Πώς γνωρίζομε το Άγιο Πνεύμα Πώς γνωρίζομε το Άγιο Πνεύμα Αρχική: Αρχική σελίδα \ Θεματικές κατηγορίες \ Εκκλησία \ Αγία Γραφή \ Μηνύματα από το Ευαγγέλιο \ Πώς γνωρίζομε το Άγιο Πνεύμα Πώς γνωρίζομε το Άγιο Πνεύμα Αυτό που λέγει ο ευαγγελιστής Ιωάννης «ούπω γάρ ην Πνεύμα Άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη», έχει την εξής ερμηνεία: Δεν είχαν όλοι την τελεία γνώση του αγιασμού και των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος. Δεν είχε γίνει ακόμη γνωστό στην υφήλιο και δεν δοξαζόταν μαζί με τον Πατέρα και τον Υιό. Δηλαδή λέμε ότι ο Θεός έρχεται προς ημάς, όταν εμείς τον γνωρίσουμε. Και γνωρίζομε το Άγιο Πνεύμα, όχι όποτε θέλωμε, αλλά όταν αποκτήσωμε τελειότητα στο να σκεπτώμεθα ορθά και καθαρά. Και όταν, αγωνιζόμενοι πνευματικά, καθαρθούμε με τις αρετές και έτσι γίνουμε άξιοι, τότε το ίδιο (το Άγιο Πνεύμα) αυτόματα μας παρέχει τον λαμπρό φωτισμό του. (Δίδυμος ο Τυφλός) ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ

Ο αυτάρεσκος είναι και ανυπότακτος Ο αυτάρεσκος είναι και ανυπότακτος Αρχική: Αρχική σελίδα \ Θεματικές κατηγορίες \ Εκκλησία \ Αγία Γραφή \ Μηνύματα από το Ευαγγέλιο \ Ο αυτάρεσκος είναι και ανυπότακτος Ο αυτάρεσκος είναι και ανυπότακτος Πώς αμείβεται αυτός που δείχνει ζήλο για την εντολή, και κάνει όχι αυτό που διατάσσεται, αλλά αυτό που θέλει ο ίδιος; Αμείβεται με την αμοιβή - τιμωρία της αυταρέσκειας. Ο Απόστολος Παύλος για να αποτρέψει από την αυταρέσκεια είπε ότι ο καθένας μας οφείλει να γίνεται αρεστός στον πλησίον του, να του κάνει καλό για να τον οικοδομεί στην αρετή. Και πιο πειστικά πρόσθεσε: Γιατί και ο Χριστός δεν απέφυγε τα δυσάρεστα για τον εαυτό Του, δεν ζήτησε ποτέ τίποτε για τον εαυτό Του. Επεδίωκε πάντοτε όλα εκείνα που ήσαν αρεστά όχι στον εαυτό Του, αλλά στους άλλους. Συνεπώς ο αυτάρεσκος οφείλει να γνωρίζει τον κίνδυνο που διατρέχει. Ο ίδιος μάλιστα αποδεικνύεται και ανυπότακτος. (Μέγας Βασίλειος) ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ” ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

Η ευθύνη της ηγεσίας

Αρχική: Αρχική σελίδα \ Διάφορα Θέματα \ Γέροντες και μορφές της Ορθοδοξίας \ π. Γεώργιος Μεταλληνός \ Η ευθύνη της ηγεσίας

Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΗΓΕΣΙΑΣ

«Κακούς κακώς απολέσει αυτούς...»

Βαθύτατα εκκλησιολογικό και κοινωνικό είναι το μήνυμα της σημερινής παραβολής, που έμεινε γνωστή ως παραβολή «των κακών γεωργών». Την απηύθυνε ο Χριστός μας στους αρχιερείς και τους πρεσβυτέρους του ισραηλιτικού λαού, συνομιλώντας μαζί τους στο Ναό. Χρησιμοποιεί ο Κύριος την γνωστή από τον Η­σαΐα (κεφ. ε’ 1 ε.) εικόνα του αμπελώνος, για να δηλώ­ση τον «περιούσιο Λαό». Ο Θεός -ο οικοδεσπότης- εμπιστεύθηκε τον Λαό του στους γεωργούς - ηγέτες και δικαιωματικά θέλησε μια μέρα να πάρη τους καρπούς, που του ανήκαν, την υπακοή δηλ. στο θέλημά Του, την τήρηση του Νόμου Του. Αυτό ζήτησαν οι απεσταλμένοι του Θεού, οι προφήται και άγιοί Του. Βρέθηκαν όμως αντιμέτωποι με τους άρχοντες του Λαού, τους γεωργούς, και πλήρωσαν την επιμονή τους να διεκδικούν τα δικαιώματα του οικοδεσπότου -Θεού με το ίδιο τους το αίμα. Την τύχη των δούλων θα έχη και ο ίδιος ο Υιός του Οικοδεσπότου. Όχι μόνο δεν τον σεβάσθηκαν, όπως περίμενε ο Κύριος του αμπελώνος, αλλά τον σκότωσαν, για να μείνη δικός τους ο αμπελώνας.

Η Ιστορία επαναλαμβάνεται

Αν όμως η παραβολή αυτή τόσο εύγλωττα εκφράζη το δράμα του Ισραηλιτικού Λαού, την τρομερή δηλαδή αποτυχία του να διακονήση το έργο του Θεού μέχρι τέλους, απορρίπτοντας τον Υιό του Θεού - τον κληρονόμο, η ίδια αυτή παραβολή βρίσκει εφαρμογή αδιάκοπα μέσα στην ιστορία. Πάντα εμπιστεύεται ο Θεός τον Λαό Του σε κάποιους γεωργούς. Και περιμένει πάντα να συνάξη τους καρπούς Του. Και στέλνει πάλι τους δούλους Του -ας τους ονομάσωμε Αγίους, Μάρτυρες, Ομολογητές-, όλους εκείνους, που πιστοί στο θέλημα του Θεού και στην προφητική αποστολή τους, ζητούν από τους οποιουσδήποτε «γεωργούς» «καρπούς αξίους» του έργου, που τους εμπιστεύθηκε ο Θεός. Δυστυχώς όμως η παλαιά εκείνη ιστορία συνεχώς επαναλαμβάνεται. Την ίδια τύχη έχουν πάντα οι δούλοι - απεσταλμένοι του Θεού. Την ίδια τύχη έχει και αυτός ο Υιός, γιατί μαζί με τους δούλους δεινοπαθεί και «φονεύεται» και Εκείνος. Σε κάθε εποχή οι σφετεριστές του αμπελώνος -οι ανάξιοι γεωργοί- θα βλέπουν τον αμπελώνα σαν ιδιοκτησία τους, λησμονώντας ότι δεν είναι παρά δούλοι του Θεού και διάκονοι του Λαού Του. Αυτό είναι το κεντρικώτερο σημείο της παραβολής. Φανερώνει την μεγάλη ευθύνη της ηγεσίας και συγχρόνως την κρίση της.

«Ποιμένες»

Έτσι καταλαβαίνομε, γιατί τόσο συχνά στην Γραφή οι ηγέτες του Λαού ονομάζονται «ποιμένες». Η παραβολή μάλιστα του Χριστού μας για τον «καλόν ποιμένα» (Ιωάν. κεφ. 10) είναι η σημαντικώτερη υπογράμμιση του ρόλου της ηγεσίας του Λαού. Από την ίδια του τη φύση κάθε Λαός θα εμφανίζεται πάντα στην ιστορία σαν το ποίμνιο - κοπάδι, που έχει ανάγκη από καθοδήγηση, διαποίμανση και προστασία. Όσο και αν είμαστε, δυστυχώς, πάντα έτοιμοι να ρίξωμε την ευθύνη στο Λαό για την κακή του πορεία, μιλώντας για «ανώριμο Λαό», για «απειθάρχητο Λαό» κ.τ.ό., η πορεία κάθε Λαού δεν είναι δική του ευθύνη. Είναι έργο και ευθύνη της ηγεσίας του, θρησκευτικής, πνευματικής, πολιτικής, και ιδιαίτερα της τελευταίας, που έχει την δύναμη να επιβάλλη τη θέλησή της. Ένας Λαός δεν γίνεται τίποτε περισσότερο ή λιγώτερο από εκείνο, που είναι και θέλουν οι άρχοντές του.Γιατί αυτοί είναι εκείνοι, που, αν έχουν φόβο Θεού, θα τον οδηγήσουν στη σωτηρία, ή θα τον καταστρέψουν, παρασύροντάς τον στον κατήφορο της αθεΐας και του αμοραλισμού τους. Έτσι εξηγείται, γιατί στην πρώτη εκκλησιαστική κοινωνία των Ιεροσολύμων διαγράφονται τα προσόντα των «διακόνων» του Λαού του Θεού (Πράξ. κεφ. 6) και γίνεται με τόση προσοχή η εκλογή τους. Γιατί η περίπτωση εκείνη έπρεπε να έχη για τη ζωή της Εκκλησίας, και κάθε χριστιανικής κοινωνίας, αποφασιστικό χαρακτήρα. Η πρόοδος ή η καταστροφή ενός Λαού θα εξαρτάται πάντα από το ποιον της ηγεσίας του!

