Τήν παιδοκτονία τήν καταριοῦνται - τήν ἄμβλωση τήν ἀπαιτοῦν: Οἱ κριτές ἀποδεικνύονται τελικά ὑποκριτές!

 

Τήν παιδοκτονία τήν καταριοῦνται - τήν ἄμβλωση τήν ἀπαιτοῦν: Οἱ κριτές ἀποδεικνύονται τελικά ὑποκριτές!

Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης

Πλήθη ὀργισμένων ἀνθρώπων ρίχνουν τό ἀνάθεμα στήν φερόμενη ὡς παιδοκτόνο, ἄλλα σφυρίζουν ἀδιάφορα γιά τήν ἄμβλωση καί τούς 300.000 θανάτους ἀγέννητων παιδιῶν ἀνά ἔτος.

Ἄμβλωση: Βαριά καί ἀσήκωτη εἶναι ἡ μπόχα τῆς ὑποκρισίας ὅταν ἁπλώνεται σέ μιά ὁλόκληρη κοινωνία. Δέν τήν ἀντέχει ὁ Θεός, δέν τήν ἀντέχει οὔτε ἡ ἴδια ἡ φύση πού στενάζει. Χιλιάδες ἱεροεξεταστές τοῦ καναπέ, τοῦ πληκτρολογίου, τῆς πρόχειρης... κατάρας, ξεσπάθωσαν καί δέν λέει νά καταλαγιάσει ἡ δίψα τους γιά αἷμα, ἐνῶ δέν κοιτοῦν τά χέρια τους πού εἶναι βαμμένα μέ αὐτό.

Βγαίνουν μέ λυσσασμένους ἀφορισμούς ἀντί γιά δικράνια, καί μέ κινητά στό χέρι ἀντί γιά ἀναμμένους πυρσούς, νά καταδικάσουν τήν φερόμενη παιδοκτονία. Δολοφονήθηκαν - λέει - ἀθώα,ἀθῶα παιδιά, πού δέν ἔφταιγαν σέ τίποτα. Ἀπόλυτα σωστό, ἐφόσον ἀποδειχθεῖ. Πεῖτε μας κάτι ὅμως καί γιά τά 300.000 σφαγιασμένα ἀγέννητα παιδιά τόν χρόνο πού τά ἀπομεινάρια τους πετιοῦνται στά σκουπίδια!

Πώς δέχεται ἡ συνείδηση μερικῶν νά ὑπάρχει διαχωρισμός τῆς ἀξίας μιᾶς ἀνθρώπινης ζωῆς, πρό γέννας καί μετά γέννας; Μέ ποιά διεστραμμένη λογική ὁ ἄνθρωπος, δέν θεωρεῖται ἄνθρωπος ἄν δέν ἀποκτήσει ληξιαρχική πράξη γέννησης; Ποιός σκοτισμένος νοῦς θεωρεῖ πώς ὁ χτύπος τῆς καρδιᾶς ἑνός ἀθώου ἐμβρύου, δέν ὑμνεῖ καί δέν μαρτυρά τή ἴδια τήν ὕπαρξη ζωῆς;

Ἕνα παιδί εἶναι ἄνθρωπος καί πρίν γεννηθεῖ, καί ἀφότου γεννηθεῖ

Στήν περίπτωση τῆς Ρούλας Πισπιρίγκου ἡ ἀγκαλιά τῆς μάνας, τό κορυφαῖο καταφύγιο κάθε παιδιοῦ, ἐνδεχομένως ἔγινε παγίδα θανάτου. Φρικτό. Ἀσύλληπτο. Δέν τή χωρᾶ ὁ νοῦς τέτοια ὕβρη, τέτοια βλασφημία πού πηγαίνει κόντρα στό μητρικό ἔνστικτο. Ἄν ὅμως ἡ ἀγκαλιά μιᾶς μάνας εἶναι ἡ ὑπέρτατη καταφυγή ἑνός γεννημένου παιδιοῦ, πόσο μᾶλλον ἡ μήτρα, τά ἴδια τά στοργικά σπλάχνα τῆς μάνας, δέν πρέπει νά εἶναι ἡ σκέπη τῆς ἀσφάλειας καί θαλπωρῆς ἑνός ἀγέννητου παιδιοῦ;

