Εορτολόγιο

Τετάρτη 31 Ιανουαρίου 2018

Τα 22 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της Θεσσαλονίκης για το επερχόμενο Συλλαλητήριο τών Αθηνών

Τα 22 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της Θεσσαλονίκης για το επερχόμενο Συλλαλητήριο τών Αθηνών

"ΕΣΤΙΝ ΟΥΝ ΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"(Στράβων)
Τα 22 Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία
της Θεσσαλονίκης χαιρετίζουμε ένθερμα
και συμμετέχουμε μαζικά και αγωνιστικά
στο συλλαλητήριο που οργανώνουν οι
Παμμακεδονικές Ενώσεις στην Αθήνα, την

Κυριακή 4 Φεβρουαρίου 2018
στις 2:00 μ.μ.
στην Πλατεία Συντάγματος 
μπροστά στον Άγνωστο Στρατιώτη

Καλούμε όλους τους Έλληνες να συνεχίσουμε τον δίκαιο αγώνα μας
και να υψώσουμε πάλι μαζί φωνή διαμαρτυρίας:
* Κανείς δεν δικαιούται να διαστρεβλώνει ούτε σημείο της ένδοξης ιστορίας μας.
* Το όνομά μας είναι η ψυχή μας!
* Δεν το διαπραγματευόμαστε!
* Δεν το εκχωρούμε σε κανέναν!
* Δεν το προδίδουμε!
* Δεν δεχόμαστε καμία ονομασία που να περιέχει τον όρο Μακεδονία!

Η ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΑΔΑ
ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΓΩΝΙΑ ΤΗΣ ΓΗΣ
στο συλλαλητήριο!
Να μη λείψει ΚΑΝΕΙΣ!

 ΤΟ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ

Πηγή: https://www.impantokratoros.gr

Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2018

«Χωρίς έργα αρετής δεν θα αποκτήσουμε ποτέ κοινωνία με τον Θεό.»

«Χωρίς έργα αρετής δεν θα αποκτήσουμε ποτέ κοινωνία με τον Θεό.»

*Από τα αποφθέγματα του Αγίου Ισαάκ του Σύρου
-Ο ακόλαστος δεν έχει ταπεινό νου και καθαρή καρδιά και τρώγει την τροφή των θηρίων και όχι των αγγέλων. Ο ταπεινός είναι εγκρατής και συνεσταλμένος, ο δε κενόδοξος είναι υπηρέτης της πορνείας.
-Αγάπησε την φτώχεια. Φρόντισε για την ψυχή σου, απομακρυνόμενος απ’ τους ανθρώπους. Αγάπησε τα ταπεινά ενδύματα, διότι είναι υπερήφανος όποιος στολίζεται με λαμπρά ενδύματα.
-Πολλοί, ενώ ήσαν ψυχικά άρρωστοι, εισήλθαν στην θάλασσα του κόσμου για να θεραπεύσουν τις ψυχές των άλλων και έχασαν και τις δικές τους ψυχές, γιατί έγιναν εμπαθείς και νεκροί ψυχικώς.
-Όπου κι αν πας έχε τον εαυτό σου ξένο και θ’αποφεύγεις την ζημία της παρρησίας. Σε κάθε περίσταση προσποιήσου ότι δεν γνωρίζεις τίποτε.
-Λάλησε σαν μαθητευόμενος και όχι σαν διδάσκαλος. Σε κάθε πράγμα νόμιζε ότι έχεις ανάγκη διδαχής και θα βρεθείς σοφός σ’ όλη σου τη ζωή.
-Μη διαβάζεις ποτέ βιβλία αιρετικών! Να διαβάζεις πάντοτε τα βιβλία των διδασκάλων της Εκκλησίας μας.
-Ευλόγα πάντοτε και μην καταράσαι! Διότι η ευλογία γεννά ευλογία, και η κατηγορία κατηγορία.
-Μην παραδόσεις σ’ άλλον εκείνο που δεν έμαθες στην πράξη.
-Όταν η Θεία Χάρη ανοίξει τα μάτια της ψυχής σου, τότε τρέχουν σαν βρύση τα δάκρυα, που είναι το πιο φανερό σημείο της Θείας επισκέψεως.
-Στο σπίτι σου να δέχεσαι μόνον τους ομοίους σου κατα τους τρόπους, τη γνώμη, το φρόνημα και την αρετή.
-Η έλλειψη τροφών οδηγεί τον άνθρωπο στην εγκράτεια και η αφθονία στην ακράτεια. Όποιος νικάει στον πόλεμο των αισθήσεων, μοιάζει μ’ εκείνον που κλείνει τις θύρες της πόλεως και πολεμάει μόνον τους εσωτερικούς εχθρούς.
-Εάν δεν αποθάνει ο έξω άνθρωπος απ’ όλα τα πράγματα του κόσμου και από την αμαρτία και από τις κακές ενθυμήσεις και τους πονηρούς λογισμούς, δεν θα κινηθεί στον άνθρωπο η γλυκύτητα του Αγίου Πνεύματος.
-Μακάριος όποιος ησυχάζει και ασχολείται μόνο με την προσευχή και δεν ασχολείται με τίποτε άλλο.
-Όποιος απομακρύνθηκε τροπικά από τον κόσμο, βρήκε μέσα στην ψυχή του το μυστήριο της αιωνίου μακαριότητος και αξιώθηκε Θείας Χάριτος
Αββά Ισαάκ του Σύρου
από το βιβλίο: Πατερικά Θησαυρίσματα – εκδ.: Ορθόδοξη Κυψέλη
https://simeiakairwn.wordpress.com/

Δευτέρα 29 Ιανουαρίου 2018

Ο Ιεραπόστολος (Κοσμάς Γρηγοριάτης)

Ο Ιεραπόστολος (Κοσμάς Γρηγοριάτης)

Ο ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΣ
του π. Μιχαήλ Χριστοδουλίδη
«Τελειωθεὶς εν ολίγῳ επλήρωσε χρόνους μακρούς,» (Σοφία Σολ. 4,13)
Ο αναπάντεχος θάνατος του παπα-Κοσμά Γρηγοριάτη (Ασλανίδη), αλλά και ο σκληρός τρόπος του, µας έχει όλους συγκλονίσει. Σε µία εποχή, που η Ορθοδοξία στο Κολουέζι ανθούσε και επεκτεινόταν συνεχώς µέ τη φωτισμένη ηγεσία του, ο Θεός, που εξουσιάζει τη ζωή και τον θάνατο, µέσα στο ανεξερεύνητο σχέδιο έκρινε, πως ο παπα-Κοσµάς τελειώθηκε σε τόσο σύντοµο χρόνο. Γι’ αυτό και τον κάλεσε πρόωρα (47 ετών) κοντά Του. Ήταν µιά υπέρµετρη τιµητική προαγωγή, που συνοδευόταν µέ ουράνια µετάθεση. 