Θα έλθη ο Κύριος του αμπελώνος

Στην σημερινή παραβολή όμως επισημαίνει ο Χριστός μας όχι μόνο την ευθύνη των «γεωργών», αλλά και την τραγικότητά τους. Στην μέθη της εξουσίας οι οποιοιδήποτε ηγέτες λησμονούν, ότι θα έλθη και ο Κύριος του αμπελώνος. Αυτός θα έχη τον τελευταίο λόγο! Θα έλθη να κρίνη τους γεωργούς, που φάνηκαν ανάξιοι στην αποστολή τους. Και «έρχεται» συνεχώς μέσα στην ιστορία και «κρίνει» με το ξέσπασμα της δίκαιης οργής Του, πριν από την μεγάλη - τελική εσχατολογική κρίση Του. Αν δεν μπορούν, λοιπόν, οι γεωργοί να ακούσουν τη φωνή της συνειδήσεώς τους, αν δεν θέλουν να ακούσουν τη φωνή του Θεού, τον λόγο της παρακλήσεως και της αγάπης Του, ας συγ­κλονισθούν τουλάχιστον από την απειλή Του. Ο λόγος αυτός έχει βέβαια πρώτιστα αναφορά στην περίπτωση της ιουδαϊκής ηγεσίας. Είναι όμως προειδοποίηση και για τους οποιουσδήποτε άλλους «γεωργούς». Για να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη τους και να αναπροσαρμόσουν τη στάση τους απέναντι στο Λαό του Θεού, τον οποίο έχουν ταχθή να υπηρετούν και όχι να δυναστεύουν.

Χριστιανοί χωρίς «μαθητεία»;

Είναι γνώρισμα της εποχής μας η πτώση της δίψας για σπουδή, που ακολουθείται από μια γενικώτε­ρη πνευματική υποτονία. Δυστυχώς όμως κάτι ανάλογο συμβαίνει και στη χριστιανική ζωή μας. Ο «κατά παράδοση» χριστιανισμός μας, έχει μεταβληθή σε ένα είδος εθιμικού χριστιανισμού της ρουτίνας (τέτοιος είναι ο «χριστιανισμός» της πλειοψηφίας), που δεν αισθάνεται την ανάγκη για συνεχή μαθητεία στο Λόγο του Θεού. Όσο και αν οι στατιστικές έρευνες σημαίνουν την καμπάνα της αισιοδοξίας, είναι υποχρέωση μας να επισημάνωμε και την άλλη πλευρά, που είναι ίσως λιγότερο ευχάριστη, γιατί είναι πιο ρεαλιστική. Πόσοι είναι οι τακτικά εκκλησιαζόμενοι, που τρέφονται συνεχώς με το θείο Λόγο; Πόσο συχνό και σε ποια έκταση γίνεται σ’ όλη μας τη Χώρα το κήρυγμα, η προσφορά του θείου Λόγου; Πόσοι παρακολουθούν θρησκευτικά κηρύγματα σε αίθουσες και πόσοι αισθάνονται την ανάγκη για τούτο; Πόσοι μελετούν θρησκευτικά - θεολογικά βιβλία και φροντίζουν για τον συνεχή καταρτισμό τους; Μας αρέσει συνήθως να υπογραμμίζωμε την συνεχή αύξηση των εκκλησιαζομένων στις μεγάλες εορτές, και ιδιαίτερα την Μεγάλη Εβδομάδα. Και είναι γεγονός αναντίρρητο η διαπίστωση αυτή. Μιλούμε με έμφαση για τον μεγάλο αριθμό των προσερχομένων στη Θ. Κοινωνία τη Μ. Εβδομάδα. Πολύ σπάνια όμως ή καθόλου κάνομε λόγο για το πόσοι απ’ αυτούς περνούν πρώτα από το «λουτρό της ψυχής», την ιερά εξομολόγηση, που είναι το θερμόμετρο της θρησκευτικότητός μας και χωρίς την οποία ΔΕΝ υπάρχει χριστιανική ζωή.

Δεν μπορούμε βέβαια να αρνηθούμε την πηγαία θρησκευτικότητα του Λαού μας, αλλά θέλομε να επι­σημάνωμε εδώ τον κίνδυνο μιας χριστιανικής ζωής χωρίς διάθεση συνεχούς «μαθητείας» στο θείο Λόγο, ενός Χριστιανισμού, που στερείται της επιγνώσεως της αληθείας και γι’ αυτό εύκολα αναμιγνύει την αλήθεια με το ψέμα, την πίστη με την πρόληψη και τη δεισιδαιμονία. Τέτοιος καταντά ο Χριστιανισμός μας, όταν λείπη η συνεχής και αδιάκοπη επαφή με το Λόγο του Θεού, όταν δεν θεωρούμε απόλυτα αναγκαία την φοίτησή μας στο σχολείο της ουράνιας βασιλείας, στη διδασκαλία της ορθοδόξου Εκκλησίας μας.

Δυνατοί με το Θεό

...Δεν είναι σπάνιες οι περιπτώσεις, που μας κυριεύει απόγνωση εξ αιτίας της παρατηρουμένης κρίσεως στους θεσμούς και της μικρότητος των προσώπων. Η πτώση και, όχι σπάνια, εξαθλίωση των προσώπων, η χρεωκοπία, όπως λέμε, της οποιασδήποτε μορφής ηγεσίας, οδηγεί στην απαισιόδοξη διαπίστωση, πως δεν υπάρχει ελπίδα σωτηρίας. Πολύ περισσότερο συμβαίνει τούτο όταν τα πρόσωπα εκείνα, στα οποία στηρίζει κανείς την ελπίδα του, αποδεικνύονται στο τέλος εντελώς αντίθετα από τις προσδοκίες μας. Οι αναμενόμενοι ή αυτοπροβαλλόμενοι σωτήρες μας απογοητεύουν κυριολεκτικά. Τί κάνομε σ’ αυτές τις περιπτώσεις; Το μεγαλύτερο λάθος. Βλέπομε τα πράγματα απελπιστικά ανθρωποκεντρικά. Ενώ πλάθομε τα τολμηρότερα σχέδια, ενώ υπολογίζομε τα πάντα, ενώ στηρίζομε τις ελπίδες μας σε διάφορους, αυτόκλητους ακόμη, σωτήρες, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς, ένα λησμονούμε^. τον Θεό. Λησμονούμε πως δεν σώζεται από μας ο κόσμος. Πως ένας είναι ο μοναδικός μας σωτήρας, ο Χριστός. Που σώζει κάθε διάσταση της ζωής μας, το σώμα και την ψυχή μας, την πνευματική ζωή μας και την κοινωνία μας. Πως μόνο Εκείνος, μπορεί να ανατείλη τον ήλιο της ελπίδος και στο καταθληπτικώτερο σκοτάδι. Πως δεν είναι δικό μας έργο η σωτηρία, αλλά δικό Του. Πως μόνο αν ο ηγέτης αφήση να γίνη χριστοκίνητος, θα μπορέση να φέρη τον Λαό στην εν Χριστώ σωτηρία. Πως μόνο, αν ο Λαός στηρίξη στον Θεό την ελπίδα του, θα μπόρεση να βρη τη λυτρωτική του πορεία. Με την νίκη Του μπορούμε να νικάμε. Με τη δύναμή Του να γινώμαστε κι εμείς δυνατοί. Με την αλήθειά Του να σωζώμαστε.

ΠΗΓΗ: "ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ"
(Απάνθισμα κηρυγμάτων από την
«ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ» των ετών 1980 και 1983)
ΠΡΩΤΟΠΡ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Μ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ» 

ΚΟΜΒΟΣΧΟΙΝΙ-ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ

Κομβοσχοίνι - Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς,

29 Απρ 2009

Χωρίς Σχόλια

Το κομποσκοίνι που έχουν όλοι οι Ορθόδοξοι μοναχοί και το χρησιμοποιούν και πολλοί ορθόδοξοι λαϊκοί, είναι συνήθως μάλλινο και πλεγμένο σε διάφορα μεγέθη. Από πολύ μικρό, που φοριέται στο δάχτυλο, έως πολύ μεγάλο: 33άρι (με 33 κόμπους), 50άρι (με 50 κόμπους), 100άρι, 500άρι κ.λπ.

Στην προσευχή με κομποσκοίνι, που βοηθά πολύ στη συγκέντρωση του νου, ακολουθείται συγκεκριμένη τεχνική μέθοδος. Σε κάθε κόμπο που περνά ανάμεσα στα δάχτυλά του ο προσευχόμενος, λέει αλληλοδιαδόχως τις ευχές: Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με, Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον ημάς, Άγιοι του Θεού πρεσβεύσατε υπέρ υμών. Είναι δυνατόν να λέγεται και μόνη η ευχή Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με. Το κομποσκοίνι έχει σχεδιαστεί για προσευχή, και όχι για να παίζει ρόλο βραχιολιού στον καρπό του χεριού ή σαν κομπολόι

Στο κομποσκοίνι, κάθε τμήμα του έχει κάποια συμβολική σημασία. Είναι πλεγμένο κυρίως από μαλλί για να θυμίζει στα μέλη της Εκκλησίας ότι είναι τα λογικά πρόβατα του Ιησού Χριστού (Ιωάν. 10:11). Έχει χρώμα μαύρο που συμβολίζει το πένθος των αμαρτιών αφού "ουδείς αναμάρτητος" (πρβλ. Γ' Βασ. 8:46, Ιώβ 4:17, Ρωμ. 3:9-12 κ.ά.). Πάνω του το κομποσκοίνι έχει τονσταυρό για να φέρνει στη μνήμη "ότι έτι αμαρτωλών όντων ημών Χριστόςυπέρ ημών απέθανε" (Ρωμ. 5:8). Συνήθως το κομποσκοίνι καταλήγει σε μία φούντα που ο σκοπός της είναι το σκούπισμα των δακρύων ("τοίς δάκρυσιν έβρεξέ μου τους πόδας" Λουκ. 7:44). Οι 33 κόμποι συμβολίζουν τα χρόνια του Ιησού Χριστού, οι 99 κόμποι είναι το 33 πολλαπλασιασμένο με τον αριθμό των τριών Προσώπων της Αγίας Τριάδας, και ο κάθε κόμπος αποτελείται από 9 πλεγμένους σταυρούς, που συμβολίζουν τα εννέα τάγματα των αγγέλων. Παρόλα αυτά, ενώ ο αριθμός σταυρών που αποτελούν τον κάθε κόμπο παραμένει πάντα σταθερός, ο αριθμός των κόμπων που αποτελούν το κομποσκοίνι εξαρτάται από τον αριθμό των προσευχών για τον οποίο θα χρησιμοποιηθεί. Πρέπει να σημειωθεί ότι υπάρχουν κομποσκοίνια φτιαγμένα και από άλλα υλικά εκτός του μαλλιού, π.χ. ακρυλικά, όπως και διαφόρων χρωμάτων.