Κι ὅμως! Ἀντί γιά θαλπωρή, ἀντί γιά ἀσφάλεια, ἀντί γιά προστασία, ἑκατοντάδες χιλιάδες ἀνυπεράσπιστα κορμάκια, ἀντιμετωπίζουν τά παγωμένα ἐργαλεῖα ἑνός χασάπη πού νομίζει ὅτι ἀσκεῖ τό ἰατρικό ἐπάγγελμα, καί τέλος - τόν φρικτό θάνατο. Καί λίγο πρίν τόν ἰατρικό φόνο, αὐτές οἱ ψυχοῦλες ἀνέπνεαν, ἄκουγαν, κινοῦνταν, ὀνειρεύονταν, γίνονταν δέκτες συναισθημάτων, ἀλληλοεπιδρούσαν μέ τά ἐρεθίσματα τῆς μάνας.

Ἦταν ζωντανοί ἄνθρωποι σέ μικρογραφία, σέ διαδικασία ἀνάπτυξης, ΑΚΡΙΒΩΣ ὅ,τι εἶναι καί τό βρέφος ΑΦΟΤΟΥ γεννηθεῖ. Δέν ὑπάρχει λίγο ἄνθρωπος καί πολύ ἄνθρωπος! Δέν ὑπάρχει λίγη ζωή καί πολλή ζωή! Ὑπάρχει μόνο ἄνθρωπος καί ζωή! Ἡ ἀνθρώπινη ὑπόσταση ὑφίσταται σέ ὅλα τά στάδια τῆς. Ἡ ζωή καί ἡ ψυχή εἶναι παροῦσες σέ ὅλα τά στάδια τούς.

Ὅλες οἱ ἄλλες ἑρμηνεῖες εἶναι διεστραμμένες προσπάθειες γιά νά ἁπαλυνθοῦν οἱ ἐνοχές. Νά δικαιολογηθεῖ ὁ νόμος τῆς ζούγκλας. Νά χρυσωθεῖ τό χάπι γιά κάθε περίπτωση πού ὁ ἰσχυρός (ἡ μάνα, ὁ πατέρας) ἐπιβλήθηκε στόν ἀνίσχυρο (τό ἔμβρυο) καί τόν σκότωσε, ἀκολουθῶντας το «ὁ θάνατος σοῦ - ἡ ζωή μου». Ὅπου «ζωή», συμπλήρωσε λέξεις ὅπως «ἡ πάρτη μου», ἡ «ἐλευθερία μου», τό «σῶμα μου», ἡ «καριέρα μου», ἡ «ἡδονή μου».

Γενικά τό «ἐγώ» καί τό «μου», γίνεται τό ψυχικό δηλητήριο πού σκοτώνει το «μας» καί το «ἐμεῖς» πού πρεσβεύει ἡ εὐλογία μιᾶς κυοφορίας, τό ἀνεκτίμητο δῶρο μιᾶς νέας ζωῆς.

Μήν ξεχνᾶμε πώς ἡ διαστροφή ἔχει φτάσει σέ τέτοιο ἀσύλληπτο βαθμό, πού οἱ ἀμβλώσεις ἀντιμετωπίζονται ὡς μορφή «ἀντισύλληψης», πού γυναῖκες καμαρώνουν ἐπιδεικνύοντας τόν ἀριθμό ἀγέννητων παιδιῶν πού ἔχουν σφαγιάσει, ἤ πού ἐλεεινοί «ἄντρες» φερόμενοι σάν ἄλογα ζῶα, σπέρνουν ἀνεξέλεγκτα παιδιά, καί ἡ ἑπόμενη τούς κίνηση γίνεται μηχανικά: νά πετάξουν στό τραπέζι μερικά λεφτά γιά νά ἐκτελεστεῖ ὁ ἰατρικός φόνος.

