Η Ελλάς στα πρόθυρα πείνας

Η Ελλάς στα πρόθυρα πείνας

Γράφει ο Χρήστος Μαντζιάρης

Κάτι πολύ περίεργο συμβαίνει με την εφετινή εσοδεία του 

σιταριού στην Ελλάδα. Κάτι το οποίο αν μελετηθεί προσεκτικά

 θα βγει το συμπέρασμα ότι κάποιοι οδηγούν την Ελλάδα στην πείνα,

 ή προτού αρχίσει η Ελλάς να πεινά, θα προηγηθούν απίστευτες

 για την ώρα αυξήσεις των τιμών των τροφίμων έως του να εξαφανισθούν 

τα τρόφιμα από τα ράφια των υπεραγορών (σούπερ-μάρκετ),

 κατάσταση που οδηγεί στο πλιάτσικο. Αλλά είναι και το άλλο, 

το πιο σατανικό. Θα υπάρχουν προϊόντα, αλλά θα μπορούν

 να τα αγοράσουν λίγοι. Τι να το κάνεις να υπάρχουν προϊόντα

 στα ράφια όταν οι πλείστοι δεν θα μπορούν να τα αγοράσουν; 

Κάποιοι «μεγάλοι» κάτι γνωρίζουν και μας το κρύβουν.

Ας δούμε τι συνέβη ή και συμβαίνει τώρα, σχετικά με το σιτάρι. 

Κάθε χρόνο οι τιμές του σιταριού που επωλείτο από τον παραγωγό 

απ’ ευθείας από το χωράφι του στους εμπόρους ήταν περίπου σταθερές

 κατά τα τελευταία χρόνια. Το σιτάρι επωλείτο 17-18 λεπτά το κιλό. 

Αν και οι αρχικές τιμές δεν ήταν και τόσο ελκυστικές για τους παραγωγούς,

 πολλοί αναγκαζόντουσαν να το πουλήσουν λόγω χρεών,

 ανάγκης χρημάτων ή ελλείψει αποθηκευτικών χώρων. Κάποιοι άλλοι, 

λίγοι, το αποθήκευαν για το πουλήσουν κατά το τέλους του χρόνου 

όταν η τιμή μπορούσε να αγγίξει την μεγαλύτερη τιμή, τα 25 λεπτά το κιλό,

 αν και αυτό συνέβαινε σπανίως, με την ανώτερη τιμή να κυμαίνεται 

συνήθως στα 22 λεπτά το κιλό.

Εφέτος συνέβη κάτι παράδοξο το οποίο έχει και περίεργα σημεία.

 Οι έμποροι αγόραζαν το σιτάρι από το χωράφι με 25 λεπτά το κιλό,

 το οποίο σε ορισμένες περιπτώσεις έφθασε και τα 27 λεπτά το κιλό! 

Δηλαδή οι έμποροι αγόραζαν κατά 40% – 50% περίπου, πιο ακριβό

 εφέτος το σιτάρι από τον παραγωγό, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.

Επίσης, μεγάλες ποσότητες από το συλλεγόμενο εφέτος σιτάρι επρόκειτο

 να εξαχθεί στην Ευρώπη και κυρίως στην Ιταλία. Όπως με πληροφόρησε 

ο γεωπόνος Κ.Σ. που δραστηριοποιείται στον σιτοβολώνα στης Ελλάδος,

 στην Θεσσαλική πεδιάδα, μεγάλες ποσότητες σιτηρών επρόκειτο 

να εξαχθούν άμεσα στην Ιταλία. Λες και εμάς μας περισσεύει!

 Κάτι πάει επικίνδυνα στραβά στην χώρα μας.

Η εφετινή παραδοξότητα της εμπορίας του σίτου είναι πολύ ύποπτη. 

Και υπάρχει παραδοξότητα δια τους εξής λόγους:

1. Πως είναι δυνατόν οι έμποροι σιτηρών να πληρώνουν ΑΠΟ ΜΟΝΟΙ ΤΟΥΣ,

 χωρίς κανείς να τους πιέσει, 40-50% πιο ακριβά το σιτάρι στους τελείως

 ανοργάνωτους και αδύναμους παραγωγούς από την στιγμή

που γνωρίζουν ότι οι γεωργοί έχουν ανάγκη χρημάτων, 

τα χρέη τρέχουν και οι υποχρεώσεις τους δυσκόλως καλύπτονται,

 και θα μπορούσαν να τους εκμεταλλευθούν; Θα μπορούσαν άνετα,

 στα πλαίσια της ελεύθερης οικονομίας σε μία δημοκρατική χώρα κλπ,

 κλπ, να δώσουν, στην καλύτερη περίπτωση, τις ίδιες τιμές

 με τις περυσινές διότι, γνωρίζουν πολύ καλά, μέσα από πληροφορίες

 μέσω των Τραπεζών, ότι οι αγρότες είναι αδύναμοι οικονομικώς

 και ουδεμία δύναμη διαπραγμάτευσης έχουν.

2. Όταν πληρώνεις από μόνος σου, ως έμπορος, τόσο καλά δεν σημαίνει 

ότι έγινες φιλάνθρωπος, αλλά σημαίνει ότι ΕΣΥ «καίγεσαι» για το προϊόν

 διότι προσδοκείς στο μέλλον ν’ αυξήσεις τα κέρδη σου με την λογική

 ότι όσο περισσότερο προϊόν έχεις, τόσο πιο πολλά θα κερδίσεις 

σε μια αγορά που εκτιμάς ότι θα έχει πολύ μεγάλη άνοδο των τιμών.

3.Ποιός είναι ο σκοπός των μεγαλεμπόρων, σε συνεργασία με μεγάλες 

εταιρείες του εξωτερικού, που προσέφεραν τόσο δελεαστικές τιμές εφέτος;

 Τι εκ των προτέρων γνωρίζουν; Ή, τι μας ετοιμάζουν;

 Και εν πάση περιπτώσει όταν η τιμή στην αρχή της περιόδου είναι ανώτερη

 από την κατά σειρά ετών ανώτατη, πόσο θα διαμορφωθεί η τιμή του σίτου

 τον χειμώνα; Κάτι συμβαίνει!

4. Τι οδηγίες έδωσαν οι παγκοσμιοποιητές, που συντονίζουν το κάθε τι 

στον πλανήτη, στις πολυεθνικές τροφίμων για την Ελλάδα, την οποία

 οδηγούν στον όλεθρο; Διότι τίποτα δεν γίνεται στην τύχη.

Απ’ όλα τα’ ανωτέρω το πλέον σημαντικό στοιχείο που προκύπτει

 από την αύξηση των τιμών του σίτου, είναι ότι έπρεπε οι γεωργοί 

να ΜΗΝ ΑΠΟΘΗΚΕΥΣΟΥΝ εφέτος σιτάρι για τον χειμώνα.

