Για τους άξιους ή μη ιερείς (Άγ.Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)

 

Για τους άξιους ή μη ιερείς (Άγ.Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός)

Μερικοί ιερείς ήταν απότομοι και με τον

 τρόπο τους απομάκρυναν κάποιους από τους ναούς.

 Όταν όμως γνώριζαν τον άγιο Γέροντα,
ξαναέβρισκαν την οδό της αληθείας.

 Ο Γέροντας μας έλεγε:

- Από την εποχή των Αποστόλων, 

ο Ορθόδοξος ιερέας, με τη χειροτονία του,

έχει πάρει τη χάρη του Αγίου Πνεύματος,

 την οποία οι αιρετικοί δεν έχουν.

Αν ο ιερέας είναι αμαρτωλός, όταν τελεί τις

 ιερές ακολουθίες είναι δεμένος με σκοινί,

 και την τέλεση του Μυστηρίου αναλαμβάνουν

 οι άγιοι Άγγελοι.Ο αμαρτωλός ιερέας μοιάζει

 με κάποιον που βγάζει από το πηγάδι 

το αθάνατο νερό με χρυσό κουβά. 

Το νερό δεν παθαίνει τίποτα από τις αμαρτίες του.

 Γι' αυτό και ο σοφός άνθρωπος θα χρησιμοποιήσει

 τη χάρη εκείνη που κατέρχεται μέσα του από τη Θεία

 Λειτουργία.
Όμως, αν ο ιερέας κηρύττει λανθασμένα

 σε δογματικά θέματα, τότε απομακρυνθείτε απ' αυτόν.

 Είναι εχθρός και προδότης. 

Μέχρι να τον αποσχηματίσουν, 

με απόφαση της Ιεράς Συνόδου,

 δεν θα λείψει η Θεία Χάρις απ' όσους τον 

πλησιάζουν

 για πρώτη φορά και δεν τον γνωρίζουν.

 Οι άγιοι πατέρες διδάσκουν:
Ένας ιερέας με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος 

έχει τόση δύναμη όση δεν έχουν όλοι οι λαϊκοί μαζί!

Άγιος Γαβριήλ ο δια Χριστόν Σαλός

https://proskynitis.blogspot.com

http://yiorgosthalassis.blogspot.com/

Το τέχνασμα του Γέροντα για την προσευχή

Το τέχνασμα ενός μοναχού για να παρακινήσει έναν άλλο μοναχό να προσεύχεται και να σωθεί.

Πηγή: 

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Αυτή είναι η κατάντια του ανθρώπου από την αμαρτία

 

Αυτή είναι η κατάντια του ανθρώπου από την αμαρτία

 

-Ποιο είναι το φάρμακο γέροντα;
-Η Αγία Κοινωνία με την ιερά Εξομολόγηση και μετάνοια παιδί μου. Θα έρθει μέρα που δε θα έχετε μέρος να θάβετε τους νεκρούς και θα τους θάβετε ομαδικά σε λάκκους από τα ατυχήματα και τις αρρώστιες. Αυτή είναι η κατάντια του ανθρώπου από την αμαρτία. Ξέχασε το Θεό, τις νηστείες. Δεν προσέχει τίποτα ιερό.

Ιερομόναχος Σίμων Αρβανίτης

 

πηγή:proskynitis.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com/

Μαρτυρία Γέροντος Γρηγορίου Παπασωτηρίου για τα λεγόμενα του Αγίου Παΐσιου σχετικά με τις ηλεκτρονικές ταυτότητες!

 

Μαρτυρία Γέροντος Γρηγορίου Παπασωτηρίου για τα λεγόμενα του Αγίου Παΐσιου σχετικά με τις ηλεκτρονικές ταυτότητες!

Παπασωτηρίου Γρηγόριος, Ἱερομόναχος, Πνευματικός,

 Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον «Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος»,

 Μεταμόρφωση Χαλκιδικὴς 


~ Ὁ μακαριστὸς Γέροντας Παΐσιος,

 σὲ σχετικὴ συζήτηση ποὺ εἴχαμε, 

μοῦ ἀνέφερε τὰ ἑξῆς ἀποκαλυπτικὰ

 καὶ λίαν διαφωτιστικὰ γιὰ τὶς ἡμέρες μας: 

«Θὰ σᾶς δίνουν κάρτες γιὰ νὰ σᾶς συνηθίσουν

 μ’ αὐτές. Ὅταν, ὅμως, κάποτε τὰ συγκεντρώσουν

 ὅλα…. (ἐννοοῦσε: ταυτότητα, διαβατήριο,

 κάρτα ὑγείας, δίπλωμα ὁδήγησης κ.λπ.)

 σὲ μία κάρτα, αὐτὴν νὰ μὴν τὴν πάρετε, 

γιατί αὐτὴ θὰ ἔχει σχέση μὲ τὸ σφράγισμα. 

Πηγή: Μαρτυρίες Προσκυνητῶν, σέλ. 62 

***** 
Άγιος Παΐσιος – Να ξεσηκωθείται αν θελήσουν

 να σας δώσουν τέτοιες ταυτότητες 

Δείτε τι είπε ο Άγιος Παίσιος για τις ηλεκτρονικές

 ταυτότητες – ΠΑΡΑΓΩΓΗ ΒΙΝΤΕΟ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

 ΕΝ ΟΨΕΙ:

balanthsberoia
orthodoxia-ellhnismos 
https://simeiakairwn.wordpress.com 

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

 

Ο όλεθρος της εγωπάθειας και η ευλογία της ταπεινώσεως

Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΓΩΠΑΘΕΙΑΣ ΚΑΙ Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΑΠΕΙΝΩΣΕΩΣ

(Θεολογικό σχόλιο στην Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου)

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Με τη χάρη και την ευσπλαχνία του Αγίου Θεού φθάσαμε για μια ακόμα φορά στο άγιο Τριώδιο, στην ιερότερη και κατανυκτικότερη εορτολογική περίοδο του εκκλησιαστικού έτους. Η μακρά αυτή περίοδος, η οποία αρχίζει την Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου και τελειώνει το Μεγάλο Σάββατο, είναι η πιο σημαντική χρονική περίοδος της Εκκλησίας μας, διότι δίνει την ευκαιρία σε μας τους πιστούς να συναισθανθούμε τη λαθεμένη πορεία της ζωής μας, να τη διορθώσουμε και να επανακαθορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο Θεό και τους συνανθρώπους μας. Αυτή η προσωπική κάθαρση και διόρθωση της γήινης πορείας μας είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να μπορέσουμε, κεκαθαρμένοι και αλλαγμένοι, να εορτάσουμε το άγιο Πάσχα, σύμφωνα με την παύλειο προτροπή, όχι όπως οι Ιουδαίοι, τυπικά, «άλλ' εν αζύμοις ειλικρινείας και αληθείας», αποβάλλοντας την παλαιά  ζύμη της κακίας και της πονηρίας μας (Α΄ Κορ.5,8).

Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου είναι αφιερωμένη στην πολύ διδακτική παραβολή του Τελώνου και του Φαρισαίου, την οποία ο Κύριος διηγήθηκε, προκειμένου να διδάξει την θεοφιλή αρετή της ταπεινώσεως και να στηλιτεύσει την  εωσφορική έπαρση. Δίδαξε την παραβολή αυτή «προς τινας τους πεποιθότας αφ’ εαυτοίς ότι εισί δίκαιοι, και εξουθενούντας τους λοιπούς» (Λουκ.18,9). Δηλαδή πήρε αφορμή ο Χριστός από την υποκριτική στάση των Φαρισαίων, οι οποίοι ήθελαν να φαίνονται ως εκλεκτοί και αγαπητοί του Θεού, περιφρονώντας όσους δεν ανήκαν στην τάξη τους, ως ελεεινούς και μισητούς του Θεού.

Ο ευαγγελιστής Λουκάς, με τρόπο λιτό, αλλά σαφέστατο, διέσωσε την παραβολή αυτή ως εξής: «Άνθρωποι δύο ανέβησαν εις το ιερόν προσεύξασθαι, ο εις Φαρισαίος και ο έτερος τελώνης. Ο Φαρισαίος σταθείς προς ευατόν ταύτα προσηύχετο΄ ο Θεός ευχαριστώ σοι ότι ουκ ειμί ώσπερ οι λοιποί των ανθρώπων, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί, ή και ως ούτος ο τελώνης΄ νηστεύω δις του σαββάτου, αποδεκατώ πάντα όσα κτώμαι. Και ο τελώνης μακρόθεν εστώς ουκ ήθελεν ουδέ τους οφθαλμούς εις τον ουρανόν επάραι, αλλ’ έτυπτεν εις το στήθος αυτού λέγων΄ ο Θεός ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ. Λέγω υμίν, κατέβη ούτος δεδικαιωμένος εις τον οίκον αυτού ή γαρ εκείνος΄ ότι πας ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται» (Λουκ.18,10-14).

Η τάξη των Φαρισαίων εκπροσωπούσε την υποκρισία και την εγωιστική αυτάρκεια. Τα μέλη της, απόλυτα αποκομμένα από την υπόλοιπη ιουδαϊκή κοινωνία, αποτελούσαν, λαθεμένα, το μέτρο σύγκρισης της ευσέβειας και της ηθικής για τους Ιουδαίους. Ήταν δε τέτοια η ατομική τους έπαρση και αλαζονεία, ώστε είχαν καταντήσει αληθινοί τύραννοι του λαού. Ο Κύριος δεν παρέλειπε να κατακεραυνώνει τους Φαρισαίους στο κήρυγμά του και να στηλιτεύει την τυραννική τους επιβολή στο λαό. «Τότε ο Ιησούς ελάλησε τοις όχλοις και τοις μαθηταίς αυτού λέγων· επὶ της Μωσέως καθέδρας εκάθισαν οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι. πάντα ουν όσα εὰν είπωσιν υμίν τηρείν, τηρείτε και ποιείτε, κατὰ δε τα έργα αυτών μη ποιείτε· λέγουσι γαρ, και ου ποιούσι. δεσμεύουσι γαρ φορτία βαρέα καὶ δυσβάστακτα και επιτιθέασιν επὶ τους ώμους των ανθρώπων, τω δε δακτύλῳ αυτών ου θέλουσι κινήσαι αυτά.  πάντα δε τα έργα αυτών ποιούσι προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» (Ματθ.23,1-5).   

Αντίθετα οι τελώνες ήταν η προσωποποίηση της αδικίας και της αμαρτωλότητας. Ως φοροεισπράκτορες των κατακτητών Ρωμαίων διέπρατταν αδικίες, κλοπές, εκβιασμούς, τοκογλυφίες και άλλες ειδεχθείς ανομίες και γι’ αυτό τους μισούσε δικαιολογημένα ο λαός. Ήταν πλούσιοι από τις άνομες και άδικες δραστηριότητές τους και αυτό επέτεινε το φθόνο και την αγανάκτηση του λαού προς αυτούς.

Δύο αντίθετοι αντιπροσωπευτικοί τύποι της κοινωνίας, εκπρόσωποι των δύο αυτών κοινωνικών τάξεων, ανέβηκαν στο ναό να προσευχηθούν. Ο πρώτος ο νομιζόμενος ευσεβής, έχοντας την αυτάρκεια της δήθεν ευσέβειάς του ως δεδομένη, στάθηκε με έπαρση μπροστά στο Θεό και άρχισε να απαριθμεί τις αρετές του, οι οποίες ήταν πραγματικές. Τις εξέθετε προκλητικότατα, εις τρόπον ώστε απαιτούσε από το Θεό να τον επιβραβεύσει γι’ αυτές. Τις απαριθμούσε μία – μία, φωναχτά, να τις ακούνε και οι παραβρισκόμενοι στους χώρους του ναού,  κάνοντας επίσης αήθη σύγκρισή του με άλλους ανθρώπους και ιδιαίτερα με τον συμπροσευχόμενό του τελώνη. 

Αντίθετα ο όντως αμαρτωλός τελώνης συναισθανόμενος τη δεινή του αμαρτωλή κατάσταση, με συντριβή και ταπείνωση ζητεί το έλεος του Θεού. Δεν έχει να απαριθμήσει αρετές, αλλά και αν είχε, αυτές θα ήταν πνιγμένες στο πέλαγος των αμαρτιών του. Δεν έχει την τόλμη να κοιτάξει ψηλά το ουρανό, όπου βρίσκεται ο θρόνος του Θεού, αλλά κοιτά χαμηλά τη γη, όπου διαπράττεται η αμαρτία. Τα μάτια του τρέχουν δάκρια, ως ξεχείλισμα των κριμάτων της καρδιάς του.  Ο τόνος της φωνής του είναι χαμηλός, τόσο χαμηλός ώστε να τον ακούει μόνο ο Θεός. Το μόνο που ακουγόταν ήταν οι αναστεναγμοί του, ως κραυγή απόγνωσης και απελπισίας.  Δεν έχει το κουράγιο να υψώσει τα χέρια του, αλλά με αυτά χτυπά το στήθος του, σαν να δέρνει τον παλιό κακό εαυτό του για τις τόσες και μεγάλες αμαρτίες του. Μέσα στη συντριβή του δε μπορεί να δει τον εγωιστικά στεκάμενο δίπλα του Φαρισαίο και να ακούσει τις εγωιστικές φλυαρίες του . Ίσως να άκουσε μόνο την τελευταία φράση του, ότι δεν είναι σαν εκείνον δίκαιος, και ασφαλώς θα συμφώνησε μαζί του. Αυτή όμως η μετάνοιά του, η αληθινή συντριβή του, τον δικαιώνει μπροστά στο Θεό. Γίνεται δεκτή η προσευχή του, σε αντίθεση με τον υποκριτή Φαρισαίο, ο οποίος όχι μόνο δεν έγινε δεκτή η προσευχή του, αλλά σώρευσε στον εαυτό του περισσότερο κρίμα, εξαιτίας της εγωπάθειάς του.