Μιλᾶμε γιά ἀμβλώσεις πού γίνονται σάν «σπόρ» καί μέ ἐλαφρᾷ τῇ καρδίᾳ. Ὄχι γιά ἀκραῖα σενάρια (ὅπως περιπτώσεις βιασμῶν ἤ σοβαρῶν προβλημάτων ὑγείας) πού κι ἐκεῖ μέ ἀφαίρεση ζωῆς ἔχουμε νά κάνουμε, ἄλλα τέλος πάντων ἐντοπίζεται ἕνα ψυχολογικό κίνητρο διαφορετικό ἀπό τόν φιλοτομαρισμό, πού χρήζει κάποιας συμπόνιας καί κατανόησης. Ἄλλα πόσες εἶναι αὐτές οἱ περιπτώσεις μπροστά στίς ἑκατοντάδες χιλιάδες ἐκτρώσεις; Ἐλάχιστες.

Ποιός θά διαμαρτυρηθεῖ γιά τά ἀγέννητα παιδιά;

Γιατί λοιπόν τέτοια ἀσήκωτη ὑποκρισία; Γίνεσαι μαινόμενος ὄχλος πού βρωμᾶ μεσαίωνα, γιά μιά ὑπόθεση παιδοκτονίας, καί σέ ἀφήνει ἀδιάφορο τό νά θανατώνεται μιά ὁλόκληρη πόλη τῆς Ἑλλάδας ἀπό ἀγέννητα παιδιά - κάθε ἔτος; Αὐτά τίς ζωές ποιός θά τίς ὑπερασπιστεῖ; Ποιός θά τίς θρηνήσει; Ποιός θά τίς δικαιώσει; Γιατί κρύβονται ἐνοχικά κάτω ἀπό τό ματωμένο χαλί μιᾶς ὁλόκληρης κοινωνίας;

Τά ζωάκια ἔχουν πλέον καί δικαιώματα, καί καλῶς ἔχουν. Ὅποιος ὑπάνθρωπος βασανίσει ἤ θανατώσει ἕνα ζῶο, φυλακίζεται γιά κακούργημα καί πληρώνει χιλιάδες εὐρώ πρόστιμο. Ἕνας ἀγέννητος ἄνθρωπος, μιά ἀπροστάτευτη ζωντανή ὕπαρξη, ποιό δικαίωμα ἔχει;

Γιατί δέν ἀπαιτεῖ ὁ λαός ἀπό τό ἄθεο καί ἀδιάφορο κράτος νά συμπαρασταθεῖ θεσμικά καί μέ οὐσία δίπλα στίς μητέρες, γιά νά μήν τίς ὁδηγεῖ ἡ ἀπόγνωση σέ ἀμβλώσεις; Γιατί δέν διεκδικεῖ ἐνίσχυση τῶν νεαρῶν ζευγαριῶν, κίνητρα γιά τεκνοποίηση, στήριξη στήν οἰκογένεια;

Βολεύτηκε ἡ παρηκμασμένη κοινωνία μέ τήν εὔκολη «λύση», τόν ἀνέξοδο φόνο ἑνός ἀνθρώπινου πλάσματος πού δέν ἔχει φωνῆ γιά νά οὐρλιάξει; Kαι τώρα κραυγάζει γιά... ἐκδίκηση γιά τήν (φερόμενη ὡς) παιδοκτόνο;

Τελικά γιά σκέψου, εἶσαι ἐθισμένος στήν αὐτοδικαίωση καί τήν κατάκριση, γιά νά παίρνεις ντόπες «ἀνωτερότητας»; Δίνεις τόν ὑποκριτικό «ἀγῶνα» σου γιά τρία ἀδικοχαμένα παιδιά, καί βάζεις φερμουάρ στό στόμα γιά 300.000;

Γιά ποιό λόγο εἶναι «Μήδεια» μιά μητέρα, ἤ «τέρας» ἕνας πατέρας πού σκοτώνει τά παιδιά ἀφοῦ γεννηθοῦν, καί δέν εἶναι ὅταν τά ρίχνουν στή κιμαδομηχανή πρίν δοῦν κἄν τό πρῶτο φῶς;

Μιά ἀδικοχαμένη ζωούλα γιά τῇ ὁποίᾳ - κάποιοι ἄλλοι - ἀποφάσισαν πότε θά ἀναχωρήσει μέ φρικτό τρόπο ἀπό τή ζωή, πρίν κἄν γεννηθεῖ καί ΧΩΡΙΣ νά ἐρωτηθεῖ, γιατί δέν ἔχει θέση στήν ἠθική τοῦ νοσηροῦ «πολιτισμοῦ» μας;

sportime

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr

http://makkavaios.blogspot.com