Εορτολόγιο

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

15Από τις προσευχές που μας παρέδωσαν οι άγιοι, η ευχή του Ιησού, το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με», είναι η πιο εύχρηστη, λόγω της συντομίας της, και η πιό καρποφόρα, όταν επιτελείται αδιάλειπτα μέσα στην καρδιά. Αλλά για να κατορθωθεί και να καρποφορήσει η ευχή του Ιησού -και να καρποφορήσει σημαίνει να εξορίσει από την καρδιά τα πάθη και τους δαίμονες και να εγκαταστήσει σ’ αυτήν το Χριστό- χρειάζεται πολύς καιρός και πολλή βία, δηλαδή, εντατικός ψυχοσωματικός αγώνας.

Με τη βία φτάνει ο άνθρωπος από τη μη καθαρή προσευχή -εκείνη που συμπλέκεται με τις εμπαθείς μνήμες και τους λογισμούς- στην καθαρή και αρρέμβαστη προσευχή. Σ’ αυτή την προσευχή, τη μόνη αληθινή, ο νους,παραμένοντας μέσα στην καρδιά, είναι προσκολλημένος αποκλειστικά στο Θεό, αφού κατόρθωσε ν’ απαλλαγεί από κάθε περισπασμό.

Οι μικρές προσευχές, οι λιγόλογες και περιεκτικές, βοηθούν πολύ το νου να συγκεντρωθεί, γι’ αυτό οι άγιοι πατέρες συνήθιζαν να τις επαναλαμβάνουν αδιάλειπτα. Με τη συνεχή επανάληψη ανάγκαζαν το νου τους να παραμένει δεμένος με το όνομα του Κυρίου και σκόρπιζαν όλους τους λογισμούς. Οι μικρές αυτές προσευχές ήταν διάφορες. Ο αββάς Κασσιανός μας πληροφορεί, ότι στην Αίγυπτο χρησιμοποιούσαν τον ψαλμικό στίχο:«Ο Θεός, εις την βοήθειάν μου πρόσχες- Κύριε, εις το βοηθήσαί μοι σπεύσον» (Ψαλμ. 69:2). 

Ο άγιος Ιωαννίκιος δοξολογούσε συνέχεια την Αγία Τριάδα: «Η ελπίς μου ο Πατήρ, καταφυγή μου ο Υιός, σκέπη μου το Πνεύμα το Άγιον. Τριάς Αγία, δόξα σοι». Και ο αββάς Ισαάκ ο Σύρος γράφει για έναν ασκητή, που νύχτα-μέρα προσευχόταν με τούτα μόνο τα λόγια: «Εγώ ως άνθρωπος ήμαρτον, συ δε ως Θεός συγχώρησον». Αναμφίβολα θα υπήρχαν και πολλές άλλες σύντομες προσευχές. Τελικά, όμως, επικράτησε η ευχή του Ιησού, που χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα από μοναχούς και λαϊκούς.

Μεγάλη είναι η σπουδαιότητα της ευχής, γιατί, με τη σωστή άσκησή της, επιτυγχάνεται η επιστροφή του νου στην καρδιά -ή, μ’ άλλα λόγια, η ενοποίηση της ουσίας του νου με την ενέργειά του, που διασκορπίζεται προς τα έξω μέσω των αισθητηρίων- και στη συνέχεια η ανάβασή του ως το Θεό. Αν ο νους, μετά την ανάβασή του στο Θεό, παραμένει σταθερά σ’ Αυτόν, αποκτά την αδιάλειπτη μνήμη Του.
Στην πιστή καρδιά η μνήμη του Θεού συνοδεύεται φυσιολογικά από τα αισθήματα της ευσέβειας, της ευγνωμοσύνης, της ελπίδας, της απόλυτης εμπιστοσύνης στο θείο θέλημα και άλλα παρόμοια. Επειδή τα αισθήματα αυτά είναι πνευματικά, η ευχή του Ιησού, που γεννά και συγκρατεί τη μνήμη του Θεού, ονομάζεται πνευματική προσευχή. 

Όταν, όμως, δεν συνοδεύεται από πνευματικά αισθήματα, είναι απλά μια λογική προσευχή. Η προσεκτική, καθαρή και αρρέμβαστη ευχή γεννάει κάποια θερμότητα μέσα μας. Είναι η φωτιά που ανάβει ο Θεός στα χωράφια των καρδιών μας, κατακαίγοντας τα αγκάθια των παθών και των δαιμόνων και γεμίζοντάς τα με το πνεύμα και τη χάρη Του. Μέσα σ’ αυτή τη θερμότητα και την καθαρή προσευχή γεννιέται στην καρδιά ο θείος έρωτας για τον Ιησού. Βλέπετε, από όλες τις αρετές πιο πολύ η προσευχή εμπνέει στον άνθρωπο τον θειο έρωτα, επειδή φτερώνει το νου και τον ανεβάζει ως το Θεό.

(Αγ. Θεοφάνους του Εγκλείστου, «Ο δρόμος της ζωής», Ι.Μ.Παρακλήτου) 
Agioritikovima.gr

Τετάρτη 30 Οκτωβρίου 2013

ΓΙΑΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

ΓΙΑΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙΣ

15«Στις εφηβικές μου αναμνήσεις συνυπάρχουν τα πάρτι, η ρόκ μουσική και η γιαγιά μου. Για εκείνην, η ρόκ μουσική δεν ήταν παρά ένας κακότεχνος θόρυβος. Πάντως σεβόταν περισσότερο την νεανική μας σύγχυση, από όσο εμείς την νηφάλια σοφία της. Ήξερε που πηγαίναμε, αλλά ποτέ δεν έμπαινε στον πειρασμό να αντιπαρατεθεί προς ό,τι θεωρούσε φυσικό για την ηλικία μας. Σηκωνόταν, μας φιλούσε, ευχόταν να περάσουμε καλά, κι ύστερα προσέθετε να έχουμε τον Χριστό στην καρδιά μας εκεί που θα είμαστε, και ας κάνουμε ό,τι θέλουμε. Μετά μας σταύρωνε, ευχόταν να είναι η Παναγιά μαζί μας, και συμπλήρωνε διστακτικά, σαν να μην ήταν σίγουρη αν έπρεπε ἠ όχι να το ξεστομίσει, να μην αργήσουμε, γιατί θα προσευχόταν για μας όσο λείπαμε και δεν άντεχε να ξενυχτάει…

Τελειόφοιτος της Ιατρικής, αφελώς πεπεισμένος για την παντοδυναμία της επιστήμης, βρέθηκα στην Μονή Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ. Έμεινα μόνο λίγες μέρες στο μοναστήρι αλλά η ανακάλυψη υπήρξε συγκλονιστική. Οι μοναχοί ζούσαν με τον τρόπο της γιαγιάς μου. Αναγνωριστικά σημάδια: το κομποσχοίνι, το ανεπιτήδευτο χαμόγελο και η άνευ όρων αποδοχή του άλλου.

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα πήγα να δω τη γιαγιά. Μισοαστεία-μισοσοβαρά της είπα κάποια στιγμή: «Τόσα κομποσχοίνια έχεις, δεν θα μου δώσεις κι εμένα ένα;» Σοβάρεψε απότομα. Σχεδόν βούρκωσε. Πήγε και μου έφερε ένα κομποσχοίνι μεταξωτό και είπε: «Πόρτο. Είναι το δικό σου. Στο φυλάω τρία χρόνια και περίμενα πότε θα μου το ζητήσεις». Η γιαγιά μου περίμενε να γυρίσω· από τα πάρτι, από τήν Αγγλία, από τον λανθασμένο δρόμο. Εγώ, και όσοι άλλοι συμπεριλαμβάνονταν στην προσευχή της…

Λίγους μήνες, πριν την αναχώρηση από τα επίγεια, με είχε πάρει ιδιαιτέρως και με αιφνιδίασε πάλι. Σε ένα χαρτοκιβώτιο είχε μαζέψει μια σειρά με όλα τα λειτουργικά βιβλία. Με την ίδια απλότητα, που μου έδωσε το «δικό μου» κομποσχοίνι, μου άφησε ρητή εντολή: «Αν κάποιος από σας γίνει ιερέας, θα τα κρατήσει αυτός. Αν όχι, θα βρεις κάποιο φτωχό ναό και θα τα δώσεις εκεί»…

Στην κηδεία της πολλοί άγνωστοι εμφανίστηκαν και μιλούσαν γι’ αυτήν με ευγνωμοσύνη. Όπως εκείνη η ηλικιωμένη κυρία, που έλεγε ότι η γιαγιά συνέχισε να την δέχεται στο σπίτι της, όταν όλοι την απέφευγαν. Και αυτό, γιατί απόκτησε ένα εξώγαμο παιδί λίγο μετά τον πόλεμο και την θεωρούσαν πόρνη. Διηγιόταν, ανάμεσα στα κλάματα, πως της έχωνε τσάντες με τρόφιμα κάτω από το παλτό, παρακαλώντας την να μην το μάθει κανείς…».

*   *   *

      Η γιαγιά μου και πολλοί άλλοι ευλογημένοι παππούδες και γιαγιάδες αναπαύονται πια εν ειρήνη. Η ευθύνη για το σήμερα και το αύριο έχει περάσει στα χέρια μας. Καλούμαστε να καθρεφτίσουμε τον εαυτό μας στην παρακαταθήκη που μας άφησαν και να προβληματιστούμε σοβαρά για τον τρόπο, που θα διαχειριστούμε την πνευματική μας κληρονομιά.

(Πρωτ. Αδαμάντιου Αυγουστίδη, Αναπλ. Καθηγητή Θεολογικής Σχολής Παν/μίου Αθηνών.

«Παραμυθητική Θεολογία», εκδ. Δομή.)
 
