Εορτολόγιο

Τρίτη 31 Μαΐου 2011

Ένα μισοτελειωμένο ημερολόγιο

Ένα μισοτελειωμένο ημερολόγιο


ΕΝΑ ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
Οι ενέργειες και οι πράξεις των ανθρώπων γίνονται πάντοτε κατόπιν σκέψεως. Όταν κανείς ενεργεί χωρίς μυαλό ή ευρίσκεται εκτός εαυτού, τότε απαλλάσσεται.
Θέματα ή προβλήματα που μας απασχολούν όχι μόνο ωρισμένες στιγμές ή ώρες, αλλά ολόκληρους μήνες, που τα σκεπτόμαστε και τα ξαναμετράμε, όπως είναι, το αν θ' αφήσουμε να έλθει στη ζωή το έμβρυο, που κρατιέται στα σπλάχνα της μητέρας, ή θα το εκτελέσουμε εν ψυχρώ και μάλιστα τόσο σφικτά φυλακισμένο, που δεν έχει τη δυνατότητα ούτε ν' αμυνθεί, ούτε να καλέσει σε βοήθεια, ούτε καθ' οποιονδήποτε τρόπο ν' αντιδράσει, είναι φρικτό και αποτρόπαιο το έγκλημα.
 
Το ΕΝΑ ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ που ακολουθεί, ας ευχηθούμε όπως προβληματίσει αρκετά όσους θα το διαβάσουν και όπως βοηθήσει σε ορθές ενέργειες σύμφωνες με το θέλημα του Θεού.
5 Οκτωβρίου: Σήμερα η ζωή μου αρχίζει. Οι γονείς μου δεν το γνωρίζουν ακόμη. Είμαι μικρούτσικο, μικρότερο και από ένα σπόρο μήλου, αλλά ήδη είμαι κάτι. Πρόκειται να γίνω κοριτσάκι, θα έχω ξανθά μαλλάκια και θ' αγαπώ τα άνθη.
19 Οκτωβρίου: Έχω μεγαλώσει λιγάκι, αλλά ακόμη είμαι πολύ μικρό για να φροντίσω τον εαυτό μου. Η μητέρα κάμνει τα πάντα για μένα. Το αστείο είναι ότι εκείνη δεν γνωρίζει τη μικρή μου ύπαρξη, ότι ζω κάτω από την καρδιά της και ότι τρέφομαι με το αίμα της.
23 Οκτωβρίου: Το στόμα μου μόλις αρχίζει να σχηματίζεται. Σκέπτομαι πως ύστερα από ένα έτος θα γελώ, αργότερα θα μπορώ να μιλώ. Ξέρω ποια θα είναι η πρώτη μου λέξη: ΜΑΝΑ.
27 Οκτωβρίου: Η καρδούλα μου αρχίζει να κτυπά.
Από σήμερα και πέρα θα κτυπά για όλη μου τη ζωή χωρίς να ξεκουράζεται ποτέ. Ύστερα από πολλά χρόνια, θα ξεκουρασθεί και θα σταματήσει. Αλλά γιατί να σκέπτομαι το τέλος, αφού είμαι ακόμη στην αρχή;
2 Νοεμβρίου: Κάθε ημέρα μεγαλώνω και λιγάκι. Τα χέρια μου και τα πόδια μου αρχίζουν να παίρνουν μορφή. Θα πρέπει όμως να περιμένω πολύ πριν τα μικρά μου πόδια με οδηγήσουν τρέχοντας στης μανούλας την αγκαλιά και πριν τα μικρά μου χέρια μπορέσουν ν' αγκαλιάσουν τον πατέρα.
12 Νοεμβρίου: Τώρα τα μικροσκοπικά μου δακτυλάκια αρχίζουν να σχηματίζονται. Πόσο αστεία είναι, μα πόσο όμορφα θα γίνουν. Ίσως κάποτε μάθουν να ζωγραφίζουν.
20 Νοεμβρίου: Σήμερα ο γιατρός είπε στη μητέρα για τη μικρή μου ύπαρξη. Δεν είσαι ευτυχισμένη μητέρα;
25 Νοεμβρίου: Οι γονείς μου δεν ξέρουν ότι είμαι ένα κοριτσάκι. Ίσως να περιμένουν αγόρι ή και δίδυμα ακόμη μα εγώ θα τους εκπλήξω με την παρουσία μου. Θα ήθελα να μού δώσουν το ωραίο όνομα Αικατερίνη.
10 Δεκεμβρίου: Το πρόσωπό μου έχει εντελώς σχηματισθεί. Πόσο θέλω να μοιάζω της μανούλας!
15 Δεκεμβρίου: Τώρα είμαι ικανή να βλέπω, μα όλα γύρω μου είναι σκοτεινά. Γρήγορα όμως τα ματάκια μου θ' ανοίξουν στον κόσμο του ήλιου, των λουλουδιών και των μικρών παιδιών.
24 Δεκεμβρίου: Μανούλα: μπορώ ν' ακούω τους κτύπους της καρδιάς σου. Αναλογίζομαι αν και εσύ ακούς τους ψιθύρους της δικής μου καρδιάς. Είναι τόσο συχνοί, τικ-τακ, τικ-τακ. Ύστερα από λίγο θα έχεις, μια γερή και όμορφη ΚΟΡΗ, μανούλα! Ξέρω, πως μερικά μωρά φθάνουν δύσκολα στον κόσμο, αλλά υπάρχουν καλοί γιατροί, που βοηθούν τις μητέρες και τα μωρά... Ξέρω επίσης μερικές μητέρες, που δεν θέλουν τα μωρά τους. Αλλά εγώ με λαχτάρα περιμένω να βρεθώ στην αγκαλιά σου, να αγγίξω το πρόσωπό σου, να κυττάξω τα μάτια σου, να σε φιλώ συνέχεια, να σε βοηθώ. Με περιμένεις κι εσύ, μητέρα, δεν είναι έτσι;
28 Δεκεμβρίου: Μαννούλα γιατί; Γιατί τους άφησες να διακόψουν τη ζωούλα μου; Το τόλμησες κι εσύ; Το άντεξες; Γιατί; Γιατί; Θα ήμαστε τόσο ευτυχισμένοι μαζί, τόσο ευτυχισμένοι. Αχ, γιατί; Πού με στέλνεις, Μάνα; Γνωρίζεις; Εσύ τώρα θα ησυχάσεις ποτέ;
***
Και συ, που εμπορεύεσαι, «γιατρέ», την επιστήμη, τον Ιπποκράτη πρόδωσες, ποιος τώρα θα σε κρίνη; Πήγες και σπούδασες γιατρός, αρρώστιες να γιατρεύης· μ' αντί γι' αυτό τ' αγέννητα μ' αργύρια τα φονεύεις!
Διονύσιος Μουστόγιαννης
πηγή: Καρυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Δευτέρα 30 Μαΐου 2011

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ:΄΄Η ΑΔΙΚΙΑ ΜΑΖΕΥΕΙ ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ΄΄


Μεγάλη υπόθεση να έχη ο άνθρωπος την ευλογία του Θεού! Πλούτος είναι! Ό,τι έχει ευλογία, στέκει, δεν γκρεμίζεται. Ότι δεν έχει ευλογία, δεν στέκει. Η αδικία είναι μεγάλη αμαρτία.
Όλες οι αμαρτίες έχουν ελαφρυντικά, η αδικία δεν έχει∙ μαζεύει οργή Θεού. Φοβερό! Αυτοί που αδικούν, βάζουν φωτιά στο κεφάλι τους. Από την μια μεριά βλέπεις να κάνουν μια αδικία και από την άλλη να πεθαίνουν δικοί τους άνθρωποι και να μη δίνουν σημασία.Πώς να κάνουν προκοπή οι άνθρωποι με τόσες αδικίες; Κάνουν αυτά που κάνουν, δίνουν δικαιώματα και στον διάβολο, γι’ αυτό μετά περνούν δοκιμασίες, τους βρίσκουν αρρώστιες κ.λπ. και σου λένε: «Κάνε προσευχή να γίνω καλά».
 Τα περισσότερα κακά που συμβαίνουν είναι από αδικίες. Όταν λ.χ. μαζεύεται με αδικία η περιουσία, ζουν οι άνθρωποι λίγα χρόνια σαν αρχοντόπουλα και μετά τα δίνουν, όσα μάζεψαν, στους γιατρούς.
 Τί λέει ο Ψαλμός; «Κρείσσον ολίγον τω δικαίω υπέρ πλούτον αμαρτωλών πολύν». «Ανεμομαζώματα, ανεμοσκορπίσματα». Όσα μαζεύουν, φεύγουν∙ όλα εξανεμίζονται. Σπάνια, σε πολύ λίγους συμβαίνει να είναι οι αρρώστιες, οι χρεωκοπίες κ.λπ. μια δοκιμασία του Θεού. Αυτοί θα έχουν καθαρό μισθό. Σ’ αυτήν την περίπτωση συνήθως γίνονται ύστερα πιο πλούσιοι, σαν τον Ιώβ. Αλλά και πολλοί άνθρωποι που βγαίνουν άλειωτοι είναι και από αυτό∙ κάποια αδικία έχουν κάνει.
 Πηγη:βιβλίο «Με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου

