Εορτολόγιο

Σάββατο 30 Ιουνίου 2012

ΤΟ «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ


ΤΟ «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ» ΓΙΑ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΛΑΙΚΟΥΣ




…Γιατί δεν υπάρχει τίποτε γλυκύτερο και ωραιότερο και ωφελιμότερο από την πνευματική επικοινωνία με τον Χριστό! Προκειμένου λοιπόν να γκρινιάζουμε ή να μουρμουρίζουμε ή να λέμε ο,τιδήποτε άλλο, άσκοπο ή αμαρτωλό, ας επαναλαμβάνουμε το «Κύριε Ιησού Χριστέελέησόν με» και μέσα στον ναό ακόμα. Σκύψιμο της κεφαλής και «Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με».
·       Γλυκάθηκε ο νους; Ε, δεν ξεκολλά από την Ευχή.
·       «Ηυφράνθη η καρδία»; Σκλαβώθηκε για πάντα από την θεία αγάπη, από τον θείο έρωτα. Άραγε, δεν το έχετε νοιώσει ποτέ αυτό;…
Εκείνο, λοιπόν, που ενδιαφέρει όλους εμάς , που ζούμε μέσα στον κόσμο, τον φοβερά αμαρτωλό και ξεδιάντροπο, είναι να λέμε την Ευχούλα «Κύριε Ιησού Χριστέελέησόν με», κατ’ αρχάς και για αρκετά καιρό προφορικά, φωναχτά ή ψιθυριστά  με το κομποσχοίνι, και ύστερα από μέσα μας, παντού και πάντοτε . Όσο περισσότερο θα λέγεται η ευχή , με υπομονή και με θέρμη ψυχής, τόσο γρηγορώτερα θα γίνη κτήμα μας ένας νέος τρόπος ζωής. Τότε, εφ’ όσον θα έχουν προηγηθή αρκετές προσπάθειες και πολλοί πειρασμοί, θα αισθανώμεθα και θα βιώνουμε την προσευχή μέσα μας . Θα πυρπολούμεθα από την Ευχή «Κύριε Ιησού Χριστέελέησόν με» θα γεμίζουμε , θα πληρούμεθα από την χάρι της Ευχής, της Νοεράς προσευχής, και θα καθιστάμεθα ολόκληροι μια προσευχή!...

Και τότε η θεία Χάρις θα λάμπη στο πρόσωπό μας. Μέσα στους πειρασμούς θα έχουμε ειρήνη στην καρδιά. Μέσα στους διωγμούς και στα μαρτύρια, θα έχουμε την χάρι της υπομονής και της ησυχίας από την καλή μαρτυρία της συνειδήσεώς μας. Θα μας θλίβη ο ένας , θα μας κατατρέχη ο άλλος, αλλά μέσα μας θα βασιλεύη μια παράδοξη και ανείπωτη γλυκύτητα.
Στο «Πνευματικό ημερολόγιο» μιας πιστής  και ταπεινής ψυχής, που κυκλοφόρησε στην Ρουμανία, διαβάζουμε τα εξής, για μια ευλαβή γυναίκα στο Βουκουρέστι, που καλλιέργησε την Ευχή μέσα από πολλές δυσκολίες και πειρασμούς, τόσο εξαιτίας  της εργασίας της και της οικογενείας της όσο και της φτώχειας και του κομμουνιστικού καθεστώτος:
«Μετά από οκτώ μήνες ακατάπαυστης προσευχής (ημέρα και νύκτα), ξύπνησα ένα πρωινό από τους κτύπους της καρδιάς και άρχισα να προφέρω την προσευχή στον ρυθμό των χτύπων της καρδιάς.
Αισθάνθηκα στην καρδιά μου την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος σαν ένα γλυκό βελούδινο χάδι, σαν τα φτερά μιας πεταλούδας που πετάριζε στην ψυχή μου λέγοντας:
-       «Είμαι εδώ. Εγώ είμαι ο ενεργών. Εσύ προσεύχου».
Κράτησα λίγο την αναπνοή μου, για να νιώσω την γλυκύτητα και την αγαθότητα του Αγίου Πνεύματος. Έλαβα τότε στην ψυχή μου μια ειρήνη αγία, θεϊκή, ουράνια…
… Βλέπουμε λοιπόν ότι οι θεοφιλείς ευεργεσίες της Ευχούλας «Κύριε Ιησού Χριστέελέησόν με» γρήγορα μας αποκαλύπτωνται και μας καταπλήσσουν. Ακόμη και η κούρασις, τότε, θα είναι γλυκειά και ο πόνος που θα αισθανώμεθα σωματικά, θα είναι πιο ελαφρύς. Τότε και τα σύννεφα της αμαρτίας θα διαλύωνται και ο ήλιος της ειρήνης και της αγάπης θα λάμπη ακτινοβόλος μέσα στον ουρανό της ψυχής μας και θα χωρούν μέσα μας όλοι, ακόμη και οι εχθροί μας.
Έτσι θα γνωρίσουμε βιωματικά ότι:
·       Οι πράξεις των εντολών, με πρώτη την διπλή αγάπη προς τον Θεό και τον πλησίον,
·       η συμμετοχή μας στη θεία Λατρεία και στα πανάγια σωστικά Μυστήρια,
·       το καθημερινό πνεύμα συντριβής και μετανοίας που καλλιεργούμε,
·       η καθημερινή μελέτη της Αγίας Γραφής και άλλων θεοφιλών πνευματικών βιβλίων
·       και η αδιάλειπτος προσευχή με το «Κύριε Ιησού Χριστέ,ελέησόν με», ανοίγουν τις θύρες του θείου ελέους. Ανοίγουν την αγκαλιά του Θεού και αυτή η αγκαλιά με την σειρά της μας κλείνει μέσα της!!! Και τότε, η ουράνια χαρά της ψυχής μας είναι ανέκφραστη και δεν περιγράφεται με λόγια!...
Γι αυτό και όλοι εμείς θα φωνάζουμε τον Όνομα του Χριστού μας, και το παντοδύναμο αυτό Όνομά Του:
·       θα διατηρήση και θα ενισχύση το πνεύμα της μετανοίας,
·       θα αποκαταστήση τις κλονισμένες μας σχέσεις  με το Θεό και τον πλησίον,
·       θα ηρεμήσει την ταραγμένη μας συνείδησι,
·       θα δυναμώση την πίστι και την θέλησί μας για την τήρηση των εντολών και την καλλιέργεια των αρετών,
·       θα αυξήση τα όρια της ευδοκίμου υπομονής
·       θα μαλακώση το εγωιστικό επικάλυμμα της καρδιάς
·       και θα πυρακτώση , τέλος, την ψυχούλα μας για θεία Λατρεία και για θεία Κοινωνία.
Και κάτι ακόμα: Όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο δεν θα μπορούμε να κοινωνήσουμε των αχράντων Μυστηρίων, έχουμε μαρτυρίες, έχουμε μαρτυρίες πολλών χριστιανών, που ησθάνοντο ότι στο «Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης, προσέλθετε», κι αυτοί κοινώνησαν! Γιατί εκείνη την ώρα, που οι άλλοι κοινωνούσαν, αυτοί έλεγαν την Ευχή και λαχταρούσαν το Σώμα και το Αίμα του Ιησού Χριστού. Και ο Θεός ανταποκρίθηκε με τον δικό του τρόπο και επικοινώνησε μαζί τους με αυτήν την πνευματική και ακατάληπτη «Θεία Κοινωνία», καθώς αισθάνθηκαν σαν να κατεβαίνη κάτι από τον λαιμό τους, ενώ ταυτόχρονα μια ανέκφραστη γλυκύτητα που υπήρχε στο στόμα τους κατέλαβε ολόκληρο το ψυχοσωματικό τους «είναι»! Αυτά, για τους αμφισβητούντας και αγεύστους αυτών των πνευματικών καταστάσεων.



Από το βιβλίο: «Η ΕΥΧΗ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ»
ΠΡΩΤΟΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ
ΣΤΕΦΑΝΟΥ Κ. ΑΝΑΓΩΝΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
ΠΕΙΡΑΙΑΣ 2007

Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η ζημιά του Ινδουισμού


Γέρων Παΐσιος ο Αγιορείτης: Η ζημιά του Ινδουισμού


Οι Ινδοί, ενώ είναι έξυπνος λαός, ενώ έχουν μεταφυσικές ανησυχίες και πολλή καρδιά, ασχολούνται με την δήθεν φιλοσοφία, με πλάνες και με μαγείες. Τους Ευρωπαίους τους αλωνίζουν με τις θεωρίες τους. Έρχονται κι εδώ στην Ελλάδα και ξεγελούν τον κόσμο με την νιρβάνα, την τεμπελιά, τις μετεμψυχώσεις… Χρησιμοποιούν εν τω μεταξύ στα βιβλία τους και κομμάτια από την Αγία Γραφή, από τη Φιλοκαλία, από τους Πατέρες, και έτσι προσελκύουν τον κόσμο. Παλιά που να πιστέψουν οι Ορθόδοξοι τις ινδουϊστικές θεωρίες! Τώρα, πώς να το πει κανείς, και μερικοί σωστοί άνθρωποι υποστηρίζουν τέτοιες ανοησίες και δίνουν του κόσμου τα χρήματα. Έχει κάνει μεγάλη ζημιά ο Ινδουϊσμός!

- Υπαρχουν, Γέροντα, Ινδοί που είναι Ορθδόξοι Χριστιανοί;

-  Πολύ λίγοι. Είχαν μείνει μερικοί από την Εκκλησία που είχε ιδρύσει εκεί ο Απόστολος Θωμάς, αλλά εγκαταλείφθηκαν. Άλλοι έγιναν Καθολικοί, άλλοι Προτεστάντες. Σήμερα εκεί οι Ορθόδοξοι είναι μετρημένοι.

