Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς, που μας μισούν

Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν, και σ’ αυτούς, που μας μισούν

Γερων Ιωσήφ Βατοπαιδινός 


Όλοι θα φύγουν από δω μία μέρα.
Εδώ είμαστε περαστικοί διαβάτες.
Ήρθαμε να δείξουμε τα έργα μας και να φύγουμε…
Πάντοτε αγάπη και σ’ αυτούς, που μας αγαπούν,

 και σ’ αυτούς ,που μας μισούν.
Να τους συγχωρούμε και να τους αγαπούμε

 όσον μεγάλο κακό κι αν μας έχουν κάνει.
Τότε είμαστε τέκνα του Θεού και τότε συγχωρούνται

 και τα δικά μας αμαρτήματα.
Γιατί όλοι μας αμαρτάνουμε κάθε τόσο.
Αφού στην γη πατήσαμε και σάρκα φορέσαμε,

 κάθε βήμα και αμαρτία…

Πηγή: http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ν’ ανάψουμε μια φωτιά και να μπούμε και οι δύο μέσα! Όποιος δεν καεί, αυτός θα είναι πραγματικά ορθόδοξος!

Το ωμοφόριο του πατριάρχη

~ Ο πατριάρχης Αντιοχείας Εφραίμιος (527-546) είχε θερμό ζήλο για την ορθόδοξη πίστη.

Όταν λοιπόν άκουσε ότι στην περιοχή της Ιεραπόλεως ασκήτευε κάποιος αιρετικός στυλίτης, πήγε κοντά του για να τον επαναφέρη στην Ορθοδοξία.

Αφού συζήτησαν αρκετά, ο στυλίτης επέμενε και ζήτησε έμπρακτες αποδείξεις.

– Δηλαδή τι θέλεις; Με τι τρόπο να σου αποδείξω την ορθότητα των δογμάτων μας;

– Να, κύριε πατριάρχη, αποκρίθηκε ο στυλίτης. Ν’ ανάψουμε μια φωτιά και να μπούμε και οι δύο μέσα! Όποιος δεν καή, αυτός θα είναι πραγματικά ορθόδοξος.

Τότε ο θειος Εφραίμιος του λέει:

– Έπρεπε, παιδί μου, να μ’ ακούσης σαν πατέρα και τίποτε περισσότερο να μη ζητήσης. Επειδή όμως ζήτησες απόδειξη που ξεπερνά τις δικές μου δυνάμεις, θα εμπιστευθώ στον Κύριό μου και θα το κάνω αυτό για τη σωτηρία της ψυχής σου!

Γυρίζει μετά στους ακολούθους του και τους παραγγέλλει:

– Ευλογητός ο Θεός. Φέρτε εδώ μερικά ξύλα.

Και αφού τα έφεραν, ανάβει φωτιά ο πατριάρχης μπροστά στον στύλο και απευθύνεται στον στυλίτη.

– Κατέβα λοιπόν να μπούμε και οι δύο στη φωτιά αυτή, όπως ζήτησες.

Κατάπληκτος εκείνος για την πίστη του πατριάρχη, αρνείται να κατεβή.

– Εσύ δεν το πρότεινες αυτό; Του λέει ο πατριάρχης. Πώς τώρα αρνείσαι να κατέβης;

Τότε ο θείος Εφραίμιος έβγαλε το ωμοφόριο του, πλησίασε τη φωτιά και προσευχήθηκε:

– Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός μας, ο οποίος σαρκώθηκες για τη σωτηρία μας από τη Δέσποινά μας, Αειπάρθενη Θεοτόκο, φανέρωσέ μας την αληθινή πίστη.

Μόλις τελείωσε την προσευχή αυτή, πέταξε το ωμοφόριο στη μέση της φωτιάς. Η φωτιά άναβε πολλή ώρα και αποτέφρωσε όλα τα ξύλα. Μόλις έσβησε, πλησίασαν και πήραν το ωμοφόριο σώο και άβλαβές, χωρίς ίχνος καψίματος.

Ο στυλίτης, συγκλονισμένος, αναθεμάτισε την αίρεση στην οποία πίστευε, προσήλθε στην Ορθοδοξία και σύντομα κοινώνησε από τα χέρια του πατριάρχη.

(Λειμωνάριον, στο Χαρίσματα και χαρισματούχοι,τόμος Γ , εκδ. Ι Μ Παρακλήτου, σελ191-192)

πηγή: sostis.gr

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται με τις μεθόδους που ερευνούμε τον υλικό κόσμο

Ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται με τις μεθόδους που ερευνούμε τον υλικό κόσμο

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας του Ιατρού


[…] Ο πνευματικός κόσμος δεν ερευνάται

 με τις μεθόδους που ερευνούμε τον υλικό κόσμο.