Σάββατο 28 Μαΐου 2011

Ορθοδοξία κι ελληνισμός στη Σικελία και Κάτω Ιταλία *


Ορθοδοξία κι ελληνισμός στη Σικελία και Κάτω Ιταλία *

του π. Αθανασίου Γιουσμά


Ένα προσκύνημά μας στη Μεγάλη Ελλάδα, στα τέλη του περασμένου Αυγούστου, μας έπεισε πως η Κάτω Ιταλία και η Σικελία, έστω κι αν πέρασαν τόσοι αιώνες, ακόμη μέχρι σήμερα αναπνέουν ελληνικά! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά κι εγώ κι οι υπόλοιποι εκδρομείς – από την ενορία του Αγίου Θεράποντα Μυτιλήνης – διαπιστώσαμε και κάτι άλλο χιλιοειπωμένο, πως κι η Ορθοδοξία δεν πεθαίνει, πως κι από τη στάχτη κι από τα ερείπια μπορεί να αναστηθεί, αν αυτό το θελήσει ο Θεός κι αν λίγοι, αλλά ικανοί, το αποφασίσουν και συνεργαστούν μαζί Του. Ας βάλλω όμως στη σειρά τις σκέψεις μου.
Όλοι, φίλοι μου αναγνώστες, λίγο-πολύ έχουμε ακούσει για τις αποικίες των αρχαίων Ελλήνων στη Νότιο Ιταλία και τη Σικελία. Πόλεις, όπως η Ελέα, ο Τάρας, η Σύβαρις, ο Κρότων, οι Επιζεφύριοι Λοκροί, το Ρήγιον, η Μεσσήνη, η Κατάνη και κυρίως οι Συρακούσες είναι πολύ γνωστές σε αυτούς που μελετούν την αρχαία ιστορία. Πνευματικά αναστήματα του ύψους ενός Αισχύλου, ενός Ηροδότου κι ενός Πυθαγόρα άφησαν την τελευταία τους πνοή στην Μεγάλη Ελλάδα. Φιλόσοφοι, όπως ο Εμπεδοκλής από τον Ακράγαντα κι ο Παρμενίδης από την Ελέα, προκαλούν και σήμερα δέος. Ένας μεγάλος ποιητής μας, ο Πίνδαρος, γνώρισε καλά την προστασία του τυράννου των Συρακουσών. Ο Αθηναίος φιλόσοφος Πλάτων ταξίδεψε τρεις φορές στην ίδια πόλη, για να πραγματώσει τα πολιτικά του δράματα… Ο Ελληνισμός γνωρίζουμε πολύ καλά πως και σ’ αυτήν την περιοχή της Δύσης είχε πριν από αιώνες ριζώσει. Το μαρτυρούν ως σήμερα στον επισκέπτη οι θαυμάσιοι αρχαιολογικοί χώροι με τα σύνολα των ελληνικών ναών και τα καλώς διατηρημένα θέατρα. Το διακηρύττουν τα πάμπολλα ελληνικά εκθέματα στα Μουσεία εκείνης της περιοχής, με τα ωραιότατα αρχαία αγγεία και τα αριστουργήματα της γλυπτικής των προγόνων μας και το καυχώνται  στα ελληνόφωνα χωριά του Σαλέντο και της Καλαβρίας.
Όμως στην Κάτω Ιταλία και τη Σικελία, ήδη από τον πρώτο μετά Χριστό αιώνα, πληροφορούμαστε πως είχε ριζώσει και ο Χριστιανισμός! Στο βιβλίο της Καινής Διαθήκης, Πράξεις των Αποστόλων, διαβάζουμε πως ο Απόστολος των Εθνών, Παύλος, παρέμεινε στις Συρακούσες επί τρεις ημέρες (28, 12). Ο ξεναγός μας δεν παρέλειψε να μας υποδείξει το χώρο, όπου κήρυξε, καθώς επισκεφθήκαμε τις εντυπωσιακές κατακόμβες της πόλης. Στην περιοχή αυτή στάλθηκε από τον Απόστολο Πέτρο ο Άγιος Μαρκιανός ως πρώτος επίσκοπος Συρακουσών. Στη Μεγάλη Ελλάδα μαρτυρούν οι πηγές πως έζησαν κι έδρασαν μάρτυρες, όπως η Αγία Αγάθη και η Αγία Λουκία, οσιακές μορφές, όπως ο Όσιος Ηλίας ο Σπηλαιώτης, ο Όσιος Φιλάρετος, ο Όσιος Νείλος, ο Όσιος Ιωάννης ο Θεριστής και τόσοι άλλοι… Επισκεφθήκαμε τους τόπους της άσκησής τους και τους τάφους τους. Κι όλα αυτά ως τις αρχές  του 11ου αιώνα, γιατί αργότερα ο Πάπας με τους Νορμανδούς προσπάθησαν βίαια να εκλατινίσουν το λαό αυτής της περιοχής και τα κατάφεραν… Ναοί γκρεμίστηκαν ή μεταποιήθηκαν και ορθόδοξα μοναστήρια έσβησαν.
Σήμερα, στην Κάτω Ιταλία και στη Σικελία ξαναγεννιέται η Ορθοδοξία, με τις ευλογίες του Οικουμενικού Πατριαρχείου και τις άοκνες προσπάθειες λιγοστών ρασοφόρων, όπως του π. Νείλου (Καλαβριανός ορθόδοξος κληρικός) και του π. Κοσμά (Ηπειρώτης, λόγιος μοναχός). Αναστηλώνουν μοναστήρια, προσφέρουν την αναίμακτη Θεία Λατρεία σε διάφορες περιοχές, συμμαζεύοντας γύρω από την Αγία Τράπεζα τους Έλληνες φοιτητές και τους ορθόδοξους μετανάστες της περιοχής, Ρώσους, Βούλγαρους και Ρουμάνους. Τρέχουν και προσπαθούν, ώστε μελετημένα και μεθοδικά, χωρίς εγωισμούς, μικρότητες και ακρότητες να σπείρουν την Αλήθεια του Ευαγγελίου χωρίς τις καινοτομίες του Πάπα. Κι ο κόσμος με όρεξη στρέφεται στα φιλοκαλικά κείμενα που τους τα προσφέρουν μεταφρασμένα στα Ιταλικά. Αναζητούν την Αλήθεια και την επικοινωνία με το Θεό, μακριά από τα ψυχρά αγάλματα και τους άχρωμους ναούς των προγόνων τους. Είναι πανθομολογούμενο το γεγονός πως ολοένα κι αυξάνεται το ενδιαφέρον των Ιταλών για την ορθόδοξη πνευματικότητα και ζωή. Κι αυτήν την επιθυμία τους, αυτή την όρεξη της καρδιάς τους μια χούφτα, στην κυριολεξία, ορθόδοξοι ρασοφόροι φτωχικά κι απλά, καρδιακά και θυσιαστικά έρχονται να τους την καλύψουν… Ευτυχώς που ανάμεσα σε μας τους αραχνιασμένους ορθοδόξους υπάρχουν κι αυτοί οι «παλαβοί» που όρισαν ως στόχο της ζωής τους να ξαναριζώσουν την Ορθοδοξία και την ελληνική λειτουργική μας γλώσσα στις καρδιές και στα χώματα της Μεγάλης Ελλάδας.


----------------
* Εφημερίδα Εμπρός, 7 Σεπτεμβρίου 2005

Παρασκευή 27 Μαΐου 2011

΄΄ΠΩΣ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ ΜΕ ΕΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ....''

Το 1992 υπηρετούσα σε μια Μονάδα του Έβρου και διέμενα στο Διδυμότειχο. Την εποχή εκείνη η σύζυγός μου, Μαρία, ήταν έγκυος στο δεύτερο παίδι και διένυε τον έκτο μήνα της εγκυμοσύνης της. Το θετικό αποτέλεσμα ενός τέστ ελέγχου αντισωμάτων ερυθράς, μας αναστάτωσε.
Μετά από μερικές ήμερες η επανάληψη του τέστ, σε άλλο μικροβιολογικό εργαστήριο, επιβεβαίωσε εκ νέου ότι η σύζυγός μου είχε νοσήσει από ερυθρά, ενώ εγκυμονούσε. Να σημειωθεί ότι κατά την πρώτη εγκυμοσύνη, πριν από 3 χρόνια περίπου, το αποτέλεσμα του τέστ αντισωμάτων ερυθράς ήταν αρνητικό.

 Όπως ήταν επόμενο απευθύνθηκα σε ιατρούς γυναικολόγους, πού εμμέσως μας προέτρεπαν σε διακοπή κυήσεως, δεδομένου ότι ο ιός της ερυθράς προσβάλλει τα μάτια, τα αυτιά και τον εγκέφαλο του εμβρύου. Οι στατιστικές συνηγορούσαν ότι υπήρχαν πιθανότητες στο 80% - 85% το παίδι πού θα γεννιόταν να είναι τυφλό, κωφάλαλο ή και με διανοητική στέρηση. Με όλα αυτά πού άκουγα είχα χάσει πραγματικά τον ύπνο μου, ενώ προσπαθούσα να μη μεταφέρω στη σύ­ζυγό μου τις αγωνίες μου, για να μην επιβαρύνω την κατάστασή της.