Ο παπα-Κοσμάς σου έδινε, από την πρώτη στιγµή, την αίσθηση µιάς µακρόχρονης, αδελφικής γνωριµίας και αισθανόσουν πολύ άνετα µαζί του. Θαύµαζα τον άνθρωπο αυτό, τον μοναχό, τον Ιεραπόστολο, τον πνευµατικό εργάτη, που στο πρόσωπό του συνταιριάζονταν αρµονικά η απλότητα µέ την ευλάβεια, η έµφυτη καλωσύνη µέ την απέραντη ψυχική οµορφιά, η έντονη και ακάµατη δραστηριότητα µέ το ησυχαστικό πνεύµα, η πραότητα µέ την αποφασιστικότητα, η αυτάρκεια µαζί µέ την ολιγάρκεια. 

Στο βιογραφικό του σηµείωµα, που αποτελεί ίσως την τελευταία του αυτοβιογραφία διαβάζουμε: «Γεννήθηκα στο χωριό Θεοδόσια του Κιλκίς το 1942...». Μετά το Δηµοτικό Σχολείο, φοίτησε σε Νυκτερινή Τεχνική Σχολή, καθώς και σε Σχολή Εργοδηγών, από την οποία απεφοίτησε το 1963. Φοίτησε στο Νυκτερινό Γυµνάσιο Πειραιώς και την Ανωτέρα Ριζάρειο Σχολή Αθηνών, µέ σκοπό να µάθει τα «παπαδίστικα», όπως έλεγε, και να προετοιµαστεί έτσι για το ιερατικό στάδιο. Ένας  από τους καθηγητές του, που ήσαν Καθηγητές της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου, τον ζήτησε για βοηθό του, θέση που απέρριψε, γιατί από χρόνια µέσα του είχε ριζώσει η ιδέα της εξωτερικής ιεραποστολής. Ο Θεός το έφερε έτσι, έλεγε, ούτως ώστε «ο,τι είχα παρακολουθήσει στη ζωή µου και όσες γνώσεις απέκτησα, να µού χρειαστούν αργότερα στην ιεραποστολή». Στα 18 του χρόνια, ένιωσε το πρώτο σκίρτηµα για την Ιεραποστολή. Διατηρούσε αλληλογραφία µέ τον πρωτοπόρο Ιεραπόστολο π. Χρυσόστοµο Παπασαραντόπουλο και µέσα του σιγόκαιε ο πόθος, µέχρις ότου η κλίση έγινε κλήση και  πρόσκληση για την Αφρική. Το 1975-76, διακόπτοντας τις σπουδές του στη Ριζάρειο, μετέβει στο  Ζαΐρ (σημερινό Κονγκό) εργάστηκε σκληρά κι έκτισε 8 ναούς στο Κολουέζι. Επιστρέφει και στα τέλει του 1976 εντάσσεται στην αδελφότητα της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου, όπου παραµένει δύο χρόνια.  Από το 1978 µέχρι 27 Ιανουαρίου 1989, πρόσφερε αφειδώλευτα τις υπηρεσίες του, ως υπεύθυνος του Ιεραποστολικού Κλιμακίου Κολουέζι. 

Αρχίζοντας τις προσπάθειες του, ο αείμνηστος παπα-Κοσµάς θέλησε, εξ αρχής, να επιτελέσει έργο απρόσωπο, εκκλησιαστικό. Έλεγε χαρακτηριστικά: «Αν το έργο µου είναι προσωπικό, θα διαλύσει µόλις εγώ φύγω. Αν έχει βάσεις εκκλησιαστικές θα το αναλάβει η Εκκλησία και θα έχει συνέχεια». Συνήθιζε να στέλλει ευσεβείς νέους ιθαγενείς, αντί για σπουδές στα πανεπιστήµια της Ελλάδος που πίστευε πως χαλούσαν, στη µονή της µετανοίας του, στο Άγιον Όρος, για να ζήσουν τη γνήσια ορθόδοξη ζωή και να µπολιάσουν στην Εκκλησία του Κολουέζι αυθεντικά ήθη και βιώµατα. 

Εκείνο, όμως, που τον διέκρινε ιδιαίτερα ήταν η εργατικότητα του, η μέθοδος και η οργάνωση στην εργασία, η ευρυμάθεια, η ταχύτητα και η ευχέρεια στην αντιμετώπιση δυσκολιών, η εφευρετικότητα, η ακλόνητη πίστη, το πνεύμα της αγάπης και της θυσίας. Στενός του συνεργάτης έγραφε: «Ιεραποστολή δεν είναι µόνον η κατήχησις και οι βαπτίσεις. Δια να µπορούν να λειτουργούν και να κινούνται οι Ιεραπόστολοι και οι συνεργάτες τους εις το καθαρώς πνευµατικό έργον, χρειάζεται ολόκληρη τεχνική υποδοµή, της οποίας το µέγεθος και η αξία µένουν άγνωστα εις τους φίλους των µετόπισθεν».

Αυτής της τεχνικής υποδοµής ιθύνων νους, σχεδιαστής και αρχιτέκτων υπήρξε ο π. Κοσµάς. Εργοδηγός, οικοδόµος, µηχανικός, συγκολλητής, οδηγός, γεωργός, ξυλουργός, πνευµατικός καθοδηγητής, «τοις πάσι τα πάντα».

Ακατάβλητος στη δουλειά, εργαζόταν ώρες ολόκληρες σε κάθε είδους εργασία. Το 1985, περιγράφοντας τις δραστηριότητές τους, τη Δευτέρα του Αγίου Πνεύµατος, έγραφε: «Στις 6 το πρωί Όρθρος και Θεία Λειτουργία σε χωριό, που απέχει άνω των 220 χλµ. Εδώ βρήκα έναν ταλαίπωρο χριστιανό να κουβαλά στη ράχη του το 5χρονο, νεκρό παιδάκι του, για να το πάει στο χωριό του, 10 χλµ. από το Κολουέζι. Βάλαµε το παιδάκι σε μικρή κάσα και µέ τον π. Γεράσιµο τους πήγαµε στο χωριό... Έτσι, λίγο κουρασµένος, επέστρεψα και πάλι μεσάνυχτα στο κελλί µου, όπου µέ περίµενε ο π. Κύριλλος, για να µού αναφέρει τα προβλήµατα που προέκυψαν κατά την απουσίαν µου. 

Πάνω σ’ αυτό το µοτίβο κυλά η ζωή µας εδώ, στην καρδιά της µαύρης Ηπείρου, εργαζόµενοι νύκτα και ηµέρα, παλαίβοντας μεταξύ χαράς και λύπης, ένεκεν της Δόξης του Κυρίου µας και της φιλτάτης Ορθοδοξίας µας» (επιστολή ηµ. 6/6/85). 

