Το Ορθόδοξο φρόνημα και το φρόνημα του Αποκρυφισμού Το Ορθόδοξο φρόνημα και το φρόνημα του Αποκρυφισμού π. Αντωνίου Αλεβιζοπούλου (†) 'Άπόσμασμα από ομιλία του στο Ε' Σεμινάριο Πίστεως (Αίγινα 21-27 Αυγούστου 1993)   Η Ορθόδοξη πίοτη και ζωή, το Ορθόξοξο δηλαδή φρόνημα και ήθος, είναι το φρόνημα του ταπεινού Ιησού, ο οποίος Θεός ων "...εταπείνωσεν εαυτόν γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού..." (Φιλιπ. β' 8). Το φρόνημα αυτό καλείται να πραγματώσει στη ζωή του ο Ορθόδοξος πιστός και είναι αναγκαίο να αντιληφθεί ότι είναι Ασυμβίβαστο με το φρόνημα του αποκρυφισμού. Σύμφωνα με την διδασκαλία της Εκκλησίας μας ο άνθρωπος δεν είναι κομμάτι του σύμπαντος νοουμένου μονιστικά, όπως πιστεύει ο Αποκρυφισμός γενικότερα, Αλλά είναι δημιούργημα της αγάπης τού Τριαδικού Θεού. Ο Δημιουργός, ο οποίος δεν ταυτίζεται με τα δημιουργήματά του, προνοεί γι' αυτά και δεν αφήνει τον άνθρωπο έρμαιο στα χέρια ανύπαρκτης ειμαρμένης. από την ελεύθερη προαίρεση του ανθρώπου, που είναι το κυριότερο δώρο με το οποίο έχει προικισθεί από το Θεό, εξαρτάται το εάν θα κάνει στη ζωή του το θέλημα του Θεού δικό του θέλημα η όχι. Ο άνθρωπος, επειδή είναι ελεύθερος, είναι και υπεύθυνος για τις πράξεις του. Ο Θεός είναι ο κύριος της ιστορίας και όχι το απρόσωπο ανατολίτικο "κισμέτ", το οποίο είναι τελείως ξένο όχι μόνο προς το ορθόδοξο φρόνημα, αλλά και προς τον δυτικό πολιτισμό γενικότερα. Το ευσεβές φρόνημα της Εκκλησίας, έτσι όπως βιώνεται και αυθεντικά εκφράζεται από τους Αγίους, είναι φρόνημα ασκητικό και προϋποθέτει αγώνα. Καλεί τον άνθρωπο σε φιλότιμο αγώνα, προκειμένου να εξέλθει από την εγωκεντρική, αυτονομημένη, άλογο ζωή των παθών και της αμαρτίας και να εισέλθει στην έλλογο και κατά φύσιν ζωή της Εκκλησίας. Αυτός ο Αγώνας είναι που δίνει πραγματική χαρά στον άνθρωπο. Αντίθετα ο Αποκρυφισμός με τις θρηοκευτικής τάξεως αυθαίρετες δοξασίες του, λατρεύοντας την κτίση και όχι τον κτίσαντα και αποδίδοντας στην κτίση φανταστικές ιδιότητες και δυνάμεις, δικαιώνει, κολακεύει και τροφοδοτεί τα πάθη και τις κατώτερες ορμές στον άνθρωπο και τον μεταβάλλει σε άβουλο και ανεύθυνο ον. Το φρόνημα του Χριστού συνίσταται στην αυτοκένωση "εν ελευθερία". Η κένωση του Χριστού δεν είναι αποτέλεσμα ανάγκης, αλλά ελευθέρας βουλήσεως του, προκειμένου να Αναζητήσει τον πεσμένο άνθρωπο. Είναι καρπός αγάπης. Αποτέλεσμα αυτής της κενώσεως ήταν η πρόσληψη του ανθρώπου, η ένωσή του με τον Θεό σε ένα πρόσωπο, στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Έτσι η κένωση του Χριστού εσήμαινε ανύψωση του ανθρώπου, ο θάνατος, η Ανάσταση και η Ανάληψή Του οδήγησαν τον άνθρωπο στη νίκη κατά του θανάτου, στην Ανάσταση, σε ζωή Αφθαρσίας και Αθανασίας και τον κατέστησε μέτοχο της δόξης του Θεού Πατρός. Η κένωση που συνεπάγεται το Ορθόξοξο φρόνημα οφείλει επίσης να μην είναι αποτέλεσμα οποίου εξαναγκασμού, αλλά καρπός ελευθέρας προαιρέσεως και αγάπης. Είναι η θεληματική απόρριψη της αυτονομίας του Ορθόδοξου πιστού και η απάντηση στην Αγάπη του Θεού, δηλαδή το άνοιγμα του ανθρώπου για να δεχθεί με άκρα ταπείνωση το μέγα έλεος του Κυρίου. Ο Θεός είναι ο Κύριος της ιστορίας, αλλά και η πηγή της ζωής, του ελέους και της Αγάπης. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός με το ασκητικό του φρόνημα εκδηλώνει το φρόνημα μετανοίας και ταπεινώσεως όχι μόνο διανοητικά, αλλά και με όλη του την ύπαρξη. Η άσκηση στη ζωή του Ορθοδόξου πιστού αποτελεί τη συμμετοχή του σώματος στην αρετή της ταπείνωσης και η ταπείνωση αποτελεί τη μόνη δυνατότητα συνεργίας του άνθρωπου στο μυστήριο της σωτηρίας του. Αυτή η σωτηρία είναι ολοκληρωτικά Χάρη, δωρεά του Θεού. Όμως ο άνθρωπος πρέπει να επιθυμήσει αυτή τη δωρεά, να την εκζητήσει, να τη θεωρήσει ως το μεγαλύτερο θησαυρό του και να προσκολλήσει την επιθυμία και την καρδιά του σ' αυτόν. Αυτό σημαίνει ότι θα αναθεωρήσει τις προτεραιότητες στη ζωή του, ώστε να ανταποκρίνονται στην ολοκληρωτική στροφή του προς την αγάπη του Θεού. Αυτή η απάντηση στην αγάπη του Θεού με την αγάπη του άνθρωπου περιλαμβάνει την αποβολή του ιδίου θελήματος και την αυτοπροαίρετη ταύτιση του θελήματος του άνθρωπου με το θέλημα του Θεού. Αυτό συνεπάγεται και την τήρηση των εντολών του Κυρίου. Έτσι ο Ορθόδοξος Χριστιανός δεν προσδιο¬ρίζει ο ίδιος τους κανόνες της ζωής του, ξεκομμένα από την κοινωνία αγάπης με τον Θεό. Δεν ταυτίζεται με την πρόκληση του όφεως, να γίνει Θεός με αυτόματες διαδικασίες, με μεθοδεύσεις και τεχνικές που ο ίδιος καθορίζει, ακολουθώντας δηλαδή το θέλημα του σε αντίθεση με το θέλημα του Θεού. Γνωρίζει ότι ένα τέτοιο φρόνημα είναι αντίθετο με την ίδια τη φύση του που είναι κοινωνία και αγάπη, η οποία δεν μπορεί να κομματιασθεί. Δεν περιλαμβάνει μόνο την αγάπη προς τον εαυτό του η την αγάπη προς τον πλησίον, αλλά και την αγάπη προς τον Θεό. Έτσι ο δρόμος της αυτονομίας γίνεται για τον άνθρωπο μια "παρά φύσιν οδός". Ο Ορθόδοξος Χριστιανός ταυτίζεται με το φρόνημα της Παρθένου Μαρίας, η οποία σε αντίθεση με την πρόκληση του όφεως διακήρυξε για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας: "γένοιτό μοι κατά το ρημά Σου". "Ετσι ο άνθρωπος εγκαταλείπει την εγωκεντρική στάση του και ξαναβρίσκει τη σωστή του θέση και σχέση με τον Θεό, με τους ανθρώπους, με τον εαυτό του και με όλη τη δημιουργία και βαδίζει το δρόμο της επιστροφής που είναι ο δρόμος της "καινής κτίσεως εν Χριστώ". Ο άνθρωπος εγκαταλείπει τη μοναξιά του, τη γυμνότητα στην οποία τον οδήγησε η αυτονομία του και ενδύεται το ένδυμα της αφθαρσίας, δηλαδή τη Χάρη του Θεού και την εν Χριστώ ζωή. Με αυτό γίνεται κατανοητό ότι το Ορθόδοξο φρόνημα δεν καλλιεργείται από το κάθε άτομο ξεκομμένο από την κοινωνία εν Χριστώ, δηλαδή από την Εκκλησία, που είναι Σώμα Χριστού. Σ' αυτό το Σώμα προσλαμβανόμεθα με το Άγιο Βάπτισμα και γινόμεθα "εις εν Χριστώ" και συνεπώς αλλήλων μέλη. Δεν υπάρχει Ορθόδοξο φρόνημα έξω από αυτήν την κοινωνία. Η καλλιέργεια ατομικής ευσέβειας χωρίς αναφορά ατό Σώμα του Χριστού, δηλαδή στην Εκκλησία, είναι άγνωστη στον Ορθόδοξο Χριστιανό. Τούτο, γιατί το Ορθόδοξο φρόνημα ταυτίζεται με το φρόνημα του Χριστού και επομένως δεν είναι ανθρώπινο επίτευγμα, αλλά δωρεά του Θεού, αποτέλεσμα μετοχής μας στη ζωή του Θεού εν Χριστώ Ιησού. Ο Ορθόδοξος Χριστιανός που με τη χάρη του Θεού αυξάνει στην πνευματική ζωή, με τον καιρό παύει να αισθάνεται τον πνευματικό αγώνα ως βάρος και αισθάνεται χαρά μέσα σ' αυτόν, η οποία θεμελιώνεται στην αγάπη του Θεού και στην εν Χριστώ ελπίδα. Η ελπίδα αυτή είναι βεβαία και δεν εξαρτάται από την άβυσσο, στην οποία έχει τυχόν πέσει ο άνθρωπος. Σε κάθε περίπτωση, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, για όποιον κραυγάσει με όλη του την ύπαρξη προς τον Θεό εκζητώντας το έλεός Του υπάρχει ελπίδα. Η άβυσσος της αγάπης του Θεού είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιαδήποτε άβυσσο έχει πέσει ο αμαρτωλός άνθρωπος. Αντίθετα όταν οι αποκρυφιστές μιλούν για Θεό, δεν εννοούν τον άκτιστο προσωπικό Θεό, δημιουργό του κόσμου και του ανθρώπου, αλλά εννοούν την απρόσωπη συμπαντική ζωτική ενέργεια, μια ενέργεια χωρίς ιδιότητες, πέραν του καλού και του κακού, που μπορεί να είναι άδιακρίτως καλή η κακή άφοΰ άποτελεί το άπαν της φυσικης ένέργειας, θεός δηλαδή χωρίς αγάπη και έλεος! "Η έννοοΰν τον άνθρωπο όχι τον κατ' εικόνα και καθ' όμοίωσιν του Αγίου Θεού, αλλά έκείνον που έχει ένεργοποιήσει όλες τις υποτιθέμενες δυνάμεις, θετικές η άρνητικές, και έχει έξελιχθεί προς την κατεύθυνση του υπερανθρώπου. Ο αποκρυφισμός θεοποιεί την κτίση και τον άνθρωπο και αρνείται ολότελα τον κτίστη. Eξάλλου προβάλλονται επιτεύγματα ως αποτέλεσμα απόκρυφων εσωτερικών δυνάμεων μέσα στoν άνθρωπο. Πρόκειται δηλαδή για αυτοθέωση η ειδωλοποίηση του ανθρώπου. Συμπερασματικά υπογραμμίζουμε ότι ο αποκρυφισμός προβάλλει μια διαφορετική αντίληψη περί ανθρώπου, αντίθετη από κείνη στην οποία βασίζονται οι πνευματικές μας αξίες κι ολόκληρος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός. Γίνεται δηλαδή σαφές ότι το φρόνημα της αστρολογίας και γενικότερα του αποκρυφισμού συνιστά πραγματική απειλή βασικών αξιών συνταγματικά κατοχυρωμένων, όπως είναι η δημοκρατία, η ιερότητα του γάμου και της οικογένειας, η υπευθυνότητα του πολίτου και το καθηκον της συμμετοχης σε έργα πολιτικής, κοινωνικης και λοιπής προόδου. Πηγή: Περιοδικό Διάλογος  Τεύχος 21