 Οι μέθοδοι αυτές είναι εντελώς ακατάλληλες

 για να ερευνούμε μ’ αυτές τον πνευματικό κόσμο.

 Υπάρχουν φαινόμενα τα οποία η επιστήμη

 ποτέ δεν θα μπορέσει να τα εξηγήσει 

γιατί δεν χρησιμοποιεί τις κατάλληλες μεθόδους.

Μπορεί η επιστήμη να μας πει πώς ο μεγάλος

 προφήτης Ησαΐας 700 χρόνια πριν τη γέννηση

 του Χρίστου προείπε τα πιο σημαντικά γεγονότα

 της ζωής Του; Να μας εξηγήσει την διορατική

 χάρη που έχουν οι Άγιοι και να μας πει, 

με ποιες φυσικές μεθόδους απέκτησαν

 οι Άγιοι αύτη την χάρη και πώς μπορούσαν

 μόλις έβλεπαν έναν άνθρωπο άγνωστο
 αμέσως να καταλαβαίνουν την καρδιά
 του και να διαβάζουν

 τις σκέψεις του; Χωρίς να περιμένουν

 από τον επισκέπτη ε­ρώτηση έδιναν απάντηση

 σ’ αυτά που τον προ­βλημάτιζαν.

 Ας μας εξηγήσουν με ποιον τρόπο προέλεγαν 

οι Άγιοι τα μεγάλα ιστορικά γεγονότα, τα οποία

 με τον καιρό πραγματοποιούνταν α­κριβώς

 όπως τα είχαν προφητέψει. […]

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε

 κατά της Πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε

 δεν καταλαβαίνουν την ουσία της. Ε­σείς να θυμάστε

 πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά

 οι πρώτοι χριστιανοί. Αυτοί θεωρούσαν 

δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες

 τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό.

 Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν

 που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε

 απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.

Να φυλάγετε αυτή την αλήθεια σαν το μεγα­λύτερο

 θησαυρό της καρδίας σας, προχωράτε ευθεία

 και μην κοιτάζετε δεξιά και αριστερά. Ας μην μας

 κάνουν, αυτά που ακούμε κατά της Θρησκείας,

 να χάνουμε τον προσανατολισμό μας.

 Να κρατάμε την Πίστη μας που είναι αλήθεια

 αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας του Ιατρού

«Διδαχές Αγίου Λουκά Κριμαίας»

https://saintpanteleimonchania.wordpress.com

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ο ρόλος του πονηρού και οι «λεγόμενοι ψυχίατροι»

«Κύριον αἴτιον εἰς τήν κατάθλιψη» ἔλεγε ὁ μακαριστός Γέροντας Πορφύριος «καί σέ ὅλα αὐτά πού τά λένε πειρασμικά, σατανικά, ὅπως εἶναι ἡ νωθρότης, ἡ ἀκηδία, ἡ τεμπελιά, πού μαζί μ’αὐτά εἶναι τόσα ἄλλα ψυχολογικά, δηλαδή πειρασμικά πράγματα, εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλον ἐγωισμό μέσα σου»[1]

Κάνει ἐντύπωση, πού ὁ Γέροντας Πορφύριος ὅλα τά ἀνωτέρω «ψυχολογικά» τά ἀποκαλεῖ πειρασμικά, δηλ. δαιμονικά. Διακηρύσσει ὅτι εἶναι ἀποτελέσματα δαιμονικῶν ἐνεργειῶν, δαιμονικῶν ἐπηρρειῶν, τίς ὁποῖες βέβαια «ἐγκολπώνεται» ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν ἐλεύθερη συγκατάθεση τοῦ αὐτεξουσίου του.

Ἔλεγε, πάλι ὁ μακαριστός Γέροντας, ἀναφερόμενος σέ μία γυναίκα πού εἶχε κατάθλιψη: «Αὐτή τυλιγµένη στό πάπλωµα – σοῦ λέω, ὅπως µοῦ τά ἔλεγε – νηστική, ζοῦσε, ἄς πούµε, τήν κατάθλιψη.