Αυτά που παρουσιάζουν ως θαύματα οι άλλες θρησκείες ή οι παραθρησκείες δεν έχουν καμμιά σχέση με τα θαύματα της δικής μας θρησκείας. Ο Χριστός ζητάει από μας το φιλότιμο. Δεν θέλει να Τον αγαπάμε, επειδή είναι παντοδύναμος.

Αν ήθελε, μπορούσε να κάνει κάποιο θαύμα και να πιστέψει αμέσως όλος ο κόσμος. Με αυτόν όμως τον τρόπο θα δέσμευε την ελευθερία του ανθρώπου. Γι’ αυτό λέει: “Μακάριοι οἱ μη ἰδόντες και πιστεύσαντες“.

Η Ορθοδοξία έχει το θαύμα και τη Θεία Χάρη. Ο Ινδουϊσμός έχει την μαγεία και την φιλοσοφία. Αντικαθιστά το θαύμα με τη μαγεία και την Θεία Χάρη με την φιλοσοφία. Ο διάβολος δίνει στους γκουρού, στους μάγους κλπ δυνάμεις, επειδή του δίνουν δικαιώματα. Έτσι μπορούν να κάνουν κάτι δήθεν θαύματα, και ο άλλος που τους βλέπει τούς θαυμάζει. [...]

Στην Ορθοδοξία η καλωσύνη είναι το ξεχείλισμα της αγάπης του ανθρώπου προς τον Θεό και προς τον πλησίο. Όλες οι άλλες καλωσύνες που γίνονται από αλλόδοξους, πλανεμένους κ.λπ. δεν έχουν τα πνευματικά εν Χριστώ στοιχεία, αλλά μπορεί να έχουν κάποια καλά ανθρώπινα στοιχεία. Όποιος ζει σωστά την ορθόδοξη ζωή έχει ταπείνωση, αγάπη και δίνεται ολόκληρος για τον πλησίον, θυσιάζεται. Και την άσκηση, την νηστεία, την αγρυπνία που κάνει, πάλι τα κάνει από αγάπη προς τον Θεό, και όχι για να νοιώσει κάποια ευχαρίστηση.

Ο Χριστός ήρθε στον κόσμο, για να σταυρωθεί από αγάπη για το πλάσμα Του. Πρώτα σταυρώθηκε και μετά αναστήθηκε. Είναι φθηνό να ζητάει κανείς πνευματικές χάρες – άλλο αν ο Χριστός του δώσει να γευτεί την ουράνια γκυκύτητα. Ενώ αυτοί που ασχολούνται λ.χ. με τις ινδουϊστικές φιλοσοφίες, με τη γιόγκα κ.λπ., με όσα κάνουν αποβλέπουν στο να φθάσουν σε μία δήθεν πνευματική κατάσταση, σε έκσταση, να νοιώσουν μια ηδονή ή να γίνουν ανώτεροι από τους άλλους, χωρίς να ενδιαφέρονται για τους άλλους.

Ας υποθέσουμε ότι ένας Ινδουϊστής βρίσκεται σε μια ακροθαλασσιά και κάνει αυτοσυγκέντρωση. Αν εκείνη την ώρα κινδυνεύει κάποιος στη θάλασσα και ζητάει βοήθεια, αυτός θα μείνει τελείως αδιάφορος, δεν θα κουνηθεί από τη θέση του, για να μη στερηθεί την ηδονή που νοιώθει. Ενώ, αν βρισκόταν εκεί ένας ορθόδοξος μοναχός και έλεγε την ευχή, θα άφηνε το κομποσχοίνι και θα έπεφτε στη θάλασσα, για να τον σώσει!

(Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, “Λόγοι Γ΄”)

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2012

ΠΡΩΗΝ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ (VIDEO)


ΠΡΩΗΝ ΜΑΡΤΥΡΑΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ (VIDEO)

E-mail Εκτύπωση PDF
15Η Άννα Μαρία ήταν μάρτυρας του ιεχωβά και στο βίντεο που ακολουθεί μιλά για τη ζωή της.

Τώρα, μας λέει: «καμαρώνω που είμαι Ορθόδοξη Χριστιανή».





Αξίζει να δείτε το βίντεο...
από το
http://www.agioritikovima.gr/



Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Ανώτερο από τα φυσικά χαρίσματα το χάρισμα της προσευχής


Ανώτερο από τα φυσικά χαρίσματα το χάρισμα της προσευχής




Κάποτε ο στάρετς σε κάποιους νεαρούς που ήσαν παρόντες και ειρωνεύονταν, μετά την ακολουθία τους είπε:
-       Να , εμείς εδώ προσευχηθήκαμε, αλλά δεν προσεύχονταν όλοι. Η προσευχή είναι δώρο του Θεού και δεν δίδεται σε όλους. Γι’ αυτό όποιος δεν έχει αυτό το δώρο δεν μπορεί να προσευχηθεί.
Ο μουσικός παίρνει το βιολί του και με αίσθημα αφήνει να βγουν διάφοροι ήχοι. Όλοι τον ακούνε και θαυμάζουν: «Τι δώρο!», λένε. Ή ο ζωγράφος ζωγράφισε έναν ωραίο πίνακα κι αυτόν τον θαυμάζουν για το δώρο, το ταλέντο του. Και η προσευχή, η συνομιλία με τον Θεό είναι ανώτερη από το χάρισμα του τραγουδιστή, του μουσικού, του ζωγράφου. Και το να γελάς με το χάρισμα της προσευχής του πιστού ανθρώπου είναι τρομερό και απρεπές.
Στα ουράνια σκηνώματα, κι εκεί θα ψάλλονται προσευχές, αλλά εκεί θα αναπέμπονται όχι προσευχές μετάνοιας, αλλά ύμνοι δοξολογίας. Θα δοξάζουν τον Θεό: «Μεθ' ἡμῶν ὁ Θεός!», «Σὲ ὑμνοῦμεν». Δεν θα ψάλλουν εκεί: «Κύριε ἐλέησον», «Παράσχου Κύριε.», αλλά θα ψάλλουν : «Σοί Κύριε». Εμείς εδώ σπανίως ψάλλουμε: «Σοί Κύριε», επειδή προς το παρόν, ζητούμε όλη την ώρα στον Θεό να μας βοηθήσει. Στον ουρανό, όμως, θα υπάρχει μόνο αγάπη και υμνωδία. Εκεί είναι η θριαμβεύουσα εκκλησία που δοξάζει τον Κύριο, ενώ εδώ στη γη, η στρατευομένη. Οι Χριστιανοί είναι οι στρατιώτες του Χριστού. Αγωνίζονται εναντίον των παθών τους, εναντίον των ακαθάρτων πνευμάτων και γι’ αυτό οι προσευχές μας προς τον Θεό είναι ικετευτικές. Ζητούμε να μας βοηθήσει ο Θεός να νικήσουμε τη σκοτεινή δύναμη που μάχεται εναντίον μας και να εισέλθουμε νικητές στην αιώνια, τη θριαμβεύουσα Εκκλησία.


Από το βιβλίο: «ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ
Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ποιους ΣΦΑΖΟΥΝ στη Συρία; Γιατί;


Ποιους ΣΦΑΖΟΥΝ στη Συρία; Γιατί;

Αναρτήθηκε από τον/την antexoume στο Ιουνίου 24, 2012
-Που χάθηκαν τα καραβάνια αλληλεγγύης;
-Θα έρθει και η ώρα σου ταλαίπωρε μεταναστολάγνε και τότε δε θα σε σώσει καμιά ΜΚΟ, από το μένος των ισλαμοφασιστών που έφεραν ΔΟΛΙΩΣ στη χώρα σου…
-Τους παρακάτω κυνηγάνε και σφάζουν στη Συρία.
-Στόχος! Εξόντωση Αλεβιτών και Ρωμιών!!! Και φυσικά η εκμετάλλευση των οδών-διόδων-αγωγών…
Διαβάστε και ΕΔΩ!

Οι Ρωμιοί της Συρίας και η Ελληνορθόδοξη Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια

Για τους περισσότερους από μας τους Έλληνες, η λέξη Ρωμιοί έχει συνδεθεί με όλους τους ελληνόφωνους Ορθόδοξους Χριστιανούς που ζούσαν κατά το διάστημα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας που ονομαζόταν Ρωμανία και οι κάτοικοι της Ρωμιοί. Το ίδιο όνομα είχαμε όταν ήμασταν κάτω από την οθωμανική κυριαρχία, δεδομένου ότι μας αποκαλούσαν και μας χαρακτήριζαν οι Μουσουλμάνοι Οθωμανοί κατακτητές μας ως “Ρωμιούς”. Η λέξη Ρωμιοί για τον Ελληνικό λαό έχει γίνει συνώνυμη με τη λέξη Έλληνες. Όμως, όταν οι Οθωμανοί εφάρμοσαν το όνομα “Ρωμιοί”, γι’ αυτούς όπως και για τους Βυζαντινούς, η λέξη δεν είχε εθνική έννοια, αλλά θρησκευτική, και γι’ αυτό το λόγο περιλαμβάνονταν ως Ρωμιοί και όλοι οι λαοί που ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία, ανεξάρτητα από την εθνική τους προέλευση, ή τη μητρική τους γλώσσα. Έτσι, όλα τα άτομα που βρίσκονταν κάτω από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ανήκαν στην Ελληνική Ορθόδοξη Εκκλησία ονομάζονταν Ρωμιοί, και όχι μόνο οι Έλληνες όπως οι περισσότεροι από εμάς ψευδώς πιστεύομε. Γι’ αυτό το λόγο, όλα τα άτομα που μιλούν αραβικά και που ανήκουν στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία είναι επίσης Ρωμιοί και αυτοαποκαλούνται ως Ρωμιοί μέχρι και σήμερα.
Η Συρία, πριν από τις επιδρομές των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, ήταν μια Βυζαντινή επαρχία με ένα ελληνοποιημένο ή Ελληνικό και ελληνόφωνο πληθυσμό, που ανήκε στην Ελληνική Βυζαντινή Εκκλησία. Η Δαμασκός ήταν μία από τις σημαντικότερες ΕλληνικέςΒυζαντινές πόλεις της περιφέρειας και ήταν μια πόλη υψηλού κοσμικού και θρησκευτικού βίου, Ελληνικής παιδείας, και Ελληνικού πολιτισμού. Ο Βυζαντινός Χριστιανισμός άνθισε στη Συρία, και επομένως, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί από τους Αγίους που ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι παιδιά αυτής της χώρας.
Με τον ερχομό των Αράβων και την εξάπλωση του Ισλάμ, η Συρία όπως και άλλες χώρες της περιοχής, κατακτήθηκε και αποκόπηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία. Ο τοπικός πληθυσμός είτε με τη βία, είτε τη θέλησή του, ασπάστηκε το Ισλάμ και έγινε αραβόφωνος. Αν και σχεδόν όλος ο πληθυσμός της Συρίας υιοθέτησε σταδιακά την αραβική γλώσσα, δεν έγιναν όμως όλοι Μουσουλμάνοι. Αρκετοί παρέμειναν Χριστιανοί και μέλη της Βυζαντινής Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Αυτοί οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, ονομάζονταν ως Ρουμ (Ρωμιοί) από τους Μουσουλμάνους Άραβες, χρησιμοποιώντας τον ίδιο όρο που χρησιμοποιούσαν και για τους ελληνόφωνους Βυζαντινούς Έλληνες. Όταν οι Οθωμανοί Τούρκοι κατέκτησαν τη Συρία, κράτησαν τον εν λόγω όρο, και αποκαλούσαν όλους τους Ελληνορθόδοξους Χριστιανούς ως Ρωμιούς ανεξάρτητα από την εθνικότητα τους.
Σήμερα στη Συρία, υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Χριστιανοί, οι οποίοι εξακολουθούν να είναι γνωστοί ως Ρουμ (Ρωμιοί) και αυτοχαρακτηρίζονται και οι ίδιοι έτσι. Οι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί στη Συρία διατηρούν ζωντανό το Βυζαντινό Ελληνικό παρελθόν της χώρας, καθώς και την Ορθόδοξη πίστη ανάμεσα σε Μουσουλμάνους. Οι Ελληνορθόδοξες εκκλησίες και Μοναστήρια είναι κατάσπαρτα σε όλη τη χώρα, και η παρουσία τους στη Δαμασκό είναι πολύ εμφανές. Αν και οι αραβόφωνοι Ελληνορθόδοξοι Ρωμιοί της Συρίας κρατούν ζωντανό τον Ελληνικό πολιτισμό, ακόμη και την ελληνική γλώσσα κατά τις ακολουθίες τους στην εκκλησία, εμείς οι Έλληνες ως επί το πλείστον αγνοούμε την ύπαρξη τους, και δεν γνωρίζουμε ότι η Ελληνική Ορθοδοξία όχι μόνο υπάρχει αλλά και ότι είναι πολύ ζωντανή στη χώρα. Όπως και παντού αλλού, οι θεματοφύλακες του ελληνικού πολιτισμού είναι τα Ελληνορθόδοξα Μοναστήρια που βρίσκονται εκεί. Ένα τέτοιο μοναστήρι (γυναικείο) είναι αυτό της Παναγίας της Σεντνάγια, που είναι αφιερωμένο στα γενέθλια της Θεοτόκου- της μητέρα του Θεού. Η ιστορία του είναι η ακόλουθη:
Η ιστορία της εκκλησίας και της Μονής της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία που χτίστηκε πάνω σε ένα ψηλό βουνό με το ίδιο όνομα, χρονολογείται στο 547 μ.Χ. Λέγεται ότι ο Ιουστινιανός Ι, Αυτοκράτορας του Βυζαντίου, ενώ διέσχιζε από τη Συρία με τις δυνάμεις του είτε για το δρόμο του προς τους Αγίους Τόπους είτε για μια εκστρατεία κατά των Περσών, έφθασε σε αυτή την έρημο, όπου στρατοπέδευσε ο στρατός του και σύντομα υπέστησαν από δίψα αφού υπήρχε έλλειψη νερού. Ενώ απελπίστηκαν, ο αυτοκράτορας είδε μία όμορφη γαζέλα σε μακρινή απόσταση. Την ακολούθησε με σθένος , κυνηγώντας το ζώο μέχρι που αυτό κουράστηκε και σταμάτησε σε ένα βραχώδες ύψωμα και πλησίασε μία πηγή γλυκού νερού, αλλά χωρίς να δώσει στον αυτοκράτορα την ευκαιρία να την σκοτώσει.
Ξαφνικά, μετατράπηκε σε εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου, που έλαμπε με ένα λαμπρό φως. Ένα λευκό χέρι τεντώθηκε προς το μέρος του και μια φωνή είπε: “Οχι, μην με σκοτώσεις, Ιουστινιανέ, αλλά κτίσε μια εκκλησία στο όνομα μου, εδώ σε αυτό το λόφο.”Μετά από αυτά τα λόγια, το παράξενο ουράνιο φως και η υπερφυσική εικόνα εξαφανίστηκαν. Επιστρέφοντας, ο Ιουστινιανός διηγήθηκε αυτό που είχε δει στους υφιστάμενους του και τους διέταξε αμέσως να εκπονήσουν ένα σχέδιο για την υπό ανέγερση εκκλησία. Αφού πέρασε αρκετός καιρός και οι αρχιτέκτονες δεν ήταν σε θέση να επιλύσουν τα προβλήματα του σχεδίου, η Παναγιά – η γαζέλα – επανεμφανίστηκε στον Ιουστινιανό σε ένα όνειρο και του φανέρωσε έναν υπέροχο σχέδιο για ένα Μοναστήρι, του οποίου θα ήταν η προστάτιδα. Λέγεται ότι η βασική δομή του Μοναστηριού ακολουθεί αυτό το σχέδιο μέχρι σήμερα.
Στα τέλη του 8 ου αιώνα, κάποια σεβάσμια με το όνομα Μαρίνα ήταν ηγουμένη του Μοναστηριού, και εκτιμάτο ευρέως για την ευσέβεια που έχει στο Θεό και στους ανθρώπους και για τον άγιο βίο της. Συνέβη ότι ένας μοναχός ερημίτης, ένας Έλληνας προσκυνητής από την Αίγυπτο με όνομα Θεόδωρος, σταμάτησε στο Μοναστήρι στο δρόμο του για στους Αγίους Τόπους. Όταν ήταν να φύγει, η ηγουμένη Μαρίνα του ζήτησε να αγοράσει από την Ιερουσαλήμ μια πολύτιμη και ωραία εικόνα της Παναγίας. Ενώ ήταν στην Ιερουσαλήμ, ξέχασε εντελώς την αποστολή που του έχει ανατεθεί και ξεκίνησε για το ταξίδι επιστροφής. Ωστόσο, καθώς πήγαινε και δεν είχε προχωρήσει πολύ μακριά από την πόλη, τον σταμάτησε μια άγνωστη φωνή: “Μήπως έχεις ξεχάσει κάτι στην Ιερουσαλήμ; Τι έκανες σε σχέση με την αποστολή που σου έθεσε η ηγουμένη Μαρίνα; “Ο Μοναχός Θεόδωρος επέστρεψε αμέσως στην Ιερουσαλήμ και βρήκε μια εικόνα της Θεοτόκου. Κατά το ταξίδι της επιστροφής προς το Μοναστήρι, έμεινε έκπληκτος από τα θαύματα που πραγματοποίησε η εικόνα. Αυτός και όλο του το καραβάνι περικυκλώθηκαν από ληστές και στη συνέχεια έτυχαν επίθεσης από άγρια θηρία. Μέσα σε αυτούς τους κινδύνους, ο ερημίτης ζητούσε πάντα την βοήθεια της Παναγίας, κρατώντας την εικόνα της, και ο ίδιος και όλο το καραβάνι του σώθηκαν από κάθε κίνδυνο. Όταν ο Θεόδωρος επέστρεψε στο Μοναστήρι, αυτά τα γεγονότα τον έβαλαν σε πειρασμό να κρατήσει την πολύτιμη εικόνα για τον εαυτό του, και αποφάσισε να παρακάμψει τη Σεντνάγια και να πλεύσει πίσω στην Αίγυπτο. Ωστόσο, το πλοίο δεν ήταν σε θέση να βάλει πλώρη, γιατί προέκυψε μια σφοδρή καταιγίδα και φαινόταν αναπόφευκτο ότι το πλοίο θα βούλιαζε. Η συνείδηση του τον κέντρισε, και γρήγορα εγκατέλειψε το πλοίο και επέστρεψε πίσω στη Σεντνάγια. Αφού πέρασε τέσσερις μέρες στο Μοναστήρι, τον συνέπαιρνε πάλι μία ακατανίκητη επιθυμία να κάνει την εικόνα της Θεοτόκου δική του. Ζήτησε συγγνώμη από την ηγουμένη, και προσποιείται ότι δεν μπόρεσε να αγοράσει τη απαιτούμενη εικόνα, και στη συνέχεια, αποφάσισε να εγκαταλείψει κρυφά το Μοναστήρι. Το επόμενο πρωί, καθώς ήταν έτοιμος να ξεκινήσει το ταξίδι της επιστροφής στη χώρα του και πλησίασε την πύλη του Μοναστηριού, έμεινε έκπληκτος όταν βρήκε μια αόρατη δύναμη να εμποδίζει τον δρόμο του, και ήταν σαν ένα πέτρινο τοίχος, να είχε σταθεί μπροστά στην πύλη. Μετά από πολλές μάταιες απόπειρες, αναγκάστηκε να δώσει την εικόνα στην ηγουμένη, εξομολογώντας την πρόθεση του. Η ηγουμένη, με δάκρυα ευγνωμοσύνης δόξασε το Θεό και την Παρθένα Μητέρα Του. Από εκείνη την ημέρα, η Αγία εικόνα παρέμεινε στο Μοναστήρι και τυγχάνει μεγάλου σεβασμού.
Σήμερα η Μονή της Παναγίας της Σεντνάγια στη Συρία είναι το δεύτερο πιο σημαντικό Χριστιανικό προσκύνημα στη Μέση Ανατολή μετά την Ιερουσαλήμ, από την άποψη του αριθμού των επισκεπτών. Η αύξηση της σημασίας και της δημοτικότητας του Μοναστηριού οφείλεται στα πλήθος και απεριόριστα θαύματα που συμβαίνουν με τη μεσολάβηση της Θεοτόκου. Η Μονή της Σεντνάγια περιέχει μια εικόνα της Παναγίας με το βρέφος της τον Ιησού ζωγραφισμένη από τον Απόστολο Λουκά τον Ευαγγελιστή τον 1 ο αιώνα μ.Χ. Η εικόνα αυτή ονομάζεται “Σιαγκούρα” που σημαίνει “Η ξακουστή”. Η εικόνα αυτή φυλάσσεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο στο πάνω μέρος του Μοναστηριού και πρέπει κάποιος να βγάλει τα παπούτσια του για να εισέλθει. Πολλές γυναίκες, τόσο Χριστιανές όσο και Μουσουλμάνες διανυκτερεύουν σε αυτό το δωμάτιο και όλη νύχτα προσεύχονται στην Παναγία να τους στείλει ένα παιδί.
Η έρευνα συνεχίζεται…

