Το 1999 ο π. Γεράσιμος μπήκε στη φωτιά του πολέμου, πήγε στη Σερβία που βομβαρδιζόταν, συνόδευσε μαζί με τον κ. Γ. Πολλάτο δύο νταλίκες με προμήθειες από την Κεφαλονιά για μια ανακούφιση του χειμαζομένου εκείνου λαού.

Σημειωτέον ότι από εκεί γύρισε ξυπόλυτος, έδωσε και τα παπούτσια του σε έναν πρόσφυγα μουσουλμάνο.
Είχε δει και τον Πατριάρχη Παύλο, τον οποίον υπεραγαπούσε και συχνά ζωντάνευε σε διηγήσεις τα λόγια του.

Μεταξύ άλλων ανέφερε και το εξής:

Βλέποντας εκείνο τον βασανισμένο, αλλά άκαμπτο στην πίστη του Χριστού λαό, είπα στον Πατριάρχη Παύλο:

«Παναγιώτατε, βρίσκει κανείς σήμερα αγίους κι ανάμεσα σε λαϊκούς;»

«Και βέβαια, π. Γεράσιμε, για άκουσε αυτό:

Σε μια πόλη της Ρωσίας,κατά τον εμφύλιο, την μια κυριαρχούσαν οι μεν και έσφαζαν και ρήμαζαν, την άλλη κυριαρχούσαν οι δε και έσφαζαν και ρήμαζαν.

Το ίδιο ήταν, έσφαζαν και ρήμαζαν. Μέσα σ’ εκείνο τον χαλασμό μια κοπέλα, η Κατερίνα, έμαθε ότι αυτοί που ήταν προ των πυλών θα σκότωναν μια φίλη της, μητέρα πέντε παιδιών.

Η Κατερίνα πήγε στο σπίτι της φίλης της και της είπε να πάρει τα παιδιά της και να φύγει, πριν έρθουν οι εχθροί.

Ποιοι ήταν οι εχθροί; Δεν έχει καμία σημασία, το ίδιο πράγμα και οι δύο ήτανε, έσφαζαν και ρήμαζαν.

Έμεινε αυτή στη θέση της. Αν δεν εύρισκαν κανένα θα συνέχιζαν να καταδιώκουν τη μητέρα μέχρι να την βρουν και να την σκοτώσουν.

Σκότωσαν την Κατερίνα.

Δεν είναι αγία αυτή η κοπέλα που σκέφτηκε τη φίλη της και θυσιάζοντας τη δική της ζωή, την γλίτωσε για να μεγαλώσει τα παιδιά της;»

apantaortodoxias

https://simeiakairwn.wordpress.com