         Agioritikovima.gr

Τρίτη 29 Οκτωβρίου 2013

«Ἔπος 1940-1941 : «Οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες»

«Ἔπος 1940-1941 : «Οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες»


«Ἔπος 1940-1941 : «Οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες»
                                                                                                          
ΙΕΡΑ  ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
              ΔΡYΪΝΟΥΠΟΛΕΩΣ ,  ΠΩΓΩΝΙΑΝΗΣ  &  ΚΟΝΙΤΣΗΣ

Ἀριθ.  Πρωτ. 93             Ἐν Δελβινακίῳ τῇ 7ῃ Ὀκτωβρίου 2013


ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ  168η

ΘΕΜΑ: «Ἔπος 1940-1941 : «Οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες»


 Ἀγαπητοί μου Χριστιανοί,
-Α-
Ἡ Ἑλλάδα, ἡ ἀγαπημένη Πατρίδα μας, ποὺ ἦταν, τότε, στὴν περίοδο τοῦ Μεσοπολέμου, περιφρονημένη ἀπὸ τοὺς εὐρωπαϊκούς, κυρίως, λαούς, λόγῳ τῆς ἐθνικῆς συμφορᾶς ποὺ ὑπέστη στὴν Μικρὰ Ἀσία, ἀλλὰ καὶ τοῦ ἐπάρατου ἐθνικοῦ διχασμοῦ, βρέθηκε, ἀναπάντεχα, στὸ ἐπίκεντρο τοῦ διεθνοῦς θαυμασμοῦ. Γιατί ; Διότι εἶπε, ἁπλᾶ καὶ ἀποφασιστικά, τὸ «ΟΧΙ» στὸ ἰταμὸ ἰταλικὸ τελεσίγραφο, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Μουσολίνι ζητοῦσε νὰ κατακτήσῃ τὴν Χώρα. Κανένας δὲν τὸ περίμενε. Κι’ αὐτό, ἐπειδὴ μεγάλες χῶρες, ὅπως ἡ Γαλλία, ὑπέκυψαν στὸν Ἄξονα μέσα σὲ λίγες, μόλις, μέρες, ἐνῷ ἄλλες, ὅπως γιὰ παράδειγμα ἡ Δανία, δὲν ἐπολέμησαν κἄν. Ὅμως, ἡ μικρὴ Ἑλλάδα τὸ εἶχε ἀπὸ καιρὸ ἀποφασίσει : Ἤ νὰ ζήσῃ ἐλεύθερη ἤ νὰ πεθάνῃ. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ αὐτὸ ποὺ ἔγραφε στὴν ἀνοιχτὴ ἐπιστολή του πρὸς τὸν Χίτλερ ὁ ἀρθρογράφος τῆς «Καθημερινῆς» Γεώργιος Βλάχος, στὸ τέλος ἐκείνου τοῦ περιώνυμου ἄρθρου, ποὺ ἔκανε κυριολεκτικὰ πάταγο, ὅταν δημοσιεύθηκε τὸ Σάββατο, 8 Μαρτίου τοῦ 1941, καὶ ἡ «Καθημερινὴ» πούλησε πάνω ἀπὸ 300.000 φύλλα, ἀριθμὸ ρεκὸρ γιὰ τὰ δεδομένα ἐκείνης τῆς ἐποχῆς : Ἡ Ἑλλάδα, ἔγραφε ὁ Γεώργιος Βλάχος, ἐὰν ἡ Γερμανία τῆς ἐπιτεθῇ (ὅπως ἔντονα ἐφημολογεῖτο) θὰ πολεμήσῃ ὅπου χρειασθῇ. «Καὶ θὰ ἀναμείνῃ τὴν ἐκ Βερολίνου ἐπιστροφὴν τοῦ δρομέως, ὁ ὁποῖος ἦλθε πρὸ πέντε ἐτῶν (1936) καὶ ἔλαβεν ἀπὸ τὴν Ὀλυμπίαν τὸ φῶς, διὰ νὰ μεταβάλῃ εἰς δαυλὸν τὴν λαμπάδα καὶ φέρῃ τὴν πυρκαϊὰν εἰς τὸν μικρὸν τὴν ἔκτασιν, ἀλλὰ μέγιστον αὐτὸν τόπον ὁ ὁποῖος, ἀφοῦ ἔμαθε τὸν κόσμον ὅλον νὰ ζῇ, πρέπει τώρα νὰ τὸν μάθῃ καὶ νὰ ἀποθνήσκῃ».
-Β-
Δὲν ὑπολόγισε οὔτε στιγμὴ ἡ Ἑλλάδα νὰ συμβιβασθῇ μὲ τὶς δυνάμεις τῆς βίας καὶ τοῦ κακοῦ, τὶς ὁποῖες ἀντιπροσώπευε ὁ Ἄξονας. Ἐκεῖνες τὶς δραματικὲς ὧρες, ποὺ ἔπρεπε νὰ διαλέξῃ ἀνάμεσα στὴν ἀτίμωση καὶ στὴν ἐλευθερία, χωρὶς δισταγμὸ προτίμησε τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν δόξα ποὺ ἀκολούθησε. Καὶ δὲν μποροῦσε νὰ γίνῃ διαφορετικά, Γιατὶ τὴν βάραινε μιὰ ἱστορία 2.500 χρόνων, μὲ τοὺς Μαραθῶνες, τὶς Σαλαμῖνες, τὶς μεγαλειώδεις ἐκστρατεῖες τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, τὶς Ἀλαμάνες, τὰ Δερβενάκια, τοὺς θρυλικοὺς Βαλκανικοὺς Πολέμους ... Αὐτὴ τὴν ἱστορία δὲν μποροῦσε νὰ τὴν περιφρονήσῃ καὶ νὰ τὴν ἀρνηθῇ. Ἔτσι, ὅταν τὸ «ΟΧΙ» τοῦ Ἕλληνα πρωθυπουργοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ τὸ ἔκανε δικό του καὶ ὁλόκληρος ὁ Ἑλληνικὸς Λαός, ἐκεῖνο τὸ «ΟΧΙ» ἔγινε παιάνας, θούριο, θριαμβευτικὸ σάλπισμα, ποὺ ἀντήχησε στὰ πέρατα τῆς γῆς. Καὶ ἦταν ὁ Τσῶρτσιλ, ὁ πρωθυπουργὸς τῆς Ἀγγλίας, ποὺ εἶπε τὸν ἱστορικὸ ἐκεῖνο λόγο : «Μέχρι τώρα λέγαμε, ὅτι οἱ Ἕλληνες πολεμοῦν σὰν ἥρωες. Ἀπὸ τώρα καὶ στὸ ἑξῆς θὰ λέμε, ὅτι οἱ ἥρωες πολεμοῦν σὰν Ἕλληνες».
-Γ-
Οἱ Ἕλληνες δὲν λογάριασαν, τότε, ὅτι ζοῦσαν σὲ δικτατορικὸ καθεστώς. Τοὺς συνεπῆρε ἡ ἀγάπη πρὸς τὴν Πατρίδα. Καὶ ἔγιναν μιὰ ψυχὴ καὶ μιὰ καρδιά. Οἱ φαντάροι, οἱ ναῦτες καὶ οἱ ἀεροπόροι μας ἔγραφαν λαμπρὲς σελίδες δόξης στὰ Βορειοηπειρωτικὰ βουνά, στὰ πέλαγα καὶ στοὺς αἰθέρες. Κι’ ὅταν οἱ καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν ἀνήγγελαν μιὰ καινούργια νίκη, πλήθη λαοῦ ἔτρεχαν στὶς Ἐκκλησίες γιὰ νὰ εὐχαριστήσουν τὸν Θεό, νὰ Τὸν δοξολογήσουν, ἀλλὰ καὶ νὰ ψάλουν τὰ νικητήρια πρὸς τὴν Παναγία, τὴν Ὑπέρμαχο τοῦ Ἔθνους μας Στρατηγό, ποὺ μὲ τὴν Σκέπη Της προστάτευε τὴν ἀγωνιζόμενη τὸν ὑπὲρ πάντων ἀγῶνα Πατρίδα μας. Ἐξ  ἄλλου, δόξα καὶ τιμὴ ἀνήκει στὶς ἡρωΐδες γυναῖκες τῆς Πίνδου, ποὺ ἀγόγγυστα ἀνέβαζαν πυρομαχικὰ καὶ τρόφιμα γιὰ τοὺς φαντάρους στὰ κακοτράχαλα βουνὰ τῆς Πίνδου, μέσα στὴν παγωνιὰ καὶ στὶς τρομερὲς χιονοθύελλες. Δίκαια, λοιπόν, ἡ Οἰκουμένη γονάτισε σ’ αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο τῆς Ἑλληνικῆς μας Πατρίδος.
-Δ-
Γονατίζουμε κι’ ἐμεῖς μπροστὰ στὴν Δόξα τοῦ Σαράντα. Ἐμεῖς, ποὺ παρὰ τὰ οἰκονομικὰ δεινὰ ποὺ περνοῦμε, ἀγαπᾶμε τὸν Χριστό, ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ἀγαπᾶμε τὴν Ἑλλάδα μας. Ἡ ἀγάπη μας αὐτὴ ἀγκαλιάζει καὶ τοὺς Κυπρίους καὶ τοὺς Βορειοηπειρῶτες ἀδελφούς. Εὐχή μας, σύντομα νὰ ἔλθῃ ἡ ἐθνική τους ἀποκατάσταση. Τὰ νειᾶτα τὰ μαθητικά, τὰ φοιτητικά, τὰ ἐργαζόμενα νειᾶτα, ὅπως καὶ τὰ στρατευμένα νειᾶτα, νὰ εἶναι στὴν πρωτοπορεία καὶ στὸν ἀγῶνα τὸν καλὸ γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἑλλάδα μας.
Χρόνια πολλά, καλά, ἅγια καὶ εὐλογημένα. Νὰ ζῇ καὶ νὰ μεγαλύνεται ἡ Ἑλλάδα μας.   
Διάπυρος πρὸς Χριστὸν εὐχέτης
Ο   ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
†  Ὁ Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανῆς καὶ Κονίτσης  Α Ν Δ Ρ Ε Α Σ
πηγή: impantokratoros.gr

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

Γιατί φιλάμε το χέρι του ιερέα;


Γιατί φιλάμε το χέρι του ιερέα;



Ο ιερέας σας μπορεί να είναι μόλις 25 χρονών. Μα η ιερωσύνη του είναι από καταβολής κόσμου. Όταν λοιπόν του ασπάζεσθε το χέρι, προσκυνάτε την ιερωσύνη του, που φθάνει διαδοχικά από τον Χριστό και τους Αποστόλους μέχρι τον ιερέα σας. Όταν φιλάτε το χέρι του παπά σας, φιλάτε ολόκληρη την αλυσίδα των Οσίων και αγίων ιερέων και Ιεραρχών, από τους Αποστόλους μέχρι σήμερα.

