Άγιος Αντώνιος: «Έρχεται καιρός που οι άνθρωποι θα τρελαθούν, και θα λένε τρελούς τους λογικούς» – Ήρθε αυτός ο καιρός – Τον ζούμε

Άγιος Αντώνιος: «Έρχεται καιρός που οι άνθρωποι θα τρελαθούν, και θα λένε τρελούς τους λογικούς» – Ήρθε αυτός ο καιρός – Τον ζούμε

Ο Άγιος Αντώνιος προέβλεπε την παράνοια της εποχής μας - Σήμερα που κάθε έννοια έχει διαστραφεί και η αλήθεια διώκεται σαν ψέμα

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Με αφορμή την εορτή του μεγάλου καθηγητή της ερήμου, του Μεγάλου Αντωνίου, έρχεται στο νου μου η πιο χαρακτηριστική προφητεία του, που στις μέρες μοιάζει να εκπληρώνεται πιο πολύ από ποτέ:

«Έρχεται καιρός που οι άνθρωποι θα χάσουν τα λογικά τους. Και αν δουν κάποιον λογικό, θα ξεσηκώνονται εναντίον του, λέγοντας: «Εσύ είσαι ο παράλογος». Γιατί δεν θα είναι όμοιός τους»

Το θεμελιώδες στοιχείο της καλλιέργειας ενός ανθρώπου, δεν είναι ούτε η μόρφωση, ούτε η γνώση, ούτε η εμπειρία, ούτε η εξυπνάδα. Μπορείς κάλλιστα να τα έχεις όλα αυτά, αλλά να είσαι εντελώς άφρονας και άξεστος. Το θεμελιώδες στοιχείο της καλλιέργειας μας είναι η λογική. Αυτό είναι το βασικό εργαλείο που μας έδωσε ο Θεός για να διακρίνουμε τα θαυμαστά έργα Του και να οδηγούμαστε στην ανώτερη σφαίρα πραγμάτωσης του ανθρώπου, εκείνη της πίστης στον Θεό.

Σήμερα ζούμε ακριβώς τον κόσμο που προφήτευε με φρίκη ο Άγιος Αντώνιος. Ζούμε τον καθολικό θάνατο της λογικής. Διότι η αμαρτία δημιουργεί δική της λογική, δική της συλλογιστική, δικά της επιχειρήματα. Ο κόσμος πίνει με μανία το «τρελό νερό» για το οποίο έγραφε ο Κόντογλου: «θα το πιούνε και θα χάσουνε τα λογικά τους, και δεν θα νιώθουνε πια τίποτα, μήτε τι είναι σωστό και τι είναι ψεύτικο, μήτε τι είναι καλό και τι είναι κακό, μήτε τι είναι νόστιμο και τι είναι άνοστο, μήτε τι είναι δίκιο και τι είναι άδικο».

Μέθυσαν οι άνθρωποι με το τρελό νερό και τρεκλίζει η λογική τους. Πόσες και πόσες αρετές του Ευαγγελίου δεν αντιμετωπίζονται σήμερα ως παραφροσύνη από τον πολύ κόσμο;

Μίλα τους για μετάνοια και θα σου πουν ότι έχεις ενοχικό σύνδρομο και ότι οι ίδιοι δεν έβλαψαν ποτέ κανέναν. Μίλα τους για το γενναίο πράγμα που λέγεται εξομολόγηση και θα σε κοιτούν σαν αιχμάλωτο, σαν φυλακισμένο. Μίλα τους για προσευχή και θα σου πουν ότι δεν απευθύνονται σε «φανταστικούς φίλους». Μίλα τους για εγκράτεια και δεν θα κρατιούνται από τα χαιρέκακα γέλια. Μίλα τους για νηστεία κι εκείνοι θα περιδρομιάσουν «στην υγειά των κορόιδων». Μίλα τους για αγρυπνία κι εκείνοι θα σου πουν «με αυτό το πλευρό να κοιμάσαι». Μίλα τους για ελεημοσύνη και θα σε βγάλουν υποκριτή και κλέφτη. Μίλα τους για την ευλογία της οικογένειας και θα σου πουν ότι τα παιδιά είναι μπελάς. Μίλα τους για θαύματα και θα είναι θαύμα αν δεν σε ειρωνευτούν κατάμουτρα.

Ο κορυφαίος Ρώσος συγγραφέας, Φιόντορ Ντοστογιέφσκι, είχε γράψει τον περίφημο λόγο: «Αν όλος ο κόσμος βαδίσει προς μια κατεύθυνση, κι ο Χριστός προς την άλλη, εγώ θα πάω πίσω από τον Χριστό».

Λοιπόν, αυτό δεν βιώνουμε στην εποχή μας; Όλος ο κόσμος βαδίζει προς την κατεύθυνση της παράνοιας που έχει ονομαστεί «λεωφόρος λογικής». Ο Χριστός βαδίζει προς τον αντίθετο δρόμο, κι όσοι τον ακολουθούν αντιμετωπίζονται σαν ξεστρατισμένοι. Αυτή η ιστορία είναι παλιά. Κρατάει από τη χαραυγή του Χριστιανισμού. Θυμηθείτε ότι και τον ίδιο τον Χριστό τον είπαν τρελό και μάλιστα οι «δικοί του», οι ακόλουθοί του, όπως γράφει ο ευαγγελιστής Μάρκος (Μαρκ. γ’ 21). «Έλεγον γαρ ότι εξέστη» (τρελάθηκε), γιατί ο Χριστός ήταν τόσο απορροφημένος από το έργο της διδασκαλίας που συχνά αμελούσε και να φάει.