Εκτός από το πρόγραµµα ανέγερσης ναών, οικοτροφείων και σχολείων, τη µετάφραση λειτουργικών και εκκλησιαστικών βιβλίων, την εκπαίδευση κληρικών, την εκµάθηση αγιογραφίας, ιεροραπτικής και βυζαντινής µουσικής από ιθαγενείς, την οργάνωση ιατρείων και τόσα άλλα, για τα οποία εκοπίασε υπέρ δύναµιν, ενδιαφέρθηκε και για την πολιτιστική και οικονοµική ανάπτυξη και για κάθε είδους υλική βοήθεια των  ιθαγενών χριστιανών. 

Ήθελε, η ιεραποστολή του Κολουέζι να έχει δικούς της πόρους, για να καταστεί µέ την πάροδο του χρόνου αυτάρκης, κάτι που το πέτυχε σε µεγάλο βαθµό. Το γεωργικό και κτηνοτροφικό πρόγραµµα, που άρχισε πριν από το 1980, µέ φάρµες (αγροκτήµατα), κατέστησε το Κλιµάκιο αυτοδύναµο στα βασικά είδη διατροφής, ώστε να επεκτείνεται και σε άλλους τοµείς εργασίας, µέ περισσότερη άνεση, ανεξάρτητα από την οικονοµική βοήθεια από το εξωτερικό. Η πείρα τον είχε διδάξει, πως είναι αδύνατο να κηρύξεις τον Χριστό σε πεινασµένους, γι’ αυτό οι φάρµες αποδείχτηκαν πολλαπλά χρήσιµες. 

Απαντώντας στους διάφορους επικριτές του, σχετικά µέ το έργο δηµιουργίας αγροκτηµάτων, έγραφε το 1980: «Από µακριά, το πρόγραµµα φαίνεται κάπως παράλογον η έξω των καθηκόντων µας, αλλά ας µάς συγχωρήσουν οι αδελφοί και ας µη µας καταδικάζουν, εφ’ όσον ευρίσκονται έξω από τον χορό. Ο εργάτης του Κυρίου, ο οποίος ζει και παλεύει µέσα στην αφρικανική ζούγκλα, κινείται πολλές φορές αναλόγως των συνθηκών και εφαρµόζει µεθόδους αντίθετες ίσως προς την λογικήν άλλων. Με φόβον Θεού και µέ τον ιδικόν Του φωτισµόν προχωρούµε. Το κάθε τι έχει τον λόγον του. Τα αγροκτήµατα και η όλη δράσις µας έχει καταστήσει την ορθόδοξον ιεραποστολήν του Κολουέζι στα µάτια του επίσηµου Κράτους κάτι το ζωντανό και υπολογίσιµον. Αυτά, λοιπόν, τα υλικά και “µή αναγκαία” µάς δίδουν έδαφος για να εργαζόµεθα ανεµποδίστως εις τον καθ’ αυτό χώρον µας, τον πνευµατικό. Αδελφοί µου, είµεθα, δόξα τω Θεώ, πολύ καλά. Αµαρτωλοι ναι, αλλά, χάριτι Θεού, το έργον καθηµερινώς προχωρεί, κατά θαυµαστόν τρόπον εµπρός. Όσον αφορά την ορθότητα του τρόπου δράσεώς µου στον πνευµατικό τοµέα, µέ παρακολουθεί ο Γέροντας και ηγούµενος της µονής µου, τη αδεία του οποίου ευρίσκοµαι έξω της µονής µας».

Πραγµατικά, η φιλανθρωπία, µέ τους πόρους των αγροκτηµάτων, αυξήθηκε. Οι φυλακισµένοι, οι ασθενείς του νοσοκομείου και οι λεπροί της περιοχής στο πρόσωπό του βρήκαν τον τροφέα. Αλλά και οι φτωχοί και οι ανάπηροι θερµόν συναντιλήπτορα. Δεν ήταν λίγες οι φορές, ύστερα από εγκαίνια ναών, να ακολουθούν κοινά τραπέζια, όπως στους πρωτοχριστιανικούς χρόνους, µέ προϊόντα και ζώα από τις φάρµες. Έγραφε σχετικά: «Κυριακή Πρωτοχρονιάς 1/1/89. Θεία Λειτουργία Μ. Βασιλείου και Δοξολογία. Σαν μνημόσυνο στον Άγιο, κάθε χρόνο τέτοια ηµέρα παρατίθεται γεύµα στους χριστιανούς των ενοριών μας, σε περίπου 700 άτοµα και σε 100 αναπήρους, πού τόσο τους αγάπησε ο Άγιος Βασίλειος».  

Θα μπορούσα ν’ αναφέρω πολλά από όσα άκουσα και διάβασα για τον παπα-Κοσμά! «Επιλήψει µε» όµως «διηγούµενον ο χρόνος» περιγράφοντας τους αγώνες και τα µαρτύριά του, τους άθλους και τις θυσίες του. 

Τα κατά Κολουέζι κατορθώµατα και τας θλίψεις σου, τις διηγήσεται, Κοσµά Ιεραπόστολε; 

Σήµερα ο παπα-Κοσµάς, ο ενθουσιώδης Ιεραπόστολος και ακάµατος πνευµατικός εργάτης, ο φωτιστής του Κολουέζι δεν βρίσκεται ανάµεσα στους αγαπηµένους του αδελφούς της Αφρικής. Από την επί γης στρατευοµένην Εκκλησία, µετέστη προς την Ζωή˙ και ανήκει από 27 Ιανουαρίου 1989 στην εν ουρανοίς θριαµβεύουσα, για να είναι ικέτης και πρεσβευτής στον Θεό, για την Εκκλησία της Αφρικής και για κάθε ιεραποστολική Εκκλησία. 

Το µαρτυρικό του σώµα αναπαύεται, µέχρι της Δευτέρας Παρουσίας, στα φιλόξενα σπλάγχνα της αφρικανικής γης. Για 11 συνεχή χρόνια (1978-1989) µόχθησε, αγωνίστηκε και συντονίστηκε η καρδιά του µέ τους κτύπους της αφρικανικής ορθοδοξίας. Τώρα αναπαύεται εν Κυρίω, µόνιµα µαζί τους, για να ευλογηθεί και παρηγορηθεί το ποίµνιό του, των 15.000 ψυχών στο Κολουέζι. Ο Θεός που τον ανάπαυσε από τους κόπους του, ευχόµαστε και προσευχόµαστε, να κατατάξει την ψυχή του στα επουράνια σκηνώµατα, για να προγεύεται τη χαρά της Βασιλείας Του, µέχρι της κοινής Αναστάσεως.
1942-1989: Ιεροµόναχος Κοσµάς Γρηγοριάτης. Μία ψυχή και µία ζωή, αφιερωµένη στην υπηρεσία του Θεού και του ανθρώπου. 