Προσευχή ή Διαλογισμός; Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με του Αθανασίου Νεοφωτίστου, ομοτίμου Προέδρου της ΠΕΓ Η «μονολόγιστη» αυτή προσευχή, η «ευχή του Ιησού», αποτελεί την ακατάπαυστη κραυγή του πιστού Ορθοδόξου Χριστιανού προς το Θεό για τη σω τηρία του. Μ' αυτή την προσευχή μπορούμε να προ σευχόμαστε παντού και πάντοτε σε κάθε δουλειά και σε κάθε περίσταση. Μπορεί να τη λέγει κανείς νο ερά και την ώρα των εκκλησιαστικών ακολουθιών, αλλά κυρίως όταν εργασία η αρρώστια, σε κρατούν, μακριά από την Εκκλησία. Μ' αυτή την «νοερά» προσευχή, η φλεγόμενη από την αγάπη του Κυρίου ψυχή, αναζητά επίμονα Αυτόν που μπορεί να την σώσει. Είναι η «ευχή» «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» η ζωντανή παράδοση της Εκκλησίας μας, που ρέει από γενιά σε γενιά μέσα στους αιώνες και συνοψί ζει ολόκληρη τη δογματική της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας. Στήν σύγχρονη όμως εποχή, εποχή της ασύστολης προπαγάνδας και της απάνθρωπης «επιχείρησης» «διανοητικού χειρισμού» των ατόμων από μέρους οργανώσεων και ομάδων, που σαν επιδημία αναπτύσ σονται και δραστηριοποιούνται στην χώρα μας, πα ρατηρείται και το φαινόμενο της παραπλάνησης των χριστιανών και της βλασφημίας ότι δηλ. η «ευχή» του Ιησού είναι ένα είδος διαλογισμού, είναι το «μάντρα» των χριστιανών κατά την ώρα της «προσευχής-διαλογισμού». Το φαινόμενο αυτό, τελευταία, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις κι έχει παρασύρει στην πλά νη ακόμη και ποιμένες κυρίως χριστιανικών ομολογιών της Δύσεως. Οι φίλοι αναγνώστες που θα μου κάνουν την τιμή να διαβάσουν το άρθρο μου αυτό, τους παρακαλώ να διαβάσουν και τα σχόλια του «Διαλόγου 13»: «ένα βιβλίο» και «Τσάκρα η ζωτικά κέντρα» στις σελ. 24 και 26 του περιοδικού. Θεωρούμε σκόπιμο, για να αποδείξουμε την ανέ ντιμη παραπλάνηση από μέρους κυρίως της παραθρησκείας να «στηρίξει» η βλάσφημη αυτή ταύτιση ν' αναφέρουμε όσο υποστηρίζει στο περιοδικό «Αρ μονική ζωή» (τεύχος 1) ο Ρόμπερτ Νάτζεμυ ιδρυτής του ομώνυμου «φιλοσοφικού» του Κέντρου. Γράφει στο άρθρο του ο Νάτζεμυ: «παρ' όλο που πίστευα, πως η Χριστιανική θρησκεία θα πρέπει να έχει μια αντίστοιχη μέθοδο με το διαλογισμό με «μάντρα» όταν   ήρθα   στην   Ελλάδα   συνειδητοποίησα   τι ακριβώς ήταν αυτό. Η προσευχή του Ιησού είναι η τελεία τεχνική διαλογισμού για τους Χριστιανούς και για τους μη Χριστιανούς που θα ενδιαφερόνταν». Ο Νάτζεμυ με αυτά που διδάσκει προσπαθεί να επιφέρει αμηχανία, αναστάτωση και σύγχυση σε αστήρικτους κυρίως ανθρώπους που έχουν υπαρξιακά κενά και επιδιώκουν νέες αναζητήσεις και ανθρώ πινες επιβεβαιώσεις. Προσέξτε, Αγαπητοί Ανα γνώστες τι «υποστηρίζει» σε άλλο σημείο του άρθρου του: «Δεν έχει σημασία (!) ποιον ακούτε, τον Χριστό, τον Κρίσνα, τον Μωάμεθ, το Σάι Μπάμπα, το Σρί Ραμακρίσνα- όλοι αυτό επιβεβαιώνουν την ίδια αλή θεια (!)». «Όποιο μονοπάτι κι αν διαλέξετε, προχωρείστε... » προτρέπει στο τέλος του άρθρου του. Θα έπαιρνε πολύ χρόνο και θα ήθελε πολλές σε λίδες για να αναπτύξουμε σε μάκρος το μέγα χάσμα το αδιαπέραστο μεταξύ της «ευχής» του Ιησού και του διαλογισμού, μεταξύ Αγίου Όρους και Ιμα λαΐων. Θα υπογραμμίσουμε πάντως με μεγάλη συντο μία τρεις βασικές οντολογικές διαφορές μεταξύ των δύο ασυμβιβάστων αυτών πραγματικοτήτων. Η πρώτη, ουσιαστική διαφορά είναι ότι στην «ευχή» του Ιησού εκφράζεται έντονα η πίστη στον προσωπικό Θεό, ο οποίος δημιούργησε τον κόσμο, τον κυβερνά και τον αγαπά. Πατέρας στοργικός, ενδιαφέρεται να σώσει τον άνθρωπο, το πλάσμα Του το αγαπημένο. Η «ευχή μας φέρνει σε κοινωνία αγά πης με το Θεό και αποκτούμε την συναίσθηση της ύψιστης τιμής που μας δίδεται με την επίκληση του ονόματός του «Κύριε Ιησού Χριστέ» και τον παρακαλούμε να μας ελεήσει: «ελέησόν με». Και ο Κύριος απαντά με το πλούσιο έλεός Του. Γνωρίζει ο αληθι νά προσευχόμενος ότι η σωτηρία επιτυγχάνεται «εν τω Θεώ» γι' αυτό τον παρακαλεί συνεχώς και ακα τάπαυστα να τον ελεήσει. Η οντολογική διαφορά με ταξύ «ευχής» και διαλογισμού της παραθρησκείας είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Για τον ορθόδοξο Χριστιανό δεν υπάρχει τίποτε το ανώτερο από τη διαπροσωπική κοινωνία με το Χριστό. Με την προσευχή «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» εκζητούμε το έλεος και την αγάπη του Θεού Πατέρα μέ σω του Υιού. Ο Χριστός είναι η μοναδική οδός, η αλήθεια και η ζωή και μέσω αυτού οδηγούμεθα προς τον Πατέρα. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. «Ουδείς έρχεται προς τον Πατέρα, ει μη δι' Εμού (Ιω. Ιδ' 6). Αυτή η πραγματικότητα είναι για τις εισαγόμενες ανατολικές διδαακαλίες περί διαλογιαμού σημείο και «μέτρο» οντολογικής διαφοράς. Η παραθρησκεία διακηρύττει την αποθέωση του εαυτού, την αυτολύτρωση, την αυτοθέωση «δι' εαυτού και εξ εαυτού» δηλ. την αυτοσωτηρία. Αυτό δηλ. που επιχείρησε ο Αδάμ και δοκίμασε την οδυνηρή πτώση και το θά νατο. Από τα γραπτά του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη που μας διέσωσε ο μακαριστός γέροντας π. Σωφρόνιος το κεφάλαιο «ο Θρήνος του Αδάμ» είναι ένα από τα συνταρακτικότερα κείμενα. Γράφει σε μί α παράγραφο ο Άγιος: «Οδυρόταν ο Αδάμ κι έτρε χαν ποτάμι τα δάκρυα από το πρόσωπό του κι έπεφταν στο στήθος του και στη γη. Με δέος άκου γε όλη η έρημος τους στεναγμούς του. Ζώα και που λιά σιωπούσαν από θλίψη. Κι ο Αδάμ οδυρόταν, για τί με το αμάρτημά του στερήθηκαν όλοι την ειρήνη και την αγάπη». Είχε γνωρίσει ο Αδάμ τον προσωπικό Θεό και την αγάπη Του, γι' αυτό μετά την έξωση θλιβόταν πικρά και οδυρόταν με βαθείς στεναγ μούς. Είναι λοιπόν εντελώς ξένες προς την ορθόδοξη πνευματικότητα κάθε «προσπάθεια για συνάντηση ενός απρόσωπου «είναι» και η επιδίωξη «ανύψωσης» στο «απόλυτο μηδέν». Μια άλλη οντολογικού περιεχομένου διαφορά με ταξύ της ευχής και του διαλογισμού είναι η «στάση» του ασκητού της «ευχής» και του διαλογιζομένου, όταν ο ένας προσεύχεται και ο άλλος διαλογίζεται. Ο ασκητής της νοεράς προσευχής έχει ταπείνωση, αρετή που αποτελεί την αφετηρία και το τέρμα της Ορθόδοξης πνευματικής πορείας. «Διά όποιον μπήκε στην πορεία της πνευματικής ζωής» γράφει ο γέρο ντας Σωφρόνιος «γνωρίζει ότι η υπερηφάνεια και η κενοδοξία επισύρουν κάθε φθορά και κάθε πτώση. Θεωρεί την υπερηφάνεια τη ρίζα όλων των αμαρτιών και το σπόρο του θανάτου. Γι' αυτό καταλαβαίνει αληθινά ότι η όλη άσκησή του πρέπει να οδηγεί στην απόκτηση της ταπείνωσης. Βλέπει με τα πνευματικά του μάτια πως η υπερηφάνεια είναι η καταστρεπτική δύναμη που απομακρύνει τους ανθρώπους από το Θεό και εισάγει στον κόσμο αναρίθμητες δυστυχίες και θλίψεις. Είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας, το διαβολικό σπέρμα του θανάτου, που βυθίζει όλη τη γη στο σκότος της απόγνωσης». Και ο Άγιος Σιλουανός ατά γραπτά του μιλάει συνεχώς για το πνεύμα της ταπείνωσης. Λέγει στο κείμενό του με τίτλο «Δίψα Θεού»: «Ο Κύριος, αποκαλύπτει τα μυστήριά Του στην ταπεινή ψυχή. Σ' όλη τη ζωή τους οι Άγιοι εταπείνωναν τον εαυτό τους κι επάλευαν εναντίον της υπερηφανείας». Και προσεύχεται ο Άγιος Σιλουανός: «Κύριε δώσε μου τη δύναμη να ταπεινωθώ μπροστά στο μεγαλείο Σου. Κύριε αξίωσέ μας της δωρεάς της Αγίας σου ταπεινώσεως». Κάθε υπερηφάνεια, λοιπόν, είναι ξένα προς τον αθλητή της «ευχής» του Ιησού. Αντίθετα ο διαλογιζόμενος «φουσκώνει» σαν παγώνι. Δεν λέγει «Συ Κύριε ελέησόν με», αλλά «Εγώ είμαι Αυτός», δηλα δή εγώ είμαι ο Κύριος, «η θεότητα στην ανεκδήλωτη μορφή». Ρώτησαν τον Σάι Μπάμπα γιατί λέγει ότι είναι ο ίδιος Θεός. «Και σείς, θεοί είστε» απάντησε. «Μόνο που εγώ το ξέρω (!) ενώ εσείς δεν το ξέρετε!...» Η αλαζονία στο έπακρον... Ο διαλογιζόμενος αντιστρέφει την εντολή του Θεού και την εφαρμόζει στον εαυτό του: «Εγώ ειμί Κύριος ο Θεός ο εαυτός μου...» Υπάρχει και μια τρίτη ουσιαστική διαφορά μετα ξύ της «ευχής» του Ιησού και του διαλογισμού που είναι και αυτή οντολογική. Είπαμε παραπάνω ότι ο ορθόδοξος ασκητής της «ευχής» του Ιησού προσεύχεται και παρακαλεί τον Κύριό Του, τον προσωπικό Θεό Του, και αισθάνεται ότι βρίσκεται σε κοινωνία αγαπάς με τον Δημιουργό Του, ενώ στο διαλογιζόμενο αποδέκτης της «προσευχής» είναι ο «εαυτός» δηλ. η αυτού μεγαλειότης ο εαυτούλης του. Η κατεύθυνση όμως της προσευχής και του διαλογισμού των δύο δηλ. αυτών πραγματικοτήτων δεν εστιάζεται μόνο σ' αυτό το βασικότατο σημείο. Στον άνθρωπο της «ευχής», στον Ορθόδοξο Χριστιανό δεν υπάρχει αδιαφορία για το γύρω κόσμο. Οι Χριστιανοί προσεύχονται διαρκώς για όλους. Ο όσιος ασκητής Παρθένιος του Κιέβου επιθυμούσε να διεισδύσει στο μυστήριο του μοναχικού σχήματος. Και η Θεοτόκος του είπε: «Μοναχός είναι αυτός που ικετεύει για όλο τον κόσμο». Ο Άγιος Σιλουανός αναφωνεί σ' ένα γραπτό του. «Καλότυχη η ψυχή που αγαπά τον αδελφό της, γιατί ο αδελφός μας είναι η ζωή μας. Καλότυχη η ψυχή που αγαπά τον αδελφό. Μέσα της ζει αισθητά το Πνεύμα του Κυρίου και την γεμίζει ειρήνη και χαρά και αυτή θρηνεί για όλο τον κόσμο. Αν όμως δεν αγαπάμε τον αδελφό, τότε δεν έρχεται η αγάπη του Θεού στην ψυχή». Και σε άλλο σημείο των γραπτών του θα πει: «Να προσεύχεσαι για τους ανθρώπους, σημαίνει να χύνεις αίμα». Περιοδικό Διάλογος τεύχος 16