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Κωνσταντίνος Χολέβας,, Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο υγιής πατριωτισμός


Κωνσταντίνος Χολέβας,, Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο υγιής πατριωτισμός


Κωνσταντίνος Χολέβας, Η Ορθόδοξη Εκκλησία και ο υγιής πατριωτισμός
(Απάντηση σε παρερμηνείες)
Κωνσταντῖνος Χολέβας, Πολιτικός Ἐπιστήμων
Προσφάτως προβλήθηκαν ὁρισμένες ἀτεκμηρίωτες καί προκλητικές ἀπόψεις «μοντέρνων» θεολόγων, οἰ ὁποῖοι κατηγοροῦν καί παρερμηνεύουν τή διαχρονική στάση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἔναντι τοῦ πατριωτισμοῦ και τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος. Θεωροῦν ὅτι κακῶς ἀναφερόμαστε στήν Ὀρθοδοξία ὡς στοιχεῖο τῆς πολιτιστικῆς μας ταυτότητος καί ἐπί πλέον λέγουν ὅτι οἱ ἀγῶνες τῆς Ἐκκλησίας ὑπέρ τῆς ἐθνικῆς ἐλευθερίας ὑπῆρξαν μία παρένθεση, ἡ ὁποία πρέπει νά κλείσει. Ὀρθότατα καί μέ πλόυσια ἐπιχειρήματα ἀπήντησε ἤδη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης Πειραιῶς κ. Σεραφείμ.
Προσωπικά θά ἤθελα ἁπλῶς νά σημειώσω ὁρισμένες ἱστορικές παρατηρήσεις εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀπόψεων τοῦ Σεβασμιωτάτου.
Ἀπό τήν ἀρχαιότητα ἤδη ὁ Ἡρόδοτος ἔχει παραδεχθεῖ ὅτι ἡ θρησκεία ἀποτελεῖ θεμελιῶδες συστατικό τῆς ταυτότητος ἑνός ἔθνους. Θεωρεῖ ὡς ἑνωτικά στοιχεῖα τῶν διασπασμένων ἑλληνικῶν πόλεων-κρατῶν τήν κοινή καταγωγή, τήν κοινή γλῶσσα, τήν κοινή θρησκεία καί τά ὁμοειδῆ (ὁμότροπα) ἤθη καί ἔθιμα. Ἐξ ἄλλου κατά τίς δύο χιλιετίες τῆς Χριστιανικῆς ζωῆς τοῦ Γένους μας Ἕλληνες καί ξένοι ἔχουν καταγράψει τήν μεγάλη ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς ἐθνικῆς καί πολιτιστικῆς μας ἰδιοπροσωπίας. Ὁ ἀείμνηστος Βρετανός Βυζαντινολόγος Στῆβεν Ράνσιμαν πίστευε ὅτι ὁ Ἑλληνισμός ἐπεβίωσε ἐπί Τουρκοκρατίας κυρίως χάρις στήν σύνδεσή του μέ τόν πνευματικό πλοῦτο τῆς Ὀρθοδοξίας.
Ὁ Ζάκ Λακαριέρ, Γάλλος συγγραφεύς πού ἐκοιμήθη πρό ὀλίγων ἐτῶν, σημειώνει: Μέσα στήν Ὀρθοδοξία ὁ Ἕλληνας νιώθει σάν στό σπίτι του. Οἱ ἀγωνιστές τοῦ 1821 σέ ὅλες τίς Ἐθνικές Συνελεύσεις τοῦ Ἀγῶνος ζητοῦν γραπτῶς νά ἰσχύσουν στήν Ἐλεύθερη Ἑλλάδα οἱ Νόμοι τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Αὑτοκρατόρων, δηλαδή τῶν Βυζαντινῶν.
Ὁ δέ πρῶτος Κυβερνήτης μας, ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας, ὅταν ἐρωτᾶται ἀπο ξένους ποιόν λαό διοικεῖ, γράφει ὅτι τό Ἑλληνικό Ἔθνος ἀποτελεῖται ἀπό ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι πιστεύουμε στήν Ἀνατολική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁμιλοῦμε τήν ἑλληνική γλῶσσα τῶν πατέρων μας.
Χαρακτηριστικότατη ἀπόδειξη τῆς συμβολῆς τῆς Ὀρθοδοξίας στή διαφύλαξη τῆς ἐθνικῆς ταυτότητος ἀποτελεῖ ἡ περίπτωση τῶν τουρκοφώνων τῆς Καππαδοκίας καί τοῦ Πόντου. Ἄν καί ἐπί Τουρκοκρατίας αὐτοί οἱ ὁμοεθνεῖς μας ἔχασαν τή γλῶσσα τους και μιλοῦσαν στό σπίτι τουρκικά , ἡ Ὀρθόδοξη Πίστη καί ἡ Θεία Λειτουργία τούς κράτησαν μέσα στό Γένος καί στήν ἑλληνικότητα. Ἀντιθέτως ὅποιος ἔχανε τήν πίστη του χανόταν καί γιά τό Ἔθνος. Τούρκευε ἤ φράγκευε ὅπως ἔλεγαν τότε. Οἱ ἐξισλαμισμένοι γίνονταν φανατικοί Τοῦρκοι και μαινόμενοι διῶκτες τῶν Ρωμηῶν.
Ἡ Ἐκκλησία μαχόταν γιά τήν ἐθνική ἐλευθερία καί τήν ταυτότητα τοῦ Γένους μας καί πρίν ἀπό τήν Ἄλωση τοῦ 1453. Κακῶς λέγουν οἱ «μοντέρνοι» θεολόγοι ὅτι αὐτή ἡ σύνδεση ἦταν μία ἀναγκαστική λύση λόγῳ δουλείας καί πρέπει τώρα νά σπάσει, νά διαρραγεῖ. Θυμίζω ὅτι ἤδη ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Ἀκαθίστου Ὕμνου, τόν 7ο αἰῶνα μ.Χ. οἱ πρόγονοί μας εὐχαριστοῦν τήν Θεοτόκο γιά τήν ἐπέμβασή της ὑπέρ τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί κατά τῶν Ἀβάρων. Ὁ Πατριάρχης Σέργιος περιήρχετο τά τείχη καί ἐνίσχυε ἠθικά τούς ἀμυνομένους μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας. Ἐπίσης ὁ Ἅγιος Ἀθανάσιος ὁ Ἀθωνίτης τόν 10ο αἰῶνα βρέθηκε δίπλα στόν Στρατηγό καί μετέπειταΑὐτοκράτορα Νικηφόρο Φωκᾶ καί μέ τίς προσευχές καί συμβουλές του τόν βοήθησε νά ἐκδιώξει τούς Σαρακηνούς Ἄραβες ἀπό τήν Κρήτη. Τόν 12ο αἰῶνα ἐξ ἄλλου τήν ἄμυνα τῆς Θεσσαλονίκης κατά τῶν Νορμανδῶν ἀνέλαβε ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Εὐστάθιος μαζί μέ τούς παῖδας Δημητρίου, δηλαδή τά παιδιά τοῦ Κατηχητικοῦ. Τόν 13ο αἰῶνα ὁ Κύπριος Ἅγιος Νεόφυτος ὁ Ἔγκλειστος ἀπό τή σπηλιά του στήν Πάφο γράφει πατριωτικά κείμενα κατηγορῶντας τούς Σταυροφόρους, τούς Σαρακηνούς καί ἄλλους εἰσβολεῖς τῆς Κύπρου καί τονίζοντας ὅτι οἱ Κύπριοι ἀνήκουν στή Ρωμανία, δηλαδή στό Βυζαντινό κράτος. (Βλέπε τό κείμενό του «Περί τῶν κατά χώραν Κύπρον σκαιῶν» πού περιλαμβάνευται στόν Ε΄τόμο τῶν Ἁπάντων τοῦ Ἁγίου, ἔκδοση τῆς Ἱερᾶς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Ἁγίου Νεοφύτου Πάφου).
Δέν πρόκειται, λοιπόν, γιά παρένθεση, ἀλλά γιά μία πνευματική, ἱστορική καί πολιτιστική πραγματικότητα. Ὅμως χρειάζεται καί μία ἄλλη διευκρίνιση. Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί οἱ Ἅγιοί της ἀποδέχονται τόν ὑγιῆ πατριωτισμό καί καταδικάζουν τόν ἐθνοφυλετισμό, τόν ρατσισμό καί τήν μισαλλοδοξία. Ὁ Μέγας Βασίλειος πολλές φορές τόνιζε ὅτι ἦταν ὑπερήφανος γιά τήν καταγωγή τῆς μητρός του ἀπό ἀρχαῖα ἑλληνικά γένη, γεγονός πού ἀναφέρει καί ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στόν Ἐπιτάφιο πρός τόν Βασίλειο. Ὅμως αὐτή ἡ ἑλληνική του συνείδηση δέν ἐμπόδιζε τόν Μ. Βασίλειο νά περιθάλπει ἀνθρώπους κάθε φυλῆς καί θρησκεύματος στά φιλανθρωπικά Ἱδρύματα τῆς Βασιλειάδος. Τόν ὑγιῆ πατριωτισμό ἐξηγεῖ θαυμάσια ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος στήν 37 η Ἐπιστολή του ( βλέπε 37ο τόμο τῆς Πατρολογίας τοῦ Migne). Ἐκεῖ γράφει : «Μητέρα τιμᾶν τῶν Ὁσίων. Μήτηρ δέ ἄλλη μέν ἄλλου , κοινή δέ πάντων πατρίς». Δηλαδή εἶναι ἴδιον τῶν ευσεβῶν ἀνθρώπων νά τιμοῦν τή μητέρα τους. Ὅμως κάθε ἄνθρωπος ἔχει δαιφορετική μητέρα. Κοινή μητέρα ὅλων μας εἶναι ἡ πατρίδα, ἄρα πρέπει νά τήν ἀγαποῦμε ὅπως ακριβῶς καί τή μητέρα μας. Τό ἴδιο πνεῦμα μέ διαφορετικά λόγια ἀποδίδει καί ὁ μακαριστός Γέρων Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης λέγων: «Η πατρίδα εῖναι μία μεγάλη οἰκογένεια».Ἔτσι, λοιπόν, ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί ἀγαποῦμε τήν πατρίδα καί σεβόμαστε τήν ἑλληνικοτητα, χωρίς νά μισοῦμε ήν πατρίδα τῶν ἄλλων καί χωρίς νά ὑποτιμοῦμε τήν πολιτιστική ταυτότητα κάθε διαφορετικοῦ λαοῦ ἤ ἀνθρώπου.
Ἡ δημιουργική συμβολή τῆς Ὀρθοδοξίας στήν Ἐλευθερία καί στήν πολιτιστική μας ταυτότητα συνεχίζεται καί μετά τήν Τουρκοκρατία διαψεύδοντας πλήρως τούς θεωρητικούς τῆς παρενθέσεως. Τό 1896 ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, Ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, ὁ θαυματουργός , ἔγραφε σέ μία περισπούδαστη πραγματεία του περί τῆς Ἑλληνικῆς Φιλοσοφίας τά ἑξῆς:
«Ναί, Ὁ Ἕλλην ἐγεννήθη κατά Θείαν Πρόνοιαν διδάσκαλος τῆς Ἀνθρωπότητος.... Τοῦτο τό ἔργον ἐκληρώθη αὐτῷ... Μαρτύριον ἡ μακροβιότης αὐτοῦ, ἐξ ἧς δυνάμεθα ἀδιστάκτως νά συμπεράνωμεν καί τήν αἰωνιότητα αὐτοῦ, διά τό αἰώνιον ἔργον τοῦ Χριστιανισμοῦ, δι’ οὗ συνεδέθη ὁ Ἑλληνισμός». Καί τό 1940 στήν ἐποποιία τῶν Βορειοηπειρωτικῶν βουνῶν ὁ Ἕλληνας φαντάρος ἔβλεπε τή Παναγία μαυροφορεμένη νά τόν βοηθεῖ.
Ὄχι, φυσικά, ἀπό μίσος πρός τούς Ἰταλούς, ἀλλά ἐπειδή ἐκείνη τή στιγμή ἡ ἀμυνόμενη Ἑλλάς εἶχε τό δίκιο μέ τό μέρος της.
Μόνο μέσα στήν Ἑλληνορθόδοξη Παράδοση διατηροῦμε τόν ὑγιῆ πατριωτισμό καί ἀποφεύγουμε τά δύο ἄκρα: Τόν ρατσισμό καί τόν ἐθνομηδενισμό. Ἄς διαφυλάξουμε ὡς κόρην ὀφθαλμου τήν εὐλογημένη ἐπίδραση τῆς Ὀρθοδοξίας ἐπί τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητος.