'Aλλα είναι φτιαγμένα από χάνδρες ή με το αποξηραμένο λουλούδι ενός φυτού που λέγεται «Δάκρυ της Παναγίας». Το κομποσχοίνι είναι ένα από τα αντικείμενα που δίδονται σ' έναν Ορθόδοξο Μοναχό κατά την τελετή της κουράς του. Του δίνεται σαν το πνευματικό του ξίφος με το οποίο ως στρατιώτης του Χριστού, πρέπει να πολεμήσει κατά του νοητού εχθρού μας, του διαβόλου. Το ξίφος αυτό το χρησιμοποιεί επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας, Ιησού Χριστού, ικετεύοντας για το έλεός Του με την προσευχή στο όνομά Του.

ΕΟΡΤΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΞΕΝΟΦΩΝΤΟΣ

Τετάρτη, 26 Ιανουάριος 2011 00:14

Γιορτάζουμε σήμερα 26 Ιανουαρίου, ημέρα μνήμης του Αγίου Ξενοφώντος, της συζύγου του και των τέκνων αυτών, ας πούμε λίγα λόγια:

Ο Άγιος Ξενοφών κατοικούσε στην Κωνσταντινούπολη επί αυτοκρατορίας Ιουστίνου Α’ και Ιουστινιανού. Ήταν πλούσιος συγκλητικός και ξεχώριζε για την μεγάλη του πίστη τον Θεό. Ήταν παντρεμένος με τη Μαρία και είχε δύο παιδιά, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη. Όταν τα παιδιά του τελείωσαν τη στοιχειώδη εκπαίδευση του σχολείου, τα έστειλε στη Βηρυτό της Φοινίκης, για να σπουδάσουν νομικά. Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού με το πλοίο, αυτό ναυάγησε. Με τη βοήθεια του Θεού, σώθηκαν και πήγαν στα Ιεροσόλυμα όπου και έγιναν μοναχοί. Οι γονείς τους, Ξενοφών και Μαρία, τους αναζητούσαν. Έμαθαν όμως ότι ζουν στην έρημο ασκητικά, τότε δόξασαν το Θεό και άφησαν τις εγκόσμιες απολαύσεις και ακολούθησαν και αυτοί το μοναχικό βίο. Ο Ξενοφών, η γυναίκα του και τα παιδιά τους ζούσαν τόσο ευάρεστα στο Θεό, που ο Θεός του έδωσε το Χάρισμα της Θαυματουργίας, όπου και επιτέλεσαν πολλά θαύματα. Έτσι, η Άγια αυτή οικογένεια έζησε με βάση το Λόγο του Κυρίου. Παρέδωσαν τη ψυχή τους στον Κύριο ειρηνικά.

Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!!

Ανάλυση ονόματος:
ΞΕΝΟΦΩΝ: ο ανδρείος ηγέτης των ξένων, η δύναμη των ξένων.

Απολυτίκιο:
Ως γενεά ευλογητή τω Κυρίω, της ουρανίου ηξιώθησαν δόξης, ασκητικώς δοξάσαντες Χριστόν επί της γης. Ξενοφών ο Όσιος, και η τούτου συμβία, συν τοις αριστεύσασιν, ιεροίς αυτών τέκνοις, ους ευφημούντες είπωμεν φαιδρώς χαίροις Οσίων χορεία τετράριθμε.

ΑΝΑΡΤΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΟ ΒΗΜΑ http://www.agioritikovima.gr

Ο δεσμός της ψυχής με το Χριστό, πηγή χαράς

Ο δεσμός της ψυχής με το Χριστό, πηγή χαράς

Αρχική: Αρχική σελίδα \ Θεματικές κατηγορίες \ Εκκλησία \ Αγία Γραφή \ Μηνύματα από το Ευαγγέλιο \ Ο δεσμός της ψυχής με το Χριστό, πηγή χαράς

Ο δεσμός της ψυχής με το Χριστό, πηγή χαράς

Εάν, σύμφωνα με τις συμβουλές του Παύλου, νεκρώσαμε τα μέλη μας, που επιθυμούν τα γήινα (πρβλ. Κολοσ. 3, 5) και φέρουμε διαρκώς, μέρα και νύκτα, τη νέκρωση του Ιησού στο σώμα μας^.εάν είμαστε έτοιμοι, αποφασισμένοι, μιμούμενοι το Χριστό, να υποστούμε μαρτυρικό θάνατο για χάρη Του, η πληγή από το νεκρό σώμα δεν θα προχωρήσει αναγκαστικά προς την ψυχή, που είναι ελευθερωμένη από το δεσμό της με αυτό. Ατιμώσεις, εξευτελισμοί και ζημίες και θάνατοι συγγενών δεν θα αναστατώσουν το νου, ούτε θα στρέψουν την ψυχή από τα υψηλά και ουράνια, στην αγάπη για τα γήινα με τα εδώ παθήματα... Και γενικά η ψυχή, που δέθηκε μια για πάντα με τον πόθο για τον Κτίστη και που συνήθισε να χαροποιείται και να ευφραίνεται με τις εκεί πνευματικές ομορφιές, δεν θα μεταβάλει τη χαρά και την ευθυμία της από την ποικίλη μεταβλητότητα των σαρκικών παθημάτων. Αλλ’ αυτά που για τους άλλους είναι λυπηρά, η ενωμένη με τον Κτίστη ψυχή θα τα δεχθεί σαν επιπρόσθετη ευφροσύνη.

(Μέγας Βασίλειος)

"ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ
ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ"
ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Είναι αναγκαία προϋπόθεση για την τελείωση Είναι αναγκαία προϋπόθεση για την τελείωση Αρχική: Αρχική σελίδα \ Θεματικές κατηγορίες \ Εκκλησία \ Αγία Γραφή \ Μηνύματα από το Ευαγγέλιο \ Είναι αναγκαία προϋπόθεση για την τελείωση Είναι αναγκαία προϋπόθεση για την τελείωση Γιατί είναι ανάγκη οπωσδήποτε να θλίβεται ο πιστός; Διότι όλοι όσοι θέλουν να ζουν με την ευσέβεια, που διδάσκει και εμπνέει ο Χριστός, θα υποστούν διωγμούς. Και πάλι. Παιδί μου, αν θέλεις να υπηρετείς τον Κύριό σου, προετοίμασε την ψυχή σου να δεχθεί και να αντιμετωπίσει τον πειρασμό, βάδιζε σωστά και περίμενε καρτερικά (Σοφ. Σειρ. 2, 1-2). Είναι καλές οι προειδοποιήσεις ότι σύντομα στη ζωή μας θα πέσουμε σε πειρασμούς και θα δοκιμασθούμε σκληρά. Μεγάλη παρακίνηση και φανερή παρηγοριά αυτής της ανάγκης είναι να δοκιμάσουμε αμέσως κινδύνους. Είναι πολύ μεγάλη και εξαιρετική και πολύ ωφέλιμη η δοκιμασία των πιστών. Τί σημαίνει αυτό; Για να καταλάβεις άκουσε τα επόμενα: Όπως ακριβώς δοκιμάζεται το χρυσάφι στη φωτιά, έτσι και οι άνθρωποι καθαρίζονται και αγιάζονται, γίνονται δεκτοί ενώ¬πιον του Θεού, όταν περάσουν μέσα από το καμίνι της ταπείνωσής τους με τους πειρασμούς (Σοφ. Σειρ. 2, 5). Κι αυτό σημαίνει ότι όπως το χρυσάφι δοκιμάζεται στη φωτιά και γίνεται καθαρώτερο, έτσι και η ψυχή μέσα από τις θλίψεις και τους κινδύνους βγαίνει φωτεινή και χαριτωμένη, καθαρή από κάθε της αμαρτωλή κηλίδα. (Άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος) ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ” ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Βάπτισμα και τήρησις των εντολών -Αγίου Μάρκου του Ασκητού