Κόντρα στην παράνοιά τους

Όποιος μπαίνει στον στίβο της ορθόδοξης ζωής, πρέπει να θεωρεί αυτονόητο ότι θα τον αντιμετωπίσουν σαν τρελό και θα τον ειρωνευτούν. Αυτά είναι τα βελούδινα «μαρτύρια» που οικονομεί για εμάς ο κόσμος, χωρίς να το καταλαβαίνει. Δείτε για παράδειγμα εκείνους τους λιγοστούς τραγουδιστές, ηθοποιούς και άλλους δημοφιλείς χριστιανούς που ομολογούν την πίστη τους δημόσια. Βγαίνουν μετά στα κανάλια οι τηλε – επιτροπές «λογικής» και τους κρίνουν σαν καθυστερημένους. Σαν να έπαθαν κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Την πνευματική υγεία, εκείνοι την βλέπουν σαν αρρώστια.

Αυτή η αντίστροφη ερμηνεία των πραγμάτων, τους έχει επηρεάσει για τα πάντα. Ως το μεδούλι της ύπαρξής τους. Δημοκρατία λένε την επιβολή της μειοψηφίας. Πρόοδο λένε τον σκοταδισμό τους. Ελευθερία λένε την υποδούλωση στα πάθη και κάθε λογής επιζήμια συνήθεια. Τη λατρεία του εαυτού τους, την ονομάζουν αγάπη για τον συνάνθρωπο. Την ομογενοποίηση την ονομάζουν διαφορετικότητα. Την απόρριψη της ανθρώπινης φύσης την λένε συμπερίληψη.

Ο αγαπητικός λόγος των Αγίων, γίνεται ρητορική μίσους. Τον επιβαλλόμενο φόβο στην πανδημία, τον ονόμασαν ασφάλεια. Την καταστροφή του περιβάλλοντος την αποκαλούν βιώσιμη ανάπτυξη. Τα κοινωνικά δίκτυα κάνουν τους ανθρώπους ακοινώνητους. Την παραβίαση του ιδιωτικού βίου τη λένε ανάπτυξη. Ο λαθραίος γίνεται νόμιμος και ο νόμιμος γίνεται λαθρεπιβάτης του κράτους.

Είναι τόσες πολλές οι αντιστροφές των εννοιών, που αποτελεί σχεδόν σίγουρη λύση το να εξετάζεις το αντίθετο από αυτό που σου πλασάρουν. Γυρίζοντας την πλάτη στα ψέματα που δύουν, και στρεφόμενος στην αιώνια ανατολή της αλήθειας. Οι αλήθειες που απορρέουν από το Ευαγγέλιο είναι οι μόνες που σπάνε τον κώδικα του «μάτριξ» που βιώνουμε, δηλαδή του προγραμματισμένου δικτύου ψεύδους που έχει εισχωρήσει σε όλες τις κοιμώμενες διάνοιες.

Στους έσχατους καιρούς που ζούμε, αυτή είναι η αποστολή του χριστιανού: Να είναι ταυτόχρονα και υμνητής του υπέρλογου και ο ύστατος θεματοφύλακας του λογικού…

Αναδημοσίευση από:
https://aktines.blogspot.com/

https://www.sportime.gr/

https://www.impantokratoros.gr

 

Η συζυγική ευτυχία μπορεί να υπάρξει, αλλά απαιτείται μια προϋπόθεση

Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης

«Η συζυγική ευτυχία μπορεί να υπάρξει, αλλά απαιτείται μια προϋπόθεση: Να έχουν αποκτήσει οι σύζυγοι πνευματική περιουσία, αγαπώντας το Χριστό και τηρώντας τις εντολές Του.

Έτσι θα φτάσουν να αγαπιούνται αληθινά μεταξύ τους και να είναι ευτυχισμένοι. Διαφορετικά θα είναι ψυχικά φτωχοί, δεν θα μπορούν να δώσουν αγάπη και θα έχουν δαιμονικά προβλήματα, που θα τους κάνουν δυστυχισμένους.«

ΠΗΓΗ

https://simeiakairwn.wordpress.com

Μέγας Αθανάσιος : Ο Στύλος της Ορθοδοξίας

 

Μέγας Αθανάσιος : Ο Στύλος της Ορθοδοξίας

ΛΑΜΠΡΟΥ Κ. ΣΚΟΝΤΖΟΥ Θεολόγου – Καθηγητού

 

      Ελάχιστοι άνθρωποι αξιώθηκαν να λάβουν τον τίτλο του «Μεγάλου» στην ιστορία της ανθρωπότητας, διότι αυτό προϋποθέτει να υπάρξει κάποιος υπέρμετρα σπουδαίος και να προσφέρει υπέρτατες και μοναδικές υπηρεσίες σε αυτή. Ένας από αυτούς είναι και ο Μέγας Αθανάσιος, ο οποίος εκτός από τον τίτλου του «Μεγάλου» του αποδόθηκε και ο μοναδικός τίτλος «Στύλος της Ορθοδοξίας». Μελετώντας κάποιος την προσωπικότητα και το τιτάνιο έργο του, δε μπορεί παρά να συμφωνήσει με την επιλογή αυτή της Εκκλησίας μας.

      Γεννήθηκε περί το 298 στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου από ευσεβείς Έλληνες γονείς και ανατράφηκε με παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Οι ευκατάστατοι γονείς του φρόντισαν να λάβει μια σπάνια κλασική παιδεία, η οποία άκμαζε ακόμα στην Αλεξάνδρεια. Παράλληλα φοίτησε στην περίφημη Κατηχητική Σχολή θεολογία, αναδεικνυόμενος ως ένας από τους σπουδαιότερους Πατέρες και Διδασκάλους της Εκκλησίας μας όλων των εποχών. Καθοριστική σημασία για την κατοπινή πορεία του Αθανασίου υπήρξε η γνωριμία του και η πνευματική του σύνδεση με τον μέγιστο ασκητή της Εκκλησίας μας Μέγα Αντώνιο. Κοντά του μυήθηκε στην ευσέβεια και χαλυβδώθηκε ο χαρακτήρας του να είναι αμετακίνητος και απόλυτα προσηλωμένος στην αλήθεια της Εκκλησίας. Σε ηλικία δεκαοκτώ ετών εισέρχεται στις τάξεις του ιερού κλήρου, ως διάκονος της αλεξανδρινής Εκκλησίας, μπαίνοντας στην υπηρεσία του γηραιού και σεβάσμιου επισκόπου Αλεξάνδρου.