 Κωνσταντῖνος Χολέβας - Σύνδεσμος Επιστημόνων Πειραιώς

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

Η αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου - Σταυροφόρος της υπομονής και νικηφόρος


Η αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου - Σταυροφόρος της υπομονής και νικηφόρος


Η αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου (1967 - 2005)

Σταυροφόρος της υπομονής και νικηφόρος 
Η Κλεονίκη γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1967 - 30 Ιουνίου, εορτή των αγίων Αποστόλων.
Σε ηλικία 8 ετών έγιναν έκδηλα τα συμπτώματα της μυοπάθειας: λύγιζαν τα γόνατά της και έπεφτε κάτω εύκολα, είχε αστάθεια, κούτσαινε και πήγαινε τοίχο - τοίχο για να μην πέσει κάτω. Με πολύ κόπο πήγαινε σχολείο, ώσπου στην Στ' τάξη του Δημοτικού, αφού πήγε 2 μήνες -κι εκείνο στην αγκαλιά της μητέρας της- σταμάτησε την εκπαίδευση. Επειδή όμως αγαπούσε πολύ τα γράμματα, συνέχισε να μελετάει στο σπίτι. Είχε μεγάλη ευχέρεια στο διάβασμα και πολύ καλή μνήμη. 
Αρχικά είχε κινητικές δυσκολίες. Για να ανεβεί τα σκαλιά πίεζε τα γόνατα της και πατούσε στις μύτες των ποδιών. Αργότερα επιδεινώθηκε η κατάστασή της. Σαν παιδί που ήταν δεν έπαιζε παρά μόνον κρατούσε το σχοινάκι. 
Από την ηλικία των 14 ετών σχεδόν, χρησιμοποιούσε το αναπηρικό καρότσι για 24 χρόνια μέχρι το θάνατο της. 
Η μητέρα της την «συναρμολογούσε» κάθε μέρα, γιατί τα άκρα της ήταν πολύ χαλαρά, σα λυμένα. 
Επειδή είχε μυϊκή αδυναμία και ατροφία, την έδενε με μία ζώνη από τη μέση της, γιατί αλλιώς έγερνε μπροστά και έπεφτε. 
Όταν ήταν κλινήρης δεν μπορούσε ούτε να γυρίσει από το ένα πλευρό στο άλλο ούτε να αλλάξει θέση. Αν τύχαινε να πέσει το χέρι της κάτω, δεν μπορούσε να το ανεβάσει και σε τέτοιες περιπτώσεις, εάν ήταν μόνη (και επειδή δεν ήταν απαιτητική για να φωνάζει συνέχεια τη μητέρα της για να την εξυπηρετήσει) έσκυβε και με τα δόντια τραβώντας το μανίκι της το ανέβαζε προς τα πάνω. Το πλέον δραματικό ήταν, που δεν μπορούσε ούτε ένα έντομο να διώξει από πάνω της, ούτε ένα μυρμήγκι από το ρούχο της. Κάποτε που είχε έντονο κνησμό στα δάκτυλα των ποδιών, για να βρει κάποια μικρή ανακούφιση, έβαζαν ένα κουβαδάκι με νερό στα πόδια της.
 
Η μητέρα της αφηγείται ωρισμένες περιπτώσεις με τις συνέπειες της παθήσεώς της:
«Ένα πρωινό, ακόμη δεν είχαμε καροτσάκι, θα ήταν περίπου 13 ετών, χρειάστηκε να λείψω. Την τακτοποίησα καθισμένη κι έβαλα διπλωμένο ένα παπλωματάκι στο πλάι της, να ξεκουράζει το χέρι της. Όταν έφυγα, αύτη πήρε με τα δόντια της και έφερε το παπλωματάκι, που ήταν από μεταξοβάμβακα, στα γόνατα της, για να ξεκουραστεί. Όμως, λύγισε το κεφάλι της κι έγειρε μπροστά και βούλιαξε μέσα στο αφράτο εκείνο παπλωματάκι. Θα πάθαινε ασφυξία και, αφού έστρεψε με πολύ κόπο το κεφάλι της δίπλα, φώναξε -βοήθεια! (ήταν λίγο ανοιχτή η μπαλκονόπορτα). Την άκουσαν από απέναντι, ήρθαν, μα εξώπορτα ήταν κλειστή. Πήγαν στο διπλανό διαμέρισμα και βρήκαν ένα παιδί, πέρασε τα κάγκελα, και τους άνοιξε την πόρτα και την βοήθησαν. 
Όταν επέστρεψα, μας είπε ότι αισθάνθηκε δύο φορές, έτσι που ήταν με γερμένο κεφάλι, ένα απαλό αεράκι να τη δροσίζει!». 
Και δεν παραπονέθηκε να πει που με άφησες τόση ώρα κ.τλ. Μια άλλη φορά πάλι, πήγε να γυρίσει στο πλάι, έπεσε κάτω από κρεβάτι της, δεν μπορούσε να σηκωθεί απ’ το πάτωμα, όπως έπεσε εκεί έμεινε, μέχρι που γύρισε η μητέρα της και τη σήκωσε. Μια άλλη φορά η μητέρα της όταν γύρισε από μια δουλειά δεν είχε κλειδί και η Κλεονίκη σύρθηκε, σκαρφάλωσε μέχρι το πόμολο και άνοιξε την πόρτα. 