Ασπάζασθε και προσκυνάτε τον Άγιο Ιγνάτιο τον Θεοφόρο, τον άγιο Νικόλαο, τον άγιο Βασίλειο, τον άγιο Σάββα και «όλους τους επιγείους αγγέλους και ουρανίους ανθρώπους», που όταν ήταν στη γη εκοσμούσαν την Εκκλησία και τώρα στολίζουν τον ουρανό!

Το φίλημα που κάνουμε στο χέρι του παπά δεν είναι φίλημα φυσικό. Είναι φίλημα άγιον, όπως γράφει στους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος.

Να το ασπάζεσθε λοιπόν το χέρι του ιερέα που σας ευλογείΕίναι ευλογημένο από τον Θεό. Με τη χάρη της ιερωσύνης. Με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος.

Να το φιλάτε το χέρι του ιερέα σας. Όσο νέος και αν είναι. Και να τον ακούτε.


Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
xristianos.gr

Πέμπτη 24 Οκτωβρίου 2013

Ω δύναμις δακρύων! - Προσευχή


Ω δύναμις δακρύων! - Προσευχή



Δώρησαι λοιπόν, Δέσποτα, εἰς ἐμέ τόν ἀνάξιον, δάκρυα καθ’ ἑκάστην, καί δύναμιν, διά νά φωτισθῇ ἡ καρδία μου ἐν προσευχῇ καθαρᾷ καί χύσῃ πηγάς δακρύων μετά γλυκύτητος διά παντός, διά νά ἐξαλειφθῇ δι’ ὀλίγων δακρύων ἡ μεγάλη καί φοβερά καταδίκη, καί κατασβεσθῇ δι’ ὀλίγου κλαυθμοῦ τό πῦρ τό καιόμενον.

Διότι ἐάν κλαύσω ἐνταῦθα, θέλω λυτρωθῇ ἐκεῖ ἐκ τοῦ ἀσβέστου πυρός·διότι καθ’ ἑκάστην παροργίζω, Δέσποτα, τήν μακροθυμίαν Σου, καί ἔχω πρό ὀφθαλμῶν τήν κακίαν μου, καί τήν εὐσπλαχνίαν Σου.


Οσίου Εφραίμ του Σύρου
πηγή: xristianos.gr

Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2013

«Σιώπησε, μη μιλήσεις...»

«Σιώπησε, μη μιλήσεις...»



«Αφού δεν έχομεν την πανοπλίαν του Θεού να κάμωμεν αρετάς, να έχομεν τουλάχιστον την ταπεινοφροσύνην.

Κι έτσι θα ισομετρηθούν οι μεγάλοι κόποι και αγώνες των παλαιών με τα ολίγα ιδικά μας.

Άλλος έχυσε αλύπητα το αίμα του, άλλος ταλαιπωρήθηκε χρόνια πολλά μέσα στην έρημο με την άσκηση, άλλος κατακόπηκε μεληδόν τας σάρκας του, όλα αυτά θα τα αναπληρώσωμεν εμείς με την ταπεινοφροσύνην.

Έξαφνα έρχεται ένας και σου λέει κάτι. Ο λόγος εκείνος σου δίνει μια σουβλιά μέσα στα εντόσθιά σου. Μη μιλήσεις. Πέσε πρηνηδόν να κερδίσεις.

Άλλος σε υβρίζει σου λέει λόγια τα οποία κατακαίουν την ψυχήν σου, μαραίνουν την προθυμίαν σου, σε σουβλίζουν και διαπερνούν την καρδιά σου. Σιώπησε. Μη μιλήσης. Πέσε πρηνηδόν, να περάσει το βέλος από πάνω σου.

Κλίνε τον αυχένα, σκύψε την κεφαλήν σου να μη σε βλάψη το βέλος. Και ο Θεός δια την ταπείνωσίν σου αυτήν θα σου δώση τον μισθόν που έδωσε εις έναν άλλον που αγωνίσθηκε με μεγάλους αγώνας και μαρτυρία».

πηγή: xristianos.gr

Τρίτη 22 Οκτωβρίου 2013

Ἡ Διαθήκη τῆς Μάνας

Ἡ Διαθήκη τῆς Μάνας

Αὐτὴ εἶναι ἡ χειρόγραφη διαθήκη μιᾶς μητέρας, ποὺ κοιμήθηκε στὰ 90 της χρόνια. Ἡ γυναίκα αὐτὴ εἶχε 4 κόρες, 1 γυιὸ καὶ 15 ἐγγόνια. Πεθαίνοντας, δὲν τοὺς ἄφησε παρὰ μόνο τὴν διαθήκη της, ἀνορθόγραφη καὶ κακογραμμένη, πλούσια ὅμως σὲ πνευματικὸ περιεχόμενο:

- Ἀγαπημένα μου παιδιά, (καὶ τοὺς ἀναφέρει ἕναν ἕναν, τὰ παιδιά της, τοὺς γαμπρούς, τὴν νύφη καὶ ὅλα τὰ ἐγγονάκια, 25 ὀνόματα). Σᾶς φιλῶ καὶ σᾶς ἀποχαιρετῶ. Αὐτὸ τὸ γράμμα θὰ τὸ ἀνοίξετε καὶ θὰ τὸ διαβάσετε μετὰ τὸν θάνατό μου...

Ἡ πρώτη σας δουλειά, μόλις σηκωθῆτε τὸ πρωί, εἶναι νὰ πλυθῆτε, νὰ ἀνάψετε τὸ καντηλάκι σας καὶ νὰ θυμιάσετε ὅλο τὸ σπίτι. Κατόπιν θὰ κάνετε τὴν προσευχή σας, ὅπως σᾶς τὴν ἔμαθα ἀπὸ τὸν Συνέκδημο. Τὸ ἴδιο θὰ κάμουν -ἂν θέλουν- καὶ οἱ ἄνδρες σας καὶ ἡ νύφη μου καὶ ὅλα τὰ ἐγγονάκια μου. Κι ὕστερα ὅλοι στὶς δουλειὲς σας. Μόνο ἔτσι θὰ σκεπάζει καὶ θὰ εὐλογῆ ὁ Θεὸς καὶ τὴν δουλειὰ καὶ τὴν οἰκογένειά σας.

Κάθε Κυριακὴ πρωὶ ὅλοι σας στὴν Ἐκκλησία, τὸ ἴδιο καὶ κάθε μεγάλη γιορτή. Κάθε βράδυ, μικροὶ-μεγάλοι, πρὶν ἀπὸ τὸν ὕπνο θὰ διαβάζετε τὸ Ἀπόδειπνο, τοὺς Χαιρετισμούς, τὴν Καινὴ Διαθήκη, τὸ Ψαλτήρι καὶ τὴν «Ἁμαρτωλῶν Σωτηρία».

Μὴν ξεχνᾶτε καὶ τὶς νηστεῖες, νὰ τὶς κρατᾶτε ὅλες, ὅπως σᾶς τὶς βαστοῦσα κι ἐγώ, ἀπὸ 6 χρονῶν καὶ μετά. Ὅλα αὐτά, ἀγαπημένα μου παιδιὰ καὶ ἐγγόνια, ὅταν θὰ τὰ κρατᾶτε, θὰ εἶναι σὰν νὰ μοῦ ἀνάβετε κάθε μέρα ἕνα κεράκι. Θὰ εἶναι γιὰ μένα τὸ καλύτερο καθημερινὸ μνημόσυνο.

Νὰ τηρῆτε τὰ θρησκευτικὰ ἔθιμα τῆς πατρίδας μας καὶ νὰ ἀκολουθῆτε τὰ οὐράνια, γιατί ὅλα τὰ ἐγκόσμια εἶναι πρόσκαιρα καὶ μάταια. Τὰ καλὰ ἔργα καὶ τὶς κρυφὲς ἐλεημοσύνες θὰ τὰ ἔχετε στὴν αἰωνιότητα. Ὅλα τὰ ἄλλα σὰν ὄνειρο θὰ σβήσουν.

Μαζί σας δὲν θὰ πάρετε τίποτε, οὔτε πλούτη, οὔτε δόξες, οὔτε σπίτια. Μόνο τὰ καλά σας ἔργα καὶ τὴν ὑπομονή.

Νὰ ἔχετε τὴν εὐχή μου καὶ νὰ εἶστε ἀγαπημένοι, πρῶτα μεταξὺ σας ὡς ἀδέλφια καὶ ὕστερα μὲ τὶς οἰκογένειές σας, ἀλλὰ καὶ μὲ τοὺς συγγενεῖς καὶ μὲ τοὺς γείτονες καὶ μὲ τὸν κόσμο ὅλο.