       Δεν έμελλε όμως να βιώσει μια ειρηνική ιερατική διακονία, διότι κατά την χρονική εκείνη περίοδο ξέσπασε μια από τις μεγαλύτερες και πιο επικίνδυνες θεολογικές θύελλες στην ιστορία της Εκκλησίας μας, η φοβερή αίρεση του αρειανισμού. Ο πρεσβύτερος της αλεξανδρινής Εκκλησίας Άρειος δίδασκε άκρως βλάσφημες και κακόδοξες διδασκαλίες, ανατρέποντας εκ θεμελίων την διδασκαλία της Εκκλησίας μας. Απέρριπτε το θεμελιώδες δόγμα της Αγίας Τριάδος, υποβιβάζοντας τον Υιό σε κτίσμα του Θεού και αρνούμενος την προσωπική υπόσταση του Αγίου Πνεύματος. Ο νεαρός διάκονος Αθανάσιος, με την ευλογία του επισκόπου Αλεξάνδρου ανέλαβε να ανασκευάσει τις βλάσφημες δοξασίες του Αρείου. Στα 325 συγκροτήθηκε η Α Οικουμενική Σύνοδος στην Νίκαια της Βηθυνίας για να συζητηθεί η αρειανική κακοδοξία και να διατυπωθεί με σαφήνεια το ορθόδοξο δόγμα. Ο διάκονος Αθανάσιος εκπροσώπησε τον Αλέξανδρο και μάλιστα ορίστηκε και γραμματείας της Συνόδου. Στις θυελλώδεις συζητήσεις με τον αιρεσιάρχη Άρειο και τους οπαδούς του, ο Αθανάσιος εξέπληξε με την ωριμότητα της σκέψεώς του, τη θεολογική του κατάρτιση και προ πάντων την ακριβή έκφραση της ορθόδοξης διδασκαλίας. Δεν είναι υπερβολή να υποστηρίξουμε πως ο Μέγας Αθανάσιος υπήρξε ο πρωταγωνιστής της Συνόδου και ο εκφραστής της αλήθειας της Εκκλησίας.

     Το 328 κοιμήθηκε ο επίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος και ο λαός απαίτησε να ανέβει στον επισκοπικό θρόνο ο Αθανάσιος, ο οποίος αποδέχτηκε την ύψιστη αυτή διακονία, διαρκούσης της αρειανικής λαίλαπας, παρά την καταδίκη της από την Α Οικουμενική Σύνοδο. Εργάστηκε σκληρά αναδιοργανώνοντας την αλεξανδρινή Εκκλησία. Επέλεξε άξιους συνεργάτες από την τάξη των ασκητών και των μοναχών, οι οποίοι είχαν αφιερωθεί ολοκληρωτικά στο εκκλησιαστικό έργο. Το μεγάλο βάρος το έδωσε στην προάσπιση της ορθόδοξης πίστης και τον αντιαιρετικό αγώνα. Αυτό είχε όμως δυσμενείς εξελίξεις για τον ίδιο. Οι αρειανοί και οι άλλοι αιρετικοί της επισκοπής του κατείχαν υψηλά  κρατικά αξιώματα και οικονομική δύναμη. Κάνοντας χρήση αυτών, είχαν κηρύξει ανελέητο πόλεμο κατά του Αθανασίου και οχετούς λάσπης συκοφαντιών, οι οποίες έφταναν ως την αυτοκρατορική εξουσία της Κωνσταντινουπόλεως. Γι’ αυτό και ολόκληρη η ζωή του υπήρξε μαρτυρική. Από τα

46 έτη της επισκοπικής του διακονίας τα 17 τα πέρασε στις εξορίες! Έχουν διασωθεί οι φρικτές συκοφαντίες εναντίον του από τους αιρετικούς, προς τον αυτοκράτορα. Κατηγορήθηκε ο ασκητής Αθανάσιος για δήθεν πορνεία και βιασμό γυναίκας! Κατηγορήθηκε επίσης ο ένθερμος αυτός ζηλωτής του Χριστού και ως μάγος!

      Αλλά ο Αθανάσιος υπόμενε με καρτερία τις συκοφαντίες και τις άδικες διώξεις. Την προσωπική του πίκρα και τις ατέλειωτες ταλαιπωρίες του τις προσπερνούσε με την νυχθημερόν συγγραφή θεολογικών πραγματικών και αντιαιρετικών έργων. Από τα σπουδαιότερα συγγράμματά του ξεχωρίζουμε το μοναδικό έργο του «Περί της Ενανθρωπήσεως του Λόγου», όπου αν αναπτύσσει με καταπληκτική ακρίβεια την αλήθεια της Εκκλησίας μας για το θείο πρόσωπο του Σωτήρος Χριστού. Στα έργο του «Κατά Αρειανών» καταρρίπτει πανηγυρικά τις αρειανικές κακοδοξίες. Στο επίσης περισπούδαστο έργο του «Κατά Ειδώλων» καταρρίπτει το σαθρό οικοδόμημα της ειδωλολατρίας, η οποία στην εποχή του ήταν ακόμη μια μεγάλη απειλή και μια σοβαρή πρόκληση για την Εκκλησία. Συνέγραψε ακόμη το βίο του δασκάλου του Μ. Αντωνίου, καθώς και πάμπολλες επιστολές σε διάφορα εξέχοντα πρόσωπα, οι οποίες αποπνέουν σπάνιο ζήλο για την διαφύλαξη της αλήθειας της Εκκλησίας, διότι είναι συνώνυμη με τη σωτηρία. Αξίζει να σημειώσουμε πως με την 39^η εορταστική επιστολή του ορίζεται ο λεγόμενος «κανόνας της Καινής Διαθήκης», δηλαδή ορίζονται τα 27 γνήσια βιβλία, από τα ψευδεπίγραφα (απόκρυφα) που κυκλοφορούσαν στην αρχαία Εκκλησία και έσπερναν πλάνες στους πιστούς. 