 Θέλουν όλο το σιτάρι της Ελλάδος, τώρα. Θέλουν να το πάρουν όλο τώρα, 

ώστε ακόμη και η ελληνική επαρχία, στερούμενη αποθεμάτων, 

να πεινάσει, αλλά και να μην μπορεί να βοηθήσει τις πόλεις.

 Θέλουν όλοι οι Έλληνες να είμαστε εξαρτώμενοι χωρίς εναλλακτικές λύσεις.

Μετά απ’ αυτά είναι βεβαία η μεγάλη αύξηση των τιμών των τροφίμων 

που θ’ αρχίσει από το φθινόπωρο και θα γίνει ανεξέλεγκτη όταν θα χαθεί,

φυσικά ή τεχνητά, κάθε απόθεμα. Προμηνύεται γενναία αύξηση της τιμής 

των προϊόντων σίτου άρα και όλων των τροφίμων. Ήδη άρχισαν 

οι τιμές των τροφίμων ν’ αυξάνονται καίτοι υπάρχει αυτή την περίοδο 

πληθώρα προϊόντων αλλά λίγοι πελάτες, λιγότεροι από κάθε άλλη φορά 

λόγω ελλείψεως τουριστών, κάτι που δεν συνάδει με τον νόμο της

 «προσφοράς και ζήτησης»!

Πρέπει οι αρμόδιοι της Κυβερνήσεως να λάβουν άμεσα μέτρα

 ώστε να προληφθεί η πείνα στην χώρα. Μια πείνα η οποία δεν θα έχει

 καμία σχέση με την πείνα που προέκυψε την δεκαετία του 1940 

κατά την κατοχή από τους Γερμανούς και εξ αιτίας των ξενοκίνητων

 κομμουνιστών αργότερα. Τότε, 5-6 εκατομμύρια που ζούσαν στην επαρχία,

 έπρεπε να ταΐσουν τους εαυτούς τους και άλλα 3 εκατομμύρια 

που ήταν στις πόλεις. Τώρα, 1-2 εκατομμύρια πρέπει να ταΐσουν 

τους εαυτούς τους, που αμφιβάλλω ότι μπορούν να το κάνουν διότι

 δεν κρατάνε αποθέματα όπως παλιά, και καμιά 10αριά εκατομμύρια 

που ζουν στις πόλεις, συν τους εισβολείς, μετανάστες, «επενδυτές», κλπ.

Πρέπει να πουν την αλήθεια για την επάρκεια του σιταριού στην Ελλάδα,

 που να μην στηρίζεται βεβαίως σε προσδοκίες εισαγωγών. 

Αλλιώς υπάρχει σοβαρό πρόβλημα! Η Ελλάς είναι αντιμέτωπη με έλλειψη

 σιταριού διότι κατά τα τελευταία χρόνια μειώνονται ραγδαία 

οι καλλιεργήσιμες εκτάσεις παραγωγής σιτηρών.

Τρεις είναι οι αιτίες μειώσεως των εκτάσεων αυτών.

1. Η αγρανάπαυση. Η Ε.Ε. επιδοτεί τους γεωργούς να μην παράγουν 

και τα χωράφια τους ν’ αναπαύονται. Τα χωράφια αναπαύονται 

και η Ελλάς εξαρτάται από τις εισαγωγές τροφίμων. Και όμως,

 παλαιότερα η Ελλάς είχε αυτάρκεια!

2. Οι δενδροκαλλιέργειες. Σε πολλά χωράφια έχουν φυτευθεί δένδρα. 

Αυτό γίνεται λόγω του ότι προσπαθούν οι γεωργοί ν’ αυξήσουν τα έσοδά τους.

 Αλλά τα δένδρα δεν μας δίνουν τροφή πρώτης ανάγκης.

3. Τα φωτοβολταϊκά. Η μάστιγα των φωτοβολταϊκών πάρκων που

 αναπτύσσονται σε καλλιεργήσιμες εκτάσεις!!! Αυτές οι εκτάσεις σε 

λίγα χρόνια θ’ αχρηστευθούν προς καλλιέργεια απ’ ότι ισχυρίζονται κάποιοι 

γνώστες, λόγω του τρόπου λειτουργίας του πυριτίου στα πάνελ. 

Ενώ η Ελλάς, ως ορεινή χώρα, έχει ανάγκη τις καλλιεργήσιμες εκτάσεις,

 εν τούτοις αντί να τοποθετούν τα φωτοβολταϊκά πάρκα σε βουνά

 στα οποία δεν φυτρώνει τίποτα, τα τοποθετούν σε εκτάσεις παραγωγής

 βασικών τροφίμων! Εγκληματικά απαράδεκτο!

Το σιτάρι και τα παράγωγά του, ως βασικά προϊόντα διατροφής

 θα συμπαρασύρουν σε αυξήσεις και πολλά άλλα είδη διατροφής εθνικώς 

και διεθνώς από τώρα, ώστε παραμονεύει ο κίνδυνος να μην βρίσκει

 η Ελλάς σιτάρι για εισαγωγή ώστε να μπορέσουν να τραφούν

 οι αυτόχθονες και οι απρόσκλητοι ετερόχθονες. Η Ελλάς κινδυνεύει

 να πεινάσει διότι εξάγει το σιτάρι της ενώ κάποιες άλλες χώρες έχουν

 ήδη αρχίσει τις συζητήσεις περί του να απαγορεύσουν τις εξαγωγές 

σιτηρών (Ρωσία, Ουκρανία, Ρουμανία). Αρκετές χώρες έχουν αρχίσει

 ήδη την απαγόρευση εξαγωγών διαφόρων αγροτικών προϊόντων, 

π.χ. ρύζι το Βιετνάμ, ηλιέλαιο η Σερβία, κλπ.

Στην μακαρία Ελλάδα της μεταπολιτεύσεως ουδείς ανησυχεί.

 Στα δύσκολα που έρχονται θα βάλουν το πολύ-πολύ 

τον Άδων(α)ι να «πετάξει» καμία δήλωση κρότου-λάμψης του στυλ

 «έτσι είναι η ελεύθερη οικονομία» η οποία θ’ αναλύεται επί ημέρες 

από την τηλεόραση και θα νομίζει ο πολιτικός κόσμος ότι έπεισε τους 

Έλληνες ότι είναι ανεύθυνος. Αλλά η πείνα είναι κακός σύμβουλος 

και τότε…

Πολλές χώρες λαμβάνουν μέτρα πρόληψης πείνας. Εδώ επικρατεί 

άκρα του τάφου αδράνεια, αν και υπάρχουν ενδείξεις ότι κάτι σοβαρό 

συμβαίνει με τα βασικά τρόφιμα.

