειτούργησα τὶς ἄλλες μέρες”.

«Μὴν λειτουργεῖς καὶ μὴ κοινωνεῖς μὲ τυχοῦσα συνείδηση. Ὅταν σὲ ἐλέγχει ἡ συνείδηση, μὴν τολμᾶς νὰ λειτουργήσεις. Ζήτησε συγγνώμη καὶ ὕστερα λειτούργησε. Ἀλλιῶς παίρνεις φωτιὰ μέσα σου καὶ ὄχι Ἅγιο Πνεῦμα».

«Πρέπει, ὅταν λειτουργεῖς, νὰ χαριτώνεσαι, νὰ αἰσθάνεσαι ἀγαλλίαση καὶ εὐχαρίστηση. Λειτουργοῦμε ἀπὸ ἀγάπη, νὰ σώσουμε ζωντανοὺς καὶ πεθαμένους».

«Τὸ βράδυ νὰ κάνεις ἀνδρομὴ στὴν ἡμέρα, τί εἶπες, τί ἔκανες, τί ἄκουσες».

«Στεφανώνεται ὅποιος βάζει μετάνοια, ἀλλὰ καὶ ὁ δεχόμενος αὐτήν».

«Ὅσο ζητᾶμε, θὰ δίνει ὁ Θεός».

«Τὸ στόμα τοῦ παπᾶ πρέπει νὰ στάζει μέλι, καὶ στὰ παπαδάκια καὶ στοὺς ψάλτες καὶ σ΄ ὅλους μὲ τοὺς ὁποίους συναναστρέφεται. Εἶσαι παπάς; Σὲ τρέμουν τὰ σύμπαντα. Δὲν πρέπει νὰ βγαίνει λόγος βαρὺς ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ παπᾶ, γιατί ὅπως πιάνει ἡ εὐχή του, πιάνει καὶ ἡ κατάρα του. Δὲν πάει στὸ κούφιο ὁ λόγος του. Κάποτε ἕνας παπὰς εἶχε πεῖ σὲ κάποιο παιδὶ “νὰ σὲ φωτίσει ὁ Θεός” καὶ πράγματι τὸ φώτισε, ὅπως καὶ σὲ ἄλλο “νὰ ἀλυχτήσεις καὶ νὰ πεθάνεις” καὶ πράγματι εἶχε δύσκολο θάνατο».

«Σὲ κάθε δυσκολία νὰ λέτε Παναγία: “Φώτισέ με, Παναγία μου, τί νὰ κάνω” καὶ πάντα θὰ σᾶς δίνει τὴν λύση».

«Πρέπει νὰ εἶστε μ΄ ὅλους εἰρηνικοί».

«Νὰ μὴν γίνεστε μοντέρνοι παπάδες μὲ κομμένα μαλιὰ καὶ γένεια».

Κλείνοντας τὴν παρένθεση μὲ τὶς διδαχὲς τοῦ Γέροντα, συνεχίζω τὸ ὁδοιπορικό. Καθὼς δουλεύαμε στὴν πετρώδη πλαγιὰ τῆς καλύβης τοῦ ἀσκητῆ, ὁ ἥλιος ἄρχισε νὰ μᾶς καίει περισσότερο καὶ ἡ χειρωνακτική μας ἐργασία ἔγινε σχεδὸν ἀνυπόφορη. Πλησίαζε μεσημέρι. Ὁ ὑποτακτικός μᾶς εἰδοποίησε πὼς εἶναι ἕτοιμο τὸ φαγητό. Ἀνεβήκαμε στὸ κελλὶ ἀπὸ τὰ σκαλοπάτια τοῦ τοίχου, τὶς πλατιὲς δηλ. πλάκες ποὺ ἐξεῖχαν ἀπὸ τὸν τοῖχο καὶ χρησίμευαν γιὰ σκάλα. Καθίσαμε λίγο στὸ μπαλκόνι γιὰ ν΄ ἀνασάνουμε. Ὁ Γέροντας ἔβγαλε τὸ παλιό του ράσο ποὺ ἦταν χιλιομπαλωμένο καὶ ἔβαλε ἄλλο καθαρό. Τὸ φαγητὸ μας ἦταν ζυμαρικά. Ὁ Γέροντας ἀστειευόμενος ρώτησε τὸν Γιῶργο, ἕναν ἀπὸ τὴν παρέα μας:

– Ποιὸ φαγητὸ εἶναι τὸ πιὸ καλό;

Ἐκεῖνος ἀπορημένος δὲν ἀπάντησε.