Ὅσο μπορεῖτε καλὰ ἔργα νὰ κάμετε καὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία νὰ μὴ λείπετε. Κι αὐτοὺς ποὺ θέλουν τὸ κακό σας, νὰ τοὺς συγχωρᾶτε. Αὐτὰ θὰ μείνουν κι ἐδῶ κάτω στὴν γῆ καὶ στὸν οὐρανό. Ὅσα χρόνια κι ἂν ζήσουμε, θὰ εἶναι σὰν χθές. Γι' αὐτὸ ἔργα καλὰ καὶ κρυφά. Ἀδικίες καὶ ψέματα σὲ κανέναν, οὔτε καὶ στὸν ἐχθρό σας.

Τὴν Ἐκκλησία καὶ τὸν καλὸ Πνευματικὸ νὰ μὴν ἀφήσετε.

Ὅλα αὐτὰ θὰ τὰ διαβάζετε ὅλοι σας καὶ μπροστὰ στὰ παιδιά σας, κάθε φορὰ ποὺ θὰ συμπληρώνεται χρόνος ἀπὸ τὸν θάνατό μου, μετὰ ἀπὸ τὸ Τρισάγιο ποὺ θὰ κάνετε. Αὐτὸ θὰ εἶναι καὶ τὸ μνημόσυνό μου.

Σᾶς δίνω τὴν εὐχή μου, σᾶς φιλῶ, σᾶς ἀποχαιρετῶ καὶ καλὴν ἀντάμωση στὸν Παράδεισο.

Ἡ μάνα σας καὶ ἡ γιαγιά σας.

http://www.agiazoni.gr/parembaseis.php?id=44579424052827242597 
http://proslalia.blogspot.gr/2013/10/blog-post_1825.html

Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2013

«Η Θράκη είναι ένας τόπος που ήταν, είναι και θα πρέπει παντοτινά να μείνει ελληνικός και χριστιανικός" (κείμενο και βίντεο)

«Η Θράκη είναι ένας τόπος που ήταν, είναι και θα πρέπει παντοτινά να μείνει ελληνικός και χριστιανικός" (κείμενο και βίντεο)


«Η Θράκη είναι ένας τόπος που ήταν, είναι και θα πρέπει παντοτινά να μείνει ελληνικός και χριστιανικός
Διδυμοτείχου Δαμασκηνός: «Η Θράκη είναι ένας τόπος που ήταν, είναι και θα πρέπει παντοτινά να μείνει ελληνικός και χριστιανικός" 
Στα πλαίσια του τρίμηνου προγράμματος «Ενορία εν δράσει…», την Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013, ο Σεβ. Μητροπολίτης Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνός, μίλησε για τον Άγιο Ιωάννη τον Βατάτζη τον εκ Θράκης, Αυτοκράτορα της Νικαίας.  
Ξεκινώντας την ομιλία του, ο Σεβασμιώτατος έκανε μια εισαγωγή μιλώντας για τη Θράκη και το Διδυμότειχο. «Δεν μπορεί να καταλάβει κανείς τι είναι Θράκη, αν δεν πάει και δεν επισκεφθεί τη Θράκη», σημείωσε και συμπλήρωσε αναφερόμενος στον Έβρο, πως πρόκειται για την «εσχατιά της Ελλάδος» και θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι ο χώρος όπου συναντούνται δύο θρησκείες και τρεις πολιτισμοί. Ο Χριστιανισμός και ο μουσουλμανισμός και ο Ελληνικός, ο Σλαβικός και ο Τουρκικός πολιτισμός.  
Εν συνεχεία, αναφερόμενος στην ιστορία του Διδυμοτείχου έκανε μια ιστορική αναδρομή από τα Βυζαντινά χρόνια. «Στο Διδυμότειχο, αν έρθει κανείς, θα διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα αρχαίο τέμενος, το λεγόμενο «τζαμί του Βαγιαζίτ», το οποίο είναι φτιαγμένο εκεί πριν την Άλωση της Πόλης. Αυτό το τέμενος είναι το αρχαιότερο στην Ευρώπη και αντί για τρούλο, που έχουν όλα τα τζαμιά, έχει πυραμιδοειδή σκεπή», λέγοντας χαρακτηριστικά ότι αυτές οι περιοχές έχουν πολλά να επιδείξουν πολιτιστικά. 

Στη συνέχεια της ομιλίας του, ο Σεβασμιώτατος, ανέφερε πως «μέσα στην υπερχιλιετή ιστορία του, το Διδυμότειχο έχει αναδείξει πολύ σπουδαίες προσωπικότητες όπως και η ιερά μορφή του Αγίου Ιωάννη του Βατάτζη του Ελεήμονος που έζησε το 1193-1254. Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο και αξιώθηκε να γίνει βασιλεύς και Αυτοκράτορας της αυτοκρατορίας της Νικαίας», συμπληρώνοντας με μια ιστορική τοποθέτηση, πως με τις Σταυροφορίες οι Φράγκοι κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη και η πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας μεταφέρθηκε στη Νίκαια της Βιθυνίας.  
Αφορμή για την προβολή του Αγίου Ιωάννη του Βατάτζη, στάθηκε το γεγονός πως μέχρι το 1924 ετιμάτο η μνήμη του ιδιαιτέρως στη Σμύρνη της Μικράς Ασίας. Αλλά τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένα κλίμα και μια μεγάλη επιθυμία να προβληθεί ο τοπικός Άγιος του Διδυμοτείχου. Έτσι και έγινε μια πρόχειρη εκκλησία , η οποία εγκαινιάστηκε και με τον καιρό επεκτάθηκε και δέχεται πολλούς προσκυνητές. 

Στη συνέχεια, ο Σεβασμιώτατος κ. Δαμασκηνός, ανέφερε τι ήταν αυτό που έκανε τον Άγιο Ιωάννη το Βατάτζη μεγάλο Άγιο. Όπως ανέφερε χαρακτηριστικά «χρησιμοποίησε την εξουσία όχι σαν μοχλό καταπίεσης των αδυνάτων ή των υπηκόων του ή προς ίδιον όφελος. Αλλά άσκησε την εξουσία ως μοχλό διακονίας και προσφοράς προς τους υπηκόους του και την Ορθοδοξία». Συμπλήρωσε κάνοντας αναφορά στη ζωή και το έργο του. «Το έργο του είναι πολυσχιδές. Είχε παντρευτεί την κόρη του τότε αυτοκράτορα, Θεοδώρου Λάσκαρη. Είχε πολλά χαρίσματα ηγετικά και έτσι χρήστηκε ως δεύτερος αυτοκράτορας της Αυτοκρατορίας της Νικαίας. Πήρε μια αυτοκρατορία πονεμένη. Διακρίθηκε και για τις στρατιωτικές του επιτυχίες και επεξέτεινε τα όρια αυτού του Βασιλείου». Μάλιστα, συμπλήρωσε λέγοντας πως δημιούργησε τις προϋποθέσεις ώστε αργότερα, να ανακαταληφθεί η Κωνσταντινούπολη, ενώ ενδιαφέρον προκάλεσε και η αναφορά του Σεβασμιωτάτου πως ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης «ήταν ένας σπουδαίος στρατιώτης, ο οποίος, όπως μαρτυρούν οι ιστορικοί της εποχής αυτής και οι χρονογράφοι, έμπαινε μπροστά για να οδηγήσει το στρατό και να δείξει το θυσιαστικό του φρόνημα». 

Κάνοντας, στη συνέχεια, λόγο για το πολιτιστικό έργο που προσέφερε ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης, ο Σεβασμιώτατος μας πληροφόρησε πως έκανε ένα μεγάλο και σπουδαίο πολιτιστικό έργο. Μάζεψε όλους τους σοφούς, που είχαν έρθει πρόσφυγες από την Πόλη και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να προαχθεί η ελληνική παιδεία. Δημιουργήθηκαν βιβλιοθήκες, με ό, τι χειρόγραφα είχαν μείνει από τη λεηλασία των Φράγκων, ενώ δημιούργησε Πανεπιστήμιο στη Νίκαια και ήταν αρωγός σε ό, τι είχε σχέση με τον πολιτισμό, την παιδεία και την αγωγή. 

Στον κοινωνικό τομέα, υπήρξε δίκαιος και ελεήμων, εξ’ ου και το προσωνύμιό του. Μοίρασε τη γη προκειμένου όλοι να μπορούν να εργάζονται. Δημιούργησε συνθήκες ώστε να είναι το κράτος αυτοσυντήρητο. «Ο Άγιος έμαθε τους ανθρώπους να δουλεύουν. Να εργάζονται και να ζουν αξιοπρεπώς», ανέφερε σε ένα σημείο της ομιλίας του ο Σεβασμιώτατος. 

Ένα γεγονός που μαρτυρά την διακονία του Αγίου Ιωάννη του Βατάτζη στην Ορθόδοξη Εκκλησία «με ζήλο και αφοσίωση», όπως παρατήρησε ο Σεβασμιώτατος κ. Δαμασκηνός , αποτελεί η περίφημη επιστολή και απάντηση του Αγίου προς τον Πάπα Γρηγόριο Η’.«Δεν έτρεξε για να ενωθεί η Ορθόδοξη με τη Δυτική εκκλησία. Ήταν αυτοκράτορας ο οποίος κράτησε την πίστη και δεν συμβιβάστηκε», ανέφερε χαρακτηριστικά ο Σεβασμιώτατος. 