Χρήστος Μαντζιάρης

ΠΗΓΗ 

https://www.triklopodia.gr

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Ἅγιος Ἀθανάσιος Πάριος: Φεύγετε ὅσον δύνασθε τὴν Εὐρώπην

Ἅγιος Ἀθανάσιος Πάριος: Φεύγετε ὅσον δύνασθε τὴν Εὐρώπην

Ἁγίου Ἀθανασίου Παρίου

Δὲν δύναμαι, οὔτε νὰ ἀκούω οὔτε νὰ ἀναγινώσκω μὲ ὑπομονὴν τοὺς ταλανισμοὺς τοῦ ἡμετέρου γένους, μὲ τὸ νὰ πάσχη ἀμάθειαν τῆς ἔξω φιλοσοφίας. Ὅλοι σχεδόν, ὅσοι εἰς τὰς ἀκαδημίας τῆς Εὐρώπης ὑπάγουσι καὶ ἐκεῖ βλέπουσι τόσα πλήθη φιλοσόφων, ἄλλοι διὰ ζῴσης φωνῆς καὶ ἄλλοι ἐν τοῖς προλεγομένοις τῶν βιβλίων, ὁπού ἐκδίδουσι εἰς τὸ κοινὸν φῶς, τόσους ταλανισμοὺς καὶ τόσας θρηνολογίας κάνουσι τοῦ γένους μας διὰ τὴν στέρησιν τῆς ἔξω σοφίας, ὥστε ὁπού καὶ τυφλὸν καὶ σκοτεινὸν καὶ ἐλεεινὸν καὶ μυρίων δακρύων ἄξιον τὸ ὀνομάζουσι, τόσος φαίνεται νὰ εἶναι ὁ ζῆλος των. Ἀλλὰ τάχα ὁ ζῆλος αὐτῶν οὗτος, εἶναι ἕνας ζῆλος ἐπαινετὸς ἢ ὄχι;

Ἀδόκιμος κρίνεται ὁ ζῆλος οὗτος. Διατί; Ἐπειδὴ τοῦ λείπει ἡ ἐπίγνωσις. Ἤγουν διατὶ δὲν αἰσθάνονται, οὔτε διακρίνουσι τί θέλει νὰ εἰπῆ γῆ, καὶ τί θέλει νὰ εἰπῆ οὐρανός· τί θέλει νὰ εἰπῆ σῶμα καὶ τί θέλει νὰ εἰπῆ ψυχή· τί θέλει νὰ εἰπῆ κόσμος, καὶ τί θέλει...
νὰ εἰπῆ Ἐκκλησία· τί θέλει νὰ εἰπῆ φιλοσοφία, καὶ τί θέλει νὰ εἰπῆ Ἁγία Γραφή.

Ἠξεύρω βέβαια πὼς ὁ λόγος οὗτος οὗτος θέλει φανῆ ἀπαράδεκτος, καὶ πολλοὺς ἔχει νὰ λυπήση ἀπὸ ἐκείνους ὁπού μάλιστα καὶ σεμνύνονται εἰς αὐτὴν (τὴν φιλοσοφίαν) παρὰ εἰς τὴν λογικήν τους ψυχήν.

Μέγα τίποτας καὶ ἐξαίσιον χάρισμα παρὰ Θεοῦ ἐδόθη εἰς τὸν ἄνθρωπον ὁ νοῦς. Τέχνας ἐπινοεῖ, ἐπιστήμας εὑρίσκει διαφόρους […] Καὶ ἐπειδὴ ὅλα αὐτὰ ὁπού ἐξετάζει ὁ νοῦς εἶναι ποιήματα Θεοῦ, διὰ τοῦτο ἡ φιλοσοφία, ὁπού εἶναι γνῶσις τούτων ἁπάντων, ὀνομάζεται ἀπὸ τοὺς παλαιοὺς γνῶσις θείων πραγμάτων.

Ἡ λογικὴ ταύτη παδεία δὲν εἶναι διὰ τὸν οὐρανόν, εἶναι διὰ τὴν γῆν, διὰ τὰς πόλεις, διὰ τὰ βασίλεια, αὐτὴ εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ὀργανικὰ ἀγαθά, καθὼς εἶναι δηλαδὴ τὰ χρήματα, τὰ κάλλη, ἡ ῥώμη τοῦ σώματος, τὰ ἀξιώματα καὶ τὰ τοιαῦτα, μὲ ταύτην τὴν διαφοράν, ὅτι αὐτὴ εἶναι τὸ πρῶτον καὶ τιμιώτατον τῶν ὀργανικῶν καλῶν. Διατὶ ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι καὶ λέγονται ὑλικὰ καὶ σωματικά, ἡ δὲ μάθηση εἶναι λογική, δηλαδὴ τῆς λογικῆς ψυχῆς γέννημα καὶ καρπὸς ἐξαίρετος. Πλὴν καὶ αὐτὴ δὲν εἶναι ἀπὸ τὴν ἐδικήν της φύσιν οὔτε κακή, οὔτε καλή, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν μεταχείρισιν τῶν ἐχόντων αὐτήν, γίνεται ἢ καλὴ ἢ κακή. Λοιπὸν ἡ κατάχρηση τῆς ἔξω σοφίας δίδει εἰς αὐτὴν τὸ ὄνομα νὰ λέγεται κακή.

Δὲν εἶναι ὅμως ἡ κατάχρηση αὐτὴ ἁπλὴ καὶ μονοειδής, ἀλλὰ πολλῶν λογιῶν. Πρώτη κατάχρηση εὑρίσκεται ἐκείνη, ὁπού πολλοὶ τὴν κρατοῦν εἰς μίαν ὑπόληψιν ὑπερτάτην, φρονοῦντες καὶ λέγοντες πὼς αὐτὴ μόνη, ἤγουν ἡ φιλοσοφία, εἶναι φῶς. Καὶ ὅσοι τὴν ἔχουν, ἐκεῖνοι μόνοι ἰλλουμινάτοι καὶ εἶναι καὶ λέγονται, ἤγουν φωτισμένοι. Οἱ δὲ ἄλλοι εἶναι σκοτεινοὶ καὶ τυφλοί. Τέτοια ἦτον ἡ δόξα τοῦ παράφρονος Βαρλαὰμ τοῦ Καλαβροῦ, καὶ τέτοια εἶναι ἡ τῶν Γάλλων καὶ τῶν ὁμοίων τους.

Δευτέρα κατάχρηση εἶναι ἐκείνη, ὁποὺ μερικοὶ καταγηράσκουσι καὶ φθείρονται ἐπάνω εἰς πράγματα πάντη ἄχρηστα, διὰ νὰ ἐπαινοῦνται πὼς εἶναι πνεύματα ὑψηλὰ καὶ περίεργα. Τρίτη κατάχρηση εἶναι, ὁποὺ πολλοὶ ἱερωμένοι, ἀφήνοντες τὴν τάξιν τους καὶ τὴν εὐσχημοσύνην τοῦ ἐπαγγέλματος των, ὑπάγουν καὶ κυλίονται εἰς τοὺς βορβωρώδεις τόπους τῶν ἀθεωτάτων γενῶν τῆς Εὐρώπης, διὰ νὰ παραλάβουν μαθήματα πάντη ἀνοίκεια καὶ ἀλλότρια του ἰδίου τῶν ἐπαγγέλματος. Τετάρτη καὶ τελευταία καὶ χειρίστη ἁπασῶν κατάχρηση εἶναι ἐκείνη, ὁπού τολμᾶ νὰ κρίνη καὶ νὰ ἀνακρίνη τὰς θείας γραφάς, καὶ νὰ μεταχειρίζεται τὴν ἀντίθεον γλῶσσαν τῆς ἐναντίον εἰς τὴν θείαν πρόνοιαν. Οὕτω γίνεται καὶ κακὴ καὶ ὀλεθρία καὶ ψυχοβλαβεστάτη, καὶ μίσους ἀξία καὶ ἀποφυγῆς ἡ ἔξω μάθηση.