Εἶναι ἕνα αἴσθηµα δυσάρεστο, τό ὁποῖο σέ καταλαµβάνει, καί σέ καθηλώνει. Οὔτε νά σκεφθεῖς, οὔτε… Σκέφτεσαι αὐτό. Νοµίζεις ὅτι ἐσύ σκέφτεσαι σοβαρά πράγµατα. Ἐνῶ ἐσύ εἶσαι αἰχµάλωτος µιᾶς ἰδέας[2]. Ἔχω πολλά νά σᾶς πῶ πάνω σ’ αὐτά πού ἔχω ἰδεῖ στή ζωή µου, ἀπό ἀνθρώπους, πού κατείχοντο ἀπό τέτοια συναισθήµατα, δηλαδή σατανικά συναισθήµατα. Δηλαδή ὁ διάβολος, ὁ κακός ἑαυτός µας, κατορθώνει καί παίρνει ἀπό τή µπαταρία τῆς ψυχῆς µας, πού ἔχει τή δύναµη γιά νά κάνοµε τό καλό, τήν προσευχή, τήν ἀγάπη, τή χαρά, τήν εἰρήνη, τήν ἕνωση µας µέ τό Θεό. Αὐτός κατορθώνει καί µᾶς παίρνει αὐτή τήν ἐνέργεια καί τήν κάνει θλίψη, κατάθλιψη, καί ξέρω κι ἐγώ, πῶς τά λένε οἱ λεγόµενοι ψυχίατροι. Ἐµεῖς δέν τά λέµε ἔτσι, τά λέµε σατανική ἐνέργεια. Λέµε ἀκηδία, λέµε λογισµοί, καί λέµε ὁ διάβολος τῆς ἀκηδίας, ὁ διάβολος τῆς πορνείας, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος, ὁ διάβολος. Διάφοροι διάβολοι, γιά κάθε σατανική ἐνέργεια πού µᾶς δηµιουργοῦν»[3].

Τόνιζε δέ ὅτι «πραγματικά ἡ θρησκεία μας, τό διάβολο ἔχει κάνει δόγμα. Ἅμα βγάλεις τόν διάβολο, πᾶνε ὅλα τῆς θρησκείας μας»[4].

Μάλιστα ἐπεσήμαινε ὁ Γέροντας ὅτι «τά ἄϋλα μικρόβια τῆς νευρασθένειας (ὑπονοόντας προφανῶς τούς δαίμονες οἱ ὁποῖοι δέν ἔχουν ὑλική ὑπόσταση, ἀφοῦ εἶναι πνεύματα-ἐκπεσθέντες ἄγγελοι) πετᾶνε· πετᾶνε ὅπως τά κουνούπια καί προσβάλλουν τήν ψυχή. (Ἔκανε ἀναπαράσταση τῆς πτήσεως τῶν μικροβίων αὐτῶν, κινώντας ἐκφραστικά τά δάχτυλα τοῦ χεριοῦ του)»[5].

Συμβούλευε δέ πνευματικό του παιδί πού ἐξυπηρετοῦσε ἕναν νευροπαθῆ νά προσέχει ὥστε νά μήν μολυνθεῖ καί αὐτό λέγοντας: «Καλό εἶναι νά βοηθᾶς τό νευροπαθή, ἀλλά πρέπει νά προστατεύεις καί τή δική σου ψυχή, μέ τή χάρη τοῦ Χριστοῦ». Τό πνευματικό παιδί του θά ἔπρεπε νά προσέχει γιά νά μήν «κολλήσει» τήν ἴδια ἀρρώστεια. Προφανῶς ὑπονοεῖ ὁ Γέροντας τή δαιμονική ἐπήρεια, πού θά μποροῦσε νά δεχτεῖ ἄν δέν ἔχει νήψη καί προσευχή· ἄν δέν φροντίζει νά βρίσκεται σέ συνεχή κατάσταση ταπείνωσης καί ἐν Χριστῷ ἀγάπης.

Ὁμιλοῦσε ἑπομένως ὁ διακριτικότατος καί πολυχαρισματοῦχος Γέροντας γιά δαιμόνια τά ὁποῖα ἐπηρεάζουν τόν νευροπαθῆ ἀλλά καί αὐτούς, πού βρίσκονται κοντά τους διεγείροντας τά πάθη καί μάλιστα τόν ἐγωισμό.

Ἡ ὑπερηφάνεια-ἐγωισμός εἶναι ἡ νόσος τοῦ ξεπεσμένου Ἑωσφόρου. Ἐξ αἰτίας της ἔπεσε ἀπό τήν θέση του ὡς ἀρχαγγέλου, συμπαρασύροντας καί πολλούς ἄλλους ἀγγέλους, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν δαίμονες.