Μαρτυρία πρώην θύματος Αστρολογικής Σχολής Μαρτυρία πρώην θύματος Αστρολογικής Σχολής π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ Πρώην θύμα αστρολογικής σχολής στην Αθήνα, κα­τέγραψε τη συγκλονιστική εμπειρία της· αφού πλήρωσε αρκετά εκατομμύρια με την υπόσχεση πως θα λάβει πτυ­χίο αστρολόγου, στάθηκε τυχερή: ανακάλυψε την απάτη και απομακρύνθηκε. Όμως η ψυχολογική βλάβη που υπέστη σ' αυτή την αποκρυφιστική οργάνωση, της είναι ακόμη αισθητή. Η εμπειρία της είναι χαρακτηριστική και θα μπορούσε να την έχει αποκτήσει σε οποιαδήποτε άλλη εσωτεριστική ομάδα. Την δημοσιεύουμε αλλάζον­τας το πραγματικό της όνομα, και χωρίς να κατονομά­σουμε την ομάδα και το Δάσκαλο για να την προφυλά­ξουμε από ταλαιπωρίες και από την ψυχολογική τρομο­κρατία της ομάδας αυτής. α) Η γνωριμία μου με το Δάσκαλο Ονομάζομαι Χρίστα Ιακώβου. Γνώρισα το Δάσκαλο τον Οκτώβριο του 1985. Ήταν μια πολύ δύσκολη περίο­δος της ζωής μου με πολλά προβλήματα και αναζητήσεις για νόημα ζωής. Όλα αυτά και μια περιέργεια για την α­στρολογία με οδήγησαν στον αστρολόγο. Στο πρώτο ραντεβού έκανε ανάλυση τού ωροσκοπίου μου, όπου κατά κύριο λόγο αναφέρθηκε στα αρνητικά στοιχεία που έβλεπε για να καταλήξει εμμέσως στην υ­πόδειξη ότι ο μόνος τρόπος για να ξεπεραστούν όλα αυτά τα αρνητικά, θα ήταν να ξεκινήσουμε μια εργασία που την ονόμαζε ανάλυση (ψυχοθεραπευτικού τύπου) την οποία και ξεκίνησε αμέσως. Το γεγονός ότι εκτός από α­στρολόγος ήταν και μαθηματικός, έδρασε ενθαρρυντικά στην απόφασή μου να ξεκινήσω. Με το ξεκίνημα αυτής της ανάλυσης άρχισε να ανα­φέρεται μεταξύ άλλων στην αστρολογία, και στο γεγονός ότι θα μπορούσα να γίνω αστρολόγος (διέβλεψε το ενδια­φέρον μου για την αστρολογία), και μου πρότεινε να γρα­φτώ σπουδάστρια στη Σχολή Αστρολογίας που θα ί­δρυε.  β) Οι σπουδές μου  Στις αρχές τού 1986 (μερικούς μήνες αφού τον είχα γνωρίσει), ξεκίνησα ιδιαίτερα μαθήματα της αστρολο­γίας μαζί με δύο ακόμη άτομα με την βεβαίωση ότι μέσα σε 4 χρόνια το πολύ, τακτικής παρακολούθησης θα έ­παιρνα το πτυχίο τού αστρολόγου. Από το 1986 και μετά έκανα ταυτόχρονα ατομικές α­ναλύσεις και μαθήματα αστρολογίας. Στις ατομικές ανα­λύσεις αλλά και στην αστρολογία, άρχισε πέρα από τα αστρολογικά θέματα να αναφέρεται και σε μεταφυσικές θεωρίες και ειδικότερα στη δική του, που όπως έλεγε ή­ταν ο πιο σύντομος δρόμος για την πνευματική ολοκλή­ρωση και για να σωθεί ο καθένας από μας. Υποστήριζε ότι κατείχε τη γνώση, που βασιζόταν κατά 30% στην αστρολογία και κατά 70% σε άλλες μετα­φυσικές γνώσεις και προσωπικά βιώματα, τού δρόμου που έπρεπε να βαδίσει ξεχωριστά ο κάθε άνθρωπος και ιδιαίτερα ο καθένας από μας, ώστε να εξελιχθεί πνευματι­κά και να σωθεί σε μία μόνο ενσάρκωση. Ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό ήταν οι ατομι­κές αναλύσεις με μίνιμουμ μία φορά την εβδομάδα. Τον Σεπτέμβριο τού 1989, σε αντίθεση με αυτά που μου είχε πει ότι θα τελείωνα μέσα στο 1989, μου πρότεινε να μπω σε ένα γκρουπ σπουδαστών χαμηλότερου επιπέ­δου και να επαναλάβω τα μαθήματα που ήδη ήξερα. Η δικαιολογία ήταν ότι αυτή τη φορά τα μαθήματα της α­στρολογίας θα ήταν εμπλουτισμένα με γνώσεις μεταφυσι­κής καινούργιες για μένα, που αν δεν τις ήξερα, θα με εμ­πόδιζαν να εξελιχθώ και να σώσω την ψυχή μου. Επειδή αυτή η δικαιολογία δεν μου φάνηκε ικανο­ποιητική, άρχισαν να γεννιούνται στο μυαλό μου οι πρώτες δειλές αμφισβητήσεις, γιατί μου φαινόταν ότι το ουσιαστικό κίνητρο πίσω από αυτά ήταν το δικό του οι­κονομικό όφελος. Παρά τις αμφισβητήσεις μου, η επιρροή του επάνω μου ήταν ακόμα αρκετά σημαντική, αλλά και επειδή τα έξοδα που είχα ήδη κάνει μέχρι τώρα ήταν πάρα πολλά μου ήταν δύσκολο να κάνω πίσω. Έτσι λοιπόν συνέχισα τα μαθήματα και για τη σχολική χρονιά 1989-1990. Την επόμενη χρονιά 1990-1991 είχαμε πανικοβληθεί ομαδικά γιατί μας είπε ότι έπρεπε να επαναλάβουμε τα πρώτα τρία κεφάλαια της Ερμηνευτικής, τα οποία ήδη είχαμε διδαχθεί, που σημαίνει φυσικά να την ξαναπληρώναμε και να χάναμε χρόνο. Είχαμε μάλιστα συγκεντρωθεί για να δούμε τι θα κά­νουμε, αλλά τελικά μας υποχρέωσε να την επαναλάβουμε θέτοντας ένα ωράριο-πρόγραμμα που όποιος ήθελε ακολουθούσε και όποιος ήθελε έμενε εκτός νυμφώνος. Όντας στη μέση τού δρόμου για το πτυχίο, όλοι συνεχί­σαμε. γ) Η οικονομική πλευρά  Όσον αφορά στα οικονομικά βέβαια μας είχε εξηγη­θεί από την αρχή και μας υπενθυμίζετο κατά διαστήματα από τον δάσκαλο, ότι η πνευματική εξέλιξη και η λύτρω­ση δεν έρχεται χωρίς θυσίες και μάλιστα υλικές και ότι αυτό ήταν κάτι που δεν θα έπρεπε να συζητιέται ή να μας απασχολεί γιατί είναι το ελάχιστο που μπορεί να δώσει κανείς για να σωθεί. Επίσης έλεγε ότι το να πληρώνουμε είναι απαραίτη­το γιατί αυτό αποτελούσε τη δική μας (ταπεινή γιατί υλι­κή) συμβολή στην εξέλιξη μας. Η τιμή τόσο των μαθη­μάτων όσο και των ατομικών αναλύσεων καθοριζόταν α­ποκλειστικά από τον Δάσκαλο. Στην περίπτωση που κά­ποιος δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις οικονομικές αυτές απαιτήσεις τού υπεδεικνύετο ότι τίποτα δεν αξίζει περισσότερο από την εξέλιξη και τη λύτρωση κάποιου και ότι υπάρχουν πάντα τρόποι για να βρει κανείς τα α­παιτούμενα χρήματα. Υποστήριξε ότι ο καθένας από μας έχει αν όχι χρή­ματα, κάποια περιουσία, ή καλύτερη αξιοποίηση της ο­ποίας θα ήταν να τεθεί στην υπηρεσία τού ατομικού μας αγώνα για πνευματική εξέλιξη - λύτρωση, πράγμα που όπως θα δούμε αργότερα, κάναμε επανειλημμένα. Επειδή όμως οι οικονομικές απαιτήσεις για τις ατο­μικές αναλύσεις και τα μαθήματα αστρολογίας ήταν ση­μαντικές, είμασταν υποχρεωμένοι οι περισσότεροι από μας να κάνουμε μια πολύ λιτή ζωή για να ανταποκριθούμε σ' αυτές. Εδώ θα πρέπει να αναφέρω ότι το 1989 μας υποχρέω­σε για την εξέλιξή μας, πέρα από τα μαθήματα αστρολο­γίας και τις ατομικές αναλύσεις, να συμμετάσχουμε σε ο­μαδικές αναλύσεις. Οι ατομικές αναλύσεις είχαν σα σκο­πό να σταθούμε στα πόδια μας, και οι ομαδικές να επικοι­νωνήσουμε μεταξύ μας. Και τα δύο ήταν απολύτως απαραίτητα για την πνευματική μας εξέλιξη και σωτηρία μας. Ενδεικτικά σας αναφέρω ότι το Νοέμβριο τού 1992, η ατομική ανάλυση στοίχιζε 10.000 δρχ. την ώρα και η ομαδική 20.000 δρχ. μηνιαία.  Όπως προαναφέρω, η συμμετοχή τόσο σε ατομικές όσο και σε ομαδικές αναλύσεις έπρεπε να είναι σε συ­χνότητα μία φορά την εβδομάδα το ελάχιστο. Το πακέτο των ατομικών και ομαδικών αναλύσεων έπρεπε να προ­πληρώνεται κάθε μήνα ενώ τα αστρολογικά μαθήματα να προπληρώνονται στην αρχή της χρονιάς. Στην περίπτω­ση που κάποιος δεν μπορούσε να τα προπληρώσει, τού γι­νόταν διευκόλυνση και υποχρεωνόταν να πληρώσει τόκο. Κάποιοι από μας που δεν μπορούσαν να βρουν τα χρήμα­τα αποφάσισαν με την υπόδειξη του να αξιοποιήσουν την περιουσία τους, πουλώντας την. Για παράδειγμα εγώ πούλησα το αυτοκίνητο μου για να ανταποκριθώ στις οι­κονομικές απαιτήσεις των αναλύσεων και των μαθημά­των και άλλοι σπουδαστές πούλησαν το σπίτι τους, άλλοι έδωσαν τις οικονομίες μιας ολόκληρης ζωής.  