       Κατάκοπος και τσακισμένους από τους ατέλειωτους αγώνες και τις προσωπικές ταλαιπωρίες, κοιμήθηκε στις 2 Μαΐου του 373. Η Εκκλησία μας τον κατέταξε στους αγίους της και τον ανακήρυξε «Μέγα» για τις μοναδικές του υπηρεσίες του προς Αυτήν. Ορίστηκε δε να συνεορτάζεται η μνήμη του στις 18 Ιανουαρίου, μαζί με τον επίσης σπουδαίο αλεξανδρινό επίσκοπο, τον άγιο Κύριλλο, ο οποίος και αυτός έδωσε παρόμοιους αγώνες για την Ορθόδοξη πίστη.          

πηγή: http://aktines.blogspot.com

https://makkavaios.blogspot.com

 

Φαντάσου, λέει, να γνωρίζαμε ότι σε 10 λεπτά θα ερχόταν η ημέρα της Κρίσεως…!

Φαντάσου λέει να γνωρίζαμε ότι σε 10 λεπτά

θα ερχόταν η ημέρα της Κρίσεως…

Πόσοι από εμάς άραγε είμαστε έτοιμοι,

ώστε να έχουμε

«Χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών,

ανώδυνα,

ανεπαίσχυντα

και ειρηνικά;»

Γιατί σίγουρα θα θυμάσαι τι λέει στο Ευαγγέλιο…

«Γρηγορείτε ούν,

ότι ουκ οίδατε τήν ημέραν

ουδέ τήν ώραν

εν ή ο υιός τού ανθρώπου έρχεται.»

Άφησε την εσχατολογία…

τις συνωμοσίες…

τους «πνευματικούς

και εκκλησιαστικούς διαχωρισμούς»…

την καταστροφολογία…

Βρες την ψυχή σου…

τώρα…

και με ταπείνωση ψιθύρισε…

«Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ελέησον με»…

~π. Χρήστος Κουτσουράκης

amfoterodexios

https://simeiakairwn.wordpress.com

Οι αρχές της Ουκρανίας έχουν επιστρατεύσει μάγους και δαιμονολόγους στη μάχη κατά της Εκκλησίας

 

Οι αρχές της Ουκρανίας έχουν επιστρατεύσει μάγους και δαιμονολόγους στη μάχη κατά της Εκκλησίας

Φωτογραφία: ru.wikipedia.org

Η Βερχόβνα Ράντα (Βουλή της Ουκρανίας) βράβευσε τον μάγο Βελίαρ για την τέλεση «κηδείας» της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας

Βίκτωρ Πολοσένκο

Ο Πρόεδρος της ουκρανικής Βουλής, κ.Ρουσλάν Στεφαντσούκ, απένειμε το παράσημο «Περηφάνια και δόξα της Ουκρανίας» στον ταρολόγο, δαιμονολόγο και σατανιστή ιερέα Βελίαρ. Ο μάγος (του οποίου το πραγματικό όνομα είναι Μπογκντάν Ορίστσενκο) ανήρτησε φωτογραφικά ντοκουμέντα της επιβράβευσης των δραστηριοτήτων

του στο προσωπικό του λογαριασμό σε κοινωνικό δίκτυο. Πρόσφατα, ο Βελίαρ πραγματοποίησε «κηδεία» της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας μπροστά στα τείχη της Λαύρας των Σπηλαίων του Κιέβου. Η ενέργεια αυτή εξόργισε την ορθόδοξη κοινότητα της ουκρανικής πρωτεύουσας, καθώς την θεώρησε αναμφισβήτητη προσβολή αισθημάτων των πιστών.

Ο κ.Ορίστσενκο, σύμφωνα με την χαιρετιστήρια επιστολή της Βερχόβνα Ράντα (ουκρανικής Βουλής), «είναι ιστορικός, συγγραφέας βιβλίων και απόφοιτος του Εθνικού Πανεπιστημίου «Ακαδημία Μογίλα του Κιέβου». Πριν από αυτό, ο απατεώνας σπούδαζε στην Ιερατική Σχολή του Κιέβου, η οποία εδρεύει στη Λαύρα των Σπηλαίων του Κιέβου. Έχοντας υποψιαστεί τις προκλήσεις της εποχής, ο μέχρι πρόσφατα ιεροσπουδαστής προσχώρησε ενεργά στην εκστρατεία κατά της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Ο νεοφανής μάγος Βελίαρ κατηγορούσε αδιάκοπα το διδακτικό προσωπικό του οικείου σε αυτόν ιεροσπουδαστηρίου. Το βασικό του επιχείρημα για την αναγκαιότητα αποπομπής της Ιερατικής Σχολής και της Ακαδημίας από την Λαύρα αφορούσε στο διοικητικό προσωπικό των δύο εκπαιδευτικών ιδρυμάτων. Έλεγε ότι δήθεν σε όλες τις καίριες θέσεις διορίζονταν απόφοιτοι της Θεολογικής Ακαδημίας της Μόσχας και αυτό γινόταν για να δεσμεύσουν τους φοιτητές όσο το δυνατόν πιο στέρεα με τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία (ΡΟΕ). Επίσης, τον ιεροσπουδαστή ενοχλούσε η υπογραφή δήλωσης για τη μη αποκάλυψη των όσων συμβαίνουν στο εκπαιδευτικό ίδρυμα, η πλήρης απαγόρευση της επικοινωνίας με κοσμικά μέσα ενημέρωσης και της συμμετοχής σε φιλοουκρανικές πολιτικές οργανώσεις.