«Ήταν ένας κοινωνικός αναμορφωτής. Ήταν άνθρωπος του Θεού γιατί είχε αρετές. Τον διέκρινε το θυσιαστικό του φρόνημα. Συνέδεσε και πάλι τη Βυζαντινή αυτοκρατορία με τον ελληνισμό και το ελληνοχριστιανικό πνεύμα. «Πατέρας Ελλήνων», ονομάζεται από μερικούς», μας πληροφόρησε ο Σεβασμιώτατος στη συνέχεια. Στη συνέχεια, έγινε αναφορά στο θάνατο του Αγίου, από επώδυνη ασθένεια, 4 Νοεμβρίου 1254. Ο Άγιος Ιωάννης ο Βατάτζης ετάφη με βασιλικές τιμές, ενώ ύστερα από δική του αποκάλυψη, έγινε η ανακομιδή του λειψάνου του, που βρέθηκε «άθικτο και ευωδιάζον». Ωστόσο, σύμφωνα με πηγές λέγεται πως μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, δίνοντας αφορμή να δημιουργηθούν όλοι οι λαϊκοί θρύλοι για τον «Μαρμαρωμένο Βασιλιά». 

Προς το τέλος της ομιλίας του, ο Σεβασμιώτατος, είπε χαρακτηριστικά πως «το ιερό πρόσωπο του Αγίου Ιωάννη είναι ένα πρόσωπο που μπορεί να μας δώσει πολλά μηνύματα ζωής, για την προσδοκία της ελπίδας, για το ποιος είναι ο πραγματικός άρχοντας, για το πώς πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε και να εξασφαλίζουμε τη ζωή μας , να είμαστε σταθεροί και ακλόνητοι στην πίστη μας και να έχουμε αξίες και ιδανικά στη ζωή μας». 

Καταληκτική πρόταση και ταυτόχρονα αφυπνιστικό και ελπιδοφόρο μήνυμα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Διδυμοτείχου, Ορεστιάδος και Σουφλίου κ. Δαμασκηνού ήταν πως«η Θράκη είναι ο τόπος όπου χτυπάει η καρδιά της Ελλάδας. Είναι ένας τόπος πονεμένος, με πολλά προβλήματα. Ένας τόπος που ήταν, είναι και θα πρέπει παντοτινά να μείνει ελληνικός και χριστιανικός».
Στη συνέχεια, ο Σεβασμιώτατος έδωσε το λόγο στον Πολιτικό Επιστήμονα κ. Κωνσταντίνο Χολέβα ο οποίος συμπλήρωσε πως αυτή η λαϊκή μνήμη και παράδοση που κατέταξε τον Άγιο Ιωάννη Βατάτζη στο Αγιολόγιο της εκκλησίας μας, κατεγράφη και από τον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη, στην διάρκεια της Τουρκοκρατίας, ενώ ανέφερε χαρακτηριστικά πως «όπως λένε και μεγάλοι ιστορικοί, το 1237 περίπου με την επιστολή στον Πάπα, γεννιέται η Μεγάλη Ιδέα για την ανάκτηση της Πόλης». Κλείνοντας εξήγε το συμπέρασμα πως πρόκειται για «μια μορφή που είναι και στρατιωτική, πολιτική και εκκλησιαστική - με την έννοια του σεβασμού προς την εκκλησία και το ευωδιάζον λείψανό του- και ένα σπουδαίο πνευματικό ηγέτη του ελληνισμού». 

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε ο Υφυπουργός Εξωτερεικών κ. Γεροντόπουλος ενώ τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Πειραιώς κ. Σεραφείμ εκπροσώπησε ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Αρχιμ. Νήφων Καπογιάννης.


πηγή: impantokratoros.gr

Σάββατο 19 Οκτωβρίου 2013

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΝΤΕΣ;

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΜΑΣ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΟΝΤΕΣ;

1Από τον Μέγα Βασίλειο μαθαίνουμε ότι οι άγιοι “Πανταχού προφθάνουν, όχι όμως κατά φύση και ουσία”.

Σε πολλά μέρη μπορούν να βρίσκονται τα πνεύματα και οι ψυχές των Αγίων, για αυτό και ενεργούν ταυτόχρονα με διάφορους τρόπους και σε διάφορους τόπους, δια της θείας Χάριτος.
“Αι των Αγίων ψυχαί πανταχού ορώσι και ενεργούσιν” όπως χαρακτηριστικά αναφέρει ο Μέγας Βασίλειος : “Τα των Αγγέλων αναρίθμητα πλήθη. Και μετά τούτων τα των Πατέρων άγια πνεύματα. Ουδείς γαρ τούτων εστίν ος ουχί πανταχού καθορά”. (λόγος περί παρθενίας).

Πως γίνεται αυτό; Ο Θεός και η Χάρη του Θεού, υπάρχει πανταχού ως φύση απεριόριστος. Επειδή λοιπόν οι ψυχές των αγίων είναι ενωμένες με τον πανταχού υπάρχων Θεό και της πανταχού Χάριτος του Θεού, για αυτό και αυτές αφού ακριβώς με αυτήν την Χάρη είναι ενωμένες, πανταχού προφθάνουν και ενεργούν. Όχι κατά φύση και ουσία, γιατί περιορισμένες είναι λόγω της ουσίας τους, αλλά “κατά Χάριν και μέθεξιν θείαν”.
orthodoxanswers.gr
agioritikovima.gr

Παρασκευή 18 Οκτωβρίου 2013

Υπομένοντας τον κόπο της αγίας προσευχής...

Υπομένοντας τον κόπο της αγίας προσευχής...



Όταν προσευχηθείς όπως πρέπει, περίμενε εκείνα πού δεν πρέπει, και στάσου γενναία, για να φυλάξεις τον καρπό της προσευχής. Γιατί από την αρχή σ' αυτό έχεις ταχθεί, να εργάζεσαι και να φυλάγεις. Μη λοιπόν, αφού εργαστείς, αφήσεις αφύλακτο ότι έκανες· αν το αφήσεις, δεν ωφελήθηκες διόλου από την προσευχή σου.

Όλος ο πόλεμος ανάμεσα σε μας και τούς ακάθαρτους δαίμονες, δε γίνεται για τίποτε άλλο, παρά για την πνευματική προσευχή. Γιατί πολύ εχθρική και ενοχλητική γίνεται σ' αυτούς η προσευχή, ενώ σ' εμάς είναι πρόξενος σωτηρίας, τερπνή και ευχάριστη.

Τι θέλουν οι δαίμονες να κάνουν να ενεργήσει σ' εμάς; Γαστριμαργία, πορνεία, φιλαργυρία, οργή, μνησικακία και τα λοιπά πάθηγια να παχύνει από αυτά ο νους και να μην μπορέσει να προσευχηθεί όπως πρέπει. Γιατί όταν υπερισχύσουν τα άλογα πάθη, δεν τον αφήνουν να κινείται λογικά.

Ο Κύριος «έλεγε σ' αυτούς και παραβολή για το ότι πρέπει να προσεύχονται πάντοτε και να μην αποθαρρύνονται». Λοιπόν, καθόλου να μην αποθαρρύνεσαι, ούτε να αθυμείς επειδή δεν έλαβες. Γιατί θα λάβεις αργότερα. Τελειώνοντας την παραβολή αυτή, ο Κύριος είπε: «Αν και ούτε το Θεό φοβάμαι ούτε τούς ανθρώπους ντρέπομαι, όμως επειδή αυτή η γυναίκα με ενοχλεί συνεχώς, θα της δώσω το δίκαιό της. Έτσι και ο Θεός, θα κάνει σύντομα το θέλημα αυτών πού Τον παρακαλούν νύχτα και μέρα». Γι' αυτό λοιπόν να είσαι χαρούμενος και να επιμένεις υπομένοντας τον κόπο της αγίας προσευχής.

Όταν σε δουν οι δαίμονες ότι είσαι πρόθυμος να προσευχηθείς αληθινά, τότε σου φέρνουν στο νου σκέψεις πραγμάτων δήθεν αναγκαίων και σε λίγο σε κάνουν να τα λησμονήσεις και παρακινούν το νου να τα αναζητήσει. Και επειδή αυτός δεν τα βρίσκει, στενοχωρείται και λυπάται. Όταν ξανά σταθεί στην προσευχή, του υπενθυμίζουν εκείνα πού του είχαν βάλει στο νου του και τα αναζητούσε, για να στραφεί ο νους σ' αυτά και να χάσει την καρποφόρα προσευχή.

Αγωνίσου να κρατήσεις το νου κατά την ώρα της προσευχής κωφό και άλαλο, και τότε θα μπορέσεις να προσευχηθείς.


Συμβουλές Αγίων Πατέρων 
Αγίου Μάρκου του Ασκητή
xristianos.gr

_________________

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Αν προσεύχεσαι εναντίον κάποιου πάθους...


Αν προσεύχεσαι εναντίον κάποιου πάθους...



Αν προσεύχεσαι εναντίον κάποιου πάθους ή εναντίον κάποιου δαίμονα, που σε ενοχλεί, να θυμάσαι αυτόν, που λέει «καταδιώξω τους εχθρούς μου και καταλήψομαι αυτούς, έως αν εκλίπωσιν· εκθλίψω αυτούς και ου μη δύνωνται στήναι· πεσούνται υπό τους πόδας μου» κ.λπ. (Ψαλμ ιζ΄ 38-39: θα κυνηγήσω τους εχθρούς μου και θα τους πιάσω· και δεν θα γυρίσω πίσω προτού τους εξολοθρέψω ώσπου να χαθούν εντελώς. Θα τους πιέσω τόσο πολύ, ώστε να μην μπορούν να σταθούν πιά. Θα πέσουν νικημένοι κάτω από τα πόδια μου…). Και αυτά θα τα λές στην ώρα τους, αν οπλίζεις τον εαυτό σου με ταπεινοφροσύνη εναντίον των αντιπάλων.