Ίσως είναι άξιο λόγου να αναφερθεί ότι το να έχεις περιουσία (σύμφωνα με την κοσμοθεωρία) και να μην την χρησιμοποιείς όταν είναι ανάγκη για να εξελιχθείς, είναι αντιπνευματικό και βήμα προς τα πίσω στη σκάλα της εξέλιξης. Όλο το διάστημα που ήμουν κάτω από την επήρεια τού αστρολόγου ένοιωθα σαν να είχα βρει σανίδα σωτη­ρίας. Είχα επιτέλους κάποιον που να ενδιαφέρεται για μένα και τα προβλήματα μου και που με βοηθούσε με τις αστρολογικές του συμβουλές να τα λύσω. Είχα βρει μια κοσμοθεωρία που απαντούσε σε όλα τα τι, πως, γιατί, πότε. Είχα βρει τον δρόμο για την σωτηρία, το νόημα της ζωής. Είχα βρει μια ομάδα ανθρώπων με κοινούς στόχους που μιλάγαμε την ίδια γλώσσα. Αργότερα αποδείχθηκε ότι όλα αυτά δεν ήταν άλλο παρά ψευδαισθήσεις. δ) Όταν ο δάσκαλος γίνεται κ. Πρόεδρος  Με παρότρυνση τού Διδάσκαλου ιδρύσαμε το 1991 το Αστρολογικό μας σωματείο με εντυπωσιακό τίτλο. Κύ­ριος σκοπός του ήταν η διάδοση της αστρολογίας και, κυρίως, της κοσμοθεωρίας αυτής, γιατί είχαμε ηθικό χρέος απέναντι στους υπολοίπους συνανθρώπους μας να δώσουμε το φως και την αλήθεια και να τους βοηθήσουμε να σωθούν. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι κατά την ίδρυ­ση τού φορέως, μοναδικός αστρολόγος ήταν ο Δάσκα­λος. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν σπουδαστές της σχολής και φίλοι. Από τη στιγμή που ο Δάσκαλος έγινε Πρόε­δρος, άρχισε να δείχνει μια συμπεριφορά άτομου πιεστι­κού, αυταρχικού και αλαζόνα. Δεν δεχόταν καμμία αντίρ­ρηση ή αμφισβήτηση. Ο μόνος τρόπος για να λειτουρ­γήσει το σωματείο ήταν να υποστηρίξουμε όλοι τις από­ψεις του για όλα τα θέματα, από το σημαντικό μέχρι το πιο ανάξιο λόγου. Η φιλοσοφία του ήταν ότι έπρεπε να απομακρύνουμε κάθε άνθρωπο που αμφισβητούσε αυτόν και τη διδασκαλία του, γιατί αυτό πιθανόν να μείωνε την επιρροή του πάνω μας. Η πίεση και η τακτική που α­σκούσε ο Δάσκαλος για να μας αναγκάσει να συμμορφω­θούμε στον τρόπο ζωής που εκείνος πρότεινε, ήταν πολύ καλά ενορχηστρωμένα.  Χρησιμοποιούσε πρώτα άπ' όλα την προσωπική του επιρροή και δεύτερον την ομάδα των υπολοίπων μελών τα οποία ήταν μεταξύ τους πολύ συνδεδεμένα, γιατί απλά ή­ταν απομονωμένα από τον υπόλοιπο κόσμο (μια άλλη πλύση εγκεφάλου που μας γινόταν, ήταν να σχετιζόμαστε μόνο μεταξύ μας γιατί η επαφή με μη ποιοτικά ανεβασμέ­να άτομα, όπως εμάς, μας φθείρει). Συγκεκριμένα, όταν κάποιος δεν συμμορφωνόταν, ο κύριος Δάσκαλος υποχρέωνε με τον τρόπο του τα υπόλοι­πα μέλη να πάψουν να έχουν κοινωνικές επαφές μαζί του και να τον περιθωριοποιήσουν, ώστε αυτό το άτομο να α­ναγκαστεί να επιστρέψει μετανοιωμένο και ξευτιλισμένο. Εγώ σε πολλά σημεία δεν είχα συμμορφωθεί στις βουλές τού Δασκάλου. Πρώτον, δεν είχα καταφέρει να πείσω τον σύζυγο μου να γίνει πιστός της κοσμοθεωρίας του, ενώ όλοι οι υ­πόλοιποι ακολουθούσαν συν γυναιξί και τέκνοις. Δεν υπήρχε μαθητής που αργά ή γρήγορα να μην είχε πείσει και τον/την σύζυγο του να συμμετάσχει. Δεύτερον, είχα πάντα γνώμη και την εξέφραζα χωρίς φόβο. Τρίτον, όταν για ένα διάστημα ήμουν στο εξωτερικό, δεν πήρα μαθήματα αστρολογίας δι' αλληλογραφίας, ό­πως ο αστρολόγος μου πρότεινε, αλλά πήρα μαθήματα από σχολή τού εξωτερικού. Τέταρτον, πάντα είχα αμφιβολίες για το άτομό του, τις οποίες εξέφραζα και πάντα υπήρχαν σπιούνοι που τού τις μετέδιδαν. Έτσι λοιπόν σε μια ομαδική ανάλυση ο Δάσκαλος, αφού με κατασυκοφάντησε, υποχρέωσε όλους να τοποθετηθούν εναντίον μου ή υπέρ μου. Τους είπε δε ότι αν ήθε­λαν να εξελιχθούν και να σωθούν, θα έπρεπε να κόψουν κάθε επαφή μαζί μου. Όπερ και έγινε. Την ίδια νύχτα με ενημέρωσαν όλοι ότι δεν ήθελαν να έχουν καμμία επαφή μαζί μου, χωρίς να μου εξηγήσουν τους λόγους. Ανάμεσα σ' αυτούς ήταν και η αδελφή μου με την οποία έχω να έλθω σε επαφή από τον Οκτώβρη τού 1992! Αυτή η εξορία από την ομάδα πραγματικά με σόκαρε˙ ένοιωσα το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Συνειδητοποίησα κατά πόσο αυτός ο αστρολόγος είχε με­τατρέψει τους μαθητές του σε άβουλα ρομποτάκια. Οι μαθητές που έμειναν κοντά του έκοψαν κάθε επαφή με κάθε μέλος της οικογένειας τους που δεν αποδεχόταν τον αστρολόγο. Η αδελφή μου π.χ. έκοψε κάθε επαφή με όλα τα μέλη της οικογένειας μας: τους γονείς μας, την άλ­λη μου αδελφή κλπ. ε) Η αποδέσμευση μου  Για καλή μου τύχη, τον Ιούνιο τού 1991, έφυγα με την οικογένειά μου και εγκαταστάθηκα στο εξωτερικό. Αυτό έδρασε πολύ θετικά στην απεξάρτησή μου από τον Δάσκαλο. Με επικοινωνία που είχα με τις συμμαθήτριές μου, μάθαινα ότι επέκτεινε τις επιχειρήσεις του και από αστρολόγος που ήταν άρχισε να εμπορεύεται και κομπιούτερς, προγράμματα κομπιούτερς, αναλώσιμα, βιβλία, εγκυκλοπαίδειες, έπιπλα γραφείου κ.λ.π. και σιγά σιγά έπειθε τον καθένα να τα αγοράζει αν θέλει να γίνει αστρο­λόγος υψηλού επιπέδου. Στο μεταξύ διαμόρφωνε τις θεωρίες του ανάλογα με τις περιστάσεις. Από εκεί που δίδασκε ότι δεν χρειάζε­ται να διαβάζουμε βιβλία, ότι τα βιβλία είναι νεκρά, ότι μόνο από κάποιον ζωντανό δάσκαλο μπορούμε να πάρου­με τη γνώση και ποτέ δεν μας είχε συστήσει να διαβάσου­με τίποτε έξω από το εγχειρίδιο της αστρολογίας και κά­ποια άλλα καθαρά αστρολογικά βιβλία, από τότε που άρ­χισε ο ίδιος να εμπορεύεται βιβλία, συνέστηνε βιβλία και εγκυκλοπαίδειες και επιστρέφοντας από το εξωτερικό τον Ιούνιο τού 1992 βρήκα τις συμμαθήτριες μου πλήρως εξοπλισμένες με όλα αυτά.  Επίσης εφεύρισκε σεμινάρια τα οποία έκανε και φυ­σικά χρέωνε με τη δικαιολογία ότι είναι απαραίτητα για τον επαγγελματία αστρολόγο όπως σεμινάριο για χρή­ση κομπιούτερ, και σεμινάριο διδασκαλίας αστρολο­γίας. Και αφού πια η ύλη είχε τελειώσει για το γκρουπ των τέως συμμαθητριών μου, εφεύρε για τη χρονιά 1992-1993 φροντιστηριακά μαθήματα επί της προηγούμενα δι­δαγμένης ύλης. Τότε λοιπόν οι δικές μου αμφισβητήσεις ισχυρο­ποιήθηκαν και ενισχύθηκαν από τις αμφισβητήσεις άλ­λων. Έπρεπε να περάσω δια πυρός και σιδήρου για να συνειδητοποιήσω την καταστροφική επιρροή τού Δα­σκάλου στον καθένα από μας σε σημείο που να έχει παρα­λύσει τη θέληση μας, την κριτική μας σκέψη και να κα­θορίζει τις ζωές μας.  Τώρα που μπορώ και βλέπω την όλη ιστορία από μακρυά, συλλογίζομαι με τρόμο την πιθανότητα, η αστρο­λογία και οι αστρολόγοι να είναι αποδεκτοί και να αποτε­λούν το κατεστημένο. Τότε εγώ και άτομα με τάσεις ε­λεύθερης σκέψης σαν κι έμενα θα αντιμετώπιζαν το εκτε­λεστικό απόσπασμα ή σε καλύτερη περίπτωση την εξο­ρία! Δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερη μορφή δικτατορίας από την εμπιστοσύνη στους ειδικούς για όλα αστρο­λόγους.  Ο πιστός της Αστρολογίας είναι σκλάβος τού Α­στρολόγου. Δεν μπορεί να έχει αντιρρήσεις σε τίποτα, αφού ό,τι οδηγίες τού δώσει ο Αστρολόγος υποτίθεται ότι είναι για όφελός του. Ο πιστός είναι ένα ΑΒΟΥΛΟ υπο­χείριο, ένα ρομποτάκι, μια μαριονέτα που ο αστρολόγος κινεί και χρησιμοποιεί όπως επιθυμεί και αυτό είναι κρί­ση από την προσωπική μου εμπειρία όπως τη βίωσα, σε χώρο αστρολογίας, καθαρά επιστημονικό, στη μόνη αναγνωρισμένη σχολή αστρολογίας στην Ελλάδα. Μετά από την επώδυνη περιπλάνησή μου στο χώρο της αστρολογίας, έχω επιστρέψει στην αγκαλιά της ορ­θόδοξης πίστης, έχω ξαναβρεί τον εαυτό μου, και εύχο­μαι σε όλους τους πλανεμένους να συμβεί το θαύμα και να ελευθερωθούν από τη σαγήνη της πλάνης. ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΘΗΝΑ 1995 http://www.egolpion.com/F717B3BC.el.aspx