Βάπτισμα και τήρησις των εντολών Βάπτισμα και τήρησις των εντολών Αρχική: Αρχική σελίδα \ Θεματικές κατηγορίες \ Άγιοι Πατέρες - Διδασκαλίες \ Βάπτισμα και τήρησις των εντολών Βάπτισμα και τήρησις των εντολών Αγίου Μάρκου του Ασκητού Το άγιο Βάπτισμα είναι μεν τέλειο, αλλά δεν τελειοποιεί αυτόν που δεν τηρεί τις εντολές. Να μη πιστεύουμε σε ανθρώπινες ει­κασίες, αλλά καλύτερα στην θεία Γραφή, που λέγει: «Χριστός απέθανεν υπέρ των αμαρτιών ημών κατά τας Γραφάς» (Α' Κορ. ιε' 3). «Συνετάφημεν αυτώ δια του βαπτίσματος» (Ρωμ. στ' 4). «Ο αποθανών δεδικαίωται από της α­μαρτίας» (Ρωμ. στ' 7). «Αμαρτία υμών ου κυ­ριεύσει» (Ρωμ. στ' 14), εάν βέβαια πράξουμε τις εντολές Του. Εάν δεν τις τηρούμε είμεθα άπιστοι και κρατούμεθα από την αμαρτία. Πίστις δεν είναι μόνον να βαπτισθούμε στο όνομα του Χριστού αλλά και το να πράττουμε τις εντολές Του. Είναι ολοφάνερο, σύμφωνα με την Γραφή, ότι συνταφήκαμε μυστικώς με Αυτόν διά του βαπτίσματος και ότι μας «συν­ήγειρε και συνεκάθισεν εν τοις επουρανίοις» (Εφ. β' 6). Έδωσε όμως και εντολές, τις οποίες αφού εκπληρώσουμε, θα εύρουμε την τελει­ότητα που ήδη μας έχει δωρήσει. Εάν δεν τις εκπληρώσουμε, τότε θα φανή ότι ενεργεί με την θέλησί μας η αμαρτία μέσα μας. Εάν λέμε πάλι ότι με τα έργα αναιρείται η αμαρτία, τότε το «Χριστός δωρεάν απέθανε» (Γαλ. β'21) και όλα όσα παρόμοια έχουν ειπωθεί είναι ψεύδος. Εάν δεν είναι τέλειο το Βάπτισμα, αλλά, όπως λέγουν, έχει την τελειότητα από τους αγώνες, τότε είναι μάταιος γι' αυτούς ο νόμος της ελευθερίας και αναιρείται όλη η νομοθεσία της Καινής Διαθήκης. Ακόμη προ­σάπτουν και αδικία στον Χριστό, που προστάσσει έργα ελευθερίας στους βαπτισμένους, ενώ ακόμα χωρίς να το θέλουν είναι υποδου­λωμένοι στην αμαρτία, όπως λέγουν. Η χάρις του Θεού παύει να είναι χάρις, αλλ' ανταπόδοσις για τους αγώνες μας. Διότι, εάν είναι λόγω των έργων, δεν είναι της χάριτος. Εάν είναι της χάριτος, το έργο δεν είναι έργο, αλλ' εντολή του ελευθερώσαντος. Έργο ελευθερί­ας και πίστεως. Αυτά προέγραψε κατ' οικονομίαν ο απόστολος Παύλος προς τους Γαλατάς, νουθετώντας αυτούς που παρόμοια είχαν απιστήσει. Εμείς, «μη αρνούμεθα την πίστι του κηρύγματος». Αλλά εάν κρατούμεθα από την αμαρτία και μετά το βάπτισμα, όχι ότι το βάπτισμα είναι ατελές, απλώς αμελούμε εμείς την εντολή και υποκύπτουμε θεληματικά στην ηδονή, καθώς μας ελέγχει η θεία Γραφή, που λέγει: «ως κύων επιστρέψας επί τον ίδιον έμετον» (Β' Πέτρ. β' 22). Παρόμοια επιστρέφει στην αμαρτία του ο άνθρωπος με αυτεξούσιο προαίρεσι. Το θέλημα και το Βάπτισμα ούτε ο Θεός, ούτε ο σατανάς το παραβιάζει. Πηγή: Αγιορείτικον Ημερολόγιον 2011 Έκδοσις: ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗΣ ΜΟΝΗΣ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Η χαριτωμένη ψυχή Η χαριτωμένη ψυχή Αρχική: Αρχική σελίδα \ Θεματικές κατηγορίες \ Εκκλησία \ Αγία Γραφή \ Μηνύματα από το Ευαγγέλιο \ Η χαριτωμένη ψυχή Η χαριτωμένη ψυχή Όταν η ψυχή καταξιωθεί να λάβει τη θεία Χάρη, τότε της είναι πάρα πολύ χρήσιμα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μάλιστα η γνώση, η σύνεση και η διάκριση. Αυτά τα δώρα τα προσφέρει ο Θεός στην ψυχή που τα ζητεί, ώστε να υπηρετεί με ευχαρίστηση το Πνεύμα, που καταξιώθηκε να λάβει. Αυτό σημαίνει πως με τα ξεχωριστά αυτά χαρίσματα η ψυχή δεν παρασύρεται από την κακία. Δεν κάνει λάθη από άγνοια. Δεν παραμελεί τα καθήκοντα, ζει πάντοτε με φόβο Θεού και σύμφωνα με το πανάγιο θέλημά Του. Αυτό οφείλεται στο ότι η χάρη και η ενέργεια και η δύναμη του φωτεινού Πνεύματος κατοικεί μέσα στον άνθρωπο, που αγιάσθηκε και είναι ενωμένος με το Χριστό. Όπως λέει ο Παύλος «Όσοι βαπτισθήκα¬τε στο όνομα του Χριστού πιστεύοντας σ’ Αυτόν ντυθήκατε το Χριστό και ενωθήκατε μαζύ Του». (Άγ. Μακάριος ο Αιγύπτιος)

«Φρόντισε να θεραπεύσης τα πάθη σου και έπειτα των άλλων» «Φρόντισε να θεραπεύσης τα πάθη σου και έπειτα των άλλων» Αρχική: Αρχική σελίδα \ Διάφορα Θέματα \ Γέροντες και μορφές της Ορθοδοξίας \ Επιστολές Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου \ «Φρόντισε να θεραπεύσης τα πάθη σου και έπειτα των άλλων» Ανέκδοτες επιστολές π. Φιλοθέου Ζερβάκου «Φρόντισε να θεραπεύσης τα πάθη σου και έπειτα των άλλων» 8-10-1946         * ... Πρόσεξε διότι ο διάβολος έχει πολλάς παγίδας μη σε ρίξη σε καμμία πλάνην από την οποίαν δεν θα δυνηθής να εξέλθης. Πόσοι ιεροκήρυκες είναι εις τας Αθήνας, Θεολόγοι, Ιερείς, Επίσκοποι, διδάσκαλοι; Πού είναι οι καρποί που έφεραν; πώς δεν κατόρθωσαν τους χριστιανούς να πείσουν να έχουν αγάπην, ομόνοιαν, ειρήνην; πώς δεν τους εθεράπευσαν από τα πά­θη της υπερηφανείας, του θυμού, του φθόνου, της μνησικακίας, της ασωτείας και ασελγείας; πώς δεν ηδυνήθησαν να τους εμποδίσουν από τον αλληλοσπαραγμόν, παρά εφονεύθησαν τόσαι χιλιάδες; Ως φαίνεται όλοι οι ανωτέρω δεν εφρόντισαν να θεραπεύσουν τον εαυτόν τους πρώτον και δι' αυτό δεν ηδυνήθησαν να θεραπεύσουν και τους άλλους; ίσως να υπάρχουν και μερικοί καλοί, αλλά θα είναι μονάδες και θα έχουν και αυτοί αν όχι μεγάλας μικροτέρας ασθενείας.        Οι Άγιοι Απόστολοι ήσαν μόνον δώδεκα, αλλ' επειδή εθεράπευσαν πρώτον τον εαυτόν τους εθεράπευ­σαν μυριάδας ανθρώπων από όλα τα έθνη τα άπιστα, τα αλλόφυλλα.        Ημείς οι Έλληνες με πολλούς Αρχιερείς, χιλιάδες ιερείς, ιεροκήρυκες, θεολόγους κ.λπ., διάδοχοι των Αγίων Αποστόλων, όχι μόνον τα άγρια και αλλόφυλλα έθνη δεν ωφελούμεν αλλ' ούτε τους ομοφύλλους, ομοθρήσκους Έλληνας τους συμπατριώτας μας. διατί, διότι δεν εφροντίσαμε να θεραπεύσουμε τα ιδικά μας πάθη, ή τουλάχιστον να κάνουμε εκείνα που διδάσκουμε.         Ο Κύριος είπε. ο γνους και ποιήσας και διδάξας μέγας κληθήσεται. Πρώτον ο ποιήσας και μακάριοι οι ακούοντες τον λόγον του Θεού και φυλάσσοντες αυτόν. Φρόντισε, λοιπόν, αφού θα αναλάβης έργον ιεραποστόλου να διδάξης τον εαυτόν σου την ταπείνωσιν, την υπακοήν, την αοργησίαν, την αμνησικακίαν, την μακροθυμίαν, την υπομονήν, την εγκράτειαν, την φιλαδελφίαν και τότε να διδάξης τους άλλους. Φρόντισε να θεραπεύσης τα πάθη σου και έπειτα των άλλων. Ο Θεός να σε φωτίση και οδηγήση εις το να γνωρίσης ποίον το θέλημά Του, το άγιον και τέλειον, και να ποίησης αυτό.                                                                                                                      Μετ' αγάπης και ευχών Φιλόθεος Αρχιμανδρίτης Υ.Γ. Οι καλοί μοναχοί δεν κοιμώνται ούτε κάθηνται ως κηφήνες, αλλ' αγρυπνούν και προσεύχονται και δι' εαυτούς και διά σωτηρίαν των άλλων. Εργάζονται και εκ του κόπου των εσθίουν τον άρτον τους και εκ του κόπου των τρώγουν οι πτωχοί, οι ξένοι, οι ασθενούντες, οι γέροντες. Τοιούτοι ενάρετοι μοναχοί ήσαν ανέκαθεν οι αγιώτεροι πάντων των ανθρώπων..., ων ουκ ην άξιος ο κόσμος. Αι προσευχαί των σπανίων αυτών Μοναχών συγκρατούν την οργήν του Θεού την οποίαν θα επιφέρη ο Κύριος διά τας αμαρτίας των ανθρώπων. «Ο ΟΣΙΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ Ο ΑΣΚΗΤΗΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ (1884-1980)» Τεύχος 20. Μάιος-Αύγουστος 2007. Θεσ/νίκη Έκδοσις: «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Οι ένοπλες δυνάμεις και το ράσο στου αγώνες του Έθνους

Αρχική: Αρχική σελίδα \ Διάφορα Θέματα \ Γέροντες και μορφές της Ορθοδοξίας \ π. Γεώργιος Μεταλληνός \ Οι ένοπλες δυνάμεις και το ράσο στου αγώνες του Έθνους