– Δὲν ξέρεις, ἒ; Νὰ σοῦ τό πῶ ἐγώ. Εἶναι ἡ πείνα. Ὅταν εἶσαι πεινασμένος, θεωρεῖς καὶ τὸ πιὸ ἁπλὸ φαγητὸ ὡς τὸ καλύτερο καὶ νοστιμότερο.

Κατὰ τὴν διάρκεια τοῦ γεύματος ὁ πνευματοφόρος ἀσκητὴς μᾶς ἀνέβασε σὲ πνευματικὰ ὕψη. Μᾶς μίλησε γιὰ τὴν εὐχὴ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με» καὶ τόνισε ἰδιαίτερα τὴν ἀναγκαιότητά της.

«Τὸ ἅπαν τῆς ζωῆς, εἶπε, εἶναι ἡ εὐχή. Ὅ,τι ἄλλο κάνετε εἶναι ματαιοπονία. Μόνον εὐχόμενος προκόβεις καὶ εἰσέρχεσαι στὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Νὰ λέτε τὴν εὐχὴ πάντα. Ὅταν ὁ νοῦς συνηθίσει τὴν εὐχή, ἀρχίζει σιγὰ – σιγὰ νὰ γίνεται ἀπὸ προφορικὴ καρδιακή. Τότε θὰ εἶστε οἱ εὐτυχέστεροι ἄνθρωποι στὸν κόσμο. Καὶ ὅταν δουλεύετε, νὰ λέτε τὴν εὐχή. Καὶ ὅταν ἀναπαύεσθε. Καὶ στὸν δρόμο καὶ στὸ αὐτοκίνητο. Ἔτσι θὰ ἐφαρμόζετε τὸ ἀποστολικὸ “ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε”.

Ὁ Γέροντας μὲ τὴν διδασκαλία του μᾶς εἶχε μεθύσει ἱερῶς. Ἡ πνευματική μας ὠφέλεια ἦταν μεγάλη. Μὲ συγκίνηση τὸν ἀποχαιρετήσαμε ζητώντας τὴν εὐχή του. Κι ἐκεῖνος μᾶς εὐλόγησε.

Βιαστικοὶ πήραμε τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς. Ἔπρεπε νὰ ἐπιστρέψουμε στὴν Μονὴ τοῦ Ἁγίου Παύλου. Περάσαμε ἀπὸ τοὺς Δανιηλαίους, τὴν Ἁγία Ἄννα καὶ μὲ τὸ βασίλεμα τοῦ ἥλιου φτάσαμε στὴν Μονὴ κατάκοποι.

*Φωτογραφία: π. Διονύσιος Τάτσης, π. Νικόλαος Μέμος (τότε λαϊκός), Γ. Ἐφραίμ, καὶ Κ. Σκούρτης

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ πατρὸς Διονυσίου Τάτση «Ἐν ὄρεσι πλανώμενος – Βιωματικὲς ἐμπειρίες»

πηγή: orthodoxia-ellhnismos

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τὸ Youtube κατήργησε τὸ κανάλι τοῦ π. Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη!

Ἀντιστεκόμαστε στὸν νέο ὁλοκληρωτισμό

Ὑπερασπιζόμαστε τὴν ἐλευθερία λόγου καὶ ἔκφρασης 

Ἡ νεοταξίτικη «Ἀστυνομία τῆς σκέψης» ξαναχτύπησε μέσα ἀπὸ τὸ youtube. Στὶς 20/11/2019 κατήργησε τὸ κανάλι, ὅπου ἦταν ἀνεβασμένα τὰ βίντεο μὲ τὶς τηλεοπτικὲς ἐκπομπὲς τῶν τελευταίων τριῶν χρόνων τοῦ π. Ἀρσενίου Βλιαγκόφτη.

