Γιατί δε χαμογελάς;

Δε πα να έχεις ξυπνήσει από τις 5 το πρωί; Να έχεις ετοιμάσει πρωινά, πλυσίματα, ντυσίματα, τσάντες, ρούχα, κολατσιά… Να τους μοιράσεις στα σχολεία, να ετοιμαστείς και εσύ να φύγεις για δουλειά και να νιώθεις ότι έχεις κουραστεί πριν ξεκινήσει η μέρα;

Γιατί δε χαμογελάς;

Να έχεις ένα κεφάλι καζάνι όλη μέρα στη δουλειά. Μαλώματα, φωνές, ημερομηνίες, προθεσμίες… Καφές και τσιγάρο για λίγο στα κλεφτά και μετά ξανά το κεφάλι μέσα… Έχε χάρη που είναι το πετρέλαιο και τα τέλη και οι δόσεις και τα σχολικά, αλλιώς θα είχες φύγει χθες… Εργασία που κατάντησε δουλεία…

Γιατί δε χαμογελάς;

Και να σχολάς και μετά τρέξιμο ξανά, με παγουρίνα και μπιμπερό στη τσάντα, να μοιράζεις παιδιά εδώ και εκεί σε δραστηριότητες προσπαθώντας να βρεις ένα τέταρτο με ‘’αλάρμ’’ για να ψωνίσεις για να μαγειρέψεις…

Γιατί δε χαμογελάς;

Και μπάνια και πιτζάμες και χτενίσματα και βραδινά για όλους και δόντια και ιστορίες για καληνύχτα. Και μετά, ξεκινάει άλλος αγώνας πάλι… Με τηγάνια και κατσαρόλες και ρούχα και πλυντήρια και σίδερο και σκούπισμα και άπλωμα και ό,τι άλλο έχει μείνει…

Και μόλις τα έχεις τελειώσει όλα αυτά, να κάθεσαι πτώμα πια στον καναπέ, να ανοίγει πόρτα, να σε βλέπει ο άλλος -τσακισμένος και αυτός- και να σε πιάνει αμέσως από τα μούτρα και να σε ρωτάει:

‘’Γιατί δε χαμογελάς;’’

Τι να του εξηγήσεις τώρα…

Ψυχολόγος Ελευθεριάδης Ελευθέριος

https://simeiakairwn.wordpress.com