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας όρισαν να είναι αφιερωμένη η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου στη διδακτική αυτή παραβολή του Κυρίου για να συνειδητοποιήσουν οι πιστοί πως η υπερηφάνεια είναι η αγιάτρευτη ρίζα του κακού στον άνθρωπο, η οποία τον κρατά μακριά από την αγιαστική χάρη του Θεού. Πως η ταπείνωση είναι το σωτήριο αντίδοτο της καταστροφικής πορείας, που οδηγεί τον άνθρωπο η εγωπάθεια, η οποία είναι το χειρότερο εμπόδιο για τη σωτηρία του ανθρώπου. Αυτή η εγωιστική αυτάρκεια, ως μια λίαν νοσηρή πνευματική κατάσταση, εμποδίζει τη συναίσθηση της αμαρτωλότητας και τη διάθεση για μετάνοια. Εγωισμός και μετάνοια είναι δυο έννοιες εντελώς αντίθετες και ασυμβίβαστες μεταξύ τους. Η μία αναιρεί την άλλη. Οι πύλες της ψυχής του εγωπαθούς ανθρώπου είναι ερμητικά κλειστές για τη θεία χάρη και κατά συνέπεια είναι αδύνατη η σωτηρία του, όσο εμμένει στην εγωιστική του περιχάραξη.

Η υπερηφάνεια και ο εγωισμός είναι καταστάσεις εωσφορικές. Πρώτος διδάξας ο Εωσφόρος, ο οποίος δε μπορούσε να θεωρεί τον εαυτό του κατώτερο από το Θεό και δημιουργό του και γι’ αυτό διανοήθηκε να στήσει το θρόνο του πάνω από το θρόνο της μεγαλοσύνης Του, «εις τον ουρανόν αναβήσομαι, επάνω των αστέρων του ουρανού θήσω τον θρόνον μου, αναβήσομαι επάνω των νεφών, έσομαι όμοιος τω Υψίστω» (Ησ.14,13-14). Αλλά αυτή η αλαζονική του απόφαση είχε ως αποτέλεσμα όχι μόνο να μην πραγματοποιήσει το σκοπό του, αλλά να χάσει τη δόξα και την τιμή που του είχε χαριστεί από το Θεό και να καταπέσει στην έσχατη απαξία. Και ακόμη, από ανείπωτο μίσος και φθόνο, θέλησε να μεταδώσει και στον άνθρωπο, το κορυφαίο δημιούργημα του Θεού, τη φθοροποιά και καταστροφική έξη του εγωισμού. Έπεισε  τους πρωτοπλάστους ότι δήθεν ήταν ικανοί από μόνοι τους να γίνουν θεοί (Γεν. 3^ο κεφ.), συμπαρασύροντάς τους στη δική του δίνη και καταστροφή.

Αυτή ακριβώς την κατάσταση έχει υπόψη της η Εκκλησία μας και θέσπισε την κατανυκτική περίοδο του Τριωδίου, η οποία σηματοδοτεί την μεταπτωτική κατάσταση του ανθρωπίνου γένους, αρχίζοντας από τη στηλίτευση του εγωισμού, ως την πρωταρχική αιτία της πτώσεως και της κατοπινής δραματικής πορείας του ανθρώπου. Μας καλεί να κάνουμε μια μεγάλη θυσία αυτές τις αγιασμένες μέρες που ακολουθούν. Να θυσιάσουμε τον εγωισμό μας, ως την πλέον ευάρεστη θυσία στο Θεό, διότι «θυσία τω Θεώ, πνεύμα συντετριμμένον, καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην ο Θεός ουκ εξουθενώσει» (Ψαλμ.50,19). Να θεωρήσουμε τον εγωιστικό εαυτό μας ως το χειρότερο και τον πλέον επικίνδυνο εχθρό μας, διότι αν δεν τον νικήσουμε, θα μας νικήσει εκείνος και θα μας στείλει εξάπαντος στην απώλεια.

Είναι θεμελιώδους σημασίας ο λόγος του Κυρίου μας: «ο μείζων υμών έσται υμών διάκονος. όστις δε υψώσει εαυτὸν ταπεινωθήσεται, και όστις ταπεινώσει εαυτὸν υψωθήσεται» (Ματθ.23,11-12)! Ο πραγματικά σπουδαίος, για το Χριστό, είναι αυτός που θέτει τον εαυτό του υπηρέτη των άλλων και τον θεωρεί κατώτερο από εκείνους. Εξίσου θεμελιώδους σημασίας είναι και η διαβεβαίωσή Του: «αμὴν λέγω υμίν ότι οι τελώναι και αι πόρναι προάγουσιν υμάς εις την βασιλείαν του Θεού» (Ματθ.21,32), που σημαίνει πως συγκάτοικοί μας στον παράδεισο θα είναι μετανοούντες αμαρτωλοί, ενώ θα απουσιάζουν οι αμετανόητοι νομιζόμενοι δίκαιοι!  

Η περίοδος του Τριωδίου είναι κατ’ εξοχήν περίοδος αγώνα κατά της εγωπάθειας και άσκηση της αρετής της ταπείνωσης, ως μονόδρομος της σωτηρία μας. Αποτελεί το προπαρασκευαστικό χρονικό διάστημα πριν το Πάσχα, για την οντολογική προετοιμασία ημών των πιστών για την ύπατη και λαμπρότατη εορτή της Εκκλησίας μας. Για την ψυχοσωματική μας κάθαρση από όλους εκείνους τους ρίπους, που μολύνουν την ύπαρξή μας και μας καθιστούν οντότητες νοσηρές, έκπτωτες από την αυθεντικότητά μας. Η μετοχή μας στη φωτοφόρο πανήγυρη των πανηγύρεων απαιτεί προσωπική ανακαίνιση και ιδιαίτερα απόρριψη του εγωισμού μας, ειδάλλως  το ανέσπερο αναστάσιμο φως θα καταδείξει την ψυχική μας ρυπαρότητα και δε θα δυνηθούμε να γίνουμε κοινωνοί του Αναστάντος Λυτρωτή μας, αφήνοντάς μας ανέγγιχτους  οι άρρητες δωρεές της Αναστάσεως. Είναι ανάγκη, λοιπόν, όπως μας παροτρύνει ο απόστολος Παύλος, να «μορφωθεί ο Χριστός» στην ύπαρξή μας (Γαλ.4,19).  Και η μόρφωσή μας εν Χριστώ ξεκινά με την αποβολή της εγωπάθειάς μας και την απόκτηση της ταπείνωσης, η οποία, μόνη αυτή, μπορεί να μας υψώσει ως το θρόνο του Θεού.

Πηγή:  https://www.impantokratoros.gr

Δημοσιογραφικὸς παροξυσμὸς κατὰ τῆς λιτανείας πιστῶν στὴν Δράμα! Εὖγε στοὺς πιστούς, παράδειγμα γιὰ ὅλους μας!

 

Δημοσιογραφικὸς παροξυσμὸς κατὰ τῆς λιτανείας πιστῶν στὴν Δράμα! Εὖγε στοὺς πιστούς, παράδειγμα γιὰ ὅλους μας!