Πρωτοπρ. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός 
Ομότιμος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών

ΟΙ ΕΝΟΠΛΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΣΟ ΣΤΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

Ευχαριστώ για την τιμητική σας πρόσκληση να είμαι ο ομιλητής στην σημερινή επέτειό σας. «Η Η­ΜΕΡΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΛΩΝ ΔΥΝΑΜΕΩΝ»  είναι εορτή και πανήγυρις όλου του Έθνους, το όποιο σεμνύνεται για τον Στρατό όλων των Όπλων και αποτίνει φό­ρο τιμής στα εκλεκτά τέκνα του, που επωμίζονται ε­κούσια την υψηλή αποστολή να προασπίζουν την ε­δαφική ακεραιότητα της χώρας μας από οποιαδήποτε απειλή, διασώζοντας συνάμα την ελευθερία της. Μαζί δε με τα μόνιμα μέλη των Ένοπλων Δυνάμεων μας συμμετέχουν στην χαρά σας και όλοι οι Έλληνες, άν­δρες και γυναίκες, που έχουν την τιμή να έχουν φορέ­σει ή να φορούν σήμερα την τιμημένη στολή σας, εκ­πληρώνοντας το ιερό χρέος προς την Πατρίδα με την στράτευση τους. Έσχατος πάντων συνεορτάζει μαζί σας και ο ομιλών, που αυτή την στιγμή αναπολεί την διετία της στρατιωτικής του θητείας, μία από τις ιερό­τερες και ευεργετικότερες γι' αυτόν περιόδους της ζω­ής του.

1. Δυναμογόνος πηγή του ψυχισμού και της ετοι­μότητας των Ένοπλων Δυνάμεων μας είναι η βαθύρριζη αγάπη προς την Πατρίδα, η φιλοπατρία, δεδομέ­νου, ότι η Πατρίδα είναι ο ευλογημένος χώρος πραγματώσεως κάθε άνθρωπου, άνδρα ή γυναίκας, ως πολί­τη, και τελειώσεως της ενδοϊστορικής αποστολής του. Αυτονόητη είναι για τον Έλληνα η εσωτερική-καρδιακή σύμπτωση με την φιλοπατρία του μεγάλου σοφού μας Σωκράτη, όταν έλεγε το υπέροχο εκείνο: «Μητρός τε και Πατρός και των άλλων προγόνων α­πάντων τιμιώτερον και σεμνότερον και αγιώτερον ε­στίν η Πατρίς, και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ' ανθρώποις τοις νουν έχουσιν» (Κρίτων, κεφ. 12). Συνέχιζε δε με αυτό τον τρόπο μια παράδοση ελ­ληνική, που καταγράφηκε ήδη από τον Όμηρο, όταν και αυτός έλεγε: «ουδέν γλύκιον Πατρίδος» (Δεν υ­πάρχει τίποτε γλυκύτερο από την Πατρίδα). Το Έθνος μας οφείλει την ιστορική συνέχειά του στον πα­τριωτισμό του, που διαχέει όλη την χριστιανική πε­ρίοδό του, με μάρτυρα τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολό­γο, που επαναδιατύπωσε τον σωκρατικό λόγο, γρά­φοντας στην 37^η επιστολή του: «Μητέρα τιμάν των ο­σίων, μήτηρ δε άλλη μεν άλλου. Κοινή δε πάντων μήτηρ Πατρίς» (Είναι ιερό να τιμάμε την μητέρα μας, (και) ο καθένας έχει την δική του μητέρα. Αλλά κοι­νή μητέρα όλων είναι η Πατρίδα).

Η ενιαία αυτή στάση ζωής του Ελληνισμού δια­χρονικά παράγει ανά τους αιώνες την ελληνική εκδο­χή του ολοκαυτώματος, ως ολοκληρωμένης θυσίας, ό­χι παθητικά, αλλά ενεργητικά και εκούσια. Από τον Λεωνίδα μέχρι τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τον Αθανάσιο Διάκο ή τον Αυξεντίου παρεμβάλλονται το Κούγκι, το Αρκάδι, η Αραπίτσα. Είναι τα δικά μας ο­λοκαυτώματα, ανυπέρβλητα πρότυπα φιλοπατρίας και αυτοθυσίας. Είναι στην φύση πια του Έλληνα να μην μπορεί ποτέ, στην αντιμετώπιση του όποιου εισβολέα, να αναρωτηθεί: «γιατί»!  Και αυτό διότι με­τά το του Αισχύλου: «Ίτε παίδες Ελλήνων, ελευθερούτε Πατρίδα ελευθερούτε δε παίδας, γυναίκας, θε­ών τε πατρώων έδη, θήκας τε προγόνων νυν υπέρ πάντων αγών» (Πέρσαι, 402-405), στα ώτα των Ελλή­νων μαχητών ηχεί και ο λόγος του Χριστού μας: «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» (Ιωάν. 15, 13): («μεγαλύτερη αγάπη δεν υπάρχει από την αυτοθυσία υπέρ των φίλων του»).

2. Η ελληνική φιλοπατρία όμως συνδέεται άμεσα με την φιλελευθερία, όπως επιγραμματικά παραδόθη­κε στους αιώνες από τον Περικλή: «...εύδαιμον το ε­λεύθερον, το δ' ελεύθερον το εύψυχον κρίνοντες» («ευδαιμονία είναι η ελευθερία και ελευθερία είναι η γενναιότητα». Επιτ. Θουκυδίδου Ιστορία Β', 43). Η αρχαιοελληνική αυτή αντίληψη της ελευθερίας ανα­διατυπώνεται αδιάκοπα, στο φως της Χάρης του Τρια­δικού Θεού, μέσα στο σώμα του Ιησού Χριστού, την Εκκλησία. Ελευθερία κατά την ελληνορθόδοξη συ­νείδηση είναι η φυσική κατάσταση υπάρξεως του άν­θρωπου (το «κατά φύσιν») και πραγματώνεται ως άμε­ση κοινωνία με τον Θεό, στην καρδιά, το κέντρο της υπάρξεως. Είναι το«μένειν ἐν τῇ ἀγάπῃ  του Χριστού» (Ιωάν. 15, 0). Η ενοίκηση και παρουσία της άκτιστης Χάρης του Θεού στον άνθρωπο (κοινωνία με τον Θεό-θέωση) συνιστά ελληνοχριστιανικά το γεγονός της εσωτερικής ελευθερίας, μέσα στην καρδιά, που εί­ναι και η προϋπόθεση κάθε εξωτερικής θεόνομης ε­λευθερίας.

Στην ελληνορθόδοξη παράδοση, εξ άλλου, η ελευ­θερία πραγματώνεται μέσα στο πλαίσιο του θελήμα­τος του Θεού, όχι μόνον ως προσωπική, αλλά και ως κοινωνική και εθνική ελευθερία. Εδώ ακριβώς συναν­τώνται ιστορικά Ελληνισμός και Χριστιανισμός, στην θεολογική νοηματοδότηση της ελευθερίας. Η κοινωνική και εθνική ελευθερία είναι εναρμόνιση των επί μέρους προσωπικών ελευθεριών, που εκφράζεται ως ομοψυχία, ομοκαρδία. Είναι το «ομοθυμαδόν» των Πράξεων των Αποστόλων (2, 1). Η εθνική ελευ­θερία είναι έννοια θεολογική, όχι απλά θρησκευτική. Διότι η αγιοπνευματική καρδιακή ενότητα των επί μέ­ρους προσώπων παράγει την δυνατότητα αρμονικής συνυπάρξεως και κοινής ενεργείας. «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντί με Χριστῷ», έλεγε ο Απ. Παύλος (Φιλιπ. 4, 13). Αυτό είναι το προαπαιτούμενο και στην περίπτωση της συλλογικής-εθνικής αντιμετώπι­σης των εισβολέων. Το ΟΧΙ λ.χ. του Ιωάννου Μετα­ξά, στρατηγού και αυτού, εξέφραζε σ' όλα τα μήκη και πλάτη της γης την ενιαία βούληση του Ελληνι­κού Έθνους την στιγμή εκείνη και σ' αυτό οφείλεται το θαύμα του Στράτου μας στο Έπος του 1940/41. Έτσι νοείται ελληνορθόδοξα η ενότητα στο ένα σώμα, το Γένος ή το Έθνος, αλλά και ο αγώνας για την α­πρόσκοπτη συνέχεια του ή την αποκατάστασή του. Ελληνορθόδοξα μόνο μια μορφή ένοπλου αγώνα βρί­σκει δικαίωση, ο αμυντικός η απελευθερωτικός. Και είναι γεγονός, τεκμηριωμένο ιστορικά, ότι το Έθνος μας δεν είχε ποτέ στην ιστορία του κατακτητικούς -ιμπεριαλιστικούς πολέμους.

3. Η ελληνορθόδοξη κοινωνία διέσωσε στην δια­χρονική πορεία της αναλλοίωτα το νοήματα της φιλο­πατρίας και της φιλελευθερίας. Συστατικό δε της ου­σίας της αναφαίρετο είναι η ισόρροπη ιεράρχηση της ιστορικής Πατρίδας στην αιώνια Πατρίδα. Αυτό συν­οψίζει και κωδικοποιεί ο μεγάλος φωτιστής του δού­λου Γένους, Πατροκοσμάς ο Αιτωλός, λέγοντας: «Η πατρίδα μου η ψεύτικη, η γήινη και ματαία, είναι από του Αγίου Άρτης και από την επαρχίαν Απόκουρον... Ημείς, Χριστιανοί μου, δεν έχομεν εδώ (μόνι­μη) πατρίδα» (πρβλ. Εβρ. 13, 14). Διά τούτο και ο Θε­ός μας έβαλε τον νουν εις το επάνω μέρος, διά να στοχαζώμεθα πάντοτε την ουράνιον βασιλείαν, την αληθινήν πατρίδα μας». Αυτό εννοούσε και ο Αλέξαν­δρος Υψηλάντης, τιτλοφορώντας την επαναστατική Προκήρυξη του (1821): «Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος», αλλά και ο στρατηγός Θεόδωρος Κολοκο­τρώνης, όταν έλεγε στους μαθητές του Γυμνασίου Αθηνών στην Πνύκα: «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, διότι, όταν επιάσαμε τα άρματα, είπαμε πρώτα υπέρ πίστεως και έπειτα υπέρ πατρίδος».

