Διήγηση του Διακο-Ιωαννίκιου Σιμωνοπετρίτη: […] Άρχισα να συνηθίζω στη μοναξιά. Όσα γύρευα να βρω στη σπηλιά [ως ερημίτης] της Γρηγορίου, μου τάδωσε ο Θεός στον Δοντά [Κελλί Αγίου Νικολάου-Δοντά στη Δάφνη κοντά στα όρια της μονής Ξηροποτάμου, αγρόκτημα της μονής.].

Η χαρά μου ήταν κι είναι όλα αυτά τα χρόνια -κοντεύουν είκοσι τώρα- να σηκώνομαι τη νύχτα, ν’ ανάβω τα κανδηλάκια και να θυμιάζω όλο το σπίτι.

Πηγαίνω στον ναό, λέω την προσευχή μου, ό,τι ενθυμούμαι, διότι τώρα δεν βλέπω να διαβάζω, και μετά αρχίζω τους Χαιρετισμούς της Παναγίας.

Η μεγαλύτερη ελπίδα και το στήριγμά μου είναι πρώτα η Παναγία, η μαννούλα μας, κι έπειτα ο παππούς, ο άγιος Νικόλαος.

Τα κανδηλάκια καίνε μέρα και νύχτα. Όσο λάδι ξοδεύω στα κανδήλια, δεν ξοδεύω για το φαγητό.

Αν καμιά φορά σβύσουν έρχεται ο παππούς και μου λέει:

– Σήκω. Το κανδηλάκι έσβησε.

Μετά το θυμιάτισμα αρχίζω το κομποσχοίνι για όλους τους πατέρες και τον ηγούμενο [της Ιεράς Μονής Σίμωνος Πέτρας].

Όλους σας μνημονεύω έναν-έναν [τους Πατέρες της Μονής Σίμωνος Πέτρα]. Τους δυνατούς και τους νεαρούς και τους αδικοχαμένους στην πατρίδα*.

Άμα καμιά φορά βαριέμαι και δεν τα κάνω αυτά, όλη την ημέρα δεν είμαι καλά. Κάτι μου λείπει. Βλέπετε διαμαρτύρεται η ψυχή. Έμεινε νηστικιά.

Παλιότερα διάβαζα και Ψαλτήρι, Πραξαπόστολο και κανένα βιβλίο. Τώρα δεν βλέπω. Ό,τι ενθυμούμαι…».

* Καταγόταν από την Έφεσο της Μικράς Ασίας και ήλθε στην Ελλάδα πεντάρφανος με τα δύο αδέλφια του. Έγιναν και οι τρεις μοναχοί. Οι γονείς του σκοτώθηκαν από τους Τούρκους κατά τη μικρασιατική τραγωδία.

Απόσπασμα από την ετήσια έκδοση «Όσιος Γρηγόριος», της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρος, περίοδος β’, έτος 1994, αριθμός 19.

πηγή: pemptousia.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com