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ

Συντάχθηκε απο τον/την Kiriakos Diamantopoulos

Τρίτη, 26 Ιούλιος 2011 00:45

Γιορτάζουμε σήμερα 26 Ιουλίου, ημέρα μνήμης της Αγίας Παρασκευής, ας πούμε λίγα λόγια: Η Αγία Παρασκευή γεννήθηκε στη Ρώμη επί αυτοκρατορίας Αντωνίνου 138 - 160 μ.Χ. Ήταν κόρη των ευσεβών Χριστιανών, Αγάθωνα και Πολιτείας, οι οποίοι φρόντισαν για την χριστιανική αγωγή της, όπως είχαν υποσχεθεί στο Θεό στην περίπτωση που θα τους έδινε ένα παιδί. Επειδή το παιδί γεννήθηκε ημέρα Παρασκευή έλαβε αυτό το όνομα. Μετά το θάνατο των γονέων της, η Αγία Παρασκευή μοίρασε όλη της την περιουσία στους φτωχούς και έδρασε ιεραποστολικά στην Ρώμη και στα περίχωρα της πόλης, κηρύσσοντας το Λόγο του Χριστού. Η δράση της προκάλεσε τον ειδωλολάτρη αυτοκράτορα Αντωνίνο, ο οποίος την συνέλαβε και της υποσχέθηκε υλικά αγαθά αν θυσίαζε στα είδωλα. Βλέποντας όμως πως η Αγία Παρασκευή παρέμενε σταθερή στην πίστη της, την υπέβαλε στο βασανιστήριο της πυρακτωμένης περικεφαλαίας, το οποίο υπέμεινε με καρτερικότητα και μεγάλο θάρρος. Τότε ο αυτοκράτορας Αντωνίνος διέταξε και την έβαλαν σε ένα λέβητα με καυτό λάδι και πίσσα. Επειδή όμως είδε την Αγία άθικτη, πλησίασε το πρόσωπό του στον λέβητα, για να δοκιμάσει αν πράγματι είναι καυτό, και αμέσως τυφλώθηκε. Η Αγία με Προσευχή έδωσε στον Αντωνίνο το φως του, με αποτέλεσμα να πιστέψει στο Χριστό ή κατ' άλλους να σταματήσει τους διωγμούς εναντίον τους. Ελευθέρωσε, τότε, την Αγία Παρασκευή, η οποία συνέχισε να κηρύττει το Ευαγγέλιο σε άλλα μέρη, μέχρι που έφτασε στην Ελλάδα. Στα Τέμπη, ένας ειδωλολάτρης άρχοντας την υπέβαλε σε φρικτά βασανιστήρια, τα οποία υπέμεινε καρτερικά. Παρέδωσε την ψυχή της στον Κύριο με τον μαρτυρικό και βάναυσο τρόπο του αποκεφαλισμού. Εύχομαι χρόνια πολλά και ευάρεστα στο Θεό !!! Απολυτίκιο: Ἦχος α'. Τὴν σπουδήν σου τῇ κλήσει κατάλληλον, ἐργασαμένη φερώνυμε, τὴν ὁμώνυμόν σου πίστιν εἰς κατοικίαν κεκλήρωσαι, Παρασκευὴ ἀθλοφόρε· ὅθεν προχέεις ἰάματα, καὶ πρεσβεύεις ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν. Το συναξάρι επιμελείται ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος Το Απολυτίκιο ψάλλει ο αρχ. π. Νικόδημος Καβαρνός ΠΗΓΗ: agioritikovima.gr

Λειτουργία στη Μάλτα ύστερα από 500 χρόνια Νοεμβρίου 9, 2007

Σε ιστορικό ναό της Μάλτας τελέσθηκε η πρώτη Θεία Λειτουργία ύστερα από 500 χρόνια. Η λαμπρή τελετή έγινε προεξάρχοντος του Μητροπολίτου Ιταλίας και Μελίτης Γεννάδιου. Σημειωτέον ότι από τον περασμένο Απρίλιο με απόφαση τους ο ΟικουμενικόςΠατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος και η Ιερά Σύνοδος ενέταξαν την εκκλησία της Μάλτας στην Ιερά Μητρόπολη Ιταλίας. 

Μετά τη λειτουργία ο πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου ΠεταλούδωνΡόδου Παναγιώτης Μάτσης σε ομιλία του εξήρε την προσωπικότητα και το έργο του Γεννάδιου, λέγοντας ότι επί 35 χρόνια επίσκοπος εργάζεται νυχθημερόν, αόκνως και αθορύβως με θαυμαστά αποτελέσματα τα οποία είναι γνωστά σε όλους. Ακολούθως πρόσφερε στον θεοπρόβλητο ποιμενάρχη ως δώρο του Δημάρχου Μιχάλη Κορδίνα, του Δήμου Πεταλούδων και του λαού του το εγκόλπιο της Παναγίας. Από την πλευρά του ο Γεννάδιος ευχαρίστησε και ως ενθύμιο της επίσκεψης μοίρασε σε όλους τους προσκυνητές εικόνα- αντίγραφο της μεγάλης εικόνας της Παναγίας της Δαμασκηνής που βρίσκεται στο Ιερό του Ναού.

Στη συνέχεια στο πολυτελές Hotel Juliani οι χορωδίες της Μάλτας και του Δήμου Πεταλούδων παρουσίασαν καλλιτεχνικό πρόγραμμα το οποίο παρακολούθησαν ο Μητροπολίτης Γεννάδιος, κληρικοί από την Ιταλία, ο υπουργός Πολιτισμού της Μάλτας, η πρέσβειρα της Ελλάδας, ο γεν. πρόξενος, η Δήμαρχος και πλήθος κόσμου. Μιλώντας ο σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γεννάδιος τόνισε με αισιοδοξία τα εξής:

«Όλα δεικνύουν και έχω μία ελπίδα ότι και εδώ τα πράγματα θα πάνε καλά. Βρισκόμαστε στις πρώτες μέρες και όλοι μας έχουμε αποφασίσει, ιερείς κι εγώ, να δημιουργήσουμε στη Μάλτα μια ορθόδοξη ελληνική παρουσία, η οποία να είναι ισχυρά με κύρος, κοινωνικό, πνευματικό και εκκλησιαστικό, όπως και στην Ελλάδα».

Σύμφωνα με μαρτυρίες ο χριστιανικός ναός κτίσθηκε από κάποιον Ιωάννη Καλαμία, ο οποίος έφθασε στη Μάλτα από την πρωτεύουσα της Δωδεκανήσου με 5.000 Ιππότες και λίγους Κρητικούς. Έλληνες από τη Ρόδο, που τότε ήταν περίφημη και οι πάντες ήθελαν να την κατακτήσουν, φθάνοντας στο νοτιότερο νησί της Ευρώπης με τους Ιππότες του Αγίου Ιωάννου των Ιεροσολύμων μετέφεραν εκεί τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Δαμασκηνής, αλλά και άλλους ανεκτίμητους θησαυρούς μεταξύ των οποίων και την εικόνα της Παναγίας του Φιλερήμου που σήμερα βρίσκεται στο ΜουσείοΜαυροβουνίου.

Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Απόστολος Παύλος θεωρείται από τους μεγάλους Αγίους και προστάτης της Μάλτας γιατί μεταλαμπάδευσε στο νησί την πίστη της Ορθοδοξίας. Εν τω μεταξύ παρ΄ όλο που η επιρροή της έχει αρχίσει να μειώνεται  η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία εξακολουθεί να παίζει σημαντικό ρόλο στην συντηρητική κοινωνία, όπου τα διαζύγια και οι εκτρώσεις είναι παράνομα. Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση το 67% των Μαλτέζων παρακολουθεί την Κυριακάτικη Λειτουργία και το 70% θεωρεί ότι η θρησκεία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή τους.

Στη φωτογραφία ο Μητροπολίτης Ιταλίας και Μελίτης Γεννάδιος με τον απεσταλμένο μας Χρ. Μυστιλιάδη μετά τη Λειτουργία στο ναό της Μάλτας που έκτισαν Έλληνες.

Πηγή: www.enlefkotv.com

Περιστατικά από τη ζωή του αγίου Νικολάου Πλανά

Περιστατικά από τη ζωή του αγίου Νικολάου Πλανά

Ιδιαίτερη πατρίδα του Αγίου ήταν η Νάξος. Σ'αυτό το όμορφο νησί των Κυκλάδων γεννήθηκε το 1851 απο γονείς εύπορους και πιστούς. Απο μικρό παιδί αγαπούσε την εκκλησία και πολύ συχνά συνήθιζε να πηγαίνει στο μικρό εκκλησάκι που υπήρχε κοντά στο σπίτι του και να ψάλλει ο,τιδήποτε ήξερε. Σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών έμεινε ορφανός από πατέρα και η μητέρα του αναγκάστηκε να πάρει τα παιδιά της και να φθάσει στην Αθήνα.

Τρία χρόνια αργότερα ο νεαρός Νικόλαος παντρεύτηκε και απέκτησε ένα γιό.
Λίγο χρόνο έμεινε με τη σύζυγό του. Η επιθυμία του να αφιερώσει τη ζωή του στο Θεό ήταν μεγάλη και ο Κύριος βλέποντας την αγάπη και τις θερμές προσευχές του, τον βοήθησε να εκπληρώσει την επιθυμία του. Έτσι, στις 28 Ιουλίου 1879 στον ναό της Μεταμορφώσεως στη Πλάκα, έγινε διάκονος. Σύντομα, αφού και η σύζυγος του είχε ήδη αποβιώσει, μοίρασε όλη την περιουσία που είχε. Ο ίδιος παρέμεινε ταπεινός και φτωχός, στηρίζοντας σ΄ολόκληρη τη ζωή του στην αγάπη του Θεού. Πέντε χρόνια αργότερα, χειροτονήθηκε ιερέας και απο εκείνη τη στιγμή άρχισε πού αυστηρή άσκηση καθώς η προσευχή ποτέ δεν έλειπε απ΄τα χείλη και την ψυχή του.

Αρχικά ήταν εφημέριος στον ναό του Αγίου Παντελεήμονος στον Νέο Κόσμο. Όμως στον ναό αυτό δεν έμεινε για πολύ καιρό αφού λίγο αργότερα διορίστηκε εφημέριος στον Άγιο Ιωάννη της οδού Βουλιαγμένης, τον Κυνηγό όπως τον έλεγαν. Τότε ήταν μια πτωχή ενορία με μόλις οκτώ οικογένειες. Είχε, όμως, το μεγάλο προνόμιο να λειτουργεί εκεί η ταπεινή μορφή του Αγίου Νικολάου Πλανά.

Για πενήντα συνεχόμενα χρόνια, ο Άγιος λειτουργούσε καθημερινά απο τις 8 το πρωί έως και τις 3 το μεσημέρι! Ήταν ανεπανάληπτες οι λειτουρίες του Αγίου. Ο ίδιος αγαπούσε τα μικρά ξωκλήσια τής Αθήνας, τα οποία καθημερινά επισκεπτόταν για να τελέσει το ευλογημένο καθήκον του. Τις Κυριακές και τις μεγάλες γιορτές παρέμενε στο ναό του, συχνά όμως πήγαινε στο εκκλησάκι του Προφήτου Ελισσαίου, στην οδό Άρεως στην Πλάκα, για αγρυπνίες. Ήταν οι πιο κατανυκτικές αγρυπνίες του Αγίου και όλο το εκκλησίασμα αισθανόταν την ευλογία. Σ'αυτές τις συχνές αγρυπνίες στο ψαλτήρι στεκόντουσαν πάντα οι δυο κορυφαίοι λογοτέχνες, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και ο Αλέξανδρος Μωραϊτίδης, που αγαπούσαν πολύ τον άγιο ιερέα και τον βοηθούσαν με το ψάλσιμό τους. Η ζωή του Αγίου ήταν απλή, όπως ήταν απλός σαν παιδί και ο ίδιος. Νήστευε αυστηρά, προσευχόταν συνεχώς, με όλη τη δύναμη της ψυχής του, αγαπούσε χωρίς διάκριση όλους και ποτέ του δεν κρατούσε χρήματα. Όσα και να του έδιναν απο μόνοι τους διάφοροι άνθρωποι, ο Άγιος τα σταύρωνε και πηγαίνοντας στα στενά σοκάκια και στις φτωχογειτονιές μοίραζε επιδόματα ανάγκης σε ανήμπορες νεαρές κοπέλες, σε φτωχές χήρες γυναίκες, σε άπορους σπουδαστές και σε νεαρά ζευγάρια για τα πρώτα τους έξοδα.