Τον Αύγουστο του '92 πήρα μετάθεση από τον Έβρο στη Μυτιλήνη (ιδιαίτερη πατρίδα μου). Η σύζυγός μου είχε φύγει 10 ημέρες περίπου νωρίτερα για να μπο­ρέσω να μαζέψω την οικοσκευή μας.
Ήταν Παρασκευή προς Σάββατο και ενώ κοιμόμουν είδα στον ύπνο μου έναν Γέροντα ρασοφόρο να με προσκαλεί πάραυτα, να πάω στο Άγιον Όρος. Μέχρι τότε δεν είχα ποτέ επισκεφθεί, αλλά και ούτε γνώριζα το δρομολόγιο πού έπρεπε να ακολουθήσω για να φτάσω εκεί. Η απάντηση πού του έδωσα μέσα στον ύπνο μου ήταν: «Μα δεν ξέρω πώς να πάω», και μου απαντά: «Έλα, θα σε οδηγήσω εγώ». Τρόμαξα, ξύπνησα και νόμισα ότι τον έβλεπα μπροστά μου. Άναψα τα φώτα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα. Μονολόγησα, «δεν βαριέσαι, όνειρο είναι» και έκλεισα το φως για να συνεχίσω τον ύπνο μου. Πέρασε λίγη ώρα και είδα ξανά τον ίδιο Γέροντα να με προσκαλεί να πάω στο Άγιον Όρος. Ξαφνιάστηκα και φοβήθη­κα. Άναψα αμέσως τα φώτα, αλλά δεν είδα τίποτα. Κάθισα στο κρεββάτι μου και κοί­ταξα το ρολόι μου πού έδειχνε περασμέ­νες 02:00 η ώρα. Προβληματίστηκα και δεν ήξερα τινά κάνω. Να ξεκινήσω από το Διδυμότειχο να πάω στο Άγιον Όρος και ποιο δρομολόγιο να ακολουθήσω. Ξημέ­ρωνε Σάββατο και έπρεπε να ενημερώσω το νέο Διοικητή, πού αναλάμβανε για τις υποχρεώσεις της Μονάδας. «Να ξεκινήσω νά φύγω κρυφά χωρίς να τον ενημερώσω και αν με αναζητήσουν τί θα πω;». Όλα αυτά και άλλα πολλά ερωτήματα βασάνι­ζαν το μυαλό μου.
Τελικά πήρα την απόφαση. Ξεκίνησα περίπου στις 02:30 πιστεύοντας ότι ολα θα πάνε καλά αφού άλλωστε με προσκά­λεσε ο Γέροντας.
Φθάνοντας στην Ασπροβάλτα κατευθύνθηκα αριστερά αφήνοντας την εθνική οδό Καβάλας - Θεσσαλονίκης και οδηγώντας βρέθηκα σε μία διασταύρωση με πινακίδες τοπωνυμίων και χωριών. Χωρίς πλέον να γνωρίζω την κατεύθυν­ση προς την οποία θα έπρεπε να κινηθώ, αναγκάστηκα να σταματήσω, ενώ ακόμα δεν είχε ξημερώσει. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο περνά ένα όχημα και του έκανα σήμα να σταματήσει για να το ρωτήσω προς ποιά κατεύθυνση να κινηθώ για να φτάσω στην Ουρανούπολη. Με μεγάλη μου χαρά πληροφορήθηκα ότι και αυτοί εκεί κατευθύνονταν και να τους ακολουθήσω. Πράγματι 15 λεπτά περίπου πριν αναχωρήσει το πλοίο για τη Δάφνη, φθάσαμε στην Ουρανούπολη.
Εκεί υπήρχε το αδιαχώρητο από το μεγάλο αριθμό των επισκεπτών πού πήγαι­νε στο Άγιον Όρος και συνεπώς μεγάλη δυσκολία στην εξεύρεση χώρου στάθμευ­σης. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή πλησίον της αποβάθρας έφυγε ένα αυτοκίνητο και οι Θεσσαλονικείς για να με διευκολύνουν, επειδή δεν ήξερα την περιοχή με άφησαν να παρκάρω για να προλάβω γρήγορα να επιβιβαστώ στο πλοϊο πού θα έφευγε.
Όταν ξεκίνησε το πλοίο τους ανα­ζήτησα ανάμεσα στους επιβάτες για να τους ευχαριστήσω, αλλά δεν ήταν μέσα. Πιθανόν να μην πρόλαβαν να παρκάρουν έγκαιρα και να επιβιβασθούν. Ενώ καθό­μουν μόνος χωρίς παρέα μέσα στο πλοίο, με πλησίασε κάποιος Παναγιώτης, από την Αττική (Μάνδρα ή Ελευσίνα) και με ρώτησε πού συγκεκριμένα θα πάω στο Άγιον Όρος και αν πάω για πρώτη φορά. Του απάντησα ότι πρώτη φορά πηγαίνω και δεν ξέρω πού να πάω. Αλλά του διη­γήθηκα ότι, όταν υπηρετούσα στη Θεσ­σαλονίκη το '87 είχα ακούσει από έναν φίλο μου στρατιωτικό δικαστή για κά­ποιον γέροντα Παΐσιο και ήθελα να τον δω. Ο Παναγιώτης τότε μου είπε, «είσαι τυχερός γιατί και εγώ σ΄ αυτόν θα πάω. Για να πάμε όμως εκεί πρέπει να βγούμε στη Δάφνη, να πάμε με λεωφορείο στις Καρυές και να μείνουμε στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου, για να προλάβουμε πριν δύσει ο ήλιος να φτάσουμε με τα πό­δια στο Κελλί του».
Όταν φτάσαμε με πολλούς άλλους προσκυνητές (αφού βγάλαμε διαμονητήρια), στην είσοδο της Ιεράς Μονής ο υπεύθυνος μοναχός δεν δέχτηκε να φι­λοξενήσει κανέναν, διότι είχε πολλούς προσκυνητές και έπρεπε να είχαμε εξασφαλίσει τη διαμονή μας τηλεφωνικά από την προηγούμενη ημέρα. Τον πλησίασα και εγώ με τη σειρά μου και χον ρώτησα αν υπάρχει κάποιο κρεββάτι για σήμε­ρα και με έκπληξή μου απάντησε: «Ναι», ενώ σε όλους τους άλλους προσκυνητές τους έλεγε άλλη μέρα. Του είπα ότι δεν ήμουν μόνος μου, αλλά και πάλι μας δέχθηκε. Πράγματι, αφού τακτοποιη­θήκαμε και αφήσαμε τα προσωπικά μας αντικείμενα στη Μονή, ξεκινήσαμε για το Κελλί του γέροντα Παϊσίου. Φθάνο­ντας στο Κελλί συναντήσαμε πάρα πολύ κόσμο, οι οποίοι κάθονταν και άκουγαν τις συμβουλές του Γέροντα.
Κάποιοι από τους επισκέπτες του έ­καναν διάφορες επίκαιρες για την εποχή εκείνη ερωτήσεις, όπως: «Τί θα γίνει με το 666, αν θα αναγραφεί στις ταυτότητες μας, τι θα γίνει με το Κυπριακό, αν λυθεϊ κ.λπ»
Όταν ο γέροντας Παϊσιος τελείωσε τις συμβουλές του μας είπε να τον αφήσουμε να πάει στο Κελλί του να εκτελέσει τα καθήκοντά του. Τότε πολλοί από τους επισκέπτες μπήκαμε σε μία γραμμή για να μπορέσουμε να τον πλησιάσουμε και να του πει καθένας το πρόβλημά του. Όλους όμως πού ήταν μπροστά στη σει­ρά, τους έλεγε ότι δεν έχει χρόνο.
Όταν έφτασε η δική μου σειρά του είπα: «Γέροντα και εγώ ήθελα να σας δω για λίγο» και μου απαντά: «Πήγαινε εκεί και κάτσε, είσαι κουρασμένος, από τον Έβρο ήρθες και περίμενε». Αφού τελείωσε με όλους ήρθε κοντά μου και μου είπε: «Είσαι Στρατιωτικός» και με ρώτησε αν γνωρίζω κάποιο συνάδελφο το όνομα του οποίου δεν θυμάμαι τώρα. Μετά του μίλησα για το πρόβλημα πού αντιμετώπιζα με την εγκυμοσύνη της συζύγου μου και αν θα έπρεπε να γίνει διακοπή της κυήσεως της (ήδη ήταν 6 μηνών). Μου απάντησε: «Δεν πιστεύω ότι ο Θεός θα σου δώσει εσένα να ανέβεις Γολγοθά, αλλά, και αν ακόμη αυτό είναι το θέλημά Του, θα σου δώσει τη δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Εγώ όμως θα προσευχηθώ να μην ανέβεις τον Γολγοθά και να γεννήσει η γυναίκα σου ένα γερό παιδί. Πρόσεξε όμως μη δεχθείς η γυναίκα σου να γίνει πειραματόζωο. Γι΄ αυτό ρώτησε και έναν ιατρό στην Γερμα­νία ή στην Αμερική αλλά κυρίως στην Γερμανία τί κάνουν εκεί».
Μετά από τις συμβουλές του αυτές έφυγα και πήγα στην Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου για να διαμείνω, αλλά προβληματιζόμουν για το πού θα βρω γυ­ναικολόγο γιατρό στη Γερμανία, σε ποιά γλώσσα θα του μιλήσω αφού δεν γνωρί­ζω γερμανικά για να επικοινωνήσω μαζί του και άλλα πολλά.
Την επόμενη ημέρα, Κυριακή πρωΐ, μετά τη Θεία Λειτουργία και την τράπε­ζα, ξεκίνησα να ξαναπάω στο Κελλί του μαζί με το φίλο μου τον Παναγιώτη.
Στο δρόμο συναντήσαμε λίγο πριν φθάσουμε στο Κελλί έναν κληρικό που επέστρεφε. Αφού χαιρετηθήκαμε μας λέει: «Μή συνεχίζετε, διότι από εκεί έρχομαι και δεν άνοιξε, μάλλον έχει φύγει». Εμείς όμως συνεχίσαμε και, όταν φτάσαμε χτυπήσαμε τρεις φορές το αυτοσχέδιο κουδούνι του και εμφανίστηκε στην είσοδο του Κελλιού του κάνοντας μας νεύμα να πλησιάσουμε. Πράγματι ανέφερα εκ νέ­ου τους προβληματισμούς μου και ο γέ­ροντας Παΐσιος μου επανέλαβε αυτά πού μου είχε πει το προηγούμενο απόγευμα. Αφού του ζήτησα κάποια ευλογία μου έδωσε δύο εικόνες μικρές ξυλόγλυπτες, οπού στη μία ήταν η Παναγία Βρεφοκρατούσα και στην άλλη ο Ιησούς Χριστός Εσταυρωμένος και τη μία να τη βάλω στο κρεββάτι τοϋ παιδιού πού θα γεννιό­ταν και την άλλη στης μητέρας. «Δεν έχω να σου δώσω, ευλογημένε κάτι παραπάνω, γιατί έχω γεράσει και δεν κάνω εργόχειρο». Αφού ασπάσθηκα τη χείρα του πήρα τον δρόμο της επιστροφής.
Το βράδυ της ίδιας μέρας έφτασα στο Διδυμότειχο. Επειδή ήμουν μόνος πήγα και περπάτησα στην πλατεία της κωμό­πολης, όπου είναι και το τέμενος. Εκεί με βρίσκει ο ιδιοκτήτης ενός φούρνου, ο κ. Νίκος με τον όποιον είχαμε συνδεθεί και οικογενειακά, επειδή με βοήθησε, όταν πρωτοπήγα στο Διδυμότειχο στην εξεύρεση κατοικίας. Συμφωνήσαμε να πιούμε ένα ποτήρι κρασί, αφού πρώτα μι­λήσει στο τηλέφωνο με το γυιό του στη Γερμανία, ο οποίος τελείωσε ιατρική και πήρε την ειδικότητα τοΰ γυναικολόγου και ο καθηγητής του τον προέτρεπε να σταδιοδρομήσει εκεί. Εκείνη τη στιγμή θυμήθηκα τα λόγια του π. Παϊσίου («ρώτα γιατρό στη Γερμανία»). Τον παρακάλεσα, πριν κλείσει το τηλέφωνο να μιλήσω κι εγώ μαζί του.
Αφού ολοκλήρωσαν τη συνομιλία τους, με φώναξε και με σύστησε στον γυιό του. Πράγματι του είπα το πρόβλημα και όλα τα μικροβιολογικά δεδομένα πού είχα και ζήτησα την επιστημονική του άποψη. Μου απάντησε ότι είμαι τυχερός, διότι τα αποτελέσματα των εξετάσεων αποδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος τύπος του ιού της ερυθράς, δεν είχε τη δύ­ναμη να διαπεράσει το αμνιακό υγρό που περιβάλλει το έμβρυο μέσα στο σάκκο, ο οποίος λειτουργεί σαν προστατευτικό κέλυφος και κατά συνέπεια δεν είχε προσβληθεί το έμβρυο. Το πρόβλημα πού αντιμετωπίζαμε, ήταν ανακοίνωση σε επιστημονικό συνέδριο πού συμμετείχε πρόσφατα και ήταν 10 ετών μελετών της Πανεπιστημιακής Κλινικής, πού έκανε την ειδικότητά του. Η ανακούφιση από την αγωνία μου και η χαρά πού ένιωσα εκείνη την ώρα δεν μπορεί να περιγραφεί, ούτε να αποτυπωθεί με μερικές λέξεις πάνω σε ένα φύλλο χαρτιού.
Πράγματι ακολουθώντας τις συμβου­λές του δεν άφησα τη γυναίκα μου να γί­νει πειραματόζωο και το Νοέμβριο μήνα γεννήθηκε ένα υγιές παιδί.