Τὸ αἰτιολογικὸ τῆς διαβόητης «ρητορικῆς μίσους», πού δῆθεν χαρακτήριζαν τὰ βίντεο, εἶναι ἀστεῖο. Ἐδῶ πρόκειται γιὰ πλήρη ἀντιστροφὴ τῆς πραγματικότητας. Τὸ νὰ λὲς τὰ αὐτονόητα καὶ νὰ ἀσκεῖς κριτικὴ στὴν προωθούμενη δικτατορία καὶ τὶς μεθόδους ποὺ αὐτὴ χρησιμοποιεῖ, ὁ Big Brother τὸ βαφτίζει «ρητορικὴ μίσους» καὶ σὲ κόβει.

Νὰ χαίρονται τὴν παγκόσμια «δημοκρατία» τους!

Ὅμως ἀγαπητοὶ φίλοι, ὁ νέος ὁλοκληρωτισμὸς, γιὰ νὰ μὴν περάσει, χρειάζεται ὅλοι μας νὰ ἐπιδείξουμε ἀλληλεγγύη καὶ πραγματικὴ δημοκρατικὴ εὐαισθησία. Ἄν σήμερα καίγεται τὸ σπίτι τοῦ γείτονα, αὔριο ἡ φωτιὰ θὰ ἔλθει στὸ δικό μας. Συνεπῶς δὲν μποροῦμε νὰ κοιμόμαστε ἥσυχοι.

Ἐμεῖς θὰ συνεχίσουμε, μὲ τὴν χάρη τοῦ Χριστοῦ, μας νὰ λέμε τὶς ἀλήθειες τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας καὶ νὰ ἐκφράζουμε τὶς διαχρονικὲς ἀξίες τοῦ Ἑλληνισμοῦ.

Εὐχαριστοῦμε ὅλους τοὺς φίλους γιὰ τὴν συμπαράστασή τους.

Οἱ ἐκπομπὲς θὰ ἀναρτῶνται στὴν ἱστοσελίδα www.orthodoxnet.gr.

Διατηροῦμε τὴν ἐπικοινωνία μεταξύ μας καὶ συνεχίζουμε.

π. Ἀρσένιος Βλιαγκόφτης

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Η τελευταία ημέρα της ζωής και η θαυμαστή οσιακή κοίμηση του Αγίου Ιάκωβου Τσαλίκη!

*Από το βιβλίο της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυϊδ «Ένας σύγχρονος Άγιος ~ Ο Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης)»

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Μονής Οσίου Δαυΐδ στην Εύβοια (1920-1991)

~ Αντάξια της θαυμαστής ζωής του Αγίου Ιάκωβου Τσαλίκη ήταν και η κοίμησή του, οσιακή. Την προγνώριζε, γι’ αυτό και παρακάλεσε αγιορείτη Ιεροδιάκονο, τον π. Γεννάδιο τον Κουτλουμουσιανό, που εξομολόγησε το πρωί της 21ης Νοεμβρίου 1991, ημέρα των Εισοδίων της Παναγίας, να μείνει στο Μοναστήρι ως το απόγευμα, για να τον «ντύσει».

Όρθρου βαθέος βρίσκεται στο παρεκκλήσι των Εισοδίων της Θεοτόκου, που πανηγύριζε. Το πρόσωπό του φωτεινό και χαρούμενο. Οι άνθρωποι που αγωνίζονται να είναι κοντά στον Χριστό δεν έχουν να φοβηθούν τίποτε από τον θάνατο, γιατί μέσω αυτού περνούν στην αληθινή και αιώνια ζωή. Θάνατος γι’ αυτούς, σημαίνει Ζωή και Ανάσταση. Δεν λειτούργησε, αλλά έψαλε γονατιστός, όπως πάντα, μπροστά στην Εικόνα του Κυρίου μας, στο τέμπλο. Με το τέλος της Θείας Λειτουργίας πήρε το καφεδάκι του και ξεκίνησε να εξομολογεί. Εξομολόγησε και τον Ιεροδιάκονο Γεννάδιο και στη συνέχεια, συνοδευόμενος από αυτόν πήγαν στο Καθολικό της Μονής.