Αὐτήν τήν ἰδέα τῆς ὑπερηφάνειας- ἐγωισμοῦ τήν ὑποβάλλει ὁ διάβολος καί στόν ἄνθρωπο. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος τήν ἀποδεχθεῖ τότε συγγενεύει μέ τόν πονηρό. Τότε δέχεται τήν δαιμονική ἐνέργεια στήν ὕπαρξή του. Γίνεται ὑπερήφανος-ἐγωιστής καί ψυχικά ἄρρωστος.

Οἱ «λεγόμενοι» ψυχίατροι ὅμως -σύμφωνα μέ τήν ὁρολογία τοῦ ἴδιου Γέροντα- παραποιοῦν τήν ἀλήθεια ἀφοῦ δέν λένε ὅτι ἡ αἰτία τῆς κατάθλιψης καί τῶν ἄλλων «ψυχολογικῶν» εἶναι: α)οἱ δαίμονες, πού παραπλανοῦν τόν ἄνθρωπο ὥστε νά κάνει κακή χρήση τῆς λύπης του καί β)τά πάθη τά ὁποῖα πάλι δημιουργοῦνται καί ἐρεθίζονται ἀπό τούς δαίμονες (οἱ ὁποῖοι συνεργάζονται μέ τήν ἀνθρώπινη θέληση).

Ὁ Γέροντας ὀρθά ὁμιλεῖ γιά «λεγόμενους» ψυχιάτρους καί ὄχι ἀληθινούς ψυχιάτρους, ἀφοῦ μόνο ὁ Χριστός καί η Ἁγία Του Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἀληθινός ἰατρός τῆς ψυχῆς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ «ἄλλη γλώσσα» καί ὁρολογία τῶν «λεγομένων» ψυχιάτρων, ὑπάρχει διότι ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ διαβόλου καί τῶν ἐνεργειῶν του.

Ἡ πραγματικότητα εἶναι ὅτι κατορθώνει ὁ διάβολος νά παραπλανήσει τόν ἄνθρωπο (νά διαβάλει «τάς ὁδούς Κυρίου τάς εὐθείας») καί νά τόν ὁδηγήσει στό νά κάνει κακή διαχείρηση τῆς ψυχικῆς του ἐνέργειας. Ὁ ἄνθρωπος «παραδίδει» ἑκουσίως τήν ψυχική του δύναμη στόν ἐχθρό. Κάνει κακή χρήση τῆς λύπης πού εἶναι δύναμη δοσμένη ἀπό τόν Θεό γιά νά μετανοήσει. Ὁ ἄνθρωπος ἀντί νά τήν χρησιμοποιήσει κατά Θεόν καί νά ὁδηγηθεῖ στήν μετάνοια, κλείνεται μέ παρακίνηση τοῦ πονηροῦ στόν ἑαυτό του, τρέφοντας τόν ἐγωισμό του καί ὁδηγεῖται στήν κατάθλιψη.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

[1] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 12.(Στό ἑξῆς Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη).
[2] Κατάθλιψη εἶναι ἡ αἰχμαλωσία σέ μία ἰδέα, σέ ἕναν λογισμό, σέ μία δαιμονική ὑποβολή.
[3] Γέροντος Πορφυρίου ἱερομονάχου, Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη, Ἐκδόσεις Ἡ Μεταφόρφωσις τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι, ἐμπεριεχόμενο φυλλάδιο, σελ. 10 καίΣυνομιλία με τον Γέροντα Πορφύριο, http://www.orthodox-answers.gr/synomilia-me-geronta-porfyrio.
[4] Συνομιλία γιά τήν κατάθλιψη σελ. 16 καί http://hristospanagia3.blogspot.com/2010/11/5-video.html
[5] Κωνσταντίνου Γιαννιτσιώτη, «Κοντά στον γέροντα Πορφύριο». Έκδοση Ιερού Γυναικείου Ησυχαστηρίου η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος, Αθήναι, 1995, σελ. 201.

πηγή: hristospanagia3.blogspot.com

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ο δαίμονας τον έπεισε ότι είναι κατάλληλος για Πατριαρχής!

*Μια ωφέλιμη και διδακτική Αγιορείτικη ιστορία που μας δείχνει πόση ζημιά μπορεί να κάνει η υπερηφάνεια ακόμη και σε προχωρημένο πνευματικό στάδιο!

~ Μου διηγήθηκε ο Γέρων Χριστόδουλος εκ Κατουνακίων, ότι στην προς τη θάλασσα καλύβη της Μικράς Αγίας Άννης, ήταν ένας μοναχός, που ονομάζονταν Χαράλαμπος, και ασκήτευε μόνος.