Πηγή: Γεώργιου Καμπούρη (ΠΒ), Ο Γέροντας Παΐσιος με έβγαλε από αδιέξοδο, Περιοδικό «Ερώ», Έκδοση Κέντρου Ενότητος και Μελέτης-Προβολής των Αξιών μας «Ενωμένη Ρωμιοσύνη» ( www.enromiosini.gr ), Τεύχος 1ο, Ιανουάριος-Μάρτιος 2010
 

Πέμπτη 26 Μαΐου 2011

Π. Χαράλαμπος Βασιλόπους - Για την κατάργηση του Ράσου


Π. Χαράλαμπος Βασιλόπους - Για την κατάργηση του Ράσου


Αρχιμ. π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος
 ΜΕΡΟΣ Ε'
Ο Π. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΑΣΙΛΟΠΟΥΛΟΣ  ΓΙΑ ΤΟ ΡΑΣΟ ΤΩΝ ΙΕΡΩΜΕΝΩΝ(Μιχάλης Τσώλης - Εκδόσεις Ορθόδοξος Τύπος)
Ο ΝΕΑΡΟΣ ΙΕΡΕΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΣΟ
Ένας νεαρός ιερωμένος επισκέφθηκε μια μέρα τον π. Χαράλαμπο στο Μοναστήρι και του άνοιξε συζήτηση για την αμφίεση των κληρικών, για το ράσο:
— Πάτερ Χαράλαμπε, η γνώμη μου είναι ότι το ράσο είναι πρόβλημα. Δηλαδή εμποδίζει πολλούς νέους να μπουν στην ιερωσύνη...
—    Να το συζητήσουμε το θέμα, είπε αμέσως ο π. Χαράλαμπος. Και ρωτάω - συνέχισε - τι κακό βρίσκεις στο ράσο; Μήπως το ότι το φόρεσαν τόσοι και τόσοι μάρτυρες του Χριστού και του Γένους μας ιερωμένοι; Είναι κακό που συνδέθηκε με τη Λευτεριά της Πατρίδας; Εκτός κι αν υπάρχουν άλλοι λόγοι, αν κάποιοι θέλουν στολή μοντέρνα, κομψή ή θέλουν παντελόνια για να μπορούν να κινούνται ελεύθερα «να κάνουν τη ζωή τους». Μα τότε αυτοί δεν είναι παπάδες. Τέτοιους ιερείς δε χρειάζεται η Εκκλησία του Χριστού...
—    Να βρεθεί τρόπος, πάτερ, να προσελκύσει η Εκκλησία νέους στην ιερωσύνη, είπε ο νεαρός ιερέας.
—Ναι, συμφωνώ, αλλά το πρόβλημα δεν είναι το τιμημένο ράσο. Πνευματική προσέγγιση χρειάζονται οι νέοι. Θα μπορούσε ποτέ κανείς να διανοηθεί να καταργήσει τις στρατιωτικές στολές για αξιωματικούς και οπλίτες επειδή, ας υποθέσουμε, αυτές δεν προσελκύουν; Έπειτα δε βλέπετε με πόση περηφάνεια φορούν τις κελεμπίες τους σημαίνονται πρόσωπα, αξιωματούχοι Άραβες, που μολονότι έζησαν και σπούδασαν στην Ευρώπη δεν αποχωρίζονται την παραδοσιακή φορεσιά;
Ο νεαρός ιερέας είπε ότι το θέμα αυτό άκουσε να το συζητούν ώριμα παιδιά με θρησκευτική παιδεία, γι’ αυτό αποφάσισε να το φέρει προς συζήτηση.
— Πολύ καλά έκανες, του είπε ο π. Χαράλαμπος, αλλά να σκέφτεσαι πάντα κι από που ξεκινάνε τέτοιες συζητήσεις. Κάποιοι δήθεν προοδευτικοί που βλέπουν τα πράγματα με τα γυαλιά του ετερόδοξου πνεύματος προσπαθούν να μας αλλάξουν. Ξέρεις τι λέει ένας μύθος του Αισώπου; Κάποτε πιάσανε μια αλεπού και της κόψανε την ουρά και την αφήσανε κολοβή. Εκείνη έπειτα επειδή ένιωθε άσχημα κάλεσε όλες τις άλλες και μίλησε για το πόσο ωραία αισθάνεται που είναι χωρίς ουρά και τις συμβούλεψε να τις κόψουν κι εκείνες. Τότε μια απ’ αυτές, πονηρότερη, απάντησε:
— Αν πράγματι είν’ ωραία χωρίς ουρά κι αυτό το προνόμιο το έχεις εσύ ασφαλώς δε θάθελες να το μοιραστείς μ’ όλες τις άλλες αλεπούδες. Το κακό λοιπόν μας φέρνεις. Θέλεις να γίνουμε όμοιές σου!...
Αυτό, πάτερ μου, μας λένε και μας κάποιοι μοντέρνοι και φιλοπαπικοί. Πρέπει όμως να σου πω ότι αυτό εντάσσεται στο γενικό σχέδιο αλλοτρίωσης των παραδόσεών μας. Μας θέλουν όμοιούς τους…  Άνθρωποι κυρίως ξένοι προς το πνεύμα της Ορθοδοξίας πολεμούσαν, ύπουλα, πάντα την Εκκλησία. Μίλαγαν γι’ ανάγκη προσαρμογής της! Άλλοι τα έβαζαν με τα ράσα, άλλοι με τη γενειάδα κι άλλοι με τα μαλλιά των κληρικών. Έριχναν το σπόρο της αμφιβολίας, της αμφισβήτησης σύμφωνα με τα σχέδια του πολέμου τους κατά της Ορθοδοξίας.
Εμείς, συνέχισε ο π. Χαράλαμπος, θέλουμε ιερωμένους που αποδέχονται τους αιωνόβιους θεσμούς της Εκκλησίας. Όσοι καταλαβαίνουν ότι το ράσο είναι βαρύ γι’ αυτούς δεν μπορούν να ζητούν την κατάργησή του. Μπορούν όμως να μην το φορέσουν. Και θα σου πω πάνω σ’ αυτό ένα σοφό λόγο που είπε κάποτε ο αείμνηστος Φ. Κόντογλου:
«Όποιος δεν αγαπά το ράσο, δεν αγαπά αυτό που σκεπάζει το ράσο, δηλαδή την Ορθοδοξία. Τα άλλα είναι λόγια κούφια».

  

Τετάρτη 25 Μαΐου 2011

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ, ΛΟΙΔΟΡΙΑΣ, ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ

ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ, ΛΟΙΔΟΡΙΑΣ, ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ

Κατάκριση, λοιδορία, καταλαλιά, συκοφαντία


ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ
ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΚΡΙΣΕΩΣ, ΛΟΙΔΟΡΙΑΣ, ΚΑΤΑΛΑΛΙΑΣ, ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΣ
Περί κατακρίσεως. 
Κατάκριση σημαίνει να κρίνεις και να καταδικάζεις κάποιον για ένα αμάρτημα. 
Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει ότι « τίποτα δεν είναι τόσο ευχάριστο για τους ανθρώπους, όσο το να κατακρίνουν τις πράξεις των άλλων». Και ο Χρυσόστομος λέει ότι «με την κατάκριση ανατράπηκαν και βυθίστηκαν ψυχές». Ο Απόστολος Παύλος διδάσκει σε όλους ότι αυτός που κατακρίνει δεν μπορεί να απολογηθεί. Διότι για το κρίμα που κατακρίνει τον άλλον, κατακρίνει τον εαυτό του. Γιατί τα ίδια κάνει και αυτός που κρίνει. Και συ άνθρωπε που κρίνεις αυτούς που κάνουν τέτοιες πράξεις και κάνεις αυτά, νομίζεις ότι θα γλυτώσεις την κρίση του Θεού; Ο καθένας κουβαλάει το δικό του φορτίο. Για αυτό και ο Χρυσόστομος παραινεί λέγοντας: «ας μη γινόμαστε λοιπόν πικροί δικαστές των άλλων, για να μη ζητηθούν και από μας ευθύνες. Γιατί έχουμε αμαρτήματα μεγαλύτερα από κάθε συγγνώμη. Επομένως, καλύτερα να ελεούμε εκείνους που έκαναν ασυγχώρητα αμαρτήματα, για να εξασφαλίσουμε κι εμείς οι ίδιοι από πριν για τον εαυτό μας τέτοιο έλεος. Κι όμως, όσο κι αν φιλοτιμηθούμε, ποτέ δεν θα μπορέσουμε να προσφέρουμε τέτοια φιλανθρωπία, την οποία χρειαζόμαστε εμείς από τον φιλάνθρωπο Θεό…γιατί όποιος μιλάει με φροντίδα και ακρίβεια για τον συνάνθρωπό του, πολύ περισσότερο θα έχει τον Θεό να κάνει το ίδιο για αυτόν. Ας μη μιλάμε λοιπόν ο ένας εναντίον του άλλου.
 
Και ο Κύριος μας δίνει εντολές λέγοντας: «Μην κρίνετε για να μην κριθείτε. Για το κρίμα που κρίνετε θα κριθείτε και με το μέτρο που μετράτε θα μετρηθείτε. Τι βλέπεις το ξυλαράκι στο μάτι του αδελφού σου, ενώ το δοκάρι στο δικό σου μάτι δεν το καταλαβαίνεις;»

 
Περί λοιδορίας.
Λοιδορία είναι η κακολογία, η ύβρη, η καταλαλιά. 
Ο λοίδορος είναι μοχθηρός, επιρρεπής στο να κατηγορεί και στις ύβρεις. Έχει ακάθαρτη καρδιά. Το πνεύμα του είναι διεστραμμένο και η ψυχή του μοχθηρή. Το στόμα του είναι διεστραμμένο, η γλώσσα του πονηρή, τα χείλη του βέβηλα, οι λόγοι του άδικοι. Γίνεται πικρός δικαστής του αδελφού του, τον κατακρίνει χωρίς απολογία, ανηλεής και αδυσώπητος του επιτίθεται και του απαγγέλει την καταδίκη του. Ο λοίδορος καθόλου δεν διαφέρει από τον δολοφόνο, διότι ο μεν αφαιρεί την ζωή, ενώ ο δε την τιμή, δηλαδή το βάθρο πάνω στο οποίο στηρίζεται η ζωή.

Περί καταλαλιάς και καταλάλου.
 
Καταλαλιά είναι η κατηγόρια, η κακολογία. Κατάλαλος είναι αυτός που κακολογεί και κατηγορεί τον πλησίον του. Ο Μέγας Βασίλειος λέει «καταλαλιά είναι να μιλάς  εναντίον ενός αδελφού που δεν είναι παρών, με σκοπό να τον συκοφαντήσεις, ακόμα και αν είναι αλήθεια αυτό που λες». 
Ο Ιάκωβος ο αδελφόθεος συμβουλεύει λέγοντας: «Αδελφοί, μην καταλαλείτε ο ένας εναντίον του άλλου. Αυτός που καταλαλεί εναντίον του αδελφού του, ή κρίνει τον αδελφό του, καταλαλεί ενάντια στον νόμο, κρίνει τον νόμο. Αν όμως κρίνεις τον νόμο, δεν τηρείς τον νόμο, αλλά είσαι κριτής του. Ένα είναι ο νομοθέτης που μπορεί να σώσει και να καταστρέψει. Εσύ ποιος είσαι, που κρίνεις τον άλλον»; Ο κατάλαλος με την καταλαλιά τρώει τις σάρκες των αδελφών του (Πατερικόν). Ο Μέγας Βασίλειος θεωρεί άξιους αφορισμού τον κατάλαλο και αυτόν που τον ακούει, λέγοντας «αν κάποιος βρεθεί να καταλαλεί εναντίον κάποιου ή να ακούει κάποιον να καταλαλεί και να μην τον επιτιμά, να αφορίζεται μαζί του». 
Ο κατάλαλος αφαιρεί την τιμή του ανθρώπου, όπως ο φονιάς την ζωή. Και οι δυο είναι εξίσου ανθρωποκτόνοι.

Περί συκοφαντίας και συκοφάντη.