Οι χρήστες του συγκεκριμένου κοινωνικού δικτύου εύλογα αναρωτήθηκαν: για ποιά κατορθώματα και για ποιές τιμές ο Ορίστσενκο βραβεύτηκε με τίτλους κύρους από το ουκρανικό κοινοβούλιο;

Ο μάγος Βελίαρ (το όνομα αυτό συμβολίζει δαιμονικό ον και εμφανίζεται συχνά σε κείμενα της Βίβλου. Σε μεταγενέστερα εβραϊκά και χριστιανικά κείμενα ο Βελίαρ είναι συνώνυμο του διαβόλου... – ΣτΣ) απαντά στην παραπάνω ερώτηση με αρκετή έπαρση: «Για τη φιλανθρωπία και τη βοήθεια προς τις Ένοπλες δυνάμεις της Ουκρανίας».

Ο αδελφός του μάγου, ταγματάρχης των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας, σκοτώθηκε δήθεν στο Ντονμπάς. Ωστόσο, σε ναό της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (ΟΟΕ) αρνήθηκαν κατηγορηματικά να τον κηδέψουν, με το σκεπτικό ότι δεν ήθελαν επί της αρχής να έχουν καμία σχέση με εκπροσώπους των αποκρυφιστικών επιχειρήσεων. Αυτός ο ισχυρισμός είναι ίσως ο μόνος που διεκδικεί να είναι αληθινός. Πράγματι, ούτε στην ΟΟΕ ούτε στην ΡΟΕ (η οποία τάχα δε θα έχει πρόσβαση στην Ουκρανία μετά την ψευδοτελετή που πραγματοποίησε ο Βελίαρ) γίνονται δεκτές παγανιστικές και ημιπαγανιστικές λατρείες.

Ποιος από τα μέλη της Βερχόβνα Ράντα υπέβαλε αίτημα στον Πρόεδρο Στεφαντσούκ για να βραβευτεί ο αντιρώσος δαιμονολόγος παραμένει μυστήριο. Διότι η πλειοψηφία των βουλευτών της σημερινής Βερχόβνα Ράντα δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να απαγορεύσει τις δραστηριότητες της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρά τις προθεσμίες που θέτει κατά καιρούς ο πρόεδρος Ζελένσκι για την εξάλειψη της ΟΟΕ.

Μετάφραση για την πύλη gr.pravoslavie.ru: Αναστασία Νταβίντοβα iriney.ru 13/01/2025

 

πηγή:  http://aktines.blogspot.com

https://makkavaios.blogspot.com

Ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης για τον Εσταυρωμένο και την ψαλμωδία στους Ναούς.

 

Ο παπα-Δημήτρης Γκαγκαστάθης για τον Εσταυρωμένο και την ψαλμωδία στους Ναούς.

«Περί Ψαλμωδίας
 Όταν ψέλνης να καταλαβαίνης και να νοιώθης το τί λες. Όχι να επαίρεσαι ότι δήθεν ψέλνης ωραία, ότι είσαι καλλίφωνος. Να ζης αυτά που λες.
Κάποτε εγώ έλεγα στην Εκκλησία ένα τροπάριο του Αποστόλου Πέτρου, σχετικά με την άρνησί του. Όταν έφτασα «ο δε έκλαυσε πικρώς», τότε είδα από την εικόνα του Πέτρου να κυλούν δάκρυα. Ευχαριστήθηκε ο Άγιος.

  Άλλοτε πάλι επήγαμε με τον Στυλιανό εις την Αίγινα. Περιωδεύσαμε όλα τα Εκκλησάκια που υπήρχαν απέναντι από το Μοναστήρι του Αγ. Νεκταρίου. Στον δρόμο ακούγαμε εγώ και ο συνοδοιπόρος μου ένα θρόισμα. Στο τέλος μπήκαμε εις ένα Ναό που υπήρχε ο Εσταυρωμένος. Ψάλλαμε και εκεί από το βάθος της ψυχής. 

Ο Εσταυρωμένος ευχαριστήθηκε και μας πλήρωσε με ευωδία… 

Το απολυτίκιον που λέμε είναι σα να λέμε καλημέρα στον Άγιο και εκείνος μας απαντά.»

 

πηγή:  proskynitis.blogspot.com

https://makkavaios.blogspot.com

 

Ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ εἶπε: «Μήν ἐμβολιαστῆτε καί θά σωθῆτε…»

Ἦταν 22 Ἰουλίου τοῦ 2020, ἡμέρα Τετάρτη, τῆς ἁγίας Μαγδαληνῆς καί τῆς ἁγίας Μαρκέλλας. Λόγῳ ὅτι δούλευα σερί δεκαπέντε ἡμέρες, τά παιδιά διαμαρτύρονταν καί ἤθελαν νά πᾶμε γιά μπάνιο. Παρ᾿ ὅλο πού ἦταν Τετάρτη, τούς κάναμε τό χατίρι. Φτειάξαμε νηστήσιμα φαγητά γιά νά ἔχωμε μαζί μας.

Εἶχα, ὅμως, 2 χρόνια πού εἶχα τάξει νά στείλω τάμα (μέ τό μπουκάλι) στόν ἀρχάγγελο Μιχαήλ στήν Σύμη καί πάντα τό ἀμελοῦσα (ὄχι ἐ- σκεμμένα). Τό εἶχα ἐπάνω στήν τηλεόραση μέ ἀφιέρωμα γιά τήν Σύμη. Ἐκείνη τήν ἡμέρα, εἶπα στήν ἀδερφή μου: «Δέν θά ξεκινήσωμε, ἄν δέν φτειάξωμε τό μπουκάλι νά τό στείλωμε στόν ἀρχάγγελο στήν Σύμη». Ἔτσι καί ἔγινε. Γράψαμε τά ὀνόματα, βάλαμε θυμίαμα, καρβουνάκια καί ἕνα μικρό δωράκι γιά τήν ἐκκλησία (λίγα χρήματα). Εἶπα στά μικρά ὅτι θά μείνωμε μέχρι ἀργά γιά νά τό ἀφήσωμε στήν θάλασσα, ὅταν φύγη ὁ κόσμος, γιά νά μήν προκαλέσωμε σχόλια.