Οσίου Νείλου του Ασκητή
xristianos.gr

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

Η αόρατη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου


Η αόρατη βοήθεια της Υπεραγίας Θεοτόκου



Ἦταν κάποτε ἕνας ἄνθρωπος εὐλαβής πού ὠνομαζόταν Ἀγαθόνικος. Αὐτός εἶχε διδαχθῆ, ἀκόμη ἀπό τήν παιδική του ἡλικία, νά λέγη μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας, τόν ὕμνο αὐτό: «Θεοτόκε, Παρθένε, χαῖρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ὁ Κύριος μετά σοῦ. Εὐλογημένη, σύ ἐν γυναιξί καί εὐλογημένος ὁ καρπός τῆς κοιλίας σου. Ὅτι Σωτῆρα ἔτεκες, τῶν ψυχῶν ἡμῶν». Ἀργότερα ἔκανε μιά ζωή μέ πολλές φροντίδες καί ἔλεγε σπανιώτερα αὐτόν τόν ὕμνο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Κατόπιν σιγά σιγά ἔπαυσε νά τόν λέγη.

Ὁ Θεός ὅμως, ὁ Ὁποῖος δέν θέλει τόν θάνατο τοῦ ἁμαρτωλοῦ, ἔστειλε στό σπίτι του ἕναν ἐρημίτη ἀπό τήν Θηβαΐδα γιά νά τόν ἐλέγξη διότι ἐξέχασε αὐτόν τόν ὕμνο τῆς Κυρίας Θεοτόκου. Ὁ Ἀγαθόνικος ἀπήντησε στόν ἐρημίτη μοναχό ὅτι ἔπαυσε νά τόν λέγη, διότι, παρότι τόν ἔλεγε γιά πολλά χρόνια, ὅμως δέν εὑρῆκε καμμία ὠφέλεια.

Τότε ὁ ἐρημίτης τοῦ εἶπε: «Φέρε στόν νοῦ σου τυφλέ καί ἀχάριστε, πόσες φορές σέ ἐβοήθησε αὐτή ἡ δοξολογική προσευχή καί σέ ἔσωσε ἀπό διάφορους πειρασμούς!

Θυμήσου, ὅταν ἤσουν ἀκόμη παιδί, πῶς λυτρώθηκες ἀπό πνιγμό κατά ἕνα θαυμαστό τρόπο! Ἐνθυμήσου, ὅταν σέ ἐκτύπησαν πολλοί γείτονες σέ μία λακκούβα πού εἶχες πέσει κι ὅμως ἔμεινες ἀτραυμάτιστος! Θυμήσου ἀκόμη, ὅταν ταξίδευες κάποτε μέ κάποιον φίλον σου, ἐπέσατε καί οἱ δυό σας ἀπό τήν καρότσα!

Αὐτός ἔσπασε τό πόδι του καί σύ δέν ἔπαθες τίποτε. Δέν γνωρίζεις ὅτι ὁ φίλος σου εἶναι κάτω ἀδύνατος ἀπό μία ἀσθένεια, ἐνῶ ἐσύ εἶσαι ὑγιής καί δέν αἰσθάνεσαι κανένα πόνο;

Καί, ὅταν τοῦ ἔφερε στήν μνήμη ὅλα αὐτά τά θαυμαστά ἔργα, στό τέλος τοῦ εἶπε: «Νά ξέρης ὅτι ὅλες αὐτές οἱ δυστυχίες καί ἀτυχίες πού ἦλθαν στήν ζωήν σου, ἀπομακρύνθηκαν ἀπό τήν θεία Σκέπη τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου, χάρις στήν μικρή σου αὐτή δοξολογική προσευχή, τήν ὁποίαν ἔλεγες κάθε ἡμέρα ἐνώπιόν της.

Δώσε λοιπόν προσευχή καί συνέχιζε νά προσεύχεσαι καί στό μέλλον μέ τήν προσευχή αὐτή καί ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας δέν θά σέ ἐγκαταλείψη ποτέ». Ἔτσι κατάλαβε ὁ Ἀγαθόνικος καί δέν ἄφησε πάλι αὐτή τήν προσευχή.

Οὔτε ἐμεῖς νά μήν ἀφήνουμε νά περνᾶ μία ἡμέρα χωρίς νά προσευχηθοῦμε μ᾿ αὐτή τήν προσευχή μπροστά στήν Κυρία Θεοτόκο κι ἔτσι θά φυλαγώμεθα ἀπό πολλές δοκιμασίες καί πειρασμούς στήν ζωή μας.


Γέροντος Κλεόπα Ηλιέ
«Εκλεκτές διηγήσεις και προσευχές για μικρά παιδιά»
Μετάφρασις: Μοναχός Δαμασκηνός Γρηγοριάτης 2010
Πηγή: anavaseis.blogspot.gr
xristianos.gr

Τρίτη 15 Οκτωβρίου 2013

Λίγο πριν κοιμηθείς...


Λίγο πριν κοιμηθείς...



Λίγο πριν κοιμηθείς σκέψου… Σκέψου ποιος είσαι, τι κάνεις πως πορεύεσαι στη ζωή σου.

Σκέψου το πώς κύλησε η μέρα και πώς εσύ αντέδρασες σε κάθε γεγονός.

Σκέψου πως ο Κύριος σε άφησε να ζήσεις και αυτή τη μέρα… Σου έδωσε άλλη μια ευκαιρία να Τον πλησιάσεις…

Μετά βγες απ’ τον εαυτό σου και σκέψου λίγο τους άλλους. Εσύ έχεις το σπίτι σου, το κρεβάτι σου… Όμως, κάποια παιδιά δεν έχουν να φάνε. Σκέψου πόσοι άνθρωποι περιφέρονται απελπισμένοι στους δρόμους. Αυτή την στιγμή. Άστεγοι, φτωχοί, πεινασμένοι, παιδιά μπλεγμένα στα ναρκωτικά, στο περιθώριο… Τόσος κόσμος υποφέρει. Σκέψου πόσοι -αυτή τη στιγμή- πονάνε σ’ ένα νοσοκομείο, πόσοι θλίβονται επειδή έχασαν κάποιο πρόσωπο αγαπημένο, πόσοι είναι απελπισμένοι λόγω χρεών και δανείων, πόσοι άνθρωποι διψούν για λίγες στιγμές χαράς και δεν ξεδιψούν ποτέ… Πόνος, θλίψη, δυστυχία σε κάθε γωνιά του πλανήτη…

Σκέψου τα όλα αυτά όχι για να απελπιστείς! Αλλά για να πεις ένα Κύριε ελέησον. Για να μπορέσεις να μαλακώσεις λίγο την καρδιά σου. Να την συντονίσεις στον παλμό της προσευχής. Ωραίο πράμα αυτό. Τώρα που θα πέσεις για ύπνο, να εύχεσαι για όλους! Αυτό σε ενώνει, σε κάνει μέτοχο χωρίς να σε γκρεμίζει ψυχολογικά. Και όταν Τον παρακαλέσεις, η καρδιά σου θα μαλακώσει. Θα γλυκαθεί. Θα έρθει ο ύπνος, θα σφαλίσει τα μάτια σου, κι εσύ θα κοιμηθείς μέσα στην προσευχή… Να τα θυμάσαι αυτά, λίγο πριν κοιμηθείς…


xristianos.gr

Δευτέρα 14 Οκτωβρίου 2013

Τό ὀσιακό τέλος τοῦ παππού Χατζηφλουρέντζου († 10 Οκτωβρίου 1969)

Τό ὀσιακό τέλος τοῦ παππού Χατζηφλουρέντζου († 10 Οκτωβρίου 1969)


Τό ὀσιακό τέλος τοῦ παππού Χατζηφλουρέντζου  († 10 Οκτωβρίου 1969)
Κεφάλαιο Δ΄, Προλέγει τήν κοίμησή του
Μετά ἀπό λίγο καιρό στίς 25 Σεπτεμβρίου τοῦ 1969 ὁ παππούς Χατζηφλουρέντζος ἐπιστρέφοντας ἀπό τό περβόλι, ἐπισκέφθηκε τή νύμφη του Σαλώμη λέγοντας ὅτι εἶναι ἄρρωστος καί ἐνίωθε ἐνοχλήσεις στό στομάχι. Ἐν τῷ μεταξύ ὁ γιός του ὁ Γιακουμής εἶχε ἐμφανίσει ἕνα ἐξόγκωμα στό λαιμό καί οἱ γιατροί πίστευαν πώς ἦταν ὄγκος, γι’ αὐτό καί ὁ Γιακουμής μετέβηκε στήν Ἀγγλία γιά ἐγχείρηση, χωρίς νά τό ποῦν κανένας στόν πατέρα του γιά νά μήν τόν στεναχωρήσουν. Τότε ὁ παππούς λέει στά παιδιά του: «Δέν μοῦ ἔχετε πεῖ τίποτα, ὅμως γνωρίζω πώς ὁ γιός μου ὁ Γιακουμής εἶναι στήν Ἀγγλία γιά νά ἐγχειρήσει τό ἐξόγκωμα πού ἔχει. Μάθετε πώς τό ἐξόγκωμα αὐτό δέν εἶναι τίποτε. Εἰδοποιεῖστε τόν λοιπόν νά ἔρθει, γιατί θά τόν περιμένω μέχρι τήν Παρασκευή.1 Θά φύγω ἀπό αὐτό τόν κόσμο». «Τί εἶναι αὐτά τά λόγια πατέρα;», τοῦ λέει ὁ γιός του ὁ Ἀντωνής. «Τό κάθε τί ἔρχεται μέ τήν ὥρα του γιέ μου. Θά πεθάνω, γι’ αὐτό τηλεφωνεῖστε στό Γιακουμή νά ἔρθει».