Συκοφαντία είναι η ψεύτικη κατηγορία. Συκοφάντης είναι ο ψεύτης. Και κάποιος σοφός λέει «κανέναν άλλον να μη θεωρείς ψεύτη, παρά τον συκοφάντη. Γιατί μεταξύ ψεύδους και συκοφαντίας δεν υπάρχει καμία διαφορά». Συκοφάντη οι παλιότεροι και οι τωρινοί ονομάζουν τον διαβολέα και τον προσαγωγέα.
Είναι βέβαιο ότι ο διάβολος έχει εφεύρει την συκοφαντία. Δηλητήριο σκορπιού η γλώσσα του συκοφάντη. Δεν παρατάει το έργο του ο συκοφάντης, όταν επιπλέον αντιληφθεί ότι και οι άρχοντες επιθυμούν τη συκοφαντία. Μηχανεύεται ψέματα και διαβάλλει με κάθε τρόπο. Ο Κύριος θα εξολοθρεύσει όλα τα πονηρά χείλη. Η γλώσσα του συκοφάντη μισεί την αλήθεια. Η συκοφαντία γκρέμισε νέους και γέροντες, άρχοντες και δυνάστες. Ο συκοφάντης χαίρεται πολύ περισσότερο, όσο με τις πράξεις του γίνεται δημοφιλής.
Απόδοση στα νέα Ελληνικά
Γεώργιος Τέζας - Φιλόλογος

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ
ΤΟ ΓΝΩΘΙ ΣΑΥΤΟΝ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

Τρίτη 24 Μαΐου 2011

Δύο περιστατικά εκτρώσεων

ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ

Δύο περιστατικά εκτρώσεων


ΦΑΚΕΛΛΟΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Δύο περιστατικά από το  περιοδικό ΠΟΛΥΤΕΚΝΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ της Πανελλήνιας Ενώσεως Φίλων των Πολυτέκνων, Αθηνών
1. «...Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν...»!
Μία κυρία γύρω στα εξήντα είχε κόρη παντρεμένη εφτά χρόνια, που δεν έκανε παιδιά, και τελικά χώρισε γι' αυτό το λόγο. Κλαίγοντας η μάνα της αποκάλυψε:
Δικές μου αμαρτίες πληρώνει το κορίτσι μου. Παντρεύτηκα το 1940, με τον Πόλεμο. Ο άντρας μου πολέμησε και γύρισε τραυματισμένος, μα ευτυχώς σώθηκε. Ύστερα ήρθε η Κατοχή με τη φοβερή πείνα. Έμεινα τέσσερις φορές έγκυος. Όμως όλες τα έρριξα, δύο θηλυκά και δύο αρσενικά. Λιγοψύχησα. Πώς θα τα μεγάλωνα μέσα στην Κατοχή και την πείνα; Τούτη την κόρη τη γλύτωσα από το μαχαίρι του δήμιου γιατρού από Θαύμα. Την παραμονή, που θα γινόταν το έγκλημα, είδα στον ύπνο μου μια γυναίκα μαυροφόρα, γλυκεία στην όψη. Την παρομοίασα με μία Εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας, που είχα από τη μακαρίτισσα τη μητέρα μου. Μου είπε αυστηρά:
-Σκληρή γυναίκα, ολιγόπιστη. Το κορίτσι είναι δικό μου και μην τολμήσεις να το χαλάσεις!
Ανατρίχιασα, φοβήθηκα και έτσι γλύτωσα τη Μαρία μου.
Οι τύψεις όμως δεν μ' αφήνουν να ησυχάσω. Κάθε τόσο με ταράζει το ίδιο όνειρο. Βλέπω τέσσερα μικρά να με κυνηγούν, σαν να θέλουν να με πιάσουν, μα δεν μπορούν, είναι τυφλά! Ξυπνάω συγκλονισμένη. Παρακαλώ την Παναγία να μου πάρει τον ύπνο, να μη βλέπω αυτό το συνταρακτικό όνειρο....
2. «..Ένα τυφλό αγοράκι έτρεχε να μ' αγκαλιάσει...»!
Μια άλλη κυρία, γύρω στα τριάντα της χρόνια, αποκάλυψε επίσης:
Έχω δύο κοριτσάκια, έξι κι οχτώ χρονών. Έμεινα ξανά έγκυος. Πιάσαμε μεγάλη γκρίνια με τον άντρα μου.
-Να ρίξεις το παιδί. Δεν τα βγάζω πέρα με τρία παιδιά. Βλέπεις ότι βασανίζομαι να θρέψω τόσα στόματα. Έχουμε και τους γέρους. Δεν αντέχω άλλο...
Στην αρχή αντιστάθηκα. Άκουγα με φρίκη να με σπρώχνουν σε τέτοιο έγκλημα. Δυστυχώς, με πίεζαν και τα πεθερικά. Ο άντρας μου έγινε πολύ σκληρός, με απειλούσε με διαζύγιο. Απελπίστηκα και υποχώρησα αγανακτισμένη. Το κακό έγινε. Το παιδί ήταν αγόρι. Όλοι στενοχωρήθηκαν. Τιμωρία από το Θεό, σκέφτηκα, μα ήταν πλέον αργά.
Πήγα σε Πνευματικό και εξομολογήθηκα. Μου έβαλε Κανόνα.
-Πέντε χρόνια ακοινώνητη και με επιείκεια, γιατί το έκανες χωρίς τη θέληση σου.
Με υπομονή δέχθηκα τον Κανόνα. Όμως πονούσε η ψυχή μου, όταν τις Μεγάλες Γιορτές όλοι στο σπίτι πήγαιναν και κοινωνούσαν, ακόμα και ο αίτιος του κακού, έστω από συνήθεια. Με πλήγωναν και τα κοριτσάκια μου, όταν με αφέλεια με ρωτούσαν:
-Μαμά, εσύ δεν θα κοινωνήσεις;
Έπρεπε κάθε φορά να σκεφτώ ψεύτικες δικαιολογίες. Η μικρή μου κορούλα μού έλεγε συχνά:
-Μανούλα, ήθελα κι εγώ να έχω ένα αδελφούλη. Θα τον αγαπούσα πολύ.
Μια φορά μού είπε:
-Μαμά, είδα στον ύπνο μου ένα αγοράκι. Μου είπε πως είναι ο αδελφούλης μου που αγαπώ. Μα πώς δεν έχει μάτια να με δει;
Με πήραν τα κλάματα, γιατί το ίδιο όνειρο έβλεπα κι εγώ. Ένα τυφλό αγόρι έτρεχε να μ' αγκαλιάσει, μα δεν μπορούσε, ήταν τυφλό. Σκέφτηκα, αχ παιδάκι μου! Εγώ σου έβγαλα τα ματάκια σου, γιατί δεν είχα δύναμη να φωνάξω: ΟΧΙ στο έγκλημα της Εκτρώσεως, που έκαμε δυστυχισμένο κι εσένα, μα πιο πολύ εμένα.... 
πηγή: Καρυγή ζωής: Σας ικετεύω μη μας σκοτώνετε!
Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ
Αντικειμενική ενημέρωση για όσα πρέπει να γνωρίζουμε
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Δευτέρα 23 Μαΐου 2011

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;

Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;


Γιατί υπάρχει τόσος πόνος στον κόσμο;
του μακαριστού Γέροντος Κλεόπα
Λέγει ο δίκαιος Ιώβ: «Αλλά άνθρωπος γεννάται κόπω» (Ιώβ 5,7). Ο Απόστολος Παύλος λέγει ότι όλα τα έργα γίνονται με κόπο και πόνο (Ρωμ.8,21). Ο πόνος στον κόσμο είναι καρπός της πτώσεως του ανθρώπου από τον παράδεισο (Πράξ. 3,16). Είναι καρπός της αμαρτίας (Ψαλμ.7,14-16).
Αλλ' όμως, εάν δεχώμεθα κάθε πόνο με υπομονή και ευχαρίστησι, λαμβάνουμε μεγάλη πνευματική ωφέλεια πολύτιμη για την σωτηρία της ψυχής μας. Γενικά βλέπουμε ότι, όσο πολλαπλασιάζεται η αμαρτία και η πλάνη στον κόσμο, τόσο αυξάνεται και ο πόνος, δηλαδή η πείνα, η σύγχυσις, οι πόλεμοι, οι παντός είδους ασθένειες και ο θάνατος. Η φροντίδα ημών των χριστιανών είναι να εγκαταλείψουμε την αμαρτία, να συμφιλιωθούμε με τον Θεό, να αποκτήσουμε τον φόβο του Θεού, την ταπείνωσι, την υπομονή και τότε όλα τα βάσανα μας θα ολιγοστεύσουν και θα έλθη μεγάλη ωφέλεια στις ψυχές μας.
Ο πόνος είναι αρραβών των αιωνίων βασάνων, η το αντίλυτρο των αμαρτιών μας; Ποιος είναι ο σκοπός της υπάρξεως του πόνου;
—Ο σκοπός του πόνου για τούς χριστιανούς είναι ένας και μοναδικός: Η συγχώρησις των αμαρτιών εδώ στην γη με κάθε είδους ασθένειες, στενοχώριες και θλίψεις, επίσης ο εξαγνισμός και η σωτηρία της ψυχής μας. Γι' αυτούς που δεν θέλουν να διορθωθούν και μετανοήσουν, ο πόνος είναι ο αρραβών των αιωνίων βασάνων. Ενώ αυτοί που δέχονται τον πόνο με υπομονή και με ευχαριστία στον Θεό και ζουν με μετάνοια, τότε είναι γι' αυτούς ο καλλίτερος δρόμος για την διόρθωσι και συγχώρησι των αμαρτιών των, διότι λυτρώνονται από τις αιώνιες θλίψεις της κολάσεως.
Βλέπουμε ότι εδώ στην γη αυτοί που υποφέρουν περισσότερο, είναι ειρηνικοί με τη συνείδησί των, ενάρετοι και ισχυροί απέναντι των πειρασμών, πλησιέστερα στον Θεό από τούς άλλους και σώζονται ευκολώτερα, όπως ο δίκαιος Ιώβ, ο πτωχός Λάζαρος, οι Άγιοι Απόστολοι, οι Μάρτυρες, οι Όσιοι και τόσοι άλλοι. Ενώ αυτοί που ζουν άνετα, είναι υγιείς, έχουν περιουσία και κάθε απολαυστικό στην γη, είναι συνήθως αδύνατοι στην πίστι, άσπλαχνοι, τυραννικοί, γαστρίμαργοι, εγωϊσταί, φοβούνται τον θάνατο και πεθαίνουν με βαρείες αμαρτίες, προς αιώνια τιμωρία των.
Ο πόνος επετράπη άνωθεν για την σωτηρία και την συγχώρησι των αμαρτιών μας και για την πνευματική μας πρόοδο, εάν εμείς τον δεχόμεθα με ευχαρίστησι, ως από το χέρι του Θεού, όπως λέγη ο προφήτης Δαβίδ: «Η ράβδος σου και η βακτηρία σου, αύται με παρεκάλεσαν» (Ψαλμ.22,5). Οπότε λοιπόν, η ράβδος και η βακτηρία του πόνου τους ευσεβείς και πιστούς χριστιανούς τους στηρίζουν, τους εμπνέουν στα καλά έργα, τους καθαρίζουν από τις αμαρτίες και τους καταξιώνουν μεγαλυτέρων στεφάνων και απολαύων στον ουρανό. Ενώ για τους κακοπροαίρετους, η ράβδος του πόνου είναι τιμωρία επάνω στην τιμωρία και χαλινός στο στόμα, διότι δεν θέλουν να πλησιάσουν τον Κύριο (Ψαλ.31,10).
Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ
Πνευματικοί Διάλογοι
Εκδόσεις "Ορθόδοξος Κυψέλη"

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

ΤΟ ΛΑΔΑΚΙ ΣΤΑ ΝΗΣΤΙΚΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ Ή ΣΤΟ ΕΙΚΟΝΟΣΤΑΣΙ;;; (Αληθινή ιστορία - Θαύμα)


altΉταν παραμονή του Ευαγγελισμού, 24 Μαρτίου του 1942, και ήμασταν στη Δράμα, στην ιδιαιτέρα μου πατρίδα. Η ξένη κατοχή ήταν Βουλγάρικη. Οι στερήσεις, οι αρρώστιες και η πείνα είχαν πάρει τρο­μακτικές διαστάσεις και ο θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικρούς και με­γάλους και ιδιαιτέρως τα παιδιά.
Μεταξύ των συγγενών μου είχα και μια μακρινή θεία, χήρα με πέντε παιδιά. Τον άνδρα της τον είχαν σκοτώσει οι κατακτητές πριν από έξι μήνες στις σφαγές στις 29 Σεπτεμβρίου του 1941. Από τρό­φιμα της είχαν απομείνει ένα δάχτυλο ελαιόλαδο και μια "χούφτα" κα­λαμποκάλευρο.
Εκείνο λοιπόν το απόγευμα, σκέφτηκε ότι αύριο, του Ευαγγε­λισμού, είχε έστω και κάτι λίγο για τροφή στα παιδιά: εκατό δράμια αλευράκι κι ένα δάχτυλο λαδάκι.