Προσκύνησαν τον Όσιο Δαυϊδ και όλες τις εικόνες. Το πρόσωπό του φωτεινό. Η όλη παρουσία του γεμάτη Θεία Χάρη. Με πολλή αγάπη ευλόγησε και συνομίλησε, έστω για λίγο, με όλους τους πατέρες της Μονής. Περιήλθαν όλη τη Μονή και στη συνέχεια βγήκαν έξω. Ανέβηκαν στο ύψωμα, βόρεια, και από εκεί έβλεπε και καμάρωνε το Μοναστήρι που υπεραγάπησε και όπου σαράντα χρόνια υπεραγωνίστηκε, πόνεσε, δάκρυσε, πάλεψε, θυσιάστηκε για την αγάπη του Χριστού, για την αγάπη του Οσίου Δαυϊδ και των ευσεβών προσκυνητών του. Το βρήκε ερείπιο και με λειψανδρία και το παρέδιδε ανακαινισμένο και με μαγάλη αδελφότητα.

Στο κελλάκι του το μεσημέρι βοήθησε τον νέο ΙερομόναχοΑλέξιο να μάθει τα της ακολουθίας της κηδείας, που έπρεπε για πρώτη φορά να τελέσει σε κοντινό χωριό και εν συνεχεία δέχτηκε, κατ’ οικονομίαν, μία κοπέλα, τη Γερασιμούλα, για εξομολόγηση, επειδή διέκρινε ότι το είχε μεγάλη ανάγκη.

Στις 4:17 το απόγευμα σαν πουλάκι, όπως το είχε προείπει, παρέδωσε το πνεύμα του «εις χείρας Θεού ζώντος», την ώρα του καθήκοντος, την ώρα που εξομολογούσε και ενώ περίμενε να γυρίσουν στο Μοναστήρι ο π. Κύριλλος και ο π. Νικόδημος με τον π. Ιλαρίωνα, που χειροτονήθηκε από τον τότε Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Χαλκίδος Χρυσόστομο τον Α’ εκείνη την ημέρα Ιεροδιάκονος στα Φύλλα της Χαλκίδος.

Μόλις οι πατέρες χτύπησαν την πόρτα, ο Γέροντας σηκώθηκε να τους υποδεχτεί, αλλά δεν πρόλαβε. Στην αγκαλιά του π. Κυρίλλου, βγάζοντας ένα λεπτό φύσημα από τα άγια χείλη του, άφησε τον φθαρτό αυτόν κόσμο του πόνου, περιτριγυρισμένος από όλους τους Μοναχούς του, την ημέρα των Εισοδίων της Παναγίας. Πραγματοποίησε έτσι τη δικιά του είσοδο στη Βασιλεία των Ουρανών, συνοδευόμενος από την Κυρία Θεοτόκο και από τους Αγίους της καρδιάς του, τον Άγιο Δαυϊδ, τον Άγιο Ιωάννη το Ρώσσο, τον Άγιο Χαραλάμπη, τον Άγιο Ιάκωβο τον Αδελφόθεο και ο Κύριος γνωρίζει από πόσους ακόμη ομοτρόπους του ασκητές και οσίους.

Έφυγε από αυτόν τον κόσμο, χωρίς ποτέ εδώ να ξεκουραστεί, για την αιώνια ανάπαυση. Έφυγε την ώρα του μεγάλου μυστηρίου της συγγνώμης και του ελέους με το πετραχήλι του στο λαιμό, το πετραχήλι που δρόσισε χιλιάδες ψυχές, τις γλύκανε και τις ανακούφισε από τόσα βάρη.

Πηγή: https://simeiakairwn.wordpress.com