Τὴν Κυριακὴ 16-02-21 στὴν Νέα Ἀμισὸ τῆς Δράμας καὶ τὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, δεκάδες θαρραλέοι πιστοὶ ἀψήφησαν τὸ κρύο καὶ τὶς ἀντίξοες καιρικὲς συνθῆκες, καί πραγματοποίησαν λιτανεία καὶ περιφορὰ τῆς ἱερᾶς εἰκόνος τῆς Ἁγίας Βαρβάρας.

Ὁ πρωτοσύγκελος τῆς Μητροπόλεως Δράμας δήλωσε γιὰ τὴν λιτανεία: «Ὁ κόσμος ποὺ παραβρέθηκε δὲν ἦταν οὔτε λιγότερος οὔτε περισσότερος ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μπαίνουν στὰ σοῦπερ μάρκετ καὶ τὰ μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς».

Ἐμεῖς σημειώνουμε τὸ ἑξῆς: Ἂν ἐσεῖς, ἄκυροι κύριοι, εἶστε αὐτοὶ ποὺ εἶστε. Ἂν ἐσεῖς ἔχετε δικαίωμα, μᾶλλον ἔχετε ἐντολή, νὰ παρακολουθεῖτε καὶ νὰ εἰρωνεύεστε αὐτὰ ποὺ ἐνοχλοῦν καὶ ἐσᾶς, ὡς δωροδοκουμένους καὶ τοὺς δωροδοκοῦντες σας, μείνετε στὴν μικρότητά σας καὶ μὴν ἀσχολεῖστε μὲ τὸν ἁπλὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. Μὴν... τὸν ἐνοχλεῖτε, διότι μία μέρα θὰ μετανιώσετε γιὰ τὴν ἐπηρμένην ὀφρύν σας, καθὼς σᾶς εἶναι γνωστὸ τὸ λαϊκὸ ἀπόφθεγμα: «Φωνὴ λαοῦ, ὀργὴ Θεοῦ»!

πηγή: orthodoxia-ellhnismos.gr

http://makkavaios.blogspot.com

Μητροπολίτης Κυθήρων: Όταν δεν τιμώνται οι πολιούχοι των πόλεων, έχουμε κατακόρυφη αύξηση της επιδημίας.

 

Μητροπολίτης Κυθήρων: Όταν δεν τιμώνται οι πολιούχοι των πόλεων, έχουμε κατακόρυφη αύξηση της επιδημίας.

«Οι Άγιοι δεν εκδικούνται ή τιμωρούν, αλλά στέλνουν τα μηνύματά τους στον φιλόχριστο λαό» τονίζει σε επιστολή του προς Ιερά Σύνοδο ο Μητροπολίτης Κυθήρων και Αντικυθήρων κ. Σεραφείμ.

Ο κ. Σεραφείμ επισημαίνει «πως όταν κλείνονται οι Ιεροί Ναοί για τους πιστούς και δεν τιμώνται από τον Λαό του, λειτουργικός και λιτανευτικός, οι Άγιοι Προστάτες και Πολιούχοι των διαφόρων πόλεων (π.χ. ο Άγιος Δημήτριος στη Θεσσαλονίκη, ο Άγιος Ανδρέας στην Πάτρα, ο Άγιος Σπυρίδων στην Κέρκυρα) έχουμε κατακόρυφη αύξηση και επέκταση της επιδημίας».

Ο Μητροπολίτης Κυθήρων στην επιστολή του προς την Ιερά Σύνοδο υπογραμμίζει ακόμη «ότι η προσέλευση των πιστών για προσκύνημα και κατ ιδίαν προσευχή, μετά το πέρας των ιερών ακολουθιών, είναι σημαντικό μεν αλλά είναι το ελάχιστο, έναντι του μείζονος και υπέρτατου, που είναι η κοινή θεία λατρεία και το κορυφαίο αυτής, η θεία μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων».

Προσθέτει δε ότι η ομάδα των ειδικών συμβούλων της κυβέρνησης, αντιμετωπίζει το θέμα με ορθολογιστικά κριτήρια και σκεπτικισμό, «εντάσσοντας την Εκκλησία και το εκκλησίασμα στα οριζόντια μέτρα, και όπως κλείνουν όλα τα άλλα, αποφαίνονται και για τα της Εκκλησίας χωρίς κατά κανόνα, να προσεγγίζουν τον μεταφυσικό και μυστηριακό χαρακτήρα της Εκκλησίας».

Επίσης ο κ. Σεραφείμ διερωτάται στην επιστολή του: «Εμείς οι Ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί, τα μέλη της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, δεν έχουμε ίσα δικαιώματα ενώπιον του νόμου, του Θείου και του ανθρώπινου, ή το Σύνταγμα της Ελλάδος δεν περιφρουρεί εξίσου το δικαίωμα της Θρησκευτικής συνείδησης και της Ελεύθερης Θείας Λατρείας; Γιατί εμείς τυγχάνουμε διαφορετικής ή κατώτερης μεταχείρισης;»

Όσον αφορά τον εμβολιασμό του πληθυσμού της χώρας, ο Μητροπολίτης Κυθήρων σημείωσε ότι το καλό και το θεάρεστο είναι να «υποστηρίξει η Ορθόδοξος Καθολική Εκκλησία το Θείο δώρο της εν Χριστώ ελευθερίας του προσώπου και το σεβασμό της ελευθερίας βούλησης του ανθρώπου».

ΕΠΙΣΤΟΛΗ-ΣΕΒ.ΜΗΤΡ.ΚΥΘΗΡΩΝ-ΑΝΤΙΚΥΘΗΡΩΝ-ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΠΗΓΗ

 

πηγή:  enromiosini.gr

 http://makkavaios.blogspot.com

 

Άγιος Νεομάρτυς Χρήστος ο Κηπουρός

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ο ΚΗΠΟΥΡΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου - Καθηγητού

Οι Νεομάρτυρες αποτελούν την ξεχωριστή χορεία των αγίων της Εκκλησίας μας, οι οποίοι ομολόγησαν την πίστη τους στο Χριστό και έδωσαν τη ζωή τους για την σώζουσα ορθόδοξη πίστη, κατά τη διάρκεια των μαύρων χρόνων της τουρκοκρατίας. Ανάμεσά τους ο άγιος Νεομάρτυς Χρήστος ο Κηπουρός.

Δυστυχώς δεν μας έχουν διασωθεί πολλά στοιχεία για τη ζωή του, ως τα σαράντα του χρόνια. Γεννήθηκε περί το 1707 στη τη Βόρειο Ήπειρο, στα μέρη κοντά στον ποταμό Γενούσο και γι’ αυτό μας είναι γνωστός ως «Αρβανίτης». Στα σαράντα του χρόνια αποφάσισε να μεταναστεύσει από τη φτωχή πατρίδα του, για την αναζήτηση καλλίτερης ζωής. Προορισμός του η Κωνσταντινούπολη, η καρδιά της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου υπήρχαν προϋποθέσεις για να ζήσει ανετότερα. Αποφάσισε να εργαστεί ως κηπουρός. Κάθε μέρα κατέβαινε στην αγορά και πωλούσε τα προϊόντα του. Κάποια μέρα του χειμώνα του 1748 πήγε να πουλήσει μήλα. Προθυμοποιήθηκε κάποιος τούρκος μουσουλμάνος να τα αγοράσει, αλλά σε πολλή χαμηλή τιμή. Όταν ο Χρήστος αρνήθηκε, εκείνος τον έβρισε και οι δύο άνδρες λογομάχησαν. Ο χριστιανός κηπουρός έφυγε, χωρίς να του τα πωλήσει.