Ξέγραψε τον εαυτό του, ευαγγελιζόµενος τον Χριστό στην Αφρική. Τον έγραψε ήδη η Εκκλησία στο ιεραποστολικό της µητρώο, σαν Φωτιστή του Κολουέζι. Τον έγραψε ο Θεός στη Βασιλεία Του. 

Του µακαριστού Ιεραποστόλου, Αρχιµανδρίτου Κοσµά Γρηγοριάτη, ας είναι αιωνία η µνήµη! 


Κύπρος 19.2.1989
Πηγή: https://www.impantokratoros.gr/

Σάββατο 27 Ιανουαρίου 2018

Η αποφυγή της απογνώσεως

Η αποφυγή της απογνώσεως

Αποτέλεσμα εικόνας για Η αποφυγή της απογνώσεως
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος
Το κείμενο που ακολουθεί είναι τόσο γλαφυρό, τόσο αισιόδοξο, τόσο πατρικό. Γραμμένο από τον άγιο Πατέρα με περισσή αγάπη και πόνο, με λαχτάρα και φροντίδα για κάθε άνθρωπο που αμαρτάνει και επαναλαμβάνει τα αμαρτήματα του από αδυναμία. Είναι πολύ ενισχυτικό και μπορεί να παρηγορήσει ακόμη και το μεγαλύτερο αμαρτωλό και να τον ενθαρρύνει να μετανοεί συνεχώς. Άλλωστε αφού αδιάκοπα αμαρτάνουμε όλοι μας, συνεχώς πρέπει και να μετανοούμε μέσα από τα έγκατα της καρδιάς μας.
Παραθέτουμε επίσης στη συνέχεια μία μικρή περικοπή από λόγο του Θεοδωρήτου, Επισκόπου Κύπρου, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Η περικοπή διασώζεται στη Μυριόβιβλο του Μεγάλου Φωτίου.
Οι λόγοι της περικοπής εκφράζουν και παρουσιάζουν έντονα τον πλούτο της αληθινής αγάπης του μεγάλου πατέρα προς το ποίμνιό του. Ιδιαίτερα δε εκφράζουν την αγάπη του και την άοκνη φροντίδα του για τους πονεμένους, τους φτωχούς, τους άστεγους.
Κατά τον ιστορικό Παλλάδιο, η καθημερινή φροντίδα του ιερού Χρυσοστόμου ήταν, «η των χηρών κηδεμονία, η των παρθένων παραμυθία, η των αρρωστούντων νοσοκομία, η των πλανωμένων επιστροφή, η των συντετριμμένων φροντίς, η των εν φυλακαίς επίσκεψις».
Αποφυγή της απογνώσεως
«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά. Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι η ελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως. Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι’ αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι’ αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες. Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι; Μη ντρέπεσαι, λοιπόν, να ξαναέλθεις στην Εκκλησία. Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία. Η αμαρτία είναι το τραύμα και η μετάνοια το φάρμακο. Αν, λοιπόν, έχεις παλιώσει σήμερα από την αμαρτία, να ανακαινίσεις τον εαυτό σου με τη μετάνοια. Και είναι δυνατό, μπορεί να πει κανείς να σωθώ, αφού μετανοήσω; Και βέβαια είναι. Μα, όλη τη ζωή μου την πέρασα μέσα στις αμαρτίες, και εάν μετανοήσω θα βρω τη σωτηρία; Και βέβαια. Από που γίνεται αυτό φανερό; Από τη φιλανθρωπία του Κυρίου σου… Γιατί η φιλανθρωπία του Θεού δεν έχει μέτρο. Και ούτε μπορεί να ερμηνευτεί με λόγια η πατρική Του αγαθότητα. Σκέψου μια σπίθα πού έπεσε μέσα στη θάλασσα, μήπως μπορεί να σταθεί εκεί ή να φανεί; Όση σχέση έχει, λοιπόν, μια σπίθα με το πέλαγος, τόση σχέση έχει η αμαρτία σου σε σύγκριση με τη φιλανθρωπία του Θεού. Και καλύτερα, θα έλεγα, όχι τόση, άλλα πιο πολλή. Γιατί το πέλαγος, ακόμη και αν είναι απέραντο, έχει όριο, μέτρο και σύνορα. Η φιλανθρωπία όμως του Θεού είναι απεριόριστη. Γι’ αυτό σου επαναλαμβάνω. Είσαι αμαρτωλός; Μην απελπίζεσαι»
(περικοπή από την 8η ομιλία για τη μετάνοια, PG 49, 337-338).
Το μεγαλείο της αγάπης του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου
(περικοπή από λόγο του Θεοδωρήτου, Επισκόπου Κύπρου, στον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο)
«Άλλος, λοιπόν, τον πατέρα, τον τραβά αρπάζοντας τον ως βοηθό. Άλλος, πού δικάζεται, τον προσκαλεί για συνήγορο. Άλλος, πού πεινά, τον παρακαλεί για τροφή, ο γυμνός τον παρακαλεί για ένδυμα. Άλλος, παρακαλώντας, του παίρνει ακόμη και τα ρούχα πού φορεί. Άλλος, πού πενθεί, τον έχει ανάγκη για παρηγοριά. Κάποιος άλλος τον τραβά να επισκεφθεί ασθενείς, ξένος του ζητεί καταφύγιο. Άλλος, πλησιάζοντας τον, κλαίει για κάποιο χρέος. Άλλος τον προσκαλεί για επόπτη και συμφιλιωτή μέσα στο σπίτι του, επειδή υπάρχουν διχόνοιες. Η χήρα φωνάζει δυνατά το «ελέησον» στον πατέρα. Άλλη θρηνεί για την ορφάνια. Ο δούλος καταφεύγει στην αγάπη του, όταν κλαίει από τη σκληρότητα του κυρίου του. Ο πατέρας έχει κάθε ημέρα αναρίθμητες φροντίδες για τα προβλήματα του καθενός. Συλλαμβάνεται κάποιος βίαια; τότε ο πατέρας γίνεται συνήγορος. Πείνα μεγάλη βασανίζει τους ανθρώπους; αμέσως τότε ο συνήγορος γίνεται τροφοδότης. Είναι κάποιος άρρωστος; τότε ο τροφοδότης γίνεται γιατρός. Έχει πέσει κάποιος σε πένθος; τότε ο γιατρός βρίσκει τον παρηγορητικό λόγο, για να καταπραΰνει τη θλίψη. Έφτασε η ώρα της φροντίδας για τους ξένους; τότε και ξενοδόχος γίνεται ο πατέρας, πού έχει γίνει τα πάντα, για όλους» (PG 104, 229-232).
πηγή: alopsis.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2018

Νά προσεύχεσθε γιά τούς συγγενεῖς σας..

Νά προσεύχεσθε γιά τούς συγγενεῖς σας..