Αυτόν ο παμπόνηρος και εφευρέτης της κακίας, δαίμων, σιγά – σιγά έβαλε στο μυαλό του ότι ήταν κατάλληλος για Πατριάρχης, λόγο των πνευματικών του προσόντων και της σωματικής του παραστάσεως, και όταν τον είδε μια ημέρα να επιμελείται τη μεγάλη και πλούσια γενειάδα του, ο πάγκακος κατανόησε ότι τον είχε αιχμαλωτίσει.

Εμφανίστηκε κάποια στιγμή στον ύπνο του ως κληρικός λέγοντάς του ότι «έρχεται πρεσβεία αρχιερέων από τη Κωνσταντινούπολη, για να τον παραλάβει και να τον εγκαταστήσει στον Οικουμενικό Θρόνο. Πιστεύοντας τον δαίμονα ο ταλαίπωρος, εξ οιήσεως ίσως και φόβου, για να μην του βάλει κάποιος πρόσκομμα στα μεγαλεπήβολα σχέδιά του, άρχισε μεγάλες ετοιμασίες, αναμένοντας την άφιξη της πρεσβείας και την αναχώρησή του,χωρίς να πει σε κανέναν τίποτα.

Μια νύχτα έφτασε κάτω από τη καλύβα του, κατάφωτο πλοίο με κουστωδία, λαμπάδες, εξαπτέρυγα και φανταστικούς κληρικούς, τους οποίους μόλις είδε ο δυστυχής, έσπευσε να κατέλθει με τις λίγες αποσκευές του προς αποβίβαση.

Αλλά ώ της αμέτρου φιλανθρωπίας του Θεού και της ακαταμάχητου δυνάμεως του τιμίου Σταυρού !!!

Ετοιμαζόμενος ο πτωχός να απλώσει το πόδι του επί του φανταστικού πλοίου, έκαμε εκ κεκτημένης καλής συνήθειας το σημείον του τιμίου Σταυρού και αυθωρεί και παραχρήμα, εξαφανίστηκε η δαιμονική φαντασία και έμεινε ο ταλαίπωρος μπροστά στο χείλος της αποκρήμνου βαθιάς θαλάσσιας αβύσσου, της γεμάτης καρχαριών.

Συναισθάνθηκε τότε τη δαιμονιώδη συσκότισή του και επιστρέψας στην ασκητική του καλύβη, δόξασε ευγνωμόνως τον πανεύσπλαχνο Θεό, για την αδόκητη σωτηρία του, και πήγε σε πνευματικούς Πατέρες εξομολογηθείς το περιστατικό.

ΠΗΓΗ : ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ ΑΡΧΙΜ., ΛΑΥΣΑΪΚΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ, Α΄ εκδ., ΕΝ ΒΟΛΩ 1953, σελ. 30 κ.ε.

πηγή: tribonio.blogspot.com

https://simeiakairwn.wordpress.com

Ποιος άνθρωπος είναι πραγματικά ελεύθερος και ευτυχισμένος; Τι σημαίνει πραγματική ελευθερία και πώς αποκτάται;

Ποιός ἄνθρωπος εἶναι πραγματικά ἐλεύθερος καί εὐτυχισμένος; Τί σημαίνει πραγματική ἐλευθερία καί πῶς ἀποκτᾶται;

Δημήτριος Τσελεγγίδης, 
Καθηγητής Δογματικῆς, Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ

Πραγματικά ἐλεύθερος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἀπελευθερωθεῖ ἀπό τόν φόβο τοῦ θανάτου, ἀπό τήν ἐπιρροή τοῦ πονηροῦ καί ἀπό τά πάθη του. Τότε μόνο μπορεῖ νά ζεῖ σύμφωνα μέ τίς προδιαγραφές τῆς δημιουργίας του καί μόνο τότε μπορεῖ νά πραγματοποιεῖ τόν σκοπό, γιά τόν ὁποῖο τόν δημιούργησε ὁ Θεός, ἐπειδή μόνο τότε μπορεῖ νά ἀξιοποιεῖ ὅλες τίς δυνατότητες, πού ἔλαβε μέ τή δημιουργία του «κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν» Θεοῦ. Γι’ αὐτό καί μόνο τότε μπορεῖ νά εἶναι πραγματικά καί ἐξολοκλήρου εὐτυχισμένος.