Προηγουμένως ἡ νύφη τοῦ παπποῦ ἡ Μερόπη εἶχε γράψει στόν ἄντρα της τό Γιακουμῆ μία ἐπιστολή λέγοντάς του καί γιά τήν κατάσταση τοῦ πατέρα του χωρίς νά τό πεῖ στόν γέροντα. Ὅταν αὐτή ἐπισκέφθηκε τόν πεθερό της αὐτός τῆς εἶπε: «Ἔγραψες γράμμα στόν Κούμα, ἔτσι δέν εἶναι; Τοῦ ἔγραψες ὅτι τέσσερεις μέρες ἔχουν ἀπομείνει στόν πατέρα του; Γνωρίζω ὅτι ὁ γιός μου πῆγε στήν Ἀγγλία γιά νά κάνει ἐγχείρηση τό κουβάρι στό λαιμό του.» Ἡ Μερόπη ἔμεινε ἔκπληκτη καί γυρνώντας στό σπίτι της εἰδοποίησε τόν σύζυγο της τηλεφωνικῶς, λέγοντας του κατά γράμμα τά λόγια του πατέρα του. «Ἄχ βρέ Μερόπη, ἐσύ τά ἔκανες ὅλα», τῆς εἶπε ἀργότερα ὁ πεθερός της χαριτολογώντας. «Ὁ νυμφίος ἔφτασε καί ἐσύ τόν ἔστειλες (τό Γιακουμή) νά πάει». Ὁ Γιακουμής τότε σχεδόν ἀμέσως καί μέ τή βοήθεια τῶν δικῶν του στήν Ἀγγλία βρῆκε πτήση καί ἐπέστρεψε τρεῖς μέρες ἀργότερα, τά χαράματα τῆς 10ης Ὀκτωβρίου 1969.

Κεφάλαιο Ε΄, Τό ὀσιακό τέλος τοῦ Χατζηφλουρέντζου

Ἐπιστρέφοντας τό ἀπόγευμα τῆς 25ης Σεπτεμβρίου ἀπό τό χωράφι ὁ παππούς ἐνίωσε ἀδιαθεσία καί ἔλεγε ὅτι δέν ἦταν καλά. Ἡ Σαλώμη τοῦ πρόσφερε φρέσκο κουλούρι, ἀλλά αὐτός ἔλεγε πώς δέν μποροῦσε νά φάει τίποτε καί πώς κάτι εἶχε στό στομάχι. Ἔφαγε μόνο μισό κουλούρι ἐκείνη τήν ἡμέρα. Ἀπό τίς 26 τοῦ Σεπτέμβρη ὡς τίς 10 τοῦ Ὀκτώβρη δέν ἔβαλε τροφή στό στόμα του παρά μόνο τρία κουταλάκια τσάι κατόπιν πολλῶν πιέσεων. «Θά πιῶ ἕνα κουταλάκι τσάι γιά τή σύζυγό μου, ἕνα γιά τή Σαλώμη καί ἕνα γιά τό Ἀντωνή», τούς εἶπε.

Ὁ παππούς πλέον ἦταν ἄρρωστος καί ἀδύναμος. Τοῦ εἶπε τότε ὁ γιός του ὁ Σιάηλος: «Πατέρα θά κριματιστεῖς πού δέν τρώεις τίποτε. Θέλεις νά βγάλεις τή ψυχή σου μέ τό ζόρι;». «Εἶναι διαταγή γιέ μου», τοῦ ἀπάντησε δείχνοντας τόν οὐρανό. «Ἦρθε ἡ ὥρα μου. Τοῦτα τά μωρά πού τώρα γεννήθηκαν κατάλαβαν τή στράτα μου καί ἐσεῖς ἀκόμα… Εἶναι διαταγή. Μόνο πάρτέ με στό μοναστήρι νά κάνω μπάνιο μέσα στό ἁγίασμα». Ὅταν πῆγε κοντά του ὁ γιός του ὁ Ἀντωνής, τοῦ λέει ὁ πατέρας του: «Νά πάεις νά ζητήσεις τό κλειδί τῆς Αὐγασίδας ἀπό τόν παπά Ἀντρέα». «Γέρο, δέν πηγαίνω ἄλλη φορά νά ζητήσω τό κλειδί. Πῆγα προηγουμένως καί τό ζήτησα, πῆγε καί ἡ Σαλώμη μέ τή Χαρίκλεια καί δέν τό ἔδωσε σέ κανένα». «Πήγαινε», τοῦ λέει «καί σήμερα θά σοῦ τό δώσει καί νά τοῦ πεῖς νά ἔρθει ὁ ἴδιος».

Λέει μετά ὁ παππούς στή Χαρίκλεια καί τή Σαλώμη: «Παιδιά μου, τό κλειδί θά ἔρθει σήμερα νά πέσει ἐδῶ», δείχνοντάς τους τήν κούπα μέ τό νερό πού εἶχε γιά νά πλένεται. Βρῆκε τότε ὁ Ἀντωνής τόν π. Ἀντρέα στό παντοπωλεῖο καί τοῦ ζήτησε νά τοῦ δώσει τό κλειδί. «Μά θέλεις νά χάσω τή δουλειά μου;», τοῦ ἁπαντά ὁ ἱερέας. «Μά αὐτός εἶναι ἀκίνητος στό κρεβάτι, σχεδόν νεκρός», ἐπέμενε ὁ Ἀντωνής. Τόν παρακάλεσαν καί ὁ Λεβέντης μαζί μέ τό δάσκαλο τό Γιαννάκη πού ἦταν ἐκεῖ καί παρακολουθοῦσαν τή συζήτηση. Τότε αὐτός λυπήθηκε, πῆγε στό σπίτι του καί ἔφερε τό κλειδί. Μόλις τό πρόσφερε στόν Ἀντωνή, αὐτός θυμήθηκε τά λόγια τοῦ πατέρα του καί λέει στόν ἱερέα: «Μοῦ εἶπε πρέπει νά πάεις ἐσύ νά τοῦ τό δώσεις». Ξεκίνησαν τότε μαζί μέ τόν π. Ἀντρέα καί τόν Ἀντρέα Λεβέντη γιά τό σπίτι τοῦ Χατζηφλουρέντζου. Ὅταν ἔφθασαν, ὁ ἱερέας πρόσφερε τό κλειδί στό γέρο λέγοντας μέ χαρά: «Ἔλα Χατζή καί σού τό ἔφερα καί ὅτι θέλεις νά μοῦ πεῖς νά σοῦ τό κάνω». Τότε αὐτός τοῦ ζήτησε νά τό ἀφήσει μέσα στήν κούπα μέ τό νερό. Ἔτσι ἔγινε ὅπως προεῖπε ὁ παππούς. Μετά ἀπό λίγο σκούπισε τό κλειδί καί εἶπε μέ τή χαμηλή καί ἀδύνατή του φωνή στόν ἱερέα: «Δάσκαλε, ἐγώ δέν μποροῦσα νά πάω καί νά μήν πάρω τό κλειδί τοῦτο. Αὐτό εἶναι τό κλειδί τῆς Κύπρου».

Τά παραπάνω λόγια δέν εἶναι εὔκολο νά τά καταλάβει κανείς. Τό σίγουρο πάντως εἶναι πώς σέ ὅλη του τή ζωή ὁ Χατζηφλουρέντζος δέν συνήθισε νά λέει περιττά ἤ ἄστοχα λόγια.

Τήν ἑπομένη, ἡμέρα τοῦ Ἁγίου Ἀνδρονίκου, στίς 9 Ὀκτωβρίου, τόν μετέφεραν στή μονή τῆς Παναγίας τῆς Αὐγασίδας, κατόπιν ἔντονων παρεναίσεών του. «Δέ θά φύγω παιδιά μου, θά μείνω ἐδῶ», εἶπε στούς δικούς του.1 Φορτώνοντάς τον στά χέρια τους ὁ γιός του Ἀντωνής καί ἡ Σαλώμη, τόν πέρασαν ἀπό ὅλες τίς εἰκόνες γιά νά προσκυνήσει. Μόλις προσκύνησε καί τήν τελευταία εἰκόνα ἔγινε κατάμαυρος. Φοβήθηκαν τότε οἱ γυναῖκες πώς πέθανε καί ἡ κόρη τοῦ παπποῦ ἡ Χαρίκλεια ἔκλεγε. «Μή φοβάστε καί δέν πέθανε», τούς λέει ὁ Ἀντωνής.

Τόν ξάπλωσαν τότε μπροστά ἀπό τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας καί τή νύκτα τήν πέρασε ἐκεῖ. Σιγά-σιγά τό χρῶμα του ἐπανῆλθε. Γύρω στίς 4:00 τό πρωί ἐπέστρεψε ἀπό τήν Ἀγγλία καί ὁ Γιακουμής. Τό πρωί λοιπόν φώναξαν τόν ἱερέα τῆς Γύψου π. Νικόλα, μετά ἀπό παράκληση τοῦ παπποῦ καί τόν ἀδελφό του παπποῦ πατήρ Μιχαήλ νά τόν κοινωνήσουν καί νά τοῦ κάνουν τό Ἅγιο Εὐχέλαιο. Μαζί τους πῆγε καί ὁ Γιακουμής ἀλλά τοῦ εἶχαν πεῖ οἱ ὑπόλοιποι νά μείνει ἔξω ἕως ὅτου τόν μεταλάβουν μή τύχει καί φύγει ἀπό αὐτό τόν κόσμο ἀκοινώνητος. Ἀπό τούς ἑπτά ἀποστόλους καί τά ἑπτά εὐαγγέλια εἶχαν ἀναγνώσει τούς ἑπτά ἀποστόλους καί τά ἕξι εὐαγγέλια. Τότε σταμάτησαν, τόν μετάλαβαν γιατί πίστεψαν ὅτι δέν θά προλάβουν καί συνέχισαν. Μετά τό Ἅγιο Εὐχέλαιο μπῆκε μέσα ὁ γιός του ὁ Γιακουμής. Ὁ παππούς τότε ἔκανε νά τόν ἀγκαλιάσει, πέρασε τό χέρι πάνω ἀπό τόν ὦμο του καί ὅπως τό προεῖπε ξεψύχησε ἀφοῦ περίμενε νά δεῖ τό γιό του. Ἦταν τό πρωινό τῆς Παρασκευῆς 10 Ὀκτωβρίου 1969.
Μετά τήν κοίμηση τοῦ παπποῦ ὁ πατήρ Νικόλας εἶπε τά λόγια τοῦτα: «Γνωρίζω τό δρόμο τοῦ ἀνθρώπου αὐτοῦ καί σᾶς λέω ὅτι ἐάν αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν πάει στόν παράδεισο, τότε κανένας μας δέν πρόκειται νά πάει ἐκτός ἀπό αὐτά τά νεογέννητα βρέφη». «Μά ἐσεῖς οἱ ἱερεῖς δέ θά εἴσαστε οἱ πρῶτοι στόν παράδεισο;», τόν ρωτᾶ μέ περιέργεια ὁ Σιάηλος. «Ἐμεῖς οἱ ἱερεῖς», τοῦ ἀπαντᾶ, «ἔχουμε τίς περισσότερες ἁμαρτίες ἀπό ὅλο τόν κόσμο. Ἐμεῖς», εἶπε, «κουβαλᾶμε τίς ἁμαρτίες καί τῶν ὑπολοίπων».