Να προσεύχεσθε για τους συγγενείς σας χωρίς να αγχώνεσθε για τη σωτηρία τους, γιατί έτσι χάνετε την επικοινωνία σας με τον Χριστό και δείχνετε ολιγοπιστία.

Να τα αναθέτετε όλα με εμπιστοσύνη στην αγάπη και την πρόνοια του Θεού. Άγιος Πορφύριος

http://omothimadon.gr/?p=42150

 

πηγή:  http://hristospanagia3.blogspot.gr/


                                     http://makkavaios.blogspot.gr

Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018

«Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου!…»

«Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου!…»

Σχετική εικόνα
Το παρακάτω περιστατικό συνέβη στον π. Δανιήλ Σάπικα, κάτοικο Αθηνών, Αρχιμανδρίτη καί γιατρό.
Διηγείται ο ίδιος…
“Στίς 22 Απριλίου 1994 εισήχθηκα στό Ευγενίδειο Θεραπευτήριο με 4,5 κιλά εμπύημα δεξιού ημιθωρακίου, με συμπτώματα απολύτου άπνοιας, αδυναμία βάδισης, 41,5 πυρετό, ενώ υπέστην καί διαβητικό σοκ αγνώστου αιτιολογίας…
Μέσα από ένα σύνεφο έβλεπα καί άκουγα τά συμβαίνοντα μέσα στο χειρουργείο, και το βάσανο το μεγάλο ήταν, ότι, σαν γιατρός γνώριζα πολύ καλά την κρίσιμη κατάστασή μου…Γνώριζα, ότι το ποσοστό κατάληξης (θανάτου μου) ήταν γύρω στό 95%. Και δεν είχα άδικο. Μάλιστα ήμουν καί επιεικής στήν κρίση μου, γιατί η ιατρική ομάδα που αποτελείτο από τον Ιωάννη Μπελένη διευθυντή του Ευαγγελισμού, τον καθηγητή Χρυσόστομο Μελισσινό διευθυντή πνευμονολογικής κλινικής στό Νοσοκομείο Υγεία, καί με την Ειρήνη Μπατάλη αναισθησιολόγο να φοβάται να μου δώσει νάρκωση για τον κίνδυνο ανακοπής της καρδιάς λόγω βάρους μου, συζητούσαν δυνατά γιατί δεν πίστευαν ότι άκουγα τα λεγόμενά τους…
Τους άκουγα να μου δίνουν ζωή μόνο 2%!…
“Θα κάνουμε ό,τι μπορούμε, έλεγαν, γιατί οι πιθανότητες ζωής είναι ελάχιστες, με ποσοστό κατάληξης 98%! Έτσι κι αλλιώς καταδικασμένος είναι…”Εκείνη την ώρα ένιωσα μόνος, κατάμονος… Έκανα με κόπο τον σταυρό μου καί προσευχήθηκα στον προστάτη μου, τον Ταξιάρχη…
”Ταξιάρχη μου, Αρχάγγελε Μιχαήλ, μη με αφήνεις, μη με εγκαταλείπεις. Εσένα μόνο έχω τώρα, σ΄εσένα εμπιστεύομαι την ζωή μου…”!
Ένας μεταλλικός θόρυβος διέκοψε την νοερά προσευχή μου. Φοβήθηκα ότι με την κίνηση τών χεριών μου έριξα κάποιο εργαλείο, και προσπάθησα να γυρίσω τό κεφάλι μου προς την κατεύθυνση του θορύβου.Και τότε…ώ Θεέ μου!
Ο Αρχάγγελος Μιχαήλ, ο Ταξιάρχης, με την πανοπλία του και το σπαθί στο δεξί χέρι του, στεκόταν πλάϊ μου, χαμογελαστός καί ολοζώντανος!
”Δανιήλ, είμαι εδώ, μου είπε. Δεν σε εγκατέλειψα. Σε προστατεύω. Εγώ θα σε χειρουργήσω, και θα γίνεις καλά. Μη φοβάσαι!“Ήταν τα λόγια του Αρχαγγέλου και καθώς μου μιλούσε ακούμπησε το ξίφος στο στήθος μου!…
Σε λίγο ήλθε ό καθηγητής Μπελένης. ”Άς προσευχηθούμε μαζί πάτερ Δανιήλ, μου είπε, και με την βοήθεια του Θεού όλα θα πάνε καλά“.
Και πράγματι πήγανε! Η εγχείρηση πέτυχε. Το χέρι του γιατρού που το οδηγούσε ο Αρχάγγελος, είμαι βέβαιος γι’ αυτό, μου ξανάδωσε πάλι την ζωή που είχε αρχίσει να φεύγει από μέσα μου.
Απόσπασμα από τό τριμηνιαίο δελτίο επικοινωνίας ”Ο Ταξιάρχης”, τού Ιερού προσκυνήματος Ταξιαρχών Μανταμάδου τής Λέσβου
https://simeiakairwn.wordpress.com

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

Ενημέρωση από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου στους Ιερείς για το Σκοπιανό

Ενημέρωση από τον Μητροπολίτη Ναυπάκτου στους Ιερείς για το Σκοπιανό

Ἱερὰ Μητρόπολη Ναυπάκτου καὶ Ἁγίου Βλασίου    
16 Ἰανουαρίου 2018
ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ
Ἱερατική Σύναξη Ἰανουαρίου - Ἐνημέρωση ἀπό τόν Μητροπολίτη Ναυπάκτου στούς Ἱερεῖς γιά τό Σκοπιανό
Στήν Ἱερατική Σύναξη τοῦ Ἰανουαρίου 2018, ὁ Μητροπολίτης μας κ. Ἱερόθεος μίλησε στούς Κληρικούς τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας γιά δύο θέματα:

1. Μέ ἀφορμή τήν ἑορτή τῶν Θεοφανείων, τήν τελευταία μεγάλη ἑορτή τοῦ Δωδεκαημέρου ἀναφέρθηκε στά πέντε εἴδη βαπτίσματος, κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, ἤτοι τοῦ Μωϋσέως, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, πού εἶναι βάπτισμα μετανοίας, τοῦ Χριστοῦ, μέ τό ὁποῖο οἱ βαπτιζόμενοι γίνονται Χριστιανοί, τοῦ μαρτυρίου - τοῦ αἵματος καί τῆς μετανοίας - τῶν δακρύων. Ὁ Χριστός κατά τούς Πατέρας τῆς Ἐκκλησίας, ἰδίως τόν ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο, δέν βαπτίσθηκε στόν Ἰορδάνη ποταμό ἐπειδή εἶχε ἀνάγκη καθάρσεως, ἀλλά «τήν ἐμήν οἰκειούμενος κάθαρσιν».

2. Τό δεύτερο θέμα στό ὁποῖο ἀναφέρθηκε ὁ Σεβασμιώτατος ἦταν τό «Σκοπιανό» καί τό ὁποῖο ἀνέλυσε στίς τρεῖς διαστάσεις του: ἐθνική, πολιτική καί ἐκκλησιαστική.