Ἡ πραγματική ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου, ὅμως, παρέχεται μυστηριακά, ὡς δωρεά, μόνο μέσα στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, ὅπου βιώνεται ἐμπειρικά καί ὐπαρξιακά «ἐν πάσῃ αἰσθήσει». Καί τοῦτο, ἐπειδή μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία ὑπερβαίνεται ὁ θάνατος, ὡς χωρισμός τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν πηγή τῆς ζωῆς, τόν Θεό, καί καταλύεται ὀ φόβος τοῦ θανάτου, ὁ ὁποῖος προσδιορίζει ἀποφασιστικά ὅλες τίς ἐνέργειες τοῦ ἀνθρώπου, στόν ὁποῖο κυριαρχεῖ. Ὁ Χριστός, μέ τόν σταυρικό θάνατό του, κατήργησε τήν κυριαρχική ἐξουσία τοῦ διαβόλου στόν ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος ἐντάσσεται στό μυστηριακό του σῶμα, τήν Ἐκκλησία, ἐνῷ μέ τήν ἀνάστασή του νίκησε τόν θάνατο, παρέχοντας τήν ἀναστημένη ζωή στά μυστηριακά του μέλη, τούς πιστούς, τόσο στήν παροῦσα ὅσο καί στήν μέλλουσα αἰώνια ζωή.

Ὅταν ὁ πιστός παραβιάζει τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ, περνᾶ στήν ὑπαρξιακή περιοχή τοῦ θανάτου καί στόν χῶρο ἐπιρροῆς τοῦ πονηροῦ. Τότε ἐμφανίζονται κάι ριζώνουν τά πάθη. Ὅλα αὐτά, ὅμως, καταλύονται τελείως μέ τήν εἰλικρινῆ μετάνοια καί ἐξομολόγηση τοῦ πιστοῦ, ἐνῷ μέ τή Θεία Κοινωνία τρέφεται πνευματικά κάι ἑνώνεται χαρισματικά μέ τόν ἴδιο τόν Θεό. Τότε, ἄλλωστε, ὑποτασσόμενο τό θέλημά του στό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἀποκτᾶ καί τή χαρισματική ἐλευθερία του. Χαρισματική ἐλευθερία εἶναι ἠ ἴδια ἡ ἀνθρώπινη ἐλευθερία τοῦ συγκεκριμένου πιστοῦ, ἡ ὁποία ἐμπλουτίζεται μέ τήν ἄκτιστη θεοποιό Χάρη τοῦ Χριστοῦ, ὁπότε καί ἀποκτᾶ, χαρισματικῶς, προοπτικές ἄκτιστης ἐλευθερίας.

Αναδημοσίευση από:
http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/2019/07/blog-post_91.html

https://www.impantokratoros.gr

Αυτός που δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του διατρέχει διπλό κίνδυνο(Aγ.Νεκτάριος)

Αυτός που δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του διατρέχει διπλό κίνδυνο(Aγ.Νεκτάριος)

 Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως 

Η δική μας φροντίδα για τη σωτηρία είναι ανάγκη να είναι έγκαιρη. Ο λόγος είναι ο κίνδυνος που καιροφυλακτεί. Αυτός που δεν φροντίζει για τη σωτηρία της ψυχής του διατρέχει διπλό κίνδυνο: ή απροσδόκητα να αρπαγεί από το θάνατο ή να εγκαταλειφθεί από τη Χάρη του Θεού. Και στις δύο περιπτώσεις το κακό είναι μεγάλο, γιατί η ζημιά είναι ο θάνατος της ψυχής.

 

πηγή:  proskynitis.blogspot.com

http://makkavaios.blogspot.com

20 Ιουλίου: Εορτή του Αγίου Προφήτου Ηλία

20 Ιουλίου: Εορτή του Αγίου Προφήτου Ηλία

---

---

Γιορτή σήμερα: Τη μνήμη του Αγίου Προφήτου Ηλία του Θεσβίτου τιμά σήμερα, 20 Ιουλίου, η Εκκλησία μας. Μέσα στη χορεία των Προφητών της Παλαιάς Διαθήκης ξεχωριστή είναι η θέση του προφήτη Ηλία. Στην Καινή Διαθήκη το όνομα του προφήτη Ηλία αναφέρεται πολλές φορές από τον ίδιο τον Ιησού Χριστό.

Ο Ζαχαρίας, ο πατέρας του Προδρόμου, είπε πως ο Ιωάννης θα ερχόταν «ἐν πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλίου» (Λουκ., κεφ. α, στ. 17), θα είχε δηλαδή τα γνωρίσματα και το ζήλο του προφήτη Ηλία, θα ήταν ο ίδιος ο προφήτης Ηλίας, όπως ο λαός τον περίμενε να ξανάρθει.
Ο Ιησούς Χριστός, όταν έδωσε μαρτυρία για τον πρόδρομο Ιωάννη κι έπλεξε το εγκώμιο του, είπε πως αυτός ήταν ο Ηλίας «Αν θέλετε, να το παραλεχθείτε, αυτός είναι ο Ηλίας, που έμελλε να έλθει».