Λοιπὸν διὰ νὰ βάλλωμεν ὅρια εἰς ἐκείνους ὁπού θέλουν καὶ καταδέχονται νὰ μᾶς ἀκούσουν, λέγομεν καὶ συμβουλεύομεν νὰ παύσουν καὶ νὰ λείψουν ἀπὸ μίας ἀπὸ τὴν Εὐρώπην, ἂν θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ μένουν Χριστιανοί … Ἀληθινὴν παιδείαν καλοῦνε τὴν τῶν ἀλόγων παθῶν κάθαρσιν καὶ τῶν ἀρετῶν πασῶν κατόρθωσιν, ἤγουν τὴν ἀνδρείαν, τὴν δικαιοσύνην, τὴν σωφροσύνην, τὴν ἐπιείκειαν, τὴν πραότητα, τὴν συμπάθειαν καὶ τὰς λοιπὰς ἐννοίας. Αἱ ὁποῖαι μὲ ἕναν λόγον, ἠθικὴ φιλοσοφία ὀνομάζονται καὶ εἰς τὴν μητέρα, ἤτοι εἰς τὴν εὐδαιμονίαν, αὐταὶ φέρουσι τὸν ἄνθρωπον. Καὶ τοιοῦτοι φιλόσοφοι ἦσαν καὶ ὠνομάζοντο οἱ ἀναχωρηταὶ καὶ ἀσκηταὶ λεγόμενοι. Λοιπὸν ὅταν καὶ οἱ Ἕλληνες ἀκόμη ὀνομάζουσι ψευδοπαιδείαν τὴν γεωμετρίαν καὶ τὰς ἄλλας λογικὰς ἐπιστήμας, ὡσὰν ὁπού καμμίαν ἠθικὴν ὠφέλειαν δὲν προξενοῦν εἰς τὴν ψυχήν, μάλιστα καὶ τὴν γεμίζουν ἀπὸ φαντασίαν καὶ δαιμονικὴν ὑψηλοφροσύνην […] Φεύγετε ὅσον δύνασθε τὴν Ευρώπην. Καὶ ἀκόμη καὶ ἐκείνους ὁποὺ ἔρχονται ἀπὸ τὴν Εὐρώπην. Ὅτι οἱ λόγοι τοὺς ῥέουσι ἀπὸ τὰ χείλη τοὺς γλυκύτεροι ἀπὸ τὸ μέλι. Μὰ ἀλλοίμονον, αὐτοὶ ἀπαραλλάκτως εἶναι ἐκεῖνοι διὰ τοὺς ὁποίους ὁ προφήτης λέγει τάδε: ὅτι οὐκ ἔστιν ἐν τῷ στόματι αὐτῶν ἀλήθεια, ἡ καρδία αὐτῶν ματαία. Ἐγὼ κατὰ ἀλήθειαν φρίττω καὶ ἀμηχανῶ, ὅταν ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος στοχάζομαι τὴν σημερινὴν κατάστασιν τῆς Εὐρώπης, καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος βλέπω τούτους τοὺς ἡμετέρους, ὁποὺ ἔτσι ἀκρατῶς φέρονται εἰς τὴν ἀπόλαυσιν τῶν δῆθεν καλῶν αὐτῆς. Ἕνα καιρὸν ἡμεῖς οἱ ἀνατολικοὶ εἴχαμεν φόβον διὰ ἐκείνους ὁπού ἐπήγαιναν εἰς τὴν Εὐρώπην, μὴ τύχη καὶ πάθουν ἕνα ἀπὸ τὰ δύο, ἢ τὴν σωφροσύνην νὰ χάσουν, ἢ νὰ πέσουν εἰς λατινισμόν. Τὴν σήμερον αὐτὰ καὶ τὰ δύο λογίζονται παραμικρὰ καὶ σχεδὸν τὸ οὐδὲν ὡς πρὸς τὸ ἔσχατον καὶ ἀκρότατον τῶν κακῶν, τὴν ἀθεΐαν. Οἱ Γάλλοι τὴν ἐπαρρησίασαν, ἀποβάλλοντες κοινῶς τὸν Χριστιανισμόν, ἀπὸ τὸν ὁποῖον καὶ πρὸ τούτου χριστιανοὶ ὀνομαζόμενοι, δὲν εἶχαν καμμίαν ὠφέλειαν. Τὰ ἄλλα μέρη τῆς Εὐρώπης ἀκόμα γελοῦν τὸν ἑαυτό τους τάχα πὼς εἶναι χριστιανοί, οὐδὲ μόρφωσιν κἄν ἔχοντες, εἰ μὴ μόνους τους ναοὺς καὶ πολλὰς καὶ μεγάλας καμπάνας καὶ τὰς πυκνὰς λιτανείας καὶ τὰ ποικίλα καὶ διάφορα σχήματα καὶ τὰ βδελυκτὰ καὶ θεοστυγῆ τάγματα καὶ τὰ λεγόμενα μοναστήρια. Τὰ δὲ ἀλλὰ πάντα Γάλλοι αὐτόχρημα.

Αὐτοὶ οἱ ἴδιοι οἱ φιλόσοφοι εἰς τοὺς ὁποίους τρέχουσι οὗτοι διὰ νὰ λάβωσι τὸ μέγα φῶς, ὅτι εἶναι φιλόσοφοι καὶ τὸ κομπάζουσι, χριστιανοὶ δὲ καὶ νὰ τοὺς ὑπολαμβάνουν πὼς εἶναι αἰσχύνονται καὶ τὸ ἀναγουλιάζουσι.