Γιά τήν ἐθνική διάσταση τοῦ θέματος εἶπε ὅτι οἱ Μακεδόνες ἦταν φύλο ἑλληνικό. Δέν ὑπῆρχε ποτέ ἰδιαίτερη μακεδονική ἐθνότητα. Στήν ἀρχαία Ἑλλάδα ἄλλωστε κάθε πόλις ἦταν κράτος. Ἔτσι ὑπῆρχαν πολλά ἑλληνικά κράτη, μέ διαμάχες μεταξύ τους. Αὐτά τά κράτη ὁ Φίλιππος Β΄ ὁ Μακεδών καί κατόπιν ὁ γιός του Ἀλέξανδρος τά ἕνωσαν σέ ἕνα κράτος, πού ἐπεκτάθηκε μέχρι τίς Ἰνδίες, ἐπεκτείνοντας ταυτόχρονα καί τήν ἐπικράτεια τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καί τοῦ ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Ὁ Ἀλέξανδρος εἶχε δάσκαλο τόν Ἀριστοτέλη, ὁ ὁποῖος εἶχε πατρίδα τά Στάγειρα τῆς Χαλκιδικῆς. Οἱ Σλάβοι δέν ἔχουν καμμιά σχέση μέ τούς Ἕλληνες Μακεδόνες. Αὐτοί κατέβηκαν πρός τήν νότια Βαλκανική κατά τόν 6ο μ.Χ. αἰώνα, χωρίς νά ἔχουν συγκροτημένο Κράτος. Οἱ αὐτοκράτορες τῆς Κωνσταντινούπολης τούς χρησιμοποιοῦσαν, ὅταν εἶχαν ἀνάγκη νά συγκροτήσουν στρατό. Οἱ κινήσεις τους μέσα στό πολυφυλετικό Ἀνατολικό Ρωμαϊκό Κράτος ἦταν ὅπως ὅλων τῶν ἄλλων Ρωμαίων πολιτῶν. Τά πράγματα ἄλλαξαν μέ τήν ἀνάπτυξη τοῦ Βουλγαρικοῦ ἐνθικισμοῦ τόν 19ο αἰώνα, πού ὁδήγησε στόν γνωστό «Μακεδονικό Ἀγώνα» (1904-1907) μέ συνεχεῖς διεκδικήσεις τῶν Βουλγάρων μέχρι τήν ἀπελευθέρωση, τό 1912, τοῦ τμήματος τῆς Μακεδονίας πού ἀνήκει στήν ἑλληνική ἐπικράτεια.

Τό κράτος τῶν Σκοπίων, πού διεκδικεῖ τό ὄνομα Μακεδονία γεννήθηκε ἀπό τόν Τίτο, ὁ ὁποῖος μέ τήν λήξη τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μετονόμασε τήν «Βαρντάσκα Μπανόβινα» σέ «Σοσιαλιστική Δημοκρατία τῆς Μακεδονίας», προκειμένου νά μπορεῖ νά διεκδικήση νοτιώτερα ἐδάφη. Δέν τό ἤθελε σάν ἕνα κρατικό μόρφωμα, ἀλλά σάν ἕνα ἔθνος.

Ὁ Τίτο ἐπινόησε καί δημιούργησε τό λεγόμενο «Μακεδονικό ἔθνος», τό ὁποῖο δέν ἔχει καμμιά ἱστορική ρίζα. Γιά νά πείσῃ τόν λαό του ὅτι εἶναι ἕνα ἰδιαίτερο ἔθνος τοῦ ἔδωσε ἰδιαίτερη κρατική διοίκηση, τοῦ ὅρισε γλώσσα (μιά βουλγαρική διάλεκτο) καί τοῦ δημιούργησε δική του ἐκκλησία, μέ ἐπισκόπους καί κληρικούς ἀποσχισμένους ἀπό τόν κορμό τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας.

Ὡς πρός τό πολιτικό σκέλος τοῦ θέματος εἶπε ὅτι οἱ Ἕλληνες πολιτικοί δέχονται μεγάλες πιέσεις ἀπό τό ἐξωτερικό (Ἀμερική καί Εὐρώπη) νά «κλείσουν τό θέμα», προκειμένου νά μπῆ ἡ χώρα αὐτή στό ΝΑΤΟ καί κατόπιν στήν Ε.Ε.. Θέλουν ἕνα σταθερό φιλικό τους κράτος, ὑπάκουο σύμμαχό τους, στό «ὑπογάστριο» τῆς Ρωσίας. Ἡ πλειονότητα πάντως τῶν πολιτικῶν θεωροῦν ὅτι συμφέρει ἡ ὕπαρξη αὐτοῦ τοῦ κράτους, γιά τήν ἐξασφάλιση τῶν Βορείων συνόρων μας.

Σέ αὐτό τό πλαίσιο δυστυχῶς οἱ πολιτικές δυνάμεις τῆς πατρίδος μας κινοῦνται δίνοντας προτεραιότητα στό στενό κομματικό τους συμφέρον καί ὄχι στό συμφέρον τοῦ Ἔθνους.

Τό ἐκκλησιαστικό σκέλος ἔχει σχέση μέ τήν σχισματική Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων, πού αὐτοονομάζεται «Μακεδονική». Κανένα Ὀρθόδοξο Πατριαρχεῖο καί καμμιά Ὀρθόδοξη Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία δέν τούς ἔχει ἀναγνωρίσει μέχρι σήμερα. Μιά τελευταία «φιλική» προσέγγιση πρός αὐτούς ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Βουλγαρίας δημιούργησε ἔντονο προβληματισμό στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία ἐξέδωσε σχετικό ἀνακοινωθέν.

Ἄν τό κρατικό μόρφωμα τῶν Σκοπίων λάβη ὁποιαδήποτε σύνθετη ὀνομασία, πού θά περιέχη τόν ὅρο «Μακεδονία», πῶς θά ὀνομαστῆ ἡ Ἐκκλησία του; Ἄν ὀνομασθῆ «Νέα» ἤ «Ἄνω Μακεδονία» τελικά αὐτό πού θά ἐπικρατήση ὡς ὄνομα τῆς Ἐκκλησίας του θά εἶναι μόνο τό ὄνομα «Μακεδονία». Καί ἀπό ἐκεῖ θά ἀρχίση ἡ σύγχυση, ἀλλά καί οἱ διεκδικήσεις. Οἱ Μητροπολίτες Φλωρίνης καί Καστορίας εἶναι Ἔξαρχοι Ἄνω Μακεδονίας. Θά διατηρήσουν τούς τίτλους ἤ θά ἀπαιτηθῆ νά τούς ἀλλάξουν; Καί οἱ Μητροπόλεις τῆς Μακεδονίας, πού ἀνήκουν στό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως καί ἐπιτροπικῶς καί διοικητικῶς στήν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, τί σχέση θά ἔχουν μέ τήν λεγόμενη «Μακεδονική Ἐκκλησία»; Θά ὑπάρχη σύγχυση ὀνομάτων πού θά εὐνοοῦν περαιτέρω διεκδικήσεις. Καί εἶναι γνωστό ἀπό τήν ἱστορία ὅτι στά Βαλκάνια ἡ σύγχυση τῶν ἐκκλησιαστικῶν δικαιοδοσιῶν (Πατριαρχεῖο, Βουλγαρική Ἐξαρχία) χρησιμοποιήθηκε ὡς ὄχημα γιά ἐθνικιστικές διεκδικήσεις τῶν βορείων γειτόνων μας.