Καθημερινή άρση σταυρού 
Η κλήση του Θεού δεν έχει ποτέ το νόημα να μας μειώσει τον πλούτο της υπάρξεώς μας.
Η Κλεονίκη ανέπαυε πολλούς, που είχαν την ευκαιρία να την δουν και να συζητήσουν μαζί της, γιατί ήταν όλο μ' ένα φωτεινό χαμόγελο - αυτό ήταν και το χαρακτηριστικό στο αξιαγάπητο αυτό πλάσμα. 
Είχε πνευματική ωριμότητα, διότι καλλιέργησε τις έμφυτες αρετές της με την μελέτη των εκκλησιαστικών κειμένων. Διάβαζε πολύ, ξενυχτούσε για να τελειώσει ένα βιβλίο. Έλεγε με την διάκριση, που την ξεχώριζε, στη μητέρα της: 
-Εγώ θα κοιμάμαι το πρωί, που εσύ έχεις τις δουλειές σου, για να μη σε ενοχλώ, και το βράδυ θα διαβάζω. Και πράγματι, είχε ένα φωτιστικό, δίπλα στο κομοδίνο και διάβαζε. Προγραμμάτιζε να διαβάζει ένα πατερικό βιβλίο την νύχτα και το πρωί κοιμόταν. 
Γέμιζε η ψυχή της με το διάβασμα. Τι πατερικά βιβλία, τι βίους αγίων, τι από εγκυκλοπαίδειες, κοινωνικά θέματα, επιστημονικά σύγχρονα σε θέματα Βιοηθικής. Όταν κάτι την ενδιέφερε κρατούσε σημειώσεις για να τα συζητήσει με ειδικούς. Της άρεζε η τελειότητα.
Έκοβε σελίδες από ενδιαφέροντα άρθρα και τα συγκέντρωνε σε άλμπουμ. Έγραψε με ωραία, βυζαντινά γράμματα τον Ύμνο της Αγάπης του αποστόλου Παύλου και αποσπάσματα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, και τα έκανε καδράκια να τα έχει κρεμασμένα στον τοίχο του δωματίου της. Στο ψαλτήρι της είχε γράψει στις πρώτες λευκές σελίδες: 
«Φύλαγέ με Κύριε από τις παγίδες των δαιμόνων. Έλα φως αληθινό, κρυμμένο μυστήριο, έλα αμάραντο στεφάνι, έλα Μόνε σε κάποιον άλλο που είναι μόνος». 
Ήταν καρδιά ελεήμων, καρδιά γεμάτη τρυφερή αγάπη προς όλους. Αξιοποιούσε κάθε στιγμή του χρόνου της για κάτι το δημιουργικό. Ήταν ακούραστο πλάσμα. Μπροστά της οι υγιείς αισθάνονταν ανίκανοι, «τεμπέληδες». 
Αρχοντική ψυχή. Της άρεζαν τα αρμονικά φτιαγμένα σχέδια σε κεντήματα, τα ρούχα με ρομαντικά λουλούδια, το ωραίο, το εκλεπτυσμένο. 
Παλαιότερα, που είχε κουράγιο, έκανε σελιδοδείκτες σαν εργόχειρο, κεντούσε, και μάλιστα τα έσοδα από όσα πουλούσε τα έστελνε στην Ιεραποστολή. Κάποτε που δεν είχε δύναμη να περάσει την κλωστή με την βελόνα απ’ τον καμβά, τραβούσε με τα δόντια την βελόνα - δεν το έβαζε κάτω στην προσπάθεια της να προσφέρει. Έτσι κέντησε κι ένα κάδρο με την γνωστή παράσταση «προς Εμμαούς». Είχε μεγάλη κλίση για την Ιεραποστολή. Είχε επικοινωνία με τον ιεραπόστολοπ. Κοσμά Γρηγοριάτη, που ήταν στο Κολουέζι του Κογκό (υπάρχει και φωτογραφία της με τον π. Κοσμά) και βοηθούσε όσο μπορούσε, με τον τρόπο της, τα πεινασμένα και τα άρρωστα παιδιά. 
Η αγάπη δεν αγνοεί τις φυσικές διεξόδους της στον άνθρωπο. Δεν περιφρονεί γι' αυτό το συναίσθημα, την ευγένεια, την ιλαρότητα, την χαρά, το γέλιο, την λεπτότητα και την τρυφερότητα. Όλα αυτά ξεπηδούν εξαγνισμένα από μία πλούσια εν Χριστώ Ζωή και Καρδιά, που απαρνήθηκε και συνεχώς απαρνείται τον εαυτό της για να γίνει όλη αγάπη που ποτέ δεν ζητάει τίποτα για τον εαυτό της, αφού ποτέ δεν ευκαιρεί γι' αυτό.
Όταν της εμπιστεύονταν γνωστοί και φίλοι τα προβλήματά τους η Κλεονίκη δεν απαντούσε αμέσως. Μετά λίγες μέρες, αφού τα σκέπτονταν -και τα έκανε θέμα προσευχής- αναφερόταν παρεμπιπτόντως, στο θέμα του καθενός που είχε ρωτήσει, με λίγα λόγια, μετρημένα. Ενώ δεν λογάριαζε τους κόπους και τον εαυτό της δεν έλεγε εύκολα πολλά λόγια. Έπρεπε να σκεφτεί για να μιλήσει, όμως ό,τι έλεγε το έλεγε με χαριτωμένο τρόπο. Γι' αυτό πολλοί ζητούσαν τις προσευχές της. Για μία περίπτωση έκανε σε μία ήμερα 3.000 κομποσχοίνια. Κι άλλοτε διάβαζε την παράκληση της Παναγίας και άλλων αγίων.
Ο Θεός προτιμά να φανερώνεται μέσω των ταπεινών ανθρώπων που ο κόσμος τους περιφρονεί. (Α' Κορινθ. 1, 25-28)
Είχε μεγάλη πίστη μα και λογική. Ήταν χωρίς συμπλέγματα, αυτό που λένε στην καθημερινή ζωή, κόμπλεξ, σχετικά με την κατάστασή της. Δεν ήθελε να την λυπούνται, ο τρόπος της ζωής της το έδειχνε. Δεν την άγγιζε ούτε η προσβολή, ούτε την έθιγε κάτι ή όταν κάποτε εκδήλωναν μερικοί τον οίκτο τους, «την καημένη! πώς το έπαθε! κ.τ.λ.».
Δεν είχε ούτε θυμό, ούτε σχολίαζε, είχε μία απάθεια μοναδική. Όταν την στεναχωρούσαν με λόγια ή με υπονοούμενα, δεν τα φανέρωνε αλλού, τα κρατούσε μυστικά μέσα της - χωρίς όμως να συσσωρεύει στο υποσυνείδητο της κακίες, αντιπάθειες κ.τ.λ. Μια μέρα θέλησαν να πάνε με την μητέρα της στα γραφεία της εξωτερικής ιεραποστολής του γιατρού π. Παπαδημητρακόπουλου, κοντά στην Αγία Σοφία Θεσσαλονίκης, κι επειδή υπήρξε και σχετική καθυστέρησι με το καροτσάκι, ο ταξιτζής έκανε φασαρία με ανάγωγο τρόπο.
Η Κλεονίκη όμως ούτε που σχολίασε τίποτα, ούτε εξεδήλωσε παράπονο πικρίας, που της φέρθηκαν με τέτοιο τρόπο.
Μια άλλη φορά όμως, συνέβη ένας άλλος οδηγός ταξί να τους φερθεί με τέτοιο φιλότιμο όταν τους μετέφερε, μέχρι που προσφέρθηκε να λαδώσει το καροτσάκι κι ούτε τους πήρε χρήματα, παρά είπε «εγώ πήρα την αμοιβή μου!».
Η συναισθηματικότητά μας είναι πλούτος και ευλογία. Είναι δώρο πολύτιμο του Θεού και γίνεται πολύ μεγάλη δύναμη και ισχύς, όταν κατευθύνεται από μία εν πίστει φωτισμένη λογική. Εκείνο που μπορούμε να κάνουμε είναι.... μια υποταγή με εμπιστοσύνη και αμοιβαιότητα, χωρίς να νοιώθουμε ντροπή ή συστολή για ό,τι αποτελεί κληρονομική μας καταβολή.
Το πρόβλημα δεν είναι γιατί είμαστε αυτό που είμαστε, αλλά πώς θα γίνουμε αυτό που πρέπει να γίνουμε. Και αυτό θα το πετύχουμε αν ό,τι κάνουμε το κάνουμε με τον Ιησού και την χάρι Του, προσπαθώντας να βλέπουμε και να αγαπούμε με την καρδιά του Ιησού.... Να συσταυρωθούμε με τον Ιησού. Να τον αντικαταστήσουμε στο σταυρό της οδυνόμενης αγάπης Του, συνοδυνώμενοι και συμπάσχοντες. (Ύποτυπώσεις πνευματικής ζωής π. Ευσεβίου Βίττη).
Στην προϊούσα εξέλιξη της ασθένειας η Κλεονίκη είχε την δική της αντίδραση. Ήταν ολοκληρωμένη, έτοιμη για όλα, για κάθε δυσκολία. Ήθελε να είναι ενημερωμένη για την πορεία της ασθένειάς της, είχε έφεση να πραγματοποιεί ό,τι καινούργιο διάβαζε π.χ. παρήγγειλε από την Αμερική ένα ειδικό «εργαλείο» για να γυρίζει τις σελίδες των βιβλίων κάτι σαν καλαμάκι, που στην άκρη είχε μία «βεντούζα» κι απ’ την άλλη ρουφούσε τον αέρα κι' έτσι γύριζε τις σελίδες των βιβλίων.