Ο μουσουλμάνος θεώρησε τη συμπεριφορά του «άπιστου» Χριστιανού προσβλητική. Κυριευμένος από θυμό και υπερηφάνεια αποφάσισε να  τον εκδικηθεί. Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε το γεγονός πως οι τούρκοι μουσουλμάνοι κατακτητές δεν έβλεπαν τους κατακτημένους Χριστιανούς ως ισότιμους ανθρώπους, αλλά ως κατώτερους ανθρώπους. Τους θεωρούσαν μισητούς του Αλλάχ και γι’ αυτό τους μισούσαν και οι ίδιοι και δεν τους αναγνώριζαν ούτε τα στοιχειώδη δικαιώματα. Δεν μπορούσαν έτσι να ανεχτούν καμιά αυθάδεια ή αντίδρασή τους, την οποία τιμωρούσαν αυστηρότατα. Όταν δεν υπήρχε εμφανής αιτία, δημιουργούσαν απίστευτες συκοφαντίες, τις οποίες δέχονταν σχεδόν άκριτα τα τουρκικά δικαστήρια και επέβαλαν τις ανάλογες ποινές. Μια από τις προσφορότερες συκοφαντίες ήταν η δήθεν άρνησή τους της μουσουλμανικής θρησκείας, η οποία τιμωρείται, σύμφωνα με τις επιταγές του Κορανίου, με θάνατο, εκτός και αν ασπάζονταν πραγματικά το Ισλάμ. Με αυτή την συκοφαντία σκέφτηκε ο θιγμένος να εκδικηθεί τον αντίδικό του Χριστιανό κηπουρό.

Έσπευσε λοιπόν στον τούρκο δικαστή της πόλεως, στον οποίο κατάγγειλε τον Χρήστο ότι δήθεν κάποτε του είχε υποσχεθεί ότι θα ασπαζόταν την ισλαμική θρησκεία και τώρα αθέτησε την υπόσχεσή του! Η συκοφαντία, ως συνήθως, έγινε αποδεκτή από τον δικαστή, ο οποίος διέταξε την σύλληψη του Χρήστου. Εξοργισμένο απόσπασμα γενιτσάρων συνέλαβαν τον άγιο και τον οδήγησαν με βρισιές δεμένο στο δικαστήριο. Στάθηκε μπροστά στον δικαστή και με θάρρος και ηρωισμό. Στην ερώτηση του δικαστή, αν αληθεύει η κατηγορία, απάντησε: «Για τ’ όνομα του Θεού, ποτέ δεν είπα τέτοιο λόγο. Εγώ είμαι Χριστιανός και δεν είναι δυνατόν ν’ αλλάξω την πίστη μου κι αν ακόμα λάβω μύρια βάσανα».  Εκείνος δεν τον πίστεψε και του πρότεινε να ασπασθεί την μουσουλμανική θρησκεία για να σώσει τη ζωή του. Για να τον δελεάσει μάλιστα του έταξε τιμές, αξιώματα, χρήματα, άνετη ζωή και ηδονές. Ήταν άλλωστε ένας συνηθισμένους τρόπους να δελεάζουν τους υπόδουλους ραγιάδες και αν τους κάνουν τούρκους.

Ο Χρήστος, χωρίς λοιπόν να δειλιάσει μπροστά στις απειλές του δικαστή, αλλά και να δελεαστεί από τις υποσχέσεις του, ομολόγησε και πάλι την πίστη του στον αληθινό Τριαδικό Θεό και διαβεβαίωσε πως δεν θα αρνηθεί την Ορθοδοξία σε όσα βασανιστήρια και αν τον παραδώσουν. Με πρωτοφανή ηρωισμό ήλεγξε την πλάνη της μουσουλμανικής θρησκείας και παρότρυνε τον δικαστή και τους παριστάμενους να αφήσουν την πλάνη της θρησκείας τους και να γίνουν Χριστιανοί!

Ο δικαστής, ακούγοντας την γενναία απολογία του Χρήστου, και τις υποδείξεις του, έγινε σωστό θηρίο από την οργή του. Διέταξε τους στρατιώτες να τον βασανίσουν φρικτά, ελπίζοντας ότι θα του μετέστρεφαν τη γνώμη οι αφόρητοι πόνοι. Τον οδήγησαν έξω από το δικαστήριο και τον ράβδισαν αλύπητα για πολλή ώρα. Το σώμα του γέμισε πληγές. Κατάφεραν ακόμη ένα δυνατό κτύπημα στο κεφάλι, το οποίο αιμορραγούσε ασταμάτητα. Κατόπιν τον έριξαν στο πιο σκοτεινό και υγρό μπουντρούμι και τον ακινητοποίησαν, δένοντάς του τα πόδια του σε βασανιστικό ξύλο. Οι πόνοι του ήταν αφόρητοι, αλλά εκείνος τους υπέμεινε με καρτερία, διότι θεωρούσε τιμή του να υποφέρει για την πίστη του στον αληθινό Θεό και την προσήλωσή του στην αγία Ορθοδοξία. Προσευχόταν δε αδιάκοπα, παρακαλώντας το Θεό να του δώσει δύναμη να μη λυγίσει μπροστά στα μαρτύρια.

Μαζί του στη φυλακή ήταν και ο γνωστός λόγιος μοναχός από την Σκόπελο, Καισάριος Δαπόντες, ο οποίος έγραψε και το μαρτύριο του Μάρτυρα. Βλέποντας το μαρτύριό του, τον λυπήθηκε και αφαίρεσε κρυφά το βασανιστικό ξύλο από τα πόδια του. Του έφερε επίσης λίγο ψωμί και νερό, αλλά εκείνος αρνήθηκε, λέγοντας πως προτιμάει, για χάρη του Χριστού, να πεθάνει και να πάει κοντά Του πεινασμένος και διψασμένος!

Το μαρτύριο διήρκησε κάμποσε μέρες και ο δικαστής διαπίστωσε ότι ο Χρήστος δεν άλλαζε γνώμη. Γι’ αυτό αποφάσισε να τον θανατώσει με αποκεφαλισμό. Πριν το μαρτύριο ο Χρήστος έβγαλε κι έδωσε στον Καισάριο μίαν ακόνη από ατσάλι, που είχε στη ζώνη του, παρακαλώντας τον: «Να το δώσεις αυτό» είπε, «να μου κάνουν μερικές λειτουργίες και μνημόσυνα για την ψυχή μου». Τελικά στις 12 Φεβρουαρίου του 1748 ο Μάρτυς του Χριστού Χρήστος αποκεφαλίστηκε και η ψυχή του ανέβηκε στον ουρανό να συναντήσει τον Κύριο, που τόσο αγάπησε στη ζωή του και την οποία θυσίασε για χάρη Του και τη δόξα Του. Η μνήμη του εορτάζεται στις 12 Φεβρουαρίου, την ημέρα του μαρτυρίου του.          