Το πιο σπουδαίο είναι ότι οι μαθητές επάνω στο βουνό, κατά τη θεία Μεταμόρφωση, είδαν τους δυο Προφήτες, τον Μωϋσή και τον Ηλία, να συνομιλούν με τον Ιησού Χριστό. Όλα αυτά φανερώνουν την ξεχωριστή θέση του προφήτη Ηλία ανάμεσα στους Προφήτες και μέσα στη συνείδηση του λαού. Ακόμα και στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, ακούοντας τη διδασκαλία και βλέποντας τα θαύματά του, έβλεπαν τον προφήτη Ηλία, που είχε ξανάρθει. Ο Ιησούς Χριστός ρώτησε· «Τίνα με λέγουσιν οι άνθρωποι είναι;». Κι οι μαθητές είπαν: «Ιωάννην τον βαφτιστήν, άλλοι δε Ηλίαν….».

Ο προφήτης Ηλίας έζησε τον 9 π.Χ. αιώνα και ήταν γιος του Σωβάκ και καταγόταν από τη Θέσβη (γι’ αυτό και ονομάστηκε Θεσβίτης), το σημερινό El Istib, της περιοχής Γαλαάδ, και άνηκε στην φυλή του Ααρών. Όταν γεννήθηκε, ο πατέρας του είδε μία θεία οπτασία: Δύο άνδρες λευκοφορεμένοι τον ονόμαζαν Ηλία, τον σπαργάνωναν με φωτιά και του έδιναν φλόγα να φάει.

Τότε ο πατέρας του, πήγε στα Ιεροσόλυμα και αφού περιέγραψε την οπτασία στους ιερείς, εκείνοι του είπαν ερμηνεύοντας την οπτασία, ότι ο γιος του θα γίνει προφήτης και θα κρίνει το Ισραήλ με δίκοπο μαχαίρι και φωτιά.

Ο Προφήτης Ηλίας άσκησε το προφητικό του χάρισμα επί 25 έτη στα χρόνια του βασιλέα Αχαάβ, που βασίλεψε στα 873 – 854 π.Χ. Ο Αχαάβ και μάλιστα η γυναίκα του Ιεζάβελ ήσαν άνθρωποι ασεβείς κι εναντίον τους ήταν ο πόλεμος του προφήτη Ηλία. Η Ιεζάβελ, που δεν ήταν ισραηλίτισσα και γινόταν αιτία να νοθεύεται η πίστη από ειδωλολατρικά έθιμα, αυτή λοιπόν κυνήγησε πολύ τον προφήτη Ηλία, γι’ αυτό κι εκείνος αναγκαζόταν διαρκώς να φεύγει και να κρύβεται. Η Ιεζάβελ κυνηγούσε τον προφήτη Ηλία όπως η Ηρωδιάδα τον Ιωάννη τον Πρόδρομο.

Πρώτο μεγάλο σημείο, που έδωσε ο προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε και δεν έβρεξε για τριάμισι χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα ο Προφήτης κρυβόταν σε μια σπηλιά σ’ ένα χείμαρρο πέρ’ από τον Ιορδάνη. Εκεί υπήρχε λίγο νερό, κι ένας κόρακας του πήγαινε τροφή κάθε πρωί.

Όταν στέρεψε το νερό, έφυγε ο Προφήτης και πήγε στα Σάρεπτα της Σιδωνίας· όλα αυτά με εντολή του Θεού. Εκεί φιλοξενήθηκε σε μια χήρα γυναίκα, που είχε λίγο αλεύρι και λίγο λάδι, κι όμως έτρωγαν όλο τον καιρό και δεν έλειψαν. Η χήρα γυναίκα είχε ένα παιδί κι έτυχε να αρρωστήσει και να πεθάνει. Τότε ο Προφήτης προσευχήθηκε κι ανάστησε το παιδί.

Δεύτερο μεγάλο σημείο, που έδειξε ο Προφήτης Ηλίας, ήταν που προσευχήθηκε κι ήλθε φωτιά από τον ουρανό. Με προσταγή του βασιλέα Αχαάβ, μαζεύτηκαν τετρακόσιοι ειδωλολάτρες ψευτοιερείς, που τους προστάτευε η Ιεζάβελ. Τότε ο προφήτης Ηλίας τους προκάλεσε σ’ ένα διαγωνισμό.