Ξαφνικά τα μάτια της έπεσαν πάνω στο σβησμένο καντήλι, που ήταν κρεμασμένο μπροστά στο εικονοστάσι και τότε μπήκε στο δί­λημμα: Το λαδάκι στα νηστικά παιδιά της ή στο εικονοστάσι με την εικόνα του Ευαγγελισμού;
Αποφασιστικά όμως έκανε τον Σταυρό της και είπε στην Παναγία: "Παναγία μου! Εγώ θα Σου ανάψω το καντήλι, γιατί η μέρα που ξημε­ρώνει είναι πολύ μεγάλη για την πίστη μας, αλλά και Συ όμως ανάλαβε να μου Θρέψεις τα παιδιά".
Πήρε το λιγοστό λαδάκι και μ' αυτό άναψε το καντήλι της Πανα­γίας. Το ιλαρό του φως φώτισε το φτωχικό σπίτι και η καρδιά της γέμι­σε από γαλήνη. Αυτό τους συνόδευσε στη βραδινή τους προσευχή και στον ύπνο τους όλο εκείνο το αξέχαστο βράδυ.
Την άλλη μέρα, μετά τη Θεία Λειτουργία, η θεία μου άνοιξε το ντου­λάπι, για να πάρει το λιγοστό αλεύρι, και έμεινε άφωνη. Τι βλέπει; Το "λαδερό" γεμάτο λάδι μέχρι πάνω, και δυο σακούλες γεμάτες αλεύρι και μακαρόνια!!!
Σταυροκοπήθηκε η γυναίκα πολλές φορές, δοξάζοντας και ευχαρι­στώντας τον Θεό και την Παναγία για το μεγάλο Θαύμα, αλλά δεν είπε σε κανένα τίποτα. Για δυο χρόνια ούτε το λάδι άδειαζε από το μπουκάλι, ούτε και το αλεύρι "σώθηκε" ποτέ, παρά την καθημερινή τους χρήση για έξι στό­ματα, για ανταλλαγή με άλλα τρόφιμα και για κρυφή ελεημοσύνη. Αλλά και το καντήλι παρέμεινε από τότε μέρα - νύχτα αναμμένο, μαρτυ­ρώντας με το άσβεστο φως του τη ζωντανή πίστη αυτής της ευλο­γημένης γυναίκας.

Από το βιβλίο Εμπειρίες κατά την Θεία Λειτουργία. του Πρ. Στέφανου Αναγνωστόπουλου.


Το άρθρο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος

ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΣΤΟ ΝOΣΟΚΟΜΕΙΟ...


ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣΟ Γέροντας Παίσιος προσβλήθηκε από καρκίνο, και νοσηλεύθηκε σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης! Στο νοσοκομείο φρόντισαν το Γέροντα όσο μπορούσαν καλύτερα. Ο καρκίνος, όμως, προχώρησε τόσο, πού το τέλος ήταν πολύ ορατό.
Η αναχώρησή του για τους ουρανούς ήταν ζήτημα χρόνου. Γι΄αύτη την αναχώρηση, για την οποία προετοιμαζόταν σε όλη του τη ζωή, ήθελε να αφιερώσει και τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου Σουρωτής. Ο μακαριστός Χριστόφορος Οικονόμου ήταν κοντά του και σε γράμμα του περιγράφει την αναχώρηση του Γέροντα από το Νοσοκομείο:
«Σήμερα έφυγε και ο π. Παΐσιος από το νοσοκομείο. Είχε πολύ κόσμο και μας είπαν ότι θα έβγαινε στο σαλόνι για να ευλογήσει. Τελικά, εκείνη την ώρα έφευγε από το νοσοκομείο. Ο κόσμος, οι γυναίκες, νοσοκόμες, γιατροί, άρρωστοι, συνωστίζονταν όλοι γύρω του. Ψήλωσε το χέρι του και από την πόρτα χαιρέτησε τους άρρωστους στους διπλανούς θαλάμους. Ένας άρρωστος στο διάδρομο πού είχε ορρούς στο χέρι πήγε να του φιλήσει το χέρι, αλλά ο π. Παΐσιος φίλησε το χέρι του ασθενούς. Μπροστά από το ανσανσέρ ψήλωσε το χέρι του και μας ευλόγησε όλους. Μπήκε στο ανσανσέρ να κατέβει κάτω στο δρόμο. Όλοι τρέξαμε από τις σκάλες να τον δούμε για τελευταία φορά. Χαιρετούσε τον κόσμο. Βγήκε έξω από το νοσοκομείο. Ο κόσμος τον περιτριγύρισε γύρω από το αυτοκίνητο, ενώ λεπτές νιφάδες χιονιού έπεφταν. Η νοσοκόμα φώναζε να τον αφήσει ο κόσμος να μπει μέσα στο αυτοκίνητο, γιατί έκανε πολλή ψύχρα και ο άνθρωπος δεν μπορούσε. Μπήκε, τελικά, στο αυτοκίνητο, αφού έκανε το σταυρό του. Όλοι προσπαθούσαν να τον αγγίξουν· έπιαναν το χέρι του, άγγιζαν το τζάμι τοΰ αυτοκινήτου. Ξεκίνησε τελικά το αυτοκίνητο, αλλά προχωρούσε πολύ σιγά, λόγω της μεγάλης κυκλοφορίας. Γιάτραινες, νοσοκόμες, νοσοκόμοι, γιατροί, κατέβηκαν κάτω και όπως ήταν μέσα στο αυτοκίνητο άγγιζαν το τζάμι του αυτοκινήτου πού προχωρούσε αργά-αργά για να τον χαιρετήσουν. Το αυτοκίνητο πέρασε από το δρόμο πού βρίσκεται μπροστά από το σπίτι μου».
Και συνεχίζει ο Χριστόφορος:
«Τί ήταν το πέρασμα αυτού του ανθρώπου! Ο κόσμος τον ακολουθούσε σαν να ήταν ο Μεσσίας. Σκηνή σαν την Βαϊφόρο, μόνο πού αντί για γαϊδουράκι τώρα ήταν ένα αυτοκινητάκι! Όλος ο κόσμος, οι περισσότερες γυναίκες, ήσαν συγκινημένοι, άλλες δάκρυζαν. Αλλά και ο ίδιος ήταν συγκινημένος με την αγάπη πού του έδειχνε ο κόσμος. Σαν να έλεγε πώς θα την ξεπληρώσει με πολλή προσευχή για τους συνανθρώπους του». Και επιλέγει ο Χριστόφορος:
«Αλλά μήπως είναι λίγα πού χρωστούμε η γενιά μας, στις ευχές και προσευχές αυτού του ανθρώπου. Ένας άγιος ανάμεσά μας. Η ενσάρκωση της εκπλήρωσης των Ευαγγελικών λόγων».
Ο Γέροντας Παΐσιος άφησε την τελευταία του πνοή στις 12 Ιουλίου 1994.

Από το τέλος του Γέροντα Παΐσιου Αγιορείτη, Περιοδικό «Παρά την Λίμνην», Μηνιαία έκδοση Εκκλησίας Αγίου Δημητρίου Παραλιμνίου, περίοδος β΄, έτος ιη΄, αρ. 7, Ιούλιος 2008


ΠΗΓΗ: pemptousia.com

Το άρθρο επιμελήθηκε ο συνεργάτης του agioritikovima.gr Κυριάκος Διαμαντόπουλος

Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Από την σοφία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