Ἔπειτα ἀφοῦ ὑπάγουν καὶ πάθουν, μάλιστα καὶ καυχῶνται εἰς τὴν ἐλεεινήν τους διαστροφήν. Λέγοντες πῶς ἐπῆγαν καὶ ἀπέβαλον τὰς δεισιδαιμονίας, δεισιδαιμονίας ὀνομάζοντες οἱ κακοδαίμονες τὰς νενομισμένας νηστείας, τὰς προσευχὰς τὰς εὐλαβεῖς, σημεῖα καὶ χρέη ἀχώριστα τῶν εὐσεβούντων Χριστιανῶν…

Ἐπιμέλεια κειμένου, Παναγιώτης Νέλλας

Πηγή: Περιοδικὸ «Σύναξη», τεῦχος 5, Χειμώνας 1983.
enromiosini

 

πηγή:  orthodoxia-ellhnismos.gr

http://makkavaios.blogspot.com

Τι μεταθανάτια ωφέλεια έχει μια ψυχή από τις προσευχές, τα μνημόσυνα, τις θείες Λειτουργίες και τις φιλανθρωπίες, που γίνονται από τους συγγενείς της;

Τι μεταθανάτια ωφέλεια έχει μια ψυχή από τις προσευχές, τα μνημόσυνα, τις θείες Λειτουργίες και τις φιλανθρωπίες, που γίνονται από τους συγγενείς της;

Ωφελείται και αυτός που μετανόησε και αυτός που δε μετανόησε. Ο μεν μετανοημένος βελτιώνεται στη χαρούμενη κατάστασή του, ο δε αμετανόητος ανακουφίζεται από την αγωνία και τη θλίψη. Η αγάπη των ζώντων για τους νεκρούς, η μετάνοιά τους και οι φιλανθρωπίες γι’ αυτούς ενεργούν ευεργετικά, όπως συμβαίνει με τις προσευχές για τους συνανθρώπους μας. Τον τρόπο τον γνωρίζει ο Θεός.

Τα μνημόσυνα συνδέονται αναπόσπαστα με τη θεία Λειτουργία. Δε γίνονται μόνα τους.

Το τριήμερο μνημόσυνο γίνεται σε τρεις μέρες από την ταφή του νεκρού, σ’ ανάμνηση της τριήμερης Ανάστασης του Χριστού και της δικής του Ανάστασης στα έσχατα.

Το εννιαήμερο μνημόσυνο γίνεται με την ευχή να εισέλθει η ψυχή στον Παράδεισο, όπου βρίσκονται οι χοροί των εννέα αγγελικών ταγμάτων.

Το τεσσαρακονθήμερο υπενθυμίζει την ανάληψη του Κυρίου, η οποία έγινε σαράντα ημέρες μετά την ανάστασή Του και κατά την οποία εισήλθε ο Χριστός με το σώμα Του στον πνευματικό κόσμο.

Το ετήσιο μνημόσυνο και τα άλλα περιοδικά μνημόσυνα κάθε Σάββατο, και ιδιαίτερα τα Σάββατα πριν τις Απόκριες και την Πεντηκοστή (ψυχοσάββατα), ωφελούν τους κεκοιμημένους αλλά και τους ζώντες, υπενθυμίζοντάς τους το αναπότρεπτο του θανάτου και την κρίση από το Θεό κάθε επίγειας σκέψης, επιθυμίας και πράξης.

Το μνημόσυνο το Ψυχοσάββατο πριν τις Απόκριες επεκτείνεται και για όσους δεν έτυχε να κηδευτούν και να μνημονευτούν κανονικά λόγω πνιγμού ή άλλο χαμού σε άγνωστα μέρη.

Το ψυχοσάββατο πριν την Πεντηκοστή μνημονεύονται όλοι οι δίκαιοι που έζησαν από τον Αδάμ μέχρι σήμερα.

Ειδικά ωφελούν τους νεκρούς οι θείες Λειτουργίες, όπου ο ιερέας μετά τον καθαγιασμό, όταν μεταφέρει από το δισκάριο στο δισκοπότηρο τις μερίδες ζώντων και κεκοιμημένων, που έβγαλε στην ακολουθία της Προθέσεως, λέει (σε μετάφραση): «Πλύνε, Κύριε, τα αμαρτήματα αυτών που μνημονεύσαμε με το αίμα σου το άγιο, (κι ας γίνει αυτό) με τις πρεσβείες της αγίας Θεοτόκου και όλων σου των αγίων. Αμήν».

Στα μνημόσυνα υπάρχουν και τα κόλλυβα, δηλαδή μια μικρή ποσότητα βρασμένο σιτάρι. Ο Χριστός μιλώντας για την ανάστασή Του την παρομοίασε με το σιτάρι και είπε: «εάν ο κόκκος του σιταριού δε φυτευτεί στη γη και δε λιώσει γινόμενος φύτρο, μένει μόνος του. Εάν όμως διαλυθεί, θα φέρει πολύ καρπό» (Ιωαν. 12,24). Το κόλλυβο συμβολίζει και την Ανάσταση τη δικά μας.

Η προσευχή στα μνημόσυνα για τους νεκρούς ελπίζουμε να τους βοηθήσει. Στην ουσία ζητάμε από το Θεό να είναι εύσπλαχνος μαζί τους.

Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.137), Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου

http://makkavaios.blogspot.com

"ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ"

"ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ"

"ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΕΡΧΟΤΑΝ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΠΗΛΑΙΟ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ"

Το καιρό εκείνο, όταν ήκμαζε στον θρόνο των Ιεροσολύμων ο αγιότατος Πατριάρχης Ηλίας, επί της βασιλείας Αναστασίου, ευρίσκονταν στην Μονή του Αββά Ευστοργίου, ένας άγιος Γέροντας, που ονομάζονταν Ιωάννης. Αυτόν θέλησε να τοποθετήσει ηγούμενο της Μονής ο μακάριος Ηλίας, ο Πατριάρχης, καθότι ήταν άξιος να ποιμάνει την ποίμνη, αλλά αυτός δεν δέχθηκε, λέγοντας ότι έχω ευχή να υπάγω εις το άγιον όρος Σινά, και αφού έλαβε συγχώρηση αναχώρησε, δίδοντας την υπόσχεση ότι μετά την επιστροφή του θα αποδεχθεί να αναλάβει την προστασία της μονής.

Παίρνοντας μαζί και τον μαθητή του, ο Γέροντας Ιωάννης, διαπέρασαν τον Ιορδάνη ποταμό και περπατώντας λίγο μαζί του, αρρώστησε, άρχισε να ενοχλείται από την υπερβολική ζέστη και εμφάνισε πυρετό. Έτσι, μη μπορώντας να περπατήσει, βρήκε ένα σπήλαιο, εισήλθε κι έμεινε σε αυτό τρεις ημέρες, ώσπου να αναλάβει δυνάμεις.

Τη νύχτα, είδε ο Γέροντας σε όραμα τον Ιωάννη τον Βαπτιστή να του λέγει :

- Πες μου, καλόγερε, που θέλεις να πάς ;

Ο δε Γέροντας Ιωάννης του απάντησε : "Εις το Σιναίον όρος".

- Ο δε Ιωάννης ο Βαπτιστής του λέγει : "Μη σε παρακαλώ, μην πηγαίνεις εκεί.

 Ο δε γέροντας Ιωάννης δεν πείθονταν με τίποτα. Μετά το πέρας του οράματος, ο πυρετός του Γέροντας αυξήθηκε.

Την επομένη νύκτα, του εμφανίστηκε και πάλι ο άγιος Ιωάννης ο Βαπτιστής και του είπε τα ακόλουθα :

- Γιατί θέλεις να κακοπαθείς με τόσο μεγάλη οδοιπορία καλόγερε ; Άκουσέ με και μείνε εδώ.

Ο Γέροντας απάντησε : Πες μου ποιός είσαι.