Ήταν μία ξεχωριστή προσωπικότητα ωρίμου ανθρώπου μα με το αστείρευτο χαμόγελο αθώου παιδιού. Έβλεπε με μάτι αθωότητος τα νέα παιδιά, εντελώς απονήρευτα. Αποδεχόταν ακόμη και το παράξενο ντύσιμο ορισμένων, γιατί δεν ήξερε τι θα πει πονηρία ή κακός λογισμός. Ήταν μία αθώα, αγνή ψυχή μα και σύγχρονη. Δεν άφηνε ούτε ήθελε να στερηθεί κάτι καλό και ευγενικό, π.χ. όταν περνούσε η ολυμπιακή φλόγα από την γειτονιά τους, την πήγαν με το καροτσάκι μέχρι το κεντρικό δρό¬μο και κρατώντας με ενθουσιασμό μικρές Ελληνικές σημαίες, έκανε μεγάλη χαρά σαν μικρό παιδί.
Την διέκρινε πνεύμα μαθητείας γι’ αυτό και πίστευε έμπρακτα στην διά βίου μάθηση. Μάθαινε Αγγλικά, Γερμανικά, για ένα διάστημα προσπαθούσε να μάθει Βουλγάρικα, γιατί είχε βοηθό μία κυρία ξένη. Το «δεν μπορώ» ήταν για όσα αφορούσαν την αρρώστια. Οτιδήποτε άλλο όμως, το επιχειρούσε με πίστη στο Θεό και την δύναμη της θελήσεως. Ήταν φωτισμένη ψυχή, μας είπε η αδελφή της: μας έδινε ιδέες πώς να γράφουμε γράμματα, με τι να στολίσουμε τις ευχετήριες κάρτες, βοηθούσε στα μαθήματα τα ανιψάκια της, είχε μάθει να χειρίζεται τον υπολογιστή όπου έπαιζε κάποτε και για να χαλαρώσει σκάκι με την Ιωσηφίνα, η οποία είχε παρόμοια πάθηση με αυτήν. Το κινητό το χρησιμοποιούσε κρατώντας ένα μολύβι με τα δόντια της και έτσι πατούσε τα πλήκτρα.
Μια άλλη γνωστή της, που έζησε τα τελευταία χρόνια κοντά της εξυπηρετώντας την αναφέρει:
«Περισσότερο εξηρτημένο άτομο (αφού δεν μπορούσε ούτε το χέρι της να μετακινήσει, ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί) δεν είδα αλλά συγχρόνως δεν είδα και περισσότερο ανεξάρτητο άτομο με δίψα για δραστηριότητα. Δεν ήθελε να υστερεί σε τίποτα, πάντα ήταν απασχολημένη με κάτι. Τα χέρια της και τα πόδια της ήταν εξαρθρωμένα, θαρρείς και κρατιόνταν με νήματα από τον κορμό της, όμως πόση αξιοπρέπεια είχε στις καθημερινές στιγμές της (όταν την έλουζαν, όταν την άλλαζαν κ.τ.λ.) Ήταν θαρρείς φευγάτη από το σώμα της, χωρίς όμως να αδιαφορεί γι' αυτό η να ντρέπεται γι' αυτό που ήταν. Δεν μας επέτρεπε να την δούμε «σαν χάλια».
Ήταν εκλεκτική, τελειομανής, ετοιμόλογη και με τα χαριτωμένα πνευματώδη «αστεία» που έλεγε, δημιουργούσε ευχάριστη ατμόσφαιρα - πολλές φορές επειδή δεν είχε υπερηφάνεια, έφτανε ως τον αυτοσαρκασμό, άλλοτε έπαιζε με τις λέξεις. Κάποτε, που έψαχναν μία μπλούζα για να φορέσει, η μητέρα της είπε επειδή βιαζόταν - διάλεξε γρήγορα, έχεις του κόσμου τις μπλούζες! Και η Κλεονίκη τότε απάντησε, μα ακριβώς, έχω του κόσμου... ας έχω και μία δική μου! Μια άλλη φορά όταν την έκανε μπάνιο η μητέρα της γλίστρησε και της ξέφυγε από τα χέρια και τότε χτύπησε στο κεφάλι της και αντί να κλάψει και να διαμαρτυρηθεί είπε χαριτωμένα: -αύριο θα γράφουν οι εφημερίδες ψυχοπαθής μητέρα στραγγάλισε νήπιο 15 ετών! Υστερόγραφο: το αθώο πλάσμα πλήρωσε για όσα έκανε στην μητέρα της, άρα δεν ήταν και τόσο αθώο! Από τότε δεν την έβαλαν στο μπάνιο».
 
ΚΛΕΟΝΙΚΗ Η ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

Η αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου Β' -Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται


Η αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου Β' -Η δύναμίς μου εν ασθενεία τελειούται


