«Μην φοβάσαι! Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Η πίστις είναι το πάν παιδί μου, η πίστις!» (Άγιος Νεκτάριος)

 

«Μην φοβάσαι! Μην απελπίζεσαι! Μόνον πίστευε! Η πίστις είναι το πάν παιδί μου, η πίστις!» (Άγιος Νεκτάριος)

“Μην νομίζετε ότι έχετε δικαίωμα να παραπονείστε 

όταν οι προσευχές σας δεν εισακούονται.

 Ο Θεός εκπληρώνει τους πόθους σας με τρόπο

 που δεν γνωρίζετε”

Ο Άγιος Νεκτάριος και ο πονεμένος Σωτήρης.

~ Ο Σωτήρης περπατούσε σαν γέρος παρά τα νειάτα

 του και η καρδιά του ήταν τόσο μαύρη άπ’ την λύπη

 πού δεν του’δινε κουράγιο ούτε να κλάψει ,

είχε όμως κάτι που του’δινε δυνάμεις ν’ ανηφορίσει

: την ελπίδα. Το γραφικό εκκλησάκι εκεί πάνω

 στην βουνοπλαγιά ήταν πραγματικό καταφύγιο.

Το παλληκάρι προσκύνησε τις εικόνες και ξέσπασε

 σ’ ένα ασταμάτητο κλάμα μπρος στην εικόνα της

 Παναγίας.. Ύστερα, ο νέος άνοιξε ένα διπλωμένο

 χαρτί που είχε στην τσέπη του και άρχισε να διαβάζει

 αυτά που του’χε δώσει λίγο πριν κοιμηθεί ο Γέροντας:

«Δέσποινα μου Θεοτόκε, η ελπίς μου, η ισχύς μου,

 η θερμή μου προστασία, σκέπη και καταφυγή μου.

Εκ ψυχής συντετριμμένης Δέσποινα αναβοώ Σοι, 

πρόφθασον, αντιλαβού μου, σώσον με, εκδυσωπώ Σε».

Μετά από λίγο, ο Σωτήρης σηκώθηκε και τράβηξε

 για τον δρόμο του γυρισμού. Εκεί μπροστά 

στα σκαλάκια -δίπλα στο μικρό καμπαναριό- 

πρόσεξε μια ανθρώπινη φιγούρα. Την προσπέρασε

 όμως, δίχως να δώσει σημασία, Προχώρησε για λίγο

 μα… σταμάτησε στο άκουσμα μιας φωνής.

– Σωτήρη, Σωτηράκη! Εγώ είμαι παιδί μου!

Ο νέος γύρισε σαστισμένος και αντίκρυσε καθισμένον

 στα σκαλάκια τον Σεβασμιώτατο! Καί ήταν έτσι όπως

 τον είχε γνωρίσει στο μοναστήρι του, όταν πήγαινε

 στην Αίγινα. Με το ρασάκι του, το καλλιμαύχι, 

με τον Σταυρό στο στήθος και με το κομποσχοίνι

 στα χέρια του. Τα πόδια του σταυρωμένα,

 η γενειάδα του πιο λευκή απ’ το χιόνι, 

ενώ τα μάτια του γεμάτα παρηγοριά, θάρρος κι ελπίδα.

– Μην φοβάσαι! Ο Πολυεύσπλαχνος Κύριος και

 η Υπεραγία Θεοτόκος δεν σε ξεχνούν. Όπως πάντα,

 έτσι και τώρα είναι μαζί σου.

Μην απελπίζεσαι!

Μόνον πίστευε! Η πίστις είναι το παν παιδί μου, 

η πίστις!… Άντε, νάχεις την ευχή μου…

Χαμογέλασε παρηγορητικά στο παλληκάρι

 και το ευλόγησε από μακριά. Ο Σωτήρης έκανε

 να τον πλησιάσει μα δεν τον πρόλαβε.

Ο Γέροντας είχε φύγει…

“Κύριος ποιμαίνει με και ουδέν με υστερήσει”.

πηγή: iconandlight
https://simeiakairwn.wordpress.com/

https://yiorgosthalassis.blogspot.com/