Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΔΕΝ ΒΛΕΠΕΙ ΤΙΣ ΕΛΛΕΙΨΕΙΣ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ

 Ένας αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα: 
“Με ταράζουν οι λογισμοί μου και δεν μ΄ αφήνουν να φροντίσω για τις αμαρτίες μου, αλλά με κάνουν να προσέχω τις ελλείψεις του αδελφού μου”. 
18 Ο Γέροντας του μίλησε τότε για τον αββά Διόσκορο, ότι στο κελί του έκλαιγε πάντοτε για τον εαυτό του, ενώ ο μαθητής του καθόταν στο άλλο κελί. Πήγε λοιπόν κάποια φορά ο μαθητής στο κελί του Γέροντα και τον βρήκε να κλαίει,
 οπότε του λέει: “Πάτερ, γιατί κλαις;
” Κι ο Γέροντας του απαντά: 
“Τις αμαρτίες μου, παιδί μου, κλαίω”. 
Του λέει ο αδελφός: 
“Δεν έχεις αμαρτίες, πάτερ”
 Και ο Γέροντας του αποκρίνεται: 
“Αλήθεια, αν αφεθώ να δω τις αμαρτίες μου, δεν μου φθάνουν άλλοι τρεις ή τέσσερις να κλαίνε μαζί μου γι΄ αυτές”. 
Είπε λοιπόν ο αββάς Ποιμήν:
 “Έτσι είναι ο άνθρωπος που γνώρισε τον εαυτό του”.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