- "Εγώ είμαι ο Βαπτιστής Ιωάννης και γι΄ αυτό σου λέγω να μην πας αλλού, διότι τούτο το μικρό σπήλαιο που βρίσκεσαι τώρα, είναι τιμιότερο από το όρος Σινά, διότι εδώ πολλές φορές έρχονταν ο Χριστός και έμενε και με προμήθευε (;). Δώσε μου λοιπόν τον λόγο σου ότι θα μείνεις εδώ και θα σε κάμω καλά".

Μόλις άκουσε αυτά ο Γέροντας, υποσχέθηκε να μείνει σ΄εκείνο το σπήλαιο και έγινε αμέσως καλά. Παρέμεινε δε εκεί ασκούμενος ως την τελευταία του πνοή.

Έκαμε δε το σπήλαιο Εκκλησία και αφού εσύναξε γύρω του αδελφούς συνέστησε μια μικρή μονή. Η δε τοποθεσία εκείνη ονομάζονταν Σαψυφά.  

ΠΗΓΗ : "ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ", ΕΤΟΣ Γ΄, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ - ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1938,  Αριθ. 27-28, ΕΝ ΒΟΛΩ 1938, σ. 97 κ.ε.

http://apantaortodoxias.blogspot.com/

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος – Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη

Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος – Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη

Μετά την παράβαση, λοιπόν, εμφανίστηκαν οι φθόνοι και οι φιλονικίες και η δολερή τυραννία του διαβόλου, που παρασύρει πάντα με τη λαιμαργία της ηδονής και ξεσηκώνει τους πιο τολμηρούς ενάντια στους πιο αδύνατους.

Μετά την παράβαση, το ανθρώπινο γένος χωρίστηκε σε διάφορες φυλές με διάφορα ονόματα και η πλεονεξία κατακερμάτισε την ευγένεια της φύσεως, αφού πήρε και το νόμο βοηθό της.

Εσύ, όμως, να κοιτάς την αρχική ενότητα και ισότητα, όχι την τελική διαίρεση· όχι το νόμο που επικράτησε, αλλά το νόμο του Δημιουργού. Βοήθησε, όσο

μπορείς, τη φύση, τίμησε την πρότερη ελευθερία, δείξε σεβασμό στον εαυτό σου, συγκάλυψε την ατιμία του γένους σου, παραστάσου στην αρρώστια, σύντρεξε στην ανάγκη.

Παρηγόρησε ο γερός τον άρρωστο, ο πλούσιος τον φτωχό, ο όρθιος τον πεσμένο, ο χαρούμενος τον λυπημένο, ο ευτυχισμένος τον δυστυχισμένο.

Δώσε κάτι στο Θεό ως δώρο ευχαριστήριο, για το ότι είσαι ένας απ’ αυτούς που μπορούν να ευεργετούν και όχι απ’ αυτούς που έχουν ανάγκη να ευεργετούνται, για το ότι δεν περιμένεις εσύ βοήθεια από τα χέρια άλλων, αλλ’ από τα δικά σου χέρια περιμένουν άλλοι βοήθεια.

Πλούτισε όχι μόνο σε περιουσία, μα και σε ευσέβεια, όχι μόνο σε χρυσάφι, μα και σε αρετή, ή καλύτερα μόνο σε αρετή.

Γίνε πιο τίμιος από τον πλησίον με την επίδειξη περισσότερης καλοσύνης. Γίνε θεός για τον δυστυχισμένο με τη μίμηση της ευσπλαχνίας του Θεού.

Δώσε κάτι, έστω και ελάχιστο, σ’ εκείνον που έχει ανάγκη. Γιατί και το ελάχιστο δεν είναι ασήμαντο για τον άνθρωπο που όλα τα στερείται, μα ούτε και για το Θεό, εφόσον είναι ανάλογο με τις δυνατότητές σου.

Αντί για μεγάλη προσφορά, δώσε την προθυμία σου. Κι αν δεν έχεις τίποτα, δάκρυσε. Η ολόψυχη συμπάθεια είναι μεγάλο φάρμακο γι’ αυτόν που δυστυχεί. Η αληθινή συμπόνια ανακουφίζει πολύ από τη συμφορά.

Δεν έχει μικρότερη αξία, αδελφέ μου, ο άνθρωπος από το ζώο, που, αν χαθεί ή πέσει σε χαντάκι, σε προστάζει ο νόμος να το σηκώσεις και να το περιμαζέψεις (Δευτ. 22:1-4). Πόση ευσπλαχνία, επομένως, οφείλουμε να δείχνουμε στους συνανθρώπους μας, όταν ακόμα και με τ’ άλογα ζώα έχουμε χρέος να είμαστε πονετικοί;

«Δανείζει το Θεό όποιος ελεεί φτωχό», λέει η Γραφή (Παροιμ. 19:17). Ποιος δεν δέχεται τέτοιον οφειλέτη, που, εκτός από το δάνειο, θα δώσει και τόκους, όταν έρθει ο καιρός; Και αλλού πάλι λέει: «Με τις ελεημοσύνες και με την τιμιότητα καθαρίζονται οι αμαρτίες» (Παροιμ. 15:27α).

Ας καθαριστούμε, λοιπόν, με την ελεημοσύνη, ας πλύνουμε με το καλό βοτάνι τις βρωμιές και τους λεκέδες μας, ας γίνουμε άσπροι, άλλοι σαν το μαλλί και άλλοι σαν το χιόνι, ανάλογα με την ευσπλαχνία του ο καθένας.

«Μακάριοι», λέει, «όσοι δείχνουν έλεος στους άλλους, γιατί σ’ αυτούς θα δείξει ο Θεός το έλεός Του» (Ματθ. 5:7). Το έλεος υπογραμμίζεται στους μακαρισμούς.

Και αλλού: «Μακάριος είν’ εκείνος που σπλαχνίζεται τον φτωχό και τον στερημένο» (Ψαλμ. 40:2).

Και: «Αγαθός άνθρωπος είν’ εκείνος που συμπονάει τους άλλους και τους δανείζει» (Ψαλμ. 111:5).

Και: «Παντοτινά ελεεί και δανείζει ο δίκαιος» (Ψαλμ. 36:26).

Ας αρπάξουμε το μακαρισμό, ας τον κατανοήσουμε, ας ανταποκριθούμε στην κλήση του, ας γίνουμε αγαθοί άνθρωποι. Ούτε η νύχτα να μη διακόψει τη ελεημοσύνη σου.
Μην πεις, «Φύγε τώρα και έλα πάλι αύριο να σου δώσω βοήθεια» (Παροιμ. 3:28), γιατί μπορεί από σήμερα ως αύριο να συμβεί κάτι, που θα ματαιώσει την ευεργεσία.

Η φιλανθρωπία είναι το μόνο πράγμα που δεν παίρνει αναβολή. «Μοίραζε το ψωμί σου σ’ εκείνους που δεν έχουν στέγη» (Ησ. 58:7). Και αυτά να τα κάνεις με προθυμία. «Όποιος ελεεί», λέει ο απόστολος, «ας το κάνει με ευχαρίστηση και γλυκύτητα» (Ρωμ. 12:8).