Ὁ Σεβασμιώτατος στό τέλος εἶπε ὅτι στίς μέρες μας ἡ πατρίδα μας βρίσκεται σέ πολύ δυσχερή θέση, ἀπό πολλές πλευρές καί γιά πολλά θέματα καί χρειάζεται ἐπαγρύπνηση, προσευχή καί ἐνημέρωση.

Ἀπό τό Γραφεῖο Τύπου τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

Αναδημοσίευση από:
http://www.parembasis.gr/index.php/el/5129-2018-01-22
https://www.impantokratoros.gr

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2018

Πως μπορώ να δω αν έχω ταπείνωση;

Πως μπορώ να δω αν έχω ταπείνωση;

Αποτέλεσμα εικόνας για ταπεινωση χριστιανων
Περὶ ταπεινώσεως
Ὅποιος ἔχει τήν ταπείνωση μιμεῖται τόν ἴδιο τόν Χριστό. Οὐδέποτε παρεκτρέπεται, οὔτε κατακρίνει, οὔτε ὑπερηφανεύεται. Τίς ἐξουσίες ποτέ δέν τίς ἐπιθυμεῖ. Ἀποφεύγει τίς τιμές τῶν ἀνθρώπων. Δέν φιλονικεῖ γιά κανένα πράγμα τοῦ κόσμου τούτου!
Δέν ἔχει παρρησία, ὅταν ὁμιλῆ, καί δέχεται πάντοτε τίς συμβουλές τῶν ἄλλων. Ἀποφεύγει τά ὡραῖα ἐνδύματα, καί ἡ ἐξωτερική του ἐμφάνιση εἶναι ἁπλή καί ταπεινή.
Ὁ ἄνθρωπος, πού ὑπομένει ἀγόγγυστα ταπεινώσεις καί ἐξουδενώσεις, πάρα πολύ ὠφελεῖται. Γιά τοῦτο, ὄχι νά λυπῆσαι, ἀλλά ἀπεναντίας νά χαίρεσαι γι’ αὐτά, πού ὑποφέρεις. Κερδίζεις ἔτσι τήν πολύτιμη ταπείνωση, μέ τήν ὁποία σώζεσαι.
«Ἐταπεινώθην καί ἔσωσέ με (ὁ Κύριος)» (Ψαλμ. Ριδ΄ 6). Αὐτή τή ρήση πρέπει νά τήν ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν.
Δέν ὠφελεῖ νά λυπῆσαι, ὅταν σέ κατηγοροῦν. Ἡ λύπη στίς περιπτώσεις αὐτές σημαίνει ὅτι ἔχεις κενοδοξία. Ἐκεῖνος, πού θέλει νά σωθῆ, ὠφείλει νά ἀγαπᾶ νά τόν καταφρονοῦν, διότι ἡ καταφρόνηση φέρνει τήν ταπείνωση. Καί ἡ ταπείνωση ἀπαλλάττει τόν ἄνθρωπο ἀπό πλῆθος πειρασμῶν.
Ποτέ σου μή ζηλέψης, μή φθονήσης, μή ἐπιθυμήσης δόξες, μή ποθήσης ἀξιώματα. Πάντα νά ἐπιδιώκης νά ζῆς στήν ἀφάνεια. Σέ συμφέρει νά μή σέ ξέρει ὁ κόσμος, γιατί ὁ κόσμος εἶναι πλάνος. Μέ τά κενόδοξά του λόγια καί τίς μάταιες παρακινήσεις του μᾶς πλανᾶ καί μᾶς βλάπτει πνευματικά.
Ὁ σκοπός εἶναι νά κατορθώσης νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση. Νά εἶσαι ὑποκάτω πάντων. Νά θεωρῆς πώς τίποτε δέν κάνεις ἄξιο γιά τή σωτηρία σου, ἀλλά νά παρακαλῆς τό Θεό νά σέ σώση μέ τήν εὐσπλαχνία του.
Ἡ ταπείνωση μαζί μέ τήν ὑπακοή καί τή νηστεία γεννοῦν τόν φόβο τοῦ Θεοῦ, καί εἶναι αὐτός ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ἡ ἀρχή τῆς ἀληθινῆς σοφίας.
Ὅτι πράττεις νά τό πράττης μέ ταπείνωση, γιά νά μή ζημιώνεσαι ἀπό τά καλά σου ἔργα.
Μή νομίζης ὅτι μόνο ὅποιος ἐργάζεται πολύ ἔχει τόν μισθό.
Ὅποιος ἔχει τήν προαίρεση νά κάνη τό καλό καί ἔχει συνάμα τήν ταπείνωση, αὐτός, ἔστω καί ἄν δέν μπορῆ νά φέρη εἰς πέρας πολλή ἐργασία, ἔστω καί ἄν δέν μάθη τέχνες, ὅμως δέν ἐμποδίζεται ἀπό τό νά σωθῆ.
Ἡ ταπείνωση κατορθώνεται μέ τήν αὐτομεμψία, μέ τό νά πιστεύης δηλαδή γιά τόν ἑαυτό σου ὅτι κανένα καλό οὐσιαστικά δέν ἔχεις. Ἀλίμονο σ’ ἐκεῖνον, πού νομίζει τίς ἁμαρτίες του μικρές. Αὐτός σίγουρα θά πέση σέ χειρότερες!
Αὐτός, πού ὑπομένει τίς ἐναντίον του κατηγορίες μέ ταπείνωση, πλησίασε τήν τελειότητα. Αὐτόν τόν θαυμάζουν ἀκόμη καί οἱ Ἄγγελοι, γιατί καμμιά ἄλλη ἀρετή δέν εἶναι τόσο δυσκολοκατόρθωτη καί μεγάλη ὅσο ἡ ταπείνωση.
Ἡ πτωχεία, ἡ θλίψη καί ἡ καταφρόνηση εἶναι οἱ στέφανοι τοῦ μοναχοῦ. Ὅταν ὁ μοναχός ὑπομένη ἀγόγγυστα τίς ὕβρεις, τίς συκοφαντίες, τήν καταφρόνηση, ἀπαλλάττεται εὔκολα ἀπό τούς αἰσχρούς λογισμούς.