Ξεκινήσαμε στίς 13:00 μ.μ. καί φτάσαμε περίπου 14:20 μ.μ. Γιάννενα – Ἡγουμενίτσα, τόσο εἶναι μέ παλιό αὐτοκίνητο. Δέν τρέχω γενικά.

Στήν διασταύρωση τῆς Ἡγουμενίτσας, λέει ὁ ἀνηψιός:

— Θεία, λές νά φτάση στήν Σύμη τό μπουκάλι;

Λέω, χωρίς νά σκεφτῶ:

— Ποῦ ξέρεις, Γιωργάκη μου, μπορεῖ νά ἔρθη ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχάγγελος νά τό πάρη.

Συνειδητοποιῶ τί εἶπα καί ἀμέσως λέω: «Θεέ μου, συγχώρα με γι᾿ αὐτό πού εἶπα…, δέν ἀξίζομε τέτοιας τιμῆς». Φτάνομε στήν παραλία, κάνομε ὅλοι τόν Σταυρό μας, πού φτάσαμε καλά. Τακτοποιηθήκαμε καί παραγγείλαμε καφέ.

Βλέπω νά ἔρχεται ἕνας νεαρός πρός τό μέρος μας. «Ὤχ», λέω, «κάτι θά πουλάη» καί ὅπως ξέρετε, αὐτοί οἱ πωλητές εἶναι λίγο ἐπίμονοι.

Πλησιάζει, μᾶς χαιρετάει, τόν χαιρετᾶμε καί ἐμεῖς.

— Πουλάω γυαλιά, θά θέλατε νά σᾶς τά δείξω; Λέω:

— Ὄχι, εὐχαριστοῦμε, δέν θά ἔχωμε νά γυρίσωμε Γιάννενα (νά βάλωμε βενζίνη).

— Ἄ!, λέει, ἀπό Γιάννενα εἶστε; (Ἐδῶ νά ἀναφέρω ὅτι ἤμασταν ἡ ἀδερφή μου, ὁ γυιός της, ἡ μητέρα μου, ἡ κόρη μου καί ἐγώ. Ὁ γυιός μου δέν ἤθελε νά ἔρθη, ἔμεινε μέ τόν παπποῦ στό σπίτι).

— Ναί, λέω, ἀπό Γιάννενα.

— Καί ποῦ εἶναι τά Γιάννενα; λέει.

Ἐκείνη τήν στιγμή κάνω τόν Σταυρό μου καί λέω:

— Παναγία μου, ἀπό ποῦ εἶστε ἐσεῖς πού δέν ξέρετε ποῦ εἶναι τά Γιάννενα; Λέει:

— Ἀπό Ἀθήνα. Εἶμαι ὀρφανός, μεγάλωσα στόν δρόμο καί δέν ἔχω σπίτι.

Ὅταν ἔκανα τόν Σταυρό μου, μοῦ λέει:

— Πιστεύεις / πιστεύετε ὅλοι σας ἐδῶ στόν Κύριο ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστό, στήν Ὑπεραγία Θεοτόκο καί στό Ἅγιο Πνεῦμα;

— Λέμε ναί, εἴμαστε χριστιανοί Ὀρθόδοξοι… Λέμε ὅλοι…

— Ἐσεῖς; Πιστεύετε, κύριε;

— Ἐννοεῖται, λέει, καί ἔκανε τόν Σταυρό του.

— Καλά κάνετε, εἶπε.

— Φαίνεστε καλοί ἄνθρωποι καί θά πᾶτε στόν παράδεισο…

Γέλασα ἐγώ ἐλαφρῶς καί τοῦ λέω:

— Οἱ ὑπόλοιποι μπορεῖ, ἐγώ μέ τίποτα. Εἶμαι χωρισμένη… καί ἔχω σχέση μέ ἕνα παλληκάρι, ὁπότε δέν ὑπάρχει ἐλπίδα (τότε δέν εἶχα ξανα- παντρευτῆ). Μοῦ λέει:

— Μά, γιατί τό λές αὐτό, εἶσαι καλός ἄνθρωπος, τό ξέρω. Καί τόν ρωτάω:

— Πῶς τό ξέρεις;

— Δέν μέ γνωρίζεις… Κοιτάζει τότε πρός τόν οὐρανό καί μοῦ λέει, δέν τό λέω ἐγώ, ὅλα ἔρχονται ἀπό ἄνωθεν!!!

Ἔμεινα μέ τό στόμα ἀνοιχτό, σκέφτηκα, τί λέει τώρα; Μοῦ λέει:

— Δέν μέ πιστεύεις; Λέω:

— Ἐντάξει, τί νά σᾶς πῶ καί ἐγώ. Μοῦ λέει:

— Θά παντρευτῆς καί θά πᾶς στόν παράδεισο… Ὅλοι σας ἐδῶ θά πᾶτε στόν παράδεισο. Πιστεύετε καί εἶστε πολύ καλοί ἄνθρωποι.