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Μπήκα στην αληθινή Εκκλησία του Θεού

 

Μπήκα στην αληθινή Εκκλησία του Θεού

Η ζωή που κάνω τώρα, δεν είναι απ᾿ αυτή την γη

σχόλιο Γ.Θ : Αν βλέπανε την ευτυχία 

του Παραδείσου στα πρόσωπά μας 

οι αλλόδοξοι, όλοι θα γινόντουσαν Ορθόδοξοι


Ἕνα ἀπόγευμα ἦλθε στήν ἐκκλησία μας ἕνα σεμνό

 καί ντροπαλό παιδί.

Μετά τόν Ἑσπερινό μιλήσαμε μαζί.
Τίς ἐμπειρίες του τίς ἔγραψε ὅ ἴδιος στό χαρτί

 καί ἤδη τώρα σᾶς τίς παρουσιάζω μεταφρασμένες:

«Ἀγαπητοί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί,

Μέ μεγάλη χαρά σᾶς γράφω σήμερα γιά νά σᾶς γνωστοποιήσω

 τήν χαρά πού ἔζησα τήν ἡμέρα τῆς βαπτίσεώς μου.
Εἶμαι μπουρουντέζος.
Πρίν ἤμουν καθολικός. Οἱ γονεῖς μου καί τ᾿ ἀδέλφια μου

 παραμένουν ἀκόμη καθολικοί.

Μία ἡμέρα περπατοῦσα στήν πόλι,

 ἔξω ἀπό τήν ὁδό πού εἶναι ἡ ἐκκλησία Κοιμήσεως

 τῆς Θεοτόκου τῆς Κοινότητος τῶν Ἑλλήνων μεταναστῶν.

 Ἄκουσα νά κτυπᾶ ἡ καμπάνα καί νόμισα ὅτι καλοῦσε 

καί μένα νά μπῶ μέσα σ’αὐτή τήν ἐκκλησία. Πράγματι,

 τό Ἅγιο Πνεῦμα μέ ὡδήγησε στό ἐσωτερικό τοῦ ναοῦ

 ὅπου προσευχήθηκα μαζί μέ ἄλλους Χριστιανούς.

 Μετά ζήτησα ἀπό τόν μοναχό-ἱεραπόστολο

 π. Δ. νά μοῦ ἐξηγήσει τίς διαφορές

 μέ τήν καθολική «ἐκκλησία». Μιλήσαμε μαζί.

 Μοῦ ἔδωσε καί βιβλία καί κατάλαβα 

ὅτι ἐδῶ βρῆκα τήν ἀληθινή θρησκεία τοῦ Χριστοῦ.

 Αὐτή εἶναι καί ἡ αἰτία πού μέ ὤθησε νά βαπτισθῶ.

Μετά τήν βάπτισι, ἐκείνη ἡ ἡμέρα καθώς καί οἱ ἄλλες,

 λιγώτερο βέβαια, ἦταν ἡ εὐτυχέστερη ἡμέρα τῆς ζωῆς μου.

 Τό Ἅγιο Πνεῦμα κατέβηκε ἐπάνω μου.

 Εἶχα πολλές δυνάμεις νά μιλάω μέ τούς ἄλλους Χριστιανούς.

 Μπῆκε ἡ ἀκράδαντη πίστις στήν καρδιά μου

 ὅτι εὑρίσκομαι μέσα στήν ἀληθινή ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ.

Πρίν, παρότι κατοικοῦσα σέ ἀπόστασι 500 μέτρων 

ἀπό τήν πρώην ἐκκλησία μου, κι ὅμως δέν πήγαινα

 στήν λειτουργία τους. Καί τώρα περπατάω 6 χιλιόμετρα

 κάθε πρωΐ γιά νά φθάσω στήν Ὀρθόδοξη ἐκκλησία.

Τώρα ἔχω μέσα μου πολλές δυνάμεις γιά νά τιμήσω

 τό Ὄνομα τοῦ Κυρίου μου καί νά ἐκτελέσω τά ἔργα Του.

Ἀληθινά σᾶς λέγω, Ἀδελφοί, ὅτι τό Ἅγιον Πνεῦμα

 εἶναι πλέον μαζί μου. Σᾶς προσκαλῶ, χωρίς δισταγμό,

 ἐλᾶτε κι ἐσεῖς σ᾿ αὐτό τόν δρόμο. 

Θά ζήσετε τίς ἴδιες ἐμπειρίες καί θά λάβετε

 τό Ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα στήν ζωή σας. Ὅ,τι ἔργο κάνω,

 προχωρεῖ πρός τά ἐμπρός διότι τό βοηθεῖ καί τό κατευθύνει 

τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἡ ζωή πού κάνω τώρα, δέν εἶναι ἀπ᾿ αὐτή τήν γῆ.

 Ἤδη τώρα εἶμαι μέσα στήν δόξα τοῦ Θεοῦ 

καί στήν Βασιλεία Του ἐξ αἰτίας τῆς βαπτίσεώς μου.

Τελειώνω λέγοντας ὅτι τώρα ἔχω τήν δύναμι νά βαδίζω 

πάντοτε στήν ἁγιότητα κάθε ἡμέρα τῆς ζωῆς μου.

Ὁ ἀδελφός σας Θωμᾶς Manirampa

 

Άγιος Νεομάρτυς Αντώνιος ο Αθηναίος

ΑΓΙΟΣ ΝΕΟΜΑΡΤΥΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ Ο ΑΘΗΝΑΙΟΣ

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

Η ένδοξη πόλη των Αθηνών δεν φημίζεται μόνον για το προχριστιανικό της παρελθόν, αλλά και για το μετέπειτα χριστιανικό της. Από τα πρώτα χριστιανικά χρόνια ανάδειξε μεγάλους αγίους. Στα μαύρα χρόνια της τουρκικής δουλείας ανάδειξε επίσης και πολλούς Νεομάρτυρες. Ένας από αυτούς υπήρξε ο άγιος Αντώνιος ο Αθηναίος.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στα μισά του 18^ου αιώνα. Οι γονείς του Μήτρος και Καλομοίρα, ήταν πάμφτωχοι και άσημοι άνθρωποι, αλλά ευσεβείς χριστιανοί. Μεγάλωσαν τον γιό τους Αντώνιο με στοργή και του ενέπνευσαν την πίστη στον αληθινό Τριαδικό Θεό. Μέσα στη φτώχεια τους κατόρθωσαν να του μάθουν στοιχειώδη γράμματα, όσα μπορούσαν να μάθουν οι υπόδουλοι Ρωμηοί. Όταν έγινε δώδεκα χρονών, θέλοντας να βοηθήσει οικονομικά την πτωχή οικογένειά του, παραδόθηκε στη δούλεψη ενός πλούσιου τουρκαλαβανού, από τους πολλούς οι οποίοι κατοικούσαν στην Αθήνα και λυμαίνονταν τις πλούσιες γαίες της Αττικής γης. Ο Αντώνιος υπέδειξε ασυνήθιστη εργατικότητα και τιμιότητα, ώστε απέκτησε την εμπιστοσύνη των αφεντικών του.