Με αυτό το φρόνημα μέχρι σήμερα οι Ένοπλες Δυνάμεις μας μετέχουν στους εθνικούς μας αγώνες, ζώντας μέσα σε ένα συνεχές θαύμα και πραγματο­ποιώντας θαυμαστά κατορθώματα, μεγαλειώδη υπο­δείγματα προς όλους τους Λαούς της γης, που αναγ­κάσθηκαν να ομολογούν, ότι «οι ήρωες πολεμούν ως Έλληνες»! Οι ελληνορθόδοξες μάλιστα ρίζες του πα­τριωτικού μας φρονήματος οδήγησαν σε μία πραγμα­τικότητα, που μόνον η ελληνική ψυχή μπορεί να κα­τανοήσει και ερμηνεύσει. Είναι η αστασίαστη και α­διάκοπη συμμετοχή και του Ράσου στους εθνικούς μας ένοπλους αγώνες.

4. Στους χριστιανικούς πληθυσμούς του Τρίτου λεγομένου Κόσμου συνδέθηκε, τον 20^ον αιώνα, ο α­γώνας εναντίον της καταθλιπτικής αποικιοκρατίας με μία επαναστατική θεολογία, που συνοψίζεται στις α­κόλουθες θέσεις: Η έλευση της βασιλείας του Θεού συμβαδίζει με την πρόοδο της κοινωνικής δικαιοσύ­νης στην Γη, εξασφαλιζόμενη με την ενεργό συμμετο­χή των Χριστιανών στα επαναστατικά και απελευθε­ρωτικά κινήματα. Η θεολογία αυτή, όπως δηλώνουν τα ονόματα της («Θεολογία της απελευθερώσεως»-Liberation's Theology, «Θεολογία της επαναστάσεως» η «Μαύρη Θεολογία» (στην Αφρική) και «Θεολογία των πτωχών»), εφευρέθηκε, για να δικαιωθεί χριστια­νικά στην Δύση η συμμετοχή και του Κλήρου στους επαναστατικούς αγώνες.

Σ' αντίθεση όμως με την Δυτική Χριστιανοσύνη, που είδε με φανερή καχυποψία τα κινήματα αυτά, κα­τηγορώντας τα ως μαρξιστικά, όλοι οι δικοί μας απε­λευθερωτικοί και αμυντικοί αγώνες, με κορυφαίο εκεί­νον του 1821, έγιναν από την πρώτη στιγμή υπόθεση της Εκκλησίας, δηλαδή του Ράσου και η συμμετοχή των Κληρικών κάθε βαθμίδος σ' αυτούς, θεωρήθηκε εξ αρχής (4^ος αιώνας στο Βυζάντιο-Ρωμανία) αυτο­νόητη και αστασίαστη. Το ερώτημα είναι: Γιατί;

Στην ελληνορθόδοξη ιστορική διάρκεια ποτέ δεν παραθεωρήθηκε η θεία εντολή της θυσίας του Ποιμέ­να υπέρ των προβάτων του (Ιωαν. 10, 12-13). Ήδη δε μέ­σα στην αυτοκρατορία της Νέας Ρώμης, το «Βυζά­ντιο», όπως μας έμαθαν να το λέμε, οι Κληρικοί υπήρ­ξαν πρωταγωνιστές στον αγώνα υπέρ της πατρίδος και της ελευθερίας της και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμε­ρα. Πρέπει, μάλιστα, να υπογραμμισθεί το γεγονός, ό­τι το πρόβλημα για τον ελληνορθόδοξο Κλήρο δεν εί­ναι η συμμετοχή του ή μη στους εθνικούς αγώνες, άλ­λα ο υπερτονισμός συχνά και από εμάς τους Κληρι­κούς της ιστορικής διαστάσεως του Έθνους και ο κίν­δυνος μεταβολής της Ορθοδοξίας σε απλό διάκονο ενδοκοσμικών στοχοθεσιών και προτεραιοτήτων. Οπότε, αίρεται η «ισόρροπη ιεράρχηση», για την οποία μιλήσαμε προηγουμένως. Η βασική αποστολή του ορ­θοδόξου Κλήρου είναι η αποκατάσταση της ελεύθε­ρης κοινωνίας του ανθρώπου με τον Τριαδικό Θεό μέ­σα στην καρδιά του ανθρώπου, με τον αγιοπνευματικό αγώνα. Η θεραπεία της καρδιάς γίνεται με θεραπευτές και ιατρούς, σ' αυτή την διαδικασία, τους Κληρικούς. Η συμμετοχή στους εθνικούς αγώνες, ενόπλως μάλι­στα, είναι επιλογή του ιδίου του Κλήρου, που έφθασε στην θαυμαστή αυτή αυθυπέρβαση, από αγάπη προς την Πατρίδα και την ελευθερία της, κατά τον λόγο του Αποστόλου Παύλου: «ηὐχόμην γὰρ αὐτὸς ἐγὼ ἀνάθεμα εἶναι ἀπὸ τοῦ Χριστοῦ ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν» (θα ευχόμουν να χωριστώ εγώ από τον Χριστό για χά­ρη των αδελφών μου. Ρωμ. 9, 3).

5. Γι' αυτό στην ελληνορθοδοξία δεν απαιτήθηκε κάποια Θεολογία απελευθερώσεως η επαναστάσεως, διότι η ορθόδοξη παράδοση είναι μόνιμα φιλελεύθε­ρη και επαναστατική, ως αναστατική, δηλαδή ανα­στάσιμη. Ο Ορθόδοξος Κλήρος και στην ειρήνη και στον πόλεμο επιτελεί έργο απελευθερωτικό: Στην πε­ρίοδο της ειρήνης, ελευθερώνοντας την καρδιά των πιστών από την δουλεία των παθών, και στον πόλεμο, ελευθερώνοντας την Πατρίδα από την απειλή της υποδουλώσεώς της. Η εκκλησιαστική λατρεία αναρριπίζει συνεχώς την συνείδηση και το ιδανικό της ελευ­θερίας, σε σημείο που ο αναστάσιμος χαιρετισμός «ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ» να συνοδεύεται, στην περίοδο της μακρόσυρτης δουλείας μας, με το: «ΚΑΙ Η ΕΛ­ΛΑΣ ΑΝΕΣΤΗ!» Στη νοοτροπία του ελληνορθόδοξου ο Θεός ταυτίσθηκε με την επανάσταση, ως εθνική α­νάσταση, και η Ορθοδοξία με την ελευθερία. Έτσι, ο Κληρικός που κρατεί στο ένα χέρι το καριοφίλι και στο άλλο το άγιο Ποτήριο με την θεία Μετάληψη, ή ο μοναχός που βγάζει το ράσο για να ντυθεί την φουστανέλλα, έγιναν η συνηθέστερη εικόνα του '21, όπως ακόμη και οι Ναοί και τα Μοναστήρια μέχρι την ε­θνική αντίσταση μεταβάλλονταν σε τόπους «μυστικοσυμβουλίων» των Αγωνιστών ή σε αποθήκες πυρο­μαχικών, αλλά και σε μόνιμα καταφύγια των Αγωνι­στών μας.

6. Ο Ελληνισμός σύσσωμος δεν θα παύσει ποτέ να φυλάει Θερμοπύλες, αγωνιζόμενος για σύνορα, έ­στω και μέσα στο καταλυτικό πνεύμα της Νέας Επο­χής, που ανανοηματοδοτεί ακόμη και την έννοια της ε­θνικής άμυνας και την παραδοσιακή αντίληψη περί συνόρων. Τα σύνορα σήμερα είναι ψυχικά και όχι γεω­γραφικά, διότι στην ψυχή μας διακυβεύεται η ιστορι­κή μας ύπαρξη και η συνέχεια του πολιτισμού μας. Γι' αυτό τίποτε δεν χρειάζεται περισσότερο το Έθνος σή­μερα από το ελληνορθόδοξο φρόνημα του, ως μόνιμη πηγή ηρωισμού και αυτοθυσίας. Σ' αυτόν τον αγώνα οι Ένοπλες Δυνάμεις μας θα έχουν πάντα συναγωνιστή και συμπαραστάτη τον Κλήρο, που διασώζει και σήμε­ρα την καθαρότερη ίσως μορφή πατριωτισμού και φιλελευθερίας. Είναι δε ευχής έργο, ότι ο ν. 590/1977, ως απόρροια του Συντάγματος μας, που είναι και ο Κατα­στατικός Χάρτης της Εκκλησίας μας, με το άρθρο 2, κατοχυρώνει την συνεργασία και συναλληλία Πολι­τείας και Εκκλησίας και στον χώρο των Ένοπλων Δυ­νάμεων, με την ύπαρξη σ' αυτές «Θρησκευτικής Υπη­ρεσίας». Έκφραση αυτής της ζώσας σχέσης ας θεωρη­θεί και η τιμητική γι' αυτόν πρόσκληση ενός Ελλη­νορθόδοξου Κληρικού να σας μιλήσει απόψε.

ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΛΛΗΝΟΥ
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΓΙΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ
ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ Ζήτησα από το Γερμανό διοικητή να με εκτελέσει

Ηγούμενος σώζει 125 νέους από θανατική καταδίκη Αυτοθυσία Αρχική: Αρχική σελίδα \ Διάφορα Θέματα \ Γέροντες και μορφές της Ορθοδοξίας \ Επιστολές Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου \ Αυτοθυσία ΑΥΤΟΘΥΣΙΑ   Ζήτησα από το Γερμανό διοικητή να με εκτελέσει         Τον καιρό της Γερμανικής Κατοχής ο Γερμανός Διοικητής, επειδή στο  χωριό Τσιμπίδο σκότωσαν οι Άγγλοι δύο Γερμανούς και τραυμάτισαν έναν αξιωματικό, ζήτησε να του  προσκομίσουν οι πρόεδροι των κοινοτήτων, μια ορισμένη μέρα, 125 νέους από όλες τις κοινότητες της Πάρου, για να τους εκτελέσει. Όταν άκουσα αυτή τη θανατική απόφαση -λέει ο Γέρων Φιλόθεος-  πόνεσε η ψυχή μου και δοκίμασα  θλίψη περισσότερο από κάθε άλλον, γιατί οι μελλοθάνατοι ήταν πνευματικά μου παιδιά... και η  πνευματική συγγένεια και αγάπη είναι ανώτεροι από τη σαρκική, όπως έγραψε ο Άγιος Ιουστίνος, ο φιλόσοφος και  μάρτυρας. Για αυτό λοιπόν δεν αδιαφόρησα, αλλά αμέσως έσπευσα σαν πνευματικός πατέρας να σώσω τα πνευματικά μου παιδιά από τον επικείμενο θάνατο. Όμως ο διοικητής, όταν πήγαμε να τον παρακαλέσουμε με τον αγαπητό γιατρό κ.Αλιμπράντη, βουλευτή της Πάρου, και με τους υπόλοιπους προέδρους των κοινοτήτων και τους Ιερείς του νησιού, που όλοι τους έδειξαν αδελφικό ενδιαφέρον, δεν δεχόταν μεσιτείες. Παρήγγειλε μάλιστα μέσω του φρουράρχου του ότι όποιος Έλληνας, ή ακόμη και Γερμανός, τολμήσει να μεσιτέψει για τους μέλλοντες να εκτελεστούν, θα εκτελεστεί και αυτός. Ωστόσο ο φρούραρχος, που ήταν φιλέλληνας, μας συμβούλεψε τα εξής:        Επειδή εδώ δεν είναι δυνατό να τον δείτε, αλλ' ούτε κα συμφέρει, έχω την  γνώμη να τον καλέσετε στο Μοναστήρι, τάχα για να τον φιλοξενήσετε και να τον περιποιηθείτε, και πάνω στις περιποιήσεις να του αναφέρετε σχετικά, να τον παρακαλέσετε, και ίσως να λυγίσει, αλλά και πάλι αμφιβάλλω.        Δεν έχασα καιρό. Την ίδια μέρα τον κάλεσα στο Μοναστήρι, και την επόμενη ήρθε. Φοβόμουν μήπως απορρίψει την παράκληση μου και κατέφυγα στην ακαταίσχυντη προστασία των χριστιανών, την απροσμάχητη βοήθεια, την μόνη ελπίδα, καταφυγή και σωτηρία, την Υπεραγία Θεοτόκο, τη Ζωοδόχο Πηγή. Κάναμε  λοιπόν Παράκληση  με όλους τους πατέρες και αδελφούς του Μοναστηριού και παρακαλέσαμε με πίστη και ικετεύσαμε να μεσιτεύσει στον υιό της και Θεό μας να μετατρέψει την απόφαση του άδικου Διοικητή και να χαρίσει τη ζωή στους ανεύθυνους, που άδικα καταδικάστηκαν σε θάνατο. Την Παράκληση στην Παναγιά  παρακολούθησε και  ο Διοικητής με την συνοδεία του. Μόλις τελείωσε η Παράκληση,  ετοιμάστηκαν να αναχωρήσουν. Τότε ο Διοικητής είπε στο διερμηνέα να του ζητήσω να μου κάνει μια χάρη. Εγώ εκείνη τη    στιγμή γέμισα χαρά και αγαλλίαση, διότι πίστεψα ότι εισακούστηκε  η δέηση μας και ήρθε η κατάλληλη στιγμή να του ζητήσω εκείνο για το οποίο τον κάλεσα  στο Μοναστήρι και κάναμε και την Παράκληση. Οπότε, πήρα θάρρος και μέσο του διερμηνέα του λέω να μου υποσχεθεί πρώτα ότι θα μου κάνει την χάρη που θα ζητήσω, και τότε θα του τη ζητήσω. Μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου υποσχέθηκε ότι θα την κάνει. Τότε λοιπόν του είπα ότι  θέλω να χαρίσει τη ζωή στους 125 νέους που αποφάσισε να θανατώσει. Αλλά όταν το άκουσε, απήντησε να του ζητήσω άλλη χάρη, γιατί αυτή τη χάρη δεν μπορεί να την κάνει΄  διότι έχει τέτοια διαταγή, που λεει:  Όταν  σκοτωθεί ένας Γερμανός, στη θέση του να σκοτώνονται  50 Έλληνες από τα κοντινά χωριά΄ για δύο Γερμανούς 100 Έλληνες κλπ. Και επειδή είδα ότι, παρά τς παρακλήσεις που   του έκαμα, επέμενε να του ζητήσω άλλη χάρη, του ζήτησα ως μέγιστη χάρη να με πάρει με τους 125 καταδίκους, να με εκτελέσει. Όταν άκουσε τούτο ο σκληρός εκείνος και απάνθρωπος Διοικητής, κάμφθηκε, μαλάκωσε η καρδιά του, συντρίφθηκε και συγκινημένος μου έδωσε το δεξί του χέρι και μου είπε: «Σου τους χαρίζω». Τη στιγμή εκείνη τόση μεγάλη χαρά αισθάνθηκα, όση ποτέ. Είχα βέβαια χαρά ελπίζοντας ότι, εάν δεν άλλαζε γνώμη για τους κατάδικους, θα πέθαινα και εγώ με τα πνευματικά μου παιδιά, αλλά η  χαρά εκείνη θα ήταν χαρά μονό για μένα, ο θάνατος μου δηλ. μόνο σε μένα θα προξενούσε χαρά, ενώ στους αδελφούς της μονής και σε όλα τα πνευματικά μου παιδιά στην Πάρο θα προξενούσε λύπη.              Όμως η χαρά που πήρα, όταν ο  Διοικητής μου είπε «Σου τους χαρίζω», ήταν χαρά κοινή, γενική, για όλους: για μένα, για τους κατάδικους, για τους γονείς, αδελφούς, συγγενείς, φίλους και συμπατριώτες, χαρά για όλη την Πάρο.        Εκτός λοιπόν από τη δική μου χαρά, συμμετείχα ως πνευματικός πατέρας και στην κοινή χαρά όλων.  Όλοι αυτοί η δραματική υπόθεση είχε ως αφετηρία τον σύνδεσμο της αγάπης΄  διότι, αν δεν με συνέδεε ο σύνδεσμος της αγάπης, της αγάπης της ειλικρινούς, της πνευματικής, της  χριστιανικής, της αδελφικής, της πατρικής, με τους κατάδικους, θα έλεγα: «Τι με μέλει εμένα;  Δεν παν να τους σκοτώσουν οι  Γερμανοί; Εμένα να μην πειράζουν, και το Μοναστήρι μου. Εγώ να ζήσω και εκείνοι ας πεθάνουν». Όμως η αγάπη, το χριστιανικό και το ηθικό μου καθήκον μου έλεγε «όχι». Ο  Χριστός, μου έλεγε η αγάπη του Θεού, ο αναμάρτητος Θεός, κατέβηκε από τους ουρανούς και υπέμεινε τον πιο επονείδιστο σταυρικό θάνατο και πέθανε για εμάς τους αμαρτωλούς, τους εχθρούς του΄ για αυτό και συ οφείλεις, ως μαθητής, Ιερέας του Ιησού Χριστού, να γίνεις μιμητής Του, να πεθάνεις  για τα πνευματικά σου παιδιά, τα οποία και εκείνα σε σέβονται, σε εκτιμούν, σε αγαπούν. Διδαχές πατρικές και Θαυμαστά γεγονότα του Γέροντος ΦΙΛΟΘΕΟΥ Ζερβάκου (1884-1980) Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Ειρήνη, το γλυκύ πράγμα και όνομα Ειρήνη, το γλυκύ πράγμα και όνομα Αρχική: Αρχική σελίδα \ Θεματικές κατηγορίες \ Εκκλησία \ Αγία Γραφή \ Μηνύματα από το Ευαγγέλιο \ Ειρήνη, το γλυκύ πράγμα και όνομα Ειρήνη, το γλυκύ πράγμα και όνομα Ω αγαπητή ειρήνη, είσαι η διαρκής μελέτη μου, η φροντίδα και το καύχημά μου. Και πραγματικά όπως ακούμε, η ειρήνη ανήκει στο Θεό και ο Θεός ανήκει σ’ αυτήν. «Η ειρήνη του Θεού» (Φιλιπ. 4, 7) και. «Ο Θεός της ειρήνης» (Β’ Κορινθ. 13, 11) και. «Αυτός εστιν η ειρήνη ημών» (Εφεσ. 2, 14). Και όμως, μολονότι η τελειότητά της ξεπερνάει κάθε νου είτε ανθρώπινο είτε αγγελικό, ξεπερνάει κάθε σκέψη, παρ’ όλα αυτά δεν την σεβόμαστε. Ειρήνη αγαπητή, εσύ είσαι το αγαθό που επαινείται από όλους, αλλά διαφυλάσσεται μόνο από τους λίγους. Πού μας άφησες και έχει περάσει ήδη τόσος χρόνος από τότε; Και πότε θα ξαναέλθεις να βασιλεύσεις ανάμεσά μας; Γιατί σε ποθώ πολύ και σε αγαπώ με ξεχωριστό τρόπο και περισσότερο από τους άλλους ανθρώπους. (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΑ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ” ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