Ὁπωσδήποτε εἶναι ἀξιέπαινο τό νά ἀναγνωρίζης τήν ἀδυναμία σου ἐνώπιόν τοῦ Θεοῦ. Αὐτό εἶναι τό γνῶθι σαὐτόν. «Κλαίω καί κατανύσσομαι», λέγει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος, «ὅταν τό φῶς μοὶ λάμψη, καί ἴδω τήν πτωχείαν μου,καί γνῶ τό πῶς ὑπάρχω». Ὅταν ἐννοήση κανείς τήν ψυχική του πτωχεία καί συνειδητοποιήση τό ποῦ καί σέ ποιό πράγματι ἐπίπεδο εὑρίσκεται, τότε, ὤ τότε! λάμπει μέσα στήν καρδία του τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, κι ἀρχίζει νά κλαίη. (Καί διηγούμενος αὐτά ὁ Γέροντας κατενύχθη καί ἄρχισε ὁ ἴδιος νά κλαίη).
Ἄν σοῦ πῆ ὁ ἄλλος «εἶσαι ἐγωιστής», νά μή σοῦ βαρυφαίνεται, οὔτε καί νά λυπῆσαι. Νά πῆς μέ τόν λογισμό σου «μπορεῖ νά εἶμαι καί νά μή τό καταλαβαίνω»! Ἐξ ἄλλου δέν πρέπει νά ἐξαρτώμεθα ἀπό τή γνώμη τῶν ἄλλων. Ὁ καθένας ἄς κοιτάζη τή συνείδησή του καί τά λόγια τῶν ἐμπείρων καί γνωστικῶν του φίλων, πρό πάντων ὅμως ἄς ζητῆ τή γνώμη τοῦ πνευματικοῦ του. Καί μέ αὐτά τά δεδομένα ἄς ρυθμίζη τήν πνευματική του πορεία.
Μοῦ γράφεις πώς δέν τά καταφέρνεις στόν ἀγώνα σου. Ξέρεις ἀπό ποῦ προέρχεται αὐτό. Ἐπειδή δέν ἔχεις ταπείνωση πολλή. Νομίζης ὅτι μέ τήν ἰδική σου δύναμη θά κατορθώσης κάτι. Ἐνῶ, ὅταν ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, μέ τή βοήθεια τῆς Παναγίας καί μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κατορθώσω ἐκεῖνο, πού θέλω», νά εἶσαι βέβαιος πώς θά τό κατορθώσης! Ἐγώ βέβαια δέν ἔχω τή δύναμη νά βάζω τέτοιες εὐχές, ἀλλά, ὅταν ἐσύ ταπεινωθῆς καί πῆς «μέ τήν εὐχή τοῦ Γέροντά μου θά τό κάνω», τότε, γιά τήν ταπείνωσή σου, ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί θά τό κατορθώσης!
Στόν «ταπεινό καί ἡσύχιον» ἐπιβλέπει ὁ Θεός (Ἡσ. ξστ΄ 2), ἀλλά, γιά νά ἔλθη ἡ πραότης, ἡ ἡσυχία, ἡ ταπείνωση, ἀπαιτεῖται κόπος. Μά ἐκεῖνος ὁ κόπος πληρώνεται! Γιά νά ἀποκτήσης τήν ταπείνωση, κατά τή δική μου ἀντίληψη, δέν χρειάζονται τόσο, οὔτε οἱ πολλές μετάνοιες (γονυκλισίες), οὔτε οἱ πολλές ἐργασίες, ἀλλά πρό πάντων ὁ λογισμός σου νά κατεβῆ κάτω-κάτω, νά φθάση στό ἐπίπεδο τῆς γῆς! Τότε δέν ἔχεις φόβο νά πέσης, γιατί εἶσαι χαμηλά. Κι ἄν ἀκόμη πέσης ἀπό τά χαμηλά, δέν θά πάθης τίποτε.
Τό κατ’ ἐμέ, ἄν καί βεβαίως, οὔτε πολλά διαβάζω, οὔτε καί κάνω τίποτε σπουδαῖο, ἡ ταπείνωση εἶναι ἡ πιό σύντομη ὁδός γιά τή σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Ἀββᾶς Ἡσαΐας λέγει: «Ἔθισον τήν γλῶσσαν σου τοῦ λέγειν συγχώρησον, καί ἡ ταπείνωσις ἐπελεύσεται ἐπί σέ». Μάθε τή γλώσσα σου νά λέγει, «συγχώρησέ με», κι ἄν ἀκόμη δέν τό λές μέ συναίσθηση, ὅμως λίγο λίγο θά συνηθίσης, ὄχι μόνο νά τό λέγης, ἀλλά καί νά τό νοιώθης μέσα σου!
Λέγουν οἱ Ἅγιοι ὅτι σύμφωνα μέ τήν καλή διάθεση, πού ἔχεις, πηγαίνοντας νά ζητήσης συγχώρηση, δηλαδή ἄν ἔχης ταπείνωση, θά φωτίση ἀνάλογα ὁ Θεός τόν ἄλλο, γιά νά ἐπιτευχθῆ ἡ ἐπιζητούμενη συνδιαλλαγή. Ὅταν λ.χ. συντριβῆς καί πῆς μέ τόν λογισμό σου, «φταίω καί δέν τό καταλαβαίνω», μετά λίγο λίγο θά πῆς ὅτι «πράγματι φταίω». Καί, ὅταν βάλης στόν λογισμό σου ὅτι πράγματι φταίεις, θά ἀλλάξη μετά καί ὁ ἄλλος διάθεση.
Νά ζητῆς μέ ἐπιμονή ἀπό τόν Θεό νά σοῦ δωρήση τό χάρισμα τῆς ἐσωτερικῆς αὐτομεμψίας καί ταπείνωσης.
Στήν προσευχή σου νά παρακαλῆς νά σοῦ δώση ὁ Κύριος τό χάρισμα νά βλέπης τά δικά σου ἁμαρτήματα μόνο καί νά μή δίδης σημασία στά ἁμαρτήματα τῶν ἄλλων. «Δός μοι, Κύριε, τό ὁρᾶν τά ἐμὰ πταίσματα καί μή κατακρίνειν τόν ἀδελφόν μου», λέγει ὁ Ἅγιος Ἐφραίμ ὁ Σῦρος.
Ὁ ταπεινός θεωρεῖ τόν ἑαυτό του «ὑποκάτω πάντων». Γι’ αὐτό τόν λόγο ὅλους τοὺς ἀγαπᾶ, ὅλους τοὺς συγχωρεῖ καί πρό πάντων κανένα δέν κατηγορεῖ.
Γέρων Γερμανὸς Σταυροβουνιώτης
πηγή: agiazoni.gr
https://simeiakairwn.wordpress.com