Τέσσερα χρόνια μετά, στα 1770, κατέπλευσε στην Πελοπόννησο η Ρωσική αρμάδα, υπό τον Ορλόφ, για την απελευθέρωση του Μοριά. Τότε έσπευσαν πολλοί τουρκαλβανοί για να καταπνίξουν την επανάσταση και να λεηλατήσουν τους επαναστατημένους Μοραΐτες. Μεταξύ αυτών έσπευσε και το αφεντικό του Αντωνίου, παίρνοντας μαζί του και το δούλο του Αντώνιο. Αφού καταπνίγηκε η επανάσταση και έγιναν απίστευτες σφαγές και δηώσεις, ο τουρκαλβανός πούλησε τον Αντώνιο σε κάποιους Αγαρηνούς εμίρηδες. Εκείνοι ευθύς του ζήτησαν να αρνηθεί την πίστη του και να ασπασθεί το Ισλάμ. Τον απειλούσαν καθημερινά και τον βασάνιζαν, αλλά εκείνος αρνιόταν κατηγορηματικά να αρνηθεί το Χριστό.

Μετά από κάποιο καιρό τον πήραν μαζί τους στο Δούναβη ποταμό και τον κατάταξαν στο τουρκικό στρατό. Εκεί άρχισαν να τον μεταπωλούν διαδοχικά σε διάφορους τούρκους αφέντες, πέντε φορές. Όλοι τους τον εξεβίαζαν να εξισλαμισθεί και να αναβαθμιστεί στον τουρκικό στρατό. Τον κολάκευαν και του έταζαν χρήματα, τιμές και αξιώματα. Μετά την πεισματική του άρνηση τον φοβέριζαν και τον βασάνιζαν. Όμως ο Αντώνιος έμεινε αμετακίνητος στην πίστη και την ευσέβεια των πατέρων του. 

Όταν είδαν ότι ήταν μάταιοι οι κόποι τους, τον πούλησαν σε έναν ορθόδοξο Χριστιανό επιχειρηματία, μεταξουργό, στην Κωνσταντινούπολη, για τετρακόσια γρόσια. Ο άνθρωπος εκείνος ήταν αγαθών προθέσεων και αγαπούσε τον Αντώνιο, διότι τον υπηρετούσε με ζήλο και τιμιότητα. Βοηθούσε τη γυναίκα του στο σπίτι και στο εργαστήριό του. Εκεί του δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφτεί κάποιο πνευματικό και να εξομολογηθεί, με συντριβή καρδιάς τα αμαρτήματά του και να κοινωνήσει των Αχράντων Μυστηρίων στον Άγιο Νικόλαο στο Τουμπιαλί.

Ύστερα από λίγο καιρό είδε ένα παράξενο όνειρο. Τον επισκέφτηκε μια όμορφη αρχοντική γυναίκα, η οποία του υποσχέθηκε βοήθεια, δύναμη και προστασία, σκεπάζοντάς τον με το φόρεμά της. Ο Αντώνιος το εξέλαβε ως μήνυμα μαρτυρίου.

Πράγματι το πρωί, όταν πήγε στο εργαστήριο, πέρασε από εκεί ο τελευταίος Αγαρηνός αφέντης του, ο οποίος ήταν αξιωματικός του τουρκικού στρατού (χιλίαρχος). Τον αναγνώρισε και αποφάσισε να τον τιμωρήσει για την πείσμωνα άρνησή του να εξισλαμισθεί. Άρχισε να φωνάζει, συκοφαντώντας τον, πως ο νέος αυτός είχε εξισλαμισθεί και αρνήθηκε το Ισλάμ και έγινε ξανά χριστιανός. Μάλιστα φρόντισε να βρει και μερικούς ψευδομάρτυρες για να γίνει πιστευτός από τις τουρκικές αρχές. Η άρνηση της μουσουλμανικής θρησκείας τιμωρείται με θάνατο από το Κοράνιο, εκτός και αν μεταστρεφόταν και πάλι στο Ισλάμ. Οι παριστάμενοι τον άρπαξαν και με βρισιές και ανηλεή χτυπήματα τον έσυραν και τον οδήγησαν στον δικαστή Μουράτ Μουλάν, καταγγέλλοντάς ότι καταφρόνησε το Ισλάμ. Ο δικαστής τον ρώτησε αν αληθεύουν οι κατηγορίες και εκείνος με θάρρος του απάντησε ότι γεννήθηκε χριστιανός, μεγάλωσε ως χριστιανός, ουδέποτε αρνήθηκε την πίστη του και ουδέποτε θα την αρνηθεί.

Ο δικαστής άρχισε να του τάζει χρήματα, αξιώματα και τιμές αν εξισλαμίζονταν. Αλλά εκείνος παρέμεινε αμετάπειστος και έδειξε με την έκφραση του προσώπου του να τα περιγελά τα ταξίματα, απαντώντας στον δικαστή: «μη νομίζει ότι μπορείς να μου αλλάξεις την πίστη του Χριστού με αυτές σου τις φοβέρες και γι’ αυτό βασάνιζε, μαστίγωνε και κομμάτιαζε το σώμα μου και σκέψου και κανέναν άλλον καινούργιο και οδυνηρότατο θάνατο για μένα, επειδή πιο πιθανό είναι να γίνεις εσύ Χριστιανός, παρά εγώ να αρνηθώ τον Χριστό και να μην ομολογώ ότι είναι Υιός Θεού και αληθινός Θεός». Αλλά ο δικαστής ήταν άνθρωπος δίκαιος και κατάλαβε ότι επρόκειτο για σκευωρία και άρχισε να βρίζει τους ψευδομάρτυρες. Τους αποκάλεσε πονηρούς και ψεύτες, διότι μεταχειρίζονται τέτοιες ελεεινές μεθόδους να εξισλαμίζουν χριστιανούς. Εκείνοι όμως επέμειναν και τον απείλησαν ότι θα τον κατήγγειλαν στους ανωτέρους του για μεροληψία υπέρ των αρνητών του Ισλάμ. Τότε ο δικαστής φοβήθηκε και άρχισε να παρακαλεί τον Αντώνιο να λυπηθεί τα νιάτα του και να ασπασθεί το Ισλάμ, διότι άλλος τρόπος να σωθεί δεν υπήρχε.

Τότε ο Αντώνιος του αποκρίθηκε πως ο Χριστός είπε ότι, όποιος τον αρνηθεί μπροστά στους ανθρώπους θα τον αρνηθεί και Εκείνος μπροστά στον Πατέρα Του και άρχισε να φωνάζει ότι είναι και θα παραμείνει Χριστιανός! Έτσι χωρίς τη θέλησή του ο δικαστής και να ξεφορτωθεί τους ψευδομάρτυρες, τον παρέπεμψε στον φίλο του βεζύρη Μεχμέτ Μελέκ πασά, μηνύοντάς του κρυφά, ότι πρόκειται για σκευωρία και ζητούσε από αυτόν να τον απαλλάξει.