Στόν ἐπικήδειο λόγο ὁ Θεολόγος κ. Παρασκευᾶς εἶπε μεταξύ ἄλλων: «Ἔχει ἕναν Ἅγιο ἡ Μηλιά…»
http:// www.impantokratoros.gr

Σάββατο 12 Οκτωβρίου 2013

Γέροντας Παΐσιος: Ο διάβολος δεν απογοητεύεται εύκολα!

Γέροντας Παΐσιος: Ο διάβολος δεν απογοητεύεται εύκολα!

-Γέροντα, δεν μας λές κάτι για το διάβολο, ο οποίος τόσο μας ταλαιπωρεί και μας απομακρύνει απ’το Θεό;
-Για το διάβολο να μιλήσουμε ή για τους αγγέλους; Εγώ βέβαια, δεν ξέρω για τους αγγέλους. Για το διάβολο όμως μπορώ να σας πώ δυό ιστορίες.
Ο Γέροντας περίμενε λίγο να πιούν το νερό και οι άλλοι και άρχισε:
-Όταν ήμουν στο μοναστήρι του Στομίου στην Κόνιτσα, ο διάβολος προσπαθούσε να με παρασύρει χρησιμοποιώντας διάφορους τρόπους.
Ένα βράδυ, μετά το απόδειπνο, έλεγα την ευχή στο κελί καθισμένος σ’ένα σκαμνί. Είχα μιά καλή κατάσταση. Ξαφνικά ακούω διάφορα όργανα, κλαρίνα και νταούλια. Παραξενεύτηκα. ”Τι είναι τούτα πάλι”, είπα.” Το πανηγύρι πέρασε. Ποιοί παίζουν τώρα όργανα εκεί στον ξενώνα;”
Σηκώθηκα άπ΄το σκαμνί και κοίταξα απ’το παράθυρο έξω.Ήταν παντού ησυχία.Τότε κατάλαβα ότι ο διάβολος ήθελε να διακόψω την προσευχή.
-Ακούγονταν καθαρά τα όργανα,Γέροντα; ρώτησε ένας απ’την παρέα.Μήπως νομίσατε ότι ακούγονταν;
-Τι λές βρε παλικάρι; Άκουγα τα όργανα,όπως ακούγονται και στο πανηγύρι στις 8 Σεπτεμβρίου. Είχαν όρεξη οι οργανοπαίχτες του διαβόλου. Αντηχούσαν οι ρεματιές.
-Μετά,Γέροντα,ησύχασες; Σταμάτησαν οι πειρασμοί;
-Όχι. Ο διάβολος δεν απογοητεύεται εύκολα.Εγώ ξανακάθισα στο σκαμνί για να συνεχίσω την ευχή.Προσπάθησα να συγκεντρωθώ, αλλά δεν με άφησε.Μετά απο λίγη ώρα γέμισε το κελί μου με δυνατό φως. Ξαφνιάστηκα πάλι. Είδα ακόμα την οροφή να εξαφανίζεται και να μπαίνει στο κελί μιά φωτεινή στήλη,που ξεκινούσε απ’το ύψος του ουρανού. Στην κορυφή αυτής της στήλης υπήρχε ένας ξανθός νέος,που έμοιαζε με το Χριστό.Δέν έβλεπα όμως ολόκληρο το πρόσωπό του.
Σηκώθηκα απ’το σκαμνί για να δώ καλύτερα.Εκείνη τη στιγμή μιά εσωτερική φωνή με διαβεβαίωνε ότι είδα το Χριστό.Εγώ αντέδρασα αμέσως.Έκανα το σταυρό μου και μονολόγησα:”Ποιός είμαι εγώ που αξιώθηκα να δω το Χριστό; Εγώ είμαι ανάξιος”.Αυτό ήταν.Το φώς και ο δήθεν Χριστός χάθηκαν. Η οροφή ήταν στη θέση της.
-Αυτές οι καταστάσεις δεν προκαλούν φόβο,Γέροντα; Νομίζω οτι εγώ προσωπικά δεν θ’άντεχα, είπε ένας άλλος.
-Τι να έκανα; Μπορούσα να τον αποφύγω το διάβολο; Όμως πρέπει να ξέρετε ότι χρειάζεται θάρρος και προσευχή. Μη νομίζετε ότι ο διάβολος είναι πολύ δυνατός. Δειλός και φοβητσιάρης είναι. Δεν πρέπει να τον πιστεύουμε. Τι να σας πω!
Κάποτε προθυμοποιήθηκε να μ’εξυπηρετήσει.
Θυμάμαι,που,όταν έφυγα απ’το Στόμιο και πηγα στο Σινά,στο ασκητήριο της Αγίας Επιστήμης, ο διάβολος συχνά μ’ενοχλούσε. Εκεί το κελάκι είχε τρία τέσσερα σκαλάκια και πιό πέρα υπήρχαν διάφορες σπηλιές. Όταν είχε αστροφεγγιά, μου άρεσε να βγαίνω έξω και να τρυπώνω σε κάποια σπηλιά για να κάνω την προσευχή μου πιό έντονη.
Μιά φορά λοιπόν φόρεσα την κάπα μου και βγήκα έξω.Δέν είχε πολύ φώς.Είχα ένα τσακμάκι και το αναβόσβηνα,για να βλέπω τα σκαλοπάτια και τα βράχια.Κάποια στιγμή το τσακμάκι δεν άναβε.Τότε ένα δυνατό φώς,σαν να ήταν απο προβολέα,ήρθε απ’τον απέναντι βράχο και φώτισε τα πάντα γύρω.
Εγώ αγρίεψα λίγο και ψιθύρισα: «Να μου λείψουν τέτοια φώτα». Και αμέσως ξαναμπήκα στο κελί. Ευθύς το φως χάθηκε. Είδατε το διάβολο, μου αχρήστεψε το τσακμάκι και θέλησε να μ’εξυπηρετήσει. Σκέφτηκε: «Κρίμα δεν είναι αυτός ο καλός καλόγερος να παιδεύεται; Ας του δώσω εγώ φώς!»Είδατε καλοσύνη! Ήθελε να με φωτίσει!
-Γέροντα,μετά απο μιά παρουσία του διαβόλου,τι νιώθει κανείς; Αισθάνεται δυνατός ή τον μαραζώνει ο φόβος;
-Είναι φοβερό να βλέπεις το διάβολο δίπλα σου.Όμως εμείς έχουμε το Χριστό μέσα μας και μπορούμε ν’αντιμετωπίζουμε το διάβολο χωρίς πανικό. Είναι μεγάλο κατόρθωμα να τον διώχνεις απο κοντά σου με την προσευχή.
-Γέροντα,σ’ευχαριστούμε για τις εμπειρίες που μας διηγήθηκες,είπαν όλοι με μιά φωνή.
-Το Χριστό και την Παναγία να ευχαριστείτε, είπε ο Γέροντας κι άρχισε να τους αποχαιρετάει.
Από το βιβλίο: Διηγήσεις για τον Γέροντα Παΐσιο.
 
http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ; «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ».

ΕΧΕΤΕ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ; «ΚΥΡΙΕ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΕ, ΕΛΕΗΣΟΝ ΜΕ».

Έχετε ένα προβλήματα;
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».

Έχετε έναν πειρασμό με τον άλλον, με τον γείτονα σας, με τους φίλους σας...;
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».

Η ευχή θα σας δώσει τη λύση του προβλήματος και θα σας βγάλει από το αδιέξοδο που βρίσκεστε...

Το κομποσκοινάκι λοιπόν, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με»...

Όλοι οι Άγιοι Πατέρες φωνάζουν ότι την πρώτη θέση στη ζωή του κάθε χριστιανού την κατέχει η προσευχή.

Θέλεις να κάνεις κατάσταση; Προσευχήσου. Θέλεις να σωθείς; Προσευχήσου.

«Όλες οι προσευχές καλές και άγιες είναι, αλλά η νοερά προσευχή, είναι η βασίλισσα αυτών».
«Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με».

Απ’ αυτήν τη μικρούλα αλλά παντοδύναμη προσευχή, ξεκίνησαν οι Άγιοι Πατέρες και έγιναν φωστήρες της εκκλησίας.

Λέγε συνεχώς όσο μπορείς περισσότερες φορές την ημέρα και τη νύχτα αυτή την ευχούλα και αυτή θα σε διδάξει αυτά που θέλεις, αυτά που δεν γνωρίζεις. Βιάσου σ’ αυτήν την ευχούλα... 


πηγή