π. Γεώργιος Calciu ο ομολογητής και ποιμένας π. Γεώργιος Calciu - Ο ομολογητής και ποιμένας (Γ') Αρχική: Αρχική σελίδα \ Διάφορα Θέματα \ π. Γεώργιος Calciu - Ο ομολογητής και ποιμένας (Γ') π. Γεώργιος Calciu ο ομολογητής και ποιμένας Μέρος Γ'  Αρχικά ο π. Γεώργιος είχε καταδικασθεί σε θάνατο, επειδή στις επτά ομιλίες του είχε αποκαλύψει «κρατικά μυστικά». Αργότερα όμως η ποινή αυτή μετατράπηκε σε 10 χρόνια φυλακίσεως. Εκεί τον κακομεταχειρίστηκαν και τα πιο φρικτά βασανιστήρια έγιναν στις φυλακές της Aiud, όπου προσπάθησαν να τον κρεμάσουν και να τον σκοτώσουν χρησιμοποιώντας μεθόδους όπως την στέρηση τροφής, το κρύο και τον εκφοβισμό. Ο ίδιος διηγείται· «Η απόπειρα εξοντώσεώς μου ξεκίνησε στις 20 Ιουλίου του 1980. Για διάστημα δέκα ημερών ήμουν κλεισμένος σ’ ένα κελί χωρίς παράθυρα και αέρα, φορώντας σχισμένο πανωφόρι και παντελόνι χωρίς κουμπιά και ζώνη, και παίρνοντας τροφή μια φορά ανά τρεις ημέρες. Όλη την ημέρα ήμουν αναγκασμένος να κάθομαι στο τσιμεντένιο πάτωμα του κελιού και μόνο για έξι ώρες το βράδυ μπορούσα να αναπαυθώ σ’ ένα σανίδι που κατέβαινε από τον τοίχο. Με την πάροδο των δέκα ημερών επέστρεφα στο κανονικό μου κελί για δύο εικοσιτετράωρα, και μετά με πήγαιναν πάλι στο κελί της απομονώσεως για άλλες δέκα μέρες. Το παιχνίδι αυτό του θανάτου διήρκεσε πάνω από εκατό ημέρες». Συχνά οι φύλακες έρχονταν και τον εκφόβιζαν με τα έξης λόγια· «Ο σύντροφος Tσαουσέσκου είναι πολύ θυμωμένος μαζί σου. Δεν αποφάσισε την ποινή θανάτου για σένα αλλά προτιμά να σε σκοτώσει μέσα στα δύο επόμενα χρόνια. Να είσαι σίγουρος ότι θα τηρήσει το λόγο του». Ο π. Γεώργιος Calciu όμως τους απαντούσε γενναία «Εάν θέλετε να με σκοτώσετε, μπορείτε. Αν πάλι θέλετε να με αφήσετε ελεύθερο, ελευθερώστε με. Εγώ όμως θα συνε­χίσω να κηρύττω το λόγο του Θεού ακόμα και στη φυλακή, γιατί είναι καθήκον μου».  Οι μυστικές υπηρεσίες σχεδίασαν να τον σκοτώσουν βάζοντας στο κελί του δύο σκληρούς εγκληματίες, αλλά η ταπείνωση και η πραότητα του π. Γεωργίου τους έκανε να ασπασθούν τον Χριστιανισμό. Εκείνη την περίοδο ο π. Γεώργιος είχε την ευλογία να δει το άκτιστο φώς. Λίγο αργότερα μπήκε για επτά μήνες στην απομόνωση, όπου άρχισε να χάνει την ικανότητα της ομιλίας του μαζί με την ψυχική του ηρεμία. Προσπαθούσε επίμονα να προσευχηθεί λέγοντας έστω το «Πάτερ ημών» κατά τη δι­άρκεια της ανακρίσεως, αλλά δεν τα κατάφερνε. Τότε θυμήθηκε την ύπαρξη της μονολόγιστης ευχής, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», και λέγοντάς την δεν άκουγε πια τις ερωτήσεις των ανακριτών του. Ο φόβος είχε φύγει από τη ψυχή του και τη θέση του είχε πάρει η ειρήνη. Άρχισε να αντιστέκεται. Η είδηση της φυλακίσεώς του φτάνει και στη Δύσι. Εκεί διεθνείς χριστιανικοί και ανθρωπιστικοί οργανισμοί μαζί με Ρουμάνους εξόριστους, συμπεριλαμβανομένων του ακαδημαϊκού Mircea Eliade και του συγγρα­φέα Eugen lonescu, κατήγγειλαν την αυθαίρετη φυλάκισή του. Ο Νικόλαος Τσαου­σέσκου, πρόεδρος της Ρουμανίας, δέχτη­κε πιέσεις για να τον αποφυλακίσει. Πολλοί Αμερικάνοι γερουσιαστές και μέλη του Κογκρέσου πήγαν στη Ρουμανία προκειμέ­νου να ζητήσουν την απελευθέρωση του π. Γεωργίου. Μεταξύ αυτών ήταν και ο πρόε­δρος των Η.Π.Α. George Bush. Όσες φορές λοιπόν Αμερικάνοι επισκέπτονταν τους κρατουμένους, οι μυστικές υπηρεσίες μετέφερναν τον π. Γεώργιο στο Βουκουρέ­στι, όπου του επιτρεπόταν να βλέπει την σύζυγο και το υιό του. Τις ημέρες εκείνες δεχόταν τις καλύτερες περιποιήσεις, οι ό­ποιες φυσικά διαρκούσαν μόνο δύο ημέρες, διότι μετά επέστρεφε στη φυλακή του. Ένα άλλο περιστατικό που πλήγωσε βαθειά τον π. Γεώργιο ήταν η επιμονή των μυ­στικών υπηρεσιών να υπογράψει το γράμμα ενός γερουσιαστή, μέσω του όποιου θα ζητούσε συγχώρηση και χάρη από τον πρό­εδρο Τσαουσέσκου προκειμένου να ελευθερωθεί σε τρεις ημέρες. Ο π. Γεώργιος δεν δέχτηκε· αλλά οι υπηρεσίες κατάφεραν να στρέψουν το υιό του εναντίον του, λέγοντάς του ότι ο πατέρας του ήταν πολύ εγωιστής, δεν τον αγαπούσε και δεν τον νοιαζόταν και ότι προτιμούσε να κάθεται στη φυλακή από το να είναι μαζί του. Ο π. Γεώργιος πικραμένος μίλησε στο υιό του και, μετά από καιρό, όχι μόνο κατάφερε να του αλλάξει γνώμη, αλλά και να τον έχει θερμό υποστηρικτή του έργου του. Τελικά στα μέσα της ποινής του, τον Αύγουστο του 1984, ο π. Γεώργιος αποφυλακίζεται. Τίθεται όμως σε κατ' οίκον περιορισμό. Το σπίτι του είναι κυκλωμένο από πράκτο­ρες, οι όποιοι του δίνουν άδεια να πάει μό­νο στη δουλειά, στο σχολείο και στην εκκλησία, χωρίς βέ­βαια να μπορεί να ασκήσει τα ιερατικά του καθήκοντα. Το κήρυγμα και η ελευθερία κινήσεων του π. Γεωργίου ήταν μια απειλή για τον Τσαουσέσκου. Γι' αυτό ο π. Γεώρ­γιος απελαύνεται από τη Ρου­μανία και μαζί με την οικογένειά του εγκαθίστανται στις Η.Π.Α. Τα επόμενα χρόνια ο π. Γε­ώργιος τοποθετείται εφημέ­ριος στη Virginia των Η.Π.Α. ό­που καταφέρνει να στρέψει πολλούς ετεροδόξους στην Ορθοδοξία. Αν και το σώμα του ήταν ταλαιπωρημένο από τον εικοσάχρονο εγκλεισμό του στις φυλακές της Ρουμα­νίας, δεν παραλείπει να ακούει τις πολύωρες εξομολογήσεις των πνευματικών του παιδιών γονατιστός και να τηρεί αυστηρή νηστεία Δευτέρα, Τετάρτη και Παρασκευ­ή. Παροτρύνει τους ιεράρχες και τους κληρικούς, να είναι κοντά στο λαό του Θεού και να ζουν εν μετανοία. Στις 21 Νοεμβρίου 2006 ο π. Γεώργιος κοιμήθηκε προσβεβλημένος από καρκίνο στο πάγκρεας. Στην εξόδιο ακολουθία του που διαβάστηκε στο μοναστήρι των Αρχαγγέλων, ο π. Ιουστίνος, πνευματικός του α­δελφός. Μεταξύ άλλων τόνισε στον πιστό λαό τα εξής· «Η Εκκλησία αλλά και ολόκλη­ρη η Ρουμανία χάνει σήμερα μια ζωντανή εικόνα των αποστόλων, μια δυνατή φωνή εναντίον του συμβιβασμού και της αδιαφορίας. Έχουμε πλέον έναν πρεσβευτή στον ουρανό που θα εύχεται ανελλιπώς». Το σώμα αυτού του μεγάλου ομολογητή ενταφιάζεται στη Ρουμανία δίπλα στους αγαπημένους του προγόνους. Ας είναι αιωνία η μνήμη του!            Πηγή: αγγλόφωνο περιοδικό «Orthodox Ware» Μετάφραση, Ι. Μονή Αγ. Αυγουστίνου, Φλωρίνης. Αναδημοσίευση: Χριστιανική Σπίθα, έτος ξς’, Πάρος – Νοέμβριος 2010 – αριθμ. φύλ. 689, σελ.7.