Με την προθυμία, το καλό σου λογαριάζεται σαν διπλό. Η ελεημοσύνη που γίνεται με στενοχώρια ή εξαναγκασμό, είναι άχαρη και άνοστη. Να πανηγυρίζουμε πρέπει, όχι να θρηνούμε, όταν κάνουμε καλοσύνες.

Μήπως νομίζεις πως η φιλανθρωπία δεν είναι αναγκαία, αλλά προαιρετική; Μήπως νομίζεις πως δεν αποτελεί νόμο, αλλά συμβουλή και προτροπή; Πολύ θα το ‘θελα κι εγώ έτσι να είναι. Και έτσι το νόμιζα.

Μα με φοβίζουν όσα λέει η Γραφή για εκείνους που, την ημέρα της Κρίσεως, ο Δίκαιος Κριτής βάζει στ’ αριστερά Του, σαν κατσίκια, και τους καταδικάζει (Ματθ. 25:31-46).

Αυτοί δεν καταδικάζονται γιατί έκλεψαν ή λήστεψαν ή ασέλγησαν ή έκαναν οτιδήποτε άλλο απ’ όσα απαγορεύει ο Θεός, αλλά γιατί δεν έδειξαν φροντίδα για το Χριστό μέσω των δυστυχισμένων ανθρώπων.

Όσο είναι καιρός, λοιπόν, ας επισκεφθούμε το Χριστό, ας Τον περιποιηθούμε, ας Τον θρέψουμε, ας Τον ντύσουμε, ας Τον περιμαζέψουμε, ας Τον τιμήσουμε.

Όχι μόνο με τραπέζι, όπως μερικοί, όχι μόνο με μύρα, όπως η Μαρία, όχι μόνο με τάφο, όπως ο Αριμαθαίος Ιωσήφ, όχι μόνο με ενταφιασμό, όπως ο φιλόχριστος Νικόδημος, όχι μόνο με χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα, όπως οι μάγοι πρωτύτερα.

Μα επειδή ο Κύριος των όλων θέλει έλεος και όχι θυσία και επειδή η ευσπλαχνία είναι καλύτερη από τη θυσία μυριάδων καλοθρεμμένων αρνιών, ας Του την προσφέρουμε μέσου εκείνων που έχουν ανάγκη, μέσω εκείνων που βρίσκονται σήμερα σε δεινή θέση, για να μας υποδεχθούν στην ουράνια βασιλεία, όταν φύγουμε από τον κόσμο τούτο και πάμε κοντά στον Κύριο μας, το Χριστό, στον οποίο ανήκει η δόξα στους αιώνες. Αμήν.

ΑΣΚΗΤΙΚΟΝ

πηγή:  enromiosini.gr

http://makkavaios.blogspot.com

Τα δώδεκα αμαρτήματα, τα οποία κάθε άνθρωπος, πρέπει να αποφεύγει

Τα δώδεκα αμαρτήματα, στα οποία κάθε άνθρωπος, πρέπει να αποφεύγει.

1ος Βαθμός είναι, όταν κάνει κάποιος το καλό, όχι δε καλώς, αλλά σμίγει το καλό με το κακό.

2ος Βαθμός είναι, η τελεία αργία του καλού.

3ος Βαθμός είναι, η προσβολή του κακού στο λογισμό.

4ος Βαθμός είναι, ο συνδιασμός, ή συνομιλία με τον λογισμό.

5ος Βαθμός είναι η πάλη που γίνεται πριν την αμαρτία.

6ος Βαθμός είναι η συγκατάθεση να γίνει η αμαρτία.

7ος Βαθμός είναι η κατά διάνοια αμαρτία που γίνεται προ του έργου όπου ο άνθρωπος τυπώνει εις τον νούν του την αμαρτία τόσο παστρικά ωσάν να την κάνει με το έργον.

8ος Βαθμός είναι, αυτή η πράξη και κατ’ ενέργεια αμαρτία.

9ος Βαθμός είναι, η συνήθεια όταν γίνεται η αμαρτία συχνά.

10ος Βαθμός είναι, η έξις της αμαρτίας, η οποία με βία και δυναστεία αναγκάζει τον άνθρωπον να αμαρτάνει θέλοντα και μη θέλοντα.

11ος Βαθμός είναι, η απόγνωσις που κυριεύει τον αμαρτωλόν.

12ος Βαθμός είναι, η αυτοκτονία, δηλαδή θανατώνεται ο άνθρωπος αφ’ εαυτού του με το να κυριεύθει από την απόγνωση.

πηγή: vimaorthodoxias

https://simeiakairwn.wordpress.com

Τα εμπόδια για την εξομολόγηση

Τα εμπόδια για την εξομολόγηση

Η άγνοια, ο εγωισμός και η αμαρτωλή ζωή είναι οι κυριότεροι λόγοι για τους οποίους πολλοί χριστιανοί δεν εξομολογούνται.Άλλοι λόγοι είναι η ιεροκατηγορία, το αντιεκκλησιαστικό πνεύμα, η πολεμική κατά της πίστεως και η ολιγοπιστία.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έρχεται και ο αντίδικος ημών διάβολος. Και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας εμποδίσει από την εξομολόγηση. Γιατί;

Διότι γνωρίζει τα ευεργετικά και σωτήρια αποτελέσματα της εξομολογήσεως και διότι ενώ

χαρά μεγάλη γίνεται στον ουρανό για έναν αμαρτωλό που μετανοεί (Λουκ.ιε’ 7), την ίδια ώρα ο διάβολος καίγεται από τον φθόνο και την κακία του. Αμφιβάλλετε; Ακούστε λοιπόν, ένα γεγονός, που συνέβη στην Μονή Γηροκομείου Πατρών.

Κάποια μέρα πήγε στη Μονή ένας νέος. Μόλις μπήκε στον ναό της Παναγίας, μια δαιμονισμένη την οποία ουδέποτε είχε συναντήσει του είπε: «Βρε, καλώς τον φίλο μου τον Κώστα! Τώρα που πήραμε και αυτοκίνητο, θα γυρίζουμε με γυναίκες!».

Ο νέος συγκλονίστηκε έτρεξε και γονάτισε μπροστά στην εικόνα της Παναγίας και άρχισε να προσεύχεται. Σε λίγο η δαιμονισμένη άρχισε να ουρλιάζει και να λέει: «Μην το κάνης αυτό. Δεν σου είπα αυτά για να κάνεις αυτό; Μην το κάνης αυτό».

Αργότερα πλησίασε το νέο ένας αρχιμανδρίτης και τον παρακάλεσε να του πει τι έλεγε στην Παναγία την ώρα που φώναζε η δαιμονισμένη. Και ο νέος είπε: «Παρακαλούσα την Παναγία να με συγχωρήσει για την αμαρτωλή μου ζωή.