Τότε, τοῦ λέει ἡ μητέρα μου:

— Ἄχ, παλληκάρι μου, μακάρι νά πίστευε καί ὁ γυιός, ὅπως ἐσύ. Ὁ γυιός μου ἀλλαξοπίστησε, οὔτε παντρεύτηκε, οὔτε παιδί βάφτισε (τότε εἶχε μόνο τόν ἕνα του γυιό). Καί ἄρχισε νά κλαίη. Καί τῆς λέει:

— Νά πῆς στόν γυιό σου ὅτι μίλησες μαζί μου (μ᾿ ἕνα μελαχρινό ἀγόρι) καί θά τοῦ πῆς νά μετανοήση, γιατί ἀπό σήμερα σέ 7 χρόνια θά ἔρθη ὁ ἀρχάγγελος Μιχαήλ καί θά καρφώση τήν πύρινη ρομφαία του ἐκεῖ πέρα (ἔδειχνε πρός Ἡγουμενίτσα κέντρο) καί τότε θά τελειώση ὅλο αὐτό πού θά ζήσετε αὐτά τά 7 χρόνια. Μετά θά ζήσετε γιά πολλά–πολλά χρόνια ἐν Χριστῷ…

Ὅταν τά ἔλεγε αὐτά (ἀκριβῶς ἔτσι τά εἶπε, δέν θά τά ξεχάσω ποτέ), κοιτοῦσε πρός τά ἐπάνω στόν οὐρανό καί ἦταν σάν νά μίλαγε, δέν ξέρω πῶς νά τό πῶ, δέν περιγράφεται… Ἐκεῖ, μένομε ὅλοι ἄφωνοι… Λέω:

— Συγγνώμη, νά ρωτήσω κάτι;

— Ποιός εἶστε, σᾶς παρακαλῶ, θέλω νά μᾶς πῆτε, ποιός εἶστε; Μοῦ λέει:

— Ποιός πιστεύεις ὅτι εἶμαι; Λέω:

— Ἄνθρωπος δέν εἶστε κοινός, ὅπως ἐμεῖς… Ἔχει 45 βαθμούς, κάθεσαι στόν ἥλιο, εἶσαι ἀνίδρωτος, ἐνῶ ἐμεῖς στάζαμε ἀπό ἱδρώτα καί ὅλα αὐτά πού μᾶς λές ἀπό ποῦ προέρχονται;

Εἴχαμε πάθει σόκ… Κλαίγαμε ὅλοι καί τά δύο παιδιά, χωρίς νά ξέρωμε τό γιατί.

Τότε βγάζει τά γυαλιά γιά νά μᾶς δείξη… Μοῦ λέει:

— Αὐτό θά τό πάρης γιά τόν σύντροφό σου (ἤξερε τά πάντα γιά ἐκεῖνον, μοῦ τά εἶπε ὅλα)…, μένω ἄφωνη.

Μετά, λέει στήν ἀδερφή μου:

— Αὐτό θά τό πάρης γιά τόν σύζυγό σου πού εἶναι ξανθός μέ μπλέ μάτια… Λέει ἡ ἀδερφή μου:

— Τόν ξέρετε;

— Ναί–ναί, τῆς λέει, βρεθήκαμε στό Ἅγιον Ὄρος στήν Ἱερά Μονή Ἀρχαγγέλων πρίν λίγα χρόνια καί μιλήσαμε κιόλας, δηλαδή, τῆς λέει, ἐκεῖνος ἦρθε καί μοῦ μίλησε καί τόν θυμᾶμαι…

— Μά, λέει ἡ ἀδερφή μου, πῶς εἶναι δυνατόν νά θυμᾶσαι κάποιον πού δέν ξέρεις;

Εἴχαμε πάθει σόκ… Μετά γυρίζει καί μοῦ λέει:

— Ἐσύ ἐργάζεσαι;

— Ναί, λέω, καθαρίστρια στό νοσοκομεῖο μέ σύμβαση. Λέει τότε:

— Θέλετε νά πᾶτε στόν παράδεισο καί νά δῆτε τήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν;

Ἔτσι ἀκριβῶς εἶπε…

— Λέμε, ἔ, ναί, ἐννοεῖται (τά δάκρυα ἔτρεχαν ποτάμια…).

— Σέ λίγο καιρό θά βγοῦν ἐμβόλια γιά τόν κορωνοϊό… Θά μοῦ ὑποσχεθῆτε ὅτι δέν θά ἐμβολιαστῆτε καί ἐγώ σᾶς ὑπόσχομαι ὅτι θά πᾶτε στόν παράδεισο… (Ἐδῶ νά ἀναφέρω ὅτι ὁ κορωνοϊός εἶχε ἔρθει 5–6 μῆνες πρίν, ἀλλά δέν γνωρίζαμε τότε κάτι γιά τά ἐμβόλια, τό μόνο πού εἴχαμε ἀκούσει ἦταν ὅτι κάνουν ἔρευνες).

— Λέμε ναί, σοῦ δίνομε τόν λόγο μας ὅτι δέν θά ἐμβολιαστοῦμε ὅποτε βγοῦν αὐτά τά ἐμβόλια πού λές… Ξαναλέει:

— Μοῦ τό ὑπόσχεστε;

— Ναί, λέμε…, ἀλλά τότε τοῦ λέω καί ἐγώ: Ἐσύ μᾶς δίνεις τόν λόγο σου ὅτι θά μᾶς βοηθήσης;

— Σᾶς τό ὑπόσχομαι, εἶπε.

Εἶπε τοὐλάχιστον πέντε φορές «μήν ἐμβολιαστῆτε καί νά τό πῆτε καί σέ ἄλλους… Σᾶς παρακαλῶ, ξαναλέει, μήν ἐμβολιαστῆτε καί θά σω- θῆτε…». Τόν ξαναρωτάω:

— Ποιός εἶστε, κύριε; Μιλήσατε δύο φορές γιά τόν Ἀρχάγγελο, μήπως δέν εἶναι τυχαῖο;

Λέει τότε, καί ἐκεῖ ἀλήθεια, ἔπαθα σόκ…

— Αὐτό, μοῦ λέει, πού ἔχεις μέσα στό αὐτοκίνητο στήν πόρτα τοῦ ὁδηγοῦ, νά τό στείλετε καί θά πάη ἐκεῖ πού θέλετε… Τόν ρωτάω:

— Τί ἔχω στήν πόρτα (εἶχα περιέργεια )… Μοῦ λέει:

— Τό μπουκάλι, τάμα γιά τόν Ἀρχάγγελο στήν Σύμη καί νά τό στείλετε…, θά πάη! Τοῦ λέω:

— Σέ παρακαλῶ, πές μας, ποιός εἶσαι; Μοῦ λέει:

— Ποιός πιστεύεις ὅτι εἶμαι; Τοῦ λέω:

— Ντρέπομαι νά τό ξεστομίσω.