Του είπε κι έβαλαν πάνω στο θυσιαστήριο τα ξύλα και το σφάγιο για θυσία, και άρχισαν να τρέχουν γύρω και να φωνάζουν όλη την ήμερα τον ψεύτικο θεό Βάαλ, για να ρίξει φωτιά· «και ουκ ην φωνή και ουκ ην ακρόασις». Τότε ο Προφήτης τους είπε· «Κάνετε πέρα! Τώρα θα κάνω εγώ τη θυσία μου». Έκανε δικό του θυσιαστήριο, έβαλε κι έβρεξαν καλά τρείς φορές τα ξύλα με νερό κι ύστερα προσευχήθηκε. Έπεσε τότε φωτιά από τον ουρανό κι αναποδογύρισε κι έκαψε ολόκληρο το θυσιαστήριο.

Ύστερα απ’ αυτό το σημείο, ο λαός έπιασε τους τετρακόσιους ψευτοϊερείς, κι ο προφήτης Ηλίας τους τιμώρησε αυστηρά. Η Ιεζάβελ, αγριεμένη, κυνήγησε τον Προφήτη, κι εκείνος έφυγε ψηλά στο Χωρήβ, εκεί που πριν πεντακόσια χρόνια ο Μωϋσής άκουσε τη φωνή του Θεού κι είδε τη βάτο να φλέγεται και να μην καίγεται.

Εκεί ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν σε μια σπηλιά, κι ο Θεός τον δίδαξε ένα σπουδαίο μάθημα. Του είπε· «Ανέβα ψηλά στην κορυφή, και θα δεις το Θεό. Θα περάσει δυνατός αέρας· θα γίνει σεισμός· θα δεις φωτιά και θα περάσει ένα ανάλαφρο και δροσερό αεράκι. Ο Θεός δεν θα είναι ούτε στη θύελλα ούτε στο σεισμό ούτε στη φωτιά, αλλά στο ανάλαφρο αεράκι».

Άλλα θαυμαστά σημεία του πορφήτη Ηλία ήταν ότι διέσχισε τον Ιορδάνη ποταμό με την μυλωτή του και τέλος ότι αντί να πεθάνει ανελήφθη με άρμα πυρός στον ουρανό.

Να σημειώσουμε, ότι ο προφήτης Ηλίας, μετά από οκτώ ή δέκα χρόνια από την ανάληψη του, απέστειλε γράμματα (ίσως δι’ Αγγέλου) στον βασιλέα Iωράμ, προβλέποντας τον θάνατο του επειδή απομακρύνθηκε από την λατρεία του αληθινού Θεού: «και ήλθεν αυτώ εν γραφή παρά ᾿Ηλιού του προφήτου λέγων· τάδε λέγει Κύριος Θεός Δαυίδ του πατρός σου· ανθ’ ων ουκ επορεύθης εν οδώ ᾿Ιωσαφάτ του πατρός σου και εν οδοίς ᾿Ασά βασιλέως ᾿Ιούδα» (Παραλειπομένων Β’, κεφ. 21, στίχος 12).

Το δε βιβλίο Σοφία Σειράχ αναφέρει ότι: «ΚΑΙ ανέστη ᾿Ηλίας προφήτης ως πυρ, και ο λόγος αυτού ως λαμπάς εκαίετο…. ως εδοξάσθης, ᾿Ηλία, εν τοις θαυμασίοις σου· και τις όμοιός σοι καυχάσθαι; ο εγείρας νεκρόν εκ θανάτου και εξ άδου εν λόγω ῾Υψίστου· ο καταγαγών βασιλείς εις απώλειαν και δεδοξασμένους από κλίνης αυτών· ο ακούων εν Σινά ελεγμόν και εν Χωρήβ κρίματα εκδικήσεως· ο χρίων βασιλείς εις ανταπόδομα και προφήτας διαδόχους μετ᾿ αυτόν· ο αναληφθείς εν λαίλαπι πυρός εν άρματι ίππων πυρίνων…. μακάριοι οι ιδόντες σε και οι εν αγαπήσει κεκοσμημένοι, και γαρ ημείς ζωή ζησόμεθα.» (Σοφία (Σειράχ, μη΄, 1).

Απολυτίκιο:
Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ο ένσαρκος Άγγελος, των Προφητών η κρηπίς, ο δεύτερος Πρόδρομος, της παρουσίας Χριστού, Ηλίας ο ένδοξος, άνωθεν καταπέμψας, Ελισαίω την χάριν, νόσους αποδιώκει, και λεπρούς καθαρίζει, διό και τοις τιμώσιν αυτόν, βρύει ιάματα.

• Πηγή: https://www.vimaorthodoxias.gr