Το παρουσιαστικό του συγκλόνιζε τούς πάντες. Η λαμπερή διαπεραστική ματιά του γαλήνευε όσους ήταν κοντά του. Η απλοϊκή ομιλία του συγκινούσε ακόμα και τους πιο μορφωμένους επιστήμονες. Άν και ήταν ψευδός, και πολλές φορές τα λόγια του ακούγονταν αστεία, ποτέ κανένας δεν γελούσε. Αντίθετα μάλιστα. Τα δακρυσμένα μάτια όλων μαρτυρούσαν πόσο πολύ τα λόγια του μιλούσαν στις ψυχές τους. Σαν τον αντίκριζαν να περπατάει στο δρόμο οι γυναίκες έκαναν με ευλάβεια το σταυρό τους, οι άνδρες έκοβαν το βήμα τους για να προσπεράσει, οι αμαξάδες σταματούσαν την πορεία τους και κατέβαιναν και τα μικρά παιδιά έτρεχαν να πάρουν την ευχή του. Η παρουσία του, ήταν τιμή για την πρωτεύουσα και όλοι οι κάτοικοι τον εκτιμούσαν και πίστευαν πως ο ταπεινός ιερέας ήταν ένας αληθινός Άγιος. Κάθε φορά που έφτανε στην κατάμεστη απο κόσμο εκκλησία για να λειτουργήσει γινόταν σάλος πραγματικός από την υποδοχή του εκκλησιάσματος. Οι περισσότεροι προσπαθούσαν να του φιλήσουν το χέρι, άλλοι να αγγίξουν τα φτωχικά του ράσα και αρκετοί να προσκυνήσουν το λευκασμένο κεφάλι του, αφού ήταν ιδιαίτερα κοντός.

Όπου πήγαινε για να τελέσει θεία λειτουργία, έπαιρνε μαζί του τα «συμβόλαια και τα γραμμάτια» όπως ο ίδιος έλεγε, δηλαδή τα εκατοντάδες μικρά χαρτιά με τα ονόματα που του έδινε ο κόσμος για να τα μνημονεύσει. Τα κρατούσε όλα για χρόνια και καθημερινά τα μνημόνευε. Για την απέραντη αγάπη του, αλλά και για την ακούραστη άσκηση και ταπείνωσή του ο Πανάγαθος Θεός τον τίμησε με ουράνιες δωρεές όπως οι θαυμαστές παρεμβάσεις και το προορατικό χάρισμα. Ο ίδιος ο Άγιος βέβαια, ποτέ δε δεχόταν ότι έκανε θαύματα. Συνήθιζε μάλιστα να τα ονομάζει σημεία, ενώ με μεγάλο κόπο προσπαθούσε να κρύψει το προορατικό του χάρισμα.

Στίς 3 Μαρτίου 1932 έγινε η οσιακή του κοίμηση και για τρείς ολόκληρες μέρες χιλιάδες λαού βρέθηκαν στον Άγιο Ιωάννη τον Κυνηγό για να προσκυνήσουν και να πάρουν για τελευταία φορά την ευλογία απο το σεπτό λείψανο του Αγίου Νικολάου Πλανά, που κοντά στο Θεό πλέον εύχεται για όλους μας.

Μέσα από τα βάθη της ψυχής του τελούσε ο Άγιος τη Θεία Λειτουργία. Πενήντα ολόκληρα χρόνια δεν πέρασε ούτε μία μέρα χωρίς να λειτουργήσει. Κατά τις πολύωρες λειτουργίες δεν ήταν λίγα τα θαύματα που συνέβαιναν. Ο Άγιος Νικόλαος τα θεωρούσε εντελώς φυσιολογικά όπως εντελώς φυσιολογική ήταν η αστείρευτη αγάπη του πρός το Θεό. Οι ακολουθίες του Παππού, όπως φώναζαν τον Άγιο τα πνευματικά του παιδιά, ήταν μοναδικές και ανεπανάληπτες. Είχαν τη μεγαλοπρέπεια του Βυζαντίου αλλά και τη σφραγίδα της αγιοπατερικής παράδοσης. Πλήθος κόσμου συγκεντρώνονταν στους ναούς που λειτουργούσε ο ταπεινός ιερέας. Άνθρωποι κάθε ηλικίας, άνδρες και γυναίκες, Αθηναίοι και επαρχιώτες, επιστήμονες και απλοί εργάτες. Ακόμα και παιδιά, αρκετά παιδιά με τις μητέρες τους έμεναν στο ναό ώρες πολλές μέχρι να τελειώσει η ακολουθία. Τα μικρά παιδιά τον αγαπούσαν πολύ τον παππούλη, αλλά και ο Άγιος αγαπούσε τα αθώα παιδιά.

Συχνά πήγαιναν από νωρίς στην εκκλησία για να προλάβουν να είναι πρώτα στο ιερό και έτσι να ντυθούν τη στολή τους για να βοηθήσουν τον Άγιο στη Θεία Λειτουργία.

Πηγή : "ΑΓΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ"- Μετόχι Ιεράς Μονής Πεντέλης

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΕΧΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ»

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ: «Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΕΧΕΙ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ»

Συντάχθηκε απο τον/την Kiriakos Diamantopoulos

-Γέροντα, πέστε μας κάτι, πριν φύγετε. -Τι να σας πω; Τόσα σας είπα! -Πέστε μας κάτι, για να το δουλέψουμε, μέχρι να ξαναρθήτε. -Ε, αφού επιμένετε, να σας πω… Μία είναι η αρετή, η ταπείνωση? επειδή όμως δεν το καταλαβαίνετε, άντε, να σας πω και την αγάπη. Αλλά, όποιος έχει ταπείνωση, δεν έχει και αγάπη; -Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ λέει: «Ό,τι είναι το αλάτι για το φαγητό, είναι και η ταπείνωση για την αρετή». -Δηλαδή χωρίς την ταπείνωση δεν …τρώγονται οι αρετές! Θέλει να πη ο Άγιος πόσο απαραίτητη είναι η ταπείνωση στην εργασία των αρετών. -Γέροντα, αλλού ο Αββάς Ισαάκ λέει ότι η ταπείνωση έρχεται, όταν αποκτήση ο άνθρωπος αρετές. -Μήπως δεν το κατάλαβες καλά; Αν δεν έχη ο άνθρωπος ταπείνωση, καμμιά αρετή δεν μπορεί να τον πλησιάση. -Δηλαδή, Γέροντα, όποιος έχει ταπείνωση έχει όλες τις αρετές; -Εμ βέβαια. Ο ταπεινός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή κ.λπ. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλον τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι’ αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια . Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου? γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού». Η Παναγία, για την ταπείνωσή της ,κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός, τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται ,αλλά μόνο βιώνονται! -Γέροντα, ποια εικόνα της Παναγίας σας αρέσει περισσότερο; -Εμένα όλες οι εικόνες της Παναγίας μου αρέσουν. Και μόνο το όνομά Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι πολλές φορές με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά μου. Είναι φοβερό ,αν το σκεφθής! Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα! Πολύ θα βοηθηθής ,εάν εμβαθύνης στα λόγια αυτά. Είναι λίγα και δυνατά. Αν τα μελετάς, θα αγαπήσης την ταπείνωση? κι αν ταπεινωθής, θα δης τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνη την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ. (Από το βιβλίο: «ΠΑΘΗ ΚΑΙ ΑΡΕΤΕΣ» ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Ε') Tags:     ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ      ΑΡΕΤΕΣ

Ήταν οι τρεις Μάγοι αστρολόγοι;

π. ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΑΛΕΒΙΖΟΠΟΥΛΟΥ

Οι αστρολόγοι επικαλούνται επίσης τους Μάγους εξ Ανατολών και το αστέρι της Βηθλεέμ. Στη Βαβυλώνα, λέγουν, γνώριζαν πως η αστρική Σύνοδος των Ιχθύων επεδείκνυε ένα νέο άνδρα, που γεννιέται στις Ιουδαϊκές πόλεις της Παλαιστίνης. Αυτό το σπάνιο ουράνιο γεγο­νός ήταν για τους σοφούς από την Ανατολή σίγουρο ση­μείο για την γέννηση ενός πνευματικού ηγέτη. Έτσι από όλο τον αστρολογικό συσχετισμό αναγνωρίσθηκε, όχι μόνο το γεγονός της γεννήσεως τού ηγέτη αυτού, αλλά προσδιορίσθηκε και η γεωγραφική θέση που επρόκειτο να γεννηθεί (Dr. Lohmer, Christus und die Astrologie, Baumgartenverlag, Warpe-Billerbeck 1955, σ. 16).

 Κατ' αρχήν στο Ματθ. β' 1 δεν αναφέρονται μάγοι εκ Βαβυλώνος, αλλά μάγοι από ανατολών. Εδώ μπορούμε να υποθέσουμε την ανατολή τού ήλιου, μπορούμε όμως να εκλάβουμε ως ανατολάς και κάποια περιοχή που βρίσκεται ανατολικά της Ιουδαίας. Επομένως ο Ι­σχυρισμός ότι ήσαν μάγοι από την Βαβυλώνα είναι καθα­ρή φαντασία.

 Οι αστρολόγοι συνδέουν το πρόσωπο τού Χριστού με τον Κυρίαρχο πάνω σε μια Εποχή ή σε ένα Κοσμι­κό Μήνα. Ο Χριστός, λέγουν, είναι ο Δάσκαλος της Εποχής των Ιχθύων. Κατά συνέπεια, με την έναρξη της Εποχής αυτής ανεμένετο από τους αστρολόγους να εμφανισθεί στη γη και ο Δάσκαλος (Αβατάρ) αυτής της εποχής, δηλαδή ο Χριστός.

Όμως οι μάγοι, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο, δεν αναζητούν κάποιο Ηγέτη τού Κοσμικού Μήνα των Ι­χθύων, αλλά ρωτούν: που έστιν ο τεχθείς βασιλεύς των Ιουδαίων; (Ματθ. 6' 2). Το Ευαγγέλιο δεν μιλάει για κάποιο υπολογισμό τού τόπου γεννήσεως με βάση τους συνδυασμούς των αστέρων. Οι μάγοι ακολουθούν ένα ο­ρατό αστέρι: είδομεν γαρ αυτού τον αστέρα εν τη ανα­τολή και ήλθομεν.... Παρετήρησαν δηλαδή το αστέρι ε­κείνο και δεν έκαναν κάποιους υπολογισμούς.

 Ο F.W. Haack, συγκρίνοντας τους μάγους από ανα­τολών με τους σημερινούς αστρολόγους, υπογραμμίζει ότι οι μάγοι εκείνοι δεν μπορούν να ταυτιστούν με τους σημερινούς αστρολόγους. Ο σημερινός αστρολόγος βρί­σκεται σε αντίθεση με τον αστρονόμο η με τον επιστημονι­κό παρατηρητή των άστρων. Η διάκριση ανάμεσα στον αστρονόμο και τον αστρολόγο δεν υπήρχε κατά την επο­χή τού Ιησού Χριστού. Στους ειδικούς, που κατά την αρ­χαιότητα εξέταζαν τα άστρα, δεν έχουμε μόνο τους προ­γόνους των αστρονόμων, αλλά και τους προπάτορες των αστρολόγων. Δίπλα από τους μάγους, δηλαδή τους σο­φούς από την Ανατολή, υπήρχαν και οι επαγγελματίες μάντεις, που στη μέθοδο τους δεν διέφεραν καθόλου από τους σημερινούς αστρολόγους των ωροσκοπίων. Για τέ­τοιους μάντεις δεν γίνεται λόγος στο δεύτερο κεφάλαιο του Ευαγγελίου τού Ματθαίου.