Από την σοφία του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου


ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΟΦΙΑ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ
Χρυσοστομικά μαργαριτάρια
*Όταν διαφθαρούν οι άρχοντες, οι σύμβουλοι, οι δικαστές, οι ιερείς, τίποτε πλέον δεν υπάρχει, που θα μπορέσει να εμποδίσει τον λαόν να καταστραφεί.
*Τα πουλιά έχουν φτερά για να αποφεύγουν τις παγίδες και οι άνθρωποι το λογικό για να αποφεύγουν τα αμαρτήματα.
*Δεν θα χρειαζότανε λόγια, αν έλαμπε η ζωή μας. Δεν θα χρειαζότανε δάσκαλοι, αν επιδεικνύαμε έργα. Κανείς δεν θα παρέμενε άπιστος, αν εμείς είμασταν πραγματικοί Χριστιανοί.
*Να σεβόμαστε ο ένας τον άλλον, για να μάθουμε να σεβόμαστε και τον Θεό. Εκείνος που είναι θρασύς στους ανθρώπους, είναι θρασύς και στον Θεό.
*Μη μου δείχνεις τον αθλητή την ώρα της προπονήσεως, αλλά την ώρα του αγώνα. Μη μου δείχνεις την ευλάβειά σου την ώρα που ακούς τα θεία λόγια, αλλά την ώρα της έμπρακτης εφαρμογής.
*Σε καμμιά αμαρτία ο διάβολος δεν καρφώνει με τόσα πολλά καρφιά τις ψυχές, όσο στη φιλαργυρία.
*Πραγματικά πλούσιος είναι εκείνος που δεν έχει ανάγκη από τίποτε. Δηλαδή ο ολιγαρκής.
*Αν θέλεις να αφήσεις πολύ πλούτο στα παιδιά σου, άφησέ τους στην πρόνοια του Θεού. Αυτός, όταν δει ότι Του δείχνεις τόση εμπιστοσύνη και τον αναγνωρίζεις συγκληρονόμο, πώς δεν θα τους εξασφαλίσει κάθε αγαθό;
* ... (Οι άγιοι) περιεφρόνουν τα χρήματα, απέφευγαν την δόξαν, είχαν απαλλαγή από τας βιοτικάς φροντίδας. Διότι εάν δεν είχαν αυτά, αλλ' ήσαν δούλοι των παθών, και αν ακόμη ανιστούσαν απείρους νεκρούς, όχι μόνον δεν θα ωφελούσαν εις τίποτε, αλλά θα ήτο δυνατόν να θεωρηθούν και απατεώνες.
*Τέτοιοι άνθρωποι (που πιστεύουν ένεκα θαυμάτων) υπάρχουν και σήμερα πολλοί, οι οποίοι έχουν το όνομα του πιστού, αλλ' είναι ευμετάβλητοι εις την πίστιν και ασταθείς. Δι' αυτό ούτε τώρα ο Χριστός δεν εμπιστεύεται τον εαυτόν του, αλλ' αποκρύπτει τα περισσότερα....
*Μη ζητής λοιπόν θαύματα, αλλά ζήτει την υγείαν της ψυχής... Μη ζητής να ίδης τυφλόν να θεραπεύεται, αλλά πρόσεξε όλους που αναβλέπουν τώρα την πιο ωραίαν και την πιο ωφέλιμον ανάβλεψιν και μάθε και συ να βλέπης με σωφροσύνη και προσπάθησε να διόρθωσης τον οφθαλμόν σου.
*... Ούτε μάς μειώνει το γεγονός ότι δεν θαυματουργούμε εάν φροντίζωμεν διά την αρετήν γενικώς. Διότι διά μεν τα θαύματα είμεθα οι ίδιοι οφείλεται, διά τον βίον όμως και τας πράξεις μας έχομεν οφειλέτην τον Θεόν.
*Πρόσεξε (τον Παύλο) πώς ενεργεί, και πουθενά να μην θαυματουργεί χωρίς λόγο, αλλά από ανάγκη· διότι και κατά τη διάρκεια της κακοκαιρίας προφήτεψε επειδή υπήρχε αιτία και όχι χωρίς λόγο....
*Κανείς λοιπόν ας μην υπερυψώνη τα θαύματα. Διότι ο δαίμων υποφέρει όταν εκδιωχθή από το σώμα του ανθρώπου και ακόμη περισσότερον, όταν ιδή ψυχήν ν' απαλλάσσεται από την αμαρτίαν... Αν λοιπόν την αποβάλης αυτήν... επέδειξες θαύμα μεγαλύτερον από όλα τα θαύματα.
*Η Εκκλησία ιδρύθη υπό του Θεού και εστερεώθη διά του αίματος των Μαρτύρων. Και όμως πολλοί την πολεμούν και την συκοφαντούν, χωρίς να διδάσκωνται από την ιστορίαν, ότι όσοι την επολέμησαν εχάθησαν, ενώ αντιθέτως εκείνη έχει ανυψωθή μέχρι του ουρανού. Διότι η Εκκλησία όταν πολεμήται, νικά· όταν σκέπτωνται εναντίον της κακά, αυτή εξαγνίζεται, όταν υβρίζεται, γίνεται πλέον λαμπρά. Δέχεται πολλάκις επιθέσεις, όμως δεν νικάται ποτέ, κλυδωνίζεται μεν, χωρίς όμως να καταποντίζεται, υφίσταται διάφορα κακά, δεν ναυαγεί όμως ουδέποτε. Παλαίει, χωρίς ποτέ να ηττάται.
*Για την έννοια και την ιδέα της αγάπης ενομοθέτησε ο Θεός την ελεημοσύνη. Και χωρίς την ελεημοσύνη ήταν σε θέση ο Θεός να συντήρηση τους φτωχούς. Αλλά αναθέτει τη συντήρησή τους σ' εμάς, για ν' αναπτύξη τους μεταξύ μας δεσμούς της αγάπης και τη θέρμη των σχέσεων μας.
*Διά ποίαν αιτίαν ο απ. Παύλος, τον μεν θάνατον του Χριστού, θάνατον ονόμασε, τον δε ιδικόν μας κοίμησιν;
Όχι απλώς. Διά μεν τον Χριστόν θάνατον ωνόμασε διά να πιστοποίηση το πάθημά Του, δι' ημάς δε κοίμησιν ωνόμασε, διά να παρηγορήση την οδύνην μας, διότι όστις κοιμάται θα εξεγερθή εξάπαντος, και τίποτε άλλο δεν είναι ο θάνατος, παρά ύπνος μακρύς.
*Η Εκκλησία είναι κιβωτός σωτηρίας, πολύ ανώτερη απ' την κιβωτό του Νώε. Εδώ, λέγει ο ιερός Χρυσόστομος, η Εκκλησία «παραλαμβάνει τα ζώα και μεταβάλλει... Εισήλθε κάποιος κοράκι, και εξέρχεται περιστερά. Εισέρχεται λύκος, και εξέρχεται πρόβατον. Εισέρχεται όφις, και εξέρχεται αρνίον, ου της φύσεως μεταβαλλόμενης, αλλά της κακίας ελαυνομένης».
*«Κανείς δεν θα ήταν ειδωλολάτρης, αν ήμεθα πραγματικοί Χριστιανοί· αν εφυλάγαμε τις εντολές του Χριστού όταν μας αδικούσαν και όταν μας άρπαζαν τα ιδικά μας· αν ευλογούσαμε όταν μας ύβριζαν· αν ευεργετούσα¬με όταν εδεινοπαθούσαμε. Κανείς δεν θα ήταν τόσο θηρίο, ώστε να μην τρέξη προς την ευσέβεια, αν από όλους μας ετηρείτο αυτή η τακτική».

Πνευματικά Ορθόδοξα Μηνύματα Σωτήριου Οικοδομής
Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Θεσσαλονίκη

Πέμπτη 19 Μαΐου 2011

Παλαιός πατέρας προς νέο πατέρα...

ΠΡΟΣ ΝΕΟ ΠΑΤΕΡΑ

Παλαιός πατέρας προς νέο πατέρα...


Ένας Παλαιός Πατέρας
ΠΡΟΣ ΝΕΟ ΠΑΤΕΡΑ
Έχει ευθύνες η πατρότητα...
... η απασχόληση με τον μικρό δεν είναι χάσιμο χρόνου!
***
Θερμά συγχαρητήρια! Να το χαίρεστε! Ευλογημένο και καλοφώτιστο να είναι. Το πρώτο σας παιδί;... Η ζωή σας λοιπόν αλλάζει από δω και πέρα. Άλλος τώρα θα καθορίζει τι ώρα και πόσο θα κοιμόσαστε, ποιανού το φαγητό θα ετοιμαστεί πρώτο, πώς θα διακοσμηθεί το καθιστικό, αν θα βγείτε για επίσκεψη, τι ώρα θα πάτε εκκλησία...
 
Μέχρι πρότινος, θεωρούσες ίσως τις συζητήσεις μεταξύ νέων γονέων ανιαρές. Δες όμως, ποιος θα είναι το επίκεντρο ενδιαφέροντος στις συντροφιές σας από δω και πέρα. Ακόμη και οι πλέον ασήμαντες λεπτομέρειες της ζωής του μικρού θα μονοπωλούν τις συζητήσεις σας. «...Να τον βλέπατε την ώρα που έτρωγε τη σουπίτσα του. Του είχαμε δώσει κουτάλι για να μάθει να τρώει μόνος του. Λοιπόν, έβαζε το αριστερό χεράκι του μέσ' στη σούπα, έπιανε τις πατάτες, τις έβαζε στο κουτάλι και μετά έβαζε το κουτάλι στο στόμα...».
 
Παρεμπιπτόντως, μήπως ξέρεις ποιος εφεύρε το ... κουτάλι;
Δεν ξέρω τι δουλειά κάνεις. Ίσως και να 'ναι επίσημη, ίσως και να φοράς κουστούμι και γραβάτα. Όμως αυτός εδώ ο «μπόμπιρας», όταν γυρίζεις σπίτι θα σε ξαπλώνει κάτω. Θα σε αναγκάζει να σέρνεσαι στα τέσσερα. Θα σε βάζει να κάνεις όλα τα ζώα, μετά το αυτοκίνητο και μετά το τραίνο... Ευτυχώς που δεν είναι κοντά οι συνάδελφοι ή οι υφιστάμενοί σου να σε καμαρώσουν!
 
Είναι και απαιτητικός. Απαιτεί διαρκή προσοχή και απασχόληση. Έμεινες, ας πούμε, μόνος στο σπίτι μαζί του και σκέφθηκες, ότι είναι ευκαιρία τώρα να γράψεις στον υπολογιστή το κείμενο που σου ζήτησε ο προϊστάμενος, να τακτοποιήσεις την αλληλογραφία σου και να μελετήσεις και ένα-δυο άρθρα.... Αφελής η σκέψη σου(!), διότι ο μικρός κοιμήθηκε καλά το μεσημέρι και τώρα θέλει να παίξει και θέλει και σένα κοντά του. Μια λύση είναι να τον βάλεις στην κούνια που κρέμασες απ' το ταβάνι, να ξεχαστεί λίγο. Αλλά,... θα πρέπει κάθε τόσο να σηκώνεσαι να τον κουνάς! ... Κάνε λοιπόν το εξής. Δέσε ένα μακρύ σχοινί απ' την κούνια μέχρι το γραφείο σου. Με το ένα χέρι θα γράφεις στον υπολογιστή και με το άλλο θα τον κουνάς. Είναι κι αυτό μια κάποια λύση. Θα έχεις την ψευδαίσθηση ότι προχώρησες τη δουλειά σου και ότι απασχόλησες και τον μικρό. Μόνο φρόντισε να κρύψεις το σχοινί, προτού επιστρέψει η σύζυγος! Επ' ευκαιρία, η απασχόληση με τον μικρό δεν είναι χάσιμο χρόνου! Και κάτι ακόμα. Εάν σε φωνάζει τώρα και συ δεν του δίνεις σημασία, διότι είσαι απασχολημένος στον υπολογιστή ή διαβάζεις εφημερίδα, αργότερα θα του μιλάς εσύ και δεν θα σου δίνει αυτός σημασία!
 