— Αὐτός πού σκέφτεσαι ἴσως καί νά εἶμαι…

— Δέν θά σοῦ ἀπαντήσω, ὅμως…

Τόν ρώτησα πιό πολλά πράγματα, γιατί ἦταν ἀκριβῶς δίπλα μου. Θυμᾶμαι τά πάντα ἀπό τό πρόσωπό του, τό ὁποῖο ἦταν τέλειο καί ἀψεγάδιαστο.

Ἀφοῦ πήραμε τελικά τά γυαλιά τά δύο ζευγάρια, λέει τότε:

— Τά χρήματα πού μοῦ δώσατε, δέν τά χρειάζομαι. Θά σᾶς ἀνάψω αὔριο ἀπό ἕνα κεράκι στόν καθένα σας (ἐδῶ εἶπε ὅλα τά ὀνόματά μας, χωρίς νά τοῦ τά ἔχωμε πῆ), πού θά πάω στήν Ἁγιά–Σοφιά στήν Κωνσταντινούπολη… Αὔριο εἶναι ἡ τελευταία ἡμέρα καί θέλω νά προσκυνήσω (τήν Παρασκευή 24/7/2020 θά γινόταν τζαμί).

— Εὐχαριστοῦμε πάρα πολύ τοῦ εἴπαμε, ἀλλά δέν θά προλάβετε, εἶναι ἤδη ἀπόγευμα.

— Ἄλλος ὁ χρόνος ὁ δικός μας, εἶπε, κι ἄλλος ὁ δικός σας.

— Ἄρα ἔχω δίκιο, τοῦ εἶπα, ὅτι δέν εἶσαι ἄνθρωπος σάν ἐμᾶς.

— Κούνησε τό κεφάλι…

Μάζεψε τά πράγματα καί μᾶς χαιρέτησε πολύ ξαφνικά… Λέω:

— Συγγνώμη, κύριε, ἐμένα δέν μοῦ εἴπατε τίποτα γιά τόν γυιό μου πού εἶναι ΑΜΕΑ καί ἔχει πρόβλημα στά μάτια.

Ἐκεῖ ἀλήθεια, ἔκλαιγα μέ λυγμούς… Γυρίζει καί μᾶς λέει (ἐνῶ ἦταν συγκινημένος):

— Ἐλᾶτε νά μέ βρῆτε… Λέω:

— Ποῦ νά σᾶς βροῦμε, δέν ξέρομε οὔτε τό μικρό σας ὄνομα…

Τοῦ λέει ἡ ἀδερφή μου, γιατί ἐγώ δέν μποροῦσα νά μιλήσω πλέον:

— Στήν Μυτιλήνη;

— Ναί, λέει, στήν Μυτιλήνη.

— Καί πῶς θά σέ βροῦμε; τόν ρώτησε.

— Θά κατεβῆτε στό λιμάνι καί θά ρωτήσετε ποῦ βρίσκεται τό μελαχρινό ἀγόρι… Ἔτσι μέ φωνάζουν ὅλοι καί μέ γνωρίζουν ὅλοι, ἔτσι θά μέ βρῆτε…

— Ἐλᾶτε καί θά τά ποῦμε ἐκεῖ…

— Καλό δρόμο τοῦ εἴπαμε, μακάρι νά ξανασυναντηθοῦμε. Περιττό νά σᾶς πῶ ὅτι συνήλθαμε μετά ἀπό ὧρες…

Στείλαμε καί τό μπουκάλι τό βράδυ, ἀλλά δέν γνωρίζω ἄν ἔφτασε… Κάθε φορά πού τό σκέφτομαι, μοῦ φεύγουν τά δάκρυα.

«Μετά τήν Ἁγιά–Σοφιά, μᾶς εἶπε ὅτι τήν Παρασκευή θά πήγαινε στήν Μυτιλήνη». Ἐκεῖ πλέον ἤμουν πιό σίγουρη ἀπό ποτέ…

Μιλούσαμε περίπου μία ὥρα καί κάτι… Σόκ καί δέος… Ἀπίστευτα πράγματα καί, ὅμως, ἀληθινά…

Εἶπε ἐπίσης ὅτι «θά ἔρθη πείνα γιά 3 μῆνες καί ὅτι δέν θά πεινάση κανείς ἀπό ὅσους πιστεύουν, ἀλλά καί δέν ἔχουν ἐμβολιαστῆ». Τό τόνισε αὐτό.

«Θά γίνη ἐπεισόδιο μέ τήν Τουρκιά, ἀλλά μικρό, τρεῖς ἡμέρες μόνο καί δέν θά πάθωμε κάτι πολύ σημαντικό… Θά φύγουν μέχρι τότε, εἶπε, πολλοί γιά νά σωθοῦν» (δέν εἶπε τί ἀκριβῶς ἐννοοῦσε, ἴσως νά ἐννοοῦσε τούς ξαφνικούς θανάτους ἀπό τά ἐμβόλια, δέν ξέρω).

Ὅταν ἔφευγε ἦταν βουρκωμένος καί μετά κατάλαβα γιατί… Γι᾿ αὐτά πού ἦρθαν καί γιά τήν Ἁγιά–Σοφιά πού θά γινόταν τζαμί. Τό εἶπε μέ πολύ πικρία γιά τήν Ἁγιά–Σοφιά…

Ὅταν κοιτοῦσε τόν οὐρανό… Ἄχ, ἦταν λές!…, δέν μπορῶ νά τό περιγράψω… Φοβερό, φοβερό…

 

(Ἀπόσπασμα 

ἀπό τό ὑπό ἔκδοση βιβλίο

Θαύματα πού ἔζησαν ἀνεμβολίαστοι ὑγειονομικοί σέ ἀναστολή στόν καιρό τῆς  «πανδημίας»

Ἔκδοση Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης)

Πηγή: https://enromiosini.gr