 Το αστέρι λοιπόν της Βηθλεέμ δεν έχει καμμία απο­λύτως σχέση με τους σημερινούς αστρολόγους. Αλλά και οποιοδήποτε άλλο εδάφιο της Αγίας Γραφής κι αν επικαλεσθούν οι αστρολόγοι, δεν λέει γι' αυτούς τίποτα, γιατί σίγουρα είναι άσχετο: Δεν μπορούμε να το ερμη­νεύσουμε με τρόπο που να ακυρώνει το κύριο μήνυμα της Βίβλου. Τα μόνα σχετικά εδάφια της Γραφής, που αφορούν τους αστρολόγους και όλους τους μάντεις, είναι ε­κείνα, με τα οποία ο Θεός μας συνιστά να μην έχουμε σχέση μ' αυτούς. Δεν παραλείπει μάλιστα να υπογραμμί­σει τις συνέπειες, στην περίπτωση που θα παραβούμε το θέλημά Του. Αυτό θα φανεί και πιο κάτω.
 ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η ΑΣΤΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΘΗΝΑ 1995

http://www.egolpion.com/BA514594.el.aspx

Τριακοσιοστή επέτειος της Ιεράς Μονής Προφήτου Ηλιού Θήρας

Ἡ Ἱερά Μονή Προφήτου Ἠλιοὺ Θήρας φέτος ἐπί τῇ τριακοσιο(300)στῇ ἐπετείῳ ἀπό τῆς ἀνιδρύσεώς της (1711-2011), διοργάνωσε τὴν 17ην και 18ην Ἰουλίου ἐ.ἔ. διήμερο, ἐπιστημονικό συνέδριο πρὸς τιμήν τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ Θεσβίτου, μέ θέμα: «Προφήτης Ἠλίας: ὁ ζηλωτής ὑποφήτης τοῦ Θεοῦ». Στὸ συνέδριο συμμετεῖχαν καθηγητές Πανεπιστημίου καὶ ἐπιστήμονες ποικίλων εἰδικοτήτων. Στὴν ἐπιστημονικὴ καί ὀργανωτική ἐπιτροπή τοῦ συνεδρίου προήδρευσε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Θήρας, Ἀμοργοῦ καί Νήσων κ.κ. Ἐπιφάνιος καί ἀπαρτιζόταν ἀπὸ τὸν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη κ. Δαμασκηνό Γαβαλᾶ, Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Προφήτου Ἠλιοὺ Θήρας, τὸν ἐλλογιμώτατο κύριο  Νικόλαο Ὀλυμπίου, Καθηγητή καί Πρόεδρο τοῦ Τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν καί τόν ἐλλογιμώτατο κύριο Παναγιώτη Φραγκᾶκο, θεολόγο - γραμματέα τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Πειραιῶς.
                         
Τήν Κυριακή 17/7/2011 τελέστηκε Ἀρχιερατική Θεία Λειτουργία στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ὑπαπαντῆς τοῦ Σωτῆρος στά Φηρά Θήρας, ἱερουργοῦντος τοῦ Σεβασμιώτατου Μητροπολίτου Θήρας, Ἀμοργοῦ καί νήσων κ. κ. Ἐπιφανίου. 

Ἐν συνεχείᾳ, στὴν Χριστιανική Ἐστία τῆς Μητροπόλεως, κηρύχθηκε ἡ ἔναρξη τῶν ἐργασιῶν τοῦ συνεδρίου. Ἀναγνώσθηκε ὁ χαιρετισμός τοῦ Παναγιωτάτου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στὴν Ἱερά Μονή ἐπισημαίνει ὅτι «καθ’ ὅλη τὴν διάρκεια τῶν τριακοσίων χρόνων ἀπό τῆς ἱδρύσεώς της ἀποτελεῖ λίκνο τῆς Ὀρθοδοξίας εἰς τήν εὐλογημένην νῆσον τῆς Θήρας καί εἰς τὴν εὐρύτερον περιοχήν».

Ὡσαύτως χαιρετισμό ἀπήυθυνε ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμος, ὁ ὁποῖος χαρακτηριστικά ἀνέφερε πώς «…τό θέμα τοῦ συνεδρίου ὡς ἱστορικό, βιβλικό καί θεολογικό ἔχει πολλά νά πεῖ στή σημερινή συγκυρία…» καί πὼς «χρειαζόμαστε τίς προφητικές φωνές, ἁγίους ἀνθρώπους ποὺ θὰ ξυπνήσουν τίς συνειδήσεις, θὰ δώσουν τήν αἴσθηση τῆς φωνῆς καί παρουσίας του Θεοῡ, θά μεταγγίσουν θεῖο ζῆλο στοὺς Χριστιανοὺς, ὅπως ὁ Προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης».

Μέ κατάλληλο χαιρετισμό εὐλόγησε τίς ἐργασίες τοῦ συνεδρίου ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας κ.κ. Ἀναστάσιος, ὁ ὁποῖος τόνισε «...τό ἱερόν τοῦτο σέμνωμα τῆς Θήρας νά συνεχίσῃ νά εἶναι πνευματικός φάρος, ἕν ἀπό τά λαμπρά φῶτα, τά ὁποία ἡ θεία Πρόνοια μετελαμπάδευσε μέσῳ τῶν ἀνακαινιστῶν τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητος Κολλυβάδων πατέρων».

Ὁ πρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Μεθόδιος Βερνιδάκης ἐκπροσωπόντας μετέφερε τίς εὐχές καί εὐλογίες τοῦ Σεβ. Ἀρχιεπισκόπου Κρήτης κ. κ. Εἰρηναίου, γιά εὐόδωση τῶν ἐργασιῶν τοῦ συνεδρίου.

Τέλος θερμό χαιρετισμό στούς πολυπληθεῖς συνέδρους ἀπηύθυνε ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ δημάρχου Θήρας κ. Ν. Ζώρζου, ἀντιδήμαρχος κ. Μ. Καφοῦρος.  

Στὴν πρώτη συνεδρία, μὲ κεντρικό θέμα «Ὁ Προφήτης Ἠλίας στὴν Ἁγία Γραφή», προήδρευσε ἡ καθηγήτρια Πανεπιστημίου Πελοποννήσου κ. Ἀριστέα Τόλια καί εἰσηγητές ἦσαν ὁ καθηγητής καί πρόεδρος τοῦ τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Νικόλαος Ὀλυμπίου, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξε τό θέμα: «Ἡ ἱστορικότητα τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ», περιγράφοντας τό ἱστορικό, κοινωνικό καί πολιτικό ὑπόβαθρο τῆς ἐποχῆς κατά τὴν ὁποία ἔδρασε ὁ Προφήτης Ἠλίας, δηλαδή τόν 9ο π. Χ. αἰῶνα. Ἐν συνεχείᾳ ἡ καθηγήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Βελουδία Σιδέρη-Παπαδοπούλου, εἰσηγήθηκε τό θέμα «Τά θαύματα τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ», τονίζοντας χαρακτηριστικά τά θαυμαστά γεγονότα ποὺ συνέβησαν στὴν ζωή τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ καί κυρίως τόν πολλαπλασιασμό τοῦ ἐλαίου καί ἀλεύρου τῆς χήρας τῶν Σαρεπτῶν, ἡ ἀνάσταση τοῦ υἱοῦ τῆς, ἡ λύση τῆς ἀνομβρίας καί τά ἐν Καρμήλῳ. Ὁ Λέκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Χρῆστος Καραγιάννης εἰσηγήθηκε τό θέμα «Προφήτης Ἠλίας καί βασιλιάς Ἀχαάβ»  παρουσιάζοντας τή σχέση τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ μέ τόν βασιλιά Ἀχαάβ καί τόν ἔλεγχο τῆς ἐξουσίας ὡς μέρος τῆς ζηλωτικῆς δράσεως τοῦ Προφήτου. Ὁ ἐπίκουρος καθηγητής τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Θωμᾶς Ἰωαννίδης, ἀνέπτυξε τό θέμα «Ὁ Προφήτης Ἠλίας στήν Καινή Διαθήκη: τυπολογική καί ἐρμηνευτική προσέγγιση» τονίζοντας τήν ἰδιαίτερη τυπολογική σχέση μεταξύ τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ καί λεπτομερειῶν τοῦ βίου του μέ τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό καί τόν Πρόδρομό Του, Ἅγιο Ἰωάννη. Τέλος, ἡ Λέκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Μαρίνα Κολοβοπούλου είσηγήθηκε τό θέμα «Ὅταν ὁ ἀνθρώπινος ζῆλος γιά τό Θεό συναντᾶ τή θεία ἀγάπη γιά τόν ἄνθρωπο. Ὁ Προφήτης Ἠλίας στήν Πατερική Διδασκαλία», ὅπου τονίσθηκε ἡ ἰδιαίτερη σχέση τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ μέ τό Θεό στά πλαίσια τῆς διαλεκτικῆς μεταξύ τοῦ ἀνθρωπίνου ζήλου καί τῆς φιλανθρωπίας τοῦ Θεοῦ. 

Ἀκολούθησε συζήτηση με ἔντονο ἐνδιαφέρον.

Ἡ δεύτερη συνεδρία, τίς ἀπογευματινές ὥρες κεντρικό θέμα εἶχε τή θέση τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ στή Θεία Λατρεία καί προήδρευσε ὁ κ. Νικόλαος Ὀλυμπίου, Πρόεδρος τοῦ τμήματος Θεολογίας τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν. Στὸ θέμα «Ἡ τιμή τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ στὴ Δύση», ὁ καθηγούμενος τοῦ Monastero di Bose Ἰταλίας Enzo Bianchi ἀναφέρθηκε στήν παρουσία τοῦ Προφήτου Ἠλία μέσα στό ἔργο τῶν Λατίνων πατέρων τῆς ἀδιαιρέτου Ἐκκλησίας. Ἐν συνεχείᾳ, στὸ θέμα «Προφήτης Ἠλίας καί μοναχισμός» ὁ Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης κ. Ἐφραίμ Παναούσης, συνδύασε μέ λογοτεχνική ἐνάργεια τήν ἰδιαίτερη σχέση τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ τοῦ ὁποίου ἡ ζωή ἀποτελεῖ προεικόνιση τῶν ἀρετῶν τοῦ ὀρθοδόξου μοναχισμοῦ μὲ τὴν ἀσκητικὴ βιοτὴ καί ἐν συνεχείᾳ ὁ Λέκτωρ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Ἰωάννης Παναγιωτόπουλος, εἰσηγήθηκε τό θέμα «Τό ὄνομα Ἠλίας σέ λαϊκούς καί μοναχούς» καί πόσο  προσφιλές ἦταν τό ὄνομα Ἠλίας στά μοναστικά κέντρα τῆς Αἰγύπτου και γενικότερα σέ ἀναχωρητές καί ἀσκητές, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦσαν νά μιμηθοῦν τον τρόπο ζωῆς τοῦ Προφήτου. Ὁ ἐπίκουρος καθηγητής Βυζαντινῆς Φιλολογίας τῆς Φιλοσοφικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Διονύσιος Καλαμάκης εἰσηγήθηκε τό θέμα: «Ὁ Προφήτης Ἠλίας στήν Ὀρθόδοξη ὑμνογραφία» ἐπικεντρώνοντας τό ἐνδιαφέρον στό ἀντίστοιχο θαυμάσιο κοντάκιο τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ τοῦ Μελωδοῦ: «Ὕμνος εἰς τόν Προφήτην Ἠλίαν». Στή συνέχεια, ὁ λόγος δόθηκε στήν ἐπίκουρη καθηγήτρια τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Ἀθηνῶν κ. Ἰωάννα Στουφῆ μέ θέμα «Ὁ Προφήτης Ἠλίας στήν τέχνη», ὅπου παρουσιάστηκαν διαχριστιανικά οἱ ἀπεικονίσεις τοῦ Προφήτου Ἠλιοὺ ἀπό τήν πρώιμη Χριστιανική τέχνη μέχρι σήμερα. 

Ἀκολούθησε ἐνδιαφέρουσα συζήτηση.

Ἡ δεύτερη ἡμέρα διεξαγωγῆς τοῦ θεολογικοῦ συνεδρίου Δευτέρα 18 Ἰουλίου 2011, κεντρικό θέμα εἶχε καὶ στίς δύο συνεδρίες τῆς ἡμέρας «Ἱερά Μονή Προφήτου Ἠλιοὺ Θήρας: Παρελθόν, Παρὸν καὶ Μέλλον».