Τον οδήγησαν σ’ αυτόν για να τον ανακρίνει. Κατάλαβε και αυτός ότι ήταν ψευδείς οι κατηγορίες και θέλησε να τον σώσει,, όμως φοβούνταν το φανατισμένο όχλο. Τον ρώτησε τα ίδια πράγματα και του έταξε πλούτη και τιμές αν δεχόταν να εξισλαμισθεί. Ο Αντώνιος έδωσε τις ίδιες απαντήσεις, δεν άφηνε κανένα περιθώριο να εξισλαμισθεί. Τότε αναγκάστηκε αν τον φυλακίσει, νομίζοντας πως εκεί θα συνειδητοποιούσε την δύσκολη θέση του και θα υπέκυπτε. Τον έριξε στη φοβερή φυλακή Μουχζούρ.

Αλλά αντί να καμφθεί εκεί, δυνάμωσε η αντίστασή του. Με έκπληξη οι δεσμοφύλακες και οι συγκρατούμενοί του διαπίστωσαν ότι, αντί να ανησυχεί και να λυπάται, ήταν χαρούμενος και έψελνε αδιάκοπα όσους ύμνους θυμόταν. Έβγαλε από την τσέπη του όσα χρήματα είχε και τα μοίρασε στους φτωχούς φυλακισμένους. Έγραψε γράμμα στο αφεντικό του να τον συγχωρέσει, διότι δεν πρόλαβε να εξοφληθεί με τη δούλεψή του το ποσό που δαπάνησε να τον αγοράσει. Επίσης τον παρακάλεσε μετά το θάνατό του να αναλάβει τα μνημόσυνά του και να διαμηνύσει στους γονείς του το θάνατό του, να παρηγορηθούν για το μακάριο τέλος του.

Ο βεζύρης μάταια περίμενε πως ο Αντώνιος θα υπέκυπτε. Παράλληλα οι ψευδομάρτυρες συγκέντρωναν κάθε μέρα φανατισμένους τούρκους, οι οποίοι φωνασκούσαν έξω από το σπίτι και το γραφείο του. Όταν πέρασε καιρός και ο βεζύρης δεν τον είχε θανατώσει πήγαν στο σουλτάνο, όπου τον κατάγγειλαν ότι καλύπτει έναν εξωμότη και μεροληπτεί υπέρ του. Εκείνος φοβούμενος ταραχές του πλήθους, έβγαλε καταδικαστική απόφαση, την διά αποκεφαλισμού θανάτωσή του. Χωρίς τη θέλησή του και πάλι ο βεζύρης αναγκάστηκε να εκτελέσει τη διαταγή.

Τον πήραν από τη φυλακή, τον έδεσαν πισθάγκωνα  και τον οδήγησαν στον τόπο της εκτελέσεως. Εκείνος έτρεχε χαρούμενος, σαν να πήγαινε σε πανηγύρι. Ο δήμιος χτύπησε τρεις φορές ελαφρά τη φονική χατζάρα στον τράχηλο του Μάρτυρα, μήπως φοβόταν και άλλαζε γνώμη, αλλά εκείνος φώναζε, επαναλαμβάνοντας τα λόγια του Χριστού: «Κύριε, εις τας χείρας σου παρατίθημι το πνεύμα μου»! Βλέποντας ότι ήταν μάταιο να περιμένει, απέκοψε την τίμια κεφαλή του Μάρτυρα. Ο αοίδιμος έλαβε έτσι το στέφανο του μαρτυρίου και η ψυχή του πέταξε στα ουράνια να συναντήσει το Δεσπότη Χριστό, να συμβασιλεύει μαζί Του στους ατελεύτητους αιώνες. Ήταν 5 Φεβρουαρίου του 1774.

Οι Χριστιανοί της Βλάγκας συγκέντρωσαν το ποσό των εβδομήντα γροσίων, με τα οποία εξαγόρασαν το τίμιο λείψανο του Μάρτυρα, το οποίο μετέφεραν εν πομπή και με επινίκια άσματα στην εκκλησία της Ζωοδόχου Πηγής, όπου το έθαψαν με τιμές. Η μνήμη του τιμάται στις 5 Φεβρουαρίου, ημέρα του μαρτυρίου του.    

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

«Έκαμα υπακοή. Άρχισα να διαβάζω το ψαλτήρι. Μα δεν καταλαβαίνω τίποτε!»

 

«Έκαμα υπακοή. Άρχισα να διαβάζω το ψαλτήρι. Μα δεν καταλαβαίνω τίποτε!»

Όσιος Στάρετς Βαρσανούφιος σε πιστό που βρισκόταν σε απόγνωση και πνευματικό αδιέξοδο
«Μου γράφει ένας διανοούμενος
καταταραγμένος:
«Είμαι πολύ άσχημα. Εξωτερικά όλα πάνε καλά. Η οικογένειά μου είναι ενωμένη και αγαπημένη. Η γυναίκα μου είναι καλή. Το κακό είναι, ότι δεν έχω κανένα που να μπορώ να του ανοίξω την καρδιά μου. Και για αυτό είμαι συνεχώς ψυχικά κουρασμένος. Η γυναίκα μου δεν το καταλαβαίνει. Τα παιδιά είναι μικρά. Τι μου μένει να κάμω; Πώς θα απαλλαγώ από αυτή την πίκρα και την ψυχική κόπωση;»

Του απάντησα με την συμβουλή να διαβάσει το ψαλτήρι. Εκεί, στον ψαλμό 93, θα δεί τα λόγια: «Κύριε, κατά το πλήθος των οδυνών μου εν τη καρδία μου, οι παρακλήσεις σου εύφραναν την ψυχή μου» (Ψαλμ. 93,19). Πιάσου από τον στίχο αυτό. Και βάλσου να το διαβάσεις το ψαλτήρι ολόκληρο. Πιστεύω, πώς ο Θεός θα σε αναπαύσει.
Περνάει λίγος καιρός, λαμβάνω ένα γράμμα. «Έκαμα υπακοή. Άρχισα να διαβάζω το ψαλτήρι. Μα δεν καταλαβαίνω τίποτε!».
Του απαντώ: «Ο όσιος στάρετς Αμβρόσιος σε μια ανάλογη περίπτωση έδωκε την εξής απάντηση: «Συ, δεν το καταλαβαίνεις. Μα τα δαιμόνια το καταλαβαίνουν μια χαρά. Και θα φύγουν μακρυά σου. Διάβαζε το. Και ας μη το καταλαβαίνεις. Εγώ δεν ξέρω, τι θα γίνει, μα σου επαναλαμβάνω: Διάβαζε το ψαλτήρι. Κάθε ημέρα. Έστω και από λίγο. Και ο Κύριος δεν θα σε αφήσει. Θα έλθει με το έλεος Του. Και θα σε βοηθεί. Και θα σε παρηγορεί. Για πάντα».

Στάρετς Βαρσανούφιος, εκδ. Ι. Μ. Νικοπόλεως 

 

πηγή:  http://yiorgosthalassis.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com