Ο Χριστός μεσίτης Θεού και ανθρώπων κατά τον Μέγα Αθανάσιο.

(απόσπασμα από την Δ’ Ομιλία Κατά Αρειανών)

6. Ως προς την ασθενή και ανθρωπίνην σκέψιν των Αρειανών, επειδή υπονοούν ότι ο Κύριος έχει ανάγκην όταν λέγει ούτος «Ἐδόθη μοι» (Ματθ. 28.18), και «έλαβα», και δι’ αυτά που λέγει ο Παύλος «διά τοῦτο ὑπερύψωσεν αὐτόν» (Φιλ. 2.9), και, «Ἐκάθισεν ἐν δεξιᾷ» (Κολ. 3.1), και τα παρόμοια, πρέπει να ἀπαντήσωμεν ότι ο Κύριος ημών, ενώ είναι Λόγος και Υιός του Θεού, εφόρεσε ανθρώπινον Σώμα και έγινε Υιός ανθρώπου, ώστε, αφού γίνει μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, να υπηρετεί τα μεν του Θεού εις εμάς, τα δεν ιδικά μας εις τον Θεόν.

Όταν λοιπόν λέγεται ότι πεινά, και δακρύζει, και κουράζεται και «Θεέ μου, Θεέ μου», ενώ είναι ανθρώπιναι αδυναμίαι και ιδικά μας παθήματα, τα παίρνει από εμάς και τα δίδει εις τον Πατέρα, παρακαλών υπέρ ημών δια να εξαφανισθούν δι’ αυτού.

Όταν δε λέγει «Ἐδόθη μοι εξουσία» και «ἔλαβον» (Ιω. 10.18), και «Διά τοῦτο ὑπερύψωσεν αὐτόν ο Θεός», αυτά είναι χαρίσματα που λαμβάνονται εκ του Θεού και δι’ αυτού δίδονται εις εμάς.

Διότι δεν είχε ανάγκη ο Λόγος, ούτε αυτός εδημιουργήθει κάποτε˙ ούτε πάλιν οι άνθρωποι ήσαν ικανοί να υπηρετήσουν προς χάριν των αυτά, αλλά δια του Λόγου δίδονται εις εμάς˙ δι’ αυτό, ως προσφερόμενα εις αυτόν δίδονται εις εμάς˙ δι’ αυτό, άλλωστε, ενηνθρώπισε, ώστε χαριζόμενα εις αυτόν να μεταβιβασθούν εις εμάς.

Διότι ένας κοινός άνθρωπος δεν θα ήτο άξιος να τα λάβει˙ ο δε Λόγος μόνος δεν θα τα εχρειάζετο. Συνηνώθη λοιπόν με την ανθρώπινην φύσιν ο Λόγος και τότε μας έδωσε δύναμιν και μας υπερύψωσε.

Ως άνθρωπος δηλαδή ο Λόγος υπερύψωσε τον άνθρωπον, και ο άνθρωπος έλαβε τα χαρίσματα, όταν ο Λόγος έλαβε ανθρώπινον σώμα.

Επειδή λοιπόν ο άνθρωπος υψώθη έλαβε εξουσίαν όταν ο Λόγος έγινε άνθρωπος, δι’ αυτό αναφέρονται ταύτα εις τον Λόγον, επειδή ακριβώς εξαιτίας αυτού  εδόθησαν˙ εξ αιτίας δηλαδή της ανθρωπίνης φύσεως που έλαβε ο Λόγος εδόθησαν τα χαρίσματα αυτά.

Και όπως έγινε άνθρωπος ο Λόγος, έτσι και ο άνθρωπος έλαβε δια του Λόγου διδόμενα χαρίσματα.

Όλα επομένως όσα έχει λάβει ο άνθρωπος αναφέρονται ότι έχουν ληφθεί υπό του Λόγου, για να καταδειχθεί ότι παρά το ότι δεν ήτο άξιος ο άνθρωπος να τα λάβει, όσο εξηρτάτο από την φύσιν του, όμως τα έχει λάβει εξ αιτίας του Λόγου, ο οποίος έγινε άνθρωπος.

Επομένως, όταν αναφέρεται ότι δίδεται κάτι εις τον Κύριον ή κάτι παρόμοιον, πρέπει να σκεπτόμεθα ότι δεν δίδεται εις αυτόν επειδή το έχει ανάγκην, αλλά εις τον άνθρωπον διά του Λόγου.

Και άλλωστε, καθένας που παρακαλεί υπέρ άλλου λαμβάνει αυτός την χάριν, όχι διότι έχει αυτός ανάγκην, αλλά δι’ εκείνον υπέρ του οποίου παρακαλεί. 

(Μετ. Σοφ. Τοκατλίδη, εκδ. Γρηγόριος ο Παλάμάς, τ.3 σσ. 213-5).

από το http://www.impantokratoros.gr/kata-areianon.el.aspx