Η αγιογράφος Κλεονίκη Συμεωνίδου (1967 - 2005)
Σταυροφόρος της υπομονής και νικηφόρος
ΜΕΡΟΣ Β'
Η ΔΥΝΑΜΙΣ ΜΟΥ ΕΝ ΑΣΘΕΝΕΙΑ ΤΕΛΕΙΟΥΤΑΙ
Το διακόνημα της αγιογραφίας
Η Κλεονίκη με τα τόσα κινητικά προβλήματα κατόρθωσε να αξιοποιήση τα έμφυτα χαρίσματά της και να επιδοθεί στο διακόνημα της αγιογραφίας έτσι που να φανερωθεί -σ' αυτήν την αδύναμη σωματικώς- η δύναμη του Θεού. Είναι σαν να είχε εφαρμογή αυτό που γράφει ο προφήτης Ησαΐας:
«Διό τας παρημένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα ανορθώσατε» δηλαδή, ενισχύσατε τα άτονα κουρασμένα χέρια σας και τα παραλυμένα γόνατά σας.
Κάποτε είπε η Κλεονίκη στον πνευματικό της τον π. Ευσέβιο: θέλω να γίνω μοναχή και εκείνος της απάντησε, μα εσύ είσαι μοναχή!
Ο μοναχός είναι ο εν ασθενεία δυνατός. Τι είναι ο μοναχός παρά η προσωποποίηση της υλικής αδυναμίας στον κόσμο αυτόν; Έχει ανακαλύψει όμως το μυστικό «όταν ασθενή δυνατός έστι» και τούτο γιατί «επισκηνοί επ' αυτόν η δύναμις του Κυρίου Ιησού Χριστού» που ευδοκεί να παρουσιάσει το μεταμορφωτικό της μεγαλείο ακριβώς διά μέσου των οστρακίνων σκευών. Για το λόγο αυτό και ο μοναχός με όλη του την καρδιά «ευδοκεί εν ασθενείαις υπέρ Χριστού». Στην αδύναμη φύση του μοναχού «τελειούται» φανερώνεται πλήρης η δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο μεταμορφώνει τον αδύναμο σε δυνατό.
Όπως αναφέραμε, τα χέρια της, ήταν εντελώς χαλαρά, σαν λυμένα... Κι όταν της πρότεινε ο πνευματικός της ο π. Ευσέβιος, να ασχοληθεί με την αγιογραφία, εκείνη, θα ήταν τότε 17 ετών περίπου, δεν τόλμησε να δεχθεί και είπε: Όχι! (τρόμαξε με την σκέψη πώς εγώ θα κάνω τέτοια έργα)! Μετά αρκετά χρόνια, όταν ήταν 23 ετών περίπου, ο πατήρ με τη διάκριση που είχε, της είπε, αρχικά θα κάνεις σκίτσα κι εγώ θα σε βοηθήσω. Άρχισε σταδιακά να σχεδιάζει με σινική μελάνη, μέχρι που της είπε, θα κάνεις 5-6 ζευγάρια μάτια και εγώ θα έλθω να τα δω. Τότε, εκείνη έκανε προσχέδια, όμως ήθελε να τα σβήσει γιατί δεν της άρεζαν. Κι όμως, όταν ήλθε ο πατήρ Ευσέβιος, είπε: Αυτά ακριβώς τα μάτια (εκείνα δηλαδή, που αυτή ήθελε να σβήσει!) είναι πολύ καλά. Κι έτσι, κάνοντας υπακοή άρχισε από το 1991 να παρακολουθεί ειδικά μαθήματα στο Ησυχαστήριο του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στα Κουφάλια Θεσσαλονίκης. Στην αρχή έκανε μαθήματα για το χρώμα των ενδυμάτων και μετά τον επόμενο χρόνο για το χρώμα στα πρόσωπα των αγίων.
To 1993 απέκτησε ένα ηλεκτρονικό μηχάνημα (καβαλλέτο), κατασκευή και δωρεά πνευματικών αδελφών. Αυτό το καβαλλέτο, το σχεδίασε ο π. Ευσέβιος και το έθεσαν σε εφαρμογή δύο πνευματικοί αδελφοί - μηχανικοί (ο αείμνηστος κ. Μίμης Θεοδοσέλης και ο κ. Φώτης Αλεξανδρίδης). Ήταν ειδικά κατασκευασμένο και είχε στην δεξιά πλευρά του ελάσματα - πλήκτρα, που όταν τα πίεζε η Κλεονίκη μετακινούσε την εικόνα που αγιογραφούσε όπου ήθελε (πάνω - κάτω - δεξιά - αριστερά).
Καθισμένη στο αναπηρικό καροτσάκι της, ακουμπούσε τους αγκώνες της σ' ένα υποστήριγμα και κινούσε μόνο την παλάμη αγιογραφώντας.
Έβαζε στο κασετόφωνο την παράκληση του εκάστοτε αγίου ή αγίας που αγιογραφούσε και έλεγε την ευχή.
Πριν να αρχίσει το έργο της διάβαζε μία προσευχή που την είχε γραμμένη πάνω - δεξιά στο πλαίσιο.
«Δέσποτα Θεέ των όλων, φώτισον, συνέτισον την ψυχήν, την καρδίαν και την διάνοιαν του δούλου σου και τας χείρας αυτού εύθυνον προς το αμέμπτως και αρίστως διαγράφειν το είδος της εμφορείας σου και της Πανάχραντου Μητρός Σου και εις φαιδρότητα και ωραϊσμόν της Αγίας Σου Εκκλησίας».
Κάποτε, συνέβαινε, όπως μας είπε η μητέρα της, να παγώνουν τα δάκτυλά της, ξύλιαζαν και δεν μπορούσε να τα κινήσει και της έπεφτε κάτω το πινέλο. Τότε τα ζέσταινε η μητέρα της με την αναπνοή της, και της ξανάδινε το πινέλο για να συνεχίσει με εκείνα «τα απαλά δάκτυλα που είχαν μοναδική πλαστικότητα».
Και στις αναποδιές, δεν της έλειπε το χιούμορ. Κάποτε, μετά το χρύσωμα που έκανε στην εικόνα, έπεφταν ψήγματα χρυσού στην ποδιά της και είπε -είδες τι χρυσό κορίτσι έχεις;
Αξιώθηκε να αγιογραφήσει περισσότερες από 50 εικόνες, του Χριστού, της Θεοτόκου και των αγίων.
Σε μία αγιογραφία είχε γράψει κάτω απ’ την εικόνα «Κύριε κάθε μου έργο να αρχίζει με Σένα και να τελειώνει σε Σένα» (στάρετς Αντώνιος).
Αγιογράφησε ακόμα μεγαλύτερες εικόνες, που τοποθετήθηκαν στο τέμπλο του Ιερού Ναού Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης Ηλιουπόλεως: την Αγία Κυριακή και την Αγία Υπομονή.
Μετά από πρόσκληση του σωματείου Άγιος Χριστόφορος (βοήθεια στα μυοπαθή παιδιά) πήγε επί τρία συνεχόμενα έτη, τους καλοκαιρινούς μήνες, στην Παιανία Αττικής, όπου μετέδωσε σε παιδιά με κινητικά προβλήματα, τις γνώσεις και την εμπειρία της για την τέχνη της αγιογραφίας.
Τον Απρίλιο του 1997 μετά από εισήγηση του κοσμήτορος της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. κ. Νικολάου Ματσούκα έγινε έκθεση έργων της Κλεονίκης στη Θεολογική Σχολή. Μάλιστα η ίδια μίλησε στα εγκαίνια, χωρίς προετοιμασία, σε φοιτητές και καθηγητές, ήταν και ο τότε Πρύτανης κ. Μιχαήλ Παπαδόπουλος, και μεταξύ άλλων είχε πει ότι το έργο της και η ζωή της στηρίχθηκε στην πίστη του Ιησού Χριστού και στην βοήθεια του γέροντος Ευσεβίου. Μετά την έκθεση και την ομιλία της οι καθηγητές κ. Ν. Ματσούκας και Λ. Σιάσιος έλεγαν - δεν μπορούμε να ξεχάσουμε αυτό που ζήσαμε!
Ζωγράφισε ακόμη τον στρατηγό Μακρυγιάννη και έγραψε δίπλα από το πορτραίτο του με καλλιγραφικά γράμματα τα εξής: Χωρίς Αρετή και πόνο εις την πατρίδα και πίστη εις την θρησκεία τους τα έθνη δεν υπάρχουν. Συνολικά αγιογραφούσε επί 13 συνεχή έτη (από την ηλικία των 26 ετών έως τα 38 χρόνια της, που κοιμήθηκε).
Τιμήθηκε με 4 βραβεία από εκθέσεις αγιογραφίας. Ένα ποσόν από τα έσοδα από τις πωλήσεις των έργων της έστελνε στην Ιεραποστολή της Αφρικής (όπως έκανε παλαιότερα που κεντούσε και έκανε εργόχειρα με χάντρες, σταυρούς μικρούς, σελιδοδείκτες, τσαρουχάκια κ.τ.λ.). Την χαρακτήριζε η τάξη, η νοικοκυροσύνη. Όλα στο γραφείο της ήταν καταχωρημένα με ευταξία π.χ. είχε ένα ημερολόγιο όπου έγραφε λεπτομερώς όλα τα βιβλία, πού βρίσκεται το καθένα, σε ποιο ράφι, ποιο συρτάρι όλα ήξερε πού βρίσκονται ακριβώς. Στην πρώτη σελίδα αυτού του ημερολογίου έγραφε: «Κάνε Κύριε όσα κάνω διαβάζω και γράφω, διαλογίζομαι και σκέφτομαι να είναι για την δόξα του Ονόματός Σου» (στάρετς Αντώνιος.)
Οι δοκιμασίες και η ευεργετική επίδραση του παραδείγματός της.
«Όλα να τα κάνετε χωρίς γογγυσμούς και διαλογισμούς για να γίνετε άμεμπτοι και ακέραιοι, παιδιά του Θεού αγνά μέσα σε μία γενεά διεφθαρμένη και διεστραμμένη, μεταξύ των οποίων λάμπετε στον κόσμο σαν αστέρια» (Φιλιπ. 2, 14).
Με την πάροδο του χρόνου, λόγω της προϊούσης πορείας της ασθένειάς της, η Κλεονίκη παρουσίαζε περισσότερες κινητικές δυσκολίες. Κάποτε, αυτό επιδρούσε και στην ψυχολογική της κατάσταση. Σε μία δύσκολη περίπτωση, επικαλέσθηκε τρεις φορές τον πνευματικό της - αχ! Πάτερ που είσαι; Επειδή ήταν και μυστική, δεν είπε τίποτε σε κανένα. Και την επόμενη μέρα, ο π. Ευσέβιος ήρθε και την επισκέφτηκε και μίλησαν για αρκετή ώρα.
Η μητέρα της αναφέρει: «όταν είχε επιδείνωση η αρρώστειά της μού έλεγε, μη με αφήνεις να κοιμηθώ πάνω από δυο ώρες, γιατί αισθανόταν ότι κόβεται η αναπνοή της. Πολλές νύχτες ξημερωνόμασταν.
Αν και ποτέ δεν παραπονιόταν, δεν γόγγυζε, είχε υπομονή σε όλα, σαν άνθρωπος όμως είχε τις δυσκολίες της, ιδίως φοβόταν όταν χρειαζόταν να λείψει η μητέρα της για ιατρικές επεμβάσεις. Αναφέρει η μητέρα της:
«Πολλές νύχτες ξημερωνόμασταν άγρυπνες γιατί πιανόταν το σώμα της, πονούσε όλο, ήθελε να της γυρίζω τα πόδια στην άλλη πλευρά, δεν την χωρούσε το κρεβάτι, που το έβλεπε σαν κάτι που της φέρνει μόνο πόνο, δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Ήθελε να αλλάζει δωμάτιο, δεν ησύχαζε. Ένα βράδυ, ήταν άρρωστη, είχε κολλήσει από εμένα οξεία βρογχίτιδα, ξενυχτήσαμε και οι δύο, είχε πυρετό και βήχα.
Από τις 10 το βράδυ ως τις 6 το πρωί δεν κλείσαμε μάτι ούτε λεπτό στο κρεβάτι, ούτε λεπτό στο καρότσι. Από το κρεβάτι την έβαζα στον γερανό, έχοντας τους ιμάντες στις μασχάλες και στους μηρούς, και από το καρότσι πάλι στο κρεβάτι.
Τι άσκηση πνευματική, λέω τώρα, ήταν εκείνη την νύχτα! Έτρεχαν τα μάτια μου δάκρυα και είπα - Θεέ μου, δεν μπορώ άλλο! Αυτό ήταν - μαχαίρι! Σταμάτησε, ησύχασε από τότε, έγειρε και κοιμήθηκε. Ήταν φαίνεται κι αυτό στο πρόγραμμα του Θεού. Από τότε! έκανα 7 χρόνια να αρρωστήσω με τη χάρι του Θεού.
Στα 30 χρόνια που είχε την ασθένεια με τα σοβαρά προβλήματά της μόνο δυο νύχτες κοιμηθήκαμε όλη την νύχτα από θαύμα. Συνήθως ξυπνούσαμε τρεις έως τέσσερεις φορές κάθε νύχτα».
ΚΛΕΟΝΙΚΗ Η ΑΝΑΠΗΡΟΣ ΑΓΙΟΓΡΑΦΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"