Πρέπει πάντως να παραδεχτείς, ότι ο μικρός έχει την ικανότητα να σε κερδίζει, ακόμη κι όταν είναι ένοχος. Δοκίμασε το έξης: κάθε φορά που κάνει κάποια σοβαρή αταξία, προτού τον τιμωρήσεις, σκύψε και κοίταξε τον στα μάτια. Αυτό θα είναι αρκετό να σε αφοπλίσει, να σε κάνει να κατεβάσεις το οργισμένο χέρι κάτω!
Συμφώνησες να καταλάβει τον καλύτερο ίσως χώρο του σπιτιού. Έχει ήδη καταλάβει και ένα χώρο στην καρδιά σου, ένα χώρο, που δεν είχες υποψιασθεί ότι υπήρχε. Είσαι διατεθειμένος να ξοδέψεις γενναιόδωρα για όλες του τις ανάγκες, να του πάρεις το πιο ωραίο κρεβατάκι, το πιο ωραίο καροτσάκι, τα πιο όμορφα παιχνίδια. Απ' το χρόνο σου (!), ... είσαι πρόθυμος να ξοδέψεις;
Αντιλαμβάνομαι την αμετάκλητη απόφασή σου να δώσεις προτεραιότητα στη δουλειά (καριέρα;) σου. Έπειτα, το είχες ξεκαθαρίσει αυτό με τη σύζυγο προτού παντρευτείτε. Με τον μικρό τα ... συζήτησες; Του εξήγησες, ότι η δουλειά σου είναι πολύ σημαντική, ότι στο κάτω-κάτω κι αυτός κάποτε θα ωφεληθεί από αυτήν; Του εξήγησες επίσης, ότι τις ήμερες που γυρίζεις πολύ αργά σπίτι και τον βρίσκεις να κοιμάται, είναι διότι κάνεις και μια πρόσθετη δουλειά, ώστε να ζείτε πιο άνετα; ... Δεν τα κατάλαβε αυτά; ... Δεν τον ενδιαφέρουν οι επαγγελματικές επιτυχίες και τα πολλά χρήματα, αλλά προτιμά να έχει τον πατέρα του κοντά του; ... Μήπως τότε μπορεί να γίνει κάποιος μικρός συμβιβασμός; Να εξοικονομήσεις περισσότερο χρόνο για την οικογένεια; Να βρεις στιγμές που θα κάθεσαι ήρεμα μαζί τους στο σπίτι ή στον περίπατο ή κάπου στην εξοχή; Ξέρεις, αυτές οι στιγμές, όσο και ασήμαντες να φαίνονται, είναι μοναδικές και ανεπανάληπτες. Αν δεν τις εκμεταλλευτείς, τις έχασες οριστικά και αμετάκλητα!... Ξέρεις, κάποια στιγμή ο μικρός θα μάθει να ζωγραφίζει και τότε θα εκπλαγείς με το πώς βλέπει τον πατέρα του. Θα βλέπεις ζωγραφιές όπου η μαμά θα πιάνει όλο τον χώρο και συ θα 'σαι τόσος δα πίσω απ' την οθόνη του υπολογιστή ή θα φαίνεται μόνο η πλάτη σου την ώρα που αφήνεις το σπίτι για τις αμέτρητες υποχρεώσεις σου. Όσο πιο μεγάλη η αφοσίωση στην καριέρα σου, τόσο πιο ασήμαντος θα γίνεσαι στις ζωγραφιές του μικρού. ... Αλήθεια με τι ασχολείσαι; ... Και είναι αυτό πιο σημαντικό απ' το καταπληκτικό δημιούργημα που σας χάρισε ο Θεός; ... Και κάτι ακόμη. Αν τώρα γυρίζεις αργά στο σπίτι, μεθαύριο ίσως γυρίζει αυτός αργά και συ θα τον περιμένεις στην πολυθρόνα, κοιτώντας το ρολόι!
 
Και κάτι τελευταίο. Όταν αργότερα θα πηγαίνεις στο σχολείο και θα συναντάς κι άλλους γονείς, θα σε δείχνουν και θα λένε. «Αυτός είναι ο μπαμπάς του Κωστάκη». Να, λοιπόν, που κοντά στις άλλες ιδιότητες ή προσόντα, απέκτησες και ένα νέο ρόλο. Είσαι και ο μπαμπάς του Κωστάκη. Χαριτωμένος ο νέος ρόλος σου, γεμάτος οικογενειακή ευτυχία, αλλά και πολύ υψηλός. Υψηλότερος απ' ότι ίσως φαντάζεσαι. Όταν κάθεσαι κοντά του και του διηγείσαι ιστορίες απ' την Αγία Γραφή και του μιλάς για την Αγάπη και την Προστασία του Θεού, στα μάτια του μικρού θα φαντάζεις σαν μικρογραφία του Θεού: πάνσοφος, παντοδύναμος, πανάγαθος, έτοιμος να θυσιαστείς για τα παιδιά σου... Έχει ευθύνες η πατρότητα... Για να μην πάρεις λοιπόν όλες τις ευθύνες επάνω σου θα σε συμβούλευα να αναθέσεις τα παιδιά σου στον Πάνσοφο, Παντοδύναμο, Πανάγαθο Ουράνιο Πατέρα.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, και καλή επιτυχία στον νέο σου υψηλό ρόλο. 
 
Ένας παλαιός πατέρας

Υ.Γ. Συγγνώμη για το συμβουλευτικό του ύφους, Αλλά... δεν απευθυνόμουν σε σένα. Καθώς σε είδα με το μωρό στην αγκαλιά θυμήθηκα τον εαυτό μου στην ηλικία σου. Για μένα τα 'γραψα αυτά. Προσπάθησα να δω πώς θα έπρεπε να είχα φερθεί σαν νέος πατέρας. Ίσως μερικά να είναι χρήσιμα και σε σένα, Αλλά πολύ πιθανόν εσύ έχεις θέσει πολύ υψηλότερους στόχους. Πιθανόν να βλέπεις την οικογένεια σαν μέσο αγιασμού, σαν φυτώριο Αγίων. Εκεί αδυνατώ να σε συμβουλεύσω. Ένα μόνο θα σου πω: Μην ξεχνάς να αφιερώνεις χρόνο στο παιδί σου. Σε χρειάζεται! Χρειάζεται και τον πατέρα του! Τώρα!...
Αργότερα, θα είναι πάρα πολύ αργά!
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ"
Τεύχος 489, ΜΑΙΟΣ 2011

Τετάρτη 18 Μαΐου 2011

ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ:΄΄Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ,ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ΄΄


΄΄ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟ,ΑΣΧΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΘΡΗΣΚΕΙΑ ΤΟΥ΄΄
“Να είμαστε ζηλωτές. Ζηλωτής είναι εκείνος που αγαπάει ολόψυχα τον Χριστό και στο όνομά του διακονεί τον άνθρωπο. Αγάπη στον Θεό και στους ανθρώπους, αυτό είναι ζευγάρι, δεν χωρίζει. Πάθος, πόθος, δάκρυα, με κατάνυξη, όχι σκόπιμα. Όλα από καρδιά!
 Ο φανατισμός δεν έχει σχέση με τον Χριστό. Να είσαι χριστιανός αληθινός. Τότε κανένα δεν θα παρεξηγείς, αλλά “η αγάπη σου πάντα θα στέγει”. Και στον αλλόθρησκο, χριστιανός. Δηλαδή να τον τιμάς, άσχετα με τη θρησκεία του, με έναν ευγενικό τρόπο. Μπορείς να περιποιηθείς έναν οθωμανό, όταν έχει ανάγκη, να του μιλήσεις, ν΄ανατραφείς μαζί του. Να υπάρχει σεβασμός της ελευθερίας του άλλου. Όπως ο Χριστός ίσταται επί την θύραν και κρούει, χωρίς να την παραβιάζει, αλλά περιμένει την ψυχή μόνη της κι ελεύθερα να Τον δεχτεί, έτσι κι εμείς να στεκόμαστε μπροστά στην κάθε ψυχή.
 Στην ιεραποστολική προσπάθεια να υπάρχει λεπτός τρόπος, ώστε οι ψυχές να δέχονται ό,τι προσφέρουμε -λόγια, βιβλία- χωρίς ν΄αντιδρούν. Και κάτι ακόμη. Λίγα λόγια. Τα λόγια ηχούν στ΄αυτιά και εκνευρίζουν πολλές φορές. Η προσευχή και η ζωή έχουν απήχηση. Η ζωή συγκινεί, αναγεννά και αλλοιώνει, ενώ τα λόγια μένουν άκαρπα. Η καλύτερη ιεραποστολή γίνεται με το καλό μας παράδειγμα, την αγάπη μας, την πραότητά μας. Ακούστε ένα σχετικό παράδειγμα.
 Κάποτε ένας παπάς είχε πάει σε μια ομιλία με μορφωμένους, τον είχε πάρει μαζί του ένας εξάδελφός του. Ο ομιλητής είπε πολλά πάνω σ΄ένα θέμα μαρξιστικό. Οι ακροατές του ενθουσιάστηκαν και τον χειροκρότησαν στο τέλος. Αλλά, όπως ήταν ακόμη πάνω στην έδρα, είδε τον παπά και είπε:
   * Έχουμε κι έναν παπά στην ομιλία μας. Αν μπορεί να μας έλεγε το θέμα από θρησκευτικής και φιλοσοφικής πλευράς.
 Το είπε ειρωνικά νομίζοντας ότι θα τον ταπεινώσει και θα εξευτελίσει την Εκκλησία. Ο παπάς σηκώθηκε και είπε:
    * Τι να σου πω εγώ, παιδί μου, δεν ξέρω, αλλά έχω ακούσει, ο τάδε σοφός λέει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο τάδε λέει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο τάδε λέγει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο τάδε … κ.λ.π., κ.λ.π. Ο Μωυσής λέει έτσι και έτσι στην τάδε σελίδα, ο Ησαϊας, ο Δαβίδ, ο Χριστός. Συνέχισε λέγοντας αυτό το χωρία από τον Απόστολο Παύλο: "… πού σοφός; πού γραμματεύς; πού συζητητής του αιώνος τούτου; ουχί εμώρανεν ο Θεός την σοφίαν του κόσμου τούτου; … τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός, ίνα τους σοφούς καταισχύνη … όπως μη καυχήσηται πάσα σάρξ ενώπιον του Θεού".
 Έκλεισε το στόμα ο "σοφός", ο ομιλητής. Το σπουδαίο είναι ότι ο παπάς τα είπε με πραότητα και χωρίς εγωισμό. Ήταν δεσπότης του Πατριαρχείου. Όταν τελείωσε, είπε:
 * Εγώ δεν ξέρω τίποτε. Εσείς κρίνετε ποιο είναι το σωστό.
 Είπε στο τέλος ο ομιλητής ντροπιασμένος:
* Πολύ καλά μας τα είπε ο παπάς! Τ΄ αναίρεσε όλα τα δικά μου.
Είναι σπουδαίο πράγμα η κατάρτιση, όταν συνδυάζεται με την πραότητα, την καλοσύνη και την αγάπη. Αυτά ισχύουν για όλες τις περιπτώσεις. Να μιλάτε, όταν έχετε σχετική κατάρτιση στο θέμα. Αν δεν έχετε, να μιλάτε με το παράδειγμά σας.
 τις συζητήσεις, λίγα λόγια για τη θρησκεία και θα νικήσετε. Αφήστε εκείνον που έχει άλλη γνώμη να ξεσπάσει, να πει, να πει… Να αισθανθεί ότι έχει να κάνει μ΄έναν ήρεμο άνθρωπο. Να επιδράσετε με την καλοσύνη σας και την προσευχή σας κι έπειτα του μιλάτε λίγο. Δεν κάνετε τίποτε, αν τα πείτε έντονα, αν του πείτε, παραδείγματος χάριν, "είπες ψέμα!". Και τι θα βγεί; Είστε "ως πρόβατα εν μέσω λύκων". Τι να κάνετε; Ν΄αδιαφορείτε εξωτερικά, αλλά να προσεύχεσθε μέσα σας. Να είστε έτοιμοι, καταρτισμένοι, με παρρησία, αλλά και με αγιότητα, πραότητα, προσευχή. Για να κάνετε αυτό όμως, πρέπει να γίνετε άγιοι.
 Από το βιβλίο “ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΛΟΓΟΙ” γ. ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ Καυσοκαλυβίτου