Στὴν πρώτη συνεδρία τῆς ἡμέρας προήδρευσε ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Θήρας κ.κ. Ἐπιφάνιος καί στὸ θέμα «Ἱερά Μονή Προφήτου Ηλιοὺ Θήρας: ἱστορική ἀναδρομή» ὁ Γενικὸς Ἀρχιερατικός Ἐπίτροπος τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θήρας Αἰδεσιμ. Πρωτοπρεσβύτερος κ. Νικόλαος Σιγάλας, ἀρχαιολόγος, προχώρησε σὲ σύντομη ἀναδρομὴ στήν ἱστορία τῆς Μονῆς, τονίζοντας ἱδιαιτέρως τὶς συνθῆκες ἵδρυσης τῆς μονῆς, τοὺς κτήτορες ἀλλά καί τήν κολλυβαδική παράδοση τῆς Μονῆς ἀπό τῆς ἀνιδρύσεώς της. Ἐπίσης, παρουσίασε καί ἀνέλυσε τὴν ἱστορία ἑνός σημαντικοῦ ἀριθμοῦ ἀπό τὰ φυλασσόμενα κειμήλια. Ὁ προϊστάμενος τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ναοῦ Ἀθηνῶν πρωτοπρεσβύτερος κ. Θωμᾶς Συνοδινός, στὸ θέμα «Ἡ ἐφέστια εἰκόνα τοῦ Προφήτου Ἠλιού διά χειρός Τζώρτζη Καστροφύλακα» ἀνέλυσε τήν ἱστορική καί ἐφέστια εἰκόνα τῆς ἱερᾶς Μονῆς, ἡ ὁποία ἱστορήθηκε ἀπό τόν Τζώρτζη Καστροφύλακα ἐντάσσοντάς την στό χῶρο καί τόν χρόνο ἀποκαλύπτοντας τίς συγγένειές της. Στή συνέχεια, ἡ δρ. Νομικῆς καὶ Ἱατρικῆς κ. Εἰρήνη Ἀναπλιώτου, νομική σύμβουλος τῆς Μονῆς, εἰσηγήθηκε τό θέμα «Νομική προστασία τοῦ περιβάλλοντος τῶν ἱερῶν Μονῶν» καί ἀναφέρθηκε στόν τιτάνιο, πολυετή καί πολυειδή δικαστικό ἀγῶνα τῆς Ἱερᾶς Μονῆς γιά τήν ἀποκαθήλωση τῶν παντοειδῶν κεραιῶν ἀπό τούς χώρους της καί τή διασφάλιση τῆς ἀκεραιότητας τοῦ περιβάλλοντος, ὅπως ἐπίσης καί τό κέρδος τῶν δεδικασμένων ἀποφάσεων ἀπό τόν ἀγῶνα αὐτό διά τοῦ ὁποίου εὐεργετήθηκαν ὅλα τά μοναστικά καθιδρύματα. Στή συνέχεια, ὁ διευθυντής τοῦ ἱστορικοῦ καὶ παλαιογραφικοῦ ἀρχείου Μορφωτικοῦ Ἱδρύματος Ἐθνικῆς Τραπέζης καί ἄριστος Παλαιογράφος κύριος Ἀγαμέμνων Τσελίκας, ὡς εἰδικός στο θέμα «Τά χειρόγραφα τῆς Μονής» ἀποτίμησε τήν σημαντική θέση τῆς ἰδιαίτερα ἀξιόλογης συλλογῆς τῶν χειρογράφων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ὁ συντηρητής ἔργων τέχνης κύριος Ἰωάννης Μηναδάκης παρουσίασε τίς φορητές εἰκόνες τῆς ἱερᾶς Μονῆς. Ὁ μουσειολόγος και συντηρητής ἔργων τέχνης κύριος Ἠλίας Παπαγεωργίου ἀναφέρθηκε στά ἱερά ἀμφια τῆς ἱερᾶς Μονῆς καί τήν συντήρησή τους καί τέλος ὁ Δρ. Θεολογίας κ. Κωνσταντῖνος Γαρίτσης παρουσίασε τό ἰδιαίτερα ἀξιόλογο καί πρωτοποριακό πρόγραμμα τῶν ἐκδόσεων «Πυρφόρος» καί «Θεσβίτης» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς (29 τίτλοι), τῶν ὁποίων διαρκής ἔκθεση λειτούργησε στούς χώρους τοῦ συνεδρίου.

Στήν ἐπόμενη συνεδρία προήδρευσε ὁ κ. Χαράλαμπος Μπούσιας, καθηγητής ΤΕΙ Πειραιᾶ καί μέγας ὑμνογράφος τοῦ Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας. Παρουσιάστηκαν τά σχεδιαζόμενα ἔργα τῆς ἱερᾶς Μονῆς ἀπό τήν κ. Παρασκευή Διδώνη, ἀρχιτέκτονα, σχετικά μέ τήν ἀποκατάσταση τῶν κτιρίων τῆς Μονῆς ἀπό τήν προαναφερόμενη καί τόν κ. Ἠλία Παπαγεωργίου γιά τή διαμόρφωση τοῦ σχεδιαζόμενου μουσείου-κειμηλιαρχείου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς. Ἀπό τόν κ. Νικόλαο Μαντζούρη, συντηρητή-θεολόγο παρουσιάστηκε τό πρόγραμμα γιά τήν δημιουργία πρότυπου κέντρου συντήρησης βιβλίων τῆς Ἱερᾶς Μονῆς καί ἀπό τόν κ. Πέτρο Κυλάφη, πολιτικό μηχανικό, παρουσιάστηκε ὁ σχεδιασμός ἀνέγερσης στέγης γερόντων καί χρονίως πασχόντων.
Τή σύνθεση τοῦ συνεδρίου πραγματοποίησε ὁ δραστήριος Καθηγούμενος τῆς ἱερᾶς Μονῆς Πανοσιολ. Ἀρχιμανδρίτης Δαμασκηνός Γαβαλᾶς, ὅπου εὐχαρίστησε τό Σεβ. Μητροπολίτη Θήρας κ. Ἐπιφάνιο γιά τήν ἀμέριστη συμπαράστασή του στήν ἐπιτυχία τοῦ συνεδρίου, τούς ἐλλογιμώτατους καθηγητές γιά τήν ἐκ περάτων παρουσία τους καί τήν ἀφειδώλευτη ἀγάπη τους πρός τόν ζηλωτή Προφήτη καί τήν ἱερά Μονή του, τούς πολυπληθεῖς συνέδρους πού μέ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια καί συνέπεια παρακολούθησαν τίς πολύωρες ἐργασίες τοῦ συνεδρίου καί δεσμεύτηκε ἀπό τά μέλη τοῦ συνεδρίου νά ἐνημερώσει μέσω τοῦ τύπου καί του διαδικτύου γιά τά τεκταινόμενα στό παρόν συνέδριο. Τέλος τιμήθηκε ὁ Μ. Εὐεργέτης τῆς Ἱ. Μονῆς εὐπατρίδης κ. Ἰωάννης Βάλβης, ἐπιχειρηματίας, γιά τήν χορηγία του στήν κτιριακή ἀποκατάσταση τῆς Ἱ. Μονῆς μέ δημιουργία κειμηλιαρχείου, κέντρου συντηρήσεως, καί τήν δημιουργία κληροδοτήματος ὑποτροφιῶν.
  Ἐπιστέγασμα τοῦ συνεδρίου καί φυσική συνέχεια στό θέμα του θά ἀποτελέσει ὁ πανηγυρικός ἑορτασμός τῆς ἱερᾶς μνήμης τοῦ φερωνύμου τῆς ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Προφήτου Ἠλιού του Θεσβίτου, μέ συμμετοχή τῶν Σεβ. Μητροπολιτῶν Σύρου κ. Δωροθέου, Ν. Σμύρνης κ. Συμεών, Παροναξίας κ. Καλλινίκου καί τοῦ ποιμενάρχου μας Σεβ. Μητροπολίτου Θήρας κ. Ἐπιφανίου.

Σύντομη ἀναδρομή στὴν ἱστορία τῆς Μονῆς

    Τὸ 1711 ἱδρύθηκε ἡ Μονή, σύμφωνα μὲ τὴν κτητορικὴ ἐπιστολή πού ὐπογράφεται ἀπό τὸν τότε ἐπίσκοπο Θήρας Ζαχαρία Γύζη. Κτήτορες εῖναι οἱ ἀδελφοί Γαβριήλ και Ἰωακείμ Μπελώνιας, ἀπό τὸ χωριό Πύργος της Θήρας, ἀξιοποιῶντας οἰκογενειακά τους κτήματα ὅπου ἤδη ὑπῆρχαν εξωκκλήσια ἀφιερωμένα στόν Προφήτη Ἠλία και στὴν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου. Σύμφωνα μὲ τὴν κτητορική ἐπιστολή τοῦ Ἐπισκόπου οἱ ἀδελφοί Μπελώνια ἐξουσιοδοτήθηκαν «ἵνα ποιήσωσι Μονύδριον ἀνδρῶν, διά νά δουλεύσωσι τὸν Θεόν». Γιὰ νὰ καταστεῖ δυνατή ἡ ανέγερση τῆς Μονῆς ὁ Γαβριήλ ἀναζήτησε οἰκονομική βοήθεια στην Θηραϊκή παροικία τῆς Κωνσταντινούπολης. Ταυτόχρονως, μερίμνησε γιὰ τήν ἐπικύρωση τῶν σταυροπηγιακῶν καὶ πατριαρχικῶν δικαιωμάτων τῆς Μονῆς. Ὁ Πατριάρχης συνέταξε εἰδικό πατριαρχικό Σιγγίλιο, τὸ Μάιο τοῦ 1712, μέ τό ὅποῖο ἡ Μονή κατοχυρώνεται ὡς Πατριαρχική και Σταυροπηγιακή. Τά σταυροπηγιακά δικαιώματα ἀνανεώθηκαν ἀπό τόν Γρηγόριο Ε΄, τό 1798. Μὲ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων, ἡ Μονή ἀνέπτυξε ίδιαίτερη δραστηριότητα τόσο σὲ ἐθνικά ζητήματα ἀλλά καὶ μὲ τὸ φιλανθρωπικό της ἔργο. Ἐνδεικτικά αναφέρονται ἡ προσφορά στὸν ἀπελευθερωτικό ἀγῶνα, ποὺ τεκμηριώνεται ἀπό πλῆθος ἐγγράφων τῆς ἐποχῆς, ἡ ἵδρυση τῆς Πατριαρχικῆς καὶ Σταυροπηγιακῆς Σχολῆς τῆς Μαρτινοῦς, λίγο ἔξω ἀπό τον Πύργο, ἀλλά καί ἡ παραχώρηση μοναστηριακῶν κτημάτων τό 1956 μετά τὸ μεγάλο σεισμό γιὰ τὶς ἀνάγκες τῶν σεισμόπληκτων. Ἀξιοσημείωτη, ἐπίσης, εῖναι ἡ παραμονή στὴ Μονή, ὡς ἐξόριστων, σημαντικῶν προσωπικοτήτων ὅπως ὁ Χριστόφορος Παπουλάκος, ποὺ ἐξορίστηκε στὴ Μονή τὸ 1852 καί ὁ Διονύσιος Ἐπιφανειάδης, ὅπου ἐξορίστηκε στὴ Μονή το 1852 και παρέμεινε γιά δέκα χρόνια. Ἀπό τό 1998 στή Μονή ἔχει ἐγκατασταθεῖ νέα ἀδελφότητα, ποὺ μεριμνᾶ γιά τὴν συντήρηση τῶν χώρων τῆς Μονῆς, ἀλλά και προσπαθεῖ γιά τήν ἐπαναλειτουργία της ὡς κοινοβίου. Ἐπειδή γιὰ πολλά χρόνια λειτουργοῦσε ὡς μουσεῖο ἀπό τήν πρῶτη στιγμή ξεκίνησαν εργασίες ἀναστήλωσης καί ἀποκατάστασης τῆς Μονῆς, προκειμένου νὰ ἐπανέλθει στὴ μοναστικὴ τάξη καὶ καί λειτουργία γιὰ τὴν ὁποία προορίσθηκε. Τὸ σημαντικότερο πρόβλημα ποὺ ἡ νέα ἀδελφότητα ἔπρεπε νὰ ἀντιμετωπίσει ἠταν ἠ ὕπαρξη  κεραιῶν στὸν περιβάλλοντα χῶρο τῆς Μονῆς. Μετά από πληθώρα δικαστικῶν ἀγώνων, τελικά ἀποφασίσθηκε καί ἐν τέλει πραγματοποιήθηκε ἡ απομάκρυνση τῶν βλαβερῶν γιὰ τὴν ὑγεία τῶν ἐγκαταβιούντων μοναχῶν καί τῶν προσκυνητῶν τῆς Μονῆς κεραιῶν.