Και υποσχόμουν ότι θ’ αλλάξω ζωή και θα πάω να εξομολογηθώ».Βλέπετε, αδελφοί μου, ότι ο διάβολος καίγεται και μόνο με την απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος να εξομολογηθεί;

Γι’ αυτό με διάφορες σκέψεις, με την ειρωνεία των άλλων και των συγγενών καμιά φορά και με άλλους τρόπους προσπαθεί να μας εμποδίσει να μην εξομολογηθούμε. Δύο όμως είναι τα κυριότερα εμπόδια του διαβόλου:

α) η απόγνωση και

β) η αμέλεια.Σε πολλούς ανθρώπους οι οποίοι συναισθάνονται την αμαρτωλότητά τους, ο διάβολος βάζει την εξής σκέψη: «Για σένα δεν υπάρχει πια σωτηρία».

Έτσι προσπαθεί να τους ρίψη σε απόγνωση, σε απελπισία. Και δυστυχώς, πολλοί πιστεύουν αυτά τα λόγια και νομίζουν ότι είναι αδύνατο να σωθούν. Όμως ήδη από την Παλαιά Διαθήκη ο Προφήτης Ησαΐας φωνάζει: «Επιστράφητε προς Κύριον και ελεηθήσεσθε ότι επί πολύ αφήσει τας αμαρτίας υμών».

Στην δε Καινή Διαθήκη, βλέπομε τον Θεό να συγχωρεί την πόρνη, τον τελώνη, τον άσωτο και τον ληστή. Ακόμα τον βλέπομε να παίρνει έναν τελώνη και να τον κάνη Απόστολο Ματθαίο, να παίρνει τη Σαμαρείτιδα και να την κάνει Αγία Φωτεινή, να παίρνει έναν διώκτη και να τον κάνη Απόστολο των Εθνών.

Και από τότε μέχρι σήμερα ο Θεός κανέναν άνθρωπο που μετανόησε ειλικρινά δεν απεστράφει, όσες αμαρτίες και αν είχε κάνη, αλλά όλους τους μετανοημένους αμαρτωλούς τους εκαθάρισε από την αμαρτία, τους έκανε υιούς Του και τους ανέδειξε εργάτες της αρετής και Αγίους.

Και έπραξε και πράττει έτσι ο Θεός, διότι θέλει να σωθούν όλοι οι άνθρωποι και έναν πόθο έχει: Να ελεή. Να ελεή. Ναι, να ελεή. Ποτέ λοιπόν, να μην απελπιζώμεθα, όσες αμαρτίες και αν έχουμε διότι έστω κι αν οι αμαρτίες μας είναι σαν μια πελώρια φωτιά, η φωτιά αυτή σβήνει μέσα στον ωκεανό, δηλαδή στο άπειρο έλεος του Θεού.

Σε άλλους ανθρώπους, οι οποίοι αισθάνονται την ανάγκη να εξομολογηθούν, ο διάβολος βάζει την σκέψη: «Έχεις καιρό». Έτσι, πολλοί ακούοντας αυτή την φωνή, λένε: «Θα πάω να εξομολογηθώ αύριο».

Το αύριο όμως γίνεται η άλλη εβδομάδα, ο άλλος μήνας, ο άλλος χρόνος… ποτέ. Και δυστυχώς, έτσι χάνονται πολλές ψυχές.Αλλ’ όχι, αδελφοί μου, μην αμελούμε. Σήμερα ας μετανοήσουμε, σήμερα ας εξομολογηθούμε, διότι δεν ξέρουμε πόσο θα ζήσουμε και διότι με το πέρασμα του χρόνου σκληραίνει η ψυχή.

Νικολάου Βοϊνέσκου

ΑΣΚΗΤΙΚΟΝ

πηγή:  enromiosini.gr

http://makkavaios.blogspot.com

Η Παναγία Οδηγήτρια επέλεξε μόνη της τη μόνιμή της εγκατάσταση!

Σύναξη της Υπεραγίας Θεοτόκου της Οδηγήτριας – Εορτάζει στις 20 Ιουνίου

Για την εικόνα της Παναγίας της Οδηγητρίας διηγούνται τα ακόλουθα στις ιερές μονές Ξενοφώντος και Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους.

Η Θεομητορική αυτή εικόνα βρισκόταν από απομνημονεύτων χρόνων εντός του Καθολικού (του κεντρικού ναού) της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, επί της κολώνας του αριστερού χορού.

Το 1730, όμως, κατά παράδοξο τρόπο, ενώ ο ναός ήταν κλειδωμένος, η εικόνα εξαφανίστηκε από την Μονή και για τον λόγο αυτό οι Βατοπαιδινοί Πατέρες το θεώρησαν αυτό ως ιεροσυλία.

Και ενώ άρχισαν να την αναζητούν εντός του χώρου της Ιεράς Μονής, ξαφνικά έμαθαν, ότι η εικόνα βρέθηκε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, η οποία απέχει τρεις ώρες με τα πόδια από τη Μονή Βατοπαιδίου. Χωρίς καμιά καθυστέρηση, οι Βατοπαιδινοί μοναχοί έστειλαν ανθρώπους να μεταφέρουν πίσω την εικόνα.

Όταν την έφεραν την τοποθέτησαν στη ίδια θέση ξανά, και έλαβαν αυστηρότερα μέτρα για την ασφάλεια και την προφύλαξη της.

Και πάλιν, όμως, η εικόνα έφυγε από τη θέση της, και μάλιστα χωρίς να θιγεί η ασφάλεια του ναού, δηλαδή χωρίς να παραβιαστούν οι πόρτες και οι σφραγίδες οι οποίες έμειναν άθικτες.

Όταν το διαπίστωσαν αυτό οι Πατέρες της Ιεράς Μονής Βατοπαιδίου, διαβεβαιώθηκαν πλέον για την εκούσια και θαυμαστή αναχώρηση της θαυματουργής εικόνας της Θεοτόκου από το μοναστήρι τους. Και όταν πληροφορήθηκαν πως για μια ακόμη φορά η εικόνα βρέθηκε πάλιν στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, δεν έκριναν εύλογο να εναντιωθούν στην απόφαση της Παναγίας να διαλέξει η ίδια τον μόνιμο τόπο διαμονής της.

Για τον λόγο αυτό, πήγαν όλοι μαζί στην νέα της κατοικία μόνο για να την προσκυνήσουν. Αυτό μάλιστα έκαναν για πολλά χρόνια οι Πατέρες της Μονής Βατοπαιδίου, προσφέροντας κεριά και λάδι σε ανάμνηση της θαυματουργίας αυτής.

Η αγία εικόνα της Παναγίας της Οδηγητρίας βρίσκεται εντός του Καθολικού της Ιεράς Μονής Ξενοφώντος, επί της κολώνας του αριστερού χορού, όπως ακριβώς βρισκόταν και στην Ιερά Μονή Βατοπαιδίου.

Διασκευή από τον «Μέγα Συναξαριστή της Εκκλησίας», τόμος 6ος, μήνας Ιούνιος. 

pemptousia

https://simeiakairwn.wordpress.com